W&T Wetenschap & Technologie
Een plek om te discussiëren over wetenschappelijke onderwerpen, wetenschappelijke problemen, technologische projecten en grootse uitvindingen.
08-10-2012
Europa en Rusland willen samen naar de maan
Europa en Rusland werken samen aan een onbemande ruimtemissie die in 2020 of 2022 bevroren bodemmonsters bij de noord- of zuidpool van de maan moet ophalen. Doel van de missie Lunar Polar Sample Return (LPSR) is om meer inzicht te krijgen in de samenstelling van die bodem.
Er bestaan sterke aanwijzingen dat er in diepe kraters rond de polen van de maan bevroren water te vinden is. De bodems van deze kraters zijn in eeuwige duisternis gehuld en daardoor zó koud dat water dat er ooit belandt bijna niet kan verdampen. Idealiter zou zo'n donkere kraterbodem dus dé plek zijn voor nader onderzoek, maar dat is met de huidige technologie niet haalbaar.
Daarom is ervoor gekozen om de LPSR-sonde in vrijwel permanent door de zon verlichte maanbodem te laten boren. Door de boormonsters onmiddellijk tot een temperatuur van meer dan 100 graden onder nul af te koelen, hopen wetenschappers meer te weten te komen over de aanwezigheid van vluchtige stoffen op de maan. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Europa en Rusland willen samen naar de maan
Europa en Rusland werken samen aan een onbemande ruimtemissie die in 2020 of 2022 bevroren bodemmonsters bij de noord- of zuidpool van de maan moet ophalen. Doel van de missie Lunar Polar Sample Return (LPSR) is om meer inzicht te krijgen in de samenstelling van die bodem.
Er bestaan sterke aanwijzingen dat er in diepe kraters rond de polen van de maan bevroren water te vinden is. De bodems van deze kraters zijn in eeuwige duisternis gehuld en daardoor zó koud dat water dat er ooit belandt bijna niet kan verdampen. Idealiter zou zo'n donkere kraterbodem dus dé plek zijn voor nader onderzoek, maar dat is met de huidige technologie niet haalbaar.
Daarom is ervoor gekozen om de LPSR-sonde in vrijwel permanent door de zon verlichte maanbodem te laten boren. Door de boormonsters onmiddellijk tot een temperatuur van meer dan 100 graden onder nul af te koelen, hopen wetenschappers meer te weten te komen over de aanwezigheid van vluchtige stoffen op de maan. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
09-10-2012
Infraroodsatelliet ontdekt enorme hoeveelheid water
De Europese infraroodsatelliet Herschel heeft ontdekt dat een gaswolk in het sterrenbeeld Stier zeer veel waterdamp bevat. Met de waargenomen hoeveelheid waterdamp kunnen alle oceanen op aarde tweeduizend keer worden gevuld. Daarnaast bevat de gaswolk waarschijnlijk een nog veel grotere hoeveelheid bevroren water.
De zeer koude gaswolk, Lynds 1544 geheten, maakt deel uit van een grote stellaire kraamkamer. Hij staat min of meer op het punt om samen te trekken tot wat uiteindelijk een nieuwe ster zal zijn. Het is voor het eerst dat er in zo'n 'pre-stellaire kern' waterdamp is waargenomen.
Een wolk als deze bestaat niet alleen uit gas, maar bevat ook grote hoeveelheden stofdeeltjes die in een manteltje van ijs zijn gehuld. De door Herschel waargenomen waterdamp is waarschijnlijk vrijgekomen door de inwerking van energierijke kosmische straling op dat ijzige stof.
Dat betekent dat gedetecteerde waterdamp slechts het topje van de ijsberg moet zijn. Geschat wordt dat Lynds 1544 meer dan drie miljoen keer zoveel (bevroren) water bevat als alle oceanen op onze planeet bij elkaar. De Herschel-waarnemingen laten zien dat de watermoleculen naar het hart van de gaswolk stromen, de plek waar zich uiteindelijk een nieuwe ster, en waarschijnlijk ook een nieuw planetenstelsel zal vormen. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Infraroodsatelliet ontdekt enorme hoeveelheid water
De Europese infraroodsatelliet Herschel heeft ontdekt dat een gaswolk in het sterrenbeeld Stier zeer veel waterdamp bevat. Met de waargenomen hoeveelheid waterdamp kunnen alle oceanen op aarde tweeduizend keer worden gevuld. Daarnaast bevat de gaswolk waarschijnlijk een nog veel grotere hoeveelheid bevroren water.
De zeer koude gaswolk, Lynds 1544 geheten, maakt deel uit van een grote stellaire kraamkamer. Hij staat min of meer op het punt om samen te trekken tot wat uiteindelijk een nieuwe ster zal zijn. Het is voor het eerst dat er in zo'n 'pre-stellaire kern' waterdamp is waargenomen.
Een wolk als deze bestaat niet alleen uit gas, maar bevat ook grote hoeveelheden stofdeeltjes die in een manteltje van ijs zijn gehuld. De door Herschel waargenomen waterdamp is waarschijnlijk vrijgekomen door de inwerking van energierijke kosmische straling op dat ijzige stof.
Dat betekent dat gedetecteerde waterdamp slechts het topje van de ijsberg moet zijn. Geschat wordt dat Lynds 1544 meer dan drie miljoen keer zoveel (bevroren) water bevat als alle oceanen op onze planeet bij elkaar. De Herschel-waarnemingen laten zien dat de watermoleculen naar het hart van de gaswolk stromen, de plek waar zich uiteindelijk een nieuwe ster, en waarschijnlijk ook een nieuw planetenstelsel zal vormen. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Röntgensatelliet Chandra bestudeert planetaire nevels
De laatste stuiptrekkingen van stervende sterren vormen het mikpunt van een uitgebreid röntgenonderzoek,waarbij gebruik wordt gemaakt van de Amerikaanse ruimtetelescoop Chandra X-Ray Observatory. Hiermee heeft men waarnemingen verricht van twintig nabije planetaire nevels. Het onderzoek moet meer inzicht verschaffen in de laatste levensjaren van zonachtige sterren.
Sterren sterven niet allemaal op dezelfde manier. Massieve sterren sterven door middel van een spectaculaire explosie: een zogenaamde supernova. Bij de meeste sterren wordt de laatste adem echter op een rustiger manier uitgeblazen. Zonachtige sterren evolueren aan het eind van hun leven tot een zogenaamde Rode Reus. Na verloop van tijd zorgen allerlei inwendige processen ervoor dat de Rode Reus zijn buitenste lagen gaat afstoten. Hierdoor wordt de naakte, hete kern (de zogenaamde Witte Dwerg) blootgelegd.
De straling van de kern doet de afgestoten luchtlagen oplichten, terwijl de sterrenwind die afkomstig is van de witte dwerg de afgestoten luchtlagen doet boetseren in de meest wonderlijke vormen. Het resultaat is een zogenaamde planetaire nevel. De naam is wat ongelukkig gekozen: planetaire nevels hebben immers niets met planeten van doen. De reden is als volgt: gezien door de relatief primitieve telescopen uit de 19de eeuw leken dit soort nevels op de schijven van planeten.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
De laatste stuiptrekkingen van stervende sterren vormen het mikpunt van een uitgebreid röntgenonderzoek,waarbij gebruik wordt gemaakt van de Amerikaanse ruimtetelescoop Chandra X-Ray Observatory. Hiermee heeft men waarnemingen verricht van twintig nabije planetaire nevels. Het onderzoek moet meer inzicht verschaffen in de laatste levensjaren van zonachtige sterren.
Sterren sterven niet allemaal op dezelfde manier. Massieve sterren sterven door middel van een spectaculaire explosie: een zogenaamde supernova. Bij de meeste sterren wordt de laatste adem echter op een rustiger manier uitgeblazen. Zonachtige sterren evolueren aan het eind van hun leven tot een zogenaamde Rode Reus. Na verloop van tijd zorgen allerlei inwendige processen ervoor dat de Rode Reus zijn buitenste lagen gaat afstoten. Hierdoor wordt de naakte, hete kern (de zogenaamde Witte Dwerg) blootgelegd.
De straling van de kern doet de afgestoten luchtlagen oplichten, terwijl de sterrenwind die afkomstig is van de witte dwerg de afgestoten luchtlagen doet boetseren in de meest wonderlijke vormen. Het resultaat is een zogenaamde planetaire nevel. De naam is wat ongelukkig gekozen: planetaire nevels hebben immers niets met planeten van doen. De reden is als volgt: gezien door de relatief primitieve telescopen uit de 19de eeuw leken dit soort nevels op de schijven van planeten.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
‘Rotsachtige’ superaarde blijkt diamantplaneet te zijn
Nieuw onderzoek heeft uitgewezen dat een verre rotsachtige super-aarde eigenlijk een diamantplaneet is. Het is voor het eerst dat een rotswereld met een fundamenteel andere samenstelling dan de aarde is gevonden. Het oppervlak van de planeet is vermoedelijk bedekt met grafiet en diamant in plaats van graniet en water.
De planeet in kwestie, 55 Cancri e, is twee keer zo groot als de aarde en heeft een acht keer grotere massa, waardoor het tot de zogenaamde “super-aardes” wordt gerekend. De planeet behoort tot een stelsel van vijf planeten die draaien rond de zonachtige ster 55 Cancri, die zich op een afstand van 40 lichtjaar van de aarde bevindt, in de richting van het sterrenbeeld Kreeft.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
Nieuw onderzoek heeft uitgewezen dat een verre rotsachtige super-aarde eigenlijk een diamantplaneet is. Het is voor het eerst dat een rotswereld met een fundamenteel andere samenstelling dan de aarde is gevonden. Het oppervlak van de planeet is vermoedelijk bedekt met grafiet en diamant in plaats van graniet en water.
De planeet in kwestie, 55 Cancri e, is twee keer zo groot als de aarde en heeft een acht keer grotere massa, waardoor het tot de zogenaamde “super-aardes” wordt gerekend. De planeet behoort tot een stelsel van vijf planeten die draaien rond de zonachtige ster 55 Cancri, die zich op een afstand van 40 lichtjaar van de aarde bevindt, in de richting van het sterrenbeeld Kreeft.
Lees het volledige artikel op AstroBlogs
Asteroïde scheert morgen vlak langs de aarde
De pas ontdekte asteroïde 2012 TC4 scheert vannacht langs de aarde en komt daarbij dichterbij dan de maan. Wanneer de asteroïde het dichtst bij de aarde is, is de afstand tussen ons en 2012 TC4 zo’n 96.000 kilometer.
Toch vormt de asteroïde geen enkele reden tot zorg. Een botsing met de aarde is namelijk uitgesloten.
2012 TC4 werd onlangs ontdekt. De asteroïde is ongeveer 16 meter groot en is vrij helder. NASA houdt de asteroïde ondanks dat deze geen gevaar vormt toch goed in de gaten. De ruimtevaartorganisatie wil de exacte baan van de asteroïde graag achterhalen en zou ook graag te weten komen hoe groot de asteroïde precies is.
Het komt regelmatig voor dat asteroïden relatief dicht bij de aarde in de buurt komen. In september scheerden nog twee asteroïden langs onze planeet. Eén ervan had een doorsnede van één kilometer. De ander had een doorsnee van 190 tot 430 meter. Beide asteroïden kwamen echter niet zo dichtbij als 2012 TC4: de afstand tussen de aarde en de asteroïden bedroeg respectievelijk 8,7 miljoen en 2,8 miljoen kilometer.
(scientias.nl)
De pas ontdekte asteroïde 2012 TC4 scheert vannacht langs de aarde en komt daarbij dichterbij dan de maan. Wanneer de asteroïde het dichtst bij de aarde is, is de afstand tussen ons en 2012 TC4 zo’n 96.000 kilometer.
Toch vormt de asteroïde geen enkele reden tot zorg. Een botsing met de aarde is namelijk uitgesloten.
2012 TC4 werd onlangs ontdekt. De asteroïde is ongeveer 16 meter groot en is vrij helder. NASA houdt de asteroïde ondanks dat deze geen gevaar vormt toch goed in de gaten. De ruimtevaartorganisatie wil de exacte baan van de asteroïde graag achterhalen en zou ook graag te weten komen hoe groot de asteroïde precies is.
Het komt regelmatig voor dat asteroïden relatief dicht bij de aarde in de buurt komen. In september scheerden nog twee asteroïden langs onze planeet. Eén ervan had een doorsnede van één kilometer. De ander had een doorsnee van 190 tot 430 meter. Beide asteroïden kwamen echter niet zo dichtbij als 2012 TC4: de afstand tussen de aarde en de asteroïden bedroeg respectievelijk 8,7 miljoen en 2,8 miljoen kilometer.
(scientias.nl)
Close encounters #2: Asteroiden scheren langs de aardequote:Op donderdag 11 oktober 2012 19:02 schreef Robus het volgende:
Asteroïde scheert morgen vlak langs de aarde
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
Ik ben van plan om binnenkort een telescoop aan te schaffen. Kan iemand mij een goede telescoop aanraden + leverancier? Budget is max 400 euro. 
Burning bridges gives you so much more
als ik jou was zou ik een op astroforum.nl gaan kijken, daar zitten mensen die echt al jarenlang met telescopen bezig zijn en je goed advies kunnen geven, in het beginnersforum vindt je ook nog een hoop topics over eerste telescoopaanschaffen:quote:
Ik ben van plan om binnenkort een telescoop aan te schaffen. Kan iemand mij een goede telescoop aanraden + leverancier? Budget is max 400 euro.
http://www.astroforum.nl/forumdisplay.php/332-Beginnersforum
ligt voornamelijk eraan waarvoor je je telescoop wilt gebruiken, maar iets als dit zou al heel fijn speelgoed zijn
http://www.robtics.nl/pro(...)363&products_id=1625
<hr>
http://www.nytimes.com/20(...)a-centauri.html?_r=0quote:Bringing the search for another Earth about as close as it will ever get, a team of European astronomers was scheduled to announce on Wednesday that it had found a planet the same mass as Earth’s in Alpha Centauri, a triple star system that is the Sun’s closest neighbor, only 4.4 light-years away.
The planet is the lightest one ever found orbiting another star and — in the words of its discoverer, Xavier Dumusque, a graduate student at the Geneva Observatory — “it will surely be the closest one ever.”
It is presumably a rocky ball like our own, but it is not habitable. It circles Alpha Centauri B, a reddish orb about half as luminous as the Sun, every three days at a distance of only about four million miles, resulting in hellish surface temperatures of 1,200 degrees.
So this is not “Earth 2.0.” Yet.
Astronomers said the discovery raised the possibility that there were habitable Earthlike planets right next door and that methods and instruments were now precise enough to detect them.
“Very small planets are not rare,” said Mr. Dumusque, who is the lead author of a paper being published on Wednesday in Nature. “When you find one small planet, you find others.” He and his colleagues discussed the results on Tuesday in a news conference hosted by the European Southern Observatory in Garching, Germany.
Astronomers were electrified by the news of the planet, but also cautioned that it needed confirmation by other astronomers, not an easy task.
Debra Fischer, a Yale astronomer who has been searching for planets in that same system for years, said: “The discovery that our nearest neighbor has rocky planets is the story of the decade. I’d bet $100 that there are other planets that are there as well.”
The discovery also underscored the allure of Alpha Centauri as a target of space and scientific exploration.
“This is close enough you can almost spit there,” said Geoffrey Marcy, an exoplanet astronomer at the University of California, Berkeley.
Sara Seager, an astronomer at the Massachusetts Institute of Technology, said in an e-mail, “I feel like we should drop everything and send a probe there to study the new planet and others that are likely in the system.”
There are three stars in that system. Alpha Centauri A, which is slightly larger and brighter than the Sun, and Alpha Centauri B, slightly smaller, are close companions, circling each other and passing as close as nine billion miles every 80 years. They in turn are being circled at a much greater distance, some one trillion miles, by a dwarf star that is known as Proxima Centauri because it is slightly closer to the Earth, due to that trillion miles, than the other two.
The so-called habitable zone of Alpha Centauri B, where temperatures would be moderate enough for water and creatures like us, is about 65 million miles from the star, where a year would take 200 days or so, about the same as the orbit of Venus in our own system.
Mr. Dumusque and his colleagues found the planet by the so-called wobble method, using a specially built spectrograph called HARPS on a 140-inch diameter telescope at the European Southern Observatory in La Silla, Chile, to track the host star as it is tugged to and fro by the planet’s gravity. After four years and 450 observations, they found that in the case of Alpha Centauri B, that tug imparts a velocity of about 20 inches a second, a leisurely walking speed.
That is the smallest wobble the Swiss team has ever observed.
A planet only four times as massive as the Earth would produce the same amount of wobble if it was out in the habitable zone and would thus be detectable by their instrument, Mr. Dumusque said. But it would take a long time. “If you want to find a planet at 200 days,” he said referring to the orbital period, “you need 8 to 10 years.”
Dr. Marcy said this was the kind of discovery that could reignite interest in other experiments like the Terrestrial Planet Finder, a space observatory for studying exoplanets that was once at the top of NASA’s wish list but is now languishing.
Two years ago, Dr. Marcy startled his colleagues at an M.I.T. symposium with a bitter criticism of NASA, the National Academy of Sciences and the planetary community itself for failing to define and sell advanced exoplanet missions. He went on to call for an international project to launch a scientific probe to Alpha Centauri.
It could take hundreds of years, but such a mission, Dr. Marcy said, could jolt NASA out of its doldrums.
The new planet, Dr. Marcy said, “fits right into that rant.” He went on, “What a great scientific educational mission to have a probe out there, making its way decade after decade.”
'Maan ontstond uit botsing aarde en planeet'
AMSTERDAM - De samenstelling van zink in de maan vormt bewijs dat de maan ontstaan is tijdens een indrukwekkende botsing tussen de aarde en een onbekende planeet met de grootte van Mars.
Dat schrijven onderzoekers van de Universiteit van Washington en het Amerikaanse Scripps Instituut voor Oceanografie vandaag in Nature.
De onderzoekers bekeken stukken steen afkomstig van twintig verschillende plekken op de maan. Bijvoorbeeld basalt, gestolde magma uit het binnenste van de maan. Ze keken naar de verhouding tussen twee varianten -isotopen- van het element zink: een lichte variant en een zwaardere variant.
Maanstenen bleken veel minder zink te bevatten dan stenen van aarde of Mars. En het zink dát de wetenschappers vonden, was in alle maanstenen relatief vaak van de zware variant en relatief zelden van de lichte variant. De zinkverhoudingen in stenen van aarde en ook van Mars waren net even anders.
Belangrijk
Het verschil is klein, maar belangrijk. Volgens de onderzoekers is dit bewijs voor een theorie over het ontstaan van de maan die al dertig jaar bestaat, maar nooit hard gemaakt kon worden.
Die theorie is dat onze maan ontstond toen een planeet ter grootte van Mars op een oerversie van de aarde knalde. Er kwam zoveel energie vrij bij deze botsing, dat de onbekende planeet in zijn geheel smolt en verdampte, net als een groot deel van de gesteenten van aarde. Daarmee verdampten ook de stoffen in die gesteenten, zoals zink.
De maan zou ontstaan zijn toen een wolk gesmolten steen, gas en puin weer samenklonterde.
In theorie zouden de lichte varianten van stoffen als zink sneller moeten verdampen dan de zware varianten.
De lichte isotopen zouden dan verdwijnen in de lucht. De zware varianten zouden juist iets moeilijker verdampen en eerder weer condenseren. Zij zouden daarom eerder terecht komen in het gesmolten en later gestolde gesteente.
Na een botsing tussen aarde en een andere planeet zouden er dus meer zware isotopen dan lichte isotopen terug te vinden moeten zijn in maansteen.
Aangepast
Tot nu toe kon niemand echter zo’n vreemde verhouding van isotopen ontdekken in maansteen. Sterker nog: de samenstelling van de aarde en die van de maan leken tot nu toe zo akelig veel op elkaar, dat de theorie over hoe de maan ontstaan moet zijn recentelijk werd aangepast.
De Amerikaanse wetenschappers vonden dan eindelijk toch zulke afwijkende verhoudingen, bij zink.
Bron: http://www.nu.nl/wetensch(...)arde-en-planeet.html
AMSTERDAM - De samenstelling van zink in de maan vormt bewijs dat de maan ontstaan is tijdens een indrukwekkende botsing tussen de aarde en een onbekende planeet met de grootte van Mars.
Dat schrijven onderzoekers van de Universiteit van Washington en het Amerikaanse Scripps Instituut voor Oceanografie vandaag in Nature.
De onderzoekers bekeken stukken steen afkomstig van twintig verschillende plekken op de maan. Bijvoorbeeld basalt, gestolde magma uit het binnenste van de maan. Ze keken naar de verhouding tussen twee varianten -isotopen- van het element zink: een lichte variant en een zwaardere variant.
Maanstenen bleken veel minder zink te bevatten dan stenen van aarde of Mars. En het zink dát de wetenschappers vonden, was in alle maanstenen relatief vaak van de zware variant en relatief zelden van de lichte variant. De zinkverhoudingen in stenen van aarde en ook van Mars waren net even anders.
Belangrijk
Het verschil is klein, maar belangrijk. Volgens de onderzoekers is dit bewijs voor een theorie over het ontstaan van de maan die al dertig jaar bestaat, maar nooit hard gemaakt kon worden.
Die theorie is dat onze maan ontstond toen een planeet ter grootte van Mars op een oerversie van de aarde knalde. Er kwam zoveel energie vrij bij deze botsing, dat de onbekende planeet in zijn geheel smolt en verdampte, net als een groot deel van de gesteenten van aarde. Daarmee verdampten ook de stoffen in die gesteenten, zoals zink.
De maan zou ontstaan zijn toen een wolk gesmolten steen, gas en puin weer samenklonterde.
In theorie zouden de lichte varianten van stoffen als zink sneller moeten verdampen dan de zware varianten.
De lichte isotopen zouden dan verdwijnen in de lucht. De zware varianten zouden juist iets moeilijker verdampen en eerder weer condenseren. Zij zouden daarom eerder terecht komen in het gesmolten en later gestolde gesteente.
Na een botsing tussen aarde en een andere planeet zouden er dus meer zware isotopen dan lichte isotopen terug te vinden moeten zijn in maansteen.
Aangepast
Tot nu toe kon niemand echter zo’n vreemde verhouding van isotopen ontdekken in maansteen. Sterker nog: de samenstelling van de aarde en die van de maan leken tot nu toe zo akelig veel op elkaar, dat de theorie over hoe de maan ontstaan moet zijn recentelijk werd aangepast.
De Amerikaanse wetenschappers vonden dan eindelijk toch zulke afwijkende verhoudingen, bij zink.
Bron: http://www.nu.nl/wetensch(...)arde-en-planeet.html
Herman Finkers... He buurman, ik hier ?
18-10-2012
Onderzoek bevestigt theorie: Maan is uit Aarde ontstaan
© ap.
De Maan is inderdaad samengesmolten uit stukjes verpulverde planeet die 4,5 miljard jaar door een catastrofale botsing de ruimte zijn ingeslingerd, zo stellen volgens website space.com twee nieuwe studies.
Volgens vroegere versies van de theorie is de Maan primair ontstaan uit brokstukken van een mysterieus Mars-achtig hemellichaam dat tegen de proto-Aarde is geknald. Maar die theorie mankelt wat omdat Aarde en Maan uit hetzelfde materiaal zijn gemaakt, zegt space.com. Nu zijn er twee nieuwe, zij het lichtjes van elkaar afwijkende, modellen die uitleggen hoe beiden geologische tweelingzusters werden.
Materiaal uitspuwen
Matija Cuk van de Zoektocht naar Buitenaards Leven (SETI) en Sarah Stewart van de Harvard-universiteit zoeken het antwoord in de rotatie van de Aarde. Indien een dag op het ogenblik van de botsing slechts twee of drie uur zou hebben geduurd, zou onze planeet voldoende materiaal hebben uitgespuwd om onze natuurlijke satelliet te doen ontstaan. Die heeft immers slechts 1,2 keer de massa van de Aarde.
Die rotatiesnelheid lijkt ongelooflijk hoog, dichtbij de grens waarop de planeet uiteen zou vallen. Maar volgens Cuk en Stewart was het vroege zonnestelsel een "schiettent" met talrijke grote botsingen die planeten tot enorme rotatiesnelheden kunnen hebben aangezet. Na de botsing kan gravitationele interactie tussen Aarde en op de rem hebben getrapt en voor de dag van 24 uur hebben gezorgd.
Gewichtsklasse
Robin Canup van het Southwest Research Institute in Boulder opperde van haar kant een botsing van twee hemellichamen van dezelfde gewichtsklasse, ongeveer 50 procent van de huidige massa van de Aarde. Zo'n botsing is trouwens al naar voren geschoven om de vorming van de Plutomaan Charon te verklaren.
In de computermodellen van Canup heeft de symmetrie van de impact de schijf van brokstukken doen ontstaan waaruit de Maan zich heeft gevormd. Die schijf was nagenoeg identiek aan de mantel van de toen pas vergrote Aarde. Ook in deze theorie moet de rotatie van de Aarde trouwens aardig zijn toegenomen.
(HLN)
Onderzoek bevestigt theorie: Maan is uit Aarde ontstaan
© ap.
De Maan is inderdaad samengesmolten uit stukjes verpulverde planeet die 4,5 miljard jaar door een catastrofale botsing de ruimte zijn ingeslingerd, zo stellen volgens website space.com twee nieuwe studies.
Volgens vroegere versies van de theorie is de Maan primair ontstaan uit brokstukken van een mysterieus Mars-achtig hemellichaam dat tegen de proto-Aarde is geknald. Maar die theorie mankelt wat omdat Aarde en Maan uit hetzelfde materiaal zijn gemaakt, zegt space.com. Nu zijn er twee nieuwe, zij het lichtjes van elkaar afwijkende, modellen die uitleggen hoe beiden geologische tweelingzusters werden.
Materiaal uitspuwen
Matija Cuk van de Zoektocht naar Buitenaards Leven (SETI) en Sarah Stewart van de Harvard-universiteit zoeken het antwoord in de rotatie van de Aarde. Indien een dag op het ogenblik van de botsing slechts twee of drie uur zou hebben geduurd, zou onze planeet voldoende materiaal hebben uitgespuwd om onze natuurlijke satelliet te doen ontstaan. Die heeft immers slechts 1,2 keer de massa van de Aarde.
Die rotatiesnelheid lijkt ongelooflijk hoog, dichtbij de grens waarop de planeet uiteen zou vallen. Maar volgens Cuk en Stewart was het vroege zonnestelsel een "schiettent" met talrijke grote botsingen die planeten tot enorme rotatiesnelheden kunnen hebben aangezet. Na de botsing kan gravitationele interactie tussen Aarde en op de rem hebben getrapt en voor de dag van 24 uur hebben gezorgd.
Gewichtsklasse
Robin Canup van het Southwest Research Institute in Boulder opperde van haar kant een botsing van twee hemellichamen van dezelfde gewichtsklasse, ongeveer 50 procent van de huidige massa van de Aarde. Zo'n botsing is trouwens al naar voren geschoven om de vorming van de Plutomaan Charon te verklaren.
In de computermodellen van Canup heeft de symmetrie van de impact de schijf van brokstukken doen ontstaan waaruit de Maan zich heeft gevormd. Die schijf was nagenoeg identiek aan de mantel van de toen pas vergrote Aarde. Ook in deze theorie moet de rotatie van de Aarde trouwens aardig zijn toegenomen.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:Nog duidelijker dan mijn bijdrageSPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.(HLN)die erboven staat
Herman Finkers... He buurman, ik hier ?
Oh sorry, ik had niet gezien dat het artikel er al stondquote:Op donderdag 18 oktober 2012 12:33 schreef humorduck28 het volgende:
[..]
Nog duidelijker dan mijn bijdrage
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Maan heeft slechts 1,2 keer de massa van de Aarde?
Interactie tussen Aarde en wat...?
Gewoon copy/pasten...
Interactie tussen Aarde en wat...?
Gewoon copy/pasten...
Waarschijnlijk met een andere object (ter grootte van Mars) wat toen ook bezeg was om zich te ontwikkelen... Maar die kruiste op het verkeerde moment de baan van de aarde.quote:
Maan heeft slechts 1,2 keer de massa van de Aarde?
Interactie tussen Aarde en wat...?
Gewoon copy/pasten...
Was laatst (1 of 2 weken geleden) al op BBC Entertainment...
Het ging erover hoe de maan ontstaan zou zijn.
[ Bericht 3% gewijzigd door -CRASH- op 18-10-2012 21:58:35 ]
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
Maakt helemaal niet uit, vond het wel grappigquote:
[..]
Oh sorry, ik had niet gezien dat het artikel er al stond
Herman Finkers... He buurman, ik hier ?
Ongelooflijk wat een gave foto's! Japan heeft onlangs een paar kleine sattelieten uit het ISS uitgestrooid om het zo maar te zeggen:
http://www.space.com/1809(...)n-launch-photos.html
'Goede reis!.....'
http://www.space.com/1809(...)n-launch-photos.html
'Goede reis!.....'
Opgeblazen gevoel of winderigheid? Zo opgelost met Rennie!
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
Haha, ik moest er ook net aan denken toen ik het bericht weer zag langskomen. So it begins...
Opgeblazen gevoel of winderigheid? Zo opgelost met Rennie!
23-10-2012
Sterrenstelsel heeft verborgen spiraal
ESO
Er zijn honderden miljarden sterrenstelsels maar ze behoren eigenlijk altijd tot één van deze twee kampen. Of het is een spiraalstelsel (zoals onze eigen Melkweg), of het heeft een veel gelijkmatigere, elliptische vorm. Wetenschappers van onder andere het Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics hebben nu ontdekt dat sterrenstelsel Centaurus A een beetje van beide is.
Tot voor kort dachten astronomen dat Centaurus A als een typisch elliptisch sterrenstelsel door het leven ging. Maar toen astronoom Daniel Espada van en collega’s er hun radiotelescoop op richtten moesten zij anders concluderen. Achter een langgerekte stofwolk die midden over het sterrenstelsel loopt blijkt een complete spiraalarm te zitten. Centaurus A is daardoor het beste te beschrijven als een sterrenstelsel met een gespleten persoonlijkheid.
De spiraalarm is waarschijnlijk afkomstig van een spiraalstelsel dat ongeveer 300 miljoen jaar geleden door Centaurus A is opgeslokt. Typisch voor een spiraalarm is dat er veel nieuwe sterren in ontstaan. In tegenstelling tot elliptische stelsels, die vrijwel uitsluitend oude sterren bevatten. (Roel van der Heijden)
(allesoversterrenkunde)
Sterrenstelsel heeft verborgen spiraal
ESO
Er zijn honderden miljarden sterrenstelsels maar ze behoren eigenlijk altijd tot één van deze twee kampen. Of het is een spiraalstelsel (zoals onze eigen Melkweg), of het heeft een veel gelijkmatigere, elliptische vorm. Wetenschappers van onder andere het Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics hebben nu ontdekt dat sterrenstelsel Centaurus A een beetje van beide is.
Tot voor kort dachten astronomen dat Centaurus A als een typisch elliptisch sterrenstelsel door het leven ging. Maar toen astronoom Daniel Espada van en collega’s er hun radiotelescoop op richtten moesten zij anders concluderen. Achter een langgerekte stofwolk die midden over het sterrenstelsel loopt blijkt een complete spiraalarm te zitten. Centaurus A is daardoor het beste te beschrijven als een sterrenstelsel met een gespleten persoonlijkheid.
De spiraalarm is waarschijnlijk afkomstig van een spiraalstelsel dat ongeveer 300 miljoen jaar geleden door Centaurus A is opgeslokt. Typisch voor een spiraalarm is dat er veel nieuwe sterren in ontstaan. In tegenstelling tot elliptische stelsels, die vrijwel uitsluitend oude sterren bevatten. (Roel van der Heijden)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
24-10-2012
Astronomen stellen catalogus samen van 84 miljoen sterren
© Photonews.
Een internationaal team van astronomen heeft met de sterrenwacht van de ESO op de Chileense berg Paranal een catalogus samengesteld van 84 miljoen sterren in het centrale deel van de Melkweg, meldt de Europese Zuidelijke Sterrenwacht.
Dankzij de verzamelde gegevens is een kolossale kleurenfoto van 108.200 bij 81.500 pixels (bijna 9 miljard pixels in totaal) samengesteld, één van de grootste astronomische opnamen die ooit zijn vervaardigd. Aan de hand van deze gegevens heeft het team nu de grootste catalogus aller tijden samengesteld van de centrale concentratie van sterren van onze Melkweg.
Dit reusachtige gegevensbestand bevat meer dan tien keer zoveel sterren als eerdere onderzoeken, en levert veel kennis op over onze eigen Melkweg, zegt de ESO. De opname biedt de toeschouwer een "ongelooflijk", "inzoombaar" overzicht van het hart van ons sterrenstelsel. Indien men de opname op de resolutie van een normaal boek zou afdrukken, zou hij 9 meter lang en 7 meter hoog zijn.
Om deze enorme catalogus te helpen analyseren, is een grafiek gemaakt waarin de helderheden van ongeveer 84 miljoen sterren zijn uitgezet tegen hun respectieve kleuren. Het daaruit voortkomende kleur-helderheidsdiagram bevat meer dan tien keer zoveel sterren als die van voorgaande onderzoeken.
(HLN)
Astronomen stellen catalogus samen van 84 miljoen sterren
© Photonews.
Een internationaal team van astronomen heeft met de sterrenwacht van de ESO op de Chileense berg Paranal een catalogus samengesteld van 84 miljoen sterren in het centrale deel van de Melkweg, meldt de Europese Zuidelijke Sterrenwacht.
Dankzij de verzamelde gegevens is een kolossale kleurenfoto van 108.200 bij 81.500 pixels (bijna 9 miljard pixels in totaal) samengesteld, één van de grootste astronomische opnamen die ooit zijn vervaardigd. Aan de hand van deze gegevens heeft het team nu de grootste catalogus aller tijden samengesteld van de centrale concentratie van sterren van onze Melkweg.
Dit reusachtige gegevensbestand bevat meer dan tien keer zoveel sterren als eerdere onderzoeken, en levert veel kennis op over onze eigen Melkweg, zegt de ESO. De opname biedt de toeschouwer een "ongelooflijk", "inzoombaar" overzicht van het hart van ons sterrenstelsel. Indien men de opname op de resolutie van een normaal boek zou afdrukken, zou hij 9 meter lang en 7 meter hoog zijn.
Om deze enorme catalogus te helpen analyseren, is een grafiek gemaakt waarin de helderheden van ongeveer 84 miljoen sterren zijn uitgezet tegen hun respectieve kleuren. Het daaruit voortkomende kleur-helderheidsdiagram bevat meer dan tien keer zoveel sterren als die van voorgaande onderzoeken.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Wordt hiermee de achtergrondstraling (WMAP) bedoeld?
Eenzame sterren lijken mysterieuze gloed in het heelal te veroorzaken
Dankzij Spitzer kunnen we wellicht eindelijk de mysterieuze gloed van infrarood licht die in de gehele ruimte al is waargenomen, verklaren. De gloed zou veroorzaakt worden door eenzame sterren die uit hun sterrenstelsels zijn gegooid.
“De infrarode achtergrondgloed in ons heelal was altijd een enorm mysterie,” vertelt onderzoeker Asantha Cooray. “We hebben nieuw bewijs gevonden dat het licht afkomstig is van sterren die zich tussen sterrenstelsels bevinden.” Die sterren geven zo’n zwak licht af dat we ze niet kunnen zien, maar de gloed die ze samen produceren, is – met behulp van bijvoorbeeld de Spitzer-telescoop – wel waarneembaar.
De allereerste sterren
Het moge duidelijk zijn dat deze mysterieuze gloed de gemoederen al een tijdje bezighoudt. In juni van dit jaar kwamen onderzoekers nog met een mogelijke verklaring voor de gloed: deze zou veroorzaakt worden door de allereerste sterren en sterrenstelsels.
Nieuw onderzoek
Maar een nieuw onderzoek trekt die suggestie nu ernstig in twijfel. Niet de allereerste sterren en sterrenstelsels, maar hele eenzame sterren zouden voor de mysterieuze gloed zorgen. De onderzoekers trekken die conclusie nadat ze een groot deel van de ruimte bestudeerden. Hun observaties waren niet zo accuraat als die van de onderzoekers die in juni met hun suggesties kwamen, maar doordat de onderzoekers zich op een groot deel van de ruimte richtten, konden ze het patroon dat het infrarode licht vormt wel beter analyseren.
Links ziet u een deel van de ruimte in infrarood licht. Rechts ziet u hetzelfde deel van de ruimte maar dan met de infrarode gloed. De onderzoekers konden deze gloed waarnemen door het licht van sterrenstelsels en andere bekende lichtbronnen te maskeren. Afbeelding: NASA/JPL-Caltech/UC Irvine
Patroon
De onderzoekers moeten concluderen dat het patroon dat zij hebben waargenomen niet overeenkomt met theorieën en computersimulaties over de eerste sterren en sterrenstelsels. Zo is de gloed veel te helder om afkomstig te zijn van de eerste sterrenstelsels. Deze oude sterrenstelsels zouden namelijk niet zo groot en talrijk zijn als de sterrenstelsels die we vandaag de dag om ons heen zien.
Eenzame ster
De onderzoekers suggereren dat de gloed veroorzaakt wordt door eenzame sterren. Ooit maakten deze sterren deel uit van een sterrenstelsel. Maar het zat de sterren niet mee: hun sterrenstelsels kwamen in botsing met andere sterrenstelsels en daarbij werden sterren uit die stelsels weggeslingerd.
Nader onderzoek moet uitwijzen of de wetenschappers met deze nieuwe theorie op het juiste spoor zitten. Gelukkig is hulp onderweg: de in aanbouw zijnde James Webb-telescoop is geknipt voor een klus als deze. “Het scherpe infrarood zicht van de James Webb-telescoop is in staat om de eerste sterren en sterrenstelsels direct waar te nemen, net als de eenzame sterren buiten sterrenstelsels,” vertelt onderzoeker Eric Smith. “De mysterieuze objecten die het infrarode achtergrondlicht veroorzaken, worden dan mogelijk eindelijk blootgelegd.”
(scientias.nl)
Eenzame sterren lijken mysterieuze gloed in het heelal te veroorzaken
Dankzij Spitzer kunnen we wellicht eindelijk de mysterieuze gloed van infrarood licht die in de gehele ruimte al is waargenomen, verklaren. De gloed zou veroorzaakt worden door eenzame sterren die uit hun sterrenstelsels zijn gegooid.
“De infrarode achtergrondgloed in ons heelal was altijd een enorm mysterie,” vertelt onderzoeker Asantha Cooray. “We hebben nieuw bewijs gevonden dat het licht afkomstig is van sterren die zich tussen sterrenstelsels bevinden.” Die sterren geven zo’n zwak licht af dat we ze niet kunnen zien, maar de gloed die ze samen produceren, is – met behulp van bijvoorbeeld de Spitzer-telescoop – wel waarneembaar.
De allereerste sterren
Het moge duidelijk zijn dat deze mysterieuze gloed de gemoederen al een tijdje bezighoudt. In juni van dit jaar kwamen onderzoekers nog met een mogelijke verklaring voor de gloed: deze zou veroorzaakt worden door de allereerste sterren en sterrenstelsels.
Nieuw onderzoek
Maar een nieuw onderzoek trekt die suggestie nu ernstig in twijfel. Niet de allereerste sterren en sterrenstelsels, maar hele eenzame sterren zouden voor de mysterieuze gloed zorgen. De onderzoekers trekken die conclusie nadat ze een groot deel van de ruimte bestudeerden. Hun observaties waren niet zo accuraat als die van de onderzoekers die in juni met hun suggesties kwamen, maar doordat de onderzoekers zich op een groot deel van de ruimte richtten, konden ze het patroon dat het infrarode licht vormt wel beter analyseren.
Links ziet u een deel van de ruimte in infrarood licht. Rechts ziet u hetzelfde deel van de ruimte maar dan met de infrarode gloed. De onderzoekers konden deze gloed waarnemen door het licht van sterrenstelsels en andere bekende lichtbronnen te maskeren. Afbeelding: NASA/JPL-Caltech/UC Irvine
Patroon
De onderzoekers moeten concluderen dat het patroon dat zij hebben waargenomen niet overeenkomt met theorieën en computersimulaties over de eerste sterren en sterrenstelsels. Zo is de gloed veel te helder om afkomstig te zijn van de eerste sterrenstelsels. Deze oude sterrenstelsels zouden namelijk niet zo groot en talrijk zijn als de sterrenstelsels die we vandaag de dag om ons heen zien.
Eenzame ster
De onderzoekers suggereren dat de gloed veroorzaakt wordt door eenzame sterren. Ooit maakten deze sterren deel uit van een sterrenstelsel. Maar het zat de sterren niet mee: hun sterrenstelsels kwamen in botsing met andere sterrenstelsels en daarbij werden sterren uit die stelsels weggeslingerd.
Nader onderzoek moet uitwijzen of de wetenschappers met deze nieuwe theorie op het juiste spoor zitten. Gelukkig is hulp onderweg: de in aanbouw zijnde James Webb-telescoop is geknipt voor een klus als deze. “Het scherpe infrarood zicht van de James Webb-telescoop is in staat om de eerste sterren en sterrenstelsels direct waar te nemen, net als de eenzame sterren buiten sterrenstelsels,” vertelt onderzoeker Eric Smith. “De mysterieuze objecten die het infrarode achtergrondlicht veroorzaken, worden dan mogelijk eindelijk blootgelegd.”
(scientias.nl)
26-10-2012
Gegevens van grote hemelverkenning gepresenteerd
Franse en Canadese astronomen hebben de definitieve versie gepresenteerd van de Canada-France-Hawaii Telescope Legacy Survey, een langlopend project dat zich de tussen 2003 en 2009 heeft voltrokken op de top van de Mauna Kea (Hawaï). Bij de Legacy Survey zijn beeldgegevens verzameld van 38 miljoen sterrenstelsels tot op afstanden van negen miljard lichtjaar. Het verwerken van de gegevens, die onder meer worden gebruikt om de donkere materie en donkere energie in het heelal te onderzoeken, heeft drie jaar geduurd.
Hoofddoel van de survey was het nauwkeurig meten van de helderheden van honderden supernova-explosies in verre sterrenstelsels. Zulke metingen worden gebruikt om de afstanden van deze stelsels te meten en de snelheden waarmee deze – ten gevolge van de uitdijing van het heelal – van ons vandaan bewegen. Die combinatie van gegevens maakt duidelijk hoe de uitdijingssnelheid van het heelal in de loop van de miljarden jaren is veranderd.
Een tweede speerpunt was het in kaart brengen van de geheimzinnige donkere materie in het heelal. Daartoe is onderzocht hoe relatief nabije clusters van sterrenstelsels het licht van verder weg gelegen stelsels afbuigen en vervormen – een relativistisch verschijnsel dat al door Albert Einstein werd voorspeld. De mate van afbuiging verraadt hoeveel massa – in de vorm van zichtbare én donkere materie – de clusters bevatten.
De gegevens van de Legacy Survey zullen nog jarenlang voor nieuwe onderzoeksdoeleinden worden gebruikt. Zo is een team van astronomen momenteel bezig om het reusachtige gegevensbestand door te spitten op verre quasars (de extreem heldere kernen van actieve sterrenstelsels). (EE)
(allesoversterrenkunde)
Gegevens van grote hemelverkenning gepresenteerd
Franse en Canadese astronomen hebben de definitieve versie gepresenteerd van de Canada-France-Hawaii Telescope Legacy Survey, een langlopend project dat zich de tussen 2003 en 2009 heeft voltrokken op de top van de Mauna Kea (Hawaï). Bij de Legacy Survey zijn beeldgegevens verzameld van 38 miljoen sterrenstelsels tot op afstanden van negen miljard lichtjaar. Het verwerken van de gegevens, die onder meer worden gebruikt om de donkere materie en donkere energie in het heelal te onderzoeken, heeft drie jaar geduurd.
Hoofddoel van de survey was het nauwkeurig meten van de helderheden van honderden supernova-explosies in verre sterrenstelsels. Zulke metingen worden gebruikt om de afstanden van deze stelsels te meten en de snelheden waarmee deze – ten gevolge van de uitdijing van het heelal – van ons vandaan bewegen. Die combinatie van gegevens maakt duidelijk hoe de uitdijingssnelheid van het heelal in de loop van de miljarden jaren is veranderd.
Een tweede speerpunt was het in kaart brengen van de geheimzinnige donkere materie in het heelal. Daartoe is onderzocht hoe relatief nabije clusters van sterrenstelsels het licht van verder weg gelegen stelsels afbuigen en vervormen – een relativistisch verschijnsel dat al door Albert Einstein werd voorspeld. De mate van afbuiging verraadt hoeveel massa – in de vorm van zichtbare én donkere materie – de clusters bevatten.
De gegevens van de Legacy Survey zullen nog jarenlang voor nieuwe onderzoeksdoeleinden worden gebruikt. Zo is een team van astronomen momenteel bezig om het reusachtige gegevensbestand door te spitten op verre quasars (de extreem heldere kernen van actieve sterrenstelsels). (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
30-10-2012
Vulkanisme op maantje Io vanaf de aarde waargenomen
Wetenschappers van het SETI-instituut zijn erin geslaagd om vulkanisme op Jupiters maantje Io vanaf de aarde waar te nemen. En de waarnemingen zijn bijzonder gedetailleerd: zelfs ‘details’ van slechts 100 kilometer groot zijn zichtbaar.
Dat het gelukt is om vulkanisme op het maantje vanaf de aarde waar te nemen, is heugelijke nieuws. Sinds orbiter Galileo in 2003 met pensioen ging, is er namelijk geen enkele sonde meer die Io bestudeert. En er staan op korte termijn ook geen missies richting Jupiter en de maantjes gepland: pas tegen 2030 weer. Dat zou betekenen dat het vulkanisme dat zich tussen 2003 en 2030 afspeelt aan ons zicht onttrokken wordt en er dus een enorm gat in onze gegevens ontstaat.
In detail
Dankzij wetenschappers van SETI hoeven we daar nu echter niet meer bang voor te zijn. Het is ze gelukt om vanaf de aarde vulkanische activiteit op Io bijzonder gedetailleerd vast te leggen. En dat is best bijzonder. Klassieke telescopen kunnen uitbarstende vulkanen op Io namelijk niet waarnemen. Io is van zichzelf al vrij klein (een diameter van ongeveer 3600 kilometer) en bevindt zich ver weg (op 630 miljoen kilometer van de aarde). Dat was ook de reden dat wetenschappers in het verleden ruimtesondes naar Jupiter en de maantjes stuurden: het was onze enige manier om een gedetailleerd beeld te krijgen.
Erupties op Io. Foto: F. Marchis.
Verbetering
De laatste tijd is dat echter aan het veranderen. Astronomen hebben een techniek ontwikkeld waarmee het gemakkelijker is om waarnemingen vanaf de aarde te doen: de vervaging die optreedt doordat de atmosfeer van de aarde voortdurend beweegt, kan in realtime worden weggepoetst, waardoor ons beeld van andere hemellichamen al een stuk beter wordt. En die technologie verbetert voortdurend. Dankzij die verbeteringen zijn de wetenschappers van SETI in staat geweest om zeer gedetailleerde beelden van Io te maken, waarop zelfs 100 kilometer grote objecten goed zichtbaar zijn. En de onderzoekers hebben zelfs al nieuwe dingen ontdekt. Zo blijkt de vulkanische activiteit sinds september 2010 af te nemen.
Het wordt in 2010 en 2011 wat rustiger op Io. Foto: F. Marchis.
De onderzoekers blijven Io in de gaten houden en hopen zo een tijdlijn te kunnen maken waarop alle vulkanische activiteiten een plekje krijgen. De waarnemingen die nu vanaf de aarde worden gedaan kunnen in de toekomst worden aangevuld met waarnemingen van ruimtesondes die Io daadwerkelijk bezoeken. “Ruimtesondes zijn altijd maar in staat geweest om een glimp van de vulkanen op Io te zien. Voyager gedurende enkele maanden, Galileo enkele jaren en New Horizons enkele dagen. Observaties vanaf de aarde kunnen de vulkanen op Io over lange perioden blijven volgen.” En naarmate de telescopen steeds beter worden, worden de observaties dat ook. In de toekomst kunnen observaties vanaf de aarde ons wellicht even goede beelden bieden als een sonde die langs Io vliegt.
(scientias.nl)
Vulkanisme op maantje Io vanaf de aarde waargenomen
Wetenschappers van het SETI-instituut zijn erin geslaagd om vulkanisme op Jupiters maantje Io vanaf de aarde waar te nemen. En de waarnemingen zijn bijzonder gedetailleerd: zelfs ‘details’ van slechts 100 kilometer groot zijn zichtbaar.
Dat het gelukt is om vulkanisme op het maantje vanaf de aarde waar te nemen, is heugelijke nieuws. Sinds orbiter Galileo in 2003 met pensioen ging, is er namelijk geen enkele sonde meer die Io bestudeert. En er staan op korte termijn ook geen missies richting Jupiter en de maantjes gepland: pas tegen 2030 weer. Dat zou betekenen dat het vulkanisme dat zich tussen 2003 en 2030 afspeelt aan ons zicht onttrokken wordt en er dus een enorm gat in onze gegevens ontstaat.
In detail
Dankzij wetenschappers van SETI hoeven we daar nu echter niet meer bang voor te zijn. Het is ze gelukt om vanaf de aarde vulkanische activiteit op Io bijzonder gedetailleerd vast te leggen. En dat is best bijzonder. Klassieke telescopen kunnen uitbarstende vulkanen op Io namelijk niet waarnemen. Io is van zichzelf al vrij klein (een diameter van ongeveer 3600 kilometer) en bevindt zich ver weg (op 630 miljoen kilometer van de aarde). Dat was ook de reden dat wetenschappers in het verleden ruimtesondes naar Jupiter en de maantjes stuurden: het was onze enige manier om een gedetailleerd beeld te krijgen.
Erupties op Io. Foto: F. Marchis.
Verbetering
De laatste tijd is dat echter aan het veranderen. Astronomen hebben een techniek ontwikkeld waarmee het gemakkelijker is om waarnemingen vanaf de aarde te doen: de vervaging die optreedt doordat de atmosfeer van de aarde voortdurend beweegt, kan in realtime worden weggepoetst, waardoor ons beeld van andere hemellichamen al een stuk beter wordt. En die technologie verbetert voortdurend. Dankzij die verbeteringen zijn de wetenschappers van SETI in staat geweest om zeer gedetailleerde beelden van Io te maken, waarop zelfs 100 kilometer grote objecten goed zichtbaar zijn. En de onderzoekers hebben zelfs al nieuwe dingen ontdekt. Zo blijkt de vulkanische activiteit sinds september 2010 af te nemen.
Het wordt in 2010 en 2011 wat rustiger op Io. Foto: F. Marchis.
De onderzoekers blijven Io in de gaten houden en hopen zo een tijdlijn te kunnen maken waarop alle vulkanische activiteiten een plekje krijgen. De waarnemingen die nu vanaf de aarde worden gedaan kunnen in de toekomst worden aangevuld met waarnemingen van ruimtesondes die Io daadwerkelijk bezoeken. “Ruimtesondes zijn altijd maar in staat geweest om een glimp van de vulkanen op Io te zien. Voyager gedurende enkele maanden, Galileo enkele jaren en New Horizons enkele dagen. Observaties vanaf de aarde kunnen de vulkanen op Io over lange perioden blijven volgen.” En naarmate de telescopen steeds beter worden, worden de observaties dat ook. In de toekomst kunnen observaties vanaf de aarde ons wellicht even goede beelden bieden als een sonde die langs Io vliegt.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |