Zwanger... en dan gaat het mis #10

@Fieder: Mijn miskraam was ook de eerste zwangerschap, mijn ma heeft 2 keer een miskraam gehad, voor ik geboren werd.
Het zegt niets!! Ik hou het erop "mijn tijd was het nog niet"

Fieder, dit was ook mijn eerste zwangerschap hoor
Ik heb vaak dezelfde gedachte als jij helaas, maar ik houd gewoon hoop dat het ons wel gaat lukken!

Weer een nieuw deel in deze verdrietige reeks... en nog met nieuwe users erbij ook... Zo jammer dat het nodig is

Dikke knuffel allemaal

Dolfina-chica, wat een verdriet.. Een onverwacht wondertje die je dan zomaar weer wordt afgenomen..

Fieder, ik herken je angst ook maar volgens mij zegt het inderdaad niets. Ik ken best veel mensen die bij een eerste zwangerschap een miskraam hadden en later toch 1 of meer gezonde kindjes op de wereld hebben gezet. Dat moet ons dan ook wel lukken toch? Al is het heel eng en zo onzeker..

Ik zit vandaag wat in een dip.. Niet eens echt door de miskraam op zich maar ik voel me zo onbegrepen. Mijn beste vriendin laat niets van zich horen en negeert mijn toenadering naar haar toe. En ze woont ook te ver om even te bezoeken. En wat ik fout heb gedaan? Ik weet het niet..
Sinds de zwangerschap deed ze afstandelijk en na de miskraam hoor ik helemaal niets meer. En juist nu heb ik behoefte aan een vriendin die er voor me is!

Sparkling, wat rot die situatie met die vriendin van je. Ik kan me niet voorstellen dat jij iets verkeerd zou hebben gedaan. Misschien heeft zij wel erge moeite met je zwangerschap gehad, wil ze zelf misschien ook graag kinderen en is het nog niet gelukt? Misschien voelt ze zich dan nu wel schuldig over je miskraam dat zij er stiekum blij om is geweest? Je weet het niet...
Kan ik iets voor je doen? (PM-box staat open)

quote:

Op dinsdag 10 april 2012 21:03 schreef jesje1982 het volgende:
Wat ben ik trouwens ontzettend blij dat ik deze topicreeks heb ontdekt!
thanks voor jullie medeleven

En toch hoop ik dat niemand dit topic nodig zal hebben.. Maar goed, ik ben sowieso al heel blij met alle lieve mensen hier in Fok OUD...

Voor mij was het de tweede zwangerschap die mis ging. De eerste resulteerde in een prachtig blond kereltje dat over ruim twee weken z'n tweede verjaardag viert. Ik wéét dat mijn lijf het dus wel kan. Maar misschien maakt dit mij ook nog ongeduldiger enzo dan bij een eerste. Ik zit nu de hele tijd met het idee dat ik niet teveel tijd tussen de oudste en de volgende zou willen hebben. Al hebben alle leeftijdsverschillen natuurlijk z'n voors en tegens...

Ik had gister trouwens een lief smsje van mijn schoonmoeder. Beetje laat, maar wel lief. Ze is me in ieder geval niet helemaal vergeten. (Mijn schoonvader is overleden op de dag dat mijn zoontje is geboren, vandaar alleen schoonmoeder)

Lief Amoriel, dankjewel
Wat een heftige dag is dat voor je man geweest toen lijkt mij. De geboorte van je knd en het overlijden van je vader. Dat zijn wel 2 hele tegenstrijdige gevoelens.
Wel heel fijn dat je toch nog een smsje hebt gehad van je schoonmoeder, beter laat dan nooit in dit geval. Wij kregen gisteren ook nog een telefoontje van een tante van mijn man. Ze zei dat ze heel lang in dubio had gezeten of ze moest bellen of niet omdat ze niet zo goed durfde maar het uiteindelijk toch heeft gedaan. Dat zijn fijne dingen

[ Bericht 50% gewijzigd door .Sparkling. op 11-04-2012 21:47:52 (Iets te veel informatie) ]

quote:

Op woensdag 11 april 2012 09:56 schreef -Tuktuk- het volgende:
Fieder, dit was ook mijn eerste zwangerschap hoor
Ik heb vaak dezelfde gedachte als jij helaas, maar ik houd gewoon hoop dat het ons wel gaat lukken!

Weer een nieuw deel in deze verdrietige reeks... en nog met nieuwe users erbij ook... Zo jammer dat het nodig is

Dikke knuffel allemaal

Ik denk dat alle dames wel zullen beamen dat je na een miskraam zult twijfelen over je lichaam.. of het nou de eerste is of de 5de... Bij de eerste ga je denken: "kan mijn lichaam het niet?" bij de 5de: "kan mijn lichaam het niet meer?"
Net als wat als vragen ook zo ontzettend herkenbaar... "als ik nou... beter gegeten had, als ik nou niet gerookt had... als ik nou... vul maar in"
Dat is normaal dat we dat denken..
En ik heb vooral gedacht: "wow.. stap 1.. shit stap 2... mijn lichaam toch niet 100%"
En dan hoor je mensen om je heen...
Zucht...
Jammer dat ik niet nog een dagje "knijn" dag kan hebben, heb daar wel zin in eigenlijk... even mezelf zielig vinden

quote:

Op woensdag 11 april 2012 10:21 schreef .Sparkling. het volgende:
Dolfina-chica, wat een verdriet.. Een onverwacht wondertje die je dan zomaar weer wordt afgenomen..

Ik zit vandaag wat in een dip.. Niet eens echt door de miskraam op zich maar ik voel me zo onbegrepen. Mijn beste vriendin laat niets van zich horen en negeert mijn toenadering naar haar toe. En ze woont ook te ver om even te bezoeken. En wat ik fout heb gedaan? Ik weet het niet..
Sinds de zwangerschap deed ze afstandelijk en na de miskraam hoor ik helemaal niets meer. En juist nu heb ik behoefte aan een vriendin die er voor me is!

Ja, nogal onverwachts... maar positief gezien, ik heb stap 1 gehad!!

Er kan natuurlijk van alles zijn...
Zo heeft mijn vriendin 2 gezonde kindjes (3 en 4 jaar) die greep me 2 maand geleden bij de mouw en zegt: "meis, ik heb mijn spiraal laten verwijderen, dit weet niemand, maar ik kan jou het niet aandoen om je voor blok te zetten als ik wel zwanger ben. Dus nu kan je je een beetje voorbereiden"
Ene kant doet het pijn, andere kant... ik ben blij dat ik weet dat zij bezig is.. en dat ze niet ineens voor me staat... "heej wijffie, ik ben zwanger" zou out of the blue.

je weet niet waarom een vriendin zo reageert... misschien zit ze wel in hetzelfde schuitje, maar durft ze haar mond nog niet open te trekken..
Geef haar af en toe een smsje.. met ik denk aan je, gaat het goed?
Ik weet dat "wij" nu egoïstisch kunnen zijn met ons eigen verdriet, maar ik weet ook dat er meer mensen met verdriet zitten..

quote:

Op woensdag 11 april 2012 11:17 schreef .Sparkling. het volgende:
[knip]

Zou best kunnen... ik heb vaak genoeg gedacht: "elke idioot... en ik wil graag... "
mijn vriendin was toen zwanger... ik wilde graag, lukte niet... durfde echter niet naar gyn, dus gewoon door "oefenen".. maar iedereen die zwanger werd... was bij mij in gedachte een klojo... want ik wilde toch!!!

quote:

Op woensdag 11 april 2012 11:22 schreef dolfina-chica het volgende:

[..]

Zou best kunnen... ik heb vaak genoeg gedacht: "elke idioot... en ik wil graag... "
mijn vriendin was toen zwanger... ik wilde graag, lukte niet... durfde echter niet naar gyn, dus gewoon door "oefenen".. maar iedereen die zwanger werd... was bij mij in gedachte een klojo... want ik wilde toch!!!

Dat heb ik ook hoor, een vriendin van mij is op haar 19e voor het eerst moeder geworden, dwars door de pil heeb, en heeft inmiddels vier dochters. Fantastisch voor haar dat dat kan natuurlijk, maar ondertussen heb ik er nul. En voel ik me tegelijkertijd schuldig omdat ik het haar dan weer misgun

Zoals ik in het tweede streepjes-topic ook al vertelde: pas was ik met mijn vriend en een paar collega's een dagje in de dierentuin, waar nu natuurlijk allemaal jong grut rondkruipt, vliegt en zwemt. Toen vroeg ik me af waarom een achterlijke kaketoe het wel kan, maar ik niet
Slaat natuurlijk he-le-maal nergens op, maar dat soort dingen horen nou eenmaal bij het verwerkingsproces, denk ik dan maar

Oh, maar begrip voor haar heb ik absoluut. Ik laat heel vaak weten dat ik aan haar denk en tijdens mijn zwangerschap heb ik bewust gekozen om niet te veel over de zwangerschap te praten met haar, maar meer over gewone normale dingetjes die spelen in het leven.
Een paar maanden voor mijn zwangerschap hadden we er ook al eens een discussie over. Ik heb sowieso vaak het idee dat onze vriendschap voornamelijk vanuit mijn kant komt. In periodes dat zij het zwaar heeft neemt ze veel contact met me op maar in periodes dat ik wat moeilijkers mee maak (toen was dat dat mijn opa overleed en ik daar toch best veel moeite mee had) hoorde ik echt niets van haar. En nu dus ook weer. Ik ben best geduldig en denk vaak dat ik het maar moet laten gaan maar het is ook een keertje klaar voor mij. En misschien is dat in dit geval heel egoistisch maar ja..

quote:

Op woensdag 11 april 2012 11:35 schreef -Tuktuk- het volgende:

[..]

Dat heb ik ook hoor, een vriendin van mij is op haar 19e voor het eerst moeder geworden, dwars door de pil heeb, en heeft inmiddels vier dochters. Fantastisch voor haar dat dat kan natuurlijk, maar ondertussen heb ik er nul. En voel ik me tegelijkertijd schuldig omdat ik het haar dan weer misgun

Zoals ik in het tweede streepjes-topic ook al vertelde: pas was ik met mijn vriend en een paar collega's een dagje in de dierentuin, waar nu natuurlijk allemaal jong grut rondkruipt, vliegt en zwemt. Toen vroeg ik me af waarom een achterlijke kaketoe het wel kan, maar ik niet
Slaat natuurlijk he-le-maal nergens op, maar dat soort dingen horen nou eenmaal bij het verwerkingsproces, denk ik dan maar

ik ben niet de enige die zo denkt
sorry...
die stomme kaketoe... botvier ik ook op mensen...

mijn nicht: altijd geroepen... ik moet geen kinderen... ik heb altijd geroepen: ik wil er 2 of 4...
mijn nicht heeft er 2... misgunnen is groot woord... maar waarom zij wel en ik niet??

andere nicht... beviel in maart.. (vorig jaar) ik had in april gemoeten...
zij wilde ook geen kinderen...
zij blij... ik blij voor haar... maar toch... het steekt

Dat vind ik helemaal niet egoistisch hoor sparkling! Maar wel rot voor jou

quote:

Op woensdag 11 april 2012 11:49 schreef .Sparkling. het volgende:
Oh, maar begrip voor haar heb ik absoluut. Ik laat heel vaak weten dat ik aan haar denk en tijdens mijn zwangerschap heb ik bewust gekozen om niet te veel over de zwangerschap te praten met haar, maar meer over gewone normale dingetjes die spelen in het leven.
Een paar maanden voor mijn zwangerschap hadden we er ook al eens een discussie over. Ik heb sowieso vaak het idee dat onze vriendschap voornamelijk vanuit mijn kant komt. In periodes dat zij het zwaar heeft neemt ze veel contact met me op maar in periodes dat ik wat moeilijkers mee maak (toen was dat dat mijn opa overleed en ik daar toch best veel moeite mee had) hoorde ik echt niets van haar. En nu dus ook weer. Ik ben best geduldig en denk vaak dat ik het maar moet laten gaan maar het is ook een keertje klaar voor mij. En misschien is dat in dit geval heel egoistisch maar ja..

Dat is dus het dubbele.. mijn vriendin hield zich ook aardig stil over d'r zwangerschap.. en ik wilde erbij betrokken worden.. zij is mijn "alles" staat voorop bijna alles!
alleen heb ik er wat van gezegd: "ik wil alles weten, het wordt ook mijn kindje!!" (zo gaan we met elkaar om.. aangezien ik ook 1 a 2 keer per week de kids op zou gaan vangen)
En ja, soms zou het steken, maar geeft niets... die kids van jou worden ook mijn alles..

Toen de eerste geboren was en ik haar in mijn armen had... heb ik alleen maar gehuild...
ik heb de kersverse paps en mams de kamer uit gestuurd... en op dat moment was ze echt even van mij... Dat had ik nodig op dat moment.

als jij het gevoel hebt dat de vriendschap van 1 kant komt, dan zul je een beslissing moeten gaan nemen.. ik heb gelukkig voordeel gehad, dat onze vriendschap echt van 2kanten kwam.

maar lieve dames, ik ga eens even aan het werk... mag vanmiddag met mijn 2 adhd'ers op pad
zwaar middagje... en even niet aan dit alles denken...

Het allervervelendste vind ik nu eigenlijk dat gevoel en verstand gewoon hélemaal niet op één lijn liggen.

Mijn verstand kan prima omgaan met zwangere vriendinnen etc.. maar dat rotgevoel wat je soms ineens bekruipt.. dat groene jaloezieduiveltje enzo.. bah...
Zo heb ik voor komende maandag een afspraak staan voor een kraamvisite bij een vriendin... Haar eerste is drie maanden jonger dan mijn ventje, maar was haar heel erg gegund na IVF trajecten en alles... en de tweede was wel gewenst, maar absoluut nog niet gepland omdat ze dacht dat dat ook niet spontaan zou gaan gebeuren... Ik ga wel maar zal ook maar een pakje zakdoekjes meenemen, want ik ga het vast niet droog houden...

Ik vind het ook heel moeilijk wat te zeggen als mensen nu vragen hoe het gaat. Op zich, lichamelijk gezien gaat het best goed (al heb ik het echt gehad met dat vloeien, blegh) En eigenlijk gaat het geestelijk ook best goed, alleen kan ik soms door iets heel kleins ineens volledig in een dip zitten. Het zinnetje "je wilde zo graag" in een smsje bijvoorbeeld..

Werk-ze Dolfina!

Wat fijn dat je het op die manier kan delen, Dolfina-chica.
Ik ga nog eens goed nadenken. Ik heb haar vanochtend weer een berichtje gedaan, de derde in korte tijd. Even kijken of ik nu wel reactie krijg.

Dat dubbele gevoel ken ik ook zo goed, daarom heb ik dit in geval misschien ook wel zoveel begrip voor mijn vriendin. Ik gun het iedereen wel, als ik met mijn verstand kijk. Maar mijn gevoel roept soms hele andere dingen, waar ik me soms gewoon voor schaam. Dan geef ik mezelf even een schop onder de kont want iedereen verdient een kindje als die gewenst is. Maar soms dat duiveltje inderdaad.. Ik heb dat vooral bij mijn neef, ik zei het al vaker. Hij en zijn vrouw zijn 2 dagen verder dan ik zou zijn, iets meer dan 17 weken nu. En hij is heel lief voor mij, vraagt heel vaak hoe het gaat en of ik het nog trek. En echt waar, ik gun ze dat kleintje zo ontzettend en ik ben er van overtuigd dat het kindje geen betere ouders kan krijgen maar dan komt er zo af en toe het gevoel: "waarom zij wel? zij waren ook al sneller zwanger". Dat is gewoon onzin, mijn man en ik hebben pech dit keer..
Dus ik probeer maar een beetje mee te genieten en steeds te herhalen dat onze tijd nog wel komt. En zo af en toe verschuil ik me gewoon eventjes om ongeneerd te huilen en die rotgedachtes toe te staan Om daarna weer op te staan en weer realistisch te kunnen denken.

quote:

Op woensdag 11 april 2012 12:14 schreef .Sparkling. het volgende:
...
Dus ik probeer maar een beetje mee te genieten en steeds te herhalen dat onze tijd nog wel komt. En zo af en toe verschuil ik me gewoon eventjes om ongeneerd te huilen en die rotgedachtes toe te staan Om daarna weer op te staan en weer realistisch te kunnen denken.

Ja, en dat deed het dus weer he? Ik ga maar eens een lunchwandeling maken.. even uitwaaien.

Ach, Amoriel.. Als ik iets voor jou kan doen staat mijn PM ook open he!

Over een paar maanden gaan we gewoon gezellig met z'n allen verhalen over zwangerschapskwaaltjes uitwisselen in het andere topic Afgesproken?

Mee eens!

Mijn zus is 5 jaar geleden bevallen van een meisje en ik ben haar peettante. Mijn zus heeft na de geboorte van haar dochtertje er heel veel alleen voor gestaan omdat haar man veel weg was, die zat, bleek achteraf, liever bij andere vrouwen. Hoe dan ook, ik heb veel klaar gestaan voor mijn zus en mijn nichtje en ik ben zo gek op haar Ik zou mijn leven geven voor dat kleine meisje dat al denkt zo groot te zijn. Maar het doet soms ook weer pijn, als ik haar zie dan schreeuwt mijn hele lichaam dat ik zo'n gaaf exemplaar van mezelf wil. Eentje die ik niet terug hoef te geven..

In februari werd ze vijf en ze had van mijn man en mij een dagje Plopslaland gekregen, die we later dit jaar zouden gaan doen. Maar omdat ik nu niet meer over de 30 weken zwanger ben in de zomervakantie hebben we het plan veranderd. We nemen haar mee naar Disneyland! Dat weet ze zelf niet, dat vertellen we haar pas als we al in Parijs zijn. Zo'n zin in!
Ook een beetje dubbel, ik vind het heel leuk maar als ik zwanger was geweest waren we niet gegaan. Bah, ik vind het allemaal zo gek. Ik maak allemaal plannen voor de zomer en die hadden eigenlijk niet moeten kunnen!

Goh... vorige week om deze tijd...
_{(lag ik 'lekker te slapen'... )}

Ohh meiden dikke knuffel van mij! Het is ook gewoon zo moeilijk. Alle dromen/ plannen die in duigen vallen. En dat mensen je dan ook nog niet goed begrijpen en steunen.

En bedankt voor de lieve geruststellingen, soms schiet ik gewoon even in de pieker modus.

Ik ben weer fulltime aan het werk en 's avonds gesloopt, dus lees/ reageer niet meer zoveel als ik zou willen. Maar denk aan jullie.

Dat duiveltje heb ik ook hoor! Is heel moeilijk uit te leggen vind ik. Je bent blij voor een ander maar je wilt zelf ook zo graag. Rotgevoel is dat!
Ik merk dat ik zelf heel snel anderen ga troosten. Als ik vertel dat ik een miskraam heb gehad en ze zo geschokt en meelevend gaan kijken... Dat ik dan zelf zeg dat het ok is en dat ik gelukkig nog niet zo ver was, al die rotcliches dus. Stom he??

Amoriel Je bent alweer een week dichter bij het andere topic, probeer het maar zo te bekijken. Maar verdriet mag natuurlijk altijd hoor, begrijp me niet verkeerd.

quote:

Op woensdag 11 april 2012 12:59 schreef Amoriel het volgende:
Over een paar maanden gaan we gewoon gezellig met z'n allen verhalen over zwangerschapskwaaltjes uitwisselen in het andere topic Afgesproken?

Jaaaaa!!!