R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Update van mij 
Ik ben nu al een tijdje thuis aan het herstellen van de operatie; ik was doodnerveus in de weken ervoor, nergens toe in staat, kon maar aan 1 ding denken. Anderen hadden zoiets van: jama, je wil dit toch wel graag?
Ja, ik wil dit, maar dat wil niet automatisch zeggen dat ik geen angst mag hebben om geopereerd te worden? Ik lag daar met knikkende knieën, letterlijk, want ze waren de kalmeringspillen vergeten te geven.... Hatelijk, daar hebben ze zelfs nog behoorlijk heisa over gemaakt in de premedicatieruimte omdat het in driekwart van de gevallen vergeten wordt.
Oh god, wat was ik bang. De dag van de opname was een hel, ik mocht niets eten die ochtend. M'n vriendin was ook compleet van slag van alles en was niet echt een hulp, we waren uiteindelijk minstens de helft vergeten. Niet omkeren, doorgaan, het is een rit van 2 uur vanuit het zuiden naar het VUMC in Amsterdam. Niet omkeren, doorgaan, dat is wat ik mezelf achteraf heb voorgehouden. Linksom of rechtsom wist ik dat ik deze operatie moest doen. Ik was bang, maar moest doorzetten.
Maar de weken ervoor zetten je enorm aan het denken. Enerzijds is het vertrouwd, ik had er toch al 25 jaar mee geleefd, dus waarom zou ik in het arme ding laten snijden? En staand plassen heeft toch ook echt wel zo z'n voordelen. En ik kan misschien geen orgasme meer krijgen hierna, wil ik dat wel?
Ik heb daarbij ook nooit zo'n goed vertrouwen gehad in m'n medemens, dus meteen je leven in handen geven van mensen die je nooit gezien of maar 1 keer vluchtig gesproken hebt. Er gaan mensen in je snijden, bloed, pijn, herstel. Verschrikkelijk.
Nu achteraf denk ik soms nog, omg, waarom heb ik dit gedaan? Niet dat ik spijt heb, maar meer het gedoe eromheen, het dilateren doet elke dag pijn, wondvocht dat soms druppelend in de badkamer ligt, samen met een straaltje bloed van een hechting die (vervroegd) losliet. (na x-weken gaat het weer bloeden.).
Niet omkeren, doorgaan, dat is wat ik wel wist. Ik wist dat er bepaalde risico's aan zitten, nooit meer een orgasme, problemen met plassen, bloedverlies, you name it. Het is een operatie en daar zitten, zoals met zovelen risico's aan vast. Maar ik wist dat ik die risico's moest nemen.
De dag van de operatie en de opname zijn als een roes aan me voorbij gegaan. Gelukkig was m'n vriendin er regelmatig bij. Op de dag van de opname mocht ik 's avonds mee naar het gastenverblijf. Ze mocht ook langer blijven op de dag van de operatie, ze liep mee tot de premedicatieruimte, ik had op het laatste moment een pasfoto van d'r gevraagd die ik kon bekijken en vasthouden in de premedicatie want ik was alleen, heel alleen en dat deed veel meer pijn(ok, geen kalmeringstabletjes hielpen ook niet mee).
Gelukkig kreeg ik een hele lieve assistent anesthesiste. Ze prikte ontzettend goed een infuusje in m'n hand, totaal geen last van gehad. M'n knikkende knieën werden minder zodra ik de premicatie eindelijk via het infuus binnenkreeg. M'n kamergenote was de dag voor mij geopereerd en moest achteraf anderhalf uur wachten op de premedicatieruimte, maar ik was gelukkig binnen 30 minuten richting de OK.
Dan word je de OK binnengereden en ga je op de tafel liggen. Zonder die medicijnen had ik dat nooit kunnen doen, want ik ben allesbehalve een heldin. Het viel me wel op dat iedereen heel aardig en rustig deed. Ben ik achteraf heel blij om. M'n chirurg zei: denk aan het resultaat. Ik vond dat geen goed idee, ik zei: ik ga wel aan de vakantie denken die ik ga doen met m'n vriendinnetje als dit allemaal voorbij is. (het doel is Z-Frankrijk, mijn eerste vakantie in 6 jaar). Zon, zee, strand, m'n vriendin, duiken, water, ontspanning.
De Anesthesist ging lekker wat babbelen om me gerust te stellen en ik ging vrolijk vertellen wat we van plan zijn. Ondertussen kreeg ik zuurstof om mijn saturatie te verhogen. Daarna kreeg ik de verdoving; "Je gaat zometeen een droge keel krijgen." Ik probeerde nog wat te zeggen, maar moest alleen maar hoesten. "Nu krijg je de narcose" en binnen 5 tellen was ik weg.
Ik werd wakker en het eerste wat door me heen schoot; alsof m'n onderbewustzijn even m'n bewustzijn tegenkwam en zei: "Geen spijt".
En toen: "OMG wat een pijn......"
M'n heupkolom deed ook ontzettend veel pijn, ik vroeg of ze iets onder m'n knieën konden leggen, hup links een laken, rechts een laken, dat ging al wat beter. PIJN..... Voorzichtig werd er gevraagd: "Schaal van 1 op 10 hoeveel pijn heb je?".
10
'Ok" zei ze, en ik kreeg een shot dipidolor. Meteen een ontzettend gevoel van misselijkheid, wat ik ook zei, en ik kreeg meteen iets tegen de misselijkheid. 5 uur heb ik op de verkoeverkamer gelegen. Ik werd rond 12 uur 's middags geopereerd. (11.30 naar de premedicatiekamer gereden). Ze kregen m'n pijn gewoon niet onder controle. Langzaamaan werd ik elke keer wakker en werd het toch iets minder. Het was 22.30 's avonds voor ik naar de kamer terug werd gereden, m'n vriendin voorop (tegen de tijd dat ik wegging was ik de eennaarlaatste op de verkoeverkamer, dus was er minder kans op besmetting e.d.). Dolblij was ik, om d'r weer te zien.
Ik werd naar de kamer gereden en viel uiteindelijk in slaap, huilend, dat ik weer afscheid moest nemen van m'n vriendin.
Dan de nacht: 2 keer dipi spuit gekregen, heerlijk, geen pijn. Ik had schijnbaar in de verkoeverkamer bijna de maximale dosis gekregen aan dipidolor. Ze konden gewoon niet meer verder.
Helaas had men niet verteld dat zodra je van de verkoeverkamer weg bent, je de dipi niet meer via het infuus krijgt, maar via een spuit. RAM in je been, zonder waarschuwing, ik vertrok m'n been, omdat ik dus niet besefte wat er gebeurde. Pas na 2 weken is die blauwe plek weggegaan. De 2e spuit ging al wat beter. Jammer dat ze het niet hadden verteld van die spuit, maar qua communicatie scheelt er nogal eens wat. Maargoed, achteraf niks aan te doen.
1 ding was nog vervelender, zodra je de spuit krijgt neemt de verdoving het over, je kunt ook niet meer duidelijk maken dat je er misselijk van wordt. Ze wilden me namelijk nog 2 paracetamol geven, maar ik kon dat niet binnenhouden (Ik kan paracetamol normaal nooit goed binnenhouden). Toen zagen ze dat ik 2 infuusjes had omdat dat handiger was in de verkoeverkamer qua verdoving. Één konden ze mooi gebruiken om paracetamol toe te dienen en de ander voor antibiotica. Daar was ik best blij mee, want de dipi hield het net niet. De Paracetamol gaf net het duwtje in de juiste richting van geen pijn en goed slapen.
De ochtend na de operatie: "eten!", "huh eten?" Ja, eten. Ze hebben sindskort de procedure veranderd. Je hoeft niet meer vloeibaar te eten 5 dagen lang. Het is schijnbaar niet zo goed voor je om 5 dagen vloeibaar te eten en het houdt mensen juist eerder tegen binnen de genezing. Ik probeer m'n ontbijt keurig op te eten.... Wat ik dus dankzij de dipidolor van de nacht niet binnen kan houden. Heel de dag niks gegeten, ik heb nog zelfs geprobeerd een flesje vloeibare voeding op te drinken (de bosvruchten valt mee) daar waren ze stomverbaasd over. Maja, ik giet zoiets vies vrij makkelijk achterover. Meestal is m'n maag er alleen niet blij me (Yeay IBS) En ik móest iets binnen krijgen, want ik verslapte.
Zo rond de middag kwam m'n moeder eindelijk binnenstappen, ze stond eerst bij het AMC, sja voor een simpele ziel uit Brabant is het VUMC net zoiets als het AMC zal ik maar zeggen (grapje mam).
Toen kwam het middageten. Ik weet bengodniet meer wat het was aan eten, maar de verpleger (een of andere fl*kker die z'n negatieve mond niet dicht kan houden over de lotgenoten in dit topic) zei dat ik móest eten; oh, wat was ik ziek, zelfs m'n moeder werd boos op die vent. "Want anders zou ik in m'n ziek zijn blijven." M'n moeder had versgemaakte bouillon meegenomen van huis, die ging m'n vriendin even warm maken. Dát hield ik eindelijk binnen. (En ik word er ook altijd zichtbaar beter van, ook bij griepjes enzo). Kreeg kleur op m'n wangetjes.
De dagen daarna zijn best snel gegaan, 's nachts kon ik voldoen met 1000mg paracetamol per 4 uur; en 3 diclofenac 50mg per dag.
De derde dag mocht je een poging wagen om te gaan lopen. Op dag twee leek me dat nog "a bridge too far" want m'n benen deden het gewoon niet de eerste 2 dagen. Ik voelde ze ook niet, ja, in de verte een beetje getintel, maar meer niet. "Kun je je been omhoog doen?" bij het wassen. "Ik zou wel willen, maar het gaat niet", de verpleegster probeerde het uit en vond het wel apart.
Maargoed, dag drie, je mocht een stukje lopen. En dat lukte. Het helpt ook met je darmen weer op gang te brengen e.d. Vroeger moest je namelijk op de laatste dag een magnesiumdrankje drinken om dat weer te doen. Dankzij het lopen zal het vanzelf gaan. Dag 4 had ik dan ook eindelijk ontlasting. YEAY IBS zei ik al eerder, inderdaad, het is voor mij normalerwijze al moeilijk genoeg met m'n darmen, maar 3,5 dag stilliggen, narcose, etc. Hier was ik dan ook ontzettend blij om dat het vanzelf ging.
Dag 5: was weer een hel.
De prop gaat eruit en de catheter.
Dat is op zich niet eens onprettig, het was onprettiger dat m'n urinebuis dus vol bloed zat. de 1e keer plassen ging zonder problemen, maar voordat je naar huis mag, moet je 2 keer plassen en dat is niet voor niets.
De 2e keer moest ik dus weer gecatheterd worden, is normaal gezien al geen pretje, maar al helemaal niet als de opening van je urinebuis vol bloed en zwelling zit. 1,1 liter aan urine eruitgehaald, m'n blaas deed PIJN.
Goed, paar uur later, 2e keer proberen te plassen.... Het werkte niet, je voelt gewoon je urine tegen een "sluisdeur" aanslaan en daarna stroomt het weer terug je blaas in. Scannen, 640cc, "sja... probeer het nog eens, ik ga even overleggen." En dan is het 18.30 's avonds en heeft een hele aardige vlaamse verpleger me gecatheterd, nóg eens 990cc, uit m'n blaas, via een catheter.
Je zag ook de trombose door de catheterzak vliegen. Geen wonder dat ik niet kon plassen. Achteraf wel blij mee, want het schijnt dat het plassen anders als een blaasontsteking voelt.
En nu.... paar weken verder, het gaat langzaamaan goed. Zoals ik al zei, het dilateren is pijnlijk, want als het wondvocht weg is, gaat het eea weer bloeden, dus iedere keer bij het dilateren wrik je het weer open en bloed het
Tip: Een half uur voor het dilateren doe ik dan ook een paracetamol nemen. Of 2, ligt eraan hoe hoog je pijngrens ligt.
Misschien op sommige plekken warrig neergezet, maar ik wilde het gewoon ergens kwijt, ik hoop dat anderen er iets aan hebben.
Ik ben nu al een tijdje thuis aan het herstellen van de operatie; ik was doodnerveus in de weken ervoor, nergens toe in staat, kon maar aan 1 ding denken. Anderen hadden zoiets van: jama, je wil dit toch wel graag?
Ja, ik wil dit, maar dat wil niet automatisch zeggen dat ik geen angst mag hebben om geopereerd te worden? Ik lag daar met knikkende knieën, letterlijk, want ze waren de kalmeringspillen vergeten te geven.... Hatelijk, daar hebben ze zelfs nog behoorlijk heisa over gemaakt in de premedicatieruimte omdat het in driekwart van de gevallen vergeten wordt.
Oh god, wat was ik bang. De dag van de opname was een hel, ik mocht niets eten die ochtend. M'n vriendin was ook compleet van slag van alles en was niet echt een hulp, we waren uiteindelijk minstens de helft vergeten. Niet omkeren, doorgaan, het is een rit van 2 uur vanuit het zuiden naar het VUMC in Amsterdam. Niet omkeren, doorgaan, dat is wat ik mezelf achteraf heb voorgehouden. Linksom of rechtsom wist ik dat ik deze operatie moest doen. Ik was bang, maar moest doorzetten.
Maar de weken ervoor zetten je enorm aan het denken. Enerzijds is het vertrouwd, ik had er toch al 25 jaar mee geleefd, dus waarom zou ik in het arme ding laten snijden? En staand plassen heeft toch ook echt wel zo z'n voordelen. En ik kan misschien geen orgasme meer krijgen hierna, wil ik dat wel?
Ik heb daarbij ook nooit zo'n goed vertrouwen gehad in m'n medemens, dus meteen je leven in handen geven van mensen die je nooit gezien of maar 1 keer vluchtig gesproken hebt. Er gaan mensen in je snijden, bloed, pijn, herstel. Verschrikkelijk.
Nu achteraf denk ik soms nog, omg, waarom heb ik dit gedaan? Niet dat ik spijt heb, maar meer het gedoe eromheen, het dilateren doet elke dag pijn, wondvocht dat soms druppelend in de badkamer ligt, samen met een straaltje bloed van een hechting die (vervroegd) losliet. (na x-weken gaat het weer bloeden.).
Niet omkeren, doorgaan, dat is wat ik wel wist. Ik wist dat er bepaalde risico's aan zitten, nooit meer een orgasme, problemen met plassen, bloedverlies, you name it. Het is een operatie en daar zitten, zoals met zovelen risico's aan vast. Maar ik wist dat ik die risico's moest nemen.
De dag van de operatie en de opname zijn als een roes aan me voorbij gegaan. Gelukkig was m'n vriendin er regelmatig bij. Op de dag van de opname mocht ik 's avonds mee naar het gastenverblijf. Ze mocht ook langer blijven op de dag van de operatie, ze liep mee tot de premedicatieruimte, ik had op het laatste moment een pasfoto van d'r gevraagd die ik kon bekijken en vasthouden in de premedicatie want ik was alleen, heel alleen en dat deed veel meer pijn(ok, geen kalmeringstabletjes hielpen ook niet mee).
Gelukkig kreeg ik een hele lieve assistent anesthesiste. Ze prikte ontzettend goed een infuusje in m'n hand, totaal geen last van gehad. M'n knikkende knieën werden minder zodra ik de premicatie eindelijk via het infuus binnenkreeg. M'n kamergenote was de dag voor mij geopereerd en moest achteraf anderhalf uur wachten op de premedicatieruimte, maar ik was gelukkig binnen 30 minuten richting de OK.
Dan word je de OK binnengereden en ga je op de tafel liggen. Zonder die medicijnen had ik dat nooit kunnen doen, want ik ben allesbehalve een heldin. Het viel me wel op dat iedereen heel aardig en rustig deed. Ben ik achteraf heel blij om. M'n chirurg zei: denk aan het resultaat. Ik vond dat geen goed idee, ik zei: ik ga wel aan de vakantie denken die ik ga doen met m'n vriendinnetje als dit allemaal voorbij is. (het doel is Z-Frankrijk, mijn eerste vakantie in 6 jaar). Zon, zee, strand, m'n vriendin, duiken, water, ontspanning.
De Anesthesist ging lekker wat babbelen om me gerust te stellen en ik ging vrolijk vertellen wat we van plan zijn. Ondertussen kreeg ik zuurstof om mijn saturatie te verhogen. Daarna kreeg ik de verdoving; "Je gaat zometeen een droge keel krijgen." Ik probeerde nog wat te zeggen, maar moest alleen maar hoesten. "Nu krijg je de narcose" en binnen 5 tellen was ik weg.
Ik werd wakker en het eerste wat door me heen schoot; alsof m'n onderbewustzijn even m'n bewustzijn tegenkwam en zei: "Geen spijt".
En toen: "OMG wat een pijn......"
M'n heupkolom deed ook ontzettend veel pijn, ik vroeg of ze iets onder m'n knieën konden leggen, hup links een laken, rechts een laken, dat ging al wat beter. PIJN..... Voorzichtig werd er gevraagd: "Schaal van 1 op 10 hoeveel pijn heb je?".
10
'Ok" zei ze, en ik kreeg een shot dipidolor. Meteen een ontzettend gevoel van misselijkheid, wat ik ook zei, en ik kreeg meteen iets tegen de misselijkheid. 5 uur heb ik op de verkoeverkamer gelegen. Ik werd rond 12 uur 's middags geopereerd. (11.30 naar de premedicatiekamer gereden). Ze kregen m'n pijn gewoon niet onder controle. Langzaamaan werd ik elke keer wakker en werd het toch iets minder. Het was 22.30 's avonds voor ik naar de kamer terug werd gereden, m'n vriendin voorop (tegen de tijd dat ik wegging was ik de eennaarlaatste op de verkoeverkamer, dus was er minder kans op besmetting e.d.). Dolblij was ik, om d'r weer te zien.
Ik werd naar de kamer gereden en viel uiteindelijk in slaap, huilend, dat ik weer afscheid moest nemen van m'n vriendin.
Dan de nacht: 2 keer dipi spuit gekregen, heerlijk, geen pijn. Ik had schijnbaar in de verkoeverkamer bijna de maximale dosis gekregen aan dipidolor. Ze konden gewoon niet meer verder.
Helaas had men niet verteld dat zodra je van de verkoeverkamer weg bent, je de dipi niet meer via het infuus krijgt, maar via een spuit. RAM in je been, zonder waarschuwing, ik vertrok m'n been, omdat ik dus niet besefte wat er gebeurde. Pas na 2 weken is die blauwe plek weggegaan. De 2e spuit ging al wat beter. Jammer dat ze het niet hadden verteld van die spuit, maar qua communicatie scheelt er nogal eens wat. Maargoed, achteraf niks aan te doen.
1 ding was nog vervelender, zodra je de spuit krijgt neemt de verdoving het over, je kunt ook niet meer duidelijk maken dat je er misselijk van wordt. Ze wilden me namelijk nog 2 paracetamol geven, maar ik kon dat niet binnenhouden (Ik kan paracetamol normaal nooit goed binnenhouden). Toen zagen ze dat ik 2 infuusjes had omdat dat handiger was in de verkoeverkamer qua verdoving. Één konden ze mooi gebruiken om paracetamol toe te dienen en de ander voor antibiotica. Daar was ik best blij mee, want de dipi hield het net niet. De Paracetamol gaf net het duwtje in de juiste richting van geen pijn en goed slapen.
De ochtend na de operatie: "eten!", "huh eten?" Ja, eten. Ze hebben sindskort de procedure veranderd. Je hoeft niet meer vloeibaar te eten 5 dagen lang. Het is schijnbaar niet zo goed voor je om 5 dagen vloeibaar te eten en het houdt mensen juist eerder tegen binnen de genezing. Ik probeer m'n ontbijt keurig op te eten.... Wat ik dus dankzij de dipidolor van de nacht niet binnen kan houden. Heel de dag niks gegeten, ik heb nog zelfs geprobeerd een flesje vloeibare voeding op te drinken (de bosvruchten valt mee) daar waren ze stomverbaasd over. Maja, ik giet zoiets vies vrij makkelijk achterover. Meestal is m'n maag er alleen niet blij me (Yeay IBS) En ik móest iets binnen krijgen, want ik verslapte.
Zo rond de middag kwam m'n moeder eindelijk binnenstappen, ze stond eerst bij het AMC, sja voor een simpele ziel uit Brabant is het VUMC net zoiets als het AMC zal ik maar zeggen (grapje mam).
Toen kwam het middageten. Ik weet bengodniet meer wat het was aan eten, maar de verpleger (een of andere fl*kker die z'n negatieve mond niet dicht kan houden over de lotgenoten in dit topic) zei dat ik móest eten; oh, wat was ik ziek, zelfs m'n moeder werd boos op die vent. "Want anders zou ik in m'n ziek zijn blijven." M'n moeder had versgemaakte bouillon meegenomen van huis, die ging m'n vriendin even warm maken. Dát hield ik eindelijk binnen. (En ik word er ook altijd zichtbaar beter van, ook bij griepjes enzo). Kreeg kleur op m'n wangetjes.
De dagen daarna zijn best snel gegaan, 's nachts kon ik voldoen met 1000mg paracetamol per 4 uur; en 3 diclofenac 50mg per dag.
De derde dag mocht je een poging wagen om te gaan lopen. Op dag twee leek me dat nog "a bridge too far" want m'n benen deden het gewoon niet de eerste 2 dagen. Ik voelde ze ook niet, ja, in de verte een beetje getintel, maar meer niet. "Kun je je been omhoog doen?" bij het wassen. "Ik zou wel willen, maar het gaat niet", de verpleegster probeerde het uit en vond het wel apart.
Maargoed, dag drie, je mocht een stukje lopen. En dat lukte. Het helpt ook met je darmen weer op gang te brengen e.d. Vroeger moest je namelijk op de laatste dag een magnesiumdrankje drinken om dat weer te doen. Dankzij het lopen zal het vanzelf gaan. Dag 4 had ik dan ook eindelijk ontlasting. YEAY IBS zei ik al eerder, inderdaad, het is voor mij normalerwijze al moeilijk genoeg met m'n darmen, maar 3,5 dag stilliggen, narcose, etc. Hier was ik dan ook ontzettend blij om dat het vanzelf ging.
Dag 5: was weer een hel.
De prop gaat eruit en de catheter.
Dat is op zich niet eens onprettig, het was onprettiger dat m'n urinebuis dus vol bloed zat. de 1e keer plassen ging zonder problemen, maar voordat je naar huis mag, moet je 2 keer plassen en dat is niet voor niets.
De 2e keer moest ik dus weer gecatheterd worden, is normaal gezien al geen pretje, maar al helemaal niet als de opening van je urinebuis vol bloed en zwelling zit. 1,1 liter aan urine eruitgehaald, m'n blaas deed PIJN.
Goed, paar uur later, 2e keer proberen te plassen.... Het werkte niet, je voelt gewoon je urine tegen een "sluisdeur" aanslaan en daarna stroomt het weer terug je blaas in. Scannen, 640cc, "sja... probeer het nog eens, ik ga even overleggen." En dan is het 18.30 's avonds en heeft een hele aardige vlaamse verpleger me gecatheterd, nóg eens 990cc, uit m'n blaas, via een catheter.
Je zag ook de trombose door de catheterzak vliegen. Geen wonder dat ik niet kon plassen. Achteraf wel blij mee, want het schijnt dat het plassen anders als een blaasontsteking voelt.
En nu.... paar weken verder, het gaat langzaamaan goed. Zoals ik al zei, het dilateren is pijnlijk, want als het wondvocht weg is, gaat het eea weer bloeden, dus iedere keer bij het dilateren wrik je het weer open en bloed het
Tip: Een half uur voor het dilateren doe ik dan ook een paracetamol nemen. Of 2, ligt eraan hoe hoog je pijngrens ligt.
Misschien op sommige plekken warrig neergezet, maar ik wilde het gewoon ergens kwijt, ik hoop dat anderen er iets aan hebben.
Hly shit.... 
* wonderer nog maar even drie keer nadenkt over snijden onder de gordel...
Maar het ligt nu wel achter je en als het straks allemaal genezen is, ben je vast heel blij
* wonderer nog maar even drie keer nadenkt over snijden onder de gordel...
Maar het ligt nu wel achter je en als het straks allemaal genezen is, ben je vast heel blij
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Damn...
Maar, zoals Wonderer al aangeeft, als het straks allemaal genezen is, is het absoluut de moeite waard geweest!
Voor mij is dit overigens helemaal geen reden om te gaan twijfelen. Ik weet dat het pijnlijk, vervelend en lastig gaat zijn, maar ik weet ook dat ik dit gewoon wil! (Ik ben dus alleen bang dat m'n diabetes vervelend doet - vooral na de operatie als ik zelf weer moet gaan eten en spuiten e.d.)
Maar, zoals Wonderer al aangeeft, als het straks allemaal genezen is, is het absoluut de moeite waard geweest!
Voor mij is dit overigens helemaal geen reden om te gaan twijfelen. Ik weet dat het pijnlijk, vervelend en lastig gaat zijn, maar ik weet ook dat ik dit gewoon wil!
(Ik ben dus alleen bang dat m'n diabetes vervelend doet - vooral na de operatie als ik zelf weer moet gaan eten en spuiten e.d.)
Well, desire contradicts fear. These days most people have replaced almost all their emotions with fear.
When everyone has dreams but only a few realize them, then... it makes cowards of the rest of us.
When everyone has dreams but only a few realize them, then... it makes cowards of the rest of us.
Ik hoop ook gewoon dat het er beter uit komt te zien dan nu.
Momenteel is het gewoon heel er scheef genezen, links heb ik geen buitenste schaamlip, rechts wel. M'n vagina loopt ook niet precies over het midden, maar scheef naar links dus. (van mij uit bekeken.)
Ik zie ook dat ze met links veel moeite hebben gehad om het recht te breien, er zat namelijk toen een drain in. Urinebuis loopt so far ook niet recht. Ik denk eerlijk gezegd een gevalletje correctie :/
Momenteel is het gewoon heel er scheef genezen, links heb ik geen buitenste schaamlip, rechts wel. M'n vagina loopt ook niet precies over het midden, maar scheef naar links dus. (van mij uit bekeken.)
Ik zie ook dat ze met links veel moeite hebben gehad om het recht te breien, er zat namelijk toen een drain in. Urinebuis loopt so far ook niet recht. Ik denk eerlijk gezegd een gevalletje correctie :/
*helpt mee hopen*
Well, desire contradicts fear. These days most people have replaced almost all their emotions with fear.
When everyone has dreams but only a few realize them, then... it makes cowards of the rest of us.
When everyone has dreams but only a few realize them, then... it makes cowards of the rest of us.
Jezus wat heftig 
blij dat het nu in ieder geval weer goed gaat, en hopen dat er geen extra ingerepen nodig zijn.
Ik vind het ook echt eng om daaraan te denken hoor, die hele operatie.
Als ik er gewoon zo oppervlakkig over nadenk dan is er geen vuiltje aan de lucht, maar juist de dingen die je beschrijft, dat maakt het allemaal zo.. echt
en zwaar, word er als ik het lees al nerveus van 
blij dat het nu in ieder geval weer goed gaat, en hopen dat er geen extra ingerepen nodig zijn.Ik vind het ook echt eng om daaraan te denken hoor, die hele operatie.
Als ik er gewoon zo oppervlakkig over nadenk dan is er geen vuiltje aan de lucht, maar juist de dingen die je beschrijft, dat maakt het allemaal zo.. echt
en zwaar, word er als ik het lees al nerveus van
Ik denk dat we dat allemaal wel hebbenquote:
Zoals Noktet maar weer laat zien, het is geen kleine stap die we nemen, en ook absoluut geen makkelijke. Maar wel een die de meeste van ons nemen, wetende dat de operatie en het herstel een verschrikkelijke periode kan/zal zijn. We hopen met z'n allen in ieder geval dat het de moeite waard zal zijn!
Offtopic: Hey, je bent blauw? Sinds wanneer ben jij mod? (En waarvan?)
Well, desire contradicts fear. These days most people have replaced almost all their emotions with fear.
When everyone has dreams but only a few realize them, then... it makes cowards of the rest of us.
When everyone has dreams but only a few realize them, then... it makes cowards of the rest of us.
@NoktetMort
Heel veel sterkte (hoewel je zo te zien het ergste achter de rug hebt) en ik hoop dat het 'uiterlijk' werkelijk en ook voor jouw gevoel nog bijtrekt. Zwellingen kunnen lang aanhouden en kunnen de 'compositie' er geheel anders uit laten zien. Dus ik denk dat je daarvoor een paar maanden moet wachten, totdat alles op haar plaats zakt.
Maar ik hoop vooral dat je weer snel in je oude doen bent, zodat je weer de dingen van voor de operatie kan oppakken. :-)
Heel veel sterkte (hoewel je zo te zien het ergste achter de rug hebt) en ik hoop dat het 'uiterlijk' werkelijk en ook voor jouw gevoel nog bijtrekt. Zwellingen kunnen lang aanhouden en kunnen de 'compositie' er geheel anders uit laten zien. Dus ik denk dat je daarvoor een paar maanden moet wachten, totdat alles op haar plaats zakt.
Maar ik hoop vooral dat je weer snel in je oude doen bent, zodat je weer de dingen van voor de operatie kan oppakken. :-)
Wow NoktetMort, ik krijg bij alleen het lezen al knikkende knieën...
Maar ik weet wel dat het is wat ik wil, en ik heb het er ook voor over .
Nog een vraagje aan de dames hier... wat gebruiken wat betreft ontharing? Scheermesjes, wax, ontharingscrème, iets anders?
Ik heb redelijk harige armen en benen en dat is niet echt vrouwelijk natuurlijk .
Maar ik weet wel dat het is wat ik wil, en ik heb het er ook voor over
.Nog een vraagje aan de dames hier... wat gebruiken wat betreft ontharing? Scheermesjes, wax, ontharingscrème, iets anders?
Ik heb redelijk harige armen en benen en dat is niet echt vrouwelijk natuurlijk
.
Ik heb altijd scheermesjes gebruikt. Ooit epilatie geprobeerd, was voor mij niet echt een succes
Sinds dat ik met m'n hormonen ben begonnen, is echter het scheren van armen en benen amper nodig. Ik doe het nog wel - ongeveer 1x in de week - maar het voelt af en toe zelfs als onnodig Voorheen als ik het bijgewerkt wilde houden was het toch zeker 2 en soms zelfs 3x per week nodig.
Sinds dat ik met m'n hormonen ben begonnen, is echter het scheren van armen en benen amper nodig. Ik doe het nog wel - ongeveer 1x in de week - maar het voelt af en toe zelfs als onnodig
Voorheen als ik het bijgewerkt wilde houden was het toch zeker 2 en soms zelfs 3x per week nodig.
Well, desire contradicts fear. These days most people have replaced almost all their emotions with fear.
When everyone has dreams but only a few realize them, then... it makes cowards of the rest of us.
When everyone has dreams but only a few realize them, then... it makes cowards of the rest of us.
In Duitsland zien ze SRS nog steeds als cosmetisch
Waxen van armen en benen is denk ik het beste. Komen ze ook dunnner terug en geen stoppels en alles.
Over scheren gesproken, ik was net aan het shoppen naar scheerapparaten (mijn 13 dollar reisapparaatje is toch niet heel geschikt voor dagelijks intensief gebruik nu ik mijn hoofd er ook mee doe). Crisis, gevalletje "door de bomen het bos niet meer zien".
Waxen van armen en benen is denk ik het beste. Komen ze ook dunnner terug en geen stoppels en alles.
Over scheren gesproken, ik was net aan het shoppen naar scheerapparaten (mijn 13 dollar reisapparaatje is toch niet heel geschikt voor dagelijks intensief gebruik nu ik mijn hoofd er ook mee doe). Crisis, gevalletje "door de bomen het bos niet meer zien"
.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Ik blijf dit toch een interessant topic vinden heb er echt respect voor hoe open jullie alles hier in dit topic bespreken 
Goed zo. Hoe meer buitenstaanders ervan snappen, hoe beter voor ons
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Pakweg 1 x in de 2/3 weken grijp ik de epilady. Alleen mijn benen hebben het hormoonverhaal nog niet helemaal begrepen. Het motortje van de epilady kan het nog nèt aan ;-)
ik weet nu al dat ik te lui zal zijn om te scheren dus ik zal nadat ik hormonen begin, enkele maanden later een super baard hebben. YEAHH.
Het eerste jaar ziet het er waarschijnlijk niet uit en krijg je vooral "er zit iets op je lip" te horen
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Denk dat veel mensen het gewoonweg niet kunnen begrijpen maar goed ooit een jongen gekend die zich ook in het verkeerde lichaam voelde en ook vaker heel openlijk mee gesproken over haar/zijn problemen.quote:Op dinsdag 10 april 2012 15:24 schreef wonderer het volgende:
Goed zo. Hoe meer buitenstaanders ervan snappen, hoe beter voor ons
Was een heel leuk iemand
Was?quote:
Maar helelaas zijn er nog teveel mensen die reageren op de volgende manier: Miss Universe mag transseksueel zijn
Ach ja, ik ben gewoon maar blij dat ik ze niet ken
Well, desire contradicts fear. These days most people have replaced almost all their emotions with fear.
When everyone has dreams but only a few realize them, then... it makes cowards of the rest of us.
When everyone has dreams but only a few realize them, then... it makes cowards of the rest of us.
Contact verloren op een punt was nog maar een knulletje hij ook en val nou eenmaal op vrouwelijk ingestelde jongens alleen ging het bij hem een stapje verder zelf ook enorm vrouwelijk dus er zat wel een klik mag je stellenquote:
[..]
Was?
Maar helelaas zijn er nog teveel mensen die reageren op de volgende manier: Miss Universe mag transseksueel zijn
Ach ja, ik ben gewoon maar blij dat ik ze niet ken
Zie het zo al is het in mindere mate zo nu en dan kun je ook beter zwijgen over het feit dat je homoseksueel bent. Mensen die discrimineren op basis van uiterlijk of seksuele voorkeur hoef ik niet te kennen
Dat! Ik lees ook al een tijdje mee en zocht (en zoek nog steeds eigenlijkquote:Op dinsdag 10 april 2012 14:35 schreef Sneezeechu het volgende:
Ik blijf dit toch een interessant topic vinden heb er echt respect voor hoe open jullie alles hier in dit topic bespreken
) een manier om te zeggen hoe goed ik vind dat jullie bezig zijn. Wat een wilskracht, moed, hoop en doorzettingsvermogen stralen jullie uit. Ik begrijp wel dat acceptatie misschien wel de grootste uitdaging zal worden. Ik zal, hoe kleinschalig ook op m'n Zeeuwse eilandje, m'n best voor 'jullie' doen. Sterkte, succes, plezier en liefde gewenst met alles wat nog op jullie pad komt!
Je moet het maar zo zien: grote mond op internet, maar als je ze op straat tegenkomt durven ze je nog niet eens aan te spreken of aan te kijken...quote:
[..]
Was?
Maar helelaas zijn er nog teveel mensen die reageren op de volgende manier: Miss Universe mag transseksueel zijn
Ach ja, ik ben gewoon maar blij dat ik ze niet ken
Ik zou me er niet al te druk om maken, dit zijn de figuren waar je in het echt niet echt denk ik niet echt last van hebt.
En heel erg bedankt -Spring voor je steun, het doet me toch altijd goed om het soort reacties als die van jou en Sneezeechu te lezen
.
Inderdaad, Sneezeechu en -Spring
(En Gibbs, ik maak me ook helemaal niet druk erover Ik begrijp niet dat er mensen zijn met zo weinig begrip voor anderen, maar druk maken om dat soort mensen, echt niet )
(En Gibbs, ik maak me ook helemaal niet druk erover
Ik begrijp niet dat er mensen zijn met zo weinig begrip voor anderen, maar druk maken om dat soort mensen, echt niet )
Well, desire contradicts fear. These days most people have replaced almost all their emotions with fear.
When everyone has dreams but only a few realize them, then... it makes cowards of the rest of us.
When everyone has dreams but only a few realize them, then... it makes cowards of the rest of us.
Gelukkig komen de meeste niet verder dan de frontpagequote:
De fok!frontpage comments is een typische sjonnie en anita plek
Of ONZ of KLBquote:
Gelukkig komen de meeste niet verder dan de frontpage
Well, desire contradicts fear. These days most people have replaced almost all their emotions with fear.
When everyone has dreams but only a few realize them, then... it makes cowards of the rest of us.
When everyone has dreams but only a few realize them, then... it makes cowards of the rest of us.
