Omgaan met het overlijden van een dierbare #4

quote:

Op zaterdag 1 juni 2013 01:58 schreef ook_gek het volgende:

[..]

Je bent gepest omdat je een makkelijke "prooi" was, je zegt al zelf dat je onzeker was. Je deed waarschijnelijk ook niks terug. Dan ben je al snel de lul. Je verleden was enkel een extra hulp middel voor ze.

Het is natuurlijk kut en onterecht. Maar je bent nu zeg je 23. Het verleden kan je niet meer veranderen, dat staat hoe vervelend ook al vast. Je toekomst heb je wel invloed op. Richt je pijlen dus op de toekomst en kijk niet teveel om naar je verleden!

Dat is soms moeilijker gedaan dan gezegd, al heb je zeker een punt en is dat ook het beste om te doen.

quote:

Op zaterdag 1 juni 2013 02:04 schreef FAUSTI het volgende:

[..]

Dat is soms moeilijker gedaan dan gezegd, al heb je zeker een punt en is dat ook het beste om te doen.

Nergens zeg ik dat het makkelijk gaat je moet voor alles knokken in dit leven. Je toekomst is maar wat je er zelf van maakt. Niks gaat van zelf.

quote:

Op zaterdag 1 juni 2013 02:07 schreef ook_gek het volgende:

[..]

Nergens zeg ik dat het makkelijk gaat je moet voor alles knokken in dit leven. Je toekomst is maar wat je er zelf van maakt. Niks gaat van zelf.

Zeg dat ook niet Het is gewoon lastig, vooral als je te maken hebt gehad met bepaald verlies. En dan ook nog zo onzeker word gemaakt door anderen. Dan moet je gaan vechten, knokken klopt.

Ik denk dat heb belangrijk is dat je ondanks je verleden ook wel stilstaat en kijkt naar hoe het nu is , en heel raar maar soms zijn dat soort dingen helemaal niet echt negatief , ik bedoel misschien ben je er wel sterker door geworden en heb je juist veel geleerd wat je anders niet had gehad. En dat je eigenlijk best trots op mag zijn dat je erdoor heen gekomen bent.

Zie jezelf niet meer als een slachtoffer van pesten maar een overlever en dat maakt heel veel verschil.

quote:

Op zaterdag 1 juni 2013 01:58 schreef ook_gek het volgende:

[..]

Je bent gepest omdat je een makkelijke "prooi" was, je zegt al zelf dat je onzeker was. Je deed waarschijnelijk ook niks terug. Dan ben je al snel de lul. Je verleden was enkel een extra hulp middel voor ze.

Het is natuurlijk kut en onterecht. Maar je bent nu zeg je 23. Het verleden kan je niet meer veranderen, dat staat hoe vervelend ook al vast. Je toekomst heb je wel invloed op. Richt je pijlen dus op de toekomst en kijk niet teveel om naar je verleden!

Inderdaad, ik deed niets terug. Heel gewelddadig ben ik ook niet; ik heb maar één keer gevochten in mijn middelbareschooltijd.

Het is nu zelfs de maand waarin ik 24 word. Gelijk heb je wel, maar soms, heel soms, glijd ik weer af. Dat ik ook niet precies weet wat ik wil doen 'later', helpt ook niet echt.

Mijn vader is nu ruim 10 maanden geleden overleden. Ik weet nu al, dat went nooit. Mijn leven zal nooit méér hetzelfde zijn. Dat hij er niet meer is, lijkt nog altijd een flauwe grap. Of een boze droom. Ik kan niet geloven dat mijn vader gewoon niet meer bestaat.

Erger wordt het als ik eraan denk dat ik ooit zelf dood ga. Die dag zal ook de herinnering aan mijn vader wegvagen. NA mijn eigen dood, blijft er van mijn vader NIETS meer over. Zelfs géén herinnering! En ik geloof niet in een leven na de dood. Dood = voorgoed weggevaagd.

Mijn vader heeft me het beste leven gegeven die binnen zijn mogelijkheden lagen. Alleen, het feit dat hijzelf ooit zou wegvallen, heeft hij nooit kunnen opvangen. Dat lag buiten zijn eigen macht. En zonder hem stelt het leven dat ik ken, gewoon 2000% minder voor. No offense tov moeder maar een radertje in mijn leven is nu gewoon permanent stuk. Hij was en is nog steeds gewoon onvervangbaar.

Hoe ga je daar als mens mee om, met al die gedachten?

[ Bericht 5% gewijzigd door makila_avatar op 01-06-2013 21:45:19 ]

quote:

Op zaterdag 1 juni 2013 21:37 schreef makila_avatar het volgende:
Mijn vader is nu ruim 10 maanden geleden overleden. Ik weet nu al, dat went nooit. Mijn leven zal nooit méér hetzelfde zijn. Dat hij er niet meer is, lijkt nog altijd een flauwe grap. Of een boze droom. Ik kan niet geloven dat mijn vader gewoon niet meer bestaat.

Erger wordt het als ik eraan denk dat ik ooit zelf dood ga. Die dag zal ook de herinnering aan mijn vader wegvagen. NA mijn eigen dood, blijft er van mijn vader NIETS meer over. Zelfs géén herinnering! En ik geloof niet in een leven na de dood. Dood = voorgoed weggevaagd.

Mijn vader heeft me het beste leven gegeven die binnen zijn mogelijkheden lagen. Alleen, het feit dat hijzelf ooit zou wegvallen, heeft hij nooit kunnen opvangen. Dat lag buiten zijn eigen macht. En zonder hem stelt het leven dat ik ken, gewoon 2000% minder voor. No offense tov moeder maar een radertje in mijn leven is nu gewoon permanent stuk. Hij was en is nog steeds gewoon onvervangbaar.

Hoe ga je daar als mens mee om, met al die gedachten?

Zoek hulp, dat heb je nodig. En spreek uit eigen ervaring even, als je dit nog een jaar laat doorgaan, gaat het hoogstwaarschijnlijk goed mis. Zoek dus buiten FOK! ook hulp, om te beginnen bij je huisarts.

quote:

Op zaterdag 1 juni 2013 21:37 schreef makila_avatar het volgende:
Mijn vader is nu ruim 10 maanden geleden overleden. Ik weet nu al, dat went nooit. Mijn leven zal nooit méér hetzelfde zijn. Dat hij er niet meer is, lijkt nog altijd een flauwe grap. Of een boze droom. Ik kan niet geloven dat mijn vader gewoon niet meer bestaat.

Erger wordt het als ik eraan denk dat ik ooit zelf dood ga. Die dag zal ook de herinnering aan mijn vader wegvagen. NA mijn eigen dood, blijft er van mijn vader NIETS meer over. Zelfs géén herinnering! En ik geloof niet in een leven na de dood. Dood = voorgoed weggevaagd.

Mijn vader heeft me het beste leven gegeven die binnen zijn mogelijkheden lagen. Alleen, het feit dat hijzelf ooit zou wegvallen, heeft hij nooit kunnen opvangen. Dat lag buiten zijn eigen macht. En zonder hem stelt het leven dat ik ken, gewoon 2000% minder voor. No offense tov moeder maar een radertje in mijn leven is nu gewoon permanent stuk. Hij was en is nog steeds gewoon onvervangbaar.

Hoe ga je daar als mens mee om, met al die gedachten?

Je vader leeft door in jou gedacht, in jou herinneringen. Die kan je ooit door geven aan je eigen kinderen. Jij kan zo lang je wilt je vader in "leven" houden. Niet tastbaar helaas. Maar wel in je herinneringen

Zo kan je het ook bekijken!

Ja maar zo bekijk je het niet als een dierbare net is overleden. Je zal het ongetwijfeld aardig bedoelen, maar persoonlijk erger ik me groen en geel aan je domme adviezen. Echt je hebt geen idee als je de liefste uit je leven verliest hoe dat voelt. Dus doe maar gewoon even niet

quote:

Op zondag 2 juni 2013 00:52 schreef Laysa het volgende:
Ja maar zo bekijk je het niet als een dierbare net is overleden. Je zal het ongetwijfeld aardig bedoelen, maar persoonlijk erger ik me groen en geel aan je domme adviezen. Echt je hebt geen idee als je de liefste uit je leven verliest hoe dat voelt. Dus doe maar gewoon even niet

Ik weet heel goed hoe dat is. M'n moeder is 2.5 jaar geleden overleden.

Blijven hangen in je verdriet en negatief tot zwaar negatief denken gaat je echt niet verder brengen. Snap wel dat je het "domme" adviesen vind. Want dit is alles behalven wat je graag wilt horen.

Je kan in een hoekje blijven huilen wat je wilt. De overledende hoe erg je daar ook van houd komt echt niet terug. En hoe gemeen, oneerlijk en kut het ook is, de wereld draaid gewoon door.

Het enige wat je kan doen is het zo positief als mogelijk benaderen en door gaan met je leven.

Maar hoe goed je dat ook doet. Het gemis zal nooit verdwijnen.

hoe de een zo een proces beleeft is niet zoals een ander het wellicht beleeft. nog buiten dat je dan ook nog eens elk in een heel ander stadium van het proces zit. je kan niet tegen iemand zeggen hoe die zich hoort te voelen.

quote:

Op zondag 2 juni 2013 12:16 schreef simmu het volgende:
hoe de een zo een proces beleeft is niet zoals een ander het wellicht beleeft. nog buiten dat je dan ook nog eens elk in een heel ander stadium van het proces zit. je kan niet tegen iemand zeggen hoe die zich hoort te voelen.

Dat zeg ik ook nergens. Ik geef alleen aan hoe iemand het ook anders kan bekijken. Wat die geen er mee doet is natuurlijk aan de persoon zelf.

quote:

Op zondag 2 juni 2013 12:18 schreef ook_gek het volgende:

[..]

Dat zeg ik ook nergens. Ik geef alleen aan hoe iemand het ook anders kan bekijken. Wat die geen er mee doet is natuurlijk aan de persoon zelf.

misschien werken aan dingen aardiger zeggen dan?

quote:

Op woensdag 15 augustus 2012 15:53 schreef Weltschmerz het volgende:

[..]

Dat ken ik wel ja, het gevoel dat dergelijke emoties in het algemeen veel dichter onder de oppervlakte zijn komen liggen.

Ah, dus ik ben niet de enige?

Ik heb dit inderdaad ook sinds overlijden van mn moeder.

quote:

Op zaterdag 1 juni 2013 21:37 schreef makila_avatar het volgende:
Mijn vader is nu ruim 10 maanden geleden overleden. Ik weet nu al, dat went nooit. Mijn leven zal nooit méér hetzelfde zijn. Dat hij er niet meer is, lijkt nog altijd een flauwe grap. Of een boze droom. Ik kan niet geloven dat mijn vader gewoon niet meer bestaat.

Erger wordt het als ik eraan denk dat ik ooit zelf dood ga. Die dag zal ook de herinnering aan mijn vader wegvagen. NA mijn eigen dood, blijft er van mijn vader NIETS meer over. Zelfs géén herinnering! En ik geloof niet in een leven na de dood. Dood = voorgoed weggevaagd.

Mijn vader heeft me het beste leven gegeven die binnen zijn mogelijkheden lagen. Alleen, het feit dat hijzelf ooit zou wegvallen, heeft hij nooit kunnen opvangen. Dat lag buiten zijn eigen macht. En zonder hem stelt het leven dat ik ken, gewoon 2000% minder voor. No offense tov moeder maar een radertje in mijn leven is nu gewoon permanent stuk. Hij was en is nog steeds gewoon onvervangbaar.

Hoe ga je daar als mens mee om, met al die gedachten?

Inderdaad, zoek hulp!

Maar ik begrijp je wel. Jij kent je biologische ouders wel, ik (nog?) niet.
En net als jij was mijn vader (die mij dus geadopteerd heeft) ook de grootste steun van mijn leven. Het kwam door dit topic, dat ik ook hier kwam: R&P / Heb jij de dood van dichtbij meegemaakt?

Ik heb nog wat tranen gelaten om hem want ik mis hem ook verschrikkelijk. Ik hoefde niet meer bij hem in te wonen, ik woon zelfstandig en na een bezoek aan hem ben ik blij thuis te zijn. Ik zat meer op zijn lip als we met zijn tweeen op vakantie gingen. Dan ergerde ik mij aan zijn gerook en gesnurk 's nachts. Maar kon genieten van zijn genieten. Hij nam alles in zich op, verwonderde zich over de plaats waar hij was.

Verder stelde ik hem mijn vriendinnen voor, sloeg zijn adviezen in de wind of nam die over en genoot van zijn kookkunsten.

Maar het leven sindsdien nutteloos vinden zoals jij doet? Nee, dat vind ik niet. Het leven wordt per jaar wel mooier bij mij en als ik jouw posts zo lees, merk ik dat je je leven te veel om hem heen hebt gebouwd.

Je hebt een baan waar je niks om geeft, daar zou ik nog aan gaan werken. Ik ben 38, mijn baan is ook niet mijn alles maar wel regelmatig prettig, daarnaast heb ik nog wat leuke hobbies. Ga dan voor een leukere baan zodat je met plezier op kan staan. Of werk minder en vind een tweede baan of hobby waar je veel in kwijt kan. Jij kan je in je handjes knijpen met een vrouw. Vind je dat niet, scheid dan morgen en vind er dan 1 waar je elke dag blij van wakker wordt.

Je bent 37, maak nog wat van die resterende jaren. Ja het is ontzettend kut dat onze vaders dood zijn. Ja als jij dood gaat, is er 1 iemand minder die aan hem denkt. Sterker nog, van vele eenvoudige boeren, jagers, verzamelaars, soldaten, mijnwerkers, lakenhandelaren, bedelaars, slaven, medebrouwers en hoeren weten we hun bestaan niet van af. Toch hebben zij ook, zelfs 10.000 jaren terug kinderen gehad die om hen rouwden en rouwden zij om de dood van ouders of andere geliefden.
Toch maakt dat hun leven niet zinloos, toen hadden zij een betekenis voor de samenleving destijds..

Een paar jaar geleden heeft een vriend van mij zelfmoord gepleegd, en voelde me daar toen enorm schuldig over want ik en anderen hebben niets gedaan nadat hij te kennen gaf dat het niet goed met hem ging.

Vorige week zei iemand anders ineens dat het niet goed met hem ging, en verbrak daarna het contact. Ondanks dat ik niet het idee had dat hij ook zoiets van plan was, schrok ik me kapot en het eerste wat ik wilde doen is naar hem toe gaan (terwijl ik wist dat hij er niet op zat te wachten). Je wil natuurlijk niet nog eens dezelfde 'fout' maken Heb - toen na een paar dagen bleek dat alles in orde was - best wel boos gereageerd op die hele actie

Heeft iemand hier misschien ook zoiets meegemaakt? Wordt die (overdreven) reactie in dergelijke situaties vanzelf minder? Dit is wel vervelend, voor beide partijen.

Ik ben sinds kort eindelijk begonnen met rouwen om de man waar ik mee samenwoonde.
Begin juni 2014 is hij overleden.
Ik ben daarna alleen maar doorgegaan om te overleven. Heb mijn verdriet nooit bij iemand kunnen uiten. Maar er zijn goddank wat dingen veranderd en nu heb ik de mogelijkheid om te gaan praten.

Ik heb al zijn sms'jes ook nog in mijn telefoon staan. Soms lees ik die tot in den treure toe. Ik kan ze gewoonweg niet verwijderen.

Als het leven niet meer gaat zoals gehoopt,
als je veel wordt ontnomen,
als je moet toegeven dat een ander je verzorgt,
als het leven niet meer jouw leven is,
dan komt de tijd dat het einde goed is.

Maar verdomme het voelt voor mij nog lang niet zo.

quote:

Op dinsdag 3 maart 2015 01:01 schreef Sarasi het volgende:
Als het leven niet meer gaat zoals gehoopt,
als je veel wordt ontnomen,
als je moet toegeven dat een ander je verzorgt,
als het leven niet meer jouw leven is,
dan komt de tijd dat het einde goed is.

Maar verdomme het voelt voor mij nog lang niet zo.

Ik merkte dat al binnen een paar uur na het overlijden van mijn moeder ik die hele rolstoel en afhankelijkheid niet meer zag.
Het argument "het is goed zo" (wat ik nog steeds vind hoor, ze was echt zwaar gehandicapt), is dan toch moeilijker vol te houden.
Dan is het toch echt dat je moeder dood is, en op heel veel momenten voelt dat in je hart helemaal niet goed.

Ik heb me in het begin ook wel egoïstisch gevoeld, dat ik het zo erg vond terwijl het voor haar zo'n bevrijding was.

quote:

Op dinsdag 3 maart 2015 07:45 schreef jajablahblah het volgende:

[..]

Ik merkte dat al binnen een paar uur na het overlijden van mijn moeder ik die hele rolstoel en afhankelijkheid niet meer zag.
Het argument "het is goed zo" (wat ik nog steeds vind hoor, ze was echt zwaar gehandicapt), is dan toch moeilijker vol te houden.
Dan is het toch echt dat je moeder dood is, en op heel veel momenten voelt dat in je hart helemaal niet goed.

Ik heb me in het begin ook wel egoïstisch gevoeld, dat ik het zo erg vond terwijl het voor haar zo'n bevrijding was.

Precies dit, maar dan mijn oma. Het voelt zo dubbel, ik weet dat het beter is en ze dit wilde, maar IK wil dit niet. Ik ben het er niet mee eens. En dat voelt weer stom en egoïstisch om te denken.

Je zelf toestaan om het erg te vinden maakt wel dat je aan rouwen toe komt.

Ja, en natuurlijk is dat gezond enzo, maar het is ook ontiegelijk moeilijk.

quote:

Op dinsdag 3 maart 2015 00:58 schreef mascara-klodder het volgende:
Ik ben sinds kort eindelijk begonnen met rouwen om de man waar ik mee samenwoonde.
Begin juni 2014 is hij overleden.
Ik ben daarna alleen maar doorgegaan om te overleven. Heb mijn verdriet nooit bij iemand kunnen uiten. Maar er zijn goddank wat dingen veranderd en nu heb ik de mogelijkheid om te gaan praten.

Ik heb al zijn sms'jes ook nog in mijn telefoon staan. Soms lees ik die tot in den treure toe. Ik kan ze gewoonweg niet verwijderen.

Zo herkenbaar en wat fijn dat je inmiddels wel de mogelijkheid hebt om te praten. Ik lees nu - 7 jaar en een dag later - nog steeds de berichtjes, kijk naar geschreven kaarten, naar foto's en oude chatgesprekken zo af en toe. Voelt hier gewoon fijn en gek genoeg komen de verliefde kriebels gewoon weer omhoog af en toe terwijl ik al jaren weer een andere partner heb waar ik mee samenwoon.

Heb zelf ook te lang rondgelopen met de gevoelens zonder echt te beginnen met het verwerken van m'n emoties/gevoelens. Heb een paar weken geleden voor het eerst echt gesproken over die periode met m'n ouders die ik er toen niet mee wilde lastig vallen omdat er al teveel problemen waren in huis met m'n jongere broertje en hun onderling. Heb op die ene avond in dat uurtje meer verteld dan in de jaren ervoor gek genoeg en het voelde ook wel fijn toen ze aangaven zich te 'schamen' voor het feit dat ik mezelf blijkbaar gedwongen voelde de boel zelf op te lossen.

Had wel zelf enkele weken na haar overlijden een afspraak gemaakt met de huisarts met een doorverwijzing, maar het botste toen direct waardoor het niet verder is gekomen dan een gesprek of 3 en daarna eigenlijk enkel oppervlakkig geouwehoer met vrienden over hoe het ging. Ook gewoon de knop om op de momenten dat het moest en wanneer niemand het zag ging ik kapot en ik vond ik de tijdelijke oplossingen in drugs en drank wat ik destijds wel een aardige oplossing vond.

Maar echt geweldig dat je nu je gevoelens kunt uiten bij iemand, dat is heel wat waard denk ik. Opvallend trouwens dat ik enkel rond haar overlijden dit topic structureel voorbij zie komen in MyAT.

Mijn moeder is gisterenochtend in het ziekenhuis op 59-jarige leeftijd overleden, we wisten pas 7 weken dat ze kanker had. Ze had zelf nog niet echt door dat het al zover was. Maar het ziekenhuis wilden haar toch nog even daar houden.

Zondag zijn mijn zus en ik een paar uur met haar samen geweest. Daarna kwam mijn vader en hij is bij haar blijven slapen terwijl wij naar huis gingen. Ze hebben de hele nacht liggen lachen en gesprekken gevoerd, mijn moeder was nog heel helder. Om een uur of 5 zijn ze in slaap gevallen en toen mijn vader een half uur weer wakker werd was ze overleden. In haar slaap.

Daar heb ik wel een goed gevoel over. Ook dat zij met zijn tweeen waren. Ik hoef er niet per se bij te zijn. Dit was een intiem moment voor hen tweeen. Zo mooi om die liefde tussen hen te zien...

Nu zijn we van alles aan het regelen. Ik jank niet zoveel, maar dat komt nog wel denk ik. Ik wil het liefst alleen zijn nu maar dat gaat niet. Gelukkig hebben mijn vader en zus er wel begrip voor dat ik af en toe even naar huis ga of zoiets.

Ik kan het eigenlijk nog niet bevatten misschien dat ik er daarom nog zo nuchter over praat...

quote:

Op dinsdag 31 maart 2015 16:10 schreef KwadeAfdronk het volgende:
Mijn moeder is gisterenochtend in het ziekenhuis op 59-jarige leeftijd overleden, we wisten pas 7 weken dat ze kanker had. Ze had zelf nog niet echt door dat het al zover was. Maar het ziekenhuis wilden haar toch nog even daar houden.

Zondag zijn mijn zus en ik een paar uur met haar samen geweest. Daarna kwam mijn vader en hij is bij haar blijven slapen terwijl wij naar huis gingen. Ze hebben de hele nacht liggen lachen en gesprekken gevoerd, mijn moeder was nog heel helder. Om een uur of 5 zijn ze in slaap gevallen en toen mijn vader een half uur weer wakker werd was ze overleden. In haar slaap.

Daar heb ik wel een goed gevoel over. Ook dat zij met zijn tweeen waren. Ik hoef er niet per se bij te zijn. Dit was een intiem moment voor hen tweeen. Zo mooi om die liefde tussen hen te zien...

Nu zijn we van alles aan het regelen. Ik jank niet zoveel, maar dat komt nog wel denk ik. Ik wil het liefst alleen zijn nu maar dat gaat niet. Gelukkig hebben mijn vader en zus er wel begrip voor dat ik af en toe even naar huis ga of zoiets.

Ik kan het eigenlijk nog niet bevatten misschien dat ik er daarom nog zo nuchter over praat...

Mooi dat jullie zo afscheid hebben kunnen nemen. 59 is jong. Sterkte.