Mystik, ten eerste, gecondoleerd met het overlijden van je moeder. Ik heb zelf mijn vader 2,5 jaar geleden verloren aan kanker, dus ik ken het gevoel van 'opluchting'. Waar jij echter bij het daadwerkelijke overlijden geen emotie had, had ik die wel. Maar, de situatie was iets anders, want ik had hem die middag nog gesproken en heeft hij afscheid van mij genomen in zijn laatste heldere moment, en daarna heeft hij nog veel pijn gehad en hebben ze inderdaad ook palliatieve sedatie bij hem gedaan.
Ik kon daar niet bij zijn. Ik zat om het hoekje van de deur van zijn ziekenhuiskamer te wachten met mijn vriendin en mijn familie was wel binnen in de kamer, maar ik kon het simpelweg niet aanzien. Toen een oom op een gegeven moment de kamer uit kwam en tegen me zei dat het voorbij was wist ik echt niet wat me gebeurde.
Hij was al 5 jaar ziek, ik dacht dat ik enige weerstand had opgebouwd, ik wist dat het elk moment zo ver zou zijn maar toen het er daadwerkelijk gebeurde wist ik echt niet waar ik het zoeken moest. Echter, een paar uur later kreeg ik ook die 'rust'. Ik was blij dat zijn lijden voorbij was, maar ik was ook blij dat het lijden voor mijn moeder en mezelf voorbij was. Het onvermijdelijke was gebeurd, maar de paar laatste weken daarna toe waren ondraaglijk. Nu was er een vorm van rust, mn vader had rust, wij hadden rust.
Wat je echter schrijft over poppenkast etc herken ik niet. Ik heb inderdaad mee beslist over de bloemen en de muziek en etc, en dat wilde ik niet maar dat was omdat het heel moeilijk is. Het boek bv wat ze dan bij zich hebben waar die regeltjes in staan die in het prentje komen te staan, je weet wel, een rijmpje of wat dan ook, dat trok ik echt heel slecht.
Ik lees je bericht, en ik vraag me af of het daadwerkelijk zo is dat je zo koel bent, of dat het een vorm van 'coping with' is. Ik bekritiseer je absoluut niet, begrijp me niet verkeerd, maar ik weet van mezelf, dat na die periode van rust en opluchting dat het voorbij was, het gemis begon. Waar je dat in het begin denkt van ik mis hem/haar heb je daar door de hectiek van de dagen na het overlijden niet echt tijd voor. Ik dacht toen 'hm, het gaat best goed met me', maar dat was voor de dienst etc.
Dat komt pas op het moment dat de dienst voorbij is, het bezoek niet meer komt, en de wereld voor anderen weer verder gaat. Dan pas komt het echte gemis, althans, dat is mijn ervaring, en als ik je bericht lees is het net alsof je daar wellicht niet genoeg rekening mee houdt. Maar wederom, ik bekritiseer je niet, ik hoop voor je dat ik ongelijk heb en dat je gewoon zo weloverwogen als nu ermee om kunt gaan.
Voor mij persoonlijk is het heel moeilijk om 'echt' aan hem te denken. Daarmee bedoel ik dat hij elke dag, elk half uur zo niet vaker wel een keer in mijn gedachten is, maar dat is prima. Maar ga ik er echt over nadenken dat ik hem voor de rest van mijn leven nooit meer zal zien of horen, dan krijg ik het heel moeilijk, zoals nu dat ik dit bericht schrijf. De tranen branden achter mn ogen.
Ik wens je veel sterkte de komende tijd. Wat je familie ook met je doet, weet dat je daar in de kerk kunt zitten, met die hele poppenkast om je heen, maar dat je in gedachten alleen met je moeder kunt zijn. Die dienst en gedoe gaat voorbij, de poppenkast is dan klaar, en jij kunt het verwerken hoe jij het wil. Ik snap dat je gefrustreerd bent hierdoor, maar dat is stiekem misschien ook het verdriet achter de koele houding. Ik zou er persoonlijk, maar dat ben ik, geen groot drama van maken, want dat komt nog eens extra bovenop de poppenkast, en ik gok zo maar dat je moeder dat niet gewild zou hebben. Sta er boven.
Heel veel sterkte.
Breitling - Instruments for Professionals