De vorige delen:quote:Als achterom kijken je pijn doet.
En vooruitblikken je bang maakt.
Kijk dan naar boven.
En ik zal er zijn.
Laatste posts uit het vorige topic:quote:Hoewel iedereen op een andere manier rouwt en er dus geen draaiboek of recept voor te geven is, heeft elk rouwproces een begin, een midden en een einde. De Amerikaanse rouwdeskundige William Worden heeft in 1992 vier rouwtaken onderscheiden. Dit takenmodel is zeer bruikbaar omdat het niet zozeer uitspraken over het proces van verliesverwerken doet maar de taken benadrukt die verricht moeten worden. De ervaring leert dat de taken gedurende het hele proces door elkaar kunnen lopen.
Taak 1 - Het aanvaarden van de realiteit van het verlies
De realiteit van het overlijden dringt geleidelijk door. Men ‘weet’ dat de dierbare is overleden, maar beseft het op een ander niveau nog niet. In de regel vraagt deze taak bij een niet-verwacht overlijden meer tijd. Besef van de onomkeerbaarheid is nodig om de pijn van het gemis te kunnen voelen. Een aspect van de aanvaarding is het innerlijk weten dat hereniging in dit leven niet meer mogelijk is.
Taak 2 - Het doorleven van de pijn en het verdriet
Volgens is het noodzakelijk om de pijn te voelen en er niet voor weg te lopen. ‘Het is onmogelijk om iemand te verliezen van wie je veel hebt gehouden en geen pijn te voelen.’ Andere wetenschappers nuanceren dit: in sommige gevallen, bijvoorbeeld bij het overlijden van een ouder op zeer hoge leeftijd kan dit ook met weinig verdriet gepaard gaan. Er hoeft dan ook niet altijd sprake te zijn van veel verdriet of pijn.
Taak 3 - Het aanpassen aan een nieuw leven waarin de overledene niet meer aanwezig is
De rouwende moet zich als het ware leren instellen op alle veranderingen. De overledene had wellicht veel betekenissen en functies voor de ander. Hij of zij was een kameraad, een seksuele partner, iemand die het huishouden organiseerde of iemand die misschien het initiatief nam in het contact met anderen. Dit vraagt aanpassing en soms nieuwe vaardigheden. De sociale omgeving reageert anders op een paar dan op een alleenstaande. Een ouder is na de dood van een enig kind voor de maatschappij geen vader of moeder meer. Het gaat hier dus niet alleen om veranderingen in het dagelijks leven maar ook om veranderingen in de wijze waarop de maatschappij naar de nabestaande en de nabestaande naar zichzelf kijkt.
Taak 4 - De overledene emotioneel een plaats geven en het oppakken van de draad van het leven
Vroeger dacht men dat een voorwaarde voor een goede verliesverwerking zou zijn dat de band met de overledene werd doorgesneden. Tegenwoordig wordt daar anders over gedacht. De relatie met de overledene blijft bestaan, maar de overledene krijgt wel een andere plaats, wordt herinnering. De emotionele energie kan hierna geïnvesteerd worden in andere dingen of in een andere relatie.
Bron: Wikipedia - onderdeel 'Rouw'.
quote:Op zaterdag 17 juli 2010 11:21 schreef Jack. het volgende:
Succes Jolene!
Ik heb de ervaring dat het net die ontzettend trotse personen zijn die het hardste breken als je de juiste dingen zegt, en dan wordt het erg emotioneel. Ik heb het recent nog meegemaakt met m'n grootvader. Zit sinds een jaar in een rusthuis en toen ik eens alleen op bezoek bij hem was heb ik hem gewoon gevraagd of ik hem eens mocht knuffelen. Dat mocht en werd behoorlijk emotioneel, met tranen erbij en dat we elkaar graag zien enzo. Dingen die anders nooit aan bod zouden komen. En nu geef ik hem elke keer als ik weer naar huis ga zo'n knuffel. Hij is tenslotte straks al 88 jaar (ikzelf 28, dus je hoeft geen kind te zijn om dit te doen), dus die dingen kunnen plots niet meer mogelijk zijn en dan wil ik er nu nog zoveel mogelijk van kunnen genieten.
Heb je eventueel goede buren of vrienden/familie waar je je zoon eens enkele uurtjes kan laten? Dit hoeft niet elke keer te zijn, maar gewoon zodat je iig een paar keer alleen bij je vader kan zijn. Ik kan me voorstellen dat zo'n kind toch enigzins beperkend werkt als je zulke gesprekken of gevoelens wil blootleggen.
quote:Op zaterdag 17 juli 2010 13:11 schreef testje318 het volgende:
Wat is kanker toch een verschrikkelijke ziekte.
Ik ben zelf mijn vader afgelopen zondag verloren aan die ziekte. We hoorden 6 weken geleden pas dat hij longkanker had. Hij was eigenlijk altijd supervrolijk. Zelfs tijdens de bestraling en de chemokuur was hij nog optimistisch. Over z'n haaruitval maakte hij zelfs nog grapjes (dat ie geld bespaart op de kapper).
Vrijdag zaten paps, mams en ik nog tot 11 uur buiten, niks aan de hand. Zaterdagochtend krijgt hij een longontsteking en zondag is hij overleden. Ongelooflijk! We hebben ook amper afscheid kunnen nemen, omdat hij zaterdagmiddag helemaal weg was van de morfine. Zondagochtend was hij nog redelijk helder. Toen hadden wij en de dokters er weer vertrouwen in dat het goed zou komen. Maar 's middags ging het toch mis. Koorts, longontsteking, longkanker, hersentumor, benauwd...
Jolene: je moet gewoon zo veel mogelijk tijd met je vader doorbrengen. Soms is een hand vasthouden fijner dan praten. Mijn vader wilde ook nooit over zijn dood praten. We weten alleen dat hij begraven wilde worden. Mijn vader zelf was 64, in augustus wordt hij 65. Hij heeft gewerkt vanaf zijn 15e tot z'n ziekte en nooit kunnen genieten van zijn opgebouwde vermogen. Ga zoveel 'leuke' dingen doen als mogelijk. Ga een dagje weg (mits zijn gezondheid dat toelaat). Geniet van de tijd die je nog hebt.
quote:Op zaterdag 17 juli 2010 13:33 schreef Lastpost het volgende:
Hier ook ineens vanuit het niets een breek-momentje.
Op een heerlijke vakantie, na een nachtelijke strandwandeling .. ineens kwam dat besef weer dat alles wat ik nu met m'n huidige vriendin doe met haar had moeten zijn.
Zo voelt het gek genoeg na al die tijd nog steeds, ik heb nu een geweldige vriendin, voldoende toekomstplannen en de tijd samen is me waardevol, maar iets in me zegt dat ze slechts de vervanging van mijn ware is, een 'leuk alternatief' zeg maar.
Natuurlijk zo fout als wat om zo te denken, maar dat is wel het gevoel dat leeft.
Overigens komen dat soort gevoelens het meest omhoog op de momenten die heerlijk zijn, dan besef je ineens nog meer wat er niet meer is.
quote:Op zaterdag 25 februari 2012 01:06 schreef Banaanensuiker het volgende:
Ik, of beter gezegd mijn vader, moet er binnenkort ook aan geloven helaas. Afgelopen week te horen gekregen dat de laatste chemo variant niet (meer) werkt bij hem en er extra uitzaaiingen van darmkanker op lever en long zitten.
Er is volgens mij geen uitspraak gedaan over een prognose, maar als je er niets meer aan kan doen is het gewoon wachten tot falen van belangrijke organen.
Hij heeft geen pijn van de tumoren, maar wel wat psychosomatische klachten als moeite met ademhaling.
Het is allemaal zo'n tweeënhalf jaar geleden begonnen, maar het wordt er niet makkelijk op zeg..
Dat komt een keer heel hard terug idd.quote:Op zaterdag 25 februari 2012 13:16 schreef Bill_E het volgende:
Niet aan denken is naar mijn idee niet echt de juiste oplossing. Dat is de ontkennings fase
yep, dat klopt helemaal heb ik zelf ook een keer meegemaakt. Een heel belangerijke persoon voor mij soort oma was overleden en ik had niet echt de tijd om te rouwen ofzo, ik was ook pas 13, maar een aantal jaren geleden(rond mijn 19-22) was ik er steeds meer mee bezig en ging er aan onderuit.quote:Op zaterdag 25 februari 2012 13:25 schreef SuperrrTuxxx het volgende:
[..]
Dat komt een keer heel hard terug idd.
Klopt helemaal, maar dat doe je toch 'automatisch' in het begin.quote:Op zaterdag 25 februari 2012 13:16 schreef Bill_E het volgende:
Niet aan denken is naar mijn idee niet echt de juiste oplossing. Dat is de ontkennings fase
Hoe bedoel je gevonden?quote:Op dinsdag 13 maart 2012 19:03 schreef Cocktailprikker het volgende:
Jippie. Officieel wees nu, zojuist men vader gevonden.... Klootzak.
Mijn moeder zou gisteren ook jarig zijn, ze is nu 1.5 jaar geleden overleden. En het blijft heel erg raar. Ben met me zusje en goede vrienden uit eten geweest. Wat het voor mij extra moeilijk maakt is dat ergens deze dagen mijn moeder me vertelde dat ze opgegeven was en de kerst zeker niet zou halen.quote:Op donderdag 26 april 2012 19:08 schreef coscha het volgende:
Bijna 2 maanden geleden ben ik mijn moeder verloren (ze zou vandaag 49 zijn geworden..) maar ik heb het idee dat het nog niet echt door dringt. Beetje jammer dat ze op school denken dat ik nu toch echt wel verder moet met mijn leven. Dat snap ik best wel, maar ik ben echt doodmoe de laatste tijd.. Zou dat met elkaar te maken kunnen hebben?
Ik vind het nog steeds maar vreemd allemaal, ze was mijn hele leven (ben nu 18) ziek, en toch is ze heel plotseling er tussenuit geglipt.
Gecondoleerd met het overlijden van je vader. Ashes to ashes, dat geloof ik ook. Maar probeer iets kleins van hem te bewaren, iets dat je af en toe in je hand vast kunt houden.quote:Op vrijdag 20 juli 2012 16:08 schreef makila_avatar het volgende:
Zie ook ander topic: Mijn vader heeft keelkanker
Mijn vader is afgelopen nacht, na een slepende ziekte overleden. We hebben gelukkig nog afscheid kunnen nemen maar dat afscheid valt mij zéér zwaar. Ik geloof niet in de hemel of de hel. Ik geloof in 'ashes to ashes'. Dwz uit as bent u geboren, als as zult gij wederkeren. Dwz voor je dood bestond je ook niet, en dat zal na de dood niet anders zijn.
Wat blijft er dan wel over na het overlijden van mijn vader? Zijn herinneringen. Die herinneringen zijn, zijn tweede leven. Maar bij elke generatie vervaagt de herinnering. Wanneer ik dood ga, zullen mijn kinderen hem enkel herinneren van hetgeen ik hen doorgeef over hem. Mijn kleinkinderen of achterkleinkinderen zullen zich nog enkel die overgrootvader herinneren en daarna zal het gewoon stoppen.
Dat is gewoon het leven en de dood. Een continue proces van geven en nemen. Ten minste dat is wat ik geloof. Voor mij is mijn vader héél véél waard. Maar wanneer ik sterf zal er niemand nog naar kraaien. Evenwel, ik leef NU. En zolang ik leef, hecht ik véél waarde aan mijn overleden vader.
Groeten,
Peter.
Herkenbaar wel, wat je schrijft, maar probeer sowieso zo veel mogelijk over hem te praten met familie, óók nieuwe familie!quote:Op vrijdag 20 juli 2012 16:08 schreef makila_avatar het volgende:
Zie ook ander topic: Mijn vader heeft keelkanker
Mijn vader is afgelopen nacht, na een slepende ziekte overleden. We hebben gelukkig nog afscheid kunnen nemen maar dat afscheid valt mij zéér zwaar. Ik geloof niet in de hemel of de hel. Ik geloof in 'ashes to ashes'. Dwz uit as bent u geboren, als as zult gij wederkeren. Dwz voor je dood bestond je ook niet, en dat zal na de dood niet anders zijn.
Wat blijft er dan wel over na het overlijden van mijn vader? Zijn herinneringen. Die herinneringen zijn, zijn tweede leven. Maar bij elke generatie vervaagt de herinnering. Wanneer ik dood ga, zullen mijn kinderen hem enkel herinneren van hetgeen ik hen doorgeef over hem. Mijn kleinkinderen of achterkleinkinderen zullen zich nog enkel die overgrootvader herinneren en daarna zal het gewoon stoppen.
Dat is gewoon het leven en de dood. Een continue proces van geven en nemen. Ten minste dat is wat ik geloof. Voor mij is mijn vader héél véél waard. Maar wanneer ik sterf zal er niemand nog naar kraaien. Evenwel, ik leef NU. En zolang ik leef, hecht ik véél waarde aan mijn overleden vader.
Groeten,
Peter.
In feite is een overlijden *erger* voor diegenen die achterblijven dan voor de overledene zelf. Kort voor het overlijden is het waarschijnlijk héél angstaanwekkend voor die persoon, maar eens je dood bent dan voel je het toch niet meer. Maar je erfenis, je familie met name, moet er wél mee leren leven. Dat jij weg bent en ook effectief nooit meer zal bestaan. Je bent gewoon terug as. En dat is iets zéér moeilijk te bevatten.quote:Op vrijdag 20 juli 2012 16:15 schreef Disana het volgende:
[..]
Gecondoleerd met het overlijden van je vader. Ashes to ashes, dat geloof ik ook. Maar probeer iets kleins van hem te bewaren, iets dat je af en toe in je hand vast kunt houden.
Mijn man is op 12 juni j.l. overleden. Ik wist niet dat dit topic bestond.
Mijn man is vredig via euthanasie heengegaan; hij ervoer niets angstaanjagends en was er klaar voor.quote:Op vrijdag 20 juli 2012 17:12 schreef makila_avatar het volgende:
[..]
In feite is een overlijden *erger* voor diegenen die achterblijven dan voor de overledene zelf. Kort voor het overlijden is het waarschijnlijk héél angstaanwekkend voor die persoon, maar eens je dood bent dan voel je het toch niet meer. Maar je erfenis, je familie met name, moet er wél mee leren leven. Dat jij weg bent en ook effectief nooit meer zal bestaan. Je bent gewoon terug as. En dat is iets zéér moeilijk te bevatten.
In die zin, heeft een mens gelijk wanneer hij sterft en zegt: Eindelijk zal ik mijn naasten opnieuw zien. Dat klopt. Je bent allebei nu as en je ziet elkaar terug in het 'niets'. Jullie allebei bestaan niet meer én hoe raar dit ook klinkt. In feite ben je nu samen, voor eeuwig. En dat is in feite de hemel waarover wij spreken: "De eeuwige rust"
Enerzijds vind ik dit wél erg. De enige zin in ons bestaan is gecreëerd uit onze eigen opvatting over het leven en de dood. Zin op zich bestaat niet in de natuur. Wat kan de natuur het wat schelen dat wij zin geven aan het leven? Het kan de natuur worst schelen. Er zijn biljoenen radertjes in de natuur én wij zijn daar amper één klein atoompje van!quote:Op vrijdag 20 juli 2012 17:15 schreef Disana het volgende:
[..]
Mijn man is vredig via euthanasie heengegaan; hij ervoer niets angstaanjagends en was er klaar voor.
Ik vind jouw 'elkaar terugzien' een beetje een woordspelletje, want volgens mij blijft het een feit dat er na de dood niets meer valt te zien of samen te zijn.
Ja, natuurlijk is het erg dat we mensen aan de dood verliezen en ook zelf in het niets verdwijnen. Ik heb daar geen antwoord op en geen troost voor.quote:Op vrijdag 20 juli 2012 17:19 schreef makila_avatar het volgende:
[..]
Enerzijds vind ik dit wél erg. De enige zin in ons bestaan is gecreëerd uit onze eigen opvatting van het leven en de dood. Zin op zich bestaat niet in de natuur. Wat kan de natuur het wat schelen dat wij zin geven aan het leven? Het kan de natuur worst schelen.
Maar anderzijds is dat niet belangrijk. Jij leeft en het gaat erom wat jij ziet. Wat de natuur ervan denkt, kan jezelf ook géén worst schelen hé? En ja we moeten er nu éénmaal door en er het beste van maken. Het enige wat we kunnen doen zijn de mensen die overlijden en ons dierbaar zijn, té eren door de herinneringen door te geven aan onze naasten.
Feit of niet, wat je ook geloofd en wat je ook niet geloofd, dat alles maakt niks uit voor het volgende,quote:Op vrijdag 20 juli 2012 17:15 schreef Disana het volgende:
[..]
Mijn man is vredig via euthanasie heengegaan; hij ervoer niets angstaanjagends en was er klaar voor.
Ik vind jouw 'elkaar terugzien' een beetje een woordspelletje, want volgens mij blijft het een feit dat er na de dood niets meer valt te zien of samen te zijn.
Mijn erfenis is zijn horloge én zijn pet die hij altijd opdeed als hij ging wandelen voor zijn gezondheid. Hij wilde dat ik dat zou krijgen. Het doet me véél hartpijn en op dit ogenblik kan ik dit niet aandoen. Het is toch niet helemaal hetzelfde. Er is géén stem, géén troostend woord. Maar misschien ben ik er ooit klaar voor.quote:Op vrijdag 20 juli 2012 17:31 schreef ook_gek het volgende:
[..]
Het hoeft dus niet te stoppen bij een generatie
Horloge kan je miss later aan je zoon geven met hele verhalen over je vader er bij. En hem de opdracht geven dat horlge door te geven aan zijn zoon bv. Laat eventueel initialen van je vader er in graveren en later die van jou enz enz.quote:Op vrijdag 20 juli 2012 17:39 schreef makila_avatar het volgende:
[..]
Mijn erfenis is zijn horloge én zijn pet die hij altijd opdeed als hij ging wandelen voor zijn gezondheid. Hij wilde dat ik dat zou krijgen. Het doet me véél hartpijn en op dit ogenblik kan ik dit niet aandoen. Het is toch niet helemaal hetzelfde. Er is géén stem, géén troostend woord. Maar misschien ben ik er ooit klaar voor.
Daar kan ik me helemaal in vinden, zoals ik eerder al schreef. Alleen houd ik foto's nog opgeborgen, omdat ik niet wil dat mijn beelden van mijn man verstillen in een enkel beeld van zo'n foto. Maar zorg dat je een kleinood bewaart en koestert.quote:Op vrijdag 20 juli 2012 17:31 schreef ook_gek het volgende:
[..]
Feit of niet, wat je ook geloofd en wat je ook niet geloofd, dat alles maakt niks uit voor het volgende,
Je kan een overleden iemand in "leven" houden door de herrinnering, uitspraken, foto's of bv sierraden. Of ke laat dit alles los en de persoon zal langzaam vergeten worden. Dat is een keuze die je moet maken voor je zelf.
Ik heb iets tastbaars van mijn moeder, een brief die ze heeft geschreven toen ze wist dat ze nog maar een paar maanden te leven had. Die heeft ze ook laten voor lezen tijdens de crematie.
Maar ook van mijn oma bv heb ik een ring liggen met een verhaal. Die nu al tientalle jaren rond gaat in de famillie. Die ring staat simbol voor alle overleden mensen. Die zijn niet vergeten, want elk persoon heeft een eigen verhaal. En zo leven ze voort in de gedachte en herrinneringen. Het hoeft dus niet te stoppen bij een generatie
Volgens mij is het een gegeven dat de buitenwereld gewoon niet meekan in de tijdsduur van verwerking. Hoe goed de bedoelingen ook zijn, na een paar maanden is het echt wel uit de gedachten van vrienden en bekenden. De nabestaanden hebben daarin een ander ritme dan hun omgeving en ik vrees dat je daar niks aan doet en ik denk ook niet dat je ze het kunt verwijten. Het enige wat je kunt doen is wanneer nodig ze erop wijzen.quote:Op donderdag 26 april 2012 19:08 schreef coscha het volgende:
Bijna 2 maanden geleden ben ik mijn moeder verloren (ze zou vandaag 49 zijn geworden..) maar ik heb het idee dat het nog niet echt door dringt. Beetje jammer dat ze op school denken dat ik nu toch echt wel verder moet met mijn leven.
Dat is nou eenmaal datgene wat een kind moet doorstaan die zijn ouder lief had. Andersom is niet natuurlijk en schijnt het nog veel erger te zijn (mijn oma is er in ieder geval "kapot"aan gegaan door het sterven van haar 1e dochte(als baby), mijn moeder(haar dochter) en later haar schoonzoon(onze vader die ze als een zoon beschouwde), zeker omdat toen haar enig overgebleven kind ook ernstig ziek was (gelukkig genezen). Het is nu nog allemaal erg rauw maar echt het gaat beter worden. Hou de herinnering van je vader in leven. Samen met mijn broer hebben we het nog regelmatig over onze ouders en grootouders ook al zijn ze al jaren dood, zolang je over ze praat leven ze verder in je hart ook al kan ik zeker mijn moeder moeilijk voorstellen hoe ze er nu uit zou zien als 76 jarige want ze stierf al 23 jaar terug.quote:Op vrijdag 20 juli 2012 18:26 schreef makila_avatar het volgende:
Het ganse verhaal. En misschien doet het mensen begrijpen waarom alles zo moeilijk ligt voor mij.
Mijn bio-vader was een alcoholist. Mijn bio-moeder was een simpel meisje. Hij sloeg haar en toen geraakte ze zwanger. Mijn broer werd geboren en hij sloeg ook mijn broer. Mijn broer heeft dan ook in een afscheidsbrief later geschreven dat zijn leven niets anders was dan miserie en hij heeft zelfmoord gepleegd. Mijn bio-moeder zag toendertijd wél wat hij deed tov broer maar voor hem was het dus té laat. Maar voor mij nog niet. Ze heeft mij afgestaan voor mijn geboorte om mij te beschermen tegen de grillen van mijn vader.
Evenwel, soms denk ik: had het niet beter geweest dat mijn adoptievader en mijn adoptiemoeder mij niet hadden lief gehad én dat ik niet was afgestaan. Dan had ik bij mijn nietsnut van vader en moeder geweest. Dan had ik waarschijnlijk nét als mijn broer zelfmoord gepleegd en niet méér geleefd en had ik nu niet die pijnen moeten voelen.
Waarom heeft mijn adoptievader (en ook moeder) mij uit liefde gehaald. Om mij daarna achter te laten/in de steek te laten én mij enorme pijnen te laten voelen. Als er toch géén enkele zin is in het leven, waarom moet ik dan die vreselijke pijnen van dit immense verlies lijden? Life isnt fair.
Als of je adoptievader je pijn zou willen doen? Denk je dat hij je met opzet in de steek / verlaten heeft? Dat is toch helemaal niet eerlijk om zo te denken. Hij is overleden aan wat ik begrijp keel kanker? Niet iets wat je met opzet kunt krijgen. Dus van in de steek laten is totaal geen sprake en vind het eerlijk gezegt ook heel bot en grof dat jij nu over verlaten /in de steek laten spreekt. Respectloos zou ik het zelfs willen noemen.quote:Op vrijdag 20 juli 2012 18:26 schreef makila_avatar het volgende:
Waarom heeft mijn adoptievader (en ook moeder) mij uit liefde gehaald. Om mij daarna achter te laten/in de steek te laten én mij enorme pijnen te laten voelen. Als er toch géén enkele zin is in het leven, waarom moet ik dan die vreselijke pijnen van dit immense verlies lijden? Life isnt fair.
Ja natuurlijk moet je voort. Ik ben van mening dat het leven twee delen bevat. Het eerste deel is dat van je ouders, het tweede deel is dat van je gezin. Op een gegeven moment houdt het op bij je ouders. Je moet dan de knop omdraaien, een gezin stichten en dan word jij de vader die over zijn zoon/dochter waakt. Uiteindelijk ben jij dan die sterft in het tweede deel. Het eerste deel van mijn leven zit er dus (deels) op. Het zal nooit meer hetzelfde zijn en dat zal héél hard zijn. Zelfs na 50 jaar gaat dit deel niet meer helen hé? Maar ik begin nu aan déél twee. (Als mijn vrouw tenminste zwanger geraakt. Maar ja, het leven zit vol mankementjes hé)quote:Op vrijdag 20 juli 2012 20:49 schreef ook_gek het volgende:
[..]
Anders kan je net zo goed in een hoekje gaan zitten janken en wachten tot het einden. Prima als mensen dat doen. In mijn ogen zijn dat zwakkelingen. Personelijke mening natuurlijk
Je moeder heeft 'pech'. Betekend dat dat ik ook pech heb? Immers overleed mijn partner en zijn mijn ouders nog in leven, dus ik sla nu een stap over. Jammer genoeg, volgens jou.quote:Op vrijdag 20 juli 2012 21:28 schreef makila_avatar het volgende:
Bijvoorbeeld voor mijn moeder. Daarvoor is de dood van mijn vader dus het ergste. In feite heeft ze pech. Haar ouders (mijn grootouders) zijn nog wel in leven. Zij slaat dus een stap over en moet nu zonder partner verder. Eigenlijk hoorden haar ouders als eerste te sterven. Jammer genoeg is dat niet altijd zo. Maar ja dat is nu éénmaal zo. Part of life (en dood) Maar goed, ze heeft haar zoon nog (een schrale troost?)
Ik vind dan dat je wél degelijk pech hebt, ja. Je hebt nooit de dood van je ouders meegemaakt terwijl je partner reeds overleden is. Dat is niet de gemiddelde/normale gang van zaken hé? Ik kan begrijpen dat je kwaad bent, maar het is gewoon zo.quote:Op vrijdag 20 juli 2012 21:54 schreef Miracle_Drug het volgende:
[..]
Je moeder heeft 'pech'. Betekend dat dat ik ook pech heb? Immers overleed mijn partner en zijn mijn ouders nog in leven, dus ik sla nu een stap over. Jammer genoeg, volgens jou.
Want dat is nu eenmaal zo. En gelukkig heb ik mijn kinderen nog. Part of life, schrale troost enzo.
Ik mag serieus hopen dat je dat zelf nooit mee gaat maken want is het gewoon gelul.
Dat iets 'niet de normale gang van zaken is', zegt niets over de pijn die je ervaart bij het verliezen van een dierbare. Ik denk niet dat de pijn meer of minder is alnaargelang andere geliefden nog wel in je leven zijn.quote:Op vrijdag 20 juli 2012 22:06 schreef makila_avatar het volgende:
[..]
Ik vind dan dat je wél degelijk pech hebt, ja. Je hebt nooit de dood van je ouders meegemaakt terwijl je partner reeds overleden is. Dat is niet de gemiddelde/normale gang van zaken hé? Ik kan begrijpen dat je kwaad bent, maar het is gewoon zo.
Een schrale troost, daarmee bedoel ik. Je partner is overleden. Je hebt inderdaad je kinderen nog en mag je daar gelukkig in prijzen. Maar het brengt je partner niet terug. In die zin, is het een schrale troost.
En zelf meemaken? .. mijn vader is dood. Is ook al erg genoeg hoor.
Ik ben niet kwaad hoor. Je weet blijkbaar gewoon niet beter. Dit is met recht de meest achterlijke post die ik ooit op Fok! heb gelezen. Eveneens de meest achterlijke reactie die ik op het overlijden van vriendlief hebt gekregen.quote:Op vrijdag 20 juli 2012 22:06 schreef makila_avatar het volgende:
[..]
Ik vind dan dat je wél degelijk pech hebt, ja. Je hebt nooit de dood van je ouders meegemaakt terwijl je partner reeds overleden is. Dat is niet de gemiddelde/normale gang van zaken hé? Ik kan begrijpen dat je kwaad bent, maar het is gewoon zo.
Een schrale troost, daarmee bedoel ik. Je partner is overleden. Je hebt inderdaad je kinderen nog en mag je daar gelukkig in prijzen. Maar het brengt je partner niet terug. In die zin, is het een schrale troost.
En zelf meemaken? .. mijn vader is dood. Is ook al erg genoeg hoor.
Dit dus. Ik betwijfel of jij dankbaar bent voor je moeder en vrouw terwijl je vader dood is. Want 'hij is dood hoor, en dat is erg genoeg hoor'. Je eigen woorden.quote:Op zaterdag 21 juli 2012 12:29 schreef Disana het volgende:
[..]
Dat iets 'niet de normale gang van zaken is', zegt niets over de pijn die je ervaart bij het verliezen van een dierbare. Ik denk niet dat de pijn meer of minder is alnaargelang andere geliefden nog wel in je leven zijn.
Dat heb ik nou ook, op de stomste momenten 'pakt' het me ineens terwijl ik tegenwoordig op d'r verjaardag en sterfdag niet veel emoties meer heb.quote:Op vrijdag 20 juli 2012 23:13 schreef Laysa het volgende:
In de loop der jaren heeft dit grote verdriet een plek gekregen. Maar op de meest onverwachte momenten valt het me toch rauw op mijn dak.
Dat gevoel heb ik nu ook. Of dit blijvende is, is moeilijk te zeggen. Men zegt wel: Ooit zal je er overheen geraken. Maar dat is praat na de zaak. Misschien dat de wonde wél heelt maar het litteken is voor eeuwig en altijd hé?quote:Op zondag 22 juli 2012 03:00 schreef Lastpost het volgende:
[..]
Ik zou graag écht verder gaan en weer genieten, maar het wil gewoon niet.
Voor mij is het verlies nog maar heel kort geleden, maar ik verbaas me erover dat ik ineens zoveel meer hoor en zie dat voorheen aan me voorbij ging als irrelevant. Een songtekst, een liefdesscene, zelfs scenes uit animatiefilms, ineens komen die rechtstreeks binnen en voel ik me aangesproken.quote:Op zondag 22 juli 2012 03:00 schreef Lastpost het volgende:
emotioneel ben ik enerzijds echt een softie geworden die inmiddels al kan janken bij een verdomde tekenfilm of een kus-scene,
Dat ken ik wel ja, het gevoel dat dergelijke emoties in het algemeen veel dichter onder de oppervlakte zijn komen liggen.quote:Op zondag 22 juli 2012 12:57 schreef Disana het volgende:
[..]
Voor mij is het verlies nog maar heel kort geleden, maar ik verbaas me erover dat ik ineens zoveel meer hoor en zie dat voorheen aan me voorbij ging als irrelevant. Een songtekst, een liefdesscene, zelfs scenes uit animatiefilms, ineens komen die rechtstreeks binnen en voel ik me aangesproken.
Het lijkt er op dat jij "thuis" koppelt aan je moeder, heel bot wat ik nu ga zeggen... Maar je moeder is er niet meer en komt ook niet meer terug. Een "thuis" moet je nu dus zelf gaan creeren.quote:Op woensdag 15 augustus 2012 15:48 schreef spiritoffreedom het volgende:
Ik weet ni of ik dit nog mag posten hierzo, haal ma weg als het niet mag
Kben een meid van 26 jaar met een fysieke handicap. Ben op mn 18de gestopt met school, sindsdien 7 jaar samen met mn moeder (vader heb ik nimeer) tussen 4 muren gezeten. Familie heb ik niks aan. Nu is mn moeder vorig jaar gestorven aan de gevolgen van een hartstilstand. Sindsdien ben ik noodgedwongen moeten verhuizen naar een tehuis voor fysiek gehandicapten en heb ik alles achtergelaten....mn huis, mn spullen, mn hondje en uiteraard ben ik dus ook mn moeder kwijt. Ben hier best gelukkig. Heb een heel lief vriendje waar ik sinds 2 weken mee samenwoon maar een thuis?.....Nee dat heb ik niet meer. En da knaagt enorm, zeker op een dag als vandaag......kan er goed mee omgaan in het algemeen maar dan heb je weer is een conflict met het personeel hier en dan.......nee thuis zal ik dit nooit kunnen noemen en misschien vind ik die ook nooit meer..... en mn moeder komt ook nooit meer terug.........en ik weet even niet goed hoe daarmee om te gaan..........;(
ik ookquote:Op woensdag 15 augustus 2012 15:53 schreef Weltschmerz het volgende:
[..]
Dat ken ik wel ja, het gevoel dat dergelijke emoties in het algemeen veel dichter onder de oppervlakte zijn komen liggen.
Zegt iedereen mij. ik weet alleen niet hoe.quote:Op woensdag 15 augustus 2012 16:01 schreef ook_gek het volgende:
[..]
Het lijkt er op dat jij "thuis" koppelt aan je moeder, heel bot wat ik nu ga zeggen... Maar je moeder is er niet meer en komt ook niet meer terug. Een "thuis" moet je nu dus zelf gaan creeren.
Je moeder terug halen kan je niet, je zelf een "thuis" geven en creeren kan je wel zelf. Je moet alleen uitzoeken op welke manier je dat moet doen.
Dingen die je niet kan verranderen moet je een plekje gaan geven, dingen die je wel kunt verranderen moet je actie op ondernemen
Heel veel succes en sterkte!
Tja jij bent de enige die weet hoe je dat kan doenquote:Op woensdag 15 augustus 2012 16:06 schreef spiritoffreedom het volgende:
[..]
Zegt iedereen mij. ik weet alleen niet hoe.
Wat dan wel? Daar moet je naar zoeken.quote:Op woensdag 15 augustus 2012 16:12 schreef spiritoffreedom het volgende:
ben ik mee bezig, maar spullen maken geen thuis
Ik zap of schakel geregeld snel weg, omdat ik niet door externe triggers geëmotioneerd wil worden. Maar regelmatig gaat het anders. Soms wil ik iets zien of horen omdat ik het mooi denk te gaan vinden; zoals de opening van de Olympische Spelen. Dan grijp ik in een leegte, omdat ik de emoties erover wil delen - maar de ander is er niet meer om ze mee te delen. Herken jij dat ook?quote:Op woensdag 15 augustus 2012 15:53 schreef Weltschmerz het volgende:
Dat ken ik wel ja, het gevoel dat dergelijke emoties in het algemeen veel dichter onder de oppervlakte zijn komen liggen.
Iemand zei tegen mij, nog voordat mijn man stierf: je kunt hem niet meer zien en spreken, maar je kunt nog wel van hem houden. Misschien maken spullen geen thuis, maar het besef dat je moeder nog in je gevoelens zit en het beste had gewenst, kan dat mogelijk wel.quote:Op woensdag 15 augustus 2012 16:12 schreef spiritoffreedom het volgende:
ben ik mee bezig, maar spullen maken geen thuis
Je kunt eens bij het LSR kijken: http://www.landelijksteunpuntrouw.nl/rouwgroepen.htmlquote:Op woensdag 15 augustus 2012 17:14 schreef emmyemmy het volgende:
Waar moet je terecht als je er moeite mee hebt? Mijn moeder is 4 jaar geleden, toen ik 15 was, overleden. Heb het er nog moeilijk mee, wil graag er over praten o.i.d.
Vrienden? Famillie, of hier lekker anoniem?quote:Op woensdag 15 augustus 2012 17:14 schreef emmyemmy het volgende:
Waar moet je terecht als je er moeite mee hebt? Mijn moeder is 4 jaar geleden, toen ik 15 was, overleden. Heb het er nog moeilijk mee, wil graag er over praten o.i.d.
Op welke manier beinvloed het je leven dan als ik mag vragen?quote:Op woensdag 15 augustus 2012 17:22 schreef emmyemmy het volgende:
Okee, bedankt. En nee, echt iets van hulp ofzo, vrienden en familie werkt blijkbaar niet echt.
Heftige relatie gehad met je moeder schat ik in?quote:Op woensdag 15 augustus 2012 17:29 schreef emmyemmy het volgende:
Blijvend schuldgevoel, spijt, dat soort dingen.
Nee, maar ik heb dan ook geen vriendin of vrouw verloren. Dus dat delen van bepaalde dingen is dan veel minder en specifieker.quote:Op woensdag 15 augustus 2012 17:12 schreef Disana het volgende:
[..]
Ik zap of schakel geregeld snel weg, omdat ik niet door externe triggers geëmotioneerd wil worden. Maar regelmatig gaat het anders. Soms wil ik iets zien of horen omdat ik het mooi denk te gaan vinden; zoals de opening van de Olympische Spelen. Dan grijp ik in een leegte, omdat ik de emoties erover wil delen - maar de ander is er niet meer om ze mee te delen. Herken jij dat ook?
Dank voor het delen van deze mooie woorden Disanaquote:Op woensdag 15 augustus 2012 17:15 schreef Disana het volgende:
[..]
Iemand zei tegen mij, nog voordat mijn man stierf: je kunt hem niet meer zien en spreken, maar je kunt nog wel van hem houden. Misschien maken spullen geen thuis, maar het besef dat je moeder nog in je gevoelens zit en het beste had gewenst, kan dat mogelijk wel.
Je schrijft 'sindsdien', maar ik vind geen aanleiding of oorzaak terug?quote:Op woensdag 15 augustus 2012 17:51 schreef Weltschmerz het volgende:
[..]
Nee, maar ik heb dan ook geen vriendin of vrouw verloren. Dus dat delen van bepaalde dingen is dan veel minder en specifieker.
Het is vooral de algeheel veel kortere afstand tot emoties, dat die veel sneller en makkelijker komen, ook in het algemeen. Dat je ineens een brok in je keel krijgt van een film of zo, terwijl dat daarvoor eigenlijk niet voorkwam. De een is nou eenmaal wat emotioneler dan de ander en ik behoorde echt wel tot de nuchteren en misschien nog steeds wel, maar ik sindsdien wel echt een flink eind opgeschoven.
Hé, het zijn maar woorden hè Wat deze vriend, die overigens uitvaartbegeleider is, vandaar dat ik het heb onthouden, volgens mij bedoelt, is dat je de overledene met je meedraagt en een stem kunt geven in je verdere leven. Maar ik zeg er eerlijk bij dat het voor mij nog veel te vroeg is om dit zo te zien; ik denk dat de pijn eerst wat meer ruimte moet maken voor liefde.quote:Op woensdag 15 augustus 2012 17:56 schreef spiritoffreedom het volgende:
[..]
Dank voor het delen van deze mooie woorden Disana
Ik wil niets afdoen aan de waarde van dit topic, maar praten is echt heel wat anders dan typen. Je merkt soms ook wel dat dingen heel moeilijk te zeggen zijn en een stuk makkelijker te schrijven. Dat kan heel handig zijn, maar omdat het zoveel makkelijker is, heeft het ook niet hetzelfde effect op de verwerking. Erover praten helpt, en dan niet om wat een terugzegt, maar vooral omdat het kiezen van woorden en die ook daadwerkelijk uitspreken iets met je gedachten doet.quote:Op woensdag 15 augustus 2012 17:18 schreef ook_gek het volgende:
[..]
Vrienden? Famillie, of hier lekker anoniem?
Sinds het overlijden van mijn moeder. Daarna mijn vader en nog een redelijk goeie vriend verloren maar dat maakte daarin geen verschil meer. Het is alweer jaren geleden, en dus ook niet zo heel ingrijpend in mijn leven, dus dan wil ik best ervaringen delen en vertellen hoe ik dingen heb aangepakt, maar ga ik niet doen alsof we in het zelfde schuitje zitten, vandaar.quote:Op woensdag 15 augustus 2012 17:59 schreef Disana het volgende:
[..]
Je schrijft 'sindsdien', maar ik vind geen aanleiding of oorzaak terug?
Nee, we zitten niet in dezelfde situatie. Maar kennelijk heeft het verlies van je moeder je wel diep aangegrepen, anders zouden je emoties niet dichter aan de oppervlakte liggen.quote:Op woensdag 15 augustus 2012 18:31 schreef Weltschmerz het volgende:
[..]
Sinds het overlijden van mijn moeder. Daarna mijn vader en nog een redelijk goeie vriend verloren maar dat maakte daarin geen verschil meer. Het is alweer jaren geleden, en dus ook niet zo heel ingrijpend in mijn leven, dus dan wil ik best ervaringen delen en vertellen hoe ik dingen heb aangepakt, maar ga ik niet doen alsof we in het zelfde schuitje zitten, vandaar.
Ik heb me bij jou altijd een vrij jong iemand voorgesteld, dus was je man ziek of zo?
Jawel, maar ik heb niet het gevoel dat dat iets bijzonders is. Het is iets wat iedereen een keer voor het eerst zal meemaken als het goed is, en dan is dat iets wat je kijk op het leven en je gevoelsleven voorgoed verandert. Achteraf zou ik het eerder vreemd vinden als het je niet verandert.quote:Op woensdag 15 augustus 2012 20:35 schreef Disana het volgende:
[..]
Nee, we zitten niet in dezelfde situatie. Maar kennelijk heeft het verlies van je moeder je wel diep aangegrepen, anders zouden je emoties niet dichter aan de oppervlakte liggen.
Dit is niet voor iedereen zo. Het gebeurt niet zelden dat iemand die na 40 jaar weduwnaar wordt, zelf ook heel snel daarna overlijdt. Er is wel een grens aan wat iemand kan missen.quote:Op donderdag 16 augustus 2012 10:45 schreef simmu het volgende:
het leven kan soms gruwelijk oneerlijk zijn, desondanks is er altijd wel iets wat het de moeite waard maakt. want wat is vreugde als er niet ook verdriet is
Dat van die cameralens zeg je mooi. Ik denk ook dat het klopt. We kunnen rationeel en nuchter zijn, maar helemaal objectief het leven beschouwen zou wel eens onmogelijk kunnen zijn.quote:Op donderdag 16 augustus 2012 10:36 schreef Weltschmerz het volgende:
[..]
Jawel, maar ik heb niet het gevoel dat dat iets bijzonders is. Het is iets wat iedereen een keer voor het eerst zal meemaken als het goed is, en dan is dat iets wat je kijk op het leven en je gevoelsleven voorgoed verandert. Achteraf zou ik het eerder vreemd vinden als het je niet verandert.
Het was niet dat ik daarvoor nou heel kil en afstandelijk was of zo, maar het heeft iets met me gedaan en dat is blijvend en daar zit ook niet mee. Het is gewoon deel van mijn ontwikkeling. Het doet me wel eens denken aan vrienden die vader geworden zijn, die hebben ook vóór en na, en ze worden nooit meer zoals ze waren voordat ze vader werden. Het is net alsof er een andere lens op de camera zit waarmee je het leven registreert. Niet een donkerder lens, maar bepaalde dingen zie je scherper en andere dingen worden wat minder uitgelicht.
Het was wat jong en het was natuurlijk wel heel verdrietig, maar dat je een keer afscheid moet nemen van je ouders wel iets wat bij het leven hoort. Dat is een beetje de natuurlijke volgorde der dingen, beter dan andersom en het is ook niet iets wat mijn leven op zijn kop zet. Ze was al wel oma en oma's gaan nou eenmaal dood, dan is het wel heel verdrietig dat het niet 10 of 15 jaar langer duurt, maar dat lijkt me heel wat anders dan wat jij hebt meegemaakt, of ouders die hun kind verliezen, of kinderen die hun ouders verliezen. Iedereen krijgt op een gegeven moment wat te verstouwen maar het ene hoort bij het leven, en het andere maakt het leven zo gruwelijk oneerlijk.
niets is voor iedereen hetzelfde. er is geen tellertje wat bijgehoudt wie genoeg verdriet en ellende heeft gehad en wie nog wel wat kan hebben. dat zouden sommigen wel graag zien, maar zo werkt het niet.quote:Op donderdag 16 augustus 2012 11:54 schreef Disana het volgende:
[..]
Dit is niet voor iedereen zo. Het gebeurt niet zelden dat iemand die na 40 jaar weduwnaar wordt, zelf ook heel snel daarna overlijdt. Er is wel een grens aan wat iemand kan missen.
Jij zegt zelf dat er altijd wel iets is dat de moeite waard is ondanks het verdriet. Daar reageer ik op met te zeggen dat dat niet altijd zo is.quote:Op donderdag 16 augustus 2012 12:18 schreef simmu het volgende:
[..]
niets is voor iedereen hetzelfde. er is geen tellertje wat bijgehoudt wie genoeg verdriet en ellende heeft gehad en wie nog wel wat kan hebben. dat zouden sommigen wel graag zien, maar zo werkt het niet.
voor mij wel ja. zie de post erboven. hier dan maar gequote:quote:Op donderdag 16 augustus 2012 12:19 schreef Disana het volgende:
[..]
Jij zegt zelf dat er altijd wel iets is dat de moeite waard is ondanks het verdriet.
ik spreek gewoon vanuit mijzelf. andere mensen kunnen dingen best anders ervaren. als mijn jongste zoontje niet geboren was geworden hadden we ook het verdriet van zijn dood niet gehad. desondanks was hij wel de moeite waard. wat anderen ook zeggen.quote:ouders die hun kind verliezen, of kinderen die hun ouders verliezen. Iedereen krijgt op een gegeven moment wat te verstouwen maar het ene hoort bij het leven, en het andere maakt het leven zo gruwelijk oneerlijk.
Ja, als je voor jezelf spreekt kan het natuurlijk zo zijn. Maar je sprak in het algemeen, daar reageerde ik op. Ik denk, nee weet, dat iemand soms de waarde van het leven niet meer inziet na een zwaar verlies.quote:Op donderdag 16 augustus 2012 12:28 schreef simmu het volgende:
[..]
voor mij wel ja. zie de post erboven. hier dan maar gequote:
[..]
ik spreek gewoon vanuit mijzelf. andere mensen kunnen dingen best anders ervaren. als mijn jongste zoontje niet geboren was geworden hadden we ook het verdriet van zijn dood niet gehad. desondanks was hij wel de moeite waard. wat anderen ook zeggen.
ja, dat weet ik. het een sluit het ander niet uit.quote:Op donderdag 16 augustus 2012 12:34 schreef Disana het volgende:
[..]
Ja, als je voor jezelf spreekt kan het natuurlijk zo zijn. Maar je sprak in het algemeen, daar reageerde ik op. Ik denk, nee weet, dat iemand soms de waarde van het leven niet meer inziet na een zwaar verlies.
Ik weet dat dit niet de juiste manier is. Je kan iets wel opkroppen, niet aan proberen te denken en iets helemaal naar de achtergrond toe schuiven in je hoofd maar zoiets komt sowieso terug.quote:Op zaterdag 25 februari 2012 13:04 schreef roos94 het volgende:
mijn zus en schoonmoeder zijn korte tijd achter elkaar overleden, probeer er eigelijk vanaf het moment niet aan te denken, werkt prima
Ik vraag me echt af wat je hier tegen kan doen, vooral aan het laatste: nergens meer oprecht van kunnen genieten. Ze zeggen altijd dat tijd heelt maar daar geloof ik eigenlijk niet in.quote:Op zondag 22 juli 2012 03:00 schreef Lastpost het volgende:
[..]
In vele opzichten trouwens, emotioneel ben ik enerzijds echt een softie geworden die inmiddels al kan janken bij een verdomde tekenfilm of een kus-scene, anderzijds ben ik echt kil en hard geworden naar de mensen om me heen en stoot ik ze af alsof ze niets betekenen.
Over m'n algehele humeur, vrolijkheid, onbezorgdheid, positiviteit en levenslust maar niet te beginnen, ik heb echt moeite om iets te doen op een dag, om me ergens toe te zetten of echt oprecht te kunnen genieten.
Ik zou graag écht verder gaan en weer genieten, maar het wil gewoon niet.
Is ook nergens goed voor. Ik vind het ook helemaal niet vervelend, ik zie het meer als een ontwikkeling die ik moest doormaken. Ja, het heeft me veranderd maar niet in negatieve zin. Ik ben zelf altijd behoorlijk vrolijk en goedlachs geweest, en daar is dan een andere emotionaliteit bij gekomen. Het is meer dat het die de andere emoties wat verdiept heeft, en niet afgevlakt.quote:Op donderdag 16 augustus 2012 11:55 schreef Disana het volgende:
[..]
Dat van die cameralens zeg je mooi. Ik denk ook dat het klopt. We kunnen rationeel en nuchter zijn, maar helemaal objectief het leven beschouwen zou wel eens onmogelijk kunnen zijn.
Dat lijkt mij ook. Maar je kunt het ook actief opzoeken. Even stoom afblazen zeg maar. Er bouwt zich druk op, en dan moet je even de klep openzetten, en dan kun je er weer even tegen. Er zijn gewoon momenten dat het niet uitkomt om er teveel mee bezig te zijn, als je nou zelf momenten kiest om er wel heel intensief mee bezig te zijn, dan is mijn ervaring dat het je op die momenten dat het je niet uitkomt met rust laat.quote:Op donderdag 16 augustus 2012 13:29 schreef Ziba het volgende:
[..]
Ik weet dat dit niet de juiste manier is. Je kan iets wel opkroppen, niet aan proberen te denken en iets helemaal naar de achtergrond toe schuiven in je hoofd maar zoiets komt sowieso terug.
Ik begrijp wat je zegt, maar ik denk dat het voor mij (nog) te vroeg is om er veel zinnige dingen over te kunnen zeggen. In het algemeen echter geloof ik wel dat een verdieping van gevoelens een verrijking van je leven is. In die zin is het een mooie erfenis die je moeder je heeft nagelaten.quote:Op donderdag 16 augustus 2012 15:50 schreef Weltschmerz het volgende:
[..]
Is ook nergens goed voor. Ik vind het ook helemaal niet vervelend, ik zie het meer als een ontwikkeling die ik moest doormaken. Ja, het heeft me veranderd maar niet in negatieve zin. Ik ben zelf altijd behoorlijk vrolijk en goedlachs geweest, en daar is dan een andere emotionaliteit bij gekomen. Het is meer dat het die de andere emoties wat verdiept heeft, en niet afgevlakt.
Waar rouwenden denk ik voor moeten uitkijken is dat alles achter een grijsgrauwe lens verdwijnt. De uitschieters van intens verdriet zijn het probleem niet, het is de afvlakking van andere emoties waar ik bang voor was.
Ik val even binnen. het went nooit, en het verdriet verdwijnt ook nooit, maar je leert ermee leven, je leert je dagelijkse dingen te doen met dat verdriet aanwezig, maar niet meer zo hevig.quote:Op donderdag 16 augustus 2012 21:30 schreef makila_avatar het volgende:
Mijn vader is nu bijna een maand dood. Maar ik denk niet dat het ooit went. Ik heb 37.5 jaar lang een leven gekend met mijn vader. Dwz ik moet al 75+ jaar oud worden, wil ik een langer leven hebben zonder mijn vader, dan met mijn vader. Dat kan, maar de helft van de mensen haalt die leeftijd niet. Bovendien, de eerste jaren van je leven word je gevormd. Dus de eerste 37 jaar géén zowiezo een grotere impact hebben dan de volgende 37 jaar hé?
En hoe verwerk je zoiets? Ik weet nu al: Helemaal verwerken doe je dit niet. De wonde heelt, maar er zal altijd een groot litteken te zien zijn, dat je sterk hindert in alles wat je doet. Je zal het echter een plaatsje moeten geven, willen of niet. Je hebt gewoon géén andere keuze. Je moet de herinneringen levende houden en doorgaan in de mate van mogelijk.
Maar één ding moet je voor ogen houden: Je leven ten tijde dat je moeder nog leefde komt nooit méér terug. Je zal een leven zonder je moeder moeten opbouwen. In feite kan je zeggen: een déél van je oude leven is dood én je moet nu een nieuw leven opbouwen.
serieus?Ik kan me er wel iets bij voorstellen, maar is toch wel lomp om te zeggen.quote:Op dinsdag 25 december 2012 20:12 schreef minthy het volgende:
n vader is nu bijna 12 jaar geleden overleden (op oudjaarsdag om precies te zijn) en het gemis komt elk jaar dubbel zo hard aan in december.
Altijd zijn er mensen die zeggen "joh, meid, nu mag je er nu tóch wel een keertje overheen zijn" en bah, wat kan ik dáár verdrietig van worden...
Ik vind 12 jaar en helemaal rond de tijd dat iemand overlijd eraan denken is niet raar helemaal niet als het je vader is .quote:Op vrijdag 28 december 2012 00:34 schreef Bill_E het volgende:
[..]
serieus?Ik kan me er wel iets bij voorstellen, maar is toch wel lomp om te zeggen.
Ik denk dat je voor jezelf als je het overlijden van iemand op zo'n leeftijd meemaakt je op de feiten word gedrukt dat het niet altijd goedkomt .quote:Op donderdag 3 januari 2013 02:42 schreef Lastpost het volgende:
Nog precies 3 maanden en het is alweer 5 jaar geleden dat ze overleed, zo plotseling op 22 jarige leeftijd. Kunnen ze wel zeggen dat de tijd de wonden heelt, dat ik het wel een keer een plekje kan geven of dat het steeds makkelijker wordt maar ik merk er echt niets van en voel me ondertussen van binnenuit gesloopt en het lijkt alsof de energie m'n lijf uitgeslurpt is en maar gelijk alles heeft meegenomen waarmee mensen mij zouden omschrijven in de tijd vóor dat kut moment. Vrolijk, opgewekt, altijd positief, relativerend, oprecht geïnteresseerd, genietend van het kleinste dingetje.
Om gek van te worden, als ik het niet al ben.
Hi canaris. Ik kan me je topic nog heel goed herinneren, en zie nu tot mijn verbazing dat het uit 2009 komt. De tijd vliegt.quote:Op dinsdag 8 januari 2013 15:07 schreef CANARIS het volgende:
Tsja.... het is nu bij mij 1 jaar en 4 maanden geleden dat mijn vrouw aan kanker overleed
(R&P / volledige vertwijfeling)
Het is alsof het gisteren is gebeurd en tergelijkertijd zo ontzettend lang geleden.
ik hoor, ruik, voel Gabi nog elke dag, elke minuut, elke sekonde....
Maar de scherpe kantjes zijn er wel vanaf.
De vernietigende rouw heeft plaats gemaakt voor treurnis , melancholie en missen.
Waar ik mij ontzettend aan stoor is het schijnbare feit , dat men niet kan wennen aan weduwnaars die zeggen geen interesse meer te hebben in een nieuwe relatie. Iedereen vraagt mij ernaar (wat op zich al enorm storend is)...... of ik al bereid ben.... of ik al iemand ken?
Als ik dan zeg dat ik daar helemaal geen zin in heb, de liefde van mijn leven verloren heb en heel goed ermee kan leven dat dit wel eens voor een leven genoeg kan zijn geweest reagert ieder met een " ach man , laat het toe..." of " je bent te jong om zo te leven " terwijl dat niemand aan een vrouw zou vragen.....!
Wanneer een vrouw de liefde van haar leven verliest en zegt alleen te willen blijven , vindt iedereen dat heel dapper en heel mooi. Trouw tot in den dood.
Bij mannen schijnt dat een heel ander verhaal te zijn....
Nee...... ik heb niet zoveel contact met Nederlanders.quote:Op dinsdag 8 januari 2013 15:59 schreef Bill_E het volgende:
Canaris, waar ik altijd van uitga is dat mensen advies geven omdat ze denken dat ze je er mee kunnen helpen. Oftewel het is goed bedoelt, Ik kan me heel goed voorstellen dat het frustrerend voor je is. Ik ben bang dat het een van die dingen is die je beter kan accepteren dat mensen dat advies geven. Maar ik denk ook dat als mensen er op terug blijven komen je heel duidelijk moet zijn dat dit jou keuze is en alleen jou keuze.
Wellicht is mijn advies hierboven even irritant als dat van die mensen .
Ik heb net je topic gelezen, althans de berichten die jij er schreef.. Wat een heftig verhaal, zeker die terugval. Moedig hoe je dat aangepakt hebt, en hoe je nog van elkaar hebt kunnen genieten.
Je partner verliezen is denk ik het op een na ergste, na je kind.
Ik kan me ook prima voorstellen na zo'n tijd met elkaar dat je helemaal niet op zoek gaat naar een andere partner. Krijg je dat advies trouwens van Nederlanders?
Dat ben ik niet met je eens eerlijk gezegd, men zeurt behoorlijk aan mijn hoofd 'of het niet weer eens tijd word om te gaan daten', terwijl ik daar absoluut (nog) geen interesse in heb. Dapper en mooi? Nee, dat heeft nog nooit iemand tegen mij gezegdquote:Op dinsdag 8 januari 2013 15:07 schreef CANARIS het volgende:
Tsja.... het is nu bij mij 1 jaar en 4 maanden geleden dat mijn vrouw aan kanker overleed
(R&P / volledige vertwijfeling)
Waar ik mij ontzettend aan stoor is het schijnbare feit , dat men niet kan wennen aan weduwnaars die zeggen geen interesse meer te hebben in een nieuwe relatie. Iedereen vraagt mij ernaar (wat op zich al enorm storend is)...... of ik al bereid ben.... of ik al iemand ken?
Als ik dan zeg dat ik daar helemaal geen zin in heb, de liefde van mijn leven verloren heb en heel goed ermee kan leven dat dit wel eens voor een leven genoeg kan zijn geweest reagert ieder met een " ach man , laat het toe..." of " je bent te jong om zo te leven " terwijl dat niemand aan een vrouw zou vragen.....!
Wanneer een vrouw de liefde van haar leven verliest en zegt alleen te willen blijven , vindt iedereen dat heel dapper en heel mooi. Trouw tot in den dood.
Bij mannen schijnt dat een heel ander verhaal te zijn....
Oh kijk, dat zou het verschil kunnen maken natuurlijk, geen idee of dat zo is..quote:Op dinsdag 8 januari 2013 16:34 schreef CANARIS het volgende:
[..]
Nee...... ik heb niet zoveel contact met Nederlanders.
het kan idd zijn dat dat in NL wel eens anders zou kunnen zijn.
Hier in Austria is het nog steeds een soort "Oh God... en man alleen met 2 kleine kinderen......dat mag niet" -gedoe....
Een vriendin van mij is haar man een half jaar geleden verloren en zij stelt mij ook zulke vragen. Ik ben heel huiverig om daar antwoord op te geven omdat het ongetwijfeld voor iedereen anders is en omdat mijn antwoord niet is wat zij wil horen (zij staat immers pas aan het begin van het rouwproces, dan moet je niet willen weten hoe het over tig jaar voelt..) Haar pijn verscherpt mijn pijn ook weer, want de wanhoop die zij uitstraalt, haar verdriet, ik weet precies hoe het voelt..quote:Op dinsdag 8 januari 2013 16:51 schreef CANARIS het volgende:
Miracle-drug
Heb geprobeerd jouw verhaal te lezen, vind echter nergens het begin.
Begrijp wel dat je vriend/man al 4 jaar dood is.
Is het nog steeds een schrikken van het feit , dat hij ECHT dood is. Niet weg of niet meer aanwezig maar DOOD?
Ik schrik daar af en toe enorm van.
Mijn vrouw is in mijn armene gestorven maar toch heeft een deel van mijn onderbewustzijn dat schijnbaar niet begrepen, want af en toe lijkt het wel als of de realtiteit opeens door een waas van surreale beelden doorsteekt en dan begrijp ik , voel ik op eens dat Gabi echt dood is. Vernietigend...
Ik herinner me jouw verhaal nog wel. Schrijnend was dat. Toen had ik nog geen idee wat mijzelf te wachten stond.quote:Op dinsdag 8 januari 2013 15:07 schreef CANARIS het volgende:
Tsja.... het is nu bij mij 1 jaar en 4 maanden geleden dat mijn vrouw aan kanker overleed
(R&P / volledige vertwijfeling)
Het is alsof het gisteren is gebeurd en tergelijkertijd zo ontzettend lang geleden.
ik hoor, ruik, voel Gabi nog elke dag, elke minuut, elke sekonde....
Maar de scherpe kantjes zijn er wel vanaf.
De vernietigende rouw heeft plaats gemaakt voor treurnis , melancholie en missen.
Waar ik mij ontzettend aan stoor is het schijnbare feit , dat men niet kan wennen aan weduwnaars die zeggen geen interesse meer te hebben in een nieuwe relatie. Iedereen vraagt mij ernaar (wat op zich al enorm storend is)...... of ik al bereid ben.... of ik al iemand ken?
Als ik dan zeg dat ik daar helemaal geen zin in heb, de liefde van mijn leven verloren heb en heel goed ermee kan leven dat dit wel eens voor een leven genoeg kan zijn geweest reagert ieder met een " ach man , laat het toe..." of " je bent te jong om zo te leven " terwijl dat niemand aan een vrouw zou vragen.....!
Wanneer een vrouw de liefde van haar leven verliest en zegt alleen te willen blijven , vindt iedereen dat heel dapper en heel mooi. Trouw tot in den dood.
Bij mannen schijnt dat een heel ander verhaal te zijn....
Mensen zijn heel raar met verwerking dood en snappen schijnbaar niet dat ieder dat op zijn eigen manier en tempo doet. Trek je vooral niets aan van die gesprekken en bepaal je eigen tijd en tempo en soms blijven mensen ook al zijn ze er niet meer een plekje in je hart houden en daar is niets mis mee. Het zijn jouw emoties jouw gevoelens en jouw verdriet .quote:Op dinsdag 8 januari 2013 18:51 schreef Disana het volgende:
[..]
Ik herinner me jouw verhaal nog wel. Schrijnend was dat. Toen had ik nog geen idee wat mijzelf te wachten stond.
Mijn man is afgelopen zomer overleden. Het gemis is nog pijnlijk en in mijn hoofd praat ik voortdurend met hem over alles wat ik op een dag meemaak. Maar ondertussen zijn er al mensen die grapjes maken over mij en nieuwe relaties, en die zich hardop afvragen waarom ik daar niet voor open sta. Het is dus niet zo dat dit vrouwen niet overkomt.
Het zal voor iedereen anders zijn, maar ik hoor toch vaak dat de nabestaande veel langer met het verlies bezig blijft dan zijn/haar omgeving kan begrijpen. Ik snap dat ook deels wel, want voor de omstanders gaat het leven gewoon door, maar voor een nabestaande blijft de tijd lang stilstaan bij het verlies.quote:Op dinsdag 8 januari 2013 19:01 schreef formerjellybean het volgende:
[..]
Mensen zijn heel raar met verwerking dood en snappen schijnbaar niet dat ieder dat op zijn eigen manier en tempo doet. Trek je vooral niets aan van die gesprekken en bepaal je eigen tijd en tempo en soms blijven mensen ook al zijn ze er niet meer een plekje in je hart houden en daar is niets mis mee. Het zijn jouw emoties jouw gevoelens en jouw verdriet .
Laat er dus gewoon geen tijdstempel op staan en bepaal lekker je eigen ritme
Ik denk dat de omgeving het op een gegeven moment ook moeilijk vindt om nog een manier te vinden om er uiting aan te geven dat ze met je meeleven. Vragen 'hoe is het?' raakt ook een beetje sleets, als je begrijpt wat ik bedoel. En je wilt als omgeving ook niet actief verdrietige gevoelens oprakelen door er heel rechtstreeks naar te vragen.quote:Op dinsdag 8 januari 2013 19:26 schreef Disana het volgende:
[..]
Het zal voor iedereen anders zijn, maar ik hoor toch vaak dat de nabestaande veel langer met het verlies bezig blijft dan zijn/haar omgeving kan begrijpen. Ik snap dat ook deels wel, want voor de omstanders gaat het leven gewoon door, maar voor een nabestaande blijft de tijd lang stilstaan bij het verlies.
Dat deel begrijp ik wel, maar ik vind het toch wel wat ver gaan als mensen (veelal kennissen, geen vrienden) over een nieuwe partner beginnen.quote:Op dinsdag 8 januari 2013 19:41 schreef Lienekien het volgende:
[..]
Ik denk dat de omgeving het op een gegeven moment ook moeilijk vindt om nog een manier te vinden om er uiting aan te geven dat ze met je meeleven. Vragen 'hoe is het?' raakt ook een beetje sleets, als je begrijpt wat ik bedoel. En je wilt als omgeving ook niet actief verdrietige gevoelens oprakelen door er heel rechtstreeks naar te vragen.
Het kan aftasten zijn, kijken hoe ver je bent in je proces. Iemand die twee of drie of vier jaar later weer een nieuwe partner heeft, zou je dat ook gewoon erg gunnen.quote:Op dinsdag 8 januari 2013 20:03 schreef Disana het volgende:
[..]
Dat deel begrijp ik wel, maar ik vind het toch wel wat ver gaan als mensen (veelal kennissen, geen vrienden) over een nieuwe partner beginnen.
Twee of meer jaar later is wel iets anders dan een half jaar.quote:Op dinsdag 8 januari 2013 20:09 schreef Lienekien het volgende:
[..]
Het kan aftasten zijn, kijken hoe ver je bent in je proces. Iemand die twee of drie of vier jaar later weer een nieuwe partner heeft, zou je dat ook gewoon erg gunnen.
Maar ik snap dat het zo waarschijnlijk niet voelt en dat er mensen zijn die informeren op een manier dat je als boodschap voelt 'je moet er nu toch wel eens overheen zijn'.
Ik wil er geen termijn aan hangen. Stel iemand vindt wel iemand na een half jaar, krijg je dan de praatjes?quote:Op dinsdag 8 januari 2013 20:18 schreef Disana het volgende:
[..]
Twee of meer jaar later is wel iets anders dan een half jaar.
CANARIS ervaart het als pijnlijk. Ik deelde mijn ervaring van een half jaar met hem. Hoe anderen, en zeker buitenstaanders, erover denken, vind ik eigenlijk niet zo interessant. Dat wordt pas een punt als die mensen gaan vissen en vragen naar een nieuwe relatie.quote:Op dinsdag 8 januari 2013 21:32 schreef Lienekien het volgende:
[..]
Ik wil er geen termijn aan hangen. Stel iemand vindt wel iemand na een half jaar, krijg je dan de praatjes?
Lees mijn toevoeging, het heeft geen betrekking op jou. Het punt was dat er mensen zijn die verwachten dat je na een x-tijd toe bent aan een nieuwe relatie. Maar dat is niet voor iedereen zo, getuige CANARIS en mij.quote:
verschrikkellijkquote:Op dinsdag 8 januari 2013 18:51 schreef Disana het volgende:
[..]
Ik herinner me jouw verhaal nog wel. Schrijnend was dat. Toen had ik nog geen idee wat mijzelf te wachten stond.
Mijn man is afgelopen zomer overleden. Het gemis is nog pijnlijk en in mijn hoofd praat ik voortdurend met hem over alles wat ik op een dag meemaak. Maar ondertussen zijn er al mensen die grapjes maken over mij en nieuwe relaties, en die zich hardop afvragen waarom ik daar niet voor open sta. Het is dus niet zo dat dit vrouwen niet overkomt.
Ja, mag je vragen. Het heeft nog op Fok! gestaan:quote:Op dinsdag 8 januari 2013 22:00 schreef CANARIS het volgende:
[..]
verschrikkellijk
helaas had de grote filosoof Forrest Gumb gelijk toen hij zei
"het leven ist net als een doos bonbons. je weet nooit wat je krijgt"
mag ik vragen wat er is gebeurd?
veel liefs
c
Ik houd mezelf zo rustig mogelijk, ga geen spannende dingen aan die mijn evenwicht nog verder kunnen verstoren; dat werkt voor mij het beste, maar misschien is het voor jou weer heel anders.quote:Op dinsdag 8 januari 2013 22:20 schreef CANARIS het volgende:
Een boel woorden
MS
euthanasie
40jaar
16 jaar
spoedhuwelijk
......
hemel maria mijn hart gaat uit naar je
ik neem aan dat je nu in een tamenlijk donkere periode zit? ik zat na 6 maanden helemaal kapot
het werd steeds donkerder dat ik bang was in een clynische depressie te raken
gelukkig is dat niet gebeurd
hebben jullie kinderen?
graag hoor ik meer van je/jullie als je wilt
lg
c
Fijn te weten, dat ik niet de enige ben.. Ik jank mij helemaal kapot als ik een moeder haar zoon zie omhelzen.quote:Op donderdag 3 januari 2013 10:26 schreef Toekito het volgende:
Dat huilen om tekenfilms na het overlijden van een dierbare is hier ook herkenbaar.
Zelfs om f*cking Lion King moet ik al janken....
Ga helemaal niet in detail maar snap je punt.quote:Op woensdag 9 januari 2013 16:23 schreef Messina het volgende:
Ik denk vaak 'Was hij maar dood gegaan aan een ernstige ziekte'. Sorry, ik wil niemand op de tenen trappen.
Het is al bijna zes jaar geleden. Zes jaar geleden dat iemand besloot om een mes recht z'n borstkas in te steken en zo dus een eind aan z'n leven te maken. En toen hij stierf daar op de grond was 'ie helemaal alleen.
Het leven gaat gewoon door, maar bij vlagen staat de klok weer stil. Natuurlijk, verdriet krijgt een plek. Ook ik ben doorgegaan met leven. Maar de woede, oh, die verschrikkelijke woede blijft. Dat krijgt geen plek. Ze zeiden mij dat de pijn wel minder zou worden, maar dat bleek een leugen. Een plek heeft het gekregen, maar de pijn is nog net zo hevig.
Dus ja, soms denk ik: 'Was hij maar aan een ziekte overleden'. Niemand dan God om boos op te zijn. Gedag hebben kunnen zeggen. Hebben kunnen voorbereiden op...
Zo ervaar ik het ook. Was 'maar' een familielid met wie ik ben opgegroeid. Laatste jaren ben ik vooral boos op hem geweest door sommige van zijn keuzes. Voor zijn dood heb ik hem nog genegeerd. Ik heb geoordeeld over hem.quote:Op woensdag 9 januari 2013 17:43 schreef CANARIS het volgende:
Ik heb alle twee meegemaakt. Beiden in verschillende dimenties , maar toch;
Plotseling weg zijn is een ramp voor de nabestaanden.
Begrijp me ook niet verkeerd hoor, ik snap hoe vreselijk het is om je geliefde weg te zien kwijnen. Ik sprak even puur uit (egoïstisch?) nabestaande-oogpunt.quote:Op woensdag 9 januari 2013 17:43 schreef CANARIS het volgende:
Ik heb alle twee meegemaakt. Beiden in verschillende dimenties , maar toch;
Mijn vrouw is overleden aan kanker. De hele leidensweg mee gegaan. Bij ons thuis in de woonkamer gelegen , en in mijn armen verstorven.
Mijn schoonouders zijn beiden bij een autoongeluk om het leven gekomen.
Ik weet nu dat het bewuste sterven met de mogenlijkheid afscheid te nemen , dingen te organiseren en vrede met mijzelf de wereld te sluiten , ten all tijden te preveren is boven een plotselinge dood.
Ik denk dat wanneer je niet meer bang bent voor het sterven , het sterven aan zich niet het grote probleem is. Plotseling weg zijn is een ramp voor de nabestaanden.
Ja hoor. Sterker nog, ik schaam me wel eens. Dan komen ineens, terwijl er niets aan de hand lijkt te zijn, toch weer de tranen. Of zeg ik iets doms.quote:Op woensdag 9 januari 2013 18:04 schreef Messina het volgende:
[..]
En ik veronschuldig me altijd voor wat ik voel. Sorry, sorry dat ik er nog moeite mee heb. Iemand die dat kan herkennen?
Verdriet is nooit dom. Ik herken het wel een beetje, maar ik en huilen in public komt niet echt voor. Op foto's van de stille tocht van toendertijd zie je mij ook op elke foto met zo'n kop:quote:Op woensdag 9 januari 2013 18:12 schreef Disana het volgende:
[..]
Ja hoor. Sterker nog, ik schaam me wel eens. Dan komen ineens, terwijl er niets aan de hand lijkt te zijn, toch weer de tranen. Of zeg ik iets doms.
Klinkt alsof je geen vrede hebt met zijn beslissing en een zelfmoord is heel andere verwerking dan een overlijden aan ziekte of ongeluk.quote:Op woensdag 9 januari 2013 18:04 schreef Messina het volgende:
[..]
Begrijp me ook niet verkeerd hoor, ik snap hoe vreselijk het is om je geliefde weg te zien kwijnen. Ik sprak even puur uit (egoïstisch?) nabestaande-oogpunt.
Ik voel mezelf soms ook heel zielig. Misschien is dat het juiste woord niet, maar dat is het woord dat het dichtst in de buurt komt. Nu ben geen persoon die bij iedereen klaagt over wat er gebeurde in 2007 -ik vertel er wel eens over, soms komt het gewoon ter sprake-.
Anyhoe, over 20 dagen is het zes jaar geleden, en ik merk gewoon dat ik weer helemaal niet lekker in m'n vel zit en d'r naartoe leef (terwijl ik er vanaf probeer te leven, does that make sense?)
En ik veronschuldig me altijd voor wat ik voel. Sorry, sorry dat ik er nog moeite mee heb. Iemand die dat kan herkennen?
Ik heb het verschrikkelijk omhandig omschreven, maar de iemand die besloot... was hij niet zelfquote:Op woensdag 9 januari 2013 20:36 schreef formerjellybean het volgende:
[..]
Klinkt alsof je geen vrede hebt met zijn beslissing en een zelfmoord is heel andere verwerking dan een overlijden aan ziekte of ongeluk.
Bij mij is het een vriend geweest en is het op 5 december geweest 3 jaar terug en ja je gaat verder maar houd het wel in achterhoofd. Waarschijnlijk heb je het ook met de datum want dat herkende ik wel .
Aan een kant wil je niet stilstaan wat er gebeurd is en is heel onwerkelijk , maar de datum die maakt het op een bizarre manier echter want dan word je er juist bewust van wat er gebeurd is.
Mijn voordeel is dat ik jaren terug zelf in therapie heb gezeten wegens Borderline en bepaalde gedachtens ook had , dus eigenlijk ook wel wist wat er in hem omging waardoor ik eigenlijk voor mezelf vrede mee ermee had met wat er gebeurd is.
Ik koester wel de herinneringen aan hem juist omdat hoe hij was als een vriend juist belangrijk was voor me. Hij was iemand die altijd voor iedereen klaar stond en ook merkte als ik minder in mijn vel zat waar we dan hele gesprekken over hadden , want dan gaf die raad .
Hij was juist als een vriend een hele trouwe vriend die juist altijd voor iedereen wilde zijn alleen op het laatst kwam hij er wel steeds meer achter dat degene waar hij voor klaar stond het niet voor hem waren. En daar had hij het moeilijk mee en dat was ook iets wat ik herkende zelf waar we vaak over praten
Voor mij wil ik ook aan een kant juist meer bij die dingen stilstaan dan bij zijn zelfmoord, want voor mij verdiend die dat ook en is het voor mij ook zoiets geweest van hij kon niet meer en kon het niet meer aan en zag hem steeds meer depressief. Hij kon het leven niet aan en ik kan daar niet echt kwaad op zijn , wel vind ik het jammer dat die niet beseft heeft hoeveel verdriet zijn beslissing bij de omgeving losgemaakt en eigenlijk niet beseft heeft hoeveel waarde die toch had voor anderen.
Oh dat is inderdaad dan ook heel heftig en lijkt me inderdaad heel moeilijk om daar vrede mee te hebben.quote:Op woensdag 9 januari 2013 21:59 schreef Messina het volgende:
[..]
Ik heb het verschrikkelijk omhandig omschreven, maar de iemand die besloot... was hij niet zelf
Een goede vriend is vermoord. Door iemand anders. Op die persoon ben ik dus boos.
Was het maar een rotzak geweest, die vriend van mij. Was het maar "zijn verdiende loon" geweest.
Misschien wel meer moeite om erover te praten dan ik dacht, dus.
Zelfmoord heb ik ook heel dichtbij meegemaakt, boosheid is daar niet in me opgekomen. Maar hij leverde al jaren een innerlijke strijd, had meerdere pogingen ondernomen, etc. Daar heb je dus ook weer dat stukje 'afsluiten' gehad. Want eigenlijk, stiekem, wist je wel dat er ooit een poging zou gaan komen die wel succesvol was. En voila, die was er dan ook.
Ik vind het moeilijk om ervoor uit te komen op een openbaar forum (aangezien er altijd discussies lijken te zijn/komen áls ik het eens opper), maar ik vind 't wel dapper. Het is niet zomaar iets. Dood willen en ook echt actie ondernemen.
Nee, dat kon ik wel naast me neer leggen na een tijdje. Maar dat was ook iets verder weg. Zoals ik -indirect- zei, je wist dat het zou komen op een dag, en om die reden heb je eigenlijk al een beetje afstand genomen. Afscheid.
Hij is gecremeerd.quote:Op donderdag 28 maart 2013 17:17 schreef Tegan het volgende:
Is hij ergens begraven? Dan kan je daar misschien heengaan. Anders, zoek een rustig stil plekje uit ergens met betekenis voor jullie beide. Ga daar eens een middagje gewoon rustig zitten. Of bekijk oude filmpjes/foto's om je vader te herdenken. Hopelijk heb je iets hieraan.
Je bent gepest omdat je een makkelijke "prooi" was, je zegt al zelf dat je onzeker was. Je deed waarschijnelijk ook niks terug. Dan ben je al snel de lul. Je verleden was enkel een extra hulp middel voor ze.quote:Op woensdag 8 mei 2013 11:35 schreef AthCom het volgende:
Toen ik ongeveer 15 was, overleed een vriend van mij door zelfmoord (zichzelf in brand gestoken, dus dat kwam extra hard aan) en een maand later overleed mijn levelingsoom (geweldige vent, had alleen wat beter op zijn gezondheid moeten letten). Daar had ik toen erg veel last van: uiteindelijk belandde ik voor een tijd in een besloten inrichting. Medicatie en inrichting hebben mij niet geholpen, maar vooral vrienden en muziek hielpen wel.
Nu ben ik relatief stabiel, met jammer genoeg soms kleine terugvallen. Niet zozeer depressief, maar wel zeer somber. Uiteraard laat ik dit niet merken – ik ben nogal gesloten op dat gebied – maar soms komt alles terug.
Ik zat toentertijd op de middelbare school en als je dan wordt opgenomen voor een tijd ... dat blijft natuurlijk niet lang geheim. Toen ik weer terugkwam, werd ik door een klein groepje gepest. Waarom, geen idee ... Ik ben van nature al onzeker, door de opname werd het erger (ik dacht dat er iets mis was met mij als persoon) en daar nog om gepest worden was een extraatje.
Ik moest dit even kwijt. 't Zal wel heel sneu overkomen, maar goed. Ik ben nu 23 en soms wil dit alles me nog echt dwarszitten.
Dat is soms moeilijker gedaan dan gezegd, al heb je zeker een punt en is dat ook het beste om te doen.quote:Op zaterdag 1 juni 2013 01:58 schreef ook_gek het volgende:
[..]
Je bent gepest omdat je een makkelijke "prooi" was, je zegt al zelf dat je onzeker was. Je deed waarschijnelijk ook niks terug. Dan ben je al snel de lul. Je verleden was enkel een extra hulp middel voor ze.
Het is natuurlijk kut en onterecht. Maar je bent nu zeg je 23. Het verleden kan je niet meer veranderen, dat staat hoe vervelend ook al vast. Je toekomst heb je wel invloed op. Richt je pijlen dus op de toekomst en kijk niet teveel om naar je verleden!
Nergens zeg ik dat het makkelijk gaat je moet voor alles knokken in dit leven. Je toekomst is maar wat je er zelf van maakt. Niks gaat van zelf.quote:Op zaterdag 1 juni 2013 02:04 schreef FAUSTI het volgende:
[..]
Dat is soms moeilijker gedaan dan gezegd, al heb je zeker een punt en is dat ook het beste om te doen.
Zeg dat ook niet Het is gewoon lastig, vooral als je te maken hebt gehad met bepaald verlies. En dan ook nog zo onzeker word gemaakt door anderen. Dan moet je gaan vechten, knokken klopt.quote:Op zaterdag 1 juni 2013 02:07 schreef ook_gek het volgende:
[..]
Nergens zeg ik dat het makkelijk gaat je moet voor alles knokken in dit leven. Je toekomst is maar wat je er zelf van maakt. Niks gaat van zelf.
Inderdaad, ik deed niets terug. Heel gewelddadig ben ik ook niet; ik heb maar één keer gevochten in mijn middelbareschooltijd.quote:Op zaterdag 1 juni 2013 01:58 schreef ook_gek het volgende:
[..]
Je bent gepest omdat je een makkelijke "prooi" was, je zegt al zelf dat je onzeker was. Je deed waarschijnelijk ook niks terug. Dan ben je al snel de lul. Je verleden was enkel een extra hulp middel voor ze.
Het is natuurlijk kut en onterecht. Maar je bent nu zeg je 23. Het verleden kan je niet meer veranderen, dat staat hoe vervelend ook al vast. Je toekomst heb je wel invloed op. Richt je pijlen dus op de toekomst en kijk niet teveel om naar je verleden!
Zoek hulp, dat heb je nodig. En spreek uit eigen ervaring even, als je dit nog een jaar laat doorgaan, gaat het hoogstwaarschijnlijk goed mis. Zoek dus buiten FOK! ook hulp, om te beginnen bij je huisarts.quote:Op zaterdag 1 juni 2013 21:37 schreef makila_avatar het volgende:
Mijn vader is nu ruim 10 maanden geleden overleden. Ik weet nu al, dat went nooit. Mijn leven zal nooit méér hetzelfde zijn. Dat hij er niet meer is, lijkt nog altijd een flauwe grap. Of een boze droom. Ik kan niet geloven dat mijn vader gewoon niet meer bestaat.
Erger wordt het als ik eraan denk dat ik ooit zelf dood ga. Die dag zal ook de herinnering aan mijn vader wegvagen. NA mijn eigen dood, blijft er van mijn vader NIETS meer over. Zelfs géén herinnering! En ik geloof niet in een leven na de dood. Dood = voorgoed weggevaagd.
Mijn vader heeft me het beste leven gegeven die binnen zijn mogelijkheden lagen. Alleen, het feit dat hijzelf ooit zou wegvallen, heeft hij nooit kunnen opvangen. Dat lag buiten zijn eigen macht. En zonder hem stelt het leven dat ik ken, gewoon 2000% minder voor. No offense tov moeder maar een radertje in mijn leven is nu gewoon permanent stuk. Hij was en is nog steeds gewoon onvervangbaar.
Hoe ga je daar als mens mee om, met al die gedachten?
Je vader leeft door in jou gedacht, in jou herinneringen. Die kan je ooit door geven aan je eigen kinderen. Jij kan zo lang je wilt je vader in "leven" houden. Niet tastbaar helaas. Maar wel in je herinneringenquote:Op zaterdag 1 juni 2013 21:37 schreef makila_avatar het volgende:
Mijn vader is nu ruim 10 maanden geleden overleden. Ik weet nu al, dat went nooit. Mijn leven zal nooit méér hetzelfde zijn. Dat hij er niet meer is, lijkt nog altijd een flauwe grap. Of een boze droom. Ik kan niet geloven dat mijn vader gewoon niet meer bestaat.
Erger wordt het als ik eraan denk dat ik ooit zelf dood ga. Die dag zal ook de herinnering aan mijn vader wegvagen. NA mijn eigen dood, blijft er van mijn vader NIETS meer over. Zelfs géén herinnering! En ik geloof niet in een leven na de dood. Dood = voorgoed weggevaagd.
Mijn vader heeft me het beste leven gegeven die binnen zijn mogelijkheden lagen. Alleen, het feit dat hijzelf ooit zou wegvallen, heeft hij nooit kunnen opvangen. Dat lag buiten zijn eigen macht. En zonder hem stelt het leven dat ik ken, gewoon 2000% minder voor. No offense tov moeder maar een radertje in mijn leven is nu gewoon permanent stuk. Hij was en is nog steeds gewoon onvervangbaar.
Hoe ga je daar als mens mee om, met al die gedachten?
Ik weet heel goed hoe dat is. M'n moeder is 2.5 jaar geleden overleden.quote:Op zondag 2 juni 2013 00:52 schreef Laysa het volgende:
Ja maar zo bekijk je het niet als een dierbare net is overleden. Je zal het ongetwijfeld aardig bedoelen, maar persoonlijk erger ik me groen en geel aan je domme adviezen. Echt je hebt geen idee als je de liefste uit je leven verliest hoe dat voelt. Dus doe maar gewoon even niet
Dat zeg ik ook nergens. Ik geef alleen aan hoe iemand het ook anders kan bekijken. Wat die geen er mee doet is natuurlijk aan de persoon zelf.quote:Op zondag 2 juni 2013 12:16 schreef simmu het volgende:
hoe de een zo een proces beleeft is niet zoals een ander het wellicht beleeft. nog buiten dat je dan ook nog eens elk in een heel ander stadium van het proces zit. je kan niet tegen iemand zeggen hoe die zich hoort te voelen.
misschien werken aan dingen aardiger zeggen dan?quote:Op zondag 2 juni 2013 12:18 schreef ook_gek het volgende:
[..]
Dat zeg ik ook nergens. Ik geef alleen aan hoe iemand het ook anders kan bekijken. Wat die geen er mee doet is natuurlijk aan de persoon zelf.
Ah, dus ik ben niet de enige?quote:Op woensdag 15 augustus 2012 15:53 schreef Weltschmerz het volgende:
[..]
Dat ken ik wel ja, het gevoel dat dergelijke emoties in het algemeen veel dichter onder de oppervlakte zijn komen liggen.
Inderdaad, zoek hulp!quote:Op zaterdag 1 juni 2013 21:37 schreef makila_avatar het volgende:
Mijn vader is nu ruim 10 maanden geleden overleden. Ik weet nu al, dat went nooit. Mijn leven zal nooit méér hetzelfde zijn. Dat hij er niet meer is, lijkt nog altijd een flauwe grap. Of een boze droom. Ik kan niet geloven dat mijn vader gewoon niet meer bestaat.
Erger wordt het als ik eraan denk dat ik ooit zelf dood ga. Die dag zal ook de herinnering aan mijn vader wegvagen. NA mijn eigen dood, blijft er van mijn vader NIETS meer over. Zelfs géén herinnering! En ik geloof niet in een leven na de dood. Dood = voorgoed weggevaagd.
Mijn vader heeft me het beste leven gegeven die binnen zijn mogelijkheden lagen. Alleen, het feit dat hijzelf ooit zou wegvallen, heeft hij nooit kunnen opvangen. Dat lag buiten zijn eigen macht. En zonder hem stelt het leven dat ik ken, gewoon 2000% minder voor. No offense tov moeder maar een radertje in mijn leven is nu gewoon permanent stuk. Hij was en is nog steeds gewoon onvervangbaar.
Hoe ga je daar als mens mee om, met al die gedachten?
Ik merkte dat al binnen een paar uur na het overlijden van mijn moeder ik die hele rolstoel en afhankelijkheid niet meer zag.quote:Op dinsdag 3 maart 2015 01:01 schreef Sarasi het volgende:
Als het leven niet meer gaat zoals gehoopt,
als je veel wordt ontnomen,
als je moet toegeven dat een ander je verzorgt,
als het leven niet meer jouw leven is,
dan komt de tijd dat het einde goed is.
Maar verdomme het voelt voor mij nog lang niet zo.
Precies dit, maar dan mijn oma. Het voelt zo dubbel, ik weet dat het beter is en ze dit wilde, maar IK wil dit niet. Ik ben het er niet mee eens. En dat voelt weer stom en egoïstisch om te denken.quote:Op dinsdag 3 maart 2015 07:45 schreef jajablahblah het volgende:
[..]
Ik merkte dat al binnen een paar uur na het overlijden van mijn moeder ik die hele rolstoel en afhankelijkheid niet meer zag.
Het argument "het is goed zo" (wat ik nog steeds vind hoor, ze was echt zwaar gehandicapt), is dan toch moeilijker vol te houden.
Dan is het toch echt dat je moeder dood is, en op heel veel momenten voelt dat in je hart helemaal niet goed.
Ik heb me in het begin ook wel egoïstisch gevoeld, dat ik het zo erg vond terwijl het voor haar zo'n bevrijding was.
Zo herkenbaar en wat fijn dat je inmiddels wel de mogelijkheid hebt om te praten. Ik lees nu - 7 jaar en een dag later - nog steeds de berichtjes, kijk naar geschreven kaarten, naar foto's en oude chatgesprekken zo af en toe. Voelt hier gewoon fijn en gek genoeg komen de verliefde kriebels gewoon weer omhoog af en toe terwijl ik al jaren weer een andere partner heb waar ik mee samenwoon.quote:Op dinsdag 3 maart 2015 00:58 schreef mascara-klodder het volgende:
Ik ben sinds kort eindelijk begonnen met rouwen om de man waar ik mee samenwoonde.
Begin juni 2014 is hij overleden.
Ik ben daarna alleen maar doorgegaan om te overleven. Heb mijn verdriet nooit bij iemand kunnen uiten. Maar er zijn goddank wat dingen veranderd en nu heb ik de mogelijkheid om te gaan praten.
Ik heb al zijn sms'jes ook nog in mijn telefoon staan. Soms lees ik die tot in den treure toe. Ik kan ze gewoonweg niet verwijderen.
Mooi dat jullie zo afscheid hebben kunnen nemen. 59 is jong. Sterkte.quote:Op dinsdag 31 maart 2015 16:10 schreef KwadeAfdronk het volgende:
Mijn moeder is gisterenochtend in het ziekenhuis op 59-jarige leeftijd overleden, we wisten pas 7 weken dat ze kanker had. Ze had zelf nog niet echt door dat het al zover was. Maar het ziekenhuis wilden haar toch nog even daar houden.
Zondag zijn mijn zus en ik een paar uur met haar samen geweest. Daarna kwam mijn vader en hij is bij haar blijven slapen terwijl wij naar huis gingen. Ze hebben de hele nacht liggen lachen en gesprekken gevoerd, mijn moeder was nog heel helder. Om een uur of 5 zijn ze in slaap gevallen en toen mijn vader een half uur weer wakker werd was ze overleden. In haar slaap.
Daar heb ik wel een goed gevoel over. Ook dat zij met zijn tweeen waren. Ik hoef er niet per se bij te zijn. Dit was een intiem moment voor hen tweeen. Zo mooi om die liefde tussen hen te zien...
Nu zijn we van alles aan het regelen. Ik jank niet zoveel, maar dat komt nog wel denk ik. Ik wil het liefst alleen zijn nu maar dat gaat niet. Gelukkig hebben mijn vader en zus er wel begrip voor dat ik af en toe even naar huis ga of zoiets.
Ik kan het eigenlijk nog niet bevatten misschien dat ik er daarom nog zo nuchter over praat...
Heel veel sterkte. Ik heb zelf na het overlijden van mijn moeder ook nauwelijks gehuild, tot na de begrafenis.. Toen kwam het er allemaal uit.quote:Op dinsdag 31 maart 2015 16:10 schreef KwadeAfdronk het volgende:
Mijn moeder is gisterenochtend in het ziekenhuis op 59-jarige leeftijd overleden, we wisten pas 7 weken dat ze kanker had. Ze had zelf nog niet echt door dat het al zover was. Maar het ziekenhuis wilden haar toch nog even daar houden.
Zondag zijn mijn zus en ik een paar uur met haar samen geweest. Daarna kwam mijn vader en hij is bij haar blijven slapen terwijl wij naar huis gingen. Ze hebben de hele nacht liggen lachen en gesprekken gevoerd, mijn moeder was nog heel helder. Om een uur of 5 zijn ze in slaap gevallen en toen mijn vader een half uur weer wakker werd was ze overleden. In haar slaap.
Daar heb ik wel een goed gevoel over. Ook dat zij met zijn tweeen waren. Ik hoef er niet per se bij te zijn. Dit was een intiem moment voor hen tweeen. Zo mooi om die liefde tussen hen te zien...
Nu zijn we van alles aan het regelen. Ik jank niet zoveel, maar dat komt nog wel denk ik. Ik wil het liefst alleen zijn nu maar dat gaat niet. Gelukkig hebben mijn vader en zus er wel begrip voor dat ik af en toe even naar huis ga of zoiets.
Ik kan het eigenlijk nog niet bevatten misschien dat ik er daarom nog zo nuchter over praat...
Dankjewel. Ja dat verwacht ik ook nog wel. Mijn vader en zus moesten gisteren heel veel huilen ik zat daar als een kouwe kikker bij maar dat nemen ze me niet kwalijk hoor. Het komt vanzelf wel.quote:Op dinsdag 31 maart 2015 16:25 schreef IrCute het volgende:
[..]
Heel veel sterkte. Ik heb zelf na het overlijden van mijn moeder ook nauwelijks gehuild, tot na de begrafenis.. Toen kwam het er allemaal uit.
Jij ook gecondoleerdquote:Op dinsdag 31 maart 2015 16:35 schreef Lienekien het volgende:
Gecondoleerd en sterkte.
Niet iedereen kan maar zo makkelijk de emoties laten gaan. Ik herinner me van de week nadat mijn vader onverwacht was overleden dat ik overdag aan het regelen was en 's avonds onder de douche stond ik pas te huilen.
Dank, al is het inmiddels alweer zeven jaar geleden.quote:Op dinsdag 31 maart 2015 16:41 schreef KwadeAfdronk het volgende:
[..]
Jij ook gecondoleerd
Ja als ik ff alleen in de auto zit vind ik prettiger. Ik zie er ook erg tegenop om als 'lijdend voorwerp' te gaan zitten bij die crematie. Dat gaat niemand geen reet aan hoe kut ik me voel. Maar die mensen willen ook afscheid van mijn moeder nemen natuurlijk
Je zit op de eerste rij. Het enige wat ze zien is je rug. Normaal gesproken is het zo dat jullie dan eerst afscheid nemen en dan pas de rest. Jullie lopen dan ook als eerste de zaal uit.quote:Op dinsdag 31 maart 2015 16:41 schreef KwadeAfdronk het volgende:
[..]
Jij ook gecondoleerd
Ja als ik ff alleen in de auto zit vind ik prettiger. Ik zie er ook erg tegenop om als 'lijdend voorwerp' te gaan zitten bij die crematie. Dat gaat niemand geen reet aan hoe kut ik me voel. Maar die mensen willen ook afscheid van mijn moeder nemen natuurlijk
Wij gingen bij de crematie van mijn moeder ook als laatste weg. Dat vond ik heel fijn. Ook om te zien hoe iedereen afscheid van haar nam.quote:Op dinsdag 31 maart 2015 17:25 schreef ook_gek het volgende:
[..]
Je zit op de eerste rij. Het enige wat ze zien is je rug. Normaal gesproken is het zo dat jullie dan eerst afscheid nemen en dan pas de rest. Jullie lopen dan ook als eerste de zaal uit.
Wij hebben het anders gedaan, wij zijn als laatste de zaal uit gegaan. Wij wilde namelijk zelf de deur dicht doen bij het verlaten van de zaal en wilde niet dat de kist de grond in zakte. Je kan echt alles laten gebeuren zoals jij / jullie dat willen.
Wij gaan ook als laatste weg Nee denk dat ik daar dan ook niet mee bezig zal zijn.quote:Op dinsdag 31 maart 2015 22:22 schreef jajablahblah het volgende:
[..]
Wij gingen bij de crematie van mijn moeder ook als laatste weg. Dat vond ik heel fijn. Ook om te zien hoe iedereen afscheid van haar nam.
En wat eerder gezegd werd, je zit voorin dus ik heb eigenlijk nauwelijks wat meegekregen van wat er achter me was. Kon me ook niet zo veel schelen op dat moment. Ik was bezig met ons eigen gezin en familie en verder niet.
Veel sterkte KwadeAfdronk
Je komt natuurlijk als eerste binnen en je hebt dan geen idee wat er achter je gebeurd. Het was dat onze begeleidster naar ons toe kwam om te zeggen dat we toch even achter ons moesten kijken. We hadden de grootste zaal en die was zo vol dat er heel veel mensen moesten staan en zelfs buiten de zaal stonden. Van te voren boeit je dat helemaal niet denk je. Maar als je iedereen achter je ziet geeft dat je heel veel steun. En wij vonden het ook heel fijn te zien wie er allemaal waren en hoe ze afscheid namen.quote:Op dinsdag 31 maart 2015 22:22 schreef jajablahblah het volgende:
[..]
Wij gingen bij de crematie van mijn moeder ook als laatste weg. Dat vond ik heel fijn. Ook om te zien hoe iedereen afscheid van haar nam.
En wat eerder gezegd werd, je zit voorin dus ik heb eigenlijk nauwelijks wat meegekregen van wat er achter me was. Kon me ook niet zo veel schelen op dat moment. Ik was bezig met ons eigen gezin en familie en verder niet.
Veel sterkte KwadeAfdronk
Mag ik de een andere optie geven? Schrijf een brief en zet er alles in wat je wil. En ipv voorlezen doe je die in de kist. Heb ik ook gedaan, mijn brief is personelijk en voor mijn gevoel niet bedoeld voor iedereen. Wie weet is dat een goede optie voor je? Je kan toch zeggen wat je wilt, je neemt toch afscheid en je kan het voor je zelf afsluitenquote:Op dinsdag 31 maart 2015 22:26 schreef KwadeAfdronk het volgende:
Mijn vader is een tekst aan het schrijven. Mijn zus ook. Ik weet niet of ik dat nog wil doen. Heb geen zin in zo'n vat vol cliches en elk woord klinkt te min op dit moment... Denk er morgen nog wel even over na
Dankje, dit vind ik wel een goed idee Ik denk er nog even over na maar zou goed kunnen dat ik dat doe.quote:Op dinsdag 31 maart 2015 23:10 schreef ook_gek het volgende:
[..]
Je komt natuurlijk als eerste binnen en je hebt dan geen idee wat er achter je gebeurd. Het was dat onze begeleidster naar ons toe kwam om te zeggen dat we toch even achter ons moesten kijken. We hadden de grootste zaal en die was zo vol dat er heel veel mensen moesten staan en zelfs buiten de zaal stonden. Van te voren boeit je dat helemaal niet denk je. Maar als je iedereen achter je ziet geeft dat je heel veel steun. En wij vonden het ook heel fijn te zien wie er allemaal waren en hoe ze afscheid namen.
[..]
Mag ik de een andere optie geven? Schrijf een brief en zet er alles in wat je wil. En ipv voorlezen doe je die in de kist. Heb ik ook gedaan, mijn brief is personelijk en voor mijn gevoel niet bedoeld voor iedereen. Wie weet is dat een goede optie voor je? Je kan toch zeggen wat je wilt, je neemt toch afscheid en je kan het voor je zelf afsluiten
Wat een mooi idee zeg.quote:Op dinsdag 31 maart 2015 23:10 schreef ook_gek het volgende:
Mag ik de een andere optie geven? Schrijf een brief en zet er alles in wat je wil. En ipv voorlezen doe je die in de kist. Heb ik ook gedaan, mijn brief is personelijk en voor mijn gevoel niet bedoeld voor iedereen. Wie weet is dat een goede optie voor je? Je kan toch zeggen wat je wilt, je neemt toch afscheid en je kan het voor je zelf afsluiten
Ik wist gelukkig wel dat de zaal vol zatquote:Op dinsdag 31 maart 2015 23:10 schreef ook_gek het volgende:
Maar als je iedereen achter je ziet geeft dat je heel veel steun. En wij vonden het ook heel fijn te zien wie er allemaal waren en hoe ze afscheid namen.
Hoe gaat het nu met je en met je vader?quote:Op woensdag 8 april 2015 20:21 schreef KwadeAfdronk het volgende:
Zaterdag is mijn moeder gecremeerd. Het begint nu eigenlijk pas langzaam door te dringen. Nu begint het verdriet te komen, en morgen moet ik weer aan het werk misschien is wat afleiding ook wel goed ik weet niet.
Maak me nu vooral zorgen om mijn vader. Hij zit daar maar alleen in dat huis. Ze hadden zo'n gelukkig huwelijk, deden bijna alles samen. Voor hem wordt het leven nooit meer echt leuk denk ik Hij zit vaak alleen naar droevige muziek te luisteren. Ik belde hem net op en toen moest ie huilen. Belde hij later terug dat het weer 'prima' met hem ging omdat hij niet wil dat ik me zorgen maak.
Dat doe ik natuurlijk wel. Naast het verdriet om mijn moeder is dit misschien nog wel zwaarder om je vader zo te zien lijden... Ik wilde dat ik iets voor hem kon doen. Maar meer dan 'er voor hem zijn' kan ik niet bedenken...
En als je dat aangeeft bij de psych kan dat niet?quote:Op maandag 27 april 2015 03:37 schreef mascara-klodder het volgende:
voor iedereen.
Denkend dat ik goed op weg was heb ik toch de hele boel verkut.
Heb nog steeds mijn vriend. Dat dan weer wel. En hij begint steeds meer te begrijpen dat ik nog steeds aan het rouwen ben.
Ik ben zo erg verdrietig maar ik weet niet echt waar ik hiervoor terecht kan.
Ik ben al bij een psych maar daar worden alleen maar testen gedaan terwijl ik zo erg graag een keer wil praten.
Veel sterktequote:Op maandag 27 april 2015 03:37 schreef mascara-klodder het volgende:
voor iedereen.
Denkend dat ik goed op weg was heb ik toch de hele boel verkut.
Heb nog steeds mijn vriend. Dat dan weer wel. En hij begint steeds meer te begrijpen dat ik nog steeds aan het rouwen ben.
Ik ben zo erg verdrietig maar ik weet niet echt waar ik hiervoor terecht kan.
Ik ben al bij een psych maar daar worden alleen maar testen gedaan terwijl ik zo erg graag een keer wil praten.
Rouwen gaat nooit zoals je verwacht dat het zou gaan. Als ik jou was zou ik de gevoelens die je hebt niet te veel gaan analyseren, weinig kans dat je daar wijzer uit gaat worden. Praat veel met je familie, wellicht dat er dan meer los komt. Sterkte iig.quote:Op maandag 27 april 2015 10:39 schreef KwadeAfdronk het volgende:
Ik heb bijna nog niet gejankt. Van de week een keer echt opgezocht door zielige muziek op te zetten en teveel te drinken Ik denk ik moet toch verdriet voelen en er doorheen ofzo. Anders komt het later misschien juist hard aan. Maar weet niet of dat zinvol is eigenlijk...
Moet je huilen om verdriet te voelen?quote:Op maandag 27 april 2015 10:39 schreef KwadeAfdronk het volgende:
Ik heb bijna nog niet gejankt. Van de week een keer echt opgezocht door zielige muziek op te zetten en teveel te drinken Ik denk ik moet toch verdriet voelen en er doorheen ofzo. Anders komt het later misschien juist hard aan. Maar weet niet of dat zinvol is eigenlijk...
Het komt wanneer het komt. En soms op momenten dat je het echt niet verwacht. Laat maar gerust los dat er iets zou 'moeten'.quote:Op maandag 27 april 2015 10:39 schreef KwadeAfdronk het volgende:
Ik heb bijna nog niet gejankt. Van de week een keer echt opgezocht door zielige muziek op te zetten en teveel te drinken Ik denk ik moet toch verdriet voelen en er doorheen ofzo. Anders komt het later misschien juist hard aan. Maar weet niet of dat zinvol is eigenlijk...
Nee. Er moet dan doorgegaan worden met testen.quote:Op maandag 27 april 2015 10:16 schreef MissButterflyy het volgende:
[..]
En als je dat aangeeft bij de psych kan dat niet?
Dankje, ja ik praat sowieso veel met familie. Maar dat vind ik ook weer heel lastig eigenlijk om met hun verdriet om te gaanquote:Op maandag 27 april 2015 11:19 schreef Trashcanman het volgende:
[..]
Rouwen gaat nooit zoals je verwacht dat het zou gaan. Als ik jou was zou ik de gevoelens die je hebt niet te veel gaan analyseren, weinig kans dat je daar wijzer uit gaat worden. Praat veel met je familie, wellicht dat er dan meer los komt. Sterkte iig.
Nee, misschien ook niet eigenlijkquote:Op maandag 27 april 2015 12:21 schreef MissButterflyy het volgende:
[..]
Moet je huilen om verdriet te voelen?
Dankjewel, dat klopt idd wel. Misschien niet zo analyserenquote:Op maandag 27 april 2015 12:35 schreef Lienekien het volgende:
[..]
Het komt wanneer het komt. En soms op momenten dat je het echt niet verwacht. Laat maar gerust los dat er iets zou 'moeten'.
Het is wel herkenbaar, hoor. Maar niet te veel bezig zijn met verwachtingen van wat je zou moeten voelen of vinden, van jezelf of anderen. Dat is zonde.quote:Op maandag 27 april 2015 15:42 schreef KwadeAfdronk het volgende:
[..]
Dankjewel, dat klopt idd wel. Misschien niet zo analyseren
Je mag hier ook je verhaal doen, maar ik weet niet of je dat wilt. Of je denkt dat het zou helpen.quote:Op dinsdag 28 april 2015 07:18 schreef mascara-klodder het volgende:
Gisteren was een jaar geleden dat ik de laatste keer ruzie had.
Wat stom van die psych.quote:Op maandag 27 april 2015 13:34 schreef mascara-klodder het volgende:
[..]
Nee. Er moet dan doorgegaan worden met testen.
Ik moet een stempeltje hebben ofzo.
Ik mag niet gewoon totaal overspannen zijn blijkbaar
Het frustrerende is dat ik eindelijk eens een keer wil praten en dat je denkt op de juiste plek te zitten en dat het dan nog niet kan dus.
Ik reageer later even op de rest. Zit hier nu met tranen in mijn ogen. En ik moet nog een leuke dag gaan hebben
Heel, heel herkenbaar.quote:Op maandag 27 april 2015 16:37 schreef Lienekien het volgende:
[..]
Het is wel herkenbaar, hoor. Maar niet te veel bezig zijn met verwachtingen van wat je zou moeten voelen of vinden, van jezelf of anderen. Dat is zonde.
Het is wel prettig als je mensen hebt buiten je familie bij wie je af en toe je ei kwijt kunt. Die je moeder niet hebben gekend maar jou wel kennen. Ik had een paar collega's bij wie ik veel steun vond. Het deed mij wel goed om over mijn vader te praten en over hoe ik me voelde (en hoe ik dacht dat ik me moest voelen).
Ik had nog heel graag mijn vader om advies willen kunnen vragen. Of hem bij de leuke familiegebeurtenissen willen hebben. Het is na ruim zeven jaar een soort zachte pijn die me er ook aan herinnert wat er fijn was aan mijn vader. Echt zo'n bitterzoet gevoel.
Heb een goed fles bier cadeau gegeven en gezegd dat ik met een tweede ooit kom en we die samen op drinken.quote:Op woensdag 29 april 2015 18:39 schreef jajablahblah het volgende:
Wat zou je geven als jij niet ziek was?
Dat
quote:Op woensdag 29 april 2015 22:16 schreef nils7 het volgende:
[..]
Heb een goed fles bier cadeau gegeven en gezegd dat ik met een tweede ooit kom en we die samen op drinken.
Het is ook oneerlijk. van mijn sportclub ben ik de enige zonder moeder, van mijn oude klasgenoten ben ik de enige zonder moeder, van iedereen met wie ik omga ben ik de enige zonder moeder, waarom moet mij dat overkomen denk ik dan . Dan zie ik allerlei mensen en dan denk ik: waarom ben jij niet gewoon dood jij hebt geen kinderen, jij bent al 80, jij leeft fucking ongezond, jij bent gewoon een kutwijf en dat soort dingenquote:Op zondag 3 mei 2015 15:16 schreef coscha het volgende:
Nog nooit eerder in dit topic geweest, maar nu ik dit zo lees wil ik even iets van mij afschrijven:
Want bah, ik voel me steeds zo alleen. Het is nu 3 jaar geleden dat ik mijn moeder en oma ben verloren. Ik heb ook nog nooit een relatie gehad en ik heb het idee dat ik zoveel mis. Dan denk ik: het is niet eerlijk. Iedereen doet leuke dingen met het gezin, kan zijn hart uitstorten bij zijn of haar moeder, gaan bij opa's en oma's op visite etc. en dat zijn dingen die ik niet kan en nooit meer zal kunnen. En ook nooit iemand die bij mijn zijde staat om me door moeilijke tijden heen te slaan, ik vind het gewoon fucking oneerlijk. Maar dan denk ik ook weer dat ik niet mag zeuren, want ik heb mijn vader nog, en een aantal goede vriendinnen, maar ik heb ook geen vriendengroepen... En dan probeer ik zo hard gelukkig te worden in m'n eentje maar ik heb gewoon mensen om me heen nodig
Jaa ik kan wel bij mijn vader en vriendinnen terecht gelukkig. Zit nu alleen even in een dipje en dan is het allemaal gewoon heel rot en is het moeilijk om ook de positieve dingen te zien.quote:Op woensdag 6 mei 2015 01:02 schreef KwadeAfdronk het volgende:
[..]
Het is ook oneerlijk. van mijn sportclub ben ik de enige zonder moeder, van mijn oude klasgenoten ben ik de enige zonder moeder, van iedereen met wie ik omga ben ik de enige zonder moeder, waarom moet mij dat overkomen denk ik dan . Dan zie ik allerlei mensen en dan denk ik: waarom ben jij niet gewoon dood jij hebt geen kinderen, jij bent al 80, jij leeft fucking ongezond, jij bent gewoon een kutwijf en dat soort dingen
Jij hebt gewoon behoefte aan een relatie denk ik kun je hart niet uitstorten bij je vader en/of je vriendinnen?
Dat neem ik ook van je aan het is pas een paar weken geleden en 's nachts komen dan soms die gedachtenquote:Op woensdag 6 mei 2015 11:08 schreef ook_gek het volgende:
Het leven is oneerlijk, accepteer dat. En ipv ergens in blijven hangen ( verliezen van een dierbare / ouder ) kan je dat ook gebruiken om je zelf sterker te maken. Geef het een plekje, leef door en vergeet die persoon nooit.
Ik ben 5 jaar geleden 5 dagen na m'n 30ste verjaardag te vieren m'n moeder verloren. Oneerlijk enz enz enz! Maar mijn leven gaat door! En als ik dat vergelijk met 6 of langer jaren geleden zie en merk ik dat ik meer geniet van het leven. Ik kan meer genieten van hele simpele dingen! Dat heeft het overleiden van m'n moeder mij gebracht. Echt neem van mij aan, blijf er niet in hangen waarom, gemeen enz enz enz. Het vreet je namelijk op.
moeilijk is dat he? Iets wat je zo graag zou willen delen met iemand maar degene is er niet meerquote:Op donderdag 11 juni 2015 22:02 schreef Sarasi het volgende:
Mwah. Zaterdag familiefeest, oma was anders vorige week jarig geweest. Vandaag een voor mij belangrijk examen gehaald en gisteravond lag ik al te huilen in bed omdat ik haar niet zou kunnen bellen. Moeilijk. Ben de hele week ook wat emotioneel instabiel vanwege dat etentje. Eigenlijk is het me te snel, denk ik... Ik mis haar.
Er zijn gewoon zoveel van dat soort dingen...quote:Op zondag 14 juni 2015 02:20 schreef mascara-klodder het volgende:
[..]
moeilijk is dat he? Iets wat je zo graag zou willen delen met iemand maar degene is er niet meer
Doorbijten hoe rot ook, sterk voor jezelf blijven.quote:Op vrijdag 7 augustus 2015 00:46 schreef Sarasi het volgende:
Mijn verjaardag was altijd de leukste dag van het jaar, en momenteel zou ik 'm het liefste helemaal overslaan. Ik wil gewoon in een hoekje kruipen en daar de hele dag niet uitkomen. En dat zal vast ook gedeeltelijk het tijdstip zijn want 's nachts is alles erger maar ik heb gewoon heel erg het gevoel dat ik dit niet kan.
Gaat vanochtend gelukkig inderdaad alweer een stuk beter.quote:Op vrijdag 7 augustus 2015 01:25 schreef Alvi het volgende:
[..]
Doorbijten hoe rot ook, sterk voor jezelf blijven.
Ik hoop dat je op je verjaardag op een mooie manier kunt stilstaan bij je oma. Deel je verdriet en je mooie herinneringen. Het is bitterzoet.quote:Op vrijdag 7 augustus 2015 00:46 schreef Sarasi het volgende:
Mijn verjaardag was altijd de leukste dag van het jaar, en momenteel zou ik 'm het liefste helemaal overslaan. Ik wil gewoon in een hoekje kruipen en daar de hele dag niet uitkomen. En dat zal vast ook gedeeltelijk het tijdstip zijn want 's nachts is alles erger maar ik heb gewoon heel erg het gevoel dat ik dit niet kan.
1 dag voor m'n 25ste verjaardag vertelde m'n moeder dat ze borstkanker had. Ze wilde dat later zeggen maar ze moest naar het ziekenhuis. Was niet uit te stellen. Op mijn 30ste verjaardag was ze al terminaal. Ze heeft met al haar kracht nog aan tafel gezeten en mee gegeten. 5 dagen later is ze overleden. Nu 5 jaar later heb ik nog altijd geen zin om m'n verjaardag te vieren. Liefst laat ik die dag voorbij gaan.quote:Op vrijdag 7 augustus 2015 00:46 schreef Sarasi het volgende:
Mijn verjaardag was altijd de leukste dag van het jaar, en momenteel zou ik 'm het liefste helemaal overslaan. Ik wil gewoon in een hoekje kruipen en daar de hele dag niet uitkomen. En dat zal vast ook gedeeltelijk het tijdstip zijn want 's nachts is alles erger maar ik heb gewoon heel erg het gevoel dat ik dit niet kan.
quote:Op vrijdag 21 oktober 2016 21:24 schreef madam-april het volgende:
Het is vandaag 16 jaar geleden dat mijn broer is overleden.. Ik ben nu even oud als hij was toen hij stierf, dat voelt zo gek.. Ik ben 24, ik sta voor mijn gevoel nog aan het begin van mijn leven.. Voor hem was dit het eindpunt van zijn leven.. Te jong, gewoon echt te jong..
Ik mis hem zo..
Bizar besef is dat ja. Dat je ouder bent dan je oudere broer of (in mijn geval) zus is geworden... ik heb het vorig jaar tot op de dag precies berekend zonder dat ik wist (of nog weet) waarom precies... Het besef was puur pijnlijk maar kon het niet loslaten.quote:Op vrijdag 21 oktober 2016 21:24 schreef madam-april het volgende:
Het is vandaag 16 jaar geleden dat mijn broer is overleden.. Ik ben nu even oud als hij was toen hij stierf, dat voelt zo gek.. Ik ben 24, ik sta voor mijn gevoel nog aan het begin van mijn leven.. Voor hem was dit het eindpunt van zijn leven.. Te jong, gewoon echt te jong..
Ik mis hem zo..
Ahh lieverd tochquote:Op vrijdag 21 oktober 2016 21:24 schreef madam-april het volgende:
Het is vandaag 16 jaar geleden dat mijn broer is overleden.. Ik ben nu even oud als hij was toen hij stierf, dat voelt zo gek.. Ik ben 24, ik sta voor mijn gevoel nog aan het begin van mijn leven.. Voor hem was dit het eindpunt van zijn leven.. Te jong, gewoon echt te jong..
Ik mis hem zo..
Waarom eindelijk?quote:Op zaterdag 22 oktober 2016 04:47 schreef mascara-klodder het volgende:
Raar dat dit topic omhoog komt opeens. Mijn moeder is woensdag overleden. Gisteren ben ik ingestort eindelijk.
Zo heel af en toe tref ik wel eens iemand die zoiets niet kan bevatten inderdaad, dat een verlies niet na een paar weekjes helemaal verwerkt is of kan blijven bijten. Ik ben wel blij dat ze dat ook uitspreken dan weet ik dat ik verder ook geen energie aan die persoon hoef te verspillen.quote:Op zaterdag 22 oktober 2016 16:03 schreef sararaats het volgende:
Sommige mensen (middelbare school 2) vonden het 'debiel en stom' dat ik nog steeds rouwde.
Ik kan er niet bij met mijn hoofd.. Ik realiseer me nu pas echt hoe jong hij nog was.. Ik was 8 toen hij overleed, dus 24 was in mijn beleving al best oud.. En op de een of andere manier heb ik eigenlijk altijd dat beeld in mijn hoofd gehad, van iemand die veel ouder was.. Maar nu ben ik even oud als hij was en dat besef komt hard aan. Hij was echt nog ontzettend jong..quote:Op zaterdag 22 oktober 2016 03:41 schreef Trashcanman het volgende:
[..]
Bizar besef is dat ja. Dat je ouder bent dan je oudere broer of (in mijn geval) zus is geworden... ik heb het vorig jaar tot op de dag precies berekend zonder dat ik wist (of nog weet) waarom precies... Het besef was puur pijnlijk maar kon het niet loslaten.
Volgende maand wordt het de 2e verjaardag waar ze zelf niet bij kan zijn
Oh meis wat naar, gecondoleerdquote:Op zaterdag 22 oktober 2016 04:47 schreef mascara-klodder het volgende:
Raar dat dit topic omhoog komt opeens. Mijn moeder is woensdag overleden. Gisteren ben ik ingestort eindelijk.
Dat ik ingestort ben?quote:Op zaterdag 22 oktober 2016 14:39 schreef Godshand het volgende:
[..]
Waarom eindelijk?
Sterkte in ieder geval
Gecondoleerdquote:Op zaterdag 22 oktober 2016 04:47 schreef mascara-klodder het volgende:
Raar dat dit topic omhoog komt opeens. Mijn moeder is woensdag overleden. Gisteren ben ik ingestort eindelijk.
Tnx sgatjuhhquote:
Hey lieve sol, er is ook geen manier om met zulk verdriet om te gaan. Alles wat je dacht dat rouwen was, dat is het niet.quote:Op donderdag 19 januari 2017 08:58 schreef mascara-klodder het volgende:
[..]
Tnx sgatjuhh
Ik kan er geloof ik niet zo goed mee omgaan. Voel me heel erg verdrietig. Verder kom ik niet uit mijn woorden.
Dikke kus btw @NanKing
Wat naar dat je je zo voelt.. heel veel sterkte en een virtuele knuffelquote:Op donderdag 19 januari 2017 08:58 schreef mascara-klodder het volgende:
[..]
Tnx sgatjuhh
Ik kan er geloof ik niet zo goed mee omgaan. Voel me heel erg verdrietig. Verder kom ik niet uit mijn woorden.
Dikke kus btw @NanKing
Weet je, het duurt even een tijdje voor je in de gaten hebt wat er nou eigenlijk gebeurde en het besef hebt dat het echt zo is.quote:Op donderdag 19 januari 2017 08:58 schreef mascara-klodder het volgende:
[..]
Tnx sgatjuhh
Ik kan er geloof ik niet zo goed mee omgaan. Voel me heel erg verdrietig. Verder kom ik niet uit mijn woorden.
Gecondoleerd en sterktequote:Op vrijdag 20 januari 2017 11:38 schreef lemmethinkaboutit het volgende:
Ik meld me
Vlak voor Kerst is mijn stiefvader overleden aan kanker. Mijn moeder was na een best wel lastig leven eindelijk gelukkig. En toen verloor ze de liefde van haar leven. Op zich gaat het allemaal wel redelijk, want je realiseert je dat leven voor hem echt niet meer ging. Hij heeft een vol leven gehad en veel liefde gekend. Toch vind ik het zo oneerlijk! Hij was nog net geen 60 en zijn dochter heeft plannen om een gezin te starten.. Dat zal hij dus nooit meemaken. Hij was de liefste man die ik ooit gekend heb.
Documentary follows @rioferdy5 as he tries to come to terms with losing his wife. 'Rio Ferdinand: #BeingMumAndDad', tonight 9pm @BBCOne.twitter:BBC twitterde op dinsdag 28-03-2017 om 14:22:02 📺 Documentary follows @rioferdy5 as he tries to come to terms with losing his wife. 'Rio Ferdinand: #BeingMumAndDad… https://t.co/eTQeCt8lma reageer retweet
Heel veel sterkte.. als we je ergens mee kunnen helpen, laat het weten.. ook aan Sarasiquote:Op zondag 23 oktober 2016 10:41 schreef mascara-klodder het volgende:
[..]
Dat ik ingestort ben?
Ik hou me nu al een week groot voor mijn zusje. Gisteren had ik mijn breekpunt met dank aan alcohol
Ga nu weer sterk zijn. Moet een hoop geregeld worden nog. Mijn moeder had niks geregeld. Nieteens een uitvaartverzekering.
Gelukkig veel steun aan nichtje en peetouders en mijn vriend.
Oh en aan FOK! natuurlijk
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |