De vorige delen:quote:Als achterom kijken je pijn doet.
En vooruitblikken je bang maakt.
Kijk dan naar boven.
En ik zal er zijn.
Laatste posts uit het vorige topic:quote:Hoewel iedereen op een andere manier rouwt en er dus geen draaiboek of recept voor te geven is, heeft elk rouwproces een begin, een midden en een einde. De Amerikaanse rouwdeskundige William Worden heeft in 1992 vier rouwtaken onderscheiden. Dit takenmodel is zeer bruikbaar omdat het niet zozeer uitspraken over het proces van verliesverwerken doet maar de taken benadrukt die verricht moeten worden. De ervaring leert dat de taken gedurende het hele proces door elkaar kunnen lopen.
Taak 1 - Het aanvaarden van de realiteit van het verlies
De realiteit van het overlijden dringt geleidelijk door. Men ‘weet’ dat de dierbare is overleden, maar beseft het op een ander niveau nog niet. In de regel vraagt deze taak bij een niet-verwacht overlijden meer tijd. Besef van de onomkeerbaarheid is nodig om de pijn van het gemis te kunnen voelen. Een aspect van de aanvaarding is het innerlijk weten dat hereniging in dit leven niet meer mogelijk is.
Taak 2 - Het doorleven van de pijn en het verdriet
Volgens is het noodzakelijk om de pijn te voelen en er niet voor weg te lopen. ‘Het is onmogelijk om iemand te verliezen van wie je veel hebt gehouden en geen pijn te voelen.’ Andere wetenschappers nuanceren dit: in sommige gevallen, bijvoorbeeld bij het overlijden van een ouder op zeer hoge leeftijd kan dit ook met weinig verdriet gepaard gaan. Er hoeft dan ook niet altijd sprake te zijn van veel verdriet of pijn.
Taak 3 - Het aanpassen aan een nieuw leven waarin de overledene niet meer aanwezig is
De rouwende moet zich als het ware leren instellen op alle veranderingen. De overledene had wellicht veel betekenissen en functies voor de ander. Hij of zij was een kameraad, een seksuele partner, iemand die het huishouden organiseerde of iemand die misschien het initiatief nam in het contact met anderen. Dit vraagt aanpassing en soms nieuwe vaardigheden. De sociale omgeving reageert anders op een paar dan op een alleenstaande. Een ouder is na de dood van een enig kind voor de maatschappij geen vader of moeder meer. Het gaat hier dus niet alleen om veranderingen in het dagelijks leven maar ook om veranderingen in de wijze waarop de maatschappij naar de nabestaande en de nabestaande naar zichzelf kijkt.
Taak 4 - De overledene emotioneel een plaats geven en het oppakken van de draad van het leven
Vroeger dacht men dat een voorwaarde voor een goede verliesverwerking zou zijn dat de band met de overledene werd doorgesneden. Tegenwoordig wordt daar anders over gedacht. De relatie met de overledene blijft bestaan, maar de overledene krijgt wel een andere plaats, wordt herinnering. De emotionele energie kan hierna geïnvesteerd worden in andere dingen of in een andere relatie.
Bron: Wikipedia - onderdeel 'Rouw'.
quote:Op zaterdag 17 juli 2010 11:21 schreef Jack. het volgende:
Succes Jolene!
Ik heb de ervaring dat het net die ontzettend trotse personen zijn die het hardste breken als je de juiste dingen zegt, en dan wordt het erg emotioneel. Ik heb het recent nog meegemaakt met m'n grootvader. Zit sinds een jaar in een rusthuis en toen ik eens alleen op bezoek bij hem was heb ik hem gewoon gevraagd of ik hem eens mocht knuffelen. Dat mocht en werd behoorlijk emotioneel, met tranen erbij en dat we elkaar graag zien enzo. Dingen die anders nooit aan bod zouden komen. En nu geef ik hem elke keer als ik weer naar huis ga zo'n knuffel. Hij is tenslotte straks al 88 jaar (ikzelf 28, dus je hoeft geen kind te zijn om dit te doen), dus die dingen kunnen plots niet meer mogelijk zijn en dan wil ik er nu nog zoveel mogelijk van kunnen genieten.
Heb je eventueel goede buren of vrienden/familie waar je je zoon eens enkele uurtjes kan laten? Dit hoeft niet elke keer te zijn, maar gewoon zodat je iig een paar keer alleen bij je vader kan zijn. Ik kan me voorstellen dat zo'n kind toch enigzins beperkend werkt als je zulke gesprekken of gevoelens wil blootleggen.
quote:Op zaterdag 17 juli 2010 13:11 schreef testje318 het volgende:
Wat is kanker toch een verschrikkelijke ziekte.
Ik ben zelf mijn vader afgelopen zondag verloren aan die ziekte. We hoorden 6 weken geleden pas dat hij longkanker had. Hij was eigenlijk altijd supervrolijk. Zelfs tijdens de bestraling en de chemokuur was hij nog optimistisch. Over z'n haaruitval maakte hij zelfs nog grapjes (dat ie geld bespaart op de kapper).
Vrijdag zaten paps, mams en ik nog tot 11 uur buiten, niks aan de hand. Zaterdagochtend krijgt hij een longontsteking en zondag is hij overleden. Ongelooflijk! We hebben ook amper afscheid kunnen nemen, omdat hij zaterdagmiddag helemaal weg was van de morfine. Zondagochtend was hij nog redelijk helder. Toen hadden wij en de dokters er weer vertrouwen in dat het goed zou komen. Maar 's middags ging het toch mis. Koorts, longontsteking, longkanker, hersentumor, benauwd...
Jolene: je moet gewoon zo veel mogelijk tijd met je vader doorbrengen. Soms is een hand vasthouden fijner dan praten. Mijn vader wilde ook nooit over zijn dood praten. We weten alleen dat hij begraven wilde worden. Mijn vader zelf was 64, in augustus wordt hij 65. Hij heeft gewerkt vanaf zijn 15e tot z'n ziekte en nooit kunnen genieten van zijn opgebouwde vermogen. Ga zoveel 'leuke' dingen doen als mogelijk. Ga een dagje weg (mits zijn gezondheid dat toelaat). Geniet van de tijd die je nog hebt.
quote:Op zaterdag 17 juli 2010 13:33 schreef Lastpost het volgende:
Hier ook ineens vanuit het niets een breek-momentje.
Op een heerlijke vakantie, na een nachtelijke strandwandeling .. ineens kwam dat besef weer dat alles wat ik nu met m'n huidige vriendin doe met haar had moeten zijn.
Zo voelt het gek genoeg na al die tijd nog steeds, ik heb nu een geweldige vriendin, voldoende toekomstplannen en de tijd samen is me waardevol, maar iets in me zegt dat ze slechts de vervanging van mijn ware is, een 'leuk alternatief' zeg maar.
Natuurlijk zo fout als wat om zo te denken, maar dat is wel het gevoel dat leeft.
Overigens komen dat soort gevoelens het meest omhoog op de momenten die heerlijk zijn, dan besef je ineens nog meer wat er niet meer is.
quote:Op zaterdag 25 februari 2012 01:06 schreef Banaanensuiker het volgende:
Ik, of beter gezegd mijn vader, moet er binnenkort ook aan geloven helaas. Afgelopen week te horen gekregen dat de laatste chemo variant niet (meer) werkt bij hem en er extra uitzaaiingen van darmkanker op lever en long zitten.
Er is volgens mij geen uitspraak gedaan over een prognose, maar als je er niets meer aan kan doen is het gewoon wachten tot falen van belangrijke organen.
Hij heeft geen pijn van de tumoren, maar wel wat psychosomatische klachten als moeite met ademhaling.
Het is allemaal zo'n tweeënhalf jaar geleden begonnen, maar het wordt er niet makkelijk op zeg..
Dat komt een keer heel hard terug idd.quote:Op zaterdag 25 februari 2012 13:16 schreef Bill_E het volgende:
Niet aan denken is naar mijn idee niet echt de juiste oplossing. Dat is de ontkennings fase
yep, dat klopt helemaal heb ik zelf ook een keer meegemaakt. Een heel belangerijke persoon voor mij soort oma was overleden en ik had niet echt de tijd om te rouwen ofzo, ik was ook pas 13, maar een aantal jaren geleden(rond mijn 19-22) was ik er steeds meer mee bezig en ging er aan onderuit.quote:Op zaterdag 25 februari 2012 13:25 schreef SuperrrTuxxx het volgende:
[..]
Dat komt een keer heel hard terug idd.
Klopt helemaal, maar dat doe je toch 'automatisch' in het begin.quote:Op zaterdag 25 februari 2012 13:16 schreef Bill_E het volgende:
Niet aan denken is naar mijn idee niet echt de juiste oplossing. Dat is de ontkennings fase
Hoe bedoel je gevonden?quote:Op dinsdag 13 maart 2012 19:03 schreef Cocktailprikker het volgende:
Jippie. Officieel wees nu, zojuist men vader gevonden.... Klootzak.
Mijn moeder zou gisteren ook jarig zijn, ze is nu 1.5 jaar geleden overleden. En het blijft heel erg raar. Ben met me zusje en goede vrienden uit eten geweest. Wat het voor mij extra moeilijk maakt is dat ergens deze dagen mijn moeder me vertelde dat ze opgegeven was en de kerst zeker niet zou halen.quote:Op donderdag 26 april 2012 19:08 schreef coscha het volgende:
Bijna 2 maanden geleden ben ik mijn moeder verloren (ze zou vandaag 49 zijn geworden..) maar ik heb het idee dat het nog niet echt door dringt. Beetje jammer dat ze op school denken dat ik nu toch echt wel verder moet met mijn leven. Dat snap ik best wel, maar ik ben echt doodmoe de laatste tijd.. Zou dat met elkaar te maken kunnen hebben?
Ik vind het nog steeds maar vreemd allemaal, ze was mijn hele leven (ben nu 18) ziek, en toch is ze heel plotseling er tussenuit geglipt.
Gecondoleerd met het overlijden van je vader. Ashes to ashes, dat geloof ik ook. Maar probeer iets kleins van hem te bewaren, iets dat je af en toe in je hand vast kunt houden.quote:Op vrijdag 20 juli 2012 16:08 schreef makila_avatar het volgende:
Zie ook ander topic: Mijn vader heeft keelkanker
Mijn vader is afgelopen nacht, na een slepende ziekte overleden. We hebben gelukkig nog afscheid kunnen nemen maar dat afscheid valt mij zéér zwaar. Ik geloof niet in de hemel of de hel. Ik geloof in 'ashes to ashes'. Dwz uit as bent u geboren, als as zult gij wederkeren. Dwz voor je dood bestond je ook niet, en dat zal na de dood niet anders zijn.
Wat blijft er dan wel over na het overlijden van mijn vader? Zijn herinneringen. Die herinneringen zijn, zijn tweede leven. Maar bij elke generatie vervaagt de herinnering. Wanneer ik dood ga, zullen mijn kinderen hem enkel herinneren van hetgeen ik hen doorgeef over hem. Mijn kleinkinderen of achterkleinkinderen zullen zich nog enkel die overgrootvader herinneren en daarna zal het gewoon stoppen.
Dat is gewoon het leven en de dood. Een continue proces van geven en nemen. Ten minste dat is wat ik geloof. Voor mij is mijn vader héél véél waard. Maar wanneer ik sterf zal er niemand nog naar kraaien. Evenwel, ik leef NU. En zolang ik leef, hecht ik véél waarde aan mijn overleden vader.
Groeten,
Peter.
Herkenbaar wel, wat je schrijft, maar probeer sowieso zo veel mogelijk over hem te praten met familie, óók nieuwe familie!quote:Op vrijdag 20 juli 2012 16:08 schreef makila_avatar het volgende:
Zie ook ander topic: Mijn vader heeft keelkanker
Mijn vader is afgelopen nacht, na een slepende ziekte overleden. We hebben gelukkig nog afscheid kunnen nemen maar dat afscheid valt mij zéér zwaar. Ik geloof niet in de hemel of de hel. Ik geloof in 'ashes to ashes'. Dwz uit as bent u geboren, als as zult gij wederkeren. Dwz voor je dood bestond je ook niet, en dat zal na de dood niet anders zijn.
Wat blijft er dan wel over na het overlijden van mijn vader? Zijn herinneringen. Die herinneringen zijn, zijn tweede leven. Maar bij elke generatie vervaagt de herinnering. Wanneer ik dood ga, zullen mijn kinderen hem enkel herinneren van hetgeen ik hen doorgeef over hem. Mijn kleinkinderen of achterkleinkinderen zullen zich nog enkel die overgrootvader herinneren en daarna zal het gewoon stoppen.
Dat is gewoon het leven en de dood. Een continue proces van geven en nemen. Ten minste dat is wat ik geloof. Voor mij is mijn vader héél véél waard. Maar wanneer ik sterf zal er niemand nog naar kraaien. Evenwel, ik leef NU. En zolang ik leef, hecht ik véél waarde aan mijn overleden vader.
Groeten,
Peter.
In feite is een overlijden *erger* voor diegenen die achterblijven dan voor de overledene zelf. Kort voor het overlijden is het waarschijnlijk héél angstaanwekkend voor die persoon, maar eens je dood bent dan voel je het toch niet meer. Maar je erfenis, je familie met name, moet er wél mee leren leven. Dat jij weg bent en ook effectief nooit meer zal bestaan. Je bent gewoon terug as. En dat is iets zéér moeilijk te bevatten.quote:Op vrijdag 20 juli 2012 16:15 schreef Disana het volgende:
[..]
Gecondoleerd met het overlijden van je vader. Ashes to ashes, dat geloof ik ook. Maar probeer iets kleins van hem te bewaren, iets dat je af en toe in je hand vast kunt houden.
Mijn man is op 12 juni j.l. overleden. Ik wist niet dat dit topic bestond.
Mijn man is vredig via euthanasie heengegaan; hij ervoer niets angstaanjagends en was er klaar voor.quote:Op vrijdag 20 juli 2012 17:12 schreef makila_avatar het volgende:
[..]
In feite is een overlijden *erger* voor diegenen die achterblijven dan voor de overledene zelf. Kort voor het overlijden is het waarschijnlijk héél angstaanwekkend voor die persoon, maar eens je dood bent dan voel je het toch niet meer. Maar je erfenis, je familie met name, moet er wél mee leren leven. Dat jij weg bent en ook effectief nooit meer zal bestaan. Je bent gewoon terug as. En dat is iets zéér moeilijk te bevatten.
In die zin, heeft een mens gelijk wanneer hij sterft en zegt: Eindelijk zal ik mijn naasten opnieuw zien. Dat klopt. Je bent allebei nu as en je ziet elkaar terug in het 'niets'. Jullie allebei bestaan niet meer én hoe raar dit ook klinkt. In feite ben je nu samen, voor eeuwig. En dat is in feite de hemel waarover wij spreken: "De eeuwige rust"
Enerzijds vind ik dit wél erg. De enige zin in ons bestaan is gecreëerd uit onze eigen opvatting over het leven en de dood. Zin op zich bestaat niet in de natuur. Wat kan de natuur het wat schelen dat wij zin geven aan het leven? Het kan de natuur worst schelen. Er zijn biljoenen radertjes in de natuur én wij zijn daar amper één klein atoompje van!quote:Op vrijdag 20 juli 2012 17:15 schreef Disana het volgende:
[..]
Mijn man is vredig via euthanasie heengegaan; hij ervoer niets angstaanjagends en was er klaar voor.
Ik vind jouw 'elkaar terugzien' een beetje een woordspelletje, want volgens mij blijft het een feit dat er na de dood niets meer valt te zien of samen te zijn.
Ja, natuurlijk is het erg dat we mensen aan de dood verliezen en ook zelf in het niets verdwijnen. Ik heb daar geen antwoord op en geen troost voor.quote:Op vrijdag 20 juli 2012 17:19 schreef makila_avatar het volgende:
[..]
Enerzijds vind ik dit wél erg. De enige zin in ons bestaan is gecreëerd uit onze eigen opvatting van het leven en de dood. Zin op zich bestaat niet in de natuur. Wat kan de natuur het wat schelen dat wij zin geven aan het leven? Het kan de natuur worst schelen.
Maar anderzijds is dat niet belangrijk. Jij leeft en het gaat erom wat jij ziet. Wat de natuur ervan denkt, kan jezelf ook géén worst schelen hé? En ja we moeten er nu éénmaal door en er het beste van maken. Het enige wat we kunnen doen zijn de mensen die overlijden en ons dierbaar zijn, té eren door de herinneringen door te geven aan onze naasten.
Feit of niet, wat je ook geloofd en wat je ook niet geloofd, dat alles maakt niks uit voor het volgende,quote:Op vrijdag 20 juli 2012 17:15 schreef Disana het volgende:
[..]
Mijn man is vredig via euthanasie heengegaan; hij ervoer niets angstaanjagends en was er klaar voor.
Ik vind jouw 'elkaar terugzien' een beetje een woordspelletje, want volgens mij blijft het een feit dat er na de dood niets meer valt te zien of samen te zijn.
Mijn erfenis is zijn horloge én zijn pet die hij altijd opdeed als hij ging wandelen voor zijn gezondheid. Hij wilde dat ik dat zou krijgen. Het doet me véél hartpijn en op dit ogenblik kan ik dit niet aandoen. Het is toch niet helemaal hetzelfde. Er is géén stem, géén troostend woord. Maar misschien ben ik er ooit klaar voor.quote:Op vrijdag 20 juli 2012 17:31 schreef ook_gek het volgende:
[..]
Het hoeft dus niet te stoppen bij een generatie
Horloge kan je miss later aan je zoon geven met hele verhalen over je vader er bij. En hem de opdracht geven dat horlge door te geven aan zijn zoon bv. Laat eventueel initialen van je vader er in graveren en later die van jou enz enz.quote:Op vrijdag 20 juli 2012 17:39 schreef makila_avatar het volgende:
[..]
Mijn erfenis is zijn horloge én zijn pet die hij altijd opdeed als hij ging wandelen voor zijn gezondheid. Hij wilde dat ik dat zou krijgen. Het doet me véél hartpijn en op dit ogenblik kan ik dit niet aandoen. Het is toch niet helemaal hetzelfde. Er is géén stem, géén troostend woord. Maar misschien ben ik er ooit klaar voor.
Daar kan ik me helemaal in vinden, zoals ik eerder al schreef. Alleen houd ik foto's nog opgeborgen, omdat ik niet wil dat mijn beelden van mijn man verstillen in een enkel beeld van zo'n foto. Maar zorg dat je een kleinood bewaart en koestert.quote:Op vrijdag 20 juli 2012 17:31 schreef ook_gek het volgende:
[..]
Feit of niet, wat je ook geloofd en wat je ook niet geloofd, dat alles maakt niks uit voor het volgende,
Je kan een overleden iemand in "leven" houden door de herrinnering, uitspraken, foto's of bv sierraden. Of ke laat dit alles los en de persoon zal langzaam vergeten worden. Dat is een keuze die je moet maken voor je zelf.
Ik heb iets tastbaars van mijn moeder, een brief die ze heeft geschreven toen ze wist dat ze nog maar een paar maanden te leven had. Die heeft ze ook laten voor lezen tijdens de crematie.
Maar ook van mijn oma bv heb ik een ring liggen met een verhaal. Die nu al tientalle jaren rond gaat in de famillie. Die ring staat simbol voor alle overleden mensen. Die zijn niet vergeten, want elk persoon heeft een eigen verhaal. En zo leven ze voort in de gedachte en herrinneringen. Het hoeft dus niet te stoppen bij een generatie
Volgens mij is het een gegeven dat de buitenwereld gewoon niet meekan in de tijdsduur van verwerking. Hoe goed de bedoelingen ook zijn, na een paar maanden is het echt wel uit de gedachten van vrienden en bekenden. De nabestaanden hebben daarin een ander ritme dan hun omgeving en ik vrees dat je daar niks aan doet en ik denk ook niet dat je ze het kunt verwijten. Het enige wat je kunt doen is wanneer nodig ze erop wijzen.quote:Op donderdag 26 april 2012 19:08 schreef coscha het volgende:
Bijna 2 maanden geleden ben ik mijn moeder verloren (ze zou vandaag 49 zijn geworden..) maar ik heb het idee dat het nog niet echt door dringt. Beetje jammer dat ze op school denken dat ik nu toch echt wel verder moet met mijn leven.
Dat is nou eenmaal datgene wat een kind moet doorstaan die zijn ouder lief had. Andersom is niet natuurlijk en schijnt het nog veel erger te zijn (mijn oma is er in ieder geval "kapot"aan gegaan door het sterven van haar 1e dochte(als baby), mijn moeder(haar dochter) en later haar schoonzoon(onze vader die ze als een zoon beschouwde), zeker omdat toen haar enig overgebleven kind ook ernstig ziek was (gelukkig genezen). Het is nu nog allemaal erg rauw maar echt het gaat beter worden. Hou de herinnering van je vader in leven. Samen met mijn broer hebben we het nog regelmatig over onze ouders en grootouders ook al zijn ze al jaren dood, zolang je over ze praat leven ze verder in je hart ook al kan ik zeker mijn moeder moeilijk voorstellen hoe ze er nu uit zou zien als 76 jarige want ze stierf al 23 jaar terug.quote:Op vrijdag 20 juli 2012 18:26 schreef makila_avatar het volgende:
Het ganse verhaal. En misschien doet het mensen begrijpen waarom alles zo moeilijk ligt voor mij.
Mijn bio-vader was een alcoholist. Mijn bio-moeder was een simpel meisje. Hij sloeg haar en toen geraakte ze zwanger. Mijn broer werd geboren en hij sloeg ook mijn broer. Mijn broer heeft dan ook in een afscheidsbrief later geschreven dat zijn leven niets anders was dan miserie en hij heeft zelfmoord gepleegd. Mijn bio-moeder zag toendertijd wél wat hij deed tov broer maar voor hem was het dus té laat. Maar voor mij nog niet. Ze heeft mij afgestaan voor mijn geboorte om mij te beschermen tegen de grillen van mijn vader.
Evenwel, soms denk ik: had het niet beter geweest dat mijn adoptievader en mijn adoptiemoeder mij niet hadden lief gehad én dat ik niet was afgestaan. Dan had ik bij mijn nietsnut van vader en moeder geweest. Dan had ik waarschijnlijk nét als mijn broer zelfmoord gepleegd en niet méér geleefd en had ik nu niet die pijnen moeten voelen.
Waarom heeft mijn adoptievader (en ook moeder) mij uit liefde gehaald. Om mij daarna achter te laten/in de steek te laten én mij enorme pijnen te laten voelen. Als er toch géén enkele zin is in het leven, waarom moet ik dan die vreselijke pijnen van dit immense verlies lijden? Life isnt fair.
Als of je adoptievader je pijn zou willen doen? Denk je dat hij je met opzet in de steek / verlaten heeft? Dat is toch helemaal niet eerlijk om zo te denken. Hij is overleden aan wat ik begrijp keel kanker? Niet iets wat je met opzet kunt krijgen. Dus van in de steek laten is totaal geen sprake en vind het eerlijk gezegt ook heel bot en grof dat jij nu over verlaten /in de steek laten spreekt. Respectloos zou ik het zelfs willen noemen.quote:Op vrijdag 20 juli 2012 18:26 schreef makila_avatar het volgende:
Waarom heeft mijn adoptievader (en ook moeder) mij uit liefde gehaald. Om mij daarna achter te laten/in de steek te laten én mij enorme pijnen te laten voelen. Als er toch géén enkele zin is in het leven, waarom moet ik dan die vreselijke pijnen van dit immense verlies lijden? Life isnt fair.
Ja natuurlijk moet je voort. Ik ben van mening dat het leven twee delen bevat. Het eerste deel is dat van je ouders, het tweede deel is dat van je gezin. Op een gegeven moment houdt het op bij je ouders. Je moet dan de knop omdraaien, een gezin stichten en dan word jij de vader die over zijn zoon/dochter waakt. Uiteindelijk ben jij dan die sterft in het tweede deel. Het eerste deel van mijn leven zit er dus (deels) op. Het zal nooit meer hetzelfde zijn en dat zal héél hard zijn. Zelfs na 50 jaar gaat dit deel niet meer helen hé? Maar ik begin nu aan déél twee. (Als mijn vrouw tenminste zwanger geraakt. Maar ja, het leven zit vol mankementjes hé)quote:Op vrijdag 20 juli 2012 20:49 schreef ook_gek het volgende:
[..]
Anders kan je net zo goed in een hoekje gaan zitten janken en wachten tot het einden. Prima als mensen dat doen. In mijn ogen zijn dat zwakkelingen. Personelijke mening natuurlijk
Je moeder heeft 'pech'. Betekend dat dat ik ook pech heb? Immers overleed mijn partner en zijn mijn ouders nog in leven, dus ik sla nu een stap over. Jammer genoeg, volgens jou.quote:Op vrijdag 20 juli 2012 21:28 schreef makila_avatar het volgende:
Bijvoorbeeld voor mijn moeder. Daarvoor is de dood van mijn vader dus het ergste. In feite heeft ze pech. Haar ouders (mijn grootouders) zijn nog wel in leven. Zij slaat dus een stap over en moet nu zonder partner verder. Eigenlijk hoorden haar ouders als eerste te sterven. Jammer genoeg is dat niet altijd zo. Maar ja dat is nu éénmaal zo. Part of life (en dood) Maar goed, ze heeft haar zoon nog (een schrale troost?)
Ik vind dan dat je wél degelijk pech hebt, ja. Je hebt nooit de dood van je ouders meegemaakt terwijl je partner reeds overleden is. Dat is niet de gemiddelde/normale gang van zaken hé? Ik kan begrijpen dat je kwaad bent, maar het is gewoon zo.quote:Op vrijdag 20 juli 2012 21:54 schreef Miracle_Drug het volgende:
[..]
Je moeder heeft 'pech'. Betekend dat dat ik ook pech heb? Immers overleed mijn partner en zijn mijn ouders nog in leven, dus ik sla nu een stap over. Jammer genoeg, volgens jou.
Want dat is nu eenmaal zo. En gelukkig heb ik mijn kinderen nog. Part of life, schrale troost enzo.
Ik mag serieus hopen dat je dat zelf nooit mee gaat maken want is het gewoon gelul.
Dat iets 'niet de normale gang van zaken is', zegt niets over de pijn die je ervaart bij het verliezen van een dierbare. Ik denk niet dat de pijn meer of minder is alnaargelang andere geliefden nog wel in je leven zijn.quote:Op vrijdag 20 juli 2012 22:06 schreef makila_avatar het volgende:
[..]
Ik vind dan dat je wél degelijk pech hebt, ja. Je hebt nooit de dood van je ouders meegemaakt terwijl je partner reeds overleden is. Dat is niet de gemiddelde/normale gang van zaken hé? Ik kan begrijpen dat je kwaad bent, maar het is gewoon zo.
Een schrale troost, daarmee bedoel ik. Je partner is overleden. Je hebt inderdaad je kinderen nog en mag je daar gelukkig in prijzen. Maar het brengt je partner niet terug. In die zin, is het een schrale troost.
En zelf meemaken? .. mijn vader is dood. Is ook al erg genoeg hoor.
Ik ben niet kwaad hoor. Je weet blijkbaar gewoon niet beter. Dit is met recht de meest achterlijke post die ik ooit op Fok! heb gelezen. Eveneens de meest achterlijke reactie die ik op het overlijden van vriendlief hebt gekregen.quote:Op vrijdag 20 juli 2012 22:06 schreef makila_avatar het volgende:
[..]
Ik vind dan dat je wél degelijk pech hebt, ja. Je hebt nooit de dood van je ouders meegemaakt terwijl je partner reeds overleden is. Dat is niet de gemiddelde/normale gang van zaken hé? Ik kan begrijpen dat je kwaad bent, maar het is gewoon zo.
Een schrale troost, daarmee bedoel ik. Je partner is overleden. Je hebt inderdaad je kinderen nog en mag je daar gelukkig in prijzen. Maar het brengt je partner niet terug. In die zin, is het een schrale troost.
En zelf meemaken? .. mijn vader is dood. Is ook al erg genoeg hoor.
Dit dus. Ik betwijfel of jij dankbaar bent voor je moeder en vrouw terwijl je vader dood is. Want 'hij is dood hoor, en dat is erg genoeg hoor'. Je eigen woorden.quote:Op zaterdag 21 juli 2012 12:29 schreef Disana het volgende:
[..]
Dat iets 'niet de normale gang van zaken is', zegt niets over de pijn die je ervaart bij het verliezen van een dierbare. Ik denk niet dat de pijn meer of minder is alnaargelang andere geliefden nog wel in je leven zijn.
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |