En dan heb je er twee! (Of drie, of vier, of...) deel 3

quote:

Op vrijdag 18 november 2016 15:39 schreef Spees_Eend het volgende:

Succes en sterkte! Dat gevoel dat je bijna verdrinkt en alles aan je voorbij gaat, verdwijnt

Zo fijn dit te lezen... .

Kuiken draait ook al wel weer een beetje bij intussen, hij kan zijn rust weer bij me vinden, en heeft soms echt mama nodig om in slaap te vallen. En daar durft hij weer om te vragen (eerder deze week zei hij nog dat ik hem pas weer mocht knuffelen als ik weer beter was ). Morgen is D kraam voor het laatst, ons bed is weer laag, ik ben weer meer beneden, langzaam aan wordt het voor hem ook weer normaler en bezinkt het weer een beetje. En nu begint de fase van het uitproberen. Eindeloos ons bed op en af, terwijl ik probeer te voeden en te rusten. Ineens hard gillen als Guppy net slaapt. Op de kast of grond (dreigen te) tekenen als je even met de kraam in gesprek bent. Het lijkt wel of we alleen maar roepen "doe eens niet", "pas op" en "voorzichtig voor mama/de baby". Ik dacht dat het voor mijn welopgevoede lieve schat niet zou gelden, maar negatieve aandacht is ook aandacht... Dat komt ook weer goed, toch?

En ja die handen ineens hè, kolenschoppen! Om over peuterbillen maar te zwijgen... .

Dat negatieve herken ik erg ja, dat je voor je gevoel je oudste continu dingen aan het verbieden bent en de jongste alleen maar aan het knuffelen. Ik miste mijn grote echt die eerste tijd. Hij trok altijd al meer naar papa, maar pas bevallen en met minibaby was ook van ons uit papa vooral de 'ouder van dienst' voor de oudste. Ik vond dat echt heel moeilijk en zou dat bij een derde echt anders doen. Niet meer zo automatisch baby bij mama etc.

Dat corrigeren vind ik overigens nog steeds best lastig, jongste is al 1 inmiddels maar nog steeds is dat heel scheef want van een kleuter verwacht je simpelweg meer dan van een dreumes.

Wat hier goed hielp was trouwens regelmatig tegen kraaiende baby in de box of zo zeggen 'nee baby, even wachten, ik ben nu met oudste bezig!' Die tip las ik hier ooit en je zag oudste daarvan groeien, dat hij óók nog steeds belangrijk was

Hier was het toen de kraam weg was en de rust weer wat meer in huis was een dag of 2 drama met de oudste maar is nu weer helemaal zichzelf. Zeker omdat ik ook gewoon weer veel meer kan dan tijdens zwangerschap. Ze is weer haar lieve goedluisterende zelf Wel ga ik mezelf wel eens voorbij, maar dat blije, lieve koppie zien als we lekker een uur buiten in de regen plassen hebben lopen stampen geeft me ook veel energie en is me heel veel waard

Haha ja Mineola, ik mopper ook wel eens hardop tegen baby, en zeg consequent dat hij niet aan E's haar mag trekken (ook al straalt ze ervan ) want hey, ik verbied haar ook om met dr hoofd op zijn buik te ploffen ook al moet hij daarvan schaterlachen

En we zeggen regelmatig dat E nu even aan de beurt is. Allemaal idd bewust zodat zij weet dat ze nog steeds net zo belangrijk is.

Het overschat-probleem is wel herkenbaar ook. Dus ik dwing mezelf af en toe even met verse ogen naar dr te kijken. Mijn kleine trotse grote zus

Burd heeeeel herkenbaar jouw gevoel en verhaal
Djenna leek ineens mega tegenover baby Boaz.

En totdat Sjuul geboren werd was Boaz mijn kleine baby/ventje. Dat was echt ineens meteen weg toen Sjuul er eenmaal was. Wat een mega kind was Boaz ineens

Ik heb er iedere keer weer aan moeten wennen

Gun jezelf de ruimte en tijd. En qua corrigeren etc. Toen Boaz geboren werd was Djenna er prima bij te handelen. Nu bij de kraamweek van Sjuul en de periode erna waren zowel Djenna als Boaz helemaal hyper de pieper. Sjuul is nu 2 maanden en ik kan wel zeggen dat de rust is wedergekeerd. Of dat kont omdat we doordeweeks een 'vast' ritme hebben van werk/school/gastouder weet ik niet. Denk wel dat die voorspelbaarheid bijdraagt aan de rust eigenlijk.

Je bent net bevallen! Iedereen mowt wennen aan de nieuwe situatie .. aan de aandacht verdelen .. aandacht krijgen en zulks. Geef elkaar en jezelf de ruimte en tijd. Over een maand gaat het denk ik al een heel stuk beter! En wat ik in het babytopic ook las .. schakel hulp in als je het even niet trekt. Ik vond het de eerste paar weken prettig dat mijn zusje er even op uit ging met Boaz en Djenna. Niet ondat ik ze niet kon verdragen, maar ondat ze dan even flink aandacht kregen en niet alles om Sjuul zou draaien. Want hoe ik het ook wend of keer .. op dit moment heeft sjuul in ons huis denk ik wel de meeste prio van allemaal hier in huis.

Maar hopelijk wordt het iedere dag een klein beetje makkelijker voor jullie!

Fijn te lezen, alle verhalen van herkenning . Dat zeggen ze er van te voren niet bij hè . Ik heb er ook wel vertrouwen in dat het weer goed gaat komen, als ik zelf weer een beetje opgeknapt ben (ik kan fysiek echt nog lang niet alles wat ik wil, dat maakt het voor mij ook lastiger).

Ik ben ook wel erg benieuwd hoe het zal gaan als mijn man straks weer aan het werk is, ik durf daar nog niet zo goed aan te denken.

quote:

Op vrijdag 18 november 2016 18:02 schreef Mineola het volgende:
*Knip*

Wat hier goed hielp was trouwens regelmatig tegen kraaiende baby in de box of zo zeggen 'nee baby, even wachten, ik ben nu met oudste bezig!' Die tip las ik hier ooit en je zag oudste daarvan groeien, dat hij óók nog steeds belangrijk was

Wow, ik kwam dus voor tips enzo. En echt de derde reactie die ik lees is dus een antwoord op mijn vraag

wat ik veel doe is om hulp vragen ook, dingen aangeven, helpen aankleden, luiertje pakken.
mijn bijna 3 jarige denkt echt dat hij onmisbaar is voor mij wat betreft hulp

Bij ons werkte dat mee laten helpen etc totaal niet. Oudste werd er alleen maar dwarser van. Pas toen we d'r qua verzorging van d'r broertje links lieten liggen begon ze m interessant te vinden.

Kickje voor Roomsnoes

Dank tombo!

Vraagje aan de ouders met 3+ kinderen.
Voorop gesteld: we hebben écht (nog) geen specifieke plannen voor nr 3 maar wil graag wat ervaringen horen.

Hoe was de overgang van 2 naar 3, in praktische zin? En dan bedoel ik niet de grotere auto of extra slaapkamer, maar meer dat je maar 2 handen hebt als je met ze over straat loopt en ze allemaal je hand vast willen houden. Of bij het boeken van vakanties bv, hoe doe je dar met z'n vijven? Alles lijkt gericht op 2+2. Lijkt me ontzettend onpraktisch (en duur) om 3 hotelkamers te moeten boeken (2+2+1).
Zijn er onverwacht fijne/praktisch/leuke dingen aan het hebben van 3 kinderen, tov 2?

Goeie vraag Room! Ik vraag het me ook af, je bent dan als ouders gewoon 100% van de tijd outnumbered .

Ik ben ook wel benieuwd ja. Mijn hart wil best nog een kindje er bij, maar ik zie zo ongelooflijk veel praktische beren op de weg (zoals een, voor mijn gevoel, te klein huis). Ik ga sowieso pas over twee jaar een definitieve beslissing nemen, maar het knaagt nu soms al

Ja mijn hart zegt ook soms dat ik toch wel 3 kinderen zou willen, maar dan zie ik ook allemaal spoken.
Er is geen slaapkamer over, past niet in de auto, veel babyspul hebben we al weggedaan.
Mijn lichaam heeft n flinke optater gehad na bevalling 1.. Is na de 2e niet erger geworden, maar wil ik nog een keer dat risico lopen? En zo kan ik wel even doorgaan.

Maar man wil geen 3e, dus dan houdt het al op.

Ik vond de impact alleen groot op het gebied van huisvesting, het huis voelde met hem er bij direct te klein. Dat had ik dus totaal niet verwacht maar het was echt direct een issue.

Een 7 zitter regel je toch wat makkelijker dan een nieuw huis als je huis onderwater staat.
Dingen als handjes geven en vakanties enzo, is allemaal geen issue.

Ik lees ook mee

Verhuizen moeten we nu toch ook op termijn; met 2 kinderen en 2 niet al te grote slaapkamers

Wij gingen van 2 naar 4. Dat was even keihard werken. En ja, vooral mijn tweede is misschien iets sneller zelfstandig met vanalles geworden dat ik had gewild. Maar het is hier óf wachten, óf zelf doen. Aandacht verdelen blijft moeilijk maar we doen hard ons best om echt kwaliteit tijd voor ze alle 4 te hebben. En ben heel blij met hoe dat gaat. En ik vind mijn volle drukke huis heerlijk.
De momenten dat ik me afvraag waarom ik zo nodig meer dan twee kinderen wilde, gaan altijd over praktische zaken. Meestal vakanties, uitstapjes, sparen (het wordt inderdaad haast onmogelijk duur allemaal). Geld dus eigenlijk. Maar voor alles is een oplossing.

Mijn dochter is heel vraag bij haar vriendin die alleen is. Want het is verboden zonder heerlijk rustig. En dat meisje is graag bij ons. Want het is zo lekker druk.


Ik had na kind 2 alles weg gedaan. Heb bijna alles geleend of op mp gekocht voor mijn duo. En we hebben twee kinderkamers. Dus ze moeten allemaal delen.

Ik lees mee . En misschien voeg ik later nog wat toe.

Ik kan er nog niet zo goed de vinger op leggen hoe en wat er nou precies anders is. Maar het is wel anders en daar horen vele emoties bij. Van ultiem geluk en grote trots, tot schuldgevoelens en financiële stress. Hier vliegt het alle kanten op.

Ik vind het niet zwaar, zeker niet sinds ze normaal slaapt en eet. Het doordeweekse en dagelijkse leven is knus en gezellig en kost weinig extra moeite.

Maar de meer bijzondere dingen moet ik wel weer opnieuw uitvogelen, mijn draai in vinden. De weekenden, de grotere uitstapjes, de vakanties. Maar hoe spannend ik het soms ook vind, hoeveel stress het me soms ook kost, ik wil die dingen persé gewoon doen en blijven ondernemen.

En de groten hebben ingeleverd. Ik heb minder tijd en ruimte om eens zomaar met ze te gaan voetballen, zwemmen, een hele dag in de drunense duinen rond te zwerven, enz... Daar voel ik me soms schuldig over. Mijn oudste zit heerlijk in haar vel, die lijkt er niet onder te lijden. Mijn tweede (die juist helemaal gek is op zijn jongste zusje) vindt het volgens mij lastiger. Maar de warmte en gezelligheid van een gro(o)t(er) gezin, lijken ze allebei wel fijn te vinden. De maaltijden aan tafel, en de luie ochtenden in het weekend enzo, zijn echt fijn. Het is juist ook de middelste die C heel erg kan missen als hij uit gaat logeren bij een vriendje ofzo.

Daar staat tegenover dat we in vakanties de kleinste naar het kdv brengen en ouderwets met z'n drietjes dat soort dingen ondernemen. Dat kunnen ze ook weer extra waarderen zo, dat zijn leuke dagen. En ik doe mijn uiterste best om juist voor de grote twee alles door te laten gaan, zo min mogelijk in te leveren. Ze spelen nog net zo vaak met vriendjes, doen nog net zoveel sport en doen feitelijk nog evenveel leuke dingen, maar dat is soms hard werken, als je een uur op de fiets zit met kleine C voorop, om iedereen van hot naar her te fietsen. Hard werken en goed passen en meten.

Financiëel vind ik het wel pittig, nu de dagopvangkosten er weer bijzitten. Wat dat betreft denk ik dat het over 3 jaar toch echt ineens weer veel makkelijker zal zijn. We gaan nu drie weken op vakantie (tenten, dus in elk geval geen stress over hotelkamers ed), en dan zoek ik echt weken naar een toffe camping, omdat ik weet dat er weinig financiële ruimte is voor luxe uitjes. Maar ik zie het als een uitdaging en probeer er creatief mee om te gaan. De kinderen merken daar niks van en komen volgens mij niks te kort (verre van, durf ik zelfs te stellen).

Zo, tot zover mijn eerlijke relaas over 3.

[ Bericht 3% gewijzigd door groofskendezoveelste op 23-06-2017 16:23:20 ]

Ik vond en vind het idd vooral pittig dat je steeds in de minderheid bent inderdaad. Nu zitten ze bij ons natuurlijk ook allemaal in dezelfde leeftijdscategorie en dat heeft zijn voor en nadelen en eigen uitdagingen.

We zijn nu in centerparcs maar ook daar is dus veel gericht op 2+2. Waterfiets huren of een bootje is nu niet mogelijk. Fietsen huren... ligt eraan of ik mijn jongste kleuter nog in het voorstoeltje gepropt krijg.

Verder qua zwaar... ja, er zijn tropenjaren maar denk dat eea ook afhankelijk is van leeftijden van kinderen en het leeftijdsverschil.

Goed relaas groofs! De maaltijden en luie ochtenden die je beschrijft klinken heerlijk.

Kyara, dat 2+2 overal lijkt me erg lastig soms, zeker met een tweeling. Hoe gaan ze daar zelf mee om, als iets echt voor 2 is?

Buda, ruimte lijkt me wel erg prettig idd, om fijn te wonen. Wij zijn gisteren verhuisd (eeeindelijk) en we wonen nu op 170m2 dus dat zou meer dan genoeg moeten zijn. Maar ons bed is met 3 kleintjes nu al aardig vol haha. Maar dat is natuurlijk ook een kwestie van de oudste warm maken voor haar eigen kamer.

Ik denk dat een derde qua routines wel snel met de andere 2 mee zal gaan. Ik vond het iig met nr 2 veel eenvoudiger om een draai te vinden in de praktische kant van het moeder zijn.

En zwaar en tropenjaren- dat hoor ik vaak inderdaad. Ik moet zeggen dat ik verbazingwekkend goed om ga met de drukte. Had ik niet van mezelf verwacht. En juist daarom duikt de gedachte aan een derde soms op. We doen het zo goed met z'n allen, er zou best een derde bij kunnen. Maar tegelijkertijd denk ik ook: we doen het zo goed met z'n allen, waarom een derde er bij willen.

Hier had de geboorte van de derde wel onverwacht veel impact op onze oudste, die vrij gevoelig is. Die was bijvoorbeeld in een klap zindelijk-af en ging van "nogal energiek" naar driftig en met momenten destructief. Hij had (en heeft nog steeds) ontzettend veel moeite met het delen van de aandacht, ondanks dat dat na de geboorte van zijn eerste zusje niet nieuw meer was. Dat maakt het wel vele malen intensiever dan ik vooraf bedacht had.

Wij kozen voor een gedeelde slaapkamer voor de twee oudsten, en zijn zelf ook naar een kleinere kamer verhuisd. Dat wende voor iedereen eigenlijk best snel. De auto (een station) hebben we gehouden, die drie stoelen passen naast elkaar achterin. Qua ruimte in huis vind ik het alleszins meevallen, zeker omdat zo'n baby in het begin niet eens zoveel ruimte nodig heeft. Tegen de tijd dat dat verandert (ze kruipt nu de kamer door), willen die andere twee niets liever dan voor tunneltje spelen.
Onze woonkamer heeft wel een aardige speelhoek en een redelijke renruimte en we hebben een tuin, dat zijn voor mij wel essentiële voorwaarden zodat ze alledrie ook een apart hoekje kunnen opzoeken (of wijzelf ).

Verder vind ik het exact zo druk als je zou verwachten (ze worden in aug/ sept 5, 3 en 1). Over alles moet je vooraf even nadenken: wie haal je als eerste op (degene die het snelst in en uit de auto is), in welke volgorde plaats je de autostoeltjes (want die maxicosi moet er nog in gehengst worden), hoe verplaats je je in godsnaam door een supermarkt (ik ben voornemens hierop te promoveren).
Maar je hebt ook stomtoevallig opeens drie schoten. En kennelijk nog genoeg fraicheur in je bilspleet om ze alledrie tegelijk een soort van onder je arm naar buiten te bananen als dat even je enige optie lijkt. Ik had bijvoorbeeld ook geen idee dat douchen met drie stuks kind mogelijk was, laat staan dat het gezellig is, en dat er dan niemand verdrinkt.

Plus: de dingen gaan ook heel vaak gewoon vanzelf goed. Soms improviseer je, soms gebeurt het net anders, om dan maar te concluderen dat dat ook prima is. Ik geloof dat ik wel duizend keer makkelijker ben geworden. Ook wel dertig jaar ouder, maar soit.
En een dag heeft opeens 32 uur, getuige ook het tijdstip van deze post.

(Tevens: hai!)

Mango .
Gefeliciteerd met je derde .

[ Bericht 24% gewijzigd door Burdie op 25-06-2017 04:57:22 ]

Haha, Mango, grappig om te lezen. En van harte!

Een groot deel herken ik niet van wat je schrijft, maar dat zit hem in de leeftijden.

Herkenbaar mango! Ik dacht dat het makkelijker zou worden als ze allemaal in dezelfde stoel zouden zitten maar nu elke keer ruzie wie waar zit.

Verder hebben wij hier nogal te maken met het "tweeling escallatie syndroom" (ja, daar is een naam voor). Wij zijn dus wel op zoek naar een grotere woning zodat we de tweeling uit elkaar kunnen halen en een eigen kamer kunnen geven.

Room, veel dingen weten ze niet. Of ze proberen zelf een oplossing te bedenken (dan ga ik wel bij J op schoot achterop te fiets). En ze weten natuurlijk ook niet beter.

Heel veel dingen zijn voor kinderen gewoon zoals ze zijn. Als ouder ben je je bewust van dingen als minder aandacht (zeker in verglijking met de eerste), dingen die wat lastiger kunnen etc.