To Heal or not to Heal the Ego, That is the Question.

quote:

I looked into the mirror. What reflected back to me was my ego. I burst out into laughter at all its funny expressions, the times the ego expressed itself through anger, pride and judgement. Then, I decided to take an even closer look into the mirror to see what else might reveal itself. What I now saw looking back at me was my true authentic, unified self with both the ego and higher self, living as one.

By truly seeing the ego as one with you, it removes the need to “blame” the actions of the ego, for it is you, you are it, you are one. Together you are one unified, perfect you. Hence, it is not death of the ego that is the goal here, for to be human is to have an ego. The ego’s main goal is survival. Without the ego, there would be no self preservation. Learn to thank your ego, for all the times it provided you with protection, helped you survive. However, life is more than mere survival especially if survival means you are living in a state of fear, instead of unconditional love.

How do we bridge that gap? If it is not death of an ego that helps us cross that bridge, what does? It is primarily through learning to live with the ego’s guidance, for the true authentic reason it is even there is to protect you. The ego may be that irritating part that resides in you, however, it is still part of you, you learn to coexist. But does that mean that gives ego the forefront in your life? How do we cope with it when it surpasses survival? When it becomes the nagging voice in your head, that makes you react in fear to others and with yourself? You begin by learning to become observant of yourself. Observant in all your interactions with others, your surroundings and with yourself. How do you behave outwardly? What is really going on internally when the world doesn’t see into the deep, sometimes dark chambers of your mind? How does the ego influence you to act? It is in those times where self observation is crucial.

“Know thyself”, is the sole commandment, the universal law that we all, in our true state abide. For in knowing thyself, one knows the all for we are the all. So to truly “know thyself”, one knows all aspects of itself, the ego and the higher self. Know every angle, every emotion, every fragmented part of yourself, know every connected part of yourself. Feel with all your senses, examine all your raw emotions. Look at all your details; in all your bright composition, and in all your dark structure. Touch all of your lightness and all of your heaviness. Hear all your gentle words of peace, hear all your angry cries of fear. Taste all your savoured flavours of authentic love, taste all you sour gagged flavours of attachment. Smell all your alluring fragrances of oneness, and all your rancid scents of separation. FEEL< EXPERIENCE<BE IT ALL! For in this moment of truth, one sees the true authentic self. With its ego, and its higher self, in a unified whole, no longer separate. When one acknowledges to have ego is to be human, then and only then, can one chose to live from a higher place of existence, from the higher self perspective. That does not mean, death to the ego, for there is nothing to kill. It means not allowing the ego to be in command any longer, to no longer allow it to run a muck in your life and hence affecting the lives of others. Do acknowledge the times the ego did take control. Forgive the ego for those times. Non forgiveness in the sense that there is something wrong with what it did, or a judgement that there is something “wrong” one can do it the first place, but forgiveness in the sense of “For Giving” yourself the peace that comes with viewing that it is all an experience. And “For Giving” you the space to understand that the ego will take the driver’s seat again. For life is a ride, with different roads. At times our higher self is in the driver’s seat, and other times our ego takes the wheel. The key is to be at peace with whomever is driving on the ride of life. Be thankful to both drivers, for they both get you to your destination. However, life is more of a journey, then a destination. Sure, sometimes the ego decides to take the longer more jagged routes, but stop to think of all the intense colourful things you might not have experienced along the way. It truly is all beautiful, in all its simple serene peaceful paths that the higher self takes, and all the dark back alleys the ego takes, it is all perfect. For they both are along on this adventure called life. Let’s learn to thank both drivers for their job ’til now. For those of us that decide to take the more peaceful route, the higher self again takes the wheel, until at times, life causes it to break and the ego can momentarily take the wheel while the higher self realigns its energies.

Therefore, it is not to be free of the ego. It is to be free, to just be. Be with the oneness of it all, with the oneness and integration of both you ego and your higher self. The key is to acknowledge both drivers are on board.

I decided to look at myself again in that mirror. I laughed once more, however this time laughing for what I now saw was my true authentic self reflecting back at me. I saw me, I saw you, I saw us all, I saw us as One.

With all the love of my soul to touch yours in our true unified brilliance.

Much love,

Angie

quote:

Dit topic heeft had als titel ''To Kill the Ego or Not Kill the Ego, That is the Question'' en ik denk dat er niks te killen valt, dat er iets te helen valt, iets wat ontzettend diep gaat en van generatie op generatie wordt doorgeven zolang het niet geheeld wordt en dat voor dit helen vooral compassie en begrip nodig is. Het idee van killen gaat uit van een vijand, iets waar je vanaf moet, en dat is liefdeloosheid naar jezelf toe en daar heeft denk ik nooit iemand baat bij

White Bull (1) about the truth, the light and the world

quote:

quote:

Op woensdag 1 februari 2012 18:11 schreef Gray het volgende:
Ik heb het al eerder genoemd, maar nogmaals:

Het begaafde kind van Alice Miller laat vanuit een therapeutisch oogpunt zien hoe het ego zich ontwikkelt in een kind, dat op latere leeftijd problemen kan geven:
http://www.bol.com/nl/p/n(...)005487582/index.html

Koopje, zeker voor hoe krachtig dit boek is.

Omdat ik ontzettend veel van het boek van Alice Miller geleerd heb wil hier graag op reageren met een post van mij uit het Te veel nadenken - Kracht van het Nu topic, wat een reactie was op een cross post uit dit topic van Boswachtertje.

quote:

Op zaterdag 21 januari 2012 08:27 schreef Canillas het volgende:

[..]

Mooi stuk Behalve de laatste zin wat betreft het kiezen want voor mij een is keuze iets wat je bewust doet, terwijl niet in het moment zijn (de bewuste en volledige beleving van het huidige moment meemaken) is iets wat vanuit psychische mechanismen uit het onbewuste kan worden opgedrongen; denk aan depersonalisatie en en dissociatie bij traumatische ervaring.

Door niet in bewust in het moment te zijn (dus uit het Nu weg te gaan -> je hoofd in) wordt je emotioneel beschermd, en hoe vaker en heftiger dat zich herhaald des te meer en vaster je daarin komt te zitten. Dat is hoe het dat mechanisme werkt; het is logisch en het bedoelt het goed. Het is een overlevingsmechanisme, en dat groeit hoe meer we erop leunen. Het is niet de bedoeling dat het zo gaat, het is een hulpmiddel, wijzelf horen aan het roer te staan maar die functie innemen kan eng zijn, vooral wanneer vaak is gebleken dat niet aan het roer staan minder pijnlijk is.

Hetgeen wat ik mis in boeken als De Kracht van het Nu, Boeddhisme in alle eenvoud en Ontwaken in de Droom (waarin allemaal heel goed wordt beschreven wat het ego doet) is waarom het ego doet wat het doet; hoe komt het tot stand. De boeken die daar wel over gingen waren voor mij interessanter en hebben mij doen in zien (puur wat ik ervan geleerd heb) is dat het ego een overkoepeld mechanisme in de hersens is wat wanneer het je geconfronteerd wordt met iets wat eventueel pijnlijk (op wat voor manier dan ook) kan zijn daar een alternatief voor aanbied in de zin van een gedachte en/of beeld in je hoofd. Alsof het als ware zegt; in plaats van jezelf te zijn en jezelf te ervaren is het misschien beter dat niet te doen want jezelf zijn (vooral bij gebrek aan eigenwaarde) kan pijn doen.

Wat dat betreft is ego constant bezig het verleden naar het heden te projecteren, en als er pijnlijke, onverwerkte (met onverwerkt bedoel ik pijnlijke dingen die gebeurd zijn en waarvan je nu nog niet hebt laten zien dat je ze nu wel aan kan) zaken in dat verleden liggen dan zie je die terug in de toekomst, die alleen in gedachten kan bestaan maar door angst heel echt aan voelt. Het is letterlijk een wereld in je hoofd, aangevuurd door angst, denk dat we allemaal wel hebben meegemaakt dat bij een angstgevoel de gedachtes het hevigst zijn.

Wat voorbeelden:
Regelmatig afgekraakt op het zijn van jezelf; ga overdreven presteren, dan kun je niet meer geraakt worden en ben je veilig.
Gepest als kind; ga zelf pesten dan overkomt het je niet meer, of hou jezelf klein en verstop jezelf
Laag zelfbeeld en geen liefde voor zichzelf; streef die liefde bij een ander na dan voel je de pijn van die leegte in jezelf niet
Veel mislukkingen meegemaakt; doe gewoon alsof het je allemaal niet interesseert, dan zit je daar ook niet meer mee (werkt vooral icm 1 of meerdere verslavingen; het dempen van jezelf.
Situaties meegemaakt die pijnlijk waren en waaraan je niet meer kon ontsnappen; ga maar niet meer de deur uit, dan voorkomt je dat
Etc.

Zo kan het ego ervan overtuigd raken dat het beter is je constant op die manier af te leiden (dus om te blijven overleven) dan je gewoon jezelf te laten zijn (leven). Zo komt wat men psychische stoornissen noemt tot stand, de beperking neemt zo´n groot deel in de beleving (het hoofd) van de persoon in dat goed functioneren niet meer mogelijk is. Ik zie dat meer als een verstoring dan een stoornis trouwens, het is een logische ontwikkeling met en logisch gevolg; het denken groeit uit z'n proporties, echt tot rust komen is er niet bij en dat alles heeft natuurlijk ook hoop fysieke consequenties; je kan jezelf niet meer zijn.

Het komt allemaal voort uit angst en verdriet en het ego, wat het goed bedoeld, wil mensen daarvan weg houden. En (belangrijk!) mensen gaan daar in mee (ze weten ook vaak niet beter, ik bedoel, ze voelen wat ze voel toch en die ook die gedachte is er niet zomaar?) en zo verhardt het mechanisme verder en verder. Dat het daarmee uiteindelijk de mogelijke levenskwaliteit ver om laag kan halen maakt daarvoor niet uit en het blijft zo werken tot de persoon zelf laat zien dat hij of zij de dingen waarvoor het ego beschermen wil wel aan kan of anders kan doen, dan hoeft er niet meer voor beschermd te worden, dan laat het ego los en komt er meer rust; de mogelijkheid om in het Nu te zijn komt op natuurlijke wijze terug.

En

quote:

Op zaterdag 21 januari 2012 08:40 schreef NouMooiNiet het volgende:
^ Mooi stukje. Alleen vraag ik me wel af of het wel het Ego is, dat die coping inschakelt..
want het Ego kraakt je toch juist af, in plaats van je te helpen?
Of is het het Ego wat je nu juist in de weg is gaan staan, nu die coping is ingeschakeld?
Hier ga ik even over nadenken..

quote:

Op zaterdag 21 januari 2012 09:20 schreef Canillas het volgende:

Als jou afkraken (je bent niet ... genoeg) ervoor gezorgd heeft dat jij bepaalde situaties (waar iets van dreiging schuilt, kan heel specifiek zijn of juist heel symbolisch) ben gaan mijden (uit angst) en je daarmee ook mogelijk(e) (herhaling van) leed vermeden hebt dan is het wat dat betreft 'geslaagd'. Je hebt weer overleefd.

Je kan het dan ook zo zien ''ik krijg een gedachte/signaal die als bedoeling heeft dat ik niet doe wat ik zou willen (in brede zin; mezelf zijn, mezelf laten zien, mijn werkelijke behoeftes natreven), ik begrijp dat daar een reden voor is (het aanzetten tot vermijden), ik accepteer het signaal (geen verzet, alles mag er zijn, zonder oordeel) en grijp juist deze mogelijkheid aan om te laten zien dat ik het wél kan, zodat er een positieve ervaring tegenover komt te staan.

Het ego leert op ervaringen, doe je wat het signaal ingeeft is het +1 ego (er wordt naar mij gehandeld, dus ik heb het bij het juist eind) doe je het anders +1 vrijheid (er wordt anders gehandeld dan op dat moment ligt vastgelegd; het kan dus anders en dat ging goed). Dit herhalen kan zorgen dat de overtuiging dat het ego van alles voor jou moet doen (die altijd maar ratelende gedachten activiteit ) kan omgaan naar loslaten, omdat er vertrouwen is dat jij als persoon die het ego heeft z'n eigen boontje kan doppen, en er daarmee mee vrijheid om jezelf te zijn komt, uit je hoofd, in het Nu, in het leven.

(Tegen iemand die dit leest en zoiets heeft van ''ZO SIMPEL IS HET NIET!!!'' zeg ik; je hebt helemaal gelijk, was het maar zo simpel. Daar voeg ik bij toe dat vast zitten in het ego, in die overlevingsstrategieën werkelijk vreselijk is, het de kleur uit je leven kan halen en je er zo verdomd leeg door kunt voelen, omdat je eigenlijk niet bij het zijn van jezelf kan. Vandaar juist ook dat ik dit wil mee geven omdat ik er veel aan gehad heb, en mocht iemand er wat aan hebben dan zou dat al prachtig zijn. Vind je het niks dan is dat natuurlijk ook helemaal prima, als maar duidelijk is dat ik niet willen overkomen als iemand die zegt ''je moet het maar gewoon doen'' want zulk onbegrip kan net zo steken wanneer je in een dergelijke situatie zit).

Dit topic heeft als titel ''To Kill the Ego or Not Kill the Ego, That is the Question'' en ik denk dat er niks te killen valt, dat er iets te helen valt, iets wat ontzettend diep gaat en van generatie op generatie wordt doorgeven zolang het niet geheeld wordt en dat voor dit helen vooral compassie en begrip nodig is. Het idee van killen gaat uit van een vijand, iets waar je vanaf moet, en dat is liefdeloosheid naar jezelf toe en daar heeft denk ik nooit iemand baat bij

quote:

Op vrijdag 3 februari 2012 00:30 schreef sientelo het volgende:

[..]

ehh white bull... ( bull staat voor...?)

halve waarheden enzo

quote:

Op zaterdag 4 februari 2012 10:25 schreef erodome het volgende:
Ik hoef niets te horen of te zien, heb me een tijdlang verdiept in dit soort "goeroe's", heb er ook een paar gekend die zichzelf op die plaats zette en ik was niet echt onder de indruk.
Heb daarvan geleerd dat ik beter mijn eigen pad kan volgen en mensen die zeggen verlicht te zijn of te weten hoe je dat bereikt met argusogen moet bekijken, hoe harder iemand roept dat hij/zij verlicht is, of dat kan bereiken op bepaalde momenten, hoe verder ze ervanaf zijn is mijn persoonlijke ervaring. Het is vaak het ego dat hard roept om erkenning

Stop vooral niet met filmpjes plaatsen en boekentips, niet voor mij iig, anderen hebben er wel veel plezier aan, het is gewoon niet mijn ding en dat ligt bij mij en bij niemand anders.

quote:

Op zaterdag 4 februari 2012 10:24 schreef Canillas het volgende:

[..]

Denk dat dat inderdaad iets is waar je altijd tegenaan zult lopen wanneer je 'gelooft' in symboliek, in de zin dat je niet ziet dat het niet meer is dan een koppeling aan iets die je gedachte daaraan verbind. Zelfde geldt voor woorden; je kan ze gebruiken om aan iemand te beschrijven hoe je je voelt, maar daarmee breng je niet de werkelijk ervaring ervan over. Woorden zijn ook niet meer dan symbolen; iets met een vorm wat ergens naar verwijst.

Feit dat er gediscussieerd kan worden over de betekenis van een symbool laat al zien dat het geen werkelijk betekenis heeft, was dat wel zo dan konden we/niemand daar omheen.