Il Gattopardo (1963, Visconti)
Deze film duurt drie uur. Er zijn mooie films gemaakt die drie uur duren, maar die films hebben meestal een plot. Il Gattopardo volgt het leven van Prins Fabrizio, gespeeld door Burt Lancaster - hier niet op het plaatje te zien. Het is 1860 tijdens de eenwording van Italië, het is revolutie, oude machten worden vervangen door nieuwe, en Burt Lancaster heeft het er moeilijk mee. Tachtig procent van de film gaat over deze geschiedkundige veranderingen en de innerlijke strijd die Fabrizio daarmee voert. Eigenlijk is de strijd niet zo innerlijk, want Burt Lancaster is vooral aan het woord om uit te leggen dat dit niet goed is voor het land, dat het vroeger beter was en het in de toekomst alleen maar slechter zal worden. Ik vind dit niet bijzonder interessant of sympathiek.
Wanneer ik bijna in slaap ben gevallen, begint bovenstaande segment. Een gala dat bijna een uur van de film in beslag neemt. Ik hou van gala's - iedereen ziet er mooi uit, doet z'n best en er gaan dingen mis. Op dit moment houdt Burt Lancaster eindelijk z'n mond en zie je hem langzaam afbrokkelen. Claudia Cardinale verschijnt ten tonele; steelt de show en redt de film. Alles hiervoor was rationeel en afstandelijk, maar nu komt er emotie in het spel. De dans die Burt Lancaster en Claudia Cardinale delen is een prachtig, intens moment. Ik hing met mijn lippen aan het scherm. Maar de aanloop is zo tergend saai en vervelend dat ik dit niet aan andere mensen zal aanraden. Il Gattopardo is alsof je een gesloten pistachenootje probeert op te eten - te veel toestand voor een bescheiden traktatie.