Bevallingsverhalen deel 14

Katy heftig allemaal zeg. Maar gelukkig is het allemaal goed gekomen en kan je nu genieten .

Klein schopje met mijn verhaal. Fijn om het zo op te schrijven!

Na een rare periode wat mijn gezondheid betreft (ontdekking endometriose in darm, cyste van zo’n 10-20 cm!!) verliep mijn zwangerschap geheel probleemloos. Ik voelde mij 9 maanden hartstikke goed en vond zwanger zijn fijn en leuk. Mijn uitgerekende datum was 23 juli al had ik al vanaf het begin sterk het gevoel dat ik later zou bevallen. 30 juli, die datum zat altijd in mijn hoofd. Dat gevoel was zo sterk dat ik helemaal niet verbaasd of teleurgesteld was dat mijn uitgerekende datum voorbij ging. Wel werd ik ongeduldig toen er de hele 40ste week van mijn zwangerschap niets gebeurde. Ook het strippen van de verloskundige leverde niets op. Ik had geen krampje, geen vocht- of bloedverlies of andere tekenen van een naderende bevalling. Maandag 30 juli naderde, dat was de dag dat ik 41 weken zwanger was. Die dag voelde ik de baby erg weinig en ben ik nog in het ziekenhuis geweest voor een CTG. Alles was goed en ik hoefde pas die donderdag terug te komen. Afwachten maar weer!

De avond van 30 juli verliep wat rommelig. Ik was niet helemaal mezelf en kon mij nergens op concentreren. Ook had ik wat vocht- en bloedverlies wat mij het gevoel gaf dat er eindelijk iets ging gebeuren! Ondanks het gespannen gevoel uiteindelijk maar vroeg naar bed gegaan want ik was moe, had de nacht ervoor slecht geslapen. Om 01:00 uur werd ik wakker van kramp. Het was een licht kramperig gevoel, niets in vergelijking tot mijn menstruatiekrampen maar ik meende er wel een soort golfbeweging in te herkennen. Zouden dit weeën zijn!? Ik kon het mij niet voorstellen maar, ik kon er niet van slapen. Rond 03:00 uur heb ik mijn man wakker gemaakt, het bleef aan de gang en ik durfde stiekem te hopen dat het ging gebeuren. Hij heeft het bad voor mij vol laten lopen en heeft zich aangekleed. Ik heb ongeveer 2 uur in bad gelegen terwijl mijn man de weeën aan het timen was. Ze kwamen eigenlijk meteen al om de 5 minuten en duurde 1 minuut. Tijd om te bellen dus vond hij terwijl ik het nog even uit wilde stellen. Rond 05:00 uur heeft hij gebeld en werd ons geadviseerd naar het ziekenhuis toe te komen.

Daar kwamen we rond 05:30 aan en werden wij op een kraamsuite geïnstalleerd, aan de CTG. De verpleegkundige zei, zonder te toucheren, dat ze dacht dat ik wel rond de 3-4 cm zou zitten. Hiervan dacht ik echt: ‘Hoe kóm je erbij!?’. Blijkbaar kon ze het van mijn gezicht aflezen. Echt pijn had ik nog steeds niet dus ik dacht nog steeds dat het geen echte weeën waren. Om 06:30 kwam de verloskundige om te toucheren, ik had toen 5 cm. Wow! Dat ging, naar mijn gevoel, toch wel hard dan! De pijn nam iets toe en ik vroeg om pijnstilling. Ik wilde het nog niet maar ik wilde wel dat ze wisten dat ik het later eventueel wilde (klinkt dat logisch?!). Ondertussen hebben we de tv aangezet en zijn we de Olympische Spelen gaan kijken.

Om 07:45 hebben ze de vliezen gebruiken, toen had ik 6 cm ontsluiting. Ik herinner mij nog dat de vliezen érg stug waren en dat het doorprikken niet gemakkelijk ging. Wat een raar gevoel als al dat, gelukkig heldere, vruchtwater dan wegloopt! Naar mijn gevoel werden de weeën toen pas pijnlijk en ze hielden wat langer aan. Om 09:20 had ik 8 cm ontsluiting en heb ik even gedoucht en daarna Remifentanil gekregen. Daar was ik erg blij mee want ik was zo ontzettend moe en door de Remifentanil kon ik meer ontspannen tijdens de weeën door. Ik heb heerlijk liggen doezelen en kletsen met mijn man. Om 11:45 kreeg ik persdrang maar dit moest ik nog wegpuffen. Hoe langer ik dit kon wegpuffen hoe makkelijker het persen zou gaan. Ik mocht alleen op het hoogtepunt van iedere wee zachtjes meepersen. Makkelijker gezegd dan gedaan maar ik was zo ontspannen dat het nog ging. Om 12:25 werd het echter niet meer op te houden en bleek ook al het hoofdje zichtbaar te zijn. De Remifentanil werd uitgezet en ik mocht gaan persen! Dit vond ik het moeilijkste gedeelte van de bevalling. Je weet dat het kindje eruit moet maar in je hoofd zit een drempel, dit past nooit!
De persweeën duurden vrij kort en het lukte mij maar om 2 x te persen tijdens een wee. Naar mijn gevoel schoot het niet op en tussen de persweeën door viel ik bijna in slaap :’). De verloskundige ging zich omkleden tijdens het persen en ik het nog aan haar gevraagd: ‘Wat ga je doen?!’. Ik dacht dat ze wilde gaan inknippen en dat wilde ik helemaal niet! Ze bleek gewoon zo'n schort om te doen, tegen bloed en andere viezigheid. Ze moest erg lachen dat ik op dat moment daar nog mee bezig was.

Uiteindelijk is onze dochter om 12:53 geboren, na een half uurtje persen. Ik was niet ingescheurd of ingeknipt en had alleen een piepklein wondje dat niet gehecht hoefde te worden. De placenta volgende binnen 5 minuten en heb ik niks van gemerkt. Ik had maar 100 cc bloed verloren en voelde me meteen goed. Ze was er en deed het meteen perfect. Wauw! Heerlijk een uur naar elkaar liggen kijken. Daarna heb ik gedoucht en mochten we naar huis. Dit duurde nog iets langer omdat het papierwerk wat op zich liet wachten door de drukte in het ziekenhuis. Om 16:00 uur waren we thuis.

Ik ben zo trots op mijn lijf, het is zó goed gegaan! Bevallen, ik kan het gewoon!

Wat klinkt dat als een fijne bevalling Soesa!
Het leest heel ontspannen

Zal mijn verhaal ook s gaan opschrijven...

Soesa dat klinkt als een heerlijke ontspannen bevalling

Soesa, klinkt als een mooie bevalling.

Klinkt als een heerlijk ontspannen verhaal. Heb jij de bevalling ook ontspannen beleefd?

Tante Soesa wat een mooi en vredig bevallingsverhaal! Dat geeft een mens hoop .. Ik hoop jou te mogen evenaren over een paar weken.

Ik vind het nog het lastigste dat je weet dat het pijn gaat doen, maar je weet niet wat voor pijn .. Daar kun je je totaal geen voorstelling van maken. Maaaaar .. Ik heb al heel veel prachtvoorbeelden voorbij zien komen in dit topic .. Dat moet gewoon goed gaan komen

Thanks voor jullie reacties . Ik merk dat ik erg graag over m'n bevalling praat!

Het was idd voornamelijk heel ontspannen . En dat zonder enige cursus vooraf ! De verloskundige vroeg achteraf of ik geen instructievideo had kunnen maken, voor andere vrouwen die moeten bevallen . Ik weet nu zeker dat ontspanning echt key is. Dat scheelt zoveel! Daarom was ik ook heel blij dat ik uiteindelijk toch voor Remifentanil heb gekozen. Van tevoren wist ik het zo zeker, ik wil géén pijnstilling. Maar toen ik daar eenmaal lag dacht ik echt: 'waarom niet!?'

Twinkle, komt helemaal goed! Je gaat er zowel geestelijk als lichamelijk helemaal in mee in wat er gebeurt.

Ik zou het zo overdoen!

_{Wel confronterend om te merken hoeveel pijn ik heb gehad tijdens mijn menstruaties door de endometriose. De eerste 7 cm ontsluitingsweeën waren hier gewoon niets bij!}

Eindelijk de tijd en rust gevonden om mijn eigen verhaal op papier te zetten...

Vrijdag 3 augustus was ik uitgerekend. Maar op deze dag gebeurde er helemaal niets. Ik was gestript en zou dinsdag weer gestript worden.
Die dinsdag weer controle. Ze probeerde opnieuw te strippen, maar alles zat nog vrij los van de eerste keer strippen. Ondertussen met de verloskundigen het 'wat als' scenario doorgenomen. We spraken af dat ik me vrijdag zou melden in het ziekenhuis voor een seroniteitsonderzoek als actie verder uitbleef. Afhankelijk van de uitkomst van dat onderzoek zou ik dan of het weekend al, of net na het weekend ingeleid worden.
Vrijdagmorgen om 4 uur s nachts werd ik wakker. Krampjes! Dan toch een spontaan begin? Het was nog niet heel pijnlijk maar er zat zeker een regelmaat in. Ik ging douchen om te kijken of het door zou zetten. Krampjes bleven komen! Rond half 9 de verloskjndige gebeld. Ze zou langskomen.
De verloskundige was er rond half 11. Ze toucheerde en ik bleek 2 cm te hebben. Nog niet het gewenste resultaat. Het kon nog alle kanten op gaan. Het kon nog afzwakken of doorzetten, maar op dat ogenblik leken de weeën haar niet sterk genoeg om snel bij de benodigde ontsluiting te komen. De afspraak voor het onderzoek die middag bleef gewoon staan. Het zwakte inderdaad wat af dus deed nog wat kleine dutjes en rommelde wat in huis.

Om half 4 moest ik in het ziekenhuis zijn. De autorit was niet fijn. De krampen werden weer heftiger. Vanaf de parkeerplaats tot aan de afdeling was ik weer 5 weeën verder die bovendien ook al pijnlijker werden. Ik werd aan de ctg gelegd en de verpleegkundige kwam kijken. Ze zag de uitschieters ook duidelijk en zei: ik denk niet dat er veel onderzoek nodig is, je ligt gewoon hartstikke te bevallen!
Ja, dat voelde ik ook wel ja. En tsja wat nu. Ik mocht weer naar huis om op de verloskundige te wachten. Ik vroeg of iemand misschien kon toucheren om te kijken hoe ver ik dan was, aangezien ik toch in het ziekenhuis wilde bevallen. Dat was ok. Een dienstdoende VK van het ziekenhuis voelde en bevestigde wat ik al dacht: 4 cm ontsluiting. Ze bood aan om mijn verloskundige in te lichten en ik mocht blijven. Geen zin in weer een autorit maakte ik hier graag gebruik van.
Een verloskamer werd klaar gemaakt en mijn eigen VK zou er rond 6 uur zijn.

De eerste fase verliep redelijk rustig. Toen mijn eigen VK kwam zat ik al op 6 cm. Ze wilde nog even wachten met het doorprikken van de vliezen omdat mijn weeën al erg pijnlijk waren en ik ook nog verwend werd met rugweeën... Niet fijn. Ik heb daar ik denk wel een uur onder de douche gezeten met de warme straal op mijn rug.

Helaas stagneerde het een beetje en bleef ik bij 7 cm een beetje hangen. De VK wilde me een katheter geven omdat mijn blaas volzat en een beetje in de weg zat. Ik zelf voelde niet dat ik moest plassen en ik vond de katheter prima. Ik had wel het gevoel te moeten poepen dus ik vroeg, nu ze daar toch allerhande afvalstoffen aan het afvoeren waren, om een laxeermiddel. Zo wist ik in elk geval dat als ik dacht dat ik niet meer zou kunnen poepen en de drang dan echt persweeën zou zijn. Dit was ook okay. Een paar flinke weeën inhouden en toen snel naar de wc. Durfde niet echt voluit toe geven aan het poepen, bang dat de baby eruit zou vallen ofzo. Gewoon lichtjes meedrukken zei de VK en op dat moment braken gelijk ook mijn vliezen!
Weer toucheren: ja 9 cm. Nog een klein randje wegwerken. Helaas leek ze op een sterrenkijker, maar ze konden haar draai nog beïnvloeden. Ik moest daarvoor wel op mijn zij persweeën wegzuchten.
Uiteindelijk mocht ik ook meepersen, maar alles moest enorm gecontroleerd om te zorgen dat ze goed om geboren zou worden.

De laatste fase was best heftig. Hoewel ik voor hypnobirthing gekozen had, waren de daar aangeleerde technieken voor mij niet genoeg. Ik moest gewoon old-fashion meepersen en ervoor gaan!
Uiteindelijk, na een uur hard werken, een dreigende knip (maar toch niet) lag ze daar op mijn buik. Een klein meisje met haartjes en alles erop en eraan! Geboren om 22.54. De placenta was er 4 minuten later.
Alles was in orde. Alleen twee kleine hechtinkjes van binnen omdat mijn mini me had opengehaald met haar nageltje, en ze het makkelijk vond om met haar hand naast haar hoofd geboren te worden.

Na een douche mocht ik de nacht blijven slapen en om half 9 s morgens weer naar huis. Uiteindelijk vond ik het een fijne ervaring. Natuurlijk voel je pijn, maar je lichaam en zulke oerkrachten meemaken is wel heel bijzonder. 19 uur erover gedaan, vanaf het eerste krampje om 4 uur smorgens, ik vind het een prima score!

Mooi relaxt verhaal Soesa!

En Bunny, boel gebeurd en wat fijn dat je toch in het ziekenhuis mocht blijven. Heen en weer in de auto lijkt me ook geen pretje inderdaad.

Soesa wat een mooi verhaal zeg

Bunny, voor zo'n bevalling zou ik ook wel tekenen zeg, als ik het zo lees al met al toch wel een goede ervaring dus! En idd fijn dat je in het ziekenhuis mocht blijven

Mooi beschreven bunny! Dus uiteindelijk met precies 41 weken bevallen?

quote:

Op zaterdag 1 september 2012 15:46 schreef Kwisted het volgende:
Mooi beschreven bunny! Dus uiteindelijk met precies 41 weken bevallen?

Jep, precies 41 weken!

@enfermera: het ging inderdaad uiteindelijk heel fijn. Het scheelt al een hoop als je weet wat je kan verwachten. Daarom besloot ik het vrij gedetailleerd op te schrijven, voor anderen die nog mogen. Ik heb door dat soort verhalen juist een flinke dosis realiteit meegekregen wb de bevalling!

[ Bericht 11% gewijzigd door _Bunny_ op 01-09-2012 19:54:55 ]

Bunny: wat leuk precies 41 weken
Ja, dat is zo... fijn hoor, dit soort verhalen helpen idd wel met het kunnen voorstellen van hoe zoiets gaat! Alhoewel het toch allemaal nieuw is..

Bunny leuk verhaal! Idd voor die paar cm verschil was het niet demoeite waard om weer weg te gaan als je toch terug zou komen.

Hier mijn verhaal. G is mijn man, E1 onze oudste dochter n E2 onze babydochter.

Tot maandag had ik de hoop dat de bevalling snel zou beginnen alweer een beetje opgegeven, het was allemaal nog/weer zo rustig in mijn buik. Maandag ging ik naar de verloskundige en toen bleek dat mijn lijf wel degelijk startklaar was, en kon ze me strippen. Ze gaf me een goede kans dat het zou helpen. Toen ik thuis kwam stelde G voor om E1 alvast op te laten halen door mijn ouders, voor het geval dat. Zo gezegd, zo gedaan, mijn ouders kwamen 's middags en namen E1 mee. Heel gek gevoel, want er was tenslotte was er nog niks aan de hand. De rest van de dag gebeurde er ook helemaal niks, en hoewel ik wist dat het nog kon, begon ik me toch al wat teleurgesteld te voelen. Hoewel, ook wel weer opgelucht, want euh… bevallen, help! Na het avondeten kreeg ik weer kiespijn, een terugkerend gedoe de laatste weken, maar vanwege mijn zwangerschap kon er even niets aan gedaan worden. Dit keer nog erger dan alle voorgaande keren bij elkaar. Ik wist me echt geen raad, liep op een gegeven moment te huilen van de pijn en frustratie en heb de HAP gebeld, maar die konden niks voor me doen. Mijn hoop dat de bevalling nog zou beginnen was inmiddels tot het nulpunt gedaald. Rond 1 uur zakte de kiespijn gelukkig wel af en ben ik nog vast in slaap gevallen.

De volgende ochtend werd ik om 6 uur wakker van kramp. Na een half uurtje gedacht te hebben dat het vast niets was, en daarna nog een half uurtje gedacht te hebben dat het misschien toch wel was begonnen, heb ik G wakker gemaakt. Het was allemaal nog goed te doen, maar toch, spannend! G is rond 8 uur nog wat croissantjes gaan halen bij de Albert Heijn. Om half 9 heeft hij de verloskundige gebeld. Die was met een bevalling bezig, dus zou er een verloskundige van een andere praktijk bij ons thuis komen. Om 9 uur stond er een man met een koffertje voor de deur. Hij zag eruit of hij de CV-ketel kwam repareren, maar bleek toch echt de verloskundige te zijn. Nou oké, gezellig. Ik vónd het ook echt gezellig, dus was ergens bang dat we veel te vroeg gebeld hadden, maar wat bleek: 5 cm! De verloskundige dacht dat de baby er vanochtend zelfs al zou zijn. Yes, omg, supertof, mijn lijf doet het, ik kan dit! Klinkt een beetje gek, maar dat had ik zó gehoopt na de bevalling van E1. We mochten gelijk naar het kraamhotel. De verloskundige reed achter ons aan.

In het kraamhotel ging het op dezelfde voet verder: wel pijn, maar goed te doen, ik was relaxed en vrolijk. Omdat ik mezelf wat te helder vond, heb ik me afgezonderd in de badkamer en dat hielp. Rond kwart over 10 kwam mijn eigen verloskundige binnen. Ik liep een beetje rond en zij zat op het bed wat papieren in te vullen, wat ik een beetje irritant vond, kon ze niet iets nuttigs doen ofzo? Dus ging ik maar weer naar de badkamer. Om half 11 controleerde ze: 7 cm. Ze stelde voor om de vliezen te breken. Ik zei dat ik niet zeker wist of ik dat wilde, omdat het dan misschien ineens veel heftiger werd. Zij zei dat dat waarschijnlijk zou kloppen, maar dat de baby er dan ook heel snel zou zijn. Dus ik zei: oké, doe maar, ik spring wel in het diepe, ik zal het je niet kwalijk nemen. En toen brak ze mijn vliezen en begon de ellende. :’) Vanaf hier weet ik zelf helemaal niets meer van tijden, maar gelukkig was er een verslagje gemaakt.

Om 10.50 brak de verloskundige de vliezen en vrijwel direct daarna kreeg ik persdrang. Het kwam rustig op, maar al snel was het erger dan ik bij E1 óóit heb gevoeld. De verloskundige controleerde en zei dat er nog “een rand” was en dat ze die zou proberen weg te duren. Omg, wat een rotgevoel! Eerlijk gezegd: mínder erg dan de kiespijn (ja, serieus), maar heel naar, zeker als je op je rug ligt en je lijf het kind eruit wil hebben. Ik moest op mijn zij liggen, en toen op mijn andere zij, en ik moest de persweeën wegzuchten. Dat lukte soms een beetje maar soms ook echt helemaal niet. Het was echt heel intensief en ik wist op een gegeven moment ook niet meer wat ik moest doen. Dat de verloskundige op een gegeven moment zei dat “het randje dikker leek te worden”, hielp ook niet echt. Ik heb G's hand fijngeknepen (eigenlijk wilde ik bijten...) en toen hij even water aan het halen was, greep ik de kraamverzorgster maar vast. Het voelde niet goed, ik had het gevoel dat de baby er niet uit zou kunnen.

Om 12 uur werd ik overgedragen naar de gynaecoloog. Van de rit door het ziekenhuis weet ik niet veel meer, behalve dat ik op een gegeven moment mensen in burgerkleding bij een loket zag staan, wat zou betekenen dat ik door een openbare gang reed. Dat bleek later ook zo te zijn, trouwens. Stom. Maar goed. In de verloskamer kreeg ik een infuus en verzamelden zich 8 (ACHT) mensen rond ‘mijn bed. De verloskundige van het ziekenhuis controleerde en zei dat “het randje” wel meeviel. Maar er werd snel een echo gemaakt en toen bleek dat de baby niet goed lag. Ik mocht wel gaan persen. Dat was naar, iedereen zei dat ik het goed deed, maar ik voelde gewoon dat de baby er niet uit kon. Dit klopte niet, ze had er al lang en breed moeten zijn. De verloskundige zei dat de gynaecoloog er over een kwartier zou zijn omdat hij nog iets moest afmaken. Ik zag hem voor me achter zijn bureau, bezig met een verslag, en riep: ‘nóg een kwartier?!’ Maar goed, dat kwartier ging blijkbaar voorbij en toen verscheen er een heel rustig, vrolijk hoofd boven me. Hij zei dat de baby in kruinligging lag en ook nog met het gezicht naar boven, maar dat als ik het zo goed bleef doen, we de baby er met vereende krachten uit zouden halen en dat we anders een ander plan zouden maken. Ik dacht direct: OMG HIJ BEDOELT EEN VACUUMPOMP!!! Ja dus. Na 3 pogingen waarin hij met zijn volle gewicht aan die pomp trok, bleek dat er echt geen enkele beweging in het kind zat. Ik zei ‘ik wil een keizersnee’ en toen zei de gynaecoloog dat het OK-team al klaar stond, ze hadden er al op gerekend maar wilden het toch nog zo proberen. Dit moet om ongeveer half 2 zijn geweest.

Weer het ziekenhuis door in mijn bed. Ik was zo opgelucht dat ik er bijna vanaf was, desondanks was het nog wel een heel vervelend ritje, want mijn lijf dacht nog steeds dat het de baby er zelf uit moest werken. Uiteindelijk kwam ik in de OK, kreeg ik een ruggenprik en voelde ik mijn benen warm worden… zaaaaaaaaaaaalig. G kwam erbij in een operatiekamerpak. Hij was superrelaxt en had zichzelf nog even laten fotograveren door een verpleegkundige. :’) Toen begon de operatie. En na wat geduw en getrek was daar om 13.50 uur ineens E2! Oooh, wat een opluchting! Super, geweldig, ze is er, ze is roze, ze huilt, ze lijkt op E1! Het was toen gelijk helemaal goed. G kreeg E2 vast en daarna werd ze ook even bij mij gelegd. Al snel was de operatie klaar en werd ik naar een andere kamer gereden. Daar moest ik best lang liggen, want omdat ik ontzettend lag te shaken kon mijn bloeddruk niet goed worden gemeten en kwamen er angstwekkend lage waarden uit. Maar het leek allemaal goed te zijn, en toen werd E2 al bij me gelegd. En die begon echt gelíjk te drinken, wat een stoer meisje. Daarna werd ik naar “mijn” kamer gereden en konden we gaan bijkomen.

Cantare, wow . Wat een uitputtingsslag! Bijzonder dat je zelf zo goed aanvoelde dat het niet ging lukken. Maar wat een inspanning heb je geleverd, jammer dat het moest eindigen in een keizersnede.

Hoe gaat het herstel?

Nou wat Phaidra zegt Cantare! Heel anders als je je waarschijnlijk had voorgesteld. Hoop dat het herstel je goed af gaat en dat je kan genieten van je gezinnetje! Fijn dat je je verhaal met ons wilt delen

Ohmy Cantare... inderdaad wat Phaidra zegt!! Goddank is ze er, gezond en wel!

Cantare, jeetje wat een verhaal. Dat je gewoon aanvoelde dat het niet goed zat is heel bijzonder. Fijn dat alles toch goed is afgelopen. Hoe gaat het nu met je?

Jeetje wat een verhaal! Moet zeggen dat ik er een beetje schrik van krijg Gelukkig is het allemaal goed gekomen en heb je zo'n stoere meid op de wereld gezet. Maar wat een toestanden zeg

wauw wat een verhaal Cantare, het begon nog zo voorspoedig...

Gelukkig doet ze het prima, en gelijk al drinken!

Heel veel sterkte met her herstel, en geniet mer zijn vieren!

Jeetje Cantare, wat een verhaal! Fijn dat ze er gezond en wel is!

Jeetje Cantara, wat een heftig verhaal. Gelukkig dat ze helemaal gezond is. Gaat het met jou ook al beter weer?

Gefeliciteerd, Cantare! En wat een verhaal. Ik vind het wel een beetje gek van de vk, dat ze het over een rand had, terwijl de baby gewoon niet goed lag. Dat had ze toch kunnen voelen? jij voelde dat zelf ook al nota bene.