Het grote "rammelaars"-topic deel 32

Nou, echt, ik ook. Buiten dat er altijd de zweem van 'expres' aan hangt en het dus je vertrouwen ondermijnt is dat niet de manier waarop je het wilt. Je wilt niet zorgelijk zijn in je zwangerschap.

BE, ik herken me helemaal in jou!
Ik.wil ook graag, M zegt nog geen nee maar ook nog geen ja. Iig niet nu...
Ik zou nooit express per ongeluk zwanger worden.. Ik ga niet mijn huwelijk ervoor op het spel zetten.

Ik blijf (on)gedudig afwachten.

Wat dat betreft is het volgens mij makkelijker om te besluiten dat je voor de eerste wil gaan. Dan weet je nog niet wat je te wachten staat
Nee serieus, bij een tweede wordt de overweging tijd-geld-toekomst etc volgens mij wel al wat complexer. Laat staan bij een derde of vierde.

Ik. Wil. Een. Baby.
En ik ga er wel mijn bruidsjurk voor op het spel zetten het model kan namelijk niet vermaakt worden als ik tussen nu en april in verwachting raak.

Ik ben weer even gestopt met rammelen, of nu ja, we bedachten dat we het allebei toch wel lastig zouden vinden als ik nu per ongeluk zwanger zou raken. Wel duidelijk dat het nog niet het goede moment is. Gekke hormonen ook die maken dat ik het zo graag wil nu, terwijl mijn hoofd het daar nog niet helemaal mee eens is.

Gister op kraambezoek geweest. Ai.

Ik kom toch hier mij melden. Al 3 jaar rammel ik heel hard,maar lichamelijk is het onmogelijk nu
Wat ik heel raar vind is dat toen mijn beste vriendin zwanger was ik totaal geen last van emobuien had,maar nu ik sinds een week weet dat mijn broertje voor de 3e keer vader word ik enorm jaloers ben en emo. En dat wil ik niet want ik gun het ze zo! Lichamelijk werk ik er hard aan om zover te zijn dat ik zwanger mag worden en dan voor de kleine zelf kan zorgen. Alleen tikt de klok nu wel heel snel...

Beetje gek om op de dag dat ik afscheid heb genomen van mijn zoon hier te posten he? Maar ik moet het gewoon even kwijt, ik weet niet zo goed waar anders, er dwarrelt nu zoveel door mijn hoofd.. Toen wij het nieuws kregen dat deze zwangerschap waarschijnlijk niet goed zou aflopen had ik de overweldigende overtuiging dat het klaar is met mijn kinderwens. Voor nu, voor altijd, ik moest nu toch echt eens rationeel gaan nadenken i.p.v. mezelf en mijn gezin keer op keer groot verdriet op de hals te halen voor een biologische drang om nog een kind te krijgen. Ik stond erachter, sta het nog steeds, soortement van;dit gevoel herken ik heel erg van toen ik mijn 4e miskraam had. Dit verdriet wil ik gewoon niet meer. Wanneer leg je je neer bij een niet vervulde wens ten gunste van het welzijn van je gezin?

En dan gisteren en vandaag, dan zie ik zo'n heel klein, ontzettend mooi, lief en compleet kindje, mijn kindje, en dan mis ik dat zo erg, dat kindje tegen me aan, dat leven in mijn buik, voeden, slapen, die geur.. En dan voelt het zo ontzettend leeg en dan kan ik de gedachte dat ik dat nooit zal hebben gewoon niet aan, dan weet ik gewoon echt niet hoe ik in vredesnaam ooit zal kunnen stoppen met het nastreven van deze wens. Het verlangen naar dat kindje in ons leven is er alleen maar immens groot en niet te negeren van geworden.. En dan vertel ik dat aan mijn lief, en aan de verloskundige, en dan begrijpen ze me volledig zeggen ze, en dan moet ik mijn gevoel volgen, dit een plekje geven en dan ervoor gaan als ik het zo voel, maar ze snappen het niet, want ik wil NU! Ik wil het snotverdorie gewoon zó graag.. En ik weet dat we de tijd moeten nemen, dat ik nu éigenlijk/waarschijnlijk gewoon aan het proberen ben de leegte die ik voel te vullen met datgene dat ik zo wens en blablabla.. Maar ik weet gewoon niet hoe ik hiermee moet omgaan, hoe ik het uit moet leggen, hoe ik nu het verschil kan weten tussen 'opvullen van de leegte' en de 'daadwerkelijke wens'. Ik ben ook heel benieuwd, ik zie bij zowel Miss Jones als Klumsy bijvoorbeeld terug (of denk terug te zien) hoe ik me voel: alsof de wens zo vreselijk veel intenser is geworden en ik nooit meer compleet kan zijn zonder daadwerkelijk dat kindje -gezond en wel- vast te houden.

Nouja, ik blaat maar raak en weet eigenlijk niet zo goed wat ik hier nou mee wil.. Misschien denk ik overmorgen weer 'nóóit meer!', hoewel in het boekje van het ziekenhuis over het verliezen van een kind wel staat dat veruit de meeste ouders juist een nog grotere wens krijgen wanneer zij een kind verliezen.

Dus.

quote:

Op woensdag 14 december 2011 21:32 schreef Incantrix het volgende:
....

Dus.

Och Inca.

Ik kan mijn situatie niet met die van jou vergelijken, maar ik herken wel iets in wat je zegt over het verschil tussen het 'opvullen van de leegte' en de 'daadwerkelijke wens'. Mijn vader overleed in juli 2008 en ineens was er mijn kinderwens. Tijdens onze vakantie in augustus hebben we het voor het eerst gehad over het krijgen van kinderen en bij het aanbreken van 2009 waren we eruit en raakte ik meteen zwanger.

Ik vond het verstandelijk een fijn idee dat mijn lief me er indirect toe dwong om te wachten; hij moest er zelf over nadenken en wist nog niet of hij kinderen wilde. Maar voor mij had het niet gehoeven. Ik was het liefst meteen zwanger geraakt. Het is het verdrietigste wat ik ooit heb meegemaakt, mijn vader verliezen, maar het heeft me ook ineens doen beseffen hoe mooi het moest zijn om een gezin te hebben. Ik dacht veel terug aan mijn eigen jeugd en wou het ook voor mezelf, het ouderschap, de overweldigende liefde voor je kind, het onuitgesproken begrip. Ik wou het zo ontzettend graag.

Gek genoeg heb ik er zelf eigenlijk geen twijfels over gehad. Het voelde voor mij niet als het opvullen van een leegte. Ik heb wel gedacht dat anderen het zouden denken, en ik heb argumenten bedacht om een mogelijk verwijt te weerleggen, maar dat was zuiver voor de vorm. En weet je, toen Ivan er net was had ik het meteen weer. En een paar maanden later was ik zwanger van Lena. Veel mensen zullen er het hunne van gedacht hebben, maar ik twijfelde niet aan mijn motieven. Ik ging gewoon op mijn gevoel af.

Ik weet niet wat ik hiermee wil zeggen, maar ik wou het gewoon met je delen. Wat moet het ontzettend moeilijk zijn dat je jezelf wéér kwetsbaar maakt als je voor nog een kindje gaat. Alles van waarde is weerloos.

Inca, ik heb hier niet zoveel verstand van, dus misschien zeg ik iets heel stoms.
Maar of het nu een opvullen van leegte is of een daadwerkelijke wens, het kindje is toch hartstikke gewenst? Daar gaat het dan toch om?

Inca, wat een achtbaan .... en wat kun je goed schrijven!
ik herken een puntje in je "rammelaars" verhaal:
_{ik stuurde je dit ook via pm ivm heel persoonlijk en geen behoefte aan mogelijk commentaar van andere users, maar na Claudia's verhaal waag ik de sprong..}

iig hele dikke knuffel voor jou!

na de geboorte van thomas heeft t bijna 8,5 jaar geduurd voordat ik weer een kindje kreeg.
thomas is van 2001, toen ik iets van 6 jaar proberen plotseling toch zwanger was van onze 2e, was ik "thuis" .. t was gelukt! helaas was t na 7wk al over.. mk...
ik was toen 40 en de hele wereld om me heen zei dat t ms nu maar ns over moest zijn.. 40 is een leeftijd om t af te sluiten..
voor mij werkte t zo anders: juist doordat ik zwanger was geworden, merkte ik dat ik t nog liever wilde... de drang werd steeds groter...
ten koste van een ontspannen gezinsleven... ik moest nog een kind!
op mn bijna 43e is lucas geboren.. en pas nu kan ik de oerdrang n beetje loslaten...
maar nog steeds niet helemaal...

mn herkenning ligt dus in jouw "oerbehoefte" naar een kindje.. terwijl de wereld om je heen op een andere golflengte vibreert...

t heeft mij geholpen om te luisteren naar mn oerdrang, mijn wensen en behoeften... ik hoop dat jij je weg er ook in vindt!

Ha Inca,

Mijn broer heeft twee kinderen verloren: een jongen direct na de geboorte, een meisje van twee. Beide keren werd mijn schoonzus vrij snel weer zwanger: ze hebben nu twee gezonde jongens en een meisje (dat meisje kwam nadat hun dochtertje net een jaar was overleden). Ik weet zeker dat het krijgen van de andere kinderen hen heeft geholpen in het verlies. Ze kunnen hun liefde helemaal richten op de drie die er zijn, terwijl de andere twee er in gedachten uiteraard ook zijn. Maar door de bezigheden in het gezin overheerst het verlies niet, maar overheerst wat er wel is. Het is natuurlijk nooit zo dat een 'nieuw' kind het kind dat je verloren hebt, kan vervangen en daarin dus een leegte opvult. Misschien dat het denken aan een kind je nu een gevoel van troost geeft en dat is goed. Maar het andere kind vervangen of iets opvullen kan een nieuw kind niet. Hoe rot ook, die leegte blijft.

Inc, ik denk dat het alleen maar heel normaal is, dat je het zo voelt. Je was zwanger, je kreeg een kindje, alleen had dat kindje pas over een paar maanden moeten komen en moeten blijven.. Dat verlangen voor een 2e kindje was er al zolang. En Gabriël blijft altijd 'bij' jullie, maar fysiek is dat 2e kindje er niet. En dat verlangen zal alleen maar veel en veel meer aangewakkerd zijn.

Je zit nog zo midden in de achtbaan van zwanger zijn en je kindje verliezen.. maar natuurlijk wil je NU!

Thnx voor het begrip meiden, en jullie persoonlijke verhalen doen we wat meer beseffen dat dit geen hele abnormale emotie is ofzo. En ik weet ook wel dat ik nooit de leegte zal kunnen opvullen ofzo, dat Is ook niet wat ik wíl, maar ik was gewoon even bang dat ik dat onbewust aan het doen was, ofzo. Maar er komt een poepbroek voorbijgewandeld, dus later maar weer

Inca Wat hierboven al gezegd werd, klopt helemaal... Je wens was er toch al, die is toch niet ineens nu ontstaan. Sterkte

En weet je? Een kindje vult altijd een 'leegte' op. Het is namelijk een wens van de ouders, iets dat je mist en graag zou hebben.

quote:

Op donderdag 15 december 2011 10:41 schreef Asyniur het volgende:
En weet je? Een kindje vult altijd een 'leegte' op. Het is namelijk een wens van de ouders, iets dat je mist en graag zou hebben.

Dat was precies wat ik wilde gaan posten, en toen stond het er al. Ik zou me niet teveel zorgen maken over je motieven, Inca!

quote:

Op donderdag 15 december 2011 10:41 schreef Asyniur het volgende:
En weet je? Een kindje vult altijd een 'leegte' op. Het is namelijk een wens van de ouders, iets dat je mist en graag zou hebben.

+1

Thnx girls, moet er een beetje van snotteren.. Ik weet het gewoon niet, het liefst zou ik meteen nu al beginnen, maar mijn vraag wanneer ik dan stop met verdriet over mijn gezin af te roepen blijft. vier miskramen, een miskraam die voor ons zóveel meer is als dat, en dan zal een volgende zwangerschap zeker ineens wél goed gaan? Ik geloof er eigenlijk niet eens meer in, dus waarom mijn gevoel dan zo tegenwerkt en me telkens maar weer opnieuw laat hopen.. Begin januari heb ik een afspraak met een mevrouw die gespecialiseerd is in hulp bij rouwverwerking na het verlies van een baby tijdens of kort na de zwangerschap en zij kan me misschien ook nog wel een beetje helpen. Ik denk eigenlijk dat we dit jaar eerst maar eens af moeten sluiten, ik heb het hélemaal gehad met 2011

Inca, ik weet niet hoe ik op je verhaal moet reageren, maar in ieder geval:
Houd moed en luister naar je hart!

Ik ben trouwens 4 weken terug gestopt met de nuvaring, om eerst eens te kijken of mijn lichaam mijn cyclus terug oppakt. Ik denk het wel, maar ik zou nu dus 27 dagen na mijn laatste (stopweek)menstruatie zitten en ben benieuwd wanneer ik nu ongesteld wordt, hoop van harte dat het niet zo'n drama wordt als voordat ik aan de pil begon 11 jaar geleden.
Nog niet de bedoeling om al ergens voor te gaan hoor, maar ik denk dat het wel zo slim is om je cyclus alweer te kennen als je eenmaal wilt beginnen, dus ik ga het merken. Vroegah was het altijd zo'n 31-32 dagen.

Ohai Zaz, jij hier?

En thnx

Ik vind het wel een goeie om 'vooruit te stoppen op zich, ik merkte toen ik met de pil stopte pas wat die hormonen allemaal met mijn lijf deden.. Maar de nuvaring heeft wel minder hormonen meen ik. Nouja, ik hoop voor je dat je lichaam vlot alles op poten heeft en dat de menstruaties meevallen. Bij mij is het minder erg dan voor de pil.

quote:

Op zaterdag 17 december 2011 20:45 schreef Incantrix het volgende:
Ohai Zaz, jij hier?

Stiekem hoor alst aan ligt duurt het nog even, maar ik rammel...

Ik hoop dat het bij mij mee gaat vallen, ik ben aan de pil gegaan toen ik 13 was omdat mijn menstruaties niet draaglijk waren, ik herinner me de pijn nog steeds, ik was gewoon van de wereld, diarree, overgeven, te beroerd om te bewegen... dus ben wel wat huiverig, maar het zal toch moeten en misschien valt het nu ook wel mee....

quote:

Op zaterdag 17 december 2011 10:31 schreef Incantrix het volgende:
Thnx girls, moet er een beetje van snotteren.

Ik ook van wat jij schreef, bij gebrek aan woorden alleen een

quote:

Op zaterdag 17 december 2011 20:51 schreef zoeperzazke het volgende:

[..]

Stiekem hoor alst aan ligt duurt het nog even, maar ik rammel...

Ik hoop dat het bij mij mee gaat vallen, ik ben aan de pil gegaan toen ik 13 was omdat mijn menstruaties niet draaglijk waren, ik herinner me de pijn nog steeds, ik was gewoon van de wereld, diarree, overgeven, te beroerd om te bewegen... dus ben wel wat huiverig, maar het zal toch moeten en misschien valt het nu ook wel mee....

Haha stiekum toch welkom dan En ik kreeg de pil op mijn 12e, dezelfde reden.. 14 dagen ongesteld en dan vaak na een week alweer opnieuw en elke ongesteldheid een paar dagen in bed i.v.m. niet kunnen lopen. Er is dus hoop Nu heb ik wel hevige menstruaties qua bloeding en vaak ook flink krampen, maar wel met normale cyclusduur en draaglijke pijn..

quote:

Op zaterdag 17 december 2011 21:04 schreef _Ophelia_ het volgende:

[..]

Ik ook van wat jij schreef, bij gebrek aan woorden alleen een

Thnx, lief van je