Grenzeloos verliefd #13 In een plaggenhut

quote:

Op zondag 2 oktober 2011 20:22 schreef Blossom86 het volgende:
hebben masaimannen normaal gesproken meerdere vrouwen? weet iemand dat?

quote:

Het nieuwe programma van VT4, Stanley's Route, speelt zich af in Afrika. Ook de lokale bevolking passeert dus de revue. Maak alvast kennis met de 'andere' hoofdrolspelers.



De Masai (Masai, Masaai, Maasai) zijn een semi nomadische stam, dat wil zeggen dat ze vaak rondtrekken door hun woongebied in functie van de behoeften van hun vee want het zijn veetelers. Zij hoeden koeien, schapen en geiten.

Vroeger werden zij omwille van hun wreedaardigheid gevreesd door naburige stammen. De Masai danken dan ook hun bekendheid aan de horrorverhalen over hun krijgers die met hun speer en schild de meest bloederige oorlogen in de Afrikaanse geschiedenis beslechtten.

De Masai leven in leeftijdsgroepen. Bij de overgang van de ene groep naar de andere hoort een overgangsrite. Grosso modo zijn er drie leeftijdsgroepen te onderscheiden, de jongeren, de krijgers en de ouderen.

Wanneer de jongens van de stam klaar zijn om een krijger te worden, worden ze allemaal besneden en gaan ze de volgende 12 maanden in het zwart gekleed. Na deze periode gaan zij naar de hogere leeftijdsgroep van de “Moran” (krijger). De vorige groep krijgers wordt dan automatisch “Mzee” (oudere).

Krijger word je echter niet zomaar, er zijn een aantal criteria waar je aan moet voldoen, je moet een zware speer kunnen dragen en hanteren, een grote kudde kunnen hoeden, een kudde terugbrengen bij valavond en je moet ’s nachts op je eentje durven reizen. Tijdens de “Emasho” rite krijgen de Morani de kans om een vrouw te kiezen, of beter, twee vrouwen. Na een ritueel maakt de man duidelijk wie zijn eerste en tweede keuze is door respectievelijk een vrouw rechts en een vrouw links van hem te zetten. Na deze gelegenheid worden de vrouwen besneden en zodoende zijn ze klaar om te trouwen.

Mannen mogen met zoveel vrouwen trouwen als ze willen, zolang ze de bruidsschat kunnen betalen. Meer vrouwen hebben geeft ook meer status, maar let op, een goede vrouw kost algauw vijfentwintig tot vijftig koeien. Een Masai die meerdere vrouwen bezit heeft dus goed “geboerd”. Onder de vrouwen geldt een strikte hiërarchie, de eerste vrouw van de man laat zich bedienen door diegenen die na haar kwamen en zo verder. Zo gebeurt het dat de laatst bijgekomen vrouw soms vraagt aan haar man om er nog eentje bij te nemen zodat zij ook iemand heeft om te bevelen of om haar te helpen bij de bevelen van hoger geplaatste vrouwen.

Een Masai hut is gemaakt van modder, stokken, gedroogd gras, dierlijke uitwerpselen en urine. Het is de taak van de vrouw om deze hut te bouwen, de mannen zorgen voor de omheining. De ingang van een hut wordt gevormd door een kleine tunnel van ongeveer een meter hoog. Deze tunnel zorgt ervoor dat de regen niet in het hoofdvertrek komt. Vervolgens is er een kleine ruimte voor het jonge vee om dat te beschermen in de nacht. Daarna komt het hoofdcompartiment met daaromheen de slaapvertrekken. De totale oppervlakte van de hut is niet meer dan 20 m2. In het midden is het vuur waarop gekookt wordt. De rook gaat via een klein gat in het dak naar buiten. De ramen zijn eveneens klein. Ze zorgen net voor genoeg licht en laten de regen buiten. De constructie zorgt er ook voor dat het overdag koel blijft en 's avonds de warmte vastgehouden wordt.

Man en vrouw slapen op aparte bedden. Kinderen tot drie jaar slapen bij moeder in bed. Als ze ouder worden krijgen ze een eigen hut op hetzelfde terrein. De Maasai-cultuur kent polygamie. Volgens de mannen is dat nog zo gek niet, want tijdens de zwangerschap en een aantal jaren na de geboorte mag er niet met de vrouw geslapen worden. Volgens de Maasai is het namelijk niet goed seks te hebben tijdens de zwangerschap, aangezien dit schade zou kunnen aanrichten aan het kind. Na de geboorte heeft sexueel contact een vermeend negatieve invloed op de moedermelkproductie.

Het dieet van de Masai bestaat voornamelijk uit een soort maispap, vlees en melk. Bij speciale gelegenheden wordt er ook bloed gedronken. Het wordt gegeven aan personen die net besneden zijn, aan vrouwen die net bevallen zijn en aan zieken. De ouderen drinken ook bloed als middeltje tegen een kater.

De Hadza (Hatza, Hadzabi, Hadzabe, Hadzapi, Tindiga, Kindiga, Wakindiga, Kangeju)
De Hadza-stam wordt algemeen beschouwd als de laatste jagers-verzamelaars-stam in Afrika. Zij zijn de laatste der bosjesmannen. Hun aantal ligt, afhankelijk van de bron en afhankelijk van hoe strikt de afstamming in acht genomen wordt, tussen de tweehonderd en de tweeduizend. Ze leven in het noorden van Tanzania, langs de oevers van het Eyasi zoutmeer.

De Hazda spreken een klik-taal die verwant is aan de Khoisan (of Khosia) taal van de bosjesmannen uit de Kalahari (bekend van de film “The Gods must be crazy”).
In tegenstelling tot de semi-sedentaire Masai zijn de Hadza eigenlijk nomaden. Het zijn jagers-verzamelaars, dus ze gaan waar er iets te jagen of te verzamelen valt. Als de natuurlijke rijkdommen van een gebied tijdelijk opgebruikt zijn, trekken ze verder op zoek naar betere oorden. Zo’n verplaatsing is heel gebruikelijk, de Hadza blijven gemiddeld slechts twee weken op dezelfde plaats.

Net omdat er zo vaak verhuisd wordt is een Hadza kamp heel eenvoudig, vergeet dus huizen en meubilair. Een kamp bestaat gewoonlijk uit een kleine twintig stamleden. Een hut is gemaakt van twijgen en gras en ziet er uit als een omgekeerd vogelnest of een strooien iglo. Daar onder liggen enkele gazelle- of impalahuiden. De meeste Hadza slapen echter onder de blote hemel, zeker in het droge seizoen. Als de weersomstandigheden niet echt gunstig zijn wordt er ook vaak voor een grot gekozen om in te trekken. Sommige grotten in de Hadza regio zijn al duizenden jaren vrijwel onafgebroken in gebruik.

Er is niet echt sprake van een centraal gezag of een politiek systeem bij de Hadza. Ouderen en goede jagers krijgen doorgaans wel wat meer aanzien. Er is ook geen sprake van een hecht stamverband, de Hadza komen en gaan wanneer ze willen. Ze reizen soms alleen en sluiten zich wanneer het hen uitkomt aan bij een schijnbaar willekeurige groep.

Het enige verband dat niet licht doorbroken wordt is het gezinsverband. Een gezin bestaat normaal gesproken uit een man, zijn vrouw, hun kinderen en de moeder van de vrouw. Getrouwde koppels blijven gemiddeld twintig jaar samen. Als man en vrouw meer dan twee weken gescheiden leven is de kans groot dat ze door de rest van de stam niet meer als getrouwd aanschouwd worden. Man en vrouw mogen ieder op eender welk ogenblik beslissen om zich terug te trekken uit het huwelijk.

Een kind van de Hadzabe zorgt vanaf z’n vijfde al zelf voor de helft van zijn voedsel. Dit doen ze door samen met hun moeder en de andere vrouwen eten te verzamelen in de vorm van wortels, bessen en andere wilde planten. Als een jongetje tien jaar is heeft hij zijn eigen pijl en boog en gaat hij op jacht.

Men zegt wel eens dat de Hadza jagen op alles wat leeft en beweegt, en op uitzondering van mensen en reptielen klopt dat ongeveer. Er wordt voornamelijk jacht gemaakt op bavianen, uilen en allerhande vogels, gazellen, galagos (bushbabies), dik diks (kleine antilope-achtige dieren), zebra’s, impala’s, buffels, wilde varkens en giraffes. Er wordt soms ook gejaagd op roofdieren zoals leeuwen, luipaarden en andere wilde katten. Als er niets anders voorhanden is staan er ook aaseters zoals jakhalzen, hyena’s en gieren op het menu. Het komt ook voor dat de jagers de prooi van een leeuw proberen af te pakken, de leeuw die z’n prooi niet wil afgeven belandt,vrijwel zeker zelf boven een Hadza vuurtje.

Jagen gebeurt met pijl en boog. Een pijl zowel als een boog begint als een tak aan een boom. De Hadza breken de tak af en houden hem even in het vuur om hem dan met de tanden te buigen tot hij mooi recht is. Om een pijl te maken worden aan het uiteinde van de korte tak uilenveren gebonden met giraffehaar. De punt wordt geslepen met een mes of een scherpe steen en klaar is de pijl. De Hadza verkiezen een grote, krachtige boog boven een accurate boog. Ze jagen dan ook meestal van op kleine afstand. Zebra’s, giraffe’s enz. worden meestal van op twintig tot vijftig meter geschoten.

De mannen jagen bij voorkeur alleen of in heel kleine groepjes. Als een man rond de vijfenveertig is, wordt van hem niet meer verwacht dat hij op jacht gaat, zijn boog zal hij echter wel zijn hele leven met zich meedragen. Veel jagers stellen zich tevreden met kleine dieren aangevuld met plantaardig voedsel. Zij jagen niet op groot wild. De paar groot wild jagers delen hun buit altijd met de rest van de stam, zij zijn dan ook graag geziene gasten in alle kampen van de Hadza.

Op groot wild wordt meestal gejaagd met gifpijlen. Elke pijl die het dier dan raakt is fataal, want het dier zal vrij snel aan een hartstilstand sterven. De jagers laten het dier, nadat het geraakt is, gewoon lopen. Ze volgen dan het spoor van het stervende dier tot ze het vinden. Het vlees wordt doorgaans opgegeten waar het dier doodgevallen is. De jagers lopen zo een zestig kilometer per dag en gaan in de eerste plaats op pad om in hun eigen behoeften te voorzien. Pas daarna wordt er ook aan de thuisblijvers gedacht.

Als jagers thuiskomen met een grote prooi is het niet ongebruikelijk dat er een hele nacht gefeest en gedanst wordt. Het dier wordt, afhankelijk van de grootte, in delen of in z’n geheel op een vuur gegooid. Een baviaan wordt bijvoorbeeld in zijn geheel op het vuur gegooid.

Nadat hij mooi zwart en knapperig gebrand is, wordt hij er uit gehaald en mag iedereen er een stukje van aftrekken. Er gaat niets van het dier verloren (denk aan de apenhersens uit Indiana Jones...).

Bavianen zijn trouwens bijzonder in trek want het eten van hun vet zou er voor zorgen dat je betere “jiggi jiggi” hebt. Seks dus.

Naast plantaardig voedsel en vlees staat er ook regelmatig honing op het menu. Die vinden de Hadza door een soort Kolibri te volgen die honing eet.

Voedsel bewaren, iets zaaien of enige vorm van conservatie is niet aan de Hadza besteed. Wortels worden opgegraven zonder iets terug te planten en bijenkorven worden leeggehaald zonder ze terug dicht te maken zodat de bijen terugkomen. Hoewel ze wel weet hebben van technieken om vlees te roken of te drogen, houden ze zich daar niet mee bezig. De Hadza leven van dag tot dag.

De Hadza hebben een totaal andere levensstijl en levensvisie dan wij. Om te beginnen hebben zij geen benul van het concept “privé bezit”, jaloezie, wrok, tirannie of elitarisme is hen dan ook totaal vreemd. Ze hebben ook niet hetzelfde tijdsbesef als wij.

Hun visie op geografie is erg eenvoudig, er zijn twee soorten gebieden: degene waar zij in rondtrekken, en degene waar ze niet komen (en waar ze dus ook niets van afweten). De meeste Hadza hebben nog nooit een dorp of een televisietoestel gezien...

quote:

Op zondag 2 oktober 2011 20:25 schreef MissJ het volgende:
echt hoor, dat een vrouw van 35 dit doet. Lijkt alsof ze om één of andere reden uit Nederland wilde vluchten.

quote:

Op zondag 2 oktober 2011 20:27 schreef cinnamongirl het volgende:

[..]

De cultuur is gekenmerkt door polygamie.

Aardig stukje over de Masai-cultuur:

[..]

quote:

Op zondag 2 oktober 2011 20:28 schreef Rianne84 het volgende:
ze mist gewoon een kind om voor te zorgen, hij was een mooie vervanging.

quote:

Op zondag 2 oktober 2011 20:28 schreef Rianne84 het volgende:
ze mist gewoon een kind om voor te zorgen, hij was een mooie vervanging.

quote:

Op zondag 2 oktober 2011 20:29 schreef Karina het volgende:
Ja hoor, net Groeten uit de Rimboe.

quote:

Op zondag 2 oktober 2011 20:26 schreef ScudRaket het volgende:

[..]

Ze staan al te springen

quote:

Op zondag 2 oktober 2011 20:30 schreef Lavenderr het volgende:

[..]

Ik zie het