Slechte relatie met ouders - wat te doen?

Ik heb een kloon aangemaakt i.v.m. eventuele herkenning.
Dit is een serieus topic.

Wie ben ik?
Ik ben man, 21 en woon thuis bij mijn ouders. Nog wel althans, eind dit jaar, begin volgend jaar ga ik iets voor mezelf huren.
Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: Mijn ouders en ik liggen mijlenver uit elkaar qua alles. Ik weet eigenlijk niet eens waar te beginnen, ik begin maar gewoon met typen.

Wie zijn mijn ouders?
Mijn ouders zijn heel jong getrouwd en mijn moeder beviel op haar 18e van mijn oudere zus. Mijn moeder heeft nooit gewerkt en altijd voor de kinderen gezorgd. Daarna kwam ik en ik heb nog wat jongere broertjes/zusjes ook. Mijn vader is op zijn 16e gaan werken en werkt al heel zijn leven 60 uur per week bij hetzelfde bedrijfje. Onze familie heeft een protestante achtergrond, maar dit is bij mij pas op wat oudere leeftijd doorgedrongen. Toen moest ik ineens mee naar de kerk af en toe. Mijn ouders zijn pas op latere leeftijd naar de kerk gegaan.

Ik heb weinig tot niets met het geloof. Ik ben naar de kerk geweest en naar de jeugdverenigingen e.d., maar de negatieve sfeer (alle mensen zijn slecht en je begaat elke dag zonde) tot 'Meneer, mag ik iets vragen?' - 'Het is dominee voor jou!!'. Kortom, niet mijn ding en op mijn zestiende ben ik er dan ook helemaal mee gestopt. Ik heb respect voor de kerk en het geloof, enkel, de kerk, gemeentes en 'christelijke' mensen binnen onze familie hebben voor mij een behoorlijk negatief beeld gecreëerd.

Ik wijk ontzettend af van mijn ouders, onderstaand de ideale zoon van mijn ouders in wat punten.

De favoriete zoon van mijn ouders:
- Christelijk (of in ieder geval doen alsof) en een relatie met een christelijk iemand.
- Simpele baan, liefst net als vader 'iets met je handen'.
- Respect voor je ouders en interesse en bewondering tonen voor alles wat zij doen. (dus ze gaan voor de 20ste keer naar Zeeland op vakantie, foto's kijken en vol lof & bewondering zijn.)
- Actief persoon binnen de familie en vooral mee-roddelen over anderen en jezelf fantastisch vinden.
- Een vrij leven hebben is toegestaan (dus stappen, naar het voetbal gaan, sex, etc.) Mijn ouders zijn niet moeilijk. Wees er alleen niet eerlijk over en acteer christelijk en vroom.
- Niet te vooruitstrevend zijn of iets beter doen dan hun. (reizen naar het verre buitenland, lang doorstuderen of bijv. de ambitie hebben om ondernemen te worden).

Hoe ik ben:
- Een denker, ik werk met mijn hoofd en minder met mijn handen.
- Geïnteresseerd in ambitie, reizen en interessante mensen. Roddelen of genieten van iemands problemen is voor mij echt not-done. Ik kan het heel slecht hebben.
- Vol ambitie en al redelijk succesvol. Ik denk in meer en vind niet alles en iedereen eng.
- Daarop voortbordurend: ik vind andere culturen en mensen juist interessant.
- Zeeland vind ik geen hol aan en ga liever naar China of Thailand bijv.
- Ik ben kritisch en 'omdat ik het zeg', 'het staat in de bijbel', etc. is voor mij geen argument.

Je kan natuurlijk verschillend zijn, dat mag, maar de onderstaande gebeurtenissen maken mij ontzettend boos:

- Ik heb altijd goede cijfers en resultaten gehad, maar voornamelijk mijn moeder heeft mij altijd naar beneden gepraat. 'Dat is te moeilijk voor jou'. Als ik een niveau hoger mocht, praatte zij het uit m'n hoofd. Als kind trap je daar in.

- Mijn vriendin is niet christelijk en daarnaast modern, intelligent en komt uit een ondernemers familie die de hele wereld over reizen. Ik vind het fantastisch. Mijn ouders, met hun wat beperktere ambities hebben de eerste jaren van onze relatie echt ontzettend moeilijk en denigrerend gedaan. Mijn schoonouders en ouders hebben elkaar nog nooit ontmoet. Ik vertrouw mijn ouders voor geen meter, ze kunnen behoorlijk dom gaan lopen doen. Hoog uitvallen terwijl ze niets voorstellen. Mijn schoonouders hebben hun dochter wel eens overstuur gezien, dus die zetten ook wel eens hun vraagtekens. Desondanks blijven ze altijd geïnteresseerd en geven cadeaus mee. Mijn ouders vragen nooit naar mijn schoonouders en geven nooit wat mee.

- Mijn moeder zit heel de dag thuis en klacht alleen maar. Ze is moe, mijn vriendin kan niet blijven slapen omdat ze zo moe is, ze moet altijd zo hard werken en heeft zoveel stress. Is er echter bezoek met wat verse roddels dan is dat opeens allemaal verdwenen. Dan heeft ze energie te over.

- Geen interesse in wat ik doe. Een van mijn broertjes lijkt op mijn ouders. Hij doet werk met zijn handen. Alle interesse voor hem. De dingen die ik doe zijn minder interessant. Ik voor werk soms naar het buitenland, iets waar je als ouder toch trots op zou moeten zijn? Als je zoon 21 is? Ik merk er niets van. Daarnaast wat het meest kritieke moment wel toen ik terugkwam van een verre reis, een paar duizend kilometer verderop. Ontzettend veel beleefd en ontdekt. Ik kwam thuis. Geen interesse. Ze vroegen wel of ik mee kwam kijken naar de Zeeland foto's en foto's van een dagje Amsterdam. Ik was stil en deed het, ik was flabbergasted.

- Geen kritiek kunnen verdragen. 'Pap, mam, jullie reageren niet goed op mijn vriendin.' Reactie: 'Wat?' Zeur niet. Ma is moe en dan kom jij weer aan met je gezeik. Nee, jij weet niet waar je het over hebt. Toen ik jong was moest ik alles zelf doen. Ik heb geen cent van mijn ouders gehad.' Ik heb een redelijke band met mijn grootouders, die zeggen eerlijk dat ze mijn ouders heel veel hebben geholpen toen ze jong waren, voornamelijk op financieel gebied. Mijn vader stelt zich aan en ze waren jong + mijn moeder zwanger. Ze hebben tientallen duizenden guldens gehad van mijn grootouders. Ik betaal elke maand kostgeld en heb nog nooit iets qua geld ontvangen. Hoef ik ook niet, mijn vader moet zich alleen niet aanstellen. Ga ik de discussie verder aan dan kan het escaleren met een huilende moeder en woedende vader. Moeder: 'Je maakt me ziek' Pa' Je maakt je moeder ziek, schaam je!'

Toekomst
Er is nog meer, maar dat komt misschien later. Feit is dat de relatie waardeloos is. Momenteel woon ik nog thuis en ben ik nog redelijk afhankelijk. Toen ik nog volledig afhankelijk was hebben mijn ouders echt met mijn gevoelens en emoties gespeeld. Bijv. op een gegeven moment verboden dat mijn vriendin mocht komen. Dat zijn heftige dingen. Op dit moment werk ik binnen een internationaal bedrijf en ondanks mijn 21-jarige leeftijd, verdien ik redelijk goed en kan ik zelfstandig wonen. Dat ga ik dus ook doen op zeer korte termijn. Op dit moment woon ik nog thuis en het lijkt wel alsof mijn ouders aanvoelen dat ik volwassen en zelfstandig aan het worden ben. Soms gedragen ze zich echt als een kind naar mij toe, of ineens overdreven ophemelen of ineens out-of-the-blue vragen hoe het met mijn vriendin is. Heel verwarrend en moeilijk. Ik ben altijd een beetje zenuwachtig als ik thuis ben. Ga graag naar mijn zolder, daar voel ik me goed, of op mijn werk of bij mijn vriendin.

Het moge duidelijk zijn, ik ben boos en gezien de bovenstaande punten in mijn ogen volledig terecht.

Wat nu?
Binnenkort ga ik samenwonen met mijn vriendin. Klein appartement ergens en heb er best veel zin in. Mijn schoonouders helpen ook goed en the future is bright. Ik kijk voornamelijk uit naar een leven met een vrij wereldbeeld en mijn eigen keuzen. Onafhankelijkheid. Niemand kan mijn vriendin of iets anders verbieden.

Echter, ik voel me alweer zenuwachtig als ik bedenk dat mijn ouders langskomen. Gewoon weer die stress en totale non-interesse. Het voelt als een blok aan mijn been.

Wat houdt me dan tegen om het contact te vebreken?
- De reactie van mijn ouders. Ik zie een woedende vaker en huilende moeder die keihard op mijn geweten gaan spelen. 'Slechte zoon, waardeloze lul, ondankbare !!!'
- Het was soms ook wel fijn. Soms wel ja. Die eerste keer naar het voetbal, of die keer dat ik ziek was als kind en dat mijn moeder me in bed stopte. Tot ik een eigen identiteit ging ontwikkelen was ik de favoriete zoon. Die tijd ken ik ook nog.
- Praktisch nooit wat tekort gekomen. Iets wat mijn ouders maar al te graag als argument gebruiken. Dak boven mijn hoofd, warm bed, eten & drinken, school, computer, voetballidmaatschap, vriendjes die mochten spelen, etc. Ik leef en ben gezond.

Ik ben verdrietig. Soms bijna jaloers op mijn vriendin. De emotionele feedback die zij heeft van haar ouders is fantastisch. Iets wat ik echt mijn hele leven heb gemist. Dat ben ik gaan realiseren sinds wij een relatie hebben. Haar ouders zijn ook trots op wie zij is. Ik kan de Mount Everest beklimmen, mijn ouders zullen er weinig erkenning voor geven.
Mijn schoonfamilie accepteert mij volledig en ik voel me ook heel erg welkom en gewaardeerd. Ook iets raars: mijn schoonmoeder die tegen een vriendin van haar verteld dat haar schoonzoon business trips heeft naar het buitenland en dat haar schoonzoon dat goed doet. Mijn ouders hebben dat niet.

Iemand ervaringen of tips? Wat deed jij in jouw situatie?
Nogmaals, dit is een serieus verhaal en ik hoop dat ik het een beetje duidelijk heb kunnen omschrijven. Eigenlijk al erg fijn om het e.e.a. eens uit te schrijven.

Alvast bedankt voor de reacties.

[ Bericht 0% gewijzigd door Kloonomdatbeter op 18-09-2011 20:01:46 ]

Ik heb het in een keer getypt zonder controle, dus excuus voor de foutjes. Ga hem zo nog even door.

quote:

Op zondag 18 september 2011 20:11 schreef FredvZ het volgende:

[..]

Hoezo? Tis straks jouw voordeur en jij bepaalt voor wie je hem open doet.

Eens, maar dat klinkt makkelijker dan het is.

Voor anderen kan ik goed observeren, waarheden neerzetten en advies geven. Deze situatie kan ik minder makkelijk observeren, ik zit er namelijk al sinds mijn geboorte in.

Ik wil een zo eerlijk mogelijke beslissing maken. Volledig rationeel.
Meer en meer krijgt mijn eigen gevoel de overhand. Ik heb zelf mijn hele leven niets anders gehoord dan dat mijn ouders gelijk hebben, en mocht ik een andere mening hebben, dan is dat dus fout. En mocht ik het te ver doordrijven, dan ben ik dus een slechte zoon. Soms twijfel ik nog aan mijzelf, doe ik niet juist iets verkeerd?

Vandaar dit topic. Ik wil graag andere mensen horen, misschien juist wel over hun eigen soortgelijke situatie. Mensen die een bepaalde beslissing hebben gemaakt en hoe dat is afgelopen.

quote:

Op zondag 18 september 2011 22:36 schreef Catkiller het volgende:
Neem aan dat ze al wel van je plannen weten, wat was hun reactie daarop dan of heb ik daar overheen gelezen?

[..]

Is dat nou echt altijd de oplossing? Kijk als je je leven niet perfect in orde hebt en je ouders zeuren of je bent elke week minimaal 1 keer ruzie aan het maken met je vader of moeder dan snap ik dat maar zoals in dit geval? Afgaande op het topic dan he. Ze zeiken en zeuren over alles en dat heeft heul niks met de woonsituatie te maken, is alles dan ineens wel goed en mag alles wanneer hij niet meer bij ze woont?

Een half jaar geleden is het een keer goed mis gegaan. Weer het gezeur. Ik ging de discussie hevig aan. Het gevolg? Huilende moeder en woedende vader. Ik heb toen een week bij een vriend van mij gelogeerd. Mijn pa is toen langs gekomen, heel kalm en rustig. Hij kan het ook wel mooi vertellen dan. 'Jij was fout en heel misschien reageerden wij ook niet helemaal zoals het zou moeten.' Hevig oneens uiteraard, maar niet de energie om de discussie weer op te laaien. Ik ben toen weer terug gegaan. Sindsdien gaat het wel ietsje beter en kan ik het wel uithouden hier.

Door mijn actie is de een onhoudbare situatie verandert in een meer stabiele situatie. Ja, ik kan het wel uithouden. Toch lig ik soms nog wel eens nachten wakker met gebalde vuisten. Woede over bepaalde zaken.

Ik doe weinig fout. Ik ben er gewoon zeker van dat ik ze niet schaadt. Ik heb een goede baan, betaal netjes mijn kostgeld, gebruik geen drugs, ben gestopt met roken, zorg goed voor mezelf en sport, ben altijd netjes naar de familie en kennissen (ook al weet ik dat ze gezellig slecht over mij kunnen praten), koop cadeau's voor elke scheet die mijn broertjes laten. Allemaal voortkomend uit kleine trauma's.

Bijv. Ik zou mijn schoonfamilie belangrijker vinden dan mijn eigen familie omdat ik een keer een geurtje had meegebracht voor mijn schoonmoeder. Gevolg? Ik neem steeds producten mee voor mijn moeder omdat ik anders misschien iets fout doe. Ik had een tijdje niets meegebracht voor mijn broertjes aan cadeau's, en wel iets voor het neefje van mijn vriendin. Zelfde gevolg. Puur onbewust, maar ik kreeg wel de verwijten naar mijn hoofd. Zo heb ik talloze voorbeelden. Dit heeft mij veel stress gegeven.

In het verleden zijn ook cadeau's van mijn schoonouders door mijn ouders demonstratief weggegooid. Puur uit een soort afgunst. Mijn vriendin had een keer mooie nieuwe kleding, ze ziet er prachtig uit en vraagt mijn moeder wat ze er van vindt. Mijn moeder reageert afkeurend. Omdat ik afhankelijk was heb ik dit allemaal laten gebeuren. Gestrest en gezwijnd om mijn relatie te redden en om mijn familie te verbergen. Ik schaam me voor ze.

Inmiddels is dit minder. Het heeft mij wel getekend en nu ik alles heb overleefd en op orde begin te krijgen, vinden ze het nodig om wat kalmer te doen en opeens wel interesse te tonen of een compliment te geven. Wellicht bang om mij kwijt te raken.

Ik weet niet eens goed hoe ik moet reageren. Wanneer ze vragen naar mijn vriendin of werk voel ik meestal erg ongemakkelijk.

Zoals ik al eerder zei, ik heb kleine trauma's. Onrecht in combinatie met onmacht is traumatisch. De boosheid draag ik altijd bij mij. Eigenlijk wil ik erkenning voor het verdriet wat mij aangedaan, van mijn ouders. Maar dat zit er waarschijnlijk niet in. Wanneer er een serieus gesprek is, dan gaat het altijd enkel over dat verkeerde ding wat ik heb gezegd of de verkeerde actie die ik heb ondernomen. Bijv: 'Je weet dat we bepaalde regels hebben en dat we graag hebben dat je op zondag mee-eet als je vriendin hier is.' Twee antwoorden: Gek hé dat ik liever wegblijf als je zo denigrerend over haar doet, hetgeen lachwekkend is aangezien daar geen enkele aanleiding toe is. 2. De regel van 'samen eten op zondag' bestaat alleen als mijn vriendin er bij is, niet als ik alleen thuis ben. Verwarrend wellicht?

Zo'n serieus gesprek eindigt daardoor ook altijd in of een woede uitbarsting of ik reageer niet en accepteer dat ik degene was die fout deed.

Ik heb een heel goed voorbeeld: mijn zus.

Eigenlijk zelfde situatie. Ze hebben echt zoveel slechte dingen gezegd over haar vriend. Er deugde daadwerkelijk niets van hem, als ik mijn ouders moest geloven. Ze hebben ook niet geschroomd om hem te verbieden en daardoor hebben ze mijn zus 5 jaar niet gezien. En ik ook niet.

Mijn zus heeft hetzelfde als mij: een fantastische schoonfamilie. Na jaren van kapot maken realiseerde mijn ouders dat hij misschien zo slecht niet is. Is hij ook niet, sterker nog, hij is een held en heeft haar gered. Hier zal ik verder niet over doorgaan. Dus hebben ze de deur weer op een kier gezet en hebben ze mijn zus laten kruipen, die maar al te blij was dat ze misschien weer iets van familie had. En die jaren dat ze hem verbaal kapot gemaakt hebben? Geen enkel schuldbewustzijn. Sterker nog, dat het zo goed met haar gaat komt omdat haar opvoeding zo fantastisch is, aldus mijn ouders. Flabbergasted twice.

Mijn zus laat het gebeuren kiest voor de rust en accepteert een goede relatie nu en vergeet dat ze hem 5 jaar hebben lopen zwart maken bij alles en iedereen. Ik ga dat dus absoluut niet doen.