Stuur een mod weg (met verslag 19-21 van 22) #4!

Wederom heeft het weer even geduurd, maar daar is hij dan toch: Dag 17 van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS).

Zaterdag 10 september: Vancouver – Campbell River

Slapen in Hotel Vancouver is geen straf. Jammer alleen dat 's ochtends vroeg een wielerwedstrijd voor de deur moet vertrekken en een enthousiaste omroeper z'n best doet om dat feit aan iedereen, ook die er niet op zitten te wachten, mee te delen. Na de verder normale ochtendrituelen begeven we ons de deur van onze kamer uit. Daar wachten twee Japanse dametjes op leeftijd ons op. Al komt het meer neer op het wachten dat zij doen voor de lift en wij voegen ons daarbij.

Kennelijk hebben de Japanse dametjes op leeftijd een ander ochtendritueel dan wij, want ze kakelen er lustig op los deze vroege morgen. Als we de lift zijn ingestapt druk ik de knop voor de begane grond in en vraag in m'n beste Japans waar de dames heen gaan. Vancouver is het even logische als onbegrijpelijke antwoord. Zoals wel vaker het geval is, zwijgen de Japanners daarna in alle talen. Niet geheel de bedoeling, maar toch een resultaat. .

Het ontbijt nuttigen we via de vertrouwde 'het aantal ogen is de zoveelste mogelijkheid die zich aandient'-methodiek. De 2 leidt ons naar een Starbucks. In de Starbucks kijken we op de kaart. Vandaag gaan we weg uit Vancouver en morgen willen we gaan kanovaren met orka's en dus moeten we naar Vancouver Island. En meer in het bijzonder in de buurt van Quadra Island waar we kans hebben op ontmoetingen met de topjagers van de zeeën. Nu is dat vanuit Vancouver op twee manieren te bereiken: Direct vanuit Vancouver met de ferry naar Nanaimo op Vancouver Island en dan daar langs de kust noordwaarts rijden, of vanuit Vancouver noordwaarts rijden en bij Powell River de ferry nemen om de Strait of Georgia over te steken naar Vancouver Island. Zoals gebruikelijk biedt de dobbelsteen uitkomst.

Oneven wijst de laatste optie aan. Dat betekent de ferry vanuit Horseshoe Bay naar Gibsons, daarvandaan de Sunshine Coast Highway volgen tot Earls Cove, daar wederom een ferry pakken, maar dan naar Saltery Bay waar we de Sunshine Coast Highway zullen volgen tot Powell River, waar we weer een ferry zullen pakken, maar nu dan eindelijk naar Vancouver Island. Dit laat zich natuurlijk beter weergeven op een kaartje en dat hoeven jullie niet uit te zoeken, want dat heb ik voor jullie al gedaan:



Nadat we de Eclipse hebben laten ophalen door de Valet-Parking Service, begeven we ons naar Horseshoe Bay voor de ferry naar Gibsons. De overtocht duurt 30 minuten, maar kost $ 72,10. Stevig aan de prijs dat Canada, en we hebben nog een paar overtochten te gaan vandaag. .

Wat te doen op de boot? De baai kennen we al, dus laten we de motor eens bekijken:



Dit is duidelijk een 16 kleppen 2.4 L motor. Bruikbare informatie! Andere bruikbare informatie die we aan boord vinden, is een folder over de veerponten langs de kust. De tijden zijn verre van gunstig. Het is inmiddels het middaguur, maar de boot vanuit Earl's Cove vertrekt pas om half zes en de boot vanuit Powell River om tien uur. Dat betekent lange wachttijden onderweg.

Vanuit Gibsons volgen we de Sunshine Coast Highway. Aangezien we ruim de tijd hebben, kunnen we uitgebreid gaan lunchen. In de auto gooi ik een 1 en een paar kilometer verderop zien we het eerste bord dat ons naar een restaurant wijst: de Gumboot Garden Café & Restaurant in het plaatsje Robert's Creek dat even van de weg af ligt. Op de parkeerplaats van de Gumboot Garden dobbelen we voor het café (oneven) en het restaurant (even). De 4 geeft een duidelijk doel.

In de tuin krijgen we een plaatsje toegewezen en al snel volgt de kaart. Kennelijk zitten we in een biologische tent die zelf hun groenten en kruiden verbouwen. Costa dobbelt een Salt Island Lambburger met een soep en ik een BCCLT (Bacon Chicken Cheese Lettuce Tomato) sandwich met een salade. Het smaakt fantastisch!

Helaas heb ik vrijwel geen foto's terug kunnen vinden van deze dag (wat ook wel bleek uit de motorfoto), want dit was een leuke tent. Wellicht heeft Costa nog wat terug kunnen vinden?

Na de lunch rijden we weer verder over de Sunshine Coast Highway, maar niet lang. De tank kan wel weer een bijvulling gebruiken. Bij de Shell geven we de Eclipse wat het nodig heeft. Daar ontmoeten we mellow-shell-man:

Hey, all the way from California I see, ey?
No, we picked this bright coloured car up in Seattle.
Cool. Where you guys from?
Amsterdam.
A long way from home, ey?
We sure are, but Canadians make us feel at home.
Cool.

Bij Madeira Park maken we een korte tussenstop om even in het haventje te kijken. We lopen in stilte rond. De spanning tussen ons die we ook al op weg naar Vancouver voelden, is weer terug. Even een kwartiertje apart van elkaar door het haventje lopen doet ons goed. Dan rijden we weer verder met Bill Withers op de achtergrond. .

In Earls Cove moeten we een uurtje wachten op de boot. Naast ons staan 3 in geweldige staat gerestaureerde klassiekers uit de jaren '50. Ook hiervan ontbreken de foto's op mijn harde schijf. Deze oversteek duurt 50 minuten en is kennelijk gratis. Of zit bij de prijs van de vorige oversteek inbegrepen.


De auto op de boot naar Saltery Bay vanuit Earl's Cove.

Het begint al te schemeren als we de trip over de Sunshine Coast Highway voortzetten. Drie kwartier later rijden we Powell River binnen. We hebben de keuze om hier te overnachten na een lange dag (even), of de ferry van tien uur pakken en op Vancouver Island een motel pakken (oneven). Op de parkeerplaats van de ferry terminal dobbel ik een 1. Duidelijk. Al is het wel handig om alvast een overnachtingsplek te regelen.

Volgens de ANWB-gids zijn er twee mogelijkheden in Campbell River:
(1-3) Campbell River Lodge Fishing & Adventure Resort
(4-6) Passageview Motel

Costa gooit een 2 en dus moeten we het Resort bellen. Ze hebben plaats voor ons! . Mooi. Nu maar wat eten in Powell River. Vanuit de ferry-terminal zien we een paar etablissementen liggen. De dobbelsteen stuurt ons naar de Tree Frog Bistro.

Een goedlachse serveerster helpt ons aan een tafeltje met uitzicht op het water. Costa dobbelt een Alberta Steak en ik Pork Medaillons.

That's a nice way of picking your meal, ey?
And easy.
I can imagine. But you can't go wrong here. Everything tastes good, ey?

En alles smaakt ook goed. .

Na het eten is het tijd om richting de ferry terminal te vertrekken en daar de boot te pakken. Daar staan nog vier andere auto's te wachten. Uiteindelijk komen daar nog een pick up en een camper bij. Een vrij lege boot zo. .

Een uurtje later leggen we aan op Vancouver Island. Volgens Tom Tom is het nog een kleine drie kwartier rijden naar Campbell River. Een latertje. De bedden van het Resort zien er uitnodigend uit als we ervoor staan. Het enige dat we nog moeten doen is dobbelen voor de whale watching tour van de volgende dag. Aangezien er maar één kanotour is volgens de folders, pakken we nog wat folders voor boten. Dit zijn de opties:


(1-3) voor de linker twee, (4-6) voor de rechter twee. Ik gooi een twee.


(1-3) voor de linker, (4-6) voor de rechter. Ik gooi een drie.

Dus toch kanovaren.

In het volgende verslag: Meer boottochten? Kanovaren op zondag? NAPA Autopro's to the rescue? Jen The Wild One? Lifestyles of the Rich and Famous? Wildleven? Nog meer wildleven? Belachelijk veel wildleven? Revenge of the Japanese?

[ Bericht 2% gewijzigd door UIO_AMS op 01-07-2012 23:08:35 ]

quote:

Op zondag 8 april 2012 23:03 schreef Skaai het volgende:
Volgende keer dus een leuke dame meenemen die jullie entertaint

Misschien is dat die "Jen The Wild One"

quote:

Op zondag 8 april 2012 23:12 schreef flipsen het volgende:
Misschien is dat die "Jen The Wild One"

Zij wist ons zeker te entertainen. .

Leuk stuk weer. .
Zijn er eigenlijk plannen voor een dobbelavontuur in 2012? .

Het heeft 40 dagen geduurd sinds het laatste deel, maar daar is hij dan toch: Dag 18 van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS).

Zondag 11 september: Campbell River

De dag van het kanovaren met orka's is aangebroken. En volgens de folders moeten we daarvoor naar Quadra Island met de ferry van 08.30. Dus snel ontbijten in de Campbell River Lodge Fishing & Adventure Resort. Het continentale ontbijt is niet je van het, maar het is inbegrepen en veel tijd voor alternatieven hebben we niet.

Net op tijd zijn we bij de ferry die ons in 10 minuten naar Quadra Island brengt. En dat voor slechts $ 40. Volgens de folder vertrekt de kanotocht om 10.00 uur, dus we hebben nog wel even. De verhuur zit aan de andere kant van het eiland, waar we een kwartiertje later aankomen. Dik op tijd voor de dagtocht van 10.00 uur melden we ons bij de receptie. Twee alleraardigste jongedames ontvangen ons met de vraag of het goed is, dat de tocht om 10.30 uur begint. Voor een koffie en een thee met een huisgemaakt koekje is dat prima, antwoord ik. Dat laatste krijgen we niet, maar de koffie en thee zullen ze zetten. .

Terwijl wij genieten van ons warme drankjes, bellen de jongedames stad en eiland af op zoek naar een gids. Een half uurtje rondbellen later volgt het slechte nieuws: Alle gidsen zijn vertrokken gezien het einde van het seizoen, of hebben geen zin op zondagochtend.

[teleurstellend filmpje vanaf Quadra Island]

Als we snel zijn, kunnen we nog net de ferry terug naar Campbell River van 10.00 uur halen. Zonde van het geld deze exercitie. Gelukkig was de $ 40 van de heenreis inclusief de terugreis. Maar dit vraagt wel om een alternatief voor de dagbesteding: Een andere kanoaanbieder is er niet dus dan maar met één van de tourboten mee vanuit de haven van Campbell River om walvissen te spotten. Als we tenminste op tijd zijn en de boten niet vol zitten. Tijdens de overtocht zien we een tourboot vertrekken. Die hebben we dus gemist.

In de haven stappen we gelijk bij de touroperator van de net vertrokken boot binnen. De receptionistes vertellen ons dat ze die dag geen tochten meer hebben, maar wellicht wel het zusterbedrijf in Telegraph Cove op zo'n 2,5 uur rijden. Hun tour van 13.00 uur zouden we net kunnen halen. Een telefoontje later brengt weer een teleurstelling: Volgeboekt.

In een volgend haventje van Campbell River zitten nog twee touroperators, weten de receptionistes te melden. Dan maar daar naar toe.

De eerste touroperator in de volgende haven is gestopt met de tours in dit seizoen. Dit gaat niet goed.

De tweede touroperator in dit haventje heeft een rapidstour om 12.30 uur en een wildlifetour om 16.00 uur. Op rapids zitten we eigenlijk niet te wachten en de wildlifetour is een stuk later. Deze dag loopt niet goed zo. Ik vraag aan de receptioniste of er misschien een alternatief is. Die is er! Om 11.00 uur gaat Campbell River's NAPA Auto Pro op bedrijfsuitje en misschien mogen we mee van ze. Juist. Als een stel verstekelingen / vreemden op bedrijfsuitje meegaan. De receptioniste ziet onze aarzeling.

Don't worry, these are kind folk, ey.

En dat zijn ze! Van de franchise-eigenaar van de lokale NAPA AutoPro mogen die twee Nederlanders natuurlijk mee. En omdat we geen tijd meer hebben om een lunch voor onderweg te kopen, mogen we ook mee-eten van de in 4 grote bakken meegebrachte lunch van NAPA AutoPro. No problem guys, there's more than enough, ey!

Na ons ingepakt te hebben en een korte uitleg worden we ingedeeld in de boot van Jen, een mooie Canadese van onze leeftijd die in de zomer haar hobby van hard varen met 200+PK boten tot werk verheven heeft. Onder vrienden en collega's staat ze bekend als Jen The Wild One. Had ik al gezegd dat ik niet van daredevils hou? Gelukkig is het water kalm:



Nadeel hiervan is, dat Jen allerlei capriolen begint uit te halen met haar collega in de andere boot:

[filmpje vanuit de boot]

Onderweg naar Stuart's Island zien we een zeearend en een paar zeehonden:



Niet zoveel als normaal, volgens Jen. Dit eilandje zit normaal gesproken vol met zeehonden. In ieder geval niets nieuws voor ons. Maar dan komen we bij de rapids. Een muur van water opgestuwd door de beweging van de getijden. Een groot deel van het water van de Strait moet hier door een smal stuk:



Tof! Jen The Wild One is één van de weinige bestuurders die door de rapid heen mag varen. Spelend met het gas zorgt ze ervoor dat we stil in de rapid komen te liggen. Leuk om mee te maken. Als we eruit zijn, zien we een Stellar zeeleeuw die hetzelfde trucje uitvoert. Hij surft door de golf als het ware. Na nog wat langer gespeeld te hebben, varen we door naar Stuart Island voor de lunch van NAPA AutoPro.

De eilanden hier in de buurt zijn veelal privé-eigendom van puissant rijke Canadezen die met eigen watervliegtuigen hier naartoe komen om de zomer te vieren. Niet zo gek, want de omgeving ziet er geweldig uit:



De bijzonder goed gevulde wraps van NAPA AutoPro smaken trouwens prima. Als we na de lunch weer in de boot stappen, krijgt Jen een bericht door: Orka's zijn in de buurt gesignaleerd! Volgens Jen zijn dit niet de vaste residents die vis eten, want die zitten een paar honderd kilometer verderop. Dit zijn transitionals, die zeezoogdieren eten en volgens Jen waarschijnlijk de reden dat het eerdere eilandje gedecimeerd is qua aantallen zeehonden. Het is even zoeken, maar dan spotten we ze:











Orka's op deze tour spotten is uitzonderlijk volgens Jen. We volgen ze een tijdje van een afstand. Na een half uur vervolgen we onze weg terug naar Campbell River, de orka's achterlatend. Maar dan duikt plotseling een Stellar zeeleeuw op tussen onze boten. En de orka's zitten niet ver achter ons. Al kunnen we ze niet meer zien. Silent running aldus Jen. Gelukkig wordt de terugtocht uitgesteld om te kijken hoe dit zal aflopen. Daar is een filmpje van:

[filmpje van orka's en de zeeleeuw]

Met dank aan NAPA AutoPro, Jen die langer bleef hangen bij de orka's (een uur langer dan afgesproken) en de onwillige gidsen van de kanoverhuur is dit toch een bijzonder fortuinlijke dag geworden. Hier nog een plaatje van de touroperator:



Terug in de Campbell River Lodge Fishing & Adventure Resort willen Costa en ik - na het doen van de was - plaatsnemen in de hot tub, maar dat mag kennelijk niet van de Japanse eigenaars. Dus nemen we maar wat te drinken in de tuin met uitzicht op de rivier. Daar zwemmen nog wat zeehonden en zien we af en toe een zalm uit het water springen. Toffe plek. De rondborstige serveerster mag er ook zijn. Als ze vraagt of we ook wat willen eten, antwoordt de dobbelsteen bevestigend. Ons gedoe met de dobbelsteen kan ze wel waarderen. Zeker als de dobbelsteen een assortiment van Japans hapjes toewijst. Good call by the dice!

De tempura is zeker niet verkeerd en kennelijk is deze tuin een ontmoetingsplek voor de jonge mensen uit Campbell River. Al snel zijn ze laveloos. Ondertussen doe ik de was in de droger. Wij besluiten een fles wijn uit onze Kelowna-collectie (Cool Splash, House of Rose) soldaat te maken. Als ik de was op wil halen, blijkt de wasruimte op slot. Wassen na een bepaald tijdstip mag kennelijk ook niet van de Japanse eigenaars. In onze kamer zien we nog een docu over 9/11 op televisie en dan vallen we in slaap. Het was een enerverende dag.

O ja, wie ooit in Campbell River strandt met autopech: NAPA AutoPro is the way to go! .

In het volgende verslag: Pamela, Victoria, Tree of Life, Cathedral Cove, en een klein chocolade dessert.

Cool verslag weer, gelukkig toch nog goed uitgepakt En de japanse eigenaars waren bang voor geflik(ker)flooi in de hottub ofzo?

Dit verslag werd mede mogelijk gemaakt door NAPA autopro

Ik had het vorige deel ook nog niet gelezen! Prettige verrassing dat ik er nu dus twee achter elkaar had, goed werk )

quote:

Op maandag 21 mei 2012 00:44 schreef flipsen het volgende:
Cool verslag weer, gelukkig toch nog goed uitgepakt En de japanse eigenaars waren bang voor geflik(ker)flooi in de hottub ofzo?

En in de wasruimte.

quote:

Op maandag 21 mei 2012 07:45 schreef Thetallguy het volgende:
Dit verslag werd mede mogelijk gemaakt door NAPA autopro

De Campbell River franchise. .

quote:

Ik had het vorige deel ook nog niet gelezen! Prettige verrassing dat ik er nu dus twee achter elkaar had, goed werk )

Graag gedaan.

Je had nog 2 dagen extra kunnen wachten met posten voor een mooi rond getal

Erg tof van NAPA om jullie mee te nemen , dat soort gastvrijheid kan je in sommige landen ver zoeken....

Ik ben nu wel benieuwd naar de filmpjes van Costa! Komen die nog eens online?

quote:

Op maandag 21 mei 2012 08:21 schreef UIO_AMS het volgende:

[..]

Graag gedaan.

De ) had natuurlijk moeten zijn. Stomme Android toetsenbord.

Goed bezig UIO en leuk geschreven stukjes (ga zo door )

_{Ik blijf stiekem hopen dat er een volgend dobbelsteenavontuur komt}

quote:

Op woensdag 23 mei 2012 19:41 schreef k_man het volgende:

[..]

Jij denkt echt dat die bestaan?

*wacht op het verslag over een klein chocoladedessert*

quote:

Op woensdag 23 mei 2012 19:41 schreef k_man het volgende:

[..]

Jij denkt echt dat die bestaan?

Er is inderdaad nog geen bewijs van..

Fijn, nu heb ik al een half uur de reclame van NAPA in mijn hoofd...

Voila: Dag 19 van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS).

Maandag 12 september: Campbell River – Victoria

Vandaag staat de rit naar Victoria in het zuiden van Vancouver Island op het programma. Een mooi stukje rijden, maar eerst ontbijten in de Campbell River Lodge Fishing & Adventure Resort.

Onderweg naar Victoria kunnen we natuurlijk wel wat doen. Een snelle blik in de boeken leert ons, dat de mogelijkheden zijn:

1-2: Ski Mountain
3-4: Pacific Rim National Forest
5-6: Scenic drive along the coastline (met meerdere attracties)

Costa neemt de verantwoordelijkheid voor het werpen van de dobbelsteen en komt met een drie op de proppen. Een kleine omweg naar het nationale bos dus:



Nou vooruit, een flinke omweg. Maar geen probleem, we hebben alle tijd.

Na een uur over de snelweg nemen we de afslag naar Port Alberni en verder naar Pacific Rim National Forest. Nog voor Port Alberni rijden we door Cathedral Cove. Als je in de buurt bent, moet je hier zeker heen gaan. Hoge sparren spelen met het zonlicht dat er doorheen valt. Waar de naam vandaan komt is gelijk duidelijk. Een schitterend schouwspel speelt zich voor ons af. Je zou hier kunnen rondlopen, maar dit is niet onze attractie. Die ligt nog een anderhalf uur rijden verderop.

De verdere rit naar het Pacific Rim National Forest is een mooie. Winding roads waar onze Eclipse goed mee uit de voeten kan. Aan het einde van de weg staan we plots bij het visitor centre. Daar staan allerlei waarschuwingsborden:





Mountain Lions (puma's) zijn gesignaleerd en hebben in de afgelopen week een klein jongetje aangevallen. .

Helden als we zijn, stappen we in de auto. De weg volgt hier de kust naar Tofino in het noorden door het park. Langs de weg zijn diverse trails uitgezet. De dobbelsteen wijst ons de eerste aan.

We lopen door het woud van grote Red Cedars. ook wel de Tree of Life genoemd in deze omstreken. Deze bomen kunnen wel 800 jaar oud worden. Het is een mooie omgeving:









Het was de omweg in ieder geval meer dan waard. Na de wandeling is het tijd voor lunch. De dobbelsteen wijst ons de tweede mogelijkheid om te lunchen aan. Dat blijkt een caravan bij de Wya Surf Shop genaamd de Dog House Hamburgers:



Costa werpt een 1 voor ons beiden wat de Wyaburger met chips oplevert. De gozer in de Dog House is bepaald niet onder de indruk van onze manier van kiezen. Met een zeldzaam ongeïnteresseerde houding neemt hij onze orders op en maakt ze klaar. Desondanks smaken ze prima.

Na de lunch rijden we terug naar de snelweg en vervolgen onze weg naar Victoria, wat volgens de navigatie nog ruim drie uur rijden is. De snelweg voert ons door Ladysmith, de geboorteplaats van het natuurlijke fenomeen Pamela Andersson. Vreemd genoeg zien we in Ladysmith niets dat ons doet denken aan haar bekendste kind. .

Eenmaal in Victoria raadplegen we weer de dobbelsteen. Het derde etablissement met slaapkamers zal de onze zijn. Het blijkt een ketenmotel buiten het centrum te zijn genaamd Howard Johnson Motel. Niets bijzonders, maar ook niet slecht. Maar wel happy!



Go Happy, Go HoJo!

Na even opgefrist te hebben, rijden we de stad in. De hoofdstad van British Columbia ziet er aardig uit, maar het is wel een toeristentrekpleister. En met toeristen bedoelen we dan bejaarden. In de haven besluiten we op zoek te gaan naar een visrestaurant. Drie mogelijkheden dienen zich aan:

1-2: Oyster Bar
3-4: Pescatores
5-6: Rick's Seafood Grill

De dobbelsteen stuurt ons met een 6 naar Rick. Gelukkig heeft hij plaats voor ons. Ruim zelfs. Kennelijk is een maandagavond in Victoria geen restaurantavond. Als voorgerecht dobbel ik een New England Chowder en Costa Crab & Shrimp Filled Mushrooms. Uitstekend! Als hoofdgerecht dobbelen we allebei de heilbot. Prima!

Als we het op hebben, vraagt de leuke serveerster of we nog plek hebben voor een klein toetje. Dat moet net passen. Het menu kent maar 5 nagerechten, maar vanwege Pink Ribbon week is er een speciale Pink Ribbon Dessert. Die kennen we plaats 6 toe. Costa dobbelt de Seven Layered Chocolate Cake met een twee. Ik gooi de 6. Een roze tiramisu voor mij.

Het duurt even, maar dan komt de serveerster met onze desserts aangelopen. Ik zie haar komen, maar Costa zit met zijn rug naar haar gekeerd. En wat ik zie is overweldigend:



Dat is geen klein dessertje, dat is een torenflat van chocola.

Ik herinner mij weer de woorden van Tim Allen uit de film die we in Kelowna zagen:

Never give up, never surrender!

Costa kan er niet om lachen (nou ja, eigenlijk wel). Het kost hem veel moeite, maar het lukt:



Serveerster: How was your dessert?
Costa: Very nice, but a bit on the small side.
Serveerster:

Om wat te verwerken, lopen we nog een rondje door het centrum, maar daar valt niet veel te beleven. En dus keren we terug naar het motel.

In het volgende verslag: Een Canadese die aanbiedt om het ontbijt te betalen? Dobbelen om een Bugatti? Willie's? That's no reservation! Emily? Born to be Wild? Canadese tapas?

Wat een enorme taart-unit! En respect dat ie helemaal op ging

Als verrassing gelijk ook: Dag 20 van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS).

Dinsdag 13 september: Victoria

We hebben goed geslapen in het Howard Johnson, maar een ontbijt is geen onderdeel van de faciliteiten. So far, so happy. En dus gaan we Victoria maar in. Het centrum is een klein kwartiertje lopen langs het water. Een prima manier om wakker te worden, vind ik. Costa heeft daar toch echt koffie voor nodig. Via een loopbrug gaan we het water over en aan die kant van het water spotten we Caffee Fantastico met daarbij een bakkertje. Daar dobbel ik een cinnemon roll en Costa een pain au chocolat. Er is alleen één klein probleem: de koffie en thee kunnen we met creditcard betalen, maar de broodjes moeten we cash afrekenen. En we hebben geen cash op zak. .

We staan wat te rommelen in onze zakken en vragen naar de dichtstbijzijnde pinautomaat. Die blijkt niet in de buurt te zitten. Gelukkig schiet een Frans-Canadese vrouw ons te hulp en biedt ons de broodjes aan. Ze smaken er extra lekker door. .

We lopen verder langs het water tot we bij een volgende brug komen, waarmee we weer terug naar de kant van het centrum kunnen. Dat doen we en blijven daarna langs het water lopen. Tal van mogelijkheden dienen zich aan om de dag door te komen. Voor de keuzebepaling kiezen we de variant: even is ja, oneven is nee.

De eerste optie is het huren van een oldtimer om daarmee een paar uurtjes rond te touren. Voor $ 99 rijden we 2 uur in een Bugatti!!! Toch toepasselijk gezien de dobbelactie bij de Bugatti's in het Franse Nationale Automuseum in Mullhouse. Jammer genoeg is de dobbelsteen met een 3 een andere mening toegedaan. . Helaas heb ik geen foto hiervan teruggevonden.

De volgende optie is een rondvlucht met een watervliegtuig. Ook leuk! Voor $ 90 pp vliegen we een rondje over Victoria. Helaas vindt de dobbelsteen het met een 5 niet zo tof. .

We rusten even uit bij het provinciehuis. Daar heb ik wel foto's van:







Inmiddels zijn we aangekomen bij de ferry terminal waar we morgen op de boot moeten stappen naar Port Angeles in de VS. De boot vertrekt om 10.30 uur, maar we moeten om 9.00 uur al door de douane. Een vroegertje! . Volgens de leuke receptioniste hebben we de laatste reserveerbare plek:

Receptioniste: What's your first name?
UIO: Dennis, and yours? .
Receptioniste: . That's not making a reservation.
UIO: .

Nu ja, we hebben de laatste plek. .

De volgende optie die zich voordoet, is het Royal Museum of British Columbia. En de dobbelsteen zegt met een 2 ja! Het is inmiddels elf uur en we moeten nog wat souvenirs kopen voor onze vriendinnen. Altijd belangrijk! Dus struinen we eerst door het centrum op zoek naar originele Canadese cadeautjes (jawel, maple syrup maakt er ook onderdeel van uit .). Na een uurtje shoppen wordt het wel eens tijd voor de lunch. Het vertrouwde aantal ogen is het zoveelste etablissement doet ook nu weer goed werk. De 1 stuurt ons naar Willie's Bakery.

In de serre van Willie's Bakery:



dobbelen we onze lunch bij elkaar. Met een 3 krijgt Costa Lox & Bagel en ik werp een 1, wat me Apple Cinnemon Pancakes oplevert. Even laat het gepaard gaan met maple bacon. En het smaakt fantastisch! Op de vraag of we daar morgen mogen gaan ontbijten, antwoordt de dobbelsteen met even en dus ja!!! . Wie ooit in Victoria komt, doet zichzelf/haarzelf te kort als hij/zij daar niet gaat lunchen en/of ontbijten.

Dan wordt het tijd om het museum in te gaan. Bij de kassa ontdekken we meerdere opties. Altijd leuk voor de dobbelsteen. .

1-2: Alleen museumbezoek.
3-4: Museumbezoek plus 1 film in het IMAX-theater
5-6: Museumbezoek plus 2 films in het IMAX-theater

Costa werpt een 3. Nu moeten we nog kiezen uit de films. Even is Born to be Wild, oneven is Dinosaurs. Ik gooi een 4. Born to be Wild dus.

De IMAX ervaring is geweldig en het museum is een leuk van-alles-wat-museum met veel over de geschiedenis en natuur in BC. Daarnaast is er een tentoonstelling over het leven van Emily Carr die uit BC komt. Al met al een aanrader voor bezoekers van Victoria. .

Zo rond de klok van 5 wordt sluitingstijd aangekondigd. In het winkeltje scoren we nog wat souvenirs (een notitieblokje van olifantenstront) en lopen dan naar buiten. Daar staat een klok die door Nederlanders is geschonken voor het zoveeljarig bestaan van de stad / provincie.
De klokkentoren staat rechts op de eerste foto van vandaag. Zeker niet de mooiste klokkentoren ooit.

Volgens de bekende methode bepalen we het zoveelste restaurant dat we zullen bezoeken. Nummer 4 leidt ons naar een Canadese tapasbar genaamd: The TapaBar. Enige creativiteit in het bedenken van namen ontbreekt wel bij de Canadezen. .

Via een ingewikkelde methode met dank aan de zeer uitgebreide kaart dobbelen we 6 verschillende schaaltjes bij elkaar (chips fondue, chicken chipolte, chorizo grilled, beans and salted cod, gamba's in coconutmilk en grilled eggplant in tomatosaus). Voor Spaanse begrippen is het allemaal wat vlakjes qua hitte, maar dat zal wel voor de Canadezen gedaan zijn.

Na het eten duiken we nog een pub in (The Irish Times Pub) waar we kijken naar rugby. Gezien de vermoeide benen, nemen we uiteindelijk een taxi terug naar het motel. Daar kijken we nog wat naar onze favoriete programma's alvorens we in slaap vallen. .

In het volgende verslag: Back to Willie's Bakery. Back to the US of A. Back to the Twilight! Dobbelen voor een gelukkige FOK!ster en nog een geboorteplaats van een bekend persoon.

Ik snap het. Dit is net als het lezen van een goed boek. In het begin kan het niet snel genoeg gaan en aan het einde zou je willen dat er nog meer kwam. Maar hier is dan toch: Dag 21 van het Grote Dobbelsteenavontuur 2011 in het westen van Canada (en een stukje VS).

Woensdag 14 september: Victoria – Olympia

We hebben wederom happy geslapen in het Howard Johnson, en dan is het tijd om uit te checken. Op naar Willie's Bakery! En dan door naar de ferry terminal voor de boot naar de VS. En dan zien we wel.

We parkeren de Eclipse in de buurt van de Bakery, die gelukkig al open is. Costa dobbelt een Full Stack Of Pancakes met Maple Bacon en met een Rasberry Topping. Ik moet het volgens de dobbelsteen doen met een Traditional Breakfast en een Maple Sausage:



Niet bepaald een klein ontbijtje, maar het smaakt wederom voortreffelijk.

Dan is het tijd om Canada te verlaten. . Gelukkig wel per boot. . Na de gebruikelijke poespas bij de Amerikaanse douane gaan we aan boord. Het is een mooi schouwspel als we de haven uitvaren. Op het bovendek haal ik de dobbelsteen te voorschijn. Het is tijd om te bepalen wie de gelukkige winnares is van het souvenir:

[filmpje zodra Costa de tijd heeft om z'n harde schijf te schonen en de filmpjes mooi te maken]

Nou dat is dus duidelijk. . Het souvenir zal weldra haar kant opkomen. Tevens een goed moment om de verliezers een teleurstellend bericht te sturen. .

In het winkeltje aan boord zie ik plots een boek liggen dat me bekend voorkomt: Hotel on the Corner of Bitter and Sweet. Het boekje dat voor een belangrik deel zich afspeelt in de kelders van het Panama Hotel in Seattle. Dat kan geen toeval zijn! En dus koop ik het maar zonder de dobbelsteen te raadplegen. .

Eenmaal aan land staan we voor de keuze om de 101 west of de 101 east te nemen. Oneven levert de westelijke omgang op. Dit is uiteindelijk de route die we vandaag zullen volgen:



Al gauw staan we weer voor een keuze: Rijden we over de 101 een stuk door het Olympic National Park, of volgen we de kust nog een stuk en sluiten dan aan op de 101. Met een oneven slaan we af de Highway 112 (of Vietnam Veterans Memorial Highway) op. Na verloop van tijd gaat deze over op Highway 113 (of Korean Veterans Memorial Highway), welke ons weer naar de 101 brengt.

Ook al is het een mooi stukje rijden vandaag, alleen maar in de auto zitten is ook zo saai. Gelukkig weet de dobbelsteen raad. De 6e mogelijkheid (bruine borden langs de weg met toeristische punten van interest) die zich voordoet, zal de attractie van de dag worden. En dat duurt maar. Na een uur staan we pas op nummer 4, maar dan naderen we het plaatsje Forks. Niet dat daar veel te beleven valt, maar het geboortehuis van de schrijver van de Twilight boeken tellen we als nummer 5. Het hele plaatsje hangt trouwens vol met posters over de Twilight serie. Niet veel later doemt bord nummer 6 op: Hoh Rain Forest, diep in het Olympic National Park. Mooi! Het is een omweg van maar een uurtje extra rijden. We zijn langere omwegen gewend. .

Bij het Visitor Centre krijgen we middels duidelijke bordjes uitleg: Hier valt veel regen. 142 inch per jaar om precies te zijn. Dat is 100 inch meer dan Seattle, toch ook een stad die bekend staat om de vele regen.

Het Visitor Centre is de start van vele trails door het park. Aangezien wij geen hikers zijn en ook niet dagen de tijd hebben, blijven twee opties over: even is het mos-pad, oneven het hoge bos-pad. Costa gooit even en dat levert de volgende plaatjes op:







De moeite waard dus. Net buiten het Visitor Centre staat trouwens de grootste boom van het gebied langs de weg. Hier zien jullie alleen de voet:



Na ons uitstapje naar het Hoh Rain Forest in het park volgen we de 101 zuidwaarts. Naar Aberdeen, waar Kurt Cobain geboren is. Een troosteloze plek. En net als Ladysmith is er niets dat aan het bekendste kind van de stad doet herinneren. Dat doen ze in Forks toch beter.

Enigszins gedeprimeerd rijden we door naar Olympia, State Capitol of Washington. Een prima plek om te overnachten. Het Visitor Centre is gauw gevonden. Helaas blijkt het al gesloten te zijn. Ook een kaart/lijst met hotels ontbreekt in de ruiten van het centrum, maar dan doemt een man op vanaf de parkeerplaats. Of we een hotel zoeken? En in welke prijsklasse? En in het centrum of daar buiten? De man blijkt een medewerker die net heeft afgesloten, maar hij kan wel wat tips geven:

1-2: Capitol Inn
3-4: Phoenix Hotel
5-6: Governor Hotel

Als ik de dobbelsteen tevoorschijn haal, begrijpt hij direct de bedoeling. . Ik vraag hem of hij wil dobbelen en dat wil hij wel. Maar vastgelegd worden op de camera vindt hij te ver gaan. . Hij gooit in ieder geval een 3 en wij dankbaar nemen afscheid van de onbekende man met het Phoenix Hotel in het centrum als bestemming.

De parkeerplaats van het Phoenix Hotel is stampvol en onze ergste vermoedens blijken waar te zijn: geen kamers beschikbaar. Wat een eikel die kerel van het Visitor Centre (geintje natuurlijk, het was ontzettend aardig van hem om ons nog even te helpen ook al zat zijn dag er al op.) Dat wordt dobbelen met een keuze uit:

1-3: Capitol Inn
4-6: Governor Hotel

Ik gooi een 5.

De Governor heeft in ieder geval een kamer met twee bedden vrij voor ons. Aangezien we de volgende dag pas later op de dag vliegen, mogen we om 14.00 uur uitchecken. En de bijzonder corpulente kerel achter de balie weet ook wel wat restaurants voor ons:

Even: FishTale Pub
Oneven: Cascadia
Ik gooi een zes, wat de man van de balie kan waarderen. Goed voedsel zegt hij. Gezien zijn omvang zal hij er wel het nodige vanaf weten. .

De FishTale Pub zit een klein endje verderop. Het is een gezellige kroeg met goed eten. Dat is wel duidelijk. Iedereen zit aan volle borden en pints van het eigen brouwsel. De FishTale Brewery zit tegenover de pub. Liefhebber Costa dobbelt dan ook maar wat graag voor één van de eigen brouwsels.

Als gezamenlijk voorafje dobbelen we elk een gerecht. Ik zorg voor de croquettes en Costa voor de Razor Clams. Voor het hoofdgerecht dobbelt Costa een Skirt Steak en ik de Ribs. Het smaakt allemaal bijzonder goed. Een aanrader voor wie ooit in Olympia belandt.

Na het laatste rondje dwalen Costa en ik nog wat door het centrum, maar dan maken we ons op voor de laatste nacht in Noord Amerika.

In het volgende verslag: Back to Seattle. Back to The Netherlands. Weliswaar niet geheel zonder problemen, maar dat lezen jullie later wel. .

Bijna back.