[Reisverslag] Engeland + Schotland + Wales

Engeland , Schotland en Wales 30 juni – 22 aug 2011

Hier volgt een verslagje van ca 8 weken kamperen in Engeland, Schotland en Wales ( 30 juni – 22 aug). De bezochte plaatsen zijn in een aantal gevallen wat minder voor de hand liggend omdat ik vooral plaatsen wou bezoeken waar ik nog niet eerder was geweest. Daarnaast heb ik een route gekozen waarbij ik langs een aantal voor mij interessante natuurreservaten kwam.

Ondanks de enorme hoeveelheden wildlife die ik op mijn reis heb gezien heb ik daar helaas geen foto’s van want ik had geen zin om een zware camera mee te sjouwen (in tegenstelling tot een goede verrekijker, die ik bijna altijd bij me droeg). Je moet in dit verslag dus genoegen nemen met wat eenvoudige kiekjes genomen met een piepklein 3 Megapixel pocketcameraatje.

Route:

1) Canterbury (Kent, England)
2) Kessingland (Suffolk, England)
3) Norwich (Norfolk, England)
4) Sandringham (Norfolk, England)
5) Scarborough (North Yorkshire, England)
6) Dunstan Hill (Northumberland, England)
7) Haltwhistle (Northumberland, England)
8) Culzean (South Ayrshire, Scotland)
9) Glencoe (Highland, Scotland)
10) Poolewe (Highland, Scotland)
11) Achnahaird (Highland, Scotland)
12) Scourie (Highland, Scotland)
13) Loch Alvie (Cairngorms, Highland, Scotland)
14) Ravenglass (Cumbria, England)
15) Bala (Snowdonia, Gwynedd, Wales)
16) Holy Island (Anglesey, Wales)
17) Llanberis (Snowdonia, Gwynedd, Wales)
18) Ynys-Hir (Ceredigion, Wales)
19) St Davids (Pembrokeshire, Wales)


 

1) Canterbury (Kent, England)

Canterbury is natuurlijk een erg leuke oude stad (ik was er al eens geweest) met o.a. een schitterende kathedraal en zo’n chique traditionele school. Daarom was dit een perfecte basis waar vanuit een aantal locaties in de buurt konden worden bezocht. Ik kampeerde net buiten de stad (ca 30 minuten lopen naar het centrum) dus dat was lekker makkelijk.

Buiten Canterbury heb ik de reservaten Stodmarsh en Oare Marshes bezocht, beiden erg mooi kwa watervogels, evenals Sandwich Bay helemaal in het oosten. Het oude stadje Sandwich waar ik nog nooit van had gehoord is trouwens prachtig, met o.a. veel middeleeuwse timber framed huizen, een eeuwenoude brug + tolpoort en oude herbergen daar omheen. Canterbury en omgeving beviel me zo goed dat ik er langer bleef dan gepland.

2) Kessingland (Suffolk, England)

Kessingland is een locatie vlak bij het strand even ten zuiden van Lowestoft. Ik had de hele dag uitgetrokken om er te komen, dus tijd genoeg voor een toeristische route. Zo ben ik bijvoorbeeld een paar uur gestopt in Lavenham, wat weer zo’n prachtig middeleeuws stadje is dat ooit zeer welvarend was door de productie en handel in wol.



Mooie scheve huisjes in het middeleeuwse wol stadje Lavenham, Suffolk.

Toen ik s’avonds na aankomst in Kessingland een strandwandeling maakte ontdekte ik dat er op het strand een kolonie van vele tientallen dwergsternen aan het broeden waren. Dit deel van het strand was (gelukkig) afgezet ter bescherming van de vogels, maar deze schitterende kleine sterntjes zijn erg dapper als het gaat om de bescherming van hun nest en als je maar in de buurt kwam van de afzetting werden er al schijnaanvallen ingezet waarbij de vogels luid krijsend vlak over je hoofd vlogen.

De hoofdreden voor mijn bezoek aan Kessingland was echter het in de buurt liggende RSPB reserve Minsmere (RSPB= Royal Society for the Protection of Birds). Zoals veel RSPB reservaten is dit een door mensen gecreëerd natuurgebied, waarbij men heeft gepoogd het oorspronkelijke landschap te herstellen. In dit geval zijn dat de uitgebreide rietlanden die hier ooit waren, maar door landbouw en drainage bijna allemaal zijn verdwenen. Met het verdwijnen van habitat verdwenen ook dier- en plantensoorten die hier ooit veel voorkwamen. De RSPB probeert dit weer gedeeltelijk terug te draaien door (vaak laag rendabele) landbouwgrond op te kopen en het oorspronkelijke landschap terug te brengen. Hiervoor leggen ze dijkjes en sluizen aan en wordt het grondwater peil zorgvuldig gemanaged. Zo creëren ze een zeer gevarieerd landschap met meertjes,rietlanden, stukjes bos, weilanden, etc zodanig dat het weer de ideale woonomgeving wordt voor een breed spectrum aan soorten.

Ik ben onder de indruk van het succes van deze aanpak. Hoewel het natuurlijk maar een piepklein stukje van het oorspronkelijke land terugbrengt, dit reservaat bruist van het leven! Begin jaren ’70 voordat conservatie begon was er nog maar één (!) broedpaar marsh harriers (“bruine kiekendief”) in de hele UK (met nest op deze plek, die later het reservaat zou worden). Nu kun je weer hele families marsh harriers zien jagen over het riet. Er broeden bijvoorbeeld ook weer bitterns (“roerdomp” – ik had het geluk een te zien) en toen ik er was was er een groep van 9 (!) lepelaars. Grappig detail: zelfs een uit de dierentuin ontsnapte flamingo heeft het reservaat weten te vinden!

Er was zoveel te zien in het reservaat dat ik er totaal 2,5 dagen heb rondgelopen. En ik ga er in te toekomst zeker terugkomen.

Grenzend aan RSPB Minsmere ligt Dunwich Heath, een mooi heidegebied en het plaatsje Dunwich dat in de loop van de eeuwen bijna helemaal in zee is verdwenen (de rotsen waarop het staat brokkelen langzaam af en stukje bij beetje valt het stadje in zee).

3) Norwich (Norfolk, England)

De stad Norwich was leuk om een keer te zien maar verder niet zo spectaculair. De reden om hier te stoppen was (alweer) de aanwezigheid van 2 (kleine) RSPB reservaten: Strumpshaw Fen en Buckenham Marshes. (Norfolk staat in de UK niet voor niets bekend als een soort birdwatchers heaven…).

4) Sandringham (Norfolk, England)

In Sandringham kampeerde ik in een bos dicht bij de noordkust van Norfolk. Belangrijkste reden was opnieuw een reservaat in de buurt: RSPB Titchwell, maar de hele de kust mag er wezen. Grotendeels plat zandstrand, maar er zijn steile roodkleurige rotsen in de buurt van Hunstanton, met nesten van fulmars (“noordse stormvogel”) die lijken op meeuwen maar meer verwant zijn aan de albatros.

5) Scarborough (North Yorkshire, England)

Dit is een van de plaatsen waar ik de mooiste herinneringen aan heb. Ik kampeerde op een locatie ongeveer 1 uur wandelen van Scarborough, slechts een paar honderd meter van de prachtige kust van North Yorkshire.



Elke avond wandelen langs de prachtige kust in de rode gloed van de avondschemering. En elke avond zag ik hier twee prachtige wittige kerkuilen over de velden jagen die dan oranje oplichtten in de avondschemering…magisch mooi! Elke keer als ik s’avonds na het eten “een uurtje” ging wandelen kwam ik steevast pas 4-5 uur later terug. Gelukkig blijft het heel lang licht. Op de achtergrond zie je Scarborough liggen met Scarborough Castle, waar btw peregrines (“slechtvalken”) een nest hadden.

Op reis naar Scarborough ben ik nog even gestopt in Lincoln, ook weer zo’n prachtig oud stadje met een verpletterend mooie kathedraal en in het oude gedeelte een paar woonhuizen uit de twaalfde eeuw.

De Stad Scarborough is wel aardig om te bezoeken maar verreweg het mooiste is de kustlijn en een aantal dingen in de omgeving, bijvoorbeeld de North York Moors waar ik een dagje heb rondgewandeld. Schitterende heuvels, weilanden en heide die wemelt van de red grouses (die op het etiket staat van “The Famous Grouse” whisky).



Schaapjes op de prachtige North York Moors. Eigenlijk moet ik nog eens terugkomen als de heide in bloei staat.

Een hoogtepunt van deze reis was een bezoek aan Bempton Cliffs, een locatie waar enorme hoeveelheden zeevogels zoals puffins (“papegaaiduiker”), guillemots (“zeekoet”), razorbills (“alk”), kittiwakes (“drieteenmeeuw”) en gannets (“jan-van-gent”) nestelen. Eigenlijk is dit al te laat in het seizoen, het broeden is al zo’n beetje afgelopen en de vogels beginnen alweer terug te keren naar zee. Maar het was nog steeds spectaculair.



De spectaculaire Bempton Cliffs. Al die witte stipjes zijn gannets (“jan-van-gent”), vogels met een spanwijdte van bijna 2 meter! Op andere plaatsen zaten dan weer andere soorten zoals razorbills, guillemots, puffins en kittiwakes.

Op het moment dat je de rotsen nadert ruik je al de guano van tienduizenden vogels en hoor je het lawaai van vooral de kittiwakes. Maar als je dan uiteindelijk de rotswand ziet met al die vogels dan is dat echt overdonderend. Ik kom hier zeker nog terug, misschien komend voorjaar als de bevolking en activiteit op een hoogtepunt is. Overigens zijn de Bempton Cliffs niet uitsluitend interessant voor birdwatchers. Het is hier landschappelijk ook ontzettend mooi en er loopt een lange afstands pad dat de kustlijn volgt.

6) Dunstan Hill (Northumberland, England)

Om naar Dunstan Hill te komen heb ik ook weer een “toeristische” route genomen via het kleine vissersplaatsje Staithes, waar Captain Cook ooit nog heeft gewoond.



Het vissersplaatsje Staithes, op een mooie locatie tussen de rotsen.

Bij Dunstan Hill kampeerde ik dicht bij de kust met de ruines van Dunstan castle. Ook hier weer een schitterende kust waar ik aardig wat kilometertjes heb gewandeld.



Dunstan Castle in de avondschemering. Dit is Northumberland op z’n best.



Wat verder naar het noorden ligt een ander spectaculair kasteel: Bamburgh Castle.



Een ander leuk uitstapje in de buurt is Holy Island. Je kunt daar vanaf het vasteland gewoon naartoe rijden, maar alleen als het eb is. Bij vloed loopt de weg onder water. Ik was net te laat voor de oversteek dus ik heb gezellig zitten kijken hoe de weg werd overstroomd. En dat gaat sneller dan je denkt.

Een plek die ik per se wou bezoeken waren de Farne Islands. Dat is een groep eilandjes een kort boottochtje van de kust die niet bewoond worden door mensen maar door een grote hoeveelheid broedende zeevogels, althans als het daarvoor het juiste seizoen is. Ook hier gold dat het seizoen eigenlijk al zo’n beetje voorbij is maar het is nog steeds spectaculair.

Er nestelen enorme hoeveelheden arctic terns (“noordse stern”) die je soms vanuit de lucht aanvallen en op je hoofd pikken (herinneringen aan Hitchcock’s film “The Birds” kon ik niet onderdrukken). Daarnaast nog steeds veel puffins.



Puffins op Inner Farne. Het waaide en regende zo hard dat de meeste foto’s onscherp zijn doordat het onmogelijk was om de camera stil te houden en de camera hield er aan het eind van de dag mee op totdat ik hem grondig had laten uitdrogen.

7) Haltwhistle (Northumberland, England)

Haltwhistle ligt een paar kilometer van Hadrian’s Wall en dat was de reden om hier naartoe te gaan. Ik had in 2008 al eens een middagje Hadrian’s Wall bezocht, maar toen was er niet genoeg tijd voor een serieuze wandeling. Dit keer had ik tijd voor een wandeling van een dikke 30km. Niet alleen Hadrian’s Wall is interessant, het hele gebied is prachtig bar en verlaten.



Hier loopt de noordgrens van het Romeinse rijk. Bij de “barbaren” regent het en bij de Romeinen schijnt de zon.

8) Culzean (South Ayrshire, Scotland)

Ik verlaat Engeland en rij Schotland binnen in het zuidwesten. Deze zuidwest hoek is volgens mij een beetje het vergeten deel van Schotland, want de meeste mensen gaan rechtstreeks naar ofwel Edinburgh of naar de Highlands. Dit deel van Schotland is echter ook prachtig en ik geniet intens van de autoreis naar mijn bestemming. Onderweg tijdens het rijden spotte ik nog een red kite (“rode wouw”) boven me die met een spanwijdte van 1,50m en zijn gevorkte staart moeilijk te missen valt. Dus zette ik de auto even aan de kant, tot opluchting van de sliert automobilisten achter me die eindelijk deze genietende langzaam rijdende Nederlander met Brits kenteken voorbij konden.

Deze plek is vooral bekend van Culzean Castle, een mooi kasteel met prachtige tuinen er omheen en een schitterende locatie aan de kust. Ook hier weer mooi kustlandschap en in de verte kun je boven de zee de gannets zien vliegen en hun spectaculaire duik naar vis zien maken.



Culzean Castle, South Ayshire, Scotland

De camping bij Culzean Castle was een fijne basis in een mooie omgeving waar je s’avonds reeën in de velden zag en ik s’nachts in m’n tent in slaap viel bij het geluid van een bosuil… Ik heb vanuit hier ook nog een uitstapje gemaakt naar Galloway Forest Park, waar ik een lange wandeling heb gemaakt. Erg de moeite waard. Het lag niet echt in de buurt maar de autorit gaat door een mooi landschap dus dat is al een attractie op zich.

9) Glencoe (Highland, Scotland)

En dan nu naar de Highlands! De autotocht naar Glencoe is altijd een feest, want de hele route is prachtig. In 2008 ben ik al eens in Glencoe geweest en ik was oorspronkelijk van plan om niet al te fanatiek te gaan bergwandelen en maar eventjes te blijven. Maar het was zulk mooi zonnig en helder weer dat het onmogelijk was om te vertrekken... Zelfs Ben Nevis was dagenlang wolkenvrij!

De langere tochten die ik heb gemaakt waren Buachaille Etive Mor, The Ring of Steall en Aonach Eagach



De tocht over Buachaille Etive Mor. Uitzicht vanaf Stob Dearg op Stob na Broige. Een schitterende tocht met geen wolkje aan de lucht! De Schotten die ik onderweg tegenkwam waren euforisch, want heel mei en juni waren regenachtige maanden geweest.



The Ring of Steall staat bekend als een van de mooiste wandelingen in Schotland en stond al een tijd op m’n verlanglijstje. De tocht bevat 4 Munros en is vrij lang, maar nergens moeilijk ofzo. En adembenemend mooi…



Aonach Eagach staat bekend als “lastig” omdat er stukjes echt geklommen moet worden op plaatsen die niet al te lekker zijn voor mensen met hoogtevrees (waarvan ik er een ben – ik ben een wandelaar, geen klimmer). Maar betere omstandigheden dan dit ga je nooit krijgen dacht ik (droge rotsen, dus goede grip. Helder weer. Weinig wind, Lekkere temperatuur…), dus als ik het NU niet doe, wanneer dan wel? Maar uiteindelijk viel het allemaal erg mee, op één “eng” stukje na waarbij je met je gezicht naar de berg omlaag en dan zijwaards moest. Verder was ook dit weer een prachtige tocht.



En als je dan op Aonach Eagach de laatste piek hebt bereikt (Sgorr nam Fiannaidh), dan heb je dit uitzicht over Loch Leven en Loch Linnhe.

10) Poolewe (Highland, Scotland)

Dit ligt dicht bij Loch Maree en ik ben hier 2 nachten (1 volle dag) gebleven om wat te wandelen. Grotendeels bogland met heel veel vliegen en midges en het voelt erg verlaten.

11) Achnahaird (Highland, Scotland)

Dit is een schiereilandje dicht bij Inverpolly National Nature Reserve. Ik kende het nog uit 2008 toen ik hier een middagje was en ik vond het toen zo mooi dat ik nog eens terug wilde komen naar deze plek en langer te blijven. Dit is echt het ruige hoge noorden van Schotland. Spectaculaire rotsen, verlaten baaien waar zeehonden liggen uit te rusten en af en toe prachtige strandjes.



Uitzicht op de zee met The Summer Isles op de achtergrond.



Wandelen in de avondschermering. Op de achtergrond zie je Inverpolly Nature Reserve liggen. Die puntige berg is Stac Pollaidh. Dit soort ruige verlaten landschappen, dat is voor mij Schotland op z’n best.



In de avondschemering wandelen door de heide en bogs, dat is voor mij echt genieten. Maar soms zit er een addertje onder het gras… Die ligt dan opeens voor je neus! Op deze verlaten heide zag ik ook arctic- en great skuas. Dat zijn zeevogels die broeden in dit soort verlaten heide gebieden.

12) Scourie (Highland, Scotland)

Ik ga verder naar het noorden naar Scourie. Dit is alweer zo’n prachtige locatie aan de kust. Hier heb ik wat gewandeld in de omgeving en ik heb Handa Island bezocht, wat ook weer zo’n mooi reservaat is waar zeevogels broeden. Ook ben ik een dagje naar Faraid Head gegaan bij Durness, dat helemaal aan de noordkust van Schotland ligt. Vanaf nu ga ik weer naar het zuiden.



En zo stap je dan s’morgens om 7:00 uit je tent. Maar helaas, lekker relaxed ontbijten voor je tent zit er niet in, want je wordt direct aangevallen en opgevreten door zwermen midges!



Handa Island wordt niet door mensen bewoond maar voor een aantal maanden per jaar wel door tienduizenden zeevogels. Toen ik er was waren de meesten al vertrokken want het broedseizoen is voorbij. Maar het eiland is ook landschappelijk ontzettend mooi en alleen daarvoor al de moeite waard.



Ook deze foto is genomen op Handa Island. Prachtige rotsformaties die dus vooral in het voorjaar worden bevolkt door tienduizenden zeevogels. Die witte streep die je ziet op de rotsen, dat is vogelpoep. Hoewel de meesten al waren vertrokken zag ik nog steeds 100+ puffins op het water. Er waren nog aardig wat guillemots en een paar razorbills. Meest spectaculair voor mij waren de arctic- en great skua die hier broeden. Op Handa Island zijn ze minder schuw en dus goed te zien. Verder zeehonden gezien en dolfijnen gespot vanaf de kant. En er waren heel veel hagedissen en konijnen!

13) Loch Alvie (Cairngorms, Highland, Scotland)

Vanaf Scourie naar de Cairngorms gereden waar ik nog nooit eerder was geweest. Onderweg ben ik gestopt bij The Falls of Shin. Bij deze waterval kun je zalmen tegen de waterval omhoog zien zwemmen! Ik had niet zoveel hoop dat ik dat ook daadwerkelijk zou gaan zien, maar ik heb toch een stuk of 10 zalmen omhoog zien zwemmen! Velen waren klein en die gingen vaak langs de kant waar het water wat minder snel stroomt, maar ik heb ook een paar behoorlijk grote gezien die echt dwars door het meest turbulente snelst stromende deel van de waterval omhoog klommen!

In de Cairngorms ben ik uiteindelijk neergestreken bij Loch Alvie, niet ver van Aviemore. Direct na aankomst ging ik s’avonds voor een korte wandeling naar Loch Alvie toe en had gelijk het geluk een osprey (“visarend”) te zien die neerstreek in een boom aan de andere kant van het meertje! Maar het werd nog beter de volgende dag, toen ik s’avonds opnieuw naar het meertje ging in de hoop opnieuw die osprey te zien. In de eerste instantie niks te zien, dus ik speurde met m’n verrekijker het riet af in de hoop nog iets anders te zien. En dan plotseling op een open plek: een otter! Na een tijdje plonste hij in het water en bleef nog een minuut of vijf heen en weer zwemmen met af en toe een korte duik onderwater. Ik kon hem heel mooi zien. Daarna dook hij onder en heb ik hem niet meer gezien. Toch leuk, want ik zie op de BBC altijd van die natuurprogramma’s waar ze dan proberen een otter te spotten met nachtzicht camera’s e.d. en dat lukt dan niet!

In de buurt is ook het RSPB reservaat Loch Garten & Abernethy waar ospreys al jaren een nest hebben en je dit vanuit een schuilhut kunt bekijken. Hier ben ik natuurlijk ook geweest en het is een makkelijke manier om deze prachtige vogels te zien, maar ik vind het altijd leuker om iets zelf te vinden.

Met de hoge Munros in de Cairngorms en een redelijk goede weersverwachting kon ik het natuurlijk niet nalaten om ook weer een lange bergwandeling te maken. Ik koos voor “Braeriach’s High-Level Classic”, een tocht over 3 Munros (Braeriach, Sgor an Lochain Uaine en Cairn Toul) die beschreven staat in het boek “Scotland’s 100 Best Walks” van Cameron McNeish. Alleen staat er in dat boek kennelijk een drukfout, want de 21km die de tocht volgens het boek zou moeten zijn bleek 32km! En dat is best ver voor een dergelijke wandeling.



Een wandeling over Braeriach, Sgor an Lochain Uaine en Cairn Toul met een erg lange in- en uitloop. De afdaling vanaf Cairn Toul (hoogste piek op de foto) bleek een enorm steile scree slope te zijn zonder spoor van een trail. En na m’n knieen te hebben gesloopt op die helling was het nog >10km teruglopen door eerst bogland en dan een heel vermoeiend paadje. De tocht was verder wel erg mooi. Deze bergen zijn heel anders dan die rond Glencoe/ Fort William. Hier voelt het meer als een groot plateau en de summits zijn als grote vlakke woestijnen, terwijl het rond Glencoe/ Fort William meer is als de Alpen, met scherpe pieken en kammen.

Verder heb ik diverse kortere wandelingen gemaakt door het bos langs meertjes, bijvoorbeeld rond Loch an Eilein en Loch Gamhna en in de buurt van Loch Pityoulish en heb ik het RSPB reservaat Insh Marshes bezocht.



Wisselvallig weer in de Cairngorms leverde regelmatig prachtige regenbogen op, zoals hier boven Insh Marshes in het overloop gebied van de River Spey.

14) Ravenglass (Cumbria, England)

Weer even terug in Engeland op weg naar Wales. Ik ben een dagje in Ravenglass geweest in The Lake District. Het weer was helaas erg slecht dus het had weinig zin om daar in de heuvels te gaan wandelen want het zicht was vrijwel nul in de heuvels. Maar ik heb wel langs de kust rond St Bees Head gewandeld en dat was erg mooi. Dit is ook weer zo’n locatie waar in het voorjaar veel zeevogels broeden maar die waren inmiddels bijna allemaal vertrokken.



Heerlijk uitwaaien bij St Bees Head. En dat kun je letterlijk nemen want de wind was extreem sterk. Gelukkig stond de wind naar het land toe want ik werd een aantal keer letterlijk weggeblazen!

15) Bala (Snowdonia, Gwynedd, Wales)

Onderweg naar Bala ben ik nog een paar uurtjes gestopt in het RSPB reservaat Leighton Moss. Bala ligt aan een meer, waar ik natuurlijk nog wat heb gewandeld. Ook heb ik gewandeld bij het reservoir Lake Vyrnwy, waar ik naartoe ben gereden via een erg mooie (single track) route door de heuvels.

16) Holy Island (Anglesey, Wales)

Holy Island in Anglesey (niet te verwarren met eerder genoemd Holy Island in Northumberland) werd een van de hoogtepunten van m’n reis. Maar op reis daar naartoe ben ik eerst nog een paar uur gestopt in Conwy, een oud stadje met stadsmuren en een prachtig kasteel.

Toen kwam ik aan op Holy Island. Wat is het daar mooi! Prachtige ruige kust en toen ik er was stond de heide (paars) en gorse (geel) in bloei. Magisch mooi!



Deze foto’s doen de werkelijke schoonheid van Holy Island geen recht, maar het is een poging. Hier moet je dan bij denken kestrels (torenvalkjes) die zonder hun vleugels te bewegen in de stijgwind boven de rotsen hangen en choughs (soort kraai met dunne kromme rode snavel die in rotsspleten woont) met hun karakeristieke stemgeluid en acrobatische vlucht. En veel vlinders.



Natuurlijk kampeerde ik weer vlak bij de kust, dus elke avond na het eten opnieuw een prachtige avondwandeling tot na zonsondergang. En in het schemerlicht is het allemaal nog weer veel mooier.



South Stack op Holy Island is in het voorjaar ook een belangrijke broedlocatie voor zeevogels, maar halverwege augustus is het er weer rustig.

17) Llanberis (Snowdonia, Gwynedd, Wales)

Via Beaumaris en Caernarfon naar Llanberis gereden, aan de voet van Mt Snowdon in Snowdonia National Park. Beaumaris en Caernarfon zijn bekend vanwege de kastelen die daar staan. Vooral het kasteel van Caernarfon is spectaculair. Ik ben daar in 2003 al eens geweest maar het was leuk om daar een paar uurtjes te stoppen om het nog eens een keer te zien.



Caernarfon Castle

Llanberis heeft een aantal interessante dingen te bieden. Natuurlijk is het het meest voor de hand liggende startpunt voor een wandeling naar de top van Mt Snowdon, de hoogste berg van Engeland+Wales. Maar er is ook de “Electric Mountain” en het “Slate Museum”.

Die Electric Mountain is een waterkracht centrale die binnenin een berg is gebouwd. Het maakt gebruik van een diep meertje hoog op de berg en s’nachts wanneer conventionele centrales overcapaciteit hebben wordt het meertje volgepompt vanuit een ca 500m lager liggend meer. Overdag als de vraag naar elektriciteit groot is dan gaat het water weer naar beneden en wordt er elektriciteit opgewekt. Zo onstaat er eigenlijk een soort “batterij” met een rendement van 76% die s’nachts wordt opgeladen met goedkope stroom en ontlaadt wanneer elektriciteit duur is. Ze claimen dat geen enkele centrale ter wereld zo snel kan opstarten in de piekuren: in 12 seconden van nul naar piekvermogen. Erg interessant! Bezichtigen gaat via een tour die ruim een uur duurt. De hele centrale zit dus binnenin de berg en zelfs de kabels liggen ondergronds om de schoonheid van het nationaal park niet te verstoren. De aanleg bood ook veel werk aan locale mensen die voorheen in de slate mining werkten. Ik dacht nog: “Erg mooi, maar is zo’n project dan wel rendabel?”. Het antwoord: binnen 12 jaar was de complete investering terugverdiend.

Het Slate (=leisteen) Museum was ook erg interessant. Dit was vroeger een erg belangrijke industrie in dit gebied en er valt veel over te vertellen.

Dan Mt Snowdon. Hoewel ik geen zin had om tussen honderden mensen in een bedevaartstoet omhoog te wandelen vond ik dat ik dat ding toch niet links kon laten liggen. De oplossing was om 1) zo vroeg mogelijk te gaan en 2) niet de standaard route te nemen. Ik koos voor de “Pyg-trail” die start aan de andere kant van de berg en nam s’morgens de eerste Sherpa Bus naar het startpunt.

Sowieso leek deze route me wel mooi, afgaand op de kaart. En inderdaad, het bleek een mooie en relatief rustige route te zijn. Alle waarschuwingen van de Tourist Information ten spijt (waarschijnlijk bedoeld voor mensen die nooit een wandeling maken en nu opeens Mt Snowdon MOETEN beklimmen), het bleek een vrij makkelijke wandeling te zijn. Na minder dan 2 uur stond ik op de summit, terwijl ik toch niet snel had gelopen. Daarna terug gelopen via de standaard route, die inderdaad veel minder mooi bleek te zijn en waarbij je dan een kolonne van honderden mensen tegenkomt die vanuit het stadje omhoog lopen.



Uitzicht op de Pyg-Trail vanaf een punt dicht bij de Mt Snowdon summit

Aangezien ik zo snel terug was, was er s’middags nog tijd voor een tweede wandeling. En die ging door de bossen rond Llanberis en was ook erg mooi.

18) Ynys-Hir (Ceredigion, Wales)

Naar Ynys-Hir gereden via Harlech, weer een stadje met een prachtig kasteel.



Harlech Castle met op de achtergrond de bergen van Snowdonia.

Bij Ynys-Hir verbleef ik op een camping dicht bij een mooi strand. Verder heb ik hier het RSPB reserve Ynys-Hir bezocht. Dit is het reservaat waar vanuit dit jaar (2011) BBC Springwatch werd uitgezonden. Het is inderdaad een mooi en groot reservaat waar ik weer wat mooie dingen heb gezien, ondanks de nogal rustige tijd van het jaar.

19) St Davids (Pembrokeshire, Wales)

En dan mijn laatste stop van deze reis: St Davids in het prachtige Pembrokeshire. Ook hier was ik al eens eerder geweest maar dit keer ik heb andere routes gewandeld.

St Davids is zelf al een interessant plaatsje vooral vanwege de prachtige kathedraal, maar de echte reden om hier te komen is de Pembrokeshire kust. En niet alleen is de kust landschappelijk mooi met de ruige rotsen en bloeiende heide en gorse, ook kwa beestjes is er veel te beleven. Ook hier leven choughs in de rotsen, toch een schaarse vogel met maar een paar honderd broedparen in de hele UK, maar hier krijg je ze gagarandeerd te zien. S’avonds zag ik enorme hoeveelheden manx shearwater laag over de zee terugvliegen naar Skomer Island. En op de hei kwam ik weer een adder tegen.

Maar het hoogtepunt kwa natuur waren pasgeboren baby zeehondjes (enkele dagen tot 2 weken oud) die door hun moeder werden gezoogd, iets wat ik nog nooit had gezien! En dit was heel goed te zien (vooral met verrekijker) omdat die zeehonden in een onbereikbare baai lagen maar je er van boven op de rotsen een perfect uitzicht op had. Het mooiste vond ik nog dat het huilen van die babyzeehondjes zoveel lijkt op het huilen van een mensenbaby.



De Pembrokeshire kust bij St Davids. Bij deze foto geldt hetzelfde als wat ik al schreef bij de foto’s van Holy Island: de foto doet geen recht aan de werkelijke schoonheid. In de baai die je ziet op de voorgrond waren zeven babyzeehondjes en zeven moeders die hun babietje om de zoveel tijd kwamen voeden.

Het zal duidelijk zijn dat dit weer een erg mooie reis was. Oorspronkelijk wou ik ongeveer vier weken weg. Het werden er acht omdat ik op veel plaatsen langer bleef want het was zo mooi en ook omdat ik het zo naar mijn zin had dat ik bestemmingen toevoegde. Je raakt ook gehecht aan het rustige eenvoudige leven in een tentje op het platteland, in slaap vallen bij het geluid van een uil en wakker worden door een overvliegende raaf. Het is zeker niet de laatste keer dat ik dit heb gedaan.

Ter afsluiting nog wat leuke (en zinloze) statistieken:
- Aantal reisdagen: 54
- Gewandelde kilometers: ca 800 km
- Gereden kilometers: 5322 km
- Verstookte liters benzine: 273 liter (+2,5 liter om te koken)
- Totale kosten van deze reis: £1064 (= ¤1223 )



[ Bericht 3% gewijzigd door SeLang op 01-07-2017 16:49:00 (Links gerepareerd) ]

quote:

Op donderdag 25 augustus 2011 14:06 schreef dvr het volgende:

[..]

Dat dilemma heeft Sony tijdens jouw afwezigheid opgelost!

Sony DEV-5 / Digital Binoculars - First Look Review

Hoewel ik dat ding natuurlijk niet heb getest is het meestal een compromis in kwaliteit voor zowel camera als verrekijker. De meeste serieuze birdwatchers gaan uiteindelijk meestal voor een topklasse verrekijker (Swarowski, Leica, etc en eventueel spotting scope) en dan een klein portable niet al te goed cameraatje met een gigantische telezoom, want de foto is alleen maar voor identificatie/ archivering en niet om National Geographic kwaliteit foto's te maken. De serieuze wildlife fotografen daarentegen willen toch weer een top kwaliteit camera + lenzen (bijvoorbeeld Canon "L" series).

quote:

Ben je niet naar je landgoed op Islay geweest?

Misschien dat ik volgend jaar mijn square inch eens ga bezichtigen

quote:

Op donderdag 25 augustus 2011 14:24 schreef flyguy het volgende:
Net een aflevering van Coast in tekstvorm Leuk verslag.

Die serie is inderdaad een inspiratiebron geweest om deze reis te maken

quote:

Op donderdag 25 augustus 2011 14:50 schreef dvr het volgende:

[..]

Ja, de videobeelden die ik tot nu toe heb gezien waren niet zo indrukwekkend vergeleken met wat tegenwoordig uit SLR's en mirrorless cameraatjes komt. Maar de verrekijker heeft als voordeel beeldstabilisatie, lichtversterking en digitale zoom. Alleen kijk je feitelijk dus naar twee TVtjes in plaats van naar een puur optisch beeld.

Als het gaat om het zien van veel detail en toch mobiel zijn dan is een topklasse verrekijker imo onverslaanbaar. Bij praktische vergrotingen (8-10x) heb je ook geen beeldstabilisatie nodig. Ga je sterker vergroten dan moet je een statief hebben of beeldstabilisatie, maar dat lost niet het probleem op van een kleiner beeldveld en een lage scherpte diepte. Dus stabilisatie of niet, voor "dynamisch" gebruik wil je toch niet sterker vergroten dan 8-10x.

Ik zie wel een toepassing voor meer statisch gebruik waar je niet/ weinig rondloopt en het te observeren object weinig beweegt. Dat is het toepassingsgebied van spottingscopes. Ik zie wel het nut van beeldstabilisatie om trillingen van het statief verder te reduceren als dat zou worden geintegreerd in een goede spottingscope, waarbij je er nog steeds gewoon doorheen kunt kijken.

Overigens kun je met een gewone pocketcamera ook foto's nemen door een spottingscope door hem er gewoon achter te houden en er zijn ook koppelstukjes voor te koop. Het resultaat is echter nooit zo mooi als met een goede telelens.

quote:

Ja, maar dan loop je met 30Kg fotospul te slepen. Ik vind de fourthirds-lijn van Olympus en Panasonic erg veelbelovend. Ze zijn heel klein maar erg veelzijdig, prima beeldkwaliteit en dankzij de middelmaat sensor heb je een 2x cropfactor. Er zijn al twee zooms tot 300mm (600mm effectief) maar wat er eigenlijk zou moeten komen voor wildlife is een lichtsterke 400mm prime.

Een populaire lens is de Canon 100-400mm/F4.5-5.6 (die bijna altijd op 400mm wordt gebruikt). Die is optisch redelijk goed (ook "L" series), heeft beeldstabilisatie en is redelijk betaalbaar (£1000 ofzo) en nog niet extreem zwaar (ca 1,4kg). Ga je groter met goede kwaliteit dan wordt het opeens heel erg duur en zwaar.

Maar ik heb me de laatste tijd niet meer zo verdiept in fotografie. Ik geniet meer van gewoon lekker observeren met een verrekijker zonder dat er een "resultaat" hoeft te worden geleverd. Je kunt intens genieten van af en toe een glimp op te vangen van iets moois, terwijl die fotograaf naast je zwaar gefrustreerd is omdat hij net niet het goede schot kreeg...

quote:

Op donderdag 25 augustus 2011 14:50 schreef dvr het volgende:


Ik dacht square foot - dat vond ik al zo genereus bij 1 flesje whiskey!

Ow dat zou ook best kunnen. Met een square foot kun je al serieus aan een farming business gaan denken

quote:

Op vrijdag 26 augustus 2011 08:33 schreef polariteit het volgende:
Erg leuk reisverslag. Ik heb gelijk inspiratie voor een nieuwe vakantie, en als ik het zo lens moet ik dan zeker mijn camera+lenzen meenemen. ik vind vogels fotograferen namelijk leuker dan ze bekijken door een kijker

Daarvoor zijn veel van die RSPB reservaten perfect. In zo'n schuilhut zit je vaak heel dicht bij waar de actie plaatsvindt. Van de door mensen gecreëerde reservaten waar ik ben geweest vond ik zelf Minsmere het mooist. Voor zeevogels zijn Bempton Cliffs, Farne Islands, Handa Island en Skomer (niet geweest) perfect. Op plaatsen zoals Farne kun je puffins op een meter afstand naderen.

Foto's in een verslag zetten en hier plaatsen !

quote:

Op vrijdag 26 augustus 2011 08:56 schreef Perrin het volgende:
Mooie tent trouwens ook, is dat een Hilleberg?

Vango Tempest 300 van £115,-
Is een zeer goed tentje gebleken voor het geld. Ik heb hele harde wind meegemaakt en veel regen maar de tent stond als een huis en ik heb geen spatje water binnen gehad, de hele 8 weken niet.