OOR Oorlog en Defensie
Oorlogen en conflicten - zoals Rusland-Oekrane - en andere internationale (militaire) conflicten kun je hier bespreken, evenals alles op het gebied van defensie, zoals materiaal, missies, selectieprocedures, collega's etc.
Een topic over het Nederlandse leger in Nederlands-Indi, van 1800 tot 1949.
Mariniers in actie, 1947
Paderi oorlog 1821-1831 http://nl.wikipedia.org/wiki/Paderi-oorlogen
Java oorlog 1825-1830 http://nl.wikipedia.org/wiki/Java-oorlog
Atjeh oorlog 1873-1914 http://nl.wikipedia.org/wiki/Atjehoorlog
Tweede Wereldoorlog 1942-1945 http://nl.wikipedia.org/wiki/Tweede_Wereldoorlog
Politionele acties 1945-1949 http://nl.wikipedia.org/wiki/Politionele_acties
Vorig topic: Nederlandse leger in Nederlands-Indi
[ Bericht 7% gewijzigd door Clan op 19-08-2011 01:25:24 ]
Mariniers in actie, 1947
Paderi oorlog 1821-1831 http://nl.wikipedia.org/wiki/Paderi-oorlogen
Java oorlog 1825-1830 http://nl.wikipedia.org/wiki/Java-oorlog
Atjeh oorlog 1873-1914 http://nl.wikipedia.org/wiki/Atjehoorlog
Tweede Wereldoorlog 1942-1945 http://nl.wikipedia.org/wiki/Tweede_Wereldoorlog
Politionele acties 1945-1949 http://nl.wikipedia.org/wiki/Politionele_acties
Vorig topic: Nederlandse leger in Nederlands-Indi
[ Bericht 7% gewijzigd door Clan op 19-08-2011 01:25:24 ]
Ik had er ook een reactie op geplaatst!
Dat ik ook nog een schets ergens heb liggen van een Romein die zijn geimporteerde slaaf dienstmeisjes aan het verkrachten is.. en ze daarmee tegelijkertijd Herpes, Chlamydia en een of andere soa geeft! Lets start hate Italians now!
Dat ik ook nog een schets ergens heb liggen van een Romein die zijn geimporteerde slaaf dienstmeisjes aan het verkrachten is.. en ze daarmee tegelijkertijd Herpes, Chlamydia en een of andere soa geeft! Lets start hate Italians now!
[DEF] SC#8 Pumatje, niet geboren maar door de baas verstrekt
Koninklijk Nederlands Indisch Leger, American Dutch Britisch Australian Command.
This film was intended to reassure Australian viewers that the Netherlands East Indies was well defended and prepared for war. In truth, all too little modern equipment was available.
This film was intended to reassure Australian viewers that the Netherlands East Indies was well defended and prepared for war. In truth, all too little modern equipment was available.
Klein puntje, dit is een samengestelde na-oorloge BB helm die is overgeschilderd.quote:Op donderdag 18 augustus 2011 19:05 schreef Clan het volgende:
[ afbeelding ]
Stalen helm gedragen vanaf 1934
Rechts de Verblifa helm zoals geproduceerd tot mei 1940, links de in de VS geproduceerde MILSCO helm. Bron: Collectie Cors vd Wal, Nederlandsemilitaria.com
Ik heb namelijk ook foto's gezien van de eerste lichting OVW die amerikaanse uniformen droegen met deze 'oude' helmen.
Knil was wel stukken beter opgeleid en bewapend dan de Landmacht in Nederland.. dat is nooit een geheim geweest.
[DEF] SC#8 Pumatje, niet geboren maar door de baas verstrekt
Belangrijk verschil is dat het Indisch Leger 'offensief' is opgeleid, het veldleger thuis slechts ter handhaving van de neutraliteit.quote:
Knil was wel stukken beter opgeleid en bewapend dan de Landmacht in Nederland.. dat is nooit een geheim geweest.
Over welke periode heb je het?quote:
Knil was wel stukken beter opgeleid en bewapend dan de Landmacht in Nederland.. dat is nooit een geheim geweest.
De Kl en het KNIL hadden een totaal verschillende doelstelling. De KL was er om grootschalige oorlogsoperaties uit te voeren en het KNIL was er om voor binnenlandse rust en orde te zorgen, die waren totaal niet opgeleid voor een grootschalige oorlog tegen invloeden van buitenaf.
Ook bij een binnenlandse oorlog waren ze uiteindelijk niet opgewassen en heeft de KL en Kmarns de KNIL bij moeten staan.
Koninklijk Nederlands Indisch Leger - Propagandafilm 1941, ABDA Command, American Britisch Dutch Australian Command.
This pre-war footage shows the outdated Brewster Buffalo fighters and Martin M-139 bombers with which the ML-KNIL was equipped. Despite the hopeful tone of the commentary, these proved no match for Japanese air power.
This pre-war footage shows the outdated Brewster Buffalo fighters and Martin M-139 bombers with which the ML-KNIL was equipped. Despite the hopeful tone of the commentary, these proved no match for Japanese air power.
Prachtige foto's, wat voor wapen is dat? Solothurn s.18 tp?quote:
KNIL op oefening, vermoedelijk 1941
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
Idd, een antitankwapen, hier zie je een betere afbeelding:quote:
[..]
Prachtige foto's, wat voor wapen is dat? Solothurn s.18 tp?
Een pantserbuks... die dingen zagen er spectaculair uit. Ze zullen in de Oost, tegen de Jap met z'n koektrommeltjes, wel wat hebben uitgehaald zelfs.
Mooi ook, die Madsen van het plaatje erboven, met dat typische KNIL-magazijn.
[ Bericht 0% gewijzigd door Karrs op 19-08-2011 15:15:04 ]
Mooi ook, die Madsen van het plaatje erboven, met dat typische KNIL-magazijn.
[ Bericht 0% gewijzigd door Karrs op 19-08-2011 15:15:04 ]
Is definitief vertrokken na een ban voor het opstaan tegen slechteriken
Hier zie je hoe dat ze het stuk vervoerde op de zgn 'tankbukscar'quote:Op vrijdag 19 augustus 2011 15:03 schreef Karrs het volgende:
Een pantserbuks... die dingen zagen er spectaculair uit. Ze zullen in de Oost, tegen de Jap met z'n koeltrommeltjes, wel wat hebben uitgehaald zelfs.
Mooi ook, die Madsen van het plaatje erboven, met dat typische KNIL-magazijn.
Er staan ook een boel mooie foto's in de boeken "Nederlandse vuurwapens 1895-1940" van Martens en de Vries, zal ze eens inscannen. Ook nog genoeg moois voor het Nederland in de Tweede Wereldoorlog topic 
Daar staan ook foto's in van het KNIL?quote:
Er staan ook een boel mooie foto's in de boeken "Nederlandse vuurwapens 1895-1940" van Martens en de Vries, zal ze eens inscannen. Ook nog genoeg moois voor het Nederland in de Tweede Wereldoorlog topic
Ja, er is een apart deel gewijd aan het Indisch Leger. Het boek heet "Nederlandse vuurwapens: KNIL en de Militaire Luchtvaart 1897-1942" door zoals eerder genoemd, G. de Vries en B.J. Martens.
Hier kun je 'm krijgen (alle andere delen ook, trouwens): http://www.militariashop.nl/naslagwerken-boeken-/index.php
Hier kun je 'm krijgen (alle andere delen ook, trouwens): http://www.militariashop.nl/naslagwerken-boeken-/index.php
quote:
Ja, er is een apart deel gewijd aan het Indisch Leger. Het boek heet "Nederlandse vuurwapens: KNIL en de Militaire Luchtvaart 1897-1942" door zoals eerder genoemd, G. de Vries en B.J. Martens.
Hier kun je 'm krijgen (alle andere delen ook, trouwens): http://www.militariashop.nl/naslagwerken-boeken-/index.php
Verdomme, die zoek ik al een hele tijd (samen met die van 1813 - 1866). Dank voor de tip.
Is definitief vertrokken na een ban voor het opstaan tegen slechteriken
Dat zijn geen goedkope boeken, ik kijk bij de antiquraat of er misschien tweedehands liggen.quote:
Ja, er is een apart deel gewijd aan het Indisch Leger. Het boek heet "Nederlandse vuurwapens: KNIL en de Militaire Luchtvaart 1897-1942" door zoals eerder genoemd, G. de Vries en B.J. Martens.
Hier kun je 'm krijgen (alle andere delen ook, trouwens): http://www.militariashop.nl/naslagwerken-boeken-/index.php
quote:Op vrijdag 19 augustus 2011 15:31 schreef Karrs het volgende:
[..]
Marktplaats komen ze ook nog wel eens voorbijquote:
[..]
Dat zijn geen goedkope boeken, ik kijk bij de antiquraat of er misschien tweedehands liggen.
Na 2 weken zonder internet in mn nieuwe huis dan toch de foto van Generaal Spoor op de KNIL begraafplaats in Jakarta
Was wel indrukwekkend
Was wel indrukwekkend
"All science is either physics or stamp collecting" || Ernest Rutherford
"And I think about all of us. Walking our own Green Mile, each in our own time" || Paul Edgecomb
"And I think about all of us. Walking our own Green Mile, each in our own time" || Paul Edgecomb
Ook hier maar even:
SHMK organiseert ook deze maand een Militariabeurs in Duiven. Zaterdag 20 Augustus 2011!
De Militariabeurs van en voor verzamelaars met vele standhouders uit binnen en buitenland met een ruim assortiment aan diverse Militaria van alle tijden ( Engels, Nederlands, Duits, Frans, Amerikaans etc. etc.)
Eenvoudig te bereiken met zowel auto als openbaar vervoer. Ruime parkeergelegenheid aanwezig.
Voor iedereen met interesse in militaria en/of geschiedenis.
Entree 1,00 p.p. Kinderen t/m 12 jaar onder begeleiding gratis !
Locatie: Zalencentrum CCOG, Kastanjelaan 2, 6921 ES, Duiven (Gld).
Aanvang: 09.45 Einde: 13.00
http://link.marktplaats.nl/459341341
SHMK organiseert ook deze maand een Militariabeurs in Duiven. Zaterdag 20 Augustus 2011!
De Militariabeurs van en voor verzamelaars met vele standhouders uit binnen en buitenland met een ruim assortiment aan diverse Militaria van alle tijden ( Engels, Nederlands, Duits, Frans, Amerikaans etc. etc.)
Eenvoudig te bereiken met zowel auto als openbaar vervoer. Ruime parkeergelegenheid aanwezig.
Voor iedereen met interesse in militaria en/of geschiedenis.
Entree 1,00 p.p. Kinderen t/m 12 jaar onder begeleiding gratis !
Locatie: Zalencentrum CCOG, Kastanjelaan 2, 6921 ES, Duiven (Gld).
Aanvang: 09.45 Einde: 13.00
http://link.marktplaats.nl/459341341
Slag om Ambon
De Slag om Ambon vond plaats op het eiland Ambon in het toenmalige Nederlands-Indi. De gevechten duurden van 30 januari 1942 tot 3 februari 1942 tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Gedurende 1941 beschouwden de westerse geallieerden de mogelijkheden en implicaties van een oorlog met Japan. Ambon werd gezien als een strategische locatie omdat van daaruit luchtaanvallen op Australi mogelijk waren.
Bij het uitbreken van de oorlog op 8 december bestond het Nederlandse garnizoen uit 2800 man koloniale troepen (KNIL) onder bevel van luitenant-kolonel Joseph Kapitz met Nederlandse officieren. Het garnizoen was slecht uitgerust en bewapend, gedeeltelijk als gevolg van de bezetting van Nederland door nazi-Duitsland.
De geallieerden hadden weinig vliegtuigen. De Nederlandse toestellen waren grotendeels toegewezen aan de verdediging van het Britse Singapore. Nederland had hierdoor slechts twee gevechtsvliegtuigen op Ambon. Midden december kwam twee squadrons lichte Hudson bommenwerpers van de Royal Australian Air Force (RAAF) op Ambon aan. Deze werden versterkt met een allegaartje van vliegtuigen van de Amerikaanse marine en de Nederlandse Koninklijke Marine. Het 1100 man sterke Australische Gull Force onder bevel van Lt Col L. N. Roach kwam op 17 december op Ambon aan. Deze strijdmacht bestond uit het 2/21st infanterie bataljon met wat divisie artillerie en ondersteunende eenheden. Kapitz werd als geallieerd commandant aangesteld. Roach had het eiland al eerder bezocht en geist dat er meer artillerie en machinegeweren uit Australi gezonden werden.
Op 6 januari, na de val van noordelijker gelegen Britse en Nederlandse bezittingen, werd Ambon door Japanse vliegtuigen aangevallen. Roach klaagde dat hij geen antwoord had gekregen op zijn verzoeken om meer wapens en werd als reactie hierop op 14 januari vervangen door luitenant-kolonel John Scott. Deze officier had zich bij Gallipoli onderscheiden.
De beide Nederlandse vliegtuigen werden op 15 januari neergeschoten. Op 19 januari volgden Japanse bombardementen op Ambon, Celebes en Sumatra.
Geallieerde vliegtuigen ondernamen zonder succes een aanval op de naderende Japanse vloot. Deze vloot bestond uit twee vliegdekschepen en 5300 man infanterie. Dit waren 800 mariniers van de 1e 'Kure' landingsdivisie, en verder soldaten van het 228e infanterieregiment. Deze bereikten Ambon op 30 januari 1942. De geallieerde vliegtuigen werden die dag teruggetrokken.
In de veronderstelling dat het terrein aan de zuidzijde van het eiland te wild en ontoegankelijk was voor een landing, waren de geallieerde troepen in het noorden geconcentreerd. De baai van Ambon was met een mijnenveld deels geblokkeerd. De troepen waren gecentreerd rondom de baai, bij Paso, de stad Ambon en het Laitimor schiereiland. Een in beton opgestelde artillerie-eenheid bestreek de baai van Ambon.
De Japanners landen echter op 30 januari juist in het zuiden van het eiland, bij Hitu-Iama en het zuidelijke deel van het schiereiland Laitimor, en bij Hutumori. Hoewel zij numeriek niet veel sterker waren als de geallieerden, beschikten de Japanners over een groot overwicht in luchtsteun, marineondersteuning (scheepsgeschut), tanks en veldartillerie.
Bij Hitu-Iama werd de aanwezige verdediging snel overrompeld. Gebruik makend van gevanggenomen inheems gidsen, exploiteerden de Japanners een gat in de geallieerde linies. Batugong viel op 31 januari. Kapitz verloor de communicatie met zijn eenheden. Hij verplaatste het hoofdkwartier naar Halong. Een Ambonese compagnie onder KNIL kapitein E.P. Bouman kreeg opdracht om met de dreiging vanuit Kudamati in het oosten af te rekenen. Door de weggevallen communicatie was dit de laatste gecordineerde actie van de Nederlanders.
De Nederlandse koloniale troepen gaven zich op 1 februari over. De 1100 Australirs hielden stand tot 3 februari, hoewel de toestand op 2 februari reeds hopeloos was doordat Japans scheepsgeschut alle wegen langs de baai bestreek.
Hoewel de Australische troepen tijdens de gevechten zelf slechts 15 man verloren, werden 300 Nederlandse en Australische gevangenen op het Laha vliegveld gexecuteerd De resterende Nederlanders en Australirs werden naar het eiland Hainan gestuurd.
Met ingang van 19 februari begonnen de Japanners vanaf Ambon luchtaanvallen op Darwin in Australi uit te voeren.
Australische militairen op weg naar Ambon 1941, ze zouden nooit levend terugkeren.
En van de vier massagraven op Ambon van de Laha executie.
Onder Australische supervisie graven Japanse krijgsgevangenen de lichamen van Nederlandse en Australische miliatiren op, februari 1942.
De Slag om Ambon vond plaats op het eiland Ambon in het toenmalige Nederlands-Indi. De gevechten duurden van 30 januari 1942 tot 3 februari 1942 tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Gedurende 1941 beschouwden de westerse geallieerden de mogelijkheden en implicaties van een oorlog met Japan. Ambon werd gezien als een strategische locatie omdat van daaruit luchtaanvallen op Australi mogelijk waren.
Bij het uitbreken van de oorlog op 8 december bestond het Nederlandse garnizoen uit 2800 man koloniale troepen (KNIL) onder bevel van luitenant-kolonel Joseph Kapitz met Nederlandse officieren. Het garnizoen was slecht uitgerust en bewapend, gedeeltelijk als gevolg van de bezetting van Nederland door nazi-Duitsland.
De geallieerden hadden weinig vliegtuigen. De Nederlandse toestellen waren grotendeels toegewezen aan de verdediging van het Britse Singapore. Nederland had hierdoor slechts twee gevechtsvliegtuigen op Ambon. Midden december kwam twee squadrons lichte Hudson bommenwerpers van de Royal Australian Air Force (RAAF) op Ambon aan. Deze werden versterkt met een allegaartje van vliegtuigen van de Amerikaanse marine en de Nederlandse Koninklijke Marine. Het 1100 man sterke Australische Gull Force onder bevel van Lt Col L. N. Roach kwam op 17 december op Ambon aan. Deze strijdmacht bestond uit het 2/21st infanterie bataljon met wat divisie artillerie en ondersteunende eenheden. Kapitz werd als geallieerd commandant aangesteld. Roach had het eiland al eerder bezocht en geist dat er meer artillerie en machinegeweren uit Australi gezonden werden.
Op 6 januari, na de val van noordelijker gelegen Britse en Nederlandse bezittingen, werd Ambon door Japanse vliegtuigen aangevallen. Roach klaagde dat hij geen antwoord had gekregen op zijn verzoeken om meer wapens en werd als reactie hierop op 14 januari vervangen door luitenant-kolonel John Scott. Deze officier had zich bij Gallipoli onderscheiden.
De beide Nederlandse vliegtuigen werden op 15 januari neergeschoten. Op 19 januari volgden Japanse bombardementen op Ambon, Celebes en Sumatra.
Geallieerde vliegtuigen ondernamen zonder succes een aanval op de naderende Japanse vloot. Deze vloot bestond uit twee vliegdekschepen en 5300 man infanterie. Dit waren 800 mariniers van de 1e 'Kure' landingsdivisie, en verder soldaten van het 228e infanterieregiment. Deze bereikten Ambon op 30 januari 1942. De geallieerde vliegtuigen werden die dag teruggetrokken.
In de veronderstelling dat het terrein aan de zuidzijde van het eiland te wild en ontoegankelijk was voor een landing, waren de geallieerde troepen in het noorden geconcentreerd. De baai van Ambon was met een mijnenveld deels geblokkeerd. De troepen waren gecentreerd rondom de baai, bij Paso, de stad Ambon en het Laitimor schiereiland. Een in beton opgestelde artillerie-eenheid bestreek de baai van Ambon.
De Japanners landen echter op 30 januari juist in het zuiden van het eiland, bij Hitu-Iama en het zuidelijke deel van het schiereiland Laitimor, en bij Hutumori. Hoewel zij numeriek niet veel sterker waren als de geallieerden, beschikten de Japanners over een groot overwicht in luchtsteun, marineondersteuning (scheepsgeschut), tanks en veldartillerie.
Bij Hitu-Iama werd de aanwezige verdediging snel overrompeld. Gebruik makend van gevanggenomen inheems gidsen, exploiteerden de Japanners een gat in de geallieerde linies. Batugong viel op 31 januari. Kapitz verloor de communicatie met zijn eenheden. Hij verplaatste het hoofdkwartier naar Halong. Een Ambonese compagnie onder KNIL kapitein E.P. Bouman kreeg opdracht om met de dreiging vanuit Kudamati in het oosten af te rekenen. Door de weggevallen communicatie was dit de laatste gecordineerde actie van de Nederlanders.
De Nederlandse koloniale troepen gaven zich op 1 februari over. De 1100 Australirs hielden stand tot 3 februari, hoewel de toestand op 2 februari reeds hopeloos was doordat Japans scheepsgeschut alle wegen langs de baai bestreek.
Hoewel de Australische troepen tijdens de gevechten zelf slechts 15 man verloren, werden 300 Nederlandse en Australische gevangenen op het Laha vliegveld gexecuteerd De resterende Nederlanders en Australirs werden naar het eiland Hainan gestuurd.
Met ingang van 19 februari begonnen de Japanners vanaf Ambon luchtaanvallen op Darwin in Australi uit te voeren.
Australische militairen op weg naar Ambon 1941, ze zouden nooit levend terugkeren.
En van de vier massagraven op Ambon van de Laha executie.
Onder Australische supervisie graven Japanse krijgsgevangenen de lichamen van Nederlandse en Australische miliatiren op, februari 1942.
Het KNIL in Australi.
De Maleise barriere
Residentie van het KNIL in Melbourne
HM Abraham Crijnssen gecamoufleerd, 1942
HM Abraham Crijnssen gecamoufleerd, 1942
HM Abraham Crijnssen in de haven van Sydney
KNIL MLU bommenwerpers in Australi
No18 Nederlands Indies Squadron
Nederlands en Australisch personeel
Squadron Leader Dawson left in conversation with the commanding officer of No18 NEI Squadron Lieutenant Colonel BS Fiedeldij in May 1943 atMcDonaldstrip, the squadron’s operational base in the Northern Territory.
KNIL officier in Nieuw Guinea, 1944
De Nederlandse en Australische vlag worden symbolisch gehesen.
KNIL militair informeert een Australische militair over mijnen.
De Maleise barriere
Residentie van het KNIL in Melbourne
HM Abraham Crijnssen gecamoufleerd, 1942
HM Abraham Crijnssen gecamoufleerd, 1942
HM Abraham Crijnssen in de haven van Sydney
KNIL MLU bommenwerpers in Australi
No18 Nederlands Indies Squadron
Nederlands en Australisch personeel
Squadron Leader Dawson left in conversation with the commanding officer of No18 NEI Squadron Lieutenant Colonel BS Fiedeldij in May 1943 atMcDonaldstrip, the squadron’s operational base in the Northern Territory.
KNIL officier in Nieuw Guinea, 1944
De Nederlandse en Australische vlag worden symbolisch gehesen.
KNIL militair informeert een Australische militair over mijnen.
Ja, aardig wat.. zal 'k er een paar (geresized) uploaden?quote:
Heb je meer foto's van het ereveld gemaakt?
"All science is either physics or stamp collecting" || Ernest Rutherford
"And I think about all of us. Walking our own Green Mile, each in our own time" || Paul Edgecomb
"And I think about all of us. Walking our own Green Mile, each in our own time" || Paul Edgecomb
Graag, alvast bedanktquote:
[..]
Ja, aardig wat.. zal 'k er een paar (geresized) uploaden?
Dit klopt niet wat je zegt. Het Knil was evengoed ter bescherming van Nederlands-Indie, als het KL dat voor Nederland was. Wat je nu zegt is dat strategische bestemmingen en doeleinden van de 2 Landmachten wat het verschil maakte in opbouw, vulling en bewapening terwijl dit simpelweg de ervaring en financile situaties zijn geweest. Het is niet dat het KNIL de taak had om voorbereid te zijn op aanval op een buitenlands stuk grondgebied. Nederlands-Indi had in principe een eigen regering met eigen beleid, en dus ook andere punten zwaar wegen. Waar in Nederland het gebroken geweertje hoogtij vierde was in Indi de ervaring te vinden, met een enorm goede scholing voor hun militairen, ten opzichte van Nederland.quote:
[..]
Belangrijk verschil is dat het Indisch Leger 'offensief' is opgeleid, het veldleger thuis slechts ter handhaving van de neutraliteit.
Het veldleger moest over de knien door de vele bezuinigingen. Niet het Knil per definitie. Niet voor niets werden er ten tijde van de inval 2 op de planning staande kruisers voor NI geschrapt, in een tijd waar je als je logisch nadenkt juist alle voorrang geeft voor materialen en financin naar een goed bewapende KL in NL.
Ik zie pantserbuksen, Lichte tanks, pantserwagens, berg artillerie, machinegeweren die goed functioneren en doeltreffend zijn, Bommenwerpers en bovenal.. goed toegepaste camouflage en een gehanteerde Militaire denkwijze als primair. .. dit was in mei 1940 bij de KL niet te zien in die mate, in deze verhouding. Niet als je kijkt naar pure logische noodzaak. het is puur om het geld en politiek..
[DEF] SC#8 Pumatje, niet geboren maar door de baas verstrekt
weet iemand de rang van de militair die een aussie intstrueert over mijnen?
als dat een lage rang is kan je eruit opmaken dat iets wat bij de KL nog niet doorgedrongen was, bij het KNIL wel het geval was... het delen van alles wat je weet. Bij de KL was het vaak het kader wat alles deelde en verzorgde qua kennis, welke ook zeer gering was vanwege het ontbreken van een ervaring in de praktijk.
In de huidige KL is dit ook zeer wijd gepromoot... kun je een kunstje... doe het voor iedereen zodat ze er wat van leren.
als dat een lage rang is kan je eruit opmaken dat iets wat bij de KL nog niet doorgedrongen was, bij het KNIL wel het geval was... het delen van alles wat je weet. Bij de KL was het vaak het kader wat alles deelde en verzorgde qua kennis, welke ook zeer gering was vanwege het ontbreken van een ervaring in de praktijk.
In de huidige KL is dit ook zeer wijd gepromoot... kun je een kunstje... doe het voor iedereen zodat ze er wat van leren.
[DEF] SC#8 Pumatje, niet geboren maar door de baas verstrekt
Dat is onjuist, Nederland heeft altijd geweten dat het op de Britten moest vertrouwen voor de verdediging van de Archipel zoals het tijdens de Franse bezetting ook had gedaan.quote:
[..]
Dit klopt niet wat je zegt. Het Knil was evengoed ter bescherming van Nederlands-Indie, als het KL dat voor Nederland was. Wat je nu zegt is dat strategische bestemmingen en doeleinden van de 2 Landmachten wat het verschil maakte in opbouw, vulling en bewapening terwijl dit simpelweg de ervaring en financile situaties zijn geweest. Het is niet dat het KNIL de taak had om voorbereid te zijn op aanval op een buitenlands stuk grondgebied. Nederlands-Indi had in principe een eigen regering met eigen beleid, en dus ook andere punten zwaar wegen. Waar in Nederland het gebroken geweertje hoogtij vierde was in Indi de ervaring te vinden, met een enorm goede scholing voor hun militairen, ten opzichte van Nederland.
Het veldleger moest over de knien door de vele bezuinigingen. Niet het Knil per definitie. Niet voor niets werden er ten tijde van de inval 2 op de planning staande kruisers voor NI geschrapt, in een tijd waar je als je logisch nadenkt juist alle voorrang geeft voor materialen en financin naar een goed bewapende KL in NL.
Ik zie pantserbuksen, Lichte tanks, pantserwagens, berg artillerie, machinegeweren die goed functioneren en doeltreffend zijn, Bommenwerpers en bovenal.. goed toegepaste camouflage en een gehanteerde Militaire denkwijze als primair. .. dit was in mei 1940 bij de KL niet te zien in die mate, in deze verhouding. Niet als je kijkt naar pure logische noodzaak. het is puur om het geld en politiek..
Bij het congres van Wenen is besloten dat de Britten het gebied terug moesten geven omdat Nederland een stabiel neutraal blok tussen de machten zou vormen, deze neutraliteitspolitiek is ons toen opgelegd door het congres. Voor de verdediging van de archipel waren we altijd afhankelijk van de Britten omdat we militair gezien een neutraliteitsstatus moesten behouden. Als we als koloniaal rijk wilden blijven bestaan konden we geen bondgenootschappen aangaan met andere landen, anders zouden de Britten ons wingebied innemen.
[ Bericht 3% gewijzigd door Clan op 20-08-2011 02:29:49 ]
Nog een paar foto's. CL Wassenburg is trouwens mijn overgrootvader..
"All science is either physics or stamp collecting" || Ernest Rutherford
"And I think about all of us. Walking our own Green Mile, each in our own time" || Paul Edgecomb
"And I think about all of us. Walking our own Green Mile, each in our own time" || Paul Edgecomb
Bevelstructuur KNIL vanaf 12 december 1941
Territorial Command Timor and Dependencies
1st Military Department and Ist Division
2nd Military Department and IInd Division
3rd Military Departmentand IIIrd Division
Army Aviation
Territorial Command Timor and Dependencies
1st Military Department and Ist Division
2nd Military Department and IInd Division
3rd Military Departmentand IIIrd Division
Army Aviation
Onjuistquote:
[..]
Dat is onjuist, Nederland heeft altijd geweten dat het op de Britten moest vertrouwen voor de verdediging van de Archipel zoals het tijdens de Franse bezetting ook had gedaan.
Bij het congres van Wenen is besloten dat de Britten het gebied terug moesten geven omdat Nederland een stabiel neutraal blok tussen de machten zou vormen, deze neutraliteitspolitiek is ons toen opgelegd door het congres. Voor de verdediging van de archipel waren we altijd afhankelijk van de Britten omdat we militair gezien een neutraliteitsstatus moesten behouden. Als we als koloniaal rijk wilden blijven bestaan konden we geen bondgenootschappen aangaan met andere landen, anders zouden de Britten ons wingebied innemen.
Het enige waar we afhankelijk van waren was dat Singapore in bezit bleef van de Britten..
Zou Singapore vallen..zou dit ook gebeuren met Nederlands-Indie. Singapore gold als onneembaar..
Daarnaast geef je geen inhoudelijk antwoord op mijn stelling
Het ging over de Strategische functie en Doctrine van de KL en Nederlands Indi.
[DEF] SC#8 Pumatje, niet geboren maar door de baas verstrekt
Trouwens Nibb-it.. ik ben langsgeweest bij de verkoper op Marktplaats van het Poster van Nederlands-Indi ( Versterkt onze gelederen )
deze is niet echt, het betreft een schilderij op Linnen.
met een spelfout ...
Koninkluk in plaats van Koninklijk.
deze is niet echt, het betreft een schilderij op Linnen.
met een spelfout ...
Koninkluk in plaats van Koninklijk.
[DEF] SC#8 Pumatje, niet geboren maar door de baas verstrekt
In 1942 ws het idd zo dat De Britten qua landleger vooral in hun kolonien zaten, maar ze vielen binnen ABDA Command onder Nederlands gezag, maar er was een indeling gemaakt, welke in het vorige topic staan, waar je ziet dat de Amerikanen en Australiers meer van het Nederlands Indies grondgebied verdedigde dan de Britten ( ook de Britten hadden weinig aanvoer uit hun moederland ) Wat ik bedoelde was dat uit het verleden de Britten 'instonden' voor onze kolonie.quote:
[..]
Onjuist
Het enige waar we afhankelijk van waren was dat Singapore in bezit bleef van de Britten..
Zou Singapore vallen..zou dit ook gebeuren met Nederlands-Indie. Singapore gold als onneembaar..
Daarnaast geef je geen inhoudelijk antwoord op mijn stelling
Het ging over de Strategische functie en Doctrine van de KL en Nederlands Indi.
Daarbij, je wilt dat ik inga op de stelling over het delen van de informatie?
Wat Defensie films/docu's :
'Brigade flitsen Korps Mariniers' (1946/1947), een journaal over de Mariniersbrigade op Java in 1946;
'Het wapen der Genie' (1947), een voorlichtingsfilm over het werk van de genie in Nederlands-Indi;
'Brigade flitsen Korps Mariniers' (1946/1947), een journaal over de Mariniersbrigade op Java in 1946;
'Het wapen der Genie' (1947), een voorlichtingsfilm over het werk van de genie in Nederlands-Indi;
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Er was pas sprake van ABDA na de oorlogsverklaringen in Azi met grootmachten in Europa. Daarvoor was de doctrine van het KNIL absoluut niet gebaseerd op Internationaal gecombineerde gevechtskracht op een initiatiefzoekend offensieve wijze.. maar op rekening houdend met de aanwezige Militaire bottlenecks op het aanwezige Contignent Azi.quote:
[..]
In 1942 ws het idd zo dat De Britten qua landleger vooral in hun kolonien zaten, maar ze vielen binnen ABDA Command onder Nederlands gezag, maar er was een indeling gemaakt, welke in het vorige topic staan, waar je ziet dat de Amerikanen en Australiers meer van het Nederlands Indies grondgebied verdedigde dan de Britten ( ook de Britten hadden weinig aanvoer uit hun moederland ) Wat ik bedoelde was dat uit het verleden de Britten 'instonden' voor onze kolonie.
Daarbij, je wilt dat ik inga op de stelling over het delen van de informatie?
Buiten dat, hebben de Britten nooit echt "ingestaan" voor behoud van onze Kolonies , dat hebben ze tenslotte iets te goed gedaan ten tijde van de Napoliaanse tijd, waar we tal van onze kolonies simpelweg niet terugkregen.
Dit "instaan" hebben ze ook uitstekend gedemonstreerd na de Japanse Capitulatie, ze waren zo vriendelijk om ons simpelweg de toegang te ontzeggen tot ons Nederlands Indi totdat de chaos en politieke facades van het verscheurde land groot genoeg waren geworden om te garanderen dat we het nooit terug zouden krijgen.. naast dit vroegen ze ook nog om ons te helpen via elk mogelijk kanaal zodat onze schepen uiteindelijk niet eens uit konden varen vanuit de Havens van Australi.
Jep.. beste vrienden zoals je zult lezen.
Nee, het KNIL was er om de eilanden te kunnen verdedigen tegen lokale vijandelijke prikacties, een gemiddeld offensief waar de 3 op 1 ratio gehandhaafd zou kunnen worden... Het vertragende gevecht. De stelling dat de KL op neutraliteitshandhaving ontworpen zou zijn en het KNIL op Offensief karakter is simpel onjuist. Of er zijn de verkeerde woorden gebruikt of Offensief wordt niet begrepen. Voor een sector als Nederlands Indi vereist dit een sterke Marine, een Korps Mariniers, landingsboten en een groter gemechaniseerd korps. Het argument dat dit destijds nog niet was doorgedrongen in de Militaire denkwijze is onjuist, gezien het feit dat het KNIL weldegelijk een veel beter uitgeruste troepenmacht was dan het KL, ongeacht grootte, de Militaire denkwijze was veel verder in Nederlands Indie, dan dat het in Nederland was, op wat competente officieren na.
[DEF] SC#8 Pumatje, niet geboren maar door de baas verstrekt
ofcorse wilde ik datquote:
maar het bedroeg geen echte.
[DEF] SC#8 Pumatje, niet geboren maar door de baas verstrekt
De onderverdeling dat het KNIL offensief was ingesteld heb ik nooit gemaakt.quote:
[..]
Er was pas sprake van ABDA na de oorlogsverklaringen in Azi met grootmachten in Europa. Daarvoor was de doctrine van het KNIL absoluut niet gebaseerd op Internationaal gecombineerde gevechtskracht op een initiatiefzoekend offensieve wijze.. maar op rekening houdend met de aanwezige Militaire bottlenecks op het aanwezige Contignent Azi.
Buiten dat, hebben de Britten nooit echt "ingestaan" voor behoud van onze Kolonies , dat hebben ze tenslotte iets te goed gedaan ten tijde van de Napoliaanse tijd, waar we tal van onze kolonies simpelweg niet terugkregen.
Dit "instaan" hebben ze ook uitstekend gedemonstreerd na de Japanse Capitulatie, ze waren zo vriendelijk om ons simpelweg de toegang te ontzeggen tot ons Nederlands Indi totdat de chaos en politieke facades van het verscheurde land groot genoeg waren geworden om te garanderen dat we het nooit terug zouden krijgen.. naast dit vroegen ze ook nog om ons te helpen via elk mogelijk kanaal zodat onze schepen uiteindelijk niet eens uit konden varen vanuit de Havens van Australi.
Jep.. beste vrienden zoals je zult lezen.
Nee, het KNIL was er om de eilanden te kunnen verdedigen tegen lokale vijandelijke prikacties, een gemiddeld offensief waar de 3 op 1 ratio gehandhaafd zou kunnen worden... Het vertragende gevecht. De stelling dat de KL op neutraliteitshandhaving ontworpen zou zijn en het KNIL op Offensief karakter is simpel onjuist. Of er zijn de verkeerde woorden gebruikt of Offensief wordt niet begrepen. Voor een sector als Nederlands Indi vereist dit een sterke Marine, een Korps Mariniers, landingsboten en een groter gemechaniseerd korps. Het argument dat dit destijds nog niet was doorgedrongen in de Militaire denkwijze is onjuist, gezien het feit dat het KNIL weldegelijk een veel beter uitgeruste troepenmacht was dan het KL, ongeacht grootte, de Militaire denkwijze was veel verder in Nederlands Indie, dan dat het in Nederland was, op wat competente officieren na.
Ik lees op Wikipedia deze phrase:
Volgens de Defensiegrondslagen 1927 was het doel van de weermacht in Nederlands-Indi (a) handhaving van het Nederlandse gezag in de Archipel tegen onrust of verzet binnen de grenzen, verzekering van rust en orde en (b) de vervulling van de militaire plicht als lid van de volkengemeenschap tegenover andere volkeren. De onder (a) omschreven taak moest in hoofdzaak door het leger worden vervuld, dat daartoe berekend en uitgerust diende te zijn; de taak, omschreven onder (b), beperkte zich tot handhaving van een strikte neutraliteit in conflicten tussen andere mogendheden. Bij de vaststelling van de organisatie van de weermacht werd er vanuit gegaan, dat de neutraliteitshandhaving op Java werd vervuld door het leger met steun van de vloot; in de gewesten buiten Java door de vloot, die daarbij op kwetsbare punten door het leger werd gesteund. De sterkte van het leger aan infanterie, daaronder begrepen de Europese militie, werd bepaald door hetgeen nodig was voor het vervullen van de hierboven beschreven taken. Voor zover de infanterie op Java was gelegerd, werd zij georganiseerd, bewapend alsmede versterkt met hulpwapens en diensten voor de neutraliteitshandhaving (met steun van de vloot) op Java en wel in het bijzonder voor de verdediging van Soerabaja te land tegen landingsdivisies van kruiser-eskaders, die in de Archipel konden worden verwacht en de bescherming van de haven van Tandjong Priok tegen een actie van enkele schepen, die zich meester zouden willen maken van die haven voor eigen gebruik. Als bijzonder kwetsbare punten in de gewesten buiten Java werden de plaatsen van opslag en verwerking van zware stookolie te Tarakan en Balikpapan beschouwd. Ter bescherming van deze plaatsen werd gebruik gemaakt van de in die plaatsen aanwezige personen, die ingedeeld waren bij de Europese militie, een troepenmacht van voldoende sterkte zou dan met ernstig verzet moeten waarborgen tegen gewelddadige pogingen, die met beperkte middelen eventueel zouden worden ondernomen, om zich van die voorraden meester te maken; indien de macht daartoe dwong, kon men dan de tijdige vernietiging van die voorraden verzekeren. Als Nederlands-Indi ondanks serieuze pogingen buiten de oorlog te blijven toch daarin betrokken zou worden dan zou de aanwezige weermacht met de aanwezige middelen zich zo goed mogelijk tegen bezetting van het Nederlandse gebied verzetten, in afwachting van steun, die verleend zou worden. De taak van het Indische leger was aldus vastgelegd en de organisatie om genoemd programma uit te voeren kon worden opgezet. De inmiddels ingetreden depressie had tot gevolg dat er drastisch op de uitgaven van het land werd bezuinigd, wat de opbouw van het Indische leger nadelig benvloedde.
Vooral door dit laatste n het feit dat vanuit Europa geen bevoorrading meer kwam en men aangewezen was op leveringen vanuit de V.S.
Ik zal nog even in 'De Japanse aanval op Java' zoeken over die steun van de Britten ( wat ik ooit heb gelezen in dat boek )
Op blz 14 en 15 van het boek 'De Japanse aanval op Java' lees ik, en ik citeer:
...Die hopeloze positie had, volgens Zwitser, alles te maken met de moeilijke politiek-strategische positie van Nederlands Indi, waaraan Bussemaker zijn inziens voorbij was gegaan. Hij betoogde dat het kleine Nederland structureel te zwak was om op eigen kracht voor een sluitende verdediging in de uitgestrekte archipel te kunnen zorgen. De consequentie hiervan was dat de prioriteit in het veiligheidsbeleid bij de interne gezagshandhaving lag en niet bij het aflsaan van een dreiging van buitenaf. Nederland ging ervan uit dat in dat geval Groot-Britanni en wellicht ook de Verenigde Staten, te hulp zouden schieten. Het KNIL werd niet in staat geacht alleen een oorlog op Java te winnen. De strategische samenwerking met de twee westerse bondgenotentot december 1941 leverde uiteindelijk te weinig op, omdat Groot Bitanni militair te zwak was en de Verenigde Staten niet bereid waren concrete toezeggingen te doen. Na Pearl Harbour was het te laat en toen begin 1942 duidelijk werd dat uitgebreide steun niet zou komen, stond het KNIL op Java voor een onmogelijke opgave. Het had geen schijn van kans tegen de Japanse invasiemacht die, aldus Zwitser, op een aantal punten (kwaliteit, vliegtuigen) wel degelijk beschikte over een overmacht. Een verwijt richtte hij met slechts impliciet tot de Nederlandse regering die in haar veiligheidsbeleid ten onrechte buitenlandse hulp 'min of meer als vanzelfsprekends' had beschouwd.
...Die hopeloze positie had, volgens Zwitser, alles te maken met de moeilijke politiek-strategische positie van Nederlands Indi, waaraan Bussemaker zijn inziens voorbij was gegaan. Hij betoogde dat het kleine Nederland structureel te zwak was om op eigen kracht voor een sluitende verdediging in de uitgestrekte archipel te kunnen zorgen. De consequentie hiervan was dat de prioriteit in het veiligheidsbeleid bij de interne gezagshandhaving lag en niet bij het aflsaan van een dreiging van buitenaf. Nederland ging ervan uit dat in dat geval Groot-Britanni en wellicht ook de Verenigde Staten, te hulp zouden schieten. Het KNIL werd niet in staat geacht alleen een oorlog op Java te winnen. De strategische samenwerking met de twee westerse bondgenotentot december 1941 leverde uiteindelijk te weinig op, omdat Groot Bitanni militair te zwak was en de Verenigde Staten niet bereid waren concrete toezeggingen te doen. Na Pearl Harbour was het te laat en toen begin 1942 duidelijk werd dat uitgebreide steun niet zou komen, stond het KNIL op Java voor een onmogelijke opgave. Het had geen schijn van kans tegen de Japanse invasiemacht die, aldus Zwitser, op een aantal punten (kwaliteit, vliegtuigen) wel degelijk beschikte over een overmacht. Een verwijt richtte hij met slechts impliciet tot de Nederlandse regering die in haar veiligheidsbeleid ten onrechte buitenlandse hulp 'min of meer als vanzelfsprekends' had beschouwd.
Op blz 18 van het boek 'De Japanse aanval op Java' lees ik, en ik citeer:
Bij de Londense Conferentie van 13 augustus 1814 werd bepaald dat het grootste deel van de door Groot Britanni tijdens de Napoleontische oorlogen bezette Nederlandse kolonin weer onder Nederlands gezag zou komen. Nederland zag van meet af aan zeer goed in dart het nooit in staat zou zijn om zelfstandig Nederlands Indi te verdedigen tegen een buitenlandse aanvaller. Het behoud van de koloniale bezittingen stond of viel met het Britse wereldrijk en zijn machtige vloot die de wereldzeen beheerste. Elk conflict met Groot Britanni zou onherroepelijk tot het eind van Nederland als koloniale mogendheid leiden. In deze situatie leek een bondgenootschap met de machtige buur voor de hand te liggen, maar om redenen van Europese machtspolitiek werd Nederland in 1814 een strikte neutraliteit opgelegd.
Na de ontgoochelde ervaringen tijdens de Belgische opstand legde Nederland zich in 1839 neer bij de status van kleinere Europese mogendheid en omarmde het een strikte 'onthoudingspolitiek'. Consequentie van dit beleid was dat de onontbeerlijke militaire steun alleen kon worden gevraagd als of geccepteerd na het uitbreken van gewapende conflicten. Ook om andere redenen werden geen militaire bondgenoten gezocht. Openlijk toegeven van zwakte kon agressie uitlokken. Het te vroeg inroepen van buitenlandse hulp zou een hulpverlener kunnen verleiden tot agressie tegen de mogendheid die zo duidelijk aangaf niet in staat te zijn haar terrotorium doeltreffend te verdedigen. Het machtige Groot Britanni was echter in de negentiende eeuw alleszins bereid om stilzwijgend de rol van grote beschermer van de Nederlandse Oost-Indische bezittingen op zich te nemen. Een rustig Indi, gelegen op de verbindingswegen tussen de Aziatische bezittingen en Australi, was ook voor de Britten van groot belang.
Bij de Londense Conferentie van 13 augustus 1814 werd bepaald dat het grootste deel van de door Groot Britanni tijdens de Napoleontische oorlogen bezette Nederlandse kolonin weer onder Nederlands gezag zou komen. Nederland zag van meet af aan zeer goed in dart het nooit in staat zou zijn om zelfstandig Nederlands Indi te verdedigen tegen een buitenlandse aanvaller. Het behoud van de koloniale bezittingen stond of viel met het Britse wereldrijk en zijn machtige vloot die de wereldzeen beheerste. Elk conflict met Groot Britanni zou onherroepelijk tot het eind van Nederland als koloniale mogendheid leiden. In deze situatie leek een bondgenootschap met de machtige buur voor de hand te liggen, maar om redenen van Europese machtspolitiek werd Nederland in 1814 een strikte neutraliteit opgelegd.
Na de ontgoochelde ervaringen tijdens de Belgische opstand legde Nederland zich in 1839 neer bij de status van kleinere Europese mogendheid en omarmde het een strikte 'onthoudingspolitiek'. Consequentie van dit beleid was dat de onontbeerlijke militaire steun alleen kon worden gevraagd als of geccepteerd na het uitbreken van gewapende conflicten. Ook om andere redenen werden geen militaire bondgenoten gezocht. Openlijk toegeven van zwakte kon agressie uitlokken. Het te vroeg inroepen van buitenlandse hulp zou een hulpverlener kunnen verleiden tot agressie tegen de mogendheid die zo duidelijk aangaf niet in staat te zijn haar terrotorium doeltreffend te verdedigen. Het machtige Groot Britanni was echter in de negentiende eeuw alleszins bereid om stilzwijgend de rol van grote beschermer van de Nederlandse Oost-Indische bezittingen op zich te nemen. Een rustig Indi, gelegen op de verbindingswegen tussen de Aziatische bezittingen en Australi, was ook voor de Britten van groot belang.
Kan zijn, 1 boek spreekt niet voor allen, en daarnaast is de inhoud van het schrijven gebaseerd op aanname en niet op werkelijke feiten. Omtrend de discussie omtrend het offensieve danwel defensie Karakter van het KNIL, die had ik inderdaad met Nibb-it, maar ik dacht uit jou manier van schrijven op te merken dat jij met hem daarin mee ging.
Groot-Britanni heeft nooit Indi aan Nederland willen gunnen, en hier was in het begin van de Kolonie ook veel strijd om. Groot-Britanni als beschermheer van onze voormalige kolonie mag wat mij betreft worden weggelachen.. de geschiedenis wees al uit hoe goed ze op onze kolonies zouden passen als het moet.. met het verlies veel ervan als gevolg.
Na de oorlog is in de houding van de Britten wel gebleken hoe graag ze rustige vaarwegen wilden in Azi met het compleet ontzeggen van de toegang tot Nederlands-Indi voor Nederlandse troepen die orde en gezag wilden herstellen en het land opnieuw wilden opbouwen.
Groot-Britanni heeft nooit Indi aan Nederland willen gunnen, en hier was in het begin van de Kolonie ook veel strijd om. Groot-Britanni als beschermheer van onze voormalige kolonie mag wat mij betreft worden weggelachen.. de geschiedenis wees al uit hoe goed ze op onze kolonies zouden passen als het moet.. met het verlies veel ervan als gevolg.
Na de oorlog is in de houding van de Britten wel gebleken hoe graag ze rustige vaarwegen wilden in Azi met het compleet ontzeggen van de toegang tot Nederlands-Indi voor Nederlandse troepen die orde en gezag wilden herstellen en het land opnieuw wilden opbouwen.
[DEF] SC#8 Pumatje, niet geboren maar door de baas verstrekt
Ten eerste is 'De Japanse aanval op Java' een uitgave van de Sectie Militaire Geschiedenis KL uit 1994 en misschien wel het 'standaardwerk' als het gaat over de aanval op Java en het KNIL tijdens deze periode.quote:
Kan zijn, 1 boek spreekt niet voor allen, en daarnaast is de inhoud van het schrijven gebaseerd op aanname en niet op werkelijke feiten. Omtrend de discussie omtrend het offensieve danwel defensie Karakter van het KNIL, die had ik inderdaad met Nibb-it, maar ik dacht uit jou manier van schrijven op te merken dat jij met hem daarin mee ging.
Groot-Britanni heeft nooit Indi aan Nederland willen gunnen, en hier was in het begin van de Kolonie ook veel strijd om. Groot-Britanni als beschermheer van onze voormalige kolonie mag wat mij betreft worden weggelachen.. de geschiedenis wees al uit hoe goed ze op onze kolonies zouden passen als het moet.. met het verlies veel ervan als gevolg.
Na de oorlog is in de houding van de Britten wel gebleken hoe graag ze rustige vaarwegen wilden in Azi met het compleet ontzeggen van de toegang tot Nederlands-Indi voor Nederlandse troepen die orde en gezag wilden herstellen en het land opnieuw wilden opbouwen.
Ten tweede is de houding van de Britten te wijten aan de ongeregeldheden die op dat moment plaatsvonden in Nederlands Indi, de Slag bij Sorabaja heeft de Britten laten inzien dat een snelle terugkeer van het koloniaal gezag niet ten goede zou komen aan de archipel. De Britten probeerde neutraal te staan tussen de Nederlanders en de Indonesische nationalisten waarna ze de Nederlandse troepen weigerde actie te ondernemen. Ik denk dat dit ook vanuit een optiek is m de eigen Britse ( Indische) troepen te beschermen tegen aanvallen van deze nationalisten.
Over de strijd, tegen de Japanners, in Nederlands Indi en over de verrichtingen van het KNIL als zodanig zijn geen films gemaakt, wel spelen veel films zich af in en rond de archipel in de Tweede Wereldoorlog, een kleine opsomming:
Merry Christmas, Mr. Lawrence (1983)
Merry Christmas, Mr. Lawrence is een Japans/Amerikaanse film uit 1983 over Britse, Australische en Nederlandse krijgsgevangenen in een Japans kamp op Java. Het scenario van Nagisa Oshima en Paul Mayersberg is gebaseerd op de boeken The Seed and the Sower (1963) en The Night of the New Moon (1970) waarin Laurens van der Post zijn ervaringen als krijgsgevangene tijdens de Tweede Wereldoorlog beschreef.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Laurens_van_der_Post
Paradise Road (1997)
Wanneer de Japanners Singapore binnenvallen in 1942 worden veel vrouwen en kinderen opgesloten in gevangeniskampen op Sumatra. Ondanks hun verschillende leeftijden, nationaliteiten (Brits/Nederlands/Australisch/Potugees/Iers) en achtergronden groeit er een band tussen de gevangenen wanneer ze te maken krijgen met voedselgebrek en de slechte behandeling van hun gevangennemers. Adrienne, n van de vrouwen, organiseert een koor.
The Great Raid (2005)
In de winter van 1944 kwam de Tweede Wereldoorlog op zijn einde. Japan hield sommige Amerikaanse krijgsgevangenen die de dodenmars van Bataan hadden overleefd, vast in een kamp in Cabanatuan, waar ze hard werden behandeld. Op het moment van de inval waren er zo'n 500 gevangenen in het kamp aanwezig, velen ervan hadden malaria.
De film begint met het afslachten van krijgsgevangenen in Palawan door de Kempeitai, de Japanse militaire geheime politie.
Ondertussen beveelt generaal Walter Krueger het zesde rangersbataljon, onder leiding van luitenant-kolonel Henry Mucci, alle krijgsgevangenen in het kamp van Cabanatuan te bevrijden, voor ze worden vermoord door de Japanners. Hierbij krijgen ze hulp van Filipijnse guerrilla's. Gedurende de film wisselen de standpunten tussen die van de krijgsgevangenen in Cabanatuan, de Rangers, het Filipijnse verzet en de Japanners.
De aanval wordt ingezet en de Amerikanen weten de gevangenen uit het kamp te bevrijden, waarbij twee Amerikaanse soldaten, n krijgsgevangene en 523 Japanners omkomen.
Kokoda (2006)
Tijdens de Tweede Wereldoorlog vechten de Australirs een bittere strijd tegen de Japanse soldaten langs de Kokoda-lijn in Nieuw Guinea. De Australische soldaten, waaronder vele vrijwilligers, vechten op grote afstand van hun geboorteland, om dat voor een invasie te behoeden. Na een Japans bombardement raakt een bataljon Australirs gesoleerd achter de frontlijn en moeten zij op eigen gelegenheid weer naar hun eigen linies zien terug te keren.
[ Bericht 0% gewijzigd door Clan op 24-08-2011 23:51:08 ]
Merry Christmas, Mr. Lawrence (1983)
Merry Christmas, Mr. Lawrence is een Japans/Amerikaanse film uit 1983 over Britse, Australische en Nederlandse krijgsgevangenen in een Japans kamp op Java. Het scenario van Nagisa Oshima en Paul Mayersberg is gebaseerd op de boeken The Seed and the Sower (1963) en The Night of the New Moon (1970) waarin Laurens van der Post zijn ervaringen als krijgsgevangene tijdens de Tweede Wereldoorlog beschreef.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Laurens_van_der_Post
Paradise Road (1997)
Wanneer de Japanners Singapore binnenvallen in 1942 worden veel vrouwen en kinderen opgesloten in gevangeniskampen op Sumatra. Ondanks hun verschillende leeftijden, nationaliteiten (Brits/Nederlands/Australisch/Potugees/Iers) en achtergronden groeit er een band tussen de gevangenen wanneer ze te maken krijgen met voedselgebrek en de slechte behandeling van hun gevangennemers. Adrienne, n van de vrouwen, organiseert een koor.
The Great Raid (2005)
In de winter van 1944 kwam de Tweede Wereldoorlog op zijn einde. Japan hield sommige Amerikaanse krijgsgevangenen die de dodenmars van Bataan hadden overleefd, vast in een kamp in Cabanatuan, waar ze hard werden behandeld. Op het moment van de inval waren er zo'n 500 gevangenen in het kamp aanwezig, velen ervan hadden malaria.
De film begint met het afslachten van krijgsgevangenen in Palawan door de Kempeitai, de Japanse militaire geheime politie.
Ondertussen beveelt generaal Walter Krueger het zesde rangersbataljon, onder leiding van luitenant-kolonel Henry Mucci, alle krijgsgevangenen in het kamp van Cabanatuan te bevrijden, voor ze worden vermoord door de Japanners. Hierbij krijgen ze hulp van Filipijnse guerrilla's. Gedurende de film wisselen de standpunten tussen die van de krijgsgevangenen in Cabanatuan, de Rangers, het Filipijnse verzet en de Japanners.
De aanval wordt ingezet en de Amerikanen weten de gevangenen uit het kamp te bevrijden, waarbij twee Amerikaanse soldaten, n krijgsgevangene en 523 Japanners omkomen.
Kokoda (2006)
Tijdens de Tweede Wereldoorlog vechten de Australirs een bittere strijd tegen de Japanse soldaten langs de Kokoda-lijn in Nieuw Guinea. De Australische soldaten, waaronder vele vrijwilligers, vechten op grote afstand van hun geboorteland, om dat voor een invasie te behoeden. Na een Japans bombardement raakt een bataljon Australirs gesoleerd achter de frontlijn en moeten zij op eigen gelegenheid weer naar hun eigen linies zien terug te keren.
[ Bericht 0% gewijzigd door Clan op 24-08-2011 23:51:08 ]
absolute onzin..quote:
[..]
Ten tweede is de houding van de Britten te wijten aan de ongeregeldheden die op dat moment plaatsvonden in Nederlands Indi, de Slag bij Sorabaja heeft de Britten laten inzien dat een snelle terugkeer van het koloniaal gezag niet ten goede zou komen aan de archipel. De Britten probeerde neutraal te staan tussen de Nederlanders en de Indonesische nationalisten waarna ze de Nederlandse troepen weigerde actie te ondernemen. Ik denk dat dit ook vanuit een optiek is m de eigen Britse ( Indische) troepen te beschermen tegen aanvallen van deze nationalisten.
de Nederlanders in de jappenkampen bleven daarin, in tegenstelling tot wat de britten deden met Britse burgers, die werden in een chaos overal in Indi bevrijd. Er zijn zelfs rapporten dat de Britten in ruil voor vermaak wapens zouden hebben geruild met Zwarte raven en buffels.
De enige reden waarom de Brit nederland niet toeliet in Nederlands Indie was om de reden van het Anti koloniale beleid van Clement Attlee...
[DEF] SC#8 Pumatje, niet geboren maar door de baas verstrekt
Clement Attlee is pas eind juli 1945 premier van het Verenigd Koninkrijk geworden, ik weet niet of hij binnen een paar weken al met dit beleid kwam en dit tot uitvoer liet brengen.quote:
[..]
absolute onzin..
de Nederlanders in de jappenkampen bleven daarin, in tegenstelling tot wat de britten deden met Britse burgers, die werden in een chaos overal in Indi bevrijd. Er zijn zelfs rapporten dat de Britten in ruil voor vermaak wapens zouden hebben geruild met Zwarte raven en buffels.
De enige reden waarom de Brit nederland niet toeliet in Nederlands Indie was om de reden van het Anti koloniale beleid van Clement Attlee...
Ten tweede kozen veel burgers ervoor om in de Jappenkampen te blijven uit vrees voor gerichte acties van de Indonesische nationalisten, de Britten lieten de bescherming in eerste insantie over aan de Japanners maar dat bleek niet te werken. Wat ook vergeten wordt is dat de Britten maar op bepaalde strategische plekken in de archipel actief waren en niet overal gezag konden uitvoeren tegen de nationalisten die de republiek al hadden uitgeroepen. Dat de Britten hun eigen bevolking overal bevrijdden is hun goed recht, in beginsel waren de Nederlanders in Indi ook niet echt de verantwoordelijkheid van de Britten.
Ik zou echt eens een goed stuk onder ogen moeten zien over de Britten in Nederlands Indi over te voeren beleid om daar een andere mening over te krijgen.
Mariniersbrigade 1943-1949
De opleiding van de mariniers vond plaats in de Verenigde Staten in Camp Lejeune (North Carolina) Camp Endicott, Philadelphia, Kentucky en Quantico.
Daar er van de Engelsen geen Nederlandse troepen op Java mochten landden, week de Brigade uit naar Malakka. Alleen het 1 Inbat mocht in Batavia ontschepen en voegde zich later bij de
Op 24 april 1946 werd het zogeheten Soerabaja-front van de 5th Indian Division overgenomen.
De Marbrig heeft in het jaar 1946 diverse acties gevoerd zoals op 10 augustus 1946 de operatie "Trackman" en op 19 augustus 1946 de operatie "Quantico".
Eind januari 1947 werd het Soerabaja-front belangrijk uitgebreid door de bezetting van de Porongdelta. Op 17 maart werden in een gecombineerde actie met de landmacht de sluizen bezet. Op 18 maart werd Modjokerto bezet en kon operatie "Ideaal" ook wel aangeduid als "IJmuiden" als zeer geslaagd worden beschouwd.
Tijdens de 1e politionele actie, op 21 juli 1947, landde de Mariniersbrigade op de noordkust van de oosthoek bij Pasir-Poetih. Een ander deel trok samen met de X - Brigade op naar Malang. Als vervolg op de 1e politionele actie landden onderdelen van de Marbrig. en onderdelen van KL en KNIL op 4 augustus 1947 op Madoera, en werd dit eiland bezet.
Na de 1e politionele actie was de Marbrig gelegerd in de "Oosthoek".
Begin 1948 vond een grote reorganisatie (inkrimping) plaats bij de Mariniersbrigade. De tijd brak aan dat de OVW'ers moesten thuisvaren en vervangen werden door mariniers zeemilicien {dienstplichtigen).Voor de Marbrig betekende het een afslanking van 3 naar 2 infanteriebataljons. Ingekrompen, gereorganiseerd werden verder o.a. het Motortransportbataljon, het Artilleriebataljon en de Verzorgingsafdeling. Het Genie bataljon werd ingekrompen tot een Amphibisch Technische Eenheid {ATE) . Van de Zware wapen compagnie bleven slechts 2 pelotons over, evenals van de Medische compagnie. De Tankcompagnie. en de Verkenningsafdeling werden in hun geheel opgeheven.
Tijdens de 2e politionele actie op 19 december 1948 landde de Marbrig bij Glondong. De landing verliep vlot, maar na zo'n 30 km stuitten zij echter op een enorme tankval bij de kampong Hgepon. Vanaf dat moment begint de opmars naar Tjepoe te veranderen in een lijdensweg van versperringen, opgeblazen bruggen, onberijdbare en opgegeven wegen die er niet meer blijken te zijn maar overwoekerd zijn door djatibossen. Op 20 december bereikten de mariniers een groot djatibos bij Kaligede. De route die door dit bos is geheel overwoekerd en verdwenen. Besloten werd te voet verder te gaan en zo vertrokken de mariniers voor de laatste 35 kilometer naar Tjepoe. Op 21 december viel de verkeersbrug over de kali solo in mariniershanden en werd een al brandend Tjepoe bezet. Madioen kon niet meer op tijd bezet worden en werd pas op 27 december bereikt maar was reeds bezet door de K.L en KNIL.
Na de 2e politionele actie was de Marbrig gelegerd in het gebied dat de residenties Bodjonegoro en Soerabaja omvatte.
Op 7 juni 1949 werd de Mariniersbrigade opgeheven. Een gereorganiseerd en versterkt 5 Inbat ging verder als Amphibat (Amphibisch Bataljon) en kwam onder rechtstreeks bevel van de cdt. A - Divisie. Eind 1949 was het Amphibat. geheel teruggenomen op Soerabaja en zouden de laatste Mariniers Java verlaten.
Bron:Legermuseum
[ Bericht 34% gewijzigd door Clan op 25-08-2011 20:56:56 ]
De opleiding van de mariniers vond plaats in de Verenigde Staten in Camp Lejeune (North Carolina) Camp Endicott, Philadelphia, Kentucky en Quantico.
Daar er van de Engelsen geen Nederlandse troepen op Java mochten landden, week de Brigade uit naar Malakka. Alleen het 1 Inbat mocht in Batavia ontschepen en voegde zich later bij de
Op 24 april 1946 werd het zogeheten Soerabaja-front van de 5th Indian Division overgenomen.
De Marbrig heeft in het jaar 1946 diverse acties gevoerd zoals op 10 augustus 1946 de operatie "Trackman" en op 19 augustus 1946 de operatie "Quantico".
Eind januari 1947 werd het Soerabaja-front belangrijk uitgebreid door de bezetting van de Porongdelta. Op 17 maart werden in een gecombineerde actie met de landmacht de sluizen bezet. Op 18 maart werd Modjokerto bezet en kon operatie "Ideaal" ook wel aangeduid als "IJmuiden" als zeer geslaagd worden beschouwd.
Tijdens de 1e politionele actie, op 21 juli 1947, landde de Mariniersbrigade op de noordkust van de oosthoek bij Pasir-Poetih. Een ander deel trok samen met de X - Brigade op naar Malang. Als vervolg op de 1e politionele actie landden onderdelen van de Marbrig. en onderdelen van KL en KNIL op 4 augustus 1947 op Madoera, en werd dit eiland bezet.
Na de 1e politionele actie was de Marbrig gelegerd in de "Oosthoek".
Begin 1948 vond een grote reorganisatie (inkrimping) plaats bij de Mariniersbrigade. De tijd brak aan dat de OVW'ers moesten thuisvaren en vervangen werden door mariniers zeemilicien {dienstplichtigen).Voor de Marbrig betekende het een afslanking van 3 naar 2 infanteriebataljons. Ingekrompen, gereorganiseerd werden verder o.a. het Motortransportbataljon, het Artilleriebataljon en de Verzorgingsafdeling. Het Genie bataljon werd ingekrompen tot een Amphibisch Technische Eenheid {ATE) . Van de Zware wapen compagnie bleven slechts 2 pelotons over, evenals van de Medische compagnie. De Tankcompagnie. en de Verkenningsafdeling werden in hun geheel opgeheven.
Tijdens de 2e politionele actie op 19 december 1948 landde de Marbrig bij Glondong. De landing verliep vlot, maar na zo'n 30 km stuitten zij echter op een enorme tankval bij de kampong Hgepon. Vanaf dat moment begint de opmars naar Tjepoe te veranderen in een lijdensweg van versperringen, opgeblazen bruggen, onberijdbare en opgegeven wegen die er niet meer blijken te zijn maar overwoekerd zijn door djatibossen. Op 20 december bereikten de mariniers een groot djatibos bij Kaligede. De route die door dit bos is geheel overwoekerd en verdwenen. Besloten werd te voet verder te gaan en zo vertrokken de mariniers voor de laatste 35 kilometer naar Tjepoe. Op 21 december viel de verkeersbrug over de kali solo in mariniershanden en werd een al brandend Tjepoe bezet. Madioen kon niet meer op tijd bezet worden en werd pas op 27 december bereikt maar was reeds bezet door de K.L en KNIL.
Na de 2e politionele actie was de Marbrig gelegerd in het gebied dat de residenties Bodjonegoro en Soerabaja omvatte.
Op 7 juni 1949 werd de Mariniersbrigade opgeheven. Een gereorganiseerd en versterkt 5 Inbat ging verder als Amphibat (Amphibisch Bataljon) en kwam onder rechtstreeks bevel van de cdt. A - Divisie. Eind 1949 was het Amphibat. geheel teruggenomen op Soerabaja en zouden de laatste Mariniers Java verlaten.
Bron:Legermuseum
[ Bericht 34% gewijzigd door Clan op 25-08-2011 20:56:56 ]
Het huidige Indonesi werd in maart 1942 door het Japanse leger verovert en bezet. Zoals er in Nederland verzet is geweest tegen de Duitsers, is er in Indi verzet gepleegd tegen de Japanners – maar over deze geschiedenis is weinig bekend. De omstandigheden in Indi waren volkomen anders dan in Nederland. En het verzet in Indi werd gebroken. Toen Japan op 15 augustus 1945 capituleerde waren vrijwel alle verzetsmensen gevangen genomen of gexecuteerd.
In 80 minuten reconstrueert de documentairemaker Peter Hoogendijk het onbekende, huiveringwekkende verhaal van een strijd die gedoemd was om te mislukken, aan de hand van getuigenissen van Indische, Indonesische en Japanse veteranen.
In 80 minuten reconstrueert de documentairemaker Peter Hoogendijk het onbekende, huiveringwekkende verhaal van een strijd die gedoemd was om te mislukken, aan de hand van getuigenissen van Indische, Indonesische en Japanse veteranen.
http://www.indischhistorisch.nl/thema_oorlog_en_bersiap_verzet%20(1).htm
http://nl.wikipedia.org/wiki/Jacob_Pieter_van_Helsdingen
http://www.collectie.lege(...)ategion/i008285.html
[ Bericht 31% gewijzigd door Bluesdude op 28-08-2011 12:38:10 ]
http://nl.wikipedia.org/wiki/Jacob_Pieter_van_Helsdingen
http://www.collectie.lege(...)ategion/i008285.html
[ Bericht 31% gewijzigd door Bluesdude op 28-08-2011 12:38:10 ]
De eerste internetlink werkte niet dus ik zet hier even de internetlink van de pagina neer:quote:
http://www.indischhistorisch.nl/
Tevens moet ik zeggen dat ik deze internetpagina niet kende en ik deze wel erg interessant en informatief vind.
Komt uit het boekquote:
[..]
Waar komt deze afbeelding vandaan en waar heeft dit plaatsgevonden?
Van Batavia naar Atjeh, dwars door Sumatra
De Aarde en haar Volken, 1904
door F. Bernard
titel van de foto is: Chineesche koelies aan het werk.
http://www.gutenberg.org/files/27972/27972-h/27972-h.htm
In Baden-Badener Badeseen kann man Baden-Badener baden sehen.
Ik heb het even bekeken, maar het heeft niets met het leger van doen, dit waren Chinese koelies en die waren in dienst van private ondernemers, dat was na de afschaffing van het cultuurstelsel, dit heeft dus ook niets met kolonialisme te maken, maar is gewoon een vorm van uitbuiting van arbeiders zoals je die laatst ook hier zag in Nederland met die Polen in de aspergesector.quote:
[..]
Komt uit het boek
Van Batavia naar Atjeh, dwars door Sumatra
De Aarde en haar Volken, 1904
door F. Bernard
titel van de foto is: Chineesche koelies aan het werk.
http://www.gutenberg.org/files/27972/27972-h/27972-h.htm
@Pumatje
M.b.t. tot de weigering van de militairen tot Indi heb ik informatie gevonden die niet zozeer de Britten aanwijzen voor het dekolonisatieproces maar meer de V.S. en Australi, op de desbetreffende pagina kun je alle documenten vinden.
Diplomatieke & militaire relatie met Groot-Brittanni
Het vooroorlogse defensiebeleid van Groot-Brittanni in het Verre Oosten is volledig gericht op het behoud Singapore. In de totale Britse oorlogsplanning heeft het gebied echter een lage prioriteit. Tijdens de stafconferenties in Singapore in 1940 en 1941 vragen de Engelsen aan Nederlands-Indi om bij een oorlog met Japan versterkingen naar Malakka sturen. Pas in oktober 1941 worden vanuit Europa twee schepen van de Britse slagvloot naar Singapore gedirigeerd. Samen met de Verenigde Staten neemt Engeland in januari 1942 het initiatief tot de oprichting van ABDA-Command. Na val van Singapore (15 februari 1942) vechten uitgeweken restanten van het Britse leger mee bij de verdediging van Java.
Het Britse beleid is tijdens de oorlog op gericht zo snel mogelijk Singapore te heroveren om Britse prestige in de regio te herstellen. Premier Churchill zegt de Nederlandse regering een volledig herstel van het koloniale gebied toe. Op 15 augustus 1945 wordt het bevelsgebied SEAC van admiraal Lord Louis Mountbatten uitgebreid met Nederlands-Indi (minus Sumatra), Thailand en zuidelijk Indo-China. Het ontbreekt Mountbatten aan de middelen om meteen tot hulpverlening aan de burgergenterneerden en krijgsgevangenen over te gaan. De herbezetting van Java en Sumatra heeft voor hem bovendien geen prioriteit. Pas in oktober 1945 arriveren substantile Brits-Indische eenheden. Door de politiek explosieve situatie besluit Mountbatten af te zien van de herbezetting van Java en Sumatra en alleen bruggenhoofden (key areas) te bezetten.
De Brits-Indische troepen zijn er om twee taken uit te voeren: het geven van hulp aan de genterneerden en de evacuatie van de Japanners. Onder geen beding mogen zij worden ingezet tegen de jonge Republiek Indonesi. [b]Om een escalatie te voorkomen verbiedt Mountbatten op 19 november bovendien de landing van Nederlandse troepen op Java en Sumatra. De Brits-Indische troepen zijn er om de Japanners af te voeren en geallieerde krijgsgevangenen en genterneerde burgers te helpen. Desondanks raken Brits-Indische troepen in Soerabaja (oktober - november 1945) in zware gevechten verwikkeld met Indonesische nationalisten[/b]. De Britse legerleiding op Java vraagt de Indonesische autoriteiten te helpen bij de evacuatie van Japanners en geallieerde burgergenterneerden. In november 1946 verlaten de laatste Brits-Indische eenheden Java.
Diplomatieke & militaire betrekkingen met Australi
Voor Australi is Nederlands-Indi de eerste verdedigingslinie bij Japanse agressie in Zuidoost-Azi en het land neemt deel van de stafbesprekingen in Singapore in februari en april 1941. Een sleutelrol in de vooroorlogse defensieplannen is weggelegd voor de Britse Eastern Fleet, die bij een dreigende oorlog vanuit Europa wordt uitgezonden naar Singapore. Als de oorlog uitbreekt neemt Australi deel aan ABDA-Command en stuurt het marineschepen en troepen naar Nederlands-Indi en Singapore. Op Java (Blackforce), Ambon (Gull Force) en Timor (Sparrow Force) vechten Australische troepen tegen de Japanners.
Na de val van Singapore en Nederlands-Indi richt Australi zich volledig op de Verenigde Staten. Generaal MacArthur vestigt zijn hoofdkwartier in Brisbane, wordt geallieerd opperbevelhebber South West Pacific Area (SWPA) en krijgt het opperbevel over alle Australische en Nieuw-Zeelandse troepen. De Australische minister van Buitenlandse Zaken Herbert V. Evatt uit kritiek op de snelle val van Nederlands-Indi en zinspeelt op een grote rol van Australi bij het naoorlogse bestuur van de kolonie.
In 1945 zet MacArthur Australische troepen in bij de herovering van Tarakan en Balikpapan. Zijn geplande invasie van Java door twee Australische divisies (Operatie Oboe IV) wordt geschrapt. Na de capitulatie van Japan op 15 augustus zijn Australische troepen verantwoordelijk voor de herbezetting van Borneo, Celebes, de Molukken en een deel van de Kleine Soenda-eilanden. De regerende Australian Labor Party staat sceptisch tegenover herstel van de oude koloniale verhoudingen in Zuidoost-Azi. In het dekolonisatieconflict tussen Nederland en de Republiek Indonesi speelt de regering de Indonesische kaart. In de op verzoek van Australi ingestelde Commissie van Goede Diensten vertegenwoordigt het land de Republiek Indonesi. Na de tweede Politionele Actie wil Australi dat de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties zware sancties oplegt aan Nederland.
Diplomatieke en militaire relatie met de Verenigde Staten
De Verenigde Staten nemen deel aan de tweede en derde Singapore conferentie en als de oorlog uitbreekt neemt Amerika met Engeland het initiatief tot de oprichting van aan ABDACOM. Na de invasie van de Filippijnen wijken eenheden van de marine en legerluchtmacht uit naar Nederlands-Indi. De snelle val van de Singapore (15 februari) en Nederlands-Indi (8 maart) steekt in Amerikaanse ogen ongunstig af vergeleken bij de strijd op de Filippijnen. De Verenigde Staten hebben de Filippijnen voor de oorlog zelfstandigheid toegezegd en Filippijnse troepen hebben een groot aandeel in de verdediging tegen de Japanse invasie. Pas op 6 mei 1942 capituleren de laatste Amerikaans en Filippijnse eenheden. Tijdens de oorlog gaan er met name bij het ministerie van Buitenlandse Zaken stemmen op om Nederland aan te sporen hun kolonie intern zelfbestuur of zelfstandigheid toe te zeggen. Generaal MacArthur is echter bereid om zonder voorwaarden vooraf het Nederlandse koloniale gezag te herstellen. De ondertekening van de Van Mook-MacArthur Civil Affairs Agreement wordt door tussenkomst van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Cordell Hull, vertraagd.
MacArthur wil de Australische divisies onder zijn bevel inzetten voor de bevrijding van Nederlands-Indi (Operatie Oboe). Alleen herovering van Tarakan en Balikpapan vindt doorgang. De geplande invasie van Java (Operatie Oboe IV) wordt door de Joint Chiefs of Staff geannuleerd. Op 15 augustus wordt de verantwoordelijkheid voor de herbezetting van Nederlands-Indi (minus Sumatra) van MacArthurs bevelsgebied SWPA overgeheveld naar Mountbattens bevelsgebied SEAC. Tijdens het dekolonisatieconflict is de Verenigde Staten als neutrale partij vertegenwoordigd in de Commissie van Goede Diensten. Hun rol is beslissend in de laatste fase van het conflict. Onder dreiging van stopzetting van de Marshallhulp gaat Nederland overstag en wordt de grondslag gelegd voor een onmiddellijke overdracht van de soevereiniteit.
Bron: Afscheid van Indi
M.b.t. tot de weigering van de militairen tot Indi heb ik informatie gevonden die niet zozeer de Britten aanwijzen voor het dekolonisatieproces maar meer de V.S. en Australi, op de desbetreffende pagina kun je alle documenten vinden.
Diplomatieke & militaire relatie met Groot-Brittanni
Het vooroorlogse defensiebeleid van Groot-Brittanni in het Verre Oosten is volledig gericht op het behoud Singapore. In de totale Britse oorlogsplanning heeft het gebied echter een lage prioriteit. Tijdens de stafconferenties in Singapore in 1940 en 1941 vragen de Engelsen aan Nederlands-Indi om bij een oorlog met Japan versterkingen naar Malakka sturen. Pas in oktober 1941 worden vanuit Europa twee schepen van de Britse slagvloot naar Singapore gedirigeerd. Samen met de Verenigde Staten neemt Engeland in januari 1942 het initiatief tot de oprichting van ABDA-Command. Na val van Singapore (15 februari 1942) vechten uitgeweken restanten van het Britse leger mee bij de verdediging van Java.
Het Britse beleid is tijdens de oorlog op gericht zo snel mogelijk Singapore te heroveren om Britse prestige in de regio te herstellen. Premier Churchill zegt de Nederlandse regering een volledig herstel van het koloniale gebied toe. Op 15 augustus 1945 wordt het bevelsgebied SEAC van admiraal Lord Louis Mountbatten uitgebreid met Nederlands-Indi (minus Sumatra), Thailand en zuidelijk Indo-China. Het ontbreekt Mountbatten aan de middelen om meteen tot hulpverlening aan de burgergenterneerden en krijgsgevangenen over te gaan. De herbezetting van Java en Sumatra heeft voor hem bovendien geen prioriteit. Pas in oktober 1945 arriveren substantile Brits-Indische eenheden. Door de politiek explosieve situatie besluit Mountbatten af te zien van de herbezetting van Java en Sumatra en alleen bruggenhoofden (key areas) te bezetten.
De Brits-Indische troepen zijn er om twee taken uit te voeren: het geven van hulp aan de genterneerden en de evacuatie van de Japanners. Onder geen beding mogen zij worden ingezet tegen de jonge Republiek Indonesi. [b]Om een escalatie te voorkomen verbiedt Mountbatten op 19 november bovendien de landing van Nederlandse troepen op Java en Sumatra. De Brits-Indische troepen zijn er om de Japanners af te voeren en geallieerde krijgsgevangenen en genterneerde burgers te helpen. Desondanks raken Brits-Indische troepen in Soerabaja (oktober - november 1945) in zware gevechten verwikkeld met Indonesische nationalisten[/b]. De Britse legerleiding op Java vraagt de Indonesische autoriteiten te helpen bij de evacuatie van Japanners en geallieerde burgergenterneerden. In november 1946 verlaten de laatste Brits-Indische eenheden Java.
Diplomatieke & militaire betrekkingen met Australi
Voor Australi is Nederlands-Indi de eerste verdedigingslinie bij Japanse agressie in Zuidoost-Azi en het land neemt deel van de stafbesprekingen in Singapore in februari en april 1941. Een sleutelrol in de vooroorlogse defensieplannen is weggelegd voor de Britse Eastern Fleet, die bij een dreigende oorlog vanuit Europa wordt uitgezonden naar Singapore. Als de oorlog uitbreekt neemt Australi deel aan ABDA-Command en stuurt het marineschepen en troepen naar Nederlands-Indi en Singapore. Op Java (Blackforce), Ambon (Gull Force) en Timor (Sparrow Force) vechten Australische troepen tegen de Japanners.
Na de val van Singapore en Nederlands-Indi richt Australi zich volledig op de Verenigde Staten. Generaal MacArthur vestigt zijn hoofdkwartier in Brisbane, wordt geallieerd opperbevelhebber South West Pacific Area (SWPA) en krijgt het opperbevel over alle Australische en Nieuw-Zeelandse troepen. De Australische minister van Buitenlandse Zaken Herbert V. Evatt uit kritiek op de snelle val van Nederlands-Indi en zinspeelt op een grote rol van Australi bij het naoorlogse bestuur van de kolonie.
In 1945 zet MacArthur Australische troepen in bij de herovering van Tarakan en Balikpapan. Zijn geplande invasie van Java door twee Australische divisies (Operatie Oboe IV) wordt geschrapt. Na de capitulatie van Japan op 15 augustus zijn Australische troepen verantwoordelijk voor de herbezetting van Borneo, Celebes, de Molukken en een deel van de Kleine Soenda-eilanden. De regerende Australian Labor Party staat sceptisch tegenover herstel van de oude koloniale verhoudingen in Zuidoost-Azi. In het dekolonisatieconflict tussen Nederland en de Republiek Indonesi speelt de regering de Indonesische kaart. In de op verzoek van Australi ingestelde Commissie van Goede Diensten vertegenwoordigt het land de Republiek Indonesi. Na de tweede Politionele Actie wil Australi dat de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties zware sancties oplegt aan Nederland.
Diplomatieke en militaire relatie met de Verenigde Staten
De Verenigde Staten nemen deel aan de tweede en derde Singapore conferentie en als de oorlog uitbreekt neemt Amerika met Engeland het initiatief tot de oprichting van aan ABDACOM. Na de invasie van de Filippijnen wijken eenheden van de marine en legerluchtmacht uit naar Nederlands-Indi. De snelle val van de Singapore (15 februari) en Nederlands-Indi (8 maart) steekt in Amerikaanse ogen ongunstig af vergeleken bij de strijd op de Filippijnen. De Verenigde Staten hebben de Filippijnen voor de oorlog zelfstandigheid toegezegd en Filippijnse troepen hebben een groot aandeel in de verdediging tegen de Japanse invasie. Pas op 6 mei 1942 capituleren de laatste Amerikaans en Filippijnse eenheden. Tijdens de oorlog gaan er met name bij het ministerie van Buitenlandse Zaken stemmen op om Nederland aan te sporen hun kolonie intern zelfbestuur of zelfstandigheid toe te zeggen. Generaal MacArthur is echter bereid om zonder voorwaarden vooraf het Nederlandse koloniale gezag te herstellen. De ondertekening van de Van Mook-MacArthur Civil Affairs Agreement wordt door tussenkomst van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Cordell Hull, vertraagd.
MacArthur wil de Australische divisies onder zijn bevel inzetten voor de bevrijding van Nederlands-Indi (Operatie Oboe). Alleen herovering van Tarakan en Balikpapan vindt doorgang. De geplande invasie van Java (Operatie Oboe IV) wordt door de Joint Chiefs of Staff geannuleerd. Op 15 augustus wordt de verantwoordelijkheid voor de herbezetting van Nederlands-Indi (minus Sumatra) van MacArthurs bevelsgebied SWPA overgeheveld naar Mountbattens bevelsgebied SEAC. Tijdens het dekolonisatieconflict is de Verenigde Staten als neutrale partij vertegenwoordigd in de Commissie van Goede Diensten. Hun rol is beslissend in de laatste fase van het conflict. Onder dreiging van stopzetting van de Marshallhulp gaat Nederland overstag en wordt de grondslag gelegd voor een onmiddellijke overdracht van de soevereiniteit.
Bron: Afscheid van Indi
quote:Mauritz Christiaan Kokkelink (militair fort Willem I te Ambarawa, Nederlands-Indi, 17 juni 1913 - Matoury, Frans-Guyana, 24 augustus 1994) was een Nederlandse soldaat en na 1944 sergeant en tijdelijk militie-adjudant-onderofficier van het KNIL en guerrillastrijder in Nederlands Nieuw-Guinea tegen de Japanse bezetters in de Tweede Wereldoorlog.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Mauritz_Christiaan_Kokkelink
Hij was geboren op het militair fort Willem I. Dat betekende meestal dat zijn vader daar gelegerd was, dat die geen officier was en dat moeder ook op de basis woonde.
Even voor de duidelijkheid... een meerderheid van Nederlanders zat niet in een jappenkamp .quote:
de Nederlanders in de jappenkampen bleven daarin,
Zij waren meestal van gemengd afkomst en zij werden bedreigd in die eerste maanden na 15 augustus 1945. Beroofd, verkracht, mishandeld en enkele duizenden werden vermoord. Daarom ook zeiden de engelsen tegen de geinterneerden: blijf in het kamp zitten. Vele kampen werden bewaakt door Japanners, Molukkers en later ook Engelse troepen.
btw hoe het met de Molukse knillers is gegaan binnen en buiten (meesten van hun) de kampen, wel of niet in verzet, en hoe ze zo snel paraat stonden in augustus 1945 is ook een vergeten stukje geschiedenis.
Ik zie dat het fort er nog steeds staat:quote:
[..]
[ afbeelding ]
http://nl.wikipedia.org/wiki/Mauritz_Christiaan_Kokkelink
Hij was geboren op het militair fort Willem I. Dat betekende meestal dat zijn vader daar gelegerd was, dat die geen officier was en dat moeder ook op de basis woonde.
Een van de toegangswegen naar Fort Willem I door Lanang-Lodoyong.
Het fort werd na het einde van de Java-oorlog (1825 tot 1830) gebouwd door Johannes van den Bosch, die in 1830 tot Gouverneur-Generaal van Nederlands-Indie werd benoemd.
Het fort kreeg een treurige bekendheid doordat het tijdens de Japanse bezetting als interneringskamp werd ingericht.
Het wordt echter nog steeds gebruikt als woonruimte en als gevangenis. Grote delen van het fort zijn dicht gemetseld en zijn in gebruik als “rumah walet”, dat is een plaats waar zwaluwen hun nesten maken. Deze nesten worden verzameld en naar het buitenland gexporteerd, vooral naar China.
Het schijnt dat het verzet tegen de Japanners onder de Molukkers erg groot was, maar hoe ze zo snel weer paraat stonden, ik weet het ook niet, daar zou ik ook wel het n en ander over willen weten. Nu weet ik ook niet waar de Molukse KNIL militairen ergens in Indi zaten.quote:
[..]
btw hoe het met de Molukse knillers is gegaan binnen en buiten (meesten van hun) de kampen, wel of niet in verzet, en hoe ze zo snel paraat stonden in augustus 1945 is ook een vergeten stukje geschiedenis.
http://link.marktplaats.nl/479408323 !!quote:
[..]
Dat zijn geen goedkope boeken, ik kijk bij de antiquraat of er misschien tweedehands liggen.
Ja en dat is dus alles behalve de bedoeling.quote:
[..]
Even voor de duidelijkheid... een meerderheid van Nederlanders zat niet in een jappenkamp .
Zij waren meestal van gemengd afkomst en zij werden bedreigd in die eerste maanden na 15 augustus 1945. Beroofd, verkracht, mishandeld en enkele duizenden werden vermoord. Daarom ook zeiden de engelsen tegen de geinterneerden: blijf in het kamp zitten. Vele kampen werden bewaakt door Japanners, Molukkers en later ook Engelse troepen.
btw hoe het met de Molukse knillers is gegaan binnen en buiten (meesten van hun) de kampen, wel of niet in verzet, en hoe ze zo snel paraat stonden in augustus 1945 is ook een vergeten stukje geschiedenis.
Het straalt de verkeerde boodschap uit, en ik kan je vertellen dat de Nederlanders in de kampen alles behalve blij waren met de Japanse bewakers. Deze werden ook niet vertrouwd. De oorlog was voorbij, Japan heeft gecapituleerd... waarom konden de Nederlanders niet terug naar hun huizen, plantages en fabrieken? Simpelweg om het feit dat die terroristen gehele eilanden in hun terreurgreep hadden, waar niemand baat bij had.
De britten werden ook niet vertrouwd, er zijn meldingen geweest van ruilhandel met Zwarte buffels en raven voor wapens tegen plezier.. Idem voor de Jappen.
Het eiland moest zichzelf herstellen, dit was ook de wens en wil van de Nederlandse regering. Dit kan niet anders dan iedereen zijn dagelijkse leven weer op te laten pakken.
De Britten hebben de Nederlanders niet uit de kampen gehaald, ze hebben ze er ook niet ingestopt dat klopt, maar het is schrijnend dat de Britten op de eilanden wel uit de kampen zijn gehaald om terug te keren naar waar ze wilden.
Godzijdank heeft Westerling de meeste uit de kampen gehaald.
[DEF] SC#8 Pumatje, niet geboren maar door de baas verstrekt
Bedoel je de bersiap tijd?quote:
[..]
Even voor de duidelijkheid... een meerderheid van Nederlanders zat niet in een jappenkamp .
Zij waren meestal van gemengd afkomst en zij werden bedreigd in die eerste maanden na 15 augustus 1945. Beroofd, verkracht, mishandeld en enkele duizenden werden vermoord. Daarom ook zeiden de engelsen tegen de geinterneerden: blijf in het kamp zitten. Vele kampen werden bewaakt door Japanners, Molukkers en later ook Engelse troepen.
ja ..quote:
[..]
Bedoel je de bersiap tijd?
bersiapperiode=in die eerste maanden na 15 augustus 1945
tot eind december
Dat waren ze min of meer wel na 15 augustus Geen bewaking was nog gevaarlijker.quote:
[..]
Ja en dat is dus alles behalve de bedoeling.
Het straalt de verkeerde boodschap uit, en ik kan je vertellen dat de Nederlanders in de kampen alles behalve blij waren met de Japanse bewakers.
De Japanners lieten het agressief besturen van de kampen vallen, mensen konden wel op eigen verantwoordelijkheid vertrekken. Onderwijl wachtten ze de komst van geallieerde troepen af om het gezag van de regio over te dragen, hun eenheid formeel over te geven.
In Semarang eo ging een Japanse eenheid nog fel in de slag met een meute extremisten, oa omdat men vreesde dat Japanse en Europese gevangenen zouden worden vermoord.
Het was geen georganiseerde groep. Het waren vele groepjes, zonder centrale leiding . Het waren jongeren (pemoeda's ) of jong volwassenen, die spontaan in verzet kwamen tegen een nieuwe dreigende Nederlandse dictatuur.quote:Deze werden ook niet vertrouwd. De oorlog was voorbij, Japan heeft gecapituleerd... waarom konden de Nederlanders niet terug naar hun huizen, plantages en fabrieken? Simpelweg om het feit dat die terroristen gehele eilanden in hun terreurgreep hadden, waar niemand baat bij had.
Die enge massamoordenaar heeft zeker niet de meeste geinterneerden ( 100.000 burgers+42.000 pows) "bevrijd"quote:Godzijdank heeft Westerling de meeste uit de kampen gehaald.
Hij werd als lid van het Korps Insulinde op Sumatra gedropt en was daar vooral actief in hardhandig terreur en nationalistisch verzet aan te pakken.
http://www.hetdepot.com/KapiteinWesterling.html
[ Bericht 4% gewijzigd door Bluesdude op 31-08-2011 20:03:22 ]
Enge massamoordenaar? Wie bedoel je?
Je doelt vast en zeker op de leiders van de Raven en Buffels.. je haalt er 2 door elkaar vriend
Je doelt vast en zeker op de leiders van de Raven en Buffels.. je haalt er 2 door elkaar vriend
[DEF] SC#8 Pumatje, niet geboren maar door de baas verstrekt
Camp Darley Australi 1945 gezagbataljons klaar voor Indi
Dienstplichtigen 2e divisie, in afwachting van hun vetrek naar Indi 1947
Troepentransport naar Nederlands-Indi
Deze maand in het Historisch Nieuwsblad een aantal interessante artikelen over Indi, kan even niet scannen helaas. In ieder geval die paar euro waard.
Verder nog een blog op de site van het HN: http://www.historischnieu(...)n_Ad_van_Liempt.html
Verder nog een blog op de site van het HN: http://www.historischnieu(...)n_Ad_van_Liempt.html
Indiherdenking Roermond 2011
http://www.nim-roermond.nl/index.htm
Van Heutz
De laatste echte KNIL militair, deze Sergeant-majoor draagt een origineel uniform
Bewoners van Bronbeek op de eretribune
Het monument de dag erna
Het monument de dag erna
[ Bericht 7% gewijzigd door Clan op 05-09-2011 02:44:34 ]
http://www.nim-roermond.nl/index.htm
Van Heutz
De laatste echte KNIL militair, deze Sergeant-majoor draagt een origineel uniform
Bewoners van Bronbeek op de eretribune
Het monument de dag erna
Het monument de dag erna
[ Bericht 7% gewijzigd door Clan op 05-09-2011 02:44:34 ]
m'n opa had daar tot een paar jaar terug ook nog bij kunnen zitten (3 jaar terug overleden), maar hij had daar nooit zoveel behoefte aan.
Nobody expects the Spanish Inquisition!
Ik sprak vandaag een man bij het monument die drie jaar in Indi had gezeten maar niet naar de herdenking ging, "veel mooie herinneringen, maar soms iets teveel" was zijn argument.quote:
m'n opa had daar tot een paar jaar terug ook nog bij kunnen zitten (3 jaar terug overleden), maar hij had daar nooit zoveel behoefte aan.
Ik denk dat ook voor veel de erkenning te laat is gekomen en ze geen behoefte meer hebben aan dit alles.
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
De internetlink werkt niet!quote:
Hier staat de toespraak ook, tevens staan hier alle toespraken die tijdens de voorgaande herdenkingen werden gehouden:
http://www.nim-roermond.nl/archief.htm
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Artillerie in Nederlands Indi
Artillerieondersteuning van KNIL infanterie, 1947
Artillerie midden Java 1947
Artillerie Gekbrong 1947
Oost Java maart 1949
25 ponder bij Krandji 1946
Bewaking van opgepakte Indonesiers 1947
Colonne AVA Malagang 1949
Doorzoeking bagage 1947
Januari 1949, Soekarno arriveert in ballingsoord Prapat, bewaking 9 AVA
Terugkeer naar Nederland, november 1949
Artillerieondersteuning van KNIL infanterie, 1947
Artillerie midden Java 1947
Artillerie Gekbrong 1947
Oost Java maart 1949
25 ponder bij Krandji 1946
Bewaking van opgepakte Indonesiers 1947
Colonne AVA Malagang 1949
Doorzoeking bagage 1947
Januari 1949, Soekarno arriveert in ballingsoord Prapat, bewaking 9 AVA
Terugkeer naar Nederland, november 1949
Nederland veroordeeld voor Oorlogsmisdrijven...
http://www.telegraaf.nl/b(...)loedbad__.html?p=1,1quote:Staat aansprakelijk voor schade Rawagede
DEN HAAG - De Staat der Nederlanden is aansprakelijk voor de schade die nabestaanden hebben geleden van oorlogsmisdrijven in het dorp Rawagede op Java in 1947. Dat heeft de rechtbank in Den Haag woensdag bepaald. De Staat kan geen beroep doen op verjaring. Het gaat om direct betrokkenen van de slachtoffers van oorlogsmisdrijven door Nederlandse militairen.
Nederlandse militairen vielen op 9 december 1947 Rawagede binnen en doodden honderden mannen, onder wie gevangenen en vluchtende personen. Omdat de executies 64 jaar geleden plaatshadden, is de wettelijke verjaringstermijn eigenlijk verstreken. Maar omdat het om een zeer uitzonderlijk geval gaat, heeft de rechter besloten daarvan af te wijken. Daarbij speelde de ernst van de feiten een rol.
Weduwen van slachtoffers hadden de zaak aangespannen. De militairen die voor het bloedbad verantwoordelijk waren, zijn nooit strafrechtelijk vervolgd. Nederland heeft wel spijt betuigd over de gang van zaken in het dorp. Het achtte zich ook verantwoordelijk, maar niet aansprakelijk. Ons land had al 850.000 euro beschikbaar gesteld voor ontwikkelingssteun aan Rawagede.
De schadevergoeding is bestemd voor zeven weduwen en voor de nabestaanden van een overlevende. Bedragen over schade zijn nog niet bekend. De advocaten van de nabestaanden buigen zich daarover pas als de Staat geen hoger beroep heeft aangetekend. De Staat gaat het vonnis bestuderen, zei de landsadvocaat. Hij is verrast door de uitspraak. De nabestaanden waren niet aanwezig.
In Baden-Badener Badeseen kann man Baden-Badener baden sehen.
Het doden van de burgers valt geeneens onder oorlogsmisdrijven, net als de acties van kapitein Westerling ook niet onder oorlogsmisdrijven kunnen vallen. Wat betreft de krijgsgevangenen is dit een schending van het 3e Geneefse conventie, waarvoor wel een veroordeling op zijn plaats was. Helaas hebben ze de verantwoordelijke Majoor nooit voor het gerecht gebracht.quote:
Nederland veroordeeld voor Oorlogsmisdrijven...
[..]
http://www.telegraaf.nl/b(...)loedbad__.html?p=1,1
Volgens de verdragen van Geneve, specifiek de vierde, hebben burgers die worden vastgehouden dezelfde rechten als krijgsgevangenen, en daarmee is het wel degelijk een oorlogsmisdaadquote:
[..]
Het doden van de burgers valt geeneens onder oorlogsmisdrijven, net als de acties van kapitein Westerling ook niet onder oorlogsmisdrijven kunnen vallen. Wat betreft de krijgsgevangenen is dit een schending van het 3e Geneefse conventie, waarvoor wel een veroordeling op zijn plaats was. Helaas hebben ze de verantwoordelijke Majoor nooit voor het gerecht gebracht.
In Baden-Badener Badeseen kann man Baden-Badener baden sehen.
4e Conventie van Geneve bestond in 1947 nog niet.quote:
[..]
Volgens de verdragen van Geneve, specifiek de vierde, hebben burgers die worden vastgehouden dezelfde rechten als krijgsgevangenen, en daarmee is het wel degelijk een oorlogsmisdaad
Idd, het 4e Geneefse Conventie is van 1949, daarnaast hadden de Indonesische nationalisten geen Conventie ondertekend anders konden ze ook vervolgd worden voor het schenden van oorlogsrecht, zoals guerilla oorlog ( schending ) het moorden tijdens de Bersiap ( schending ) het afnemen van huis en haard van veel Indo's en Nederlanders in Nederlands Indi ( schending ). Helaas kijkt men hier alleen naar n partij, waar er twee vochten.
Trouwens, die kop klopt ook niet,quote:
Nederland veroordeeld voor Oorlogsmisdrijven...
[..]
http://www.telegraaf.nl/b(...)loedbad__.html?p=1,1
De Nederlandse Staat is aansprakelijk voor de schade die nabestaanden hebben geleden van oorlogsmisdrijven in het Javaanse dorp Rawagede in 1947. Dat heeft de rechtbank in Den Haag woensdag bepaald.
Er stond in het vonnis niets over aansprakelijkheid voor oorlogsmisdaden.
Zat vandaag een stamboek door te lezen van de familie van moeders kant. Blijkbaar was de broer van mijn opa omgekomen in de Slag in de Javazee, zijn rang was korporaal.
Zal eens vragen of er nog ergens foto's liggen bij mijn opa en oma.
Zal eens vragen of er nog ergens foto's liggen bij mijn opa en oma.
Putin for President _O_
Hij kwam uit Nederland of uit Indi?quote:
Zat vandaag een stamboek door te lezen van de familie van moeders kant. Blijkbaar was de broer van mijn opa omgekomen in de Slag in de Javazee, zijn rang was korporaal.
Zal eens vragen of er nog ergens foto's liggen bij mijn opa en oma.
Ik weet dat zo niet heb er ook niet naar gevraagd, maar hij is wel geboren in Nederland. Ik zat door dat boek heen te bladeren en kwam een foto tegen van een soldaat in uniform, hieronder stond een tekstje dat hij marinier was op de Hr. Ms. De Ruyter en dat die was omgekomen bij de Slag in de Javazee.quote:
[..]
Hij kwam uit Nederland of uit Indi?
Edit: Het is een stamboom boek dat terug gaat tot 1792 het is een keer door mijn opa bedacht om dit helemaal uit te laten zoeken, en in het boek staan nog meer militairen en in het boek zelf staan ook mensen die ver achter familie zijn. En zelfs n die onderscheiden is met een kruis. Het is ook heel moeilijk te bepalen waar ze geboren zijn, want dat staat meestal niet vermeld of helemaal niet.
[ Bericht 10% gewijzigd door Prullenbak6 op 15-09-2011 22:29:06 ]
Putin for President _O_
Reuze interessant, als je iets hebt gevonden zie ik het graag, als je afbeeldingen of scans kan laten zien kunnen mensen je hier misschien ook helpen.quote:
[..]
Ik weet dat zo niet heb er ook niet naar gevraagd, maar hij is wel geboren in Nederland. Ik zat door dat boek heen te bladeren en kwam een foto tegen van een soldaat in uniform, hieronder stond een tekstje dat hij marinier was op de Hr. Ms. De Ruyter en dat die was omgekomen bij de Slag in de Javazee.
Edit: Het is een stamboom boek dat terug gaat tot 1792 het is een keer door mijn opa bedacht om dit helemaal uit te laten zoeken, en in het boek staan nog meer militairen en het boek zelf staan ook mensen die ver achter familie zijn. En zelfs n die onderscheiden is met een kruis.
Weet je welk kruis die persoon had?
Ik heb eens even gebeld.
Het gaat om de Militaire Willems-Orde 4e klasse. Maar deze gaat wel heel ver terug 1894. Hij vocht als kannonier 2e klasse tijdens de krijgsverrichtingen in Lombok. En is bij koninklijk besluit op 9 april 1895 benoemd tot ridder 4e klasse der Militaire Willemsorde. En hij heeft het Lombok kruis gekregen
Toen hij in 1928 overleden is, heeft er een stukje over in de krant gestaan. Zelfs generaals brachten hem een saluut om zijn moedige daden.
Hij kreeg later 455 gulden van de staat per jaar. Maar hij is er toch bij neergevallen om zijn gezin levend te houden maar dan op het platteland.
Toch is zo'n stamboomboek toch wel interessant om door te lezen.
En 1 was ook SS'er geweest op het oostfront maar is vermist geraakt in 1945, vermoedelijk overleden in Siberie.
Terwijl er ook in staat dat 2 mensen bij het verzet hebben gezeten, en in het ''oranje hotel'' hebben gezeten tot het eind van de oorlog.
Best raar eigenlijk.
[ Bericht 13% gewijzigd door Prullenbak6 op 15-09-2011 22:57:01 ]
Het gaat om de Militaire Willems-Orde 4e klasse. Maar deze gaat wel heel ver terug 1894. Hij vocht als kannonier 2e klasse tijdens de krijgsverrichtingen in Lombok. En is bij koninklijk besluit op 9 april 1895 benoemd tot ridder 4e klasse der Militaire Willemsorde. En hij heeft het Lombok kruis gekregen
Toen hij in 1928 overleden is, heeft er een stukje over in de krant gestaan. Zelfs generaals brachten hem een saluut om zijn moedige daden.
Hij kreeg later 455 gulden van de staat per jaar. Maar hij is er toch bij neergevallen om zijn gezin levend te houden maar dan op het platteland.
Toch is zo'n stamboomboek toch wel interessant om door te lezen.
En 1 was ook SS'er geweest op het oostfront maar is vermist geraakt in 1945, vermoedelijk overleden in Siberie.
Terwijl er ook in staat dat 2 mensen bij het verzet hebben gezeten, en in het ''oranje hotel'' hebben gezeten tot het eind van de oorlog.
Best raar eigenlijk.
[ Bericht 13% gewijzigd door Prullenbak6 op 15-09-2011 22:57:01 ]
Putin for President _O_
Ik zie hem niet in de lijst staan;quote:
Ik heb eens even gebeld.
Het gaat om de Militaire Willems-Orde 4e klasse. Maar deze gaat wel heel ver terug 1894. Hij vocht als kannonier 2e klasse tijdens de krijgsverrichtingen in Lombok. En is bij koninklijk besluit op 9 april 1895 benoemd tot ridder 4e klasse der Militaire Willemsorde. En hij heeft het Lombok kruis gekregen
Toen hij in 1928 overleden is, heeft er een stukje over in de krant gestaan. Zelfs generaals brachten hem een saluut om zijn moedige daden.
Hij kreeg later 455 gulden van de staat per jaar. Maar hij is er toch bij neergevallen om zijn gezin levend te houden maar dan op het platteland.
Toch is zo'n stamboomboek toch wel interessant om door te lezen.
En 1 was ook SS'er geweest op het oostfront maar is vermist geraakt in 1945, vermoedelijk overleden in Siberie.
Terwijl er ook in staat dat 2 mensen bij het verzet hebben gezeten, en in het ''oranje hotel'' hebben gezeten tot het eind van de oorlog.
Best raar eigenlijk.
http://nl.wikipedia.org/w(...)litaire_Willems-Orde
Elke militair moet een ridder MWO moet bij het dragen van de MWO salueren, ongeacht de rang, da is een oude traditie die nog steeds van kracht is, getuige de rechter die ook Marco Kroon moest salueren.
Oeroeg
In 1948 schreef Hella S. Haasse het boek Oeroeg gebaseerd op eigen ervaringen tijdens haar jeugd in Nederlands-Indi. Dit boek vormde het uitgangspunt voor deze film. Het verhaal gaat over een gecompliceerde vriendschap tussen Johan, zoon van een Nederlandse plantage-eigenaar en de Indonesische Oeroeg, zoon van een opzichter. Als kinderen waren ze onafscheidelijk, maar wanneer Johan tijdens de politionele acties in Batavia terugkeert, blijkt hoeveel er is veranderd.
Hoewel er veel documentaires over zijn gemaakt, is Oeroeg de enige speelfilm die specifiek gaat over de onafhankelijkheidsstrijd van Indonesi. Dit nog steeds gevoelige hoofdstuk van de Nederlandse geschiedenis werd voortreffelijk verfilmd door Hans Hylkema.
[ Bericht 48% gewijzigd door Clan op 22-09-2011 21:45:30 ]
In 1948 schreef Hella S. Haasse het boek Oeroeg gebaseerd op eigen ervaringen tijdens haar jeugd in Nederlands-Indi. Dit boek vormde het uitgangspunt voor deze film. Het verhaal gaat over een gecompliceerde vriendschap tussen Johan, zoon van een Nederlandse plantage-eigenaar en de Indonesische Oeroeg, zoon van een opzichter. Als kinderen waren ze onafscheidelijk, maar wanneer Johan tijdens de politionele acties in Batavia terugkeert, blijkt hoeveel er is veranderd.
Hoewel er veel documentaires over zijn gemaakt, is Oeroeg de enige speelfilm die specifiek gaat over de onafhankelijkheidsstrijd van Indonesi. Dit nog steeds gevoelige hoofdstuk van de Nederlandse geschiedenis werd voortreffelijk verfilmd door Hans Hylkema.
[ Bericht 48% gewijzigd door Clan op 22-09-2011 21:45:30 ]
Mariniersbrigade 1943-1949 deel II
Opleiding Camp Lejeune, Verenigde Staten
http://en.wikipedia.org/wiki/Marine_Corps_Base_Camp_Lejeune
Wervingsposter voor mariniers
Camp Lejeune 1943
Opleidng bij USMC Camp Lejeune 1943
Opleiding Camp Lejeune 1944
Opleidng bij USMC Camp Lejeune 1943
Opleiding Camp Lejeune, Verenigde Staten
http://en.wikipedia.org/wiki/Marine_Corps_Base_Camp_Lejeune
Wervingsposter voor mariniers
Camp Lejeune 1943
Opleidng bij USMC Camp Lejeune 1943
Opleiding Camp Lejeune 1944
Opleidng bij USMC Camp Lejeune 1943
Mariniersbrigade 1943-1949 deel III
Voor de actie Product 1947
Mariniers aan boord van een LCT (Landing Craft Tank)
Operatie Product 1947
Operatie Product de haven van Probolinggo 1947
In de haven van Probolinggo waar een loods door extremisten is aangestoken 1947
Parade in Surubaya
Actie 'Ideaal' maart 1947
Colonne Kievit nadert Tjepoe
Colonne kievit heeft Tjepoe bereikt en krijgt de brug over de kali Solo onbeschadigd in handen
Een gesneuvelde marinier wordt begraven
Een 60 mm mortiergroep in stelling links de richtstok
Uitdelen van kleren
Tijdens een pauze wat klappermelk drinken
Een voertuig is op een mijn gelopen en de tehulpschietende ambulance ook
Ingang marinehospitaal Surubaya
Voor de actie Product 1947
Mariniers aan boord van een LCT (Landing Craft Tank)
Operatie Product 1947
Operatie Product de haven van Probolinggo 1947
In de haven van Probolinggo waar een loods door extremisten is aangestoken 1947
Parade in Surubaya
Actie 'Ideaal' maart 1947
Colonne Kievit nadert Tjepoe
Colonne kievit heeft Tjepoe bereikt en krijgt de brug over de kali Solo onbeschadigd in handen
Een gesneuvelde marinier wordt begraven
Een 60 mm mortiergroep in stelling links de richtstok
Uitdelen van kleren
Tijdens een pauze wat klappermelk drinken
Een voertuig is op een mijn gelopen en de tehulpschietende ambulance ook
Ingang marinehospitaal Surubaya
De geschiedenis van de mariniersbrigade van Wim Hornman, je hebt verschillende versies van het boek, ik heb de druk uit 1985, dit is volgens mij ook de laatste druk van het boek.quote:
Heel mooi Clan, hoe kom je aan die foto's? Heb je wat boektitels voor me
http://www.boekenwebsite.(...)-de-mariniersbrigade
Drie artikelen van http://www.artikel7.nu/
Kolonialisme deel I
De mens is een handelaar, zij het als koper dan wel verkoper, en alles is handel. Omdat het gras bij de buren altijd groener is ontstond wereldhandel. Vroeger was internationale handel het betrouwbaarst over zee, uitgezonderd de Noord-Afrikaanse kust, en het is dan ook niet verwonderlijk dat vanuit een klein land aan de Noordzee schippers allengs de wereldzeen bevoeren. Na lange tochten vol gevaar en ontberingen kwamen ze soms op wel heel exotische plaatsen terecht waar felbegeerde waar te verkrijgen was. Maar die schippers en kooplieden hadden concurrentie; goed voor de koper, slecht voor de verkoper. De strijd om exclusieve rechten begon.
Het kleine land aan de Noordzee bedong, soms gewapenderhand, een monopolie op aankoop, en toen zij eenmaal daar de macht bezat dwong zij monocultures af. De handel floreerde, want mensen wilden hier overbodige producten toch hebben, al was het maar om hun welvaart te tonen.
Hoe zat het ook al weer met onze grootste kolonie?
Dat de staat, dus niet wij, ooit een kolonie bezat wordt ons nog steeds ingepeperd. In 1947 werd in het dorp Rawagedeh in een anti-terroristenactie snelrecht toegepast tijdens een oorlogssituatie. Hoewel de zaak verjaard is heeft vasthoudend advocaat Liesbeth Zegveld nu een rechter zover gekregen de wet aan de kant te schuiven. ‘De Staat moet weduwen betalen.’
Hebben de nabestaanden van vermoorde ex-Jappenkampgevangenen dan ook vergoeding van de Indonesische Staat gehad, of betreft het hier wentelen in schuld, en honorarium incasseren?
We kunnen niet meer in de koppen kijken om te zien wat mensen toentertijd bezielde om gewapenderhand het gezag af te dwingen, want handel drijft veel beter op geld. Die handel van de VOC op Indi liep niet altijd even glad, en toen de usurpator Napoleon Bonaparte van het toneel verdwenen was zag de andere usurpator Willem I zijn kans schoon.
Toen de Britten in 1816 Indi aan Nederland teruggaven lag de VOC op haar gat, en Willem I sprong erin. Deze handige graaier gebruikte de staat als bron van inkomsten, en toen hij in 1840 abdiceerde was hij schatrijk en Nederland straatarm. Vooral in Indi had hij naar hartelust gegraaid. Hij zadelde de Nederlandse staat op met iets dat het helemaal niet nodig had: een exotisch bezit. Dat was onverstandig, want Nederland kreeg te maken met andermans problemen; in Atjeh was bloedwraak en piraterij aan de orde van de dag. Dat corrupte Indi was nog verre van veroverd, en het was zeker geen eenheidsstaat.
Was aanvankelijk geldelijk gewin de drijfveer voor de koloniale politiek, vanaf midden negentiende eeuw veranderde dit, mede onder invloed van de schrijver Multatuli, die in Indi overheidsdienaar was geweest; ethische politiek werd de leidraad. Er diende in Indi iets groots verricht te worden: verheffing van den inlander! Dat groots was beschaving-naar Nederlands-inzicht, het buitland als deel van de Nederlandse Staat.
Dat verlangen bracht nogal wat kosten met zich mee, in geld maar ook in slachtoffers. Tot in de twintigste eeuw werd er gevochten tegen de bezetter, en in Atjeh bleef het altijd onrustig. In een ver verleden had de islam vaste voet in Indi gekregen, met uitzondering van Bali dat boeddhistisch bleef. Men had er dus niet alleen met een volkomen andere volksaard te maken, maar ook met een antagonistische religie. Daarbij kwam nog een voor blanken ongeschikt klimaat. Wat deze combinatie betekende heeft Madelon Zsekely Lulofs beklemmend in tal van boeken beschreven.
Ook christelijke zending voelde een onstuitbare drang om zich op te dringen, zodat men zelfs nu nog, vooral op Ambon, de wrange vruchten plukt.
Voor Nederlanders vormde Indi een gebied om snel rijk te worden, of voor de mislukten een laatste kans. Indi was aan grondstoffen en landbouwproducten een rijk land, en in navolging van staatsgreeppleger Willem I hoopte men dat het veel profijt zou opleveren. Zo leeft nog steeds de mare dat de Nederlandse spoorwegen door Indi bekostigd zijn, maar die ethische politiek koste veel geld. Gemiddeld genomen was de inheemse bevolking, net als hier, straatarm. Op zich niet bijzonder, want dat is de natuurlijke staat van de mens, dus schuldgevoelens zijn misplaatst.
Op onze kolonie kwamen veel Europeanen af die dachten snel rijk te worden, maar in de regel viel dat tegen, en ontheemding en klimaat eisten soms meer dan met geld te betalen valt.
Binnen die ethische politiek van dictaat speelden twee factoren een even grote rol, de christelijke zending en het overheidsgezag gingen een grote rol spelen, maar ook de infrastructuur, zeker ook ten dienste van de handel, werd naar een Europees peil geheven. Eerst kreeg het rijksdeel een wat beter wegennet – ook voor de snelle verplaatsing van soldaten. Toen de tijd er rijp voor was deden spoorwegen hun intrede. Eerst nog vooral smalspoor ten dienste van afvoer van landbouwproducten, maar al snel beschikte men op Java ook over een hoofdnet voor passagiersvervoer dat de grote steden verbond. De kroon op dat werk was de luxe nachttrein van Batavia naar Soerabaja, in dat bergachtige land een prestatie van formaat. Batavia kreeg een uitstekend tramnet, en door de groeiende welvaart verschenen er al relatief vroeg auto’s op straat.
Tot die infrastructuur behoorde niet grootschalige en geavanceerde industrile productie, voornamelijk uit concurrentieoverwegingen, maar dat kwam later toen Japan aanklopte slecht uit; zonder een goed leger geen kolonie. Pogingen om zelf wapens te produceren kwamen te laat.
Naast de Adat, het inlands recht, kwam er Romeins recht, ook al wegens de groeiende Europese bevolking. De Nederlandse staat leek in de twintigste eeuw de zaak volledig in de hand te hebben, en in elke plaats van betekenis was de resident de vertegenwoordiger van dat gezag. Uiteraard ontstond er al vroeg interraciale reproductie, en in de paternalistische staat ontstond daardoor een nog sterkere standenmaatschappij. Nu was Indi geen eenheidsstaat, en ook niet raciaal homogeen. Met de islam deden Arabieren hun intrede, en de infiltranten bij uitstek, Chinezen, waren er getalsmatig goed vertegenwoordigd. Zoals overal bleven die Chinezen een homogene groep, die later gematigd pro-Nederlands bleek. Op Koninginnedag hingen in hun wijken Nederlandse vlaggen, naast de Chinese.
Voor de productie van cultuurgewassen op Sumatra werden door de Nederlanders veel Chinezen geronseld, dus immigratie was beleid.
Europeanen gedroegen zich superieur, dat waren ze uit oogpunt van ontwikkeling ook, en zoals overal was blank een benijde status, dus een geslachtelijke relatie met Europeanen was gewild.
De regio’s Ambon en Menado golden als zeer pro-Nederlands, en de kolonisten streelden zich met de overtuiging dat Ambon de twaalfde- en Menado de dertiende Nederlandse provincie vormden.
Bij een goede infrastructuur behoorden onderwijs en medische verzorging. In de eerste plaats voor de bezettingsmacht en andere Nederlanders, maar al snel ook voor de bastaarden, de Indo’s. Zij kwamen veelal in overheidsdienst.
Vooral onderwijs was ambivalent, want scholing en ontwikkeling was voor welvaartsverhoging onontbeerlijk, maar kon ook als voedingsbodem voor zelfstandigheidsstreven werken. Toch kon men de Indische adel niet de gewenste vorming onthouden, een adel die men maar al te graag te vriend hield, en met alle egards behandeld werd. Er ontstond zelfs een ontwikkelde inlandse middenklasse; begin twintigste eeuw was in Meester Cornelis een school voor inlandse officieren gestart.
Tot een universiteit is het onder Nederlands gezag niet gekomen, maar in Bandoeng werd een Hoge school opgericht; de latere president Soekarno studeerde er af als civiel ingenieur. Voor universitair onderwijs kwamen Indonesirs naar Nederland, voornamelijk voor de studie Rechten, en Mohammed Hatta, de latere vicepresident, was een politieke exponent van die ontwikkeling. Ook kwam in Bandoeng een Militaire Academie, onontkoombaar. Die onontkoombaarheid is steeds het koloniale dilemma geweest; elke ontwikkeling maakte Indi, dus ook de Indonesirs zelfstandiger. De Nederlanders stelden zich daarbij gerust met de gedachte dat hun culturele voorsprong wel tweehonderd tot tweehonderdvijftig jaar bedroeg; je kunt nog zo hard op het gaspedaal van een Volkswagen trappen, daarmee wordt het nog geen Rolls Royce! Helemaal ongelijk hadden ze niet, want het kan nog wel duizend jaar duren voordat de vehemente corruptie bedwongen is.
[ Bericht 0% gewijzigd door Clan op 29-09-2011 19:03:10 ]
Kolonialisme deel I
De mens is een handelaar, zij het als koper dan wel verkoper, en alles is handel. Omdat het gras bij de buren altijd groener is ontstond wereldhandel. Vroeger was internationale handel het betrouwbaarst over zee, uitgezonderd de Noord-Afrikaanse kust, en het is dan ook niet verwonderlijk dat vanuit een klein land aan de Noordzee schippers allengs de wereldzeen bevoeren. Na lange tochten vol gevaar en ontberingen kwamen ze soms op wel heel exotische plaatsen terecht waar felbegeerde waar te verkrijgen was. Maar die schippers en kooplieden hadden concurrentie; goed voor de koper, slecht voor de verkoper. De strijd om exclusieve rechten begon.
Het kleine land aan de Noordzee bedong, soms gewapenderhand, een monopolie op aankoop, en toen zij eenmaal daar de macht bezat dwong zij monocultures af. De handel floreerde, want mensen wilden hier overbodige producten toch hebben, al was het maar om hun welvaart te tonen.
Hoe zat het ook al weer met onze grootste kolonie?
Dat de staat, dus niet wij, ooit een kolonie bezat wordt ons nog steeds ingepeperd. In 1947 werd in het dorp Rawagedeh in een anti-terroristenactie snelrecht toegepast tijdens een oorlogssituatie. Hoewel de zaak verjaard is heeft vasthoudend advocaat Liesbeth Zegveld nu een rechter zover gekregen de wet aan de kant te schuiven. ‘De Staat moet weduwen betalen.’
Hebben de nabestaanden van vermoorde ex-Jappenkampgevangenen dan ook vergoeding van de Indonesische Staat gehad, of betreft het hier wentelen in schuld, en honorarium incasseren?
We kunnen niet meer in de koppen kijken om te zien wat mensen toentertijd bezielde om gewapenderhand het gezag af te dwingen, want handel drijft veel beter op geld. Die handel van de VOC op Indi liep niet altijd even glad, en toen de usurpator Napoleon Bonaparte van het toneel verdwenen was zag de andere usurpator Willem I zijn kans schoon.
Toen de Britten in 1816 Indi aan Nederland teruggaven lag de VOC op haar gat, en Willem I sprong erin. Deze handige graaier gebruikte de staat als bron van inkomsten, en toen hij in 1840 abdiceerde was hij schatrijk en Nederland straatarm. Vooral in Indi had hij naar hartelust gegraaid. Hij zadelde de Nederlandse staat op met iets dat het helemaal niet nodig had: een exotisch bezit. Dat was onverstandig, want Nederland kreeg te maken met andermans problemen; in Atjeh was bloedwraak en piraterij aan de orde van de dag. Dat corrupte Indi was nog verre van veroverd, en het was zeker geen eenheidsstaat.
Was aanvankelijk geldelijk gewin de drijfveer voor de koloniale politiek, vanaf midden negentiende eeuw veranderde dit, mede onder invloed van de schrijver Multatuli, die in Indi overheidsdienaar was geweest; ethische politiek werd de leidraad. Er diende in Indi iets groots verricht te worden: verheffing van den inlander! Dat groots was beschaving-naar Nederlands-inzicht, het buitland als deel van de Nederlandse Staat.
Dat verlangen bracht nogal wat kosten met zich mee, in geld maar ook in slachtoffers. Tot in de twintigste eeuw werd er gevochten tegen de bezetter, en in Atjeh bleef het altijd onrustig. In een ver verleden had de islam vaste voet in Indi gekregen, met uitzondering van Bali dat boeddhistisch bleef. Men had er dus niet alleen met een volkomen andere volksaard te maken, maar ook met een antagonistische religie. Daarbij kwam nog een voor blanken ongeschikt klimaat. Wat deze combinatie betekende heeft Madelon Zsekely Lulofs beklemmend in tal van boeken beschreven.
Ook christelijke zending voelde een onstuitbare drang om zich op te dringen, zodat men zelfs nu nog, vooral op Ambon, de wrange vruchten plukt.
Voor Nederlanders vormde Indi een gebied om snel rijk te worden, of voor de mislukten een laatste kans. Indi was aan grondstoffen en landbouwproducten een rijk land, en in navolging van staatsgreeppleger Willem I hoopte men dat het veel profijt zou opleveren. Zo leeft nog steeds de mare dat de Nederlandse spoorwegen door Indi bekostigd zijn, maar die ethische politiek koste veel geld. Gemiddeld genomen was de inheemse bevolking, net als hier, straatarm. Op zich niet bijzonder, want dat is de natuurlijke staat van de mens, dus schuldgevoelens zijn misplaatst.
Op onze kolonie kwamen veel Europeanen af die dachten snel rijk te worden, maar in de regel viel dat tegen, en ontheemding en klimaat eisten soms meer dan met geld te betalen valt.
Binnen die ethische politiek van dictaat speelden twee factoren een even grote rol, de christelijke zending en het overheidsgezag gingen een grote rol spelen, maar ook de infrastructuur, zeker ook ten dienste van de handel, werd naar een Europees peil geheven. Eerst kreeg het rijksdeel een wat beter wegennet – ook voor de snelle verplaatsing van soldaten. Toen de tijd er rijp voor was deden spoorwegen hun intrede. Eerst nog vooral smalspoor ten dienste van afvoer van landbouwproducten, maar al snel beschikte men op Java ook over een hoofdnet voor passagiersvervoer dat de grote steden verbond. De kroon op dat werk was de luxe nachttrein van Batavia naar Soerabaja, in dat bergachtige land een prestatie van formaat. Batavia kreeg een uitstekend tramnet, en door de groeiende welvaart verschenen er al relatief vroeg auto’s op straat.
Tot die infrastructuur behoorde niet grootschalige en geavanceerde industrile productie, voornamelijk uit concurrentieoverwegingen, maar dat kwam later toen Japan aanklopte slecht uit; zonder een goed leger geen kolonie. Pogingen om zelf wapens te produceren kwamen te laat.
Naast de Adat, het inlands recht, kwam er Romeins recht, ook al wegens de groeiende Europese bevolking. De Nederlandse staat leek in de twintigste eeuw de zaak volledig in de hand te hebben, en in elke plaats van betekenis was de resident de vertegenwoordiger van dat gezag. Uiteraard ontstond er al vroeg interraciale reproductie, en in de paternalistische staat ontstond daardoor een nog sterkere standenmaatschappij. Nu was Indi geen eenheidsstaat, en ook niet raciaal homogeen. Met de islam deden Arabieren hun intrede, en de infiltranten bij uitstek, Chinezen, waren er getalsmatig goed vertegenwoordigd. Zoals overal bleven die Chinezen een homogene groep, die later gematigd pro-Nederlands bleek. Op Koninginnedag hingen in hun wijken Nederlandse vlaggen, naast de Chinese.
Voor de productie van cultuurgewassen op Sumatra werden door de Nederlanders veel Chinezen geronseld, dus immigratie was beleid.
Europeanen gedroegen zich superieur, dat waren ze uit oogpunt van ontwikkeling ook, en zoals overal was blank een benijde status, dus een geslachtelijke relatie met Europeanen was gewild.
De regio’s Ambon en Menado golden als zeer pro-Nederlands, en de kolonisten streelden zich met de overtuiging dat Ambon de twaalfde- en Menado de dertiende Nederlandse provincie vormden.
Bij een goede infrastructuur behoorden onderwijs en medische verzorging. In de eerste plaats voor de bezettingsmacht en andere Nederlanders, maar al snel ook voor de bastaarden, de Indo’s. Zij kwamen veelal in overheidsdienst.
Vooral onderwijs was ambivalent, want scholing en ontwikkeling was voor welvaartsverhoging onontbeerlijk, maar kon ook als voedingsbodem voor zelfstandigheidsstreven werken. Toch kon men de Indische adel niet de gewenste vorming onthouden, een adel die men maar al te graag te vriend hield, en met alle egards behandeld werd. Er ontstond zelfs een ontwikkelde inlandse middenklasse; begin twintigste eeuw was in Meester Cornelis een school voor inlandse officieren gestart.
Tot een universiteit is het onder Nederlands gezag niet gekomen, maar in Bandoeng werd een Hoge school opgericht; de latere president Soekarno studeerde er af als civiel ingenieur. Voor universitair onderwijs kwamen Indonesirs naar Nederland, voornamelijk voor de studie Rechten, en Mohammed Hatta, de latere vicepresident, was een politieke exponent van die ontwikkeling. Ook kwam in Bandoeng een Militaire Academie, onontkoombaar. Die onontkoombaarheid is steeds het koloniale dilemma geweest; elke ontwikkeling maakte Indi, dus ook de Indonesirs zelfstandiger. De Nederlanders stelden zich daarbij gerust met de gedachte dat hun culturele voorsprong wel tweehonderd tot tweehonderdvijftig jaar bedroeg; je kunt nog zo hard op het gaspedaal van een Volkswagen trappen, daarmee wordt het nog geen Rolls Royce! Helemaal ongelijk hadden ze niet, want het kan nog wel duizend jaar duren voordat de vehemente corruptie bedwongen is.
[ Bericht 0% gewijzigd door Clan op 29-09-2011 19:03:10 ]
Kolonialisme deel II
Nederland was bezettingsmacht, en nergens werd dit sterker gevoeld dan bij het leger. Dat leger was feitelijk een politioneel leger, en voor het weerstaan van een ‘buitenlandse’ agressor ongeschikt. Het beroepsleger bestond deels uit Europeanen, het hogere kader bijna volledig, maar een volledig blank leger was onbetaalbaar en ook uit politiek oogpunt onwenselijk. De inlandse mannelijke bevolking was in de regel fysiek en alfabetisch ongeschikt, een niet onbelangrijk aspect, want toen men in 1896 overging tot de aanschaf van een repeteergeweer bleek dit voor inlandse militairen te zwaar. Bij de noodgedwongen overgang naar lichtere karabijnen zat men met zware geweren in de maag; een kolonie is een kostbaar bezit!
Een wisseling van de wacht kon echter niet uitblijven. Zo werd op 22 juli 1939 het oppercommando door generaal Boersma overgedragen aan generaal Beerenschot, een Indo. Toen deze in 1941 bij een vliegtuigongeluk omkwam was de verslagenheid groot, want hij gold als zeer bekwaam en geliefd.
Wat bij het onderwijs gold was bij het leger nog kwestieuzer; hoever mag de ontwikkeling van de inlanders gaan zonder dat hun afhankelijkheid in gevaar komt? Die vraag had een zeer dringende reden. Aan het einde van de negentiende eeuw begon Japan zich expansionistischer en agressiever te gedragen. De koloniale machten in Azi, Rusland, Amerika, Groot-Brittanni, Frankrijk, Nederland, en Duitsland – Spanje en Portugal speelden daar een ondergeschikte rol – zagen dat met lede ogen aan.
Toen in 1905 Japan in Port Arthur een overwinning op Rusland behaalde was het hek van de dam; voor het eerst was een (incompetente corrupte) kolonisator door een Aziatische staat verslagen! Dit had al snel weerslag op de Nederlandse koloniale politiek; men ging er stilzwijgend vanuit dat koloniale machten elkaars bezit zouden respecteren, maar met Japan was een vreemde speler op het schaakbord verschenen. Al voor het conflict met Rusland had het Korea bruut geannexeerd, en in China toonde het arrogante pretenties. Die werden alleen maar agressiever, want Japan bezat geen strategische grondstoffen.
Wat nu te doen in Indi? Als bezettingsmacht had Nederland alleen met inlandse tegenstand te maken. Men had nooit serieus rekening gehouden met een buitenlandse agressor, en de bescheiden Koninklijke Marine diende toch vooral om de buitengewesten in toom te houden. De Indische legerleiding besefte deze nieuwe bedreiging maar al te goed, en Japan kreeg vooral in Marinekringen alle aandacht. Het was volstrekt duidelijk dat Japan in staat was een invasieleger op de been te brengen, en strategische goederen als olie, rubber en bauxiet waaraan Indi rijk was vormden voor haar begeerlijke buit. Het steeds grotere belang van deze grondstoffen vormde natuurlijk ook een garantie dat anderen bij roof niet wezenloos zouden toekijken. Maar dat Indi feitelijk tegen een Japanse overval weerloos zou zijn was duidelijk. De aanwezigheid van de andere overgebleven kolonisatoren was zwak.
Nu had het socialisme ook Nederland niet onberoerd gelaten, en in bepaalde kringen besefte men dat men Indi niet blijvend aan het lijntje kon houden. Onder communistische invloed (Tan Malakka) kreeg het Indonesische verzet een steeds nationaler karakter. Dat was van tweerlei aard; enerzijds van islamitische gezagdragers, anderzijds van op vaag socialisme gebaseerde politiek. Soekarno, Hatta en Soetan Sjahrir waren van die laatste stroming exponenten, en ze werden al snel door het koloniale gezag genterneerd. Soekarno op Sumatra, de anderen op Ambon. Het is heel tragisch dat Nederland meende door samenwerking met hen te weigering winst dacht te behalen. Vooral Sjahrir was de Europese beschaving zeer toegedaan, gematigd, en royaal bereid op basis van gelijkwaardigheid tot samenwerking. Op het gesoleerde Ambon en Banda voerde hij met Hatta veel gesprekken over samenwerking met het koloniale gezag, en het is hartverscheurend in zijn boek over de angst van de Nederlanders te lezen.
Dat Sjahrir niet fel anti-Nederlands was bleek tijdens de Japanse bezetting toen hij zich anti-Japans opstelde. Ook bij de latere onderhandelingen over de soevereiniteitsoverdracht bleek bij hem aanvankelijk van antagonisme weinig. Net als Hatta had hij in Nederland rechten gestudeerd, en hij was overtuigd van de grote waarde die de Europese cultuur voor Indonesi kon betekenen.
Vooreerst behielden de Nederlandse dommekrachten, vooral van confessionele huize, de overhand. De economische crisis die begin jaren dertig de wereld teisterde ging ook aan Indi niet voorbij, en ten gevolge van drastische bezuinigingen muitte de lagere bemanning van de kruiser De Zeven Provincin. Die inlandse militair kreeg uiteraard minder soldij dan de Europese, want die laatste diende aan een hogere sociale status te voldoen.
Al in de crisistijd probeerde de Indische legerleiding de gevechtskracht door technische verbeteringen te verhogen – van een politioneel leger naar een militair leger, en daarbij ging het progressief te werk. Dat had het al bij het begin van de twintigste eeuw gedaan, maar latere bezuinigingen stonden verdere ontwikkelingen nauwelijks toe.
De legerleiding besefte maar al te goed dat ondanks de verhoogde gevechtskracht door technische middelen uitbreiding van het leger met militie onontkoombaar was. Een andere dan potentile inlandse militie was niet beschikbaar. Dat men bleef twijfelen aan de inlandse loyaliteit aan het Nederlandse gezag kon geen beletsel meer zijn, men had geen keus, en gokte op het minste kwaad; het gigantische rijk met een miljoenenbevolking was tegen een sterke buitenlandse agressor (Japan) met slechts enige tienduizenden soldaten niet te verdedigen.
Vanaf 1936 werd koortsachtig de bewapening opgevoerd en men betaalde grif, soms ongezien, zo hoog was de nood. Omdat na mei 1940 Nederland als leverancier uitviel was men op het buitenland, voornamelijk Amerika, aangewezen. Veel van het modernste materieel kon niet meer op tijd geleverd worden, maar het ontbrak aan voldoende geschoold personeel, vooral aan piloten. Door getreuzel kwam die massale inlandse militie niet op tijd.
Van het gigantische rijk was Java het belangrijkste en dichtstbevolkte eiland, en het was duidelijk dat de omvangrijke archipel door Nederland alleen niet te verdedigen was – een wezenlijk nadeel van bezit: het moet soms verdedigd worden.
Niet alleen de Nederlands-Indische gemeenschap – vaak hun geboortegrond – was alles aan het behoud van Indi gelegen. Omstreeks 1937 kwam in Nederland een slagkruiserplan op tafel dat uitsluitend Indi ten dienste stond. Dat grootse plan moest voorzien in drie slagkruisers met de nodige garnituur. Als die drie grote slagkruisers al te bekostigen en te produceren waren, dan kon aan de noodzakelijke bemanning niet voldaan worden. De top van de Marine, zowel in Nederland als Indi, leed wat dat betreft aan gezichtbegoocheling, en bedroog zich liever. Gelukkig was de politiek – de verzorgingsstaat was nog onbekend – verstandiger, en deze schepen verdwenen weer van tafel.
Als kleinste aan de koloniale tafel had Nederland veel eerder eieren voor het geld gekozen, zodat het in Indi over een aanzienlijke duikbootvloot beschikte, die qua tactiek tot de wereldtop behoorde, en later de Jappen aanzienlijke verliezen toebracht.
Vooreerst overheerste bij de civiele Nederlands-Indische gemeenschap het dedain over de Aziaat; Japanners werden afgedaan als krombenige spleetogen die niet meer dan veredelde apen waren. De legerleiding wist beter; als je Rusland kunt verslaan, dan ben je de dierentuin voorbij. Zij besefte maar al te goed dat de kolonie Indi voor Nederland een gruwelijke maat te groot was. Maar gedane zaken nemen geen keer; Indi was Nederlands bezit, dankzij Willem I.
De nieuwe inlandse rekruten aan de Militaire Academie waren afgestudeerd en bestellingen voor bewapening voor de nieuwe troepenmacht waren geplaatst. De krachtproef voor de loyaliteit en gevechtsmentaliteit zou met de Japanse overval komen, maar wat hadden die inlandse toekomstige soldaten voor perspectief. Niet iets dat hen door Nederland werd geboden, immers hun politieke leiders waren buitenspel gezet.
De Japanse overval kwam veel eerder en massaler dan verwacht – men ging er vanuit dat Japan voor een campagne op deze schaal in China te druk zou zijn.
Ondanks de Australische- en Amerikaanse hulp – deze laatsten de Filippijnen ontvlucht – stortte de verdediging als een kaartenhuis in elkaar. De Britten hadden in Malakka en Singapore zelf hulp nodig, een steun die Nederland toch royaal gaf. In een aantal buitengewesten hebben beroepstroepen hardnekkig weerstand geboden, vooral op Celebes, en zelfs na de capitulatie op Noord Sumatra, maar in Atjeh was de volksopstand totaal. De anti-Nederlandse haat kreeg nu vrij baan.
Nu was met een nederlaag wel rekening gehouden. Overal waar men voor een overmacht moest wijken diende men op guerrilla-oorlogsvoering over te gaan, zodat de strijd voortgezet zou worden. Daartoe waren talloze schuilplaatsen en voorradendepots opgezet. Toen het zover was bleken al die depots leeggeroofd. Bij die beslissing voor guerrilla was men uitgegaan van de veronderstelling dat herovering door de geallieerden een kwestie van maanden zou zijn. Men kwam bedrogen uit. In de Amerikaanse strategie speelde Nederlands Indi een volkomen ondergeschikte rol, ook wegens antikoloniale sentimenten.
Slechts een enkele Europeaan en Australir was tot doorvechten bereid, en de inlandse militairen waren in de volksmassa opgegaan. Vooral de Japanse overmacht in de lucht was de genadeklap voor het blanke gezag.
Toen de naderende nederlaag zich begon af te tekenen verviel de Europese elite tot ontkenningsgedrag. In liederlijkheid feestte men met ware doodsverachting; wat had men nog te verliezen? De sociaal-democraat Elias heeft deze periode uit eigen ervaring te boek gesteld, maar het doet afbreuk aan het beeld van de moreel superieure Europeaan, dus geliefd is zijn observatie nooit geweest.
Nederland was bezettingsmacht, en nergens werd dit sterker gevoeld dan bij het leger. Dat leger was feitelijk een politioneel leger, en voor het weerstaan van een ‘buitenlandse’ agressor ongeschikt. Het beroepsleger bestond deels uit Europeanen, het hogere kader bijna volledig, maar een volledig blank leger was onbetaalbaar en ook uit politiek oogpunt onwenselijk. De inlandse mannelijke bevolking was in de regel fysiek en alfabetisch ongeschikt, een niet onbelangrijk aspect, want toen men in 1896 overging tot de aanschaf van een repeteergeweer bleek dit voor inlandse militairen te zwaar. Bij de noodgedwongen overgang naar lichtere karabijnen zat men met zware geweren in de maag; een kolonie is een kostbaar bezit!
Een wisseling van de wacht kon echter niet uitblijven. Zo werd op 22 juli 1939 het oppercommando door generaal Boersma overgedragen aan generaal Beerenschot, een Indo. Toen deze in 1941 bij een vliegtuigongeluk omkwam was de verslagenheid groot, want hij gold als zeer bekwaam en geliefd.
Wat bij het onderwijs gold was bij het leger nog kwestieuzer; hoever mag de ontwikkeling van de inlanders gaan zonder dat hun afhankelijkheid in gevaar komt? Die vraag had een zeer dringende reden. Aan het einde van de negentiende eeuw begon Japan zich expansionistischer en agressiever te gedragen. De koloniale machten in Azi, Rusland, Amerika, Groot-Brittanni, Frankrijk, Nederland, en Duitsland – Spanje en Portugal speelden daar een ondergeschikte rol – zagen dat met lede ogen aan.
Toen in 1905 Japan in Port Arthur een overwinning op Rusland behaalde was het hek van de dam; voor het eerst was een (incompetente corrupte) kolonisator door een Aziatische staat verslagen! Dit had al snel weerslag op de Nederlandse koloniale politiek; men ging er stilzwijgend vanuit dat koloniale machten elkaars bezit zouden respecteren, maar met Japan was een vreemde speler op het schaakbord verschenen. Al voor het conflict met Rusland had het Korea bruut geannexeerd, en in China toonde het arrogante pretenties. Die werden alleen maar agressiever, want Japan bezat geen strategische grondstoffen.
Wat nu te doen in Indi? Als bezettingsmacht had Nederland alleen met inlandse tegenstand te maken. Men had nooit serieus rekening gehouden met een buitenlandse agressor, en de bescheiden Koninklijke Marine diende toch vooral om de buitengewesten in toom te houden. De Indische legerleiding besefte deze nieuwe bedreiging maar al te goed, en Japan kreeg vooral in Marinekringen alle aandacht. Het was volstrekt duidelijk dat Japan in staat was een invasieleger op de been te brengen, en strategische goederen als olie, rubber en bauxiet waaraan Indi rijk was vormden voor haar begeerlijke buit. Het steeds grotere belang van deze grondstoffen vormde natuurlijk ook een garantie dat anderen bij roof niet wezenloos zouden toekijken. Maar dat Indi feitelijk tegen een Japanse overval weerloos zou zijn was duidelijk. De aanwezigheid van de andere overgebleven kolonisatoren was zwak.
Nu had het socialisme ook Nederland niet onberoerd gelaten, en in bepaalde kringen besefte men dat men Indi niet blijvend aan het lijntje kon houden. Onder communistische invloed (Tan Malakka) kreeg het Indonesische verzet een steeds nationaler karakter. Dat was van tweerlei aard; enerzijds van islamitische gezagdragers, anderzijds van op vaag socialisme gebaseerde politiek. Soekarno, Hatta en Soetan Sjahrir waren van die laatste stroming exponenten, en ze werden al snel door het koloniale gezag genterneerd. Soekarno op Sumatra, de anderen op Ambon. Het is heel tragisch dat Nederland meende door samenwerking met hen te weigering winst dacht te behalen. Vooral Sjahrir was de Europese beschaving zeer toegedaan, gematigd, en royaal bereid op basis van gelijkwaardigheid tot samenwerking. Op het gesoleerde Ambon en Banda voerde hij met Hatta veel gesprekken over samenwerking met het koloniale gezag, en het is hartverscheurend in zijn boek over de angst van de Nederlanders te lezen.
Dat Sjahrir niet fel anti-Nederlands was bleek tijdens de Japanse bezetting toen hij zich anti-Japans opstelde. Ook bij de latere onderhandelingen over de soevereiniteitsoverdracht bleek bij hem aanvankelijk van antagonisme weinig. Net als Hatta had hij in Nederland rechten gestudeerd, en hij was overtuigd van de grote waarde die de Europese cultuur voor Indonesi kon betekenen.
Vooreerst behielden de Nederlandse dommekrachten, vooral van confessionele huize, de overhand. De economische crisis die begin jaren dertig de wereld teisterde ging ook aan Indi niet voorbij, en ten gevolge van drastische bezuinigingen muitte de lagere bemanning van de kruiser De Zeven Provincin. Die inlandse militair kreeg uiteraard minder soldij dan de Europese, want die laatste diende aan een hogere sociale status te voldoen.
Al in de crisistijd probeerde de Indische legerleiding de gevechtskracht door technische verbeteringen te verhogen – van een politioneel leger naar een militair leger, en daarbij ging het progressief te werk. Dat had het al bij het begin van de twintigste eeuw gedaan, maar latere bezuinigingen stonden verdere ontwikkelingen nauwelijks toe.
De legerleiding besefte maar al te goed dat ondanks de verhoogde gevechtskracht door technische middelen uitbreiding van het leger met militie onontkoombaar was. Een andere dan potentile inlandse militie was niet beschikbaar. Dat men bleef twijfelen aan de inlandse loyaliteit aan het Nederlandse gezag kon geen beletsel meer zijn, men had geen keus, en gokte op het minste kwaad; het gigantische rijk met een miljoenenbevolking was tegen een sterke buitenlandse agressor (Japan) met slechts enige tienduizenden soldaten niet te verdedigen.
Vanaf 1936 werd koortsachtig de bewapening opgevoerd en men betaalde grif, soms ongezien, zo hoog was de nood. Omdat na mei 1940 Nederland als leverancier uitviel was men op het buitenland, voornamelijk Amerika, aangewezen. Veel van het modernste materieel kon niet meer op tijd geleverd worden, maar het ontbrak aan voldoende geschoold personeel, vooral aan piloten. Door getreuzel kwam die massale inlandse militie niet op tijd.
Van het gigantische rijk was Java het belangrijkste en dichtstbevolkte eiland, en het was duidelijk dat de omvangrijke archipel door Nederland alleen niet te verdedigen was – een wezenlijk nadeel van bezit: het moet soms verdedigd worden.
Niet alleen de Nederlands-Indische gemeenschap – vaak hun geboortegrond – was alles aan het behoud van Indi gelegen. Omstreeks 1937 kwam in Nederland een slagkruiserplan op tafel dat uitsluitend Indi ten dienste stond. Dat grootse plan moest voorzien in drie slagkruisers met de nodige garnituur. Als die drie grote slagkruisers al te bekostigen en te produceren waren, dan kon aan de noodzakelijke bemanning niet voldaan worden. De top van de Marine, zowel in Nederland als Indi, leed wat dat betreft aan gezichtbegoocheling, en bedroog zich liever. Gelukkig was de politiek – de verzorgingsstaat was nog onbekend – verstandiger, en deze schepen verdwenen weer van tafel.
Als kleinste aan de koloniale tafel had Nederland veel eerder eieren voor het geld gekozen, zodat het in Indi over een aanzienlijke duikbootvloot beschikte, die qua tactiek tot de wereldtop behoorde, en later de Jappen aanzienlijke verliezen toebracht.
Vooreerst overheerste bij de civiele Nederlands-Indische gemeenschap het dedain over de Aziaat; Japanners werden afgedaan als krombenige spleetogen die niet meer dan veredelde apen waren. De legerleiding wist beter; als je Rusland kunt verslaan, dan ben je de dierentuin voorbij. Zij besefte maar al te goed dat de kolonie Indi voor Nederland een gruwelijke maat te groot was. Maar gedane zaken nemen geen keer; Indi was Nederlands bezit, dankzij Willem I.
De nieuwe inlandse rekruten aan de Militaire Academie waren afgestudeerd en bestellingen voor bewapening voor de nieuwe troepenmacht waren geplaatst. De krachtproef voor de loyaliteit en gevechtsmentaliteit zou met de Japanse overval komen, maar wat hadden die inlandse toekomstige soldaten voor perspectief. Niet iets dat hen door Nederland werd geboden, immers hun politieke leiders waren buitenspel gezet.
De Japanse overval kwam veel eerder en massaler dan verwacht – men ging er vanuit dat Japan voor een campagne op deze schaal in China te druk zou zijn.
Ondanks de Australische- en Amerikaanse hulp – deze laatsten de Filippijnen ontvlucht – stortte de verdediging als een kaartenhuis in elkaar. De Britten hadden in Malakka en Singapore zelf hulp nodig, een steun die Nederland toch royaal gaf. In een aantal buitengewesten hebben beroepstroepen hardnekkig weerstand geboden, vooral op Celebes, en zelfs na de capitulatie op Noord Sumatra, maar in Atjeh was de volksopstand totaal. De anti-Nederlandse haat kreeg nu vrij baan.
Nu was met een nederlaag wel rekening gehouden. Overal waar men voor een overmacht moest wijken diende men op guerrilla-oorlogsvoering over te gaan, zodat de strijd voortgezet zou worden. Daartoe waren talloze schuilplaatsen en voorradendepots opgezet. Toen het zover was bleken al die depots leeggeroofd. Bij die beslissing voor guerrilla was men uitgegaan van de veronderstelling dat herovering door de geallieerden een kwestie van maanden zou zijn. Men kwam bedrogen uit. In de Amerikaanse strategie speelde Nederlands Indi een volkomen ondergeschikte rol, ook wegens antikoloniale sentimenten.
Slechts een enkele Europeaan en Australir was tot doorvechten bereid, en de inlandse militairen waren in de volksmassa opgegaan. Vooral de Japanse overmacht in de lucht was de genadeklap voor het blanke gezag.
Toen de naderende nederlaag zich begon af te tekenen verviel de Europese elite tot ontkenningsgedrag. In liederlijkheid feestte men met ware doodsverachting; wat had men nog te verliezen? De sociaal-democraat Elias heeft deze periode uit eigen ervaring te boek gesteld, maar het doet afbreuk aan het beeld van de moreel superieure Europeaan, dus geliefd is zijn observatie nooit geweest.
Kolonialisme deel III
De nederlaag tegen de Japanners was deels te wijten aan Japans materieel overwicht, vooral in de lucht, deels aan onvoldoende loyaliteit en gevechtsmentaliteit. Het is merkwaardig dat eind negentiende- begin twintigste eeuw in Atjeh inlandse marechaussee brigades (20 man sterk) wel in staat bleken bandieten en ‘opstandelingen’ te bedwingen, maar toen was er nog geen nationale onafhankelijkheidsbeweging. Of deloyaliteit of onvoldoende gevechtsmentaliteit de oorzaak van de deserties was, gebrek aan loyaliteit is een slechte mentale basis om te vechten.
De Britten moesten in Malakka bij hun koloniale troepen dezelfde gebreken vaststellen.
De Japanse bezetting duurde van 8 maart 1942 tot na de capitulatie van Japan op 15 augustus 1945, want Japanse troepen werden ingezet om in het gezagsvacum orde te handhaven. Dat deden ze weinig doortastend of loyaal. Tijdens de bezetting hadden ze er alles aan gedaan om Nederlandse herbezetting onmogelijk te maken. Daarbij werd vooral op de jeugd ingezet. Deze Pemoeda’s fungeerden als een Indonesisch NSB leger. Maar ook de Japanners twijfelden aan de Indonesische loyaliteit aan bezetters, want echt bewapend werden ze nooit.
Het was onvermijdelijk dat de Indonesische voormannen voor zelfstandigheid, die bij Nederland nul op hun rekest kregen, zich door de Japanners lieten fteren en tot collaboratie overgingen. Japan heeft Indi echt uitgebuit, en tienduizenden inlandse dwangarbeiders zijn in mensonterende omstandigheden gestorven. Dat met name Soekarno deze tol liet betalen is voorstelbaar, want hij geloofde in Japanse toezeggingen.
Alleen fel bestoken van Japanse transportroutes over zee voorkwam dat het land helemaal leeggeroofd werd.
Ook tijdens de bezetting bleek van loyaliteit aan het Nederlandse gezag weinig. Alle pogingen om te infiltreren en verzetshaarden te stichten liepen op niets uit. De Indo’s, met hun deels Europese bloed, werden zeer gewantrouwd. Zowel door de japanners als door de inlandse bevolking, en die Indo was feitelijk de enige bevolkingsgroep die trouw bleef. Nederland had onder dwang een eenheidsstaat geschapen, en die was het plotseling kwijt, een gegeven dat de Nederlands-Indische gemeenschap niet wenste te accepteren.
Nadat de oorlog gewonnen was, werd de vrede verloren. De overgangstijd, de Bersiap-periode, was erger dan de oorlog, toen alleen het zuiden van Nieuw-Guinea en het bijna ondoordringbare binnenland onbezet bleven. Vanuit Australi was geprobeerd de Aroe-, Tanimbar- en Keieilanden, die ten westen van Nieuw Guinea liggen, te ondersteunen, want van economisch belang waren deze gebieden nooit geweest, wat de vraag des te nijpender maakt: wat had Nederland daar verloren? Waarom Nederlands gezag?
De Britten die probeerden van de jappen het gezag over te nemen waren onwillig, vooral omdat Labour daar nu de touwtjes in handen had (Dat deed meteen Josef Stalin de complete tekeningen van de nieuwste Rolls Royce straalmotor cadeau). Na veel gemodder en slachtoffers kon Nederland een aantal belangrijke plaatsen bezetten. Dat amechtige Nederland schraapte een leger bij elkaar om Nederlanders en Indonesirs te beschermen, want door de rebellen waren al veel ex-Jappenkampgevangenen afgeslacht.
Dat de oude tijd voorbij was besefte men in Nederland ook wel, en het nieuwe Nederlandse bewind ontdeed zich van die oude starre garde. Maar het politiek gekonkel – sociaal democratisch voorman Koos Vorrink tegen de nieuwe KNIL opperbevelhebber generaal Simon spoor: ‘ik ben het volledig met u eens, maar dat kan ik aan mijn achterban niet verkopen!’ – was al onder de Britten begonnen. Vooral na het Linggadjati akkoord tussen Nederland en de Republiek werd het epidemisch. Dat de gehele Indonesische bevolking anti-Nederlands was wordt door de feiten weersproken; men zocht wat graag beschutting bij de Nederlanders, want met een ‘verschroeide aarde’ tactiek teisterde het TRI meedogenloos de eigen bevolking; op Madoera wilde men van Javanen niets weten, en daar kwam geen Nederlandse vinger aan te pas.
Onder druk van communisten (Paul de Groot cs) en een gemanipuleerde internationale opinie week Den Haag. Het Indonesische rebellenleger TRI was volkomen gelijkberechtiging gegarandeerd, maar daar rook men de totale overwinning, dus elk akkoord werd ogenblikkelijk gesaboteerd.
Uiteindelijk bleef niets anders over dan de koffers pakken. De smadelijke aftocht was het einde van het wrange cadeautje dat Willem I Nederland geschonken had.
Had het anders kunnen lopen? Zeker in de jaren dertig was het politieke deel van de nationalistische beweging bereid om op voet van gelijkwaardigheid te praten. In de toch al onbelangrijke volksvertegenwoordiging had het inlandse belang weinig tot niets in te brengen, en de pro forma benoeming van een Indonesir als minister in de Nederlandse regering in Londense ballingschap kwam als mosterd na de maaltijd.
Zeker met Sjahrir waren zaken te doen, maar later radicaliseerde de onafhankelijkheidsbeweging zodanig dat hij uiteindelijk buiten spel kwam te staan. Deze eerste premier van Indonesi is dan ook in Zwitserland gestorven.
De conservatieve en paternalistische plantersmentaliteit die de visie van het Nederlandse gezag bepaalde stond echte gelijkwaardigheid niet toe; men kan nog zo hard op het gaspedaal van een Volkswagen trappen, daarmee wordt het geen Rolls Royce. Daar is wel enig begrip voor op te brengen: men had gigantisch genvesteerd.
Na de herbezetting heeft men opportunistisch geprobeerd om met een uit elkaar gespeelde federale deelrepubliek zaken te doen, ook onder het mom van een Personele Unie, maar Indonesi had andere smaken geproefd. Onder geen beding gaf Soekarno de eenheidsstaat op, hoe wankel die ook was.
Wat heeft Indi Nederland aan voordeel gebracht? Dat is minder dan het lijkt. Er waren verdiensten uit Indische export, maar daar stonden bezettingskosten tegenover. Nederlandse export was beperkt tot industrile producten. Zo dreef de Twentse textielproductie grotendeels op export naar Indi, en in het eilandrijke Insulinde kon men schepen goed gebruiken. De productie van spoorweg materieel had met pittige internationale concurrentie te maken. Hetzelfde geldt voor de vliegtuigindustrie; toen Indi moderne jachtvliegtuigen nodig had werd de Fokker D XXI afgewezen. De Marine bleef als enige over om wat in Nederland geproduceerde vliegtuigen te kopen.
Wel gold Hotel Des Indes in Batavia als het beste van Azi, maar Europese Nederlanders zullen daarvan niet wakker gelegen hebben. Tijdens de strijd tegen, en onder de bezetting van Japan, hebben nogal wat Nederlanders hun leven verloren. Tijdens de herbezetting was dat ook het geval, en feitelijk kon het straatarme Nederland de kosten van die herbezetting niet opbrengen. Het Indische leger functioneerde steeds ten koste van het Nederlandse leger.
Op het kolonialisme wordt verschillend terug gekeken. Veel inlanders beseften al heel snel dat het kind met het badwater weggegooid was. Dat de koloniale tijd niet alleen maar negatie betekende bleek allengs. Op de tennisclubs van de nieuwe elite in de grote steden werd uitsluitend Nederlands gesproken. In een TV-documentaire verklaarde ‘n voormalige vrijheidsstrijder in smetteloos Nederlands dat zijn strijd tevergeefs geweest was: ‘Wij hebben het nu veel slechter!’
Dat een in 1995 verschenen standaardboekwerk over de infanteriebewapening van het KNIL een voorwoord in smetteloos Nederlands kreeg van de eerste Indonesische legeropperbevelhebber A H Nasution spreekt boekdelen. Dat hij daarin schrijft over het leger, en niet over jullie leger is omineus, en op te vatten als teken van, verlaat, respect en loyaliteit, hoe paradoxaal dit ook klinkt, want hij was als luitenant deel van dat koloniale leger.
De koloniale erfenis draagt elke Nederlander nog steeds mee. Het is aan werkeloos geworden Indische bestuursambtenaren dat we de verderfelijke ontwikkelingshulp te danken hebben; de socioloog n Indiganger Van Doorn heeft dat in ‘Indische lessen’ gedegen uit de doeken gedaan.
De Indonesische onafhankelijkheidsstrijd is geen schone bladzijde in de Vaderlandse geschiedenis, en omdat grote honden elkaar niet bijten heeft het heel lang geduurd voor de politiek zover was dit te erkennen. De confessionele partijen lijken die les slecht geleerd te hebben, want nog steeds staat ontwikkelingshulp onwrikbaar op hun verlanglijst.
De noodgedwongen overgekomen spijtoptanten, Indo’s (in Nederland door omstandigheden), zijn in de twintigste eeuw eigenlijk de enige uitheemse bevolkingsgroep die volledig geassimileerd is. Daaraan hebben Nederlands bloed en de christelijke religie zeker bijgedragen.
Een opdracht tot kolonisatie was er natuurlijk helemaal niet, het was graaizucht van koning Willem I die staatsbemoeienis met Indi tot stand bracht, en voor de ethische politiek was christelijke bemoeizucht verantwoordelijk. Achteraf wordt in Indonesi het koloniale tijdperk als ‘de normale tijd’ gewaardeerd, en er zijn in het huidige Indonesi zelfs opvattingen dat Indonesi door Nederland bevrijd moet worden.
Er is voor Nederland zeker reden om ondanks alle miezerigheid trots te zijn op wat er in deze voormalige kolonie tot stand is gebracht. Had Nederland Indi niet gekoloniseerd, dan was zeker Duitsland in de jaren tachtig van de negentiende eeuw in het gat gesprongen.
Met uitzondering van de Verenigde Staten van Amerika heeft dekolonisatie nergens verbetering gebracht. Het is dan ook gepast om het fenomeen kolonialisme nuchter te herwaarderen, en voor schaamte is geen plaats. Zelfs communistische anti-Nederlandse Pemoeda’s hebben na de anti-Soekarno-coup hier onderdak gezocht.
Ik vraag mij af of in het tegenwoordige onderwijs nog de juiste aandacht aan onze koloniale episode besteed wordt, want ook de tsunami van indringers bewijst: Nederland was OK!
De nederlaag tegen de Japanners was deels te wijten aan Japans materieel overwicht, vooral in de lucht, deels aan onvoldoende loyaliteit en gevechtsmentaliteit. Het is merkwaardig dat eind negentiende- begin twintigste eeuw in Atjeh inlandse marechaussee brigades (20 man sterk) wel in staat bleken bandieten en ‘opstandelingen’ te bedwingen, maar toen was er nog geen nationale onafhankelijkheidsbeweging. Of deloyaliteit of onvoldoende gevechtsmentaliteit de oorzaak van de deserties was, gebrek aan loyaliteit is een slechte mentale basis om te vechten.
De Britten moesten in Malakka bij hun koloniale troepen dezelfde gebreken vaststellen.
De Japanse bezetting duurde van 8 maart 1942 tot na de capitulatie van Japan op 15 augustus 1945, want Japanse troepen werden ingezet om in het gezagsvacum orde te handhaven. Dat deden ze weinig doortastend of loyaal. Tijdens de bezetting hadden ze er alles aan gedaan om Nederlandse herbezetting onmogelijk te maken. Daarbij werd vooral op de jeugd ingezet. Deze Pemoeda’s fungeerden als een Indonesisch NSB leger. Maar ook de Japanners twijfelden aan de Indonesische loyaliteit aan bezetters, want echt bewapend werden ze nooit.
Het was onvermijdelijk dat de Indonesische voormannen voor zelfstandigheid, die bij Nederland nul op hun rekest kregen, zich door de Japanners lieten fteren en tot collaboratie overgingen. Japan heeft Indi echt uitgebuit, en tienduizenden inlandse dwangarbeiders zijn in mensonterende omstandigheden gestorven. Dat met name Soekarno deze tol liet betalen is voorstelbaar, want hij geloofde in Japanse toezeggingen.
Alleen fel bestoken van Japanse transportroutes over zee voorkwam dat het land helemaal leeggeroofd werd.
Ook tijdens de bezetting bleek van loyaliteit aan het Nederlandse gezag weinig. Alle pogingen om te infiltreren en verzetshaarden te stichten liepen op niets uit. De Indo’s, met hun deels Europese bloed, werden zeer gewantrouwd. Zowel door de japanners als door de inlandse bevolking, en die Indo was feitelijk de enige bevolkingsgroep die trouw bleef. Nederland had onder dwang een eenheidsstaat geschapen, en die was het plotseling kwijt, een gegeven dat de Nederlands-Indische gemeenschap niet wenste te accepteren.
Nadat de oorlog gewonnen was, werd de vrede verloren. De overgangstijd, de Bersiap-periode, was erger dan de oorlog, toen alleen het zuiden van Nieuw-Guinea en het bijna ondoordringbare binnenland onbezet bleven. Vanuit Australi was geprobeerd de Aroe-, Tanimbar- en Keieilanden, die ten westen van Nieuw Guinea liggen, te ondersteunen, want van economisch belang waren deze gebieden nooit geweest, wat de vraag des te nijpender maakt: wat had Nederland daar verloren? Waarom Nederlands gezag?
De Britten die probeerden van de jappen het gezag over te nemen waren onwillig, vooral omdat Labour daar nu de touwtjes in handen had (Dat deed meteen Josef Stalin de complete tekeningen van de nieuwste Rolls Royce straalmotor cadeau). Na veel gemodder en slachtoffers kon Nederland een aantal belangrijke plaatsen bezetten. Dat amechtige Nederland schraapte een leger bij elkaar om Nederlanders en Indonesirs te beschermen, want door de rebellen waren al veel ex-Jappenkampgevangenen afgeslacht.
Dat de oude tijd voorbij was besefte men in Nederland ook wel, en het nieuwe Nederlandse bewind ontdeed zich van die oude starre garde. Maar het politiek gekonkel – sociaal democratisch voorman Koos Vorrink tegen de nieuwe KNIL opperbevelhebber generaal Simon spoor: ‘ik ben het volledig met u eens, maar dat kan ik aan mijn achterban niet verkopen!’ – was al onder de Britten begonnen. Vooral na het Linggadjati akkoord tussen Nederland en de Republiek werd het epidemisch. Dat de gehele Indonesische bevolking anti-Nederlands was wordt door de feiten weersproken; men zocht wat graag beschutting bij de Nederlanders, want met een ‘verschroeide aarde’ tactiek teisterde het TRI meedogenloos de eigen bevolking; op Madoera wilde men van Javanen niets weten, en daar kwam geen Nederlandse vinger aan te pas.
Onder druk van communisten (Paul de Groot cs) en een gemanipuleerde internationale opinie week Den Haag. Het Indonesische rebellenleger TRI was volkomen gelijkberechtiging gegarandeerd, maar daar rook men de totale overwinning, dus elk akkoord werd ogenblikkelijk gesaboteerd.
Uiteindelijk bleef niets anders over dan de koffers pakken. De smadelijke aftocht was het einde van het wrange cadeautje dat Willem I Nederland geschonken had.
Had het anders kunnen lopen? Zeker in de jaren dertig was het politieke deel van de nationalistische beweging bereid om op voet van gelijkwaardigheid te praten. In de toch al onbelangrijke volksvertegenwoordiging had het inlandse belang weinig tot niets in te brengen, en de pro forma benoeming van een Indonesir als minister in de Nederlandse regering in Londense ballingschap kwam als mosterd na de maaltijd.
Zeker met Sjahrir waren zaken te doen, maar later radicaliseerde de onafhankelijkheidsbeweging zodanig dat hij uiteindelijk buiten spel kwam te staan. Deze eerste premier van Indonesi is dan ook in Zwitserland gestorven.
De conservatieve en paternalistische plantersmentaliteit die de visie van het Nederlandse gezag bepaalde stond echte gelijkwaardigheid niet toe; men kan nog zo hard op het gaspedaal van een Volkswagen trappen, daarmee wordt het geen Rolls Royce. Daar is wel enig begrip voor op te brengen: men had gigantisch genvesteerd.
Na de herbezetting heeft men opportunistisch geprobeerd om met een uit elkaar gespeelde federale deelrepubliek zaken te doen, ook onder het mom van een Personele Unie, maar Indonesi had andere smaken geproefd. Onder geen beding gaf Soekarno de eenheidsstaat op, hoe wankel die ook was.
Wat heeft Indi Nederland aan voordeel gebracht? Dat is minder dan het lijkt. Er waren verdiensten uit Indische export, maar daar stonden bezettingskosten tegenover. Nederlandse export was beperkt tot industrile producten. Zo dreef de Twentse textielproductie grotendeels op export naar Indi, en in het eilandrijke Insulinde kon men schepen goed gebruiken. De productie van spoorweg materieel had met pittige internationale concurrentie te maken. Hetzelfde geldt voor de vliegtuigindustrie; toen Indi moderne jachtvliegtuigen nodig had werd de Fokker D XXI afgewezen. De Marine bleef als enige over om wat in Nederland geproduceerde vliegtuigen te kopen.
Wel gold Hotel Des Indes in Batavia als het beste van Azi, maar Europese Nederlanders zullen daarvan niet wakker gelegen hebben. Tijdens de strijd tegen, en onder de bezetting van Japan, hebben nogal wat Nederlanders hun leven verloren. Tijdens de herbezetting was dat ook het geval, en feitelijk kon het straatarme Nederland de kosten van die herbezetting niet opbrengen. Het Indische leger functioneerde steeds ten koste van het Nederlandse leger.
Op het kolonialisme wordt verschillend terug gekeken. Veel inlanders beseften al heel snel dat het kind met het badwater weggegooid was. Dat de koloniale tijd niet alleen maar negatie betekende bleek allengs. Op de tennisclubs van de nieuwe elite in de grote steden werd uitsluitend Nederlands gesproken. In een TV-documentaire verklaarde ‘n voormalige vrijheidsstrijder in smetteloos Nederlands dat zijn strijd tevergeefs geweest was: ‘Wij hebben het nu veel slechter!’
Dat een in 1995 verschenen standaardboekwerk over de infanteriebewapening van het KNIL een voorwoord in smetteloos Nederlands kreeg van de eerste Indonesische legeropperbevelhebber A H Nasution spreekt boekdelen. Dat hij daarin schrijft over het leger, en niet over jullie leger is omineus, en op te vatten als teken van, verlaat, respect en loyaliteit, hoe paradoxaal dit ook klinkt, want hij was als luitenant deel van dat koloniale leger.
De koloniale erfenis draagt elke Nederlander nog steeds mee. Het is aan werkeloos geworden Indische bestuursambtenaren dat we de verderfelijke ontwikkelingshulp te danken hebben; de socioloog n Indiganger Van Doorn heeft dat in ‘Indische lessen’ gedegen uit de doeken gedaan.
De Indonesische onafhankelijkheidsstrijd is geen schone bladzijde in de Vaderlandse geschiedenis, en omdat grote honden elkaar niet bijten heeft het heel lang geduurd voor de politiek zover was dit te erkennen. De confessionele partijen lijken die les slecht geleerd te hebben, want nog steeds staat ontwikkelingshulp onwrikbaar op hun verlanglijst.
De noodgedwongen overgekomen spijtoptanten, Indo’s (in Nederland door omstandigheden), zijn in de twintigste eeuw eigenlijk de enige uitheemse bevolkingsgroep die volledig geassimileerd is. Daaraan hebben Nederlands bloed en de christelijke religie zeker bijgedragen.
Een opdracht tot kolonisatie was er natuurlijk helemaal niet, het was graaizucht van koning Willem I die staatsbemoeienis met Indi tot stand bracht, en voor de ethische politiek was christelijke bemoeizucht verantwoordelijk. Achteraf wordt in Indonesi het koloniale tijdperk als ‘de normale tijd’ gewaardeerd, en er zijn in het huidige Indonesi zelfs opvattingen dat Indonesi door Nederland bevrijd moet worden.
Er is voor Nederland zeker reden om ondanks alle miezerigheid trots te zijn op wat er in deze voormalige kolonie tot stand is gebracht. Had Nederland Indi niet gekoloniseerd, dan was zeker Duitsland in de jaren tachtig van de negentiende eeuw in het gat gesprongen.
Met uitzondering van de Verenigde Staten van Amerika heeft dekolonisatie nergens verbetering gebracht. Het is dan ook gepast om het fenomeen kolonialisme nuchter te herwaarderen, en voor schaamte is geen plaats. Zelfs communistische anti-Nederlandse Pemoeda’s hebben na de anti-Soekarno-coup hier onderdak gezocht.
Ik vraag mij af of in het tegenwoordige onderwijs nog de juiste aandacht aan onze koloniale episode besteed wordt, want ook de tsunami van indringers bewijst: Nederland was OK!
Het is dan ook geen complete lijst. Kijk maar naar de MWO's uitgereikt rond de Atjeh periode. Staan 3 namen maar er zijn er toen 850 uitgereikt.quote:
[..]
Ik zie hem niet in de lijst staan;
http://nl.wikipedia.org/w(...)litaire_Willems-Orde
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Mariniersbrigade 1943-1949 deel IV
De tegenpartij wordt onder vuur gehouden terwijl een gewonde hulp krijgt
Een gewonde marinier krijgt eerste hulp
Een extremist die zich probeerde te verstoppen in de sloot wordt gepakt
Een amtrack ( amphibiantractor ) 1947
De tegenpartij wordt onder vuur gehouden terwijl een gewonde hulp krijgt
Een gewonde marinier krijgt eerste hulp
Een extremist die zich probeerde te verstoppen in de sloot wordt gepakt
Een amtrack ( amphibiantractor ) 1947
Mooie foto's weer Clan!
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Het had gekund dat zijn naam er tussen stond, maar idd, er zijn voorheen veel meer ridders gemaakt dan later, maar dat mag ook wel met die vele expedities en oorlogen.quote:Op donderdag 29 september 2011 19:44 schreef Cobra4 het volgende:
[..]
Het is dan ook geen complete lijst. Kijk maar naar de MWO's uitgereikt rond de Atjeh periode. Staan 3 namen maar er zijn er toen 850 uitgereikt.
Een mooie taak dus voor Prullenbak6: dat lijstje aanvullen.quote:
[..]
Het had gekund dat zijn naam er tussen stond, maar idd, er zijn voorheen veel meer ridders gemaakt dan later, maar dat mag ook wel met die vele expedities en oorlogen.
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Helemaal mee eens, voordat die mensen voorgoed in de vergetelheid raken.quote:
[..]
Een mooie taak dus voor Prullenbak6: dat lijstje aanvullen.
Mariniersbrigade 1943-1949 deel V
Op patrouille
Operatie Quantico augustus 1946
Zoeken naar mijnen en boobytraps
Een tank is op een mijn gelopen
De A.G. ploeg van korporaal der mariniers Albert Hoeben (midden staand) eerste ridder MWO bij de Mariniersbrigade
Op 25 maart treedt Hoeben in dienst in Weert als oorlogsvrijwilliger bij het korps mariniers en wordt opgeleid in de Verenigde Staten. Op 29 Augustus 1946 heeft hij op Oost-Java als commandant gestreden bij kampong Gondang. Met een automatische geweergroep slaagt hij erin een door "extremisten" verdedigde stelling te veroveren.
Zijn groep overmeesterde de "extremisten" en maakt de munitie buit. Korporaal der mariniers Hoeben kreeg bij deze actie drie handgranaten zijn richting uit geworpen, n van deze handgranaten kwam op de rug van korporaal Hoeben terecht en de andere twee naast hem in de greppel, terwijl er werd teruggeschoten graaide Hoeben de handgranaten naar zich toe en gooide ze terug, waarbij er twee ontploften. Daarna gooide hij er nog een van zichzelf en gebruik makend van het stof dat door de inslagen van de handgranaten opwoei, sprong hij over een dijkje, richtte zijn wapen en schoot een extremist dood, een tweede extremist richtte zijn wapen op hem waarna hij deze met de kolf van het geweer op het hoofd sloeg. Op dat ogenblik begon een mitrailleur vanuit een bunker te schieten welke door de manschappen van Hoeben werden beschoten. Een toegeworpen handgranaat gooide Korporaal Hoeben in de bunker waarna het pleit was beslecht.
Bron: http://nl.wikipedia.org/wiki/Albert_Hoeben
Kapitein M.J. Kroon nieuwe Ridder MWO #3
Op patrouille
Operatie Quantico augustus 1946
Zoeken naar mijnen en boobytraps
Een tank is op een mijn gelopen
De A.G. ploeg van korporaal der mariniers Albert Hoeben (midden staand) eerste ridder MWO bij de Mariniersbrigade
Op 25 maart treedt Hoeben in dienst in Weert als oorlogsvrijwilliger bij het korps mariniers en wordt opgeleid in de Verenigde Staten. Op 29 Augustus 1946 heeft hij op Oost-Java als commandant gestreden bij kampong Gondang. Met een automatische geweergroep slaagt hij erin een door "extremisten" verdedigde stelling te veroveren.
Zijn groep overmeesterde de "extremisten" en maakt de munitie buit. Korporaal der mariniers Hoeben kreeg bij deze actie drie handgranaten zijn richting uit geworpen, n van deze handgranaten kwam op de rug van korporaal Hoeben terecht en de andere twee naast hem in de greppel, terwijl er werd teruggeschoten graaide Hoeben de handgranaten naar zich toe en gooide ze terug, waarbij er twee ontploften. Daarna gooide hij er nog een van zichzelf en gebruik makend van het stof dat door de inslagen van de handgranaten opwoei, sprong hij over een dijkje, richtte zijn wapen en schoot een extremist dood, een tweede extremist richtte zijn wapen op hem waarna hij deze met de kolf van het geweer op het hoofd sloeg. Op dat ogenblik begon een mitrailleur vanuit een bunker te schieten welke door de manschappen van Hoeben werden beschoten. Een toegeworpen handgranaat gooide Korporaal Hoeben in de bunker waarna het pleit was beslecht.
Bron: http://nl.wikipedia.org/wiki/Albert_Hoeben
Kapitein M.J. Kroon nieuwe Ridder MWO #3
Bedankt voor alle foto's en teksten Clan
Op zaterdag 25 augustus 2012 11:03 schreef yvonne het volgende: Dag kindjes, nu weer braaf met je legerautootjes spelen.
Zo'n jas leek me nog warm in die tropen, de militairen tijdens de politionele acties klaagden dat de uniformen van hun lichaam afrotten door de hoge vochtigheid ( hogedruk waardoor het zweet niet weg kan ) zo warm en vochtig is het in die tropengebieden.quote:
Op
Mariniersbrigade 1943-1949 deel VI
Een gewonde marinier wordt behoedzaam gedragen
Een patrouille keert terug met gevangenen en buitgemaakte wapens
Een poging zo droog mogelijk de kali over te komen
Paser Poetih 1947
Mariniers in gesprek met de heer van der Plas, oud Gouverneur van Oost-Java
Een goede boomversperring waar zelfs de tank halt voor houdt
Operatie Zeemeeuw december 1948
Operatie Zeemeeuw december 1948
Patrouille door een sawa bij het aanbreken van de dag
Een belangrijke brug
Een gewonde marinier wordt behoedzaam gedragen
Een patrouille keert terug met gevangenen en buitgemaakte wapens
Een poging zo droog mogelijk de kali over te komen
Paser Poetih 1947
Mariniers in gesprek met de heer van der Plas, oud Gouverneur van Oost-Java
Een goede boomversperring waar zelfs de tank halt voor houdt
Operatie Zeemeeuw december 1948
Operatie Zeemeeuw december 1948
Patrouille door een sawa bij het aanbreken van de dag
Een belangrijke brug
No sound.
Netherlands military acts against the Indonesian Republic. Dutch troops occupy Republican areas in Java and set off to Malang and Bangkalan. The republican forces were, before its arrival of the Dutch, pulled away. They play a trail of destruction left behind by the Dutch find their advance. SHOTS: 00:00 TOWARDS MALANG - a military column (jeeps, tanks, tracked vehicles, etc.) goes through the interior and cleans road roadblocks and other obstacles, while sometimes assisted by the natives - in villages are destroyed and burnt houses and the homeless people with their luggage by the Dutch on trucks transported to shelter elsewhere - fires in Malang do smoke in the landscape off - in Malang, the streets are completely deserted, and many buildings destroyed, all smoldering and Narok ruins, only The Catholic Church is still intact, a few remaining inmate leaves her tears with the arrival of the Dutch. 1:30 TOWARDS BANGKALANG Dutch troops occupy the island of Madura and head to the place Bangkalang. SHOTS: - Marines sail into port and go ashore - after their landing they bring the wharf in readiness for the unloading of rolling stock, as this country is going to a military convoy on its way through the interior - are mines on the road (?)
Netherlands military acts against the Indonesian Republic. Dutch troops occupy Republican areas in Java and set off to Malang and Bangkalan. The republican forces were, before its arrival of the Dutch, pulled away. They play a trail of destruction left behind by the Dutch find their advance. SHOTS: 00:00 TOWARDS MALANG - a military column (jeeps, tanks, tracked vehicles, etc.) goes through the interior and cleans road roadblocks and other obstacles, while sometimes assisted by the natives - in villages are destroyed and burnt houses and the homeless people with their luggage by the Dutch on trucks transported to shelter elsewhere - fires in Malang do smoke in the landscape off - in Malang, the streets are completely deserted, and many buildings destroyed, all smoldering and Narok ruins, only The Catholic Church is still intact, a few remaining inmate leaves her tears with the arrival of the Dutch. 1:30 TOWARDS BANGKALANG Dutch troops occupy the island of Madura and head to the place Bangkalang. SHOTS: - Marines sail into port and go ashore - after their landing they bring the wharf in readiness for the unloading of rolling stock, as this country is going to a military convoy on its way through the interior - are mines on the road (?)
Mariniersbrigade 1943-1949 deel VII
Surabaya front 1946
Operatie Quantico worden de gevangenen afgevoerd 1946
Gewonden na een patrouille
Gevangenen en buitgemaakte wapens na operatie Quantico 1946
Inschepen om naar huis te varen
Surabaya front 1946
Operatie Quantico worden de gevangenen afgevoerd 1946
Gewonden na een patrouille
Gevangenen en buitgemaakte wapens na operatie Quantico 1946
Inschepen om naar huis te varen
Slag om Timor 19 Februari 1942 – 10 Februari 1943
Resultaat:
Japanse tactische overwinning
Geallieerde strategische overwinning
De Slag bij Timor (1942-1943) vond plaats op het eiland Timor, in de stille oceaan. Het Japanse leger viel op 20 februari 1942 het eiland binnen. De verdediging bestond uit voornamelijk Australische en Nederlandse militairen en Timorese en sommige Portugese kolonisten vochten met de geallieerden als creados (guerrilla's), verstrekt of voedsel, onderdak en andere hulp. Tienduizenden Timorese burgers stierven als gevolg.
De geallieerde soldaten, de overwegend Australische commando's, voerde een campagne tegen de overvallen van de Japanners. Ze werden bevoorraad door de vliegtuigen en schepen, voornamelijk gevestigd in Darwin, Australi, ongeveer 650 kilometer (400 mijl) naar het zuidwesten, over de Timor Zee. De campagne duurde tot 10 februari 1943, toen de laatste Australische soldaten werden gevacueerd.
In 1941 werd het eiland Timor verdeeld tussen twee koloniale machten: de Portugezen in het Portugees Timor en de Nederlanders in Nederland Timor. De Australische en Nederlandse overheden waren overeengekomen dat, in het geval Japan in de Tweede Wereldoorlog aan de kant van de as zou komen te staan, Australi troepen zou leveren aan Nederland om Timor versterken. Dus een 1400 sterke Australisch leger detachement, bekend als 'Sparrow Force', aangekomen bij Kupang op 12 december 1941.
De kracht werd aanvankelijk onder bevel van luitenant-kolonel William Leggatt, en was gericht op de 2/40th Australische 8e divisie Bataljon (opgegroeid in Tasmani), en de commando's van de 2/2nd onafhankelijk bedrijf (meestal aangeworven in West-Australi). Onder Sparrow Force kwam ongeveer 650 Nederandse militairen van het KNIL, onder Luitenant kolonel Nico van Straten, en werd ondersteund door de 12 Lockheed Hudson lichte bommenwerpers van No 2 Squadron, Royal Australian Air Force (RAAF) en een troep van de Britse Royal Artillery's 79e Anti Aircraft batterij (die hadden gediend in de Battle of Britain). De geallieerde troepen waren geconcentreerd rond het strategische vliegveld van Penfui, in de buurt van Kupang.
Luitenant Kolonel N.L.W. Van Straten links
Tot op dit punt, weigerde de regering van Portugal samen te werken met de geallieerden, steunend op haar vordering van neutraliteit en de plannen om ongeveer 800 soldaten te sturen van Mozambique, om het grondgebied te verdedigen tegen een Japanse invasie. Dit liet de geallieerde flank sterk blootgesteld, een 400 man sterke Nederlands-Australische kracht bezette Portugees Timor op 17 december 1941. De Portugese dictator, Antnio de Oliveira Salazar, protesteerde bij de geallieerde regeringen. De koloniale gouverneur verklaarde zich een gevangene, om het uiterlijk van de neutraliteit te bewaren. Er werdd echter geen weerstand geboden door het 500 man sterke Portugese leger, lokale ambtenaren, overheden en de bevolking verwelkomden stilzwijgend de geallieerde Nederlandse en Australische troepen.
Het merendeel van de Nederlandse troepen, onder Van Straten, en het geheel van de 2/2nd zelfstandige onderneming, onder Majoor Alexander Spence, werden overgebracht naar Portugees Timor. Ze werden verdeeld in kleinere detachementen rond het gebied. In januari 1942 werden de geallieerde krachten op Timor een belangrijke schakel in de zogenaamde "Maleis Barriere", verdedigd door de kortstondige Amerikaans-Brits-Nederlands-Australische Commando. Er kwam extra Australische ondersteunend personeel bij Kupang op 12 februari, waaronder brigadegeneraal William Veale, de geallieerde bevelhebber (CO) op Timor. Tegen die tijd leden veel van de Australirs, van wie de meesten niet gewend waren aan tropische omstandigheden, aan malaria en andere ziekten.
Japanse parachutisten landen bij he tvliegveld van Koepang februari 1942
Timor kwam onder aanval van Japanse vliegtuigen op 26 januari 1942. De invallen, werden alleen belemmerd door een eskader van de US Army Air Corps P-40 jachtvliegtuigen, gevestigd in Darwin en pas in de loop van februari versterkt.
Op 16 februari, brengt een geallieerd konvooi versterkingen en voorraden naar Kupang - begeleid door de zware kruiser USS Houston, de destroyer USS Peary, en de sloepen HMAS Swan en HMAS Warrego - deze kwamen echter onder zware Japanse luchtaanvallen en werd gedwongen terug te keren naar Darwin.
Portugees Timor
In de nacht van 19-20 februari, , begon landing in Timor door het 228e Regiment van het Japanse Keizerlijke Leger, onder bevel van kolonel Sadashichi Doi
Het eerste contact was in Dili, de hoofdstad van de Portugese Timor, waar de Japanse schepen werden aangezien voor schepen van de Portugese versterkingen en de geallieerden waren verrast. Maar ze waren goed voorbereid en het garnizoen begon een ordelijke terugtocht, gedekt door een gedeelte van een 18 man sterk Australische commando, gestationeerd op het vliegveld. De sectie slaagde erin om ,naar schatting, 200 Japanners in de eerste uren van de strijd te doden. Een ander deel was minder fortuinlijk en rijdt toevallig in een Japanse wegversperring. Hoewel ze zich hebben overgegeven wordt aangenomen dat ze allen werden afgeslacht.
De Australische commando's trokken met ongeveer 200 Nederlandse militairen, onder Van Straten zijn leiding van zuiden en in het oosten in het bergachtige binnenland, naar het zuidwesten, richting de grens.
Nederlands Timor
Op dezelfde avond werden geallieerde troepen in Nederlands Timor met zeer intense luchtaanvallen bestookt. Het bombardement werd gevolgd door de landing van het hoofdgedeelte van het 228e regiment over de niet verdedigde zuid-west kant van het eiland, aan de Paha River. Lichte tanks waren geland om de Japanse infanterie te ondersteunen, en voor geavanceerde kracht naar het noorden, het afsnijden van de Nederlandse standpunten in het westen, en het aanvallen van de 2/40th Bataljon functies bij Penfui.
Leggatt beval de vernietiging van het vliegveld, maar de geallieerde linie van de vlucht naar Champlong was afgesneden door het laten vallen van ongeveer 500 Japanse marine parachutisten, vanaf de 3de Yokosuka Naval Special Landing Force, vlakbij Usua. Sparrow Force hoofdkwartier verhuisde verder naar het oosten en Leggatt en zijn mannen stratte met een langdurige en verwoestende aanval op de para's.
Zijn munitie bijna op, zijn mannen uitgeput en 132 mensen met ernstige wonden, raadpleegde Leggatt zijn mannen en accepteerde vervolgens een Japanse uitnodiging tot overgave op Usua.
Het commando campagne
Tegen het einde van februari controleerde de Japanners het grootste deel van Nederlands Timor en het gebied rond Dili in het noord-oosten. Zij konden echter niet verhuizen naar het zuiden en oosten van het eiland, zonder angst voor een aanval. De 2/2nd onafhankelijk bedrijf was verborgen in de bergen van de Portugese Timor, en het begon aanvallen tegen de Japanners, door Timorese gidsen en dragers samen metTimorese berg pony's.
Hoewel de Portugese ambtenaren officieel neutraal bleven en verantwoordelijk voor burgerlijke zaken, hadden de kolonisten en de Portugese Timorezen meestal sympathie voor de geallieerden, waardoor ze in staat waren om de lokale telefoon-systeem te gebruiken om onderling te communiceren en om informatie te verzamelen over Japanse bewegingen. Maar ze konden geen contact krijgen met de buitenwereld, wat te wijten was aan een gebrek aan functionerende radioapparatuur.
Het Japanse offensief
In augustus waren Japanse strijdkrachten begonnen met het plat branden van dorpen die hulp zouden hebben geboden aan de geallieerden. De commandant van de Japanse 48e divisie, luitenant-generaal Yuichi Tsuchihashi was aangekomen, om de controle van de operaties op Timor op zich te nemen, troepen te verplaatsen naar het oosten van Nederland Timor om daar de Nederlandse posities in het centrale zuiden van het eiland aan te vallen. Het offensief eindigde op 19 augustus, na verzekerd te zijn van de centrale stad van Maubisse en de zuidelijke haven van Beco.
Eind augustus werden de zaken gecompliceerd toen een opstand tegen de Portugezen uitbrak onder de inheemse bevolking, en een parallell conflict begon. De Japanners waren ook grote aantallen van de Timorese burgers aan het werven als verkenners om geallieerde bewegingen te controleren.
In september het belangrijkste deel van het Japanse 48e divisie gearriveerd om de campagne over te nemen. De Australirs stuurde op 23 september ook versterkingen, in de vorm van de 450-koppige 2/4th Independent Company - bekend als Lancer Force - . De torpedojager HMAS Voyager liep aan de grond in de zuidelijke haven van Betano tijdens de landing van de 2/4th.
In oktober waren de Japanners erin geslaagd om aanzienlijke aantallen Timorese burgers te werven voor de strijd, deze leden echter ernstige verliezen bij gebruik in frontale aanvallen tegen de geallieerden. De kolonisten werden ook onder druk gezet om de Japanners te helpen, en ten minste 26 Portugese burgers werden gedood in de eerste zes maanden van de bezetting, met inbegrip van lokale ambtenaren en een katholieke priester. Op 1 november keurde het geallieerde opperbevel deafgifte van wapens aan de Portugese ambtenaren.
Geallieerde guerilla onderweg met Timorese helpers
Op 11-12 december, werd de rest van de oorspronkelijke Sparrow Force, met uitzondering van enkele officieren, gevacueerd met een aantal Portugese burgers, door de Nederlandse torpedojager Hr.Ms. Tjerk Hiddes.
Tegen die tijd was de kans klein op een geallieerden Timor, want er waren nu 12.000 Japanse troepen op het eiland en de commando's kwamen in steeds meer contact met de vijand.
[ Bericht 6% gewijzigd door Clan op 13-10-2011 02:20:03 ]
Resultaat:
Japanse tactische overwinning
Geallieerde strategische overwinning
De Slag bij Timor (1942-1943) vond plaats op het eiland Timor, in de stille oceaan. Het Japanse leger viel op 20 februari 1942 het eiland binnen. De verdediging bestond uit voornamelijk Australische en Nederlandse militairen en Timorese en sommige Portugese kolonisten vochten met de geallieerden als creados (guerrilla's), verstrekt of voedsel, onderdak en andere hulp. Tienduizenden Timorese burgers stierven als gevolg.
De geallieerde soldaten, de overwegend Australische commando's, voerde een campagne tegen de overvallen van de Japanners. Ze werden bevoorraad door de vliegtuigen en schepen, voornamelijk gevestigd in Darwin, Australi, ongeveer 650 kilometer (400 mijl) naar het zuidwesten, over de Timor Zee. De campagne duurde tot 10 februari 1943, toen de laatste Australische soldaten werden gevacueerd.
In 1941 werd het eiland Timor verdeeld tussen twee koloniale machten: de Portugezen in het Portugees Timor en de Nederlanders in Nederland Timor. De Australische en Nederlandse overheden waren overeengekomen dat, in het geval Japan in de Tweede Wereldoorlog aan de kant van de as zou komen te staan, Australi troepen zou leveren aan Nederland om Timor versterken. Dus een 1400 sterke Australisch leger detachement, bekend als 'Sparrow Force', aangekomen bij Kupang op 12 december 1941.
De kracht werd aanvankelijk onder bevel van luitenant-kolonel William Leggatt, en was gericht op de 2/40th Australische 8e divisie Bataljon (opgegroeid in Tasmani), en de commando's van de 2/2nd onafhankelijk bedrijf (meestal aangeworven in West-Australi). Onder Sparrow Force kwam ongeveer 650 Nederandse militairen van het KNIL, onder Luitenant kolonel Nico van Straten, en werd ondersteund door de 12 Lockheed Hudson lichte bommenwerpers van No 2 Squadron, Royal Australian Air Force (RAAF) en een troep van de Britse Royal Artillery's 79e Anti Aircraft batterij (die hadden gediend in de Battle of Britain). De geallieerde troepen waren geconcentreerd rond het strategische vliegveld van Penfui, in de buurt van Kupang.
Luitenant Kolonel N.L.W. Van Straten links
Tot op dit punt, weigerde de regering van Portugal samen te werken met de geallieerden, steunend op haar vordering van neutraliteit en de plannen om ongeveer 800 soldaten te sturen van Mozambique, om het grondgebied te verdedigen tegen een Japanse invasie. Dit liet de geallieerde flank sterk blootgesteld, een 400 man sterke Nederlands-Australische kracht bezette Portugees Timor op 17 december 1941. De Portugese dictator, Antnio de Oliveira Salazar, protesteerde bij de geallieerde regeringen. De koloniale gouverneur verklaarde zich een gevangene, om het uiterlijk van de neutraliteit te bewaren. Er werdd echter geen weerstand geboden door het 500 man sterke Portugese leger, lokale ambtenaren, overheden en de bevolking verwelkomden stilzwijgend de geallieerde Nederlandse en Australische troepen.
Het merendeel van de Nederlandse troepen, onder Van Straten, en het geheel van de 2/2nd zelfstandige onderneming, onder Majoor Alexander Spence, werden overgebracht naar Portugees Timor. Ze werden verdeeld in kleinere detachementen rond het gebied. In januari 1942 werden de geallieerde krachten op Timor een belangrijke schakel in de zogenaamde "Maleis Barriere", verdedigd door de kortstondige Amerikaans-Brits-Nederlands-Australische Commando. Er kwam extra Australische ondersteunend personeel bij Kupang op 12 februari, waaronder brigadegeneraal William Veale, de geallieerde bevelhebber (CO) op Timor. Tegen die tijd leden veel van de Australirs, van wie de meesten niet gewend waren aan tropische omstandigheden, aan malaria en andere ziekten.
Japanse parachutisten landen bij he tvliegveld van Koepang februari 1942
Timor kwam onder aanval van Japanse vliegtuigen op 26 januari 1942. De invallen, werden alleen belemmerd door een eskader van de US Army Air Corps P-40 jachtvliegtuigen, gevestigd in Darwin en pas in de loop van februari versterkt.
Op 16 februari, brengt een geallieerd konvooi versterkingen en voorraden naar Kupang - begeleid door de zware kruiser USS Houston, de destroyer USS Peary, en de sloepen HMAS Swan en HMAS Warrego - deze kwamen echter onder zware Japanse luchtaanvallen en werd gedwongen terug te keren naar Darwin.
Portugees Timor
In de nacht van 19-20 februari, , begon landing in Timor door het 228e Regiment van het Japanse Keizerlijke Leger, onder bevel van kolonel Sadashichi Doi
Het eerste contact was in Dili, de hoofdstad van de Portugese Timor, waar de Japanse schepen werden aangezien voor schepen van de Portugese versterkingen en de geallieerden waren verrast. Maar ze waren goed voorbereid en het garnizoen begon een ordelijke terugtocht, gedekt door een gedeelte van een 18 man sterk Australische commando, gestationeerd op het vliegveld. De sectie slaagde erin om ,naar schatting, 200 Japanners in de eerste uren van de strijd te doden. Een ander deel was minder fortuinlijk en rijdt toevallig in een Japanse wegversperring. Hoewel ze zich hebben overgegeven wordt aangenomen dat ze allen werden afgeslacht.
De Australische commando's trokken met ongeveer 200 Nederlandse militairen, onder Van Straten zijn leiding van zuiden en in het oosten in het bergachtige binnenland, naar het zuidwesten, richting de grens.
Nederlands Timor
Op dezelfde avond werden geallieerde troepen in Nederlands Timor met zeer intense luchtaanvallen bestookt. Het bombardement werd gevolgd door de landing van het hoofdgedeelte van het 228e regiment over de niet verdedigde zuid-west kant van het eiland, aan de Paha River. Lichte tanks waren geland om de Japanse infanterie te ondersteunen, en voor geavanceerde kracht naar het noorden, het afsnijden van de Nederlandse standpunten in het westen, en het aanvallen van de 2/40th Bataljon functies bij Penfui.
Leggatt beval de vernietiging van het vliegveld, maar de geallieerde linie van de vlucht naar Champlong was afgesneden door het laten vallen van ongeveer 500 Japanse marine parachutisten, vanaf de 3de Yokosuka Naval Special Landing Force, vlakbij Usua. Sparrow Force hoofdkwartier verhuisde verder naar het oosten en Leggatt en zijn mannen stratte met een langdurige en verwoestende aanval op de para's.
Zijn munitie bijna op, zijn mannen uitgeput en 132 mensen met ernstige wonden, raadpleegde Leggatt zijn mannen en accepteerde vervolgens een Japanse uitnodiging tot overgave op Usua.
Het commando campagne
Tegen het einde van februari controleerde de Japanners het grootste deel van Nederlands Timor en het gebied rond Dili in het noord-oosten. Zij konden echter niet verhuizen naar het zuiden en oosten van het eiland, zonder angst voor een aanval. De 2/2nd onafhankelijk bedrijf was verborgen in de bergen van de Portugese Timor, en het begon aanvallen tegen de Japanners, door Timorese gidsen en dragers samen metTimorese berg pony's.
Hoewel de Portugese ambtenaren officieel neutraal bleven en verantwoordelijk voor burgerlijke zaken, hadden de kolonisten en de Portugese Timorezen meestal sympathie voor de geallieerden, waardoor ze in staat waren om de lokale telefoon-systeem te gebruiken om onderling te communiceren en om informatie te verzamelen over Japanse bewegingen. Maar ze konden geen contact krijgen met de buitenwereld, wat te wijten was aan een gebrek aan functionerende radioapparatuur.
Het Japanse offensief
In augustus waren Japanse strijdkrachten begonnen met het plat branden van dorpen die hulp zouden hebben geboden aan de geallieerden. De commandant van de Japanse 48e divisie, luitenant-generaal Yuichi Tsuchihashi was aangekomen, om de controle van de operaties op Timor op zich te nemen, troepen te verplaatsen naar het oosten van Nederland Timor om daar de Nederlandse posities in het centrale zuiden van het eiland aan te vallen. Het offensief eindigde op 19 augustus, na verzekerd te zijn van de centrale stad van Maubisse en de zuidelijke haven van Beco.
Eind augustus werden de zaken gecompliceerd toen een opstand tegen de Portugezen uitbrak onder de inheemse bevolking, en een parallell conflict begon. De Japanners waren ook grote aantallen van de Timorese burgers aan het werven als verkenners om geallieerde bewegingen te controleren.
In september het belangrijkste deel van het Japanse 48e divisie gearriveerd om de campagne over te nemen. De Australirs stuurde op 23 september ook versterkingen, in de vorm van de 450-koppige 2/4th Independent Company - bekend als Lancer Force - . De torpedojager HMAS Voyager liep aan de grond in de zuidelijke haven van Betano tijdens de landing van de 2/4th.
In oktober waren de Japanners erin geslaagd om aanzienlijke aantallen Timorese burgers te werven voor de strijd, deze leden echter ernstige verliezen bij gebruik in frontale aanvallen tegen de geallieerden. De kolonisten werden ook onder druk gezet om de Japanners te helpen, en ten minste 26 Portugese burgers werden gedood in de eerste zes maanden van de bezetting, met inbegrip van lokale ambtenaren en een katholieke priester. Op 1 november keurde het geallieerde opperbevel deafgifte van wapens aan de Portugese ambtenaren.
Geallieerde guerilla onderweg met Timorese helpers
Op 11-12 december, werd de rest van de oorspronkelijke Sparrow Force, met uitzondering van enkele officieren, gevacueerd met een aantal Portugese burgers, door de Nederlandse torpedojager Hr.Ms. Tjerk Hiddes.
Tegen die tijd was de kans klein op een geallieerden Timor, want er waren nu 12.000 Japanse troepen op het eiland en de commando's kwamen in steeds meer contact met de vijand.
[ Bericht 6% gewijzigd door Clan op 13-10-2011 02:20:03 ]
Ik vraag me af hoeveel Maleis/bahasa woorden er nog gebruikt worden in het leger,
bijv katje, baroe, spatoes, tidoeren. wat nog meer?
Ik zelf vind het mooi dat we (nog steeds) Indonesische woorden gebruiken, helaas ook engels.
bijv katje, baroe, spatoes, tidoeren. wat nog meer?
Ik zelf vind het mooi dat we (nog steeds) Indonesische woorden gebruiken, helaas ook engels.
Ik denk dat de gangbare woorden zoals 'klamboe' en 'pakkie-an' nog steeds gebruikt worden, net als de maleise benamingen voor de rijsttafel ( goreng=gebakken ) .quote:
Ik vraag me af hoeveel Maleis/bahasa woorden er nog gebruikt worden in het leger,
bijv katje, baroe, spatoes, tidoeren. wat nog meer?
Ik zelf vind het mooi dat we (nog steeds) Indonesische woorden gebruiken, helaas ook engels.
Vermiste onderzeeboot K XVI na 70 jaar gevonden
23 oktober 2011, 11.58 uur
De Hr.Ms. K XVI, sinds 1941 met een 36-koppige bemanning vermist, is gevonden. Na een tip van een lokale visser begin deze maand dat hij een wrak had gesignaleerd, heeft een Australisch-Singaporees team van sportduikers de Nederlandse onderzeeboot in de wateren boven het eiland Borneo ontdekt.
Marine-experts bestudeerden fotobeelden van het duikteam en zagen duidelijke kenmerken die uitsluitend op Nederlandse onderzeeboten zijn te vinden. Aan de hand van onder meer deze informatie viel vast te stellen dat het om de K XVI ging. Een lange periode van onzekerheid bij de nabestaanden is hiermee te einde. Commandant Zeestrijdkrachten vice-admiraal Matthieu Borsboom bracht hen op de hoogte.
Blij
Hr.Ms. K XVI maakte deel uit van de geallieerde strijdmacht die de Japanse invasie van het toenmalig Nederlands-Indi moest verhinderen. Nadat de onderzeeboot van 1000 ton de Japanse onderzeebootjager Sagiri in de nacht van 24 op 25 december 1941 tot zinken wist te brengen, ging het marinevaartuig de volgende ochtend zelf ten onder na een torpedoaanval van de Japanse onderzeeboot I-66 in de Zuid-Chinese Zee.
Katja Boonstra-Blom, dochter van n van de opvarenden van Hr.Ms. K XVI en bestuurslid van de stichting Comit Nabestaanden Onderzeeboten 1940-1945: “We zijn ontzettend blij en dankbaar voor alle steun van iedereen die heeft bijgedragen aan het vinden van de K XVI. We zijn de bemanningsleden in al die jaren van vermissing nooit vergeten”.
Alleen Hr.Ms. O 13 nog zoek
In de Tweede Wereldoorlog gingen 7 onderzeeboten van de Koninklijke Marine door vijandelijkheden verloren, 6 tijdens oorlogspatrouilles en n na te zijn gebombardeerd in de haven van Soerabaja. Het zestal was lange tijd vermist, tot 1982. Sinds die tijd zijn 4 boten gelokaliseerd en gedentificeerd. Dat gebeurde vooral dankzij inspanningen van naaste familieleden van gesneuvelde opvarenden en door de inzet van de stichting Comit Nabestaanden Onderzeeboten 1940-1945. Met het terugvinden van Hr.Ms. K XVI, waarvan 6 Indonesische schepelingen deel uitmaakten van de 36-koppige bemanning, is alleen de Hr.Ms. O 13 nog niet gelokaliseerd. Deze onderzeeboot ging ten onder in de Noordzee.
Hr.Ms. K XVI wordt aangemerkt als zeemansgraf. Reden de exacte positie niet bekend te maken. Duikers is gevraagd het wrak ongemoeid te laten, uit respect voor de gesneuvelde bemanning en hun nabestaanden. In overleg met hen wordt bekeken hoe de laatste eer wordt bewezen.
Bron: www.defensie.nl
23 oktober 2011, 11.58 uur
De Hr.Ms. K XVI, sinds 1941 met een 36-koppige bemanning vermist, is gevonden. Na een tip van een lokale visser begin deze maand dat hij een wrak had gesignaleerd, heeft een Australisch-Singaporees team van sportduikers de Nederlandse onderzeeboot in de wateren boven het eiland Borneo ontdekt.
Marine-experts bestudeerden fotobeelden van het duikteam en zagen duidelijke kenmerken die uitsluitend op Nederlandse onderzeeboten zijn te vinden. Aan de hand van onder meer deze informatie viel vast te stellen dat het om de K XVI ging. Een lange periode van onzekerheid bij de nabestaanden is hiermee te einde. Commandant Zeestrijdkrachten vice-admiraal Matthieu Borsboom bracht hen op de hoogte.
Blij
Hr.Ms. K XVI maakte deel uit van de geallieerde strijdmacht die de Japanse invasie van het toenmalig Nederlands-Indi moest verhinderen. Nadat de onderzeeboot van 1000 ton de Japanse onderzeebootjager Sagiri in de nacht van 24 op 25 december 1941 tot zinken wist te brengen, ging het marinevaartuig de volgende ochtend zelf ten onder na een torpedoaanval van de Japanse onderzeeboot I-66 in de Zuid-Chinese Zee.
Katja Boonstra-Blom, dochter van n van de opvarenden van Hr.Ms. K XVI en bestuurslid van de stichting Comit Nabestaanden Onderzeeboten 1940-1945: “We zijn ontzettend blij en dankbaar voor alle steun van iedereen die heeft bijgedragen aan het vinden van de K XVI. We zijn de bemanningsleden in al die jaren van vermissing nooit vergeten”.
Alleen Hr.Ms. O 13 nog zoek
In de Tweede Wereldoorlog gingen 7 onderzeeboten van de Koninklijke Marine door vijandelijkheden verloren, 6 tijdens oorlogspatrouilles en n na te zijn gebombardeerd in de haven van Soerabaja. Het zestal was lange tijd vermist, tot 1982. Sinds die tijd zijn 4 boten gelokaliseerd en gedentificeerd. Dat gebeurde vooral dankzij inspanningen van naaste familieleden van gesneuvelde opvarenden en door de inzet van de stichting Comit Nabestaanden Onderzeeboten 1940-1945. Met het terugvinden van Hr.Ms. K XVI, waarvan 6 Indonesische schepelingen deel uitmaakten van de 36-koppige bemanning, is alleen de Hr.Ms. O 13 nog niet gelokaliseerd. Deze onderzeeboot ging ten onder in de Noordzee.
Hr.Ms. K XVI wordt aangemerkt als zeemansgraf. Reden de exacte positie niet bekend te maken. Duikers is gevraagd het wrak ongemoeid te laten, uit respect voor de gesneuvelde bemanning en hun nabestaanden. In overleg met hen wordt bekeken hoe de laatste eer wordt bewezen.
Bron: www.defensie.nl
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
http://altijdwat.ncrv.nl/(...)esi%C3%ABrs%E2%80%99quote:Begin december 1947 heeft een Nederlandse militaire eenheid zonder vorm van proces 120 mensen gefusilleerd. Dit blijkt uit een reportage die we vanavond uitzenden en waarvan al een gedeelte hieronder te zien is.
Hele reportage vanavond 25 oktober 21:05 uur Nederland 2
Nederlandse troepen zijn er in het verleden van beschuldigd op 9 december 1947 meer dan vierhonderd mensen te hebben gexecuteerd. De Nederlandse regering liet eind jaren ’60 een onderzoek instellen naar wandaden tijden de politionele acties. De ‘excessennota’ vermeldde dat er in Rawagede twintig mannen zouden zijn gexecuteerd. Dit zou zijn uitgevoerd door de Nederlandse eenheid 39ri.
Vanavond vertelt de voormalige arts van de betrokken eenheid, Leo Verhagen, onlangs contact te hebben gehad met een militair die toegaf dat hij zelf de trekker heeft overgehaald. “Hij zei: ik heb het gedaan”. Bestuurslid Wil Patist van de veteranenorganisatie VOMI heeft de betrokken militair ook gesproken. “Hij heeft verteld dat hij dingen heeft meegemaakt die hebben geleid tot het zonder vorm van proces opruimen van zogenaamde ‘rampokkers’ of bandieten.”
De massa-executie zou niet op 9 december 1947 hebben plaatsgevonden, maar een week eerder. Het zou gaan om het zonder vorm van proces doodschieten van 120 mensen. De betrokken eenheid zou onder leiding hebben gestaan van het KNIL. De betrokken militair weigert op camera zijn verhaal te doen, maar zijn naam is bekend bij de redactie van Altijd Wat.
“Als dit waar is dan is er sprake van een oorlogsmisdaad,”, reageert advocaat Liesbeth Zegveld. Zij vertegenwoordigt de nabestaanden van de slachtoffers in Rawagede. Deze zomer besliste een rechter dat de Nederlandse staat financile compensatie moet betalen aan de nabestaanden. Zegveld vindt de getuigenissen dermate serieus dat het Openbaar Ministerie een onderzoek zou moeten starten.
Hele reportage vanavond 25 oktober 21:05 uur Nederland 2
Die Liesbeth Zegveld zouden ze ook eens moeten aangeven bij de Orde van Advocaten, die weet echt niets af van oorlogsrecht;quote:
[..]
http://altijdwat.ncrv.nl/(...)esi%C3%ABrs%E2%80%99
http://nl.wikipedia.org/wiki/Oorlogsmisdaad
Je kan niet de spelregels na het spelen van het spel aanpassen, daarnaast was er theoretisch ook geen sprake van een oorlog, anders zouden ze al die veteranen het Oorlogsherinneringskruis moeten geven.
Wat betreft de reportage ben ik wel erg benieuwd gezien het KNIL natuurlijk een hele andere aanpak had dan de KL in beginsel.
http://www.stand.nl/binne(...)eurtenissen-rawagede
De reactie onder dit stuk spreekt me wel aan;
De Nederlandse militairen die in aan het doden van een paar honderd Indoneische mannen hebben meegedaan den dat niet zo maar of omdat zij bevelen opvolgden. Het onderdrukken van een volksopstand (of zo men wil vrijheidsstrijd) was hoogstens een overweging van bij komende betekenis. Ten tijde van de massaslachting heerste in het desbetreffende deel van Java al ruim 2 jaar een toestand van gewelddadige wetteloosheid. Daardoor waren in de streek rond Rawagede talloze (in meederheid Indonesische) burgers gedood. Het doden van een groot aantal mannen op grond va niet meer dan een verdenking dat zij daarbij betrokken waren, was een misdaad, geen oorlogsmisdaad. Het lijkt mij te laat om naar de toedracht ervan alsnog een strafrechtelijk onderzoek in te stellen. Als het toch gebeurt kan dat alleen op een rechtvaardige manier gebeuren als ook de feiten die aan de massa-executie voorafgingen even nauwkeurig worden uitgezocht.
De reactie onder dit stuk spreekt me wel aan;
De Nederlandse militairen die in aan het doden van een paar honderd Indoneische mannen hebben meegedaan den dat niet zo maar of omdat zij bevelen opvolgden. Het onderdrukken van een volksopstand (of zo men wil vrijheidsstrijd) was hoogstens een overweging van bij komende betekenis. Ten tijde van de massaslachting heerste in het desbetreffende deel van Java al ruim 2 jaar een toestand van gewelddadige wetteloosheid. Daardoor waren in de streek rond Rawagede talloze (in meederheid Indonesische) burgers gedood. Het doden van een groot aantal mannen op grond va niet meer dan een verdenking dat zij daarbij betrokken waren, was een misdaad, geen oorlogsmisdaad. Het lijkt mij te laat om naar de toedracht ervan alsnog een strafrechtelijk onderzoek in te stellen. Als het toch gebeurt kan dat alleen op een rechtvaardige manier gebeuren als ook de feiten die aan de massa-executie voorafgingen even nauwkeurig worden uitgezocht.
Mooi informatief filmpje. De president van de RMS is eigenlijk een beetje zoals de Dalai Lama, het enige wat ze kunnen doen is op symphatiek rekenen van de buitenwereld.quote:
Korte video over Chris Soumokil. Eerste president van de Republiek der Zuid Molukken
De RMS is wel erkent, door Benin. Maar de kans is nihil dat er ooit een onafhankelijk Molukken komt (evenals papua nieuw guinea)quote:
[..]
Mooi informatief filmpje. De president van de RMS is eigenlijk een beetje zoals de Dalai Lama, het enige wat ze kunnen doen is op symphatiek rekenen van de buitenwereld.
Benin was toen nog een kolonie Frankrijk, ik vraag me af of dat iets te maken had met hun eigen wil om onafhankelijk te worden?quote:
[..]
De RMS is wel erkent, door Benin. Maar de kans is nihil dat er ooit een onafhankelijk Molukken komt (evenals papua nieuw guinea)
Scheepspraet
Alle militairen die voor de politionele acties (1947-1949) naar Nederlands-Indi trokken, kregen van de Legervoorlichtingsdienst een boekje om zich voor te bereiden op de lange reis per schip naar de kolonie en op het zware verblijf in de tropen.
De gids uit 1947 is geschreven door Elsevier-redacteur Piet Bakker (auteur van onder meer Ciske de Rat) en prachtig gellustreerd door Elsevier-tekenaar Eppo Doeve. De titel luidt: Scheepspraet, zijnde een reisbeschrijving met tal van wetenswaardigheden en nuttige wenken ten profijte van de Nederlandsche militairen die naar Indi scheep gaan.
[ Bericht 36% gewijzigd door Clan op 11-11-2011 21:32:35 ]
Alle militairen die voor de politionele acties (1947-1949) naar Nederlands-Indi trokken, kregen van de Legervoorlichtingsdienst een boekje om zich voor te bereiden op de lange reis per schip naar de kolonie en op het zware verblijf in de tropen.
De gids uit 1947 is geschreven door Elsevier-redacteur Piet Bakker (auteur van onder meer Ciske de Rat) en prachtig gellustreerd door Elsevier-tekenaar Eppo Doeve. De titel luidt: Scheepspraet, zijnde een reisbeschrijving met tal van wetenswaardigheden en nuttige wenken ten profijte van de Nederlandsche militairen die naar Indi scheep gaan.
[ Bericht 36% gewijzigd door Clan op 11-11-2011 21:32:35 ]
Koninklijk Nederlands Indisch Leger - Bewogen herinneringen 1948
Royal Netherlands East Indies Army
Zelf ziet hij de waarde er niet zo van in. Een film over zijn leven in Nederlands-Indi. In 1948 vertrok Jan Kakes naar de voormalige Nederlandse kolonie. In zijn zak een cameraatje om zijn dagelijkse leven als gezondheidsofficier vast te leggen. In beeld vooral ontspannen soldaten. Kakes maakte de film voor zijn vrouw en wilde haar niet ongerust maken.
Deel 1
Deel 2
[ Bericht 38% gewijzigd door revolutionarymen op 20-11-2011 15:59:25 ]
Royal Netherlands East Indies Army
Zelf ziet hij de waarde er niet zo van in. Een film over zijn leven in Nederlands-Indi. In 1948 vertrok Jan Kakes naar de voormalige Nederlandse kolonie. In zijn zak een cameraatje om zijn dagelijkse leven als gezondheidsofficier vast te leggen. In beeld vooral ontspannen soldaten. Kakes maakte de film voor zijn vrouw en wilde haar niet ongerust maken.
Deel 1
Deel 2
[ Bericht 38% gewijzigd door revolutionarymen op 20-11-2011 15:59:25 ]
Staat wil schikken voor bloedbad
23 nov. 2011, 10:28
Nederland wil een schikking treffen met de nabestaanden van het bloedbad dat Nederlandse militairen in 1947 in het dorp Rawagede op Java aanrichtten. De Staat is daarover in gesprek met de advocaat van de nabestaanden
Dat heeft het ministerie van Buitenlandse Zaken woensdag gemeld. De rechtbank in Den Haag bepaalde half september dat Nederland aansprakelijk is voor de schade die de nabestaanden hebben geleden en dat er daarom een schadevergoeding moet worden betaald aan zeven weduwen van slachtoffers
Nederlandse militairen vielen op 9 december 1947 Rawagede binnen en doodden honderden mannen, onder wie gevangenen en vluchtende personen.
Bron: www.telegraaf.nl
23 nov. 2011, 10:28
Nederland wil een schikking treffen met de nabestaanden van het bloedbad dat Nederlandse militairen in 1947 in het dorp Rawagede op Java aanrichtten. De Staat is daarover in gesprek met de advocaat van de nabestaanden
Dat heeft het ministerie van Buitenlandse Zaken woensdag gemeld. De rechtbank in Den Haag bepaalde half september dat Nederland aansprakelijk is voor de schade die de nabestaanden hebben geleden en dat er daarom een schadevergoeding moet worden betaald aan zeven weduwen van slachtoffers
Nederlandse militairen vielen op 9 december 1947 Rawagede binnen en doodden honderden mannen, onder wie gevangenen en vluchtende personen.
Bron: www.telegraaf.nl
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Iets uigebreider op www.nu.nl
Staat wil schikken met nabestaanden bloedbad Rawagede
Laatst gewijzigd: 23-11-11 10:53
AMSTERDAM - Nederland wil een schikking treffen met de nabestaanden van het bloedbad dat Nederlandse militairen in 1947 in het dorp Rawagede op Java aanrichtten.
De Staat is daarover in gesprek met de advocaat van de nabestaanden.
Dat heeft het ministerie van Buitenlandse Zaken woensdag gemeld. De rechtbank in Den Haag bepaalde half september dat Nederland aansprakelijk is voor de schade die de nabestaanden hebben geleden en dat er daarom een schadevergoeding moet worden betaald aan zeven weduwen van slachtoffers.
Weduwen
De uitspraak van de rechtbank en de inmiddels hoge leeftijd van de weduwen is nu aanleiding voor de Staat om met hun advocaat te verkennen of voor deze groep tot een schikking kan worden gekomen.
Of dit betekent dat de Staat zich neerlegt bij het vonnis en dus niet in hoger beroep gaat, kon een woordvoerder van minister Uri Rosenthal (Buitenlandse Zaken) niet zeggen.
Bronnen
Het bloedbad van Rawagede vond plaats op 9 december 1947 in het gelijknamige dorpje op West-Java, dat nu Balongsari heet. Volgens Indonesische bronnen en de Stichting Comit Nederlandse Ereschulden hebben Nederlandse militairen daar toen 431 mannen gedood, hoewel het officile aantal nooit is komen vast te staan.
Het incident gebeurde tijdens een zoekactie van de militairen naar de kapitein van het Indonesische leger, Lukas Kustario, bijgenaamd de tijger van West-Java. Toen de dorpelingen weigerden zijn verblijfplaats bekend te maken, schoten de Nederlandse militairen, die onder leiding van majoor Alphons Wijnen stonden, de bijeengedreven mannen dood.
Verenigde Naties
De Nederlandse overheid besloot na het incident in Rawagede de daders niet te vervolgen. Een onderzoekscommissie van de Verenigde Naties oordeelde begin 1948 wel dat het militaire optreden opzettelijk en meedogenloos was geweest.
Staat wil schikken met nabestaanden bloedbad Rawagede
Laatst gewijzigd: 23-11-11 10:53
AMSTERDAM - Nederland wil een schikking treffen met de nabestaanden van het bloedbad dat Nederlandse militairen in 1947 in het dorp Rawagede op Java aanrichtten.
De Staat is daarover in gesprek met de advocaat van de nabestaanden.
Dat heeft het ministerie van Buitenlandse Zaken woensdag gemeld. De rechtbank in Den Haag bepaalde half september dat Nederland aansprakelijk is voor de schade die de nabestaanden hebben geleden en dat er daarom een schadevergoeding moet worden betaald aan zeven weduwen van slachtoffers.
Weduwen
De uitspraak van de rechtbank en de inmiddels hoge leeftijd van de weduwen is nu aanleiding voor de Staat om met hun advocaat te verkennen of voor deze groep tot een schikking kan worden gekomen.
Of dit betekent dat de Staat zich neerlegt bij het vonnis en dus niet in hoger beroep gaat, kon een woordvoerder van minister Uri Rosenthal (Buitenlandse Zaken) niet zeggen.
Bronnen
Het bloedbad van Rawagede vond plaats op 9 december 1947 in het gelijknamige dorpje op West-Java, dat nu Balongsari heet. Volgens Indonesische bronnen en de Stichting Comit Nederlandse Ereschulden hebben Nederlandse militairen daar toen 431 mannen gedood, hoewel het officile aantal nooit is komen vast te staan.
Het incident gebeurde tijdens een zoekactie van de militairen naar de kapitein van het Indonesische leger, Lukas Kustario, bijgenaamd de tijger van West-Java. Toen de dorpelingen weigerden zijn verblijfplaats bekend te maken, schoten de Nederlandse militairen, die onder leiding van majoor Alphons Wijnen stonden, de bijeengedreven mannen dood.
Verenigde Naties
De Nederlandse overheid besloot na het incident in Rawagede de daders niet te vervolgen. Een onderzoekscommissie van de Verenigde Naties oordeelde begin 1948 wel dat het militaire optreden opzettelijk en meedogenloos was geweest.
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Nederlandse excuses aan nabestaanden Rawagede
DEN HAAG - De Nederlandse ambassadeur in Jakarta biedt vrijdag namens de Nederlandse regering excuses aan voor het bloedbad dat Nederlandse militairen in 1947 in het dorp Rawagede op Java aanrichtten. Het ministerie van Buitenlandse Zaken heeft dat maandag bekendgemaakt.
Minister Uri Rosenthal noemt de excuses een passend gebaar. „De excuses doen recht aan de ernst van de gebeurtenissen in Rawagede. Ik hoop dat zij de nabestaanden helpen deze buitengewoon moeilijke episode in hun leven af te sluiten en dat ze in staat zijn de blik op de toekomst te richten.”
Half september bepaalde de rechtbank dat Nederland aansprakelijk is voor de schade die de nabestaanden hebben geleden en dat daarom schadevergoeding moet worden betaald aan zeven hoogbejaarde weduwen van slachtoffers. Rosenthal gaf onlangs al aan dat hij snel, liefst voor de jaarlijkse herdenking op 9 december, een akkoord wilde over een schikking met de nabestaanden. In de Tweede Kamer vroegen GroenLinks en SP ook om formele excuses.
Bron: http://www.telegraaf.nl/b(...)innenland,buitenland
DEN HAAG - De Nederlandse ambassadeur in Jakarta biedt vrijdag namens de Nederlandse regering excuses aan voor het bloedbad dat Nederlandse militairen in 1947 in het dorp Rawagede op Java aanrichtten. Het ministerie van Buitenlandse Zaken heeft dat maandag bekendgemaakt.
Minister Uri Rosenthal noemt de excuses een passend gebaar. „De excuses doen recht aan de ernst van de gebeurtenissen in Rawagede. Ik hoop dat zij de nabestaanden helpen deze buitengewoon moeilijke episode in hun leven af te sluiten en dat ze in staat zijn de blik op de toekomst te richten.”
Half september bepaalde de rechtbank dat Nederland aansprakelijk is voor de schade die de nabestaanden hebben geleden en dat daarom schadevergoeding moet worden betaald aan zeven hoogbejaarde weduwen van slachtoffers. Rosenthal gaf onlangs al aan dat hij snel, liefst voor de jaarlijkse herdenking op 9 december, een akkoord wilde over een schikking met de nabestaanden. In de Tweede Kamer vroegen GroenLinks en SP ook om formele excuses.
Bron: http://www.telegraaf.nl/b(...)innenland,buitenland
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Schadevergoeding voor nabestaanden Rawagede
DEN HAAG - Negen nabestaanden van slachtoffers van het bloedbad dat Nederlandse militairen in 1947 in het dorp Rawagede op Java aanrichtten, krijgen een schadevergoeding van 20.000 euro per persoon. Dat liet hun Nederlandse advocaat Liesbeth Zegveld maandag weten.
Maandag meldde het ministerie van Buitenlandse Zaken al dat Nederland zijn excuses aan de nabestaanden gaat aanbieden. De actie in het Indonesische Rawagede kostte destijds honderden mannen het leven.
Half september bepaalde de rechtbank in Den Haag dat Nederland aansprakelijk is voor de schade die de nabestaanden hebben geleden. De compensatie is bestemd voor zeven weduwen en voor de nabestaanden van een overlevende.
„Het is goed dat de nabestaanden de zaak nu kunnen afsluiten”, vindt Zegveld. „Het is weliswaar 64 jaar geleden gebeurd en er was een stevige uitspraak van de rechtbank voor nodig. Maar dat de Staat geen hoger beroep instelt en excuses aanbiedt, wordt door de nabestaanden zeer gewaardeerd.”
Bron: http://www.telegraaf.nl/b(...)innenland,buitenland
DEN HAAG - Negen nabestaanden van slachtoffers van het bloedbad dat Nederlandse militairen in 1947 in het dorp Rawagede op Java aanrichtten, krijgen een schadevergoeding van 20.000 euro per persoon. Dat liet hun Nederlandse advocaat Liesbeth Zegveld maandag weten.
Maandag meldde het ministerie van Buitenlandse Zaken al dat Nederland zijn excuses aan de nabestaanden gaat aanbieden. De actie in het Indonesische Rawagede kostte destijds honderden mannen het leven.
Half september bepaalde de rechtbank in Den Haag dat Nederland aansprakelijk is voor de schade die de nabestaanden hebben geleden. De compensatie is bestemd voor zeven weduwen en voor de nabestaanden van een overlevende.
„Het is goed dat de nabestaanden de zaak nu kunnen afsluiten”, vindt Zegveld. „Het is weliswaar 64 jaar geleden gebeurd en er was een stevige uitspraak van de rechtbank voor nodig. Maar dat de Staat geen hoger beroep instelt en excuses aanbiedt, wordt door de nabestaanden zeer gewaardeerd.”
Bron: http://www.telegraaf.nl/b(...)innenland,buitenland
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Ambassadeur maakt excuses over Rawagede
BALONGSARI - De Nederlandse ambassadeur in Jakarta, Tjeerd de Zwaan, heeft vrijdag namens Nederland excuses aangeboden voor het bloedbad dat Nederlandse militairen in 1947 in het dorpje Rawagede op Java aanrichtten. Hij zei voorts dat hij hoopt dat de schikking die Nederland heeft getroffen, zal helpen het hoofdstuk te sluiten.
De Zwaan bood de verontschuldigingen aan in de Indonesische en in de Engelse taal in een toespraak voor het monument dat aan de slachting onder mannelijke dorpelingen herinnert. Half september bepaalde de rechtbank in Den Haag dat Nederland aansprakelijk is. Negen nabestaanden krijgen een schadevergoeding van 20.000 euro per persoon.
De bij de zaak betrokken advocate Liesbeth Zegveld zei vrijdag in het dorp onder meer dat ook zij als juriste en als burger excuses aanbiedt, ook al kan niemand de schade vergoeden van wat toen is gebeurd in het dorpje Rawagede. Het ligt en oosten van Jakarta en heet nu Balongsari.
Een onderzoekscommissie van de Verenigde Naties noemde het Nederlandse militaire optreden daar een jaar later 'opzettelijk en meedogenloos'. Nederland vocht in Nederlands-Indi, vooral op Java en Sumatra, tegen nationalisten. Die kwamen als winnaars uit de strijd die van 1946 tot augustus 1949 duurde.
Bron: http://www.telegraaf.nl/b(...)_.html?sn=binnenland
BALONGSARI - De Nederlandse ambassadeur in Jakarta, Tjeerd de Zwaan, heeft vrijdag namens Nederland excuses aangeboden voor het bloedbad dat Nederlandse militairen in 1947 in het dorpje Rawagede op Java aanrichtten. Hij zei voorts dat hij hoopt dat de schikking die Nederland heeft getroffen, zal helpen het hoofdstuk te sluiten.
De Zwaan bood de verontschuldigingen aan in de Indonesische en in de Engelse taal in een toespraak voor het monument dat aan de slachting onder mannelijke dorpelingen herinnert. Half september bepaalde de rechtbank in Den Haag dat Nederland aansprakelijk is. Negen nabestaanden krijgen een schadevergoeding van 20.000 euro per persoon.
De bij de zaak betrokken advocate Liesbeth Zegveld zei vrijdag in het dorp onder meer dat ook zij als juriste en als burger excuses aanbiedt, ook al kan niemand de schade vergoeden van wat toen is gebeurd in het dorpje Rawagede. Het ligt en oosten van Jakarta en heet nu Balongsari.
Een onderzoekscommissie van de Verenigde Naties noemde het Nederlandse militaire optreden daar een jaar later 'opzettelijk en meedogenloos'. Nederland vocht in Nederlands-Indi, vooral op Java en Sumatra, tegen nationalisten. Die kwamen als winnaars uit de strijd die van 1946 tot augustus 1949 duurde.
Bron: http://www.telegraaf.nl/b(...)_.html?sn=binnenland
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
The Battle of Java 1942
The Battle of Java (Invasion of Java, Operation J) was a battle of the Pacific theatre of World War II. It occurred on the island of Java from 28 February-12 March 1942. It involved forces from the Empire of Japan, which invaded on 28 February 1942, and Allied personnel. Allied commanders signed a formal surrender at Japanese headquarters at Bandung on 12 March.
Documentaire; Zwart wit/kleur
The Battle of Java (Invasion of Java, Operation J) was a battle of the Pacific theatre of World War II. It occurred on the island of Java from 28 February-12 March 1942. It involved forces from the Empire of Japan, which invaded on 28 February 1942, and Allied personnel. Allied commanders signed a formal surrender at Japanese headquarters at Bandung on 12 March.
Documentaire; Zwart wit/kleur
http://www.volkskrant.nl/(...)en-nieuws-meer.dhtmlquote:Opvallend genoeg was Westerling zelf - die uitgroeide tot ht symbool voor alles wat mis was - hierbij niet aanwezig. Sterker: hij is er zelfs nooit in de buurt geweest. Een deel van het DST onder tweede man Jan Vermeulen voerde op 1 februari 1947 executies uit in de kampong Galung Lombok. Hier waren op een rijstakker enige honderden mensen door DST'ers en KNIL-militairen bij elkaar gedreven.
---
Vermeulen ging zelf op onderzoek uit en kwam na een uur terug op de dodenakker. Hij was buiten zichzelf van woede en maakte sproeibewegingen met zijn vuurwapen en schreeuwde : 'Allemaal doodmaken'. Binnen luttele minuten lagen op de verzamelplek 364 ontzielde lichamen die haastig in een massagraf werden gedumpt
Je ziet toch dat die executies e.d in voormalig Nederlands Indi allemaal zijn toe te schrijven aan het KNIL, en hun contra guerilla technieken, Bij Rawagede was het een majoor van het KNIL, DST was ook onderdeel van het KNIL, die werkten toch anders dan de KL in Nederlands Indi.
Ik dacht dat de eenheid van Rawagede een eenheid uit Nederland was .?quote:
Je ziet toch dat die executies e.d in voormalig Nederlands Indi allemaal zijn toe te schrijven aan het KNIL, en hun contra guerilla technieken, Bij Rawagede was het een majoor van het KNIL, DST was ook onderdeel van het KNIL, die werkten toch anders dan de KL in Nederlands Indi.
Westerling en Vermeulen kwamen ook uit Nederland, toch... net als hun superieuren.?
DST was toch een allegaartje van jongens uit Nederland en van het Knil ?
Herdenking bemanning teruggevonden onderzeer KXVI
Aan de 36-koppige bemanning van de in de Tweede Wereldoorlog gezonken onderzeeboot Hr. Ms. K XVI is woensdag 14 december 2011 de laatste eer bewezen. Dat gebeurde tijdens een herdenkingsbijeenkomst in Den Helder. Een Australisch duikteam ontdekte onlangs het wrak van de vermiste onderzeer voor de kust van Borneo
Aan de 36-koppige bemanning van de in de Tweede Wereldoorlog gezonken onderzeeboot Hr. Ms. K XVI is woensdag 14 december 2011 de laatste eer bewezen. Dat gebeurde tijdens een herdenkingsbijeenkomst in Den Helder. Een Australisch duikteam ontdekte onlangs het wrak van de vermiste onderzeer voor de kust van Borneo
Het was KL, maar de leidinggevende was een KNIL majoor.quote:
[..]
Ik dacht dat de eenheid van Rawagede een eenheid uit Nederland was .?
Westerling en Vermeulen kwamen ook uit Nederland, toch... net als hun superieuren.?
DST was toch een allegaartje van jongens uit Nederland en van het Knil ?
Dit artikel vond ik nog, wat erg interessant is;
http://www.groene.nl/2008/41/archiefmap-1304
'Compensatie Rawagede moet worden gedeeld'
De nabestaanden van het bloedbad in het Indonesische Rawagede die onlangs een schadevergoeding kregen van Nederland, worden gedwongen de compensatie te delen met lokale functionarissen en andere dorpelingen. Dat meldde de krant The Jakarta Post vandaag.
Negen nabestaanden kregen een schadevergoeding van 20.000 euro per persoon. Ze worden gedwongen daarvan de helft af te dragen, aldus een van de nabestaanden in de krant.
Dorpshoofd Mamat spreekt tegen dat de betrokken weduwen worden gentimideerd om het geld te delen. Hij zegt al geld van vijf weduwen te hebben gekregen.
'Ik moest huilen toen ze me vertelden dat ik 50 procent van het geld moet weggeven', zegt de 90-jarige Lasmi. Ze had met het geld haar eigen huis willen kopen, maar dat kan nu niet meer. Haar schoondochter verklaart dat ze zijn getiranniseerd door sommige buren. 'Iedereen wil een deel krijgen.'
Dorpshoofd Mamat spreekt tegen dat de betrokken weduwen worden gentimideerd om het geld te delen. De families zouden er vrijwillig mee hebben ingestemd. Hij zegt al geld van vijf weduwen te hebben gekregen. Het geld zal evenredig worden verdeeld onder de familieleden van de 171 slachtoffers van Rawagede, aldus Mamat.
Bron: http://www.volkskrant.nl/(...)worden-gedeeld.dhtml
De nabestaanden van het bloedbad in het Indonesische Rawagede die onlangs een schadevergoeding kregen van Nederland, worden gedwongen de compensatie te delen met lokale functionarissen en andere dorpelingen. Dat meldde de krant The Jakarta Post vandaag.
Negen nabestaanden kregen een schadevergoeding van 20.000 euro per persoon. Ze worden gedwongen daarvan de helft af te dragen, aldus een van de nabestaanden in de krant.
Dorpshoofd Mamat spreekt tegen dat de betrokken weduwen worden gentimideerd om het geld te delen. Hij zegt al geld van vijf weduwen te hebben gekregen.
'Ik moest huilen toen ze me vertelden dat ik 50 procent van het geld moet weggeven', zegt de 90-jarige Lasmi. Ze had met het geld haar eigen huis willen kopen, maar dat kan nu niet meer. Haar schoondochter verklaart dat ze zijn getiranniseerd door sommige buren. 'Iedereen wil een deel krijgen.'
Dorpshoofd Mamat spreekt tegen dat de betrokken weduwen worden gentimideerd om het geld te delen. De families zouden er vrijwillig mee hebben ingestemd. Hij zegt al geld van vijf weduwen te hebben gekregen. Het geld zal evenredig worden verdeeld onder de familieleden van de 171 slachtoffers van Rawagede, aldus Mamat.
Bron: http://www.volkskrant.nl/(...)worden-gedeeld.dhtml
Monument voor vermoorde zeelieden Tarakan
LOENEN - De 251 militairen van het Koninklijk Nederlands-Indisch Leger (KNIL) die op 19 januari 1942 door de Japanners op volle zee werden gedood, krijgen 70 jaar na dat drama een eigen monument. Het gedenkteken staat op het Ereveld in Loenen op de Veluwe en wordt op 19 januari onthuld door actrice Wieteke van Dort.
De zeevarende militairen werden krijgsgevangen genomen bij Tarakan, een eilandje voor de kust van Borneo, waar belangrijke Nederlandse olievelden lagen. De Nederlandse vloot verloor daar een slag tegen de Japanse bezetter, maar vernietigde wel twee Japanse kanonneerboten. De bezetters waren daar zo boos over dat ze tegen alle internationale conventies in alle krijgsgevangenen aan boord van een Japans oorlogsschip op gruwelijke wijze vermoordden en de lichamen overboord gooiden.
Wieteke van Dort hoorde van het drama van een zoon van een omgekomen militair en richtte een comit op om de omgekomen militairen een gedenkplaat te geven. „Zichtbare namen op een graf zijn belangrijk voor nabestaanden. Een naam is de enige tastbare herinnering die overbijft”, aldus de Oorlogsgravenstichting, die het ereveld beheert.
Bron: http://www.telegraaf.nl/b(...)_.html?sn=binnenland
LOENEN - De 251 militairen van het Koninklijk Nederlands-Indisch Leger (KNIL) die op 19 januari 1942 door de Japanners op volle zee werden gedood, krijgen 70 jaar na dat drama een eigen monument. Het gedenkteken staat op het Ereveld in Loenen op de Veluwe en wordt op 19 januari onthuld door actrice Wieteke van Dort.
De zeevarende militairen werden krijgsgevangen genomen bij Tarakan, een eilandje voor de kust van Borneo, waar belangrijke Nederlandse olievelden lagen. De Nederlandse vloot verloor daar een slag tegen de Japanse bezetter, maar vernietigde wel twee Japanse kanonneerboten. De bezetters waren daar zo boos over dat ze tegen alle internationale conventies in alle krijgsgevangenen aan boord van een Japans oorlogsschip op gruwelijke wijze vermoordden en de lichamen overboord gooiden.
Wieteke van Dort hoorde van het drama van een zoon van een omgekomen militair en richtte een comit op om de omgekomen militairen een gedenkplaat te geven. „Zichtbare namen op een graf zijn belangrijk voor nabestaanden. Een naam is de enige tastbare herinnering die overbijft”, aldus de Oorlogsgravenstichting, die het ereveld beheert.
Bron: http://www.telegraaf.nl/b(...)_.html?sn=binnenland
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Ik heb deze topicreeks nu doorgelezen, maar wat was nu het wezenlijke verschil tussen het KNIL en de KL/Kmarns in Indonesi? Was het KNIL meer een contra-guerilla aan het uitvoeren zoals ze voorheen ook in de Atjeh-oorlog hadden gedaan?
Trouwens, die hele Kapitein Westerling doet me sterk denken aan de fictieve Colonel Kurtz uit de film Apocalypse now!, die hanteerde dezelfde tactiek.
Trouwens, die hele Kapitein Westerling doet me sterk denken aan de fictieve Colonel Kurtz uit de film Apocalypse now!, die hanteerde dezelfde tactiek.
DST/KST deed aan contra terreur, dat was sowieso onderdeel van het KNIL, gewone soldaten hielden zich daar niet mee bezig.
Dit zijn twee documentaires die gaan over de acties van Kapitein Westerling en de DST op Celebes;
http://www.geschiedenis24(...)/Celebes-deel-1.html
http://www.geschiedenis24(...)/Celebes-deel-2.html
http://www.geschiedenis24(...)/Celebes-deel-1.html
http://www.geschiedenis24(...)/Celebes-deel-2.html
Dat zijn twee aardige afleveringen. Bedankt voor de linkquote:
Dit zijn twee documentaires die gaan over de acties van Kapitein Westerling en de DST op Celebes;
http://www.geschiedenis24(...)/Celebes-deel-1.html
http://www.geschiedenis24(...)/Celebes-deel-2.html
Atjeh-oorlog 1873-1914
Militairen op terrein binnen de benting te Atjeh 1874
De Atjeh-oorlog (1873-1914) was een koloniale oorlog die het Koninkrijk der Nederlanden voerde met het aanvankelijk oogmerk om de zeevaart door Straat Malakka te beveiligen tegen zeerovers uit Atjeh. Later was het doel het Sultanaat Atjeh onder Nederlands koloniaal gezag te brengen en te houden.
De Aanleiding tot de Atjeh-oorlog lag in de uitwerking van het Sumatra-tractaat van 1824, waarin Nederland zich verplichtte reizigers langs Sumatra een veilige vaart te verzekeren, maar zich tevens verplicht had de vrije staat Atjeh te respecteren. In 1871 werd tussen het Verenigd Koninkrijk en Nederland een nieuw Sumatra-verdrag gesloten, dat Nederland de vrije hand gaf in Atjeh. Afgezien van het prestige was Atjeh rijk aan landbouwgrond, waar pepers werden verbouwd. Doordat Atjeh daarnaast de Straat Malakka beheerste en doordat de rol daarvan door de opening van het Suezkanaal steeds belangrijker was geworden, was er ook een strategische reden om zich met Atjeh te bemoeien: de Atjehnezen maakten zich veelvuldig schuldig aan zeeroof.
Landkaart van het oorlogsterreinin Atjeh 1874
Eerste expeditie naar Atjeh (1873). Op 26 maart 1873 stuurde regeringscommissaris Nieuwenhuijzen, mede namens gouverneur-generaal Loudon, een oorlogsmanifest gericht aan de sultan van Atjeh, van wie men vermoedde dat hij de macht in het land had. Op het Nederlandse ultimatum kwam niet de gewenste reactie. Daarop landde de eerste expeditie onder opperbevel van generaal-majoor Khler op de kust van Atjeh met als doel de tuchtiging van de bevolking om daarna een traktaat te kunnen sluiten. De expeditie werd versneld naar Atjeh gestuurd omdat er geruchten gingen dat de sultan van Atjeh in onderhandeling was, mogelijk met Itali en de Verenigde Staten, om zijn neutraliteit te behouden. Deze eerste Nederlandse inval liep uit op een vervroegde terugkeer der troepen, omdat de Atjehnezen te sterk waren en de opperbevelhebber zelf dodelijk getroffen werd door een kogel.
Tweede Atjeh-expeditie
Tweede expeditie naar Atjeh (1873-1874). Gedurende de Tweede expeditie, onder leiding van generaal Van Swieten, werd de Kraton veroverd, waarop de expeditie en de oorlog als beindigd werd beschouwd en Atjeh overwonnen. Er werd een kleine bezettingsmacht achtergelaten ter verdediging van het veroverde en om op vreedzame wijze toenadering te zoeken tot de bevolking.
Atjeh-oorlog (periode 1874-1876) was de tijd na de tweede expeditie, dus van april 1874 tot februari 1876, toen Pel overleed. De eerste periode kenmerkte zich door een afwachtende houding, maar door omstandigheden gedwongen, moest men aan het einde van 1874 weer offensief te werk gaan.
Tweede Atjeh-expeditie 1874
Atjeh-oorlog (periode 1876-1877) was de periode tussen het overlijden van Pel en de komst van generaal Van der Heijden. Gedurende deze periode werd, onder de generaals Wiggers van Kerchem en Diemont, een afwachtende houding aangenomen en werd het stelsel van generaal van Swieten strikt gevolgd.
Officiersdames op visite
Atjeh-oorlog (periode 1877-1881) was de periode, dat er te Atjeh weer offensief werd opgetreden, onder kolonel Van der Heijden. Het afwachtende systeem van de periode ervoor had niet het gewenste resultaat opgeleverd en overvallingen en onveiligheid namen steeds grotere proporties aan. Van der Heijden volgde de offensieve strategie en deed veldtochten naar alle hoeken van Atjeh. In 1881 was het land eindelijk onderworpen.
Atjeh-oorlog (periode van het civiele bestuur) was de periode van 1881 tot 1883, waarin het militaire bestuur van Van der Heijden werd vervangen door een civiel bestuur onder Pruijs van der Hoeven, die het concentratie-stelsel invoerde. Het koloniale leger verschool zich in zestien vestingen (bentengs) die onderling waren verbonden door een stoomtramlijn. Dit stelsel werd tot 1893 gebruikt. De tramweg was een geliefd doelwit gebleven van de Atjehnese strijders. Onder het bewind van Pruijs van der Hoeven liepen de zaken weer uit de hand. Hij wilde de militaire invloed tot een minimum terugdringen, stelde politieagenten aan om de vrede te bewaren en zocht toenadering met de bevolking, die daar niet op gesteld was. Het aantal overvallen en moordpartijen op Europeanen nam weer toe. Tenslotte werd de gouverneur gedwongen af te treden.
Olifantentransport tussen Lam Meulo Tangseen Geumpang
Atjeh-oorlog (voortzetting van de afwachtende politiek) was de periode tussen 1883 en 1891, waarin de zaken verder uit de hand liepen en de civiele gouverneur, Laging Tobias, tenslotte aftrad omdat hij zichzelf als civiel gouverneur te Atjeh niet op zijn plaats achtte, maar een militair gouverneur noodzakelijk achtte (1883). Van 1884 tot 1886, onder generaal Demmeni, gingen de zaken steeds verder achteruit, vanuit Nederlands perspectief. In 1883 al laaide de openlijke oorlog weer op, nadat het Britse schip Nisero strandde op Atjeh, in een gebied buiten de Nederlandse controleznes. Een lokale leider gijzelde de bemanning, en vroeg aan zowel de Britse als de Nederlandse regering om losgeld. Nederland moest toegeven dat Atjeh nog niet onder controle was, waarop een gezamenlijke Brits-Nederlandse expeditie werd georganiseerd. Een rivaliserende lokale leider, Teukoe Oemar, werd om steun gevraagd, maar deze weigerde. Uiteindelijk beval de Sultan van Atjeh vrijlating van de gegijzelden, waarvoor hij veel geld van de Britten ontving, dat hij meteen voor zijn leger gebruikte. Generaal van Teijn volgde Demmeni op, maar de toestand bleef achteruit gaan. Geconfronteerd met een goed bewapende Atjehnese oppositie moest Nederland wel weer openlijk de strijd aangaan, hoewel het volgens de officile lijn slechts om politionele acties ging, en niet om militaire. Atjeh was immers formeel al, in februari 1874, door generaal van Swieten geannexeerd. Teukoe Oemar en andere lokale leiders werden omgekocht met opium en geld, en ontvingen wapens in ruil voor toezegging van steun aan Nederland. Oemar verkreeg de titel panglima prang besar (opperste strijdheer van de regering) van Batavia, en nam een Nederlandse naam aan: hij noemde zichzelf nu Teuku Djohan Pahlawan (Johan de dappere). Op 1 januari 1894 verkreeg Oemar officieel toestemming een leger op te zetten. Twee jaar later echter viel Oemar de Nederlanders aan, nadat hij zich weer aan de Atjehse zijde had geschaard. Dit werd in Nederland bekend als Het Verraad van Teukoe Oemar, waarbij erg veel Nederlandse militairen omkwamen in een waar bloedbad. Deze gebeurtenis betekende het ontslag van generaal Deykerhoff, die inmiddels Van Teijn was opgevolgd.
Groepsportret van generaal Van Heutsz met zijn staf tijdens de bestorming van BatIli Atjeh 1901
Atjeh-oorlog (periode 1896-1901) was de periode, waarin, na het bloedbad van 1896, onder leiding van commandant van het Nederlands Indisch leger Vetter weer offensief werd opgetreden. Vetter werd een jaar later opgevolgd door Van Heutsz, die de offensieve lijn doorzette. Van Heutsz werkte samen met de onderzoeker Hurgronje die een diepgravende studie had gemaakt van Atjeh en zijn bevolking. Snouck Hurgronje was een arabist die groot aanzien genoot in Atjeh, mede door het feit dat hij moslim was (althans daar gaf hij zich voor uit) en een pelgrimstocht naar Mekka had gemaakt, wat zijn aanzien verder vergrootte. Snoucks rol is tot op de dag van vandaag onduidelijk, maar gelet op het feit dat een deel van zijn onderzoek gedurende lange tijd staatsgeheim was, kan men aannemen dat Snouck Hurgronje een uiterst effectief spion was. Hij kwam tot de conclusie dat er drie soorten machthebbers waren in de Atjehnese maatschappij: de sultans, de landheren (oeleebalang) en de religieuze leiders (oelemas). Hij adviseerde om geweld te gebruiken tegen de oelemas. De macht van de sultan stelde volgens hem feitelijk niets voor en de landadel, zoals Teukoe Oemar, diende door middel van omkoping of chantage tot bondgenoot van de Nederlandse machthebbers gemaakt te worden. Snouck Hurgronje zag echter over het hoofd dat het nationalisme inmiddels vaste voet in Atjeh had gekregen en dat de verdeel-en-heerspolitiek op den duur niet meer zou werken. Van Heutsz ontwikkelde de zogenaamde marechaussee-tactiek verder; oorlogsvoering met kleine goed bewapende mobiele eenheden van voornamelijk Menadonese en later Ambonese en Javaanse soldaten onder leiding van Europese officieren. In 1903 verklaarde Van Heutsz, die in 1898 gouverneur van Atjeh was geworden, dat de oorlog was gewonnen. Aanleiding was de plechtige overgave van sultan Mohammed Daoed aan Van Heutsz, met op de achtergrond een bijna levensgroot staatsieportret van Koningin Wilhelmina.
De onderwerping van de sultan van Aceh en zijn zoon in het gouvernementshuis te Kotaraja met generaal Van Heutsz
Atjeh-oorlog onder Van Daalen was de periode, waarin luitenant-kolonel van Daalen het bewind voerde te Atjeh. In deze jaren werden de resterende guerrillabenden n voor n uitgeschakeld, de laatste in 1914. Daarmee leek het verzet gebroken en dat jaar werd daarom wel beschouwd als het feitelijke einde van de Atjeh-oorlog (in deze jaren, na 1914, onder gouverneur Swart).
Veroverde benteng Koeto Reh tijdens de tocht onder Van Daalen door het Gajoeland er bleven 561 gesnevelde Gajoes liggen 1904
Helemaal rustig werd het nooit in Atjeh. Van tijd tot tijd flakkerde het vuur van het verzet weer op. Europeanen waren het doelwit van moordaanslagen en in de jaren 1920-1930 kwam het tot lokale opstanden van flinke omvang. Toen in 1942 de Japanse landing voor de deur stond kwamen de Atjehers meteen in opstand en werden de Nederlanders -deze keer voorgoed- uit Atjeh verdreven. De Atjehnezen stellen dat zij zich nooit hebben overgegeven en houden het einde van hun oorlog met Nederland op 1942.
In totaal vielen in Atjeh naar een schatting van onderzoeker Paul van 't Veer, meer dan 100.000 doden en een half miljoen gewonden. Aan Nederlandse kant sneuvelden circa 2.000 Europese en inheemse militairen en bezweken er nog eens ruim 10.000 aan ziekten als cholera, buiktyfus en beriberi. Van de indonesische dwangarbeiders in Nederlandse dienst kwamen er naar schatting 25.000 om. Hierbij zij ter nuancering aangetekend, dat gedurende de periode, na de dekolonisatie, onder legerleider Soeharto, meer dan 500.000 mensen het leven verloren, mede te Atjeh, en in de periode 1989-1998, te Atjeh, door een actie van het Indonesisch leger, nog eens 10.000 burgerdoden vielen.
Bron: Wikipedia
Militairen op terrein binnen de benting te Atjeh 1874
De Atjeh-oorlog (1873-1914) was een koloniale oorlog die het Koninkrijk der Nederlanden voerde met het aanvankelijk oogmerk om de zeevaart door Straat Malakka te beveiligen tegen zeerovers uit Atjeh. Later was het doel het Sultanaat Atjeh onder Nederlands koloniaal gezag te brengen en te houden.
De Aanleiding tot de Atjeh-oorlog lag in de uitwerking van het Sumatra-tractaat van 1824, waarin Nederland zich verplichtte reizigers langs Sumatra een veilige vaart te verzekeren, maar zich tevens verplicht had de vrije staat Atjeh te respecteren. In 1871 werd tussen het Verenigd Koninkrijk en Nederland een nieuw Sumatra-verdrag gesloten, dat Nederland de vrije hand gaf in Atjeh. Afgezien van het prestige was Atjeh rijk aan landbouwgrond, waar pepers werden verbouwd. Doordat Atjeh daarnaast de Straat Malakka beheerste en doordat de rol daarvan door de opening van het Suezkanaal steeds belangrijker was geworden, was er ook een strategische reden om zich met Atjeh te bemoeien: de Atjehnezen maakten zich veelvuldig schuldig aan zeeroof.
Landkaart van het oorlogsterreinin Atjeh 1874
Eerste expeditie naar Atjeh (1873). Op 26 maart 1873 stuurde regeringscommissaris Nieuwenhuijzen, mede namens gouverneur-generaal Loudon, een oorlogsmanifest gericht aan de sultan van Atjeh, van wie men vermoedde dat hij de macht in het land had. Op het Nederlandse ultimatum kwam niet de gewenste reactie. Daarop landde de eerste expeditie onder opperbevel van generaal-majoor Khler op de kust van Atjeh met als doel de tuchtiging van de bevolking om daarna een traktaat te kunnen sluiten. De expeditie werd versneld naar Atjeh gestuurd omdat er geruchten gingen dat de sultan van Atjeh in onderhandeling was, mogelijk met Itali en de Verenigde Staten, om zijn neutraliteit te behouden. Deze eerste Nederlandse inval liep uit op een vervroegde terugkeer der troepen, omdat de Atjehnezen te sterk waren en de opperbevelhebber zelf dodelijk getroffen werd door een kogel.
Tweede Atjeh-expeditie
Tweede expeditie naar Atjeh (1873-1874). Gedurende de Tweede expeditie, onder leiding van generaal Van Swieten, werd de Kraton veroverd, waarop de expeditie en de oorlog als beindigd werd beschouwd en Atjeh overwonnen. Er werd een kleine bezettingsmacht achtergelaten ter verdediging van het veroverde en om op vreedzame wijze toenadering te zoeken tot de bevolking.
Atjeh-oorlog (periode 1874-1876) was de tijd na de tweede expeditie, dus van april 1874 tot februari 1876, toen Pel overleed. De eerste periode kenmerkte zich door een afwachtende houding, maar door omstandigheden gedwongen, moest men aan het einde van 1874 weer offensief te werk gaan.
Tweede Atjeh-expeditie 1874
Atjeh-oorlog (periode 1876-1877) was de periode tussen het overlijden van Pel en de komst van generaal Van der Heijden. Gedurende deze periode werd, onder de generaals Wiggers van Kerchem en Diemont, een afwachtende houding aangenomen en werd het stelsel van generaal van Swieten strikt gevolgd.
Officiersdames op visite
Atjeh-oorlog (periode 1877-1881) was de periode, dat er te Atjeh weer offensief werd opgetreden, onder kolonel Van der Heijden. Het afwachtende systeem van de periode ervoor had niet het gewenste resultaat opgeleverd en overvallingen en onveiligheid namen steeds grotere proporties aan. Van der Heijden volgde de offensieve strategie en deed veldtochten naar alle hoeken van Atjeh. In 1881 was het land eindelijk onderworpen.
Atjeh-oorlog (periode van het civiele bestuur) was de periode van 1881 tot 1883, waarin het militaire bestuur van Van der Heijden werd vervangen door een civiel bestuur onder Pruijs van der Hoeven, die het concentratie-stelsel invoerde. Het koloniale leger verschool zich in zestien vestingen (bentengs) die onderling waren verbonden door een stoomtramlijn. Dit stelsel werd tot 1893 gebruikt. De tramweg was een geliefd doelwit gebleven van de Atjehnese strijders. Onder het bewind van Pruijs van der Hoeven liepen de zaken weer uit de hand. Hij wilde de militaire invloed tot een minimum terugdringen, stelde politieagenten aan om de vrede te bewaren en zocht toenadering met de bevolking, die daar niet op gesteld was. Het aantal overvallen en moordpartijen op Europeanen nam weer toe. Tenslotte werd de gouverneur gedwongen af te treden.
Olifantentransport tussen Lam Meulo Tangseen Geumpang
Atjeh-oorlog (voortzetting van de afwachtende politiek) was de periode tussen 1883 en 1891, waarin de zaken verder uit de hand liepen en de civiele gouverneur, Laging Tobias, tenslotte aftrad omdat hij zichzelf als civiel gouverneur te Atjeh niet op zijn plaats achtte, maar een militair gouverneur noodzakelijk achtte (1883). Van 1884 tot 1886, onder generaal Demmeni, gingen de zaken steeds verder achteruit, vanuit Nederlands perspectief. In 1883 al laaide de openlijke oorlog weer op, nadat het Britse schip Nisero strandde op Atjeh, in een gebied buiten de Nederlandse controleznes. Een lokale leider gijzelde de bemanning, en vroeg aan zowel de Britse als de Nederlandse regering om losgeld. Nederland moest toegeven dat Atjeh nog niet onder controle was, waarop een gezamenlijke Brits-Nederlandse expeditie werd georganiseerd. Een rivaliserende lokale leider, Teukoe Oemar, werd om steun gevraagd, maar deze weigerde. Uiteindelijk beval de Sultan van Atjeh vrijlating van de gegijzelden, waarvoor hij veel geld van de Britten ontving, dat hij meteen voor zijn leger gebruikte. Generaal van Teijn volgde Demmeni op, maar de toestand bleef achteruit gaan. Geconfronteerd met een goed bewapende Atjehnese oppositie moest Nederland wel weer openlijk de strijd aangaan, hoewel het volgens de officile lijn slechts om politionele acties ging, en niet om militaire. Atjeh was immers formeel al, in februari 1874, door generaal van Swieten geannexeerd. Teukoe Oemar en andere lokale leiders werden omgekocht met opium en geld, en ontvingen wapens in ruil voor toezegging van steun aan Nederland. Oemar verkreeg de titel panglima prang besar (opperste strijdheer van de regering) van Batavia, en nam een Nederlandse naam aan: hij noemde zichzelf nu Teuku Djohan Pahlawan (Johan de dappere). Op 1 januari 1894 verkreeg Oemar officieel toestemming een leger op te zetten. Twee jaar later echter viel Oemar de Nederlanders aan, nadat hij zich weer aan de Atjehse zijde had geschaard. Dit werd in Nederland bekend als Het Verraad van Teukoe Oemar, waarbij erg veel Nederlandse militairen omkwamen in een waar bloedbad. Deze gebeurtenis betekende het ontslag van generaal Deykerhoff, die inmiddels Van Teijn was opgevolgd.
Groepsportret van generaal Van Heutsz met zijn staf tijdens de bestorming van BatIli Atjeh 1901
Atjeh-oorlog (periode 1896-1901) was de periode, waarin, na het bloedbad van 1896, onder leiding van commandant van het Nederlands Indisch leger Vetter weer offensief werd opgetreden. Vetter werd een jaar later opgevolgd door Van Heutsz, die de offensieve lijn doorzette. Van Heutsz werkte samen met de onderzoeker Hurgronje die een diepgravende studie had gemaakt van Atjeh en zijn bevolking. Snouck Hurgronje was een arabist die groot aanzien genoot in Atjeh, mede door het feit dat hij moslim was (althans daar gaf hij zich voor uit) en een pelgrimstocht naar Mekka had gemaakt, wat zijn aanzien verder vergrootte. Snoucks rol is tot op de dag van vandaag onduidelijk, maar gelet op het feit dat een deel van zijn onderzoek gedurende lange tijd staatsgeheim was, kan men aannemen dat Snouck Hurgronje een uiterst effectief spion was. Hij kwam tot de conclusie dat er drie soorten machthebbers waren in de Atjehnese maatschappij: de sultans, de landheren (oeleebalang) en de religieuze leiders (oelemas). Hij adviseerde om geweld te gebruiken tegen de oelemas. De macht van de sultan stelde volgens hem feitelijk niets voor en de landadel, zoals Teukoe Oemar, diende door middel van omkoping of chantage tot bondgenoot van de Nederlandse machthebbers gemaakt te worden. Snouck Hurgronje zag echter over het hoofd dat het nationalisme inmiddels vaste voet in Atjeh had gekregen en dat de verdeel-en-heerspolitiek op den duur niet meer zou werken. Van Heutsz ontwikkelde de zogenaamde marechaussee-tactiek verder; oorlogsvoering met kleine goed bewapende mobiele eenheden van voornamelijk Menadonese en later Ambonese en Javaanse soldaten onder leiding van Europese officieren. In 1903 verklaarde Van Heutsz, die in 1898 gouverneur van Atjeh was geworden, dat de oorlog was gewonnen. Aanleiding was de plechtige overgave van sultan Mohammed Daoed aan Van Heutsz, met op de achtergrond een bijna levensgroot staatsieportret van Koningin Wilhelmina.
De onderwerping van de sultan van Aceh en zijn zoon in het gouvernementshuis te Kotaraja met generaal Van Heutsz
Atjeh-oorlog onder Van Daalen was de periode, waarin luitenant-kolonel van Daalen het bewind voerde te Atjeh. In deze jaren werden de resterende guerrillabenden n voor n uitgeschakeld, de laatste in 1914. Daarmee leek het verzet gebroken en dat jaar werd daarom wel beschouwd als het feitelijke einde van de Atjeh-oorlog (in deze jaren, na 1914, onder gouverneur Swart).
Veroverde benteng Koeto Reh tijdens de tocht onder Van Daalen door het Gajoeland er bleven 561 gesnevelde Gajoes liggen 1904
Helemaal rustig werd het nooit in Atjeh. Van tijd tot tijd flakkerde het vuur van het verzet weer op. Europeanen waren het doelwit van moordaanslagen en in de jaren 1920-1930 kwam het tot lokale opstanden van flinke omvang. Toen in 1942 de Japanse landing voor de deur stond kwamen de Atjehers meteen in opstand en werden de Nederlanders -deze keer voorgoed- uit Atjeh verdreven. De Atjehnezen stellen dat zij zich nooit hebben overgegeven en houden het einde van hun oorlog met Nederland op 1942.
In totaal vielen in Atjeh naar een schatting van onderzoeker Paul van 't Veer, meer dan 100.000 doden en een half miljoen gewonden. Aan Nederlandse kant sneuvelden circa 2.000 Europese en inheemse militairen en bezweken er nog eens ruim 10.000 aan ziekten als cholera, buiktyfus en beriberi. Van de indonesische dwangarbeiders in Nederlandse dienst kwamen er naar schatting 25.000 om. Hierbij zij ter nuancering aangetekend, dat gedurende de periode, na de dekolonisatie, onder legerleider Soeharto, meer dan 500.000 mensen het leven verloren, mede te Atjeh, en in de periode 1989-1998, te Atjeh, door een actie van het Indonesisch leger, nog eens 10.000 burgerdoden vielen.
Bron: Wikipedia
Erg mooi filmpje, het valt me keer op keer op hoe goed jij een beeld kan geven aan een situatie/plek/oorlog, waar we het vaak met droge geschreven tekst moeten doen of wat wazige foto's zonder bijschrift weet jij toch elke keer zoiets een gezicht te geven, waarvoor hulde 
Eerste Atjehexpeditie 1873-1874
De Eerste expeditie naar Atjeh in mei 1873 was een strafexpeditie van het Koninklijk Nederlandsch-Indisch Leger tegen Atjeh in 1873 en 1874 met als doel een nieuw traktaat te sluiten, als vervolg op het traktaat uit 1859 (gesloten door generaal van Swieten) teneinde zeeroof tegen te gaan.
Eerste Atjehexpeditie
De eerste expeditie naar Atjeh
Generaal Kohler
Door het Verdrag van Sumatra werd Nederland verantwoordelijk gehouden voor de gevolgen van de toenemende zeeroverij aan de noordkust van Sumatra na de opening van het Suezkanaal. Regeringscommissaris Nieuwenhuijzen werd naar Atjeh gestuurd om te onderhandelen maar toen dit niet tot een gewenst tractaat leidde, verklaarde hij, na overleg met gouverneur-generaal Loudon, Atjeh de oorlog. Een blokkade van de kust had niet de gewenste uitwerking gehad. De regering stuurde nu een expeditie naar Atjeh, eerst onder leiding van Generaal Khler en na diens dood van kolonel van Daalen.
Generaal Kohler sneuvelt in de Mesigit
Op deze expeditie maakte men voor het eerst gebruik van de dan nieuw gentroduceerde beaumontgeweren, maar de expeditie eindigde met een voortijdige terugkeer naar Java. Weliswaar was de Mesigit twee keer veroverd (na de tweede verovering sneuvelde Khler) maar ook weer prijsgegeven. Er vond een stormaanval op de Kraton plaats, op 16 april, onder leiding van majoor Cavalj maar die kon niet doorgezet worden doordat de overmacht van de Atjehnezen te groot was en er een groot aantal doden en gewonden vielen. Men was niet genoeg voorbereid geweest op deze bestorming en op die van de Mesigit, waardoor die in front moest plaatsvinden. Daarnaast was de hoeveelheid (zwaar) geschut (de artillerie) onvoldoende en kende men de vijand niet goed genoeg. De troepen moesten zich terugtrekken naar het strand en in overleg met regeringscommissaris Nieuwenhuijzen (die in contact stond met gouverneur-generaal Loudon) besloot men Atjeh geheel te verlaten en terug te keren naar Java.
Kolonel Eeldert Christiaan van Daalen
Gevolgen van de expeditie
Men had volgens velen beter een versterkt punt kunnen behouden op de kust. Commandant van de marine (Koopman) kon echter geen zekerheid geven dat een geregelde verbinding tussen de wal en de rede tijdens de naderende kwade moesson mogelijk was, waardoor de aanvoer van nieuwe troepen onzeker werd. Na de terugkeer van de expeditionaire macht werd de schuld voor het mislukken van de expeditie gelegd bij de bevelhebbers. Er werd door gouverneur-generaal Loudon een enqute ingesteld waarbij ondergeschikten moesten oordelen over de handelingen van hun chefs. Deze enqute was dan ook zeer omstreden en een der geschilpunten in de "papieren oorlog" na de eerste Atjeh-oorlog (documenten en geschriften pro en contra de enqute gingen over en weer). De enqute kreeg nog een staartje toen, na de tweede expeditie naar Atjeh, de uiterst verdienstelijke kapitein en chef van de staf van de tweede brigade Van Daalen de hand weigerde te drukken van gouverneur-generaal Loudon.
Luitenant-generaal Kroesen
De reden daarvoor was onder meer dat Loudon de enqute had ingesteld waardoor de oom van Van Daalen, de opperbevelhebber van de eerste expeditie, kolonel van Daalen, als kwade genius achter het mislukken van deze expeditie gepresenteerd werd en gedurende de enqute de (dan al overleden) vroegere chef van Van Daalen, commandant van het Indische leger, Kroesen verweten werd, de Nederlands Indische regering onvoldoende genformeerd te hebben over de zorgwekkende toestand der bewapening van het leger. Loudon weigerde Van Daalen (de neef) vervolgens de Militaire Willems-Orde en zorgde ervoor dat Van Daalen met vervroegd pensioen werd gezonden. Het liefste had Loudon dit oneervol gedaan maar daarvoor waren de verdiensten van Van Daalen te groot geweest.
Atjehmedaille
Koning Willem III stichtte op 12 mei 1874 een Atjeh-medaille 1873-1874. Bijzonder is dat de dragers van deze Atjeh-medaille ook een gesp met het opschrift "ATJEH 1873-1874" op het lint van het Ereteken voor Belangrijke Krijgsbedrijven mochten dragen. Er werden ook kruisen van de Militaire Willems-Orde en Medailles voor Moed en Trouw uitgereikt.
Zilveren Medaille voor Moed en Trouw (voorzijde), 1839
Bronzen Medaille voor Moed en Trouw (keerzijde Maleis), na 1869
Bron: Wikipedia/CIC/Geheugen van Nederland
De Eerste expeditie naar Atjeh in mei 1873 was een strafexpeditie van het Koninklijk Nederlandsch-Indisch Leger tegen Atjeh in 1873 en 1874 met als doel een nieuw traktaat te sluiten, als vervolg op het traktaat uit 1859 (gesloten door generaal van Swieten) teneinde zeeroof tegen te gaan.
Eerste Atjehexpeditie
De eerste expeditie naar Atjeh
Generaal Kohler
Door het Verdrag van Sumatra werd Nederland verantwoordelijk gehouden voor de gevolgen van de toenemende zeeroverij aan de noordkust van Sumatra na de opening van het Suezkanaal. Regeringscommissaris Nieuwenhuijzen werd naar Atjeh gestuurd om te onderhandelen maar toen dit niet tot een gewenst tractaat leidde, verklaarde hij, na overleg met gouverneur-generaal Loudon, Atjeh de oorlog. Een blokkade van de kust had niet de gewenste uitwerking gehad. De regering stuurde nu een expeditie naar Atjeh, eerst onder leiding van Generaal Khler en na diens dood van kolonel van Daalen.
Generaal Kohler sneuvelt in de Mesigit
Op deze expeditie maakte men voor het eerst gebruik van de dan nieuw gentroduceerde beaumontgeweren, maar de expeditie eindigde met een voortijdige terugkeer naar Java. Weliswaar was de Mesigit twee keer veroverd (na de tweede verovering sneuvelde Khler) maar ook weer prijsgegeven. Er vond een stormaanval op de Kraton plaats, op 16 april, onder leiding van majoor Cavalj maar die kon niet doorgezet worden doordat de overmacht van de Atjehnezen te groot was en er een groot aantal doden en gewonden vielen. Men was niet genoeg voorbereid geweest op deze bestorming en op die van de Mesigit, waardoor die in front moest plaatsvinden. Daarnaast was de hoeveelheid (zwaar) geschut (de artillerie) onvoldoende en kende men de vijand niet goed genoeg. De troepen moesten zich terugtrekken naar het strand en in overleg met regeringscommissaris Nieuwenhuijzen (die in contact stond met gouverneur-generaal Loudon) besloot men Atjeh geheel te verlaten en terug te keren naar Java.
Kolonel Eeldert Christiaan van Daalen
Gevolgen van de expeditie
Men had volgens velen beter een versterkt punt kunnen behouden op de kust. Commandant van de marine (Koopman) kon echter geen zekerheid geven dat een geregelde verbinding tussen de wal en de rede tijdens de naderende kwade moesson mogelijk was, waardoor de aanvoer van nieuwe troepen onzeker werd. Na de terugkeer van de expeditionaire macht werd de schuld voor het mislukken van de expeditie gelegd bij de bevelhebbers. Er werd door gouverneur-generaal Loudon een enqute ingesteld waarbij ondergeschikten moesten oordelen over de handelingen van hun chefs. Deze enqute was dan ook zeer omstreden en een der geschilpunten in de "papieren oorlog" na de eerste Atjeh-oorlog (documenten en geschriften pro en contra de enqute gingen over en weer). De enqute kreeg nog een staartje toen, na de tweede expeditie naar Atjeh, de uiterst verdienstelijke kapitein en chef van de staf van de tweede brigade Van Daalen de hand weigerde te drukken van gouverneur-generaal Loudon.
Luitenant-generaal Kroesen
De reden daarvoor was onder meer dat Loudon de enqute had ingesteld waardoor de oom van Van Daalen, de opperbevelhebber van de eerste expeditie, kolonel van Daalen, als kwade genius achter het mislukken van deze expeditie gepresenteerd werd en gedurende de enqute de (dan al overleden) vroegere chef van Van Daalen, commandant van het Indische leger, Kroesen verweten werd, de Nederlands Indische regering onvoldoende genformeerd te hebben over de zorgwekkende toestand der bewapening van het leger. Loudon weigerde Van Daalen (de neef) vervolgens de Militaire Willems-Orde en zorgde ervoor dat Van Daalen met vervroegd pensioen werd gezonden. Het liefste had Loudon dit oneervol gedaan maar daarvoor waren de verdiensten van Van Daalen te groot geweest.
Atjehmedaille
Koning Willem III stichtte op 12 mei 1874 een Atjeh-medaille 1873-1874. Bijzonder is dat de dragers van deze Atjeh-medaille ook een gesp met het opschrift "ATJEH 1873-1874" op het lint van het Ereteken voor Belangrijke Krijgsbedrijven mochten dragen. Er werden ook kruisen van de Militaire Willems-Orde en Medailles voor Moed en Trouw uitgereikt.
Zilveren Medaille voor Moed en Trouw (voorzijde), 1839
Bronzen Medaille voor Moed en Trouw (keerzijde Maleis), na 1869
Bron: Wikipedia/CIC/Geheugen van Nederland
Tweede Atjehexpeditie 1873-1874
De tweede expeditie naar Atjeh was het vervolg op de mislukte eerste expeditie naar Atjeh van het Nederlands Indisch leger.
Generaal van Swieten
Voorbereiding
De expeditie duurde formeel van 20 november 1873 (inscheping van generaal van Swieten en zijn troepen naar Atjeh) tot 26 april 1874 (inscheping van de generaal naar Java met de hoofdmacht). Oorspronkelijk was door gouverneur-generaal Loudon bepaald dat generaal Verspijck het opperbevel zou voeren maar hij veranderde, onder invloed van zijn adjudant, van mening en meende er juist aan te doen de dan reeds lang gepensioneerde generaal van Swieten aan te stellen in de functie van opperbevelhebber en regeringscommissaris. Een van diens eerste daden was de troepenmacht met een derde te verminderen, en van het restant nog eens een derde (de zogenaamde Padangse brigade) te Padang achter te laten als reserve. Ook het aantal transportschepen werd beperkt, waardoor de cholera tot volle bloei kon komen tijdens de overtocht, gedurende welke de soldaten opeengepakt zaten. In zijn eerste dagorder van 21 november 1873 bedreigde van Swieten zijn eigen manschappen met de dood als zij kampongs in brand zouden steken.
Landingsdivisie van mariniers en marine aan het begin van de Atjeh-oorlog 1873
De eigenlijke expeditie
Uiteindelijk door cholera en gebrek aan drinkwater gedwongen vond op 9 december de landing plaats. Oorspronkelijk was het plan van generaal Verspijck om met een tweede colonne aan de westkust van Sumatra eveneens te landen en dan van 2 kanten de Kraton te naderen. Van Swieten wees dit plan af, trok op een zeer trage wijze naar Penajoeng, bleef hier dagen dralen om uiteindelijk op 6 januari de Mesigit van voren, zonder voorafgaande verkenningen, aan te vallen en uiteindelijk met veel verlies aan manschappen in te nemen (met name onder het derde bataljon infanterie onder leiding van commandant en majoor Cavalj vielen veel doden en gewonden).
Artilleristen van het KNIL tijdens de tweede Atjeh-expeditie
Groepsfoto van officieren der militaire administratie in Koeta radja tijdens de tweede Atjeh-expeditie
Er was door de Atjehnezen een enveloppe voor de Mesigit aangelegd, waarvan generaal van Swieten, door het gebrek aan verkenningen, onwetend was. Daarnaast achtte hij het nodig zijn acht informanten (die het terrein kenden) uit kostenoverwegingen heen te zenden. Wederom volgde nu een periode van passiviteit, zonder verkenningen, en pas op 24 januari werd de Kraton (weer frontaal) aangevallen, zodat de vijand alle tijd had om bijtijds weg te komen.
Groepsfoto van onderofficieren van het KNIL te Atjeh tijdens de tweede expeditie
Van Swieten achtte nu de oorlog beindigd en schreef dit in proclamaties aan het "verslagen" Atjehnese volk. Kapitein der artillerie Borel schreef hier terecht over dat een oorlog pas ten einde is als beide partijen het daarover eens zijn. En dat waren de Atjehnezen beslist niet.
Kapitein der artillerie Borel
Er volgden nog enkele gevechten op de 29ste januari, een aanval op het bivak te Penajoeng op 12 februari en daarnaast nog het echec Romswinckel op 16 april (een nederlaag tegen de Atjehnezen, die een versterking pal onder de wallen van de Kraton hadden kunnen opwerpen omdat er geen patrouilles plaats hadden).
Majoor Romswinckel
De manschappen waren verplicht de proclamaties van Van Swieten verder te verspreiden onder de "verslagen" Atjehnezen; de toon daarvan was bevoogdend en aanmatigend. De opperbevelhebber zelf hield zich intussen onledig met het ontvangen van (waarschijnlijk) spionnen en Atjehnese passanten, aan wiens oordeel hij meer waarde hechtte dan aan het oordeel van zijn eigen manschappen (getuige het: hij, de onbekwame, subalterne kapitein Borel over kapitein Borel, of hij, de vechtmajoor over majoor Romswinckel, of hij is avontuurlijk en mist besef van de hogere krijgskunde over generaal Verspijck.
Officieren in bezetting te Koeta radja in Atjeh tijdens de tweede expeditie
KNIL-artillerie gelegen aan de hoofdweg in bivak Penajoeng bij Koeta radja tijdens de tweede Atjeh-expeditie
Aan Gigien betaalde hij 24.000 guldens, zodat daar de Nederlandse vlag gehesen werd. Dit zogenaamde kopen van de vlag bracht onder menigeen een gevoel van wrevel teweeg omdat het niet strookte met de Nederlandse waardigheid. Maar Van Swieten meende dat onderworpenheid beter door kopen dan door vechten bereikt kon worden en zag er niets onwaardigs in.
Benting Penajoeng van het KNIL in de noordwesthoek van de kraton te Koeta radja tijdens de tweede Atjeh-expeditie1874
De oostelijke zijde van de Benting Penajoeng van het KNIL in de noordwesthoek van de kraton te Koeta radja tijdens de tweede Atjeh-expeditie
De wrange erfenis
Op 26 april (dus een week na het echec Romswinckel) vertrok generaal van Swieten met de hoofdmacht naar Batavia om "de palm der overwinning" te vieren. De manschappen van zijn leger, die in Atjeh moesten achterblijven, moesten de tijd zien te doden (er mochten geen offensieve acties plaatsvinden, volgens de door Van Swieten nagelaten order en daar waren nu dan ook geen manschappen genoeg meer voor) in een desolate, onveilige stelling, waar cholera en vijanden vrij spel hadden en waar na een overstroming de lichamen van hun begraven metgezellen weer boven de aarde kwamen, waardoor er wekenlang een lijkenlucht hing.
Groepje KNIL militairen op terrein binnen de benting te Atjeh 1874
Daarnaast moesten ze lijdelijk toezien hoe nabij het verlaten bivak Penajoeng andere gestorven kameraden door de Atjehnezen werden opgegraven en verminkt. Generaal Pel zou aan deze niet zo fraaie erfenis nog een zware dobber hebben. Ook in latere jaren bleef generaal van Swieten zich intensief met de politiek in Atjeh bezig houden, hetgeen later de machinaties tot gevolg zouden hebben die tot het aftreden van generaal van der Heijden en het desastreuze optreden van de civiel commissaris Pruijs van der Hoeven zouden leiden.
Veldwacht aan de oostelijke zijde van het bivak Penajoeng bij Koeta radja tijdens de tweede Atjeh-expeditie
Koning Willem III stichtte op 12 mei 1874 een Atjeh-medaille 1873-1874. De medaille werd niet alleen voor de eerste expeditie naar Atjeh maar ook voor aanwezigheid in Atjeh gedurende de eerste zes maanden van de Tweede expeditie naar Atjeh verleend. Bijzonder is dat de dragers van deze Atjeh-medaille ook een gesp met de opschrift "ATJEH 1873-1874" op het lint van het Ereteken voor Belangrijke Krijgsbedrijven mochten dragen.
Militaire Willemsorde, Ereteken voor Krijgsbedrijven en Officierskruis
Er werden ook kruisen van de Militaire Willems-Orde en Medailles voor Moed en Trouw uitgereikt aan hen die buitengewone moed, beleid en trouw hadden getoond. Een opvallend persoon bij deze uitreikingen was deThringse edelman von Bltzingslwen, over wie de opperleiding van de expeditie zeer te spreken was, en die de eretitel eerste flankeur van het Nederlands Indische leger verwierf, evenals het ridderschap in de Militaire Willems-Orde.
Eervolle vermelding
Bron; Wikipedia/Geheugen van Nederland/NIMH
De tweede expeditie naar Atjeh was het vervolg op de mislukte eerste expeditie naar Atjeh van het Nederlands Indisch leger.
Generaal van Swieten
Voorbereiding
De expeditie duurde formeel van 20 november 1873 (inscheping van generaal van Swieten en zijn troepen naar Atjeh) tot 26 april 1874 (inscheping van de generaal naar Java met de hoofdmacht). Oorspronkelijk was door gouverneur-generaal Loudon bepaald dat generaal Verspijck het opperbevel zou voeren maar hij veranderde, onder invloed van zijn adjudant, van mening en meende er juist aan te doen de dan reeds lang gepensioneerde generaal van Swieten aan te stellen in de functie van opperbevelhebber en regeringscommissaris. Een van diens eerste daden was de troepenmacht met een derde te verminderen, en van het restant nog eens een derde (de zogenaamde Padangse brigade) te Padang achter te laten als reserve. Ook het aantal transportschepen werd beperkt, waardoor de cholera tot volle bloei kon komen tijdens de overtocht, gedurende welke de soldaten opeengepakt zaten. In zijn eerste dagorder van 21 november 1873 bedreigde van Swieten zijn eigen manschappen met de dood als zij kampongs in brand zouden steken.
Landingsdivisie van mariniers en marine aan het begin van de Atjeh-oorlog 1873
De eigenlijke expeditie
Uiteindelijk door cholera en gebrek aan drinkwater gedwongen vond op 9 december de landing plaats. Oorspronkelijk was het plan van generaal Verspijck om met een tweede colonne aan de westkust van Sumatra eveneens te landen en dan van 2 kanten de Kraton te naderen. Van Swieten wees dit plan af, trok op een zeer trage wijze naar Penajoeng, bleef hier dagen dralen om uiteindelijk op 6 januari de Mesigit van voren, zonder voorafgaande verkenningen, aan te vallen en uiteindelijk met veel verlies aan manschappen in te nemen (met name onder het derde bataljon infanterie onder leiding van commandant en majoor Cavalj vielen veel doden en gewonden).
Artilleristen van het KNIL tijdens de tweede Atjeh-expeditie
Groepsfoto van officieren der militaire administratie in Koeta radja tijdens de tweede Atjeh-expeditie
Er was door de Atjehnezen een enveloppe voor de Mesigit aangelegd, waarvan generaal van Swieten, door het gebrek aan verkenningen, onwetend was. Daarnaast achtte hij het nodig zijn acht informanten (die het terrein kenden) uit kostenoverwegingen heen te zenden. Wederom volgde nu een periode van passiviteit, zonder verkenningen, en pas op 24 januari werd de Kraton (weer frontaal) aangevallen, zodat de vijand alle tijd had om bijtijds weg te komen.
Groepsfoto van onderofficieren van het KNIL te Atjeh tijdens de tweede expeditie
Van Swieten achtte nu de oorlog beindigd en schreef dit in proclamaties aan het "verslagen" Atjehnese volk. Kapitein der artillerie Borel schreef hier terecht over dat een oorlog pas ten einde is als beide partijen het daarover eens zijn. En dat waren de Atjehnezen beslist niet.
Kapitein der artillerie Borel
Er volgden nog enkele gevechten op de 29ste januari, een aanval op het bivak te Penajoeng op 12 februari en daarnaast nog het echec Romswinckel op 16 april (een nederlaag tegen de Atjehnezen, die een versterking pal onder de wallen van de Kraton hadden kunnen opwerpen omdat er geen patrouilles plaats hadden).
Majoor Romswinckel
De manschappen waren verplicht de proclamaties van Van Swieten verder te verspreiden onder de "verslagen" Atjehnezen; de toon daarvan was bevoogdend en aanmatigend. De opperbevelhebber zelf hield zich intussen onledig met het ontvangen van (waarschijnlijk) spionnen en Atjehnese passanten, aan wiens oordeel hij meer waarde hechtte dan aan het oordeel van zijn eigen manschappen (getuige het: hij, de onbekwame, subalterne kapitein Borel over kapitein Borel, of hij, de vechtmajoor over majoor Romswinckel, of hij is avontuurlijk en mist besef van de hogere krijgskunde over generaal Verspijck.
Officieren in bezetting te Koeta radja in Atjeh tijdens de tweede expeditie
KNIL-artillerie gelegen aan de hoofdweg in bivak Penajoeng bij Koeta radja tijdens de tweede Atjeh-expeditie
Aan Gigien betaalde hij 24.000 guldens, zodat daar de Nederlandse vlag gehesen werd. Dit zogenaamde kopen van de vlag bracht onder menigeen een gevoel van wrevel teweeg omdat het niet strookte met de Nederlandse waardigheid. Maar Van Swieten meende dat onderworpenheid beter door kopen dan door vechten bereikt kon worden en zag er niets onwaardigs in.
Benting Penajoeng van het KNIL in de noordwesthoek van de kraton te Koeta radja tijdens de tweede Atjeh-expeditie1874
De oostelijke zijde van de Benting Penajoeng van het KNIL in de noordwesthoek van de kraton te Koeta radja tijdens de tweede Atjeh-expeditie
De wrange erfenis
Op 26 april (dus een week na het echec Romswinckel) vertrok generaal van Swieten met de hoofdmacht naar Batavia om "de palm der overwinning" te vieren. De manschappen van zijn leger, die in Atjeh moesten achterblijven, moesten de tijd zien te doden (er mochten geen offensieve acties plaatsvinden, volgens de door Van Swieten nagelaten order en daar waren nu dan ook geen manschappen genoeg meer voor) in een desolate, onveilige stelling, waar cholera en vijanden vrij spel hadden en waar na een overstroming de lichamen van hun begraven metgezellen weer boven de aarde kwamen, waardoor er wekenlang een lijkenlucht hing.
Groepje KNIL militairen op terrein binnen de benting te Atjeh 1874
Daarnaast moesten ze lijdelijk toezien hoe nabij het verlaten bivak Penajoeng andere gestorven kameraden door de Atjehnezen werden opgegraven en verminkt. Generaal Pel zou aan deze niet zo fraaie erfenis nog een zware dobber hebben. Ook in latere jaren bleef generaal van Swieten zich intensief met de politiek in Atjeh bezig houden, hetgeen later de machinaties tot gevolg zouden hebben die tot het aftreden van generaal van der Heijden en het desastreuze optreden van de civiel commissaris Pruijs van der Hoeven zouden leiden.
Veldwacht aan de oostelijke zijde van het bivak Penajoeng bij Koeta radja tijdens de tweede Atjeh-expeditie
Koning Willem III stichtte op 12 mei 1874 een Atjeh-medaille 1873-1874. De medaille werd niet alleen voor de eerste expeditie naar Atjeh maar ook voor aanwezigheid in Atjeh gedurende de eerste zes maanden van de Tweede expeditie naar Atjeh verleend. Bijzonder is dat de dragers van deze Atjeh-medaille ook een gesp met de opschrift "ATJEH 1873-1874" op het lint van het Ereteken voor Belangrijke Krijgsbedrijven mochten dragen.
Militaire Willemsorde, Ereteken voor Krijgsbedrijven en Officierskruis
Er werden ook kruisen van de Militaire Willems-Orde en Medailles voor Moed en Trouw uitgereikt aan hen die buitengewone moed, beleid en trouw hadden getoond. Een opvallend persoon bij deze uitreikingen was deThringse edelman von Bltzingslwen, over wie de opperleiding van de expeditie zeer te spreken was, en die de eretitel eerste flankeur van het Nederlands Indische leger verwierf, evenals het ridderschap in de Militaire Willems-Orde.
Eervolle vermelding
Bron; Wikipedia/Geheugen van Nederland/NIMH
Atjeh-oorlog (periode 1874-1876)
De Atjeh-oorlog: onder leiding van kolonel Pel (1874-1876) was het vervolg op de tweede expeditie naar Atjeh van het Nederlands Indisch leger.
Generaal Pel
Begintijd
Generaal van Swieten had het opperbevel van de troepen te Atjeh in april 1874 overgedragen aan kolonel Pel, met de instructie om voort te gaan op de ingeslagen weg, nu de Kraton in het bezit van de Nederlandse troepen was, namelijk hoofden en bevolking, bij voorkeur langs minnelijke weg, tot onderwerping brengen. Naar het stelsel van Van Swieten moest de verdediging passief blijven; men diende de vijand niet op te zoeken in zijn goed aangelegde en verdedigde stellingen, als ze de Nederlandse troepen niet hinderden. De troepen die achterbleven, na het vertrek van de hoofdmacht, waren vijf halve bataljons infanterie: het rechterhalf 2de onder majoor M.A.E. Phaff, het rechterhalf 3de onder luitenant-kolonel Wiegand, het linkerhalf 3de onder majoor F.B.A. Grooss, het rechterhalf 9de onder majoor C.J. Knoote en het linkerhalf 9de onder majoor Romswinckel; onder majoor van Zijll de Jong, de 6de compagnie artillerie met 6 korte bronzen kanonnen van 12 cm., 6 zware getrokken bronzen kanonnen van 8 cm., 12 gladde ijzeren kanonnen van 9 cm., 2 mitrailleuses en 4 bronzen mortieren van 20 cm; de derde compagnie berggeschut, met 6 lichte bronzen getrokken kanonnen van 8 cm., 6 mortieren van 12 cm. en 60 paarden; 5 genie-officieren met 109 onderofficieren en manschappen onder majoor der genie W.J. Leers; de nodige intendance en geneeskundige dienst, personeel voor militaire verkenningen en ordonnance-dienst; te samen 128 officieren, 1.788 Europese onderofficieren en minderen, 176 Afrikanen (ook wel Orang Blanda Itam genoemd), 489 Ambonezen en 698 inlanders; op Poeloe Bras bevond zich een detachement van het Korps Mariniers voor de bouw van de Willemstoren. Met deze macht moest kolonel Pel zijn opdracht uitvoeren.
De Kraton als hoofdkwartier zou later een slechte keuze blijken te zijn. Kolonel Pel kon echter niets anders doen dan zich volgens plan terugtrekken in een afwachtings gebied met de kraton als hoofdkwartier, vanuit de gedachte dat de kraton het centrum van de macht was. Aan dit gebied werden vervolgens de volgende eisen gesteld. Om aan alle eisen te voldoen werd het een gebied voldoen werd het vanuit een tactisch oogpunt een onmogelijk te verdedigen gebied. Bovendien had de kraton geen enkele strategische waarde, het was puur geestelijk. Deze politiek zou bekend komen te staan als de Benteng Politiek. Een belangrijke voorwaarde was dat de kraton ten allen tijde gemeenschap met de rede te bezitten.
Gezicht in de Kraton noordkant
Er bestonden twee mogelijkheden, tw. vanuit de kraton via de Kroeeng Daroe en de Atjeh rivier richting het strand. De marine wees er nadrukkelijk bij herhaling op dat de monding van de Atjeh Rivier in zee gedurende bepaalde perioden van het jaar onbevaarbaar zou zijn in verband met de branding en verschuivende zandbanken. Verder kon de rivier tijdens zware Moesson gevaarlijk zijn. Een vereiste hierbij was dat de rechteroever vanaf Koeta Radja volledig in onze handen moest zijn. Als verdediging van de rechteroever, de zgn. Oosterlinie, werd de Pedirdijk aangewezen. De tweede mogelijkheid was over land via de zgn. Sultansweg. Voor deze route was het nodig om een post te bezitten te Oleh Leh. Om de weg te beschermen werd in alle haast de Westerlinie aangelegd. Met de moesson op komst in Mei was het snel veiligstellen van deze route van levensbelang. De kraton was een dermate ongezond verblijf dat het leger steeds verder "wegsmolt" (bij overstromingen kwamen oude graven aan de oppervlak en hing er wekenlang een lijkenlucht), en het moreel van de troepen steeds slechter werd. Generaal van Swieten had aldus een zeer slechte erfenis nagelaten. Dag in dag uit werden de troepen getart door de Atjehnezen. 's Nachts liep men gevaar overrompeld en uitgemoord te worden, in de onveilige, aan twee zijden dicht begroeide kraton.
Officieren
De buitengewoon slechte gezondheidstoestand van het leger
Terwijl Van Swieten op als held werd ingehaald in Batavia, was binnen een maand na zijn vertrek van de totale Nederlandse troepenmacht al bijna 50% uitgeschakeld (ziek, gesneuveld of gewond). De sterfte onder de troepen was buitengewoon groot, met de dwangarbeiders was het nog slechter gesteld. Sommige compagnien konden geen 30 man meer onder de wapenen brengen van de 125 man organieke sterke. In zijn rapporten aan de regering verbloemde Kolonel Pel de zorgwekkende situatie in Atjeh niet. Met klem drong hij aan op spoedige toezending van versterkings- en aanvullingstroepen, zomede van geschut met het nodige personeel en munitie. Op 25 november 1874 werd door de genie gestart met het boren van een artesischen water put. Dat werk was dringend nodig, want er bestond in het hoofdkwartier dringend behoefte aan zuiver drinkwater. De gezondheidstoestand had zich in november 1874 nog niet verbeterd. Meer dan 700 zieken en gewonden werden eind november 1874 in de ambulances verpleegd. 11 officieren en bijna 200 manschappen zouden op 8 en 9 december 1874 naar Java gevacueerd worden aan boord van de 3 stoomschepen waarmee het 5e en het 10e bataljon infanterie gekomen waren, waardoor de ambulance weer wat meer lucht kreeg. In februari 1875 was de gezondheidstoestand nog steeds buitengewoon slecht. Allerlei ziekten, waaronder voornamelijk cholera, hadden op vreselijke wijze onder de troepen en koelies huisgehouden, niet alleen te Kota Radja maar ook in de bentengs. Alleen al in de ambulances te Kota Radja stierven die maand bijna 500 mensen, waaronder ca. 270 militairen. Gemiddeld dus 15 a 18 per dag, maar er waren zelfs dagen bij waarop het sterftecijfer tot zelfs 30 per dag klom. Het 5e bataljon infanterie, dat op 9 december 1874 met 500 man (voornamelijk Europeanen) vanuit Java was aangekomen, kon half februari 1875 nog slechts 100 bruikbare soldaten op de been brengen. Ondertussen was wel gebleken dat de kraton een slechte keuze was geweest met oog op de gezondheid maar er was nu geen weg meer terug. De toestand was zo onrustbarend dat men krachtige maatregelen moest nemen om ondergang van het gehele leger te voorkomen. Het hoofdkwartier in de kraton leek wel een grote ziekeninrichting hetgeen de kans op besmetting vergrootte en het moreel van de troepen geen goed deed. Voortdurend zag men lijken worden afgevoerd, gewikkeld in een sprei en door middel van een op wielen geplaatste brancard naar het kerkhof te K.Podjoet gebracht. Een eerste belangrijke stap was het overbrengen van de ambulances naar de rechteroever van de Atjeh Rivier, op de grasvlakte van Pantej Perak aan de zuidzijde van Penajoeng, waar een uitstekende gelegenheid tot bouwen bestond.
Voor de Atjehers was de strijd nu pas begonnen
Aanvankelijk zette kolonel Pel de politiek voort van zijn voorganger Van Swieten; afwachten tot de Atjehers hun onderwerping vrijwillig kwamen aanbieden. Dat de werkelijkheid lag anders voor de Atjehers en dat de strijd pas net begonnen was, bleek al toen in de nacht van 26 op 27 april 1874 de Atjehers massaal Marassa, het grondgebied van onze enige bondgenoot Teukoe Nek, aan om zodoende met de moesson op komst de weg naar de rede af te snijden en de verraders te straffen. De Marassanen zelf wisten de aanval op het nippertje af te slaan. Twee compagnin Afrikanen van het linker half 2e bataljon infanterie die gelegerd waren in Kampong Djawa werden direct naar Marassa en Lam Permeij gezonden om onze bondgenoot te beschermen. Door de aanval werd pijnlijk duidelijk hoe kwetsbaar de Nederlandse troepen waren en dat de Atjehers fanatieke en energieke tegenstanders waren die een “perang sabil” of “Djihad” (heilige oorlog) hadden afgekondigd tegen de Nederlandse “Kaffirs” (heidenen). Reeds de eerste nacht dat de troepen de reede verlaten hadden werd het nieuwe hoofdkwartier in de kraton, bij herhaling door de vijand gealarmeerd en moest de gehele bezetting onder de wapens komen. Op verschillende plaatsen in de omtrak werd op karbouwen hoorns geblazen of op gongs geslagen; er was blijkbaar iets aan de hand. De manschappen van zijn leger, die in Atjeh moesten achterblijven, moesten de tijd zien te doden (er mochten geen offensieve acties plaats vinden, volgens de door Van Swieten nagelaten order en daar waren nu dan ook geen manschappen genoeg meer voor) in een desolate, onveilige stelling, waar cholera en vijanden vrij spel hadden. Ondertussen begonnen de Atjehers de kraton meer en meer te naderen en vlogen de kogels iedere dag door de binnen ruimte. Men kon de tegenstanders vaak niet zien, maar wel horen. Zo was een veel gebruikte tactiek van de Atjehers om vooral ’s nachts maken van geluid met gongs en hoorns. Het gevolg was dat de Nederlandse troepen vaak geen oog dicht konden doen. Zowel onder de officieren als de manschappen heerste ondertussen een zeer gedrukte stemming. Kolonel Pel besefte dat het zo niet langer door kon gaan en dat de kraton middels bentengs beschermd moest worden maar kon verder weinig doen dan wachten op versterking door het gebrek aan mobiele troepen. In mei 1875 was de linie van Pel gereed. Het Nederlandse hoofdkwartier in de Kraton te Koeta Radja moest veilig zijn. De kraton was een moeilijk te beschermen gebied met een rivier de Kr Daroeh door het midden. Vanuit het zuiden was de Kraton zeer kwetsbaar wegens het gebrek aan een verdedigings wal. Besloten werd om het dicht begroeide terrein rondom de kraton op te ruimen en de kraton op een afstand van 1200 tot 1500 passen te omringen met een beschermende rij posten of buitenwerken (Zuider Linie), die de vijand op veilige afstand konden houden. De Zuiderlinie moest vervolgens aansluiten aan de Wester- en Oosterlinie om zo het gehele gebied af te sluiten. Pas na aankomst van nieuwe troepen was Pel in staat het contact met de rede te herstellen en te Oele Leh een (improvisorisch) brughoofd aan te leggen. Hij werd door de omstandigheden verder gedwongen een reeks van versterkingen aan te leggen en vijandelijke bentengs uit te schakelen.
Militairen van het KNIL op de Kraton 1874
De Linie van Pel, Uitvoering van de Bentengpolitiek, april 1874 – 12 Juni 1875
Hand in hand met het beschikbaar komen van voldoende troepen werd in de loop van 1874 en eerste helft van 1875 gewerkt aan de aanleg en versterking van de linie rondom Koeta Radja, die de “Linie van Pel” zou gaan heten. Op 11 juni 1874 kwam dan eindelijk het Stoomschip Baron Sloet van de Beele met 400 man versterking en op 12 juni ankerde ook de stomer Prins Alexander ter rede van Oleh Leh met een paar honderd man aanvullingstroepen. Verder werden de voorraden aangevuld die ondertussen aardig geslonken waren. Hierdoor kreeg Pel wat meer armslag voor het realiseren van de afsluitingslinie. Op 30 juni 1874 arriveerden wederom 100 man aanvulling van Java ter vervanging van zieken en gewonden. Op 21 augustus 1874 arriveerde een voltallige compagnie van het 6e bataljon infanterie uit Padang gevolgd op 11 september 1874 door nog eens twee cie en de staf van het 6e bataljon infanterie. Op 22 september 1874 werd een tweede compagnie Vesting Artillerie opgericht. Begin oktober 1874 volgde de ontbrekende cie van het 6e bataljon infanterie uit Padang samen met een compagnie van het Korps Mariniers die reeds sedert 6 maanden te Padang Pandjang (Westkust van Sumatra) in garnizoen gelegen had in afwachting op inzet op het oorlogs toneel. Deze troepen kwamen goed van pas want het oprichten van de drie posten te Langkroek eind september 1874 had de vraag naar extra troepen vergroot. Bovendien werden op dat moment meer dan 600 zieken in de ambulance te K. Radja verpleegd. Het aantal bentengs stond vooraf niet vast maar de kunst was om maximaal effect te bereiken met een minimaal aantal posten gelet op de beperkte troepen middelen. Zodoende ontstonden er posten maar werden er ook posten weer opgeheven als ze onvoldoende nut bezaten. De bentengs werden aanvankelijk onder bijzonder zware (weers-) omstandigheden aangelegd. Zo liep de hele vallei van de Atjeh rivier in December 1874 onder water als gevolg van de zware Moesson regenval (vanaf Mei). Bij vrijwel iedere benteng moesten voor aanvang van de werkzaamheden zeer felle gevechten met fanatieke Djihad strijders worden geleverd.
Na gelang de stelling zich begin 1875 verder uitbreidde, werd het aantal posten dat zijn recht van bestaan verloren had groter. Toch besloot Pel om de posten niet direct te ontmantelen ondanks de grote druk die dit gaf op de beschikbare mobiele troepenmacht. Onder de posten die sedert kortere of langere tijd hun recht van bestaan verloren hadden behoorden Merdoewati (K.Loeng), Lampasej en Kampong Djawa in het Marassa gebied en verder oostwaarts van de rivier, de posten Marine Benteng, Penajoeng, Kota Radja Bedil, Lamara-West, Lamgkroek-West, Lemboe-Noord en de zgn. Rivier-Benteng (Lemboe-Zuid). Ook in de Zuider- en Wester linie waren nog enige posten die hun betekenis verloren hadden en toch bezet bleven, zoals Pendetti, Blang Tjoet, de Ooster-Benteng, Lampoe Oek en Mandarsa Poeti. In het begin van mei 1875, 1 zwaar jaar na de aanvang, was de geplande aansluiting tussen de posten van de Zuider- en Westerlinie verkregen en bezaten wij een linie die liep Blang Tjoet, aan de linker oever van de Atjeh Rivier, westwaarts over Longbatta Mesigit, Lohong, Lamara, Gitjiel, Setoe, Lamteboe, Poengej Blang Tjoet, Poe Oe, Soerian en Blang Oe tot aan het zeestrand te Oleh Leh. Kota Radja was nu dus aan de zuid- en oost. De stelling van Kota Radja werd aan alle zijden beschermd door een keten van forten; het contact met de zee was, ook langs de Atjeh-river, redelijk verzekerd; het voormalige sultansgebied was in Nederlandse handen, alsmede Marassa, Longbatta en een deel van de III Moekims.
Voor de Kraton
Aanval op Longbatta, 31 december 1874
Allereerst werden nu het landschap Marassa en verschillende punten aan de rechteroever van de Atjeh-rivier als ook ten zuiden en zuidwesten van de hoofdplaats, de Kraton of Kota Radja, bezet. Er werd overgegaan tot de aanleg van een zeehoofd te Oeleh Leh en werd er een spoorlijn aangelegd tussen Kota Radja en die plaats; er werd daarnaast een vuurtoren (de Willemstoren) gebouwd te Poeloe Bras. In Groot-Atjeh was geen spoor van toenadering te bekennen; met de vijand werd op 20 juni 1874 een hardnekkig gevecht gevoerd om een aantal punten, die door de Nederlandse troepen bezet moesten worden om de vrije vaart op de Atjeh-rivier te herstellen. De vijand, naar schatting 3.000 Pedirezen, had stelling genomen in de kampongrand van Lampoeloe en in de dichtbegroeide rand van het oude bivak te Penajoeng. De toestand ten noorden van Kota Radja mocht na het bezetten van Lemboe en Kota-Alam redelijk zijn, Longbatta zuidoostwaarts was stevig versterkt en het hoofd daarvan dacht aan geen onderwerping. Aanhoudende regen en overstromingen beletten de troepen offensief optreden terwijl ook versterking van die troepen hard nodig was; pas op de laatste dag van 1874 kon tot de aanval op Longbatta worden overgegaan. Kolonel Pel nam zelf de algemene leiding op zich; met het eigenlijke commando werd overste Wiegand (tweede commandant en chef van de staf) belast; er zou in twee colonnes worden geageerd; het rechterhalf vijfde zou Longbatta in front aanvallen, het andere bataljon zou een omtrekkende beweging maken; al bij het aannemen van de gevechts-formatie werden de Nederlandse troepen ontdekt en beschoten; twee bentings, tussen Kota Radja en Lampoe Oek gelegen, werden stormenderhand veroverd. Nu pas kon de gehele colonne naar het oosten oprukken. In kampong Lampoe Oek werden geen vijanden gevonden maar het terrein leverde grote moeilijkheden op; men kon niet in verbinding treden met de andere colonne en men keerde terug naar de bentings die 's morgens genomen waren; intussen waren twee compagnien van het rechterhalf 3de bataljon naar het zuiden, naar kampong Atoeh gemarcheerd, om de beweging van de eerste colonne te steunen; door het dichtbegroeide terrein kwamen zij niet in aanraking met het rechterhalf 5de terwijl ook haar signalen verkeerd begrepen werden. De derde colonne was doorgedrongen tot een grote sawah, door de kampongs Longbatta, Blang Tjoet en Lohong ingesloten; de vijand had in de kampongrand drie versterkingen aangelegd die werden veroverd, evenals de Mesigit. De colonne-commandant rukte nu met twee compagnien naar Kampong Long op, dat was gelegen tussen Lohong en de Mesigit Longbatta; door een misverstand werd er geen bezetting achtergelaten in de veroverde benting en evenmin in de Mesigit; toen de troepen uit Long terugtrokken volgden zij een galangan, die hen door een aantal modderpoelen voerde; de Atjehnezen drongen zo dicht op dat de terugtocht ontaardde in een verwarde vlucht, waarbij het niet meer mogelijk was de doden mee te voeren en zelfs niet de gewonden; meerdere soldaten benamen zich het leven om niet in de handen van de vijand te vallen; herhaaldelijk deden de Atjehnezen klewangaanvallen en deze terugtocht kostte de Nederlandse troepen 42 doden en gewonden. Een compagnie van het rechterhalf 3de bataljon werd van Kota Radja gezonden om de veroverde stelling bij Longbatta-Mesigit te bezetten en de colonne keerde, van alle kanten beschoten, terug naar Pakan Atjeh.
De situatie in Kota Radja
In de hoofdvestiging liet de toestand aan het begin van het jaar 1875 nog veel te wensen over; er was gebrek aan goed drinkwater, het veldhospitaal moest meer zieken opnemen dan waarvoor de ziekenzalen waren bestemd zodat veel militairen, die met andere kwalen werden opgenomen, overleden aan cholera of dysenterie. Tussen 11 en 28 februari overleden 167 man aan cholera, niet minder dan 141 daarvan waren oorspronkelijk met andere ziekten opgenomen. De koele nachten, de vochtige dampkring en de zware diensten droegen ertoe bij om de gezondheidstoestand bedenkelijk te doen worden terwijl de vele sterfgevallen ongunstig werkten op het weerstandsvermogen van de soldaat. In het bestuur van het Nederlands-Indische gouvernement was verandering gekomen; gouverneur-generaal Loudon trad op 26 maart 1875 af en werd opgevolgd door van Lansberge; Te Atjeh waren inmiddels alle linies verbeterd en was aldus het veroverde gebied verder afgesloten; generaal-majoor Pel verkreeg drie maanden verlof om zijn gezondheid te doen herstellen in Buitenzorg en zijn positie werd waargenomen door kolonel Wiggers van Kerchem (8 juni 1875).
De stelling van Kota Radja werd aan alle zijden beschermd door een keten van forten; het contact met de zee was, ook langs de Atjeh-river, redelijk verzekerd; het voormalige sultansgebied was in Nederlandse handen, alsmede Marassa, Longbatta en een deel van de III Moekims. De 23ste juli 1875 werd bovendien de Willemstoren op Poeloe Bras ingewijd.
Afwijking van het stelsel Van Swieten
Generaal Pel was afgeweken van het stelsel-van Swieten, dat zich wilde bepalen tot een actieve verdediging van de hoofdstelling zelf; deze stelling was door zijn opvolger nu beveiligd door een bijna aaneengeschakelde kring van posten, waarvan het nadeel was dat de macht door het bezetten van een zo groot aantal verdedigingswerken te veel versnipperd werd. De verkregen resultaten konden, ondanks behaalde overwinningen en de uitbreiding van de Nederlandse stelling in vijandelijk gebied, de generaal zelf niet voldoen; een afwachtende houding kwam hem niet geraden voor tegenover een hardnekkige vijand, die zich alleen met de uiterste inspanning liet terugdrijven. Hij meende dus zodra het mogelijk was de operaties te hervatten en wel door over te gaan tot het bezetten van de lijn Kroeng Raba, aan de westkust tot Kroeng Raja, aan de noordkust, om de vijand naar het binnenland terug te dringen en zijn communicatie met de zee en de kuststaten af te snijden; op deze manier dacht hij het volk te isoleren en te dwingen zich te onderwerpen; het ingesloten gebied zou dan onder het rechtstreekse bestuur van het Nederlandse gouvernement komen. In de maand november 1875 keerde Pel terug naar Atjeh; in de houding van de vijand was gedurende zijn afwezigheid geen verandering gekomen; Longbatta-Mesigit en Lamteboe waren aanhoudend beschoten, de Atjehnezen hadden nieuwe versterkingen aangelegd en waren van plan om een aanval op Oeleh Leh te doen. Een krachtig offensief optreden was echter niet mogelijk in verband met de beschikbare troepenmacht; dit deed de geestkracht van de Atjehnezen alleen maar toenemen en de vijand trachtte nu de Nederlandse posten door veldwerken te omringen. In de nacht van 21 op 22 november wist hij zelfs de versterking te Longbatta binnen te dringen en de manschappen aldaar te overvallen; deze aanval kostte de troepen 13 gewonden. Pas de 26ste december kon weer offensief opgetreden worden omdat intussen het bataljon Barisan, onder bevel van overste Engel en kort daarna het 8ste bataljon onder majoor van Teijn te Atjeh waren aangekomen.
Afvoeren van doden van het slagveld 1875
Generaal Pel ontving een nieuwe instructie, in acht te nemen bij een krachtige hervatting van de militaire operaties in Groot Atjeh; in artikel 1 daarvan stond voorgeschreven: "Het eerste doel waarna gestreefd moet worden is de verovering dan wel onderwerping van de VI Moekims - het zogenaamde gebied van Toekoe Nanta - in de sagi XXV Moekims. Indien, na de val der VI Moekims, het district der IV Moekims niet vrijwillig in onderwerping komt moet ook dit veroverd en Kroeng Raba bezet worden. Daarna moeten de IX Moekims, voor zover die nog niet veroverd mochten zijn, in bezit worden genomen; een en ander teneinde de verbinding tussen het bevriende staatje Kloewang aan de westkust en de Nederlandse vestigingen in Groot-Atjeh te verkrijgen en het contact van de vijand met de aan de westkust gelegen staatjes, zowel ter land als ter zee, af te snijden. Er mogen geen pogingen worden aangewend tot verdere uitbreiding langs de westkust maar voorlopig dient men er toe over te gaan het gebied ten oosten van de Atjeh-rivier tot aan de zee van vijanden te zuiveren. Te beginnen met Kwala Gigien zal daarna Kwala Lo en tenslotte Kroeng Raja, dat voorlopig de uiterste oostelijke post aan zee moet blijven, in bezit worden genomen. "
Gezicht in Oeleh Leh 1876
ervatting van de krijgsverrichtingen onder Pel
Gezicht op Oeleh Leh
De VI Moekims waren dus het doel van de eerste operaties; te Mibouw en te Ketapan Doewa zouden versterkingen worden aangelegd; de door Pel aangewezen troepen werden verdeeld in drie colonnes; Mibouw en de versterkingen ten zuiden van van Gitjiel Olejlo werden veroverd (waarbij eerste luitenant von Ende sneuvelde); majoor Mekern werd tijdens de gevechten dodelijk getroffen; te Mibouw werden niet twee - zoals aanvankelijk in de bedoeling lag - maar, om in de rug gedekt te zijn, drie posten opgericht. De volgende dag werd kampong Ketapan Doewa door majoor van Teijn bezet; de 27ste en de 28ste december werd het zuidelijke deel van kampong Penjarat bezet; luitenant kolonel Meijer veroverde de 29ste december Djempit en de Mesigit. Op het einde van het jaar 1875 waren de troepen, na een veldtocht van zes dagen, meester van de VI Moekims; de vijandelijke linie tegenover de Nederlandse stelling ten zuiden van Kota Radja was doorgebroken. In de nieuwjaarsnacht deed de vijand een aanval op het bivak maar werd op de vlucht gedreven; Pel besloot nu vanuit Blang Kala op te rukken en na het oprichten van diverse posten werd overgegaan tot de operaties in de IV Moekims, waarheen Toekoe Nanta en zijn volgelingen waren teruggetrokken. Men moest nu de kloof van Blang Kala forceren; de vlakte van de IV Moekims werd na diverse scherpe gevechten bereikt en op 18 januari 1876 werd Kroeng Raba bezet. De IV Moekims waren nu onderworpen en al na de overwinning, behaald in de kloof van Blang Kala, waren de hoofden vrijwillig in onderwerping gekomen.
Op de 28ste januari startte de veldtocht tegen de IX Moekims; met drie colonnes werd geageerd tegen Boekit Daroe en Boekit Terin; beide kampongs werden veroverd; de 31ste werd de Mesigit Oeleh-soesoe aangevallen en werden ook Atoeh en de Mesigit Biloel bezet; de 4de februari werd in noordelijke richting voortgerukt naar Lamsajoeng, teneinde in contact te komen met de oosterlinie en werd doorgedrongen tot de linie van Pagger Ajer, die door de Atjenezen ontruimd was. Nu diende het terrein ten oosten van de Atjeh-rivier nog op de vijand veroverd te worden; dan zou het plan, door generaal Pel ontworpen, geheel zijn uitgevoerd. Op de 13de februari werd een begin gemaakt met de tocht naar Kwala Gigien en, naar gelang de omstandigheden, verder naar Kroeng Radja, dat de uiterste oostelijke post aan zee zou worden; gedurende deze tocht werden weer hevige gevechten geleverd. In de nacht van 23 op 24 januari werd door de vijand een aanval beraamd op Lemboe noordoost; deze overvalling kostte het leven aan eerste luitenant W.D.C. Regensburg, twee minderen en er vielen 22 gewonden. De 8ste februari vond de ramp te Atoeh plaats: het transport onder kapitein J.M.E. van Swieten (2 officieren en 60 minderen) werd overvallen bij Atoeh; van de 47 gewapende mannen, die niet tegen 300 met klewang bewapende Atjehnezen opgewassen waren, werd het merendeel afgemaakt; met slechts 13 man wist luitenant J. Bosman Atoeh te breiken maar hij stierf nog die nacht aan een cholera-aanval. Inmiddels werd de tocht naar Kwala Gigien voortgezet: de troepen maakten zich meester van Meroe, waarna de versterkte kampong Lampermej werd genomen, de volgende dag gevolgd door Tjapoetoe; bij de verovering van deze laatste stelling vielen aan Nederlandse kant 1 dode en 21 gewonden maar de tocht voldeed aan de verwachtingen en de troepen keerden nu terug naar Lampermej.
Het graf van Generaal Pel op het kerkhof in Atjeh
De dood van generaal Pel
Nadat te Pango en Pagger Ajer nieuwe posten opgericht en bewapend waren, kon de tocht naar Kwala Gigien worden voortgezet; het eerst werden kampong Tjiri en de nabijgelegen Mesigit Oleh Karang veroverd, de 24ste werd de verlaten kampong Tjiri doorgetrokken en tot de Kroeng Tjoet doorgedrongen; nadat de vijand tot de overkant van de rivier werd teruggeslagen werd het bivak betrokkken. In een woning, bij de brug, in kampong Tonga overleed geheel onverwacht generaal Pel; niet alleen onder de officieren maar ook onder de troepen bracht de doodstijding een algemene verslagenheid teweeg. In de nacht van de 25ste februari werd het stoffelijk overschot naar Kota Radja overgebracht. Door een compagnie infanterie begeleid bracht eerste luitenant J.H. de Bruijn het naar de hoofdversterking alwaar het de volgende dag met militaire honneurs op het kerkhof te Peutjoet begraven werd. Ook zou op dit kerkhof een indrukwekkend monument voor hem worden geplaatst.
Monument voor Generaal-Majoor Pel op het kerkhof Petjoet Koetaradja
Bron: Wikipedia/Geheugen van Nederland
De Atjeh-oorlog: onder leiding van kolonel Pel (1874-1876) was het vervolg op de tweede expeditie naar Atjeh van het Nederlands Indisch leger.
Generaal Pel
Begintijd
Generaal van Swieten had het opperbevel van de troepen te Atjeh in april 1874 overgedragen aan kolonel Pel, met de instructie om voort te gaan op de ingeslagen weg, nu de Kraton in het bezit van de Nederlandse troepen was, namelijk hoofden en bevolking, bij voorkeur langs minnelijke weg, tot onderwerping brengen. Naar het stelsel van Van Swieten moest de verdediging passief blijven; men diende de vijand niet op te zoeken in zijn goed aangelegde en verdedigde stellingen, als ze de Nederlandse troepen niet hinderden. De troepen die achterbleven, na het vertrek van de hoofdmacht, waren vijf halve bataljons infanterie: het rechterhalf 2de onder majoor M.A.E. Phaff, het rechterhalf 3de onder luitenant-kolonel Wiegand, het linkerhalf 3de onder majoor F.B.A. Grooss, het rechterhalf 9de onder majoor C.J. Knoote en het linkerhalf 9de onder majoor Romswinckel; onder majoor van Zijll de Jong, de 6de compagnie artillerie met 6 korte bronzen kanonnen van 12 cm., 6 zware getrokken bronzen kanonnen van 8 cm., 12 gladde ijzeren kanonnen van 9 cm., 2 mitrailleuses en 4 bronzen mortieren van 20 cm; de derde compagnie berggeschut, met 6 lichte bronzen getrokken kanonnen van 8 cm., 6 mortieren van 12 cm. en 60 paarden; 5 genie-officieren met 109 onderofficieren en manschappen onder majoor der genie W.J. Leers; de nodige intendance en geneeskundige dienst, personeel voor militaire verkenningen en ordonnance-dienst; te samen 128 officieren, 1.788 Europese onderofficieren en minderen, 176 Afrikanen (ook wel Orang Blanda Itam genoemd), 489 Ambonezen en 698 inlanders; op Poeloe Bras bevond zich een detachement van het Korps Mariniers voor de bouw van de Willemstoren. Met deze macht moest kolonel Pel zijn opdracht uitvoeren.
De Kraton als hoofdkwartier zou later een slechte keuze blijken te zijn. Kolonel Pel kon echter niets anders doen dan zich volgens plan terugtrekken in een afwachtings gebied met de kraton als hoofdkwartier, vanuit de gedachte dat de kraton het centrum van de macht was. Aan dit gebied werden vervolgens de volgende eisen gesteld. Om aan alle eisen te voldoen werd het een gebied voldoen werd het vanuit een tactisch oogpunt een onmogelijk te verdedigen gebied. Bovendien had de kraton geen enkele strategische waarde, het was puur geestelijk. Deze politiek zou bekend komen te staan als de Benteng Politiek. Een belangrijke voorwaarde was dat de kraton ten allen tijde gemeenschap met de rede te bezitten.
Gezicht in de Kraton noordkant
Er bestonden twee mogelijkheden, tw. vanuit de kraton via de Kroeeng Daroe en de Atjeh rivier richting het strand. De marine wees er nadrukkelijk bij herhaling op dat de monding van de Atjeh Rivier in zee gedurende bepaalde perioden van het jaar onbevaarbaar zou zijn in verband met de branding en verschuivende zandbanken. Verder kon de rivier tijdens zware Moesson gevaarlijk zijn. Een vereiste hierbij was dat de rechteroever vanaf Koeta Radja volledig in onze handen moest zijn. Als verdediging van de rechteroever, de zgn. Oosterlinie, werd de Pedirdijk aangewezen. De tweede mogelijkheid was over land via de zgn. Sultansweg. Voor deze route was het nodig om een post te bezitten te Oleh Leh. Om de weg te beschermen werd in alle haast de Westerlinie aangelegd. Met de moesson op komst in Mei was het snel veiligstellen van deze route van levensbelang. De kraton was een dermate ongezond verblijf dat het leger steeds verder "wegsmolt" (bij overstromingen kwamen oude graven aan de oppervlak en hing er wekenlang een lijkenlucht), en het moreel van de troepen steeds slechter werd. Generaal van Swieten had aldus een zeer slechte erfenis nagelaten. Dag in dag uit werden de troepen getart door de Atjehnezen. 's Nachts liep men gevaar overrompeld en uitgemoord te worden, in de onveilige, aan twee zijden dicht begroeide kraton.
Officieren
De buitengewoon slechte gezondheidstoestand van het leger
Terwijl Van Swieten op als held werd ingehaald in Batavia, was binnen een maand na zijn vertrek van de totale Nederlandse troepenmacht al bijna 50% uitgeschakeld (ziek, gesneuveld of gewond). De sterfte onder de troepen was buitengewoon groot, met de dwangarbeiders was het nog slechter gesteld. Sommige compagnien konden geen 30 man meer onder de wapenen brengen van de 125 man organieke sterke. In zijn rapporten aan de regering verbloemde Kolonel Pel de zorgwekkende situatie in Atjeh niet. Met klem drong hij aan op spoedige toezending van versterkings- en aanvullingstroepen, zomede van geschut met het nodige personeel en munitie. Op 25 november 1874 werd door de genie gestart met het boren van een artesischen water put. Dat werk was dringend nodig, want er bestond in het hoofdkwartier dringend behoefte aan zuiver drinkwater. De gezondheidstoestand had zich in november 1874 nog niet verbeterd. Meer dan 700 zieken en gewonden werden eind november 1874 in de ambulances verpleegd. 11 officieren en bijna 200 manschappen zouden op 8 en 9 december 1874 naar Java gevacueerd worden aan boord van de 3 stoomschepen waarmee het 5e en het 10e bataljon infanterie gekomen waren, waardoor de ambulance weer wat meer lucht kreeg. In februari 1875 was de gezondheidstoestand nog steeds buitengewoon slecht. Allerlei ziekten, waaronder voornamelijk cholera, hadden op vreselijke wijze onder de troepen en koelies huisgehouden, niet alleen te Kota Radja maar ook in de bentengs. Alleen al in de ambulances te Kota Radja stierven die maand bijna 500 mensen, waaronder ca. 270 militairen. Gemiddeld dus 15 a 18 per dag, maar er waren zelfs dagen bij waarop het sterftecijfer tot zelfs 30 per dag klom. Het 5e bataljon infanterie, dat op 9 december 1874 met 500 man (voornamelijk Europeanen) vanuit Java was aangekomen, kon half februari 1875 nog slechts 100 bruikbare soldaten op de been brengen. Ondertussen was wel gebleken dat de kraton een slechte keuze was geweest met oog op de gezondheid maar er was nu geen weg meer terug. De toestand was zo onrustbarend dat men krachtige maatregelen moest nemen om ondergang van het gehele leger te voorkomen. Het hoofdkwartier in de kraton leek wel een grote ziekeninrichting hetgeen de kans op besmetting vergrootte en het moreel van de troepen geen goed deed. Voortdurend zag men lijken worden afgevoerd, gewikkeld in een sprei en door middel van een op wielen geplaatste brancard naar het kerkhof te K.Podjoet gebracht. Een eerste belangrijke stap was het overbrengen van de ambulances naar de rechteroever van de Atjeh Rivier, op de grasvlakte van Pantej Perak aan de zuidzijde van Penajoeng, waar een uitstekende gelegenheid tot bouwen bestond.
Voor de Atjehers was de strijd nu pas begonnen
Aanvankelijk zette kolonel Pel de politiek voort van zijn voorganger Van Swieten; afwachten tot de Atjehers hun onderwerping vrijwillig kwamen aanbieden. Dat de werkelijkheid lag anders voor de Atjehers en dat de strijd pas net begonnen was, bleek al toen in de nacht van 26 op 27 april 1874 de Atjehers massaal Marassa, het grondgebied van onze enige bondgenoot Teukoe Nek, aan om zodoende met de moesson op komst de weg naar de rede af te snijden en de verraders te straffen. De Marassanen zelf wisten de aanval op het nippertje af te slaan. Twee compagnin Afrikanen van het linker half 2e bataljon infanterie die gelegerd waren in Kampong Djawa werden direct naar Marassa en Lam Permeij gezonden om onze bondgenoot te beschermen. Door de aanval werd pijnlijk duidelijk hoe kwetsbaar de Nederlandse troepen waren en dat de Atjehers fanatieke en energieke tegenstanders waren die een “perang sabil” of “Djihad” (heilige oorlog) hadden afgekondigd tegen de Nederlandse “Kaffirs” (heidenen). Reeds de eerste nacht dat de troepen de reede verlaten hadden werd het nieuwe hoofdkwartier in de kraton, bij herhaling door de vijand gealarmeerd en moest de gehele bezetting onder de wapens komen. Op verschillende plaatsen in de omtrak werd op karbouwen hoorns geblazen of op gongs geslagen; er was blijkbaar iets aan de hand. De manschappen van zijn leger, die in Atjeh moesten achterblijven, moesten de tijd zien te doden (er mochten geen offensieve acties plaats vinden, volgens de door Van Swieten nagelaten order en daar waren nu dan ook geen manschappen genoeg meer voor) in een desolate, onveilige stelling, waar cholera en vijanden vrij spel hadden. Ondertussen begonnen de Atjehers de kraton meer en meer te naderen en vlogen de kogels iedere dag door de binnen ruimte. Men kon de tegenstanders vaak niet zien, maar wel horen. Zo was een veel gebruikte tactiek van de Atjehers om vooral ’s nachts maken van geluid met gongs en hoorns. Het gevolg was dat de Nederlandse troepen vaak geen oog dicht konden doen. Zowel onder de officieren als de manschappen heerste ondertussen een zeer gedrukte stemming. Kolonel Pel besefte dat het zo niet langer door kon gaan en dat de kraton middels bentengs beschermd moest worden maar kon verder weinig doen dan wachten op versterking door het gebrek aan mobiele troepen. In mei 1875 was de linie van Pel gereed. Het Nederlandse hoofdkwartier in de Kraton te Koeta Radja moest veilig zijn. De kraton was een moeilijk te beschermen gebied met een rivier de Kr Daroeh door het midden. Vanuit het zuiden was de Kraton zeer kwetsbaar wegens het gebrek aan een verdedigings wal. Besloten werd om het dicht begroeide terrein rondom de kraton op te ruimen en de kraton op een afstand van 1200 tot 1500 passen te omringen met een beschermende rij posten of buitenwerken (Zuider Linie), die de vijand op veilige afstand konden houden. De Zuiderlinie moest vervolgens aansluiten aan de Wester- en Oosterlinie om zo het gehele gebied af te sluiten. Pas na aankomst van nieuwe troepen was Pel in staat het contact met de rede te herstellen en te Oele Leh een (improvisorisch) brughoofd aan te leggen. Hij werd door de omstandigheden verder gedwongen een reeks van versterkingen aan te leggen en vijandelijke bentengs uit te schakelen.
Militairen van het KNIL op de Kraton 1874
De Linie van Pel, Uitvoering van de Bentengpolitiek, april 1874 – 12 Juni 1875
Hand in hand met het beschikbaar komen van voldoende troepen werd in de loop van 1874 en eerste helft van 1875 gewerkt aan de aanleg en versterking van de linie rondom Koeta Radja, die de “Linie van Pel” zou gaan heten. Op 11 juni 1874 kwam dan eindelijk het Stoomschip Baron Sloet van de Beele met 400 man versterking en op 12 juni ankerde ook de stomer Prins Alexander ter rede van Oleh Leh met een paar honderd man aanvullingstroepen. Verder werden de voorraden aangevuld die ondertussen aardig geslonken waren. Hierdoor kreeg Pel wat meer armslag voor het realiseren van de afsluitingslinie. Op 30 juni 1874 arriveerden wederom 100 man aanvulling van Java ter vervanging van zieken en gewonden. Op 21 augustus 1874 arriveerde een voltallige compagnie van het 6e bataljon infanterie uit Padang gevolgd op 11 september 1874 door nog eens twee cie en de staf van het 6e bataljon infanterie. Op 22 september 1874 werd een tweede compagnie Vesting Artillerie opgericht. Begin oktober 1874 volgde de ontbrekende cie van het 6e bataljon infanterie uit Padang samen met een compagnie van het Korps Mariniers die reeds sedert 6 maanden te Padang Pandjang (Westkust van Sumatra) in garnizoen gelegen had in afwachting op inzet op het oorlogs toneel. Deze troepen kwamen goed van pas want het oprichten van de drie posten te Langkroek eind september 1874 had de vraag naar extra troepen vergroot. Bovendien werden op dat moment meer dan 600 zieken in de ambulance te K. Radja verpleegd. Het aantal bentengs stond vooraf niet vast maar de kunst was om maximaal effect te bereiken met een minimaal aantal posten gelet op de beperkte troepen middelen. Zodoende ontstonden er posten maar werden er ook posten weer opgeheven als ze onvoldoende nut bezaten. De bentengs werden aanvankelijk onder bijzonder zware (weers-) omstandigheden aangelegd. Zo liep de hele vallei van de Atjeh rivier in December 1874 onder water als gevolg van de zware Moesson regenval (vanaf Mei). Bij vrijwel iedere benteng moesten voor aanvang van de werkzaamheden zeer felle gevechten met fanatieke Djihad strijders worden geleverd.
Na gelang de stelling zich begin 1875 verder uitbreidde, werd het aantal posten dat zijn recht van bestaan verloren had groter. Toch besloot Pel om de posten niet direct te ontmantelen ondanks de grote druk die dit gaf op de beschikbare mobiele troepenmacht. Onder de posten die sedert kortere of langere tijd hun recht van bestaan verloren hadden behoorden Merdoewati (K.Loeng), Lampasej en Kampong Djawa in het Marassa gebied en verder oostwaarts van de rivier, de posten Marine Benteng, Penajoeng, Kota Radja Bedil, Lamara-West, Lamgkroek-West, Lemboe-Noord en de zgn. Rivier-Benteng (Lemboe-Zuid). Ook in de Zuider- en Wester linie waren nog enige posten die hun betekenis verloren hadden en toch bezet bleven, zoals Pendetti, Blang Tjoet, de Ooster-Benteng, Lampoe Oek en Mandarsa Poeti. In het begin van mei 1875, 1 zwaar jaar na de aanvang, was de geplande aansluiting tussen de posten van de Zuider- en Westerlinie verkregen en bezaten wij een linie die liep Blang Tjoet, aan de linker oever van de Atjeh Rivier, westwaarts over Longbatta Mesigit, Lohong, Lamara, Gitjiel, Setoe, Lamteboe, Poengej Blang Tjoet, Poe Oe, Soerian en Blang Oe tot aan het zeestrand te Oleh Leh. Kota Radja was nu dus aan de zuid- en oost. De stelling van Kota Radja werd aan alle zijden beschermd door een keten van forten; het contact met de zee was, ook langs de Atjeh-river, redelijk verzekerd; het voormalige sultansgebied was in Nederlandse handen, alsmede Marassa, Longbatta en een deel van de III Moekims.
Voor de Kraton
Aanval op Longbatta, 31 december 1874
Allereerst werden nu het landschap Marassa en verschillende punten aan de rechteroever van de Atjeh-rivier als ook ten zuiden en zuidwesten van de hoofdplaats, de Kraton of Kota Radja, bezet. Er werd overgegaan tot de aanleg van een zeehoofd te Oeleh Leh en werd er een spoorlijn aangelegd tussen Kota Radja en die plaats; er werd daarnaast een vuurtoren (de Willemstoren) gebouwd te Poeloe Bras. In Groot-Atjeh was geen spoor van toenadering te bekennen; met de vijand werd op 20 juni 1874 een hardnekkig gevecht gevoerd om een aantal punten, die door de Nederlandse troepen bezet moesten worden om de vrije vaart op de Atjeh-rivier te herstellen. De vijand, naar schatting 3.000 Pedirezen, had stelling genomen in de kampongrand van Lampoeloe en in de dichtbegroeide rand van het oude bivak te Penajoeng. De toestand ten noorden van Kota Radja mocht na het bezetten van Lemboe en Kota-Alam redelijk zijn, Longbatta zuidoostwaarts was stevig versterkt en het hoofd daarvan dacht aan geen onderwerping. Aanhoudende regen en overstromingen beletten de troepen offensief optreden terwijl ook versterking van die troepen hard nodig was; pas op de laatste dag van 1874 kon tot de aanval op Longbatta worden overgegaan. Kolonel Pel nam zelf de algemene leiding op zich; met het eigenlijke commando werd overste Wiegand (tweede commandant en chef van de staf) belast; er zou in twee colonnes worden geageerd; het rechterhalf vijfde zou Longbatta in front aanvallen, het andere bataljon zou een omtrekkende beweging maken; al bij het aannemen van de gevechts-formatie werden de Nederlandse troepen ontdekt en beschoten; twee bentings, tussen Kota Radja en Lampoe Oek gelegen, werden stormenderhand veroverd. Nu pas kon de gehele colonne naar het oosten oprukken. In kampong Lampoe Oek werden geen vijanden gevonden maar het terrein leverde grote moeilijkheden op; men kon niet in verbinding treden met de andere colonne en men keerde terug naar de bentings die 's morgens genomen waren; intussen waren twee compagnien van het rechterhalf 3de bataljon naar het zuiden, naar kampong Atoeh gemarcheerd, om de beweging van de eerste colonne te steunen; door het dichtbegroeide terrein kwamen zij niet in aanraking met het rechterhalf 5de terwijl ook haar signalen verkeerd begrepen werden. De derde colonne was doorgedrongen tot een grote sawah, door de kampongs Longbatta, Blang Tjoet en Lohong ingesloten; de vijand had in de kampongrand drie versterkingen aangelegd die werden veroverd, evenals de Mesigit. De colonne-commandant rukte nu met twee compagnien naar Kampong Long op, dat was gelegen tussen Lohong en de Mesigit Longbatta; door een misverstand werd er geen bezetting achtergelaten in de veroverde benting en evenmin in de Mesigit; toen de troepen uit Long terugtrokken volgden zij een galangan, die hen door een aantal modderpoelen voerde; de Atjehnezen drongen zo dicht op dat de terugtocht ontaardde in een verwarde vlucht, waarbij het niet meer mogelijk was de doden mee te voeren en zelfs niet de gewonden; meerdere soldaten benamen zich het leven om niet in de handen van de vijand te vallen; herhaaldelijk deden de Atjehnezen klewangaanvallen en deze terugtocht kostte de Nederlandse troepen 42 doden en gewonden. Een compagnie van het rechterhalf 3de bataljon werd van Kota Radja gezonden om de veroverde stelling bij Longbatta-Mesigit te bezetten en de colonne keerde, van alle kanten beschoten, terug naar Pakan Atjeh.
De situatie in Kota Radja
In de hoofdvestiging liet de toestand aan het begin van het jaar 1875 nog veel te wensen over; er was gebrek aan goed drinkwater, het veldhospitaal moest meer zieken opnemen dan waarvoor de ziekenzalen waren bestemd zodat veel militairen, die met andere kwalen werden opgenomen, overleden aan cholera of dysenterie. Tussen 11 en 28 februari overleden 167 man aan cholera, niet minder dan 141 daarvan waren oorspronkelijk met andere ziekten opgenomen. De koele nachten, de vochtige dampkring en de zware diensten droegen ertoe bij om de gezondheidstoestand bedenkelijk te doen worden terwijl de vele sterfgevallen ongunstig werkten op het weerstandsvermogen van de soldaat. In het bestuur van het Nederlands-Indische gouvernement was verandering gekomen; gouverneur-generaal Loudon trad op 26 maart 1875 af en werd opgevolgd door van Lansberge; Te Atjeh waren inmiddels alle linies verbeterd en was aldus het veroverde gebied verder afgesloten; generaal-majoor Pel verkreeg drie maanden verlof om zijn gezondheid te doen herstellen in Buitenzorg en zijn positie werd waargenomen door kolonel Wiggers van Kerchem (8 juni 1875).
De stelling van Kota Radja werd aan alle zijden beschermd door een keten van forten; het contact met de zee was, ook langs de Atjeh-river, redelijk verzekerd; het voormalige sultansgebied was in Nederlandse handen, alsmede Marassa, Longbatta en een deel van de III Moekims. De 23ste juli 1875 werd bovendien de Willemstoren op Poeloe Bras ingewijd.
Afwijking van het stelsel Van Swieten
Generaal Pel was afgeweken van het stelsel-van Swieten, dat zich wilde bepalen tot een actieve verdediging van de hoofdstelling zelf; deze stelling was door zijn opvolger nu beveiligd door een bijna aaneengeschakelde kring van posten, waarvan het nadeel was dat de macht door het bezetten van een zo groot aantal verdedigingswerken te veel versnipperd werd. De verkregen resultaten konden, ondanks behaalde overwinningen en de uitbreiding van de Nederlandse stelling in vijandelijk gebied, de generaal zelf niet voldoen; een afwachtende houding kwam hem niet geraden voor tegenover een hardnekkige vijand, die zich alleen met de uiterste inspanning liet terugdrijven. Hij meende dus zodra het mogelijk was de operaties te hervatten en wel door over te gaan tot het bezetten van de lijn Kroeng Raba, aan de westkust tot Kroeng Raja, aan de noordkust, om de vijand naar het binnenland terug te dringen en zijn communicatie met de zee en de kuststaten af te snijden; op deze manier dacht hij het volk te isoleren en te dwingen zich te onderwerpen; het ingesloten gebied zou dan onder het rechtstreekse bestuur van het Nederlandse gouvernement komen. In de maand november 1875 keerde Pel terug naar Atjeh; in de houding van de vijand was gedurende zijn afwezigheid geen verandering gekomen; Longbatta-Mesigit en Lamteboe waren aanhoudend beschoten, de Atjehnezen hadden nieuwe versterkingen aangelegd en waren van plan om een aanval op Oeleh Leh te doen. Een krachtig offensief optreden was echter niet mogelijk in verband met de beschikbare troepenmacht; dit deed de geestkracht van de Atjehnezen alleen maar toenemen en de vijand trachtte nu de Nederlandse posten door veldwerken te omringen. In de nacht van 21 op 22 november wist hij zelfs de versterking te Longbatta binnen te dringen en de manschappen aldaar te overvallen; deze aanval kostte de troepen 13 gewonden. Pas de 26ste december kon weer offensief opgetreden worden omdat intussen het bataljon Barisan, onder bevel van overste Engel en kort daarna het 8ste bataljon onder majoor van Teijn te Atjeh waren aangekomen.
Afvoeren van doden van het slagveld 1875
Generaal Pel ontving een nieuwe instructie, in acht te nemen bij een krachtige hervatting van de militaire operaties in Groot Atjeh; in artikel 1 daarvan stond voorgeschreven: "Het eerste doel waarna gestreefd moet worden is de verovering dan wel onderwerping van de VI Moekims - het zogenaamde gebied van Toekoe Nanta - in de sagi XXV Moekims. Indien, na de val der VI Moekims, het district der IV Moekims niet vrijwillig in onderwerping komt moet ook dit veroverd en Kroeng Raba bezet worden. Daarna moeten de IX Moekims, voor zover die nog niet veroverd mochten zijn, in bezit worden genomen; een en ander teneinde de verbinding tussen het bevriende staatje Kloewang aan de westkust en de Nederlandse vestigingen in Groot-Atjeh te verkrijgen en het contact van de vijand met de aan de westkust gelegen staatjes, zowel ter land als ter zee, af te snijden. Er mogen geen pogingen worden aangewend tot verdere uitbreiding langs de westkust maar voorlopig dient men er toe over te gaan het gebied ten oosten van de Atjeh-rivier tot aan de zee van vijanden te zuiveren. Te beginnen met Kwala Gigien zal daarna Kwala Lo en tenslotte Kroeng Raja, dat voorlopig de uiterste oostelijke post aan zee moet blijven, in bezit worden genomen. "
Gezicht in Oeleh Leh 1876
ervatting van de krijgsverrichtingen onder Pel
Gezicht op Oeleh Leh
De VI Moekims waren dus het doel van de eerste operaties; te Mibouw en te Ketapan Doewa zouden versterkingen worden aangelegd; de door Pel aangewezen troepen werden verdeeld in drie colonnes; Mibouw en de versterkingen ten zuiden van van Gitjiel Olejlo werden veroverd (waarbij eerste luitenant von Ende sneuvelde); majoor Mekern werd tijdens de gevechten dodelijk getroffen; te Mibouw werden niet twee - zoals aanvankelijk in de bedoeling lag - maar, om in de rug gedekt te zijn, drie posten opgericht. De volgende dag werd kampong Ketapan Doewa door majoor van Teijn bezet; de 27ste en de 28ste december werd het zuidelijke deel van kampong Penjarat bezet; luitenant kolonel Meijer veroverde de 29ste december Djempit en de Mesigit. Op het einde van het jaar 1875 waren de troepen, na een veldtocht van zes dagen, meester van de VI Moekims; de vijandelijke linie tegenover de Nederlandse stelling ten zuiden van Kota Radja was doorgebroken. In de nieuwjaarsnacht deed de vijand een aanval op het bivak maar werd op de vlucht gedreven; Pel besloot nu vanuit Blang Kala op te rukken en na het oprichten van diverse posten werd overgegaan tot de operaties in de IV Moekims, waarheen Toekoe Nanta en zijn volgelingen waren teruggetrokken. Men moest nu de kloof van Blang Kala forceren; de vlakte van de IV Moekims werd na diverse scherpe gevechten bereikt en op 18 januari 1876 werd Kroeng Raba bezet. De IV Moekims waren nu onderworpen en al na de overwinning, behaald in de kloof van Blang Kala, waren de hoofden vrijwillig in onderwerping gekomen.
Op de 28ste januari startte de veldtocht tegen de IX Moekims; met drie colonnes werd geageerd tegen Boekit Daroe en Boekit Terin; beide kampongs werden veroverd; de 31ste werd de Mesigit Oeleh-soesoe aangevallen en werden ook Atoeh en de Mesigit Biloel bezet; de 4de februari werd in noordelijke richting voortgerukt naar Lamsajoeng, teneinde in contact te komen met de oosterlinie en werd doorgedrongen tot de linie van Pagger Ajer, die door de Atjenezen ontruimd was. Nu diende het terrein ten oosten van de Atjeh-rivier nog op de vijand veroverd te worden; dan zou het plan, door generaal Pel ontworpen, geheel zijn uitgevoerd. Op de 13de februari werd een begin gemaakt met de tocht naar Kwala Gigien en, naar gelang de omstandigheden, verder naar Kroeng Radja, dat de uiterste oostelijke post aan zee zou worden; gedurende deze tocht werden weer hevige gevechten geleverd. In de nacht van 23 op 24 januari werd door de vijand een aanval beraamd op Lemboe noordoost; deze overvalling kostte het leven aan eerste luitenant W.D.C. Regensburg, twee minderen en er vielen 22 gewonden. De 8ste februari vond de ramp te Atoeh plaats: het transport onder kapitein J.M.E. van Swieten (2 officieren en 60 minderen) werd overvallen bij Atoeh; van de 47 gewapende mannen, die niet tegen 300 met klewang bewapende Atjehnezen opgewassen waren, werd het merendeel afgemaakt; met slechts 13 man wist luitenant J. Bosman Atoeh te breiken maar hij stierf nog die nacht aan een cholera-aanval. Inmiddels werd de tocht naar Kwala Gigien voortgezet: de troepen maakten zich meester van Meroe, waarna de versterkte kampong Lampermej werd genomen, de volgende dag gevolgd door Tjapoetoe; bij de verovering van deze laatste stelling vielen aan Nederlandse kant 1 dode en 21 gewonden maar de tocht voldeed aan de verwachtingen en de troepen keerden nu terug naar Lampermej.
Het graf van Generaal Pel op het kerkhof in Atjeh
De dood van generaal Pel
Nadat te Pango en Pagger Ajer nieuwe posten opgericht en bewapend waren, kon de tocht naar Kwala Gigien worden voortgezet; het eerst werden kampong Tjiri en de nabijgelegen Mesigit Oleh Karang veroverd, de 24ste werd de verlaten kampong Tjiri doorgetrokken en tot de Kroeng Tjoet doorgedrongen; nadat de vijand tot de overkant van de rivier werd teruggeslagen werd het bivak betrokkken. In een woning, bij de brug, in kampong Tonga overleed geheel onverwacht generaal Pel; niet alleen onder de officieren maar ook onder de troepen bracht de doodstijding een algemene verslagenheid teweeg. In de nacht van de 25ste februari werd het stoffelijk overschot naar Kota Radja overgebracht. Door een compagnie infanterie begeleid bracht eerste luitenant J.H. de Bruijn het naar de hoofdversterking alwaar het de volgende dag met militaire honneurs op het kerkhof te Peutjoet begraven werd. Ook zou op dit kerkhof een indrukwekkend monument voor hem worden geplaatst.
Monument voor Generaal-Majoor Pel op het kerkhof Petjoet Koetaradja
Bron: Wikipedia/Geheugen van Nederland
2 juni t/m 23 september 2012 - prentenkabinetquote:
Uit: De OnderOfficier, juni 1991
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
In de zomer van 2012 vindt het festival Gelegerd in Gelderland plaats. Museum Het Valkhof sluit aan met een kleine tentoonstelling over de Koloniale Reserve. Van ongeveer 1910 tot begin jaren vijftig vormde de Prins Hendrik Kazerne in Nijmegen-oost het centrum van de rekrutering voor het Koninklijk Nederlandsch-Indisch Leger (KNIL). Het is een relatief onbekende tijd uit de geschiedenis van Nijmegen, waar prachtige verhalen over te vertellen zijn.
http://www.museumhetvalkh(...)loniale-reserve.html
Bedankt voor de tip.quote:
[..]
2 juni t/m 23 september 2012 - prentenkabinet
In de zomer van 2012 vindt het festival Gelegerd in Gelderland plaats. Museum Het Valkhof sluit aan met een kleine tentoonstelling over de Koloniale Reserve. Van ongeveer 1910 tot begin jaren vijftig vormde de Prins Hendrik Kazerne in Nijmegen-oost het centrum van de rekrutering voor het Koninklijk Nederlandsch-Indisch Leger (KNIL). Het is een relatief onbekende tijd uit de geschiedenis van Nijmegen, waar prachtige verhalen over te vertellen zijn.
http://www.museumhetvalkh(...)loniale-reserve.html
“Jangan Lupa”, dat het nooit mag worden vergeten!
Op donderdagmiddag 19 januari 2012 onthulde Harry Berghout samen met actrice en zangeres Wieteke van Dort op het Ereveld in Loenen op de Veluwe het Tarakan-monument. Op het Ereveld liggen zo’n 4000 Nederlandse oorlogsslachtoffers begraven en waar op verzoek nog steeds gesneuvelde Nederlandse militairen worden begraven. Precies 70 jaar na dato hebben 215 militairen van het voormalig Koninklijk Nederlands-Indisch Leger (KNIL) die op 19 januari 1942 door de Japanners op volle zee zijn vermoord er ook een eigen gedenkteken gekregen.
De 215 KNIL-militairen waren in 1942 gelegerd op het eiland Tarakan voor de oostkust van Borneo en bemandden daar een batterij kustartillerie. De Japanners waren vooral genteresseerd in dit strategisch gelegen eiland vanwege de daar aanwezige aardoliebronnen en de installaties van de Bataafse Petroleum Maatschappij (BPM). Tarakan werd na twee dagen strijd door de Japanners bezet. Ondanks de ongelijke strijd tegen de Japanse bezetter wisten de KNIL-artilleristen bij de verdediging van Tarakan wel twee Japanse marineschepen tot zinken te brengen. Wat ze daarbij niet wisten was dat de strijd eigenlijk al was opgegeven. Omdat de Japanners de telefoonlijnen hadden doorgesneden had het capitulatiebericht hen namelijk niet bereikt en vochten ze moedig door. De Japanners wisten ook dat deze eenheid nog niet op de hoogte was gebracht. Desondanks voeren Japanse marineschepen vlakbij de batterij. Toen de batterijcommandant de vijandelijke schepen zag gaf hij dan ook opdracht het vuur te openen.
De Japanner namen na de verovering van Tarakan op vreselijke wijze wraak voor het tot zinken brengen van deze twee schepen. Tegen alle regels van het oorlogsrecht zoals verwoord in de Conventies van Genve besloten de Japanners de KNIL-militairen na de verovering van Tarakan over te brengen naar een van hun oorlogschepen. Vervolgens werden ze, precies boven de plek waar de twee Japanse schepen waren gezonken, op gruwelijke wijze met bajonetten en Katana-zwaarden om het leven gebracht. Hun geboeide lichamen werden respectloos overboord gesmeten, waarmee ze een zeemansgraf kregen. Van 92 zowel Nederlandse als Indonesische KNIL-militairen zijn de namen bekend. De overigen zijn tot op de dag van vandaag onbekend gebleven.
Met de onthulling van het monument op het Ereveld in Loenen, met daarop de 92 bekende namen, hebben nabestaanden nu dan eindelijk een tastbare plek om te herdenken en gedenken. Veel nabestaanden hebben daar lang op gewacht en nog langer voor gestreden.
“Twintig jaar heb ik geijverd voor het monument”, verteld een gelukkige Harry Berghout, zoon van een van de omgekomen KNIL-militairen. “Niemand kon mij helpen. Tot ik in contact kwam met de in Soerabaja geboren Wieteke van Dort en haar het verhaal over de dood van mijn vader vertelde. Zij zegde direct alle steun en hulp toe en richtte een comit op om de omgekomen militairen een gedenkplaat te geven. Opbrengsten van benefietvoorstellingen, bijdragen van gulle schenkers en een bijdrage van de ‘Oorlogsgravenstichting’ (OGS) maakten het monument mogelijk. Het is weliswaar geen graf, maar op het monument staat de naam van mijn vader en daar kan ik eindelijk bloemen leggen ter ere van hem. Namen zijn voor nabestaanden namelijk altijd en steeds weer het enige dat nog overblijft als zichtbare, hoorbare en herdenkbare herinnering aan hen, hun dierbare familieleden, die hun leven gaven in de oorlog. Namen zichtbaar op een graf zijn belangrijk. Namen van degenen zonder graf, zoals de slachtoffers die vermeld staan op het monument Tarakan, moeten eveneens zichtbaar zijn daar waar mensen bijeen komen om hen werkelijk te kunnen herdenken.”
Ruim 250 nabestaanden, waaronder opvallend veel jongeren, en genodigden woonden de onthulling van het monument en herdenking bij. Daarnaast leverde het Wapen der Artillerie een bijdrage aan de onthulling met de aanwezigheid van een detachement. 12 Infanteriebataljon (Air Assault) Regiment van Heutsz steunde de plechtigheid met onder meer een erewacht. Muzikaal werd de plechtigheid begeleidt door de Regimentsfanfare ‘Garde Grenadiers en Jagers’.
“Vergeet hun naam niet. Die van ons zijn heen gegaan. Vergeet hun naam niet. Alsof zij nooit hebben bestaan”. Met dit gedicht van Cees van Wijgerden begon de heer mr. R.S. Croll, president van de OGS, zijn toespraak ter gelegenheid van de onthulling van het ‘Monument Tarakan’. Hij bracht in herinnering dat meer dan 180.000 Nederlanders het leven verloren als oorlogsslachtoffer. Het gaat hier om militairen en burgers, mannen, vrouwen en kinderen. Allemaal oorlogsslachtoffers die op verschillende plaatsen en onder verschillende omstandigheden zijn omgekomen sinds 9 mei 1940. Voor 50.000 oorlogsslachtoffers kon een graf worden ingericht. Het graf is een krachtig en belangrijk symbool bij het verwerken van verlies. Door het afscheid nemen en het bezoeken van een graf komt het rouwproces opgang en krijgt het gemis van een dierbare na verloop van tijd een plaats in ons leven.
Van 130.000 slachtoffers zijn nooit stoffelijke resten gevonden, ze verdronken op zee, hun lichamen rusten in massagraven bij Duitse of Japanse concentratiekampen of ze zijn vermoord in de vernietigingskampen van de nazi’s. Hun nabestaanden vonden geen troost en verwerking bij een graf. Ten einde ook deze slachtoffers te kunnen herdenken, zijn hun namen door de OGS opgetekend in 42 gedenkboeken. Hoewel deze boeken voorzien in de behoefte om namen te bewaren, realiseert de Stichting zich dat het nodig is om namen permanent zichtbaar te maken daar waar mensen bijeenkomen om te kunnen herdenken.”
Dat zo een plek nodig is, maakt de aanwezigheid van de vele nabestaanden duidelijk. Hierdoor zal de boodschap van het ereveld als waarschuwing dat vrijheid een verworvenheid is waarvoor hard is gestreden en waarvoor heel veel mensen grote offers hebben gebracht, breder worden. “Het is onze plicht steeds opnieuw bij die vrijheid te blijven stilstaan. Daar zullen wij allemaal, jong en oud, ons steentje aan moeten bijdragen uit eerbied voor onze oorlogsslachtoffers.” aldus de heer Croll.
Zie ook de website met het uitgebreide verhaal en originele documenten etc.
http://www.mobe.nl/tarakan/index.php/het-drama/
Bron: http://www.dutchdefencepress.com/?p=7617
Op donderdagmiddag 19 januari 2012 onthulde Harry Berghout samen met actrice en zangeres Wieteke van Dort op het Ereveld in Loenen op de Veluwe het Tarakan-monument. Op het Ereveld liggen zo’n 4000 Nederlandse oorlogsslachtoffers begraven en waar op verzoek nog steeds gesneuvelde Nederlandse militairen worden begraven. Precies 70 jaar na dato hebben 215 militairen van het voormalig Koninklijk Nederlands-Indisch Leger (KNIL) die op 19 januari 1942 door de Japanners op volle zee zijn vermoord er ook een eigen gedenkteken gekregen.
De 215 KNIL-militairen waren in 1942 gelegerd op het eiland Tarakan voor de oostkust van Borneo en bemandden daar een batterij kustartillerie. De Japanners waren vooral genteresseerd in dit strategisch gelegen eiland vanwege de daar aanwezige aardoliebronnen en de installaties van de Bataafse Petroleum Maatschappij (BPM). Tarakan werd na twee dagen strijd door de Japanners bezet. Ondanks de ongelijke strijd tegen de Japanse bezetter wisten de KNIL-artilleristen bij de verdediging van Tarakan wel twee Japanse marineschepen tot zinken te brengen. Wat ze daarbij niet wisten was dat de strijd eigenlijk al was opgegeven. Omdat de Japanners de telefoonlijnen hadden doorgesneden had het capitulatiebericht hen namelijk niet bereikt en vochten ze moedig door. De Japanners wisten ook dat deze eenheid nog niet op de hoogte was gebracht. Desondanks voeren Japanse marineschepen vlakbij de batterij. Toen de batterijcommandant de vijandelijke schepen zag gaf hij dan ook opdracht het vuur te openen.
De Japanner namen na de verovering van Tarakan op vreselijke wijze wraak voor het tot zinken brengen van deze twee schepen. Tegen alle regels van het oorlogsrecht zoals verwoord in de Conventies van Genve besloten de Japanners de KNIL-militairen na de verovering van Tarakan over te brengen naar een van hun oorlogschepen. Vervolgens werden ze, precies boven de plek waar de twee Japanse schepen waren gezonken, op gruwelijke wijze met bajonetten en Katana-zwaarden om het leven gebracht. Hun geboeide lichamen werden respectloos overboord gesmeten, waarmee ze een zeemansgraf kregen. Van 92 zowel Nederlandse als Indonesische KNIL-militairen zijn de namen bekend. De overigen zijn tot op de dag van vandaag onbekend gebleven.
Met de onthulling van het monument op het Ereveld in Loenen, met daarop de 92 bekende namen, hebben nabestaanden nu dan eindelijk een tastbare plek om te herdenken en gedenken. Veel nabestaanden hebben daar lang op gewacht en nog langer voor gestreden.
“Twintig jaar heb ik geijverd voor het monument”, verteld een gelukkige Harry Berghout, zoon van een van de omgekomen KNIL-militairen. “Niemand kon mij helpen. Tot ik in contact kwam met de in Soerabaja geboren Wieteke van Dort en haar het verhaal over de dood van mijn vader vertelde. Zij zegde direct alle steun en hulp toe en richtte een comit op om de omgekomen militairen een gedenkplaat te geven. Opbrengsten van benefietvoorstellingen, bijdragen van gulle schenkers en een bijdrage van de ‘Oorlogsgravenstichting’ (OGS) maakten het monument mogelijk. Het is weliswaar geen graf, maar op het monument staat de naam van mijn vader en daar kan ik eindelijk bloemen leggen ter ere van hem. Namen zijn voor nabestaanden namelijk altijd en steeds weer het enige dat nog overblijft als zichtbare, hoorbare en herdenkbare herinnering aan hen, hun dierbare familieleden, die hun leven gaven in de oorlog. Namen zichtbaar op een graf zijn belangrijk. Namen van degenen zonder graf, zoals de slachtoffers die vermeld staan op het monument Tarakan, moeten eveneens zichtbaar zijn daar waar mensen bijeen komen om hen werkelijk te kunnen herdenken.”
Ruim 250 nabestaanden, waaronder opvallend veel jongeren, en genodigden woonden de onthulling van het monument en herdenking bij. Daarnaast leverde het Wapen der Artillerie een bijdrage aan de onthulling met de aanwezigheid van een detachement. 12 Infanteriebataljon (Air Assault) Regiment van Heutsz steunde de plechtigheid met onder meer een erewacht. Muzikaal werd de plechtigheid begeleidt door de Regimentsfanfare ‘Garde Grenadiers en Jagers’.
“Vergeet hun naam niet. Die van ons zijn heen gegaan. Vergeet hun naam niet. Alsof zij nooit hebben bestaan”. Met dit gedicht van Cees van Wijgerden begon de heer mr. R.S. Croll, president van de OGS, zijn toespraak ter gelegenheid van de onthulling van het ‘Monument Tarakan’. Hij bracht in herinnering dat meer dan 180.000 Nederlanders het leven verloren als oorlogsslachtoffer. Het gaat hier om militairen en burgers, mannen, vrouwen en kinderen. Allemaal oorlogsslachtoffers die op verschillende plaatsen en onder verschillende omstandigheden zijn omgekomen sinds 9 mei 1940. Voor 50.000 oorlogsslachtoffers kon een graf worden ingericht. Het graf is een krachtig en belangrijk symbool bij het verwerken van verlies. Door het afscheid nemen en het bezoeken van een graf komt het rouwproces opgang en krijgt het gemis van een dierbare na verloop van tijd een plaats in ons leven.
Van 130.000 slachtoffers zijn nooit stoffelijke resten gevonden, ze verdronken op zee, hun lichamen rusten in massagraven bij Duitse of Japanse concentratiekampen of ze zijn vermoord in de vernietigingskampen van de nazi’s. Hun nabestaanden vonden geen troost en verwerking bij een graf. Ten einde ook deze slachtoffers te kunnen herdenken, zijn hun namen door de OGS opgetekend in 42 gedenkboeken. Hoewel deze boeken voorzien in de behoefte om namen te bewaren, realiseert de Stichting zich dat het nodig is om namen permanent zichtbaar te maken daar waar mensen bijeenkomen om te kunnen herdenken.”
Dat zo een plek nodig is, maakt de aanwezigheid van de vele nabestaanden duidelijk. Hierdoor zal de boodschap van het ereveld als waarschuwing dat vrijheid een verworvenheid is waarvoor hard is gestreden en waarvoor heel veel mensen grote offers hebben gebracht, breder worden. “Het is onze plicht steeds opnieuw bij die vrijheid te blijven stilstaan. Daar zullen wij allemaal, jong en oud, ons steentje aan moeten bijdragen uit eerbied voor onze oorlogsslachtoffers.” aldus de heer Croll.
Zie ook de website met het uitgebreide verhaal en originele documenten etc.
http://www.mobe.nl/tarakan/index.php/het-drama/
Bron: http://www.dutchdefencepress.com/?p=7617
Toespraak Luitenant-generaal b.d. Ted Meines bij het monument van de 7 December Divisie 2011.
Toespraak Luitenant-generaal b.d. Ted Meines bij het monument van de 7 December Divisie. Herdenking 2011 Oranjekazerne Schaarsbergen. Wij werden geroepen. Een Indi-veteraan ben je levenslang, laten wij hen niet vergeten.
Toespraak Luitenant-generaal b.d. Ted Meines bij het monument van de 7 December Divisie. Herdenking 2011 Oranjekazerne Schaarsbergen. Wij werden geroepen. Een Indi-veteraan ben je levenslang, laten wij hen niet vergeten.
Comit wil vervolging Nederlandse militairen om Sulawesi
Laatste update: 27 maart 2012 08:38
HEEMSKERK - Het Comit Nederlandse Ereschulden wil dat twee Nederlandse oud-militairen worden vervolgd voor het begaan van misdaden tijdens Nederlandse acties in het zuiden van het Indonesische eiland Sulawesi.
Het comit heeft daartoe mede namens zes Indonesische weduwen een verzoek ingediend bij de hoofdofficier van justitie in Arnhem, die over vervolging van militairen gaat.
Aanleiding voor het verzoek zijn uitzendingen van het tv-programma Altijd Wat, waarin de mannen verklaren misdaden te hebben begaan tegen de bevolking. Een van de twee zei daarvan geen spijt te hebben, aldus het comit. De uitzendingen waren in februari en december.
Het tweetal maakte deel uit van het Depot Speciale Troepen dat vanaf 1946 onder leiding van de omstreden commandant Raymond Westerling in Zuid-Sulawesi (destijds Zuid-Celebes) het Nederlandse gezag probeerde te herstellen.
Weduwen
Volgens voorzitter Jeffry Pondaag van het Indonesisch-Nederlandse comit vinden de weduwen het verzoek om vervolging een goed initiatief.
Het comit diende in januari ook een aanklacht in tegen de nog levende Nederlandse militairen die betrokken waren bij het bloedbad in Rawagede op Java. Daar heeft het OM nog niet op gereageerd, zei Pondaag dinsdag.
Naar aanleiding van het tv-programma van de NCRV heeft het comit verder in een brief aan premier Mark Rutte gevraagd om openbaarmaking van een verslag over misdaden van Nederlandse militairen tegen Indonesische burgers.
Volgens het programma heeft de toenmalige regering-Drees dat rapport geheim gehouden.
http://www.nu.nl/binnenla(...)tairen-sulawesi.html
Laatste update: 27 maart 2012 08:38
HEEMSKERK - Het Comit Nederlandse Ereschulden wil dat twee Nederlandse oud-militairen worden vervolgd voor het begaan van misdaden tijdens Nederlandse acties in het zuiden van het Indonesische eiland Sulawesi.
Het comit heeft daartoe mede namens zes Indonesische weduwen een verzoek ingediend bij de hoofdofficier van justitie in Arnhem, die over vervolging van militairen gaat.
Aanleiding voor het verzoek zijn uitzendingen van het tv-programma Altijd Wat, waarin de mannen verklaren misdaden te hebben begaan tegen de bevolking. Een van de twee zei daarvan geen spijt te hebben, aldus het comit. De uitzendingen waren in februari en december.
Het tweetal maakte deel uit van het Depot Speciale Troepen dat vanaf 1946 onder leiding van de omstreden commandant Raymond Westerling in Zuid-Sulawesi (destijds Zuid-Celebes) het Nederlandse gezag probeerde te herstellen.
Weduwen
Volgens voorzitter Jeffry Pondaag van het Indonesisch-Nederlandse comit vinden de weduwen het verzoek om vervolging een goed initiatief.
Het comit diende in januari ook een aanklacht in tegen de nog levende Nederlandse militairen die betrokken waren bij het bloedbad in Rawagede op Java. Daar heeft het OM nog niet op gereageerd, zei Pondaag dinsdag.
Naar aanleiding van het tv-programma van de NCRV heeft het comit verder in een brief aan premier Mark Rutte gevraagd om openbaarmaking van een verslag over misdaden van Nederlandse militairen tegen Indonesische burgers.
Volgens het programma heeft de toenmalige regering-Drees dat rapport geheim gehouden.
http://www.nu.nl/binnenla(...)tairen-sulawesi.html
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
'Nieuwe studie nodig naar geweld politionele acties'
Drie gerenommeerde onderzoeksinstituten vragen de regering een nieuwe studie te laten uitvoeren naar het militaire optreden van Nederland in voormalig Nederlands-Indi in de jaren 1945-1949. Ze noemen het van essentieel belang om naast Nederlandse ook Indonesische archieven en historici te raadplegen.
De oorlog in Nederlands-Indi blijft terugkomen en het eind is niet in zicht, schrijven het onderzoeksinstituut voor oorlogsstudies NIOD, het Nederlands Instituut voor Militaire Historie en het Koninklijk Instituut voor Taal-, Land- en Volkenkunde (KITLV) vandaag in de Volkskrant. Eind vorig jaar, bijna zeventig jaar na dato, bood Nederland excuses aan en een schadevergoeding voor het bloedbad in het Javaanse dorp Rawagede. Enkele weken geleden nog werden schadeclaims ingediend voor schendingen van het oorlogsrecht op Zuid-Celebes.
Wreedheden
Nieuw onderzoek is nodig om te kunnen begrijpen wat voor soort oorlog daar is gevoerd, waarom en hoe deze oorlog mensen van beide zijden ertoe bracht wreedheden te begaan. Ook 'harde' feiten zijn nodig en het antwoord op de vraag wie verantwoordelijk was. 'We hopen het voor eens en altijd goed aan te pakken', zegt Gert van Oostindie van het KITLV. De initiatiefnemers willen zelf het onderzoek begeleiden. Ze denken met een groep van zes ervaren onderzoekers drie jaar nodig te hebben. Oostindie raamt de kosten op 2 tot 3 miljoen euro.
'Verkeerde kant'
Nederland begon de 'politionele acties' in 1945 om de onafhankelijkheidsstrijd met geweld de kop in te drukken. In 1949 was de soevereiniteitsoverdracht. 'We stonden aan de verkeerde kant van de geschiedenis', zei minister Bot van Buitenlandse Zaken toen hij in 2005 een bezoek aan Indonesi bracht. Het was voor het eerst dat Nederland een buiging maakte. Overigens niet tot ieders vreugde. Indische Nederlanders en militairen vinden het schandelijk dat veelal wordt gezwegen over de zogeheten bersiap-periode, het begin van de revolutie waarin Indonesische anarchisten duizenden doden maakten.
Volgens de initiatiefnemers kijken ook Indonesische historici nu met andere interesse naar deze periode, voorbij de jarenlang volgehouden clichs van 'eensgezind herosch patriottisme tegenover een wreed koloniaal regime'. De Indonesische historicus Bambang Purwanto spreekt van een 'excellent idee', niet het minst omdat ook in Indonesi hard wordt gewerkt aan een standaardwerk over de eigen geschiedenis.
Excessennota
Het onderzoek moet ook gebruikmaken van historisch materiaal als de Excessennota uit 1969, waarin de oorlogsmisstanden op een rijtje staan. Tot een vervolgonderzoek is het nooit gekomen, ondanks toezeggingen. De historicus Cees Fasseur schreef de Excessennota voor een belangrijk deel. Hij is blij met het initiatief van de drie instituten. 'De draden zijn afgebroken in 1969, ik mag hopen dat ze hier weer worden opgepakt', zegt hij.
De advocate Liesbeth Zegveld diende de claims in voor de slachtoffers van zowel Rawagede als Zuid-Celebes. 'De kernfeiten zijn vrij duidelijk, hoewel ik de indruk heb dat niemand weet hoeveel mensen we nu precies hebben doodgeschoten - vrij opmerkelijk. Ook dat we niet weten w we hebben gexecuteerd. We hadden destijds geen interesse en nu eigenlijk nog niet. De vraag is of nieuw onderzoek daar verandering in brengt. Wat kan er nog aan onderzoek gebeuren nu de meeste direct betrokkenen dood zijn? De tijd heeft veel deuren gesloten.'
Bron: http://www.volkskrant.nl/(...)tionele-acties.dhtml
Drie gerenommeerde onderzoeksinstituten vragen de regering een nieuwe studie te laten uitvoeren naar het militaire optreden van Nederland in voormalig Nederlands-Indi in de jaren 1945-1949. Ze noemen het van essentieel belang om naast Nederlandse ook Indonesische archieven en historici te raadplegen.
De oorlog in Nederlands-Indi blijft terugkomen en het eind is niet in zicht, schrijven het onderzoeksinstituut voor oorlogsstudies NIOD, het Nederlands Instituut voor Militaire Historie en het Koninklijk Instituut voor Taal-, Land- en Volkenkunde (KITLV) vandaag in de Volkskrant. Eind vorig jaar, bijna zeventig jaar na dato, bood Nederland excuses aan en een schadevergoeding voor het bloedbad in het Javaanse dorp Rawagede. Enkele weken geleden nog werden schadeclaims ingediend voor schendingen van het oorlogsrecht op Zuid-Celebes.
Wreedheden
Nieuw onderzoek is nodig om te kunnen begrijpen wat voor soort oorlog daar is gevoerd, waarom en hoe deze oorlog mensen van beide zijden ertoe bracht wreedheden te begaan. Ook 'harde' feiten zijn nodig en het antwoord op de vraag wie verantwoordelijk was. 'We hopen het voor eens en altijd goed aan te pakken', zegt Gert van Oostindie van het KITLV. De initiatiefnemers willen zelf het onderzoek begeleiden. Ze denken met een groep van zes ervaren onderzoekers drie jaar nodig te hebben. Oostindie raamt de kosten op 2 tot 3 miljoen euro.
'Verkeerde kant'
Nederland begon de 'politionele acties' in 1945 om de onafhankelijkheidsstrijd met geweld de kop in te drukken. In 1949 was de soevereiniteitsoverdracht. 'We stonden aan de verkeerde kant van de geschiedenis', zei minister Bot van Buitenlandse Zaken toen hij in 2005 een bezoek aan Indonesi bracht. Het was voor het eerst dat Nederland een buiging maakte. Overigens niet tot ieders vreugde. Indische Nederlanders en militairen vinden het schandelijk dat veelal wordt gezwegen over de zogeheten bersiap-periode, het begin van de revolutie waarin Indonesische anarchisten duizenden doden maakten.
Volgens de initiatiefnemers kijken ook Indonesische historici nu met andere interesse naar deze periode, voorbij de jarenlang volgehouden clichs van 'eensgezind herosch patriottisme tegenover een wreed koloniaal regime'. De Indonesische historicus Bambang Purwanto spreekt van een 'excellent idee', niet het minst omdat ook in Indonesi hard wordt gewerkt aan een standaardwerk over de eigen geschiedenis.
Excessennota
Het onderzoek moet ook gebruikmaken van historisch materiaal als de Excessennota uit 1969, waarin de oorlogsmisstanden op een rijtje staan. Tot een vervolgonderzoek is het nooit gekomen, ondanks toezeggingen. De historicus Cees Fasseur schreef de Excessennota voor een belangrijk deel. Hij is blij met het initiatief van de drie instituten. 'De draden zijn afgebroken in 1969, ik mag hopen dat ze hier weer worden opgepakt', zegt hij.
De advocate Liesbeth Zegveld diende de claims in voor de slachtoffers van zowel Rawagede als Zuid-Celebes. 'De kernfeiten zijn vrij duidelijk, hoewel ik de indruk heb dat niemand weet hoeveel mensen we nu precies hebben doodgeschoten - vrij opmerkelijk. Ook dat we niet weten w we hebben gexecuteerd. We hadden destijds geen interesse en nu eigenlijk nog niet. De vraag is of nieuw onderzoek daar verandering in brengt. Wat kan er nog aan onderzoek gebeuren nu de meeste direct betrokkenen dood zijn? De tijd heeft veel deuren gesloten.'
Bron: http://www.volkskrant.nl/(...)tionele-acties.dhtml
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Eerste foto's ooit van executies Nederlands leger in Indi
Voor het eerst in de geschiedenis zijn foto's opgedoken van executies die zeer waarschijnlijk zijn uitgevoerd door het Nederlandse leger tijdens de politionele acties in voormalig Nederlands-Indi. De foto's komen uit het privalbum van een soldaat die diende als dienstplichtige in Nederlands-Indi.
Op de foto's is de liquidatie te zien van drie Indonesirs. Ze staan met de rug naar het vuurpeloton aan de rand van een greppel op het moment dat ze worden beschoten. De greppel ligt vol lijken van gexecuteerden, blijkt op een tweede foto. Aan de rand staan twee Nederlandse militairen, te herkennen aan hun uniform.
Nooit eerder
Deskundigen van het oorlogsinstituut NIOD en van het Nederlandse Instituut voor Militaire Historie (NIMH) zeggen dergelijke foto's nooit eerder te hebben gezien. 'Het zijn geen alledaagse foto's en het is beslist niet zo dat iedere Indimilitair dit soort foto's mee naar huis bracht', aldus een medewerker van het NIMH. Ook bij het NIOD zijn soortgelijke foto's onbekend, zegt Ren Kok. 'We hebben heel veel albums hier. Je zit te wachten op het moment dat zo'n foto opduikt en dat is nu. Eerder heb ik dit nooit gezien.'
De geraadpleegde historici twijfelen niet aan de echtheid. De exacte plaats noch de toedracht van de executie is bekend. Mogelijk levert nader onderzoek meer details op.
De maker is een soldaat uit Enschede. Hij is inmiddels overleden. Hij werd uitgezonden in 1947, kort voor de eerste politionele actie, en hij is pas in 1950 teruggehaald, na de soevereiniteitsoverdracht. Hij diende bij de artillerie. In de Korpsgeschiedenis van zijn onderdeel wordt geen melding gemaakt van executies. Vermoedelijk heeft de artillerie alleen bijstand verleend aan de Speciale Troepen of infanteristen, die wel executies uitvoerden.
Bekend zijn de executies in de Javaanse kampong Rawagede en op Zuid-Celebes. De nabestaanden van de slachtoffers van Rawagede werd vorig jaar een schadevergoeding toegekend. De staat moet nog reageren op de aanklacht die is ingediend tegen de standrechtelijke executies op Zuid-Celebes. Hoeveel Indonesirs bij beide acties precies zijn omgekomen, is niet bekend.
De soldaat heeft nooit ruchtbaarheid gegeven aan het bestaan van de foto's. Zijn albums zouden ook nooit zijn opgemerkt, als ze niet onlangs waren gevonden in een vuilcontainer in Enschede. Wie ze daarin heeft gegooid, is niet bekend. De eigenaar van de albums was kinderloos en zou de laatste jaren alleen hebben geleefd.
Vuilcontainer
Een medewerker van het Gemeentearchief van Enschede zag de oude albums liggen in de vuilcontainer en hij besloot ze eruit te vissen. De gemeente Enschede verzamelt vaker foto's om de levensloop van de eigen inwoners te kunnen illustreren. De albums zouden alsnog terzijde zijn gelegd, als de archivarissen niet waren gealarmeerd door foto's van een gevangenentransport. Op dat moment besloten ze het album nog eens door te nemen waarbij ze stuitten op de foto's van de executies.
Onlangs riepen drie historische instituten de regering op opnieuw onderzoek te doen naar de politionele acties tussen 1945 en 1950, om te kunnen begrijpen wat voor oorlog er in Indonesi is gevoerd. Het kabinet heeft nog niet gereageerd.
Bron: http://www.volkskrant.nl/(...)leger-in-Indie.dhtml
Meer foto's uit het album.
[ Bericht 2% gewijzigd door Cobra4 op 10-07-2012 10:22:40 ]
Voor het eerst in de geschiedenis zijn foto's opgedoken van executies die zeer waarschijnlijk zijn uitgevoerd door het Nederlandse leger tijdens de politionele acties in voormalig Nederlands-Indi. De foto's komen uit het privalbum van een soldaat die diende als dienstplichtige in Nederlands-Indi.
Op de foto's is de liquidatie te zien van drie Indonesirs. Ze staan met de rug naar het vuurpeloton aan de rand van een greppel op het moment dat ze worden beschoten. De greppel ligt vol lijken van gexecuteerden, blijkt op een tweede foto. Aan de rand staan twee Nederlandse militairen, te herkennen aan hun uniform.
Nooit eerder
Deskundigen van het oorlogsinstituut NIOD en van het Nederlandse Instituut voor Militaire Historie (NIMH) zeggen dergelijke foto's nooit eerder te hebben gezien. 'Het zijn geen alledaagse foto's en het is beslist niet zo dat iedere Indimilitair dit soort foto's mee naar huis bracht', aldus een medewerker van het NIMH. Ook bij het NIOD zijn soortgelijke foto's onbekend, zegt Ren Kok. 'We hebben heel veel albums hier. Je zit te wachten op het moment dat zo'n foto opduikt en dat is nu. Eerder heb ik dit nooit gezien.'
De geraadpleegde historici twijfelen niet aan de echtheid. De exacte plaats noch de toedracht van de executie is bekend. Mogelijk levert nader onderzoek meer details op.
De maker is een soldaat uit Enschede. Hij is inmiddels overleden. Hij werd uitgezonden in 1947, kort voor de eerste politionele actie, en hij is pas in 1950 teruggehaald, na de soevereiniteitsoverdracht. Hij diende bij de artillerie. In de Korpsgeschiedenis van zijn onderdeel wordt geen melding gemaakt van executies. Vermoedelijk heeft de artillerie alleen bijstand verleend aan de Speciale Troepen of infanteristen, die wel executies uitvoerden.
Bekend zijn de executies in de Javaanse kampong Rawagede en op Zuid-Celebes. De nabestaanden van de slachtoffers van Rawagede werd vorig jaar een schadevergoeding toegekend. De staat moet nog reageren op de aanklacht die is ingediend tegen de standrechtelijke executies op Zuid-Celebes. Hoeveel Indonesirs bij beide acties precies zijn omgekomen, is niet bekend.
De soldaat heeft nooit ruchtbaarheid gegeven aan het bestaan van de foto's. Zijn albums zouden ook nooit zijn opgemerkt, als ze niet onlangs waren gevonden in een vuilcontainer in Enschede. Wie ze daarin heeft gegooid, is niet bekend. De eigenaar van de albums was kinderloos en zou de laatste jaren alleen hebben geleefd.
Vuilcontainer
Een medewerker van het Gemeentearchief van Enschede zag de oude albums liggen in de vuilcontainer en hij besloot ze eruit te vissen. De gemeente Enschede verzamelt vaker foto's om de levensloop van de eigen inwoners te kunnen illustreren. De albums zouden alsnog terzijde zijn gelegd, als de archivarissen niet waren gealarmeerd door foto's van een gevangenentransport. Op dat moment besloten ze het album nog eens door te nemen waarbij ze stuitten op de foto's van de executies.
Onlangs riepen drie historische instituten de regering op opnieuw onderzoek te doen naar de politionele acties tussen 1945 en 1950, om te kunnen begrijpen wat voor oorlog er in Indonesi is gevoerd. Het kabinet heeft nog niet gereageerd.
Bron: http://www.volkskrant.nl/(...)leger-in-Indie.dhtml
Meer foto's uit het album.
[ Bericht 2% gewijzigd door Cobra4 op 10-07-2012 10:22:40 ]
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Kapitein Westerling erkende executies op Zuid-Sulawesi in interview in 1969
Kapitein Raymond Westerling heeft op het Indonesiche eiland Zuid-Sulawesi mensen standrechtelijk gexecuteerd. Dat heeft hij gezegd in een interview dat in 1969 is opgenomen, maar nooit werd uitgezonden. Het televisieprogramma Altijd Wat zendt het interview vanavond alsnog uit, meldt de NCRV. (NRC, artikel gaat verder.)
Kapitein Raymond Westerling heeft op het Indonesiche eiland Zuid-Sulawesi mensen standrechtelijk gexecuteerd. Dat heeft hij gezegd in een interview dat in 1969 is opgenomen, maar nooit werd uitgezonden. Het televisieprogramma Altijd Wat zendt het interview vanavond alsnog uit, meldt de NCRV. (NRC, artikel gaat verder.)
2110 uur op NL2.
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
NIOD betreurt afwijzing Indi-onderzoek
DEN HAAG - Het Instituut voor Oorlogs-, Holocaust- en Genocidestudie NIOD is teleurgesteld dat het kabinet zelf geen onderzoek doet naar het gebruik van geweld van Nederland tijdens de dekolonisatie van Indonesi. Woordvoerder David Barnouw van het NIOD zei woensdag het besluit van minister Uri Rosenthal (Buitenlandse Zaken) jammer te vinden. „Het wachten is nu op een nieuwe regering”, aldus Barnouw.
Volgens Rosenthal is er al veel onderzoek gedaan naar de gebeurtenissen in de periode 1945-1950. Als er behoefte bestaat aan meer, zoals enkele instituten 2 maanden geleden bepleitten, dan zijn die daar in de ogen van Rosenthal zelf goed toe in staat. „Wij zien hier ten principale geen inhoudelijke, sturende of begeleidende rol voor het kabinet”, aldus de minister.
De organisaties die in juni om het onderzoek hadden gevraagd waren het NIOD, het Nederlands Instituut voor Militaire Historie (NIMH) en het Koninklijk Instituut voor Taal-, Land- en Volkenkunde. Volgens het NIOD zijn er voldoende aanknopingspunten voor een onderzoek. „Er komt steeds meer naar buiten, zoals woensdag nog in de Volkskrant en dinsdag het interview met kapitein Raymond Westerling. Het verband daartussen zou onderzocht moeten worden”, zei Barnouw.
Rosenthal meldt dat het kabinet ook geen verder onderzoek zal doen naar recentelijk opgedoken foto's waarop mogelijk door Nederlandse militairen uitgevoerde executies in Nederlands-Indi zijn vastgelegd. Rosenthal geeft aan dat militairen van de Nederlandse krijgsmacht zijn te zien, maar dat niet geconcludeerd kan worden wie verantwoordelijk is voor de slachtoffers op de foto. Het is volgens hem niet aan het kabinet maar aan de onderzoeksinstituten zelf of ze zich verder willen verdiepen in de achtergronden. Die zijn daar volgens de minister toe uitgerust.
Woensdag was in Den Haag bij het Indimonument de herdenking van de capitulatie van Japan. Premier Mark Rutte legde een krans bij het monument.
Bron: http://www.telegraaf.nl/b(...)urt_afwijzing__.html
DEN HAAG - Het Instituut voor Oorlogs-, Holocaust- en Genocidestudie NIOD is teleurgesteld dat het kabinet zelf geen onderzoek doet naar het gebruik van geweld van Nederland tijdens de dekolonisatie van Indonesi. Woordvoerder David Barnouw van het NIOD zei woensdag het besluit van minister Uri Rosenthal (Buitenlandse Zaken) jammer te vinden. „Het wachten is nu op een nieuwe regering”, aldus Barnouw.
Volgens Rosenthal is er al veel onderzoek gedaan naar de gebeurtenissen in de periode 1945-1950. Als er behoefte bestaat aan meer, zoals enkele instituten 2 maanden geleden bepleitten, dan zijn die daar in de ogen van Rosenthal zelf goed toe in staat. „Wij zien hier ten principale geen inhoudelijke, sturende of begeleidende rol voor het kabinet”, aldus de minister.
De organisaties die in juni om het onderzoek hadden gevraagd waren het NIOD, het Nederlands Instituut voor Militaire Historie (NIMH) en het Koninklijk Instituut voor Taal-, Land- en Volkenkunde. Volgens het NIOD zijn er voldoende aanknopingspunten voor een onderzoek. „Er komt steeds meer naar buiten, zoals woensdag nog in de Volkskrant en dinsdag het interview met kapitein Raymond Westerling. Het verband daartussen zou onderzocht moeten worden”, zei Barnouw.
Rosenthal meldt dat het kabinet ook geen verder onderzoek zal doen naar recentelijk opgedoken foto's waarop mogelijk door Nederlandse militairen uitgevoerde executies in Nederlands-Indi zijn vastgelegd. Rosenthal geeft aan dat militairen van de Nederlandse krijgsmacht zijn te zien, maar dat niet geconcludeerd kan worden wie verantwoordelijk is voor de slachtoffers op de foto. Het is volgens hem niet aan het kabinet maar aan de onderzoeksinstituten zelf of ze zich verder willen verdiepen in de achtergronden. Die zijn daar volgens de minister toe uitgerust.
Woensdag was in Den Haag bij het Indimonument de herdenking van de capitulatie van Japan. Premier Mark Rutte legde een krans bij het monument.
Bron: http://www.telegraaf.nl/b(...)urt_afwijzing__.html
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
"Hell ships, naar Flores en de Molukken"
Deze film is gemaakt door Kees Maaswinkel in samenwerking met het Veteraneninstituut in Doorn. De documentaire vertelt het verhaal van 6600 Nederlandse en Britse krijgsgevangenen die met deze zogeheten Hell Ships van Java naar de Molukken en Flores werden verscheept, waar ze voor de Japanners vliegvelden moesten aanleggen. Circa 2200 van hen overleefden dat niet. Ze stierven door torpederingen en bombardementen van de schepen door geallieerde onderzeers en vliegtuigen, als gevolg van een gebrek aan water, voedsel en medicijnen of mishandeling. Filmmaker Maaswinkel heeft bij de filmwerkzaamheden op de Molukken een getuige gevonden die vertelde wat de Japanners na de executie met de lichamen hebben gedaan. Dat was niet eerder aan het licht gekomen.
[ Bericht 76% gewijzigd door Cobra4 op 16-08-2012 13:01:13 ]
Deze film is gemaakt door Kees Maaswinkel in samenwerking met het Veteraneninstituut in Doorn. De documentaire vertelt het verhaal van 6600 Nederlandse en Britse krijgsgevangenen die met deze zogeheten Hell Ships van Java naar de Molukken en Flores werden verscheept, waar ze voor de Japanners vliegvelden moesten aanleggen. Circa 2200 van hen overleefden dat niet. Ze stierven door torpederingen en bombardementen van de schepen door geallieerde onderzeers en vliegtuigen, als gevolg van een gebrek aan water, voedsel en medicijnen of mishandeling. Filmmaker Maaswinkel heeft bij de filmwerkzaamheden op de Molukken een getuige gevonden die vertelde wat de Japanners na de executie met de lichamen hebben gedaan. Dat was niet eerder aan het licht gekomen.
[ Bericht 76% gewijzigd door Cobra4 op 16-08-2012 13:01:13 ]
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Debat op 2: Onderzoek naar ons militaire verleden in Indi?
http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1313253
http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1313253
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Eervolle militair, en eervolle man. Een held met een heldenbegrafenis.
[DEF] SC#8 Pumatje, niet geboren maar door de baas verstrekt
Deur dicht voor claims
door Charles Sanders
AMSTERDAM -
De relatie tussen Nederland en Indonesi is opnieuw onder druk gekomen nu onderhandelingen van het ministerie van Buitenlandse Zaken met tien weduwen op Sulawesi zijn vastgelopen.
De vrouwen wilden elk 20.000 euro schadevergoeding van ons land omdat Nederlandse militairen begin 1947 hun echtgenoten hadden doodgeschoten.
Dat gebeurde door speciale troepen van kapitein Raymond Westerling. In 2010 waren er ook al grote spanningen tussen Den Haag en Jakarta nadat de Indonesische president Yudhoyono een staatsbezoek afzegde omdat Molukkers om zijn arrestatie hadden gevraagd.
Bron: http://www.telegraaf.nl/b(...)krijgen_niets__.html
door Charles Sanders
AMSTERDAM -
De relatie tussen Nederland en Indonesi is opnieuw onder druk gekomen nu onderhandelingen van het ministerie van Buitenlandse Zaken met tien weduwen op Sulawesi zijn vastgelopen.
De vrouwen wilden elk 20.000 euro schadevergoeding van ons land omdat Nederlandse militairen begin 1947 hun echtgenoten hadden doodgeschoten.
Dat gebeurde door speciale troepen van kapitein Raymond Westerling. In 2010 waren er ook al grote spanningen tussen Den Haag en Jakarta nadat de Indonesische president Yudhoyono een staatsbezoek afzegde omdat Molukkers om zijn arrestatie hadden gevraagd.
Bron: http://www.telegraaf.nl/b(...)krijgen_niets__.html
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Veteranen Indi en Nieuw-Guinea alsnog onderscheiden
25 juni 2013, 15.42 uur
De 97-jarige Charles Dibbets en 4 andere oorlogsveteranen zijn gisteren onderscheiden voor hun inzet in Nederlands-Indi en Nieuw-Guinea. Inspecteur-Generaal der Krijgsmacht (IGK) luitenant-generaal Ton van Ede speldde hen in Hilversum de versierselen behorende bij de eretekens op.
Als KNIL-soldaat der 1e klasse werd Dibbets door de Japanners genterneerd en op transport gesteld naar Thailand. Daar werkte hij als dwangarbeider aan de Birma-spoorlijn. Toen Dibbets na de Japanse capitulatie terugkeerde bij het KNIL, nam hij tijdens de Politionele Acties deel aan veel militaire operaties.
Erkenning en waardering
Van Ede: “Velen viel bij terugkeer een slechte behandeling ten deel. Herstellend van alle ellende na de Tweede Wereldoorlog was er weinig oog voor wat u had meegemaakt in de periode dat u Nederland overzee diende. Ondanks de latere erkenning en waardering voor deze oud-militairen, zijn nog steeds relatief veel veteranen niet onderscheiden, terwijl ze daar wel recht op hebben.”
Versierselen
Uit handen van Van Ede kreeg Dibbets het Mobilisatie Oorlogskruis, het Ereteken Orde en Vrede met de gespen 1946/1947/1948 en het Demobilisatie Insigne KNIL. Korporaal Herman van Dijk ontving het Ereteken Orde en Vrede met de gespen 1948-1949 en het Demobilisatie Insigne van de marine. Het Nieuwe-Guinea Herinneringskruis was er voor dienstplichtig marinier Hendrikus Meijer, zeemilicin der 3e klasse Jaap Wegenaar en machinist der 1e klasse Walter Waltmans.
Bron: http://www.defensie.nl/ac(...)alsnog_onderscheiden
25 juni 2013, 15.42 uur
De 97-jarige Charles Dibbets en 4 andere oorlogsveteranen zijn gisteren onderscheiden voor hun inzet in Nederlands-Indi en Nieuw-Guinea. Inspecteur-Generaal der Krijgsmacht (IGK) luitenant-generaal Ton van Ede speldde hen in Hilversum de versierselen behorende bij de eretekens op.
Als KNIL-soldaat der 1e klasse werd Dibbets door de Japanners genterneerd en op transport gesteld naar Thailand. Daar werkte hij als dwangarbeider aan de Birma-spoorlijn. Toen Dibbets na de Japanse capitulatie terugkeerde bij het KNIL, nam hij tijdens de Politionele Acties deel aan veel militaire operaties.
Erkenning en waardering
Van Ede: “Velen viel bij terugkeer een slechte behandeling ten deel. Herstellend van alle ellende na de Tweede Wereldoorlog was er weinig oog voor wat u had meegemaakt in de periode dat u Nederland overzee diende. Ondanks de latere erkenning en waardering voor deze oud-militairen, zijn nog steeds relatief veel veteranen niet onderscheiden, terwijl ze daar wel recht op hebben.”
Versierselen
Uit handen van Van Ede kreeg Dibbets het Mobilisatie Oorlogskruis, het Ereteken Orde en Vrede met de gespen 1946/1947/1948 en het Demobilisatie Insigne KNIL. Korporaal Herman van Dijk ontving het Ereteken Orde en Vrede met de gespen 1948-1949 en het Demobilisatie Insigne van de marine. Het Nieuwe-Guinea Herinneringskruis was er voor dienstplichtig marinier Hendrikus Meijer, zeemilicin der 3e klasse Jaap Wegenaar en machinist der 1e klasse Walter Waltmans.
Bron: http://www.defensie.nl/ac(...)alsnog_onderscheiden
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Schikking met weduwen Zuid-Sulawesi
Nieuwsbericht | 08-08-2013
De Nederlandse Staat heeft een schikking getroffen in de zaak Zuid-Sulawesi. Een groep van tien weduwen ontvangt financile compensatie voor de executie van hun echtgenoten door Nederlandse militairen in het toenmalige Zuid-Celebes.
Eerder werd een soortgelijke schikking getroffen in de zaak Rawagedeh. De Staat is dit overeengekomen met de weduwen via hun advocaat. De Nederlandse ambassadeur zal namens de Staat excuses aanbieden voor de standrechtelijke massa-executies.
Bron: http://www.rijksoverheid.(...)n-zuid-sulawesi.html
Nieuwsbericht | 08-08-2013
De Nederlandse Staat heeft een schikking getroffen in de zaak Zuid-Sulawesi. Een groep van tien weduwen ontvangt financile compensatie voor de executie van hun echtgenoten door Nederlandse militairen in het toenmalige Zuid-Celebes.
Eerder werd een soortgelijke schikking getroffen in de zaak Rawagedeh. De Staat is dit overeengekomen met de weduwen via hun advocaat. De Nederlandse ambassadeur zal namens de Staat excuses aanbieden voor de standrechtelijke massa-executies.
Bron: http://www.rijksoverheid.(...)n-zuid-sulawesi.html
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Nederland betuigt spijt executies Indonesi
AMSTERDAM -
Nederland zal spijt betuigen voor oorlogsmisdrijven tijdens de koloniale oorlog in het toenmalige Nederlands-Indi (Indonesi). Premier Mark Rutte heeft dat vrijdag gezegd na de ministerraad.
Het gaat om excuses voor specifieke gevallen van standrechtelijke executies. Er is geen sprake van algemene excuses voor de politionele acties en dus geen breuk met het Nederlandse beleid tot dusver, zei Rutte.
De excuses worden op 12 september aangeboden in het Erasmushuis in Jakarta door de Nederlande ambassadeur in dat land. De zogenoemde tien weduwen van Zuid-Sulawesi zijn daarbij in ieder geval aanwezig. Hun mannen werden in 1947 door Nederlandse militairen op Zuid-Celebes doodgeschoten.
Begin augustus werd bekend dat de weduwen ieder 20.000 euro schadevergoeding krijgen omdat hun mannen destijds standrechtelijk zijn gexecuteerd door Nederlandse militairen. Eerder betaalde Nederland hetzelfde bedrag aan weduwen van het bloedbad van Rawagedeh op Java.
Minister Frans Timmermans van Buitenlandse Zaken zei eerder al dat hij er geen enkele moeite mee heeft om persoonlijk namens Nederland excuses aan te bieden voor de oorlogsmisdrijven. Hij zegde toen al toe dat ook aan de ministerraad voor te leggen. Volgens Rutte is nu afgesproken gelijke gevallen op dezelfde manier te behandelen.
Bron: http://www.telegraaf.nl/b(...)or_Indonesie___.html
En op nu.nl ook de video van Rutte
[ Bericht 2% gewijzigd door MaryMouse op 30-08-2013 21:23:58 (linkje video nu.nl toegevoegd) ]
AMSTERDAM -
Nederland zal spijt betuigen voor oorlogsmisdrijven tijdens de koloniale oorlog in het toenmalige Nederlands-Indi (Indonesi). Premier Mark Rutte heeft dat vrijdag gezegd na de ministerraad.
Het gaat om excuses voor specifieke gevallen van standrechtelijke executies. Er is geen sprake van algemene excuses voor de politionele acties en dus geen breuk met het Nederlandse beleid tot dusver, zei Rutte.
De excuses worden op 12 september aangeboden in het Erasmushuis in Jakarta door de Nederlande ambassadeur in dat land. De zogenoemde tien weduwen van Zuid-Sulawesi zijn daarbij in ieder geval aanwezig. Hun mannen werden in 1947 door Nederlandse militairen op Zuid-Celebes doodgeschoten.
Begin augustus werd bekend dat de weduwen ieder 20.000 euro schadevergoeding krijgen omdat hun mannen destijds standrechtelijk zijn gexecuteerd door Nederlandse militairen. Eerder betaalde Nederland hetzelfde bedrag aan weduwen van het bloedbad van Rawagedeh op Java.
Minister Frans Timmermans van Buitenlandse Zaken zei eerder al dat hij er geen enkele moeite mee heeft om persoonlijk namens Nederland excuses aan te bieden voor de oorlogsmisdrijven. Hij zegde toen al toe dat ook aan de ministerraad voor te leggen. Volgens Rutte is nu afgesproken gelijke gevallen op dezelfde manier te behandelen.
Bron: http://www.telegraaf.nl/b(...)or_Indonesie___.html
En op nu.nl ook de video van Rutte
[ Bericht 2% gewijzigd door MaryMouse op 30-08-2013 21:23:58 (linkje video nu.nl toegevoegd) ]
You better lose yourself in the music
The moment, you own it, you better never let it go
The moment, you own it, you better never let it go
Executie Indonesirs 1946 opgebiecht na overlijden
Nederland • Geplaatst door Redactie op 19-09-2013 @ 10:52
Een eenheid van het Koninklijk Nederlandsch-Indisch Leger (KNIL) heeft in 1946 op West-Java 34 Indonesirs standrechtelijk gexecuteerd. Dat heeft de destijds 25-jarige commandant van de eenheid bekend aan Trouw, onder voorwaarde dat het verhaal pas na zijn overlijden naar buiten komt. De executie zou nooit zijn gerapporteerd.
Sergeant M., wiens naam niet in de krant wordt vermeld omdat hij nog nabestaanden in Indonesi heeft wonen, gaf de opdracht tot executie vanwege de verdenking van ontvoering van twee vrouwen. In het archief van het bataljon in het Nederlands Instituut voor Militaire Historie is geen vermelding van de actie te vinden. "Ik heb er destijds niks meer van gehoord en mijn manschappen voor zover ik weet ook niet. We hebben destijds afgesproken om het stil te houden", aldus de sergeant.
Vorige week bood de Nederlandse ambassadeur in Indonesi in Jakarta namens de Nederlandse regering excuses aan vanwege de executies tijdens het militair optreden in de periode tussen 1945 en 1949. Familieleden van weduwen uit Zuid-Sulawesi, die zelf te oud zin om te reizen, woonden de bijeenkomst bij. Dinsdag bracht de ambassadeur alsnog een bezoek aan Zuid-Sulawesi. Bij de besloten ceremonie waren drie weduwen en een familielid aanwezig.
Bron: Executie Indonesirs 1946 opgebiecht na overlijden
Nederland • Geplaatst door Redactie op 19-09-2013 @ 10:52
Een eenheid van het Koninklijk Nederlandsch-Indisch Leger (KNIL) heeft in 1946 op West-Java 34 Indonesirs standrechtelijk gexecuteerd. Dat heeft de destijds 25-jarige commandant van de eenheid bekend aan Trouw, onder voorwaarde dat het verhaal pas na zijn overlijden naar buiten komt. De executie zou nooit zijn gerapporteerd.
Sergeant M., wiens naam niet in de krant wordt vermeld omdat hij nog nabestaanden in Indonesi heeft wonen, gaf de opdracht tot executie vanwege de verdenking van ontvoering van twee vrouwen. In het archief van het bataljon in het Nederlands Instituut voor Militaire Historie is geen vermelding van de actie te vinden. "Ik heb er destijds niks meer van gehoord en mijn manschappen voor zover ik weet ook niet. We hebben destijds afgesproken om het stil te houden", aldus de sergeant.
Vorige week bood de Nederlandse ambassadeur in Indonesi in Jakarta namens de Nederlandse regering excuses aan vanwege de executies tijdens het militair optreden in de periode tussen 1945 en 1949. Familieleden van weduwen uit Zuid-Sulawesi, die zelf te oud zin om te reizen, woonden de bijeenkomst bij. Dinsdag bracht de ambassadeur alsnog een bezoek aan Zuid-Sulawesi. Bij de besloten ceremonie waren drie weduwen en een familielid aanwezig.
Bron: Executie Indonesirs 1946 opgebiecht na overlijden
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Nog zeventien weduwen Sulawesi eisen vergoeding
Nog eens zeventien weduwen van mannen die in de jaren veertig door het Nederlands-Indisch leger standrechtelijk zijn gexecuteerd op Sulawesi, willen een schadevergoeding van 20.000 euro.
Hun advocaat Liesbeth Zegveld meldde maandag dat de weduwen een beroep doen op de regeling die het ministerie van Buitenlandse Zaken onlangs in het leven heeft geroepen.
Die regeling houdt in dat soortgelijke gevallen in aanmerking komen voor eenzelfde vergoeding als die de weduwen van tien slachtoffers uit Zuid-Sulawesi en weduwen van het bloedbad in Rawagedeh op Java kregen.
Daardoor hoeven de hoogbejaarde vrouwen in principe geen ellenlange juridische procedures te doorlopen.
Bron: http://www.nu.nl/binnenla(...)isen-vergoeding.html
Nog eens zeventien weduwen van mannen die in de jaren veertig door het Nederlands-Indisch leger standrechtelijk zijn gexecuteerd op Sulawesi, willen een schadevergoeding van 20.000 euro.
Hun advocaat Liesbeth Zegveld meldde maandag dat de weduwen een beroep doen op de regeling die het ministerie van Buitenlandse Zaken onlangs in het leven heeft geroepen.
Die regeling houdt in dat soortgelijke gevallen in aanmerking komen voor eenzelfde vergoeding als die de weduwen van tien slachtoffers uit Zuid-Sulawesi en weduwen van het bloedbad in Rawagedeh op Java kregen.
Daardoor hoeven de hoogbejaarde vrouwen in principe geen ellenlange juridische procedures te doorlopen.
Bron: http://www.nu.nl/binnenla(...)isen-vergoeding.html
You better lose yourself in the music
The moment, you own it, you better never let it go
The moment, you own it, you better never let it go
Meer geld voor oorlogsslachtoffers Indonesi
RIJSWIJK -
Een groep van ruim 500 oorlogsgetroffenen in Indonesi krijgt deze maand een hogere uitkering overgemaakt. Ook wordt de verhoogde uitkering met terugwerkende kracht tot december 2012 nabetaald.
De Sociale Verzekeringsbank zegt daarmee een uitspraak van de rechter te eerbiedigen, waarin werd bepaald dat hun uitkeringen op Nederlands welvaartspeil moeten worden gebracht.
De oorlogsgetroffenen gaan er naar verwachting maandelijks ruim 1000 euro op vooruit. De groep hoogbejaarde Indonesirs maakt aanspraak op de Wet Uitkering Vervolgingsslachtoffers (WUV). Zij overleefden de Japanse bezetting in toenmalig Nederlands-Indi en ondervonden daarvan fysiek en psychisch leed.
De uitkeringen worden in samenspraak met staatssecretaris Martin van Rijn (VWS) alvast verhoogd, vooruitlopend op een aanstaande wetswijziging. „Het gaat om een oudere en kwetsbare groep die we graag snel tegemoet willen komen”, aldus een woordvoerder van de Sociale Verzekeringsbank.
De Commissie Gelijke Behandeling meende in december vorig jaar dat ten onrechte onderscheid wordt gemaakt tussen de hoogte van de uitkeringen in Nederland en Indonesi. Dat is volgens de commissie discriminatoir. Daarom krijgen de oorlogsslachtoffers in Indonesi nu een uitkering op hetzelfde niveau als hun Nederlandse lotgenoten.
Veel slachtoffers uit Indonesi eisen nabetaling van de verhoogde uitkering over een veel langere periode. Al in 2007 bekritiseerde de Commissie Gelijke Behandeling het gemaakte onderscheid tussen de oorlogsslachtoffers. Volgens de SVB ontvangen de uitkeringsgerechtigden een nieuwe beschikking over de hoogte van WUV-uitkering en kunnen zij daartegen bezwaar maken.
Bron: http://www.telegraaf.nl/b(...)sslachtoffers__.html
RIJSWIJK -
Een groep van ruim 500 oorlogsgetroffenen in Indonesi krijgt deze maand een hogere uitkering overgemaakt. Ook wordt de verhoogde uitkering met terugwerkende kracht tot december 2012 nabetaald.
De Sociale Verzekeringsbank zegt daarmee een uitspraak van de rechter te eerbiedigen, waarin werd bepaald dat hun uitkeringen op Nederlands welvaartspeil moeten worden gebracht.
De oorlogsgetroffenen gaan er naar verwachting maandelijks ruim 1000 euro op vooruit. De groep hoogbejaarde Indonesirs maakt aanspraak op de Wet Uitkering Vervolgingsslachtoffers (WUV). Zij overleefden de Japanse bezetting in toenmalig Nederlands-Indi en ondervonden daarvan fysiek en psychisch leed.
De uitkeringen worden in samenspraak met staatssecretaris Martin van Rijn (VWS) alvast verhoogd, vooruitlopend op een aanstaande wetswijziging. „Het gaat om een oudere en kwetsbare groep die we graag snel tegemoet willen komen”, aldus een woordvoerder van de Sociale Verzekeringsbank.
De Commissie Gelijke Behandeling meende in december vorig jaar dat ten onrechte onderscheid wordt gemaakt tussen de hoogte van de uitkeringen in Nederland en Indonesi. Dat is volgens de commissie discriminatoir. Daarom krijgen de oorlogsslachtoffers in Indonesi nu een uitkering op hetzelfde niveau als hun Nederlandse lotgenoten.
Veel slachtoffers uit Indonesi eisen nabetaling van de verhoogde uitkering over een veel langere periode. Al in 2007 bekritiseerde de Commissie Gelijke Behandeling het gemaakte onderscheid tussen de oorlogsslachtoffers. Volgens de SVB ontvangen de uitkeringsgerechtigden een nieuwe beschikking over de hoogte van WUV-uitkering en kunnen zij daartegen bezwaar maken.
Bron: http://www.telegraaf.nl/b(...)sslachtoffers__.html
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Bijzondere band
Een intensieve week was het. Op werkbezoek in Indonesi. En ondertussen werd er in Nederland hard gewerkt aan de nieuwe begrotingsafspraken. De lijntjes met Den Haag liepen dan ook gewoon door. Dat spreekt voor zich.
Het goede nieuws is dat Defensie niet opnieuw wordt geraakt. De precieze uitwerking voor Defensie wordt nu in kaart gebracht. Ik streef ernaar spoedig de juiste en volledige informatie te geven, maar hecht aan zorgvuldigheid.
Ook in Indonesi is er voor - en door - Defensie veel werk verzet. Voor handelsnatie Nederland is internationale samenwerking cruciaal. Dat staat buiten kijf. Onze economie is voor 70 procent afhankelijk van handel. Trade as our lifeline! Dat is hoe Nederland groot is geworden.
Onze grootste kracht heeft echter ook een achilleshiel. We zijn relatief gevoelig voor allerhande crises, dichtbij en ver weg. Oorlog, terrorisme, georganiseerde misdaad, fundamentalisme - waar dan ook - kunnen rechtstreeks onze portemonnee raken.
Ter bevordering van die, voor ons zo noodzakelijke, internationale veiligheid en stabiliteit voeren we een actief buitenlands beleid. Niet naar binnen gericht, maar naar buiten - over de dijken heen. In ons eigen belang toont Nederland internationaal verantwoordelijkheid. We zitten niet bij de pakken neer, maar pakken aan.
In ons eigen belang werken we daarom internationaal samen. Dat geeft stabiliteit. Dat vergroot onze slagvaardigheid. Dat zorgt voor meer handelingsvermogen. Dit doen we met gelijkgezinde landen in Europa maar ook elders in de wereld. Bijvoorbeeld met Indonesi. Omiskenbaar een region on the rise. Onze gezamenlijke geschiedenis biedt een goede basis voor een toekomstgerichte samenwerking, gebaseerd op gelijkwaardigheid en wederkerigheid.
Dit bleek uit alles tijdens mijn bezoek aan Indonesi afgelopen week. Ook mijn collega, de Indonesische minister van Defensie Purnomo Yusgiantoro, zet in op de toekomst. A shared history, a joint future.
Zo maakte ik kennis met 3 bijzondere Indonesische oud-militairen. Opgeleid op KIM en KMA. De verhalen van deze heren maakten een onuitwisbare indruk.
Zo liet de commandant van de Marine Academie, het vroegere marinevliegkamp Bumimoro, mij met gepaste eer de trap zien waarop Karel Doorman zijn laatste stappen op het vaste land zette.
Naast die speciale band uit het verleden is ook de geografische ligging van onze landen een interessante basis voor die toekomstgerichte samenwerking. Waar Nederland voor Indonesi de toegang naar Europa kan zijn, kan Indonesi voor Nederland de toegang naar Azi zijn.
Onze inzet voor een stabiele wereld bindt eveneens. Net als Nederland is Indonesi een actieve partner bij internationale missies. Sterker nog, het land wil permanent met 4.000 militairen deelnemen aan VN-missies.
Ook de rol van Indonesi in de strijd tegen piraterij en het vrijhouden van de belangrijkste zeeroutes laat zien dat het de Indonesirs menens is. En in een gebied, waar 3 belangrijke handelsstromen lopen, is die inzet ook voor Nederland van grote waarde. Zoals bekend, zijn wij eveneens zeer actief in de bestrijding van piraterij en de georganiseerde misdaad op zee. Met succes. Onze krijgsmacht heeft zich daarmee stevig op de kaart gezet.
Samen met de Indonesische Defensieminister heb ik dan ook een intentieverklaring getekend om onze gemeenschappelijke ervaringen en geleerde lessen te delen, om meer samen te trainen en meer samen op te leiden. Binnenkort zal minister Purnomo naar Nederland komen om onze intenties formeel te bekrachtigen. Nederland en Indonesi zetten zo vergaande stappen en intensiveren de militair strategische samenwerking.
Internationale samenwerking is de slagader van de Nederlandse economie. Trade as our lifeline! Defensie levert daar een belangrijke bijdrage aan.
Minister van Defensie
Jeanine Hennis-Plasschaert
16 oktober 2013
Bron: http://www.defensie.nl/or(...)1016_bijzondere_band
Een intensieve week was het. Op werkbezoek in Indonesi. En ondertussen werd er in Nederland hard gewerkt aan de nieuwe begrotingsafspraken. De lijntjes met Den Haag liepen dan ook gewoon door. Dat spreekt voor zich.
Het goede nieuws is dat Defensie niet opnieuw wordt geraakt. De precieze uitwerking voor Defensie wordt nu in kaart gebracht. Ik streef ernaar spoedig de juiste en volledige informatie te geven, maar hecht aan zorgvuldigheid.
Ook in Indonesi is er voor - en door - Defensie veel werk verzet. Voor handelsnatie Nederland is internationale samenwerking cruciaal. Dat staat buiten kijf. Onze economie is voor 70 procent afhankelijk van handel. Trade as our lifeline! Dat is hoe Nederland groot is geworden.
Onze grootste kracht heeft echter ook een achilleshiel. We zijn relatief gevoelig voor allerhande crises, dichtbij en ver weg. Oorlog, terrorisme, georganiseerde misdaad, fundamentalisme - waar dan ook - kunnen rechtstreeks onze portemonnee raken.
Ter bevordering van die, voor ons zo noodzakelijke, internationale veiligheid en stabiliteit voeren we een actief buitenlands beleid. Niet naar binnen gericht, maar naar buiten - over de dijken heen. In ons eigen belang toont Nederland internationaal verantwoordelijkheid. We zitten niet bij de pakken neer, maar pakken aan.
In ons eigen belang werken we daarom internationaal samen. Dat geeft stabiliteit. Dat vergroot onze slagvaardigheid. Dat zorgt voor meer handelingsvermogen. Dit doen we met gelijkgezinde landen in Europa maar ook elders in de wereld. Bijvoorbeeld met Indonesi. Omiskenbaar een region on the rise. Onze gezamenlijke geschiedenis biedt een goede basis voor een toekomstgerichte samenwerking, gebaseerd op gelijkwaardigheid en wederkerigheid.
Dit bleek uit alles tijdens mijn bezoek aan Indonesi afgelopen week. Ook mijn collega, de Indonesische minister van Defensie Purnomo Yusgiantoro, zet in op de toekomst. A shared history, a joint future.
Zo maakte ik kennis met 3 bijzondere Indonesische oud-militairen. Opgeleid op KIM en KMA. De verhalen van deze heren maakten een onuitwisbare indruk.
Zo liet de commandant van de Marine Academie, het vroegere marinevliegkamp Bumimoro, mij met gepaste eer de trap zien waarop Karel Doorman zijn laatste stappen op het vaste land zette.
Naast die speciale band uit het verleden is ook de geografische ligging van onze landen een interessante basis voor die toekomstgerichte samenwerking. Waar Nederland voor Indonesi de toegang naar Europa kan zijn, kan Indonesi voor Nederland de toegang naar Azi zijn.
Onze inzet voor een stabiele wereld bindt eveneens. Net als Nederland is Indonesi een actieve partner bij internationale missies. Sterker nog, het land wil permanent met 4.000 militairen deelnemen aan VN-missies.
Ook de rol van Indonesi in de strijd tegen piraterij en het vrijhouden van de belangrijkste zeeroutes laat zien dat het de Indonesirs menens is. En in een gebied, waar 3 belangrijke handelsstromen lopen, is die inzet ook voor Nederland van grote waarde. Zoals bekend, zijn wij eveneens zeer actief in de bestrijding van piraterij en de georganiseerde misdaad op zee. Met succes. Onze krijgsmacht heeft zich daarmee stevig op de kaart gezet.
Samen met de Indonesische Defensieminister heb ik dan ook een intentieverklaring getekend om onze gemeenschappelijke ervaringen en geleerde lessen te delen, om meer samen te trainen en meer samen op te leiden. Binnenkort zal minister Purnomo naar Nederland komen om onze intenties formeel te bekrachtigen. Nederland en Indonesi zetten zo vergaande stappen en intensiveren de militair strategische samenwerking.
Internationale samenwerking is de slagader van de Nederlandse economie. Trade as our lifeline! Defensie levert daar een belangrijke bijdrage aan.
Minister van Defensie
Jeanine Hennis-Plasschaert
16 oktober 2013
Bron: http://www.defensie.nl/or(...)1016_bijzondere_band
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Indische oorlogsslachtoffers krijgen uitkering voortaan in euro's
Ruim 500 Indische oorlogsslachtoffers die in Indonesi wonen, krijgen hun uitkering voortaan niet meer in roepia's maar in euro's.
De ministerraad is vrijdag formeel akkoord gegaan met deze wijziging van de Wet uitkeringen burger-oorlogsslachtoffers 1940-1945 en volgt daarmee een eerdere uitspraak van de Centrale Raad van Beroep. De uitkering wordt met terugwerkende kracht vanaf 20 december 2012 berekend naar de Nederlandse levensstandaard. Het kabinet trekt hier in 2013 7,6 miljoen euro extra voor uit.
Het gaat om 540 mensen die een uitkering ontvangen omdat zij trauma's opliepen tijdens de Japanse bezetting van voormalig Nederlands-Indi, bijvoorbeeld omdat zij in een Japans kamp zaten.
Bron: http://www.ad.nl/ad/nl/10(...)taan-in-euro-s.dhtml
Ruim 500 Indische oorlogsslachtoffers die in Indonesi wonen, krijgen hun uitkering voortaan niet meer in roepia's maar in euro's.
De ministerraad is vrijdag formeel akkoord gegaan met deze wijziging van de Wet uitkeringen burger-oorlogsslachtoffers 1940-1945 en volgt daarmee een eerdere uitspraak van de Centrale Raad van Beroep. De uitkering wordt met terugwerkende kracht vanaf 20 december 2012 berekend naar de Nederlandse levensstandaard. Het kabinet trekt hier in 2013 7,6 miljoen euro extra voor uit.
Het gaat om 540 mensen die een uitkering ontvangen omdat zij trauma's opliepen tijdens de Japanse bezetting van voormalig Nederlands-Indi, bijvoorbeeld omdat zij in een Japans kamp zaten.
Bron: http://www.ad.nl/ad/nl/10(...)taan-in-euro-s.dhtml
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
http://www.deweekkrant.nl(...)logskruis_na_70_jaar
quote:Burgemeester Van der Knaap van de gemeente Ede reikte maandag het Mobilisatie-Oorlogskruis uit aan mw. Irene G.C. Westerik- Hukom en mw. Edith E.S. Schenke- Hukom. Zij nemen de postuum toegekende eervolle onderscheiding in ontvangst namens hun vader.Sgt 1ste klasse Inf. van het Koninklijk Nederlands Indische Leger (KNIL) en moedig verzetsstrijder Frits (Ventje) Segfried Gustaaf Hukom overleed zeventig jaar geleden. Burgemeester Van der Knaap vatte het einde van Hukom samen: ‘‘Een triest verhaal van een trotse man.’’
Tijdens de Tweede Wereldoorlog was de Ambonese sergeant I Frits Hukom in Nederlands-Indi betrokken bij het verzet tegen de Japanse bezetting op onder meer Sumatra. Eind 1942 werd hij door verraad door de Kemptai (Japanse Militaire Politie) in zijn woning te Padang (Sumatra’s Westkust) gevangen genomen. De familie heeft hem daarna nooit meer teruggezien.
Sgt. I Frits Hukom had deel uitgemaakt van de ‘Sluippatrouille’, behorende tot de verzetsorganisatie De Rode Zakdoek (Sapu Tangan Merah), die werd geleid door wijlen Sgt. I J.A. Pattinama.
Na onmenselijke folteringen te hebben ondergaan, werd Sgt. I Frits Hukom, samen met onder meer Sgt. I K. Pattinama, naar Singapore gebracht en daar in april 1943 gexecuteerd.
Na voordracht en bemiddeling van Luitenant-kolonel b.d. Jac. Z. Brijl heeft het ministerie van Defensie alsnog het Mobilisatie-Oorlogskruis postuum toegekend aan de moedige Sgt. I Frits Hukom.
Interresante getuigeverhalen hier te lezen
http://getuigenverhalen.nl/thema-overzicht/nederlands-indi%C3%AB
http://getuigenverhalen.nl/thema-overzicht/nederlands-indi%C3%AB
Vulneratus nec Victus The Spirit Will Never Leave Us.
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
En weduwe Zuid-Sulawesi krijgt vergoeding
DEN HAAG -
De Nederlandse staat heeft een vergoeding toegekend aan een van de 17 weduwen uit Zuid-Sulawesi die een claim hebben ingediend omdat hun mannen in de jaren 40 door het Nederlands-Indische leger standrechtelijk zijn gexecuteerd. Dat heeft minister Frans Timmermans (Buitenlandse Zaken) aan de Tweede Kamer laten weten.
De weduwe krijgt 20.000 euro. Volgens de brief is nog niet duidelijk of de andere weduwen in aanmerking komen voor een schadevergoeding. De advocaat van de vrouwen is gevraagd om de benodigde informatie te verstrekken voor de claims. „Dat kan spoedige verdere beoordeling en waar mogelijk inwilliging van claims mogelijk maken”, aldus Buitenlandse Zaken.
De vrouwen deden in september een beroep op een regeling die de ministeries van Buitenlandse Zaken en Defensie in het leven hadden geroepen. In januari lieten zij weten verontwaardigd te zijn dat ze nog steeds niet hadden vernomen of zij in aanmerking komen voor schadevergoeding. Advocate Liesbeth Zegveld dreigde toen het ministerie van Timmermans te dagvaarden.
Bron: http://www.telegraaf.nl/b(...)gt_vergoeding__.html
DEN HAAG -
De Nederlandse staat heeft een vergoeding toegekend aan een van de 17 weduwen uit Zuid-Sulawesi die een claim hebben ingediend omdat hun mannen in de jaren 40 door het Nederlands-Indische leger standrechtelijk zijn gexecuteerd. Dat heeft minister Frans Timmermans (Buitenlandse Zaken) aan de Tweede Kamer laten weten.
De weduwe krijgt 20.000 euro. Volgens de brief is nog niet duidelijk of de andere weduwen in aanmerking komen voor een schadevergoeding. De advocaat van de vrouwen is gevraagd om de benodigde informatie te verstrekken voor de claims. „Dat kan spoedige verdere beoordeling en waar mogelijk inwilliging van claims mogelijk maken”, aldus Buitenlandse Zaken.
De vrouwen deden in september een beroep op een regeling die de ministeries van Buitenlandse Zaken en Defensie in het leven hadden geroepen. In januari lieten zij weten verontwaardigd te zijn dat ze nog steeds niet hadden vernomen of zij in aanmerking komen voor schadevergoeding. Advocate Liesbeth Zegveld dreigde toen het ministerie van Timmermans te dagvaarden.
Bron: http://www.telegraaf.nl/b(...)gt_vergoeding__.html
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
In mijn zoektocht naar documenten over inzet in Sulawesie in ww2 kwam ik het volgende document van het nationaal archief tegen: http://www.gahetna.nl/col(...)HaNA_2.10.62.ead.pdf
Echt interessant voor een ieder met interesse heeft in het inlichtingen werk tijdens ww2 in Nederlands Indie
Echt interessant voor een ieder met interesse heeft in het inlichtingen werk tijdens ww2 in Nederlands Indie
Uitzending van Andere Tijden over het eerste repatriringschip uit Indi.
http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1368511
http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1368511
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Weduwen Indi-veteranen willen uitkering
HILVERSUM -
Mannen die 's nachts gillend en krijsend wakker werden, patrouille liepen door de woonkamer of zelfs dreigden het huis te overgieten met petroleum om het in brand te steken, terwijl hun kinderen boven lagen te slapen. Weduwen van getraumatiseerde Indi-veteranen hebben het allemaal te verduren gehad en willen nu aanspraak maken op de veteranenuitkering die hun mannen gekregen zouden hebben als ze nog in leven waren geweest.
Dat zeggen ze woensdagavond bij Hollandse Zaken van Omroep Max.
De weduwen voelen zich vergeten door het ministerie van Defensie. „Wij zijn altijd goedkope verpleegsters geweest voor Defensie”, stelt weduwe Hennie Stuivenberg-Kok. „Defensie had een gebaar moeten maken naar ons.”
„We hebben de grens getrokken bij de militairen en niet bij hun partners”, reageert oud-minister van Defensie Hans Hillen in de uitzending. „Ik weet wat die mensen allemaal hebben meegemaakt en ik weet ook dat ze hebben geleerd te aanvaarden. Juist door hun jarenlange ervaringen hebben ze dat denk ik allang kunnen verwerken. Geld is hoogstens een verzachtend middel, maar geen oplossing.”
„Daar klopt natuurlijk helemaal niets van”, stelt weduwe Gr Hoornweg-De Mik, „Ze willen er gewoon onderuit bij Defensie”, meent ze.
Het ministerie van Defensie laat weten dat de regeling ereschulden duidelijk is en wijst erop dat Kamerleden, Ombudsman en vakbonden bij het opstellen ervan betrokken waren.
Bron: http://www.telegraaf.nl/b(...)len_uitkering__.html
HILVERSUM -
Mannen die 's nachts gillend en krijsend wakker werden, patrouille liepen door de woonkamer of zelfs dreigden het huis te overgieten met petroleum om het in brand te steken, terwijl hun kinderen boven lagen te slapen. Weduwen van getraumatiseerde Indi-veteranen hebben het allemaal te verduren gehad en willen nu aanspraak maken op de veteranenuitkering die hun mannen gekregen zouden hebben als ze nog in leven waren geweest.
Dat zeggen ze woensdagavond bij Hollandse Zaken van Omroep Max.
De weduwen voelen zich vergeten door het ministerie van Defensie. „Wij zijn altijd goedkope verpleegsters geweest voor Defensie”, stelt weduwe Hennie Stuivenberg-Kok. „Defensie had een gebaar moeten maken naar ons.”
„We hebben de grens getrokken bij de militairen en niet bij hun partners”, reageert oud-minister van Defensie Hans Hillen in de uitzending. „Ik weet wat die mensen allemaal hebben meegemaakt en ik weet ook dat ze hebben geleerd te aanvaarden. Juist door hun jarenlange ervaringen hebben ze dat denk ik allang kunnen verwerken. Geld is hoogstens een verzachtend middel, maar geen oplossing.”
„Daar klopt natuurlijk helemaal niets van”, stelt weduwe Gr Hoornweg-De Mik, „Ze willen er gewoon onderuit bij Defensie”, meent ze.
Het ministerie van Defensie laat weten dat de regeling ereschulden duidelijk is en wijst erop dat Kamerleden, Ombudsman en vakbonden bij het opstellen ervan betrokken waren.
Bron: http://www.telegraaf.nl/b(...)len_uitkering__.html
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
http://voordekunst.nl/vdk(...)ng-kuning-gele-bloem
Zie haar filmpjes van dit project :
https://www.youtube.com/channel/UCNB5Zc0lPde_zp-Njs04E1A
Zie haar filmpjes van dit project :
https://www.youtube.com/channel/UCNB5Zc0lPde_zp-Njs04E1A
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Wat gebeurde er destijds op Zuid-Sulawesi?
De kinderen van mannen die tussen 1946 en 1949 in Nederlands-Indi door het Nederlandse leger zijn gexecuteerd, hebben recht op een schadevergoeding. Dat bepaalde de rechtbank in Den Haag
http://nos.nl/artikel/202(...)p-zuid-sulawesi.html
De kinderen van mannen die tussen 1946 en 1949 in Nederlands-Indi door het Nederlandse leger zijn gexecuteerd, hebben recht op een schadevergoeding. Dat bepaalde de rechtbank in Den Haag
http://nos.nl/artikel/202(...)p-zuid-sulawesi.html
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
'Staat beschikt over namenlijst gexecuteerden Sulawesi'
De Nederlandse Staat beschikt over een lijst met namen van Indonesirs die in 1947 op het eiland Sulawesi zijn gexecuteerd door Nederlandse militairen, meldt het online journalistiek platform De Correspondent. Die namen zijn van groot belang in een rechtszaak die nabestaanden van de slachtoffers hebben aangespannen tegen de Staat.
Vijf kinderen van mannen die zijn doodgeschoten eisen een schadevergoeding. De Staat weigerde dat omdat de zaken zouden zijn verjaard. Op 11 maart stelde de rechter de kinderen in het gelijk, maar een aantal van hen moet eerst nog aantonen dat hun vader daadwerkelijk onder de gexecuteerden was.
Archief
Nu schrijft De Correspondent dat de Staat zelf al sinds de jaren zeventig over lijsten beschikt met zo'n 180 namen van mannen die in 1947 standrechtelijk werden gexecuteerd. Die lijsten liggen, samen met zo'n zestig getuigenverklaringen van zowel Nederlanders als Indonesirs, in het Nationaal Archief.
Mogelijk staan de namen van de vaders waarover het proces wordt gevoerd, op die lijsten. Zeker is dat niet, daar het geen complete opsomming is van alle slachtoffers van de massa-executies.
Rechtszaak over executies in Zuid-Sulawesi ANP
'Als honden neergeschoten'
Een brief aan ene 'Paul' is n van de honderden documenten in het Nationaal Archief die over de massa-executies gaan. Een fragment:
"Beste Paul, (...) Heb vanochtend het bevestigen van de macht van de Nederlandse bajonetten in het landschap Soeppa meegemaakt. (…) Gisteren is daar een grootscheepse actie geweest (...) om een einde te maken aan het kwaad van rampokkers en terroristen. Stuk of wat kampongs afgebrand, bevolking verzameld en op aanwijzing van een stelletje spionnen ruim tweehonderd mensen (…), als honden, met de revolver, neergeschoten."
Sulawesi, dat in de koloniale tijd Celebes heette, werd beschouwd als bolwerk van verzet tegen de Nederlandse overheersing. Om te voorkomen dat dorpelingen voedsel en onderdak zouden bieden aan de opstandige nationalisten, staken Nederlandse militairen dorpen (kampongs) in brand en werden mannelijke bewoners standrechtelijk gexecuteerd.
Onrechtmatig
Uit stukken in het Nationaal Archief is af te leiden dat er alleen al tussen 14 januari en 14 februari 1947 zeker 1200 mensen in Zuid-Sulawesi onrechtmatig zijn doodgeschoten, aldus de Correspondent. Daarbij gaat het alleen om mannen die niet tijdens gevechten met de Nederlanders werden gedood.
De rechter heeft de Nederlandse Staat al twee keer eerder opgedragen om nabestaanden van slachtoffers uit Indonesi een financile compensatie te geven. In 2011 werden de nog levende weduwen uit het Javaanse dorp Rawagade in het gelijk gesteld, in 2013 trof Nederland een schikking met weduwen uit Zuid-Sulawesi. Ze kregen elk een schadevergoeding van 20.000 euro.
Bron: http://nos.nl/artikel/204(...)eerden-sulawesi.html
De Nederlandse Staat beschikt over een lijst met namen van Indonesirs die in 1947 op het eiland Sulawesi zijn gexecuteerd door Nederlandse militairen, meldt het online journalistiek platform De Correspondent. Die namen zijn van groot belang in een rechtszaak die nabestaanden van de slachtoffers hebben aangespannen tegen de Staat.
Vijf kinderen van mannen die zijn doodgeschoten eisen een schadevergoeding. De Staat weigerde dat omdat de zaken zouden zijn verjaard. Op 11 maart stelde de rechter de kinderen in het gelijk, maar een aantal van hen moet eerst nog aantonen dat hun vader daadwerkelijk onder de gexecuteerden was.
Archief
Nu schrijft De Correspondent dat de Staat zelf al sinds de jaren zeventig over lijsten beschikt met zo'n 180 namen van mannen die in 1947 standrechtelijk werden gexecuteerd. Die lijsten liggen, samen met zo'n zestig getuigenverklaringen van zowel Nederlanders als Indonesirs, in het Nationaal Archief.
Mogelijk staan de namen van de vaders waarover het proces wordt gevoerd, op die lijsten. Zeker is dat niet, daar het geen complete opsomming is van alle slachtoffers van de massa-executies.
Rechtszaak over executies in Zuid-Sulawesi ANP
'Als honden neergeschoten'
Een brief aan ene 'Paul' is n van de honderden documenten in het Nationaal Archief die over de massa-executies gaan. Een fragment:
"Beste Paul, (...) Heb vanochtend het bevestigen van de macht van de Nederlandse bajonetten in het landschap Soeppa meegemaakt. (…) Gisteren is daar een grootscheepse actie geweest (...) om een einde te maken aan het kwaad van rampokkers en terroristen. Stuk of wat kampongs afgebrand, bevolking verzameld en op aanwijzing van een stelletje spionnen ruim tweehonderd mensen (…), als honden, met de revolver, neergeschoten."
Sulawesi, dat in de koloniale tijd Celebes heette, werd beschouwd als bolwerk van verzet tegen de Nederlandse overheersing. Om te voorkomen dat dorpelingen voedsel en onderdak zouden bieden aan de opstandige nationalisten, staken Nederlandse militairen dorpen (kampongs) in brand en werden mannelijke bewoners standrechtelijk gexecuteerd.
Onrechtmatig
Uit stukken in het Nationaal Archief is af te leiden dat er alleen al tussen 14 januari en 14 februari 1947 zeker 1200 mensen in Zuid-Sulawesi onrechtmatig zijn doodgeschoten, aldus de Correspondent. Daarbij gaat het alleen om mannen die niet tijdens gevechten met de Nederlanders werden gedood.
De rechter heeft de Nederlandse Staat al twee keer eerder opgedragen om nabestaanden van slachtoffers uit Indonesi een financile compensatie te geven. In 2011 werden de nog levende weduwen uit het Javaanse dorp Rawagade in het gelijk gesteld, in 2013 trof Nederland een schikking met weduwen uit Zuid-Sulawesi. Ze kregen elk een schadevergoeding van 20.000 euro.
Bron: http://nos.nl/artikel/204(...)eerden-sulawesi.html
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Nieuwe foto's wreedheden Nederlands-Indi opgedoken
In een gepantserde kluis in Verzetsmuseum Zuid-Holland in Gouda zijn 179 foto's en dia's opgedoken uit de tijd van de politionele acties in voormalig Nederlands-Indi. De vondst doet de roep weer klinken om een gedegen onderzoek naar deze periode in Nederlandse geschiedenis.
Onder het materiaal bevinden zich beelden van gexecuteerde Indonesirs, verhoren en arrestaties door KNIL-soldaten en de aankomst van Nederlandse militairen. De foto's werden ontdekt door Joost Lamboo, de man die verantwoordelijk is voor het beeldmateriaal in de collectie van het museum.
Volgens Lamboo zijn de foto's gemaakt door een of meer personen die zich aan de zijde van de Nederlandse militairen bevonden. Foto-historicus Louis Zweers stelt dat het authentiek materiaal is, maar vindt dat de beelden wel context verdienen. "Er ontbreekt informatie over wie, wat, waar en wanneer. Dat maakt het ingewikkeld."
De foto's zijn nu te zien op de expositie Indi in Oorlog - Oorlog in Indi in het museum. Directeur Arjen van Wijngaarden erkent dat de context ontbreekt bij de beelden. "De duiding laten wij graag over aan de historici, aan de experts."
Zweers meent dat de foto van de zes neergeschoten mannen gemaakt is in Bandung, in het voorjaar van 1946. "Daar was het toen chaos", zei hij op NPO Radio 1. "Er zaten Brits-Indische troepen, KNIL-eenheden en Indonesische jongeren die daar een guerrilla-oorlog voerden, waarbij nogal wat Nederlandse en Indische ongewapende burgers werden vermoord."
Van politionele acties was toen volgens Zweers nog geen sprake. "Er waren toen nog geen Nederlandse militairen aanwezig. Die kwamen pas veel later. Dit was het koloniale leger, met Nederlands-Indische officieren en inheemse manschappen, onder Nederlands opperbevel. Uit die beginperiode van de onafhankelijkheidsstrijd is heel veel nog niet duidelijk."
Onderzoek
Henk Schulte Nordholt, bijzonder hoogleraar Indonesische geschiedenis aan de Universiteit Leiden, bevestigt dat. "We hebben nog steeds geen zicht op de ware aard van die oorlog, terwijl het de grootste oorlog is die Nederland ooit heeft gevoerd."
Volgens de hoogleraar is tot nu toe vooral weggekeken. "Er is alleen maar incidentenonderzoek gedaan. We moeten onze verantwoordelijkheid nemen en eindelijk een groot onderzoek doen naar wie toen wat deed en vooral waarom. Dit was in hoge mate een vuile oorlog. We moeten zien te begrijpen waarom dat kon gebeuren."
Bron: http://nos.nl/artikel/206(...)indie-opgedoken.html
Foto's via de bron.http://nos.nl/artikel/206(...)indie-opgedoken.html
In een gepantserde kluis in Verzetsmuseum Zuid-Holland in Gouda zijn 179 foto's en dia's opgedoken uit de tijd van de politionele acties in voormalig Nederlands-Indi. De vondst doet de roep weer klinken om een gedegen onderzoek naar deze periode in Nederlandse geschiedenis.
Onder het materiaal bevinden zich beelden van gexecuteerde Indonesirs, verhoren en arrestaties door KNIL-soldaten en de aankomst van Nederlandse militairen. De foto's werden ontdekt door Joost Lamboo, de man die verantwoordelijk is voor het beeldmateriaal in de collectie van het museum.
Volgens Lamboo zijn de foto's gemaakt door een of meer personen die zich aan de zijde van de Nederlandse militairen bevonden. Foto-historicus Louis Zweers stelt dat het authentiek materiaal is, maar vindt dat de beelden wel context verdienen. "Er ontbreekt informatie over wie, wat, waar en wanneer. Dat maakt het ingewikkeld."
De foto's zijn nu te zien op de expositie Indi in Oorlog - Oorlog in Indi in het museum. Directeur Arjen van Wijngaarden erkent dat de context ontbreekt bij de beelden. "De duiding laten wij graag over aan de historici, aan de experts."
Zweers meent dat de foto van de zes neergeschoten mannen gemaakt is in Bandung, in het voorjaar van 1946. "Daar was het toen chaos", zei hij op NPO Radio 1. "Er zaten Brits-Indische troepen, KNIL-eenheden en Indonesische jongeren die daar een guerrilla-oorlog voerden, waarbij nogal wat Nederlandse en Indische ongewapende burgers werden vermoord."
Van politionele acties was toen volgens Zweers nog geen sprake. "Er waren toen nog geen Nederlandse militairen aanwezig. Die kwamen pas veel later. Dit was het koloniale leger, met Nederlands-Indische officieren en inheemse manschappen, onder Nederlands opperbevel. Uit die beginperiode van de onafhankelijkheidsstrijd is heel veel nog niet duidelijk."
Onderzoek
Henk Schulte Nordholt, bijzonder hoogleraar Indonesische geschiedenis aan de Universiteit Leiden, bevestigt dat. "We hebben nog steeds geen zicht op de ware aard van die oorlog, terwijl het de grootste oorlog is die Nederland ooit heeft gevoerd."
Volgens de hoogleraar is tot nu toe vooral weggekeken. "Er is alleen maar incidentenonderzoek gedaan. We moeten onze verantwoordelijkheid nemen en eindelijk een groot onderzoek doen naar wie toen wat deed en vooral waarom. Dit was in hoge mate een vuile oorlog. We moeten zien te begrijpen waarom dat kon gebeuren."
Bron: http://nos.nl/artikel/206(...)indie-opgedoken.html
Foto's via de bron.http://nos.nl/artikel/206(...)indie-opgedoken.html
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Hoorzitting Indonesi
DEN HAAG -
De Tweede Kamer moet een hoorzitting houden over het Nederlandse optreden in de voormalige kolonie Indonesi na de Tweede Wereldoorlog. Dat vinden D66 en SP. Zij hopen dat de discussie leidt tot een groot onderzoek naar de zogenoemde politionele acties tegen onafhankelijkheidsstrijders.
Tot dusver wil het kabinet geen steun verlenen aan een onderzoek, klagen de twee oppositiepartijen zondag. Een hoorzitting zou deze patstelling kunnen doorbreken. Experts kunnen dan vertellen hoe zij tegen een onderzoek aankijken.
,,Om de paar maanden komen er nieuwe feiten boven tafel. Steeds duidelijker wordt dat het geweld destijds structureel van aard was en niet incidenteel'', aldus D66-Kamerlid Sjoerd Sjoerdsma.
,,Een allesomvattend onderzoek is van groot belang, vooral om te snappen wat er is gebeurd. Daar is ook haast bij, nu zijn er nog levende getuigen”, stelt Harry van Bommel van de SP.
Directeur Gert Oostindie van het Koninklijk Instituut voor Taal- Land- en Volkenkunde (KITVL) juicht een groot onderzoek toe. ,,Ik pleit daar al drie jaar voor'', aldus Oostindie in een reactie.
,,Maar het moet geen onderzoek worden om alleen de Nederlandse krijgsmacht in de strafbank te zetten. Dat zeker niet. Er moet dan naar het hele verhaal gekeken worden, dus ook naar het Indonesische geweld.''
Volgens Oostindie waren destijds verschillende Indonesische nationalistische groeperingen actief die soms ,,extreem geweld'' gebruikten, waarop de Nederlanders dan weer reageerden. Oostindie denkt dat het aantal oorlogsmisdaden dat de Nederlanders hebben begaan in de tienduizenden loopt. Toch denkt hij dat ,,het grootste deel van de Nederlandse krijgsmacht daar waarschijnlijk niet bij betrokken was''.
Bron: http://www.telegraaf.nl/b(...)ing_Indonesie__.html
DEN HAAG -
De Tweede Kamer moet een hoorzitting houden over het Nederlandse optreden in de voormalige kolonie Indonesi na de Tweede Wereldoorlog. Dat vinden D66 en SP. Zij hopen dat de discussie leidt tot een groot onderzoek naar de zogenoemde politionele acties tegen onafhankelijkheidsstrijders.
Tot dusver wil het kabinet geen steun verlenen aan een onderzoek, klagen de twee oppositiepartijen zondag. Een hoorzitting zou deze patstelling kunnen doorbreken. Experts kunnen dan vertellen hoe zij tegen een onderzoek aankijken.
,,Om de paar maanden komen er nieuwe feiten boven tafel. Steeds duidelijker wordt dat het geweld destijds structureel van aard was en niet incidenteel'', aldus D66-Kamerlid Sjoerd Sjoerdsma.
,,Een allesomvattend onderzoek is van groot belang, vooral om te snappen wat er is gebeurd. Daar is ook haast bij, nu zijn er nog levende getuigen”, stelt Harry van Bommel van de SP.
Directeur Gert Oostindie van het Koninklijk Instituut voor Taal- Land- en Volkenkunde (KITVL) juicht een groot onderzoek toe. ,,Ik pleit daar al drie jaar voor'', aldus Oostindie in een reactie.
,,Maar het moet geen onderzoek worden om alleen de Nederlandse krijgsmacht in de strafbank te zetten. Dat zeker niet. Er moet dan naar het hele verhaal gekeken worden, dus ook naar het Indonesische geweld.''
Volgens Oostindie waren destijds verschillende Indonesische nationalistische groeperingen actief die soms ,,extreem geweld'' gebruikten, waarop de Nederlanders dan weer reageerden. Oostindie denkt dat het aantal oorlogsmisdaden dat de Nederlanders hebben begaan in de tienduizenden loopt. Toch denkt hij dat ,,het grootste deel van de Nederlandse krijgsmacht daar waarschijnlijk niet bij betrokken was''.
Bron: http://www.telegraaf.nl/b(...)ing_Indonesie__.html
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
http://nos.nl/artikel/208(...)n-en-militairen.html
Het ministerie van VWS heeft de eerste uitkeringen uitbetaald aan medewerkers van het Nederlands-Indisch Gouvernement die tijdens de Japanse bezetting van Nederlands-Indi geen salaris hebben gehad. Volgens woordvoerder Ton te Meij van het Indisch Platform zijn gisteren de eerste vergoedingen overgemaakt aan oud-ambtenaren en veteranen van het KNIL.
Het ministerie van VWS heeft de eerste uitkeringen uitbetaald aan medewerkers van het Nederlands-Indisch Gouvernement die tijdens de Japanse bezetting van Nederlands-Indi geen salaris hebben gehad. Volgens woordvoerder Ton te Meij van het Indisch Platform zijn gisteren de eerste vergoedingen overgemaakt aan oud-ambtenaren en veteranen van het KNIL.
Zoon onthoofde officier Sulawesi eist excuses van Nederland
De zoon van een Indonesische kapitein die in 1947 door Nederlandse troepen is onthoofd, eist in een rechtszaak excuses van de Nederlandse regering. Advocaat Liesbeth Zegveld treedt op als raadsvrouw van de eiser in een proces dat volgende week van start gaat, meldt NRC Handelsblad.
Zegveld voerde eerder al een aantal processen namens slachtoffers van schendingen door het Nederlandse leger, in de jaren nadat Indonesi zich had losgemaakt van Nederland.
De zaak draait om de onthoofding van Andi Abubakar Lambogo, kapitein van het Indonesische Nationale Leger in Celebes, het huidige Sulawesi. Hij liep met zijn manschappen in een hinderlaag van de Nederlandse troepen die de opstand van de Indonesirs moesten neerslaan. Abubakar raakte gewond en werd in gevangenschap onthoofd. Daarvan zijn geen ooggetuigenverslagen.
Bajonet
Nederlandse militairen spietsten het hoofd op een bajonet en dwongen dorpelingen het te kussen, en zo andere opstandelingen te ontmoedigen. Zegveld spreekt in de NRC van een "uitermate beschamende actie".
Historici hebben vastgesteld dat Nederlandse regeringen in het verleden op de hoogte waren van standrechtelijke executies in Indi, maar er niets mee hebben gedaan.
De zoon van Abubakar wil dat de Nederlandse regering aan het Indonesische volk excuses aanbiedt voor alle militaire operaties tijdens de koloniale tijd die in strijd waren met de Conventie van Genve. Daarin staan de internationale afspraken over de bescherming van burgers in oorlogstijd.
Bron: http://nos.nl/artikel/210(...)s-van-nederland.html
De zoon van een Indonesische kapitein die in 1947 door Nederlandse troepen is onthoofd, eist in een rechtszaak excuses van de Nederlandse regering. Advocaat Liesbeth Zegveld treedt op als raadsvrouw van de eiser in een proces dat volgende week van start gaat, meldt NRC Handelsblad.
Zegveld voerde eerder al een aantal processen namens slachtoffers van schendingen door het Nederlandse leger, in de jaren nadat Indonesi zich had losgemaakt van Nederland.
De zaak draait om de onthoofding van Andi Abubakar Lambogo, kapitein van het Indonesische Nationale Leger in Celebes, het huidige Sulawesi. Hij liep met zijn manschappen in een hinderlaag van de Nederlandse troepen die de opstand van de Indonesirs moesten neerslaan. Abubakar raakte gewond en werd in gevangenschap onthoofd. Daarvan zijn geen ooggetuigenverslagen.
Bajonet
Nederlandse militairen spietsten het hoofd op een bajonet en dwongen dorpelingen het te kussen, en zo andere opstandelingen te ontmoedigen. Zegveld spreekt in de NRC van een "uitermate beschamende actie".
Historici hebben vastgesteld dat Nederlandse regeringen in het verleden op de hoogte waren van standrechtelijke executies in Indi, maar er niets mee hebben gedaan.
De zoon van Abubakar wil dat de Nederlandse regering aan het Indonesische volk excuses aanbiedt voor alle militaire operaties tijdens de koloniale tijd die in strijd waren met de Conventie van Genve. Daarin staan de internationale afspraken over de bescherming van burgers in oorlogstijd.
Bron: http://nos.nl/artikel/210(...)s-van-nederland.html
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Oorlogsgraven Javazee verdwenen
DEN HAAG - Op de bodem van de Javazee zijn meerdere Nederlandse oorlogsgraven verdwenen. Het gaat om de wrakken van de kruisers Hr. Ms. De Ruyter en Hr. Ms. Java en een groot deel van de torpedobootjager Hr. Ms. Kortenaer. Dat schrijft minister Jeanine Hennis van Defensie dinsdag aan de Tweede Kamer. Nader onderzoek moet uitwijzen wat er met de schepen - of beter oorlogsgraven - is gebeurd.
De schepen vergingen op 27 februari 1942 tijdens de Slag om de Javazee in de oorlog met Japan. De verdwijning kwam eerder dit jaar aan het licht tijdens een duikexpeditie door het Karel Doorman Fonds naar de wrakken. Het was de bedoeling om op 27 februari volgend jaar een plaquette te plaatsen bij de schepen met het oog op de 75e herdenking.
De overlevenden en nabestaanden worden genformeerd over de verdwijning van de oorlogsgraven. Defensie benadrukt dat het van groot belang is voor overlevenden en nabestaanden om te achterhalen wat er met de schepen is gebeurd. De schepen waren het graf van vele honderden opvarenden en ze waren van grote historische waarde voor Nederland.
Ons land heeft de Amerikaanse, Australische, Britse en Indonesische autoriteiten op de hoogte gebracht van de verdwijning. De Amerikanen, Australirs en Britten vochten ook in de Slag om de Javazee. De schepen lagen voor de kust van Indonesi. Premier Mark Rutte brengt volgende week van maandag tot donderdag een bezoek aan Indonesi.
Het is volgens internationaal recht verboden om oorlogsgraven te schenden, laat staan de schepen te bergen, zonder de toestemming van Nederland. Ook het internationale humanitaire oorlogsrecht beschermt oorlogsgraven.
Bron: http://www.telegraaf.nl/b(...)zee_verdwenen__.html
DEN HAAG - Op de bodem van de Javazee zijn meerdere Nederlandse oorlogsgraven verdwenen. Het gaat om de wrakken van de kruisers Hr. Ms. De Ruyter en Hr. Ms. Java en een groot deel van de torpedobootjager Hr. Ms. Kortenaer. Dat schrijft minister Jeanine Hennis van Defensie dinsdag aan de Tweede Kamer. Nader onderzoek moet uitwijzen wat er met de schepen - of beter oorlogsgraven - is gebeurd.
De schepen vergingen op 27 februari 1942 tijdens de Slag om de Javazee in de oorlog met Japan. De verdwijning kwam eerder dit jaar aan het licht tijdens een duikexpeditie door het Karel Doorman Fonds naar de wrakken. Het was de bedoeling om op 27 februari volgend jaar een plaquette te plaatsen bij de schepen met het oog op de 75e herdenking.
De overlevenden en nabestaanden worden genformeerd over de verdwijning van de oorlogsgraven. Defensie benadrukt dat het van groot belang is voor overlevenden en nabestaanden om te achterhalen wat er met de schepen is gebeurd. De schepen waren het graf van vele honderden opvarenden en ze waren van grote historische waarde voor Nederland.
Ons land heeft de Amerikaanse, Australische, Britse en Indonesische autoriteiten op de hoogte gebracht van de verdwijning. De Amerikanen, Australirs en Britten vochten ook in de Slag om de Javazee. De schepen lagen voor de kust van Indonesi. Premier Mark Rutte brengt volgende week van maandag tot donderdag een bezoek aan Indonesi.
Het is volgens internationaal recht verboden om oorlogsgraven te schenden, laat staan de schepen te bergen, zonder de toestemming van Nederland. Ook het internationale humanitaire oorlogsrecht beschermt oorlogsgraven.
Bron: http://www.telegraaf.nl/b(...)zee_verdwenen__.html
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
quote:Kabinet laat dekolonisatie Nederlands-Indi onderzoeken
Het kabinet gaat akkoord met een grootschalig wetenschappelijk onderzoek naar de dekolonisatie van Nederlands-Indi tussen 1945 en 1949. Dat bevestigen Haagse bronnen.
Aanleiding is het boek van historicus Rmy Limpach, die eind september concludeerde dat de Nederlandse krijgsmacht tijdens de Indonesische onafhankelijkheidsstrijd structureel extreem geweld heeft gebruikt.
(NOS)
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
quote:Kabinet: we moeten in de spiegel van het Indi-verleden durven kijken
Het kabinet laat grootschalig wetenschappelijk onderzoek doen naar de dekolonisatie van Nederlands-Indi tussen 1945 en 1949. Het gaat dit onderzoek ook betalen.
"We moeten in de spiegel van ons eigen verleden durven kijken", zei minister Koenders van Buitenlandse Zaken na afloop van de ministerraad waarin het historische besluit is genomen.
(NOS)
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Ik zal niet verklappen wie zijn advocaat is.quote:Littekens gefolterde Indonesir onderzocht
DEN HAAG - De rechtbank in Den Haag laat de littekens onderzoeken van een Indonesir die in 1947 zegt te zijn gefolterd door Nederlandse militairen. Ook wordt hij als getuige gehoord. De kans bestaat dat dit in Nederland gebeurt.
De inmiddels hoogbejaarde oud-strijder Yaseman zegt dat hij onder meer elektrische schokken kreeg toegediend met een veldtelefoon, nadat hij op Java gevangen was genomen. Hij wil hier een schadevergoeding voor.
(Telegraaf)
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
quote:Indonesir eist schadevergoeding van Nederland om foltering
De rechtbank in Den Haag hoort vandaag een 90-jarige Indonesir die zegt dat hij in 1947 is gemarteld door Nederlandse militairen in het voormalig Nederlands-Indi. Hij eist 50.000 euro schadevergoeding van de staat.
De man, Yasman genaamd, is zelf niet aanwezig in Den Haag. Het verhoor verloopt via een Skypeverbinding met een rechtbank op Java. De zaak is aanhangig gemaakt door de Stichting Nederlandse Ereschulden.
Het is de eerste keer dat een Indonesir de Nederlandse staat aanklaagt voor marteling in voormalig Nederlands-Indi. De staat heeft al eerder schadevergoedingen betaald voor executies en verkrachtingen tijdens het Nederlandse militaire optreden daar, maar dus (nog) niet voor marteling. Dat maakt de zaak belangwekkend, zegt advocaat Liesbeth Zegveld die Yasman verdedigt.
Gelektrocuteerd
De martelingen zouden zijn voorgevallen in 1947, in de eerste militaire campagne van Nederland om Indonesi te weerhouden van onafhankelijkheid.
Zegveld: "De man zat destijds in opleiding bij het Indonesische leger. Hij is aangehouden en gevangengezet in een suikerfabriek op Oost-Java, in de buurt van Kebon Agung. Hij is daar gemarteld, op zijn hoofd geslagen met stokken, er zijn sigaretten uitgedrukt op zijn huid en hij is gelektrocuteerd. Zo heeft hij dertien maanden gevangengezeten."
Of Yasmans verhaal klopt is moeilijk vast te stellen, want veel bewijs is er niet, erkent Zegveld. "Daarom getroost de rechtbank zich ook zo veel moeite om de man te horen. Het hangt erg op zijn verklaring. Maar zijn verhaal is wel vrij gedetailleerd. Ook zijn zus zegt dat hij lang weg was. Toen hij terugkwam was hij sterk vermagerd. Het kan zijn dat dat allemaal bij elkaar voldoende is."
"Er is niet veel meer beschikbaar. Maar zijn verhaal is goed voor te stellen in de context van de politionele acties, toen er veel geweld werd gebruikt." Met de term 'politionele acties' wordt het Nederlandse militaire optreden in Indonesi omschreven.
Letsel
De Nederlandse staat heeft wel erkend dat de plekken waar Yasman zegt gevangen te hebben gezeten, inderdaad gevangenissen waren. Ook het Rode Kruis heeft rapporten geschreven waarin staat dat op die plekken "minder juist" gehandeld werd.
Het doel van het verhoor van vandaag is het verhaal van Yasman te horen. Mocht de rechtbank verder gaan met de zaak, dan gaat er volgens Zegveld een deskundige naar Indonesi om naar het letsel van de man te kijken.
Die moet dan beoordelen of de deuken op zijn schedel en de brandwonden op zijn huid inderdaad een gevolg zijn van de mishandelingen in de jaren 40.
(NOS)
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
De rest van het artikel via de link. (NOS)quote:Koloniale oorlog Nederlands-Indi: 'Belangrijk om ook de slechte verhalen te vertellen'
Vandaag zijn in Roermond alle gesneuvelde militairen van na 1945 herdacht. De herdenking vindt sinds 1988 elke eerste zaterdag van september plaats in het stadspark Hattem, waar monumenten staan voor verschillende missies, waaronder die in Nederlands-Indi. Zeventig jaar geleden vond daar de eerste zogenoemde politionele actie plaats.
Nederland en Indonesi houden er verschillende verhalen van dezelfde geschiedenis op na. Zo gebruikt Nederland de term politionele actie, een verbloeming voor een gewelddadige oorlog met 100.000 Indonesische slachtoffers. Indonesi spreekt van Agresi Militer: militaire agressie.
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
De rest van het artikel via de link. (NOS)quote:Herinneringen aan een verloren oorlog, waarover niemand meer sprak
"Elke oorlog is smerig. En dat is daar ook zo geweest", zegt veteraan Jan Egberts, terugblikkend op de periode dat hij als dienstplichtige soldaat werd ingezet om te helpen de orde te herstellen in voormalig Nederlands-Indi, na de capitulatie van Japan in 1945.
Na zijn terugkeer in Nederland in 1950 zweeg hij over wat hij had meegemaakt. Niemand vroeg hem ook iets. "Maar er gaat geen dag voorbij dat ik er niet mee bezig ben."
Jan Egberts was een van de ruim negentig jonge mannen uit het Zuid-Hollandse dorpje Ter Aar die in de periode 1945-1950 als oorlogsvrijwilliger of als dienstplichtige naar Nederlands-Indi werden verscheept. Gerard van Pijkeren verzamelde de verhalen van een aantal van deze mannen in een boek dat dit voorjaar verscheen onder de titel Loslaten, dat gaat niet meer.
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Onderzoek naar dekolonisatie Nederlands-Indi begonnen
Nieuwsbericht | 15-09-2017 | 15:15
Het onderzoek naar het geweldsgebruik in de naoorlogse dekolonisatie in Nederlands-Indi is gisteren in Amsterdam formeel van start gegaan. 3 Nederlandse onderzoeksinstituten doen daar de komende 4 jaar onderzoek naar. Het kabinet stelde daarvoor 4,1 miljoen euro beschikbaar.
Het Nederlands Instituut voor Militaire Historie (NIMH), het Nederlands Instituut voor Oorlogs-, Holocaust- en Genocidestudies (NIOD) en het Koninklijk Instituut voor Taal-, Land- en Volkenkunde (KITLV) voeren het onderzoek uit. Ze richten zich op zowel het militaire als op het politieke, bestuurlijke en justitile optreden in Nederland en Indonesi van 1945 tot 1950. De instituten hanteren een integrale benadering. Het onderzoek bestaat uit verschillende deelonderzoeken. De onderzoekers werken samen met historici uit Indonesi en andere betrokken landen.
(Defensie)
Nieuwsbericht | 15-09-2017 | 15:15
Het onderzoek naar het geweldsgebruik in de naoorlogse dekolonisatie in Nederlands-Indi is gisteren in Amsterdam formeel van start gegaan. 3 Nederlandse onderzoeksinstituten doen daar de komende 4 jaar onderzoek naar. Het kabinet stelde daarvoor 4,1 miljoen euro beschikbaar.
Het Nederlands Instituut voor Militaire Historie (NIMH), het Nederlands Instituut voor Oorlogs-, Holocaust- en Genocidestudies (NIOD) en het Koninklijk Instituut voor Taal-, Land- en Volkenkunde (KITLV) voeren het onderzoek uit. Ze richten zich op zowel het militaire als op het politieke, bestuurlijke en justitile optreden in Nederland en Indonesi van 1945 tot 1950. De instituten hanteren een integrale benadering. Het onderzoek bestaat uit verschillende deelonderzoeken. De onderzoekers werken samen met historici uit Indonesi en andere betrokken landen.
(Defensie)
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
De rest van het arikel: (NOS)quote:Dekolonisatie Nederlands-Indi: de jongens kwamen in een oorlog terecht
"Ich gaon", zei de 19-jarige Leo Pinckers in 1945. Zo nam de jonge Limburger uit Cadier en Keer afscheid. Hij vertrok naar Indonesi. Zijn vader antwoordde net zo bondig: "Adie wa". Een simpel 'adieu' maar dan in het Limburgs.
Leo behoorde tot de negentien jongens uit het boerendorp bij Maastricht die de dekolonisatieoorlog van 1945 tot 1950 meemaakten. Twee van hen waren vrijwilliger, de rest moest er heen, als dienstplichtig militair.
De voorbereiding in Nederland was in de meeste gevallen beperkt. Twee keer naar de schietbaan in Roermond, waar niet geschoten kon worden vanwege de drukte. Exerceren in de sneeuw. Wat toevallige instructies van een oudgediende die op het troepenschip tijdens de heenreis enkele ervaringen deelde.
Alle Indigangers, zoals men ze noemde, werden jaren geleden genterviewd door twee leden van van de Historische Kring Cadier en Keer. Bijna allemaal zijn ze overleden of niet meer in staat over hun ervaringen te praten.
De soldaten kwamen uit een dorp waar heel weinig gebeurde. Echte boerenjongens. Ze hadden net een oorlog achter de rug: Cadier en Keer werd in september 1944 bevrijd. Indi zou een reis naar het avontuur moeten worden. De jongens hadden in de meeste gevallen geen idee wat ze te wachten stond.
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
quote:'Erkenning van Defensie voor Ambonese KNIL-militairen'
De laatste nog levende Ambonese KNIL-militairen krijgen officieel erkenning van Defensie. Volgens De Telegraaf ontvangt Inspecteur-Generaal der Krijgsmacht Hans van Griensven de groep volgende maand.
Oud-militairen die recht hebben op medailles, maar die nooit hebben gekregen, krijgen ze alsnog. Ook krijgen ze de veteranenstatus.
Leo Reawaruw van de Molukse actiegroep Maluku4Maluku spreekt in de krant van een historische doorbraak. "De KNIL-militairen hebben voor het vaderland gevochten, maar kregen nooit de waardering waarop ze recht hebben."
Uitkeringen
Vorig jaar besloot de Nederlandse regering al achterstallige uitkeringen te betalen aan KNIL-militairen en Indische ambtenaren. Ook dat werd gezien als een blijk van erkenning.
Het Koninklijk Nederlands-Indisch Leger was het Nederlandse koloniale leger en bestond van 1830 tot 1950.
(NOS)
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
quote:’Ik heb het Vaderland gediend’
De laatste nog levende Ambonese militairen van het Koninklijk Nederlands-Indisch Leger (KNIL) krijgen alsnog een blijk van waardering van Defensie. Het lijkt een kleine stap, maar de veteranen zien het als een doorbraak. Oud-strijders als Bapa Bakarbessy (90) verlangden een leven lang naar de erkenning die maar niet kwam.
Al voor hij dienst nam in het Koninklijk Nederlands-Indisch Leger (KNIL) had Bapa Bakarbessy meer meegemaakt dan velen in een heel leven te verstouwen krijgen. Maar het is wat er na zijn diensttijd gebeurde, wat hem het meeste pijn deed.
Vijftien jaar oud is hij als de Japanners Nederlands-Indi bezetten (1942). Vader Bakarbessy dient als onderofficier op Sumatra bij het KNIL. Kort na de inval wordt de militair met twee zonen gevangengenomen. Hij roept de jongens in de gevangenis bij zich.
Onthoofd
„Papa drukte ons op het hart: ’Als je kans hebt te vluchten, ga”, herinnert de oude man zich. Hij spreekt ’papa’ uit met de zachtheid van een kinderstem. De jongens hebben geluk. Op een gegeven moment vergeten de Japanners hun cel af te sluiten en kunnen ze vluchten. Vader betaalt de hoogste prijs voor zijn advies. „De Japanners hebben hem onthoofd”, vertelt de Ambonees. Van zijn acht broers overleven zes de oorlog niet.
De Japanse capitulatie is nog maar nauwelijks een feit of hij ziet mannen aan parachutes. De jonge soldatenzoon gaat ze begroeten in hun eigen taal. Hun officier is een jonge luitenant: Raymond Westerling. Als kapitein zal hij n van de meest omstreden Nederlandse militairen in Indi worden, omdat hij zich aan grootschalige zuiveringsacties schuldig maakt.
Omdat Bakarbessy Nederlands spreekt, brengt Westerling hem ter plekke onder de wapenen. „Ik werd zijn schrijver (secretaris, red.)”, vertelt hij. „Ik kreeg een uniform en een wapen. ’Vanaf nu ben je militair’ zei de luitenant.” Tussen ’45 en ’51 dient de Ambonees in het KNIL. Wanneer Nederland de onafhankelijkheidsoorlog verliest en de kolonie de republiek Indonesi wordt, wil hij maar n ding: terug naar Waai. Zijn dorp op Ambon in de Molukse archipel, waar de familie veel land heeft.
Ontslagen
Maar de Staat der Nederlanden beslist anders. De net getrouwde militair krijgt de order in te schepen. Zijn schip vaart niet naar huis, maar naar Amsterdam. Met niet meer dan wat er in een stalen kist en een plunjebaal past, staat het echtpaar op de kade. In Nederland krijgt Bakarbessy te horen dat hij is ontslagen. Het leger heeft geen plek voor Molukkers. Terug naar huis kan hij als stateloze niet.
Berooid moeten hij en zijn oud-collega’s rondkomen van drie gulden zakgeld per volwassene per week. Kinderen krijgen een gulden. Zoals bijna alle Molukse gezinnen lukt het de Bakarbessy’s niet daarvan rond te komen. Bapa pakt alles aan waarmee hij kan bijverdienen. Van werk bij de boer tot op een blikfabriek. Dat is tegen de regels. Wanneer het uitkomt, dwingt het Commissariaat Ambonezen Zorg hem tot terugbetaling.
De decoraties die Bakarbessy tijdens de strijd kreeg, hangen ingelijst aan de muur.
De decoraties die Bakarbessy tijdens de strijd kreeg, hangen ingelijst aan de muur.Ⓒ RIAS IMMINK
„Tweeduizend gulden”, vertelt hij. „Ik heb gezegd dat ik het wil terugbetalen. Als zij eerst mijn militair pensioen zouden overmaken.” Heeft hij dat geld ooit gehad? Bapa Bakarbessy geeft geen antwoord. Zoals hij op meer vragen niet wil ingaan. Bijvoorbeeld niet wil zeggen hoe hij zich voelde, die eerste jaren in een land waar niemand op hem en zijn collega’s zat te wachten. „Het ligt allemaal nog gevoelig”, legt zijn schoonzoon Ron Raanhuis thuis in Elst uit.
Trots
Ondanks de jaren van vernederingen is de veteraan trots op de decoraties die het land dat het allemaal liet gebeuren hem tijdens het strijden gaf. Ze hangen ingelijst op een prominente plek in de woonkamer. De oud-strijder haalt ze van de muur om te laten zien. Achterop de lijst zit een papiertje met zijn legernummer. Het geheugensteuntje is niet nodig. De oud-militair dreunt het nog zo op. Net als dat van zijn vader.
„Ik heb het vaderland gediend”, verklaart hij zijn trots. „We hebben gevochten voor Nederland. Daarvoor moeten de Nederlanders nog betalen. Maar het is heel goed dat er nu wel erkenning komt.”
(Telegraaf)
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
quote:'Dit zijn oorlogshelden die 66 jaar lang zijn vergeten'
Van de 3578 Molukse KNIL-militairen die in de jaren 50 naar Nederland kwamen, zijn er nog zo'n honderd in leven. Volgende maand zijn ze welkom op een officile bijeenkomst met Defensie. Een klein maar belangrijk gebaar naar de gemeenschap.
"Het betekent heel veel, want we zijn samen met de top van het ministerie van Defensie op weg naar totaal eerherstel en erkenning voor KNIL-Ambonezen", zet Leo Reawaruw van de actiegroep Malaku4Malaku. "Dit zijn Nederlandse oorlogshelden die 66 jaar lang zijn vergeten."
"Dit is een omslag. Het betekent dat er in de toekomst onderscheid gemaakt zal worden tussen alle andere multiculturele bevolkingsgroepen die in Nederland wonen. Wij hebben een heel andere achtergrond dan de rest. De eerste generatie heeft een behandeling gekregen die een vluchteling tegenwoordig nog niet zou krijgen."
Dienstbevel
Nederland heeft een lange en complexe geschiedenis met de Molukken. De eerste vestingplaats van de Verenigde Oost-Indische Compagnie werd opgericht op de Indonesische eilandengroep. De bewoners van het eiland Ambon kregen een sterke band met Nederland: ze namen het protestantse geloof over, spraken Nederlands en klommen op in bestuursfuncties voor de koloniale overheid.
De trouw bleef toen Indonesi na de Japanse bezetting in 1945 de onafhankelijkheid uitriep. Molukkers die tot dan toe het Koninklijk Nederlandsch-Indisch Leger (KNIL) dienden, zetten zich daarna in voor een eigen Molukse republiek op de eilanden. Nederland had tijdens de onafhankelijkheidsbesprekingen met de Indonesische leider Soekarno beloofd om dat streven te ondersteunen.
Toen bleek dat een eigen Molukse republiek niet haalbaar was, besloot Nederland de voormalige KNIL-militairen naar Europa te halen; in Indonesi zouden ze als collaborateurs hun leven niet zeker zijn. De Molukkers vertrokken - maar onder protest: liever bleven ze strijden voor een eigen staat of gingen ze naar Nieuw-Guinea. Er was een officieel dienstbevel voor nodig om de mannen met hun gezinnen op schepen naar Nederland te krijgen.
De aankomst van de eerste Ambonezen in 1951 was geen groot nieuws in Nederland. Korte berichtjes in de kranten, misschien een enkele foto met een kort bijschrift. Nederland had in de wederopbouw nauwelijks oog voor de 12.000 nieuwelingen van Ambon, het grootste eiland van de Molukken, en de andere eilanden.
Daar kwam nog eens bij dat het verblijf in ons land tijdelijk zou zijn, tot er een definitieve oplossing was gevonden voor de oud-militairen. Aanvankelijk werd er zelfs gesproken van een verblijf van slechts enkele maanden. Maatregelen om de Ambonezen te integreren waren er daarom nauwelijks. "De enige uitzondering hierop is een Maleis-Nederlands leerboekje, dat hen in staat moet stellen zich enigermate verstaanbaar te maken", lichtte de Java-Bode kort voor aankomst toe.
De Molukkers werden opgevangen in leegstaande concentratiekampen als Vught en Westerbork. Tot hun grote frustratie werden de mannen bij aankomst uit het leger ontslagen; hier werk zoeken werd hun verboden. Ze kregen 3 gulden zakgeld per week. "De Ambonezen waren afgezet op een tussenstation waar geen enkele trein meer langskwam", typeerde een deskundige.
Schrijnend, vindt Reawaruw. "Ze hebben zoveel voor de Nederlandse driekleur betekend. Er zijn mannen onthoofd omdat ze niet over de Nederlandse vlag wilden lopen, of niet wilden spugen op de foto van Wilhelmina."
Vrijwel onmiddellijk was er spijt over de massale evacuatie. Kolonel Van Santen, die de terugkeer bevolen had, noemde het "een misgreep en een zielige bedoening". De Ambonezen hadden "zich als goede militairen neer moeten leggen bij de soevereiniteitsoverdracht". De militairen voelden zich in de steek gelaten.
Achterstallig loon
Geen wonder dus dat de bijeenkomst met Defensie na meer dan zestig jaar voelt als eerherstel. Inspecteur-generaal der Strijdkrachten Hans van Griensvan zal de oud-militairen alsnog de veteranenstatus geven en hen helpen medailles te krijgen die ze verdienen.
Waar Van Griensven niks aan kan doen, is een andere netelige kwestie: het achterstallige loon van de Molukkers. Sinds 2015 kunnen ambtenaren en militairen uit Nederlands-Indi aanspraak maken op 25.000 euro backpay. Voorwaarde is wel dat de aanvrager nog leefde toen de regeling werd ingevoerd.
"We gaan nog een nieuwe claim indienen, zodat ook hun kinderen aanspraak kunnen maken op het geld", zegt Reawaruw. "Zij hebben dat geld nooit in hun opvoeding of als erfdeel hebben teruggezien."
(NOS)
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
quote:’Juliana zou het wel regelen’
Een doorbraak. Zo ervoeren veel Ambonezen de toenadering van Defensie deze week. Er komt een officile ontvangst als blijk van erkenning voor Molukse veteranen die dienden in het Koninklijk Nederlands-Indisch Leger (KNIL). Ze werden afgedankt nadat ze bereid waren geweest hun leven op het spel te zetten voor volk en vaderland. De woede en het verdriet daarover dreunen tot de dag van vandaag door bij kinderen en kleinkinderen.
’Weet je wat het ergste is dat een Molukse zoon kan overkomen?”, vraagt Leo Reawaruw (57) hardop zonder een specifiek iemand in het gezelschap aan te spreken. „Zijn vader zien huilen”, beantwoordt hij zijn eigen vraag. „En ik heb mijn vader zien huilen.”
Ze zitten bij elkaar aan tafel in Leeuwarden. Activist Reawaruw en moeder en dochter Doortje (64) en Lisa Tahalele (31). Twee tweede generatie KNIL-Ambonezen en een lid van de derde generatie. De boomlange Reawaruw is de drijvende kracht achter Maluku4Maluku. Een belangenorganisatie die probeert eerherstel te krijgen voor de laatste nog levende KNIL-veteranen. Naar schatting een man of honderd. De drie Ambonezen hebben heel verschillende levensverhalen met n rode draad. Ze beginnen in een land waar hun ouders helemaal niet wilden zijn. Dat heeft blijvende impact.
Gezagsgetrouw
Vader Tahalele hoort bij de Ambonezen die in 1951 met troepentransportschepen naar Nederland worden gebracht. Het is een dienstopdracht en gezagsgetrouw als de militairen waren, volgen ze die op. Om vaak al aan boord te horen dat ze zijn ontslagen. Hun Nederlandse leven gaat op pauzestand voor het goed en wel is begonnen. Werken mogen ze de eerste jaren niet. Als statelozen kunnen ze niet terug naar huis. Wonen doen de Ambonezen – zoals ze zelf liever zeggen dan Molukkers – in kampen. Meestal voormalige concentratiekampen zoals Vught, Amersfoort en Westerbork. Vanwege hun naargeestige verleden krijgen die kampen een nieuwe naam.
„Wij woonden in Schattenberg, het oude kamp Westerbork”, vertelt Doortje Tahalele. Hoewel het leven er hard is, koestert ze mooie herinneringen aan haar jeugd. Pas als tiener begint ze te merken dat er iets in haar familie en bij de buren aan de hand is. Iets wat lastig te duiden valt omdat haar zwijgzame vader het er nooit over heeft. Het sentiment wordt sterker als het gezin weg moet uit Schattenberg en verhuist naar de eerste Molukse wijk in Assen.
„Mijn vader wilde dat niet omdat hij was blijven vasthouden aan het idee dat we hier tijdelijk waren. We zouden teruggaan naar Ambon”, legt de middelste van elf kinderen uit. „Toen we vanwege de verslechterende gezondheid van mijn moeder naar Assen moesten, betekende dat een stap verder weg van terugkeer. Mijn vader deed het omdat het beter was voor zijn vrouw en gezin, maar hij wilde niet”, vertelt ze.
„Hij bleef hier een buitenstaander. De Nederlandse taal heeft hij nooit willen spreken. Als er bij ons thuis werd gebeld en het was iemand die in het Nederlands begon, gaf hij de hoorn aan mij, mijn broer of zus. Hij kreeg wel werk als timmerman. Maar toen pa daar probeerde Nederlands te spreken, maakten zijn collega’s grapjes om hoe hij praatte. Daarna heeft hij het nooit meer willen proberen. Uit boosheid? Ja, hij was wel boos over wat er was gebeurd. ’Ze hebben ons in de steek gelaten’, zei mijn vader altijd. Maar dit was vooral schaamte.”
De verhoudingen in de Molukse gemeenschap gaan in de jaren zeventig naar een kookpunt. De eerste generatie zit weliswaar vol wrok en woede en verlangt intens naar de eigen staat die is beloofd, maar verder dan demonstraties en het aanbieden van petities op het Binnenhof komen ze niet. Gedisciplineerd als ze zijn marcheren de veteranen daarna keurig af zonder iemand kwaad te doen. Hun zonen en dochters zien achter de voordeur het verdriet. Genspireerd door de tijdgeest die bol staat van de linkse terreurbewegingen zoals de Palestijnse PLO en de Rode Brigade in Duitsland gaan ze over tot harde acties. De eerste – een gijzeling – heeft plaats in Wassenaar. Molukse jongeren bestormen in 1970 de ambtswoning van de ambassadeur en nemen aanwezigen in gijzeling. En route schieten ze een politieman die er de wacht houdt dood.
„Mijn broer wilde aan Wassenaar meedoen”, vertelt Doortje met lichte schaamte. „Gelukkig kwamen we er op tijd achter en heeft mijn vader het uit zijn hoofd weten te praten. Omdat hij het er niet mee eens was? Mijn vader keurde de harde acties af”, zegt ze na er even over te hebben nagedacht. „Maar hij begreep ze wel. Hij heeft op mijn broer ingepraat vanwege zijn veiligheid en de gevolgen die het voor hem op de langere duur zou hebben. Later was mijn broer hem er dankbaar voor, maar lange tijd niet. Hij ging zelfs ergens anders wonen. Wat voor mijn vader onverteerbaar was. Een zoon die niet onder zijn dak woonde.”
Treinkaping
De eerste treinkaping in 1975 begroet volgens Leo Reawaruw en Doortje Tahalele vrijwel niemand in de Molukse gemeenschap met gejuich. Twee reizigers en een machinist worden gexecuteerd. Kapers laten ze als oud vuil in het ballastbed van het spoor vallen. Ook de gijzeling van een school in Bovensmilde (1977) – die tegelijk met de treinkaping bij De Punt plaatshad – kan niet op genade rekenen. „Kinderen, hoe haal je het in je hoofd”, roept Reawaruw uit.
Over De Punt zijn de generatiegenoten minder negatief. Ze geloven oprecht dat de kapers de reizigers zonder ze iets aan te doen zouden hebben vrijgelaten. „Die hele trein zat vol afluisterapparatuur, dat wist de politie”, concludeert de activist. Hij haalt de woorden aan die volgens hem veel leden van de eerste generatie destijds in de mond namen. „Onze jongens zijn als honden afgemaakt, terwijl wij voor Holland hebben gemoord.” Voor die mening kan je volgens de twee in de jaren zeventig beter niet uitkomen. Het is een tijd waarin elke Molukker wordt gezien als potentile terrorist.
In Assen maakt Doortje tijdens de nasleep van de acties een grootschalige doorzoeking van de Molukse wijk door. Een pantserwagen staat met het geschut op hun huis gericht. Militairen gaan van huis tot huis. Ondertussen wordt vader Tahalele steeds bozer. De kwaadheid van jaren borrelt omhoog. „Ik heb tegen pa gezegd: ga alsjeblieft op een stoel zitten want straks gaat het nog mis als je zo moppert. We moesten van hem weg bij de ramen omdat het gevaarlijk was. Uren hebben we in onze pyjama’s op de enig veilige plek gestaan: de trap”, vertelt de inmiddels gepensioneerde secretaresse.
In het dagelijks leven moet Doortje er op haar werk bij de Heidemij regelmatig aan geloven. Ze hoort steeds dezelfde flauwe grappen. „Zo blacky, ga je me gijzelen?” Inmiddels kan ze er wel om lachen. Leo Reawaruw kan als tiener geen Fries meisje tijdens het uitgaan aanspreken zonder dat het knokken met haar buurjongen wordt. Hij krijgt het voor zijn kiezen tijdens militaire dienst.
„Nee, dat was niet leuk nee… Voor mijn broer werd het te veel”, zegt de Leeuwarder. „Hij is afgekeurd op S5 (geestelijke klachten, red.). Mijn moeder zag dat als een enorme schande. ’Wij zijn al honderd jaar trouwe militairen’, zei ze. ’Hoe kan dit?’ Nog een oneervol ontslag, ze wist niet of ze het zou kunnen verdragen. Ik was heel bang dat ze zelfmoord zou plegen en dus liet ik me niet wegtreiteren. Nog een S5 was geen optie. Natuurlijk is het bizar dat ze zich zo druk daarover maakte, maar die trouw zit in de genen. Het is vooral volledige trouw aan het koningshuis”, analyseert Reawaruw.
Naef
„Ambonezen zagen de regering die hen alles had aangedaan en het koningshuis niet als n geheel. Natuurlijk is dat vreemd. Dom zelfs misschien, maar het was zo. Weet je hoeveel Ambonezen Wilhelmina, Juliana, Willem of Johan heten? Daarom ook werd in 1975 het plan beraamd om Juliana te gijzelen. Een groep wilde de marechaussees bij paleis Soestdijk neerschieten en vervolgens met Juliana aan de thee. Zij zou het dan wel regelen. Volstrekt naef natuurlijk, maar zo zagen ze het.”
Lisa Tahalele knikt. Ze is meerdere keren op Ambon geweest en zag er in veel huizen een portret van Wilhelmina hangen. Als lid van de derde generatie groeit ze op in een echt Moluks nest. Haar vader is ex-KNIL-militair. Eerder trouwde hij met een Nederlandse. Lisa is het kind uit zijn tweede huwelijk. Lisa leeft in Drenthe een heel Nederlandse jeugd. Ze valt alleen op als enige met een kleurtje. „Ik was de enige Molukker van Appelscha”, zegt ze lachend. De verhalen over het KNIL en hoe de Ambonezen hier in Nederland zijn behandeld kent ze van haar vader.
„Hij is er lange tijd niet mee bezig geweest. De laatste jaren weer meer. Ook omdat wij een echt Ambonees gezin zijn”, legt de afgestudeerd ict’ er uit. „Het is goed dat het eerherstel er nu komt. Ja, dat is iets wat ook mij nog bezighoudt. Een vrije Republiek der Zuid-Molukken (RMS) blijft ook mijn ideaal. Ook al geloof ik niet in de RMS-regering in ballingschap. We gaan niet meer naar hun officile bijeenkomsten. Het moment dat ik me voor het eerst echt bewust werd van mijn achtergrond was in de brugklas. In ons geschiedenisboek stond dat de Molukkers naar Nederland kwamen om een lief nieuw leven op te bouwen. Ik wist toen al dat het nogal anders lag…”
ONVERSCHROKKEN KRIJGERS
Met het Koninklijk Nederland-Indisch Leger (KNIL) hield Nederland 120 jaar lang de kolonie die later Indonesi werd onder controle. In de troepenmacht dienden zowel Hollanders als in Indi geboren beroepsmilitairen.
De KNIL-Ambonezen golden als echte frontliniesoldaten. Onverschrokken krijgers aan wie officieren graag de beroerdste klussen op het slagveld overlieten. Toen Nederland zich terugtrok uit Indi, waren nog 4000 Ambonezen onder de wapenen. Velen wilden graag vechten voor de onafhankelijkheid van hun eiland dat deel uitmaakt van de Molukken. Ons land voorkwam dat door de KNIL’ers met schepen te evacueren naar Nederland. Daar – en soms al tijdens de overtocht – werden de militairen ontslagen.
Ze hadden vooral de eerste jaren nauwelijks uitzicht op een normaal leven. Het zorgde voor oplopende spanningen. En het vormde de voedingsbodem voor de terroristische strijd die kinderen van KNIL-militairen in de jaren zeventig begonnen. Na de vooralsnog laatste terreurdaad – een gijzeling op het Drentse provinciehuis in Assen (1978) – werd het stil rond de Molukse zaak.
Tot nabestaanden van bij de treinkaping bij De Punt gedode kapers een rechtszaak aanspanden tegen de Staat. Ze eisen schadevergoeding omdat hun geliefden ten onrechte zouden zijn neergeschoten. De zaak bevindt zich in het laatste stadium.
(Telegraaf)
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
IGK bedankt KNIL-veteranen voor inzet
“Ik ontvang u als Ambonese KNIL-veteranen graag, omdat u ons Koninkrijk trouw hebt gediend als militair in oorlogsomstandigheden.” Met die woorden ontving de Inspecteur Generaal der Krijgsmacht (IGK) luitenant-generaal Hans van Griensven vandaag 10 Molukse veteranen op De Zwaluwenberg. De IGK betoonde de KNIL-veteranen (Koninklijk Nederlands-Indisch Leger) met de ontvangst de erkenning en waardering waar zij recht op hebben.
(Foto: Ministerie van Defensie)
De ontmoeting volgde na contact tussen de IGK en Leo Rawaruw. Hij, zelf veteraan, sprak Van Griensven aan over de veteranen van de generatie van zijn ouders.
De Molukse militairen verdedigden Nederlands-Indi tijdens de Tweede Wereldoorlog en deden daarna mee aan de politionele acties.
(Foto: Ministerie van Defensie)
Kille ontvangst
Van Griensven: “Leo Reawaruw vertelde mij dat u als Ambonese KNIL-veteranen nooit de erkenning en waardering hebt gekregen die u hebt verdiend. Sterker nog: In Indi stond u bekend als de meest trouwe militairen van het KNIL. Hier in Nederland kreeg u een ontzettend kille ontvangst. Niet de ontvangst die eigenlijk hoort voor mensen die het Koninkrijk als militair dienden en daarbij soms hun leven op het spel hebben gezet.”
De IGK zei het verleden niet te kunnen terugdraaien, maar er wel iets aan te willen doen. Van Griensven: “Daarom bent u vanavond hier. Ik ontvang u graag in de mooiste omgeving die ik u kan aanbieden: mijn hoofkwartier. Dat was ook jarenlang het hoofdkwartier van Prins Bernhard. Ik ontvang u als Ambonese KNIL-veteranen graag, omdat u ons Koninkrijk trouw hebt gediend als militair in oorlogsomstandigheden. Daarvoor verdient u respect.”
(Foto: Ministerie van Defensie)
Dank u wel
Namens de minister van Defensie en de regering bedankte de IGK de veteranen voor hun inzet als militair. “Voor uw inzet in het belang van Nederland, verdient u de dankbaarheid van de Nederlandse samenleving”, zo zei hij. Leo Reawaruw zei blij te zijn met de aandacht en erkenning: “Wij maken vandaag het verschil. Onze vaders zijn KNIL-militairen oftewel Nederlandse militairen en veteranen.”
De IGK is tevens Inspecteur der Veteranen en bood de KNIL’ers en hun 80 familieleden en vrienden in die rol een luisterend oor. Daarnaast waren er mensen aanwezig van de Defensiestaf, het Comit Veteranendag en het Veteraneninstituut. Zij hielpen de genodigden met informatie over bijvoorbeeld een veteranenstatus, veteranenpas of een kwijt geraakte veteranenspeld. Ook was er een antwoord op vragen hoe onderscheidingen zijn aan te vragen.
(Defensie)
“Ik ontvang u als Ambonese KNIL-veteranen graag, omdat u ons Koninkrijk trouw hebt gediend als militair in oorlogsomstandigheden.” Met die woorden ontving de Inspecteur Generaal der Krijgsmacht (IGK) luitenant-generaal Hans van Griensven vandaag 10 Molukse veteranen op De Zwaluwenberg. De IGK betoonde de KNIL-veteranen (Koninklijk Nederlands-Indisch Leger) met de ontvangst de erkenning en waardering waar zij recht op hebben.
(Foto: Ministerie van Defensie)
De ontmoeting volgde na contact tussen de IGK en Leo Rawaruw. Hij, zelf veteraan, sprak Van Griensven aan over de veteranen van de generatie van zijn ouders.
De Molukse militairen verdedigden Nederlands-Indi tijdens de Tweede Wereldoorlog en deden daarna mee aan de politionele acties.
(Foto: Ministerie van Defensie)
Kille ontvangst
Van Griensven: “Leo Reawaruw vertelde mij dat u als Ambonese KNIL-veteranen nooit de erkenning en waardering hebt gekregen die u hebt verdiend. Sterker nog: In Indi stond u bekend als de meest trouwe militairen van het KNIL. Hier in Nederland kreeg u een ontzettend kille ontvangst. Niet de ontvangst die eigenlijk hoort voor mensen die het Koninkrijk als militair dienden en daarbij soms hun leven op het spel hebben gezet.”
De IGK zei het verleden niet te kunnen terugdraaien, maar er wel iets aan te willen doen. Van Griensven: “Daarom bent u vanavond hier. Ik ontvang u graag in de mooiste omgeving die ik u kan aanbieden: mijn hoofkwartier. Dat was ook jarenlang het hoofdkwartier van Prins Bernhard. Ik ontvang u als Ambonese KNIL-veteranen graag, omdat u ons Koninkrijk trouw hebt gediend als militair in oorlogsomstandigheden. Daarvoor verdient u respect.”
(Foto: Ministerie van Defensie)
Dank u wel
Namens de minister van Defensie en de regering bedankte de IGK de veteranen voor hun inzet als militair. “Voor uw inzet in het belang van Nederland, verdient u de dankbaarheid van de Nederlandse samenleving”, zo zei hij. Leo Reawaruw zei blij te zijn met de aandacht en erkenning: “Wij maken vandaag het verschil. Onze vaders zijn KNIL-militairen oftewel Nederlandse militairen en veteranen.”
De IGK is tevens Inspecteur der Veteranen en bood de KNIL’ers en hun 80 familieleden en vrienden in die rol een luisterend oor. Daarnaast waren er mensen aanwezig van de Defensiestaf, het Comit Veteranendag en het Veteraneninstituut. Zij hielpen de genodigden met informatie over bijvoorbeeld een veteranenstatus, veteranenpas of een kwijt geraakte veteranenspeld. Ook was er een antwoord op vragen hoe onderscheidingen zijn aan te vragen.
(Defensie)
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Privbeelden van een dienstpichtige.
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Determinatiemiddag foto’s Nederlands-Indi
Museum Bronbeek in Arnhem houdt op zaterdag 10 maart 2018 de fotodeterminatiemiddag ‘Mijn opa was een…’. Iedereen kan van 12.00 tot 17.00 uur bij een team van experts terecht met vragen over (familie)foto’s die men zelf meebrengt en die betrekking hebben op Nederlands-Indi en het Koninklijk Nederlands-Indisch Leger.
Experts analyseren de foto’s aan de hand van kleding en uniformen, wapens, materieel en gebouwen. Behalve foto’s zijn ook documenten, onderscheidingen en (delen van) uniformen welkom om te laten bekijken. Desgewenst kan men advies en informatie krijgen over nader (genealogisch) onderzoek. Voor deelname geldt het toegangstarief van het museum. Kijk daarvoor op: www.museumbronbeek.nl.
Reserveren is noodzakelijk via: nb.ravensbergen@mindef.nl.
(Vliegende Hollander)
Museum Bronbeek in Arnhem houdt op zaterdag 10 maart 2018 de fotodeterminatiemiddag ‘Mijn opa was een…’. Iedereen kan van 12.00 tot 17.00 uur bij een team van experts terecht met vragen over (familie)foto’s die men zelf meebrengt en die betrekking hebben op Nederlands-Indi en het Koninklijk Nederlands-Indisch Leger.
Experts analyseren de foto’s aan de hand van kleding en uniformen, wapens, materieel en gebouwen. Behalve foto’s zijn ook documenten, onderscheidingen en (delen van) uniformen welkom om te laten bekijken. Desgewenst kan men advies en informatie krijgen over nader (genealogisch) onderzoek. Voor deelname geldt het toegangstarief van het museum. Kijk daarvoor op: www.museumbronbeek.nl.
Reserveren is noodzakelijk via: nb.ravensbergen@mindef.nl.
(Vliegende Hollander)
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
There is no greater joy than be taken for an imbecile by an idiot. (Oscar Wilde)
Poef.....gone! golfer
Poef.....gone! golfer
Zie de film: https://www.uitzendinggem(...)_Tv_Medialogica.htmlquote:Eind 1947 voerden Nederlandse militairen tientallen standrechtelijke executies uit in het Indonesische dorp Rawagede. De verantwoordelijke militairen werden nooit vervolgd. Hoe kan dat? Onderzoek van de VN veroordeelde Nederland, maar Den Haag stopte het rapport in een diepe la.
Ik heb in dit forum ooit eens een mooie foto van mijn opa jongen jaren KNIL gepost. Nu ben ik zelf die foto kwijt. Hoe kan ik zoeken in forum naar mijn post?
Als je naar mycroft gaat kun je naar je eigen posts binnen DEF zoeken. Bij "gepost door" je username invoeren. En daarna bij de resultaten op DEF klikken.quote:Op zondag 7 maart 2021 15:55 schreef jefjef het volgende:
Ik heb in dit forum ooit eens een mooie foto van mijn opa jongen jaren KNIL gepost. Nu ben ik zelf die foto kwijt. Hoe kan ik zoeken in forum naar mijn post?
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
De overgrootvader van mijn overgrootmoeder vocht al, na met Napoleon op veldtocht in Rusland te zijn geweest, in de bloedige Java-Oorlog van 1825-1830 waarin het Hollandse leger het moest opnemen tegen de troepen van Pangeran Diponegoro.
Mijn eigen overgrootvader is helaas overleden als POW in Birma. Laatst heb ik me eens verdiept in de helleschepen die als vervoer naar Birma fungeerden. Verschrikkelijk.
Mijn eigen overgrootvader is helaas overleden als POW in Birma. Laatst heb ik me eens verdiept in de helleschepen die als vervoer naar Birma fungeerden. Verschrikkelijk.
|
|
- Preview van een nieuw bericht
Dit bericht wordt pas geplaatst als je op invoeren hebt gedrukt
Dit bericht wordt pas geplaatst als je op invoeren hebt gedrukt
