Nederlandse leger in Nederlands-Indi� #2

Een topic over het Nederlandse leger in Nederlands-Indi�, van 1800 tot 1949.


Mariniers in actie, 1947

Paderi oorlog 1821-1831 http://nl.wikipedia.org/wiki/Paderi-oorlogen

Java oorlog 1825-1830 http://nl.wikipedia.org/wiki/Java-oorlog

Atjeh oorlog 1873-1914 http://nl.wikipedia.org/wiki/Atjehoorlog

Tweede Wereldoorlog 1942-1945 http://nl.wikipedia.org/wiki/Tweede_Wereldoorlog

Politionele acties 1945-1949 http://nl.wikipedia.org/wiki/Politionele_acties

Vorig topic: Nederlandse leger in Nederlands-Indi�

[ Bericht 7% gewijzigd door Clan op 19-08-2011 01:25:24 ]

quote:

Op donderdag 18 augustus 2011 19:40 schreef Pietverdriet het volgende:
Goeie ouwe tijd
[ afbeelding ]

Waar komt deze afbeelding vandaan en waar heeft dit plaatsgevonden?

Koninklijk Nederlands Indisch Leger, American Dutch Britisch Australian Command.

This film was intended to reassure Australian viewers that the Netherlands East Indies was well defended and prepared for war. In truth, all too little modern equipment was available.

Welke helm droegen ze na 1945 nog in Indi�?

Ik heb namelijk ook foto's gezien van de eerste lichting OVW die amerikaanse uniformen droegen met deze 'oude' helmen.

quote:

Op donderdag 18 augustus 2011 21:03 schreef Pumatje het volgende:
Knil was wel stukken beter opgeleid en bewapend dan de Landmacht in Nederland.. dat is nooit een geheim geweest.

Over welke periode heb je het?

De Kl en het KNIL hadden een totaal verschillende doelstelling. De KL was er om grootschalige oorlogsoperaties uit te voeren en het KNIL was er om voor binnenlandse rust en orde te zorgen, die waren totaal niet opgeleid voor een grootschalige oorlog tegen invloeden van buitenaf.
Ook bij een binnenlandse oorlog waren ze uiteindelijk niet opgewassen en heeft de KL en Kmarns de KNIL bij moeten staan.

KNIL op oefening, vermoedelijk 1941

Koninklijk Nederlands Indisch Leger - Propagandafilm 1941, ABDA Command, American Britisch Dutch Australian Command.

This pre-war footage shows the outdated Brewster Buffalo fighters and Martin M-139 bombers with which the ML-KNIL was equipped. Despite the hopeful tone of the commentary, these proved no match for Japanese air power.

quote:

Op vrijdag 19 augustus 2011 14:11 schreef Nibb-it het volgende:

[..]

Prachtige foto's, wat voor wapen is dat? Solothurn s.18 tp?

Idd, een antitankwapen, hier zie je een betere afbeelding:

quote:

Op vrijdag 19 augustus 2011 15:03 schreef Karrs het volgende:
Een pantserbuks... die dingen zagen er spectaculair uit. Ze zullen in de Oost, tegen de Jap met z'n koeltrommeltjes, wel wat hebben uitgehaald zelfs.

Mooi ook, die Madsen van het plaatje erboven, met dat typische KNIL-magazijn.

Hier zie je hoe dat ze het stuk vervoerde op de zgn 'tankbukscar'

quote:

Op vrijdag 19 augustus 2011 15:16 schreef Nibb-it het volgende:
Er staan ook een boel mooie foto's in de boeken "Nederlandse vuurwapens 1895-1940" van Martens en de Vries, zal ze eens inscannen. Ook nog genoeg moois voor het Nederland in de Tweede Wereldoorlog topic

Daar staan ook foto's in van het KNIL?

quote:

Op vrijdag 19 augustus 2011 15:29 schreef Nibb-it het volgende:
Ja, er is een apart deel gewijd aan het Indisch Leger. Het boek heet "Nederlandse vuurwapens: KNIL en de Militaire Luchtvaart 1897-1942" door zoals eerder genoemd, G. de Vries en B.J. Martens.
Hier kun je 'm krijgen (alle andere delen ook, trouwens): http://www.militariashop.nl/naslagwerken-boeken-/index.php

Dat zijn geen goedkope boeken, ik kijk bij de antiquraat of er misschien tweedehands liggen.

Heb je meer foto's van het ereveld gemaakt?

Slag om Ambon

De Slag om Ambon vond plaats op het eiland Ambon in het toenmalige Nederlands-Indi�. De gevechten duurden van 30 januari 1942 tot 3 februari 1942 tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Gedurende 1941 beschouwden de westerse geallieerden de mogelijkheden en implicaties van een oorlog met Japan. Ambon werd gezien als een strategische locatie omdat van daaruit luchtaanvallen op Australi� mogelijk waren.
Bij het uitbreken van de oorlog op 8 december bestond het Nederlandse garnizoen uit 2800 man koloniale troepen (KNIL) onder bevel van luitenant-kolonel Joseph Kapitz met Nederlandse officieren. Het garnizoen was slecht uitgerust en bewapend, gedeeltelijk als gevolg van de bezetting van Nederland door nazi-Duitsland.

De geallieerden hadden weinig vliegtuigen. De Nederlandse toestellen waren grotendeels toegewezen aan de verdediging van het Britse Singapore. Nederland had hierdoor slechts twee gevechtsvliegtuigen op Ambon. Midden december kwam twee squadrons lichte Hudson bommenwerpers van de Royal Australian Air Force (RAAF) op Ambon aan. Deze werden versterkt met een allegaartje van vliegtuigen van de Amerikaanse marine en de Nederlandse Koninklijke Marine. Het 1100 man sterke Australische Gull Force onder bevel van Lt Col L. N. Roach kwam op 17 december op Ambon aan. Deze strijdmacht bestond uit het 2/21st infanterie bataljon met wat divisie artillerie en ondersteunende eenheden. Kapitz werd als geallieerd commandant aangesteld. Roach had het eiland al eerder bezocht en ge�ist dat er meer artillerie en machinegeweren uit Australi� gezonden werden.

Op 6 januari, na de val van noordelijker gelegen Britse en Nederlandse bezittingen, werd Ambon door Japanse vliegtuigen aangevallen. Roach klaagde dat hij geen antwoord had gekregen op zijn verzoeken om meer wapens en werd als reactie hierop op 14 januari vervangen door luitenant-kolonel John Scott. Deze officier had zich bij Gallipoli onderscheiden.
De beide Nederlandse vliegtuigen werden op 15 januari neergeschoten. Op 19 januari volgden Japanse bombardementen op Ambon, Celebes en Sumatra.
Geallieerde vliegtuigen ondernamen zonder succes een aanval op de naderende Japanse vloot. Deze vloot bestond uit twee vliegdekschepen en 5300 man infanterie. Dit waren 800 mariniers van de 1e 'Kure' landingsdivisie, en verder soldaten van het 228e infanterieregiment. Deze bereikten Ambon op 30 januari 1942. De geallieerde vliegtuigen werden die dag teruggetrokken.
In de veronderstelling dat het terrein aan de zuidzijde van het eiland te wild en ontoegankelijk was voor een landing, waren de geallieerde troepen in het noorden geconcentreerd. De baai van Ambon was met een mijnenveld deels geblokkeerd. De troepen waren gecentreerd rondom de baai, bij Paso, de stad Ambon en het Laitimor schiereiland. Een in beton opgestelde artillerie-eenheid bestreek de baai van Ambon.
De Japanners landen echter op 30 januari juist in het zuiden van het eiland, bij Hitu-Iama en het zuidelijke deel van het schiereiland Laitimor, en bij Hutumori. Hoewel zij numeriek niet veel sterker waren als de geallieerden, beschikten de Japanners over een groot overwicht in luchtsteun, marineondersteuning (scheepsgeschut), tanks en veldartillerie.

Bij Hitu-Iama werd de aanwezige verdediging snel overrompeld. Gebruik makend van gevanggenomen inheems gidsen, exploiteerden de Japanners een gat in de geallieerde linies. Batugong viel op 31 januari. Kapitz verloor de communicatie met zijn eenheden. Hij verplaatste het hoofdkwartier naar Halong. Een Ambonese compagnie onder KNIL kapitein E.P. Bouman kreeg opdracht om met de dreiging vanuit Kudamati in het oosten af te rekenen. Door de weggevallen communicatie was dit de laatste geco�rdineerde actie van de Nederlanders.
De Nederlandse koloniale troepen gaven zich op 1 februari over. De 1100 Australi�rs hielden stand tot 3 februari, hoewel de toestand op 2 februari reeds hopeloos was doordat Japans scheepsgeschut alle wegen langs de baai bestreek.

Hoewel de Australische troepen tijdens de gevechten zelf slechts 15 man verloren, werden 300 Nederlandse en Australische gevangenen op het Laha vliegveld ge�xecuteerd De resterende Nederlanders en Australi�rs werden naar het eiland Hainan gestuurd.
Met ingang van 19 februari begonnen de Japanners vanaf Ambon luchtaanvallen op Darwin in Australi� uit te voeren.


Australische militairen op weg naar Ambon 1941, ze zouden nooit levend terugkeren.


E�n van de vier massagraven op Ambon van de Laha executie.


Onder Australische supervisie graven Japanse krijgsgevangenen de lichamen van Nederlandse en Australische miliatiren op, februari 1942.

Het KNIL in Australi�.


De Maleise barriere


Residentie van het KNIL in Melbourne


HM Abraham Crijnssen gecamoufleerd, 1942


HM Abraham Crijnssen gecamoufleerd, 1942


HM Abraham Crijnssen in de haven van Sydney


KNIL MLU bommenwerpers in Australi�


No18 Nederlands Indies Squadron


Nederlands en Australisch personeel


Squadron Leader Dawson left in conversation with the commanding officer of No18 NEI Squadron Lieutenant Colonel BS Fiedeldij in May 1943 atMcDonaldstrip, the squadron’s operational base in the Northern Territory.



KNIL officier in Nieuw Guinea, 1944


De Nederlandse en Australische vlag worden symbolisch gehesen.


KNIL militair informeert een Australische militair over mijnen.

quote:

Op vrijdag 19 augustus 2011 19:35 schreef Iska het volgende:

[..]

Ja, aardig wat.. zal 'k er een paar (geresized) uploaden?

Graag, alvast bedankt

quote:

Op zaterdag 20 augustus 2011 01:58 schreef Pumatje het volgende:

[..]

Dit klopt niet wat je zegt. Het Knil was evengoed ter bescherming van Nederlands-Indie, als het KL dat voor Nederland was. Wat je nu zegt is dat strategische bestemmingen en doeleinden van de 2 Landmachten wat het verschil maakte in opbouw, vulling en bewapening terwijl dit simpelweg de ervaring en financi�le situaties zijn geweest. Het is niet dat het KNIL de taak had om voorbereid te zijn op aanval op een buitenlands stuk grondgebied. Nederlands-Indi� had in principe een eigen regering met eigen beleid, en dus ook andere punten zwaar wegen. Waar in Nederland het gebroken geweertje hoogtij vierde was in Indi� de ervaring te vinden, met een enorm goede scholing voor hun militairen, ten opzichte van Nederland.

Het veldleger moest over de knie�n door de vele bezuinigingen. Niet het Knil per definitie. Niet voor niets werden er ten tijde van de inval 2 op de planning staande kruisers voor NI geschrapt, in een tijd waar je als je logisch nadenkt juist alle voorrang geeft voor materialen en financi�n naar een goed bewapende KL in NL.

Ik zie pantserbuksen, Lichte tanks, pantserwagens, berg artillerie, machinegeweren die goed functioneren en doeltreffend zijn, Bommenwerpers en bovenal.. goed toegepaste camouflage en een gehanteerde Militaire denkwijze als primair. .. dit was in mei 1940 bij de KL niet te zien in die mate, in deze verhouding. Niet als je kijkt naar pure logische noodzaak. het is puur om het geld en politiek..

Dat is onjuist, Nederland heeft altijd geweten dat het op de Britten moest vertrouwen voor de verdediging van de Archipel zoals het tijdens de Franse bezetting ook had gedaan.
Bij het congres van Wenen is besloten dat de Britten het gebied terug moesten geven omdat Nederland een stabiel neutraal blok tussen de machten zou vormen, deze neutraliteitspolitiek is ons toen opgelegd door het congres. Voor de verdediging van de archipel waren we altijd afhankelijk van de Britten omdat we militair gezien een neutraliteitsstatus moesten behouden. Als we als koloniaal rijk wilden blijven bestaan konden we geen bondgenootschappen aangaan met andere landen, anders zouden de Britten ons wingebied innemen.

[ Bericht 3% gewijzigd door Clan op 20-08-2011 02:29:49 ]

Bevelstructuur KNIL vanaf 12 december 1941




Territorial Command Timor and Dependencies


1st Military Department and Ist Division


2nd Military Department and IInd Division


3rd Military Departmentand IIIrd Division


Army Aviation

quote:

Op dinsdag 23 augustus 2011 18:49 schreef Pumatje het volgende:

[..]

Onjuist

Het enige waar we afhankelijk van waren was dat Singapore in bezit bleef van de Britten..
Zou Singapore vallen..zou dit ook gebeuren met Nederlands-Indie. Singapore gold als onneembaar..

Daarnaast geef je geen inhoudelijk antwoord op mijn stelling
Het ging over de Strategische functie en Doctrine van de KL en Nederlands Indi�.

In 1942 ws het idd zo dat De Britten qua landleger vooral in hun kolonien zaten, maar ze vielen binnen ABDA Command onder Nederlands gezag, maar er was een indeling gemaakt, welke in het vorige topic staan, waar je ziet dat de Amerikanen en Australiers meer van het Nederlands Indies grondgebied verdedigde dan de Britten ( ook de Britten hadden weinig aanvoer uit hun moederland ) Wat ik bedoelde was dat uit het verleden de Britten 'instonden' voor onze kolonie.

Daarbij, je wilt dat ik inga op de stelling over het delen van de informatie?

quote:

Op woensdag 24 augustus 2011 00:25 schreef Pumatje het volgende:

[..]

Er was pas sprake van ABDA na de oorlogsverklaringen in Azi� met grootmachten in Europa. Daarvoor was de doctrine van het KNIL absoluut niet gebaseerd op Internationaal gecombineerde gevechtskracht op een initiatiefzoekend offensieve wijze.. maar op rekening houdend met de aanwezige Militaire bottlenecks op het aanwezige Contignent Azi�.

Buiten dat, hebben de Britten nooit echt "ingestaan" voor behoud van onze Kolonies , dat hebben ze tenslotte iets te goed gedaan ten tijde van de Napoliaanse tijd, waar we tal van onze kolonies simpelweg niet terugkregen.

Dit "instaan" hebben ze ook uitstekend gedemonstreerd na de Japanse Capitulatie, ze waren zo vriendelijk om ons simpelweg de toegang te ontzeggen tot ons Nederlands Indi� totdat de chaos en politieke facades van het verscheurde land groot genoeg waren geworden om te garanderen dat we het nooit terug zouden krijgen.. naast dit vroegen ze ook nog om ons te helpen via elk mogelijk kanaal zodat onze schepen uiteindelijk niet eens uit konden varen vanuit de Havens van Australi�.

Jep.. beste vrienden zoals je zult lezen.

Nee, het KNIL was er om de eilanden te kunnen verdedigen tegen lokale vijandelijke prikacties, een gemiddeld offensief waar de 3 op 1 ratio gehandhaafd zou kunnen worden... Het vertragende gevecht. De stelling dat de KL op neutraliteitshandhaving ontworpen zou zijn en het KNIL op Offensief karakter is simpel onjuist. Of er zijn de verkeerde woorden gebruikt of Offensief wordt niet begrepen. Voor een sector als Nederlands Indi� vereist dit een sterke Marine, een Korps Mariniers, landingsboten en een groter gemechaniseerd korps. Het argument dat dit destijds nog niet was doorgedrongen in de Militaire denkwijze is onjuist, gezien het feit dat het KNIL weldegelijk een veel beter uitgeruste troepenmacht was dan het KL, ongeacht grootte, de Militaire denkwijze was veel verder in Nederlands Indie, dan dat het in Nederland was, op wat competente officieren na.

De onderverdeling dat het KNIL offensief was ingesteld heb ik nooit gemaakt.

Ik lees op Wikipedia deze phrase:

Volgens de Defensiegrondslagen 1927 was het doel van de weermacht in Nederlands-Indi� (a) handhaving van het Nederlandse gezag in de Archipel tegen onrust of verzet binnen de grenzen, verzekering van rust en orde en (b) de vervulling van de militaire plicht als lid van de volkengemeenschap tegenover andere volkeren. De onder (a) omschreven taak moest in hoofdzaak door het leger worden vervuld, dat daartoe berekend en uitgerust diende te zijn; de taak, omschreven onder (b), beperkte zich tot handhaving van een strikte neutraliteit in conflicten tussen andere mogendheden. Bij de vaststelling van de organisatie van de weermacht werd er vanuit gegaan, dat de neutraliteitshandhaving op Java werd vervuld door het leger met steun van de vloot; in de gewesten buiten Java door de vloot, die daarbij op kwetsbare punten door het leger werd gesteund. De sterkte van het leger aan infanterie, daaronder begrepen de Europese militie, werd bepaald door hetgeen nodig was voor het vervullen van de hierboven beschreven taken. Voor zover de infanterie op Java was gelegerd, werd zij georganiseerd, bewapend alsmede versterkt met hulpwapens en diensten voor de neutraliteitshandhaving (met steun van de vloot) op Java en wel in het bijzonder voor de verdediging van Soerabaja te land tegen landingsdivisies van kruiser-eskaders, die in de Archipel konden worden verwacht en de bescherming van de haven van Tandjong Priok tegen een actie van enkele schepen, die zich meester zouden willen maken van die haven voor eigen gebruik. Als bijzonder kwetsbare punten in de gewesten buiten Java werden de plaatsen van opslag en verwerking van zware stookolie te Tarakan en Balikpapan beschouwd. Ter bescherming van deze plaatsen werd gebruik gemaakt van de in die plaatsen aanwezige personen, die ingedeeld waren bij de Europese militie, een troepenmacht van voldoende sterkte zou dan met ernstig verzet moeten waarborgen tegen gewelddadige pogingen, die met beperkte middelen eventueel zouden worden ondernomen, om zich van die voorraden meester te maken; indien de macht daartoe dwong, kon men dan de tijdige vernietiging van die voorraden verzekeren. Als Nederlands-Indi� ondanks serieuze pogingen buiten de oorlog te blijven toch daarin betrokken zou worden dan zou de aanwezige weermacht met de aanwezige middelen zich zo goed mogelijk tegen bezetting van het Nederlandse gebied verzetten, in afwachting van steun, die verleend zou worden. De taak van het Indische leger was aldus vastgelegd en de organisatie om genoemd programma uit te voeren kon worden opgezet. De inmiddels ingetreden depressie had tot gevolg dat er drastisch op de uitgaven van het land werd bezuinigd, wat de opbouw van het Indische leger nadelig be�nvloedde.

Vooral door dit laatste �n het feit dat vanuit Europa geen bevoorrading meer kwam en men aangewezen was op leveringen vanuit de V.S.

Ik zal nog even in 'De Japanse aanval op Java' zoeken over die steun van de Britten ( wat ik ooit heb gelezen in dat boek )

Op blz 14 en 15 van het boek 'De Japanse aanval op Java' lees ik, en ik citeer:

...Die hopeloze positie had, volgens Zwitser, alles te maken met de moeilijke politiek-strategische positie van Nederlands Indi�, waaraan Bussemaker zijn inziens voorbij was gegaan. Hij betoogde dat het kleine Nederland structureel te zwak was om op eigen kracht voor een sluitende verdediging in de uitgestrekte archipel te kunnen zorgen. De consequentie hiervan was dat de prioriteit in het veiligheidsbeleid bij de interne gezagshandhaving lag en niet bij het aflsaan van een dreiging van buitenaf. Nederland ging ervan uit dat in dat geval Groot-Britanni� en wellicht ook de Verenigde Staten, te hulp zouden schieten. Het KNIL werd niet in staat geacht alleen een oorlog op Java te winnen. De strategische samenwerking met de twee westerse bondgenotentot december 1941 leverde uiteindelijk te weinig op, omdat Groot Bitanni� militair te zwak was en de Verenigde Staten niet bereid waren concrete toezeggingen te doen. Na Pearl Harbour was het te laat en toen begin 1942 duidelijk werd dat uitgebreide steun niet zou komen, stond het KNIL op Java voor een onmogelijke opgave. Het had geen schijn van kans tegen de Japanse invasiemacht die, aldus Zwitser, op een aantal punten (kwaliteit, vliegtuigen) wel degelijk beschikte over een overmacht. Een verwijt richtte hij met slechts impliciet tot de Nederlandse regering die in haar veiligheidsbeleid ten onrechte buitenlandse hulp 'min of meer als vanzelfsprekends' had beschouwd.

Op blz 18 van het boek 'De Japanse aanval op Java' lees ik, en ik citeer:

Bij de Londense Conferentie van 13 augustus 1814 werd bepaald dat het grootste deel van de door Groot Britanni� tijdens de Napoleontische oorlogen bezette Nederlandse koloni�n weer onder Nederlands gezag zou komen. Nederland zag van meet af aan zeer goed in dart het nooit in staat zou zijn om zelfstandig Nederlands Indi� te verdedigen tegen een buitenlandse aanvaller. Het behoud van de koloniale bezittingen stond of viel met het Britse wereldrijk en zijn machtige vloot die de wereldzee�n beheerste. Elk conflict met Groot Britanni� zou onherroepelijk tot het eind van Nederland als koloniale mogendheid leiden. In deze situatie leek een bondgenootschap met de machtige buur voor de hand te liggen, maar om redenen van Europese machtspolitiek werd Nederland in 1814 een strikte neutraliteit opgelegd.

Na de ontgoochelde ervaringen tijdens de Belgische opstand legde Nederland zich in 1839 neer bij de status van kleinere Europese mogendheid en omarmde het een strikte 'onthoudingspolitiek'. Consequentie van dit beleid was dat de onontbeerlijke militaire steun alleen kon worden gevraagd als of geccepteerd na het uitbreken van gewapende conflicten. Ook om andere redenen werden geen militaire bondgenoten gezocht. Openlijk toegeven van zwakte kon agressie uitlokken. Het te vroeg inroepen van buitenlandse hulp zou een hulpverlener kunnen verleiden tot agressie tegen de mogendheid die zo duidelijk aangaf niet in staat te zijn haar terrotorium doeltreffend te verdedigen. Het machtige Groot Britanni� was echter in de negentiende eeuw alleszins bereid om stilzwijgend de rol van grote beschermer van de Nederlandse Oost-Indische bezittingen op zich te nemen. Een rustig Indi�, gelegen op de verbindingswegen tussen de Aziatische bezittingen en Australi�, was ook voor de Britten van groot belang.

quote:

Op woensdag 24 augustus 2011 17:31 schreef Pumatje het volgende:
Kan zijn, 1 boek spreekt niet voor allen, en daarnaast is de inhoud van het schrijven gebaseerd op aanname en niet op werkelijke feiten. Omtrend de discussie omtrend het offensieve danwel defensie Karakter van het KNIL, die had ik inderdaad met Nibb-it, maar ik dacht uit jou manier van schrijven op te merken dat jij met hem daarin mee ging.

Groot-Britanni� heeft nooit Indi� aan Nederland willen gunnen, en hier was in het begin van de Kolonie ook veel strijd om. Groot-Britanni� als beschermheer van onze voormalige kolonie mag wat mij betreft worden weggelachen.. de geschiedenis wees al uit hoe goed ze op onze kolonies zouden passen als het moet.. met het verlies veel ervan als gevolg.

Na de oorlog is in de houding van de Britten wel gebleken hoe graag ze rustige vaarwegen wilden in Azi� met het compleet ontzeggen van de toegang tot Nederlands-Indi� voor Nederlandse troepen die orde en gezag wilden herstellen en het land opnieuw wilden opbouwen.

Ten eerste is 'De Japanse aanval op Java' een uitgave van de Sectie Militaire Geschiedenis KL uit 1994 en misschien wel het 'standaardwerk' als het gaat over de aanval op Java en het KNIL tijdens deze periode.

Ten tweede is de houding van de Britten te wijten aan de ongeregeldheden die op dat moment plaatsvonden in Nederlands Indi�, de Slag bij Sorabaja heeft de Britten laten inzien dat een snelle terugkeer van het koloniaal gezag niet ten goede zou komen aan de archipel. De Britten probeerde neutraal te staan tussen de Nederlanders en de Indonesische nationalisten waarna ze de Nederlandse troepen weigerde actie te ondernemen. Ik denk dat dit ook vanuit een optiek is m de eigen Britse ( Indische) troepen te beschermen tegen aanvallen van deze nationalisten.

Over de strijd, tegen de Japanners, in Nederlands Indi� en over de verrichtingen van het KNIL als zodanig zijn geen films gemaakt, wel spelen veel films zich af in en rond de archipel in de Tweede Wereldoorlog, een kleine opsomming:


Merry Christmas, Mr. Lawrence (1983)
Merry Christmas, Mr. Lawrence is een Japans/Amerikaanse film uit 1983 over Britse, Australische en Nederlandse krijgsgevangenen in een Japans kamp op Java. Het scenario van Nagisa Oshima en Paul Mayersberg is gebaseerd op de boeken The Seed and the Sower (1963) en The Night of the New Moon (1970) waarin Laurens van der Post zijn ervaringen als krijgsgevangene tijdens de Tweede Wereldoorlog beschreef.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Laurens_van_der_Post

Paradise Road (1997)
Wanneer de Japanners Singapore binnenvallen in 1942 worden veel vrouwen en kinderen opgesloten in gevangeniskampen op Sumatra. Ondanks hun verschillende leeftijden, nationaliteiten (Brits/Nederlands/Australisch/Potugees/Iers) en achtergronden groeit er een band tussen de gevangenen wanneer ze te maken krijgen met voedselgebrek en de slechte behandeling van hun gevangennemers. Adrienne, ��n van de vrouwen, organiseert een koor.

The Great Raid (2005)
In de winter van 1944 kwam de Tweede Wereldoorlog op zijn einde. Japan hield sommige Amerikaanse krijgsgevangenen die de dodenmars van Bataan hadden overleefd, vast in een kamp in Cabanatuan, waar ze hard werden behandeld. Op het moment van de inval waren er zo'n 500 gevangenen in het kamp aanwezig, velen ervan hadden malaria.
De film begint met het afslachten van krijgsgevangenen in Palawan door de Kempeitai, de Japanse militaire geheime politie.
Ondertussen beveelt generaal Walter Krueger het zesde rangersbataljon, onder leiding van luitenant-kolonel Henry Mucci, alle krijgsgevangenen in het kamp van Cabanatuan te bevrijden, voor ze worden vermoord door de Japanners. Hierbij krijgen ze hulp van Filipijnse guerrilla's. Gedurende de film wisselen de standpunten tussen die van de krijgsgevangenen in Cabanatuan, de Rangers, het Filipijnse verzet en de Japanners.
De aanval wordt ingezet en de Amerikanen weten de gevangenen uit het kamp te bevrijden, waarbij twee Amerikaanse soldaten, ��n krijgsgevangene en 523 Japanners omkomen.

Kokoda (2006)
Tijdens de Tweede Wereldoorlog vechten de Australi�rs een bittere strijd tegen de Japanse soldaten langs de Kokoda-lijn in Nieuw Guinea. De Australische soldaten, waaronder vele vrijwilligers, vechten op grote afstand van hun geboorteland, om dat voor een invasie te behoeden. Na een Japans bombardement raakt een bataljon Australi�rs ge�soleerd achter de frontlijn en moeten zij op eigen gelegenheid weer naar hun eigen linies zien terug te keren.


[ Bericht 0% gewijzigd door Clan op 24-08-2011 23:51:08 ]

quote:

Op woensdag 24 augustus 2011 19:06 schreef Pumatje het volgende:

[..]

absolute onzin..
de Nederlanders in de jappenkampen bleven daarin, in tegenstelling tot wat de britten deden met Britse burgers, die werden in een chaos overal in Indi� bevrijd. Er zijn zelfs rapporten dat de Britten in ruil voor vermaak wapens zouden hebben geruild met Zwarte raven en buffels.

De enige reden waarom de Brit nederland niet toeliet in Nederlands Indie was om de reden van het Anti koloniale beleid van Clement Attlee...

Clement Attlee is pas eind juli 1945 premier van het Verenigd Koninkrijk geworden, ik weet niet of hij binnen een paar weken al met dit beleid kwam en dit tot uitvoer liet brengen.

Ten tweede kozen veel burgers ervoor om in de Jappenkampen te blijven uit vrees voor gerichte acties van de Indonesische nationalisten, de Britten lieten de bescherming in eerste insantie over aan de Japanners maar dat bleek niet te werken. Wat ook vergeten wordt is dat de Britten maar op bepaalde strategische plekken in de archipel actief waren en niet overal gezag konden uitvoeren tegen de nationalisten die de republiek al hadden uitgeroepen. Dat de Britten hun eigen bevolking overal bevrijdden is hun goed recht, in beginsel waren de Nederlanders in Indi� ook niet echt de verantwoordelijkheid van de Britten.

Ik zou echt eens een goed stuk onder ogen moeten zien over de Britten in Nederlands Indi� over te voeren beleid om daar een andere mening over te krijgen.

Mariniersbrigade 1943-1949

De opleiding van de mariniers vond plaats in de Verenigde Staten in Camp Lejeune (North Carolina) Camp Endicott, Philadelphia, Kentucky en Quantico.
Daar er van de Engelsen geen Nederlandse troepen op Java mochten landden, week de Brigade uit naar Malakka. Alleen het 1 Inbat mocht in Batavia ontschepen en voegde zich later bij de

Op 24 april 1946 werd het zogeheten Soerabaja-front van de 5th Indian Division overgenomen.

De Marbrig heeft in het jaar 1946 diverse acties gevoerd zoals op 10 augustus 1946 de operatie "Trackman" en op 19 augustus 1946 de operatie "Quantico".
Eind januari 1947 werd het Soerabaja-front belangrijk uitgebreid door de bezetting van de Porongdelta. Op 17 maart werden in een gecombineerde actie met de landmacht de sluizen bezet. Op 18 maart werd Modjokerto bezet en kon operatie "Ideaal" ook wel aangeduid als "IJmuiden" als zeer geslaagd worden beschouwd.

Tijdens de 1e politionele actie, op 21 juli 1947, landde de Mariniersbrigade op de noordkust van de oosthoek bij Pasir-Poetih. Een ander deel trok samen met de X - Brigade op naar Malang. Als vervolg op de 1e politionele actie landden onderdelen van de Marbrig. en onderdelen van KL en KNIL op 4 augustus 1947 op Madoera, en werd dit eiland bezet.

Na de 1e politionele actie was de Marbrig gelegerd in de "Oosthoek".

Begin 1948 vond een grote reorganisatie (inkrimping) plaats bij de Mariniersbrigade. De tijd brak aan dat de OVW'ers moesten thuisvaren en vervangen werden door mariniers zeemilicien {dienstplichtigen).Voor de Marbrig betekende het een afslanking van 3 naar 2 infanteriebataljons. Ingekrompen, gereorganiseerd werden verder o.a. het Motortransportbataljon, het Artilleriebataljon en de Verzorgingsafdeling. Het Genie bataljon werd ingekrompen tot een Amphibisch Technische Eenheid {ATE) . Van de Zware wapen compagnie bleven slechts 2 pelotons over, evenals van de Medische compagnie. De Tankcompagnie. en de Verkenningsafdeling werden in hun geheel opgeheven.

Tijdens de 2e politionele actie op 19 december 1948 landde de Marbrig bij Glondong. De landing verliep vlot, maar na zo'n 30 km stuitten zij echter op een enorme tankval bij de kampong Hgepon. Vanaf dat moment begint de opmars naar Tjepoe te veranderen in een lijdensweg van versperringen, opgeblazen bruggen, onberijdbare en opgegeven wegen die er niet meer blijken te zijn maar overwoekerd zijn door djatibossen. Op 20 december bereikten de mariniers een groot djatibos bij Kaligede. De route die door dit bos is geheel overwoekerd en verdwenen. Besloten werd te voet verder te gaan en zo vertrokken de mariniers voor de laatste 35 kilometer naar Tjepoe. Op 21 december viel de verkeersbrug over de kali solo in mariniershanden en werd een al brandend Tjepoe bezet. Madioen kon niet meer op tijd bezet worden en werd pas op 27 december bereikt maar was reeds bezet door de K.L en KNIL.

Na de 2e politionele actie was de Marbrig gelegerd in het gebied dat de residenties Bodjonegoro en Soerabaja omvatte.

Op 7 juni 1949 werd de Mariniersbrigade opgeheven. Een gereorganiseerd en versterkt 5 Inbat ging verder als Amphibat (Amphibisch Bataljon) en kwam onder rechtstreeks bevel van de cdt. A - Divisie. Eind 1949 was het Amphibat. geheel teruggenomen op Soerabaja en zouden de laatste Mariniers Java verlaten.
Bron:Legermuseum



[ Bericht 34% gewijzigd door Clan op 25-08-2011 20:56:56 ]

Het huidige Indonesi� werd in maart 1942 door het Japanse leger verovert en bezet. Zoals er in Nederland verzet is geweest tegen de Duitsers, is er in Indi� verzet gepleegd tegen de Japanners – maar over deze geschiedenis is weinig bekend. De omstandigheden in Indi� waren volkomen anders dan in Nederland. En het verzet in Indi� werd gebroken. Toen Japan op 15 augustus 1945 capituleerde waren vrijwel alle verzetsmensen gevangen genomen of ge�xecuteerd.

In 80 minuten reconstrueert de documentairemaker Peter Hoogendijk het onbekende, huiveringwekkende verhaal van een strijd die gedoemd was om te mislukken, aan de hand van getuigenissen van Indische, Indonesische en Japanse veteranen.

quote:

Op zondag 28 augustus 2011 12:25 schreef Bluesdude het volgende:
http://www.indischhistorisch.nl/thema_oorlog_en_bersiap_verzet%20(1).htm

[ afbeelding ]

http://nl.wikipedia.org/wiki/Jacob_Pieter_van_Helsdingen
http://www.collectie.lege(...)ategion/i008285.html

De eerste internetlink werkte niet dus ik zet hier even de internetlink van de pagina neer:

http://www.indischhistorisch.nl/

Tevens moet ik zeggen dat ik deze internetpagina niet kende en ik deze wel erg interessant en informatief vind.

quote:

Op zondag 28 augustus 2011 17:50 schreef Pietverdriet het volgende:

[..]

Komt uit het boek
Van Batavia naar Atjeh, dwars door Sumatra
De Aarde en haar Volken, 1904

door F. Bernard

titel van de foto is: Chineesche koelies aan het werk.

http://www.gutenberg.org/files/27972/27972-h/27972-h.htm

Ik heb het even bekeken, maar het heeft niets met het leger van doen, dit waren Chinese koelies en die waren in dienst van private ondernemers, dat was na de afschaffing van het cultuurstelsel, dit heeft dus ook niets met kolonialisme te maken, maar is gewoon een vorm van uitbuiting van arbeiders zoals je die laatst ook hier zag in Nederland met die Polen in de aspergesector.

@Pumatje

M.b.t. tot de weigering van de militairen tot Indi� heb ik informatie gevonden die niet zozeer de Britten aanwijzen voor het dekolonisatieproces maar meer de V.S. en Australi�, op de desbetreffende pagina kun je alle documenten vinden.

Diplomatieke & militaire relatie met Groot-Brittanni�

Het vooroorlogse defensiebeleid van Groot-Brittanni� in het Verre Oosten is volledig gericht op het behoud Singapore. In de totale Britse oorlogsplanning heeft het gebied echter een lage prioriteit. Tijdens de stafconferenties in Singapore in 1940 en 1941 vragen de Engelsen aan Nederlands-Indi� om bij een oorlog met Japan versterkingen naar Malakka sturen. Pas in oktober 1941 worden vanuit Europa twee schepen van de Britse slagvloot naar Singapore gedirigeerd. Samen met de Verenigde Staten neemt Engeland in januari 1942 het initiatief tot de oprichting van ABDA-Command. Na val van Singapore (15 februari 1942) vechten uitgeweken restanten van het Britse leger mee bij de verdediging van Java.

Het Britse beleid is tijdens de oorlog op gericht zo snel mogelijk Singapore te heroveren om Britse prestige in de regio te herstellen. Premier Churchill zegt de Nederlandse regering een volledig herstel van het koloniale gebied toe. Op 15 augustus 1945 wordt het bevelsgebied SEAC van admiraal Lord Louis Mountbatten uitgebreid met Nederlands-Indi� (minus Sumatra), Thailand en zuidelijk Indo-China. Het ontbreekt Mountbatten aan de middelen om meteen tot hulpverlening aan de burgerge�nterneerden en krijgsgevangenen over te gaan. De herbezetting van Java en Sumatra heeft voor hem bovendien geen prioriteit. Pas in oktober 1945 arriveren substanti�le Brits-Indische eenheden. Door de politiek explosieve situatie besluit Mountbatten af te zien van de herbezetting van Java en Sumatra en alleen bruggenhoofden (key areas) te bezetten.
De Brits-Indische troepen zijn er om twee taken uit te voeren: het geven van hulp aan de ge�nterneerden en de evacuatie van de Japanners. Onder geen beding mogen zij worden ingezet tegen de jonge Republiek Indonesi�. [b]Om een escalatie te voorkomen verbiedt Mountbatten op 19 november bovendien de landing van Nederlandse troepen op Java en Sumatra. De Brits-Indische troepen zijn er om de Japanners af te voeren en geallieerde krijgsgevangenen en ge�nterneerde burgers te helpen. Desondanks raken Brits-Indische troepen in Soerabaja (oktober - november 1945) in zware gevechten verwikkeld met Indonesische nationalisten[/b]. De Britse legerleiding op Java vraagt de Indonesische autoriteiten te helpen bij de evacuatie van Japanners en geallieerde burgerge�nterneerden. In november 1946 verlaten de laatste Brits-Indische eenheden Java.

Diplomatieke & militaire betrekkingen met Australi�

Voor Australi� is Nederlands-Indi� de eerste verdedigingslinie bij Japanse agressie in Zuidoost-Azi� en het land neemt deel van de stafbesprekingen in Singapore in februari en april 1941. Een sleutelrol in de vooroorlogse defensieplannen is weggelegd voor de Britse Eastern Fleet, die bij een dreigende oorlog vanuit Europa wordt uitgezonden naar Singapore. Als de oorlog uitbreekt neemt Australi� deel aan ABDA-Command en stuurt het marineschepen en troepen naar Nederlands-Indi� en Singapore. Op Java (Blackforce), Ambon (Gull Force) en Timor (Sparrow Force) vechten Australische troepen tegen de Japanners.

Na de val van Singapore en Nederlands-Indi� richt Australi� zich volledig op de Verenigde Staten. Generaal MacArthur vestigt zijn hoofdkwartier in Brisbane, wordt geallieerd opperbevelhebber South West Pacific Area (SWPA) en krijgt het opperbevel over alle Australische en Nieuw-Zeelandse troepen. De Australische minister van Buitenlandse Zaken Herbert V. Evatt uit kritiek op de snelle val van Nederlands-Indi� en zinspeelt op een grote rol van Australi� bij het naoorlogse bestuur van de kolonie.

In 1945 zet MacArthur Australische troepen in bij de herovering van Tarakan en Balikpapan. Zijn geplande invasie van Java door twee Australische divisies (Operatie Oboe IV) wordt geschrapt. Na de capitulatie van Japan op 15 augustus zijn Australische troepen verantwoordelijk voor de herbezetting van Borneo, Celebes, de Molukken en een deel van de Kleine Soenda-eilanden. De regerende Australian Labor Party staat sceptisch tegenover herstel van de oude koloniale verhoudingen in Zuidoost-Azi�. In het dekolonisatieconflict tussen Nederland en de Republiek Indonesi� speelt de regering de Indonesische kaart. In de op verzoek van Australi� ingestelde Commissie van Goede Diensten vertegenwoordigt het land de Republiek Indonesi�. Na de tweede Politionele Actie wil Australi� dat de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties zware sancties oplegt aan Nederland.

Diplomatieke en militaire relatie met de Verenigde Staten

De Verenigde Staten nemen deel aan de tweede en derde Singapore conferentie en als de oorlog uitbreekt neemt Amerika met Engeland het initiatief tot de oprichting van aan ABDACOM. Na de invasie van de Filippijnen wijken eenheden van de marine en legerluchtmacht uit naar Nederlands-Indi�. De snelle val van de Singapore (15 februari) en Nederlands-Indi� (8 maart) steekt in Amerikaanse ogen ongunstig af vergeleken bij de strijd op de Filippijnen. De Verenigde Staten hebben de Filippijnen voor de oorlog zelfstandigheid toegezegd en Filippijnse troepen hebben een groot aandeel in de verdediging tegen de Japanse invasie. Pas op 6 mei 1942 capituleren de laatste Amerikaans en Filippijnse eenheden. Tijdens de oorlog gaan er met name bij het ministerie van Buitenlandse Zaken stemmen op om Nederland aan te sporen hun kolonie intern zelfbestuur of zelfstandigheid toe te zeggen. Generaal MacArthur is echter bereid om zonder voorwaarden vooraf het Nederlandse koloniale gezag te herstellen. De ondertekening van de Van Mook-MacArthur Civil Affairs Agreement wordt door tussenkomst van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Cordell Hull, vertraagd.
MacArthur wil de Australische divisies onder zijn bevel inzetten voor de bevrijding van Nederlands-Indi� (Operatie Oboe). Alleen herovering van Tarakan en Balikpapan vindt doorgang. De geplande invasie van Java (Operatie Oboe IV) wordt door de Joint Chiefs of Staff geannuleerd. Op 15 augustus wordt de verantwoordelijkheid voor de herbezetting van Nederlands-Indi� (minus Sumatra) van MacArthurs bevelsgebied SWPA overgeheveld naar Mountbattens bevelsgebied SEAC. Tijdens het dekolonisatieconflict is de Verenigde Staten als neutrale partij vertegenwoordigd in de Commissie van Goede Diensten. Hun rol is beslissend in de laatste fase van het conflict. Onder dreiging van stopzetting van de Marshallhulp gaat Nederland overstag en wordt de grondslag gelegd voor een onmiddellijke overdracht van de soevereiniteit.

Bron: Afscheid van Indi�

quote:

Op dinsdag 30 augustus 2011 12:28 schreef Bluesdude het volgende:

[..]

[ afbeelding ]

http://nl.wikipedia.org/wiki/Mauritz_Christiaan_Kokkelink

Hij was geboren op het militair fort Willem I. Dat betekende meestal dat zijn vader daar gelegerd was, dat die geen officier was en dat moeder ook op de basis woonde.

Ik zie dat het fort er nog steeds staat:


Een van de toegangswegen naar Fort Willem I door Lanang-Lodoyong.

Het fort werd na het einde van de Java-oorlog (1825 tot 1830) gebouwd door Johannes van den Bosch, die in 1830 tot Gouverneur-Generaal van Nederlands-Indie werd benoemd.
Het fort kreeg een treurige bekendheid doordat het tijdens de Japanse bezetting als interneringskamp werd ingericht.
Het wordt echter nog steeds gebruikt als woonruimte en als gevangenis. Grote delen van het fort zijn dicht gemetseld en zijn in gebruik als “rumah walet”, dat is een plaats waar zwaluwen hun nesten maken. Deze nesten worden verzameld en naar het buitenland ge�xporteerd, vooral naar China.

quote:

Op dinsdag 30 augustus 2011 12:57 schreef Bluesdude het volgende:

[..]

btw hoe het met de Molukse knillers is gegaan binnen en buiten (meesten van hun) de kampen, wel of niet in verzet, en hoe ze zo snel paraat stonden in augustus 1945 is ook een vergeten stukje geschiedenis.

Het schijnt dat het verzet tegen de Japanners onder de Molukkers erg groot was, maar hoe ze zo snel weer paraat stonden, ik weet het ook niet, daar zou ik ook wel het ��n en ander over willen weten. Nu weet ik ook niet waar de Molukse KNIL militairen ergens in Indi� zaten.

Camp Darley Australi� 1945 gezagbataljons klaar voor Indi�


Dienstplichtigen 2e divisie, in afwachting van hun vetrek naar Indi� 1947


Troepentransport naar Nederlands-Indi�

Indi�herdenking Roermond 2011


http://www.nim-roermond.nl/index.htm


Van Heutz




De laatste echte KNIL militair, deze Sergeant-majoor draagt een origineel uniform


Bewoners van Bronbeek op de eretribune


Het monument de dag erna


Het monument de dag erna



[ Bericht 7% gewijzigd door Clan op 05-09-2011 02:44:34 ]

quote:

Op zondag 4 september 2011 22:06 schreef Its-Jojo-4you het volgende:
m'n opa had daar tot een paar jaar terug ook nog bij kunnen zitten (3 jaar terug overleden), maar hij had daar nooit zoveel behoefte aan.

Ik sprak vandaag een man bij het monument die drie jaar in Indi� had gezeten maar niet naar de herdenking ging, "veel mooie herinneringen, maar soms iets teveel" was zijn argument.

Ik denk dat ook voor veel de erkenning te laat is gekomen en ze geen behoefte meer hebben aan dit alles.

quote:

Op maandag 5 september 2011 07:27 schreef Cobra4 het volgende:
Toespraak minister Hillen bij de herdenking van gesneuvelde militairen in Nederlands-Indi� op 3 septemer 2011 in Roermond

De internetlink werkt niet!

Hier staat de toespraak ook, tevens staan hier alle toespraken die tijdens de voorgaande herdenkingen werden gehouden:

http://www.nim-roermond.nl/archief.htm

Uit de Checkpoint van september 2011

Artillerie in Nederlands Indi�


Artillerieondersteuning van KNIL infanterie, 1947


Artillerie midden Java 1947


Artillerie Gekbrong 1947




Oost Java maart 1949


25 ponder bij Krandji 1946




Bewaking van opgepakte Indonesiers 1947


Colonne AVA Malagang 1949




Doorzoeking bagage 1947


Januari 1949, Soekarno arriveert in ballingsoord Prapat, bewaking 9 AVA


Terugkeer naar Nederland, november 1949

quote:

Op woensdag 14 september 2011 16:27 schreef Pietverdriet het volgende:
Nederland veroordeeld voor Oorlogsmisdrijven...

[..]

http://www.telegraaf.nl/b(...)loedbad__.html?p=1,1

Het doden van de burgers valt geeneens onder oorlogsmisdrijven, net als de acties van kapitein Westerling ook niet onder oorlogsmisdrijven kunnen vallen. Wat betreft de krijgsgevangenen is dit een schending van het 3e Geneefse conventie, waarvoor wel een veroordeling op zijn plaats was. Helaas hebben ze de verantwoordelijke Majoor nooit voor het gerecht gebracht.

Idd, het 4e Geneefse Conventie is van 1949, daarnaast hadden de Indonesische nationalisten geen Conventie ondertekend anders konden ze ook vervolgd worden voor het schenden van oorlogsrecht, zoals guerilla oorlog ( schending ) het moorden tijdens de Bersiap ( schending ) het afnemen van huis en haard van veel Indo's en Nederlanders in Nederlands Indi� ( schending ). Helaas kijkt men hier alleen naar ��n partij, waar er twee vochten.

quote:

Op woensdag 14 september 2011 16:27 schreef Pietverdriet het volgende:
Nederland veroordeeld voor Oorlogsmisdrijven...

[..]

http://www.telegraaf.nl/b(...)loedbad__.html?p=1,1

Trouwens, die kop klopt ook niet,

De Nederlandse Staat is aansprakelijk voor de schade die nabestaanden hebben geleden van oorlogsmisdrijven in het Javaanse dorp Rawagede in 1947. Dat heeft de rechtbank in Den Haag woensdag bepaald.

Er stond in het vonnis niets over aansprakelijkheid voor oorlogsmisdaden.

quote:

Op donderdag 15 september 2011 22:07 schreef Prullenbak6 het volgende:
Zat vandaag een stamboek door te lezen van de familie van moeders kant. Blijkbaar was de broer van mijn opa omgekomen in de Slag in de Javazee, zijn rang was korporaal.

Zal eens vragen of er nog ergens foto's liggen bij mijn opa en oma.

Hij kwam uit Nederland of uit Indi�?

quote:

Op donderdag 15 september 2011 22:23 schreef Prullenbak6 het volgende:

[..]

Ik weet dat zo niet heb er ook niet naar gevraagd, maar hij is wel geboren in Nederland. Ik zat door dat boek heen te bladeren en kwam een foto tegen van een soldaat in uniform, hieronder stond een tekstje dat hij marinier was op de Hr. Ms. De Ruyter en dat die was omgekomen bij de Slag in de Javazee.

Edit: Het is een stamboom boek dat terug gaat tot 1792 het is een keer door mijn opa bedacht om dit helemaal uit te laten zoeken, en in het boek staan nog meer militairen en het boek zelf staan ook mensen die ver achter familie zijn. En zelfs ��n die onderscheiden is met een kruis.

Reuze interessant, als je iets hebt gevonden zie ik het graag, als je afbeeldingen of scans kan laten zien kunnen mensen je hier misschien ook helpen.

Weet je welk kruis die persoon had?

quote:

Op donderdag 15 september 2011 22:47 schreef Prullenbak6 het volgende:
Ik heb eens even gebeld.

Het gaat om de Militaire Willems-Orde 4e klasse. Maar deze gaat wel heel ver terug 1894. Hij vocht als kannonier 2e klasse tijdens de krijgsverrichtingen in Lombok. En is bij koninklijk besluit op 9 april 1895 benoemd tot ridder 4e klasse der Militaire Willemsorde. En hij heeft het Lombok kruis gekregen

Toen hij in 1928 overleden is, heeft er een stukje over in de krant gestaan. Zelfs generaals brachten hem een saluut om zijn moedige daden.

Hij kreeg later 455 gulden van de staat per jaar. Maar hij is er toch bij neergevallen om zijn gezin levend te houden maar dan op het platteland.

Toch is zo'n stamboomboek toch wel interessant om door te lezen.

En 1 was ook SS'er geweest op het oostfront maar is vermist geraakt in 1945, vermoedelijk overleden in Siberie.
Terwijl er ook in staat dat 2 mensen bij het verzet hebben gezeten, en in het ''oranje hotel'' hebben gezeten tot het eind van de oorlog.

Best raar eigenlijk.

Ik zie hem niet in de lijst staan;

http://nl.wikipedia.org/w(...)litaire_Willems-Orde

Elke militair moet een ridder MWO moet bij het dragen van de MWO salueren, ongeacht de rang, da is een oude traditie die nog steeds van kracht is, getuige de rechter die ook Marco Kroon moest salueren.

Oeroeg


In 1948 schreef Hella S. Haasse het boek Oeroeg gebaseerd op eigen ervaringen tijdens haar jeugd in Nederlands-Indi�. Dit boek vormde het uitgangspunt voor deze film. Het verhaal gaat over een gecompliceerde vriendschap tussen Johan, zoon van een Nederlandse plantage-eigenaar en de Indonesische Oeroeg, zoon van een opzichter. Als kinderen waren ze onafscheidelijk, maar wanneer Johan tijdens de politionele acties in Batavia terugkeert, blijkt hoeveel er is veranderd.
Hoewel er veel documentaires over zijn gemaakt, is Oeroeg de enige speelfilm die specifiek gaat over de onafhankelijkheidsstrijd van Indonesi�. Dit nog steeds gevoelige hoofdstuk van de Nederlandse geschiedenis werd voortreffelijk verfilmd door Hans Hylkema.


[ Bericht 48% gewijzigd door Clan op 22-09-2011 21:45:30 ]

Mariniersbrigade 1943-1949 deel II

Opleiding Camp Lejeune, Verenigde Staten
http://en.wikipedia.org/wiki/Marine_Corps_Base_Camp_Lejeune


Wervingsposter voor mariniers


Camp Lejeune 1943


Opleidng bij USMC Camp Lejeune 1943


Opleiding Camp Lejeune 1944


Opleidng bij USMC Camp Lejeune 1943

Mariniersbrigade 1943-1949 deel III


Voor de actie Product 1947


Mariniers aan boord van een LCT (Landing Craft Tank)


Operatie Product 1947


Operatie Product de haven van Probolinggo 1947


In de haven van Probolinggo waar een loods door extremisten is aangestoken 1947


Parade in Surubaya




Actie 'Ideaal' maart 1947


Colonne Kievit nadert Tjepoe


Colonne kievit heeft Tjepoe bereikt en krijgt de brug over de kali Solo onbeschadigd in handen


Een gesneuvelde marinier wordt begraven


Een 60 mm mortiergroep in stelling links de richtstok


Uitdelen van kleren


Tijdens een pauze wat klappermelk drinken


Een voertuig is op een mijn gelopen en de tehulpschietende ambulance ook


Ingang marinehospitaal Surubaya

quote:

Op donderdag 29 september 2011 18:09 schreef Nibb-it het volgende:
Heel mooi Clan, hoe kom je aan die foto's? Heb je wat boektitels voor me ?

De geschiedenis van de mariniersbrigade van Wim Hornman, je hebt verschillende versies van het boek, ik heb de druk uit 1985, dit is volgens mij ook de laatste druk van het boek.

http://www.boekenwebsite.(...)-de-mariniersbrigade

Drie artikelen van http://www.artikel7.nu/

Kolonialisme deel I

De mens is een handelaar, zij het als koper dan wel verkoper, en alles is handel. Omdat het gras bij de buren altijd groener is ontstond wereldhandel. Vroeger was internationale handel het betrouwbaarst over zee, uitgezonderd de Noord-Afrikaanse kust, en het is dan ook niet verwonderlijk dat vanuit een klein land aan de Noordzee schippers allengs de wereldzee�n bevoeren. Na lange tochten vol gevaar en ontberingen kwamen ze soms op wel heel exotische plaatsen terecht waar felbegeerde waar te verkrijgen was. Maar die schippers en kooplieden hadden concurrentie; goed voor de koper, slecht voor de verkoper. De strijd om exclusieve rechten begon.

Het kleine land aan de Noordzee bedong, soms gewapenderhand, een monopolie op aankoop, en toen zij eenmaal daar de macht bezat dwong zij monocultures af. De handel floreerde, want mensen wilden hier overbodige producten toch hebben, al was het maar om hun welvaart te tonen.
Hoe zat het ook al weer met onze grootste kolonie?
Dat de staat, dus niet wij, ooit een kolonie bezat wordt ons nog steeds ingepeperd. In 1947 werd in het dorp Rawagedeh in een anti-terroristenactie snelrecht toegepast tijdens een oorlogssituatie. Hoewel de zaak verjaard is heeft vasthoudend advocaat Liesbeth Zegveld nu een rechter zover gekregen de wet aan de kant te schuiven. ‘De Staat moet weduwen betalen.’
Hebben de nabestaanden van vermoorde ex-Jappenkampgevangenen dan ook vergoeding van de Indonesische Staat gehad, of betreft het hier wentelen in schuld, en honorarium incasseren?
We kunnen niet meer in de koppen kijken om te zien wat mensen toentertijd bezielde om gewapenderhand het gezag af te dwingen, want handel drijft veel beter op geld. Die handel van de VOC op Indi� liep niet altijd even glad, en toen de usurpator Napoleon Bonaparte van het toneel verdwenen was zag de andere usurpator Willem I zijn kans schoon.

Toen de Britten in 1816 Indi� aan Nederland teruggaven lag de VOC op haar gat, en Willem I sprong erin. Deze handige graaier gebruikte de staat als bron van inkomsten, en toen hij in 1840 abdiceerde was hij schatrijk en Nederland straatarm. Vooral in Indi� had hij naar hartelust gegraaid. Hij zadelde de Nederlandse staat op met iets dat het helemaal niet nodig had: een exotisch bezit. Dat was onverstandig, want Nederland kreeg te maken met andermans problemen; in Atjeh was bloedwraak en piraterij aan de orde van de dag. Dat corrupte Indi� was nog verre van veroverd, en het was zeker geen eenheidsstaat.

Was aanvankelijk geldelijk gewin de drijfveer voor de koloniale politiek, vanaf midden negentiende eeuw veranderde dit, mede onder invloed van de schrijver Multatuli, die in Indi� overheidsdienaar was geweest; ethische politiek werd de leidraad. Er diende in Indi� iets groots verricht te worden: verheffing van den inlander! Dat groots was beschaving-naar Nederlands-inzicht, het buitland als deel van de Nederlandse Staat.

Dat verlangen bracht nogal wat kosten met zich mee, in geld maar ook in slachtoffers. Tot in de twintigste eeuw werd er gevochten tegen de bezetter, en in Atjeh bleef het altijd onrustig. In een ver verleden had de islam vaste voet in Indi� gekregen, met uitzondering van Bali dat boeddhistisch bleef. Men had er dus niet alleen met een volkomen andere volksaard te maken, maar ook met een antagonistische religie. Daarbij kwam nog een voor blanken ongeschikt klimaat. Wat deze combinatie betekende heeft Madelon Zsekely Lulofs beklemmend in tal van boeken beschreven.
Ook christelijke zending voelde een onstuitbare drang om zich op te dringen, zodat men zelfs nu nog, vooral op Ambon, de wrange vruchten plukt.

Voor Nederlanders vormde Indi� een gebied om snel rijk te worden, of voor de mislukten een laatste kans. Indi� was aan grondstoffen en landbouwproducten een rijk land, en in navolging van staatsgreeppleger Willem I hoopte men dat het veel profijt zou opleveren. Zo leeft nog steeds de mare dat de Nederlandse spoorwegen door Indi� bekostigd zijn, maar die ethische politiek koste veel geld. Gemiddeld genomen was de inheemse bevolking, net als hier, straatarm. Op zich niet bijzonder, want dat is de natuurlijke staat van de mens, dus schuldgevoelens zijn misplaatst.
Op onze kolonie kwamen veel Europeanen af die dachten snel rijk te worden, maar in de regel viel dat tegen, en ontheemding en klimaat eisten soms meer dan met geld te betalen valt.

Binnen die ethische politiek van dictaat speelden twee factoren een even grote rol, de christelijke zending en het overheidsgezag gingen een grote rol spelen, maar ook de infrastructuur, zeker ook ten dienste van de handel, werd naar een Europees peil geheven. Eerst kreeg het rijksdeel een wat beter wegennet – ook voor de snelle verplaatsing van soldaten. Toen de tijd er rijp voor was deden spoorwegen hun intrede. Eerst nog vooral smalspoor ten dienste van afvoer van landbouwproducten, maar al snel beschikte men op Java ook over een hoofdnet voor passagiersvervoer dat de grote steden verbond. De kroon op dat werk was de luxe nachttrein van Batavia naar Soerabaja, in dat bergachtige land een prestatie van formaat. Batavia kreeg een uitstekend tramnet, en door de groeiende welvaart verschenen er al relatief vroeg auto’s op straat.
Tot die infrastructuur behoorde niet grootschalige en geavanceerde industri�le productie, voornamelijk uit concurrentieoverwegingen, maar dat kwam later toen Japan aanklopte slecht uit; zonder een goed leger geen kolonie. Pogingen om zelf wapens te produceren kwamen te laat.

Naast de Adat, het inlands recht, kwam er Romeins recht, ook al wegens de groeiende Europese bevolking. De Nederlandse staat leek in de twintigste eeuw de zaak volledig in de hand te hebben, en in elke plaats van betekenis was de resident de vertegenwoordiger van dat gezag. Uiteraard ontstond er al vroeg interraciale reproductie, en in de paternalistische staat ontstond daardoor een nog sterkere standenmaatschappij. Nu was Indi� geen eenheidsstaat, en ook niet raciaal homogeen. Met de islam deden Arabieren hun intrede, en de infiltranten bij uitstek, Chinezen, waren er getalsmatig goed vertegenwoordigd. Zoals overal bleven die Chinezen een homogene groep, die later gematigd pro-Nederlands bleek. Op Koninginnedag hingen in hun wijken Nederlandse vlaggen, naast de Chinese.
Voor de productie van cultuurgewassen op Sumatra werden door de Nederlanders veel Chinezen geronseld, dus immigratie was beleid.

Europeanen gedroegen zich superieur, dat waren ze uit oogpunt van ontwikkeling ook, en zoals overal was blank een benijde status, dus een geslachtelijke relatie met Europeanen was gewild.
De regio’s Ambon en Menado golden als zeer pro-Nederlands, en de kolonisten streelden zich met de overtuiging dat Ambon de twaalfde- en Menado de dertiende Nederlandse provincie vormden.

Bij een goede infrastructuur behoorden onderwijs en medische verzorging. In de eerste plaats voor de bezettingsmacht en andere Nederlanders, maar al snel ook voor de bastaarden, de Indo’s. Zij kwamen veelal in overheidsdienst.
Vooral onderwijs was ambivalent, want scholing en ontwikkeling was voor welvaartsverhoging onontbeerlijk, maar kon ook als voedingsbodem voor zelfstandigheidsstreven werken. Toch kon men de Indische adel niet de gewenste vorming onthouden, een adel die men maar al te graag te vriend hield, en met alle egards behandeld werd. Er ontstond zelfs een ontwikkelde inlandse middenklasse; begin twintigste eeuw was in Meester Cornelis een school voor inlandse officieren gestart.

Tot een universiteit is het onder Nederlands gezag niet gekomen, maar in Bandoeng werd een Hoge school opgericht; de latere president Soekarno studeerde er af als civiel ingenieur. Voor universitair onderwijs kwamen Indonesi�rs naar Nederland, voornamelijk voor de studie Rechten, en Mohammed Hatta, de latere vicepresident, was een politieke exponent van die ontwikkeling. Ook kwam in Bandoeng een Militaire Academie, onontkoombaar. Die onontkoombaarheid is steeds het koloniale dilemma geweest; elke ontwikkeling maakte Indi�, dus ook de Indonesi�rs zelfstandiger. De Nederlanders stelden zich daarbij gerust met de gedachte dat hun culturele voorsprong wel tweehonderd tot tweehonderdvijftig jaar bedroeg; je kunt nog zo hard op het gaspedaal van een Volkswagen trappen, daarmee wordt het nog geen Rolls Royce! Helemaal ongelijk hadden ze niet, want het kan nog wel duizend jaar duren voordat de vehemente corruptie bedwongen is.

[ Bericht 0% gewijzigd door Clan op 29-09-2011 19:03:10 ]

Kolonialisme deel II

Nederland was bezettingsmacht, en nergens werd dit sterker gevoeld dan bij het leger. Dat leger was feitelijk een politioneel leger, en voor het weerstaan van een ‘buitenlandse’ agressor ongeschikt. Het beroepsleger bestond deels uit Europeanen, het hogere kader bijna volledig, maar een volledig blank leger was onbetaalbaar en ook uit politiek oogpunt onwenselijk. De inlandse mannelijke bevolking was in de regel fysiek en alfabetisch ongeschikt, een niet onbelangrijk aspect, want toen men in 1896 overging tot de aanschaf van een repeteergeweer bleek dit voor inlandse militairen te zwaar. Bij de noodgedwongen overgang naar lichtere karabijnen zat men met zware geweren in de maag; een kolonie is een kostbaar bezit!

Een wisseling van de wacht kon echter niet uitblijven. Zo werd op 22 juli 1939 het oppercommando door generaal Boersma overgedragen aan generaal Beerenschot, een Indo. Toen deze in 1941 bij een vliegtuigongeluk omkwam was de verslagenheid groot, want hij gold als zeer bekwaam en geliefd.

Wat bij het onderwijs gold was bij het leger nog kwestieuzer; hoever mag de ontwikkeling van de inlanders gaan zonder dat hun afhankelijkheid in gevaar komt? Die vraag had een zeer dringende reden. Aan het einde van de negentiende eeuw begon Japan zich expansionistischer en agressiever te gedragen. De koloniale machten in Azi�, Rusland, Amerika, Groot-Brittanni�, Frankrijk, Nederland, en Duitsland – Spanje en Portugal speelden daar een ondergeschikte rol – zagen dat met lede ogen aan.

Toen in 1905 Japan in Port Arthur een overwinning op Rusland behaalde was het hek van de dam; voor het eerst was een (incompetente corrupte) kolonisator door een Aziatische staat verslagen! Dit had al snel weerslag op de Nederlandse koloniale politiek; men ging er stilzwijgend vanuit dat koloniale machten elkaars bezit zouden respecteren, maar met Japan was een vreemde speler op het schaakbord verschenen. Al voor het conflict met Rusland had het Korea bruut geannexeerd, en in China toonde het arrogante pretenties. Die werden alleen maar agressiever, want Japan bezat geen strategische grondstoffen.

Wat nu te doen in Indi�? Als bezettingsmacht had Nederland alleen met inlandse tegenstand te maken. Men had nooit serieus rekening gehouden met een buitenlandse agressor, en de bescheiden Koninklijke Marine diende toch vooral om de buitengewesten in toom te houden. De Indische legerleiding besefte deze nieuwe bedreiging maar al te goed, en Japan kreeg vooral in Marinekringen alle aandacht. Het was volstrekt duidelijk dat Japan in staat was een invasieleger op de been te brengen, en strategische goederen als olie, rubber en bauxiet waaraan Indi� rijk was vormden voor haar begeerlijke buit. Het steeds grotere belang van deze grondstoffen vormde natuurlijk ook een garantie dat anderen bij roof niet wezenloos zouden toekijken. Maar dat Indi� feitelijk tegen een Japanse overval weerloos zou zijn was duidelijk. De aanwezigheid van de andere overgebleven kolonisatoren was zwak.

Nu had het socialisme ook Nederland niet onberoerd gelaten, en in bepaalde kringen besefte men dat men Indi� niet blijvend aan het lijntje kon houden. Onder communistische invloed (Tan Malakka) kreeg het Indonesische verzet een steeds nationaler karakter. Dat was van twee�rlei aard; enerzijds van islamitische gezagdragers, anderzijds van op vaag socialisme gebaseerde politiek. Soekarno, Hatta en Soetan Sjahrir waren van die laatste stroming exponenten, en ze werden al snel door het koloniale gezag ge�nterneerd. Soekarno op Sumatra, de anderen op Ambon. Het is heel tragisch dat Nederland meende door samenwerking met hen te weigering winst dacht te behalen. Vooral Sjahrir was de Europese beschaving zeer toegedaan, gematigd, en royaal bereid op basis van gelijkwaardigheid tot samenwerking. Op het ge�soleerde Ambon en Banda voerde hij met Hatta veel gesprekken over samenwerking met het koloniale gezag, en het is hartverscheurend in zijn boek over de angst van de Nederlanders te lezen.

Dat Sjahrir niet fel anti-Nederlands was bleek tijdens de Japanse bezetting toen hij zich anti-Japans opstelde. Ook bij de latere onderhandelingen over de soevereiniteitsoverdracht bleek bij hem aanvankelijk van antagonisme weinig. Net als Hatta had hij in Nederland rechten gestudeerd, en hij was overtuigd van de grote waarde die de Europese cultuur voor Indonesi� kon betekenen.
Vooreerst behielden de Nederlandse dommekrachten, vooral van confessionele huize, de overhand. De economische crisis die begin jaren dertig de wereld teisterde ging ook aan Indi� niet voorbij, en ten gevolge van drastische bezuinigingen muitte de lagere bemanning van de kruiser De Zeven Provinci�n. Die inlandse militair kreeg uiteraard minder soldij dan de Europese, want die laatste diende aan een hogere sociale status te voldoen.

Al in de crisistijd probeerde de Indische legerleiding de gevechtskracht door technische verbeteringen te verhogen – van een politioneel leger naar een militair leger, en daarbij ging het progressief te werk. Dat had het al bij het begin van de twintigste eeuw gedaan, maar latere bezuinigingen stonden verdere ontwikkelingen nauwelijks toe.

De legerleiding besefte maar al te goed dat ondanks de verhoogde gevechtskracht door technische middelen uitbreiding van het leger met militie onontkoombaar was. Een andere dan potenti�le inlandse militie was niet beschikbaar. Dat men bleef twijfelen aan de inlandse loyaliteit aan het Nederlandse gezag kon geen beletsel meer zijn, men had geen keus, en gokte op het minste kwaad; het gigantische rijk met een miljoenenbevolking was tegen een sterke buitenlandse agressor (Japan) met slechts enige tienduizenden soldaten niet te verdedigen.

Vanaf 1936 werd koortsachtig de bewapening opgevoerd en men betaalde grif, soms ongezien, zo hoog was de nood. Omdat na mei 1940 Nederland als leverancier uitviel was men op het buitenland, voornamelijk Amerika, aangewezen. Veel van het modernste materieel kon niet meer op tijd geleverd worden, maar het ontbrak aan voldoende geschoold personeel, vooral aan piloten. Door getreuzel kwam die massale inlandse militie niet op tijd.
Van het gigantische rijk was Java het belangrijkste en dichtstbevolkte eiland, en het was duidelijk dat de omvangrijke archipel door Nederland alleen niet te verdedigen was – een wezenlijk nadeel van bezit: het moet soms verdedigd worden.

Niet alleen de Nederlands-Indische gemeenschap – vaak hun geboortegrond – was alles aan het behoud van Indi� gelegen. Omstreeks 1937 kwam in Nederland een slagkruiserplan op tafel dat uitsluitend Indi� ten dienste stond. Dat grootse plan moest voorzien in drie slagkruisers met de nodige garnituur. Als die drie grote slagkruisers al te bekostigen en te produceren waren, dan kon aan de noodzakelijke bemanning niet voldaan worden. De top van de Marine, zowel in Nederland als Indi�, leed wat dat betreft aan gezichtbegoocheling, en bedroog zich liever. Gelukkig was de politiek – de verzorgingsstaat was nog onbekend – verstandiger, en deze schepen verdwenen weer van tafel.

Als kleinste aan de koloniale tafel had Nederland veel eerder eieren voor het geld gekozen, zodat het in Indi� over een aanzienlijke duikbootvloot beschikte, die qua tactiek tot de wereldtop behoorde, en later de Jappen aanzienlijke verliezen toebracht.
Vooreerst overheerste bij de civiele Nederlands-Indische gemeenschap het dedain over de Aziaat; Japanners werden afgedaan als krombenige spleetogen die niet meer dan veredelde apen waren. De legerleiding wist beter; als je Rusland kunt verslaan, dan ben je de dierentuin voorbij. Zij besefte maar al te goed dat de kolonie Indi� voor Nederland een gruwelijke maat te groot was. Maar gedane zaken nemen geen keer; Indi� was Nederlands bezit, dankzij Willem I.
De nieuwe inlandse rekruten aan de Militaire Academie waren afgestudeerd en bestellingen voor bewapening voor de nieuwe troepenmacht waren geplaatst. De krachtproef voor de loyaliteit en gevechtsmentaliteit zou met de Japanse overval komen, maar wat hadden die inlandse toekomstige soldaten voor perspectief. Niet iets dat hen door Nederland werd geboden, immers hun politieke leiders waren buitenspel gezet.

De Japanse overval kwam veel eerder en massaler dan verwacht – men ging er vanuit dat Japan voor een campagne op deze schaal in China te druk zou zijn.
Ondanks de Australische- en Amerikaanse hulp – deze laatsten de Filippijnen ontvlucht – stortte de verdediging als een kaartenhuis in elkaar. De Britten hadden in Malakka en Singapore zelf hulp nodig, een steun die Nederland toch royaal gaf. In een aantal buitengewesten hebben beroepstroepen hardnekkig weerstand geboden, vooral op Celebes, en zelfs na de capitulatie op Noord Sumatra, maar in Atjeh was de volksopstand totaal. De anti-Nederlandse haat kreeg nu vrij baan.

Nu was met een nederlaag wel rekening gehouden. Overal waar men voor een overmacht moest wijken diende men op guerrilla-oorlogsvoering over te gaan, zodat de strijd voortgezet zou worden. Daartoe waren talloze schuilplaatsen en voorradendepots opgezet. Toen het zover was bleken al die depots leeggeroofd. Bij die beslissing voor guerrilla was men uitgegaan van de veronderstelling dat herovering door de geallieerden een kwestie van maanden zou zijn. Men kwam bedrogen uit. In de Amerikaanse strategie speelde Nederlands Indi� een volkomen ondergeschikte rol, ook wegens antikoloniale sentimenten.
Slechts een enkele Europeaan en Australi�r was tot doorvechten bereid, en de inlandse militairen waren in de volksmassa opgegaan. Vooral de Japanse overmacht in de lucht was de genadeklap voor het blanke gezag.

Toen de naderende nederlaag zich begon af te tekenen verviel de Europese elite tot ontkenningsgedrag. In liederlijkheid feestte men met ware doodsverachting; wat had men nog te verliezen? De sociaal-democraat Elias heeft deze periode uit eigen ervaring te boek gesteld, maar het doet afbreuk aan het beeld van de moreel superieure Europeaan, dus geliefd is zijn observatie nooit geweest.

Kolonialisme deel III

De nederlaag tegen de Japanners was deels te wijten aan Japans materieel overwicht, vooral in de lucht, deels aan onvoldoende loyaliteit en gevechtsmentaliteit. Het is merkwaardig dat eind negentiende- begin twintigste eeuw in Atjeh inlandse marechaussee brigades (20 man sterk) wel in staat bleken bandieten en ‘opstandelingen’ te bedwingen, maar toen was er nog geen nationale onafhankelijkheidsbeweging. Of deloyaliteit of onvoldoende gevechtsmentaliteit de oorzaak van de deserties was, gebrek aan loyaliteit is een slechte mentale basis om te vechten.
De Britten moesten in Malakka bij hun koloniale troepen dezelfde gebreken vaststellen.

De Japanse bezetting duurde van 8 maart 1942 tot na de capitulatie van Japan op 15 augustus 1945, want Japanse troepen werden ingezet om in het gezagsvacu�m orde te handhaven. Dat deden ze weinig doortastend of loyaal. Tijdens de bezetting hadden ze er alles aan gedaan om Nederlandse herbezetting onmogelijk te maken. Daarbij werd vooral op de jeugd ingezet. Deze Pemoeda’s fungeerden als een Indonesisch NSB leger. Maar ook de Japanners twijfelden aan de Indonesische loyaliteit aan bezetters, want echt bewapend werden ze nooit.

Het was onvermijdelijk dat de Indonesische voormannen voor zelfstandigheid, die bij Nederland nul op hun rekest kregen, zich door de Japanners lieten f�teren en tot collaboratie overgingen. Japan heeft Indi� echt uitgebuit, en tienduizenden inlandse dwangarbeiders zijn in mensonterende omstandigheden gestorven. Dat met name Soekarno deze tol liet betalen is voorstelbaar, want hij geloofde in Japanse toezeggingen.
Alleen fel bestoken van Japanse transportroutes over zee voorkwam dat het land helemaal leeggeroofd werd.

Ook tijdens de bezetting bleek van loyaliteit aan het Nederlandse gezag weinig. Alle pogingen om te infiltreren en verzetshaarden te stichten liepen op niets uit. De Indo’s, met hun deels Europese bloed, werden zeer gewantrouwd. Zowel door de japanners als door de inlandse bevolking, en die Indo was feitelijk de enige bevolkingsgroep die trouw bleef. Nederland had onder dwang een eenheidsstaat geschapen, en die was het plotseling kwijt, een gegeven dat de Nederlands-Indische gemeenschap niet wenste te accepteren.

Nadat de oorlog gewonnen was, werd de vrede verloren. De overgangstijd, de Bersiap-periode, was erger dan de oorlog, toen alleen het zuiden van Nieuw-Guinea en het bijna ondoordringbare binnenland onbezet bleven. Vanuit Australi� was geprobeerd de Aroe-, Tanimbar- en Keieilanden, die ten westen van Nieuw Guinea liggen, te ondersteunen, want van economisch belang waren deze gebieden nooit geweest, wat de vraag des te nijpender maakt: wat had Nederland daar verloren? Waarom Nederlands gezag?

De Britten die probeerden van de jappen het gezag over te nemen waren onwillig, vooral omdat Labour daar nu de touwtjes in handen had (Dat deed meteen Josef Stalin de complete tekeningen van de nieuwste Rolls Royce straalmotor cadeau). Na veel gemodder en slachtoffers kon Nederland een aantal belangrijke plaatsen bezetten. Dat amechtige Nederland schraapte een leger bij elkaar om Nederlanders en Indonesi�rs te beschermen, want door de rebellen waren al veel ex-Jappenkampgevangenen afgeslacht.

Dat de oude tijd voorbij was besefte men in Nederland ook wel, en het nieuwe Nederlandse bewind ontdeed zich van die oude starre garde. Maar het politiek gekonkel – sociaal democratisch voorman Koos Vorrink tegen de nieuwe KNIL opperbevelhebber generaal Simon spoor: ‘ik ben het volledig met u eens, maar dat kan ik aan mijn achterban niet verkopen!’ – was al onder de Britten begonnen. Vooral na het Linggadjati akkoord tussen Nederland en de Republiek werd het epidemisch. Dat de gehele Indonesische bevolking anti-Nederlands was wordt door de feiten weersproken; men zocht wat graag beschutting bij de Nederlanders, want met een ‘verschroeide aarde’ tactiek teisterde het TRI meedogenloos de eigen bevolking; op Madoera wilde men van Javanen niets weten, en daar kwam geen Nederlandse vinger aan te pas.
Onder druk van communisten (Paul de Groot cs) en een gemanipuleerde internationale opinie week Den Haag. Het Indonesische rebellenleger TRI was volkomen gelijkberechtiging gegarandeerd, maar daar rook men de totale overwinning, dus elk akkoord werd ogenblikkelijk gesaboteerd.

Uiteindelijk bleef niets anders over dan de koffers pakken. De smadelijke aftocht was het einde van het wrange cadeautje dat Willem I Nederland geschonken had.
Had het anders kunnen lopen? Zeker in de jaren dertig was het politieke deel van de nationalistische beweging bereid om op voet van gelijkwaardigheid te praten. In de toch al onbelangrijke volksvertegenwoordiging had het inlandse belang weinig tot niets in te brengen, en de pro forma benoeming van een Indonesi�r als minister in de Nederlandse regering in Londense ballingschap kwam als mosterd na de maaltijd.
Zeker met Sjahrir waren zaken te doen, maar later radicaliseerde de onafhankelijkheidsbeweging zodanig dat hij uiteindelijk buiten spel kwam te staan. Deze eerste premier van Indonesi� is dan ook in Zwitserland gestorven.

De conservatieve en paternalistische plantersmentaliteit die de visie van het Nederlandse gezag bepaalde stond echte gelijkwaardigheid niet toe; men kan nog zo hard op het gaspedaal van een Volkswagen trappen, daarmee wordt het geen Rolls Royce. Daar is wel enig begrip voor op te brengen: men had gigantisch ge�nvesteerd.

Na de herbezetting heeft men opportunistisch geprobeerd om met een uit elkaar gespeelde federale deelrepubliek zaken te doen, ook onder het mom van een Personele Unie, maar Indonesi� had andere smaken geproefd. Onder geen beding gaf Soekarno de eenheidsstaat op, hoe wankel die ook was.

Wat heeft Indi� Nederland aan voordeel gebracht? Dat is minder dan het lijkt. Er waren verdiensten uit Indische export, maar daar stonden bezettingskosten tegenover. Nederlandse export was beperkt tot industri�le producten. Zo dreef de Twentse textielproductie grotendeels op export naar Indi�, en in het eilandrijke Insulinde kon men schepen goed gebruiken. De productie van spoorweg materieel had met pittige internationale concurrentie te maken. Hetzelfde geldt voor de vliegtuigindustrie; toen Indi� moderne jachtvliegtuigen nodig had werd de Fokker D XXI afgewezen. De Marine bleef als enige over om wat in Nederland geproduceerde vliegtuigen te kopen.

Wel gold Hotel Des Indes in Batavia als het beste van Azi�, maar Europese Nederlanders zullen daarvan niet wakker gelegen hebben. Tijdens de strijd tegen, en onder de bezetting van Japan, hebben nogal wat Nederlanders hun leven verloren. Tijdens de herbezetting was dat ook het geval, en feitelijk kon het straatarme Nederland de kosten van die herbezetting niet opbrengen. Het Indische leger functioneerde steeds ten koste van het Nederlandse leger.

Op het kolonialisme wordt verschillend terug gekeken. Veel inlanders beseften al heel snel dat het kind met het badwater weggegooid was. Dat de koloniale tijd niet alleen maar negatie betekende bleek allengs. Op de tennisclubs van de nieuwe elite in de grote steden werd uitsluitend Nederlands gesproken. In een TV-documentaire verklaarde ‘n voormalige vrijheidsstrijder in smetteloos Nederlands dat zijn strijd tevergeefs geweest was: ‘Wij hebben het nu veel slechter!’

Dat een in 1995 verschenen standaardboekwerk over de infanteriebewapening van het KNIL een voorwoord in smetteloos Nederlands kreeg van de eerste Indonesische legeropperbevelhebber A H Nasution spreekt boekdelen. Dat hij daarin schrijft over het leger, en niet over jullie leger is omineus, en op te vatten als teken van, verlaat, respect en loyaliteit, hoe paradoxaal dit ook klinkt, want hij was als luitenant deel van dat koloniale leger.
De koloniale erfenis draagt elke Nederlander nog steeds mee. Het is aan werkeloos geworden Indische bestuursambtenaren dat we de verderfelijke ontwikkelingshulp te danken hebben; de socioloog �n Indi�ganger Van Doorn heeft dat in ‘Indische lessen’ gedegen uit de doeken gedaan.

De Indonesische onafhankelijkheidsstrijd is geen schone bladzijde in de Vaderlandse geschiedenis, en omdat grote honden elkaar niet bijten heeft het heel lang geduurd voor de politiek zover was dit te erkennen. De confessionele partijen lijken die les slecht geleerd te hebben, want nog steeds staat ontwikkelingshulp onwrikbaar op hun verlanglijst.
De noodgedwongen overgekomen spijtoptanten, Indo’s (in Nederland door omstandigheden), zijn in de twintigste eeuw eigenlijk de enige uitheemse bevolkingsgroep die volledig geassimileerd is. Daaraan hebben Nederlands bloed en de christelijke religie zeker bijgedragen.

Een opdracht tot kolonisatie was er natuurlijk helemaal niet, het was graaizucht van koning Willem I die staatsbemoeienis met Indi� tot stand bracht, en voor de ethische politiek was christelijke bemoeizucht verantwoordelijk. Achteraf wordt in Indonesi� het koloniale tijdperk als ‘de normale tijd’ gewaardeerd, en er zijn in het huidige Indonesi� zelfs opvattingen dat Indonesi� door Nederland bevrijd moet worden.

Er is voor Nederland zeker reden om ondanks alle miezerigheid trots te zijn op wat er in deze voormalige kolonie tot stand is gebracht. Had Nederland Indi� niet gekoloniseerd, dan was zeker Duitsland in de jaren tachtig van de negentiende eeuw in het gat gesprongen.
Met uitzondering van de Verenigde Staten van Amerika heeft dekolonisatie nergens verbetering gebracht. Het is dan ook gepast om het fenomeen kolonialisme nuchter te herwaarderen, en voor schaamte is geen plaats. Zelfs communistische anti-Nederlandse Pemoeda’s hebben na de anti-Soekarno-coup hier onderdak gezocht.

Ik vraag mij af of in het tegenwoordige onderwijs nog de juiste aandacht aan onze koloniale episode besteed wordt, want ook de tsunami van indringers bewijst: Nederland was OK!

Oorlogsherinneringskruis

http://nl.wikipedia.org/wiki/Oorlogsherinneringskruis