quote:
Op woensdag 28 september 2011 11:45 schreef Aventura het volgende:Ik heb heel gemengde gevoelens over nog een keer willen. Ben pas 10 weken geleden bevallen en dat is me niet in de koude kleren gaan zitten. Mijn zwangerschap verliep lichamelijk gezien probleemloos, de bevalling niet echt maar wel met goed resultaat, maar als ik zo terugkijk was ik niet echt heel vrolijk. Beetje grijze wolk, veel piekeren. Ik ben nu pas weer een beetje de oudeen kijk zelfs uit naar weer werken, want dan is alles voor mijn gevoel weer wat normaler, en ik heb regelmaat nodig om bij de les te blijven zeg maar. Ik heb nog wel een paar jaar om te rammelen, al wil ik liever niet voorbij de 36 gaan. Anderzijds lijkt het me niks om 2 kinderen zo kort op elkaar te hebben. Hm, volgens mij heb ik dit hier al eens overpeinsd, haha. Kan je trouwens ook rammelen voor een ander? 't Lijkt me zo leuk als mijn zussen of mijn vriendinnen ook zwanger worden. Dan kan ik het delen met iemand die me na staat. Nu heb ik wel gezwangerschapsgymd maar dat is toch anders, dan blijft het bij de oppervlakte. Vind het jammer dat ik alles niet echt heb kunnen delen met een ervaringsdeskundige (natuurlijk wel met mijn zussen en vriendinnen, maar die zijn kinderloos en dan is het toch anders).
Dit lijkt best een beetje op mijn verhaal.
Vooral achteraf gezien, is het eerste jaar voor mij emotioneel best een donkere wolk geweest. Ik genoot enorm van Lente, dat was het probleem niet, maar voelde me toch erg down op de een of andere manier. Zo erg zelfs dat ik heb overwogen om naar een psychiater te gaan. Ik herkende mezelf niet, en vooral nu ik erop terugkijk was het een enorm gekke periode waarin ik me bij vlagen enorm neerslachtig heb gevoeld. Hoewel, neerslachtig was het niet eens, meer gevoelloosheid of zo. Regelmatig daalde er een soort mistig gevoel op me neer waar ik met geen mogelijkheid uit kon ontsnappen; het leek dan wel of ik in een sneeuwbolletje zat. Ik ondernam niks, sliep elke vrije minuut van de dag en leek onder een donkere deken te bivakkeren. En elke maand opnieuw dacht ik: NU voel ik me weer de oude! Om de maand daarop weer het hetzelfde te denken.
Uiteindelijk heeft het meer dan een jaar geduurd voor ik me echt weer mezelf en een stuk lichter voelde. Ik heb het nooit hardop gezegd, maar onze buuf (vroeger kraamverzorgster) was ervan overtuigd dat ik een postnatale depressie had. Daar had ikzelf nog niet bij stil gestaan omdat ik me eigenlijk juist de eerste weken na de bevalling erg goed voelde; dat sombere gevoel kwam pas later. Maar zei vertelde dat het regelmatig voorkomt dat de depressie pas na een tijd de kop opsteekt.
En toch, en juist
ik was altijd iemand die riep dat ik het aaaltijd zou onthouden, vergeet je het en verdwijnt de herinnering eraan steeds verder naar de achtergrond. Ik zou (en ga
) het zo opnieuw doen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Ssserpente op 29-09-2011 21:10:22 ]