W&T Wetenschap & Technologie
Een plek om te discussiëren over wetenschappelijke onderwerpen, wetenschappelijke problemen, technologische projecten en grootse uitvindingen.
http://nl.m.wikipedia.org/wiki/Apophis
Anyone remember?
Of deze vind ik ook heel gaaf om te lezen:
http://en.m.wikipedia.org/wiki/Andromeda–;Milky_Way_collision
Filmpjes
Wat denken jullie hiervan?
Goede topic hoop ik
?
Anyone remember?
Of deze vind ik ook heel gaaf om te lezen:
http://en.m.wikipedia.org/wiki/Andromeda–;Milky_Way_collision
Filmpjes
Wat denken jullie hiervan?
Goede topic hoop ik
?
█▄ █▄█ █▄ █▄█▄█ █▄█ ▀█▀
TryAndResistClicking. Trollspray.
TryAndResistClicking. Trollspray.
quote:The Mission to Find the Missing Lunar Module
Where is the Apollo 10 Lunar lander module? It’s somewhere out there — orbiting the Sun — and there’s a new initiative to try and find it!
The Apollo 10 mission launched on May 18, 1968 and was a manned “dry run” for its successor Apollo 11, testing all of the procedures and components of a Moon landing without actually landing on the Moon itself.
After carrying out a successful lunar orbit and docking procedure, the Lunar Module (called “Snoopy”) was jettisoned and sent into an orbit around the Sun.
After 42 years, it’s believed to still be in a heliocentric orbit and a team of UK and international astronomers working with schools are going to try and find it.
The idea is the brainchild of British amateur astronomer Nick Howes who helped coordinate a very successful asteroid and comet project with schools and Faulkes Telescope during this past summer.
After consulting with people from NASA’s Jet Propulsion Laboratory and other orbital dynamics experts, the Howes has assembled a team of facilities and experts, including the Faulkes Telescope, Space Exploration Engineering Corp, astronomers from the Remanzacco Observatory in Italy and schools across the UK.
They know they have a massive undertaking ahead of them to find Snoopy.
“The key problem which we are taking on is a lack of solid orbital data since 1969,” Howes told Universe Today. “We’ve enlisted the help of the Space Exploration Engineering Corp who have calculated orbits for Apollo 10 and working closely with people who were on the Apollo mission team in the era will help us identify search coordinate regions.”
“We’re expecting a search arc anywhere up to 135 million kilometres in size which is a huge amount of space to look at, ” Howes continued. “We’re aware of the scale and magnitude of this challenge but to have the twin Faulkes scopes assist the hunt, along with schools, plus the fact that we’ll doubtless turn up many new finds such as comets and asteroids makes this a great science project too. We’re also encouraging anyone to have a go as we’ll be posting the coordinates on to the Faulkes Telescope website starting in a few days”
While the challenge ahead of Howes and the team is enormous, and the chances of the team finding Snoopy are very small, the team are enthusing thousands of people with their own “Apollo Mission” – the mission to find the missing Apollo Lunar module.
Bron: http://www.universetoday.(...)issing-lunar-module/
Wat ik me afvroeg, welke astronomie/planetarium software gebruiken jullie?
Ik "speel" regelmatig met "Stellarium", "Starry Night pro" en "Universe Sandbox".
De laatste tijd gebruik ik het vooral om kometen toe te voegen en de locatie/baan te berekenen. Met Universe Sandbox is dit echter iets lastiger omdat je eerst de huidige locaties van planeten en kometen (http://ssd.jpl.nasa.gov/?horizons) moet invoeren voordat je een pad kan berekenen/simuleren. En je kunt dan ook niet zomaar een datum opgeven zoals in Stellarium.
Ik "speel" regelmatig met "Stellarium", "Starry Night pro" en "Universe Sandbox".
De laatste tijd gebruik ik het vooral om kometen toe te voegen en de locatie/baan te berekenen. Met Universe Sandbox is dit echter iets lastiger omdat je eerst de huidige locaties van planeten en kometen (http://ssd.jpl.nasa.gov/?horizons) moet invoeren voordat je een pad kan berekenen/simuleren. En je kunt dan ook niet zomaar een datum opgeven zoals in Stellarium.
http://www.nu.nl/wetensch(...)e-reuzenplaneet.htmlquote:Zonnestelsel had misschien nog een vijfde reuzenplaneet
Laatste update: 24 september 2011 01:13 info
AMSTERDAM - Het zonnestelsel had ooit misschien vijf grote gasplaneten in plaats van vier.
Foto: NU.nl/Allesoversterrenkunde.nl
Dat is de conclusie van David Nesvorny van het Southwest Research Institute in Boulder, Colorado, die met computersimulaties de evolutie van ons zonnestelsel heeft onderzocht.
Astronomen worstelen al geruime tijd met de structuur van ons planetenstelsel. Vooral de huidige posities van Uranus en Neptunus zorgen voor hoofdbrekens: op die grote afstand van de zon zou de dichtheid van de materieschijf waaruit de planeten zijn ontstaan te gering zijn geweest om zulke grote planeten te vormen.
Het lijkt daarom waarschijnlijk dat Uranus en Neptunus oorspronkelijk op kleinere afstanden om de zon hebben gecirkeld en pas later naar hun huidige banen zijn gemigreerd.
Afstanden
Dat levert echter een nieuw vraagstuk op: de onderlinge afstanden tussen de vier grote planeten zouden dan dermate klein zijn geweest, dat door onderlinge interacties zeker één van hen uit het zonnestelsel zou zijn verbannen.
De computersimulaties van Nesvorny geven als mogelijke oplossing dat er tussen Saturnus en Uranus nog een vijfde gasplaneet is geweest. Deze planeet zou ongeveer vier miljard jaar geleden na een ontmoeting met Jupiter de ruimte in zijn geslingerd en nu eenzaam tussen de sterren zwerven.
Niburu?
For thirteen generations we have protected it from the unclean
Het lijkt me inderdaad waarschijnlijker dat deze verloren planeet nu een erg langgerekte baan rond de zon heeft. Een kleinere planeet had het zonnestelsel kunnen verlaten, maar een gasreus lijkt me te zwaar om even weg te slingeren.quote:De computersimulaties van Nesvorny geven als mogelijke oplossing dat er tussen Saturnus en Uranus nog een vijfde gasplaneet is geweest. Deze planeet zou ongeveer vier miljard jaar geleden na een ontmoeting met Jupiter de ruimte in zijn geslingerd en nu eenzaam tussen de sterren zwerven.
27-09-2011
Deense astronomen ontdekken nieuwe kosmische meetlat
Astronomen van het Niels Bohr Instituut in Kopenhagen hebben een nieuwe methode gevonden om afstanden in het heelal te bepalen. Voor ver verwijderde sterrenstelsels maken sterrenkundigen gewoonlijk gebruik van de zogeheten roodverschuiving in het licht van de stelsels om een ruw idee van de afstand te verkrijgen - de roodverschuiving is een directe maat voor de tijd dat het licht van het stelsel onderweg is geweest naar de aarde, in het uitdijende heelal. Een onafhankelijke afstandsbepaling is echter nodig om de uitdijingsgeschiedenis van het heelal te achterhalen. Metingen aan supernova's in verre sterrenstelsels leidden op die manier in 1998 tot de ontdekking van de mysterieuze donkere energie.
De Deense sterrenkundigen hebben nu een vrij nauwkeurig verband gevonden tussen de energieproductie van een quasar (de energierijke kern van een ver verwijderd sterrenstelsel dat een superzwaar zwart gat herbergt) en de afmetingen van het omringende gebied waarin zich snel bewegende, hete gaswolken bevinden. De afmetingen van dat gebied, dat gekenmerkt wordt door brede emissielijnen in het spectrum, volgt direct uit metingen aan de tijd die verstrijkt tussen helderheidsvariaties in de eigenlijke quasarkern en de daarop volgende helderheidsvariaties in de omringende gaswolk.
Als ook voor quasars op onbekende afstanden de afmetingen van het brede-emmissielijn-gebied bepaald kunnen worden, volgt uit het gevonden verband direct de werkelijke lichtkracht van de quasar. Door die te vergelijken met de waargenomen helderheid, kan dan de afstand worden berekend. De nieuwe methode maakt het mogelijk afstandsbepalingen te verrichten voor objecten tot op afstanden van bijna twaalf miljard lichtjaar. Op die manier is volgens de sterrenkundigen een veel vollediger beeld te verkrijgen van de vroege uitdijingsgeschiedenis van het heelal.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Deense astronomen ontdekken nieuwe kosmische meetlat
Astronomen van het Niels Bohr Instituut in Kopenhagen hebben een nieuwe methode gevonden om afstanden in het heelal te bepalen. Voor ver verwijderde sterrenstelsels maken sterrenkundigen gewoonlijk gebruik van de zogeheten roodverschuiving in het licht van de stelsels om een ruw idee van de afstand te verkrijgen - de roodverschuiving is een directe maat voor de tijd dat het licht van het stelsel onderweg is geweest naar de aarde, in het uitdijende heelal. Een onafhankelijke afstandsbepaling is echter nodig om de uitdijingsgeschiedenis van het heelal te achterhalen. Metingen aan supernova's in verre sterrenstelsels leidden op die manier in 1998 tot de ontdekking van de mysterieuze donkere energie.
De Deense sterrenkundigen hebben nu een vrij nauwkeurig verband gevonden tussen de energieproductie van een quasar (de energierijke kern van een ver verwijderd sterrenstelsel dat een superzwaar zwart gat herbergt) en de afmetingen van het omringende gebied waarin zich snel bewegende, hete gaswolken bevinden. De afmetingen van dat gebied, dat gekenmerkt wordt door brede emissielijnen in het spectrum, volgt direct uit metingen aan de tijd die verstrijkt tussen helderheidsvariaties in de eigenlijke quasarkern en de daarop volgende helderheidsvariaties in de omringende gaswolk.
Als ook voor quasars op onbekende afstanden de afmetingen van het brede-emmissielijn-gebied bepaald kunnen worden, volgt uit het gevonden verband direct de werkelijke lichtkracht van de quasar. Door die te vergelijken met de waargenomen helderheid, kan dan de afstand worden berekend. De nieuwe methode maakt het mogelijk afstandsbepalingen te verrichten voor objecten tot op afstanden van bijna twaalf miljard lichtjaar. Op die manier is volgens de sterrenkundigen een veel vollediger beeld te verkrijgen van de vroege uitdijingsgeschiedenis van het heelal.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
29-09-2011
Zeldzame gele reuzenster ontdekt
(illustratie) © epa
Astronomen van de K.U.Leuven zijn erin geslaagd om een zeldzame gele hyperreuzenster te identificeren die de naam Fried Egg Nebula meekreeg, omwille van de twee ringen die zich rond de gele ster bevinden. Dergelijke monstersterren worden maar zelden gevonden omdat ze in een extreem volatiele fase van hun evolutie zitten en hoogstens een paar duizenden jaren bestaan.
De Fried Egg Nebula is een zeer heldere ster. Ze schijnt zo'n 500.000 maal feller dan onze zon. De grootte van de ster tart de verbeelding. Mocht ze in het midden van ons zonnestelsel staan, zouden alle planeten tot en met Neptunus in de ster vallen. De twee ringen rond de ster bestaan uit stof en gas dat de ster op verschillende momenten heeft uitgestoten. De ringen worden groter en bewegen van de kern.
Als massieve sterren sterven kunnen ze verschillende fases doorlopen. Eerst worden ze een rode, koele superreus. Daarna kunnen ze op korte tijd weer warm worden en enorm opzwellen, dan spreken we van een gele hyperreus die materiaal uitstoot. In een laatste fase kunnen ze een Wolf-Rayet-ster worden, een blauwwitte ster die enkel nog uit een kern bestaat. Afhankelijk van de massa die verloren ging, kan de ster haar leven in elk van de drie fasen eindigen met een supernova.
"De Fried Egg Nebula zal één van de volgende supernova explosies in onze melkweg zijn", aldus de Leuvense onderzoekers. (belga/adb)
(HLN)
Zeldzame gele reuzenster ontdekt
(illustratie) © epa
Astronomen van de K.U.Leuven zijn erin geslaagd om een zeldzame gele hyperreuzenster te identificeren die de naam Fried Egg Nebula meekreeg, omwille van de twee ringen die zich rond de gele ster bevinden. Dergelijke monstersterren worden maar zelden gevonden omdat ze in een extreem volatiele fase van hun evolutie zitten en hoogstens een paar duizenden jaren bestaan.
De Fried Egg Nebula is een zeer heldere ster. Ze schijnt zo'n 500.000 maal feller dan onze zon. De grootte van de ster tart de verbeelding. Mocht ze in het midden van ons zonnestelsel staan, zouden alle planeten tot en met Neptunus in de ster vallen. De twee ringen rond de ster bestaan uit stof en gas dat de ster op verschillende momenten heeft uitgestoten. De ringen worden groter en bewegen van de kern.
Als massieve sterren sterven kunnen ze verschillende fases doorlopen. Eerst worden ze een rode, koele superreus. Daarna kunnen ze op korte tijd weer warm worden en enorm opzwellen, dan spreken we van een gele hyperreus die materiaal uitstoot. In een laatste fase kunnen ze een Wolf-Rayet-ster worden, een blauwwitte ster die enkel nog uit een kern bestaat. Afhankelijk van de massa die verloren ging, kan de ster haar leven in elk van de drie fasen eindigen met een supernova.
"De Fried Egg Nebula zal één van de volgende supernova explosies in onze melkweg zijn", aldus de Leuvense onderzoekers. (belga/adb)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
29-09-2011
Relativiteitstheorie ook op grote schaal bevestigd
Wetenschappers van het Niels Bohr-instituut in Kopenhagen zijn erin geslaagd om de algemene relativiteitstheorie te toetsen op de schaal van clusters van sterrenstelsels. Waarnemingen laten zien dat het licht dat de afzonderlijke stelsels uitzenden precies zo door de zwaartekracht wordt beïnvloed als de theorie van Einstein voorspelt (Nature, 29 september).
Volgens de algemene relativiteitstheorie verliest licht dat door een zwaar object wordt uitgezonden een beetje energie terwijl het zich aan de zwaartekracht van dat object ontworstelt. Hierdoor wordt de golflengte van dat licht een beetje langer.
De Deense onderzoekers hebben het effect van deze 'gravitationele roodverschuiving' nu waargenomen door het licht van ongeveer achtduizend clusters van sterrenstelsels te analyseren. Daarbij bleek dat het licht van stelsels die zich in het hart van de cluster bevinden, waar het zwaartekrachtsveld het sterkst is, een iets grotere gravitationele roodverschuiving vertoont dan het licht van meer naar buiten gelegen stelsels.
De gemeten roodverschuivingen zijn bovendien volledig in overeenstemming met de uitkomsten van theoretische berekeningen op basis van de algemene relativiteitstheorie.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Relativiteitstheorie ook op grote schaal bevestigd
Wetenschappers van het Niels Bohr-instituut in Kopenhagen zijn erin geslaagd om de algemene relativiteitstheorie te toetsen op de schaal van clusters van sterrenstelsels. Waarnemingen laten zien dat het licht dat de afzonderlijke stelsels uitzenden precies zo door de zwaartekracht wordt beïnvloed als de theorie van Einstein voorspelt (Nature, 29 september).
Volgens de algemene relativiteitstheorie verliest licht dat door een zwaar object wordt uitgezonden een beetje energie terwijl het zich aan de zwaartekracht van dat object ontworstelt. Hierdoor wordt de golflengte van dat licht een beetje langer.
De Deense onderzoekers hebben het effect van deze 'gravitationele roodverschuiving' nu waargenomen door het licht van ongeveer achtduizend clusters van sterrenstelsels te analyseren. Daarbij bleek dat het licht van stelsels die zich in het hart van de cluster bevinden, waar het zwaartekrachtsveld het sterkst is, een iets grotere gravitationele roodverschuiving vertoont dan het licht van meer naar buiten gelegen stelsels.
De gemeten roodverschuivingen zijn bovendien volledig in overeenstemming met de uitkomsten van theoretische berekeningen op basis van de algemene relativiteitstheorie.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
29-09-2011
Nieuwe ontdekkingen over Mercurius gepresenteerd
De polen van de planeet Mercurius worden gezandstraald door de zonnewind. En zijn noordpool was 3,5 tot 4 miljard jaar geleden het toneel van enorme vulkanische uitbarstingen. Dat zijn twee van de ontdekkingen over Mercurius die wetenschappers deze week in het tijdschrift Science bekendmaken. De ontdekkingen zijn gedaan met de Amerikaanse ruimtesonde MESSENGER.
Met de Fast Imaging Plasma Spectrometer van de ruimtesonde is ontdekt dat de polen van Mercurius geladen natriumdeeltjes uitstoten. Deze deeltjes komen vrij bij de 'inslagen' van geladen deeltjes van de zon, die door het magnetische veld van de planeet naar de polen worden geleid.
Uit analyse van de detailrijke foto's die MESSENGER van het Mercuriusoppervlak heeft gemaakt, blijkt dat de gladde vlakten in het noordelijke poolgebied van de planeet zijn ontstaan door omvangrijke lava-overstromingen. Daarmee staat vast dat Mercurius lang geleden vulkanisch actief moet zijn geweest.
Bij de snelle uitstroom van lava uit het inwendige van de planeet zijn geen vulkanen gevormd zoals we die op aarde kennen. De hete, dunne lava stroomde gewoon door barsten in de korst naar buiten, waardoor zes procent van het Mercuriusoppervlak onderliep. De vrijgekomen hoeveelheid lava moet reusachtig zijn geweest: voldoende om een gebied ter grootte van Frankrijk met een acht kilometer dikke laag te bedekken.
Een analyse van de gammastraling die van het Mercuriusoppervlak af komt, wijst er overigens op dat in het inwendige van de planeet niet veel warmte meer wordt geproduceerd door het verval van radioactieve elementen. Dat betekent dat Mercurius waarschijnlijk al lang niet meer vulkanisch actief is.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Nieuwe ontdekkingen over Mercurius gepresenteerd
De polen van de planeet Mercurius worden gezandstraald door de zonnewind. En zijn noordpool was 3,5 tot 4 miljard jaar geleden het toneel van enorme vulkanische uitbarstingen. Dat zijn twee van de ontdekkingen over Mercurius die wetenschappers deze week in het tijdschrift Science bekendmaken. De ontdekkingen zijn gedaan met de Amerikaanse ruimtesonde MESSENGER.
Met de Fast Imaging Plasma Spectrometer van de ruimtesonde is ontdekt dat de polen van Mercurius geladen natriumdeeltjes uitstoten. Deze deeltjes komen vrij bij de 'inslagen' van geladen deeltjes van de zon, die door het magnetische veld van de planeet naar de polen worden geleid.
Uit analyse van de detailrijke foto's die MESSENGER van het Mercuriusoppervlak heeft gemaakt, blijkt dat de gladde vlakten in het noordelijke poolgebied van de planeet zijn ontstaan door omvangrijke lava-overstromingen. Daarmee staat vast dat Mercurius lang geleden vulkanisch actief moet zijn geweest.
Bij de snelle uitstroom van lava uit het inwendige van de planeet zijn geen vulkanen gevormd zoals we die op aarde kennen. De hete, dunne lava stroomde gewoon door barsten in de korst naar buiten, waardoor zes procent van het Mercuriusoppervlak onderliep. De vrijgekomen hoeveelheid lava moet reusachtig zijn geweest: voldoende om een gebied ter grootte van Frankrijk met een acht kilometer dikke laag te bedekken.
Een analyse van de gammastraling die van het Mercuriusoppervlak af komt, wijst er overigens op dat in het inwendige van de planeet niet veel warmte meer wordt geproduceerd door het verval van radioactieve elementen. Dat betekent dat Mercurius waarschijnlijk al lang niet meer vulkanisch actief is.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
29-09-2011
'Navelstreng' verbindt Melkwegstelsel met naburige clusters
Australische astronomen hebben aanwijzingen gevonden voor het bestaan van een uitgestrekt filament van donkere materie, dat de verbinding vormt tussen ons Melkwegstelsel en twee naburige clusters van sterrenstelsels.
Het bestaan van deze 'materiedraad' kwam aan het licht bij een nauwkeurig onderzoek van de ruimtelijke posities van de bolvormige sterrenhopen die om het Melkwegstelsel zwermen. Deze sterrenhopen blijken niet willekeurig over de ruimte verspreid te zijn, maar een vlak te vormen. Bovendien blijken de kleine sterrenstelsels die als satellieten om ons stelsel draaien zich in hetzelfde vlak te bevinden.
Dat vlak ligt vrij exact op de verbindingslijn tussen de Fornaxcluster en de Virgocluster, twee grote verzamelingen van sterrenstelsels op afstanden van respectievelijk 40 en 50 miljoen lichtjaar. Volgens de astronomen wijst dat erop dat de sterrenhopen en satellietstelsels de ligging aangeven van de 'navelstreng' die ons Melkwegstelsel bij zijn ontstaan van materie voorzag.
Die navelstreng zou dan deel uitmaken van het zogeheten kosmische web, dat uit lange filamenten van donkere materie bestaat. De zwaartekracht geleidt de normale materie waaruit sterren bestaan langs deze filamenten naar de grootste materieconcentraties, waar zich (clusters van) sterrenstelsels hebben gevormd.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
'Navelstreng' verbindt Melkwegstelsel met naburige clusters
Australische astronomen hebben aanwijzingen gevonden voor het bestaan van een uitgestrekt filament van donkere materie, dat de verbinding vormt tussen ons Melkwegstelsel en twee naburige clusters van sterrenstelsels.
Het bestaan van deze 'materiedraad' kwam aan het licht bij een nauwkeurig onderzoek van de ruimtelijke posities van de bolvormige sterrenhopen die om het Melkwegstelsel zwermen. Deze sterrenhopen blijken niet willekeurig over de ruimte verspreid te zijn, maar een vlak te vormen. Bovendien blijken de kleine sterrenstelsels die als satellieten om ons stelsel draaien zich in hetzelfde vlak te bevinden.
Dat vlak ligt vrij exact op de verbindingslijn tussen de Fornaxcluster en de Virgocluster, twee grote verzamelingen van sterrenstelsels op afstanden van respectievelijk 40 en 50 miljoen lichtjaar. Volgens de astronomen wijst dat erop dat de sterrenhopen en satellietstelsels de ligging aangeven van de 'navelstreng' die ons Melkwegstelsel bij zijn ontstaan van materie voorzag.
Die navelstreng zou dan deel uitmaken van het zogeheten kosmische web, dat uit lange filamenten van donkere materie bestaat. De zwaartekracht geleidt de normale materie waaruit sterren bestaan langs deze filamenten naar de grootste materieconcentraties, waar zich (clusters van) sterrenstelsels hebben gevormd.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
29-09-2011
Sterrenstelsels leiden al lang een saai leven
Een team astronomen van het Max-Planck-Institut für Astronomie (MPIA) heeft een techniek ontwikkeld om de massa's van verre sterrenstelsels te bepalen. De nieuwe methode belooft meer inzicht te zullen geven in de evolutie van sterrenstelsels en de superzwarte gaten die zich in hun kernen bevinden. De eerste resultaten wijzen erop dat zich in het leven van de meeste sterrenstelsels de laatste negen miljard jaar weinig schokkends heeft afgespeeld.
Een van de opmerkelijke astronomische ontdekkingen van de laatste decennia is dat de meeste sterrenstelsels een superzwaar zwart gat in hun kern hebben, en dat de massa's van die zwarte gaten een directe relatie vertonen met de massa van het omringende stelsel. Voor niet al te grote afstanden laat die relatie zich gemakkelijk onderzoeken, maar op afstanden van meer dan vijf miljard lichtjaar schieten de gebruikelijke meetmethoden tekort.
Onderzoekers van het MPIA zijn er nu echter in geslaagd om één klap de massa van een sterrenstelsel op een afstand van bijna negen miljard lichtjaar en de massa van zijn centrale zwarte gat te meten.
Het achterliggende principe is eenvoudig: de sterren en gaswolken in een sterrenstelsel draaien om het centrum daarvan. De snelheden waarmee ze dat doen, laten zich spectroscopisch meten, en uit de meetgegevens kan zowel de totale massa van het stelsel als die van het zwarte gat worden afgeleid.
In de praktijk vergt deze methode het uiterste van de beschikbare meetinstrumenten, maar in het geval van het actieve sterrenstelsel J090543.56+043347.3 is het gelukt. Het stelsel en zijn centrale zwarte gat vertonen dezelfde massaverhouding als nabijere stelsels. Het lijkt er dus op dat er in dit opzicht de laatste negen miljard jaar weinig ontwikkelingen zijn geweest in het heelal, al zullen meer verre sterrenstelsels onderzocht moeten worden om daar zekerheid over te krijgen.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Sterrenstelsels leiden al lang een saai leven
Een team astronomen van het Max-Planck-Institut für Astronomie (MPIA) heeft een techniek ontwikkeld om de massa's van verre sterrenstelsels te bepalen. De nieuwe methode belooft meer inzicht te zullen geven in de evolutie van sterrenstelsels en de superzwarte gaten die zich in hun kernen bevinden. De eerste resultaten wijzen erop dat zich in het leven van de meeste sterrenstelsels de laatste negen miljard jaar weinig schokkends heeft afgespeeld.
Een van de opmerkelijke astronomische ontdekkingen van de laatste decennia is dat de meeste sterrenstelsels een superzwaar zwart gat in hun kern hebben, en dat de massa's van die zwarte gaten een directe relatie vertonen met de massa van het omringende stelsel. Voor niet al te grote afstanden laat die relatie zich gemakkelijk onderzoeken, maar op afstanden van meer dan vijf miljard lichtjaar schieten de gebruikelijke meetmethoden tekort.
Onderzoekers van het MPIA zijn er nu echter in geslaagd om één klap de massa van een sterrenstelsel op een afstand van bijna negen miljard lichtjaar en de massa van zijn centrale zwarte gat te meten.
Het achterliggende principe is eenvoudig: de sterren en gaswolken in een sterrenstelsel draaien om het centrum daarvan. De snelheden waarmee ze dat doen, laten zich spectroscopisch meten, en uit de meetgegevens kan zowel de totale massa van het stelsel als die van het zwarte gat worden afgeleid.
In de praktijk vergt deze methode het uiterste van de beschikbare meetinstrumenten, maar in het geval van het actieve sterrenstelsel J090543.56+043347.3 is het gelukt. Het stelsel en zijn centrale zwarte gat vertonen dezelfde massaverhouding als nabijere stelsels. Het lijkt er dus op dat er in dit opzicht de laatste negen miljard jaar weinig ontwikkelingen zijn geweest in het heelal, al zullen meer verre sterrenstelsels onderzocht moeten worden om daar zekerheid over te krijgen.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Ufo/niburu-verhalen zijn voor TRU, niet voor W&T.quote:Op zondag 2 oktober 2011 00:28 schreef kL0j00h het volgende:
NASA ondekt blauwe hopi ster
http://www.omgevingaarde.nl/infusions/video/video.php?id=84
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
Titan heeft een grotere zwaartekracht dan de maan!quote:
[..]
Zwaartekracht zegt niet alles. Titan heeft een nog lagere zwaartekracht dan de Maan en toch is de atmosfeer 1,5× zo dicht als op aarde.
De Maan staat echter weer dichterbij de Zon, wat zou kunnen betekenen dat de Zon de atmosfeer zou kunnen verdampen. De maan heeft ook geen magnetisch veld die de straling afbuigt. Daarbij staat de aarde zo dichtbij dat diens zwaartekracht de atmosfeer opslurpt, denk ik.
Titan is samen met Ganymedes de grootste manen is het zonnestelsel, zelfs groter dan de planeet Mercurius! Enne de maan heeft wel een te lage zwaartekracht om een atmosfeer te kunnen behouden
Are you nuts??
Gaaf, dat je verkocht ben!!quote:
Zou zoiets nou echt mogelijk zijn, of worden in de toekomst..
Die Chinezen timmeren trouwens ook flink aan de weg
Http://www.visionair.nl/wetenschap/zonnestelsel/krijgt-aarde-tweede-maan/
Hallo allemaal, ik ben Maron, ben niet echt hoogopgeleid, maar mijn echte interesses liggen toch eigenlijk wel bij de zaken waar ik vroeger niets over wilde leren..(en ik volg dit topic wel eens) ik ben gisteravond voor het eerstgeweldig..
Ik was eigenlijk altijd al wel geïnteresseerd in astronomie, maar het kwam er nooit van om me er in te verdiepen.. ben blij dat ik nu eindelijk eens de stap heb gezet om het eens in het 'echie' te gaan bekijken..(ik kan het btw iedereen aanraden)
Het cinedome met realistische bewegende sterrenhemel, 'onze' melkweg, en daarna uitzomend naar nog meer oneindigheid, een 'stukje' van enkele honderden/duizenden sterrenstelsels mogen aanschouwen..ik ben verkocht..dit is zeer verslavend, en ik wil MEER..
We klagen wel eens, maar in wat een geweldige tijd leven wij toch eigenlijk..al die techniek, internet, en kennis..
Ik ga voorlopig lekker met jullie meelurken, en hoop hier ook het éen en ander op te kunnen steken..
Keep up the good work
Sterrenkunde is een enorm veelzijdige hobby, erg leuk
Are you nuts??
Ufo/niburu? Is gewoon een feit dat dit ding ontdekt is. Heeft niets met sprookjes te maken.quote:
[..]
Ufo/niburu-verhalen zijn voor TRU, niet voor W&T.
Dan laat een officiële website zien....quote:
[..]
Ufo/niburu? Is gewoon een feit dat dit ding ontdekt is. Heeft niets met sprookjes te maken.
Want het verhaal is al heel oud (kijk maar eens naar de datums als je ernaar googled)
en hoort idd thuis in het TRU sfeertje
En een ontdekking van een blauwe ster (waar er tig duizenden van zijn) is niks bijzonders.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
Idd! Zeker niet als in hetzelfde verhaal voor de "kans" dat zo'n ding of iets soortgelijks inslaat op aarde gewaarschuwd wordt ... "omdat dat ZEKER gaat gebeuren!" (ooeeehhh) (sensatie-beelden, sensatie-muziek).quote:
[..]
Dan laat een officiële website zien....
Want het verhaal is al heel oud (kijk maar eens naar de datums als je ernaar googled)
en hoort idd thuis in het TRU sfeertje
En een ontdekking van een blauwe ster (waar er tig duizenden van zijn) is niks bijzonders.
Calm down, please!
03-10-2011
Planetoïde Vesta is verrassend veelzijdige wereld
De grote planetoïde Vesta is een verbazingwekkend veelzijdige wereld. Dat blijkt uit de eerste wetenschappelijke waarnemingen van de Amerikaanse ruimtesonde Dawn, die vandaag gepresenteerd zijn op een groot internationaal planeetonderzoekscongres in Nantes. Dawn kam in juli aan in een baan rond de planetoïde, en heeft het ca. 500 km grote hemellichaam in augustus vanaf gemiddeld 2700 kilometer afstand waargenomen.
Uit metingen aan volume en massa kon de gemiddelde dichtheid van Vesta worden afgeleid, waaruit blijkt dat de planetoïde een ijzerkern met een middellijn van ca. 230 kilometer moet hebben. De mineralogische samenstelling van het oppervlak vertoont een grote variëteit, vooral in de directe omgeving van inslagkraters, waar vermoedelijk materiaal uit de mantel aan het oppervlak is gekomen. De ware aard van extreem donkere en relatief heldere gebieden op Vesta is nog niet achterhaald.
Vesta vertoont ook een groot verschil in kraterdichtheid tussen het noordelijk en het zuidelijk halfrond. Sommige delen van het zuidelijk halfrond lijken minder dan twee miljard jaar oud, terwijl het noordelijk halfrond - op basis van kratertellingen - gedateerd wordt op ca. vier miljard jaar. Vermoedelijk is een groot deel van het zuidelijk halfrond bedolven geraakt onder materiaal dat werd weggeworpen bij de vorming van het kolossale inslagbekken aan de zuidpool van het hemellichaam.
Vrijwel in het midden van dit zuidpoolbekken ligt een gigantische berg met een middellijn van ca. 200 kilometer en een hoogte van ongeveer 20 kilometer. Onduidelijk is of het hier om een 'normale' centrale berg van een inslagkrater gaat, zoals ze ook in o.a. maankraters voorkomen. Rond de evenaar van Vesta liggen uitgestrekte stelsels van groeven, gecnetreerd rond het inslagbekken. Het oppervlak van de planetoïde blijkt veel ruwer te zijn dan verwacht.
Enkele opvallende kraters op Vesta zijn inmiddels genoemd naar de zogeheten Vestaalse maagden uit de Griekse mythologie. Het inslagbekken aan de zuidpool is Rheasilvia genoemd, naar de moeder van Remulus en Romus.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Planetoïde Vesta is verrassend veelzijdige wereld
De grote planetoïde Vesta is een verbazingwekkend veelzijdige wereld. Dat blijkt uit de eerste wetenschappelijke waarnemingen van de Amerikaanse ruimtesonde Dawn, die vandaag gepresenteerd zijn op een groot internationaal planeetonderzoekscongres in Nantes. Dawn kam in juli aan in een baan rond de planetoïde, en heeft het ca. 500 km grote hemellichaam in augustus vanaf gemiddeld 2700 kilometer afstand waargenomen.
Uit metingen aan volume en massa kon de gemiddelde dichtheid van Vesta worden afgeleid, waaruit blijkt dat de planetoïde een ijzerkern met een middellijn van ca. 230 kilometer moet hebben. De mineralogische samenstelling van het oppervlak vertoont een grote variëteit, vooral in de directe omgeving van inslagkraters, waar vermoedelijk materiaal uit de mantel aan het oppervlak is gekomen. De ware aard van extreem donkere en relatief heldere gebieden op Vesta is nog niet achterhaald.
Vesta vertoont ook een groot verschil in kraterdichtheid tussen het noordelijk en het zuidelijk halfrond. Sommige delen van het zuidelijk halfrond lijken minder dan twee miljard jaar oud, terwijl het noordelijk halfrond - op basis van kratertellingen - gedateerd wordt op ca. vier miljard jaar. Vermoedelijk is een groot deel van het zuidelijk halfrond bedolven geraakt onder materiaal dat werd weggeworpen bij de vorming van het kolossale inslagbekken aan de zuidpool van het hemellichaam.
Vrijwel in het midden van dit zuidpoolbekken ligt een gigantische berg met een middellijn van ca. 200 kilometer en een hoogte van ongeveer 20 kilometer. Onduidelijk is of het hier om een 'normale' centrale berg van een inslagkrater gaat, zoals ze ook in o.a. maankraters voorkomen. Rond de evenaar van Vesta liggen uitgestrekte stelsels van groeven, gecnetreerd rond het inslagbekken. Het oppervlak van de planetoïde blijkt veel ruwer te zijn dan verwacht.
Enkele opvallende kraters op Vesta zijn inmiddels genoemd naar de zogeheten Vestaalse maagden uit de Griekse mythologie. Het inslagbekken aan de zuidpool is Rheasilvia genoemd, naar de moeder van Remulus en Romus.
© Govert Schilling
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Zaterdag 8 October, bij helder weer, kans op 'vuurwerk'..
http://www.eosmagazine.eu(...)d&utm_medium=twitter
http://www.eosmagazine.eu(...)d&utm_medium=twitter
http://www.nu.nl/algemeen(...)en-water-aarde-.htmlquote:'Kometen brachten water naar aarde'
Kometen hebben mogelijk grote hoeveelheden water naar de aarde gebracht. Dat stelt een internationale groep sterrenkundigen in het gezaghebbende wetenschapsblad Nature van woensdag.
Ze baseren zich op gegevens van de in Groningen ontwikkelde HIFI-camera. Dit is een onderdeel van de Europese ruimtetelescoop Herschel.
De HIFI bestudeerde de komeet Hartley 2. Die kwam in november vorig jaar in de buurt van de aarde. Het ijs op de komeet bleek vrijwel dezelfde chemische samenstelling te hebben als het water in de oceanen op aarde.
Dat was niet eerder waargenomen. De gelijke 'vingerafdruk' kan erop wijzen dat het komeetijs en het aardse water dezelfde oorsprong hebben.
Kuipergordel
Die oorsprong kan de Kuipergordel zijn, waar Hartley 2 is ontstaan. De gordel is een grote verzameling komeetachtige brokstukken voorbij de planeet Neptunus, vernoemd naar de Nederlandse ontdekker Gerard Kuiper.
Wetenschappers vragen zich al tijden af waar het water op aarde vandaan komt. Dat was er namelijk nog niet in het begin van ons zonnestelsel.
Het gedeelte waar de aarde staat, was toen zo heet dat alle vluchtige stoffen verdampten. Pas ongeveer 3,9 miljard jaar geleden veranderde dat en kwam het eerste water naar de aarde.
Nieuw onderzoek
Dat gebeurde met asteroïden, namen wetenschappers tot op heden aan. Kometen zouden verantwoordelijk zijn voor hooguit 10 procent van het water op aarde.
Uit het nieuwe onderzoek komt echter naar voren dat het aandeel van kometen aanzienlijk groter is geweest, aldus onderzoekers van het Duitse Max Planck Instituut voor Zonnestelselonderzoek. De instelling leidde het HIFI-onderzoek.
Kometen bestaan voor ongeveer 90 procent uit bevroren water. Vermoedelijk is het water op talrijke kleine kometen op de aarde terechtgekomen.
05-10-2011
Turbulentie in de ruimte blijkt slangenkuil
Een team astronomen, onder wie de Nijmeegse sterrenkundige Marijke Haverkorn, is er voor het eerst in geslaagd turbulentie in het interstellaire medium zichtbaar te maken. Met behulp van gepolariseerde radiostraling, en in het bijzonder de veranderingen daarin, ontdekten ze een verrassende structuur die zich het best laat vergelijken met een slangenkuil (Nature, 6 oktober).
Turbulentie zorgt ervoor dat chemische elementen uit ontplofte sterren worden gemengd met het interstellaire medium, kan stervorming stimuleren of juist voorkomen, en bepaalt de dynamica van de interstellaire gaswolken. Het is een belangrijk effect in het interstellaire gas, maar kan alleen indirect worden gemeten, bijvoorbeeld door het meten van de snelheidsverschillen in gaswolken.
De onderzoekers gebruikten de Australia Telescope Compact Array om de kleine veranderingen te meten in het gepolariseerde radiosignaal van een helder deel van de Melkweg op zo'n tienduizend lichtjaar van de aarde. De onderzoekers verwachtten dat de mate waarin het gepolariseerde signaal door de turbulentie werd gewijzigd een willekeurig patroon zou volgen. Tot hun verbazing kwam er echter een beeld tevoorschijn met duidelijke lijnstructuren.
Toegevoegd door Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Turbulentie in de ruimte blijkt slangenkuil
Een team astronomen, onder wie de Nijmeegse sterrenkundige Marijke Haverkorn, is er voor het eerst in geslaagd turbulentie in het interstellaire medium zichtbaar te maken. Met behulp van gepolariseerde radiostraling, en in het bijzonder de veranderingen daarin, ontdekten ze een verrassende structuur die zich het best laat vergelijken met een slangenkuil (Nature, 6 oktober).
Turbulentie zorgt ervoor dat chemische elementen uit ontplofte sterren worden gemengd met het interstellaire medium, kan stervorming stimuleren of juist voorkomen, en bepaalt de dynamica van de interstellaire gaswolken. Het is een belangrijk effect in het interstellaire gas, maar kan alleen indirect worden gemeten, bijvoorbeeld door het meten van de snelheidsverschillen in gaswolken.
De onderzoekers gebruikten de Australia Telescope Compact Array om de kleine veranderingen te meten in het gepolariseerde radiosignaal van een helder deel van de Melkweg op zo'n tienduizend lichtjaar van de aarde. De onderzoekers verwachtten dat de mate waarin het gepolariseerde signaal door de turbulentie werd gewijzigd een willekeurig patroon zou volgen. Tot hun verbazing kwam er echter een beeld tevoorschijn met duidelijke lijnstructuren.
Toegevoegd door Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
ESA wil in 2017 satelliet naar de zon sturen
De Europese ruimtevaartorganisatie ESA gaat een satelliet naar de zon sturen. Het ruimtevaartuig moet onder andere informatie over zonnewind en zonnevlammen verzamelen. Naar verwachting wordt de sonde over ruim vijf jaar gelanceerd.
De Solar Orbiter maakt onderdeel uit van het Europese ruimteonderzoeksprogramma Cosmic Vision en wordt naar verwachting in 2017 gelanceerd. Het apparaat zal op relatief korte afstand van de zon, rond de 42 miljoen kilometer, onderzoek doen naar de invloed van zonnevlammen, die het magnetisch veld van de aarde kunnen verstoren. Deze vlammen kunnen ook de werking bijvoorbeeld van elektriciteitscentrales en satellieten ontregelen. "De Solar Orbiter helpt wetenschappers om processen te begrijpen die de bevolking van de aarde kunnen beïnvloeden", aldus Alvaro Giménez, directeur van ESA's Science and Robotic Exploration-afdeling.
In het kader van het Cosmic Vision-project moet in 2019 ook de satelliet Euclid worden gelanceerd. Deze ruimtesonde moet de effecten van donkere energie in kaart brengen, om meer duidelijkheid te bieden over de versnelde uitdijing van het heelal. Het toekomstige Euclid Mission Archive, waaraan ook Nederlanders zullen meewerken, moet de meetgegevens verzamelen en analyseren.
http://tweakers.net/nieuw(...)r-de-zon-sturen.html
De Europese ruimtevaartorganisatie ESA gaat een satelliet naar de zon sturen. Het ruimtevaartuig moet onder andere informatie over zonnewind en zonnevlammen verzamelen. Naar verwachting wordt de sonde over ruim vijf jaar gelanceerd.
De Solar Orbiter maakt onderdeel uit van het Europese ruimteonderzoeksprogramma Cosmic Vision en wordt naar verwachting in 2017 gelanceerd. Het apparaat zal op relatief korte afstand van de zon, rond de 42 miljoen kilometer, onderzoek doen naar de invloed van zonnevlammen, die het magnetisch veld van de aarde kunnen verstoren. Deze vlammen kunnen ook de werking bijvoorbeeld van elektriciteitscentrales en satellieten ontregelen. "De Solar Orbiter helpt wetenschappers om processen te begrijpen die de bevolking van de aarde kunnen beïnvloeden", aldus Alvaro Giménez, directeur van ESA's Science and Robotic Exploration-afdeling.
In het kader van het Cosmic Vision-project moet in 2019 ook de satelliet Euclid worden gelanceerd. Deze ruimtesonde moet de effecten van donkere energie in kaart brengen, om meer duidelijkheid te bieden over de versnelde uitdijing van het heelal. Het toekomstige Euclid Mission Archive, waaraan ook Nederlanders zullen meewerken, moet de meetgegevens verzamelen en analyseren.
http://tweakers.net/nieuw(...)r-de-zon-sturen.html
quote:Aan het licht dat een exoplaneet uitzendt kan je zien of de exoplaneet leven bevat of niet. Hoe? Check deze poster.
De mensen van New Scientist hebben een poster samengesteld met daarop de belangrijkste signalen waarmee is vast te stellen of een exoplaneet leven bevat. Het zwakke licht van een verre exoplaneet analyseren klinkt nu nog als science fiction, maar is in enkele gevallen al gelukt. Uit dit licht is af te leiden welke gassen in de atmosfeer voorkomen. Astronomen zijn al druk aan het speculeren over welke moleculen een teken van leven zijn en welke juist een teken dat er geen leven is.
Never argue with idiots. First they will lower you to their level then beat you with experience.
