abonnement bol.com Unibet Coolblue
pi_98517508
Beste Fokkers,

Welkom in de Kosmos!
Ga mee op een reis door het heelal, langs de sterren, planeten, zwarte gaten en nog veel meer...

Het astronomie topic #2

Het astronomie topic #3

Het astronomie topic #4
.
Het astronomie topic #5
.
Een paar gerelateerde topics:
Centraal Exo-Planeten Topic
Zwarte gaten en dummies #2 Dement in een andere dimensie
MARS - De Missies! Deel 7
Astronomie in de Achtertuin #1

Verder met de laatste post uit t vorige deel:

20-06-2011

Cassini fotografeert Saturnusmaantje Helene



De Amerikaanse planeetverkenner Cassini heeft spectaculaire opnamen gemaakt van de kleine Saturnusmaan Helene. Op de foto's zijn merkwaardige structuren te zien op het ijzige oppervlak van het maantje, dat iets meer dan dertig kilometer groot is.

Op 18 juni passeerde Cassini Helene op een afstand van 6970 kilometer, en konden delen van het maantje gefotografeerd worden die eerder nog niet zichtbaar waren. Op 10 maart 2010 vloog de ruimtesonde al eens op slechts 1820 kilometer afstand voorbij.

Helene werd in 1980 ontdekt en beweegt in dezelfde baan rond Saturnus als de grote maan Dione. De vreemde structuren aan het oppervlak zijn mogelijk veroorzaakt door poreus stof.

http://saturn.jpl.nasa.gov/photos/raw/ .

© Govert Schilling

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_98517563
quote:
0s.gif Op woensdag 22 juni 2011 17:18 schreef -CRASH- het volgende:
Wat voor een vloeistof heeft daar z'n sporen achter gelaten :?
Hoe kom je bij vloeistof? Er wordt gesproken over poreus stof :)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_98529413
quote:
0s.gif Op woensdag 22 juni 2011 18:15 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:

[..]

Hoe kom je bij vloeistof? Er wordt gesproken over poreus stof :)
Poreus stof.... mmmmmm zal er wel bijzitten.
Maar mijn vermoeden gaat uit naar gesmolten ijs......
Die sporen is iig geen wind erosie. En ik zie o.a. zo geen grote rotsblokken liggen.

Maar eens afwachten wat de wetenschappers zeggen...
En als er vloeistof een onderdeel van de erosie is...
Dan claim ik de ontdekking O-)



[ Bericht 5% gewijzigd door -CRASH- op 22-06-2011 21:53:23 ]
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
pi_98543300
quote:
0s.gif Op woensdag 22 juni 2011 21:47 schreef -CRASH- het volgende:

[..]

Maar eens afwachten wat de wetenschappers zeggen...
En als er vloeistof een onderdeel van de erosie is...
Dan claim ik de ontdekking O-)

[ link | afbeelding ]
^O^
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_98543310
22-06-2011

Saturnusmaan Enceladus sproeit met zout water



Er zijn nieuwe sterke aanwijzingen gevonden dat er onder de ijskorst van de Saturnusmaan Enceladus vloeibaar zout water zit (Nature, 23 juni). Daarmee lijkt een einde te komen aan alle twijfel over het bestaan van deze oceaan.

Met een middellijn van 500 kilometer is Enceladus geen opvallend groot object. Maar die bescheiden omvang maakt hij ruimschoots goed met zijn bijzondere gedrag. De ijskorst aan zijn zuidpool vertoont tal van breuken en kloven die fonteinen van waterdamp en kleine ijsdeeltjes uitstoten. Dat gebeurt met zulke grote snelheden, dat veel van het materiaal terechtkomt in de ijle E-ring van Saturnus.

Uit metingen met een instrument van de ruimtesonde Cassini bleek dat een gedeelte van de ijsdeeltjes in de E-ring zouten bevat. Als Enceladus de bron van deze deeltjes was, kon dat betekenen dat er onder zijn ijskorst een oceaan van zout water zit, maar volgens sommige wetenschappers kon het 'zoute ijs' ook op andere manieren worden verklaard.

Toen Cassini in 2008 en 2009 enkele keren op een hoogte van slechts 21 kilometer langs de zuidpool van Enceladus scheerde, bood dat de gelegenheid om vers uitgestoten materiaal van de Saturnusmaan te onderzoeken. Analyse van deze metingen heeft nu uitgewezen dat de samenstelling van de verse ijsdeeltjes in grote lijnen gelijk is aan die van de E-ring. Maar dichter bij Enceladus is het aandeel zouthoudende ijsdeeltjes beduidend groter dan verder daarvandaan.

Volgens de onderzoekers kan dat maar één ding betekenen: onder de ijskorst van Enceladus zit echt een oceaan. Omdat de door de barsten naar buiten geperste zoute ijsdeeltjes relatief groot en zwaar zijn, vallen de meeste naar het maanoppervlak terug. De zuivere ijsdeeltjes, die als waterdamp zijn ontsnapt, zijn lichter en kunnen daardoor het ringenstelsel van Saturnus gemakkelijker bereiken.

© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_98543339
22-06-2011

Complexe botsing van clusters waargenomen



Een team wetenschappers heeft de cluster van sterrenstelsels Abell 2744 - ook wel de Pandoracluster genoemd - onderzocht. Stukje bij beetje hebben zij met telescopen in de ruimte en op de grond, waaronder ESO's Very Large Telescope en de Hubble-ruimtetelescoop, de ingewikkelde en heftige geschiedenis van de cluster gereconstrueerd.

De vele sterrenstelsels van de cluster vertegenwoordigen minder dan vijf procent van de daarin aanwezige massa. De rest is gas (ongeveer 20%) dat zo heet is dat het alleen röntgenstraling uitzendt, en donkere materie (ongeveer 75%) die volledig onzichtbaar is. Om te begrijpen wat zich hier heeft afgespeeld, hebben de onderzoekers de verdeling van deze soorten materie in kaart gebracht.

De donkere materie is opgespoord met behulp van het gravitatielenseffect - de afbuiging van lichtstralen van verre sterrenstelsels die door de zwaartekrachtsvelden in de cluster heen zijn gegaan. Het opsporen van het hete gas in de cluster gebeurde met de röntgensatelliet Chandra.

Uit analyse van deze waarnemingen blijkt dat Abell 2744 het resultaat is van een kettingbotsing van zeker vier afzonderlijke clusters, die zich in de loop van 350 miljoen jaar heeft voltrokken. Bij de verschillende botsingen zijn het hete gas, de donkere materie en de zichtbare sterrenstelsels deels van elkaar gescheiden. Op sommige plaatsen is veel heet gas te zien, elders weer veel donkere materie.

Deze raadselachtige verdeling kan astronomen wellicht meer duidelijkheid geven over het gedrag van donkere materie en hoe de verschillende ingrediënten van het heelal met elkaar wisselwerken.

Toegevoegd door Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_98663218
quote:
0s.gif Op donderdag 23 juni 2011 09:05 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:

[..]

^O^
Ik zag nu pas dit artikel.....
Cassini Captures Ice Queen Helene (20 Juni)
Dus de ontdeking claimen helaas. Maar ik zat iig in de juiste richting.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
pi_98708830
quote:
0s.gif Op zaterdag 25 juni 2011 23:45 schreef -CRASH- het volgende:

[..]

Ik zag nu pas dit artikel.....
Cassini Captures Ice Queen Helene (20 Juni)
Dus de ontdeking claimen helaas. Maar ik zat iig in de juiste richting.
Nice, thanks :)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_98708838
24-06-2011

Neutrino-experiment werpt licht op antimaterie-raadsel



Het MINOS-neutrino-experiment van het Amerikaanse versnellerinstituut Fermilab heeft de Japanse ontdekking bevestigd dat muon-neutrino's af en toe veranderen in 'gewone' elektronneutrino's. Het gebeurt alleen wel minder vaak dan door de eerdere Japanse proeven werd gesuggereerd. De ontdekking biedt mogelijk inzicht in een onopgelost kosmologisch raadsel: waarom het heelal kort na de oerknal geen gelijke hoeveelheden materie en antimaterie bevatte.

Neutrino's zijn elementaire deeltjes zonder elektrische lading en met een verwaarloosbaar kleine massa. Er zijn drie typen bekend, en tijdens hun bestaan kunnen ze kennelijk van gedaante veranderen. In het MINOS-experiment (Main Injector Neutrino Oscillation Search) is dat proces nu gedetailleerd bestudeerd. Een zuivere bundel van muon-neutrino's wordt dwars door de aarde heen geschoten naar een detector op 735 kilometer afstand. Tijdens de reistijd van de neutrino's blijkt een klein deel veranderd te zijn in elektronneutrino's.

Mogelijk biedt het transformatieproces meer zicht op een oud antimaterieraadsel in het heelal. Uit de energie van de oerknal zouden gelijke hoeveelheden materie en antimaterie moeten zijn ontstaan. In dat geval zouden die twee materievormen elkaar echter ook weer hebben geannihileerd, en was er een heelal met alleen maar straling en energie overgebleven. Dat ons heelal uit materie bestaat, betekent dat er een kleine asymmetrie geweest moet zijn tussen materie en antimaterie. Die is mogelijk veroorzaakt door het gedrag van neutrino's.

© Govert Schilling

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_98708882
23-06-2011

Spinnen maken web in ruimte

Twee gouden zijdespinnen hebben een web gesponnen aan boord van het Internationaal Ruimtestation ISS. Dat melden Amerikaanse wetenschappers.


Foto: Thinkstock

Het web van de spinnen – genaamd Gladys en Esmeralda – heeft een andere vorm gekregen dan de spinnenwebben van hun soortgenoten op aarde.

Zo is het web volledig cirkelvormig, waar gouden zijdespinnen op aarde een asymmetrisch web spinnen dat lijkt op een cirkel waar de bovenkant vanaf is gesnoeid, zo meldt nieuwssite Wired.com.

Spaceshuttle

Gladys en Esmeralda werden in mei met de spaceshuttle Endeavour naar het ISS vervoerd. De dieren zijn onderdeel van een experiment waarbij kinderen op Amerikaanse scholen het gedrag tussen spinnen in de ruimte en op aarde vergelijken.

Volgens de onderzoekers van de Universiteit van Colorado heeft het web van de spinnen in de ruimte waarschijnlijk een symmetrisch uiterlijk, omdat de dieren niet goed lijken te weten wat de onderkant en de bovenkant van de constructie is.

Zwaartekracht

Op aarde maken gouden zijdespinnen gebruik van de zwaartekracht als ze de lange draden vanuit het midden van hun web spinnen.

Soms laten ze zich na het vervaardigen van zo’n lange draad op de grond vallen. De spinnen in de ruimte zweven op zo’n moment naast hun web. De eerste resultaten van het onderzoek zijn gepubliceerd in het vaktijdschrift BioEd Online.

Voedsel

In 2008 werden er ook al eens spinnen in het ISS gehouden maar destijds mislukte het experiment omdat de dieren na acht dagen al door hun voedsel heen waren.

Dit keer krijgen de spinnen niet al hun eten in één keer. Elke vier dagen leggen de wetenschappers een nieuwe voorraad voedsel in hun kooi. Het experiment met de gouden zijdespinnen zal in totaal 45 dagen duren.

(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_98807104
29-06-2011

Topastronoom: "Binnen 20 jaar zullen we aliens vinden"



"We zullen aliens vinden binnen de twintig jaar", voorspelt Russisch topastronoom Andrei Finkelstein in The Sun. "Het ontstaan van leven is zo onvermijdelijk als de vorming van atomen", zegt de directeur van het vermaarde Instituut voor Toegepaste Astronomie van de Russische Wetenschapsacademie. "Er is leven op andere planeten en wij zullen het vinden binnen dit en twintig jaar."

Zo'n tien procent van de ons bekende planeten met zonnestelstels in de melkweg gelijkt op de Aarde en daarom is het volgens Finkelstein onvermijdelijk dat daar leven kan gevonden worden.

Zoals mensen
Hij meent dat de aliens heel waarschijnlijk op de mens gelijken, met twee armen, twee benen en een hoofd. "Maar ze kunnen wel een andere huidskleur hebben", voegt hij eraan toe.

Nog volgens Finkelstein werd er tot nu toe op een verkeerde manier naar buitenaards leven gezocht. De meeste wetenschappers gaan op zoek naar radiosignalen die zouden uitgezonden worden door aliens. Finkelstein vindt dat wij zélf met hen contact moeten zoeken en niet omgekeerd. (hlnsydney/jv)

(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_98807157
28-06-2011

Neutronenster 'verslikt' zich in gaswolk van blauwe superreus



De neutronenster IGR J18410-0535 heeft zich 'verslikt' in een kolossale wolk van heet gas, die uitgeblazen werd door de begeleider van de neutronenster, een blauwe superreus. De gaswolk, met een geschatte afmeting van 15 miljoen kilometer, werd slechts gedeeltelijk door de kleine, compacte neutronenster 'onderschept'. Het gas dat door het sterke zwaartekrtachtsveld van de neutronenster werd ingevangen werd daarbij zo sterk verhit dat er sprake was van een vier uur durende uitbarsting van extreem intense röntgenstraling, ongeveer tienduizend keer helderder dan de normale röntgenintensiteit van de neutronenster.

De röntgenuitbarsting is waargenomen door de Europese ruimtetelescoop XMM-Newton. Uit de waarnemingen blijkt dat de blauwe superreus niet alleen een sterke, gestage 'sterrenwind' de ruimte in blaast, maar dat het materieverlies ook optreedt in de vorm van grote, geïsoleerde gasuitbarstingen.

© Govert Schilling

(allesoversterrenkunde))
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_98855696
29-06-2011

Quasar breekt afstandsrecord



Een team van Europese astronomen heeft, met behulp van onder meer de Very Large Telescope in Chili, de tot nu toe verste quasar ontdekt. Dit heldere baken, dat van energie wordt voorzien door een kolossaal zwart gat, is verreweg het helderste object dat in het vroege heelal is waargenomen. Het licht van de quasar, die de aanduiding ULAS J1120+0641 draagt, heeft er 12,9 miljard jaar over gedaan om ons te bereiken (Nature, 30 juni).

Quasars zijn zeer heldere, verre sterrenstelsels die hun energie waarschijnlijk ontlenen aan de superzware zwarte gaten in hun kernen. Dankzij hun grote helderheid kunnen deze objecten ons meer inzicht geven in het tijdperk waarin de eerste sterren en sterrenstelsels ontstonden. De nieuwe quasar is zo ver weg dat zijn licht informatie bevat over het einde van het zogeheten reïonisatietijdperk - de periode van ongeveer 150 tot 800 miljoen jaar na de oerknal, waarin het heelal doorzichtiger werd doordat sterren met hun straling waterstofgas in protonen en elektronen splitste.

Omdat ULAS J1120+0641 relatief helder is, is het mogelijk er een spectrum van op te nemen (wat betekent dat het licht van het object in zijn samenstellende kleuren wordt gesplitst). Uit dit spectrum blijkt dat het zwarte gat in het centrum van de quasar ongeveer twee miljard keer zo zwaar is als de zon. Deze zeer grote massa laat zich, zo kort na de oerknal, lastig verklaren. De huidige theorieën over de groei van superzware zwarte gaten voorspellen dat hun massa langzaam toeneemt door het opslokken van materie uit de omgeving.

Toegevoegd door Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrekunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_98855833
29-06-2011

De Nieuwe Wereld: UrtheCast

Google Earth op steroïden, noemen de makers het zelf. Of een kruising tussen Google Maps en Youtube. Waarmee het ook vergeleken mag worden: het UrtheCast-project zal voor velen de wereld veranderen. Iedereen zal via internet live-beelden vanuit het Ruimtestation ISS kunnen bewonderen. In HD kwaliteit dan nog wel. We zien gewoon wat de astronauten uit hun raampje kunnen aanschouwen. Voorheen moest je voor dergelijke plaatjes behoorlijk in de buidel tasten, maar binnenkort niet meer...



Dankzij een samenwerking met het Russische Ruimtevaartagentschap worden eind dit jaar de twee camera voor UrtheCast bevestigd. Door middel van online software zal iedereen kunnen inzoomen op elk gewenst plekje dat in de ooghoeken van de lens valt. Locaties zullen getagd kunnen worden, net zoals in Google Earth maar dan niet meer met foto's. Live, met een resolutie van één meter, wat toch behoorlijk goed is om mee te beginnen. Het is al mogelijk om een voetbalwedstrijd vanuit de lucht mee te volgen. Of gelijk welk ander evenement.

We kijken alvast uit naar het resultaat van dit project. De opties zijn erg divers. Wat dacht u van stiekem kijken in de tuin van buren en familie? Of naar dat besloten feestje in het openluchtzwembad van de plaatselijke swingersclub? En dan is er nog de mogelijkheid dat UFO's voor de les poseren. Wij popelen!


(Grenswetenschap)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_98888706
quote:
0s.gif Op donderdag 30 juni 2011 09:05 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
29-06-2011

De Nieuwe Wereld: UrtheCast

Google Earth op steroïden, noemen de makers het zelf. Of een kruising tussen Google Maps en Youtube. Waarmee het ook vergeleken mag worden: het UrtheCast-project zal voor velen de wereld veranderen. Iedereen zal via internet live-beelden vanuit het Ruimtestation ISS kunnen bewonderen. In HD kwaliteit dan nog wel. We zien gewoon wat de astronauten uit hun raampje kunnen aanschouwen. Voorheen moest je voor dergelijke plaatjes behoorlijk in de buidel tasten, maar binnenkort niet meer...

[ afbeelding ]

Dankzij een samenwerking met het Russische Ruimtevaartagentschap worden eind dit jaar de twee camera voor UrtheCast bevestigd. Door middel van online software zal iedereen kunnen inzoomen op elk gewenst plekje dat in de ooghoeken van de lens valt. Locaties zullen getagd kunnen worden, net zoals in Google Earth maar dan niet meer met foto's. Live, met een resolutie van één meter, wat toch behoorlijk goed is om mee te beginnen. Het is al mogelijk om een voetbalwedstrijd vanuit de lucht mee te volgen. Of gelijk welk ander evenement.

We kijken alvast uit naar het resultaat van dit project. De opties zijn erg divers. Wat dacht u van stiekem kijken in de tuin van buren en familie? Of naar dat besloten feestje in het openluchtzwembad van de plaatselijke swingersclub? En dan is er nog de mogelijkheid dat UFO's voor de les poseren. Wij popelen!


(Grenswetenschap)
Yes... yes... yes... yes... yes... yes... yes... yes... yes... :s)
yes... yes... yes... yes... yes... yes... yes... yes... yes... :s)
yes... yes... yes... yes... yes... yes... yes... yes... yes... :s)
yes... yes... yes... yes... yes... yes... yes... yes... yes... :s)
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
  vrijdag 1 juli 2011 @ 02:54:27 #17
61946 Googolplexian
Think Harder!
pi_98894411
quote:
0s.gif Op woensdag 22 juni 2011 21:47 schreef -CRASH- het volgende:

[..]

Poreus stof.... mmmmmm zal er wel bijzitten.
Maar mijn vermoeden gaat uit naar gesmolten ijs......
Die sporen is iig geen wind erosie. En ik zie o.a. zo geen grote rotsblokken liggen.

Maar eens afwachten wat de wetenschappers zeggen...
En als er vloeistof een onderdeel van de erosie is...
Dan claim ik de ontdekking O-)

Kan ... kan ...

Kan ook zijn dat -omdat het aantrekkingsveld van Helene zo klein is- debris van evt. inslagen heel, heel langzaam weer aangetrokken wordt waarbij de zwaardere delen eerder terugvallen dan het fijne stof. Daarbij zou slechts een deel vergaan in een soort fijne ring (of tot een bestaande ring aangetrokken worden). Dit zou dan ook de flow-patterns verklaren omdat het allerlichtstse stof door de geringe aantrekkingskracht lang boven het oppervlak blijft dwarrelen (door de ronddraaiende beweging van Helene en doordat ze weer stof oppakt bij volgende orbits).



[ Bericht 4% gewijzigd door Googolplexian op 01-07-2011 03:02:25 ]
Calm down, please!
pi_98947450
quote:
De details blijven me fascineren :9~
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
pi_99012225
Googolplexian en CRASH
^O^
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_99012238
01-07-2011

Verre sterrenstelsels groeiden langzaam



Sterrenstelsels werden lang gezien als vraatzuchtige tijgers, maar volgens een nieuw onderzoek met NASA's infraroodsatelliet Spitzer zijn het eerder grazende koeien. Uit dat onderzoek blijkt namelijk dat de sterrenstelsels in het verre, vroege heelal er heel lang over hebben gedaan om het gas te verzamelen waaruit zij sterren konden vormen. Dat gaat in tegen de eerdere theorie dat sterrenstelsels aan hun brandstof kwamen door andere sterrenstelsels te verorberen.

Voor dit onderzoek onderzochten astronomen meer dan zeventig sterrenstelsels waarvan het licht er twaalf tot dertien miljard jaar over heeft gedaan om ons te bereiken. Dat betekent dat we deze stelsels zien zoals ze één à twee miljard jaar na de oerknal waren (ons heelal is ongeveer 13,7 miljard jaar oud).

Tot verrassing van de astronomen produceert zeventig procent van de verre stelsels veel zogeheten H-alfastraling - straling die afkomstig is van waterstofgas dat door ultraviolet sterlicht is getroffen. Een hoge H-alfa-intensiteit wijst erop dat er veel nieuwe sterren worden gevormd. Bij eerder onderzoek in het ultraviolette deel van het spectrum werd nog een veel geringere stervormingsactiviteit geconstateerd. Volgens de astronomen komt dit doordat de verre stelsels rijk zijn aan stof, dat wel ondoorzichtig is voor ultraviolet-, maar niet voor infraroodstraling.

Uit verdere analyse blijkt dat de verre sterrenstelsels sterren produceerden in een tempo dat tientallen keren hoger ligt dan de huidige stervormingsactiviteit in ons Melkwegstelsel. Bovendien strekte de stervorming zich uit over honderden miljoenen jaren. Dat maakt het onwaarschijnlijk dat botsingen tussen sterrenstelsels in het spel waren, omdat deze zich over veel kleinere tijdschalen voltrekken. Het lijkt er sterk op dat de stelsels gewoon het gas uit hun omgeving afgraasden.

© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_99012259
30-06-2011

Structuur ruimte is 'fijnkorreliger' dan gedacht



De Europese gamma-satelliet Integral heeft metingen verricht die van groot belang kunnen zijn voor de fysica van ruimte en tijd. Uit de metingen blijkt dat de kwantumstructuur van de ruimte veel fijnkorrelige is dan tot nu toe werd gedacht.

Volgens de algemene relativiteitstheorie van Einstein, die de eigenschappen van de zwaartekracht beschrijft, is de ruimte een glad, ononderbroken weefsel. Volgens de kwantumtheorie zou de ruimte op de allerkleinste schaal echter korrelig moeten zijn, zoals een zandstrand. Fysici doen al decennialang verwoede pogingen om deze beide concepten aan elkaar te knopen tot een theorie, die kwantumzwaartekracht wordt genoemd.

De resultaten van Integral leggen strikte grenzen op aan de mogelijke afmetingen van de 'kwantumkorrels'. Uit berekeningen blijkt namelijk dat de korrelstructuur van de ruimte van invloed zou zijn op de manier waarop gammastraling zich voortplant. De korrels zouden de richting waarin de gammagolven op en neer gaan moeten verdraaien - een verschijnsel dat polarisatie wordt genoemd. En hoogenergetische gammastraling zou sterker gepolariseerd moeten worden dan laagenergetische; uit het verschil in polarisatiegraad kan dan de grootte van de kwantumkorrels worden afgeleid.

Integral-metingen van een gammaflits die op 19 december 2004 plaatsvond in een ver sterrenstelsel laten echter geen verschil in polarisatie zien tussen gammastraling van verschillende energieën. Daaruit kan worden afgeleid dat de kwantumkorrels minstens tien biljoen keer zo klein zijn als de door sommige theorieën voorspelde Planck-schaal, die 10 biljoensten van een biljoenste van een biljoenste meter bedraagt.

© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_99024305
ExperimentalFrentalMental & Googolplexian
^O^ c_/
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

De ene z'n dood maakt de ander groot

Russia gains edge in space race as US shuttle bows out
by Staff Writers
Moscow (AFP) July 2, 2011
quote:
As the United States winds down its shuttle programme in a symbolic twist in a long-running space rivalry, Russia will gain complete control of access to the International Space Station.

The Russian space agency plays down any triumphalism, but US astronauts will remain dependent on Russia for access to the ISS at least until 2015 and will have to pay for seats in its Soyuz space capsules.

"We cannot say that we have won the space race, but simply that we have reached the end of a certain stage," the deputy head of the Russian space agency, Vitaly Davydov, said in an interview.

On July 8, four US astronauts will board the Atlantis shuttle for its last flight, wrapping up a three-decade-long programme in which the United States took turns to ferry supplies and crews to the ISS with Russia's Proton and Soyuz rockets.

Henceforth, Washington will have to pay $51 million per seat in Russia's space capsules until a new crew vehicle can be built by private companies, which US space agency NASA has estimated could be between 2015 and 2020.

Davydov of the space agency Roskosmos rejected any talk of rivalry, however, emphasizing that the ISS was primarily a story of successful international cooperation.

"I cannot think today of another international space project that is so effective in its scale, its significance and its results as the ISS," he said.

While Russia gains a symbolic victory, it will be a costly one, with the obligation to build more space ships to go back and forth to the ISS eating up a budget that could be spent on other projects.

Unlike the reusable NASA shuttles, the Russian Soyuz space capsules are single-use, except for the section in which spacemen return to Earth.

The situation is "not very convenient because it lays a heavy burden on Roskosmos's production capacities," space industry expert Igor Marinin told AFP.

Roskosmos this year declared its budget as $3 billion, a fraction of NASA's massive $18.5 billion budget.

And it has faced embarrassing setbacks, including the failure of several satellite launches that led to the sacking of the long-serving space chief Anatoly Perminov in April.

The country's space industry has also drawn smirks with a clunky experiment simulating a trip to Mars, in which volunteers are spending more than a year confined at a Moscow research institute and "landed" in a specially designed sand pit.

To recoup its costs, Roskosmos hopes to build a stronger presence in the commercial space market, such as satellite launches, its newly appointed chief Vladimir Popovkin said at the Saint Petersburg Economic Forum last month.

"The goal is to take up a suitable position in the commercial market: about 10 to 12 percent" of a market worth $300 billion per year, Popovkin said.

"This is one of the few things in our country that is competitive on the international level."

While Russia holds 40 percent of the world's space launches and constructs 20 percent of its space craft, currently "its share in the space business is unfairly small, not more than three percent," Popovkin said

Russia also faces new rivals, notably China, which in 2003 became the third country in the world after the Soviet Union and the United States to send a man into space in its own ship.

In ambitious plans, China hopes to put a robot on the Moon in 2013 and to build its own space station due to enter service in 2015.

Davydov acknowledged that China had become a rival, albeit still far behind, but said Russia did not feel threatened.

"There is a place for everyone in space," he said.

"In a certain sense, (China) is our competitor... but that is absolutely normal and we have not been afraid of the market for a long time now."

Ironically, the new commercial realities of the Russian space programme, with reduced budgets and the need to cooperate on large-scale projects, make some Soviet space veterans yearn for the competitive edge of the Cold War.

"It's strange that during the Cold War, when we cosmonauts and constructors dreamt of cooperation, there were a lot of new launches, but then cooperation came and now we are mostly repeating ourselves," lamented retired cosmonaut Georgy Grechko, 80.

The US space shuttle programme's goal of making launches less expensive was not ultimately reached, he said, and its end sees a return to single-use "sausage-like" rockets little different to those used 50 years ago.

"Mankind has lost its stimulus to go into space using more complicated machines," he complained.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------

The Most Distant Quasar: Both Headache And Opportunity
by Staff Writers
Hilo HI (SPX) Jul 04, 2011
quote:

Artist's conception of how the quasar would appear close up. The very hot extremely luminous quasar at the center of the image is very bright at ultraviolet wavelengths, and light from the quasar ionizes the surrounding gas, producing the red color that is characteristic of ionized hydrogen. Faint compact galaxies that have just been born appear in the background. The galaxies' hot stars also ionize their surroundings, but only in the immediate vicinity as they are far less luminous than the quasar which can ionize over a much larger volume. Image Credit: Gemini Observatory/AURA by Lynette Cook.

An international team of astronomers have announced the discovery of the most distant known supermassive black hole, seen as a luminous quasar [1] caused by gas falling into the black hole.

The discovery came to light using data from an ongoing infrared sky survey being conducted at the United Kingdom Infrared Telescope (UKIRT) and critical follow-up confirmation observations with the Gemini North telescope, both on Mauna Kea in Hawai'i. The results are presented in the June 30, 2011 issue of the Journal Nature [2].

The light from the quasar started its journey toward us when the universe was only 6% of its present age, a mere 770 million years after the Big Bang, at a redshift of about 7.1 [3]. "This gives astronomers a headache," says lead author Daniel Mortlock, from Imperial College London.

"It's difficult to understand how a black hole a billion times more massive than the Sun can have grown so early in the history of the universe. It's like rolling a snowball down the hill and suddenly you find that it's 20 feet across!"

However, as well as being a headache, the new quasar is a great opportunity, because it allows scientists to measure the conditions in the gas that the quasar's light passes through on its way to us. "What is particularly important about this source is how bright it is," says Mortlock. "It's hundreds of times brighter than anything else yet discovered at such a great distance. This means that we can use it to tell us for the first time what conditions were like in the early universe."

Cosmologists are extremely keen to measure the state of gas in the early universe, to understand the process of how stars and galaxies formed. Most of the gas in the universe is hydrogen, and most of it is ionized at the present time, meaning that the electrons have been stripped off the protons. As one looks further away and thus further back in time, one should eventually reach the time when the gas was neutral, with the electrons and protons combined as atoms, before most of the stars in the universe have formed, over 12 billion years ago.

The transition between these periods is the epoch of reionization, a milestone in cosmic history. The light from the new quasar displays the characteristic signature of neutral gas. This signature, showing the quasar is beyond the epoch of reionization, was predicted in 1998 but has never been observed before.

"Being able to analyze matter at this critical juncture in the history of the universe is something we've been long striving for but never quite achieved. Now it looks like we have crossed the barrier with this observation," said Prof. Steve Warren, leader of the quasar team. "It's like discovering a new continent which we can now explore."

The quasar, named ULAS J1120+0641, was discovered in the UKIRT Infrared Deep Sky Survey (UKIDSS) a new map of the sky at infrared wavelengths. Such very distant, highly redshifted objects are much more easily found in infrared light [4].

"It was for just this sort of discovery that we began this ambitious survey in 2005," said Prof. Gary Davis, Director of UKIRT. To find the quasar the team sifted through images of over 10 million sources. "We'd been searching for five years, and hadn't found anything, and were beginning to lose heart," said Warren. "It gave us a terrific jolt when we found it as we hadn't really expected to discover anything quite so far away."

To confirm that the object was really a distant quasar and measure its distance, in December 2010 the team made further observations with the 8-meter Gemini North telescope, UKIRT's neighbor on Mauna Kea, using the Gemini Near-Infrared Spectrograph (GNIRS). "The timing was perfect..." recalled Kathy Roth, an astronomer at Gemini Observatory, "...as we got the observation request just days after the spectrograph had been made available for science use at Gemini North. Once the measurements were made it became immediately obvious they had found what they were looking for."

The team then quickly collected an additional set of detailed observations, with telescopes at the European Southern Observatory (ESO), and in the Canary Islands [5]. Collectively, these observations from many facilities allowed a detailed study of the properties of the quasar itself, and of the surrounding gas.

The team plans further detailed observations of ULAS J1120+0641, but also hope to find more such distant but bright quasars. "There may be 100 such objects spread around the whole sky," says Mortlock, "but finding them amongst the billions of other objects in astronomical images is a serious challenge!"

[1] Quasars are the most luminous objects known. They are thought to be the result of gas in a swirling disk accreting onto a supermassive black hole sitting at the center of a distant galaxy - as the gas falls in it gets extremely hot and emits radiation. The black hole slowly grows as it "swallows" more gas. At 770 million years after the Big Bang, there is barely enough time for a black hole to grow to two billion solar masses even if it is swallowing gas at the maximum possible (theoretical) rate.

[2] Details of the discovery are published in a paper in Nature on June 30th, entitled 'A luminous quasar at a redshift of z=7.085' by D.J. Mortlock, S. J. Warren, B. P. Venemans, M. Patel, P. C. Hewett, R. G. McMahon, C. Simpson et al.

[3] The UKIRT Infrared Deep Sky Survey [UKIDSS] is a project to map a large area of sky in infrared light, to much fainter light levels than attempted before. The new quasar ULAS J1120+0641 comes from a component called the "Large Area Survey (LAS)." The prefix J and the numbers refer to the quasar's position on the sky. The survey uses a very large infrared camera called Wide Field Camera (WFCAM) which was built at the Astronomy Technology Center (ATC) at the Royal Observatory Edinburgh. The observations are made at the United Kingdom Infrared Telescope (UKIRT) on the summit area of Mauna Kea in Hawai'i. Both the ATC and UKIRT are establishments of the UK's Science and Technology Facilities Council (STFC).

[4] Light from distant parts of the universe is stretched out or "redshifted" by the expansion of the universe. This means that light which starts out at the quasar as ultraviolet and visible light arrives at Earth as infrared light. The light from ULAS J1120+0641 is stretched by a factor of 7.1. Because light travels at a finite speed, the light we see now from ULAS J1120+0641 started out about 12.9 billion years ago. The universe is currently thought to be about 13.7 billion years old, so we see ULAS J1120+0641 as it was 0.8 billion years after the universe began, or 770 million years.

[5] http://www.eso.org/public/news/eso1122/


[ Bericht 21% gewijzigd door -CRASH- op 04-07-2011 15:58:16 ]
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
  dinsdag 5 juli 2011 @ 12:10:35 #24
61946 Googolplexian
Think Harder!
pi_99059875
^O^

Nu ook in HD : De Zon (en die maffe uitbarsting van laatst)

Calm down, please!
pi_99141735
quote:
0s.gif Op dinsdag 5 juli 2011 12:10 schreef Googolplexian het volgende:
^O^

Nu ook in HD : De Zon (en die maffe uitbarsting van laatst)

Thx ^O^
Dat was een flinke exlposie, wow
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_99141759
06-07-2011

Waterstofperoxide ontdekt in de ruimte



Voor het eerst zijn in de interstellaire ruimte moleculen van waterstofperoxide gevonden. Deze ontdekking geeft meer inzicht in het chemische verband tussen twee moleculen die cruciaal zijn voor het ontstaan van leven: water en zuurstof. Op aarde speelt waterstofperoxide een sleutelrol bij de chemische interactie tussen water en ozon in de atmosfeer, en staat de stof bekend als ontsmettings- en haarbleekmiddel. Nu is hij met de Europese APEX-telescoop in Chili dan ook in de ruimte ontdekt.

De waterstofperoxide is waargenomen in de omgeving van de ongeveer 400 lichtjaar verre ster Rho Ophiuchi. In dat gebied bevinden zich zeer koude (ca. -250 graden Celsius), dichte wolken van gas en stof waarin nieuwe sterren worden geboren. De wolken bestaan grotendeels uit waterstof, maar bevatten ook sporen van andere chemische stoffen, die interessant zijn voor astronomen die op kosmische moleculen jagen. Telescopen zoals APEX, die straling in het millimeter- en submillimetergebied opvangen, zijn ideaal voor het opsporen van deze moleculen.

Vermoed wordt dat waterstofperoxide in de ruimte ontstaat aan de oppervlakken van kosmische stofdeeltjes - zeer fijne deeltjes, vergelijkbaar met zand en roet - waar waterstof- en zuurstofmoleculen bijeenkomen. De reactie van waterstofperoxide met nog meer waterstof is een van de manieren om water te produceren. De detectie van waterstofperoxide kan astronomen dus helpen begrijpen hoe het water in het heelal is ontstaan.

Toegevoegd door Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_99167599
Het stormt op Saturnus

Een gigantische storm op Saturnus is vanaf de aarde zichtbaar als een witte plek op de ringenplaneet. In de ‘Grote Witte Vlek’ komen bliksemschichten voor die 10.000 keer krachtiger zijn dan bliksemschichten op aarde.

De Cassini-ruimtesonde heeft een foto van de 17.000 kilometer brede vlek gemaakt. De witte wolken van ammonia steken af tegen de geelbruine kleur van de andere gaslagen van Saturnus.

Het is vrij uniek dat er een Grote Witte Vlek te zien is. Volgens planetaire wetenschapper Agustin Sanchez-Lavega ontstaan dit soort stormen één keer per 30 aardse jaren. De Grote Witte Vlek is volgens hem tien keer groter dan normale stormen op de ringenplaneet.

Sinds 1876 is dit fenomeen ongeveer zes keer gespot. Aangezien de Cassini-ruimtesonde momenteel om Saturnus cirkelt, hebben wetenschappers voor het eerst gedetailleerde beelden van zo’n grote storm op de gasplaneet in handen.

Hoewel wetenschappers weten dat de storm een cyclus van 30 jaar heeft, is het nog steeds onduidelijk hoe dit soort megastormen precies ontstaan. “Het zal een grote uitdaging worden voor de volgende generatie van atmosferische modellen om te voorspellen wanneer en waar er weer een superstorm opduikt”, zegt professor Peter Read van de Oxford universiteit.

Onderaan dit artikel is een foto van de Grote Witte Vlek zichtbaar. Deze Witte Vlek is niet vergelijkbaar met Jupiters Grote Rode Vlek. De Grote Rode Vlek van Jupiter is namelijk een langdurige storm, die al sinds de zestiende eeuw zichtbaar is. De Grote Witte Vlek van Saturnus is slechts een tijdelijke storm.

  donderdag 7 juli 2011 @ 21:24:58 #28
276646 -Kadesh-
The Protectors of the Garden
pi_99170320
quote:
0s.gif Op donderdag 30 juni 2011 09:05 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
29-06-2011

De Nieuwe Wereld: UrtheCast

Google Earth op steroïden, noemen de makers het zelf. Of een kruising tussen Google Maps en Youtube. Waarmee het ook vergeleken mag worden: het UrtheCast-project zal voor velen de wereld veranderen. Iedereen zal via internet live-beelden vanuit het Ruimtestation ISS kunnen bewonderen. In HD kwaliteit dan nog wel. We zien gewoon wat de astronauten uit hun raampje kunnen aanschouwen. Voorheen moest je voor dergelijke plaatjes behoorlijk in de buidel tasten, maar binnenkort niet meer...

[ afbeelding ]

Dankzij een samenwerking met het Russische Ruimtevaartagentschap worden eind dit jaar de twee camera voor UrtheCast bevestigd. Door middel van online software zal iedereen kunnen inzoomen op elk gewenst plekje dat in de ooghoeken van de lens valt. Locaties zullen getagd kunnen worden, net zoals in Google Earth maar dan niet meer met foto's. Live, met een resolutie van één meter, wat toch behoorlijk goed is om mee te beginnen. Het is al mogelijk om een voetbalwedstrijd vanuit de lucht mee te volgen. Of gelijk welk ander evenement.

We kijken alvast uit naar het resultaat van dit project. De opties zijn erg divers. Wat dacht u van stiekem kijken in de tuin van buren en familie? Of naar dat besloten feestje in het openluchtzwembad van de plaatselijke swingersclub? En dan is er nog de mogelijkheid dat UFO's voor de les poseren. Wij popelen!


(Grenswetenschap)
Whooow!!! Hoe vet is dat!! Wanneer kunnen we meekijken?
For thirteen generations we have protected it from the unclean
pi_99187603
quote:
0s.gif Op donderdag 7 juli 2011 21:24 schreef -Kadesh- het volgende:

[..]

Whooow!!! Hoe vet is dat!! Wanneer kunnen we meekijken?
Dat is zeker vet _O_
Even de site in de gaten houden:
http://urthecast.com/
in het artikel staat eind van dit jaar.
Je kunt je ook al abonneren op het youtube-kanaal van Urthecast
http://www.youtube.com/user/Urthecast
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_99187691
07-07-2011

Het heelal is mogelijk draaiend geboren



Wetenschappers zijn er lang van uitgegaan dat het heelal volkomen symmetrisch is. Maar recente bevindingen van onderzoekers van de universiteit van Michigan wijzen erop dat dit toch niet zo is.

Om de vermeende symmetrie van het heelal te toetsen, inventariseerden de natuurkundige Michael Longo en een team van studenten de rotatierichting van tienduizenden spiraalstelsels, die zijn vastgelegd bij de Sloan Digital Sky Survey. In een volkomen symmetrisch heelal zou in elke richting evenveel stelsels te zien moeten zijn die met de klok mee draaien als stelsels die de andere kant op roteren. Dat blijkt echter niet zo te zijn.

Het hemelgebied in de richting van de noordpool van ons Melkwegstelsel telt meer 'linksdraaiende' stelsels - stelsels die tegen de klok in draaien - dan 'rechtsdraaiende'. En dat effect strekt zich uit tot een afstand van meer dan 600 miljoen lichtjaar. Het getalsmatige verschil is niet zo heel groot - een procent of zeven - maar de kans dat dit op toeval berust is heel klein.

Volgens Longo kan dit betekenen dat het heelal al sinds zijn ontstaan om een bepaalde as draait. En als dat zo is, zou in de richting van de galactische zuidpool juist een overschot aan 'rechtsdraaiende' stelsels te zien moeten zijn. Of dat inderdaad zo is, zal moeten blijken uit een survey van de zuidelijke hemel die momenteel wordt uitgevoerd.

© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allsoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_99187839
07-07-2011

Supernova's zijn bron van stof



Astronomen hebben met behulp van de Europese infraroodsatelliet Herschel een belangrijke bron van kosmisch stof ontdekt. Het stof is waargenomen bij het restant van een supernova, wat de theorie bevestigt dat er bij zo'n sterexplosie veel stof vrijkomt (Science, 8 juli). Kosmisch stof speelt een belangrijke rol bij de vorming van nieuwe sterren.

De onderzochte supernovarest bevindt zich in de Grote Magelhaense Wolk, een klein buurstelsel van onze Melkweg. Op 23 februari 1987 stortte een uitgeputte zware ster in dat stelsel onder zijn eigen gewicht ineen, wat een kolossale ontploffing tot gevolg had.

Uit de waarnemingen van Herschel blijkt dat het hart van het restant van de supernovarest rijk is aan stof met een temperatuur van 250 graden onder nul. De hoeveelheid is enorm: er is voldoende materiaal om 200.000 aardes van te maken. De onderzoekers zijn verrast over deze hoeveelheid.

Het stof bestaat uit materiaal dat bij de ontploffing van de ster is weggeblazen. Maar onduidelijk is nog of dat direct na de explosie al is gebeurd of in de loop van de afgelopen 24 jaar. Hoe dan ook: het lijkt er sterk op dat de hoeveelheid stof in de Grote Magelhaense Wolk - en waarschijnlijk ook in andere sterrenstelsels - voor een groot deel aan supernova-explosies kan worden toegeschreven.

© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_99355624
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_99355632
12-07-2011

Neptunus viert 1e 'verjaardag' sinds ontdekking in 1846



De planeet Neptunus is jarig. Op dinsdag 12 juli is de planeet precies één keer rond de zon gedraaid sinds hij in 1846 ontdekt werd. Dat meldt de Volkssterrenwacht Mira.

"Op 12 juli 2011 bereikt de planeet Neptunus een positie aan de hemel die overeenkomt met de positie waar de planeet zich bevond toen die tijdens de nacht van 23 op 24 september 1846 door de Duitse astronoom Johann Galle samen met zijn assistent Heinrich d'Arrest van op de sterrenwacht van Berlijn werd ontdekt", stelt de Volkssterrenwacht in een bericht op zijn website.

Neptunus is de verste planeet van het zonnestelsel. Hij heeft 164,79 aardse jaren nodig om een volledige baan rond de zon te beschrijven. (belga/jv)

(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_99358049
quote:
0s.gif Op dinsdag 12 juli 2011 08:55 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
12-07-2011

Neptunus viert 1e 'verjaardag' sinds ontdekking in 1846

[ afbeelding ]

De planeet Neptunus is jarig. Op dinsdag 12 juli is de planeet precies één keer rond de zon gedraaid sinds hij in 1846 ontdekt werd. Dat meldt de Volkssterrenwacht Mira.

"Op 12 juli 2011 bereikt de planeet Neptunus een positie aan de hemel die overeenkomt met de positie waar de planeet zich bevond toen die tijdens de nacht van 23 op 24 september 1846 door de Duitse astronoom Johann Galle samen met zijn assistent Heinrich d'Arrest van op de sterrenwacht van Berlijn werd ontdekt", stelt de Volkssterrenwacht in een bericht op zijn website.

Neptunus is de verste planeet van het zonnestelsel. Hij heeft 164,79 aardse jaren nodig om een volledige baan rond de zon te beschrijven. (belga/jv)

(HLN)
_O_ Daar sta je dan even bij stil, he.

Gefeliciteerd Neptunus.
Calm down, please!
pi_99401497
quote:
0s.gif Op dinsdag 12 juli 2011 10:40 schreef Googolplexian het volgende:

[..]

_O_ Daar sta je dan even bij stil, he.

Gefeliciteerd Neptunus.
:)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_99401524
11-07-2011

'Donker vuurwerk' op de zon



Bij een zonsuitbarsting op 7 juni jongstleden werden kolossale wolken van relatief koel plasma de ruimte in geblazen, die vervolgens onder invloed van het zwaartekrachtsveld van de zon terugvielen naar het oppervlak, en daar weer voor nieuwe, kleinere uitbarstingen zorgden. De relatief koele gaswolken, met afmetingen ter grootte van complete planeten, steken donker af tegen het heldere zonsoppervlak op filmpjes die gemaakt zijn door het Amerikaanse Solar Dynamics Observatory.

Bij de uitbarsting werd ook een geweldige hoeveelheid zonnegas het zonnestelsel in geblazen (ongeveer 4,5 miljard ton), in een van de grootste coronale massa-ejecties die ooit zijn waargenomen.

Hoewel de zonsuitbarsting niet extreem veel röntgenstraling produceerde (het ging om een klasse M-vlam, voor 'medium'), is een dergelijk 'donker vuurwerk' nooit eerder zo spectaculair vastgelegd, aldus zonnefysici van NASA's Goddard Space Flight Center.

© Govert Schilling

Filmpje 1 (13 MB)
Filmpje 2 (99 MB)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_99421544
quote:
0s.gif Op woensdag 13 juli 2011 08:51 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
11-07-2011

'Donker vuurwerk' op de zon

[ afbeelding ]

Bij een zonsuitbarsting op 7 juni jongstleden werden kolossale wolken van relatief koel plasma de ruimte in geblazen, die vervolgens onder invloed van het zwaartekrachtsveld van de zon terugvielen naar het oppervlak, en daar weer voor nieuwe, kleinere uitbarstingen zorgden. De relatief koele gaswolken, met afmetingen ter grootte van complete planeten, steken donker af tegen het heldere zonsoppervlak op filmpjes die gemaakt zijn door het Amerikaanse Solar Dynamics Observatory.

Bij de uitbarsting werd ook een geweldige hoeveelheid zonnegas het zonnestelsel in geblazen (ongeveer 4,5 miljard ton), in een van de grootste coronale massa-ejecties die ooit zijn waargenomen.

Hoewel de zonsuitbarsting niet extreem veel röntgenstraling produceerde (het ging om een klasse M-vlam, voor 'medium'), is een dergelijk 'donker vuurwerk' nooit eerder zo spectaculair vastgelegd, aldus zonnefysici van NASA's Goddard Space Flight Center.

© Govert Schilling

Filmpje 1 (13 MB)
Filmpje 2 (99 MB)

(allesoversterrenkunde)
Die M-klassering komt toch voort uit het feit dat deze CME niet naar de Aarde was gericht?
quote:
Solar flares are classified as A, B, C, M or X according to the peak flux (in watts per square meter, W/m2) of 100 to 800 picometer X-rays near Earth, as measured on the GOES spacecraft.
check

If so ... hoe weten ze dan of deze CME minder röntgenstralen heeft geproduceerd?
Ik zie het verband met die M2-klassering (nog vrij hoog) niet zo.
Calm down, please!
pi_99444620
13-07-2011

Innige dans wordt sterren fataal



Amerikaanse astronomen hebben twee witte dwergsterren ontdekt die met halsbrekende snelheden om elkaar heen wentelen. De sterren zijn elkaar al zo dicht genaderd, dat ze minder dan een kwartier nodig hebben om een rondje te volbrengen. Maar hun onderlinge afstand wordt nog steeds kleiner: binnen een miljoen jaar zullen ze met elkaar in botsing komen en een kolossale explosie veroorzaken. Witte dwergen zijn oude, uitgeputte kernen van sterren zoals onze zon.

De twee witte dwergen cirkelen met een snelheid van maar liefst 600 kilometer per seconde om elkaar heen. De helderste van de twee is ongeveer zo groot als de planeet Neptunus en 'weegt' ongeveer een kwart zonsmassa. Zijn begeleider is twee keer zo zwaar, maar ook aanzienlijk compacter: hij is niet veel groter dan de aarde.

Zware, compacte objecten als deze kunnen worden gebruikt om de algemene relativiteitstheorie te toetsen. Volgens deze theorie veroorzaken bewegende objecten rimpelingen in het weefsel van ruimte en tijd, die zwaartekrachtsgolven worden genoemd. Het daarmee gepaard gaande energieverlies is de oorzaak van de kleiner wordende afstand tussen de twee dwergsterren.

Door de geleidelijk steeds sneller wordende omwentelingen van de dubbelster heel nauwkeurig te timen, hopen de onderzoekers dit energieverlies te kunnen meten. Op die manier kan - indirect - het bestaan van zwaartekrachtsgolven worden aangetoond.

© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_99492201
14-07-2011

Twee nieuwe buren van de zon ontdekt



Wetenschappers van het Leibniz-instituut voor Astrofysica in Potsdam (Duitsland) heeft twee nieuwe bruine dwergsterren ontdekt op afstanden van slechts 15 en 18 lichtjaar van de zon. Ter vergelijking: de dichtstbijzijnde buurster van de zon, Proxima Centauri, bevindt zich op een afstand van iets meer dan vier lichtjaar. En de eerder ontdekte bruine dwergen die om de nabije ster Epsilon Indi draaien, zijn twaalf lichtjaar van ons verwijderd.

De nieuwe buren van de zon heten WISE J0254+0223 en WISE J1741+2553, wat aangeeft dat ze zijn opgedoken in gegevens die zijn verzameld met de NASA-satelliet WISE. Ze vielen op doordat ze veel infraroodstraling produceren, maar vrijwel geen zichtbaar licht - een bekende eigenschap van bruine dwergen, die als ondermaatse, 'mislukte' sterren worden beschouwd. Hun nabijheid bleek uit het feit dat zij zich relatief snel verplaatsen ten opzichte van verre achtergrondsterren.

De beide dwergsterren zijn bruine dwergen van het koelste soort. Hun oppervlaktetemperaturen bedragen slechts enkele honderden graden Celsius. Het is niet uitgesloten dat in de omgeving van de zon nog meer van deze ultrakoele sterren op ontdekking wachten.

© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
  vrijdag 15 juli 2011 @ 10:05:50 #41
38496 Perrin
Toekomst. Made in Europe.
pi_99493239
quote:
The Milky Way so close you can almost taste it: Breath-taking snaps of galaxy seen with the naked eye

A star-gazer has come a little bit closer to the final frontier - after spending 18 months photographing the night sky.

With just an ordinary digital camera, Alex Cherney turned thousands of snaps into an incredible time-lapse video of the cosmos.
Using long exposures to allow more light in, these breath-taking pictures from the southern tip of Australia demonstrate how he captured the dramatic way the sky changes at night.


Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
pi_99527038
NASA Spacecraft to Enter Asteroid's Orbit on July 15
quote:

NASA's Dawn spacecraft obtained this image of the giant asteroid Vesta with its framing camera on July 9, 2011. Image credit: NASA/JPL-Caltech/UCLA/MPS/DLR/IDA


PASADENA, Calif. -- On July 15, NASA's Dawn spacecraft will begin a prolonged encounter with the asteroid Vesta, making the mission the first to enter orbit around a main-belt asteroid.

The main asteroid belt lies between the orbits of Mars and Jupiter. Dawn will study Vesta for one year, and observations will help scientists understand the earliest chapter of our solar system's history.

As the spacecraft approaches Vesta, surface details are coming into focus, as seen in a recent image taken from a distance of about 26,000 miles (41,000 kilometers). The image is available at: http://www.nasa.gov/missi(...)wn-image-070911.html .

Engineers expect the spacecraft to be captured into orbit at approximately 10 p.m. PDT Friday, July 15 (1 a.m. EDT Saturday, July 16). They expect to hear from the spacecraft and confirm that it performed as planned during a scheduled communications pass that starts at approximately 11:30 p.m. PDT on Saturday, July 16 (2:30 a.m. EDT Sunday, July 17). When Vesta captures Dawn into its orbit, engineers estimate there will be approximately 9,900 miles (16,000 kilometers) between them. At that point, the spacecraft and asteroid will be approximately 117 million miles (188 million kilometers) from Earth.

"It has taken nearly four years to get to this point," said Robert Mase, Dawn project manager at NASA's Jet Propulsion Laboratory in Pasadena, Calif. "Our latest tests and check-outs show that Dawn is right on target and performing normally."

Engineers have been subtly shaping Dawn's trajectory for years to match Vesta's orbit around the sun. Unlike other missions, where dramatic propulsive burns put spacecraft into orbit around a planet, Dawn will ease up next to Vesta. Then the asteroid's gravity will capture the spacecraft into orbit. However, until Dawn nears Vesta and makes accurate measurements, the asteroid's mass and gravity will only be estimates. So the Dawn team will need a few days to refine the exact moment of orbit capture.

Launched in September 2007, Dawn will depart for its second destination, the dwarf planet Ceres, in July 2012. The spacecraft will be the first to orbit two solar system destinations beyond Earth.

Dawn's mission to Vesta and Ceres is managed by JPL for NASA's Science Mission Directorate in Washington. Dawn is a project of the directorate's Discovery Program, which is managed by NASA's Marshall Space Flight Center in Huntsville, Ala. UCLA is responsible for overall Dawn mission science. Orbital Sciences Corp. of Dulles, Va., designed and built the spacecraft. The German Aerospace Center, the Max Planck Institute for Solar System Research, the Italian Space Agency and the Italian National Astrophysical Institute are part of the mission team.

For a current image of Vesta and more information about the Dawn mission, visit: http://www.nasa.gov/dawn and http://dawn.jpl.nasa.gov .You also can follow the mission on Twitter at: http://www.twitter.com/nasa_dawn .

Priscilla Vega/Jia-Rui Cook 626-298-3290/818-354-0850
Jet Propulsion Laboratory, Pasadena, Calif.
priscilla.r.vega@jpl.nasa.gov / jccook@jpl.nasa.gov

Dwayne C. Brown 202-358-1726
NASA Headquarters, Washington
dwayne.c.brown@nasa.gov

<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
pi_99575525
CLOSE ENCOUNTER WITH VESTA:
This weekend, NASA's Dawn spacecraft is entering orbit around Vesta for a year-long study of the giant asteroid. Dawn's cameras are expected to reveal a primitive world of desolate beauty from close range. As close as Dawn will be, however, you can be even closer; it's actually possible to hold a piece of Vesta in your hand. Authentic Vesta meteorites are now available in the Space Weather Store.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
pi_99652857
quote:
0s.gif Op zondag 17 juli 2011 13:14 schreef -CRASH- het volgende:
CLOSE ENCOUNTER WITH VESTA:
This weekend, NASA's Dawn spacecraft is entering orbit around Vesta for a year-long study of the giant asteroid. Dawn's cameras are expected to reveal a primitive world of desolate beauty from close range. As close as Dawn will be, however, you can be even closer; it's actually possible to hold a piece of Vesta in your hand. Authentic Vesta meteorites are now available in the Space Weather Store.
18-07-2011

Eerste close-up van planetoïde Vesta gepresenteerd



NASA-ruimtesonde Dawn heeft de eerste gedetailleerde opname van de grote planetoïde Vesta naar de aarde gezonden. Dawn draait sinds afgelopen zaterdag Dawn op een afstand van ongeveer 15.000 kilometer om de planetoïde.

De eerste close-up toont de zuidkant van Vesta, waar ongeveer een miljard jaar geleden een kleinere planetoïde is ingeslagen. De krater die daarbij is ontstaan, is bijna zo breed als de planetoïde zelf. Het gebied wordt gekenmerkt door talrijke groeven en kleinere inslagkraters van latere datum.

Het echte onderzoek aan Vesta, dat bijna een jaar gaat duren, begint in augustus. De komende drie weken zal Dawn in een lagere omloopbaan worden gemanoeuvreerd, zodat het oppervlak van de planetoïde nog nauwkeuriger kan worden bestudeerd.

© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoverserrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_99694592
18-07-2011

Naburig sterrenstelsel ontvoert sterren



Astronomen van enkele Amerikaanse instituten hebben ontdekt dat de Grote Magelhaense Wolk, een klein sterrenstelsel op 160.000 lichtjaar van ons Melkwegstelsel, honderden sterren heeft 'ontvoerd'. Tot deze conclusie komen zij na analyse van de spectra van 5900 sterren in het naburige sterrenstelsel. Ten opzichte van de overgrote meerderheid blijkt vijf procent van deze sterren de 'verkeerde' kant op te draaien. Dat wijst erop dat zij niet zijn ontstaan uit de draaiende gaswolk waaruit de Grote Magelhaense Wolk is geboren.

De spectra van de tegendraads roterende sterren laten bovendien zien dat hun chemische samenstelling afwijkt van die van de meeste sterren in de Grote Magelhaense Wolk. Ze bevatten minder zware elementen zoals ijzer en calcium. In dat opzicht lijken ze op de sterren van een kleiner buurstelsel, de Kleine Magelhaense Wolk. Het heeft er dus alle schijn van dat de Grote Magelhaense Wolk de sterren aan zijn kleinere soortgenoot heeft ontfutseld.

Deze ontdekking kan ook de grote omvang helpen verklaren van het stervormingsgebied 30 Doradus in de Grote Magelhaense Wolk. Op de plek waar de ontvoerde sterren het stelsel binnenkomen, bevindt zich namelijk een kolossaal stervormingsgebied: 30 Doradus. Volgens de astronomen brengen de binnenkomende sterren het gas in de Grote Magelhaense Wolk zodanig in beroering, dat daardoor veel nieuwe sterren ontstaan.

© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
  woensdag 20 juli 2011 @ 15:09:16 #46
38496 Perrin
Toekomst. Made in Europe.
pi_99706208
quote:
Milky Way’s Core Hides Big Twisted Ribbon

A space telescope peering into the Milky Way galaxy’s dusty core has spied a colossal twisted ribbon of supercooled material.

Astronomers previously studied gas-piercing infrared images of the Milky Way’s cloudy barred core, but they didn’t have photos with resolution high enough to discern the ribbon’s entire structure. Molinari and others found the ring by aiming the European Space Agency’s infrared Herschel Space Observatory toward galactic center.
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
  woensdag 20 juli 2011 @ 19:54:44 #47
164290 ouderejongere
jemig de pemig !
pi_99718626
Nieuwe maan ontdekt bij Pluto

bron en foto's
Vierde maan bij Pluto ondekt

quote:
Astronomen hebben met behulp van de Hubble-telescoop een vierde maan rondom de dwergplaneet Pluto ontdekt.

De maan is heel klein en heeft voorlopig de naam P4 gekregen. De astronomen stuitten op de maan toen ze op zoek waren naar ringen rondom Pluto.

Kleintje
P4 is de kleinste maan rondom Pluto met een diameter tussen de dertien en 34 kilometer. Dat is heel wat kleiner dan Pluto’s grootste maan, Charon. Deze heeft een diameter van meer dan 1000 kilometer. De nieuwe maan bevindt zich tussen de banen van Nix en Hydra, de twee manen die Hubble in 2005 ontdekte.
Helder
De astronomen zijn verbaasd over de ontdekking van de maan. “Ik vind het opmerkelijk dat de camera’s van Hubble ons in staat stelden om zo’n klein object vanaf een afstand van meer dan vijf miljard kilometer zo helder waar te nemen,” merkt onderzoeker Mark Showalter op.

“Dit is een fantastische ontdekking,” vindt onderzoeker Alan Stern. “Nu we weten dat zich in het systeem van Pluto nog een maan bevindt, kunnen we observaties van dichtbij gaan inplannen tijdens een fly-by.”
quote:
Astronomers using the Hubble Space Telescope discovered a fourth moon orbiting the icy dwarf planet Pluto. The tiny, new satellite – temporarily designated P4 -- was uncovered in a Hubble survey searching for rings around the dwarf planet.

The new moon is the smallest discovered around Pluto. It has an estimated diameter of 8 to 21 miles (13 to 34 km). By comparison, Charon, Pluto's largest moon, is 648 miles (1,043 km) across, and the other moons, Nix and Hydra, are in the range of 20 to 70 miles in diameter (32 to 113 km).

"I find it remarkable that Hubble's cameras enabled us to see such a tiny object so clearly from a distance of more than 3 billion miles (5 billion km)," said Mark Showalter of the SETI Institute in Mountain View, Calif., who led this observing program with Hubble.

The finding is a result of ongoing work to support NASA's New Horizons mission, scheduled to fly through the Pluto system in 2015. The mission is designed to provide new insights about worlds at the edge of our solar system. Hubble's mapping of Pluto's surface and discovery of its satellites have been invaluable to planning for New Horizons' close encounter.

"This is a fantastic discovery," said New Horizons’ principal investigator Alan Stern of the Southwest Research Institute in Boulder, Colo. "Now that we know there's another moon in the Pluto system, we can plan close-up observations of it during our flyby."

The new moon is located between the orbits of Nix and Hydra, which Hubble discovered in 2005. Charon was discovered in 1978 at the U.S. Naval Observatory and first resolved using Hubble in 1990 as a separate body from Pluto.

Lunar rocks returned to Earth from the Apollo missions led to the theory that our moon was the result of a similar collision between Earth and a Mars-sized body 4.4 billion years ago. Scientists believe material blasted off Pluto's moons by micrometeoroid impacts may form rings around the dwarf planet, but the Hubble photographs have not detected any so far.

"This surprising observation is a powerful reminder of Hubble's ability as a general purpose astronomical observatory to make astounding, unintended discoveries," said Jon Morse, astrophysics division director at NASA Headquarters in Washington.

P4 was first seen in a photo taken with Hubble's Wide Field Camera 3 on June 28. It was confirmed in subsequent Hubble pictures taken on July 3 and July 18. The moon was not seen in earlier Hubble images because the exposure times were shorter. There is a chance it appeared as a very faint smudge in 2006 images, but was overlooked because it was obscured.

Hubble is a project of international cooperation between NASA and the European Space Agency. NASA's Goddard Space Flight Center in Greenbelt, Md., manages the telescope. The Space Telescope Science Institute (STScI) in Baltimore conducts Hubble science operations. STScI is operated for NASA by the Association of Universities for Research in Astronomy Inc. in Washington.
bron: NASA
_O_ wat geweldig dat ze de Hubble langer in dienst hebben gehouden, die goede oude kijkert die een rotsblok van ongeveer 25km op zo'n gigantische afstand kan detecteren.
Jezus redt
[-== Arch Linux ==-]
pi_99726931
quote:
0s.gif Op dinsdag 19 juli 2011 08:43 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:

[..]

18-07-2011

Eerste close-up van planetoïde Vesta gepresenteerd

[ afbeelding ]

NASA-ruimtesonde Dawn heeft de eerste gedetailleerde opname van de grote planetoïde Vesta naar de aarde gezonden. Dawn draait sinds afgelopen zaterdag Dawn op een afstand van ongeveer 15.000 kilometer om de planetoïde.

De eerste close-up toont de zuidkant van Vesta, waar ongeveer een miljard jaar geleden een kleinere planetoïde is ingeslagen. De krater die daarbij is ontstaan, is bijna zo breed als de planetoïde zelf. Het gebied wordt gekenmerkt door talrijke groeven en kleinere inslagkraters van latere datum.

Het echte onderzoek aan Vesta, dat bijna een jaar gaat duren, begint in augustus. De komende drie weken zal Dawn in een lagere omloopbaan worden gemanoeuvreerd, zodat het oppervlak van de planetoïde nog nauwkeuriger kan worden bestudeerd.

© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoverserrenkunde)
Zal er iets mis zijn met de camera..Want de scherpte is niet je van het
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
  zondag 24 juli 2011 @ 10:33:50 #49
61946 Googolplexian
Think Harder!
pi_99869344
quote:
Created by a team at the Goddard Space Flight Center's Scientific Visualisation Studio, it's the first time a computer simulation has reproduced the shadows on the moon in such high resolution. They were reconstructed using elevation measurements taken by the Lunar Orbiter Laser Altimeter (LOLA) from the Lunar Reconnaissance Orbiter (LRO), which has already captured more detailed data than all previous missions combined.

The video depicts a typical view from the northern hemisphere. The most dramatic monthly change is the moon's phase, caused by the shifting angle of the sun as the moon orbits the Earth. However the time-lapse also takes into account the slightly different face visible from the same point over time. Due to the tilt and shape of the moon's orbit, we see it from a slightly different angle over the course of a month. This generates a slight wobble when the views are compressed together.
quote:
If a solar storm is directed towards Earth, it can wreak havoc on satellite communications and even disrupt electricity power grids. What causes this space weather has remained a mystery but now Jie Zhang and his team from George Mason University in Virginia have found that a phenomenon called a giant magnetic rope can trigger an eruption.

The discovery was made thanks to images of the sun captured by NASA's Solar Dynamic Observatory (SDO) spacecraft, which are snapped every 10 seconds. The pictures revealed a superhot channel forming through an active region before a storm. The team thinks this is a magnetic rope: a network of magnetic field lines wrapped around a central axis. The winding creates a strong electric current that can power the rope to move outwards.

According to Zhang, understanding the process will help us better predict these storms. "We cannot prevent solar storms, just like we cannot prevent earthquakes or volcanoes," he says. "But the development of prediction capacity can help mitigate adverse effects. For instance, satellite operators can power down systems to prevent possible damage."
Swift-Tuttle Heads Up - Wie maakt dit jaar de mooiste foto van de Perseiden meteorenregen?
Calm down, please!
pi_99911615
22-07-2011

Oudste water in het heelal ontdekt



Twee teams van voornamelijk Amerikaanse astronomen hebben de grootste en oudste voorraad water ontdekt die ooit in het heelal is waargenomen. De wolk waterdamp, die 140 biljoen keer zo veel water bevat als de oceanen op aarde, bevindt zich bij een superzwaar zwart gat op een afstand van meer dan 12 miljard lichtjaar van de aarde.

De straling die de materie in de omgeving van dat zwarte gat uitzendt, of beter gezegd: uitzond, heeft er dus meer dan 12 miljard jaar over gedaan om ons te bereiken. Dat wil zeggen dat de waargenomen waterdamp al bestond toen het heelal nog 'maar' anderhalf miljard jaar oud was. Het is voor het eerst dat op die grote afstand, c.q. in dat verre verleden, water is waargenomen. Volgens de onderzoekers bewijst hun ontdekking dat water al vroeg rijkelijk aanwezig was in het heelal.

De waterdamp is ontdekt met CARMA, een opstelling van vijftien speciale radiotelescopen in een droge woestijn in Cailfornië.

© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrenkunde))
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
abonnement bol.com Unibet Coolblue
Forum Opties
Forumhop:
Hop naar:
(afkorting, bv 'KLB')