MUZ Muziek
Het forum voor 's werelds enige universele hobby! Snaren of toetsen, vinyl of cd, eendagsvlieg of rasartiest, op de radio of op een festival! Hier kun je al je ongebreideld enthousiasme, maar ook je weldoordachte kritische noten kwijt over muziek
Arno: Forever 16 
.
Ik ben te herkennen aan het gezelschap van AMDB. Maar laten we niet al te veel meeting-taferelen bespreken, want straks gaat er weer een half volgepost topic op in stof.
.Ik ben te herkennen aan het gezelschap van AMDB. Maar laten we niet al te veel meeting-taferelen bespreken, want straks gaat er weer een half volgepost topic op in stof.
En ik weet toevallig hoe hij er uit ziet.. dus komt goed dan..
Volgens mij is de helft van deze al op in stof...
Volgens mij is de helft van deze al op in stof...
En ja, ik heb al een tijdje aan Sheffield-verslag klaarstaan. Maar er is zo veel gebeurd, en het zijn zo...veel...woorden. Het leest als een verslag van een fucking snoepreisje. Ok, dat was het dan ook gewoon, dus zal vanavond kijken wat ik voor jullie kan doen.
Ik ben heel benieuwdquote:Op maandag 20 juni 2011 16:51 schreef Aisumasen het volgende:
En ja, ik heb al een tijdje aan Sheffield-verslag klaarstaan. Maar er is zo veel gebeurd, en het zijn zo...veel...woorden. Het leest als een verslag van een fucking snoepreisje. Ok, dat was het dan ook gewoon, dus zal vanavond kijken wat ik voor jullie kan doen.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Gewoon posten?quote:
En ja, ik heb al een tijdje aan Sheffield-verslag klaarstaan. Maar er is zo veel gebeurd, en het zijn zo...veel...woorden. Het leest als een verslag van een fucking snoepreisje. Ok, dat was het dan ook gewoon, dus zal vanavond kijken wat ik voor jullie kan doen.
Even 28 alinea's schrappen over welk bandlid welke beweging op welk moment deed. En die alinea over hoe minderjarige Arno er voor zorgde dat een groep van 10 man bijna werd opgepakt tijdens het uitgaan lijkt me ook niet echt relevant.quote:
+1 voor die opmerkingen over muziek die niet kaarsrecht is etc. Net pas het nummer beluisterd, wel heel vals inderdaad, al vind ik zo'n valse gitaar wel mooi bij dat stuk na 2:10. Die opmerking over Jamie: grappig, maar is hij serieus zo slordig?quote:Op zondag 19 juni 2011 01:19 schreef Aisumasen het volgende:
[..]
Niets mis met dissonante tonen of iets wat niet kaarsrecht is. Sfeer, compositie en karakter boven techniek. Maar dit is gewoon een amateuristische blunder, wat door merg en been gaat, en ook op geen manier zou kunnen passen bij dit liedje.
Het is een te mooie uitvoering om links te laten liggen, dus ik zal er doorheen moeten. De mastering-problemen op "Suck It And See" zijn net zo ergelijk, maar daarvoor geldt hetzelfde: de liedjes gaan nog altijd boven de technische aspecten, en ik laat mij het luisterplezier er niet helemaal door verpesten.
En ik ben benieuwd naar dat verslag. Komt er ook een van Arn0?
Stay on my arm, you little charmer
Ik zou niemand anders dan Jamie op die plek willen horen en zien. Er zit heel veel karakter in zijn spel, en ik kan zonder het live te zien al op plaat horen wat door wie wordt gespeeld. Maar als je kijkt naar techniek is hij heel erg basis, wat nogmaals precies past bij de sound van deze band. Het is niet zonder reden dat alle vuige solo's door Alex gedaan worden. Kijk naar de manier waarop hij bijvoorbeeld z'n snaren buigt, en hoe hij nog altijd kijkt naar elke toon die hij inzet, en hoe er elk optreden een paar momentjes zijn waar er iemand in de band heel erg naast zit, en alle hoofden op het podium naar links kijken. Maar laat ik eindigen waar ik begon: ik zou niemand anders dan Jamie op die plek willen horen en zien.
En sterker nog, ik plaats hem alleen als Arn0 daarna ook volgt met aanvullingen. Uhm, niet álle aanvullingen graag.
En sterker nog, ik plaats hem alleen als Arn0 daarna ook volgt met aanvullingen. Uhm, niet álle aanvullingen graag.
De Festivalsetlist die ze nu hebben is trouwens wel echt een killer setlist zeg. Ik denk dat de festivalgangers behoorlijk tevreden zullen zijn met zo'n setlist. Als je de setlist ziet denk ik ook dat de reacties op Lowlands heel wat positiever zullen zijn.
http://www.setlist.fm/set(...)ermany-33d308cd.html
http://www.setlist.fm/set(...)ermany-33d308cd.html
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
quote:
De Festivalsetlist die ze nu hebben is trouwens wel echt een killer setlist zeg. Ik denk dat de festivalgangers behoorlijk tevreden zullen zijn met zo'n setlist. Als je de setlist ziet denk ik ook dat de reacties op Lowlands heel wat positiever zullen zijn.
http://www.setlist.fm/set(...)ermany-33d308cd.htmlWacht toch nog effe tot na Keulen met het checken van setlists, maar dat is waar ik net tijdens het doorlopen van mijn Sheffield-verslag ook steeds aan dacht: wat een briljante strategie in 2009, en wat gaan ze hard verrassen op Lowlands dit jaar.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Handel. In Arctic Monkeys-troep. Arno neemt veel af. Wacht op het moment dat hij een CreditCard neemt, daarna kan ik met pensioen.quote:
Soms vraag ik me weleens af waar je het geld vandaan haalt:O
Ik wil je pinguin.quote:
[..]
Handel. In Arctic Monkeys-troep. Arno neemt veel af. Wacht op het moment dat hij een CreditCard neemt, daarna kan ik met pensioen.
Iig een foto:p
Geen kans.
* Aisumasen doet imitatie van de Fransen die ook deze keer weer in paniek cirkeltjes liepen bij de herinnering aan het bestaan van een levensgrote roze kartonnen FWN-pinguin
* Aisumasen doet imitatie van de Fransen die ook deze keer weer in paniek cirkeltjes liepen bij de herinnering aan het bestaan van een levensgrote roze kartonnen FWN-pinguin
Ik heb jullie gewaarschuwd.
Probeer het TRV-gehalte te beperken, maar een beetje sfeerverslag er omheen is toch wel noodzakelijk in dit geval... Al sinds ik die donderdagavond Sheffield binnenkwam vanaf Liverpool wist ik dat er dat weekend iets bijzonders ging gebeuren. Het festivalterrein lag er vanzelfsprekend nog erg verlaten bij, maar de bar in mijn hotel, om de hoek bij de Don Valley Bowl, zat al vol met Arctic Monkeys-fans. Via Arno overtuigd om toch maar kennis te maken met de internationale gasten die ik op dat moment alleen nog van username kende, maar die waren door miscommunicatie en door per abuis geannuleerde hotel-reserveringen niet in staat om die avond al een drankje te komen drinken. Dus na een lange dag vol Beatles-gerelateerde gebeurtenissen ben ik al zappend door "The Foot Fist Way" op Channel 4 Film (die kerel die "Chuck the Truck" speelt lijkt echt zo veel op die obsessieve pub-fan uit Ricky Gervais' Extras, kom er nu pas achter dat hij dat niet is) in slaap gevallen.
Afijn, die ochtend fris en fruitig vroeg wakker geworden, en naar het uitgebreide ontbijt gelijk maar even poolshoogte genomen rondom het festivalterrein. Het zal een uurtje of 11 geweest zijn, en bij beide ingangen lagen al fans voor de poort, waar ik een beetje om moest proesten. Even vrienden gemaakt met de ongekend vriendelijke beveiligingsmensen, die mij vertelden dat ik mijn kaarten pas vanaf 17:00 (opening ingang) op kon halen. Eigenlijk was dat helemaal niet zo erg, want ik had mij toch al meer ingesteld op een relaxte festival-ervaring. De Miles Kane-band zonder Miles Kane klonk uit de verte. Op zoek naar de oude en nieuwe vrienden uit het Arctic Monkeys-circuit liep ik naar de ijsbar, waar ik gelijk omhelst werd door wat bekende gezichten: de roemruchte Franse delegatie, ze waren er allemaal. Kennis gemaakt met de Italianen, de Amerikanen, de reguliere Engelsen, het was meteen feest. Zoals je leest waren de fans vanuit heel Europa en zelfs de hele wereld naar Sheffield afgereisd. Die middag flink wat 'pints' gedronken, laten we zeggen dat de sfeer er goed in zat, want dit waren wel gasten waarmee ik de optredens door zou komen. Denk dat dat het moment was dat Arno een keertje meldde dat hij veilig was aangekomen, en al een tijdje in de hotel-lobby aan het wachten was. Was een goed wederzien, en was ook trots dat hij dit keer wat bagage had meegenomen. Piles ontmoet, die z'n kaarten al opgestuurd had gekregen en niet meer naar de 'box office' hoefde.
Zit hier een klein gat in m'n geheugen door omstandigheden, maar na uitgebreid gecheckt te zijn op ID en CreditCard bij het ophalen van de kaarten én bij het binnenkomen op het terrein (ze deden het écht, geen ontkomen aan) betraden we de heilige grond. De organisatie had het goed voor elkaar, poorten gingen onaangekondigd uur eerder open, geen gedrang, alles overzichtelijk, pinapparaten op het terrein, overdadige bediening bij de bier-tentjes, genoeg toiletten. Het was perfect. Behalve dan de 7 pond voor een droge hamburger, maar als je bent komen overvliegen voor de Don Valley Bowl-experience kijk je daar niet meer echt van op. En ook de aankleding van het terrein was echt heel nice, zelfs de hekken hadden een Arctic Monkeys-doek. Volledig ontnuchtert zag ik vanuit de tent hoe de festivalweide langzaam volstroomde, terwijl de eerste bekers alcohol al door de lucht gingen. Relax met Arno, Piles, en de steeds groter wordende internationale groep vanuit achterin de tent gekeken naar de voorprogramma's. De tent die ongeveer een halve Alpha-tent recht van voor had, met aan elke hoek van achter nog 2 schuine gedeeltes vastgeplakt waar net zo veel mensen in konden staan. Hoop dat ik het een beetje helder kan uitleggen, maar mede door deze constructie en het relatief lage podium, kreeg het nog best een 'intieme' vibe.
Het was pas een uur of 18, en de sfeer was al ongekend goed. Plus genoeg ruimte om te pissen, bier te halen, te pissen, bier te halen, te pissen, en dan te besluiten dat die vicieuze cirkel doorbroken moest worden. Mede door deze lome festivalsfeer waar we ons in begaven heb ik niet al te veel meegekregen van Dead Sons, maar weet wel dat de tent er al helemaal klaar voor was. Veel nummers leken op elkaar, maar ze kwamen goed over. Het album van desbetreffende band uit Sheffield wordt geproduceerd door niemand anders dan John Ashton, die ook weer zijn vertrouwde plek achter de 'front-of-house' had ingenomen tijdens de show van dit voorprogramma. We stonden een paar meter van hem af, en kregen een vriendelijke 'thumbs up'. Het leek nog even een lange zit te worden toen The Vaccines steeds hetzelfde liedje speelden, maar wat kon het schelen in deze situatie. Ben ook niet te beroerd om toe te geven dat afsluiter "Nørgaard" ondanks de flauwe grappen op het podium fantastisch was, helaas werken ze blijkbaar in tegenovergestelde richting, en duurt dat nummer dan juist weer net maar 90 seconden. En ik moet zeggen dat het aanwezige publiek compleet uit z'n dak ging tijdens "Blitzkrieg Bop" en "Last Caress".
Gelukkig werd er al gauw ruimte gemaakt door de bekende crew inclusief Big Nige (wat misschien geen verrassing is gezien de connecties) in afwachting van het moment waar ik al tijden naar uitkeek: de show van Miles Kane. Het was nog steeds niet donker, maar je merkte aan alles dat toen de lichten in de tent uitgingen en Kane's (niet te verwarren met...) uitvoering van "Our Man Flint" over de PA schalde dat het tijd was voor het echte werk. Wat een opkomst, en wat een receptie van het publiek. Miles deed z'n pose, armen in de lucht, oorverdovend gejoel, afkeurend kijkend naar de bekers vloeistof die iets te ver richting podium doorschoten. "Good evening Sheffffield!! Here we FUCKING GOOO!" Lennon-ode "Better Left Invisible" zet de toon als geen enkele andere song. Zo stoer, zo veel bravoure, zo zelfverzekerd. Het kon niet meer stuk. Of toch wel, toen al in het intro crew op het podium verscheen, en langzaam de bas van stotterend naar stervend ging, en Miles er nog voor het tweede couplet een einde aan maakte. Vernietigend voor welke artiest dan ook, zeker in het intro. Hele momentum weg. Maar Miles bleef rechtop, gitaar feedback, en roepend: "Ok, we're gonna sort the bass out... And then we're gonna blow the FOOKIN' ROOF OFF!". Miles hield het publiek bezig, wat in afwachting klappend in de maat de spanningsboog in stand wist te houden. En opnieuw: "Ok, here we fucking go, Sheffield!!", waarna de opening alsnog werd afgemaakt. Hij kreeg de energie dubbel terug.
Die gebruikelijke energie die we van hem gewend zijn, wat zelfs "Kingcrawler" vroeg in de set wist goed te maken. Maar de technische problemen waren nog niet voorbij. Het werd de ultieme beproeving, want tijdens "My Fantasy" was het gelijk weer mis. Miles keek benauwd terwijl hij het intro speelde, want zijn gitaar leek verwisseld met die van Jamie (sorry, laatste keer). Bij de korte break tijdens zijn zang in het couplet probeerde hij de schade te beperken en te stemmen, maar tevergeefs. Hij deed z'n instrument af, kreeg 3 woorden ruimte om te klagen bij z'n roadie, en wikkelde daarna de microfoon los van z'n standaard, en croonde zijn weg door de rest van het nummer. "Solo!" (.....) Nu had hij de ruimte om elke "youuuuu" te wijzen naar de dames, wat hij als een buitenkansje aangreep. Wat een baas. Niets meer dan lof over de manier waarop hij omging met deze onaangename verrassing. Het haalde de vaart uit de set, maar het kreeg wel een bijzonder randje op deze manier.
"Rearrange" sloeg in als een bom, de hele tent zong de riff in het intro mee, waar Miles gretig gebruik van maakte door in de pre-chorus weg te lopen van de microfoon, en heel Don Valley Bowl "let it out, let it out" te laten zingen, alleen terugkomend op z'n plek voor elke inleidende "ahhhww". "Quicksand" erachteraan, en hij bewees des te meer waarom hij een van de meest interessante recente acts van de afgelopen tijd is. Nu kon echt niets meer mis gaan. Of toch wel? "Counting Down The Days" kwam, waardoor hij onmiddellijk gestraft werd, en weer een nummer zonder gitaar moest doorbrengen. Het wou maar niet ophouden met het ongeluk. Ergens later kwam zelfs die oude sonic blue Fender Telecaster weer uit de kast, die ik hem echt niet meer heb zien bespelen sinds de zomer van 2008, als ik het goed heb.
De interactie en de daadkracht was inmiddels overgeslagen op het publiek, wat ondertussen in een voetbal-stadion was veranderd. "Yorkshire, Yorkshire, Yorkshire!". Niet dat Miles kon antwoorden of meedoen met dat laatste, maar toch... Mooi rustpuntje in de set bij "Telepathy", waarop hij het semi-akoestische "Colour Of The Trap" opdroeg aan zijn "best mate", Alex Turner. Ik fronste mijn wenkbrauw. Toch, wat een versie, het getuigt van een heleboel overtuigingskracht als je een aangeschoten festival-tent vol met 'Friday lads' geconcentreerd weet te krijgen bij zo'n intiem nummer. Indrukwekkend. Rock and roll-intro, en daarna de eerste tonen van "Come Closer", niemand stond meer op zijn plek. Dit werd weer een meezinger voor het publiek. Hij komt wel echt tot zijn recht op de festivals. "Ahhh, woooh, ahhh, woooh", geen wonder dat het publiek uit volle borst meezong. Gitaar in de lucht, Lennon-schreeuwtjes, dít is een anthem. Hij eindigde in een laatste adrenaline-stoot, want door in "Hey Bulldog", de fenomenale uitvoering van de Beatles-klassieker, en "Inhaler" als afsluiter. Denk dat de tent daarna op een andere plek stond, en het hoofdprogramma moest nog beginnen.
We stonden nog steeds op de mooie overzichtelijke plek achterin de tent, maar aangezien Arno ondertussen wel erg dronken was, besloot ik een plek meer vooraan te veroveren. Ok, een gedeelte van die zin is een leugen, maar het was wel de cue om Arno en Piles mee naar voren te sleuren en toch iets meer van de sfeer mee te krijgen. Het was het totale pakket wat de atmosfeer zo goed maakte, inclusief de goedgekozen pauze-muziekjes, welke allemaal werden meegeschreeuwd. We kwamen tot aan ergens bij de zijkant, wat wederom een overzichtelijk beeld van het podium gaf. Ik zei nog tegen Arno: "A Certain Romance" of (!) "Mardy Bum" lijkt me beetje vergegrepen, maar ze zullen toch wel openen met "The View From The Afternoon". Eigenlijk hadden we een wedje moeten leggen. Toen het buiten echt donker was geworden, gingen ook de lichten in de tent uit, en vanaf dat moment was het gebeurd: Arctic Monkeys zijn terug. Hot Chocolate's "You Sexy Thing" (kom op, écht...?) deed terugdenken aan de opkomst van hun concerten in 2006, en ook dat kon maar één ding betekenen... Alex Turner, in leren jack, en wit AM Don Valley Bowl-shirt: "Let's start from the beginning, shall we...?" Het kon niet missen. Ik klopte Arno op z'n schouders, gebaarde "told ya soooo" en vanaf dat moment was het bekers en ellebogen ontwijken, en zag ik Arno en Piles langzaam verdwijnen.
Om een rare reden heb ik nooit zo veel gehad met "Brianstorm" of "This House Is A Circus" live, maar wat ben ik daar die avond op teruggekomen... Bij eerstgenoemde deed de frontman in het intro z'n armen in de lucht, de security maakte overuren. Lichtshow was weer spot-on. En waren er op de schermen achterin de tent tijdens de voorprogramma's nog normale beelden te zien, vanaf het moment dat AM op het podium stond verdween dat in korrelige zwart-wit split-screen beelden. Tevens te zien achter hun op het podium, te vergelijken met de "Humbug" arena-shows. "duuuduuduuuduuuduuduu" (imitatie riff "Brianstorm"). Ik ga het nu zeggen: "This House Is A Circus" was fenomenaal. Het moment in de vernieuwde solo, waar de laatste naschokjes van "Humbug" nog te horen zijn, was zo'n helden-moment. Je gaat toch niet weglopen bij de climax van je laatste zin van een couplet? Turner deed het, om het publiek te testen. En hij zong na de solo ook niet verder, om welke reden dan ook. De irritante versloming is er weer uit, wat overbleef was een vernieuwde versie wat zonder twijfel de beste uitvoering van het nummer is die ik ze ooit heb horen spelen. Blaast de studio-versie weg.
De hele opening was een van de beste AM live-momenten aller tijden, na al dit geweld van de eerste 2 platen kwam ook "Still Take You Home" er nog achteraan. Alle energie van vroeger is weer terug. Turner gitaar spelend op z'n knieën voor Cookie, geen "Humbug"-stem, maar de puntige levering van het debuut. Veel interactie met het publiek, en niet op een geforceerde cynische manier, maar oprecht lijkend. Er is echt iets veranderd. Toen was het pas tijd voor een post-FWN nummer in de set. "The Chair", een rustpuntje? Mooi niet. Reactie van het publiek was net zo enthousiast als bij de nummers daarvoor. Riff, tekst, yeah-yeah-yeah's, een uitbarsting van euforie. Macarena, wijzend vingertje, "tha knowzzz", het complete pakket. Sinds die avond een live-knaller. De sequentie van de set was foutloos. "Library Pictures", ik hoef niet te vertellen hoe dat nummer het deed in dit publiek. Honderden handen aftellend. Matt die Alex op het verkeerde been zette, waardoor hij de "to get to the moon"-zin nooit heeft kunnen afmaken. "Want to play a little bit of everything tonight for you, Sheffield. A bit of olddd... A bit of newww... This one sounds like THIS." En hoppa, "Teddy Picker", de in 2009 en 2010 zo erg gemiste kneiter in vol ornaat alsof er niets veranderd is. Ok, alleen de langgerekte woorden, de rest was als vanouds. "When there's people like.........", en "Crying Lightning". Een OK song, eerste moment in de hele set waar je al dan niet je concentratie zou kunnen verliezen.
Ja, ook dat ga ik zeggen: "Brick By Brick", een van de leukste momenten van de avond. Plezier spat er van af, de interactie onderling, en live gaat het ze goed af. Sterke vocalen van Matt, stoere song. Refrein is een festival-favoriet, je merkt het gelijk. Antwoord-gezang van het publiek, Alex kon zich uitleven tijdens de solo's en afwijken van de tekst. "I wanna... Exposedddd brick by....". De al vanaf het moment dat ze die voor het eerst live speelde gedoodverfde 2de single "Shalalala" was de inleiding van het net zo sterke middenstuk van de set. Elk gedeelte van de setlist was zorgvuldig gekozen, sowieso op dat gebied was het een van de beste shows die ik ooit van deze band gezien heb. Je kunt merken dat ze tijdens de Amerikaanse tournee in mei alle mogelijkheden secuur hebben uitgeprobeerd en daaruit de perfect set hebben samengesteld. Ik meen het als ik zeg dat ik me pas de volgende dag bedacht dat ze "Ritz" niet speelden, zo perfect was dit.
"Shalala" dus, zelfde recept, iedereen alles meezingen, je kent het ondertussen wel. "Cornerstone", net zo mellow, een nummer wat z'n draai in de set ondertussen gevonden heeft. Het bleef even op dat niveau, "we might just keep it down there at that level for a moment, Sheffield, if you don't mind it too much..." Ik vroeg mij af welk nummer er op die plek zou kunnen passen. Het zou toch niet... "We wanna try an old song... Do you like to hear an old song that we haven't played for a loooong time? Yeah?" Oh-oh... Het zou toch niet... We moeten helpen, in het geval Alex de tekst vergeet, of dat een deal is. Het zou toch n... Fucking "Mardy Bum". Na alle grappen en overdreven giswerk was het moment dan toch echt daar. Rechtstreeks vanaf het couplet. Geen intro. Nick was al weg. Semi-akoestisch. Matt de maat bijhouden. Jamie en Alex, in een bijna melancholische versie. Elk refrein solo gezongen door het publiek. Op de schermen was te zien hoe Alex zichtbaar onder de indruk was. Dat Alex (en niet Jamie!) de solo moest verpesten, merkte niemand. Matt lachte cynisch naar Alex. "I can never get the words right, you sing better than us". Later die avond zou dat nog een keer gebeuren, bij een ander nummer wat ze al een tijdje niet hadden gespeeld, en Alex naar het publiek luisterde om de draad weer op te pakken. Het is niet te omschrijven hoe dit moment was, maar het was speciaal dat ze dit voor ons deden. Eerste keer sinds Lowlands 2006 voor mij. Ik keek even om me heen, en ik zag mensen met tranen in hun ogen. Bwhaha. "Jamie Cook on guitar, ladies and gentlemen!" Alex greep hem vast.
Er was weinig tijd om bij te komen van dit indrukwekkende moment, want Alex beloofde ons in zijn DJ-rol: "And if you liked that one, you are gonna looooove this!". Gelijk door in "Dancefloor", kolkende massa, etc. etc. Voor het eerst sinds jaren dat ik weer een beetje gevoel bij dat nummer had, het klonk weer als Arctic Monkeys die Arctic Monkeys deden. Had ik al gezegd hoe goed de set in elkaar stak? Het enige dipje in de set kwam daarna, met "She's Thunderstorms", daar had ik graag een ander nummer van SIAS voor in de plaats gehoord. Ik weet uit betrouwbare bron dat ze de tweede avond een eventuele wissel met "Reckless Serenade" in gedachten hadden, maar daar alsnog van af hebben geweken op het moment zelf. Maar het was goed zo. En ineens werd daar een speciale gast aangekondigd, over betrouwbare bronnen gesproken. Held John Ashton, die ik tijdens de "Humbug" live-optredens liever zag verdwijnen (slapend op z'n orgel, solo's van Alex spelend), stond eerder die avond bij de FOH, daarna spullen op aan het bouwen op het podium, en nu bijna bij de monitor-geluidsman aan de zijkant van het podium "Pretty Visitors" spelend. En wederom kan ik zeggen: Dit keer viel deze song wel erg lekker. 3de en laatste "Humbug"-song van de avond, perfect. Leuk hoe John Ashton op het podium bleef, maar nu enkel om Alex steeds z'n gitaar aan te geven. Er zat echt aan álles een 'hometown'-sfeer. Dit was het donkere gedeelte van de set, volgend met "If You Were There, Beware" en "Do Me A Favour", je kunt echt niet zonder die nummers in de set. De reden dat ik "That's Where You're Wrong" geen hoogvlieger vind veranderd live niets aan. Eigenlijk is dat exact de reden. Het valt dood, en terwijl élk ander nummer als een gouden oude werd ontvangen, deed deze weinig. We werden bedankt door Alex, echt veel bedankt. En oprecht. Een hele andere Alex op het podium, geanimeerd en op z'n plek. Hij leidde zelfs een collectieve "Oh Sheffield, is wonderful"-chant in, eerder die avond.
Alle voorprogramma's werden bedankt. Crew op het podium, extra gitaar, ik wist wel hoe laat het was. Laatste nummer van de set. Bingo. Voor het eerst in 2011. "I have great pleasure in welcoming back to the stage, it's my hero, Miles fucking Kane." De tent explodeerde. De band speelde een show-opkomstmuziekje. De gebruikelijke chemie tussen de 2, en ze konden maar niet van elkaar afblijven. "Give me a D minor"... Een orgel klonk, onzichtbare John Ashton was ook weer terug bij dit nummer. "Er... On guitar..." Miles speelde de riff, en nu wist echt iedereen dat "505" er aan zat te komen. Voor het eerst dat ik hem hoorde in de FWN-versie. Vlak voor de climax liep Alex rustig het podium af, haalde een peuk, stak 'em op, en brak los met zingen. Die lichtshow... Bij de laatste solo kwam Miles naar Alex toe, die zijn leren jack weer aantrok en opruiende bewegingen maakte die op een luchtgitaar leken, Miles ging op zijn knieën. Daarna zoende Miles Alex als een heilig kind. Denk dat hier geen geheimen meer over bestaan?
Toegift, je kent het principe, een stuwende versie van "When The Sun Goes Down", publieksfavoriet en nummer 1-hit. Die mag toch gewoon niet ontbreken. Alex had weer net zo veel lol met de pauzes als in de Royal Albert Hall vorig jaar, zijn hand steeds hoger houdend als een soort applausmeter. Hij was de song gestart door enkel de akkoorden te spelen, maar de mensen waren nog te druk met joelen om het op te merken. Lichtelijk beledigd spelend, "Oh, I will help you out..." Hij had alleen de eerste zin nodig om het publiek op te starten. Vanaf dat moment kon hij zelfs ophouden met gitaar spelen. De memorabele momenten hielden maar niet op. Alex kon het publiek niet meer bijhouden, en haalde z'n schouders op, waarna hij zelf weer het voortouw nam. Mega hoe er al het hele concert een jong jochie op de schouders van z'n vader (?) zat, met z'n rug steunend op een van de pilaren van de tent, alles meezingend van begin tot eind.
"Fluorescent Adolescent" in de FWN-versie, lang gemist. Er hing een spanning, dit is geen afsluiter. Ze hadden ons alles al gegeven deze avond, maar ik wist het, zij wisten het, het publiek wist het... Ze spelen nog een derde song als afsluiter van de toegift. Op dat moment wist ik wat er ging gebeuren. Of toch niet, ze hebben "Mardy Bum" al gedaan. Of toch... Ik heb er nogal een oor voor om te weten welke nummers ze gaan inzetten, en bij het horen van bepaalde kenmerkende hoge gitaar-tonen als snelle soundcheck kon ik mijn geluk niet op, maar misschien werd het de grootste tegenvaller aller tijden. Alex deed een emotioneel betoog en bedankte het thuispubliek opnieuw. De 5 minuten die daar op volgden zijn onbeschrijfelijk. Je had er bij moeten zijn. Alsof het geen 4 jaar geleden was dat ze hun ultieme klassieker voor het laatst live deden. Een paar keer deed Alex z'n in-ear monitors uit, om de volledige impact van het moment te ervaren, iets wat ik hem ook nog nooit heb zien doen. Hij bleef na de laatste tonen ook het langst op het podium om het publiek te bedanken. Daarna gingen de lichten aan, en eindigde het walhalla voorgoed met E.L.O's "Livin' Thing" door de speakers.
Nog steeds vind ik het behoorlijk bizar dat we al die tijd hebben lopen gissen en raden, en dat ze ons niet één, maar zelfs beide van de onwaarschijnlijke verrassingen gunden. De perfecte show. En fuck, wat mogen we blij zijn dat we ze nog in Paradiso kunnen zien.
Wordt vervolgd.
Probeer het TRV-gehalte te beperken, maar een beetje sfeerverslag er omheen is toch wel noodzakelijk in dit geval... Al sinds ik die donderdagavond Sheffield binnenkwam vanaf Liverpool wist ik dat er dat weekend iets bijzonders ging gebeuren. Het festivalterrein lag er vanzelfsprekend nog erg verlaten bij, maar de bar in mijn hotel, om de hoek bij de Don Valley Bowl, zat al vol met Arctic Monkeys-fans. Via Arno overtuigd om toch maar kennis te maken met de internationale gasten die ik op dat moment alleen nog van username kende, maar die waren door miscommunicatie en door per abuis geannuleerde hotel-reserveringen niet in staat om die avond al een drankje te komen drinken. Dus na een lange dag vol Beatles-gerelateerde gebeurtenissen ben ik al zappend door "The Foot Fist Way" op Channel 4 Film (die kerel die "Chuck the Truck" speelt lijkt echt zo veel op die obsessieve pub-fan uit Ricky Gervais' Extras, kom er nu pas achter dat hij dat niet is) in slaap gevallen.
Afijn, die ochtend fris en fruitig vroeg wakker geworden, en naar het uitgebreide ontbijt gelijk maar even poolshoogte genomen rondom het festivalterrein. Het zal een uurtje of 11 geweest zijn, en bij beide ingangen lagen al fans voor de poort, waar ik een beetje om moest proesten. Even vrienden gemaakt met de ongekend vriendelijke beveiligingsmensen, die mij vertelden dat ik mijn kaarten pas vanaf 17:00 (opening ingang) op kon halen. Eigenlijk was dat helemaal niet zo erg, want ik had mij toch al meer ingesteld op een relaxte festival-ervaring. De Miles Kane-band zonder Miles Kane klonk uit de verte. Op zoek naar de oude en nieuwe vrienden uit het Arctic Monkeys-circuit liep ik naar de ijsbar, waar ik gelijk omhelst werd door wat bekende gezichten: de roemruchte Franse delegatie, ze waren er allemaal. Kennis gemaakt met de Italianen, de Amerikanen, de reguliere Engelsen, het was meteen feest. Zoals je leest waren de fans vanuit heel Europa en zelfs de hele wereld naar Sheffield afgereisd. Die middag flink wat 'pints' gedronken, laten we zeggen dat de sfeer er goed in zat, want dit waren wel gasten waarmee ik de optredens door zou komen. Denk dat dat het moment was dat Arno een keertje meldde dat hij veilig was aangekomen, en al een tijdje in de hotel-lobby aan het wachten was. Was een goed wederzien, en was ook trots dat hij dit keer wat bagage had meegenomen. Piles ontmoet, die z'n kaarten al opgestuurd had gekregen en niet meer naar de 'box office' hoefde.
Zit hier een klein gat in m'n geheugen door omstandigheden, maar na uitgebreid gecheckt te zijn op ID en CreditCard bij het ophalen van de kaarten én bij het binnenkomen op het terrein (ze deden het écht, geen ontkomen aan) betraden we de heilige grond. De organisatie had het goed voor elkaar, poorten gingen onaangekondigd uur eerder open, geen gedrang, alles overzichtelijk, pinapparaten op het terrein, overdadige bediening bij de bier-tentjes, genoeg toiletten. Het was perfect. Behalve dan de 7 pond voor een droge hamburger, maar als je bent komen overvliegen voor de Don Valley Bowl-experience kijk je daar niet meer echt van op. En ook de aankleding van het terrein was echt heel nice, zelfs de hekken hadden een Arctic Monkeys-doek. Volledig ontnuchtert zag ik vanuit de tent hoe de festivalweide langzaam volstroomde, terwijl de eerste bekers alcohol al door de lucht gingen. Relax met Arno, Piles, en de steeds groter wordende internationale groep vanuit achterin de tent gekeken naar de voorprogramma's. De tent die ongeveer een halve Alpha-tent recht van voor had, met aan elke hoek van achter nog 2 schuine gedeeltes vastgeplakt waar net zo veel mensen in konden staan. Hoop dat ik het een beetje helder kan uitleggen, maar mede door deze constructie en het relatief lage podium, kreeg het nog best een 'intieme' vibe.
Het was pas een uur of 18, en de sfeer was al ongekend goed. Plus genoeg ruimte om te pissen, bier te halen, te pissen, bier te halen, te pissen, en dan te besluiten dat die vicieuze cirkel doorbroken moest worden. Mede door deze lome festivalsfeer waar we ons in begaven heb ik niet al te veel meegekregen van Dead Sons, maar weet wel dat de tent er al helemaal klaar voor was. Veel nummers leken op elkaar, maar ze kwamen goed over. Het album van desbetreffende band uit Sheffield wordt geproduceerd door niemand anders dan John Ashton, die ook weer zijn vertrouwde plek achter de 'front-of-house' had ingenomen tijdens de show van dit voorprogramma. We stonden een paar meter van hem af, en kregen een vriendelijke 'thumbs up'. Het leek nog even een lange zit te worden toen The Vaccines steeds hetzelfde liedje speelden, maar wat kon het schelen in deze situatie. Ben ook niet te beroerd om toe te geven dat afsluiter "Nørgaard" ondanks de flauwe grappen op het podium fantastisch was, helaas werken ze blijkbaar in tegenovergestelde richting, en duurt dat nummer dan juist weer net maar 90 seconden. En ik moet zeggen dat het aanwezige publiek compleet uit z'n dak ging tijdens "Blitzkrieg Bop" en "Last Caress".
Gelukkig werd er al gauw ruimte gemaakt door de bekende crew inclusief Big Nige (wat misschien geen verrassing is gezien de connecties) in afwachting van het moment waar ik al tijden naar uitkeek: de show van Miles Kane. Het was nog steeds niet donker, maar je merkte aan alles dat toen de lichten in de tent uitgingen en Kane's (niet te verwarren met...) uitvoering van "Our Man Flint" over de PA schalde dat het tijd was voor het echte werk. Wat een opkomst, en wat een receptie van het publiek. Miles deed z'n pose, armen in de lucht, oorverdovend gejoel, afkeurend kijkend naar de bekers vloeistof die iets te ver richting podium doorschoten. "Good evening Sheffffield!! Here we FUCKING GOOO!" Lennon-ode "Better Left Invisible" zet de toon als geen enkele andere song. Zo stoer, zo veel bravoure, zo zelfverzekerd. Het kon niet meer stuk. Of toch wel, toen al in het intro crew op het podium verscheen, en langzaam de bas van stotterend naar stervend ging, en Miles er nog voor het tweede couplet een einde aan maakte. Vernietigend voor welke artiest dan ook, zeker in het intro. Hele momentum weg. Maar Miles bleef rechtop, gitaar feedback, en roepend: "Ok, we're gonna sort the bass out... And then we're gonna blow the FOOKIN' ROOF OFF!". Miles hield het publiek bezig, wat in afwachting klappend in de maat de spanningsboog in stand wist te houden. En opnieuw: "Ok, here we fucking go, Sheffield!!", waarna de opening alsnog werd afgemaakt. Hij kreeg de energie dubbel terug.
Die gebruikelijke energie die we van hem gewend zijn, wat zelfs "Kingcrawler" vroeg in de set wist goed te maken. Maar de technische problemen waren nog niet voorbij. Het werd de ultieme beproeving, want tijdens "My Fantasy" was het gelijk weer mis. Miles keek benauwd terwijl hij het intro speelde, want zijn gitaar leek verwisseld met die van Jamie (sorry, laatste keer). Bij de korte break tijdens zijn zang in het couplet probeerde hij de schade te beperken en te stemmen, maar tevergeefs. Hij deed z'n instrument af, kreeg 3 woorden ruimte om te klagen bij z'n roadie, en wikkelde daarna de microfoon los van z'n standaard, en croonde zijn weg door de rest van het nummer. "Solo!" (.....) Nu had hij de ruimte om elke "youuuuu" te wijzen naar de dames, wat hij als een buitenkansje aangreep. Wat een baas. Niets meer dan lof over de manier waarop hij omging met deze onaangename verrassing. Het haalde de vaart uit de set, maar het kreeg wel een bijzonder randje op deze manier.
"Rearrange" sloeg in als een bom, de hele tent zong de riff in het intro mee, waar Miles gretig gebruik van maakte door in de pre-chorus weg te lopen van de microfoon, en heel Don Valley Bowl "let it out, let it out" te laten zingen, alleen terugkomend op z'n plek voor elke inleidende "ahhhww". "Quicksand" erachteraan, en hij bewees des te meer waarom hij een van de meest interessante recente acts van de afgelopen tijd is. Nu kon echt niets meer mis gaan. Of toch wel? "Counting Down The Days" kwam, waardoor hij onmiddellijk gestraft werd, en weer een nummer zonder gitaar moest doorbrengen. Het wou maar niet ophouden met het ongeluk. Ergens later kwam zelfs die oude sonic blue Fender Telecaster weer uit de kast, die ik hem echt niet meer heb zien bespelen sinds de zomer van 2008, als ik het goed heb.
De interactie en de daadkracht was inmiddels overgeslagen op het publiek, wat ondertussen in een voetbal-stadion was veranderd. "Yorkshire, Yorkshire, Yorkshire!". Niet dat Miles kon antwoorden of meedoen met dat laatste, maar toch... Mooi rustpuntje in de set bij "Telepathy", waarop hij het semi-akoestische "Colour Of The Trap" opdroeg aan zijn "best mate", Alex Turner. Ik fronste mijn wenkbrauw. Toch, wat een versie, het getuigt van een heleboel overtuigingskracht als je een aangeschoten festival-tent vol met 'Friday lads' geconcentreerd weet te krijgen bij zo'n intiem nummer. Indrukwekkend. Rock and roll-intro, en daarna de eerste tonen van "Come Closer", niemand stond meer op zijn plek. Dit werd weer een meezinger voor het publiek. Hij komt wel echt tot zijn recht op de festivals. "Ahhh, woooh, ahhh, woooh", geen wonder dat het publiek uit volle borst meezong. Gitaar in de lucht, Lennon-schreeuwtjes, dít is een anthem. Hij eindigde in een laatste adrenaline-stoot, want door in "Hey Bulldog", de fenomenale uitvoering van de Beatles-klassieker, en "Inhaler" als afsluiter. Denk dat de tent daarna op een andere plek stond, en het hoofdprogramma moest nog beginnen.
We stonden nog steeds op de mooie overzichtelijke plek achterin de tent, maar aangezien Arno ondertussen wel erg dronken was, besloot ik een plek meer vooraan te veroveren. Ok, een gedeelte van die zin is een leugen, maar het was wel de cue om Arno en Piles mee naar voren te sleuren en toch iets meer van de sfeer mee te krijgen. Het was het totale pakket wat de atmosfeer zo goed maakte, inclusief de goedgekozen pauze-muziekjes, welke allemaal werden meegeschreeuwd. We kwamen tot aan ergens bij de zijkant, wat wederom een overzichtelijk beeld van het podium gaf. Ik zei nog tegen Arno: "A Certain Romance" of (!) "Mardy Bum" lijkt me beetje vergegrepen, maar ze zullen toch wel openen met "The View From The Afternoon". Eigenlijk hadden we een wedje moeten leggen. Toen het buiten echt donker was geworden, gingen ook de lichten in de tent uit, en vanaf dat moment was het gebeurd: Arctic Monkeys zijn terug. Hot Chocolate's "You Sexy Thing" (kom op, écht...?) deed terugdenken aan de opkomst van hun concerten in 2006, en ook dat kon maar één ding betekenen... Alex Turner, in leren jack, en wit AM Don Valley Bowl-shirt: "Let's start from the beginning, shall we...?" Het kon niet missen. Ik klopte Arno op z'n schouders, gebaarde "told ya soooo" en vanaf dat moment was het bekers en ellebogen ontwijken, en zag ik Arno en Piles langzaam verdwijnen.
Om een rare reden heb ik nooit zo veel gehad met "Brianstorm" of "This House Is A Circus" live, maar wat ben ik daar die avond op teruggekomen... Bij eerstgenoemde deed de frontman in het intro z'n armen in de lucht, de security maakte overuren. Lichtshow was weer spot-on. En waren er op de schermen achterin de tent tijdens de voorprogramma's nog normale beelden te zien, vanaf het moment dat AM op het podium stond verdween dat in korrelige zwart-wit split-screen beelden. Tevens te zien achter hun op het podium, te vergelijken met de "Humbug" arena-shows. "duuuduuduuuduuuduuduu" (imitatie riff "Brianstorm"). Ik ga het nu zeggen: "This House Is A Circus" was fenomenaal. Het moment in de vernieuwde solo, waar de laatste naschokjes van "Humbug" nog te horen zijn, was zo'n helden-moment. Je gaat toch niet weglopen bij de climax van je laatste zin van een couplet? Turner deed het, om het publiek te testen. En hij zong na de solo ook niet verder, om welke reden dan ook. De irritante versloming is er weer uit, wat overbleef was een vernieuwde versie wat zonder twijfel de beste uitvoering van het nummer is die ik ze ooit heb horen spelen. Blaast de studio-versie weg.
De hele opening was een van de beste AM live-momenten aller tijden, na al dit geweld van de eerste 2 platen kwam ook "Still Take You Home" er nog achteraan. Alle energie van vroeger is weer terug. Turner gitaar spelend op z'n knieën voor Cookie, geen "Humbug"-stem, maar de puntige levering van het debuut. Veel interactie met het publiek, en niet op een geforceerde cynische manier, maar oprecht lijkend. Er is echt iets veranderd. Toen was het pas tijd voor een post-FWN nummer in de set. "The Chair", een rustpuntje? Mooi niet. Reactie van het publiek was net zo enthousiast als bij de nummers daarvoor. Riff, tekst, yeah-yeah-yeah's, een uitbarsting van euforie. Macarena, wijzend vingertje, "tha knowzzz", het complete pakket. Sinds die avond een live-knaller. De sequentie van de set was foutloos. "Library Pictures", ik hoef niet te vertellen hoe dat nummer het deed in dit publiek. Honderden handen aftellend. Matt die Alex op het verkeerde been zette, waardoor hij de "to get to the moon"-zin nooit heeft kunnen afmaken. "Want to play a little bit of everything tonight for you, Sheffield. A bit of olddd... A bit of newww... This one sounds like THIS." En hoppa, "Teddy Picker", de in 2009 en 2010 zo erg gemiste kneiter in vol ornaat alsof er niets veranderd is. Ok, alleen de langgerekte woorden, de rest was als vanouds. "When there's people like.........", en "Crying Lightning". Een OK song, eerste moment in de hele set waar je al dan niet je concentratie zou kunnen verliezen.
Ja, ook dat ga ik zeggen: "Brick By Brick", een van de leukste momenten van de avond. Plezier spat er van af, de interactie onderling, en live gaat het ze goed af. Sterke vocalen van Matt, stoere song. Refrein is een festival-favoriet, je merkt het gelijk. Antwoord-gezang van het publiek, Alex kon zich uitleven tijdens de solo's en afwijken van de tekst. "I wanna... Exposedddd brick by....". De al vanaf het moment dat ze die voor het eerst live speelde gedoodverfde 2de single "Shalalala" was de inleiding van het net zo sterke middenstuk van de set. Elk gedeelte van de setlist was zorgvuldig gekozen, sowieso op dat gebied was het een van de beste shows die ik ooit van deze band gezien heb. Je kunt merken dat ze tijdens de Amerikaanse tournee in mei alle mogelijkheden secuur hebben uitgeprobeerd en daaruit de perfect set hebben samengesteld. Ik meen het als ik zeg dat ik me pas de volgende dag bedacht dat ze "Ritz" niet speelden, zo perfect was dit.
"Shalala" dus, zelfde recept, iedereen alles meezingen, je kent het ondertussen wel. "Cornerstone", net zo mellow, een nummer wat z'n draai in de set ondertussen gevonden heeft. Het bleef even op dat niveau, "we might just keep it down there at that level for a moment, Sheffield, if you don't mind it too much..." Ik vroeg mij af welk nummer er op die plek zou kunnen passen. Het zou toch niet... "We wanna try an old song... Do you like to hear an old song that we haven't played for a loooong time? Yeah?" Oh-oh... Het zou toch niet... We moeten helpen, in het geval Alex de tekst vergeet, of dat een deal is. Het zou toch n... Fucking "Mardy Bum". Na alle grappen en overdreven giswerk was het moment dan toch echt daar. Rechtstreeks vanaf het couplet. Geen intro. Nick was al weg. Semi-akoestisch. Matt de maat bijhouden. Jamie en Alex, in een bijna melancholische versie. Elk refrein solo gezongen door het publiek. Op de schermen was te zien hoe Alex zichtbaar onder de indruk was. Dat Alex (en niet Jamie!) de solo moest verpesten, merkte niemand. Matt lachte cynisch naar Alex. "I can never get the words right, you sing better than us". Later die avond zou dat nog een keer gebeuren, bij een ander nummer wat ze al een tijdje niet hadden gespeeld, en Alex naar het publiek luisterde om de draad weer op te pakken. Het is niet te omschrijven hoe dit moment was, maar het was speciaal dat ze dit voor ons deden. Eerste keer sinds Lowlands 2006 voor mij. Ik keek even om me heen, en ik zag mensen met tranen in hun ogen. Bwhaha. "Jamie Cook on guitar, ladies and gentlemen!" Alex greep hem vast.
Er was weinig tijd om bij te komen van dit indrukwekkende moment, want Alex beloofde ons in zijn DJ-rol: "And if you liked that one, you are gonna looooove this!". Gelijk door in "Dancefloor", kolkende massa, etc. etc. Voor het eerst sinds jaren dat ik weer een beetje gevoel bij dat nummer had, het klonk weer als Arctic Monkeys die Arctic Monkeys deden. Had ik al gezegd hoe goed de set in elkaar stak? Het enige dipje in de set kwam daarna, met "She's Thunderstorms", daar had ik graag een ander nummer van SIAS voor in de plaats gehoord. Ik weet uit betrouwbare bron dat ze de tweede avond een eventuele wissel met "Reckless Serenade" in gedachten hadden, maar daar alsnog van af hebben geweken op het moment zelf. Maar het was goed zo. En ineens werd daar een speciale gast aangekondigd, over betrouwbare bronnen gesproken. Held John Ashton, die ik tijdens de "Humbug" live-optredens liever zag verdwijnen (slapend op z'n orgel, solo's van Alex spelend), stond eerder die avond bij de FOH, daarna spullen op aan het bouwen op het podium, en nu bijna bij de monitor-geluidsman aan de zijkant van het podium "Pretty Visitors" spelend. En wederom kan ik zeggen: Dit keer viel deze song wel erg lekker. 3de en laatste "Humbug"-song van de avond, perfect. Leuk hoe John Ashton op het podium bleef, maar nu enkel om Alex steeds z'n gitaar aan te geven. Er zat echt aan álles een 'hometown'-sfeer. Dit was het donkere gedeelte van de set, volgend met "If You Were There, Beware" en "Do Me A Favour", je kunt echt niet zonder die nummers in de set. De reden dat ik "That's Where You're Wrong" geen hoogvlieger vind veranderd live niets aan. Eigenlijk is dat exact de reden. Het valt dood, en terwijl élk ander nummer als een gouden oude werd ontvangen, deed deze weinig. We werden bedankt door Alex, echt veel bedankt. En oprecht. Een hele andere Alex op het podium, geanimeerd en op z'n plek. Hij leidde zelfs een collectieve "Oh Sheffield, is wonderful"-chant in, eerder die avond.
Alle voorprogramma's werden bedankt. Crew op het podium, extra gitaar, ik wist wel hoe laat het was. Laatste nummer van de set. Bingo. Voor het eerst in 2011. "I have great pleasure in welcoming back to the stage, it's my hero, Miles fucking Kane." De tent explodeerde. De band speelde een show-opkomstmuziekje. De gebruikelijke chemie tussen de 2, en ze konden maar niet van elkaar afblijven. "Give me a D minor"... Een orgel klonk, onzichtbare John Ashton was ook weer terug bij dit nummer. "Er... On guitar..." Miles speelde de riff, en nu wist echt iedereen dat "505" er aan zat te komen. Voor het eerst dat ik hem hoorde in de FWN-versie. Vlak voor de climax liep Alex rustig het podium af, haalde een peuk, stak 'em op, en brak los met zingen. Die lichtshow... Bij de laatste solo kwam Miles naar Alex toe, die zijn leren jack weer aantrok en opruiende bewegingen maakte die op een luchtgitaar leken, Miles ging op zijn knieën. Daarna zoende Miles Alex als een heilig kind. Denk dat hier geen geheimen meer over bestaan?
Toegift, je kent het principe, een stuwende versie van "When The Sun Goes Down", publieksfavoriet en nummer 1-hit. Die mag toch gewoon niet ontbreken. Alex had weer net zo veel lol met de pauzes als in de Royal Albert Hall vorig jaar, zijn hand steeds hoger houdend als een soort applausmeter. Hij was de song gestart door enkel de akkoorden te spelen, maar de mensen waren nog te druk met joelen om het op te merken. Lichtelijk beledigd spelend, "Oh, I will help you out..." Hij had alleen de eerste zin nodig om het publiek op te starten. Vanaf dat moment kon hij zelfs ophouden met gitaar spelen. De memorabele momenten hielden maar niet op. Alex kon het publiek niet meer bijhouden, en haalde z'n schouders op, waarna hij zelf weer het voortouw nam. Mega hoe er al het hele concert een jong jochie op de schouders van z'n vader (?) zat, met z'n rug steunend op een van de pilaren van de tent, alles meezingend van begin tot eind.
"Fluorescent Adolescent" in de FWN-versie, lang gemist. Er hing een spanning, dit is geen afsluiter. Ze hadden ons alles al gegeven deze avond, maar ik wist het, zij wisten het, het publiek wist het... Ze spelen nog een derde song als afsluiter van de toegift. Op dat moment wist ik wat er ging gebeuren. Of toch niet, ze hebben "Mardy Bum" al gedaan. Of toch... Ik heb er nogal een oor voor om te weten welke nummers ze gaan inzetten, en bij het horen van bepaalde kenmerkende hoge gitaar-tonen als snelle soundcheck kon ik mijn geluk niet op, maar misschien werd het de grootste tegenvaller aller tijden. Alex deed een emotioneel betoog en bedankte het thuispubliek opnieuw. De 5 minuten die daar op volgden zijn onbeschrijfelijk. Je had er bij moeten zijn. Alsof het geen 4 jaar geleden was dat ze hun ultieme klassieker voor het laatst live deden. Een paar keer deed Alex z'n in-ear monitors uit, om de volledige impact van het moment te ervaren, iets wat ik hem ook nog nooit heb zien doen. Hij bleef na de laatste tonen ook het langst op het podium om het publiek te bedanken. Daarna gingen de lichten aan, en eindigde het walhalla voorgoed met E.L.O's "Livin' Thing" door de speakers.
Nog steeds vind ik het behoorlijk bizar dat we al die tijd hebben lopen gissen en raden, en dat ze ons niet één, maar zelfs beide van de onwaarschijnlijke verrassingen gunden. De perfecte show. En fuck, wat mogen we blij zijn dat we ze nog in Paradiso kunnen zien.
Wordt vervolgd.
Erg goed verslag inderdaad! Wil nog wel even zeggen dat ik persoonlijk vond dat That's Where You're Wrong even goed als alle andere SIAS nummers werd ontvangen.. Op de "climax stukjes" werd even hard losgegaan als bijvoorbeeld de climax bij Do Me A Favour.
En A Certain Romance, ja.. Alhoewel ik de melancholische versie van Mardy Bum echt mooi vond, was A Certain Romance toch wel hét hoogtepunt. Allicht het beste nummer dat ik ooit live heb gezien. Stond de tweede avond wat meer vanachter dan de eerste avond maar bij de start van de encore zei de kerel bij wie ik stond tegen me dat we maar wat naar voor moesten gaan en ach, voor die laatste paar nummers wou ik ook nog wel even alles geven. En opeens sta ik nog voor A Certain Romance start op de tweede rij - het is nog steeds een raadsel hoe ik daar terecht kwam. Ze zetten het nummer in en er was inderdaad gedurende vijf minuten een letterlijke onbeschrijfbare sfeer. Je had er bij moeten zijn. Het gebeurt zelden dat ik het fijn vind dat er verscheidene schoenen in mijn gezicht vliegen (door crowdsurfers) maar nu voegde het gewoon echt iets toe. Er was gewoon een super atmosfeer die ik de eerste avond nét niet had meegemaakt omdat ik teveel naar achter stond maar zo helemaal van voor.. Wauw. Ondanks het feit dat je elkaar uiteraard superhard zit te duwen zit je toch met elkaar te ehh dansen (ik had opeens verscheidene vreemden hun hand vast en zat in een of andere vage "cirkel" te dansen, en dan heb ik het nog niet over alle mensen die het nodig vonden om heel de tijd mijn haar aan te raken
) alsof je elkaar al jaren kent. Dat is iets wat enkel ACR teweeg kan brengen! (als je dit leest zul je misschien denken: "Pff, dat ik heb ik al wel vaker meegemaakt!" maar da's gewoon omdat het zo lastig uit te leggen is). Beter dan deze vijf minuten wordt het nooit vrees ik.
En A Certain Romance, ja.. Alhoewel ik de melancholische versie van Mardy Bum echt mooi vond, was A Certain Romance toch wel hét hoogtepunt. Allicht het beste nummer dat ik ooit live heb gezien. Stond de tweede avond wat meer vanachter dan de eerste avond maar bij de start van de encore zei de kerel bij wie ik stond tegen me dat we maar wat naar voor moesten gaan en ach, voor die laatste paar nummers wou ik ook nog wel even alles geven. En opeens sta ik nog voor A Certain Romance start op de tweede rij - het is nog steeds een raadsel hoe ik daar terecht kwam. Ze zetten het nummer in en er was inderdaad gedurende vijf minuten een letterlijke onbeschrijfbare sfeer. Je had er bij moeten zijn. Het gebeurt zelden dat ik het fijn vind dat er verscheidene schoenen in mijn gezicht vliegen (door crowdsurfers) maar nu voegde het gewoon echt iets toe. Er was gewoon een super atmosfeer die ik de eerste avond nét niet had meegemaakt omdat ik teveel naar achter stond maar zo helemaal van voor.. Wauw. Ondanks het feit dat je elkaar uiteraard superhard zit te duwen zit je toch met elkaar te ehh dansen (ik had opeens verscheidene vreemden hun hand vast en zat in een of andere vage "cirkel" te dansen, en dan heb ik het nog niet over alle mensen die het nodig vonden om heel de tijd mijn haar aan te raken
) alsof je elkaar al jaren kent. Dat is iets wat enkel ACR teweeg kan brengen! (als je dit leest zul je misschien denken: "Pff, dat ik heb ik al wel vaker meegemaakt!" maar da's gewoon omdat het zo lastig uit te leggen is). Beter dan deze vijf minuten wordt het nooit vrees ik.
By hook or by crook, I'll be last in this book.
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |