Ik heb lang geleden (1998) in Iran gebackpackt. Mijn visumaanvraag is eerst 2x afgewezen omdat ze toen alleen transit visa gaven aan mensen die solo reisden en ik gewoon een rondje van 3 weken wou maken. Uiteindelijk een visum kunnen regelen via een Iraanse dame in NL die groepsreizen organiseerde. Zij was dan wel verantwoordelijk voor mij als ik iets stouts deed tijdens mijn solo reis dus ik kreeg een hoop instructies mee.
Het was wel een interessante reis. Iran is een prachtig land en ik ben toen amper andere toeristen tegen gekomen. Echt bizar om in je eentje Persepolis te verkennen terwijl dat één van de grote archeologische sites in de wereld is.
Meest memorabel was een bezoek aan de shrine aan Mashad. Ik mocht het complex niet in omdat het vrijdag was. Op alle andere dagen zou het geen probleem zijn. Maar het was mijn laatste dag daar dus ik had geen keuze. De bewaking heeft nog helemaal voor mij hun baas thuis opgebeld om speciale toestemming te vragen, maar zonder succes. Toen ben er omheen gelopen en via de andere kant naar binnen gesneakt!
. Het was wel indrukwekkend, mensen die huilen bij die shrine e.d.
Ook tof was dat ik in Jazd een Iraanse jongen tegenkwam en we op zijn motorfiets door de nauwe straatjes van Jazd zijn gescheurd. Daarna nog bij hem thuis samen met z'n pa kebab gegeten. Allemaal belangeloos trouwens. Die jongen sprak goed Engels en was gewoon nieuwsgierig naar westerlingen.
Overal gooien ze mint in het eten! Meestal krijg je er zo'n hele berg mint bij wat je ook bestelt.
En inderdaad super aardige mensen. In Qum ("mullah city") zat ik aan de rand van de straat te kijken naar wat er allemaal gebeurde. Er zat een man naast me en die kocht een kop thee bij zo'n thee verkoper en gaf die met een vriendelijke glimlach maar zonder een woord te zeggen aan mij (hij kon geen Engels) en liep weer door. Hij wou gewoon even belangeloos zijn vriendschap laten blijken.
Ook lachen: tijdens een busreis door bergen in de woestijn kapte de bus er opeens mee tijdens het beklimmen van een steile helling. Toen probeerde de chauffeur de motor weer te starten door de bus vol met mensen achteruit naar beneden te laten rollen
. Zonder succes trouwens, dus dat was wachten tot de volgende bus langs kwam.
Het is jammer dat ik in die jaren nog geen dagboek bijhield want ik ben veel vergeten...