Bevallingsverhalen deel 13

Wat ontroerend Bj, moet er bijna van huilen. Ben ook wel een beetje jaloers wat kunnen bevallingen toch verschillen van elkaar.

(disclaimer vooraf: hij is lang)


Al vanaf 18 weken zit er in mijn linkerbeen iets bekneld. Het been doet eigenlijk constant zeer en ik kan er niet goed op staan. Ook mijn bekken is weer erg wiebelig en dus draag ik vanaf week 30 constant mijn bekkenband. Zo lukt het me om tot week 37 redelijk mobiel te blijven. Omdat ik de vorige keer ruim over tijd ging en ook nog een valse start had, deze keer al vroeg met de vk’s besproken dat ik niet wilde wachten tot de 41 weken. Voor de 40 weken willen de vk’s niets doen, tenzij ik niet meer van de parkeerplaats naar de praktijk kan strompelen (zo’n 50 meter). Dat punt bereik ik uiteindelijk met 39 weken. De dienstdoende (een invalster) ziet dat ik er echt doorheen zit en wil me dat weekend best komen strippen. Dat mag ze uiteindelijk niet omdat ze me dan niet kunnen doorsturen naar het ziekenhuis.
Maandag ben ik 40 weken en 2 dagen, die avond op controle. Twee hele centimeters ontsluiting en ik word gestript. Dat levert uiteindelijk anderhalf uur buikweeën op die verdwijnen zodra ik op mijn rug moet gaan liggen. Teleurgesteld gaan we slapen en de ochtend erna melden we ons in het ziekenhuis. Daar wordt de beslissing snel genomen, de dag erna word ik ingeleid.
Die woensdag melden we ons fris en fruitig om half 8 in het ziekenhuis. Ik ben zo blij dat er een einde gaat komen aan de pijn en het ongemak, dat ik gewoon vrolijk het ziekenhuis in loop. We melden ons, ik krijg een ctg en we wachten op de vk. Die controleert, nog steeds 2 cm, en net als ze de vliezen wil breken, breken die ergens hoog spontaan. We mogen 3 kwartier wachten op spontane actie, daarna gaat het infuus aan. Uiteindelijk sluiten ze rond 9 uur het infuus aan. De dosering wordt heel langzaam opgevoerd, vanwege de weeënstorm van de vorige keer. We zijn relaxt, ik voel eigenlijk niets en liggen te grappen over situaties op de parkeerplaats buiten. Rond 11 uur krijg ik een raar drukgevoel. Ik heb dan inmiddels wel weeën, helaas alleen in mijn rug. Controle door de vk. Met moeite is er drie centimeter van te maken. Het drukgevoel komt van mijn blaas, ik moet gaan plassen.
Die volle blaas blijkt het een en ander tegengehouden te hebben. Hierna barst het echt los, rugweeën en beenweeën. Die in mijn benen zijn het sterkst in mijn slechte been en dus kan ik er niets mee. Rond half 1 heb ik nog steeds 3 cm. Het doet nu echt zeer, ik hang aan het bed en de infuuspaal om tegendruk aan mijn been te geven. De keus is snel gemaakt, ik wil de ruggenprik. Ik moet nog drie kwartier wachten tot ik naar de ok kan voor de prik. Liggend op de smalle brancard kan ik precies mijn voeten afzetten tegen de rand van de brancard. Tijdens het zetten van de prik leunt een verpleegkundige vol op mijn benen en dan zit de prik er al vrij snel in. Al bij de tweede wee die daarna komt voel ik de pijn wegzakken. Mijn hele linkerbeen blijft verkrampen, dat voel ik nog wel, maar de pijn is weg. Na een half uurtje komt weer dat drukgevoel opzetten.
Het is inmiddels half vier. Dienstwissel, een nieuwe vk. Ze controleert, weer maar 3 cm. Het drukgevoel komt van de wederom volle blaas. Dat wordt dus een katheter. En maar goed ook er blijkt een ruime liter in mijn blaas te zitten. Ik ben inmiddels compleet relaxt, lig lekker op mijn zij, bel met mijn moeder en sms mijn zusje. Op een gegeven moment zeg ik tegen mijn man dat ik nu toch gewoon even moet poepen. Verpleegkundige wordt gebeld en als ze binnenkomt zeg ik nog tis geen persdrang. De verpleegkundige gaat op de stoel naast me zitten en begint een gesprek. Ik moet wel zuchten, voel ook nog steeds mijn been en maak dan de opmerking dat ik eigenlijk alleen wat pijn aan mijn baarmoedermond voel, ik herken het van de waterecho. Dan staat de verpleegkundige op en zegt dat ze een vk gaat halen en anders de gyn. Of de camera’s klaar liggen. Ik verklaar haar voor gek, ik heb pas 3 cm, dit kan niet. Ze komt terug met de vk, ik moet draaien op mijn rug, maak me nog druk om de katheter (waar is dat ding?) en dan toucheert de vk in een wee. Auw! Zo, zegt ze, dat was het laatste randje, je mag persen. Ik snap er niets van, voel ook geen persdrang, maar als mijn man zegt dat ie haar ziet, geloof ik het wel. Persen valt vies tegen als je ruggenprik nog vol openstaat en je dus de persweeën niet voelt. Ergens in perswee 4 gaat het niet meer, ik krijg em niet meer vooruit. Ze knipt in en ik pak em zelf aan. Met, net als zijn broer, een handje naast zijn hoofd. Dat heeft meneer er ineens naast gelegd, bij het toucheren was er niets te voelen. Als ik vraag hoe laat het is denk ik dat iedereen zich vergist. Het is pas 16.39. Ik ben in minder dan een uur van 3 cm naar bevallen gegaan en heb maar 9 minuten geperst. Tinus lijkt kleiner dan zijn broer, maar blijkt precies even zwaar, maar is wel langer. Ook nu weer heb ik een zware placenta, weer geluk, want de placenta zelf is er niet best aan toe.
Ik moet drie uur blijven, Tinus is misselijk en spuugt wat, ik word gehecht en zodra de verdoving is uitgewerkt mag ik kijken of ik kan plassen. Pas als dat lukt mag ik weg. Dus ik laat flink wat vocht aanrukken en eet ondertussen ook nog een warme maaltijd. Als ik denk dat ik moet plassen probeer ik voorzichtig of ik kan staan. En dan blijkt de beknelling weg te zijn, de pijn in mijn been die er bijna een half jaar was, is weg. Snel even plassen en dan op weg naar huis. Heerlijk. Zo kan het dus ook.

BJ, wat een snelle bevalling weer. Had je nu wel meer het gevoel er controle over te hebben?

Bij al die verhalen van jullie dames krijg ik tranen in mn ogen, ook nu weer mefke.
Klinkt als best heftig, zo lang niks en dan ineens in een uur alles

Jemig Mef; dat is ineens erg snel gegaan bij jou zeg!! mooi geschreven ook...

en ik heb heel lang het gevoel gehad controle te hebben over de situatie, ondanks de weeenstorm. Eigenlijk alleen de laatste persweeen voordat ik daadwerkelijk mocht persen niet, voelde dat ze ging komen en heel even kreeg ik dat gevoel van paniek over me, het gevoel van; o jee, nu gaat het echt gebeuren, kan ik het nog wel etc etc. En enorm misselijk... dat duurde een minuut ofzo, en toen herpakte ik mezelf. Draaide ik van mijn zij op mijn rug, want ik voelde dat het nu ging gebeuren, en toen was ze er dus ook zo...Heel bijzonder.

Merkte wel dat ik me veel meer op mijn gemak voelde in mijn eigen omgeving en daardoor ook beter in mezelf kon keren tijdens de weeen, en op mijn gevoel/ intuitie af kon gaan. En achteraf voelt dat heel erg goed.

Ok, here goes. Mijn bevallingsverhaal wat tijdens het schrijven een zwangerschaps- en bevallingsverhaal werd.
Een beetje laat, maar ik kon het niet eerder. 't is een beetje lang geworden.

Op zaterdag 29 augustus 2009 deed ik een zwangerschapstest: Zwanger! Mijn uitgerekende datum is 07-05-2010.

Ik meld me aan voor een 3D-echo onderzoek in een ziekenhuis in de buurt. Tussen de 6e en de 12 week van de zwangerschap krijg ik elke week een echo. Bij de 1e echo krijg ik meteen een kloppend hartje te zien! Ik sms naar D.: 'We hebben een knipper!!!'

Rond de 8e week heb ik mijn eerste afspraak bij de verloskundige. Alles ziet er nog steeds prima uit!

Het is mijn eerste zwangerschap en dus is alles nog nieuw voor me. Ik ben erg moe en regelmatig misselijk maar van wat ik zo om me heen hoor en zie is dat heel normaal.

Rond de 12 week doe ik de combinatietest. De uitslag daarvan geeft geen redenen tot verder onderzoek. Ondanks dat ik niet in een risicocategorie val ben ik toch opgelucht.

Op 16-12-2010 heb ik de SEO. Het is nu 8 weken geleden dat ik voor het laatst een echo heb gehad. Soms voel ik hele kleine plopjes onderin mijn buik; dat moet het kindje zijn!
Ik ben zenuwachtig voor de SEO; het is natuurlijk geen pretecho. Ik hoop ook het geslacht van het kindje te weten te komen. Vanaf het begin van de zwangerschap dacht ik dat het een jongetje zou zijn maar de laatste twee weken droom ik steeds over een meisje!

De SEO gaat goed maar de verloskundige kan niet alles goed zien omdat het kindje helemaal opgefrommeld in een hoekje ligt. Er wordt wat gepord; ik moet even springen en een stukje gaan lopen. Als ik weer terug ben is het kindje nog niet gedraaid. Het opperhoofd van de praktijk wordt erbij gehaald; hij probeert nog even het kindje in beweging te krijgen maar op wat nijdige trappen na gebeurt er niks.
Hij is het wel met de 1e verloskundige eens; het is een meisje! D. en ik worden papa en mama van een meisje! Een dóchter!

Mijn bloeddruk etc. zijn allemaal prima in orde. Ik moet af en toe nog wel overgeven maar niet zoveel dat er reden tot zorg is.

Een week later, op 23-12-2010, gaan we voor de SEO deel 2. Het kindje is nu gedraaid en de rest van het onderzoek kan gedaan worden. Het ziet er allemaal prima uit! Alle organen zijn aangelegd en lijken te werken, het kindje groeit netjes binnen de curves, er is voldoende vruchtwater, kortom: Helemaal goed!

Echo-foto:

Wij gaan dolgelukkig de feestdagen in!

Op 19-01-2010 heb ik weer een afspraak bij de verloskundige:

quote:

Op woensdag 20 januari 2010 09:42 schreef Keshet het volgende:
Egopost.

Gisteren mocht ik weer naar de verloskundige voor de routine-checkup. Bloeddruk etc was goed. Was wel weer wat afgevallen, maar dat was volgens haar geen probleem.
Toen ik zei dat ik 10kg afvallen toch echt wel wat veel vond en dat ik ook nog maar nauwelijks een buik heb ging ze een groeiecho maken.
3 weken groeiachterstand bij 24+5 viel niet echt meer binnen de marges.
Ik mocht meteen door naar het ziekenhuis voor een echo bij de gynaecoloog. Die constateerde hetzelfde helaas. Wel is het kindje lekker actief etc.,dat is positief!
Nu word ik doorgestuurd naar een ander ziekenhuis voor een nog uitgebreider onderzoek; ik word vandaag gebeld wanneer ik daar terechtkan.
Deze week mag ik iig niks meer doen. Dat is echt een perfecte timing; ik ga zaterdag verhuizen.

Ik ben ongerust.

Twee dagen later, op donderdag 21 januari 2010 kan ik in het volgende ziekenhuis terecht:

quote:

Op vrijdag 22 januari 2010 20:08 schreef Keshet het volgende:
_{Ik heb het allemaal even moeten laten bezinken voordat ik het wilde posten.}

Gistermiddag ben ik naar het andere ziekenhuis geweest voor verder onderzoek. Toen ik daar aankwam bleek er geen afspraak ingepland te staan... Gelukkig hebben ze dat snel gefixt en werd er een gynaecoloog opgetrommeld. Hij moest uit het Kinderziekenhuis komen maar gelukkig was hij er een kwartiertje later al.

Toen hij er was mochten we meteen door de onderzoekskamer in. Eerst waren er wat opstartproblemen met de pc maar daar heb ik hem mee kunnen helpen. Tsja, je bent IT'er of niet he.
De onderzoeksresultaten uit het vorige ziekenhuis werden doorgenomen. Wat hem opviel was dat alle meetresultaten prima in verhouding waren dus de eerste logische vraag was of ik 100% zeker ben van mijn zwangerschapstermijn. Helaas, dat ben ik. Dat wordt ook bevestigd door de echo's die van week 6 t/m 12 zijn gemaakt toen ik meedeed aan een onderzoek.
Vervolgens startte hij met de echo. Het eerste wat het kindje deed was vól uithalen naar het echo-ding wat op je buik wordt gezet. De reactie: 'Zo, er zit in ieder geval leven in!'

Het kindje ligt nog steeds in dezelfde, toch wel wat vreemde, dubbelgeklapte houding als tijdens de 20 weken echo. Dit kan wijzen op te weinig spierspanning in het lijfje. De felle, gerichte schoppen die het kindje geven spreken dat dan weer tegen.
De groeiachterstand van 3 weken (op een termijn van 25 weken) werd ook door deze gynaecoloog weer bevestigd. Wel is het kindje nog gegroeid ten opzichte van afgelopen dinsdag! Alle organen etc. lijken in orde maar helaas kon dat door de houding van het kindje niet zo goed bekeken worden als dat de gynaecoloog zou willen.
Mijn placenta is prima. Ik heb voldoende vruchtwater. De navelstreng is niet 100% ok maar dat verklaart de groeiachterstand niet. Ook de werk en verhuizing gerelateerde stress en drukte kunnen niet een dergelijke impact op de groei hebben.

Kortom, alle voorwaarden om het kindje goed te laten groeien zijn aanwezig maar de groeiachterstand is een feit en is daardoor zorgwekkend.
Er is nu een vervolgplan opgesteld. Aankomende maandag heb ik een vruchtwaterpunctie. Dinsdag weer een echo om te kijken of het kindje nog gegroeid is ten opzichte van gisteren, om naar de houding te kijken en om hopelijk alle organen te kunnen beoordelen.
Woensdagavond krijg ik de uitslag van alle onderzoeken, ook de vruchtwaterpunctie, al!

Here comes the nasty part.
Er zijn 3 (eigenlijk 4) mogelijke scenario's aldus de gynaecoloog.

1. Ik heb een infectie opgelopen waar ik zelf nauwelijks iets van gemerkt heb maar wat wel flinke impact op het kindje heeft. Info.
2. Het kindje heeft een chromosale afwijking. In het gunstigste geval is dit het Down-syndroom. Nou heb ik een combinatietest laten doen in het begin van de zwangerschap. De uitslag was dat de kans daarop vrijwel nihil is. Het kindje vertoont op dit moment ook geen kenmerken van het Down-symdroom. De gynaecoloog sluit deze optie dan ook vrijwel uit.
Dan blijven de andere chromosale afwijkingen over. Dit zijn dan de 'niet met het leven verenigbare afwijkingen' zoals ze dat zo fijn kunnen omschrijven. Kortom; het kindje heeft dan gewoon geen kans.
3. Er wordt geen oorzaak voor de groeiachterstand gevonden. Dit is natuurlijk de meest gunstige optie mits het kindje wel blijft groeien en de achterstand niet veel groter wordt. Op een voldragen zwangerschap is een achterstand van een week of drie niet zo'n ramp. Mocht het deze optie worden dan wordt ik vanaf donderdag opgenomen omdat de kans dat het kindje eerder komt ontzettend groot is. Komt het niet eerder, dan nog moet ik blijven zodat het kindje en ik gemonitord kunnen worden.

Het kindje weegt nu zo'n 450 gram. Als er geen afwijking gevonden wordt dan moeten we hopen dat ze zo lang mogelijk wil blijven zitten, pas vanaf 500 gram maakt ze een kans om uberhaubt te overleven; bij die 500 gram vechten de artsen er voor.
Als er geen afwijking wordt gevonden kan het natuurlijk ook zo zijn dat ze toch ineens een groeispurt maakt, zeker bij 100% bedrust, en dat er uiteindelijk paniek om niks is geweest.

't was ontzettend kut om de ouders en schoonouders op de hoogte te brengen. Voor mijn ouders is het het eerste kleinkind, voor mijn schoonouders de 13e maar de klap kwam bij beiden even hard aan.

We zouden morgen gaan verhuizen maar dat hebben we uitgesteld. De huur is toch nog niet opgezegd en het nieuwe huis staat er ook nog wel als wij er aan toe zijn!

Dus ja, nu is het afwachten tot de uitslagen binnen zijn. Ik ben zelf eigenlijk best rustig en nuchter op het moment. Ik heb samen met mijn lief keihard gehuild toen we thuis waren en de belronde er op hadden zitten.
Ik was zo kapot dat ik ook gewoon heerlijk geslapen heb, voor het eerst in weken eigenlijk.

Wij hopen dat er geen oorzaak is voor de groeiachterstand en dat 'ons Teigetje' een eerlijke kans maakt op een gezonde toekomst.
Als we woensdag een slechte uitslag krijgen is dat vroeg genoeg om in paniek te raken en boos te worden om dit 'onrecht'en om plannen te maken voor die vervolgstappen.
Tot die tijd heeft dat gewoon geen zin, we weten eigenlijk net zo weinig als afgelopen dinsdag, en al die negatieve energie zal de groei al helemaal niet ten goede komen.
Dat neemt niet weg dat ik me bij vlagen gewoon ontzettend kut voel... (en als de dood ben voor die vruchtwaterpunctie.)

Na de afspraak kan ik meteen bloed laten prikken. De gyn trommelt iemand van het lab op zodat ik er niet speciaal voor terug hoefde te komen.

In het weekend bezoeken we onze ouders en schoonouders. Ze wonen 100 kilometer bij ons vandaan, dus we rijden zo'n 400 kilometer dit weekend.
Ik wil per sé naar ze toe. Even mondeling alles toelichten en ze gewoon even zien. Ik ben bang dat het nog wel even duurt voor we er weer heen gaan.

Op maandag 25-01-2010 heb ik de vruchtwaterpunctie. D. zou er foto's van maken maar hij trok het niet zo goed meer toen hij de, toch wel erg lange, naald mijn buik in zag gaan. De punctie is me heel erg meegevallen; de betrokkenen in het ziekenhuis hebben me ook goed gerust kunnen stellen.
De rest van deze dag hang ik een beetje lamlendig op de bank; je mag eigenlijk ook niet meer dan dat na een vruchtwaterpunctie.

Op dinsdag 26-01-2010 heb ik aan het einde van de dag een uitgebreide echo:

quote:

Op dinsdag 26 januari 2010 16:23 schreef Keshet het volgende:
Er lijkt groei te zijn en zelfs na 2 uur echo-en kon de arts geen afwijkingen vinden!
Go go Teigetje!

Fatsoenlijke update volgt als ik thuis ben.

Tijdens de echo zijn er geen afwijkingen gevonden. Morgen krijgen we de uitslag van het bloedonderzoek en de punctie; we zweven nu echt tussen hoop en angst.
De afgelopen weken hebben we al ontzettend veel met elkaar gepraat (nog meer dan normaal ) maar nu weten we van geen ophouden. We praten de hele nacht; elk denkbaar scenario passeert de revue. Soms zijn we ook een tijdje stil...alles is eigenlijk al wel gezegd.
Morgen zullen we het weten: Krijgt ons meisje een kans of heeft ze nooit een kans gehad.
We nemen nemen ook een definitieve beslissing over de naam van ons kindje. Ik vind het belangrijk dat ze nu een naam heeft; dat ze niet meer 'het kindje' is.
Haar naam schrijf ik op een briefje en doe ik in mijn portemonnee. Ik kan niet verklaren waarom maar het voelt goed.

De woensdag kruipt voorbij. We sluiten ons op in de woonkamer; tussen de verhuisdozen. Ik draai de hele dag muziek die ik mooi vind en kijk een beetje TV. We krijgen SMSjes met sterktewensen van mensen die op de hoogte zijn.
Van de gyn hebben we te horen gekregen dat we niet voor 13.30 gebeld worden maar dat het ook wel half 5 kan worden. Om vijf voor half 2 gaat de telefoon. Mijn hart slaat letterlijk een paar slagen over; dit is het dan, het vonnis voor ons kindje.
Het blijkt m'n schoonmoeder te zijn, die wilde ons nog even een keertje extra succes wensen. Ik bedank haar supersnel en hang nog sneller op.
De hele middag hangen we een beetje rond; we durven zelfs bijna niet naar het toilet te gaan; zo bang zijn we om een telefoontje te missen.

Om 16.45 trek ik het niet meer en bel ik zelf naar de poli. Die blijkt maar tot half 5 telefonisch bereikbaar te zijn. Ik huil van frustratie en angst; moet ik nou nog een nacht van onzekerheid in?

Ik begin maar met het bereiden van het avondeten; ik wil even mijn gedachten proberen te verzetten.

Om 17.15 gaat mijn mobiele telefoon. 't is de gynaecoloog!!! Niet 'onze' gyn maar een andere.
De uitslagen zijn goed! Geen infectie en geen chromosomale afwijkingen! Ik ben zó ontzettend blij!
Ik vraag haar wat de volgende stappen zullen zijn. Ze zegt dat we over een half uur in het Kinderziekenhuis verwacht worden voor een gesprek met een gynaecoloog en een neonatoloog.
Ik zeg dat we dat niet gaan redden; de avondspits is begonnen en het is slecht weer. Ze antwoordt dat dat niks uitmaakt; we worden verwacht en kunnen gewoon komen wanneer we er aan toe zijn. We ronden het gesprek vrolijk en gespannen af.

D. en ik huilen even samen uit. Wat een opluchting! Wat een spanning!
We gooien het halfgare avondeten de vuilnisbak in en stappen de auto in. Onderweg bellen we onze ouders en post ik nog even snel op FOK!:

quote:

Op woensdag 27 januari 2010 17:41 schreef Keshet het volgende:
Goed nieuws! Er is geen chromosale afwijking! -insert heul veul blije smileys die ik vanaf m'n telefoon niet weet te vinden-

Ben nu onderweg naar het ziekenhuis, we hebben vanavond al een gesprek met de kinderartsen over hoe nu verder!

* Keshet stuitert door de auto van blijdschap en stress!

We hebben een intens gesprek in het ziekenhuis:

quote:

Op donderdag 28 januari 2010 08:01 schreef Keshet het volgende:
Ik had je wel gemist Ymme! Kom je je vandaag wat eerder melden?

Een voor alle stickertjes van gisteren!

Hoe hebben de andere dikbuikkies geslapen?

Gisteren was het voor ons een emotionele rollercoaster. De goede uitslag van de vruchtwaterpunctie ( ) gevolgd door meteen weer naar het ziekenhuis gaan voor gesprekken met de neonatoloog en de gyn.
Een fijn gesprek gehad waarin de mogelijke scenario's in de nabije toekomst geschetst zijn.
Ons Teigetje maakt een goede kans!

Vanaf vandaag krijg ik spuiten om de baby te laten 'rijpen'. Die hebben 48 uur nodig om volledig in te werken. Blijft Teigetje iig tot dan zitten dan ziet het traject er zwaar maar wel enigszins rooskleurig uit.
Vanaf vandaag of morgen ( Yay voor alle onzekerheid ) wordt ik opgenomen in het Kinderziekenhuis. Er wordt dan twee maal per dag een CTG gemaakt om te kijken hoe het met de kleine gaat. Gaat het goed dan gebeurt er niks. Gaat het niet goed dan wordt ze gehaald met een keizersnede. De overlevingskansen zijn bij deze termijn, morgen 26 weken, niet slecht maar de kans op complicaties is natuurlijk wel ontzettend groot. We zijn er echt nog lang niet.

Wat ze vaak zien in dit soort gevallen is: groeiachterstand (check) > verslechtering van de 'flow' in de navelstreng (check) > kindje krijgt het benauwd in de buik. Van dit laatste is op dit moment geen sprake maar dat kan natuurlijk per minuut veranderen.

Wat ik wel cool vond om te horen gisteren is dat het 100% zeker weten een meisje is (Lang leve de chromosomen!) en dat ze daardoor een betere kans heeft! Er is dus bewijs voor het feit dat we het sterkere geslacht zijn, hihi.

Voor mij persoonlijk is dit een hele onwerkelijke periode. Ik ga niet meehelpen met verhuizen. Ik ga niet samen met mijn lief voor het eerst in ons nieuwe huis slapen. Hij gaat (met een hoop hulp natuurlijk) de verhuizing regelen en zonder mij in het nieuwe huis slapen.
We gaan niet samen de babykamer inrichten, dat gaat 'ie alleen doen.
Ik had me het hele zwanger-zijn-gebeuren eerlijk gezegd iets leuker voorgesteld dan dit.

Ik ga natuurlijk wel ontzettend delegeren vanuit mijn ziekenhuisbedje en gewoon alles online uitzoeken c.q. bestellen. Die hormomonster-award is voor mij!

Ik weet niet of ik internet heb in 't ziekenhuis maar gelukkig heb ik een iPhone ( ) dus voorlopig zijn jullie nog niet van me af!

Het gesprek met de gyn en neonatoloog is zwaar. Er wordt heel duidelijk uitgelegd wat de volgende stappen zullen zijn, welke kansen het kindje heeft bij bepaalde scenario's, hoever ze zullen gaan met behandelen, etc. etc.
Ook het eventuele toekomstbeeld van het kindje is geschetst; de vele complicaties die premature kindjes direct en op latere leeftijd laten zien zijn besproken.
Het komt er op neer dat de artsen haar, bij actief ingrijpen, een overlevingskans van zo'n 50% geven mits ze inderdaad boven de 500 gram is en ik de longrijpingsspuiten op tijd zou krijg.
Er is ook aangegeven dat we niet verplicht zijn om iets te doen. We kunnen ook naar huis gaan en over bijvoorbeeld 2 weken terug komen voor een volgende echo; om te kijken hoe het dan gaat.
Het was een heel intens, heel moeilijk en heel menselijk gesprek.

We spreken af dat we de volgende ochtend weer terug komen. We kunnen alles een nacht laten bezinken, met elkaar bespreken en de volgende dag het gesprek voortzetten met nog een andere gynaecoloog en neonatoloog erbij.

Net voor we naar huis gingen vraag ik gynaecoloog wat ik zou voelen als het kindje in vannacht mijn buik overlijdt. Zijn antwoord is dat ik daar waarschijnlijk niks van zou voelen.

D. en ik hebben de hele nacht bijna niet geslapen. We hebben alle opties uitgebreid besproken; met familie en onze beste vrienden gesproken en de rest van de tijd zitten Googlen.

De volgende ochtend, donderdag 28 januari 2010 bel ik mijn moeder. Zij wordt die dag 60 en ook mijn zus is jarig.

Om 10 uur worden we in het ziekenhuis verwacht voor het vervolggesprek.
Ik wil weten of we ook nog terug kunnen komen op beslissingen die we in de komende uren en dagen moeten gaan nemen. Ik wil ons kindje koste wat kost nodeloos lijden besparen. De artsen geven aan dat we, binnen ethische grenzen, er altijd op terug kunnen komen en dat dat ook voor hun geldt.
Tijdens het gesprek geven wij aan er ook 100% voor te willen gaan, met als uitgangspunt een menswaardig bestaan voor ons kindje. Ons meisje!
De artsen bevestigen nogmaals er ook 100% voor te willen gaan en geven aan onze 'samenwerking' tot nu toe heel prettig te vinden. Eerlijk en open communiceren, dat is wat we allemaal willen en moeten. Ook over leven en dood.

Na het gesprek krijg ik de 1e longrijpingsspuit. De rest van de dag breng ik door met het maken van to-do lijstjes voor D.; we moeten immers ook nog verhuizen.
Ik pak een tas in met spullen voor in het ziekenhuis. Ik zet ook nog wat films, series en CD's op mijn laptop.

Op vrijdag 29 januari meld ik me om 11 uur voor de 2e longrijpingsspuit. Vandaag ben ik precies 26 weken zwanger. Als de 2e spuit erin zit wordt het definitief. Als de CTG's nu slecht worden gaat er actief ingegrepen worden.

Na de spuit gaan D. en ik nog even naar buiten. Ik hoop dat het nog zo'n 14 weken zal duren voor ik weer buiten kom.
Na een half uurtje gaan we weer naar binnen. Ik word opgenomen in het ziekenhuis en krijg een bed toegewezen.

Elke dag krijg ik 2 CTG's. Ze duren ontzettend lang; ze krijgen 't kindje steeds niet goed te pakken. Wel zijn de CTG's steeds in orde!
Mijn buik is inmiddels blauw van het geduw en gepor tijdens alle onderzoeken. Ik klaag er niet over; ik ben veel te bang dat er besloten wordt om nog maar 1 CTG per dag te maken.

In het ziekenhuis liggen vind ik vreselijk. Ik lig op een kamer met 3 anderen. Er wordt mij regelmatig gevraagd wat ik daar precies doe als er weer een nieuwe kamergenoot komt...Ik heb totaal geen buik en lig maar een beetje te liggen.
De anderen worden stuk voor stuk ingeleid; ik ben dus steeds live getuige van het begin van bevallingen.
Slapen doe ik nauwelijks; er is er altijd wel een aan het snurken of zeuren.
De verpleging probeert me een inslaapmiddel te geven. Ik weiger resoluut; ik ben bang dat het kindje er wat van meekrijgt en zwakker wordt. De verpleging stelt me gerust maar respecteert mijn standpunt. We sluiten een compromis; ik krijg oordopjes. We zijn het er over eens dat die het kindje niet kunnen schaden.
Ik lees veel, ik kijk wat series en ondertussen praat ik in gedachten veel met het kindje. Ik vertel haar hoeveel ik van haar hou, nu en altijd. Ik vertel haar over haar papa en mama, haar verdere familie, onze vrienden en onze toekomstdromen. Ik vertel haar dat zíj degene is die de baas is over haar leven. Ik vraag haar om ons een teken te geven als het in de toekomst te veel voor haar wordt. Ik krijg een gigantische schop tegen mijn hand nadat ik de vraag gesteld heb. Ik zie het als een teken; wij snappen elkaar, mijn dochter en ik.

Op zondag komt mijn gyn naar me toe met de vraag of ik eventueel bereid ben om maandag weer naar huis te gaan als de CTG in orde is. Ik zou dan twee keer per dag langs moeten komen voor een CTG.
Dat is wat mij betreft geen enkel probleem! We kletsen nog even verder over mijn laptop; hij is een Apple fanboy. D:

Op maandag 1 februari 2010 wordt er 's ochtends een CTG gemaakt. Die is wat slechter dan die van de dagen ervoor maar nog steeds prima.
's middags ga ik naar huis. Ik bel wat mensen op, even bijpraten, even een blik buiten mijn wereldje werpen.
We eten 's avonds soep uit blik, krentenbollen met kaas en een fruitsalade; we zijn vergeten om boodschappen te doen en er is niks anders in huis.
Om 9 uur 's avonds meld ik me weer in het ziekenhuis. Tijdens het maken van de CTG moet ik hoesten en tegelijkertijd daalt de hartslag van het kindje naar 30. Er komen allerlei mensen in paniek aangerend maar als ze zien dat ik een hoestbui heb zijn ze gerustgesteld.
Na de hoestbui is de hartslag ook weer helemaal ok. Conclusie: Meetfoutje door het hoesten.
Daarna daalt de hartslag nog een paar keer keer maar niet meer zo dramatisch.
Rond 11 uur 's avonds mag ik naar huis. De verpleging zegt dat ik de volgende dag uit mag slapen; ik hoef er pas om 11 uur weer te zijn. Er is wat plaatsgebrek en dit komt ze beter uit.

Die nacht slaap ik als een blok. Voor het eerst in weken kom ik echt tot rust.
De volgende ochtend word ik om 8 uur wakker. Het kindje beweegt normaal maar ik heb een paniekgevoel; er klopt iets niet.
Ik bel naar het ziekenhuis en ik mag meteen komen. De arts zegt: 'Als jij denkt dat er iets niet klopt dan is dat zo.' We kleden ons snel aan en stappen in de auto. Ik heb nog niet ontbeten en heb een drinkontbijtje in mijn tas gegooid. Ik rammel van de honger maar drink hem niet op; ik ben misselijk van de zenuwen.
Het is rotweer en we komen in de file te staan. Rond half 10 zijn we in het ziekenhuis en ik word op een eenpersoonskamertje aan de CTG gelegd. Die ziet er prima uit. Ik ben een beetje gerustgesteld maar heb toch nog het gevoel dat er iets niet klopt.
Net voor ik van de CTG afgehaald wordt daalt de hartslag van het kindje naar 30. Even later stijgt 't weer naar een normale waarde.
Dit gaat zo een paar keer door maar gelukkig komt de hartslag steeds terug. De gynaecoloog komt langs voor overleg. Hij vertelt dat ik vanmiddag of morgenochtend een keizersnede ga krijgen.
D. en ik zagen het al aankomen maar schrikken toch. Dit is ineens wel heel definitief.

Dan daalt de hartslag ineens naar 30 en vervolgens naar 20. Het CTG-ding wordt op een andere plek op mijn buik gezet. Het resultaat blijft hetzelfde. Even later stijgt de hartslag weer naar een normale waarde en blijft daar ook.
Ik mag van de gynaecoloog niet meer naar huis, wat ik ook logisch vind.

Even later word ik met bed en al naar een onderzoekskamer gereden; de gynaecoloog wil een echo maken om te kijken hoe het er van binnen uitziet.
Als de echokop erop staat en als de gyn op een paar knopjes drukt zie ik meteen dat het niet meer ok gaat; de flow in de navelstreng is minimaal.
De gyn roept zijn collega erbij. D. en ik kijken elkaar aan. Collega's erbij roepen is een slecht teken weten we inmiddels.
De collega-gynaecoloog komt binnen, kijkt naar het scherm bij zijn collega, pakt de echokop en begint te echoën.
Ik ontplof en schreeuw dat hij gvd wel het fatsoen mag hebben om zich even voor te stellen; ik ben geen baarmoeder op pootjes!
Hij schrikt van mijn actie stelt zich helemaal beduusd aan me voor. Ik ben ook een beetje van mezelf geschrokken en krijg de slappe lach van de zenuwen.
De collega-gyn vraagt of er CF in de familie zit; het kindje lijkt een CF-buikje te hebben. Ik vertel dat er geen CF bekend is in de familie. Hij vraagt er er dan misschien darmafwijkingen geconstateerd zijn; het buikje van het kindje ziet er vreemd bol uit.
De andere gynaecoloog en ik ontkennen dit; er is niks geconstateerd tijdens alle echo's en er is ook niks uit de vruchtwaterpunctie gekomen.
Tijdens de echo wordt er geconstateerd dat de flow in de navelstreng inderdaad hard achteruit gaat en dat het kindje het moeilijk begint te krijgen. Ik moet vanaf nu non-stop aan de CTG.
Er is een plekje voor me gereserveerd op de OK voor 8 uur morgenochtend. Dit geeft ons de tijd om familie en vrienden in te lichten als we dat willen en om een aantal praktische zaken, zoals een uitvaartverzekering, te regelen.

Om half 1 lig ik weer op mijn eenpersoonskamertje. Daar mag ik gelukkig blijven tot de keizersnede.
Ik word aangesloten op de CTG. Inmiddels heb ik echt ontzettende honger. De verpleegster die me aansluit hoort dit en gaat boterhammetjes voor ons halen.
Als de verpleegster terugkomt daalt de hartslag van het kindje weer, nu naar 50. Ditmaal duurt het echt lang voordat de hartslag weer iets omhoog gaat. Even later zakt de hartslag naar rond de 30.
De verpleegster schreeuwt naar haar collega's dat de gyn gehaald moet worden. Ik geef een harde por in mijn buik en roep en denk 'Kom op! Nog even volhouden!'

De gynaecoloog komt binnen rennen en zegt dat ik nú naar de OK ga. Hij rent meteen door naar de OK om zichzelf voor te bereiden. Het is nu 13.00 uur.
Ik doe meteen mijn sieraden af en mijn kleren worden van mijn lichaam geknipt. Ik roep tegen D. dat hij zijn brood naar binnen moet proppen; het duurt waarschijnlijk wel weer even voordat hij mag eten en hij zal de energie nodig hebben.
Als mijn kleren weg zijn wordt er een deken over me heen gegooid en word ik richting de OK gereden.
Ik bedenk me dat ons fototoestel nog in de auto ligt en vraag aan D. om 't snel te gaan halen. De verpleegster die aan het voeteneind van mijn bed loopt zegt dat D. geen tijd meer heeft om heen en weer te lopen. Gelukkig is er een fototoestel aanwezig op de afdeling. Ze zegt dat zij persoonlijk ervoor zal zorgen dat er foto's gemaakt gaan worden.

Ik moet even wachten in de ontvangstruimte voor de OK. Ze moeten de OK nog voorbereiden op mijn komst. D. wordt meegenomen om zich om te kleden.
De anesthesist komt langs om de opties te bespreken. Hij wil een volledige narcose, ik niet. Ik wil bij bewustzijn zijn als mijn dochter geboren gaat worden. Als ze vlak na de bevalling overlijdt wil ik haar vast kunnen houden en bij haar zijn.
De anesthesist begrijpt mijn standpunt en gaat akkoord met een ruggenprik. Hij geeft aan dat hij 1 keer prikt en als het niet goed gaat dat het dan toch volledige narcose wordt. Daar heb ik begrip voor; er is geen tijd voor meerdere keren prikken.

Er ligt een andere vrouw in de ontvangstruimte. Ze spreekt Engels met de verpleging maar ze is volgens mij Frans. Ze is aan het vertellen over International Pancakeday.
Ik moet er in mezelf een beetje om gniffelen. Als ons kindje dan zoveel te vroeg geboren moet worden dan is dit eigenlijk ook wel een prima dag. Pannenkoeken zijn mijn favoriet, dan moet geboren worden op International Pancakeday toch wel een goed teken zijn.

Later heb ik er wat meer over opgezocht: 'The Catholic holiday of Candlemas, on 2 February, is a feast to commemorate the purification of the Virgin Mary and the presentation of baby Jesus. In France, this holiday is called la Chandeleur, Fête de la Lumière,* or jour des crêpes.' http://french.about.com/od/culture/a/chandeleur.htm

Even later mag ik naar de OK. Ik krijg een korte uitleg over wat er gaat gebeuren. Er wordt me gevraagd of het goed is als een arts-assistent de keizersnede uitvoert. Ik vraag of ze het vaker heeft gedaan. Ze beantwoordt de vraag bevestigend. Ik vraag aan de gyneacoloog of zij het net zo goed kan als hij. Hij zegt dat dat zo is en dat hij er bovenop blijft staan. Van mij mag ze de operatie doen.
De ruggenprik wordt voorbereid. Doordat ik geen buik heb kan ik heel ver vooroverbuigen. Ik dwing mezelf om te ontspannen; ik moet en zal die ruggenprik krijgen. De verdoving voor de prik wordt gezet; die voel ik nauwelijks. De ruggenprik zelf is even een raar gevoel maar dat is zo voorbij.
Ik moet nu gaan liggen en even wachten tot de prik goed werkt. We krijgen een seintje dat het team neonatologen klaarstaat. Ze komen zich even voorstellen ook aan me, ze hebben gehoord dat ik dat prettig vind.
De werking van de prik wordt getest. Ik kan mijn voeten nog bewegen en voel alles wat er aan mijn buik gebeurt en dus hij wordt wat hoger gezet. Dit herhaalt zich een paar keer. Als ik met een van de mensen om mij aan het praten ben voel ik ineens iets scherps prikken in mijn buik. Ik roep dat het zeer doet. De anesthesist is verbaasd; ik zou nu echt niks meer moeten kunnen voelen; dit was een test om te kijken of ik niet dacht dat ik pijn voelde, uit angst voor de pijn. De prik wordt nog wat hoger gezet. Even later wordt me gevraagd of ik mijn voeten nog kan bewegen. Ik merk dat ik dat nog wel kan maar zeg dat 't me echt niet meer lukt. De anesthesist zegt dat hij daar blij om is; als ik ze nu nog wel zou kunnen bewegen zou ik een volledige narcose krijgen.
Dat zag ik al een beetje aankomen en daarom hield ik mijn mond.
D. mag nu ook de OK op. Hij ziet er niet uit in zijn operatiepak en op zijn Crocs! Hij kust me en zegt dat ik het kan, dat we het samen gaan kunnen. Wij drietjes. Ik leg de hand van D. en mijn hand op mijn buik en vraag ons meisje om nog heel even vol te houden. Nog heel even, dan kunnen de dokters haar helpen. Ik herinner haar aan onze afspraak; zij beslist.

De gynaecoloog zegt dat ik maar flink in D.'s hand moet knijpen als ik het spannend vind. Hij zegt ook dat ze gaan beginnen.
Ik ben als de dood dat de ruggenprik niet goed werkt en dat ik het snijden ga voelen maar gelukkig werkt hij wel goed.
Ik vraag om een spiegel zodat ik mee kan kijken maar die wordt geweigerd. Ik leg me er bij neer; ik kan mijn energie nu beter besteden aan andere dingen.
Mijn buik wordt opengesneden. Ik voel geen pijn en haal opgelucht adem. Van de spanning bijt ik heel hard in mijn vingers; dit heb ik zelf niet eens door.
Ik voel wat geduw en getrek en hoor de gyn zeggen dat ze nu bij de baarmoeder zijn. Ik voel handen wroeten in mijn buik. Het duurt me te lang en ik vraag of het goed gaat. Ik hoor de arts-assistent zeggen dat ze het kindje niet kan vinden. Ik vraag me in stilte af of ze haar diploma's tegelijkertijd met haar veterstrikdiploma gekregen heeft maar hou mijn mond.
Even later hoor ik de gyn schreeuwen dat het kindje er NU uit moet en dat ze op moet schieten! Ik begin in paniek te raken en D. zit apathisch naar mijn hand in de zijne te staren en mompelt 'Schiet op! Schiet op!'
Een paar seconden later voel ik dat het gewroet stopt en dat de handen uit mijn buik gaan. Ik hoor een soort gemiew, eerst zacht en dan iets krachtiger. Ik roep 'Ze leeft! Hoor dan! Ze LEEFT!'
De gyn beaamt dit. Hij tilt haar omhoog maar ik kan haar net niet zien.
D. en ik kijken elkaar aan, we zijn zo ontzettend blij. We zijn papa en mama!
De gyn probeert de spanning te breken en zegt: 'Ik had gelijk, het is een meisje!' Hij Hij vraagt ons hoe ze gaat heten. Ik zeg: 'Emma. Haar naam is Emma.' en begin te huilen.
Ze wordt meteen overgedragen aan het team neonatologen.
De gyn zegt tegen de anderen in de ruimte dat het nu twee over half twee is. De anestesist zegt dat hij E. een mooie, sterke naam vind en dat hij de naam geweldig vindt passen bij het mooie, sterke meisje wat hij net geboren heeft zien worden.
Ik zeg tegen D. dat hij meteen achter E. aan moet. Ik zie de twijfel op zijn gezicht; hij wil mij niet zo achterlaten maar hij wil ook zo ontzettend graag naar zijn dochter. Ik zeg hem dat ik me wel red, dat hij zich daar geen zorgen over moet maken. Ik vertel hem dat onze dochter hem nu harder nodig heeft dan ik. Hij gaat naar haar toe.

De gyn vertelt dat ze me nu gaat sluiten. Hij zegt tegen me dat E. kleiner leek dan hij van tevoren gedacht had; hij denkt dat ze het kleinste kindje is dat hij levend geboren heeft zien wordenmaar dat ze er sterk uitziet.

Vanuit de andere kamer hoor ik allerlei mensen allerlei kreten roepen. Ik denk bij mezelf dat zolang ze roepen en praten ze blijkbaar druk zijn en dat ik dat een goed teken vindt.
Ik vraag de gyn of hij nog lang bezig is; ik wil naar mijn dochter; ik wil haar zien, aanraken en vertellen dat ik haar moeder ben.
Hij vertelt dat ze zo ongeveer een half uur bezig zullen zijn en dat ik daarna naar de verkoeverkamer ga, dan naar de afdeling en als ik het aankan daarna eventueel nog naar E. op de IC.
Ik ben er even stil van; dat gaat nog uren duren!
Ik zeg tegen dat gyn dat hij 't dan maar een beetje sneller moet doen; ik wil naar mijn dochter. Hij zegt dat dat niet gaat lukken maar dat E. langs mij gereden zal worden als ze door het andere team gestabiliseerd is.
Even later zegt hij dat als ik niet stop met het wiebelen van mijn voeten dat alle hechtingen scheef zullen zitten. De anesthesist is een beetje geïrriteerd; ik had gezegd dat ik mijn voeten niet kon bewegen. .

Even later komt D. mijn kant opgerend. Hij kijkt naar mijn buik die nog open ligt en ik zie hem lijkbleek worden. Hij vertelt me dat het goed gaat met E., dat hij haar aangeraakt heeft en dat ze zo langsgereden zal worden en dat hij snel weer naar haar teruggaat.

Na een paar minuten komt er een hele groep artsen aan. Ze lopen allemaal om een transportcouveuse heen. De couveuse met E. erin! Ze stoppen naast me en zeggen dat ik haar even gedag mag zeggen.
De lampen van de OK weerspiegelen in de couveuse, ik mag niet omhoogkomen en kan dus alleen maar mijn hoofd draaien. Ik zeg dat ik E. niet zie liggen. Ze laten de couveuse iets zakken. Ze vragen me nu of ik nu wel iets zie. Ik zie een piepklein gestreept mutsje en een streepje huid. Ik strek mijn hand uit en de neonatoloog begeleidt mijn hand de couveuse in. Ik aai het mutsje en probeer haar gezichtje aan te raken maar voor ik de kans heb om E.'s huid aan te raken of wat te zeggen tegen E. wordt er gezegd dat ze verder moeten.
Mijn hand wordt weggehaald en daar gaat ze... D. gaat er weer achteraan.

De arts-assistent gaat verder met sluiten. De gyn komt naast me zitten en probeert me te troosten. Hij ziet dat mijn hand bloedt en vraagt hoe dat komt. Ik heb geen flauw idee; ik had nog niks gemerkt. De tandafdrukken maken een hoop duidelijk; ik heb iets te hard in mijn hand gebeten. Hij hecht mijn hand.
Als alles klaar is ga ik naar de verkoeverkamer. Ik krijg uitleg over de morfinepomp waar ik op aangesloten ben. Ik sla er niks van op behalve 't stukje dat ik mezelf geen overdosis kan geven.
Iedere paar minuten komt er iemand vragen hoe het gaat en dan roep ik steeds heel enthousiast dat 't prima gaat en dat ik nu echt wel naar de afdeling kan. Ondertussen tril ik bijna mijn bed uit van de spanning en de kou. Ik krijg een paar extra dekens en er wordt een soort stofzuigerslang onder de dekens geschoven waar warme lucht uitkomt.
D. komt na een tijdje binnenlopen. E. is op de IC, ze wordt nu aangesloten op de apparatuur daar. D. zegt dat hij verdwaald was tussen de IC en de OK, dat hij daar aangekomen hoorde dat ik in de verkoeverkamer lag maar dat hij nu de weg weet en dat hij vaker langskomt met updates.
Na drie kwartier gelooft de verpleging me als ik zeg dat het prima gaat en de verpleging op de afdeling waar ik kom te liggen wordt gebeld. Het duurt drie kwartier voor ze er zijn! Iedere paar minuten vraag ik waar ze blijven; ik wil weg, ik wil naar E.!

Als de verpleging er is zeg ik dat ik niet naar mijn kamer wil maar naar de IC. Dat gaat volgens hun niet; ze hebben nog niet het sein gekregen dat ik daar welkom ben en mijn komst is nog niet aangekondigd.
Op de verpleegafdeling wordt ik geïnstalleerd op een vierpersoonskamer. Ik krijg wat te drinken maar mag nog niks eten. Ik blijf pushen om naar E. gebracht te worden. Uiteindelijk pak ik mijn telefoon en bel ik D. Ik vraag hem om een rolstoel te pakken bij de ingang, ik wil gvd NU naar mijn kind. Ik trek mijn infusen eruit en probeer overeind te komen. Dit lukt niet; ik kan helemaal niks.
De verpleging schrikt en probeert me te kalmeren. Pas na de belofte dat ik na het prikken van nieuwe infusen naar E. mag kalmeer ik.
D. is inmiddels op mijn kamer gearriveerd; hij was eerst naar de verkoeverkamer gegaan maar daar bleek ik al weg te zijn.
Hij vertelt me dat E. heel mooi en heel klein is. Ze is nu aangesloten op alle apparatuur op de IC maar ze wordt nog niet beademd.
Ik krijg intussen nieuwe infusen.
Het is kwart voor 5 als ik naar de IC wordt gereden. Daar aangekomen blijkt er nog een moeder in een bed te zijn; er moet flink geschoven worden om mij er ook tussen te proppen.
Om iets over vijf ben ik dan eindelijk bij E.. De verpleging daar probeert me voor te bereiden op wat ik ga zien. Ik luister niet echt; ik kijk alleen maar naar 't hoekje waar ik D. bij een couveuse zie zitten. Ook ben ik een beetje stoned van de morfine.
Eindelijk ben ik dan bij mijn meisje, mijn dochter! De deurtjes van de couveuse gaan open, mijn bed gaat omhoog en de couveuse iets omlaag. Ik kan haar nu eindelijk een beetje zien en heel, heel voorzichtig aanraken. Ik fluister 'E., hier is mama!' en dan doet ze 1 oogje een beetje open. <3

Foto:

Na een poosje maak ik kennis met de arts die aanwezig is en met de verpleegkundigen. Ze vertellen hoe het met E. gaat. Ze heeft een goede start gehad met een Apgar-score van 5/8/8. Ze is nu stabiel maar dat kan ieder moment veranderen; de tijd zal het leren.
Ik krijg ook een korte uitleg over de afdeling en de regeltjes aldaar. Ik vind het allemaal best; ik heb mijn hand op E. liggen en kan alleen maar naar haar kijken.

Na een uur komt de verpleging van mijn afdeling me weer halen. E. is stabiel en ik heb rust nodig. Ik ben ook echt kapot en laat me terugbrengen naar mijn kamer.
Ik vraag D. om onze ouders te bellen. Hij belt eerst mijn moeder. Hij vertelt dat onze dochter geboren is en dat ze een, naar omstandigheden, goede start heeft gemaakt. Mijn moeder is helemaal flabbergasted en zegt alleen maar. 'O. Ooooo! Oh.' D. beëindigt het gesprek. Ik zeg dat hij nog een keer moet bellen, hij is vergeten te vertellen hoe ze heet! We moeten er samen even om lachen. Hij belt terug en vertelt mijn moeder hoe haar 1e kleinkind heet. Ze zegt dat ze het een mooie naam vindt en hangt pardoes weer op.
Daarna belt D. naar zijn ouders. Hij krijgt zijn moeder aan de telefoon en zegt: 'Mam! Ze is geboren!' Zijn moeder reageert met: 'Maar dat kan helemaal niet!' Gelukkig kan hij vertellen dat de geboorte goed is gegaan en dat ze nu stabiel is.
Daarna belt D. naar mijn vader. Hij is in het buitenland en de verbinding is heel slecht. Ook hij schrikt van het nieuws maar hij is tegelijkertijd ook trots. Hij is de eerste die ons feliciteert met de geboorte van onze dochter; het meisje dat hem Opa maakt.

Na het bellen krijg ik een boterhammetje. Mijn 1e maaltijd in 24 uur.
D. neemt daarna afscheid van me; hij gaat nog even bij E. kijken en daarna naar huis. Ik hoor later van de verpleging dat hij er 2 uur gezeten heeft, al die tijd afwisselend tussen heel zachtjes fluisterend en in in stilte vol verwondering kijkend.

De verpleegster die tijdens de keizersnede foto's heeft gemaakt komt een afgedrukte foto brengen voor op mijn nachtkastje. Ik vind het een nare foto; E. ligt daar naar adem te happen. Ik sms D met de vraag of hij volgende dag, als hij er aan toe komt, een van de foto's die hij met zijn telefoon heeft gemaakt mee wil nemen.

Ik begin pijn te krijgen en maak flink misbruik van de morfinepomp. Ik val snel in slaap maar schrik net zo snel weer wakker. Ik bel de verpleging en vraag ze om naar de IC te bellen om te vragen hoe het gaat. De verpleegster komt een paar minuutjes later vertellen hoe het gaat. Geen nieuws, ze is stabiel. Goed nieuws dus!
Ik val weer en slaap en wordt een tijdje later weer wakker. Ik bel weer naar de verpleging met de vraag of ze willen bellen om te vragen hoe het met E. gaat. Dit gaat eigenlijk de hele nacht zo door. Pas om 5 uur 's ochtends bedenk ik dat ik ook zelf zou kunnen bellen naar de IC.

De volgende ochtend ga ik douchen en daarna in de rolstoel naar de IC om bij E. te kunnen zijn. De komende 4 maanden zullen zo gaan. Wakker worden, naar het ziekenhuis bellen om te vragen hoe de nacht geweest is, douchen en op naar E.. Onze dochter!

Het meisje dat mij moeder maakte, het meisje dat D. vader maakte, het meisje dat ons volkomen gelukkig maakte!

Lieve Keshet. wat heb je het ontzettend puur geschreven, ik zit hier serieus te huilen.
Heb destijds ontzettend meegeleefd met teigetje (was ten slotte zelf bijna uitgerekend) en iedere keer als je foto's post moet ik ook weer denken aan die foto van haar in dat "boterhamzakje".
Geweldige klein vechtertje, heerlijk danoontjemonster.

Wat mooi dat je dit hebt gedeeld.


(Ik moest heel hard lachen om je "ik ben geen baarmoeder op pootjes"opmerking.)

Hier ook janken, altijd als ik lees over uit de buik getild, dan schiet ik meteen vol... Zo'n bijzonder moment....

Wat intens verteld en beschreven, en een groot wonder dat het nu zo'n sprankelend mupke is!

Keshet, wat heb je het allemaal mooi verwoord!! Geen heisa, gewoon puur zoals het is. Ik was hier in OUD nog niet actief toen dit allemaal speelde, dus ik heb nu gelijk de full story gelezen. Huilend in bed. Bedankt dat je dit hebt willen delen! Respect!!

och Keshet van A tot Z gelezen, gelachen en gehuild. Wat heb je dat mooi opgeschreven.
Jullie prachtige dochter, wat heeft ze het goed gedaan. En jullie ook.
Kan haast niet anders dan dat Emma nu het hele team aan gynaecologen en neonatologen om haar vingertjes windt <3

En Emma heeft toch maar mooi de stoerste foto's van de klas als ze strakjes babyfoto's mogen showen.

2-2 is een prachtige dag om geboren te worden zei je een jaar later over mijn dochter. Gelukkig maar. Jullie zijn stoeren, alledrie!

Lieverd, wat mooi en ontroerend opgeschreven, wat ontzettend heftig was die tijd, wat was Emma'tje klein en wat zijn jullie alledrie sterk geweest

Nu wil ik jou en je Teigetje nóg grager snel zien!

*pinkt een traantje weg van dit verhaal*

Poeh eh Keshet.. Ik dacht ff lezen, kan toch niet slapen... Jeetje wat een verhaal en wat heb je het puur opgeschreven

* Nirak snuit neus nog een keer en pinkt traan weg

E is echt sterk gebleken, wat een mooi en bijzonder meisje hebben jullie

quote:

Op zaterdag 17 september 2011 03:54 schreef Nirak het volgende:
Poeh eh Keshet.. Ik dacht ff lezen, kan toch niet slapen... Jeetje wat een verhaal en wat heb je het puur opgeschreven

* Nirak snuit neus nog een keer en pinkt traan weg

E is echt sterk gebleken, wat een mooi en bijzonder meisje hebben jullie

Wat Nirak zegt, ben er helemaal stil en emotioneel van, vooral als ik bedenk dat min kindje nu al langer in mijn buik zit dan jouw Emma heeft gedaan. Wat ontzettend bijzonder wat de medici tegenwoordig kunnen en kijk hoe goed het nu met Emma gaat! Klein vechtertje.

Hilarische opmerking over die baarmoeder maar wat een emotioneel verhaal. Mooi.

Keshet, prachtig geschreven!
Ik moest hierom huilen:

quote:

Eindelijk ben ik dan bij mijn meisje, mijn dochter! De deurtjes van de couveuse gaan open, mijn bed gaat omhoog en de couveuse iets omlaag. Ik kan haar nu eindelijk een beetje zien en heel, heel voorzichtig aanraken. Ik fluister 'E., hier is mama!' en dan doet ze 1 oogje een beetje open. <3

Jouw strijd om je meisje te mogen zien, zo mooi, zo óér. En die foto, wat klein! Ik heb nog nooit zo'n kleintje gezien.

ik zit echt met tranen in mijn ogen... zo bijzonder jou verhaal..bedankt voor het delen!

Ik heb respect voor degenen die het helemaal gelezen hebbebn, 't is een wat lang verhaal geworden!

Dank voor alle lieve reacties!

Juud, het moment dat ze uit mijn buik getild werd vond ik mooi en tegelijkertijd vreselijk. Ze had er nog 14 weken moeten blijven... Het idee dat je kindje het na 26 weken zwangerschap beter gaat hebben buiten je buik dan erin is heel, heel erg rot.

Jullie zijn lief!

Keshet
Wat bijzonder dat je dit zo uitgebreid met ons wil delen. Ik heb natuurlijk van A tot Z zitten janken. Jullie bikkeltje doet het zo goed! En jullie zelf zijn ook echt bikkels. Want poehee wat onvoorstelbaar heftig wat jullie hebben meegemaakt.

Ik was lurker op het moment dat dit alles gebeurde. R en ik hebben in stilte toen enorm met jullie meegeleefd. We hebben stiekem een traantje gelaten toen je de foto's postte van Emmaatje die naar huis ging.

Gewoon een hele dikke voor jullie.
En bedankt voor het delen van jullie verhaal.

quote:

Op zaterdag 17 september 2011 09:26 schreef Asyniur het volgende:
Keshet, prachtig geschreven!
Ik moest hierom huilen:

[..]

Ik dus ook, precies t zelfde moment.

Pff en wat een verhaal is t toch keshet. Jullie kleine vechtertje
Ik heb alles wel meegekregen, maar toch een hoop niet opgeslagen.
Maar wat een bijzonder verhaal is t.

quote:

Op zaterdag 17 september 2011 09:44 schreef Keshet het volgende:
Ik heb respect voor degenen die het helemaal gelezen hebbebn, 't is een wat lang verhaal geworden!

Het was niet moeilijk om je hele verhaal te lezen, zo prachtig beschreven, wow!

Inderdaad, helemaal niet moeilijk. Ik heb het ook vannacht gelezen, maar had niet de puf en coördinatie om wat te tikken. Supermooi omschreven en inderdaad respect voor hoe jullie het allemaal hebben gedaan! En ze doet t ook nog eens zo goed, grote E.

Keshet, wat een prachtig geschreven, ontroerend en intens verhaal. ik voelde jullie angst, hoop, verdriet en vreugde bijna tijdens het lezen. Mijn vriend vroeg waarom ik zat te huilen en toen heb ik hem je verhaal laten lezen. Ook hijzat met tranen in zijn ogen.

Wat vreselijk fijn dat het nu zo goed gaat met jullie meisje. Dat verdienen jullie alledrie ook, jullie hebben er hard genoeg voor gevochten.

Keshnet.... tranen...een lach... ontroering...de liefde...de afspraak die je gemaakt hebt met je dochter...je vriend die even naar zijn dochter ging en daar 2 uur bleef.... heftig..mooi..bijzonder...fijn...

Jullie Emma

Snif, wat een prachtig verhaal heb je geschreven! Ook hier tranen dus.

Ik werk zelf sinds kort als afdelingsassistent op neonatologie. Kindjes komen vanaf 30 weken bij ons. Omdat ik dus verder niets met de kindjes te maken heb, weet ik ook amper wat voor verhalen eraan vooraf kunnen gaan. Voor mij dus beroepsmatig ook bijzonder om te lezen.