Bevallingsverhalen deel 13

ja hoort er idd bij
maar die sokken konden me gestolen worden daar had ik helemaal geen oren naar, ik wilde een heul dik donzen dekbed en een kruik, die sokken mochten ze houden

Aan sokken had ik echt niet genoeg gehad hoor Warme dekens heerlijk!!!

quote:

Op donderdag 26 mei 2011 20:56 schreef PM-girl het volgende:
Wat is dan precies het bezwaar tegen pethidine? Dat je er stukken door gaat missen? Ik las ook dat het van nadelige invloed kan zijn op de start van de borstvoeding?

Je kunt van pethidine enorm gaan trippen. Dat is bij mij de tweede keer ook gebeurd (de eerste keer merkte ik er jammer genoeg niks van) maar dat was bij mij niet onaangenaam. Ik kwam de weeen makkelijk door en voor ik het wist mocht ik gaan persen. Heel fijn dus! Maar er zijn inderdaad ook vrouwen die erdoor van de wereld raken en daar achteraf emotioneel moeite mee hebben.

Verder kan je kindje er versuft door ter wereld komen, en dat kan de borstvoeding in de weg zitten. Lena had een heel moeizame start na de bevalling en dat kwam hoogstwaarschijnlijk door de pethidine die bij mij is toegediend. De werking van pethidine is van korte duur, maar als de uitdrijving snel op de pethidineshot volgt dan kan je kindje daar dus behoorlijke last van hebben*. Overigens dronk Lena wel meteen goed aan de borst, maar dat was nadat ze weggehaald was en er met een zuurstofkapje gerommeld was.

_{* Ik heb later begrepen dat dit nog wel een punt van controverse is. De kinderartsen vermoeden dat Lena langere tijd last heeft gehad van de pethidine die bij mij is toegediend ondanks de beperkte werkingsduur. Het blijft waarschijnlijk lastig om te bepalen hoe dit soort dingen bij baby's aankomen? En ik heb ook begrepen dat Lena's situatie wel heel uitzonderlijk was.}

Hier werd mij ook pethidine als slaapmiddel voorgehouden. "Haalt de pieken van de weeen en kan je tussendoor lekker slapen." En dat terwijl mijn bevalling maar amper begonnen was, had 1 cm ontsluiting! Ik had al een paar vermoeiende dagen achter de rug, dus natuurlijk wilde ik wel slapen en de volgende dag bevallen! Als ze eerlijk hadden gezegd wat het was had ik het op dat moment zeker geweigerd maar ik heb het idee dat ze daar gewoon niet zoveel zin in een bevalling hadden ofzo
Ik ben geen stukken kwijt maar ik vond het niet fijn. Moest heel erg veel overgeven bijvoorbeeld.

Ik kreeg een ruggenprik voor het hechten op OK, maar daarna had ik het ook zo koud ja. Gelukkig hadden ze van die verrukkelijke warme dekens
Tijdens de bevalling heb ik geen pijnstilling gehad, maar ik ben ook hele stukken kwijt. Ik was echt stoned van mijn eigen hormonen. Goed spul

Claudia, dat is precies wat ik akelig zou vinden aan een middel als pethidine. Dat men niet zeker weet wat de gevolgen kunnen zijn.
Nouja, laten we hopen dat ik geen medicatie nodig heb.

Ik had het ook koud maar de ok was ook heel erg koud. Volgens mij is bij een geplande ks de ok tegenwoordig wat warmer en mag je kindje 30min bij je blijven. Bij mij was dat dus niet het geval. En ik wilde naar mijn kind maar moest op de uitslaapkamer blijven want mijn bd bleef hoog. Ja duh dat komt van de adrenaline.

Over pijnstilling kan ik niet mee praten, ben blij dat het er is als het nodig is. Kan me voorstellen dat er op een gegeven moment voor gekozen word, maar als ik alle verhalen lees ben ik blij dat het hier niet nodig is geweest. Ik ben een controle freak en die lijk je dan helemaal niet meer te hebben.

De rillingen van de kou en het ontspannen na zo veel inspanning herken ik wel. Vond het eigenlijk maar irritant, wilde het niet maar kon het niet tegen houden.

quote:

Op vrijdag 27 mei 2011 12:21 schreef ferrari_rood het volgende:
Ik had het ook koud maar de ok was ook heel erg koud. Volgens mij is bij een geplande ks de ok tegenwoordig wat warmer en mag je kindje 30min bij je blijven. Bij mij was dat dus niet het geval. En ik wilde naar mijn kind maar moest op de uitslaapkamer blijven want mijn bd bleef hoog. Ja duh dat komt van de adrenaline.

Jaël was redelijk gepland en die mocht minder lang bij me blijven dan Sarah en Sarah was echt 100% ongepland... maar misschein is dat echt van het laatste jaar, Jaël is natuurlijk al bijna 2. Of misschien is het per ziekenhuis anders.
Uitslaapkamer is ook herkenbaar, bij Jaël moest ik daar echt wel 1,5 uur blijven, vreselijk en ik lag tegenover een klok klaarwakker te zijn tot ik terug mocht naar de afdeling.. Na Sarah mocht ik meteen terug naar de afdeling doordat het 's avonds was en er geen personeel op de uitslaapkamer was en het OK team weer lekker naar huis ging (en schijnbaar was ik goed genoeg om terug te gaan naar de afdeling, dat was bij Jaël niet het geval.)

Korte bevalling, lang verhaal, ik kan t niet korter...scuzi

Mei 2011, de maand waarnaar we alweer 8 maanden uitkijken, de maand waarin we ons tweede kindje verwachten, onze zoon. De maand is aangebroken. 7 mei, de datum waarop ik officieel uitgerekend ben gaat voorbij zonder enig voorteken. Het is officieel, ik ben weer over tijd. Ik kijk er niet van op, heb er al die tijd rekening mee gehouden, Lena werd immers ook bij 41 weken geboren. Al had ik dit keer, anders dan bij Lena, het gevoel dat ik wat eerder zou gaan bevallen. Misschien omdat het manneke in de zwangerschap wat kleiner leek te zijn dan Lena was, misschien omdat het een jongetje is, of meer hoogstwaarschijnlijk omdat ik dat stiekem hoopte. En toch, ondanks dat ik t niet wil, gaat een dag later de knop in mijn hoofd weer om. Ik ben het zat, ik wil mijn jongetje! Al het wachten begint weer zinloos te voelen en het invullen van de dagen wordt lastiger. Ik verveel me, Lena verveelt zich en we vervelen elkaar… ik hou van zwanger zijn, maar het is mooi geweest nu…

Donderdag 12 mei, Mijn collega N komt vandaag langs om te kijken of ze me kan strippen. Bij Lena was dit de spreekwoordelijke druppel, 7 uur later had ik mijn meisje in mijn armen. We brengen Lena naar mijn ouders zodat we haar vannacht niet wakker hoeven te maken als het door blijkt te zetten. De hele dag heb ik een beetje een gespannen gevoel, wat nou als het na het strippen ineens echt doorzet? En wat nou als dat het niet doet? Onbestemd voelt het, ik ben er zo aan toe, maar tegelijkertijd ben ik me ineens heel bewust van het feit dat dit wel eens mijn laatste zwangere uurtjes kunnen zijn, een einde, een begin, nerveus ben ik…ontzettend nerveus. Niet omheen draaien, gelijk maar doorpakken denk ik als N er is. Ik ben te strippen, mijn baarmoedermond is rijp, maar echt positief is ze er niet over. Het kan vriezen of het kan dooien… en ik weet t antwoord al wel. Mijn buik reageerde niet tijdens het strippen, de vliezen spanden niet aan en heel pijnlijk was het ook niet, ik geloof niet dat het wat gaat doen. De rest van de dag en nacht voel ik me een beetje verloren. We liggen echt op wacht zo met z’n tweetjes zonder Lena. Ik ging er al wel vanuit dat ik de 41 weken wel zou halen, maar had steeds het gevoel “dan gaan we strippen en dan is ie er ook”.. Nu ben ik mijn eindpunt even kwijt. Nog hooguit een weekje en dan is ie bij ons..nog hooguit een week, niets op een mensenleven, kom op!

Zaterdag halen we Lena weer op, de vrijdag de 13e die ik zo leuk vond als datum hebben we al achter de rug, het is weekend, eindelijk ons meiske weer ophalen. Het huis is leeg en stil zonder haar, en mijn lijf te zwanger om nog gebruik te durven maken van even gezellig samen weg gaan. Mijn moeder verbaast zich over hoe kwiek ik nog ben ondanks mijn dikke buik. Ik heb er dan ook geen last van, ik vind m heerlijk, het is gewoon de nieuwsgierigheid die nekt. Ze zegt dat ze hoopt dat ik snel zal gaan bevallen, voor mij, maar ook omdat ze zelf zo verlangd naar ons jommetje. Gezien hoe ik me nog voel gaat ze er maar vanuit dat t nog wel een weekje zal gaan duren.

Om 13u zijn we weer thuis en leggen we Lena op bed. Een half uurtje later staat N weer voor de deur. Strippoging twee, minder zenuwachtig dit keer, we zullen wel zien. Dit keer is ze enthousiaster; er moet nog steeds het een en ander verweken, maar inmiddels is de baarmoedermond op te rekken tot 3-4cm ontsluiting. Hoopvol dus dit keer! Ik merk opnieuw niet meteen reactie van mijn lijf op het strippen, maar neem met een ander gevoel afscheid. Ik denk dat het dit weekend wel wat in gang gaat zetten. We kruipen ook even op bed en slapen allebei diep totdat Lena weer wakker wordt tegen een uur of half 5. Inmiddels voelt mijn buik wat onrustiger en een paar krampjes volgen kort op elkaar. Als ik afgeleid word door het bezig zijn met Lena merk ik dat de tijd ertussen weer toeneemt, 15-20 minuten zeker wel. Ik hoor mezelf hardop denken dat het nu door moet zetten, knop om en gaan, kom maar op! Een berichtje van M, mijn beste vriendin die ook Lena op de wereld heeft helpen zetten, dat ze begonnen is met haar dienst en ik t dus nog even rustig moet houden. Ik sms terug dat ik dat zomaar ineens even niet meer durf te beloven en ik krijg gelijk een opgewonden berichtje terug. Als ik na even rommelen in huis naar de WC ga merk ik dat de krampen daar iets venijniger beginnen te worden. Mn lief wil net beginnen met eten koken, maar het is net 17u geweest en dat betekent dat mijn schoonvader zijn winkel zojuist gesloten heeft. Ik vraag mn lief om hem te bellen, zodat Lena daar kan eten en naar bed kan, dan is de overgang het makkelijkst voor haar. Langzaamaan begin ik er wel van overtuigd te raken dat ons kleine manneke eraan zit te komen. Weer een berichtje van M; “hoe is t, hoe is t? zet t door?” Ik sms terug dat ik langzaamaan begin te denken dat t serious business is en dat ze, als het haar lukt om weg te kunnen van haar werk, maar in de auto moet stappen nu, aangezien het een kleine 2 uur zal duren voor ze hier dan is. Ik krijg een teleurgesteld berichtje terug dat ze 6 dames onder haar hoede heeft die aan het bevallen zijn, ze kan niet weg, maar is zo blij voor mij dat het doorzet nu en wenst me een hele fijne bevalling. Jammer, maar tegelijkertijd denk ik dat het ook maar goed is dat het zo loopt, ik voel dat mijn lijf in een stroomversnelling schiet en denk dat ze het nooit gered zou hebben om hier op tijd te zijn. Volgens mij heb ik over 2 uur mijn manneke al heerlijk aan de borst liggen. Om 18u sms ik naar N, of ik haar mag bellen als de bevalling echt doorzet en ik een verloskundige nodig heb. Ze smst binnen no time terug dat ik uiteraard mag bellen, maar of ik niet liever wil dat ze nu langskomt aangezien ik haar zonet verteld heb dat de weeën om de 2-3 minuten komen en pijnlijk worden ook al zijn ze dan nog kort. Ik wil net aan mn lief vertellen dat ik gesmst heb en dat ik haar terug wil sturen dat ze over een half uurtje maar rustig deze kant op moet komen als ik voel dat ik ineens overspoeld word door een flinke wee. “Bel haar maar en vraag of ze komt, ons jongetje komt eraan”. Ik merk dat ik me nu in mezelf wil en moet gaan keren, ik moet me concentreren om de golven weg te zuchten. Het volle bewustzijn wat ik de vorige keer hield tussen de weeën door maakt dit keer plaats voor het gevoel dat de wereld om me heen even niet meer doordraait, alles draait nu om de geboorte van dit kindje. Het terugtrekken en meegaan met de pijn geeft me een enorm sterk gevoel, ik wil baren! N komt om 18.20u binnen en is blij dat ze er is. Ik ook, maar ik ben nog een weinig gezellige gesprekspartner en ze wil me het liefst zo snel mogelijk naar boven hebben. Ik probeer een pauze te vinden die me de gelegenheid geeft in beweging te komen en van mijn leunplekje aan het aanrecht naar mijn bed boven te lopen. Blij de bovenste treden bereikt te hebben schuifel ik gelijk door naar Lena’s commode, die is lekker hoog. Om me heen wordt gerommeld en van alles klaargezet, het gaat langs me heen, maar ik weet precies wat er gebeurt, ik weet precies wat ze doet en hoe ze de matjes op mn bed neerlegt, ik weet wat ze nog even snel tussendoor opschrijft en dat ze mn lief zo zal vragen of T, de kraamverzorgster, al gebeld is. Die komt om 18.45u binnengestormd, verhit en zenuwachtig, de hond wilde maar niet doorlopen na het telefoontje en ze wilde zo graag snel naar me toe. Ze is er en dat is fijn, mijn team is compleet, iedereen is er, maar iedereen laat me mijn gang gaan, dit is hoe ik t wil. Om 19.00u vraagt N of ze me maar eens zal toucheren om te kijken hoe het ervoor staat. Ik blijk op dat moment 5 cm ontsluiting te hebben en na overleg breekt ze mijn vliezen. Gelijk met de eerste warmte van het weglopende vruchtwater hoor ik haar opgelucht zeggen dat het vruchtwater helder is en dat we hier thuis samen een mooi kindje op de wereld gaan helpen. Ik ben opgelucht maar realiseer me ook dat ik dit keer het bewustzijn eigenlijk helemaal niet had om mee te denken dat dit ook een moment van overdracht had kunnen zijn. De weeën worden al snel na het breken van de vliezen heftiger en de pijn in mijn rug begint flink toe te nemen. Het liefst wil ik weer staan, nee zitten, wil ik terug, wil ik stoppen, nee wil ik mijn kindje dat zo dichtbij is nu, ik wil blijven liggen, ik wil me concentreren en mezelf elke keer toespreken dat ik zoveel sterker ben dan die weeën, laat me maar… Om 19.30u begin ik langzaamaan op de hoogtepunten even een licht paniekgevoel te krijgen, ik voel steeds meer druk en aangezien t hoofdje nog wat hoog stond en nu voelbaar aan het zakken is wordt de pijn boven mijn schaambot ineens erg lastig weg te zuchten. Het hartritme van ons jommetje blijft prachtig en sterk, hij kan t, ik ook! 8 cm inmiddels. Ik weet nog hoe overweldigend de reflectoire persdrang voelde vorige keer en probeer dat gevoel op te wekken, dán is het omslagpunt, dán is het meewerken en op naar het eindpunt. Als ik tijdens de volgende wee om 19.40u ineens overmand word door een gevoel van paniek en de overtuiging dat ik dit niet lang meer vol ga houden is het er ineens, opnieuw alles overweldigend, geen zeggenschap, mijn lijf drukt, perst en geeft zich eraan over. Daar gaan we, ik voel me omschakelen en een balans vinden tussen de controle terugvinden en deze niet krijgen…het gebeurt me weer en ik voel m komen. Het voelt als het tweede rondje in de achtbaan, je weet wat er komt, de continue herkenning van de eerste ronde die het vertrouwen geeft dat je weet wat komen gaat en toch is het weer zo overweldigd dat je niet met zekerheid durft te geloven dat het karretje nu niet ineens wel uit de bocht zal vliegen. Wéér heb ik het gevoel dat ook dit kindje mijn lijf via compleet de verkeerde kant zal verlaten en het lukt me niet mijn benen naar me toe te trekken. Dat hoeft ook niet, is niet nodig, razendsnel voel ik zijn koppie verder zakken en aan het eind van de wee voel ik m al bijna staan, maar nog heel voorzichtig iets terugzakken. N zegt dat ik mijn gevoel moet volgen en tijdens de volgende wee heel voorzichtig ons manneke geboren moet laten worden. En dat gebeurt, de oerdrang neemt nog een keer het heft in handen en dan voel ik z’n hoofdje geboren worden, zijn linkerarmpje lag ernaast opgeslagen. Hij maakt z’n spildraai af en ik pak m aan en laat m de wereld in glibberen. Het is 19.48u, we hebben een zoon! Het gevoel van allesoverheersend geluk verdringt opnieuw in nanoseconden het laatste restje pijn en onmacht. Een klein schrikachtig lijfje op mijn buik, voor hem gaat de achtbaan nog even verder, nieuw, groot, koud, kom bij me, dicht dicht bij me. Mijn lieve kleine versheid, z’n geur die ik het liefst voor eeuwig in een tastbare herinnering zou vangen dringt binnen, Mijn! Ons! Kleine natte oogjes knipperen tegen fel licht en vruchtwater, grote volwassen rimpels trekken in z’n herkenbare gezichtje en hij huilt zijn eerste huiltje, boem, vol mijn hart in! Wat is ie klein! Schriel! En toch blijkt hij 3860gram. N vraagt hoe hij gaat heten en vol overtuiging hoor ik mezelf zeggen “Dit is Jelte, hij heet Jelte!” en dat voelt zo heerlijk! Was hij 10 dagen eerder geboren dan had hij Viggo geheten, maar de twijfel sloeg toe bij ons allebei, Jelte paste beter bij ons. En nu ligt hij op mijn buik een echte Jelte te wezen, hij is gezond en alles klopt gewoon! Op één ding na, mijn hart schreeuwt om Lena, een enorm gevoel van heimwee naar haar overvalt me, ik wil haar zo graag zien. Als dit kleine mannetje ons compleet maakt, zijn we dat pas als zij er ook is. Ik lijk wel gek, maar 1 minuut nadat de placenta en vliezen geboren zijn om 19.54u vraag ik mn lief zijn ouders te bellen met de vraag of Lena nog wakker is. Als ik een kwartiertje later een hele trotse papa boven hoor komen, zijn oudste grote liefde voorbereidend op wie er bij haar mama in dr armen ligt, voel ik pas écht de ontlading en met het opgetogen “biebieeeeeeeeeeeeeeeee, haaaaaaaaaaaai!!!” van mijn ineens zoveel grotere meisje in pyama lopen mijn tranen voor het eerst. Ik, zij, we zijn ineens allemaal 1 van 4…en zo is het!

Het is allemaal zo snel gegaan, ik heb even tijd nodig om me te realiseren dat de wachtmodus zomaar ineens weer uitgeschakeld is. Als het even weer wat rustiger is op onze slaapkamer en we heel voorzichtig weer wat landen bel ik mijn moeder die ik vanmiddag nog zag. Haar vertellen dat hij er is maakt ’t echt en tastbaar, mijn tranentrekmomentje, eindelijk…

> Hai mammie…hij is er!
< Wat is er lieverd? Had je weer iets via internet besteld?

Het gaat al haar voorstellingsvermogen voorbij…

Ow poppedein, ik krijg niet snel tranen in m'n ogen, maar die staan er nu wel
Wat kan jij het mooi opschrijven

En je moeder

owww wauw Maa... uhh Poppedein; het is je gelukt... ik jank... en heb helemaal een brok in mijn keel. Wat heb je dit ontzettend mooi geschreven... vooral het ontzettend verlangen naar het gezinnetje compleet, MET lena... jemig..
kan bijna niet beschrijven hoe ik me voel bij je woorden.
Bedankt voor dit kijkje in je leven.


(en OMG ik krijg spontaan ook enorme heimwee naar mijn beeb 2.0... uhh kan dat? heimwee hebben naar iemand die je nog nooit hebt ontmoet, maar waar je nu al zo ontzettend veel van houdt?)

Héél mooi, Poppedein. Wat een fijne bevalling, en wat een gelukkig gezinnetje.

Je moeder

En wat een prachtverhaal

Omg, wat ontzettend mooi geschreven, zit hier gewoon te snotteren. Dat enorme gevoel van heimwee naar je eerstgeborene is zo herkenbaar.

Poppedein, je reacties op anderen zijn altijd al zo treffend en vol emotie geschreven. Je eigen verhaal is werkelijk ontroerend. Je moeder daarentegen is ronduit grappig

Poppedein Wat schrijf je het mooi, je bent zo goed met de juiste woorden. Hier ook een paar traantjes, hoor, zo mooi!

poppedein ook hier tranen. Mooi!

oh poppedein je schrijft om in te lijsten, prachtig bevallen op zn mooist.
tranen over mn wangen en herkenning alom. <3

En je arme moesje

Poppedein, wat omschrijf je het toch prachtig! Ik heb er tranen van in mijn ogen. Haha, je arme moeder

[ Bericht 0% gewijzigd door Pipo_de_Clown op 01-06-2011 23:09:11 (barbabientje dus) ]

Prachtig Poppedein, ook hier tranen, echt mooi geschreven!

Ik moest huilen en lachen

Je moet een boek gaan schrijven, poppedein! Wat kun jij emoties goed verwoorden...

Prachtig

quote:

Op woensdag 1 juni 2011 23:19 schreef Orea het volgende:
Ik moest huilen en lachen

Je moet een boek gaan schrijven, poppedein! Wat kun jij emoties goed verwoorden...

Prachtig

dat dus!
wat een geweldig mooi verhaal! Ook hoe je beschrijft dat ie net is geboren
En je moeder

_{(die tranen kunnen ook komen doordat k net mn bevaltopic heb terugzitten lezen bijna een jaar geleden}

Poppedein, wat prachtig. Tranen in mijn ogen. Vooral ook het stuk dat Lena er ook moest zijn, toen brak ik volkomen.
En Oja, doe mij ook zo'n bevalling!

Poppedein, prachtig!
Dankjewel voor het delen.