Vandaag, mijn uitgerekende datum, post ik hier ook mijn bevallingsverhaal. Heb het gevoel ik de afgelopen periode, die toch best heftig was nu wat kan afsluiten. Weken lang leef je naar die datum toe, en ineens kwam ons mannetje eerder, dus vandaag voelt symbolisch dus als soort afsluiting van die heftige periode tijdens de zwangerschap en bevalling.
---
Ik ben afgelopen twee weken steeds in het ziekenhuis opgenomen geweest. Donderdag 6 oktober mag ik weer naar huis (na mobiliseren en geen nieuw bloedverlies). Ik heb wel het gevoel dat dit niet de laatste keer is dat ik het in ziekenhuis lig deze zwangerschap, maar dat ik zo snel weer terugga had ik nooit kunnen voorspellen..
Er zijn wat complicaties, dus vriendlief en ik zijn wel met wat instructies naar huis gestuurd. Zo ligt bijvoorbeeld de navelstreng naast zijn hoofdje voor de uitgang, dus als mijn vliezen zouden breken, dan moest ik direct gaan liggen en met spoed naar een ziekenhuis hier in de buurt.
Ik kom dus die donderdag om 16 uur weer thuis. Om 18.30 hangen we op de bank als ik ineens scherpe pijn in mijn buik voel warm en nattigheid tussen mijn benen voel. Ik schrik en denk of het zijn mijn vliezen, of het is bloed... Als ik mijn broek naar beneden trek, blijkt het helaas bloed te zijn, heel erg veel bloed. Vriendlief en ik raken een beetje in paniek, want dit kan niet goed zijn. Zonder na te denken belt vriendlief belt direct 112. Ik zit huilend op de wc, mijn gedachten slingeren alle kanten op. Ik zeg tegen vriendlief dat ik bang ben, en ik herhaal dat geloof ik wel 20x. Ik zie ook de angst in zijn ogen, terwijl hij nog aan de lijn hangt met 112. Dan gaat er een knop om in mijn hoofd, en ik bedenk me dat ik rustig moet blijven. Ik heb nog de helderheid van geest om tegen vriendlief te zeggen dat ‘ie moet zeggen dat we 2 hoog wonen zonder lift, zodat ze ook een brandweer kunnen sturen. Vriendlief zegt dat ik van de wc af moet en horizontaal moet gaan liggen, maar ik durf niet. Ik durf me niet te bewegen en ik druk, tegen beter weten in, met mijn hand een wc-papiertje tegen mijn onderkant in de hoop het bloeden te stoppen. Binnen 3 minuten arriveert de ambulance en de broeders halen me van de wc
met mijn broek nog op mijn enkels. Ik krijg gelijk een infuus aangelegd en zuurstof toegediend. Ik laat alles gebeuren, ik vraag zelfs nog aan vriendlief of de oven wel uit is..
Bizar hoe kalm en praktisch ik schijnbaar op zulke angstige momenten word. Ondertussen is ook de brandweer gearriveerd en tillen 4 of 5 sterke mannen mij met brancard en al naar beneden. We gaan met gillende sirenes en vliegende vaart op weg naar het Sophia. Achteraf hoor ik dat het best een spektakel was in de buurt..
Terwijl ik in de verloskamer wordt binnengereden staat er al een team klaar. Ze hijsen me over van de brancard op het verlosbed en ik moet op mijn linkerzijde gaan liggen. Ze sluiten me gelijk aan op het CTG. Zodra de banden om mij buik zitten horen we nog niet gelijk het hartje, ik krijg de schrik en vrees dat mijn kindje dood is. Zoveel bloed en ik voel al de hele tijd geen leven meer, ik moet huilen
Dan hoor ik de gyn zeggen dat ze hem heeft gehoord, maar dat ze zijn hartslag even kwijt is. Maar gelukkig horen wel vrij snel eindelijk het vertrouwde ritmische getik van zijn hartje! Wat een opluchting, weer moet ik huilen, maar nu van geluk. Ik zie ook tranen in de ogen van vriendlief. De afgelopen minuten en de ambulancerit waren de meeste helse minuten van mijn leven.
De gynaecologen geven aan dat ze twijfelen of ze overgaan tot een keizersnede of niet. Ik zeg tegen hen dat ze hem eruit moeten halen, en wel nu, want nu leeft ie nog. Zijn hartslag doet het nu goed en hij is tenslotte nog maar 35 weken, daarom gaan de gyns toch overleggen wat te doen. Het bevalt me niks, ik kan alleen maar denken en zeggen dat ze hem eruit moeten halen, want dit kan niet lang goed gaan. Omdat ik het ritmische getik van zijn hartje blijf horen kalmeer ik en maak ondertussen grapjes met vriendlief, je moet wat in zo'n situatie
. De gyn komt terug en vertelt dat toch een keizersnede gaat worden. Ze durven het niet aan om hem nog een nacht te laten zitten, dan zou ik 24/7 aan de monitor moeten en dat is ook geen doen. De gyn gaat weg om een en ander te regelen en ik krijg een infuus met vocht om het bloedverlies een beetje te compenseren en een blaascatheter.
Plotseling komen er twee gynaecologen binnen en komt alles in een stroomversnelling. Baby reageert toch steeds meer en heftiger op mijn harde buiken (zijn hartslag dipt behoorlijk) en ze besluiten dat hij er NU uit moet. Ik hoor nog net dat het code Rood is. Binnen no-time staat de anesthesist naast mijn bed. Ik vraag nog of het niet te lang duurt voor dat die prik werkt en hij zegt: 'nou de prik werkt om precies te zijn.. binnen 38 seconden'. Ik denk nog, nou dat zal wel meevallen..
Met enig tempo word ik naar de OK gereden. Ik heb mijn bril nog op, mijn eigen bovenkleding nog aan. Ik vraag of dat niet uit moet, maar daar is geen tijd meer voor. Ze hijsen me over van het bed op de OK-tafel en de ruggenprik wordt gezet. Mijn benen voelen direct zwaar aan en ik heb moeite om ze op de operatietafel te krijgen. Ik zeg tegen de anesthesist dat ik hem niet geloofde met zijn voorspelling dat de ruggenprik in 38 seconden werkt, maar dat ik hem nu toch gelijk moet geven. Het gaat allemaal zo snel dat ik bang ben dat vriendlief er niet op tijd bij is, want hij is al een tijdje 'weg'. Hij moest zich omkleden, maar gelukkig komt hij op dat moment de OK binnen.
Ik vraag of ze mijn buik al geopend hebben en de gyn bevestigd dit. Ik vind het maar een gekke gewaarwording, ik heb er inderdaad niks van gevoeld, terwijl ik nog geen 5 min geleden nog gevoel had in mijn benen en buik. Binnen een minuut of 10-15 halen ze J. eruit, ik voel me ineens heel leeg na de nodige druk en getrek. Een verpleegkundige maakt een paar foto’s die vriendlief en ik bekijken achter het schort. J. wordt gelijk meegenomen naar de kinderarts. Vriendlief geeft me een kus en gaat met J. mee. Ik besef totaal niet dat mijn baby is geboren, ik voel me leeg, letterlijk, maar heb nog geen baby gezien en geen huiltje gehoord helaas. Ik vraag daarom of hij wel leeft, omdat ik hem niet heb gehoord. Normaal hoor je een baby toch huilen bij de geboorte?! Dat is wat je altijd ziet op tv...
De verpleegkundige gaat naar de kamer naast de OK waar de KA met J. is. Ze komt terug en vertelt dat het een prachtig mannetje is en dat hij zeker leeft. Ik ben een beetje beduusd en vraag wanneer hij dan terugkomt, hij zou toch bij mij mogen liggen? Van te voren hadden de artsen gezegd dat het de bedoeling is dat na de geboorte de KA even naar de baby kijkt, en dat hij vervolgens terug op mijn borst gelegd zou worden. Helaas gaat het toch niet goed met J., dus hij komt nog niet terug de OK in. Ik weet niet wat ik er van moet denken en val voor de verandering maar terug op humor. Het beste mechanisme om te overleven in dergelijke situaties...
De artsen zijn ondertussen druk bezig alle lagen die ze hebben doorgesneden weer dichten, dus ik vraag of ze niet direct een buikwandcorrectie en liposuctie kunnen uitvoeren nu ze toch bezig zijn..
Ze moeten hartelijk om mijn lachen en zeggen dat ik een heel bescheiden vetlaagje heb, en dat die buik dus zo weg is.
Eindelijk hoor ik dan in de verte een baby huilen, en ik hoor mezelf vragen of de baby die ik hoor de mijne is? De verpleegkundige moet lachen en bevestigd dit en ik zucht opgelucht en zeg: ‘Hij doet het dus echt!’ Als ik weer ben ‘dichtgenaaid’ en een grote pleister op mijn wond heb, word ik weer overgeheveld op een gewoon bed en word ik de OK uitgereden. Naast de OK is de ruimte waar de KA met vriendlief en J. is, ik kan een blik in de kamer werpen en J. wordt omhoog gehouden. Dit is mijn eerste beeld van mijn baby, een klein, wit mannetje in de grote handen van de KA. Ik vraag aan vriendlief of het wel goed gaat en hij steekt zijn duimen op. Ik vind het vreselijk dat ik weer weg moet, maar ik moet naar de Recovery. Nadat voor de zoveelste keer mijn bloeddruk, hartslag etc. worden gecontroleerd en deze nog steeds in orde zijn, en duidelijk is dat de ruggenprik echt aan het zakken is, mag ik eindelijk naar J. toe.
Ik word met bed en al naar de Intensive Care Neonatologie gebracht, waar J. is. Ik schrik als we binnen rijden, allemaal apparaten, piepjes, slangetjes en alarmen, erg indrukwekkend. Gelijk rechts om de hoek zie ik vriendlief gelukkig staan. Hij staat bij een warmtebedje, en daarin ligt hij dan, J., mijn eigen baby. Ze rijden mijn bed tot naast het bedje van J. en vragen of ik hem wil vasthouden. Uiteraard wil ik dat! Ze leggen hem op mijn borst, daar is hij dan, mijn kleine baby!
Het voelt wat onwerkelijk. Ik vind het vreselijk om te zien dat hij allerlei slangetjes, naaldjes, plakkertjes e.d. op zijn kleine, zachte lijfje heeft. Hij weegt al 3100 gram zeggen ze. Ik ben verbaasd, dat is een best gewicht voor 35 weken zwangerschap! En dat is maar goed ook, die reserves heeft hij wel nodig gehad. De verpleegkundige maakt een paar foto’s, de eerste, van ons als kersvers gezinnetje
Later kan ik me dit moment niet goed meer herinneren (morfine? shock?), maar zoals ze wel vaker zeggen.. gelukkig hebben we de foto's nog..
J. blijft uiteraard op de IC en ik word naar zaal gebracht. Die nacht staat de gyn die de keizersnede heeft gedaan nog aan mijn bed. Dat ze in dergelijke situaties een 'pluis - niet pluis' gevoel hebben, en ze gister een groot 'niet pluis' gevoel hadden maar niet direct de vinger erop konden leggen. In combinatie met mijn gevoel dat ze hem eruit moesten halen hebben ze daartoe besloten en uiteindelijk bleek dat een gouden (in)greep. Als hij een uur langer in mijn buik had gezeten was hij doodgebloed
Hij heeft een behoorlijke bloedarmoede gehad, dus bloed dat ik verloor was van J. Het bleek dat ik bloedvaten om de vliezen had zitten en die waren ook met J. verbonden. Waarschijnlijk kwam daar steeds het bloed vandaan. Als ik een vaginale bevalling had gehad, had hij het sowieso niet overleefd, bij het breken van de vliezen was hij ook leeg gebloed.
Die nacht heeft J. een bloedtransfusie gehad om zijn bloed aan te vullen. Hierop deed hij het gelukkig heel goed. Na een paar dagen ziekenhuis mochten we samen naar huis! Mijn mannetje doet het nu hartstikke goed en elke dag besef ik me dat we zo ontzettend veel geluk hebben gehad. Dit verhaal had zo anders kunnen aflopen... Het kost wel even tijd om alles een plekje te geven, maar dat komt goed. We hebben binnenkort nog een nagesprek bij de gyn, wil nog wel graag een en ander weten van hoe het kon die vaten om vliezen, en of het pure pech is of niet etc.