Oude Indiaanse gebruiken

Communicatie-middelen

De Tom-Tom

De eerste Tom-Tom zag er zo uit:



De tom-tom was voor in het bos of jungle levende volkeren een vroege vorm
van lange afstand communicatie en werd ook gebruikt voor ceremoniële of
religieuze doeleinden en toepassingen.

In Afrika, Nieuw-Guinea en de Amerikaanse tropen maakten de bewoners al
eeuwenlang gebruikt van een soort trommel-telegrafie om met elkaar over verre
afstanden te communiceren.

Toen de Europese expedities de jungle in trokken, werden ze verrast dat het
nieuws van hun komst en hun intenties hun vooruit was gesneld.
De tom-tom zou je kunnen gebruiken bij het overseinen van morsecode.

Dit beeld klopt dus niet !

De Tam-tam

De tamtam is een op de gong gelijkend metalen slaginstrument (idiofoon).
Net als de gong bestaat hij uit een grote, wat gewelfde metalen plaat met een
omgeslagen rand, maar hij is veel groter en heeft een donkerder klank.

De tamtam hangt in een frame en wordt bespeeld met een knuppel.
De tam-tam heeft geen gelijke toon: dat wil zeggen dat de tam-tam geen bepaalde
toonhoogte heeft.



In figuurlijke zin wordt van geruchten gezegd dat ze door de TamTam (of tam-tam)
worden verspreid. Deze uitdrukking wordt nog steeds gebruikt.

Rooksignalen

Een ander vernuftig communicatiemiddel waren de rooksignalen.

Een rooksignaal is een vorm van optische telecommunicatie die over grote afstanden
kan worden gebruikt.

De methode is ontwikkeld op het Amerikaans continent en in China.
De rook wordt gemaakt door een vuur te bedekken met een deken, en die vervolgens
snel te verwijderen, zodat er met tussenpozen een korte of lange rookpluim kan ontsnappen.
Door nat gras te gebruiken wordt veel rook geproduceerd.

Ook door te zwaaien met rokende takken kan een rooksignaal worden gemaakt.
Met voldoende oefening kan men de omvang, de vorm en tijdsinterval tussen de
rookpluimen onder controle krijgen.

Zo kunnen spiralen, losse puffen, of parallelle lijnen gemaakt worden.
De rooksignalen kunnen over grote afstand worden waargenomen, en zijn erg opvallend.

Daarom werden de "zendstations" op zo groot mogelijke afstand van elkaar geplaatst.
Er bestaat geen standaard voor rooksignalen, zoals voor morsesignalen.
Er moeten echter wel afspraken bestaan tussen de zender en de ontvanger.
Daarom bevatten rooksignalen slechts eenvoudige berichten.


Indianen bezig met het maken van rooksignalen.

Bij de Apache-indianen betekende een enkele rookpuf dat er een vreemde in aantocht was
Als er veel snel achter elkaar komende rookpuffen werden getoond, betekende dat dat er
veel gewapende personen in aantocht waren.



[ Bericht 0% gewijzigd door FANNvanhetlaatsteuur op 22-04-2011 18:29:13 (verkeerde foto) ]

quote:

Op vrijdag 22 april 2011 18:10 schreef GGMM het volgende:
Goed topic weer. Interessant om te lezen.

Vooral de rooksignalen;creatief en efficiënt.

Dank, dank, later meer !

quote:

Op vrijdag 22 april 2011 18:14 schreef Snakey het volgende:
De 'drum' op je tweede plaatje is niet bedoeld als tamtam. Die is bedoeld voor de sjamaan die hem vasthoud om in trance te gaan. Het is zelfs een zeer persoonlijke 'drum' die alleen voor hem bedoeld is.

Edit.als ik het goed heb is het een siberische sjamaan.

ah.. oke heb ik het verkeerde plaatje gebruikt
Het ging er meer om dat de meeste mensen als ze aan de tamtam denken
(ik vroeger ook) meestal denken aan ''trommels''

dat is dus niet juist, want dat is dus een Tom-tom

ik denk dat dit het juiste plaatje is.

quote:

Op vrijdag 22 april 2011 18:35 schreef Snakey het volgende:

[..]

Yep.

Maar omdat het hier toch over gebruiken gaat. Als je goed naar die foto kijkt dan zie je dat degene links (op de foto) achter de sjamaan zit iets vasthoudt wat aan de sjamaan vastzit. Dat is een koord en die man is de helper van de sjamaan.

[ afbeelding ]

De sjamaan ging vaak zo ver in trance dat de de helper hem letterlijk terug moest trekken om weer aards contact te maken. Deze sjamanen reizen met hun ziel naar de boven en onderwereld. Om (ten eerste je sjamaan niet kwijt te raken, want die waren erg belangrijk ) hem teug te krijgen reisde de helper deels met de sjamaan mee om zeker te zijn dat hij niet te ver zou gaan. Als de helper vond dat de sjamaan te ver ging gaf hij een ruk aan het koord zodat de sjamaan weer contact met de aarde kreeg en dus niet verdwaalde in de onder of bovenwereld.

Kijk dat wist ik niet !
Leuk om te weten

quote:

Op vrijdag 22 april 2011 18:29 schreef Iblardi het volgende:
Maar hoe zit het dan hiermee?

[..]

De Indianen kenden toch geen metaalbewerking?

eh... blijkbaar wel dus

maar als je bijvoorbeeld naar andere vroege culturen kijkt zoal naar de Sicán
dan waren ze er al vroeg bij..
http://nl.wikipedia.org/w(...)d-Amerika#Sic.C3.A1n

Sicán
De Sicán-cultuur vervangt vanaf ongeveer 700 de Moche-cultuur.
Tussen 900 en 1100 heeft de Sicán zijn hoogtepunt.
De ondergang wordt ingeluid door een grote serie van overstromingen in de
tweede helft van de 11e eeuw, gevolgd door een grote brand in Sicán zelf.
In het Sicán-gebied zijn de grootste irrigatiesystemen van heel Zuid-Amerika te vinden.
De Sicán-cultuur heeft als bijzonderheid de hoogstaande metaalbewerking.
http://nl.wikipedia.org/w(...)d-Amerika#Sic.C3.A1n

De Sicán waren Inca's.

De Inca's waren een indianenvolk dat leefde in het westelijk deel van Zuid-Amerika,
de Andes, van Peru en Bolivia en, naarmate hun rijk groeide (tussen ongeveer
1438 en 1532), ook in Ecuador, Chili en Argentinië.

De Vredespijp



Een vredespijp of calumet is een ceremoniële pijp die door veel indianenvolkeren in
de VS wordt gebruikt, traditioneel als symbool van de vrede.

Met vredespijpen rookte men het heilig geachte tabak.
Tijdens het vullen van de pijp zei men een gebed in alle vier windrichtingen, maar ook
richting moeder aarde en vader hemel.

Nadat de pijp gevuld was, werd enig tabak op de aarde gestrooid.

Bij veel Indianengemeenschappen speelt de pijp van oudsher een belangrijke rol tijdens ceremonies. De rook van de tabak kon gebeden naar de voorouders zenden
De pijp sloeg dan een brug tussen de wereld van de levenden en van de voorouders en
de geesten. Die twee werelden zijn voor de Indianen altijd dicht bij elkaar.

Ook bij sociale gebeurtenissen, zoals het sluiten van een koop of een ander verdrag,
ging een pijp rond. Het samen roken was een blijk van vrede en vriendschap.
De rook die opsteeg was een offer voor de geesten, die zo werd gevraagd om goedkeuring
en hulp.


De scenarioschrijver Harry Been rookt de vredespijp met Blackfoot indianen, 1916.

De blanke kolonisten hadden vooral oog voor verbroederende functie van het roken.

De pijp van de Indianen deed zijn intrede in onze taal als vredespijp.
Iemand de vredespijp aanbieden, is een aanbod tot verzoening.
Wie samen de vredespijp rookt, heeft een ruzie opgelost en weer vrede gesloten.

quote:

Op vrijdag 22 april 2011 18:52 schreef Iblardi het volgende:
O ja, duh, het goudrijk Peru. Natuurlijk deden ze daar wel aan metaalbewerking. Maar gaat het daarbij behalve om edelsmeedkunst ook om echte gebruiksvoorwerpen? En geldt dat ook voor de Noord-Amerikaanse volkeren?

http://nl.wikipedia.org/w(...)aardewerk_en_metalen

TOTEMPALEN

Wat is een totempaal?

Een totem is een voorwerp, wezen of dier dat een persoonlijke betekenis voor iemand
heeft, en met wie men zich sterk verbonden voelt.

Totems worden gebruikt door verschillende volken, met allerlei religies om hun relatie
met dieren, geesten, planten en hun omgeving aan te geven.

Totempalen worden voornamelijk gevonden bij de Native Americans van de Noordwestkust.(Alaska,Canada)

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Net zoals bijvoorbeeld wolven anders zijn dan walvissen, zullen personen van de verschillende stammen of volken anders zijn.

Als je zegt "Ik ben een adelaar" betekent dit niet dat je een vogel bent, maar dat je bij de
adelaar-stam hoort. De echte betekenis van de totem weet alleen de maker.

ADELAAR
De adelaar is het symbool van de Haida stam, hij wordt gezien als de sterkste van
alle wezens. Met zijn grote vleugels en scherpe ogen regeert hij de lucht en controleert
alles op de aarde.
Het geluid van zijn vleugels doet denken aan donder, daarom wordt hij ook wel de dondervogel genoemd.

RAAF
De raaf staat ook hoog op de totempaal, hij bekijkt de mensen en dieren onder hem,
en is de bewaker van de totembouwer.Door zijn grote, sterke snavel is hij gevreesd bij
mens en dier.

Het idee erachter is de verschillen te tonen tussen mensen, of stammen, en dieren, maar dat integratie en begrip voor de ander nodig is.

WOLF
De wolf is geheimzinnig, wordt zelden door mensen gezien en slaat s nachts toe.
Hij staat erom bekent dat hij er niet voor terugdeinst voedsel uit de dorpen te stelen.

BEVER
De bever is vriendelijker, maar als hij geprovoceerd wordt kan hij overstromingen
veroorzaken. Hij staat erom bekend dat hij vallen langs rivieren en beken graaft om mensen
te vangen.

MUSKIET
De muskiet met zijn grote ogen om s nachts te jagen, en met zijn lange neus om bloed
te zuigen wordt gevreesd door mens en dier. Maar vooral zijn vermogen de gezondheid te ondermijnen beangstigd.

BEER
De beer is een tweeslachtig wezen, en heeft het vermogen in een mens te veranderen.
Hij staat onderaan de totempaal en stelt de vrouw van het opperhoofd voor, en staat
model voor de geboorte. Probeer hem niet te temmen of te provoceren!!


Een totempaal van Noord-Amerikaanse indianen in de Alaskaanse plaats Ketchikan.


Totempalen in Vancouver

Dromenvanger / Dreamcatcher



Een bijzonder symbool is de dreamcatcher ook wel dromenvanger genoemd.
Er bestaan verschillende verhalen over de oorsprong van de dreamcatcher en in
alle verhalen wordt de dromenvanger in verband gebracht met het web van een spin.

Al zolang dromen genoemd worden, bestaan er verhalen over mooie dromen,
angstaanjagende dromen en over de wens de inhoud van dromen te beheersen.

De Indianen behoorden tot de eersten die een methode ontwierpen om aangename
dromen vast te houden en nachtmerries af te weren. Zij gebruikten een dromenvanger.
Inmiddels zijn verschillende soorten dromenvangers verkrijgbaar en hangen sommigen
ze in hun auto als mascotte.

Maar de geschiedenis van de dromenvanger gaat ver terug en heeft een serieuze,
spirituele achtergrond.

Het is een symbool dat door de Indianen gebruikt werd en het bestaat uit een cirkel
met daarbinnen het web van een spin. De ring is versierd met leer, veren en koorden.

Het is de bedoeling dat men de dreamcatcher boven het bed hangt om het goede uit
de dromen op te vangen en te bewaren voor de rest van het leven.
Elke boze droom zal door het gat in het midden verdwijnen en de eigenaar zal er verder
geen last meer van hebben.

Volgens de traditie van de Indianen zijn bepaalde dromen bestemd voor specifieke
personen en bevatten ze boodschappen die alleen voor hen relevant zijn.

De dromenvanger kan niet voorkomen dat deze dromen hun bestemming bereiken;
deze dromen zullen altijd door het web glippen, zodat de dromer de belangrijke symbolen
of boodschappen toch zal ontvangen.
De dromenvanger kan wel de doelloos rondzwervende nare dromen, die 's nachts rondwaren, tegenhouden.

Zonder dromenvangers zweven deze dromen ongecontroleerd rond en kunnen
ze slapenden lastig vallen.

De dromenvanger vangt de nare dromen, waarna ze worden vernietigd door de eerste zonnestralen.
Een droom die op deze manier wordt gevangen en vernietigd zou de dromer niet kunnen
achtervolgen.

De droom kan ook niet op zoek gaan naar een andere dromer.
Een aangename droom zou de steen of kraal volgen naar het midden van het web en van
daaruit naar de persoon die onder de droomvanger ligt te slapen.
Aangename dromen kunnen beide kanten op door het midden van de dromenvanger.
Ze kunnen dus steeds opnieuw worden gedroomd door dezelfde persoon of door verschillende dromers.


Hieronder een aantal verschillende Indiaanse legendes over het ontstaan en de werking van
de dreamcatcher.



Het dreamcatcher verhaal van Iktomi
Lang geleden toen de wereld nog jong was had een oude Lakota spirituele leider een
visoen op een bergtop. In dit visioen verscheen Iktomi de geest van de wijsheid in de
gedaantevan een spin.

Iktomi sprak met hem in een geheime taal die alleen de spirituele leiders konden begrijpen.
Tijdens dit gesprek begon de spin een web te spinnen in een hoepel versierd met veren.

Hij vertelde het verhaal over de cirkel van het leven, hoe we beginnen als kinderen en hoe
we opgroeien tot volwassenen. Uiteindelijk worden we oud waarna we weer als kinderen
verzorgd moeten worden zodat de cirkel weer rond is.

Maar zei Iktomi in iedere levenscirkel spelen er veel krachten, sommige zijn goed en sommige
zijn slecht. Als je naar de goede krachten luistert, zullen ze je in de goede richting sturen, maar
de slechte krachten zullen je beschadigen en in de verkeerde richting sturen.

Toen de spin uitgesproken was gaf hij Lakota het web en zei: zie het web is een perfecte
cirkel maar er zit een gaatje binnenin de cirkel. Gebruik het web om jezelf en je volk te helpen
om goed gebruik te maken van de goede ideeën en dromen.

De dreamcatcher zal de goede ideeën en dromen vangen en vasthouden, en de slechte
door het gat laten ontsnappen.

Lakota ging terug naar zijn mensen en vanaf die tijd gebruiken ze de dreamcatcher als
een vast onderdeel van hun leven. Het hangt boven hun bed en in hun huizen om hun
dromen te vangen en vast te houden en hun kinderen te beschermen tegen boze dromen.



Het dreamcatcher verhaal van Nokomis
Al enkele dagen keek grootmoeder Nokomis toe hoe een spin haar web aan het spinnen was.
Op een dag kwam haar kleinzoon binnen, die de spin dood wilde slaan.

"Doe hem geen pijn," zei Nokomis, waarop haar kleinzoon vroeg waarom niet.
Nokomis glimlachte, maar gaf geen antwoord.

Toen haar kleinzoon weg was, bedankte de spin de oude vrouw:
"Al vele dagen bewonder je het web waar ik aan werk.
Ik wil je iets geven, omdat je mijn leven hebt gespaard.

Zie je hoe ik mijn web maak?
Kijk en leer van mij, want elk web zal slechte dromen vangen, en alleen de goede dromen
zullen door de opening in het midden gaan. De slechte dromen raken verstrikt in het web,
en zullen verdwijnen bij de eerste zonnestralen. Je zult je alleen de goede dromen herinneren
als je ontwaakt.

" Sindsdien maken de Indianen dreamcatchers.



Het dreamcatcher verhaal van Ojibwe
In de oude wereld van de Ojibwe Natie woonden alle stammen op een plaats genaamd
Turtle Island.

Volgens oude verhalenvertellers zorgde de Asibikaashi (Spinnenvrouw) voor alle kinderen.
Maar om een voorspelling te vervullen, verspreidden alle stammen zich over de vier
windhoeken van Noord-Amerika.

Asibikaashi moest hierdoor veel reizen om voor al haar kinderen te blijven zorgen en
dat was heel vermoeiend. Om Asibikaashi te helpen, gingen de Indiaanse moeders,
zusters en grootmoeders zelf de magische webben voor de nieuwe baby's weven.

Sindsdien maken de Indianen zelf de dreamcatchers.
Over Asibikaashi wordt verteld, dat ze eens de zon terugbracht bij de mensen.
Als je bij zonsopkomst op zoek gaat naar Asibikaashi's web, dan kun je zien hoe
het glinsterende dauw op het web elke zonsopgang vangt.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Volgens de Wiki is de dromenvanger oorspronkelijk afkomstig van de Ojibweg
(Anishinaabeg), een indianenvolk uit Noord-Amerika.

Maar ik zou er zelf niet op durven te zweren.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Dromenvanger

De woningen van Indianen waren zeer verschillend. Dit had te maken met hun manier van
leven, het landschap waarin ze leefden en de materialen die daar te vinden waren.
Dit zijn een paar voorbeelden van Indiaanse woningen.

TIPI



‘Tipi’ betekent in de taal van Sioux: ‘om in te wonen’.
Tipi’s waren tenten die snel afgebroken en opgezet konden worden.
Het waren de woningen van de rondtrekkende jagers van de vlakten,
die prairie worden genoemd.

De tipi was niet helemaal rond, maar eivormig.
De achterzijde was hoog en steil.
Deze achterzijde stond vaak aan de westkant en beschermde de bewoners
tegen de wind.

De opening zat meestal aan de oostzijde, de kant waar de zon opkwam.
Voor een tipi werden drie of vier basispalen gebruikt.
Daar omheen werden tien tot vijfentwintig steunpalen gezet.
Hieromheen gingen bizonhuiden.
Sommige tipi’s waren zo groot dat ze in delen vervoerd moesten worden

WIGWAM



De Indianen rond de grote meren bewoonden wigwams.
Dit waren hutten in de vorm van een koepel.
Van takken werd een geraamte gemaakt.
Dit werd bedekt met huiden of schors van de berkenboom.
Wigwams waren vier tot vijf meter in doorsnee.

LANGHUIS



Andere stammen in het oosten bouwden grote langhuizen.
Dat waren langwerpige bouwwerken.
Sommige langhuizen waren meer dan honderd meter lang en zeven
meter breed!

Het geraamte van een langhuis bestond uit een groot aantal lange palen,
die in de grond werden gestoken.

Deze palen werden verbonden met horizontale palen.
Bovenop maakten de ze een halfrond dakgeraamte door dunne stammen
over de breedte van het huis te buigen.

Soms woonden in een langhuis wel tien ‘gezinnen’, allemaal rond hun eigen
haardvuur. De slaapplaatsen waren op een verhoging gemaakt.
Daaronder werden allerlei spullen bewaard:
wapens, tabak, kruiden, matten en manden.

Gedroogde vis en gedroogde maïs hingen in strengen aan het dak.
Om een dorp met langhuizen werd vaak een muur van palen (een palissade)
gezet.

Deze beschermde de mensen tegen wilde dieren en aanvallen van vijanden.
Indianen die op deze manier woonden bleven lang op dezelfde plek.
Ze hadden ook akkers waarop ze maïs, bonen en pompoenen verbouwden.

PUEBLO



Indianen die in het zuiden in de woestijn leefden, bouwden soms Huizen
van rotsblokken. Hun voorouders leefden in grotten, hoog in de bergwand.
In Mesa Verde is te zien hoe ze in zo’n grot ook al woningen maakten
van rotsblokken.

Later bouwde men dit soort huizen op en aan elkaar zodat er een dorp ontstond.
In het reservaat van de Hopi Indianen zijn nog voorbeelden te vinden van zulke
pueblodorpen.

Deze indianen bleven op dezelfde plek wonen en waren boeren en schaapherders.
De Hopi Indianen waren zeer goede mandenmakers en maakten prachtige geweven
kleden.

IGDLU en IGLO



Veel mensen denken dat de Inuït (eskimo’s) in iglo’s woonden, maar dat is niet waar.
De meeste huizen in het koude noorden bestonden uit plaggenhutten, die ze igdlu
noemen. Een igdlu werd in de grond uitgegraven.
Dat kon alleen ’s zomers, als de grond niet bevroren was.
Alleen het dak, dat werd geïsoleerd met plaggen, stak boven de grond uit.
Zo bleef het daarbinnen zelfs in de strengste winter nog lekker warm.
Als ze, bijvoorbeeld om te jagen, ver van huis gingen, dan bouwden de Inuït een iglo.
Een iglo wordt gebouwd van vaste, harde sneeuwblokken.



Het bouwen gaat zo: met een sneeuwmes trekt de bouwer eerst een cirkel in de sneeuw,
om de plaats aan te geven waar de iglo moet komen.
Daarna kan het stapelen van de ijsblokken beginnen.
De bouwer staat zelf in de cirkel.
Hij werkt dus van binnenuit en laat de wanden schuin naar binnen lopen, tot de koepel dicht zit.
Dan hakt hij een deuropening en bouwt daar een lange tunnel aanvast, zodat de wind niet
binnen komt. De gaten tussen de sneeuwblokken vriezen binnen de kortste keren dicht.
Door de warmte van de mensen smelt er een heel dun laagje sneeuw. Dat bevriest snel en zo
is de iglo helemaal afgesloten.

Als bed ligt er een plank op sneeuwblokken, met daarop lekkere warme huiden.
De keukentafel is ook gemaakt van sneeuwblokken met een plank erop.
In de wand duw je gewoon een stok om daarop de kookpot te hangen.
De olielamp, die is gevuld met zeehondenvet, zorgt voor licht en warmte.
Zoveel warmte, dat je 'm ook kan gebruiken om boven te koken!
Een iglo die goed is gebouwd kan wel een hele winter blijven staan.

HOUTEN HUIZEN



Indianen langs de westkust van Canada, zoals de Haida clan, bouwden enorm grote houten
huizen. Daar woonde dan een groot aantal families in.

Ze werden versierd met prachtig houtsnijwerk en er stonden vaak enorme totempalen voor.
Het snijden en beschilderen van deze palen was het werk van beroepskunstenaars.
Afbeeldingen van de totems en de dansen en liederen die daarbij hoorden waren het
eigendom van de clan (stam) en mochten niet door anderen worden gebruikt.

Sommige Oude Indiaanse gebruiken worden weer opnieuw ontdekt.

Chairless (hulpje bij kleermakerszit)

Een van de verrassendste noviteiten op de Salone del Mobile, de vorige week gehouden
jaarlijkse meubelbeurs in Milaan, heeft niets van een stoel weg maar wel weer alles met zitten
te maken. Het ding heet heel toepasselijk Chairless en werd gelanceerd door het Zwitserse meubelmerk Vitra.



Het is een vrolijk gekleurde gestreepte band van 85 centimeter lang en 5 centimeter breed
die in kleermakerszit om rug en knieeën moet.

Chairless is een aanwinst. Want die kleermakerszit mag er wel vrij en blij en ontspannen uit
zien, en is in het begin ook wel lekker, maar wordt voor stijve planken al snel een soort
marteling. De spieren in de dijen gaan pijn doen, je voelt het in de rug.
Het is moeilijk om je evenwicht te behouden.

Met Chairless om je heen bestaat dat allemaal niet. Het ontlast je rug.
Je hebt je handen niet meer nodig om de goeie houding te vinden.
Je kunt schrijven, eten, van alles doen, zonder om te kukelen.

Het ding is geen vondst van één of andere hedendaagse designer.
Hij komt oorspronkelijk van de Ayoreo Indianen uit Gran Chako, het grensgebied
tussen Bolivia en Paraguay. Die gebruiken het al eeuwen.



De Chileense architect Alejandro Aravena zag er ook een ding in voor de Westerse mens
en ontwikkelde het samen met Vitra tot een echt product.



Het ding zal twintig euro kosten,
één euro daarvan gaat naar dezelfde Ayoreo Indianen die misschien ondertussen wel
op stoelen zitten, maar verder best wat steun kunnen gebruiken.

dinsdag 20 april 2010
http://www.elsevier.nl/we(...)j-kleermakerszit.htm

Inbakeren

Vóór de jaren zeventig was het inbakeren van een pasgeboren baby heel vanzelfsprekend.
Maar het inbakeren is begin jaren zeventig ‘uit’geraakt.

Men vond het toen toch wel zielig, zo’n klein bundeltje mens.
Nu wordt het inbakeren weer steeds meer toegepast omdat het, mits onder deskundig oog,
toch veel voordelen blijkt te hebben.

Één van de redenen waarom het inbakeren na de jaren ‘70 niet meer werd toegepast is
omdat bekend werd dat inbakeren heupdysplasie kon veroorzaken.

Dit was naar voren gekomen na onderzoek onder Indiaanse bevolking, waar inbakeren
als traditie werd toegepast.

Schminken / Oologskleuren

Schminken werd van oorsprong alleen gedaan als ritueel.
Er zijn heel veel verschillende volken die dit doen en deden.

Het meest bekende volk met geschminkte gezichten is waarschijnlijk wel het indianen volk.
Indianen gaven bijvoorbeeld op zo'n moment aan dat ze op oorlogspad waren.

Op deze manier wilde ze de tegenstanders intimideren en de grimas (gezichtsuitdrukking)
niet te laten zien of veranderen tijdens de strijd.



De indianen schminkten niet alleen als ze op oorlogs pad waren maar ook om bijvoorbeeld:
- Demonen af te schrikken.
- ziektes te verdrijven.
- Rechter te zijn.
- Bij feesten en partijen
- of voor vruchtbaarheid.

Dit geldt ook voor de andere volken die schmink gebruikte voor hun rituelen.

Maar het beschilderen van gezicht, armen en borst of buik of wel het gehele lichaam
moet je allang niet meer alleen denken ik aan stammen in de rimboe, aan jagers of krijgers.

Of aan de tijd van de Indianen die met veel geschreeuw en uitgedost met veren
en in oorlogskleuren de tegenstanders schrik aan probeerden te jagen.

Zelfs wij kaaskoppen hebben dit gebruik al overgenomen.
Denk maar eens aan het WK.



Net als de stammen in de rimboe of de indianen vroeger dossen ook de voetbalfans zich
in de meest vreemde kleuren uit en is het hen niet vreemd hun gehele lichaam te beschilderen
en getooid met hoeden, petten en toeters en bellen staan zij aan de kant te schreeuwen.

De gezichten zijn met strepen van het land waar zij vandaan komen beschilderd en velen
schromen niet het gehele gezicht in de kleuren van hun land te bekladden.



Eigenlijk zijn we best een primitief volkje

De Zweethut

De allereerste Sauna was '' de Zweethut'' oftewel de Inipi



De lakota indianen wisten al dat zweten belangrijk is, en hadden een zweethut, de ‘Inipi’.
De Inipi is de voorloper van de sauna. De zweethut werd vaak gebruikt voor dingen zoals
geboorte, huwelijk, verlies, als je voor het eerst ongesteld werd of initiatie tot man, een
nieuw begin te vieren of om een periode af te sluiten.

Het vuur staat voor het mannelijke. De hut voor het vrouwelijke.
De ceremonie bestond over het algemeen uit vier gebedsrondes waarbij water
over de stenen gegoten werd en traditionele gebedsliederen gezongen werden.

Tussen deze rondes door gaat de deur van de hut open terwijl de mensen in de hut bleven.
Vanuit de traditie gingen mannen en vrouwen gescheiden de hut in.
Ni is het leven van de mens.
Ni is ook de adem; dat, wat de mens zijn kracht geeft.

De inipi, of reinigingshut, is een lage hut van wilgen twijgen die afgedekt werden met dekens.
In het midden van de hut is in de aarde een put uitgegraven.
Hete stenen werden vanuit een vuur de hut ingedragen en in de put gelegd.
Terwijl de mensen in de hut zijn wordt de deur gesloten en water over de hete stenen gegoten.



De reinigingsceremonie begint.
Tijdens de inipi ceremonie werd de hitte van de stenen en het water bij elkaar gebracht.
De inipi geeft daardoor een direct en persoonlijk contact met de Aarde, de Zon,
en Wakan Tanka, het Grote Mysterie.