Japan, maar dan niet in Tokyo, deel III

KAA meet in Tokyo?

Kadootjescultuur

Met het aanstaande bezoek van star_gazer aan Tokyo in het achterhoofd is het misschien goed te wijzen op de kadootjescultuur in Japan. Als niet-Japanner ben ik trouwens allergisch voor kadootjes.

Als je ergens op bezoek gaat, dan neem je een kadootje mee. Zo zijn we thuis ook tot op zekere hoogte opgevoed, maar Japanners leggen de lat wel erg hoog, en nemen bij bijna ieder bezoek een kadootje mee. Of als ze even weg zijn geweest, op vakantie bijvoorbeeld, dan kunnen ze niet terugkomen zonder een kadootje mee te nemen.

Dit kan tot pijnlijke misverstanden leiden. Na een zakenreis of vakantie ben ik al een paar keer "vergeten" om een kadootje mee te nemen voor de secretaresse, voor mijn collega's en voor alle studenten. Dat werd geinterpreteerd als dat ik geen waardering zou hebben voor de samenwerking. Had er niks mee te maken, ik was gewoon te lui om naar kadootjes op zoek te gaan. Het gaat meestal om helemaal niks, een doos bonbons of iets anders om te snoepen telt als een kadootje. Iedere student een snoepje en iedereen is tevreden. Je ziet ook dat vliegvelden waar veel Japanners komen daar ook op zijn ingesteld - daar liggen de net wat grotere dozen met chocolaatjes of koekjes waarvan een hele groep kan meegenieten.

Wij hebben wel eens (oudere) proefpersonen waarop we oogmetingen doen. Dan kan het wel eens gebeuren dat zo'n oudere proefpersoon een kadootjes voor ons meeneemt. Dat voelt dan wel lullig, vooral als we de proefpersoon met een kleine vergoeding afschepen.

Hoe belangrijker het bezoek, hoe extravaganter het cadeau. Als een Japanner heel graag met je wil praten, of heel graag bij je op bezoek wil komen, dan kun je wel eens voor verrassingen komen te staan. Ik heb gehoord van Japanners die naar wetenschappers in de VS gingen, en cadeaus van een paar honderd euro meenamen. Het voordeel voor de Japanners is dan wel weer dat de kans dat de Amerikanen naar Japan komen, een stuk kleiner is geworden.

Werk dat zin heeft

Toen ik nog jong en mooi was, eind jaren 90, werkte ik bij Philips. Onder de hoede van een aantal gepromoveerde wetenschappers was het mijn taak om het scheerproces wetenschappelijk in kaart te brengen zodat we het beste scheerapparaat op de markt konden brengen. Een nobel streven, maar of het ooit tot een beter scheerapparaat heeft geleid, is me nog steeds niet duidelijk. In mijn eerste jaar mocht ik ook stage lopen bij een van de Philipsfabrieken. Daar hadden ontwikkelaars een aantal modificaties voor een scheerapparaat bedacht, die ik uit mocht testen. Een eenvoudig testje liet zien welke modificatie voor de beste scheerresultaten zorgde, en die modificatie was uiteindelijk terug te zien in een heus scheerapparaat dat je in de winkel kon kopen. 6 jaar Philips, 1 miniscuul resultaat.

In de VS ben ik nog veel wetenschappelijker te werk gegaan, het doel was immers om een PhD titel te halen, en dat resulteerde in heel veel papier, een zelfgeschreven boekje en 8 jaar werken in hele kleine kantoren en donkere labs voor een bedroevend laag salaris. Het grootste deel van het werk dat ik deed, heeft totaal geen invloed gehad op welk leven dan ook. We deden wel eens metingen op patienten met glaucoom, en een van de patienten vroeg me waar ze het toch aan te danken had dat ze glaucoom had. Ze had haar hele leven gezond geleefd en dan toch zo'n enge oogziekte. Die ziekte staat in je genen geschreven, daar doe je verder weinig aan en ik hoopte dat die boodschap haar gerust zou stellen. Voor de zekerheid vertelde ik erbij dat ik geen dokter was; voor je het weet heb je een rechtzaak aan je broek. Maar toen ze vertrok had ik wel het gevoel dat er iemand een ietsiepietsie beter geworden was van mijn werk. 8 jaar VS, 1 microscopisch resultaat.

In Japan kreeg ik een vrije hand. Ik mocht onderzoeken wat ik wilde, en ik kreeg er zelfs een klein budget voor. Mijn doel was om alle kennis die ik in de VS had opgedaan in een technologie om te zetten die door fabrikanten van oogmeetapparatuur zou worden omarmd. Mijn streven was om scherpere en heldere plaatjes te maken, waardoor oogziekten zo vroeg mogelijk ontdekt konden worden. We zijn nu drie jaar verder, en hebben een apparaat ontwikkeld dat aan bijna alle verwachtingen voldoet. Je zou zo'n apparaat op dieren kunnen testen, maar met mijn vegetarische achtergrond heb ik daar moeite mee, dus wij kiezen voor mensen. Je moet dan een medisch-ethische commissie overtuigen van het nut van je werk, maar daar vochten we ons zonder al te veel moeite doorheen. Bij het testen van de apparatuur zagen we laatst in een jonge student dat zijn oog vol zat met zogenaamde drusen. Als je van mijn generatie bent, dan denk je misschien aan strijders uit Libanon, maar het gaat hier om ophopingen in het netvlies die uiteindelijk tot enge oogziekten zoals maculaire degeneratie kunnen leiden. Die student was ook wat aan de mollige kant, en ook hij vroeg me om advies. Waar had hij die drusen aan te danken? Nou ben ik nog steeds geen dokter, maar ik raadde hem aan om veel groente te eten en veel te bewegen. We zijn nu een maand verder en hij is flink afgevallen. Of het ook effect heeft gehad op de drusen, durf ik niet te zeggen, maar van een gezondere levensstijl is nog nooit iemand minder geworden, of wel? 3 jaar werk, 1 persoon die overgestapt is op een gezondere levensstijl?

Wetenschap vraagt om enorme persoonlijke investeringen, zonder dat er eigenlijk iets tegenover staat. Je kunt jaren aan iets werken, dat uiteindelijk resulteert in een manuscript, maar of er dan iemand ook echt beter van wordt, je weet het niet.

Hoe anders is het met (1 op 1) lesgeven. Ik heb een aantal studenten onder mijn hoede. Een van de MS studenten sprak geen Engels toen hij begon. Hij spreekt nu vloeiend Engels en heeft gisteren voor het eerst lesggegeven (jawel, in het Engels). Aan niets kon je zien dat dit de eerste keer was. Alsof hij jaren voor de klas had gestaan (in positieve zin), legde hij de materie uit, en dat was toch wel mooi om te zien! De andere MS student is een grotere uitdaging. Het talent is er wel, maar de motivatie is er niet. Als universiteit doen we ook helemaal niets aan motivatie of aan discipline. Met mijn libertarische achtergrond heb ik 'm het eerste jaar ook volledig aan z'n lot overgelaten. Wie niet horen wil, die mag doof blijven, je hebt er alleen je zelf mee, maar ben sinds kort overgeschakeld op wie niet horen wil, moet maar voelen. Ergens is een lampje gaan branden dat ik ook een verantwoordelijkheid t.o.v. de studenten heb, en dat ze hier niet met een diploma de deur uit gaan, zonder dat ze ook daadwerkelijk goede ingenieurs zijn. Het is ongelofelijk wat je iedere dag aan excuses en smoesjes te horen krijgt als mensen ergens geen zin in hebben, maar ik heb ook wel eens geen zin en als dat geen zin hebben leidt tot het mogelijk verlies van een baan (of het nooit vinden van een baan), dan zul je maar zin moeten maken.

17 jaar onderzoek, en het belangrijkste wat ik geleerd heb, is dat het libertarisme onzinnige spielerei is. Ik ben een knorrige conservatief geworden.

[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 08-06-2012 06:13:14 ]

quote:

Op vrijdag 8 juni 2012 10:49 schreef ArcticBlizzard het volgende:
[ afbeelding ]

Uit een ander topic en helaas zonder bron, desalniettemin wel leuk. Wellicht is dit het resultaat van de verichtte arbeid bij Philips

Dat is voor zo ver ik kan zien van nog voor mijn tijd. De stoppeltjes die door een scheerapparaat worden achtergelaten zijn idd net kwastjes, die niet zo gemakkelijk de huid ingroeien. Ze staan ook vaak net iets boven het maaiveld. Bij een scheermes krijg je hele scherpe punten die korter zijn afgeschoren, waardoor die veel gemakkelijker in kunnen groeien. Een reden om een scheerapparaat te gebruiken, maar ik scheer toch liever met een mes.

Het was trouwens erg leuk onderzoek, en een kleine verbetering in een scheerapparaat kan miljoenen mensen plezieren. Ik heb ook nog eens aan strijkijzers gewerkt. Een beetje strijker strijkt al gauw een uur per week, en als je dat met 10% in kunt korten door een beter strijkproces, kun je op jaar+wereldbasis miljoenen uren aan werk besparen.

quote:

Op vrijdag 8 juni 2012 13:07 schreef AnneX het volgende:

[..]

Aah, zo heb ik er nooit tegenaan gekeken !
Goed argument om de duurdere/betere stoomstrijkbout te kopen
Werkt makkeIijk-ker
en dus sneller klaar .
/ van Philips

Het strijkijzeronderzoek was eigenlijk nog leuker dan het scheeronderzoek. Heb je je bijvoorbeeld wel eens afgevraagd hoe vochtig de lucht uit een stoomstrijkijzer is? Zo'n strijkbout is erg heet, waardoor de stoom uit zo'n apparaat onderverzadigd is. De relatieve vochtigheid is veel lager dan in een woestijn. Niet vochtig dus.

De te strijken kleding daarentegen is relatief koel, waardoor al die waterdamp uit de strijkbout meteen neerslaat (condenseert) op kleding, wat voor een supersnelle opwarming zorgt. Opwarming is prima, maar meer vocht is nog beter. Het beste strijk je daarom door kleding vers van de waslijn die net niet droog is te strijken. Dat er nog net genoeg vocht in zit om alle vezeltjes in de juiste stand te fixeren met de strijkbout.

Zomerse taferelen

Als je bij ons in de buurt een nieuwbouwhuis koopt, dan koop je vooral een zo groot mogelijk huis maar geen tuin. Het zijn vrijstaande huizen met vaak niet meer dan een paar centimeter ruimte tussen huis en straat of tussen huis en buurhuis. Er staan ook wel oudere huizen die wel een tuin hebben, maar ik heb nog nooit een Japanner of een Japanse familie in de tuin zien zitten. Japanners gaan oveigens wel graag naar het park, waar je ook veel kinderen ziet spelen. Waarom dan niet in eigen tuin?

Japanners zijn er een meester in om de kleine ruimtes die overblijven op te vullen met potten en bloembakken. Maar voor veel mensen is dat niet genoeg, waardoor hun tuintjes via een difuus proces in de straat terecht komen. In de straat voor de universiteit staan sakura bomen, en bijna ieder perkje waarin zo'n boom staat is veranderd in een minituintje vol met bloemen en planten dat liefdevol wordt bijgehouden door buurtbewoners. Een oudere man in de buurt heeft zo'n 10 aquaria (met planten en vissen) in z'n carport staan. Watertuin. Het kan in Japan.

Zomers zijn bloedheet, en Japanners reageren heel verschillend op de zon. Je ziet studenten en kinderen die al na een paar dagen lente bruin verbrand zijn. Maar er zijn ook bijvoorbeeld veel (oudere) vrouwen die superallergisch voor de zon zijn. Als ik naar de universiteit wandel, dan kan het wel eens gebeuren dat bijna iedere persoon die ik tegenkom van top tot teen ingepakt is tegen de zon (deze week dus). Met een parasol als finishing touch. En zo'n enorme plastic visor tegen het zonlicht. Of groepjes oudere vrouwen, die met z'n allen aan het wandelen zijn, allemaal met parasol. Daar kan ik zo van genieten, het is zo anders en toch past het wel.

Het is nu gelukkig nog niet zo warm, maar dat zal de komende weken toch wel veranderen. Ik heb er nog steeds moeite mee, maar de beste manier om met de hitte om te gaan, schijnt om een handoek om je nek te draaien. Veel Japanse mannen, met name gemeentewerkers in de straat of tuinmannen, zie je in de zomer met zo'n handdoek rondlopen. Volgens een van onze Finse studenten werkt het geweldig, maar ik ben er nog niet over uit. Ik hoop dat het zwembad van onze universiteit dit jaar beter is onderhouden dan afgelopen jaar. Vorig jaar zat er geen chloor in het bad, waardoor we binnen een paar dagen in een groen soepje aan het zwemmen waren. Afgelopen week toen we er 's avonds langsliepen, hoorden we kikkergekwaak, dus of er moet nog heel wat gebeuren voordat het zwembad klaar is, of het is nog erger dan het afgelopen jaar. Ben bang dat het ook deze zomer afzien wordt; alle kerncentrales staan uit, en de electriciteitskosten zijn hoog. Veel winkels en restaurants hebben daarop hun verlichting al aangepast, en ik neem aan dat ze nog spaarzamer met airconditioning worden deze zomer.

Maar nu eerst Nederland-Denemarken!

Japanse Tokkies

Die bestaan niet. Althans, in de meer dan drie jaar die ik nu in Japan heb doorgebracht, ben ik nog geen enkele asociaal tegengekomen. Wel heb ik een paar hangjongeren in onze mall gezien, of peuters die overal aan gang hangen en soms zie ik wel eens een hele familie die anders gekleed is (fout haar, veel glitter). Dat is het wel. Vervelende mensen zie je niet. Echte zwervers hebben we niet, maar in de mall staat een TV en daar zitten altijd dezelfde mensen naar te kijken. Maakt niet uit hoe laat het is. Meestal wat oudere mensen die niets anders te doen hebben. Maar ze zitten daar, zorgen niet voor overlast. Er zijn natuurlijk veel arme Japanners, maar je kunt in Japan voor heel weinig geld wonen. Mijn echtgenote had een "appartement" dat niet veel groter was dan een gevangeniscel, en zo iets kun je voor zo'n 200 euro per maand huren. Een chinese collega van me heeft een appartement via de universiteit gehuurd dat 70 euro per maand kost. Bij ons in de buurt wonen veel alleenstaande ouderen in zo'n superklein appartement. Ook een paar geestelijk gehandicapten, die heel hard konnichiwaaaaah roepen als ik langsfiets.

Er is armoede, maar dat zorgt niet voor asociale situaties.

Om heel eerlijk te zijn... eigenlijk zijn de meeste buitenlanders (vooral de niet-Aziaten) hier de asocialen. Het valt namelijk niet mee om aan de eisen van de Japanners te voldoen.

De Japanners rondom Tokyo zijn best wel anders dan bijvoorbeeld de Japanners die in en rondom Osaka wonen. De mensen daar, maar ook in Nagoya en Kobe zijn relatief open en het is gemakkelijk om met ze te communiceren. De Japanners bij ons in de buurt en in Tokyo zijn heel erg stijf en gereserveerd; niet zo gemakkelijk te benaderen. Denk aan Duitsers, de oorlogsgeneratie zeg maar, maar dan in het kwadraat. Japan is een land waarin klassen en standen nog steeds aanwezig zijn, en bijvoorbeeld winkelpersoneel staat laag op de klassenladder. Op de universiteit spreek ik niet zo vaak met collega's (de meeste collega's zijn open en vriendelijk, maar ze zijn er niet zo vaak en als ze er zijn hebben ze eigenlijk niks te melden), en als ik al met een Japanner praat, dan is het met winkelpersoneel, waardoor een scheve indruk ontstond. Goh wat een vriendelijke mensen - dat is zeker niet altijd zo. Zo maar een Japanner aanspreken op straat? Niet altijd even gemakkelijk.

In al die jaren dat ik hier woon, ben ik maar een paar keer op straat aangesproken. Het kan gebeuren dat er een groepje scholieren langsfiets, waarvan dan de stoerste "hello!" roept. Om dan weer heel hard weg te fietsen. Er staat een grote virtuele muur tussen de expat en de Japanner.

De leukste spontane gesprekken heb ik gehad met minder bedeelde Japanners. Die hebben schijnbaar meer lak aan de ongeschreven virtuele regels. De twee kerels die een bankstel kwamen brengen, vroegen waar ik vandaan kwam (America?), nee Nederland. Oooohh, K1?? De K1 is een enorm populaire vechtsport, waarin veel Nederlanders meedoen. Dat wist ik gelukkig wel, maar meer ook niet, dus veel hebben we niet kunnen keuvelen, maar het is toch wel leuk om te zien dat een klein landje als Nederland ook in Japan zijn sporen achterlaat. Het komt regelmatig voor dat er spullen bij ons afgeleverd worden, maar de mensen die dat doen zijn net robots. Alles gebeurt volgens een protocol, en een praatje zit er gewoon niet in.

Op een vlucht van de VS naar Japan via Canada kwamen we op een ijskoud Canadees vliegveld terecht, waar ik een trui met grote CANADA letters kocht. Die trui heb ik hier wel eens aan, waardoor mensen denken dat ik uit Canada kom. In de supermarkt werd ik laatst door een oudere man aangesproken, die vroeg of ik uit Canada kwam. Nee Nederland. Aaaah, Geesink! Hij bleek gepensioneerd sportarts te zijn, en veel met judoers gewerkt te hebben. Echt goed communiceren lukt niet, vanwege mijn belabberde Japans en het totale gebrek aan Engels bij de Japanners, maar dit soort ontmoetingen zijn toch wel de krenten in de Japanse pap.

Kortom, zit je verlegen om een praatje, spreek dan de wat minder bedeelde Japanner aan.

[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 13-06-2012 07:34:48 ]

quote:

Op woensdag 13 juni 2012 06:10 schreef Glesse het volgende:

[..]

Bedankt voor je verhalen, lees ze steeds weer met veel plezier. Wat ik aan dit verhaal wel apart vind, is dat de Japanners die ik ontmoet heb die tijdelijk in het buitenland werken, juist heel open en communicatief zijn. De grootste lol in Afrika heb ik ongeveer met Japanners gehad die als planoloog en dergelijke daar een half jaar of een jaar werkten... Met twee ervan heb ik nog steeds contact.
Wat zou hier een verklaring voor zijn? Zijn het juist deze 'open' Japanners die naar het buitenland gaan? Of de Japanners die aardig engels spreken?

Japanners in het buitenland zijn anders dan Japanners in Japan. In Japan bestaat de term "ordinair" eigenlijk niet, maar in Guam heb ik veel ordinaire Japanse vrouwen gezien. Betekent niet dat alle Japanners het buitenland misbruiken om onaangepast te doen - men is wat opener in het buitenland (als ze Engels spreken). De druk om je aan te passen aan de rest is er niet. En zoals ik al eerder schreef, Japanners uit bepaalde delen van Japan zijn stijver dan andere Japanners.

Daarnaast moeten Japanners je leren kennen (en andersom). Er zijn een paar studenten hier waarmee ik een goede band heb (met name uit de Fukushima provincie), en waarmee ik goed kan praten. Vorig jaar hadden we een groep studenten die altijd de gangmakers bij een feestje waren. Hele leuke mensen, niet verlegen en erg grappig. Kan me goed voorstellen dat zij het in het buitenland erg naar hun zin zouden hebben. Onze secretaresse heeft ook een paar jaar in Afrika gewerkt en is ook zo. Maar de Japanners die altijd in Japan hebben gewoond en ook voor geen goud weg willen, die kunnen heel erg ontoegankelijk zijn.

Edit:

Wat me ook opvalt is wat voor een aantrekkingskracht Afrika op Japanners heeft. Het zit blijkbaar in Japanners om arme mensen te helpen. Zo schijnen ze ook enorm veel werk in Afghanistan te verzetten.

Niet altijd op een positieve manier hoor. Misschien is het een urban myth, maar na de ramp in Fukushima bleek dat Japanners geen Japanse groenten meer aten. De Japanse regering had toen het idee om Japanse groenten dan maar aan Afrika te schenken, terwijl er 'veilige' groenten uit het buitenland werd geimporteerd. Muv wat spinazie en thee zat het stralingstechnisch wel snor, maar toch blijft het een vreemd idee.

[ Bericht 13% gewijzigd door Lyrebird op 13-06-2012 06:41:06 ]

quote:

Op donderdag 14 juni 2012 22:58 schreef icecreamfarmer_NL het volgende:

[..]

Is dat niet overal, het zijn vaak de rijken die mensen minderwaardig aanspreken.
De grootste lol heb je vaak met mensen van gewone komaf omdat die dingen veel meer waarderen.

Misschien laat het zien dat Japanners ook maar mensen zijn.

In de VS was er minder sprake van een taalbarriere, maar daar kun je met iedereen ouwehoeren. Iets wat ik hier wel mis.

Vandaag was het Clean the university campus day. Alle studenten van de universiteit kwamen bij de gymzaal bij elkaar, om daarna met z'n allen naar afval te zoeken. Op straat en in parken zul je zelden troep zien liggen, maar in het Japanse buitengebied zien we regelmatig verpakkingsmateriaal en andere zooi. Onze universiteit ligt midden in de stad en er is zelden een snoeppapiertje te zien, dus ze zullen niet met veel rotzooi terugkomen.

Edit: ik zit uit m'n nek te kletsen, ze komen nu met meerdere zakken per persoon terug! Toegegeven, het zijn maar een paar man/vrouw maar het is een indrukwekkende opbrengst voor een half uurtje zoeken.

Sporten in Japan

In Japan wordt er veel gefietst. Ook hier hebben ze fietspaden die gescheiden zijn van de weg, en Japanners maken er dankbaar gebruik van. Ze doen dat itt de Amerikanen zonder helm. Net als Nederlanders dus. Het Japanse straatbeeld doet dan ook aan Nederland denken, alhoewel de Japanners aan de verkeerde kant van de weg autorijden. Fietsen doen ze aan alle kanten, daar zijn geen regels voor, en het kan dus regelmatig gebeuren dat je na heel hard remmen tegenover een Japanse fietser/fietster staat die van de schrik bekomen sumimasen (sorry) roept. Daar doe ik dan graag aan mee. BTW, dat sumimasen spreek je dus niet als sumimasen uit, maar meer als siimasen.

In Japan wordt veel aan sport gedaan. Scholieren zien we vaak met tennisracket of met voetbalschoenen rondlopen. (anecdote - na een conferentie in de VS werd ik om 4 uur 's ochtends wakker. Het lukte me om tot 6 uur in bed te blijven liggen, waarna ik maar naar het werk ben gegaan. Op weg naar het werk kwam ik een heleboel scholieren tegen die net van hun voetbaltraining afkwamen. Training om 6 uur 's ochtends? De eerste persoon die ik op het werk tegenkwam, was onze meest luie student. Er begon een kwartje te vallen. Hij leek zo lui, omdat hij iedere ochtend om 6 uur begon Een uur later was het stikdonker. Ik had me volledig verslapen en was om 6 uur 's avonds naar het werk gegaan.)

Tegenover ons gebouw wordt iedere zomerdag gehonkbald. Honkbal is enorm populair in Japan. Eens per week spelen Japanse bejaarden croquet. Met passie, zo ver dat mogelijk is. Mijn kantoor ligt ook vlak tegenover de gymzaal van onze universiteit, en er wordt op ieder uur van de dag en avond gesport. Volleybal is de meest populaire sport in de gymzaal, gevolgd door basketbal. Ik sport wel eens met onze studenten, en zij vinden basketbal het allerleukst. Voetbal wat minder. Ik badminton eens per week met Cambodjaanse, Chinese, Koreaanse en Japanse studenten van buiten onze school. Van de zomer zwemmen we in het zwembad van de universiteit, en langs het zwembad ligt een sintelbaan, waarop mijn echtgenote en ik twee keer per week hardlopen. Eens per jaar loop ik de halve marathon.

Kortom, mijn situatie hier geeft me een unieke kans om eens goed te kijken hoe Japanners sport beleven.

Wat opvalt is dat het woord team in team sport voorop staat. Het team gaat boven alles. Na het voetbaldebacle in Polen/Oekraine zullen we het er in Nederland over eens zijn dat team voorop zou moeten staan, en in Japan krijg je dat met de paplepel ingegoten. De volleyballers zijn heel vocaal (ik kom zelf uit een volleybalfamilie (maar volleybal zelf niet) en ook Nederlandse volleyballers zijn vocaal, maar de Japanners lijken hun gebrek aan lengte te compenseren met vocaliteit). Iedere aanval gaat gepaard met enorm gejuich en geklap. Japanners maken overigens van iedere sport een teamsport. Als je bijvoorbeeld bij het tennis gaat kijken, dan moedigen de andere tennissers die niet aan het tennissen zijn de tennissers die op de baan staan aan. Daar gaat soms meer energie inzitten dan in het tennissen zelf. Ze hebben hele lastige yells en liedjes die met heel veel passie gezongen of geschreeuwd worden. Van lastige liedjes is het een kleine stap naar nog vele lastigere dansjes. In de gymzaal van de universiteit zijn er hele groepen die zich uitleven op gesynchroniseerde dansjes die met grote groepen uitgevoerd worden. Op ieder moment van de dag kun je Japanse scholieren bij het station van onze stad zien dansen, en op onze universiteit wordt er tot diep in de nacht tussen de gebouwen gedanst.

Voetbal wordt uitermate gedisciplineerd gespeeld. Het team staat voorop, iedereen kent zijn of haar taak en wat er ook gebeurt, je zult de centrale verdediger niet in het strafschopgebied een solo zien maken. Iets wat ik in de VS en in Nederland helaas maar al te vaak heb meegemaakt.

Ondanks de vergrijzing en het abominabele niveau van onze studenten geeft deze kijk op Japanners en sport wel hoop voor de toekomst. Men werkt hier met z'n allen aan een doel. Iedereen doet mee, iedereen is zich van zijn taak bewust en iedereen is plichtsgetrouw.

[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 23-06-2012 09:10:26 ]

quote:

Op zaterdag 23 juni 2012 08:57 schreef De_Ilias het volgende:


Leuk om deze ervaringen te lezen, een vraagje als dat kan?

Is het gebruikelijk in Japan om elkaar de hand te schudden? Of houden ze het in principe alleen bij buigen?

Japanners onderling heb ik nooit handen zien schudden. Maar bij Westerlingen geldt een ander protocol.

Visitekaartjes zijn heel handig. Als ik me voorstel dan pak ik een kaartje, en geef dat met twee handen aan, samen met een lichte buiging, meer een knikje (ik ben echt enorm houterig, dus dat buigen laat ik maar zitten), en stel me dan voor. Japanners doen dan precies hetzelfde. Ze zijn een beetje allergisch voor handen schudden. Als ze al een hand geven, dan is het een hele slappe hand.

In de boeken staat dat je dan hun kaartje heel goed moet inspecteren, maar ik heb daar het nut nog niet van ingezien. Het kaartje in je kontzak steken lijkt me trouwens geen goed idee, je moet er wel netjes mee omgaan.