abonnement bol.com Unibet Coolblue
pi_100851153
Japan staat zeker weten op m'n to-do list!
pi_100899018
quote:
0s.gif Op woensdag 17 augustus 2011 05:25 schreef Lyrebird het volgende:

[..]

Er zit nogal wat variatie in de populatie. In het laatste semester had ik een MS student in de klas, met een undergraduate in electrotechniek, en die heb ik gevraagd een op-amp versterker te maken, om het signaal van een photo diode te versterken. Kon ie niet. Maar we hebben ook MS studenten die zonder problemen artikelen publiceren. Het gros zit er waarschijnlijk tussenin.

Het lijkt er een beetje op dat het Japanse universitaire systeem niet motiverend werkt. De lessen zijn erg theoretisch en iedereen die een beetje zijn best doet krijgt wel een voldoende. Het moet echt totaal anders, met een lessenpakket dat verankerd ligt in de praktijk. Maar dat kan nog wel twintig jaar duren voordat ze daar aan beginnen.

Weet je wat het ook is tegenwoordig, alhoewel studenten erg zenuwachtig doen over het wel of niet vinden van een baan, vinden ze die baan toch wel. De vergrijzing slaat hier enorm toe, en werkgevers pakken iedereen die ze te pakken kunnen krijgen. Die weten trouwens dondersgoed wat voor een vlees ze in de kuip hebben, met al die belabberde studenten, want iedereen moet een soort van toelatingsexamen doen bij een interview, waarbij wordt achterhaald wat de theoretische kennis van de studenten is.

En dat na 6 jaar op een universiteit te hebben gezeten...
Hoewel ik nooit in Japan ben geweest, geloof ik niet dat wat je hier beschrijft veel anders is in Nederland. Ik vraag me namelijk af of de gemiddelde Nederlandse undergraduate wel zo'n op-amp versterker zou kunnen bouwen (N.B. ik ben zelf geen elektrotechnicus). In Nederland is het technisch universitair onderwijs ook erg theoretisch, hier en daar gelardeerd met wat proefjes of projecten.

Dat is ook de reden dat ik er tegen ben dat HBO's nu ook universiteitje mogen gaan spelen. We leiden al zo'n hoop theoretici op, maar daar tegenover moeten ook een heleboel goedgeschoolde practici staan. Waarschijnlijk gaat het hier ook nog heel wat jaren gaat duren voordat het kwartje valt.

Ik vind het trouwens leuk om je Japanse avonturen te lezen. :)
pi_103273880
quote:
Sumo-coach sloeg golfclub stuk op worstelaars

Kasugano buigt voor het bestuur van de JSA, dat hem vandaag een officiële waarschuwing gaf. © ap
De coach Kasugano heeft een waarschuwing van de Japanse sumoworstelfederatie JSA ontvangen. Hij zou drie worstelaars met een golfclub geslagen hebben.

Dat deed Kasugano (49) omdat zijn pupillen niet naar hem luisterden. De trainer wilde dat de worstelaars een kimono droegen als ze zich in het openbaar vertoonden.

Afgelopen vrijdag zouden de worstelaars in de buik en de rug geslagen zijn met een golfclub. In de trainingshal die Kasugano gebruikt, werd een golfclub met een gebroken handvat gevonden.

De drie worstelaars, onder wie de Georgiër Tochinoshin, wilden geen aanklacht indienen tegen hun trainer, omdat ze toegaven zelf fout te zitten door zijn regels te schenden. In Japan is het gebruikelijk dat sumoworstelaars zich aan strikte regels houden als ze zich in het openbaar vertonen. Hun haar dient in een knot te zitten en het dragen van traditionele gewaden is verplicht.

De in Japan zeer populaire sumosport wordt de laatste jaren geteisterd door incidenten. In februari werden tientallen worstelaars verbannen uit de sport na een gokschandaal. In 2007 werd een junior doodgeknuppeld door enkele andere worstelaars. Ze sloegen onder meer met bierflesjes op zijn hoofd. Zijn coach, die opdracht had gegeven voor het pak slaag, moest voor vijf jaar de gevangenis in.
(Redactie)
Dat noemen we dus "wa". De baas beslist.

Binnenkort meer.

[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 20-10-2011 16:59:50 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
pi_106831041
Een update

De afgelopen weken zijn erg druk geweest. Onze belangrijkste conferentie van het jaar staat voor de deur, en dat betekent dat de druk erg hoog is om de beste metingen te doen. Itt andere jaren staan we er dit jaar erg goed voor.

En Japan, hoe gaat het daar dan mee? Er is sinds de aardbeving weinig veranderd. Bedrijven hebben het wel moeilijk, maar dat hadden ze het voorheen ook. Alhoewel er winkels failliet zijn, is het vaak beredruk (met name in de weekends) in onze mall. Dat we in een crisis zouden zitten, is eigenlijk niet te zien. Onderzoeksgeld van bedrijven staat wel op de tocht, maar we hebben dit jaar goed laten zien wat we kunnen, dus ik maak me niet zo'n zorgen.

Japanse hangjongeren

Die heb ik eigenlijk nog niet gezien. Tot vandaag dan. Op het station zie je 's avonds wel groepjes jongeren, maar die zijn bijna altijd aan het dansen. Dat is in Japan ontzettend populair. Ze draaien hun eigen muziek (staat nooit te hard), en ze oefenen de laatste moves. In de gymzaal van de universiteit oefenen ze ook, en het is verbazend hoe professioneel het er vaak uit ziet (dat zeg ik met het oog van een enorme beta-nerd, dus neem dat met een korreltje zout).

Maar ja, vandaag in de mall in het food court, waar je bij zo'n tien restaurants snacks en kleine maaltijden kunt halen, stond er plotseling een groepje van zo'n tien zestienjarige jongens. Niet in uniform zoals de meeste jongens en meisjes van die leeftijd (Japanse kinderen lijken altijd naar school te gaan), maar in hele foute Japanese tokki kleding. Hoe meer glitter ze aan hebben, hoe pauperiger de achtergrond. Oh, en nog fouter haar. Een kereltje had een matje samen met een vetkuif. Wat wel apart was, was dat het zo'n grote groep was, met dezelfde ongeinteresseerde houding die ik uit mijn Brabantse jeugd herkende. Zou ik dan in de Japanse equivalent van Maaskantje wonen?
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
pi_106831755
Leuk, weer een update. :)

Ik vind het wel een grappig fenomeen, jongeren die proberen 'ghetto' te lijken terwijl ze in een land wonen waar helemaal geen ghetto's zijn. Het opvallendste vind ik daarbij dat zulk volk vaak van het platteland komt. Denk maar aan Maaskantje, of aan Winschoten in de categorie non-fictie. :P

En op vakantie in Japan kreeg ik dezelfde indruk. Heb bijna alles met de stoptrein gereisd, vol met scholieren altijd. Netjes in uniform, behalve de schoenen - heel typisch. Maar één zo'n jongen maakte het helemaal bont. Die had z'n haar helemaal wild gestyled, de ene broekspijp opgerold en de andere niet, alles om er maar cool uit te zien. En waar was dat? Uiteraard bij een klein dorpje in de bergen op Shikoku. :D

Misschien heb je dus ook gewoon het equivalent gezien van Winschotenaren in Groningen?

[ Bericht 2% gewijzigd door #ANONIEM op 15-01-2012 14:25:09 ]
pi_106832269
Net uniform met gymschoenen is idd zo'n beetje het standaarduniform voor jongens (en meisjes). Nette schoenen hebben ze niet zo vaak aan.

Bij de laatste conferentie mochten twee van mijn studenten (ze zijn 22 jaar oud) een verhaal houden. De eerste deed dat in een net pak met nette schoenen, maar de andere had een pak met daaronder spierwitte Nikes. Goed zichtbaar voor de hele zaal toen hij het podium opliep. Hij bleek zijn zwarte schoenen vergeten te zijn.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
pi_106952947
Cool! ik ga over 2 weken naar japan, zal je post zeker in de gaten houden!
pi_106955716
Een technisch verhaal

Wel een beetje technisch, maar ook voor de minder technisch georienteerden onder ons interessant, want het is puur Japans.

In ons onderzoek gebruiken we wel eens hele speciale lichtbronnen die heel erg 'wit' licht uitzenden, en dat ook nog eens met een hoog vermogen. Een tijd geleden had ik zo'n speciale lichtbron gekocht van een Japans bedrijf. Het ding ging me $7000 kosten, maar dat hadden we er wel voor over. Totdat een student me er op wees dat we in de VS eenzelfde bron voor slechts $2000 kunnen kopen. Maar de Japanse bron had ik al besteld. Eerst uitgezocht of we 'm niet konden afbestellen, maar dat zat er niet in. Toen kreeg ik een e-mail met de vraag om een speciale vergunning in te vullen. Blijkbaar zond het apparaat naast licht ook nog andere electromagnetische straling uit, wat het radioverkeer kon beinvloeden. Allemaal in het Japans natuurlijk, dus dat heb ik toen maar op het bord van de administratie geschoven.

Helaas duurde het maar voordat we die bron binnenkregen, en omdat de student die dit project moest gaan doen in tijdnood kwam, heb ik $2k uitgetrokken om de bron uit de VS te halen.

Maar ik zat nog steeds vast aan die dure Japanse bron. Kan altijd wel een project voor gevonden worden, maar efficient is anders. Totdat ik eergisteren een e-mail kreeg van het bedrijf. Ze wilden graag uitleggen wat de status van de bron was. Kwamen er twee kerels langs om de uitleg te geven. Wat bleek, er was een nieuwe ambtenaar bij het ministerie van Japanse radiozaken (of zo) aangenomen, die veel strenger was dan de oude ambtenaar, en voor dit soort bronnen moet getest worden of de radiotorens (zoals die in Nederland bij Smilde een staat/stond) geen hinder ondervinden van die bron. Blijkbaar staat er eentje op anderhalve kilometer van ons gebouw. Zo'n test moest bij het Japanse TNO door gespecialiseerd personeel worden uitegvoerd, wat klauwen vol geld ($5000) zou gaan kosten, wat door mij of het bedrijf betaald moest worden, maar daar hadden we natuurlijk geen trek in.

Het mooie is dat de importeur van het Amerikaanse apparaat hier lak aan had, en mij dat apparaat met overnight service had toegestuurd.

Wat dan heel Japans is, is dat zo'n bedrijf dat een bepaalde belofte niet na kan komen, in dit geval dus de levering van een lichtbron, dat zo'n bedrijf dan persoonlijk z'n excuses voor het ongemak komt aanbieden. Zonder dat ze er eigenlijk schuld aan hebben, want de Japanse overheid zoekt hier spijkers op laag water (0% kans dat die bron een radiotoren beinvloedt). Van binnen vond ik het natuurlijk geweldig dat ik die $7k niet op hoefde te hoesten, maar dat heb ik zo diplomatiek mogelijk proberen te verbergen.

Maar gek vinden dat de Japanse economie slecht draait, dat doe ik al lang niet meer.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
  donderdag 19 januari 2012 @ 19:08:12 #34
10763 popolon
Fetchez la vache!
pi_107000039
Mooi verhaal. :D Maar aan de andere kant, er zijn maar weinig economien die wel een beetje draaien natuurlijk.
Patience is not one of my virtues, neither is memory. Or patience for that matter.
pi_107220123
Heb zelf het Asian Studies Program gevolgd aan de Kansai Gaidai Univertsity in Osaka. Heb hier een geweldige tijd beleefd en was vooral onder de indruk hoe alles in groepsverband wordt gedaan. Alle studenten gaan om met studenten van dezelfde club of circle (sport, muziek, theater etc.) waar ze bij zitten. Niet alleen op de universiteit zelf, maar ook er buiten met dagjes weg, bbq's, drinkavonden (karaoke!).

Ik heb eigenlijk sinds ik daar was altijd al voor een jaar of 2 terug willen gaan, maar een Japans werk visum krijgen is erg lastig. Sowieso maak je het meeste kans als buitenlander, wanneer ga je gaat voor een ALT positie om Engels te leren. Voor ons Nederlanders is dit wat minder, aangezien de voorkeur vaak uitgaat naar de natives. Zelfs Zuid-Afrikanen zijn meer gewenst dan de Nederlanders. Daarom hoop ik nu gewoon een mooi internationaal bedrijf te vinden hier in Nederland om dan in de toekomst voor een paar jaar uitgezonden te worden. Ik heb al contact gehad met Unilever Japan maar dat is uiteindelijk vast gelopen.
pi_107393884
quote:
0s.gif Op woensdag 25 januari 2012 15:47 schreef bakacakes het volgende:
Heb zelf het Asian Studies Program gevolgd aan de Kansai Gaidai Univertsity in Osaka. Heb hier een geweldige tijd beleefd en was vooral onder de indruk hoe alles in groepsverband wordt gedaan. Alle studenten gaan om met studenten van dezelfde club of circle (sport, muziek, theater etc.) waar ze bij zitten. Niet alleen op de universiteit zelf, maar ook er buiten met dagjes weg, bbq's, drinkavonden (karaoke!).
Hoe vond je het niveau van het lesprogramma?
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
pi_107545158
quote:
0s.gif Op maandag 30 januari 2012 10:25 schreef Lyrebird het volgende:

[..]

Hoe vond je het niveau van het lesprogramma?
In de ochtend werden de Japanse lessen gegeven, wat verdeeld was in Reading & Writing (waar je vooral de nieuwe kanji leerde en het lezen) en Spoken Japanese. Ik vond de Japanse lessen erg sterk en ze werden gegeven door Japanse docenten die ook in Amerika een paar jaar les hebben gegeven. Daarnaast was het erg fijn dat alles was opgedeeld in kleine klasjes (rond de 10 man) zodat iedereen genoeg aandacht kreeg. Ik was nog beginnend met het Japans dus wij maakten gebruik van de Genki lesboeken die ik erg prettig vind.

Daarnaast had je in de middag ander soort vakken, waar ik vooral economische vakken volgde. Deze groepen waren een stuk groter en werd ook gevolgd door Japanse studenten die zich voorbereidden om zelf naar het buitenland te gaan. Waren zo goed als allemaal Amerikaanse docenten en de vakken waren dood simpel. Ik deed amper wat en had voor al mijn vakken A's gehaald. Voor de Japanse lessen maakte ik wel elke dag huiswerk, maar dat vond ik ook leuk. Had voor mijn Japanse vakken trouwens ook allemaal A's en kan bevestigen dat het niveau veel lager is dan in Nederland.

Maar sowieso heb ik gehoord dat het in Japan het zwaarste is op de middelbare school, om vervolgens op een goede universiteit te komen.
pi_107662324
Grijze golf

Nee, geen autootje van Duitse makelij, maar een golf aan oude grijze mannen, waarvan er steeds meer op onze universiteit te vinden zijn.

Het hoofd van onze afdeling is een 65-jarige Japanner. Die zou dit jaar met pensioen gaan, en dan zou Lyrebird zijn academische positie over gaan nemen (nee, geen hoofd van de afdeling, dat zal in Japan niet zo snel gebeuren met een buitenlander, vooral niet zo'n eigenwijze als Lyrebird, maar een permanente academische positie). Dat was al meer dan een jaar beloofd, totdat op onverklaarbare wijze het hoofd van de afdeling zijn contract met 3 jaar verlengd zag worden. De uitleg was dat de universiteit hem hard nodig had. Maar wat blijkt, hij had een aanvraag ingediend voor meer onderzoeksgeld bij de Japanse overheid, en die aanvraag was gehonoreerd, en daardoor kon de universiteit niet om hem heen.

Ondertussen hadden ze ook nog eens 3 ouwe knarren ingehuurd, die een paar dagen per week op ons instituut rondlopen. Er is blijkbaar een boel geld beschikbaar gesteld door de overheid om oudere werknemers in dienst te houden. Na hun pensioen kunnen ze een paar dagen in de week iets doen waar ze zelf zin in hebben. Wat blijkt: ze doen wat ze al 40 jaar doen. Kijk, voor een jonge onderzoeker is het altijd lastig om je eigen niche te vinden. Daar ben je een paar jaar mee kwijt, totdat je ergens echt goed in bent, en dat kun je dan een jaar of 5 of 10 uitmelken, totdat het echt op is, en dan zul je je weer ergens anders in moeten verdiepen (jezelf heruitvinden), om daar dan echt goed in te worden. Maar in Japan werkt dat allemaal wat anders, want daar worden onderzoekers beschermd door het systeem. Zelfs als je een belabberde onderzoeker bent, dan rolt er zo nu en dan wat onderzoeksgeld jouw kant op, zodat je verder kunt klooien. Dat komt het niveau van het onderzoek niet ten goede, maar daar waar normaal een pensioen een einde maakt aan al het geklooi, is daar hier geen sprake meer van.

Om nu een compleet beeld te schetsen: ons instituut heeft 3 echte professoren, die onderzoek doen en lesgeven, waarvan er dus eentje met pensioen zou moeten gaan. Daarnaast hebben ze een verdwaalde buitenlandse onderzoeker (ikke), en 3 gepensioneerde onderzoekers. Maar de koek is nog niet op. In de komende twee maanden komen daar nog 3 gepensioneerde onderzoekers bij, zodat er meer gepensioneerde onderzoekers zijn, dan dat er 'echte' onderzoekers zijn. Vervelender: die ouwe mannen die willen ook een kantoor, een lab en studenten. Dat is allemaal leuk en aardig, maar je moet natuurlijk wel wat te bieden hebben. Ik bedoel, er lopen ook nog andere onderzoekers rond, die wel publiceren, die wel naar buitenlandse conferenties gaan, die wel geregeld onderzoeksgeld binnenhalen. Met ineminemutten kom je er dan niet als je labruimte en studenten gaat verdelen.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
pi_107662403
Interessant doorleestopic ^O^
pi_107662518
Kawaii: petjes en paraplu's

Dit stukje gaat over iets dat erg kawaii (cute, schattig) is. En dat zijn Japanse kinderen, met name de kleuters. Alhoewel Japan enorm snel vergrijsd, worden er absoluut gezien nog heel erg veel kinderen geboren, en wij wonen in een kinderrijke omgeving. Onze universiteit staat in een buurt met heel erg veel lagere- en middelbare scholen, en de kans is groot om kinderen op weg van huis naar school, van school naar huis, van school naar sport- of muziekles of gewoon spelend op straat te zien.

's Morgens vroeg als ik naar de universiteit fiets, dan kom ik langs een lagere school waar meestal de kleuters buiten in de zandbak aan het spelen zijn. Die hebben allemaal een rood petje op. De jongens hebben een blauw overhemd/schort over hun kleren aan, en de meisjes een roze. Blijkbaar is het erg belangrijk dat iedereen hetzelfde eruitziet. Dat zie je eigenlijk op alle scholen: kinderen zijn bijna altijd in uniform. Als we 's middags naar de mall gaan, dan lopen die kleuters vaak met z'n allen naar huis, daarbij geholpen door (erg leuke oversteek)moeders. Je kunt precies zien van welke school die kleuters zijn, want afhankelijk van de school hebben ze een ander petje of mutsje op. Een soort van zeemanspet (jongens) zie je veel bij ons in de buurt. De meisjes van die school hebben een grijs mutsje. Vandaag regende het, en toen hadden al die kleuters felgekleurde paraplu's. Flinke paraplu's met daaronder kleine mensjes met zeemanspetten en mutsjes. Super-kawaii, kan het niet anders verwoorden.

Japanners zijn allemaal uitermate beleefd en hebben veel respect voor elkaar. Dat is een van de redenen dat ik zo graag in Japan leef. Kinderen krijgen dat al heel vroeg mee, dat respect belangrijk is, en kinderen gedragen zich bijna altijd voorbeeldig. Sommige peuters hebben dat nog niet meegekregen. Ik heb het idee dat sommige (heel jonge of juist heel oude) ouders niet meer weten hoe ze kinderen op moeten voeden. Het komt steeds vaker voor dat peuters de zaak op stelten zetten in openbare gelegenheden. Gisteren bij de MacDonalds was het weer raak. Een kereltje dat al een tijdje heel vervelend overal aan ging hangen en overal doorheen rende (heel normaal in Nederland, minder normaal in Japan), zette het op een krijsen toen ma het speeltje dat hij wilde hebben, niet kocht. Not kawaii at all. Hoe lang zal het duren voordat we hier Nederlandse toestanden hebben?
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
pi_108148983
Stil zijn, nasaal praten, schreeuwen en handenschudden

Japanners zijn eigenlijk best stil. Als je wel eens op een trein- of metrostation in bijvoorbeeld Tokyo bent geweest, waar op ieder moment van de dag duizenden mensen voorbijlopen zonder een woord te wisselen, dan snap je waar ik het over heb. Het enige wat je hoort zijn voetstappen. Soms zit ik in een overvolle coupe zonder minutenlang ook maar iemand te horen. Wat daarbij helpt, is dat het niet is toegestaan om in een trein te bellen. Stiltecoupees? Hebben ze hier niet, maar het is wel stil. Net alsof je in een volle lift staat. Maar dat dan een uur lang.

Ik vind het wel wat hebben, want ik heb het helemaal niet op lawaai. Als ik nog eens iets zou mogen uitvinden en realiseren, dan zou het een volledig luidsprekervrij vliegveld/vliegtuig zijn, waar alle aankondigingen op beeldschermen worden aangegeven. Ik heb het soieso niet op luidsprekers. Vaak zijn de boodschappen die over luidsprekers worden gezonden voor de minder begaafden onder ons, die bijvoorbeeld niet snappen dat je niet op een vliegveld mag roken. Wat mij betreft worden mensen die zo dom zijn, dat ze toch een peuk opsteken op een vliegveld levenslang van vliegvelden verbannen. Waarom altijd de goeden onder ons straffen? Afijn, ik dwaal af.

Zoals de titel van dit stukje al aangeeft, staat nasaal praten iets hoger op de ladder, boven stil zijn. Japanners die in de detailhandel werken, hebben de neiging om enorm nasaal te praten. Daar word je als buitenstaander al snel heel erg melig van. Ik heb het er wel eens eerder over gehad: als je hier een winkel of een kapper binnen loopt, dan word je verwelkomd met een vaak nasaal irasshaimase. Of beter een nasaal IRASSHAIMASE!!! Die mensen die roepen dat de hele dag, en die hebben geen flauw benul meer wat ze roepen (kies zelf een woord, bijvoorbeeld FOK-forum, herhaal het 1000 keer en je vraagt je af of je nog wel Nederlands spreekt). Wat er dan kan gebeuren, is dat zo'n woord heel erg wordt uitgerekt. Als in irasshaimaseeeeeeeiiiiiiiiiiiii. Heel erg lang, zodat je als toehoorder je lachen niet kunt inhouden. Bij de 105 yen store (bijna alles 105 yen (1 euro)) lopen er een paar rond die zodra ze iemand zien irasshaimase roepen, en die roepen dat dus echt om de 20 seconden. En dat de hele dag lang, en ook heel uitgerekt, zo nasaal mogelijk.

Stapje verder op de ladder: schreeuwen. Als je tot hier bent gekomen, dan verwacht je misschien dat ik een bloedhekel aan schreeuwerds heb. Klopt. Kijk, de zanger van de Deftones die mag van mij best schreeuwen, daar kan ik zelfs van genieten, maar normale schreeuwerds, nee liever niet. In een beetje Japanse horecagelegenheid (restaurant, bar) lopen altijd schreeuwerds rond. Mensen die IRASSHAIMASE schreeuwen zodra je daar als klant binnenkomt, en ARRIGATO GOZAIMASU schreeuwen als je weggaat. We hebben een restaurant in de buurt gevonden, waar het goed eten is, maar waar een ober rondloopt die heel vervelend schreeuwt. Als die ober nou een stem had waarmee hij een ferm IRASSHAIMASE zou roepen, ja, daar zou ik wel respect voor hebben. Maar in dit geval gaat het om een werkstudent die eigenlijk geen schreeuwstem heeft, en dan met overslaande stem irasshaimase gaat lopen roepen bij binnenkomst van een klant. En dat dan ook heel erg hard. Ik krijg altijd het gevoel dat hij dat roepen meer doet voor zijn collega's. Kijk mij eens goed roepen. Andersom komt het wel eens voor dat er in een bar bijvoorbeeld een aantal mensen werken die het schreeuwen wel onder controle hebben. Dat schreeuwen gebeurt dan in stijl, soms in een koortje, zodat het eigenlijk best leuk is om te horen. Misschien moet die werkstudent maar goed oefenen.

Het oefenen brengt me op handenschudden. Daar moet ik het ook wel eens over gehad hebben. Japanners kunnen echt geen handenschudden. Onder elkaar doen ze dat ook niet. Dan wordt er netjes gebogen. Maar tegenover buitenlanders weten ze dat het normaal is om handen te schudden bij een introductie, maar dat gebeurt zonder al te veel enthousiasme. Je krijgt dan een hele vieze slappe hand. Niet vies als in naar de WC gaan zonder je handen te wassen, maar vies als in dat die hand zo slap is, dat je je vies voelt als je de hand drukt. Japanse studenten die mijn Engelse conversatielessen gevolgd hebben, leer ik altijd een stevige hand te geven. Maar ze hebben er helemaal niets mee. Het is iets dat het ene oor in gaat, en het andere oor uit. Net als Japanse namen bij mij.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
  zondag 19 februari 2012 @ 15:23:48 #42
15080 static
03.09.2006 - 11:35
pi_108150152
^O^
Yvonne riep ergens: [b]Static is gewoon Static, je leeft met hem of niet.
Geen verborgen agenda's, trouw, grote muil, lief hartje, bang voor bloed, scheld FA's graag uit voor lul.[/b]
pi_108251095
Huizen, rokjes en gebitten

Als ik het over huizen in Japan heb, denk je dan aan dit?



Of denk je dan aan dit of dit?

In Japan is esthetiek belangrijk. Mensen vinden het belangrijk om er zelf goed uit te zien, de bouwstijl voor huizen en (overheids)gebouwen kan erg mooi zijn (bij mij in de buurt staan prachtige kasten van huizen, alhoewel wij zelf in een miscuul appartement wonen). Het gebouw waarin wij werken, is heel apart (foto 's nachts gemaakt door een van onze studenten met groothoeklens):



Kortom, er is veel moois te zien in Japan.

Helaas is ~90% van hetgeen er in Japan gebouwd is, niet om aan te zien. Het ziet er eigenlijk bijna altijd zo uit als in de Google maps plaatjes (kun je zelf gemakkelijk nagaan). Net alsof je door een slum heenloopt.

Ik kan dat niet helemaal rijmen. Een land waarin mooie dingen zo centraal staan, pleurt onooglijke gebouwen neer alsof het niets is. Dit geldt bijvoorbeeld ook voor het gemiddelde hotel in Japan. Met name de hotels voor Japanse dagjesmensen en toeristen, die zien er vaak niet uit. In zo'n hotel heb je bijvoorbeeld geen bedden. Je krijgt een kamer met een tafeltje er in. Met een beetje geluk heb je dan je eigen badkamer. Met je hele gezin ga je daar dan gezellig op de grond (mat) zitten. Als het tijd is om te gaan pitten, dan worden er wat slaapmatjes uit de kast getrokken, en dan kun je op dat matje gaan slapen.

In dat soort hotels zit het ontbijt vaak bij de prijs inbegrepen (de Zuid-Koreanen hier herkennen dat misschien ook). Dan ga je met z'n allen naar een enorme hal om je ontbijt naar binnen te werken. Maar alles is verschoten, veel dingen zijn stuk en met plakband aan elkaar geplakt. Het eten is dan best ok, daar niet van, maar de ambiance laat te wensen over.

Ambiance, Japanners geven er eigenlijk bar weinig om. Esthetiek, misschien, maar ambiance... Nee, daar geven ze geen cent voor.

Dezelfde vreemde logica zie je ook bij de vaak erg leuk geklede dames in Japan. Leuke rokjes, lange kousen, sexy laarzen of hoge hakjes. Je moet echt een ijskonijn zijn om daar als man niet door van slag te raken. En ze dragen dat spul overal. Zo ga je met Oud en Nieuw naar de tempel, en daar zie je dames met nano-rokjes, blote benen en hakken rondlopen. Terwijl het vriest! Zoals ik het hier beschrijf, doet het misschien vermoeden alsof het een hoerenbuurt betreft, maar het is mode met smaak. Misschien op het randje, maar het heeft wel wat.

Maar als je toevallig in gesprek raakt met een van die dames, dan schrik je je meteen een beroerte zodra ze hun mond open doen. Japanners en gebitten - het gaat niet samen. Ok, er zijn natuurlijk best Japanners met mooie tanden, maar er lopen er ook heel veel rond waarbij het gebit er niet uitziet. Net alsof je in het VK bent.

Ondanks dat Japan een uitermate homogeen land is, waar men zichzelf het liefst laat oplossen in de massa, is het een land van vreemde uitersten.

[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 22-02-2012 07:53:44 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
pi_108256617
Geweldige teksten, lyrebird! Dat van het handje schudden had ik opgelost door ze een doktershandje te geven, kwam goed over. :)
pi_108257315
Je kritiek op die traditionele Japanse hotels snap ik niet helemaal. Zij hebben daar nou eenmaal een andere traditie, dan kun je het ontbreken van een westerse-stijl bed toch niet meteen een gebrek aan ambiance noemen? Ik vind die traditionele kamers (met de matten op de vloer, met houten inbouwkasten, met traditionele schuifdeuren en -ramen en met zo'n lamp met een trektouwtje die op drie standen kan) juist een stuk meer authenticiteit en ambiance uitstralen dan een kil business-hotel.

Maar de lelijkheid van veel gebouwen is wel opvallend ja. Misschien dat het ermee te maken heeft, dat het lastig is om met een traditionele architectuur grote, stedelijke gebouwen te ontwerpen die aardbevingsbestendig zijn?

Wat ik in Japan wel heel opvallend vond, is dat van binnen de ramen meestal zijn afgedekt met zo'n traditioneel schuifpaneel, zoals dit. Blijkbaar vinden de Japanners hun eigen steden ook spuuglelijk en willen ze thuis niet met een lelijk uitzicht geconfronteerd worden? :D
pi_108258257
quote:
0s.gif Op woensdag 22 februari 2012 12:06 schreef Igen het volgende:
Je kritiek op die traditionele Japanse hotels snap ik niet helemaal. Zij hebben daar nou eenmaal een andere traditie, dan kun je het ontbreken van een westerse-stijl bed toch niet meteen een gebrek aan ambiance noemen? Ik vind die traditionele kamers (met de matten op de vloer, met houten inbouwkasten, met traditionele schuifdeuren en -ramen en met zo'n lamp met een trektouwtje die op drie standen kan) juist een stuk meer authenticiteit en ambiance uitstralen dan een kil business-hotel.
Dat heb ik idd niet helemaal goed uitgelegd. In mijn enthousiasme ietswat uitgeschoten. Nog eens proberen.

In de Japanse business hotels heb je meestal een lobby die er redelijk uitziet, met kamers waar niet alles afgeragd en uitgewoond is. Kamers zijn klein, maar goed verzorgd, schoon en zelfs behaaglijk.

De keren dat ik samen met studenten in een traditioneel Japans hotel - waar 99.9% van de gasten Japans is (die 0.1% dat ben ik) - bleek het om uitgewoonde hotels te gaan. In Zuid-Korea heb ik precies hetzelfde meegemaakt. En dit zijn niet de goedkoopste hotels, vaak tot twee keer duurder dan wat je in Tokyo aan een businesshotelkamer kwijt bent. Ik krijg altijd het gevoel dat die hotels er zo'n twintig a dertig jaar geleden zijn neergezet, gedurende de Golden Age van Japan, en dat er sinds die tijd geen cent meer in geinvesteerd is. Flets, grauw, Oost-Europees communistisch. Met een likje verf aan de buiten- en binnenkant zou er al een hoop aan gered zijn, maar ze vertikken het. Die matten en inbouwkasten maken idd dan nog iets goed (wij hebben trouwens zelf ook zo'n lamp met touwtje in onze slaapkamer hangen, maar gelukkig geen matten!).
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
pi_108258270
quote:
0s.gif Op woensdag 22 februari 2012 11:45 schreef blessed19 het volgende:
Geweldige teksten, lyrebird! Dat van het handje schudden had ik opgelost door ze een doktershandje te geven, kwam goed over. :)
Thanks! Wat is een doktershandje?
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
pi_108285991
quote:
0s.gif Op woensdag 22 februari 2012 12:32 schreef Lyrebird het volgende:

[..]

Thanks! Wat is een doktershandje?
Je hand zo houden dat de top van je duim je wijsvinger aanraakt, handpalm naar beneden laten wijzen en dan zijn/haar uitgestrekte hand lichtelijk vastpakken. :)

Minimaal contact, maar toch redelijk op de westerse manier, zodat niemand zich hoeft te schamen. :)
pi_108544830
Het kan wel in Japan

Een beetje raar om dit op een Nederlandse site toe te geven, maar KAAers zijn er bekend mee: het allermooiste aan Japan (het buitenland)... is dat er geen Nederlanders wonen.

Eergisteren waren we met collega's in een $1 sushi restaurant, waarbij je sushi kunt bestellen via een computer, die dan via een lopende band bij je tafel aankomt. Op ieder besteld bordje liggen dan - afhankelijk van wat je gekozen hebt - 1, 2 of 6 sushi's of sashimi's, en uiteindelijk betaal je dan voor het aantal lege bordjes dat je voor je neus hebt staan. Daarnaast kun je nog soep, groente, gebak en fruit bestellen, en de kleur van het bordje bepaalt of je 105 yen voor het bord betaalt, of meer. Het valt nog niet mee om boven de tien bordjes uit te komen, want het vult snel. Goedkoop en lekker!

Natuurlijk hartstikke geinig om ook de bordjes van de buren voorbij te zien komen, want die zitten allemaal aan dezelfde lopende band. Sommige bordjes zijn 'voor de vrije verkoop': iedereen kan die pakken, maar er bestaat een kans dat het spul al een halve dag cirkeltjes op de lopende band heeft gedraaid. Uiteindelijk heb je dus een stapel lege bordjes voor je neus staan, met een aantal garnalenstaarten en ander afval.

Als je als beetje Nederlander het bovenstaande hebt gelezen, en je kunt je een beetje inleven in de gemiddelde Nederlander die Nederland een verkeerde naam geeft, dan snap je in zo'n restaurant in Nederland voor verrassingen zou komen te staan. Maar in Japan kan het wel.

Een ander voorbeeld is de detailhandel. Wij wonen vlak bij een grote mall, waar we graag naar toe gaan. Vaak gaan we daar naar toe om te eten, en om negen uur sluit het winkelgedeelte, maar blijft het restaurantgedeelte open. Dit betekent niet dat er dan rolluiken voor de winkels gaan, nee, dit betekent dat goederen met een netje of een hekje worden afgeschermd. Zo'n netje houdt niemand tegen.... maar in Japan kan het wel.

Onze buurvrouw heeft heel erg veel was. Die was die hangt bijna iedere dag te drogen. Buiten, op straat. Als je met de fiets langsrijdt, en je steekt je linkerarm uit, dan kun je zo een jurkje meenemen. Niemand doet het.

Ik krijg altijd een vreemd tevreden gevoel als ik dat soort dingen zie. Niet dat het hier allemaal super is, daarover volgende keer meer.

[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 29-02-2012 16:25:51 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
pi_108546292
Het blijven leuke observaties om te lezen.
Van dagelijks leven en uni leven.

Dank je. w/
abonnement bol.com Unibet Coolblue
Forum Opties
Forumhop:
Hop naar:
(afkorting, bv 'KLB')