Japan, maar dan niet in Tokyo, deel III

Ik hoorde vanmiddag bij de lunch dat de anti-piracy laws in Japan zijn aangescherpt. Tot nu toe werd er gedoogd en niet ingegrepen. Dat wordt nu anders. De Piratebay bijvoorbeeld wordt vanaf 1 oktober niet meer doorgegeven.

Ergens kan ik het wel begrijpen. Als wij naar de bioscoop gaan (let wel, de laatste film van de dag), dan zitten we meestal met 4 of 5 Japanners in zo'n bioscoopzaal. En blijkbaar zijn de verkopen van de Japanse muziek helemaal ingestort. Voor ieder liedje dat verkocht wordt, zijn er tien illegale versies in gebruik.

Het gerucht gaat dat het wel mee zal vallen met de straffen, zo lang je je met buitenlands materiaal bezig houdt.

Jonge Duitsers spreken perfect Engels. Jonge Japanners niet. Denk ook dat de Duitsland een ongrijpbaar economisch fenomeen is. Zij zijn als een van de weinige landen in de wereld in staat om meer te produceren in eigen land. Daar waar zo'n beetje ieder ander land de productie naar lage lonen landen verplaatst, produceert Duitsland juist steeds meer.

[ Bericht 48% gewijzigd door Lyrebird op 03-10-2012 10:14:46 ]

Je merkt dat Japan eeuwen lang een enorm geisoleerde samenleving is geweest. En als ze de kans zouden krijgen om in dat isolement terug te zakken, dan zou 90% van de bevolking dat nog doen ook.

Weet je wat het is, Japanners zijn enorm vriendelijke mensen. Maar die vriendelijkheid zet ons nuchtere Nederlanders wel op het verkeerde been: je denkt dat vriendelijke mensen wel vriendelijk moeten zijn. Het is lastig om te doorgronden dat er redenen zijn waarom men zo vriendelijk lijkt. Door de jaren heen ben ik die vriendelijkheid gaan wantrouwen, omdat dit niets anders is dan een vermoeiende facade. Een facade om zo lang mogelijk door te kunnen gaan met waar men al jaren mee bezig is, zonder veranderingen door te hoeven voeren.

De buitenlander stelt een vraag. Wat wil hij van ons? Kunnen we hier op een gemakkelijke manier vanaf komen? De gemakkelijkste manier is om ja te zeggen, en dan niets te doen. En als daar op gewezen wordt, aangeven dat je het verkeerd begrepen hebt. Ondertussen vriendelijk lachend. Totale kolder - ze lopen je gewoon aan het lijntje te houden. Keiharde discussies waar de vonken vanaf slaan, bestaan niet in Japan. Wat de baas zegt is wet, en wat de buitenlander van je wil, het zal ze worst wezen.

Ik werk met een Japans bedrijf samen dat het al een tijdje moeilijk heeft. Op deze site heb ik wel eens wat over de cultuur binnen het bedrijf geschreven. Het afgelopen jaar is daar iets ongelofelijks gebeurd: de nieuwe CEO heeft bevolen dat alle gesprekken op bestuursniveau (tussen board members) niet in het Japans, maar Engels moeten. Dit betekent dat alle oude managers waar ik mee samenwerkten meteen op Engelse cursus zijn gestuurd. Die mannen spraken geen woord Engels, en iedere keer als ze me een e-mail stuurden, moest ik die door Google translate halen (dat doe ik met liefde hoor, ik ben me er van bewust dat ik als buitenlander gewoon Japans zou moeten spreken en lezen). We zijn nu een half jaar verder, en ik krijg e-mails in het Engels van ze! Die CEO heeft door dat de kennis waarom dit bedrijf zit te springen, in het buitenland te vinden is. Maar als managers in Japan blijven zoeken naar die kennis, dan zal er niets veranderen. En dan is het bedrijf binnen nu en twee jaar zo dood als een pier.

Kennis van de Engelse taal is van levensbelang voor het land. Met boon legashi zullen ze niet ver komen.

quote:

Op woensdag 3 oktober 2012 12:00 schreef Kill_em_all het volgende:
Dus na 6 maanden kunnen hun al in het engels naar je mailen maar na jaren in Japan kan jij nog steeds geen fatsoenlijk word japans spreken? Als dat zo is heb je wat mij betreft absoluut geen recht om wat van het gebrekkige engels van japanners te zeggen.

Zit wat in, maar het is een constatering die iedereen kan doen die wel eens zaken heeft gedaan met de Japanners. Je hoeft geen Japans te kunnen spreken, om te begrijpen dat het hier een aflopende zaak is, als ze zich niet heel snel het Engels meester maken.

quote:

Ik begrijp de situatie die jij beschrijft, maar is het niet een beetje hetzelfde als zeggen dat heel nederland maar japans moet leren voor die paar enkele japanner die in nederland komt werken?

Nee, er is wel degelijk een verschil. Omdat Japanners geen Engels spreken, zijn ze enorm gehandicapt in deze globaliserende wereld. De Koreanen en de Chinezen concurreren de Japanners uit de markt, omdat zij wel investeren in hun talen, en daarmee a) talent binnen halen en b) kennis binnenhalen.

Hade en Jimi

De titel doet misschien vermoeden dat het hier om twee vrienden of twee broertjes gaat, maar dat is niet zo. Het gaat om het schrijven van een goed Japans onderzoeksvoorstel.

Vorig jaar rond deze tijd had ik een week lang keihard gewerkt aan een onderzoeksvoorstel. In vergelijking met de VS is het gemakkelijker om een onderzoeksvoorstel gehonoreerd te krijgen, omdat de Japanse overheid harder investeert in R&D dan de Amerikaanse. Zo is de kans dat je je onderzoeksgeld krijgt toegewezen voor jonge onderzoekers (en dat ben ik nog net) meer dan 50%, terwijl het in de VS voor jonge onderzoekers net boven de 20% ligt.

Het idee dat ik had voor het onderzoeksvoorstel was gewoon goed, vorig jaar. Waarom weet ik dat? Op onze grootste conferentie die in Feb/2013 gepland staat, zullen maar liefst 6 verschillende sprekers over iets soortgelijks gaan spreken, wat aangeeft dat het een belangrijk probleem is, en wij hebben verreweg de goedkoopste (en daarom beste) oplossing. Vind ik dan. Een soortgelijk voorstel als dat ik in Japan had geschreven, heb ik met Nederlandse collega's in Nederland ingediend, en die scoorde erg goed.

De score in Japan was bedroevend laag. Ten minste, dat begreep ik uit de vertaling, want de review was volledig in het Japans. Het geld werd niet toegewezen.

Op zo'n moment ga ik wel aan mezelf twijfelen (dat doe ik anders nooit ). Was het wel zo verstandig om een PhD te doen, 4 jaar lang in een postdoc te buffelen en daarna naar een land te gaan met een volledig andere cultuur, om daar onderzoek te doen?

Zoals wel vaker doen de details je de das om. Een ervaring rijker geworden door de afwijzing afgelopen jaar, besloot ik om het dit jaar beter aan te pakken. Een nieuw idee, en vroeg begonnen met het schrijven, om daarna het onderzoeksvoorstel voor te leggen aan een oudere professor die op onze universiteit van z'n pensioen aan het genieten is. Zijn antwoord: jimi (地味), te weinig hade (派手). Betrouwbaar en degelijk voorstel, maar niet echt flashy. Japanse onderzoeksvoorstellen van jonge onderzoekers staan vaak vol met kleurrijke diagrammen en als je Japans kunt lezen, dan begrijp je dat het vaak om hele "blue sky ideeen" gaat. Veel beloven, maar of het echt zal werken... In Japan maakt dat namelijk weinig uit: of je ook daadwerkelijk gaat doen wat je beloofd hebt, wordt niet gecontroleerd. Het gevolg daarvan is dat jonge Japanse onderzoekers wilde/flashy ideeen voorstellen. Een voorstel van een nuchtere Nederlander, die 100% van plan is om ook daadwerkelijk het idee in het voorstel te realiseren, raakt dan ondergesneeuwd. Vooral ook als het voorstel niet genoeg kleurrijke plaatjes heeft. Nu kwam de lage score van vorig jaar ook in een heel ander perspectief te staan.

Conclusie: ondanks dat het moeilijk is in Japan, blijft communicatie de sleutel tot succes. Probeer een oudere professor te vinden die je onder je hoede kan nemen, en die de tijd kan nemen om je de kneepjes van het vak bij te brengen. A bit less jimi, more hade!

[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 05-10-2012 08:00:57 ]

quote:

Op dinsdag 9 oktober 2012 16:14 schreef StraatSoldaat het volgende:
Val je nou erg op als je 1,90 en best breed bent of negeren mensen je gewoon?

Moet in januari voor een jaar na japan voor stage en universiteit en heb van een oudere jaars gehoord die iets nog langer dan mij was constant werd gevraagd op de foto te gaan met mensen en hij een soort attractie was, daar heb ik dus geen zin in

Vorige jaar hadden we een Fin en een Pool op bezoek, die allebei meer dan 1,90 m lang waren. Als we dan door het winkelcentrum liepen, dan zag je de mensen wel kijken. Foto's? Dat niet.

Niet dat het nooit gebeurt. Als je er goed uitziet (en Japanners vinden dat al snel) dan kan het gebeuren dat vrouwen (maar ook mannen) met je op de foto willen. Vooral als er alcohol in het spel is.

Arrigato

Binnenkort gaan we weer naar Nederland, en dan brengen we natuurlijk een bezoek aan mijn ouders. Ze wonen in een keurige buurt, maar het is wel eens anders geweest. Terugkijkend heeft mijn jeugd in Eindhoven wel wat weg gehad van een scene uit New Kids. Er liepen een aantal van die types rond, met van dat voetbalhaar. Met name onze zomers werden verstoord door inbraken en geweld op straat.

Als 10-jarige op vakantie aan de kust van Bretagne in Frankrijk had ik een bijna magische tijd. Prachtig weer daar, en bijzonder vriendelijke mensen. Ik sprak maar een mondvol Frans, maar dat was voldoende om elkaar te begrijpen. Ik kwam in een wereld terecht waarbij mensen op een andere manier met elkaar omgingen. De ouders van een van die jongens had een klein eettentje, en hij moest helpen bij de afwas. Ik dus ook. Ondertussen stiekem wijn proeven, wat erg vies was. Binnen de kortste keren bestond mijn ochtendritueel uit handen schudden en ca va? Ca va! roepen. Op de camping liepen hele leuke meisjes rond, die iets ouder waren, en mijn Franse kameraad scheen het heel normaal te vinden om die meisjes 's ochtends te kussen. Op een verlegen kereltje zoals ik maakte dat enorm veel indruk. Een hele andere wereld, waarin mensen met respect en vriendschap met elkaar omgingen. Heel wat anders dan wat we bij ons in de straat zagen. Zone grote vuurbal, jonguh!

Onbewust heb ik altijd gepoogd om in die andere wereld van mijn Franse vakanties terecht te komen. Op het VWO Frans in mijn vakkenpakket genomen, ondanks dat ik geen talent had voor talen. Tijdens mijn tijd bij Philips zo veel mogelijk op reis gegaan, en uiteindelijk naar de VS verhuisd, omdat ik had gemerkt dat Amerikanen ook heel erg vriendelijk en respectvol kunnen zijn.

Ik dwaal een beetje af.

Afgelopen week stak ik bij het winkelcentrum de weg over. Daar stond zo'n neppolitieagent van het winkelcentrum het verkeer te regelen. Die lui staan er helemaal voor niks, pure werkverschaffing. Er stond een Japans kereltje aan de andere kant van de weg te twijfelen of ie nog over kon steken of niet. De verkeersregelaar zei 'irrasheimasei' (welkom bij onze winkel) tegen me, en wuifde naar het jongetje dat hij gerust kon oversteken. Het jongetje begon te rennen, en terwijl hij overstak, zei het jongetje arrigato (dankjewel).

Ik begeef me op glad ijs nu, maar alleen arrigato is een woord dat ik eigenlijk zelden hoor in Japan. In ons deel van Japan zijn de mensen uitermate stijf en formeel, en men zegt altijd arrigato gozaimasu, net als de Fransen bijna altijd vousvoyeren, of je moet een bekende zijn. Onze studenten gebruiken het onderling. Misschien dat Japanse kinderen nog niet zo gebrainwashed zijn, maar op mij kwam het arrigato van het jongetje uitermate warm over, alsof het ventje het uit het diepst van z'n hard meende, dat hij die verkeersregelaar uitermate dankbaar was dat hij veilig kon oversteken.

En ik heb het over "neppolitieagent" en "pure werkverschaffing".

Eens een Sjonnie, altijd een Sjonnie?

[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 14-10-2012 07:36:57 ]

quote:

Op dinsdag 16 oktober 2012 11:26 schreef Kill_em_all het volgende:
Yep (alleen is het arigatou, niet arrigato)

Het klinkt als arrigato.

Idd wel een verbeterpuntje, de Japanse woorden in de tekst.

lesgeven

Als je onderzoek doet aan het menselijk oog, dan kan het wel eens handig zijn om een oog zo stabiel mogelijk te fixeren, voordat je er met een speciale camera naar gaat kijken. Een manier om dat te doen, is door het gebit en het voorhoofd te fixeren. Voorhoofd is eenvoudig: je laat de patient/proefpersoon met het voorhoofd tegen een voorhoofdssteun leunen. Gebit is minder eenvoudig. In sommige onderzoekslaboratoria wordt een zogenaamde bite bar gebruikt. Uit tandartsrubber wordt een negatief van je gebit gemaakt, waar je op mag bijten. Op die manier zitten je boventanden vast, en als je voorhoofd dan ook vast zit, dan kan het hoofd geen kant op. Als de proefpersoon z'n ogen dan nog een beetje rustig kan houden, zitten wij als onderzoekers gebakken.

Het probleem in deze is echter het woord bite bar. Geen idee wie dat woord bedacht heeft, maar het zet proefpersonen - die altijd graag willen helpen - aan om zo hard mogelijk op het ding te bijten. Misschien heb je zelf wel eens hard op iets gebeten, maar echt lekker ontspannen, nee dat doet het niet. Het gevolg is dat onze plaatjes heel erg onrustig worden. Een geroutineerde onderzoeker vermijdt het woord bite bar en zegt tegen de proefpersoon dat er een rest bar wordt gemaakt, om je tanden te laten rusten.

Een hele lange intro, en nu terug naar de titel. Het werkwoord is lesgeven. Als nietsvermoedende leraar, zo een die nog nooit een PABO van binnen heeft gezien, ga je er dan van uit dat je iets moet geven. Les. Praten dus, zo veel mogelijk. Al mijn leraren die ik ooit ben tegengekomen, deden dat ook. En maar praten, vaak tot ver in de pauze. Echt veel geleerd heb ik nooit op school. Vaak was ik na een paar minuten al het spoor bijster. En dan had ik nog 40 minuten om aan leuke meisjes te denken.

In mijn lab heb ik 6 jonge would-be ingenieurs onder mijn hoede. 3 Japanners, 2 Maleisiers en een Indische. Hoe ouder, hoe slimmer en hoe minder Japans, hoe gemakkelijker ze leren. De Japanners willen je niet tot last zijn, en knikken dus altijd driftig om te laten zien dat ze het snappen, maar helaas snappen ze er 9 van de 10 keer geen hout van. Vaak zit 'm dat dan in het Engels, maar ook hebben ze regelmatig moeite met hele basale materie, die een Nederlandse student in de 1e van het HBO krijgt. We hebben het hier over M.Sc. studenten.

Lescontroleren zou een betere omschrijving zijn. Als je iets uitlegt, dan heeft al dat uitleggen totaal geen zin als je niet controleert of studenten het ook oppikken. Vandaag heb ik twee uur lang met een student gebakkeleid, die al een tijdje aan een project werkt, dat we fasemicroscopie noemen. Nou ja, werken, er gebeurde helemaal niks. De aap kwam vandaag uit de mouw: de student weet niet wat fase is. Kan iedereen overkomen, maar als dit jouw project is, dan zou je op wikipedia op kunnen zoeken wat fase is. Kost je 5 minuten. Doe het op de eerste dag van je project, je kunt er profijt van hebben. Blijkbaar hebben sommige Japanse studenten een lescontroleur nodig die vraagt of je zoiets basaals hebt gedaan. Om er dan achter te komen dat de onvolprezen student het niet weet, en het nooit heeft opgezocht.

Harde werkers? Ja. Eigen initiatief? Nee. Welkom in Japan!