het is (naar ik begrepen heb) een bindingskwestie. heel simpel gezegd: het is net als bij dieren. die kan je ook niet voor periode x bij de moeder weghalen zonder zeer grote kans op gedragsproblemen wanneer de dieren groter worden. het maakt ontzettend veel uit hoeveel menselijk (diepgaand) contact een baby krijgt heel in het begin. het hoeft niet noodzakelijkerwijs de moeder te zijn die het kind verzorgt, maar wanneer een baby van begin af aan enkel schone luiers en voeding krijgt levert dat zeker bindingsproblemen op.quote:Op donderdag 21 juli 2011 21:38 schreef Asyniur het volgende:
Ik vraag me af of dat de cultuurkloof is. Ik denk niet dat het iets met cultuur te maken heeft dat je ontspoort. Cultuur is immers niet iets wat erfelijk is. Dat is aangeleerd.
Ik denk eerder dat het in karakter/temperament zit. Dát in combinatie met het feit dat je geadopteerd bent (afgestaan door je moeder) en dat je ergens anders opgroeit, is voor 'moeilijke' adoptiepubers waarschijnlijk hetgeen waar ze zich tegen verzetten en waardoor ze kúnnen ontsporen...
Maar dan suggereer je dat ze bijv in China wel wat doen om hechtingsproblemen te voorkomen en in Combodja nietquote:Op donderdag 21 juli 2011 21:59 schreef simmu het volgende:
[..]
het is (naar ik begrepen heb) een bindingskwestie. heel simpel gezegd: het is net als bij dieren. die kan je ook niet voor periode x bij de moeder weghalen zonder zeer grote kans op gedragsproblemen wanneer de dieren groter worden. het maakt ontzettend veel uit hoeveel menselijk (diepgaand) contact een baby krijgt heel in het begin. het hoeft niet noodzakelijkerwijs de moeder te zijn die het kind verzorgt, maar wanneer een baby van begin af aan enkel schone luiers en voeding krijgt levert dat zeker bindingsproblemen op.
dus een kindje wat in het begin veel menselijk contact heeft gehad 'doet' het significant veel beter dan een kindje die dat niet heeft gehad.
Ik ken hem niet, en heb alleen het artikel nog maar gelezen, maar ook zijn verhaal is natuurlijk eenzijdig. Ik denk dat men in de huidige tijd bijvoorbeeld zelden meer een kind niet zal vertellen over zijn/haar roots. Informatie over het land van herkomst, voor zover mogelijk de plaats, familie, enz. zijn tegenwoordig toch zaken die vaak van jongsaf aan worden meegegeven. Ik denk dat dat een heel belangrijk punt is bij adoptie: je haalt een kind inderdaad ergens weg, en daar moet je eerlijk en duidelijk over zijn.quote:Op donderdag 21 juli 2011 21:56 schreef alors het volgende:
[..]
Misschien is het aardig om je te verdiepen in wat Hilbrand Westra (zelf geadopteerd) te vertellen heeft.
bv: http://www.trouw.nl/tr/nl(...)n-denken-rsquo.dhtml
ik weet dat het hier niet zo populair is en ik wil echt niet rellen, maar er zit ook een andere kant aan adoptie.
Júist dit soort verhalen wil ik graag lezen.quote:Op donderdag 21 juli 2011 21:56 schreef alors het volgende:
[..]
Misschien is het aardig om je te verdiepen in wat Hilbrand Westra (zelf geadopteerd) te vertellen heeft.
bv: http://www.trouw.nl/tr/nl(...)n-denken-rsquo.dhtml
ik weet dat het hier niet zo populair is en ik wil echt niet rellen, maar er zit ook een andere kant aan adoptie.
Dit stukje begrijp ik niet zo goed. Als je weet dat er meer wensouders zijn dan er kinderen ter adoptie worden aangeboden, dan is het vanuit die ideologische motieven toch niet meer nodig om te adopteren? Er zijn genoeg (vaak kinderloze) mensen die graag willen adopteren.quote:Op donderdag 21 juli 2011 21:37 schreef Ssserpente het volgende:
Ik zou m'n hele leven wel zwanger willen zijn. Voelde me fantastisch!
En nu wil ik de wereld verbeteren. Ideologische gedachten dus. Overbevolking en zo. Het voelt niet goed om er een kindje op deze wereld bij te maken in de wetenschap dat er miljoenen kinderen liefdeloos opgroeien in kindertehuizen.
Ik weet nu hoe het is om zwanger te zijn, te bevallen en een kind te hebben en ik denk dat er nog genoeg liefde is voor een tweede kindje.
Dit speelde ook door mijn hoofd inderdaad.quote:Op donderdag 21 juli 2011 22:10 schreef Ahava het volgende:
[..]
Dit stukje begrijp ik niet zo goed. Als je weet dat er meer wensouders zijn dan er kinderen ter adoptie worden aangeboden, dan is het vanuit die ideologische motieven toch niet meer nodig om te adopteren? Er zijn genoeg (vaak kinderloze) mensen die graag willen adopteren.
Als het om ideologische motieven gaat, lijkt pleegzorg me een logischere keuze; er zo veel kinderen die pleegzorg nodig hebben (Ik begrijp heel goed dat dat anders is dan adoptie hoor, maar als gaat om kinderen een veilige en fijne plek te geven die ze anders niet zouden krijgen past pleegzorg beter dan adoptie.)
Ja, die bedoel ik. Ik ben altijd zo slecht met die namen van die cabaretiersquote:
Het belangrijkste verschil lijjkt me dat je dus nooit zeker kunt weten hoe lang dit pleegkindje nog bij je blijft.quote:Op donderdag 21 juli 2011 22:15 schreef Asyniur het volgende:
[..]
Dit speelde ook door mijn hoofd inderdaad.
En het is niet precies hetzelfde als adoptie maar het komt in sommige gevallen dicht in de buurt.
vriendin heeft kindje vanaf 6 weken oud al bij haar. Ouders zijn verstandelijk beperkt dus kind zal nooit bij zijn eigen ouders kunnen wonen nog bij diens familie en blijft dus zijn hele leven lang bij haar en haar man. Zo zijn er tientallen kindertjes die ook in kindertehuizen zitten omdat er geen gezin is om in op te groeien. Het enige verschil is dat de ouders ze niet afstaan ter adoptie.
ik suggereer helemaal niets, ik spreek alleen over wat ik zelf meegekregen heb op dit gebied. bij kinderen die lang in het ziekenhuis moeten blijven is het namelijk ook een issue. het is een paar keer voorbijgekomen toen kiro in het ziekenhuis lag. ik heb geen flauw idee hoe het allemaal in zn werk gaat wanneer kinderen in het buitenland opgegeven worden voor adoptie. het maakt denk ik wel uit wanneer het kind vertrekt uit het oorspronkelijke gezin en/of hoe de tijdelijke opvang tot adoptie eruit ziet.quote:Op donderdag 21 juli 2011 22:04 schreef Asyniur het volgende:
[..]
Maar dan suggereer je dat ze bijv in China wel wat doen om hechtingsproblemen te voorkomen en in Combodja niet
ik gebruik deze landen gewoon even als voorbeeld, ik weet niks van deze landen nog van evt verschillen in omgaang met (wees)kinderen, dit is puur fictief
Bovendien verklaart het niet waarom die kinderen dan vaak pas ontsporen in de puberteit. Immers die onveilige hechting was altijd al aanwezig en zou dan al veel eerder problemen hebben moeten opleveren.
Pubers komen per definitie in een identiteitscrisis, maar het is afhankelijk van je temperament/karakter en tuurlijk ook opvoeding en hechting hoe goed je daar doorheen komt.
Waarom zou Simmu dat suggereren? Ik snap die opmerking niet helemaal. Volgens mij is hechtingsproblematiek universeel: een kind waarvan de primaire verzorger onvoldoende beschikbaar is, kan hechtingsproblematiek ontwikkelen. Dat kan wel op verschillende manieren tot uiting komen. Sommige kinderen onttrekken zich sterk aan contact (geremde type), andere kinderen zijn juist grenzeloos in de manier waarop ze contact maken en onderhouden (ontremde type). Het soort problemen waar deze verschillende soorten kinderen tegenaan lopen, kan dus ook verschillen. Hechtingsproblematiek kan zich uiten in "ontsporen" maar ook in angst of depressiviteit. En dáár speelt misschien een stuk cultuur en/of aanleg in mee.quote:Op donderdag 21 juli 2011 22:04 schreef Asyniur het volgende:
[..]
Maar dan suggereer je dat ze bijv in China wel wat doen om hechtingsproblemen te voorkomen en in Combodja niet
ik gebruik deze landen gewoon even als voorbeeld, ik weet niks van deze landen nog van evt verschillen in omgaang met (wees)kinderen, dit is puur fictief
Ja, de problematiek "moet" dan eerder zichtbaar zijn, maar het is niet zeldzaam dat er in de puberteit een escalatie plaatsvindt.quote:Bovendien verklaart het niet waarom die kinderen dan vaak pas ontsporen in de puberteit. Immers die onveilige hechting was altijd al aanwezig en zou dan al veel eerder problemen hebben moeten opleveren.
Ik denk dat je bij een kind met hechtingsproblematiek moeilijk onderscheid kunt maken tussen gedrag dat voortkomt uit een onveilige hechting en gedrag dat voortkomt uit een bepaald temperament. Een onveilige hechting gaat heel diep, het raakt aan het fundament van de persoonlijkheid(sontwikkeling) van kinderen. Al vóór de puberteit is er bij hen sprake van een identiteitscrisis en ze gaan daarom met een grote handicap de puberteit in. Ik zou daarom bijna durven stellen dat een kind met ernstige hechtingsproblematiek, ongeacht welk karakter, de puberteit niet goed kán doorkomen zonder intensieve sturing en begeleiding.quote:Pubers komen per definitie in een identiteitscrisis, maar het is afhankelijk van je temperament/karakter en tuurlijk ook opvoeding en hechting hoe goed je daar doorheen komt.
Wat betekent dit concreet?quote:Op donderdag 21 juli 2011 22:23 schreef Ahava het volgende:
Er zijn zelfs aanwijzingen dat de vraag het aanbod hoog houdt.
Niet altijd,oud collega van me heeft via pleegzorg 2kinderen geadopteerd.quote:Op donderdag 21 juli 2011 22:29 schreef debuurvrouw het volgende:
Nou, ik snap dat wel een beetje geloof ik. Bij pleegzorg blijf je altijd in contact met de ouders. die houden een vinger in de pap. Dat heeft een enorme impact op je gezin. buiten het feit dat als de ouders maar half weer op de rit zijn je dat kind weer in een instabiele situatie terug moet zetten. Het zijn voor mij redenen om zeker niet aan pleegzorg te gaan doen.
Bij adoptie ben je gewoon hoofdelijk aansprakelijk, kan je het doen en inrichten zoals je zelf wilt. lijkt me een stuk eenvoudiger.
x2quote:Op donderdag 21 juli 2011 23:34 schreef het-is-mij het volgende:
Ssserpente, mooi man dat jullie je erin willen verdiepen.
Heel veel succes!
En ook voor jullie: veel succes en wijsheid bij het verdiepen daarin!quote:Ik wil t.z.t me verdiepen in pleegzorg,samen met man en als de jongens wat ouder zijn....
Cantare; je beschrijft hier precies waar ik op doel, maar niet onder woorden kon brengen zonder negatief te worden.quote:Op donderdag 21 juli 2011 23:22 schreef Cantare het volgende:
[..]
Waarom zou Simmu dat suggereren? Ik snap die opmerking niet helemaal. Volgens mij is hechtingsproblematiek universeel: een kind waarvan de primaire verzorger onvoldoende beschikbaar is, kan hechtingsproblematiek ontwikkelen. Dat kan wel op verschillende manieren tot uiting komen. Sommige kinderen onttrekken zich sterk aan contact (geremde type), andere kinderen zijn juist grenzeloos in de manier waarop ze contact maken en onderhouden (ontremde type). Het soort problemen waar deze verschillende soorten kinderen tegenaan lopen, kan dus ook verschillen. Hechtingsproblematiek kan zich uiten in "ontsporen" maar ook in angst of depressiviteit. En dáár speelt misschien een stuk cultuur en/of aanleg in mee.
[..]
Ja, de problematiek "moet" dan eerder zichtbaar zijn, maar het is niet zeldzaam dat er in de puberteit een escalatie plaatsvindt.
[..]
Ik denk dat je bij een kind met hechtingsproblematiek moeilijk onderscheid kunt maken tussen gedrag dat voortkomt uit een onveilige hechting en gedrag dat voortkomt uit een bepaald temperament. Een onveilige hechting gaat heel diep, het raakt aan het fundament van de persoonlijkheid(sontwikkeling) van kinderen. Al vór de puberteit is er bij hen sprake van een identiteitscrisis en ze gaan daarom met een grote handicap de puberteit in. Ik zou daarom bijna durven stellen dat een kind met ernstige hechtingsproblematiek, ongeacht welk karakter, de puberteit niet goed kán doorkomen zonder intensieve sturing en begeleiding.
Nog even tussen de (veel interessantere) discussie over de hechtingsproblematiek door, probeer ik nog even duidelijker uit te leggen wat ik bedoel.quote:Op donderdag 21 juli 2011 22:29 schreef debuurvrouw het volgende:
Nou, ik snap dat wel een beetje geloof ik. Bij pleegzorg blijf je altijd in contact met de ouders. die houden een vinger in de pap. Dat heeft een enorme impact op je gezin. buiten het feit dat als de ouders maar half weer op de rit zijn je dat kind weer in een instabiele situatie terug moet zetten. Het zijn voor mij redenen om zeker niet aan pleegzorg te gaan doen.
Bij adoptie ben je gewoon hoofdelijk aansprakelijk, kan je het doen en inrichten zoals je zelf wilt. lijkt me een stuk eenvoudiger.
Maar dat is dus niet waar. Niet voor alle pleegzorgkinderen. Er zijn ook kinderen van verstandelijk beperkte mensen die nooit naar hun ouders gaan, simpelweg omdat ze niet voor het kind kunnen zorgen.quote:Op donderdag 21 juli 2011 22:29 schreef debuurvrouw het volgende:
Nou, ik snap dat wel een beetje geloof ik. Bij pleegzorg blijf je altijd in contact met de ouders. die houden een vinger in de pap. Dat heeft een enorme impact op je gezin. buiten het feit dat als de ouders maar half weer op de rit zijn je dat kind weer in een instabiele situatie terug moet zetten. Het zijn voor mij redenen om zeker niet aan pleegzorg te gaan doen.
Bij adoptie ben je gewoon hoofdelijk aansprakelijk, kan je het doen en inrichten zoals je zelf wilt. lijkt me een stuk eenvoudiger.
Het ging in eerste instantie mij om het verschil tussen het wél ontsporen van Cambodjaase adoptiekinderen en niet ontsporen van Chinese.quote:Op donderdag 21 juli 2011 23:22 schreef Cantare het volgende:
[..]
Waarom zou Simmu dat suggereren? Ik snap die opmerking niet helemaal. Volgens mij is hechtingsproblematiek universeel: een kind waarvan de primaire verzorger onvoldoende beschikbaar is, kan hechtingsproblematiek ontwikkelen. Dat kan wel op verschillende manieren tot uiting komen. Sommige kinderen onttrekken zich sterk aan contact (geremde type), andere kinderen zijn juist grenzeloos in de manier waarop ze contact maken en onderhouden (ontremde type). Het soort problemen waar deze verschillende soorten kinderen tegenaan lopen, kan dus ook verschillen. Hechtingsproblematiek kan zich uiten in "ontsporen" maar ook in angst of depressiviteit. En dáár speelt misschien een stuk cultuur en/of aanleg in mee.
[..]
Ja, de problematiek "moet" dan eerder zichtbaar zijn, maar het is niet zeldzaam dat er in de puberteit een escalatie plaatsvindt.
[..]
Ik denk dat je bij een kind met hechtingsproblematiek moeilijk onderscheid kunt maken tussen gedrag dat voortkomt uit een onveilige hechting en gedrag dat voortkomt uit een bepaald temperament. Een onveilige hechting gaat heel diep, het raakt aan het fundament van de persoonlijkheid(sontwikkeling) van kinderen. Al vóór de puberteit is er bij hen sprake van een identiteitscrisis en ze gaan daarom met een grote handicap de puberteit in. Ik zou daarom bijna durven stellen dat een kind met ernstige hechtingsproblematiek, ongeacht welk karakter, de puberteit niet goed kán doorkomen zonder intensieve sturing en begeleiding.
Oa dat ouders (moeders) hun kinderen tegen betaling weggeven (of gedwongen worden weg te geven) om op gegeven te worden voor adoptie.quote:
dat weet je dus niet. het hangt gewoon helemaal van de individuele situatie rondom de beginjaren van het kind af. overigens stelt het artikel wat ik noemde ook dat een onveilige hechting hersteld kan worden (net zoals een veilige hechting gebroken kan worden)quote:Op vrijdag 22 juli 2011 08:03 schreef Asyniur het volgende:
[..]
Het ging in eerste instantie mij om het verschil tussen het wél ontsporen van Cambodjaase adoptiekinderen en niet ontsporen van Chinese.
En dat terwijl beide kinderen onveilig gehecht zouden moeten zijn. Dus als het puur en alleen de onveilige hechting zou zijn dat maakt dat mensen ontsporen, dan zouden alle geadopteerde kinderen moeten ontsporen en niet alleen die uit een bepaalde cultuur...
Ik was er nog niet van overtuigd dat er daadwerkelijk meer wensouders dan adoptiekinderen zijn. Nu wel overigens. En die wetenschap duwt ons steeds meer richting een negatief oordeel omtrent adoptie. Dit zorgt er namelijk voor dat de ‘markt’ voor adoptiekinderen ‘vraaggestuurd’ wordt. En een vraaggestuurde markt draait om geld. We komen steeds meer tot de conclusie dat adoptie niet in het belang is van het kind.quote:Op donderdag 21 juli 2011 22:10 schreef Ahava het volgende:
[..]
Dit stukje begrijp ik niet zo goed. Als je weet dat er meer wensouders zijn dan er kinderen ter adoptie worden aangeboden, dan is het vanuit die ideologische motieven toch niet meer nodig om te adopteren? Er zijn genoeg (vaak kinderloze) mensen die graag willen adopteren.
Als het om ideologische motieven gaat, lijkt pleegzorg me een logischere keuze; er zo veel kinderen die pleegzorg nodig hebben (Ik begrijp heel goed dat dat anders is dan adoptie hoor, maar als gaat om kinderen een veilige en fijne plek te geven die ze anders niet zouden krijgen past pleegzorg beter dan adoptie.)
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Ik moet toegeven dat pleegzorg mij niet zo trekt. Ik schrik vooral terug voor het feit dat je vaak de ouders van het kind ook (letterlijk of figuurlijk) ‘over de vloer krijgt. Bovendien wordt dat dit kind nooit echt ‘eigen’ en dat vind ik toch wel heel belangrijk. Het komt dan ook nauwelijks voor dat pleegkinderen alsnog geadopteerd worden en van een lange of intieme relatie zal amper sprake zijn. Ikzelf heb meer dan vijftig pleegbroers en -zussen gehad en met geen van hen heb ik nog contact. Toch ben ik van plan om me ook hierin te gaan verdiepen.
En nog even terugkomend op de ideologische motieven. Hieraan ten grondslag ligt natuurlijk onze eigen (egoïstische ) kinderwens, dat moge duidelijk zijn. En zoals Claudia al aangeeft, spelen onze persoonlijke voorkeuren daarbij ook een grote rol. Als echter betekent dat onze motieven ten koste gaan van het het belang van het adoptiekind, is het hele idee van de baan. En daar begint het steeds meer op te lijken.
[ Bericht 0% gewijzigd door Ssserpente op 23-07-2011 20:44:26 ]
Hé chaggo! Wat vind jij zelf van pleegzorg? Onvermijdelijk of kan er nog veel verbeterd worden? En waarom zou je zelf wel of niet voor kiezen om pleegkinderen op te vangen?quote:Op zaterdag 23 juli 2011 09:12 schreef Kleurdoos het volgende:
(ik ben zelf een pleegkind geweest en wil even duidelijk maken dat contact met de biologische ouders, echt niet altijd hoeft, meestal juist niet! (want voogdij opgegeven, ondertoezichtstelling (of voogdij overgenomen) e.d.)
dus 1. biologische ouders hebben NIETS te zeggen, 2.of het gaat via een gezinsvoogd of kinderrechter. 3. of niets van dat alles en jij bent eindverantwoordelijk en volledig voogd.
Ik hoef geen pleegkinderen Ik vind het heerlijk om te weten dat ik de mama van Elin en Polle ben, en dat altijd zal zijn, ik herken haar in mij terug en vind dat ik een veel hechtere band met mijn kinderen kan opbouwen dan met andermans kinderen.quote:Op zaterdag 23 juli 2011 09:27 schreef Ssserpente het volgende:
[..]
Hé chaggo! Wat vind jij zelf van pleegzorg? Onvermijdelijk of kan er nog veel verbeterd worden? En waarom zou je zelf wel of niet voor kiezen om pleegkinderen op te vangen?
bij zulke verhalen denk ik dan toch altijd wat wantrouwend: "goh, wat een toeval".....quote:Op vrijdag 22 juli 2011 22:25 schreef octopussy het volgende:
Jeej Ssserpente, dat is nog eens info die je niet elke dag te horen krijgt!
Een bevriend stel heeft na 5 jaar knokken een Chinese tweeling kunnen adopteren. De jongens zijn inmiddels 5 jaar en er is in Nederland vastgesteld dat ze beiden een zeldzame ziekte hebben die een wildgroei aan bot in het lichaam veroorzaakt (+een verhoogde kans op kanker in de pubertijd). Dit wisten ze niet toen ze de kinderen ophaalden uit China. Ze vermoeden dat het adoptiebureau dit wel al wist. Laten er nou net 2 medische instellingen zijn op de wereld die gespecialiseerd zijn in deze ziekte, waarvan 1 in Nederland.
Bizar hè?
Je krijgt altijd een mentor/trix toegewezen, je moet mazzel hebben of je het ermee kan vinden, meestal kijken ze wel naar je dossier, welk type je nodig hebt zo kreeg ik altijd de kickass potten no nonsense.quote:Op zaterdag 23 juli 2011 10:34 schreef Claudia_x het volgende:
Hoe vond je die kindertehuizen trouwens vanuit de optiek van de hechting? Had je er iemand of een paar personen in het bijzonder waar je je veilig bij voelde?
|
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |