Het past niet echt op het bankje, het past beter hier denk ik. Al eerder schreef ik dit:
quote:
Op donderdag 30 december 2010 20:47 schreef Lois het volgende:Ik was hier al weinig de afgelopen tijd maar dat zal nog wel even erger worden vrees ik.
Mijn vader, al 12 jaar hartpatient, kon eindelijk geopereerd worden aan zijn hart. Jarenlang was dat geen mogelijkheid maar nu zou hij zonder operatie niet lang meer leven dus god zegene de greep. 4voudige bypas gehad 7 dec en dat ging ontzettend goed. Tot onze grote vreugde operatie geslaagd en overleefd. Hij kon voor het eerst weer in 1 keer de trap op, stukjes lopen in een normaal tempo, kortom zielsgelukkig. Alleen weinig eetlust, maar dat was normaal na zoveel narcose werd ons steeds verzekerd.
Eten werd thuis een steeds groter probleem, steeds minder kon en bleef erin. Uiteindelijk is hij vrijdag voor kerst weer opgenomen, uitgedroogd, uitgeput en zeer zeer ziek.Het vermoeden was medicijnvergiftiging, en dat klopte ook wel, alleen het was niet het enige.
Eergisteren werd bekend dat het niet kunnn eten komt door een vergrote lever (die de maag dichtdrukt), en die vergroting komt van een tumor. Uitgezaaide (alvleesklier)kanker, het zit inmiddels overal, en is ongeneeslijk.
Hij had dat uiteraard al voor de operatie (alleen is dat nooit ontdekt) maar het heeft door de factor operatie (hetzij narcose, hetzij bloedtransfusies, medicijnen of wat dan ook, daar is de medische wetenschap nog niet achter) kracht gekregen en explosief aan het groeien geslagen.
Hij heeft nog maar heel heel kort, gesproken wordt over weken. Dus als iemand zich afvraagt waar Lois toch uithangt, ik ben mooie herinneringen aan het maken
Het was inderdaad kort, veel te kort. 16 januari is mijn vader overleden, afgelopen zaterdag is hij "gecremineerd" zoals Bram het noemt.
De kindjes hebben het zo bijzonder gedaan! Ze waren er zondags na het overlijden gelijk bij, hebben opa aandachtig bestudeerd die middag "Opa gaat steeds doodter en doodter" zei Eva al opmerkzaam. Mijn vader is thuis opgebaard en ze hebben de kist vol gestopt met tekeningen. Iris vroeg zondags "zoek je wel een mooie kist uit met bloemetjes voor opa mama?" en daaruit is het idee onstaan om alle 4 de kindjes de deksel te laten beschilderen.
Dat hebben ze met overgave gedaan, resultaat
een deksel vol bloemen en hand- en voetafdrukken van de kinderen.
Afgelopen zaterdag was de crematie waar de kinderen wederom geweldig waren, verdrietig maar ook genieten van de muziek van Opa. Eva stond heerlijk te dansen tijdens de dienst, en ze hebben opa allemaal uitgezwaaid toen de kist naar beneden verdween.
We hebben maar 19 dagen gehad, na de voorlopige diagnose, maar wel dagen vol mooie herinneringen en heel veel warmte.
En als ze lacht, dan lacht de wereld met haar mee....
Eva ♥ en Iris ♥