Boek aan het schrijven - hoofdstuk 4

quote:

Op maandag 28 februari 2011 18:17 schreef wonderer het volgende:
Vanavond ga ik nog een keer door mijn manuscript heen en morgen kan ie dan naar de uitgever... en kan ik beginnen met mijn thriller

Gefeliciteerd met deze mijlpaal
Ik ben jaloers!

quote:

En dan maanden wachten tot de uitgever tijd heeft, maar dat ben ik gewend

Dat het lang duurt is begrijpelijk, maar daarom niet minder vervelend. Aan de andere kant: je begint nu aan iets nieuws, dat is een slimme manier om niet te blijven hangen in ongeduld en nerveuze afwachting.
Heeft je uitgever al een versie van dit manuscript gelezen, of wordt het voor hem een grote verrassing?

quote:

Op maandag 28 februari 2011 23:57 schreef wonderer het volgende:

[..]

Oh, ik hou mezelf wel bezig hoor. Het scheelt echt dat ik weet hoe het werkt in een uitgeverij.

Vorige keren merkte ik dat ik tussen het opsturen en de daarwerkelijke uitgave weinig nieuws uit mijn vingers kreeg, dus ik ben benieuwd hoe het nu gaat. We zullen zien

Uitgever weet nog van niks, ik wilde niet dat zij zich ermee gingen bemoeien voor het af was. Mijn verhaal, ik wilde het schrijven op mijn manier.

Spannend

Wat betreft het schrijven van iets nieuws: ik heb ook al twee ideeën die ik dolgraag wil gaan uitwerken als dit boek klaar is. Eén idee voor een enigszins autobiografische roman (al wordt de verteller een man), en één idee voor een kinderboek. Ik kan me nu al zo verheugen op het gevoel van vrijheid dat hoort bij een nieuw project! En de druk die even weg is... dat lijkt me nog wel het fijnste. Maar ik geef toe dat het altijd moeilijk is om de discipline op te brengen als je net iets groots hebt volbracht. Hoe dan ook: succes ermee

Ik voel juist een grote druk (op mezelf) om een eerste versie van een nieuw boek klaar te hebben op het moment dat het voorafgaande verschijnt. Komende juni verschijnt een boek van mij en dan wil ik waar ik nu aan werk dus in principe klaar hebben. Ik ben bang dat anders de recensies mijn werk te veel beïnvloeden, dat ik dingen compleet ga omgooien of onzeker word etc. In de periode waarin dan de reacties komen op het verschenen boek, hoef ik alleen de herschrijfrondes te doen, en dan kan ik me wel inhouden.

Bij een verhaal met meerdere verhaallijnen die door elkaar lopen, is het dan handig om de hoofdstukken om en om in te delen (chronologische volgorde) of eerst één verhaallijn schrijven tot vlak voor het moment waarbij ze samenkomen en dan de andere? Wanneer je telkens wisselt kan dit wel verwarrend werken, maar misschien maakt dit het juist wel spannender omdat je steeds een soort cliffhanger hebt. Wat denken jullie?

quote:

Op dinsdag 1 maart 2011 19:22 schreef KeizerKuzco het volgende:
Bij een verhaal met meerdere verhaallijnen die door elkaar lopen, is het dan handig om de hoofdstukken om en om in te delen (chronologische volgorde) of eerst één verhaallijn schrijven tot vlak voor het moment waarbij ze samenkomen en dan de andere? Wanneer je telkens wisselt kan dit wel verwarrend werken, maar misschien maakt dit het juist wel spannender omdat je steeds een soort cliffhanger hebt. Wat denken jullie?

Ik ben zelf ook bezig met zo'n verhaal en ik doe het om en om. Vind ik zelf wat lekkerder schrijven en inderdaad wat meer en wat kleinere cliffhangers. Bovendien houd je zo de aandacht op alle verhaallijnen.

quote:

Op dinsdag 1 maart 2011 19:48 schreef ValHallen het volgende:

[..]

Ik ben zelf ook bezig met zo'n verhaal en ik doe het om en om. Vind ik zelf wat lekkerder schrijven en inderdaad wat meer en wat kleinere cliffhangers. Bovendien houd je zo de aandacht op alle verhaallijnen.

En hoe lang zijn je hoofdstukken dan? Ik kan me wel voorstellen dat het irritant is voor een lezer om na een paar bladzijden weer om te schakelen naar een andere situatie, omdat je er dan net in zit. Misschien dat ik het wel om en om ga doen, maar dan met een paar hoofdstukken per keer.

quote:

Op dinsdag 1 maart 2011 20:03 schreef KeizerKuzco het volgende:

[..]

En hoe lang zijn je hoofdstukken dan? Ik kan me wel voorstellen dat het irritant is voor een lezer om na een paar bladzijden weer om te schakelen naar een andere situatie, omdat je er dan net in zit. Misschien dat ik het wel om en om ga doen, maar dan met een paar hoofdstukken per keer.

Zelf hou ik de stukjes redelijk kort in het begin, worden wat langer in het middenstuk (waar ik nu mee bezig ben) en het einde wissel ik ook weer wat sneller af.
Het begin omdat ik het fris wil houden, het midden omdat je dan meer achtergronden voor je kiezen krijgt en het einde om de spanning erin te houden.

quote:

Op dinsdag 1 maart 2011 20:13 schreef wonderer het volgende:

[..]

Als ik zoiets zou schrijven, zou ik het op de manier van Terry Pratchett doen. Geen hoofdstukken, maar gewoon steeds wisselen als het verhaal erom vraag (bij een "cliffhanger"). Niet TE lang maken trouwens, die stukjes. Ik merk dat met korte stukjes ik sneller wil doorlezen (oh, paar pagina's, kan nog wel even want ik wil weten hoe het verder gaat... oh, nou goed, nog EEN stukje dan, want nu komt er een leuker personage... etc).

Heel herkenbaar, alleen heeft dit bij mij weer vaak als gevolg dat sommige personages er zo uit springen waardoor andere op de achtergrond verdwijnen en ik door hun hoofdstukken juist heel vlug heen lees en details mis . De balans tussen deze stukken goed houden is heel erg moeilijk.

Doe het alsjeblieft niet zoals bij the wheel of time, waarbij het hele langen stukken zijn per verhaallijn zonder afwisseling. Dat zorgt vaak juist voor tergende stukken, afwisseling is goed!

Misschien moet je je verhaal a la The Stand schrijven. Dus eigenlijk ook wat Wonderer zegt.

quote:

Op dinsdag 1 maart 2011 20:13 schreef wonderer het volgende:

[..]

Als ik zoiets zou schrijven, zou ik het op de manier van Terry Pratchett doen. Geen hoofdstukken, maar gewoon steeds wisselen als het verhaal erom vraag (bij een "cliffhanger"). Niet TE lang maken trouwens, die stukjes. Ik merk dat met korte stukjes ik sneller wil doorlezen (oh, paar pagina's, kan nog wel even want ik wil weten hoe het verder gaat... oh, nou goed, nog EEN stukje dan, want nu komt er een leuker personage... etc).

Oké dat lijkt me inderdaad wel het beste. Bij voorbeeld In de ban van de Ring, werden de twee verhaallijnen ook strikt gescheiden gehouden, en dat maakte een gedeelte van het verhaal vrij saai. Ik ga de verhaallijnen om en om schrijven, met één of twee hoofdstukken per stukje.
Bedankt voor de adviezen.

Om even terug te komen op een opmerking die ik eerder in dit topic las over het overslaan van hoofdstukken. Ik vraag me af als je zelf al moeite hebt om een bepaald hoofdstuk te schrijven, om welke reden dan ook, hoe interessant en relevant dat gedeelte dan is voor de lezer.

quote:

Op maandag 7 maart 2011 22:30 schreef Roi het volgende:
Om even terug te komen op een opmerking die ik eerder in dit topic las over het overslaan van hoofdstukken. Ik vraag me af als je zelf al moeite hebt om een bepaald hoofdstuk te schrijven, om welke reden dan ook, hoe interessant en relevant dat gedeelte dan is voor de lezer.

Moeite hebben met bepaalde dingen (op een bepaalde manier) overbrengen of zelf geen interesse in iets hebben wil nog niet automatisch zeggen dat het ook niet relevant is Qua informatie kan het voor mij niet boeiend zijn omdat ik al weet wat er gaat komen en gewoon voorbij dat punt wil, maar het ook niet wil afraffelen.

quote:

Op maandag 7 maart 2011 21:33 schreef wonderer het volgende:
Ik ben inmiddels een week bezig met mijn thriller, bijna 8000 woorden, en ik ben bang dat mensen nu de clou al weten Ik moet dus oppassen dat ik niet heel wanhopig de aandacht ga proberen af te leiden, want dat werkt alleen maar averechts. Ik hoop nu dat ik subtiel de verdenking op een ander kan laden, waardoor mensen van gedachten veranderen en hun "geld inzetten" op die ander zodat uiteindelijk de ontknoping toch nog als een verrassing komt. En tegelijkertijd probeer ik ook aandacht te besteden aan de non-thrillerelementen (ontwikkeling relatie hoofdpersonen, angsten en onzekerheden van de protagonist... er moet eigenlijk nog een tweede lijntje bij).

Tips zijn welkom!

Probleem is dat jij al weet wat er gaat komen en de lading kent van elk klein detail en elke subtiele hint Altijd als ik ergens geheimzinnig over doe (in een verhaal of gewoon bij een verrassing) denk ik ook 'dat ligt er wel erg dik bovenop' maar in de praktijk pikken mensen vaak lang niet zoveel op als je zou denken, tenzij ze er van te voren al erg alert op zijn. Zolang je daartoe niet aanspoort zal het wel meevallen denk ik. Om het zeker te weten moet je uiteindelijk iemand laten proeflezen en ondervragen over de voorspelbaarheid denk ik

Heb je ook een idee (schrijvers) naar welke uitgever je je boek moet sturen om het te laten lezen en evt te laten uitgeven?

Grote uitgevers heb ik het dan he en niet degenen die alles willen drukken ...

quote:

Op maandag 7 maart 2011 22:30 schreef Roi het volgende:
Om even terug te komen op een opmerking die ik eerder in dit topic las over het overslaan van hoofdstukken. Ik vraag me af als je zelf al moeite hebt om een bepaald hoofdstuk te schrijven, om welke reden dan ook, hoe interessant en relevant dat gedeelte dan is voor de lezer.

Vaak kun je het dan gewoon weglaten, denk ik. Of je moet er een andere vorm voor vinden. Het idee voor een hoofdstuk hangt meestal samen met bepaalde gebeurtenissen die belangrijk zijn voor het verhaal, maar soms klopt de context niet. Ik zat laatst een hele tijd te klooien met een hoofdstuk dat zich in het buitenland afspeelde, dat leek me leuk: het buitenland, een vliegtuig, een nieuwe omgeving etc. Maar ik had, toen het erop aankwam, geen zin om te reizen En toen herinnerde ik me ook ineens dat ik in boeken altijd een hekel heb aan omslachtige verplaatsingen met vliegtuigen en hotels en gedoe. (Bij Leon de Winter woont iedereen altijd in Santa Monica of Los Angeles en ik ben dan meteen gedesoriënteerd, want die mensen zijn Nederlanders, ze praten ook Nederlands, dus het is mij nooit helemaal duidelijk waarom ze dan helemaal aan de andere kant van de wereld moeten wonen met een dochter die een fataal ongeluk krijgt, ik bedoel: een fataal ongeluk kun je toch ook gewoon in Nederland krijgen?)

Nou ja, kortom: mijn personages blijven gewoon in Nederland (Dat gaat me ook heel veel vervelend schrijfwerk besparen: reizen, aankomen, beschrijven van de nieuwe omgeving, uit taxi's stappen, hotels betreden, en dan heb ik het nog niet eens gehad over de vreemde taal die in zo'n land wordt gesproken en waar je óók weer een oplossing voor moet bedenken...) Dat vond ik trouwens ook zo ONTSTELLEND VERVELEND in dat boek van Tommy Wieringa, hoe heet het, over die moeder. Wat een KUTboek. En dan de hele tijd dat gereis over de aarbol, van hot naar her, hotel in, hotel uit, ik vond het werkelijk niet om door te komen. Ik ga nu een beetje off topic, ik weet het, maar ik krijg altijd oprispingen als ik aan dat boek denk. Toch ben ik blij dat ik het heb gelezen, want nu weet ik hoe een onecht boek eruit ziet. Onecht, in de zin van: ik geloofde niet één woord van dat hele verhaal. Aanstellerig, totaal fake.

Nou, ik draaf door. Morgen zal ik vertellen over het gesprek bij de uitgever. Nu slapen

Mijn personages reizen juist constant, en ik vind dat juist erg leuk Sterker nog, ik heb nu even geen Nederlandse personages. Mijn hoofdpersonen zijn Amerikaans en Nieuw-Zeelands. Ik reis dus ook veel digitaal en research doen vind ik vaak wel leuk. Aangezien ik net zoveel weet over Leiden als over Invercargill maakt dat voor mij weinig uit. Al wil ik nog wel eens een verhaal in Nederland af laten spelen.

Nou is het ook zo dat reizen bij avonturenverhalen hoort en dat - gemakshalve - er altijd connecties zijn die gewoon dezelfde taal spreken of dat het via een tolk wel wil. De 'gesproken' taal in het verhaal is Engels (ondanks dat de schrijftaal Nederlands is) en dat is dan wel vrij universeel, waardoor het hebben van Engelstalige personages juist helpt bij het reizen.

quote:

Op dinsdag 8 maart 2011 01:09 schreef Nadine26 het volgende:

Morgen zal ik vertellen over het gesprek bij de uitgever. Nu slapen

Het gesprek ging heel goed: de uitgeefster is enorm enthousiast en tot mijn grote vreugde hebben we minstens uur over het verhaal gesproken. Voor mij was het erg leuk om haar over de personages te horen praten alsof het om echte mensen ging - nu drong eigenlijk pas tot me door dat ik echt iets 'gemaakt' heb, een verhaal dat eerst niet bestond maar dat nu tastbaar wordt omdat zij erin kan geloven.
Ik had voorafgaand aan de afspraak al op haar twitter gelezen: "Ik ben een verschrikkelijk goed manuscript aan het lezen", en ik hoopte natuurlijk al dat het over dat ene manuscript ging, en jawel

En zo heeft één gesprek mij dus verlost van de diepe onzekerheid die me vanaf het begin achtervolgde, en tegelijk vraag ik me af waarom ik zelf niet kan beoordelen of ik op de goede weg zit Ik denk dat het te maken heeft met de nieuwe weg die ik ben ingeslagen, zowel wat betreft het 'genre' (plotgedreven verhaal, als je dat een genre mag noemen) als wat betreft de toon. Het is allemaal iets serieuzer dan ik gewend ben. Ik zal niet zeggen dat het 'literair' is - ik weet niet eens wat dat is - maar ik probeer in dit verhaal wel een bepaald gevoel te leggen. Iets nostalgisch. Nou ja, ik kan het niet goed uitleggen. Het komt erop neer dat mijn hoofdpersoon, tevens de vertelster, een nogal ernstig personage is. Dat kwam in dit geval toevallig zo uit, omdat de lezer het verhaal beleeft door háár ogen, en zij is een meisje dat enorm opkijkt naar de rijke familie waar zij (na de dood van haar moeder) in huis komt wonen. Ik heb dus gekozen voor een tamelijk bedachtzaam en beschouwend perspectief, en dat sluit grappen en grollen uit. Het zijn dus de bijfiguren die voor de scherpe opmerkingen moeten zorgen. Dat is een beproefd procedé, ik ben niet de eerste die kiest voor een beschouwende hoofdspersoon, maar ik was bang dat het saai zou worden, bloedeloos. Dat lijkt dus mee te vallen.

Trouwens, Wonderer: jij had een vraag over de subtiliteit in je thriller... en iemand reageerde daarop met de opmerking dat lezers vaak over subtiliteiten heen lezen. Ik denk inderdaad dat het zo werkt. Mijn uitgeefster had een aantal vragen (simpele dingen, zoals: waar is dat personage gebleven in dat en dat hoofdstuk), en ik heb hard genoeg aan het manuscript gewerkt om precies te weten hoe het in elkaar zit. Het bewuste personage wordt in dat hoofdstuk wel degelijk genoemd, een paar keer zelfs, maar kennelijk ben ik daar te subtiel te werk gegaan. Het is grappig om te merken dat je soms best wat meer geweld kunt gebruiken - lezers zijn slordig en lui (en terecht ), ze verwachten dat de schrijver met een oranje vlag zwaait als er iets belangrijks staat te gebeuren, en dus moet je die oranje vlag gewoon pakken. Dit geldt trouwens in mindere mate voor de echte plot-ingrediënten (wie is de moordenaar, om het even simpel te zeggen: daarbij mag de vlag achterwege blijven), maar de weg ernaartoe moet volgens mij wel als een speurtocht worden gepresenteerd. Veel vlaggetjes, dus

Nu moet ik het einde nog schrijven. Met het einde bedoel ik ongeveer 15.000 woorden, al denk ik dat het er best 20.000 kunnen worden.

Dat was trouwens enorm verhelderend: de uitgeefster had het manuscript gelezen met in haar achterhoofd de synopsis die ik haar ooit gaf, inclusief een tamelijk spectaculaire ontknoping. Om de één of andere reden ben ik gaandweg van die ontknoping afgedreven - ik had iets nieuws bedacht, iets subtielers, en die mogelijkheid legde ik haar voor. Ze keek me beduusd aan: "Hoe bedoel je?" Zij geloofde heel erg in het oorspronkelijke einde, en terwijl ze vertelde hoe ze het allemaal voor zich zag, begon ik er zelf ook weer lol in te krijgen. Kortom: ik ben terug bij mijn oorspronkelijke einde: helder, duidelijk, spectaculair. Dat scheelt me een hoop hoofdbrekens. Ik denk dat ik bang was voor het 'van dik hout zaagt men planken'-effect van die ontknoping, maar waarom eigenlijk? Ik schreef hier laatst nog iets over Herman Koch, die zulke goede romans schrijft met zulke modderige ontknopingen... en nu realiseer ik me opeens dat ik die valkuil kan omzeilen door te kiezen voor een zogenaamde paukenslag. Béng, in één keer afsluiten met een zevenklapper, zodat na de laatste scène alles duidelijk is.

Maar er was ook slecht nieuws

Ik vertelde al eerder dat de verschijningsdatum van mijn boek inmiddels al drie (3!) keer is uitgesteld. De laatste keer was afgelopen december, toen ik het manuscript inleverde - ik kreeg toen te horen dat de zomeraanbieding 2011 'vol' zat, en dat mijn boek werd doorgeschoven naar de najaarsaanbieding 2011. Prima, eigenlijk. Het najaar is beter dan de zomer. Maar nu ik op de uitgeverij was, nog geen 6 weken na die afspraak, lagen de zaken er weer heel anders voor: het wordt voorjaar 2012.
Ik zei: "Ik ben een deadlineschrijver, ik weet nu al dat ik de komende maanden heel veel ga doen, maar schrijven zal er niet van komen."
"Hoezo?" vroeg ze verbaasd.
"Omdat ik een deadlineschrijver ben. Als jij zegt dat ik het over twee maanden moet inleveren, lever ik het over twee maanden in. Maar als jij zegt dat ik nog een halfjaar de tijd heb, ga ik met vakantie."
"O. maar het is bijna af."
"Daarom juist."
"O. En als ik zeg dat je op het 1 juni moet inleveren?"
"Dan weet ik dat je eigenlijk 1 januari bedoelt. En dan ga ik dus met vakantie."

Zo ging dat nog een tijdje door. Uiteindelijk zag ik wel in dat er voor mij weinig te winnen viel, en dus heb ik me erbij neergelegd. Inmiddels heb ik besloten om 1 juni aan te houden, en om het voordeel ervan in te zien. De druk is minder groot. En ach, het is maar een datum. Dit is voor mij een mooi moment om eens verlost te raken van die eeuwige deadline-obsessie, en om te proberen de zaak volwassen aan te pakken

In de zoektocht naar bevestiging wilde ik een manuscript schrijven en de eerste 5000 woorden opsturen naar diverse uitgeverijen, zodat die mij de motivatie kunnen geven door te gaan. Het getal 5000 heb ik zo uit de lucht geplukt, omdat ik vermoedde dat uitgevers op basis daarvan wel iets kunnen zeggen. Nu heb ik 2500 woorden en zit ik al twee weken zonder motivatie, want wie zegt dat dit goed genoeg is? Zoiets kun je zelf niet beoordelen.

Mijn vraag is: kan een uitgever iets zeggen over de kwaliteit op basis van 2500 woorden? Ik begrijp natuurlijk dat na een paar zinnen al duidelijk is of iets waardeloos is, maar kun je dan ook al voorspellen dat een boek goed wordt? Is na 2500 woorden al duidelijk dat Tirza genomineerd wordt voor de AKO?