Genderdysforie - deel 22

@Megan: Ik krijg alleen een time-out

Ook van mijn kant iedereen alvast een leuke/gekke/dronken/liefdevolle (enz.) jaarwisseling en laten wij afspreken dat 2011 het jaar is voor het uitkomen van alle dromen :-)

quote:

Op vrijdag 31 december 2010 00:08 schreef Onderweg het volgende:
@Megan: Ik krijg alleen een time-out

Ook van mijn kant iedereen alvast een leuke/gekke/dronken/liefdevolle (enz.) jaarwisseling en laten wij afspreken dat 2011 het jaar is voor het uitkomen van alle dromen :-)

lijkt me een mooi plan.

en een goed jaar gewenst allemaal.

quote:

Op vrijdag 31 december 2010 00:08 schreef Onderweg het volgende:
@Megan: Ik krijg alleen een time-out

Ook van mijn kant iedereen alvast een leuke/gekke/dronken/liefdevolle (enz.) jaarwisseling en laten wij afspreken dat 2011 het jaar is voor het uitkomen van alle dromen :-)

quote:

Op zaterdag 1 januari 2011 15:02 schreef Dropkogel het volgende:

[..]

lijkt me een mooi plan.

en een goed jaar gewenst allemaal.

Insgelijks, iedereen een prachtig 2011 toegewenst!

Megan 8


Wordt voor mij steeds minder herkenbaar..

Ik vind dit juist een van de meest herkenbare tot nu toe. Behalve de 15+ sexpartners dan. Juist het wél kunnen genieten van sex heeft mij altijd twijfel gebracht. Ook al vroeger voor ik besefte dat ik me maar eens bij een genderteam moest melden. "Want dat ding, daar beleef ik toch plezier aan? Terwijl een échte transexueel niets liever doet dan 'm eraf hakken..." die gedachte.

De wens om die operatie niet te willen brengt mij ook angst. Dat ze bij het genderteam mij om die reden maar een halfzachte wannabee gaan vinden.

Ik heb her en der op internet gemengde verhalen over seksuele capaciteiten gelezen. De een zou nog een volledig functionele penis hebben. De ander kan nog wel klaarkomen door stimulatie van eikel en prostaat, maar een echte erectie blijft uit. En er zijn er die totaal alle libido verliezen. Schijnt ook af te hangen van de medicijnen cocktail die je krijgt.

quote:

Op dinsdag 4 januari 2011 18:30 schreef Fixers het volgende:

De wens om die operatie niet te willen brengt mij ook angst. Dat ze bij het genderteam mij om die reden maar een halfzachte wannabee gaan vinden.

Volgens mij is hun visie daarop een aantal jaren geleden al aangepast, zou geen probleem moeten zijn.

quote:

Op dinsdag 4 januari 2011 19:15 schreef wonderer het volgende:
Klopt dat echt, dat je door de hormonen niet meer klaar kunt komen? Hoe doen die shemales dat dan?

Zover ik weet slikken die alleen vrouwelijke hormonen, geen anti-mannelijke hormonen (die uiteindelijk de spermaproductie stoppen/platleggen).

quote:

Op dinsdag 4 januari 2011 21:00 schreef wonderer het volgende:

[..]

Aha! Dat lijkt me inderdaad een goed punt.

Maar bij jullie werkt het dus niet als bij mij, dat de oestrogenen de testosteronproductie een halt toe roepen?

Vraag het me af..volgens mij moeten de oestrogenen 'de ruimte krijgen' en op den duur de testosteron overnemen.

quote:

Op dinsdag 4 januari 2011 21:10 schreef wonderer het volgende:
Bij de mannen wordt juist afgeraden om oestrogeenblockers te nemen zodra je begint met T... Weet niet meer precies waarom echter.

Aan de andere kant ben ik nog wel vruchtbaar, als ik zou stoppen, zou alles weer op gang komen. Maar dat zal met de anti-androgenen ook wel zijn, toch?

Zover ik weet wel. Dus ik snap Megan's verhaal ook niet helemaal.

quote:

als ik zou stoppen, zou alles weer op gang komen. Maar dat zal met de anti-androgenen ook wel zijn, toch?

Hangt er vanaf hoelang je gebruikt. Als je echt vele jaren anti-androgenen slikt, moet je er vanuit gaan dat je steriel blijft.

Voor mij was het al jaren zo, dat dat ding (want een penis of lul was het al niet eens meer voor mij) er zo snel mogelijk af moest. Heb er echt meerdere malen mee op het randje van het bed gezeten, maar mezelf pijn doen ging toch echt te ver.

Tijdens de hormoonkuur, ik begon met een halfjaartje alleen andro, voelde ik het gewoon dat dat ding "kleiner" werd , het gelijk veel minder hoestbuien had en smorgens niet eerder opstond dan ikzelf

Nu ben ik ook echt niet zo'n huppelkutje geworden. Gewoon lekker in spijkerbroeken (dan wel wat strakker en meer stretch) blijven lopen en vooral m'n voorliefde voor de automobiel zijn gebleven. Soms zie ik nog wel wat van mezelf terug van voor de hele transitie...de ene keer is dat positief, de andere keer negatief. Doe je niets aan.

quote:

Op dinsdag 4 januari 2011 21:26 schreef Meike26 het volgende:
Voor mij was het al jaren zo, dat dat ding (want een penis of lul was het al niet eens meer voor mij) er zo snel mogelijk af moest. Heb er echt meerdere malen mee op het randje van het bed gezeten, maar mezelf pijn doen ging toch echt te ver.

Tijdens de hormoonkuur, ik begon met een halfjaartje alleen andro, voelde ik het gewoon dat dat ding "kleiner" werd , het gelijk veel minder hoestbuien had en smorgens niet eerder opstond dan ikzelf

Ja, wat dat betreft is jouw verhaal herkenbaarder (voor mij) dan dat van Megan (en zal voor iedereen iets anders zijn).

Precies, het is gewoon voor iedereen anders ik zit ook niet echt met een slagersmes in de aanslag wat dat betreft maar heel vrolijk wordt ik er ook niet van. En als ik het zou moeten gebruiken waar het voor bedoelt is dan zou het voor mij echt voelen alsof ik mezelf verraad ofzo lastig om uit te leggen.

Wat dat betreft vind ik die documentaire van Valentijn nog steeds het eh, 'mooiste' voorbeeld geven. Maarja, die was dan weer echt over de top, naaimachines en alles toen ze klein was en zo had ik het dan weer niet.

Ik denk dat dat wel veel meer iets is voor de personen eromheen dan de behandelende psycholoog. Er bestaat vast wel een typisch plaatje maar omdat het per persoon toch weer anders is op een andere manier is het allemaal niet zo zwart wit, en volgens mij is het idee van de diagnostiek ook meer een 'zou verdere behandeling de oplossing zijn?' dan 'Is dit wel echt een vrouw (of man)?' om het maar even zo simpel te zeggen

Dat meen ik in ieder geval ergens gelezen te hebben

Dat wat in dat laatste ding van die Megan staat, met die vragen, was ook volgens mij van het intake gesprek. Moest een hoop vragen invullen, maar dat werd volgens mij meer voor statistische gevens en onderzoek gebruikt in heel Europa (of ik had het gevraagd, of ik heb de kleine letters toen gelezen, weet het niet meer )

quote:

Op woensdag 5 januari 2011 02:36 schreef wonderer het volgende:
Ik mocht met mijn maatje mee voor het intake en ik wilde bijna vragen of ik ook zo'n formulier mocht (ik hou van lijstjes ).

Gewoon even mailen bellen met Jos, dat je een kopietje wil voor je verzameling.

Het is echt een enorm pak papier wat je in te vullen hebt. Waarvan een deel voor de psych en een dele wat je op vrijwillige basis kan invullen voor een groot statistisch onderzoek. Met overigens de nadrukkelijke mededeling erop dat meewerken aan het onderzoek een behandeling niet versneld.

Maar ik kan me die vragen ook wel herinneren. Wat je aan je lichaam zou willen veranderen. Of je seks hebt en zo ja of je er dan ook plezier aan beleeft. Ik heb zo het idee dat ik sommige vragen op dit moment andrs zou invullen, vooral die over veranderingen aan het lichaam. Ik denk nog dagelijks over dergelijke dingen en heb mijzelf een duidelijker beeld gevormd over wat ik nu wil. De psych die ik sprak bij de intake vond dat ik er "vroeg bij was" (alsof ik al niet oud genoeg ben).

quote:

Op woensdag 5 januari 2011 01:29 schreef Maisnon het volgende:
Precies, het is gewoon voor iedereen anders ik zit ook niet echt met een slagersmes in de aanslag wat dat betreft maar heel vrolijk wordt ik er ook niet van. En als ik het zou moeten gebruiken waar het voor bedoelt is dan zou het voor mij echt voelen alsof ik mezelf verraad ofzo lastig om uit te leggen.

Ik ook niet hoor, maar het heeft wel eens door mijn hoofd gespookt..maar ja dan wist ik ook dat het niks zou oplossen en zelfs averechts zou werken voor evt. vervolgstappen.

Tsja, bij die columns krijg ik soms het idee dat ze dusdanig bewerkt zijn door een leek in genderdysforie, dat wij ons er niet in herkennen (Bijv. die 3 maanden die genoemd werd een tijdje terug.) terwijl andere ontzettend oprecht zijn en leuk om te lezen

En seks/seksualiteit .... dat is alleen maar beter geworden sinds ik mezelf 100% heb omarmd. Ik had een moment dat ik dacht: Sja, ik kan maar beter alles accepteren van mezelf. En het heeft geholpen.Ik kreeg mijn eerste vriendinnetje waarmee ik heel veel van mijn seksualiteit heb kunnen verkennen..... Heb nog een "scharrel" gehad tussendoor en nu heb ik mijn huidige vriendin

Maar ik voelde me ook raar, omdat ik ergens de overtuiging had dat ik op z'n minst een keer penetratieseks moest proberen voordat ik het echt kwijt ben. Ik ben nu eenmaal iemand waarbij de nieuwschierigheid te groot is. Ik heb nu al 5 maanden een vriendin en slechts 2 keer geprobeerd... het is ... naar .... Maar orgasmes zijn yeay, en toch wissel ik hem graag in voor iets anders.
Ik ken ook iemand die zei: M'n piemel is lief ... maar niet sexy