leven met een partner met DIS / (MPS)

Hallo,

Voor wie het interesseerd!
Ik moet het van mn hart schrijven, kan het verder bij niemand kwijt.
4 jaar geleden ben ik mijn huidige partner per toeval tegen het lijf gelopen. helemaal geweldig.
super verliefd en hou nog altijd mega veel van haar. In het begin in de weekenden als ons beiden dochters niet bij ons verbleven, we hadden er samen 4, heerlijke weekenden. gezellig samen thuis of lekker op stap. altijd gezellig en heel veel lol samen. al vroeg in onze relatie vertelde ze me dat ze in haar jeugd meermalig misbruikt was en dat er DIS bij haar geconstateerd was. In het begin merkte ik daar eigenlijk niets van, tot ze me verder dingen uitlegde en ik er op begon te letten en ja hoor langzaam aan leerde ik alle "delen" knnen en ook hele gesprekken mee te hebben. ik durf zelfs te zeggen dat alle delen me zelfs helemaal vertrouwden en zich wanneer ze wisselde het me zelfs lieten weten. alles was ok en ik leerde ermee omgaan. leerde ook wat haar triggers waren en probeerde deze te vermijden of weg te nemen. leerde ook welke tijden van het jaar voor haar het moeilijkst waren. maar verder 2 jaar lang alles super en het stappen ook altijd weer geweldig. af en toe tijdens het stappen ging het iets minder, gebruik van alcohol kon soms voor haar problemen geven en uitte zich in wisselen, soms liep dit in ongelovelijke hete nachten uit soms in ruzies waarbij ik haar uit eindelijk letterlijk naar huis moest dragen omdat ze gewoon weg flauw viel. Toen kwam onze dochter, de jongste, van ons samen en nu samen 5 mooie geweldige gezellige meiden. geboote via stuit, enorm veel pijn bij de bevalling voor haar en na veel gesprekken met SPV'ers blijkt de grootste trigger ooit. eigenlijk is niets meer het elfde geworden. onze dochter is prachtig, mooi lief slim grappig. maar ook een nachtbraker en ik een vaste slaper.
kort om zij heeft nu 2 jaar al veel minder geslapen dan ik, niet elke nacht maar wel veel. na de bevalling heb ik het gevoel dat har delen mij de schuld van alles geven. ze tonen zich niet of nauwelijks meer naar mij. ik zie en heken er nog maar 2 van de 5. de andere 3 laten zich gewoonweg nooit mer zien naar mij. onze uitje zijn ook anders geworden. rustig stil, we hebben anderen nodig om er ect een leuke avond van te maken. wel samen uit maar ieder apart plezier zeg maar. nu is het zelfs al zo ver dat we ieder apart gaan stappen, althans zij gaat wanneer ze wil en ik heb mnvast voetbal avondje. 2 jaar lang loopt ze nu in therapieen, elke week 1 a 2 gesprekken en af en toe be ik er dan bij. haar stemmingen slaan steeds vaker om en rara wie de gebeten hond in huis is. het zijn echt perioden van pieken en dalen geweest maar voel steeds meer alleen de dalen. ben gewoon moe van mezelf wegcijferen op de laatste plaats zetten allee met de kids thuis zitten als zij de hort op is. ik word helemaal gek bij de gedachte dat ze wisseld dor de alcohol en dat haar hitsg deelhet over neemt midden in een volle kroeg met kerels die ... nou ja je snapt m wel. ik word soms gek van verlangen naa haar, maar zoals deze voor de geboorte werd beantwoord word deze allang niet meer, ik hou van haar en verlang naar haar en wil die gesprekken weer over van alles en niets met haar. maar begin steeds meer het gevoel te krijgen langzaam alles kwijt teraken. we hebbn eigenlijk geen gesprekken meer, leuke of serieuze. seks komt nog maar sporadisch voor, en het stappen.. het is leuk maar kan niet zeggen dat we met zn 2 een super avond hebben terwijl ze dat met hr vriendinnen wel kan. mijn vrienden zie en hoor ik ook steeds minder, ik vermoed omdat als we samen gaan stappen met zn allen er steeds weer wat gebeurde met haar en de avond elke keer weer vreems eindigde. denk dat ze dat zat zijn geworden, weet het niet. weet ook niet meer hoe ik haar bij kan staan in haar problemen, wil ze dat wel, kan het wel? kan op de een of andere manier mijn eigen leven niet meer leiden, alles draait om opvoeden van de kinderen en de problemen die DIS haar bezorgen.
ik be op en vraag me af of ik verder moet of maar beter gewoon kappen. mn spulen pakken en rennen, zo ver als ik kan alles en iedereen vergeten en helemaal overnieuw beginnen. maar ik hou van haar, mega veel en weet dat zij het nog moeilijker heeft, wat gaat er allemaal in haar om wat gebeurt er elke dag weer. kan me niet voorstellen hoe het moet zijn om elke dag weer hele stukken van de dag niet te kunnen herinneren. heb het gevoel langzaam gek t worden, langzaam helemaal aftestompen. kan nog wel een paar paginas schrijven maarlaathet even hierbij. kan het bij niemand kwijt dus hoop dat iemand dit leest. of niet het maakt eigenlijk niet uit.

degene die wel weten wat de afkortingen betekenen begrijpen wa ik bedoel en zullen er direct mee bekend zijn denk ik