OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
wat een race is het geweest huup! Nu lekker rustig aan.
Begin maar gewoon, op hoop van zegen.
Begin maar gewoon,hier en nu.
Je kunt niet alles voorzien.
Begin er maar gewoon aan te werken.
Begin maar gewoon,hier en nu.
Je kunt niet alles voorzien.
Begin er maar gewoon aan te werken.
"Bij de volgende" 
Mooie, bijna serene verhalen, schrijfsels van ervaringen. Mooi dat jullie het omschreven hebben. Ook voor later, zelf had ik ze nu wel willen hebben.
Mooie, bijna serene verhalen, schrijfsels van ervaringen. Mooi dat jullie het omschreven hebben. Ook voor later, zelf had ik ze nu wel willen hebben.
Huup! Tjeetje mina.
Ik vind dat nog steeds iets raars bij een bevalling.. ineens ben je aan het bevallen! En je doet het en je kunt het.
Wat is fluxus?
Ik vind dat nog steeds iets raars bij een bevalling.. ineens ben je aan het bevallen! En je doet het en je kunt het.
Wat is fluxus?
Niet mieten! Door gieten!
Ow Huup, je stukje over de herkenning van je dochter maakte me aan het huilen 
Het besef dat ik dat ook gewoon mee ga maken... Je beschrijft het zo mooi
Gefeliciteerd nog met je mooie dochter!
Het besef dat ik dat ook gewoon mee ga maken... Je beschrijft het zo mooi Gefeliciteerd nog met je mooie dochter!
Oude (on)bekende.
bloedverlies van meer dan 1 liter. Tot 1 l. wordt als normaal gezien geloof ik en daarboven niet. Grofweg.quote:Op dinsdag 8 februari 2011 17:09 schreef seilram het volgende:
Huup! Tjeetje mina.
Ik vind dat nog steeds iets raars bij een bevalling.. ineens ben je aan het bevallen! En je doet het en je kunt het.
Wat is fluxus?
Even ter ontnuchtering: ik was dolblij dat mijn dochter er was en vond haar gelijk prachtig en geweldig, maar van herkenning was echt helemaal geen sprake.quote:
Ow Huup, je stukje over de herkenning van je dochter maakte me aan het huilen
Huup, heb je ook bloed toegediend gekregen?
Mooi verhaal trouwens, knap dat je het zo kan beschrijven! . Heel beeldend idd. En zow, je hebt het over een derde 
. 
Mooi verhaal trouwens, knap dat je het zo kan beschrijven!
. Heel beeldend idd. En zow, je hebt het over een derde .
En ik had dat juist weer welquote:
[..]
Even ter ontnuchtering: ik was dolblij dat mijn dochter er was en vond haar gelijk prachtig en geweldig, maar van herkenning was echt helemaal geen sprake.
niet eens zozeer herkenning van: ik heb je eerder gezien! Maar herkenning op een manier van: ja jíj bent het.. hoe had je anders kunnen zijn?
quote:
[..]
Even ter ontnuchtering: ik was dolblij dat mijn dochter zoon er was en vond haar hem gelijk prachtig en geweldig, maar van herkenning was echt helemaal geen sprake.
Ik herken Lena nog steeds niet. Elke keer dat ik d'r zie denk ik: "Oh ja, zó zag je eruit!" 
En dat terwijl ze sprekend op Ivan lijkt. 
En dat terwijl ze sprekend op Ivan lijkt.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Ghehehe. Het komt bij mij misschien ook wel doordat ze helemaal niet op ons lijkt. Zelfs de opa's en oma's zagen er niet echt wat in. 
En ik dacht dat we een jongen zouden krijgen, dat ook.
Zelfs de opa's en oma's zagen er niet echt wat in. En ik dacht dat we een jongen zouden krijgen, dat ook.
Haha, Claudia.
Ik had ook bij beide een gevoel an herkenning. Niet letterlijk natuurlijk, maar wel dat ik het een soort van logisch vond hoe ze eruit zagen.
Maar dat steeds weer willen kijken hoe ze eruit zien herken ik ook. gewoon steeds weer die verwondering voelen.
Ik had ook bij beide een gevoel an herkenning. Niet letterlijk natuurlijk, maar wel dat ik het een soort van logisch vond hoe ze eruit zagen.
Maar dat steeds weer willen kijken hoe ze eruit zien herken ik ook. gewoon steeds weer die verwondering voelen.
Ja, het is vooral het laatste, hoor. Ze ligt dan ook zo'n beetje de hele dag tegen me aan geplakt.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Hier bij beide de 'herkenning'. Bij Bram was ik vooral verbaasd dat ik een jongen had gekregen (ik heb 9 maanden 'gedacht' dat ik een meisje kreeg), maar bij Eline was het een soort van normaal dat ze een meisje bleek te zijn.
Ja, dat herken ik ookquote:
Maar dat steeds weer willen kijken hoe ze eruit zien herken ik ook. gewoon steeds weer die verwondering voelen.
ik herkende m ook niet. ik zat ook echt van: wat ben je mooi, wat ben je klein
wat is t toch ook een bijzonder iets
wat is t toch ook een bijzonder iets
Ja, dat heb ik ook gehad bij m'n derde. Na de bevalling is het vrij snel weer verwijderd, omdat ik het het niet nodig heb gehadquote:
[..]
nee joh, je krijgt een waaknaaldje tijdens de bevalling (dus de infuusnaald zonder iets erop aangesloten) en sowieso een prikje syntocinon in je been na de geboorte van je baby. Als je het ziekenhuis gaat redden de volgende keer, that is
.Mooi verhaal, huup!
[ Bericht 1% gewijzigd door Grijs op 09-02-2011 00:14:31 ]
"Het meeste werk is onbegonnen werk
...eenmaal begonnen wordt het al snel minder"
- [i]Rikkert Zuiderveld[/i]
...eenmaal begonnen wordt het al snel minder"
- [i]Rikkert Zuiderveld[/i]
Herkenning of niet, wat jullie omschrijven klinkt bijzonder
En ik moet nog ruim een half jaar wachten
En ik moet nog ruim een half jaar wachten
Oude (on)bekende.
(copy paste van m'n eigen blog)
Nadat ik me op 2 maart om tien over half negen bij de verloskamers gemeld had, werd ik aan de ctg gelegd en er werd een infuus aangelegd. De ctg ontlokte de verpleegkundige al de opmerking dat Geert erg rustig was. Omdat de verloskundige het hoofdje nog omhoog kon duwen bij het toucheren moest ik wachten tot er minimaal één arts op de afdeling aanwezig was omdat de kans bestond dat bij het breken van de vliezen hij volledig in het geboortekanaal zou zakken met de navelstreng om zijn nek. Daar zit je dan met je infuus, je kunt geen kant meer op.
Toen de arts gearriveerd was, werden m’n vliezen gebroken en dat ging gelukkig goed. Rond half drie kreeg ik een ruggenprik bij vier cm ontsluiting. Vanaf dat moment ging het een stuk sneller; ik zat binnen notime op tien cm, maar Geert lag niet diep genoeg om al te kunnen gaan persen, dus ik heb eerst een kwartier tot twintig minuten op m’n zij moeten liggen voor ik mocht gaan persen. Voor ik mocht gaan persen werd ik ook nog gekatheteriseerd en bleek op dat moment een blaasinhoud van 700cc te hebben. Uiteindelijk werd hij om 17:22 geboren, maar hij kwam klem te zitten met z’n schouder waarop alle deuren open gingen en er drie artsen ofzo bij kwamen, en Geert werd vrijwel meteen naar de kinderarts gebracht. Gelukkig was alles in orde, hoewel hij flink blauw gezien heeft. Toen hij terugkwam heb ik ‘m meteen aan de borst gelegd, en waar Jan ruim 24 uur vrijwel weigerde te drinken, dronk Geert vrijwel probleemloos meteen aan de borst!
Ondertussen was gebleken dat Geert een knoop in de navelstreng had gezwommen, en dat mijn “voorgevoel” dat er iets niet goed was, dus juist was. Ik werd na ca. anderhalf uur naar de operatiekamer gereden omdat de placenta niet los wilde laten. Omdat ik tijdens de bevalling nog vier boterhammen en een kop soep + het nodige drinken had weggestouwd mocht ik niet, zoals gebruikelijk, onder volledige narcose gebracht worden. Ik kreeg een extra zware dosis verdoving via de ruggenprik toegediend en onder het genot van Sky Radio werd de placenta verwijderd.
Terwijl ik dit zit te typen, ligt Geert op mijn borst te slapen, zoals gezegd, hij is een heerlijk rustige baby, zijn grote broer Jan en grote zus Yolanda zijn helemaal weg van hem en hij regelt zich (tot nu toe
) perfect naar ons (dag)ritme wat we voor de bevalling hadden. Het enige wat hij wat beter zou mogen doen van mij is volle luiers produceren. Hij heeft bewezen te kunnen plassen en poepen, alleen doet hij het nog niet zoveel. De verloskundige maakt zich (nog) geen zorgen, hij is actief genoeg en ze vermoed dat hij alle stoffen uit de borstvoeding gebruikt om te groeien en dus heel weinig afvalstoffen heeft te lozen.
Nadat ik me op 2 maart om tien over half negen bij de verloskamers gemeld had, werd ik aan de ctg gelegd en er werd een infuus aangelegd. De ctg ontlokte de verpleegkundige al de opmerking dat Geert erg rustig was. Omdat de verloskundige het hoofdje nog omhoog kon duwen bij het toucheren moest ik wachten tot er minimaal één arts op de afdeling aanwezig was omdat de kans bestond dat bij het breken van de vliezen hij volledig in het geboortekanaal zou zakken met de navelstreng om zijn nek. Daar zit je dan met je infuus, je kunt geen kant meer op.
Toen de arts gearriveerd was, werden m’n vliezen gebroken en dat ging gelukkig goed. Rond half drie kreeg ik een ruggenprik bij vier cm ontsluiting. Vanaf dat moment ging het een stuk sneller; ik zat binnen notime op tien cm, maar Geert lag niet diep genoeg om al te kunnen gaan persen, dus ik heb eerst een kwartier tot twintig minuten op m’n zij moeten liggen voor ik mocht gaan persen. Voor ik mocht gaan persen werd ik ook nog gekatheteriseerd en bleek op dat moment een blaasinhoud van 700cc te hebben. Uiteindelijk werd hij om 17:22 geboren, maar hij kwam klem te zitten met z’n schouder waarop alle deuren open gingen en er drie artsen ofzo bij kwamen, en Geert werd vrijwel meteen naar de kinderarts gebracht. Gelukkig was alles in orde, hoewel hij flink blauw gezien heeft. Toen hij terugkwam heb ik ‘m meteen aan de borst gelegd, en waar Jan ruim 24 uur vrijwel weigerde te drinken, dronk Geert vrijwel probleemloos meteen aan de borst!
Ondertussen was gebleken dat Geert een knoop in de navelstreng had gezwommen, en dat mijn “voorgevoel” dat er iets niet goed was, dus juist was. Ik werd na ca. anderhalf uur naar de operatiekamer gereden omdat de placenta niet los wilde laten. Omdat ik tijdens de bevalling nog vier boterhammen en een kop soep + het nodige drinken had weggestouwd mocht ik niet, zoals gebruikelijk, onder volledige narcose gebracht worden. Ik kreeg een extra zware dosis verdoving via de ruggenprik toegediend en onder het genot van Sky Radio werd de placenta verwijderd.
Terwijl ik dit zit te typen, ligt Geert op mijn borst te slapen, zoals gezegd, hij is een heerlijk rustige baby, zijn grote broer Jan en grote zus Yolanda zijn helemaal weg van hem en hij regelt zich (tot nu toe
) perfect naar ons (dag)ritme wat we voor de bevalling hadden. Het enige wat hij wat beter zou mogen doen van mij is volle luiers produceren. Hij heeft bewezen te kunnen plassen en poepen, alleen doet hij het nog niet zoveel. De verloskundige maakt zich (nog) geen zorgen, hij is actief genoeg en ze vermoed dat hij alle stoffen uit de borstvoeding gebruikt om te groeien en dus heel weinig afvalstoffen heeft te lozen.
Ik heb er één en ik ben er trots op
"Tussen droom en daad staan wetten in de weg, en praktische bezwaren" "The needs of the many outweigh the needs of the crew"
Terugblik op tachtig kilometer lopen - Westerborkpad - My 5 minutes of fame - Heldin
DTS - Foto's en verslagen
"Tussen droom en daad staan wetten in de weg, en praktische bezwaren" "The needs of the many outweigh the needs of the crew"
Terugblik op tachtig kilometer lopen - Westerborkpad - My 5 minutes of fame - Heldin
DTS - Foto's en verslagen
ik weet nog niet hoe ik er op terug kijk .. het is het iig allemaal dubbel en dwars waard geweest. aan het inleiden / de bevalling zelf denk ik niet echt meer aan, ik ben meer aan het genieten en wennen aan de nieuwe situatie dan dat ik stilsta bij de bevalling. Het is wel zo dat elke bevalling zwaarder lijkt te worden; m'n dochter was er binnen 8 uur, Jan heeft er ruim 14 uur over gedaan maar daar hoefde ik niet naar de OK, en nu ruim 10 uur zonder de OK.
Ik heb er één en ik ben er trots op
"Tussen droom en daad staan wetten in de weg, en praktische bezwaren" "The needs of the many outweigh the needs of the crew"
Terugblik op tachtig kilometer lopen - Westerborkpad - My 5 minutes of fame - Heldin
DTS - Foto's en verslagen
"Tussen droom en daad staan wetten in de weg, en praktische bezwaren" "The needs of the many outweigh the needs of the crew"
Terugblik op tachtig kilometer lopen - Westerborkpad - My 5 minutes of fame - Heldin
DTS - Foto's en verslagen
Ik vond haar niet eens prachtig en geweldig. Ik was blij dat de bevalling voorbij was en wat beduusd dat ik opeens een kind op me had liggen. Het prachtige kwam later pas.quote:
[..]
Even ter ontnuchtering: ik was dolblij dat mijn dochter er was en vond haar gelijk prachtig en geweldig, maar van herkenning was echt helemaal geen sprake.
Op zaterdag 24 februari 2024 16:25 schreef Claudia_x het volgende:
Sterker nog, als ik reacties als die van @:vanyel lees, dan vraag ik me af of ik niet op het verkeerde geslacht val. :Y)
Sterker nog, als ik reacties als die van @:vanyel lees, dan vraag ik me af of ik niet op het verkeerde geslacht val. :Y)
Wat een mooie verhalen. Ik had er nog geen zin en tijd voor gehad om ze te lezen na mijn (drama) bevalling. Heb ook erg lang getwijfeld of ik de mijne wel hier neer moet zetten. Maar ik ga het toch doen.
Eerst even een korte inleiding/voorgeschiedenis:
Mijn eerste bevalling was een ingeleide met 16 dagen overtijd. Wel weeen, geen vorderende ontsluiting (blijft hangen bij 5-6 cm) waardoor ik een keizersnede heb gehad.
@Ymme: ook ik had er later pas 'last' van dat het zo gelopen is. Toen mijn schoonzusje lekker makkelijk thuis beviel en zat te stralen op haar bed heb ik wel een paar traantjes gelaten dat dat bij mij dus nooit zou gebeuren.
Dat was wel de reden voor mij om voor mijn tweede bevalling te kiezen om het op de natuurlijke manier te proberen, wat helaas dus niet gelukt is. Dit keer is het wel spontaan begonnen, maar het verliep niet volgens planning. Hieronder het bevallingsverhaal zoals ik dat als eerste gepost heb op internet (m'n hyves).
Op dinsdag 2 november is onze zoon Mikai geboren (4410 gram: weer groter dan ingeschat dus). Het ging alleen allemaal niet helemaal zoals gepland.
Maandagavond braken de vliezen en moesten we richting ziekenhuis. In de auto merkte ik al om de 3 minuten weeen te hebben. Dus we mochten meteen blijven (CTG zag ze ook ). Hele nacht weeen gehad, rond middernacht een ruggenprik gekregen. Deze werkte niet helemaal optimaal, maar maakte het wel draaglijk. In de ochten weeenopwekkers erbij. Dat werd op een gegeven moment wel weer erg heftig. Dus dat infuus weer op 0. Na even te zijn bijgekomen en een extra pijnstiller via de ruggenprik ging het weer en ging het infuus weer aan. Rond een uur of 11 vond ik het allemaal niet meer zo leuk en prettig, gevoel kwam aan een kant weer terug en ik wist me geen houding meer te geven. Na een paar keer draaien (heel moeizaam) lag ik op m'n rechterzij toen het misging. Tijdens een wee bewoog Mikai en is het litteken van de vorige keizersnede geknapt. Dat voelde echt niet prettig. Dus met spoed naar de ok waar Mikai onder volledige narcose is gehaald (apgar 0). Hij is gereanimeerd en geintubeerd en na 7 minuten had hij een apgar van 4, en na 10 minuten van 8. Hij heeft echt heel erg bij moeten komen van alles.
We hebben samen 6 dagen in het ziekenhuis gelegen, omdat Mikai moeite had om te gaan drinken. Pas toen hij voldoende dronk en zonder een glucose-infuus kon mochten we naar huis.
Ondertussen nog een echo gemaakt van zijn hoofdje waarbij er gelukkig geen vocht te zien was (vocht is een teken van schade).
Nu zijn we ruim 4 maanden verder en het ziet er allemaal wel ok uit. We hebben wel fysio voor het erge overstrekken wat hij doet/deed. Hierdoor drukt hij de achterkant van zijn hoofdje plat... Dit kan nog steds duiden op lichte hersenbeschadiging. Wat dat inhoud zal de toekomst ons leren. De therapie/oefeningen lijken goed te werken en we beginnen verschil te zien in zijn manier van bewegen (hij weet nu ook dat hij buikspieren heeft zeg maar).
Voor nu proberen we er niet te veel bij stil te staan (hoewel ik merk dat juist nu er interactie begint te komen ik me meer en meer realiseer dat we hem kwijt hadden kunnen zijn): het is gebeurd en als er schade door is gekomen zullen we dat moeten accepteren en het er mee moeten doen.
Een volgende zwangerschap zou mogelijk moeten zijn, maar dan moeten we iig een jaar wachten. Zelf neig ik er wel naar (Mikai is een ICSI kindje, we hebben nog wat embryo's in de vriezer zitten), maar mijn man heeft de bevalling veel beter meegekregen dan ik (hij heeft ruim 3 kwartier zitten wachten voor hij wat wist - en daarna nog 1,5 uur voordat hij mij weer zag: ik mis 2 uur en wist meteen waar ik aan toe was). Mochten we er voor gaan: een onbezorgde zwangerschap zal het nooit meer worden...
(ik ben ook nog op zoek naar lotgenoten / meiden die ook een scheuring hebben gehad van de baarmoeder tijdens de bevalling)
Eerst even een korte inleiding/voorgeschiedenis:
Mijn eerste bevalling was een ingeleide met 16 dagen overtijd. Wel weeen, geen vorderende ontsluiting (blijft hangen bij 5-6 cm) waardoor ik een keizersnede heb gehad.
@Ymme: ook ik had er later pas 'last' van dat het zo gelopen is. Toen mijn schoonzusje lekker makkelijk thuis beviel en zat te stralen op haar bed heb ik wel een paar traantjes gelaten dat dat bij mij dus nooit zou gebeuren.
Dat was wel de reden voor mij om voor mijn tweede bevalling te kiezen om het op de natuurlijke manier te proberen, wat helaas dus niet gelukt is. Dit keer is het wel spontaan begonnen, maar het verliep niet volgens planning. Hieronder het bevallingsverhaal zoals ik dat als eerste gepost heb op internet (m'n hyves).
Op dinsdag 2 november is onze zoon Mikai geboren (4410 gram: weer groter dan ingeschat dus). Het ging alleen allemaal niet helemaal zoals gepland.
Maandagavond braken de vliezen en moesten we richting ziekenhuis. In de auto merkte ik al om de 3 minuten weeen te hebben. Dus we mochten meteen blijven (CTG zag ze ook ). Hele nacht weeen gehad, rond middernacht een ruggenprik gekregen. Deze werkte niet helemaal optimaal, maar maakte het wel draaglijk. In de ochten weeenopwekkers erbij. Dat werd op een gegeven moment wel weer erg heftig. Dus dat infuus weer op 0. Na even te zijn bijgekomen en een extra pijnstiller via de ruggenprik ging het weer en ging het infuus weer aan. Rond een uur of 11 vond ik het allemaal niet meer zo leuk en prettig, gevoel kwam aan een kant weer terug en ik wist me geen houding meer te geven. Na een paar keer draaien (heel moeizaam) lag ik op m'n rechterzij toen het misging. Tijdens een wee bewoog Mikai en is het litteken van de vorige keizersnede geknapt. Dat voelde echt niet prettig. Dus met spoed naar de ok waar Mikai onder volledige narcose is gehaald (apgar 0). Hij is gereanimeerd en geintubeerd en na 7 minuten had hij een apgar van 4, en na 10 minuten van 8. Hij heeft echt heel erg bij moeten komen van alles.
We hebben samen 6 dagen in het ziekenhuis gelegen, omdat Mikai moeite had om te gaan drinken. Pas toen hij voldoende dronk en zonder een glucose-infuus kon mochten we naar huis.
Ondertussen nog een echo gemaakt van zijn hoofdje waarbij er gelukkig geen vocht te zien was (vocht is een teken van schade).
Nu zijn we ruim 4 maanden verder en het ziet er allemaal wel ok uit. We hebben wel fysio voor het erge overstrekken wat hij doet/deed. Hierdoor drukt hij de achterkant van zijn hoofdje plat... Dit kan nog steds duiden op lichte hersenbeschadiging. Wat dat inhoud zal de toekomst ons leren. De therapie/oefeningen lijken goed te werken en we beginnen verschil te zien in zijn manier van bewegen (hij weet nu ook dat hij buikspieren heeft zeg maar).
Voor nu proberen we er niet te veel bij stil te staan (hoewel ik merk dat juist nu er interactie begint te komen ik me meer en meer realiseer dat we hem kwijt hadden kunnen zijn): het is gebeurd en als er schade door is gekomen zullen we dat moeten accepteren en het er mee moeten doen.
Een volgende zwangerschap zou mogelijk moeten zijn, maar dan moeten we iig een jaar wachten. Zelf neig ik er wel naar (Mikai is een ICSI kindje, we hebben nog wat embryo's in de vriezer zitten), maar mijn man heeft de bevalling veel beter meegekregen dan ik (hij heeft ruim 3 kwartier zitten wachten voor hij wat wist - en daarna nog 1,5 uur voordat hij mij weer zag: ik mis 2 uur en wist meteen waar ik aan toe was). Mochten we er voor gaan: een onbezorgde zwangerschap zal het nooit meer worden...
(ik ben ook nog op zoek naar lotgenoten / meiden die ook een scheuring hebben gehad van de baarmoeder tijdens de bevalling)
Hobbesje wat een verhaal zeg... Ik ben er helemaal stil van. Brok in mijn keel tijdens het lezen. Eerste deel van je verhaal is ook erg herkenbaar. Zelf 14 dagen overtijd bevallen. Ingeleid, niet verder gekomen dan 3 cm en geëindigd in keizersnee.
En ik snap het zo dat je heel graag die ervaring van een 'normale' bevalling wilde hebben! En dat het dan zo moet gaan :-(. Dat scheuren lijkt me zo eng! Ik denk dat dat een grote angst is van alle keizersnede moeders...
Ik hoop dat er geen blijvend letsel is voor je zoontje. De tijd zal het leren inderdaad.
Goed van je dat je lotgenoten zoekt.
En ik snap het zo dat je heel graag die ervaring van een 'normale' bevalling wilde hebben! En dat het dan zo moet gaan :-(. Dat scheuren lijkt me zo eng! Ik denk dat dat een grote angst is van alle keizersnede moeders...
Ik hoop dat er geen blijvend letsel is voor je zoontje. De tijd zal het leren inderdaad.
Goed van je dat je lotgenoten zoekt.
