Nederlandse leger in Nieuw Guinea

Uploaded with ImageShack.us

De laatste missie waar dienstplichtigen ( onvrijwillig ) naar toe werden gestuurd.

Wij werden als dienstplichtig ( ik ben van de lichting 62-5 ) voorbereid op een guerillastrijd in de jungle van Nieuw Guinea, uiteindelijk hoefde 'onze' lichting niet te gaan.

Als mensen verhalen hebben, foto's ed. Alles is welkom.

[ Bericht 0% gewijzigd door Clan op 29-11-2010 21:14:14 ]

Uploaded with ImageShack.us



Uploaded with ImageShack.us

Een paar mooie sites

http://www.mariniersnieuwguinea61-62.nl/

http://www.collectie.lege(...)ategion/i001999.html

http://nieuwguinea.homestead.com/indexNieuwGuinea.html

Het Indonesisch leger droeg, geloof ik Russische uniformen en werden ook bevoorraad door de Russen, ik heb ooit gelezen dat we net op tijd zijn weggaan daar, er bleken een paar Russische onderzeeers voor de kust klaar te liggen om Nederlandse schepen te torpederen.

Ik vraag me trouwens af waarom dat ze die para's niet gevangen hebben gezet?

Het einde van Nieuw-Guinea bij Andere tijden, met Wil Elgers die praat over de laatste dode marinier, in Nieuw Guinea, Peter Mannie, iemand die maar een jaar ouder dan mij is.



Uploaded with ImageShack.us

http://geschiedenis.vpro.(...)ortalid=geschiedenis

[ Bericht 12% gewijzigd door Clan op 30-11-2010 02:48:48 ]

quote:

Op maandag 29 november 2010 21:29 schreef Pumatje het volgende:

[..]

I'll ask.. zondag weer een borrel.

Ik weet wel dat ze er een vliegdekschip heen wilden sturen, of heen hadden gestuurd, maar weer terugging vanwege een dreiging van de Indo's

Klopt, wij hadden toen nog een vliegdekschip, dat werd na Nieuw Guinea overbodig. Ben benieuwd, zijn altijd interessante verhalen.

quote:

Op dinsdag 30 november 2010 00:04 schreef sp3c het volgende:

[..]

ze is er 2 maal geweest geloof ik

Hr. Ms. Karel Doorman (1948)

http://nl.wikipedia.org/wiki/Hr._Ms._Karel_Doorman_(1948)

[ Bericht 18% gewijzigd door Clan op 30-11-2010 00:35:50 ]

Het zgn Prins Bernhard voorstel;



Uploaded with ImageShack.us



Uploaded with ImageShack.us

quote:

Op dinsdag 30 november 2010 10:07 schreef Pumatje het volgende:
van wie komen deze documenten? Wat was de achterliggende gedachte?

motief?

consequentie?

Als je de documentaire die onder de grafsteen van Peter Mannie aanklikt...

quote:

Op dinsdag 30 november 2010 19:08 schreef sp3c het volgende:

[..]

behalve realplayer had ik erbij moeten zetten

maar ik heb die meuk inmiddels geinstalleerd en ik blijf een hekel hebben aan andere tijden

[..]

en 1960 oid, om straaljagers (Hawker Hunter geloof ik) te brengen
volgens mij 2x omdat het schip eigenlijk naar Japan zou gaan maar eenmaal onderweg trok Japan de toestemming weer in en is het smaldeel terug naar Nieuw Guinnea gegaan

als iemand trouwens goede kleurenfoto's heeft van het leger daar en evt de kampen (niet van het eiland zelf) dan zie ik ze graag

Boek over De Karel Doorman

http://www.veteraneninstituut.nl/page/pag_view.asp?pag_id=22667

Uploaded with ImageShack.us



Uploaded with ImageShack.us



Uploaded with ImageShack.us



Uploaded with ImageShack.us

quote:

Op dinsdag 30 november 2010 20:59 schreef sp3c het volgende:
goeie foto's

Ik heb ooit eens een site gevonden met alleen kleurenfoto's van Nieuw Guinea, maar kan die niet meer vinden.

quote:

Op dinsdag 30 november 2010 21:45 schreef RonaldV het volgende:
Heb je nog meer van die MLD Mariners?

Ik heb een site van Korps Mariniers geplaats over NG, bovenaan het topic, onder het voetje; interessante links.

quote:

Op dinsdag 30 november 2010 23:28 schreef Nobu het volgende:

[..]

Het vliegtuig op je laatste foto is een Mariner.

Dat wist ik dan niet

quote:

Op woensdag 1 december 2010 00:21 schreef RonaldV het volgende:

[..]

Je kunt niet alles weten Die foto is in spiegelbeeld trouwens.

Dan draai je je beeldscherm toch om

Ik weet het niet, vond deze op internet, maar het was wel zo in die tijd dat foto's wel eens in spiegelbeeld werden afgedrukt, dat heb ik zelfs tot in de jaren 80 meegemaakt.

Hier zullen ze zeker meer hebben. Ik ben er zelf nooit geweest, maar ze brengen erg goede boeken uit.

http://www.defensie.nl/nl(...)r_militaire_historie

Speciaal voor sp3c, nog wat kleurenfoto's;



Uploaded with ImageShack.us



Uploaded with ImageShack.us



Uploaded with ImageShack.us



Uploaded with ImageShack.us



Uploaded with ImageShack.us



Uploaded with ImageShack.us



Uploaded with ImageShack.us



Uploaded with ImageShack.us



Uploaded with ImageShack.us



Uploaded with ImageShack.us



Uploaded with ImageShack.us

Dit boek ga ik bestellen, lijkt me reuze interessant om te lezen;



Uploaded with ImageShack.us

Bij Bol.com

http://www.bol.com/nl/p/n(...)008250526/index.html

hr ms AMSTERDAM TERM NIEUW GUINEA 1959-1961 ( In kleur! )

Wereldwijde campagne voor herziening van VN-besluit over West Papua

Vien Sawor

Mensenrechtenactivisten uit verschillende delen van de wereld presenteerden 26 maart jl. in New York een petitie aan VN Secretaris Generaal Kofi Annan, waarin wordt aangedrongen op een onderzoek naar de volksraadpleging "Act of Free Choice" in 1969. Deze volksraadpleging werd destijds door de VN goedgekeurd, maar was in feite niet meer dan een schijnvertoning waarmee de inlijving van West Papua een feit werd. Hiermee werd het lot bezegeld van 800.000 Papua's die tot op de dag van vandaag de verschrikkelijke gevolgen (letterlijk) aan de lijve ondervinden. De 'International Solidarity Movement for West Papua' startte vorig jaar een wereldwijde campagne voor herziening van het VN-besluit over West Papua.

Internationale campagne
In Australië ging dinsdag 19 maart jl. de "Independence for West Papua Global Campaign" van start, die ook kort werd bijgewoond door Senator Vicki Bourne. De democratische Senator Andrew Bartlett gaf aan dat de campagne de Secretaris-Generaal Kofi Annan van de VN oproept de rol van de VN in het zogenaamde referendum van 1969 met spoed te onderzoeken (zie ook Korte Berichten). Dirk Ajamiseba, de oudste nog levende Papua-leider uit de tijd van de Act of Free Choice (Daad van Vrije Keuze) riep Ortiz Sanz, VN-vertegenwoordiger destijds betrokken bij de uitvoering van de Act, op de waarheid te spreken over deze zgn. Daad van Vrije Keuze. Ajamiseba: "Ortiz Sanz herinnert mij nog steeds, we hebben veel tijd met elkaar doorgebracht tijdens de Daad van Vrije Keuze. Deze oude man wil dat die oude man in New York (Ortiz Sanz) de waarheid vertelt." In Nieuw Zeeland verzamelden zich op 26 maart jl. vredes- en mensenrechtenactivisten op de trap van het parlementsgebouw waar vier West Papua-vlaggen wapperden. Om de internationale campagne voor een herziening van het VN-besluit te bekrachtigen bood Mark Derby (New Zealand West Papua Association) parlementslid Keith Locke een brief aan waarin het parlement om steun voor de campagne wordt verzocht. De brief die de situatie in West Papua belicht wees verder op de rol van Nieuw Zeeland: "Ook Nieuw Zeeland heeft een zekere verantwoordelijkheid voor het falen van de "Act of Free Choice en voor de inlijving door Indonesië. Als lid van de VN en een buurland van West Papua heeft Nieuw Zeeland gefaald om de rechten van het volk van West Papua te promoten en heeft daarmee het onrecht laten voortduren. We hebben nu de mogelijkheid om deze fout uit het verleden opnieuw te onderzoeken." Eerder hadden zij in een brief aan Helen Clark, premier van Nieuw Zeeland, opgeroepen tot steun aan de campagne.

Aan de andere kant van de wereld, in Dublin werd op 25 maart het startsein voor de campagne gegeven door een ceremonie waarbij het Papua-volkslied 'Hai Tanahku Papua' werd gezongen. De heer Fred Korwa (63), een in Nederland wonende activist, zong het volkslied en vertelde de vele aanwezigen over zijn protest in New York in 1969 over de uitvoering van de "Act of Free Choice". En hoewel het hijsen van de Morgenstervlag officieel weer is toegestaan maar in werkelijkheid tot de dood kan leiden, benadrukte Senator David Norris dat het "tragisch" was dat de vlag wel werd gehesen in het Mansion House en niet in West Papua.

New York Overeenkomst
Om te weten wat er mis ging moeten we terug naar 1961, als na lang touwtrekkerij tussen Indonesië en Nederland over Nederlands Nieuw Guinea, Nederland onder druk van de VS (de gebroeders Kennedy met een zacht duwtje in de rug door Prins Bernhard weten we inmiddels, zie ook artikel K. Lagerberg in dit nummer) door de knieën gaat en instemt met het Plan Bunker. De essentie van het plan Bunker, naar de Amerikaanse diplomaat Elsworth Bunker, was de overdracht van het gebied aan Indonesië met flinterdunne garanties voor het zelfbeschikkingsrecht van de Papua's. Het plan voorzag in de eerste fase de overdracht van het bestuur door Nederland aan een voorlopig bestuur van de VN, de zogeheten UNTEA-periode (United Nations Temporary Executive Authority) op 1 oktober 1962. Het UNTEA-bestuur droeg vervolgens het bestuur over aan Indonesië op 1 mei 1963. De tweede fase van het plan bestond uit zes jaar Indonesisch bestuur waarna de Papua's door middel van een referendum, de Act of Free Choice, zouden kunnen kiezen tussen aansluiting bij Indonesië of afscheiding van Indonesië. Het plan Bunker werd uiteindelijk bezegeld met een akkoord dat door Nederland en Indonesië en onder auspiciën van de VN wordt ondertekend: de Overeenkomst van New York van 15 augustus 1962.

Theorie
Hoewel in de New York Overeenkomst de overdracht van het bestuur aan Indonesië komt vast te staan -met een referendum in het vooruitzicht- voorziet het ook in bepaalde rechten voor de Papua's. Om een paar voorbeelden te noemen:
In artikel 22 garanderen de VN en Indonesië de volledige rechten aan de Papua's, waaronder de vrijheid van meningsuiting, vrijheid van beweging en vergaderen.
In artikel 18 wordt verwezen naar het recht van alle volwassen Papua's, om deel te nemen aan de daad van zelfbeschikking die uitgevoerd dient te worden "in accordance with international practice", met andere woorden volgens internationale normen.
In artikel 16 wordt bepaald dat een aantal VN-experts in het gebied moeten blijven na de administratieve overdracht aan Indonesië. Hun voornaamste taak bestaat uit het adviseren en assisteren van de Indonesiërs in hun voorbereidingen op de zelfbeschikking van de Papua's die plaats moet vinden voor het einde van 1969.
In artikel 17, een jaar voor de zelfbeschikking, staat dat de Secretaris-Generaal een vertegenwoordiger aanstelt die een team van VN-officials moet leiden, waaronder ook degenen die zich in het gebied bevinden en zonodig aanvullende stafleden. Hun taak was het voorzetten en voortbouwen op het werk zoals omschreven in artikel 16 hierboven en totdat de daad van zelfbeschikking een feit was.

Praktijk
In de praktijk is de Indonesische militaire en civiele aanwezigheid tijdens het VN/UNTEA-bestuur (en na overdracht aan Indonesië) zeer groot. Er is veel bewijsmateriaal hierover te vinden in VN-archieven en elders dat duidt op duidelijke beperkingen van UNTEA's vrijheden om onafhankelijk bestuur te kunnen uitoefenen. De rechten en vrijheden van Papua's zoals beschreven in Artikel 22 werden dan ook met voeten getreden. Sterker nog, het lijkt erop dat de prioriteit van de VN eenvoudigweg was ervoor te zorgen dat de Papua's zich "schikten" naar hetgeen Indonesië voor hen in petto had, zelfs als dat betekende dat hiervoor afgeweken moest worden van de basisprincipes van de Overeenkomst. Zo verklapte een hogere UNTEA-beambte: "Als de datum naar voren wordt geschoven of als de Overeenkomst zodanig wordt veranderd dat het referendum wordt geschrapt, verwacht ik geen massale onrust, aangezien we genoeg mankracht hebben om de situatie onder controle te houden - met enkele losse flodders uit de kartets 1 kan de situatie gemakkelijk onder controle gehouden worden mocht de UNTEA dat willen.2" Of een andere hogere UNTEA-beambte die officieel in een van zijn vertrouwelijke rapporten duidelijk maakte dat hij geen illusies had over de werkelijke gang van zaken in het door VN bestuurde gebied: "Ik moet de eerste weldenkende, verstandige, algemeen verantwoordelijke Papua die iets goeds verwacht van de aanstaande verbintenis met Indonesië nog tegenkomen. …. Alhoewel de onrust en het verzet van weldenkende Papua's liever niet gezien wordt, is het niet moeilijk als je niet onder druk staat om je ogen te sluiten, om te zien wat er werkelijk gebeurd met deze mensen door toedoen van de drie bij de Overeenkomst betrokken partijen.3" Ook na de bestuurlijke overdracht van de VN aan Indonesië wordt de NY-Overeenkomst met voeten getreden. Het was de VN-beambten niet toegestaan hun werk in overeenstemming met artikel 16 uit te voeren, hetgeen cruciaal was voor de voorbereiding op een eerlijk referendum. Zonder internationale getuigen en VN-rapportage is de Secretaris-Generaal van de VN, Ue Thant, niet op de hoogte van de situatie in West Papua en heeft Indonesië vrij spel. Mensenrechten worden op grote schaal geschonden en de politieke vrijheden bestaan alleen nog op papier. Begin september 1963 wordt West Irian zelfs officieel tot gesloten gebied verklaard door de Indonesische regering. Buitenlandse bezoekers mogen het land niet meer in zonder officiële toestemming van Jakarta. Elke Papua, wel of niet politiek actief, is vanaf dat moment vogelvrij. Een Amerikaanse diplomaat, een van de weinige buitenlandse beambten die begin 1968 toestemming kreeg het gebied te bezoeken, reageerde met de volgende woorden toen hem om een reactie op het Indonesische antwoord op Papua-verzet werd gevraagd: "De Indonesiërs hebben van alles op hen (Papua's, red.) uitgeprobeerd, van bombardementen met B26s [sic], tot beschietingen en mortierengranaten werpen, maar een voortdurende staat van semi-rebellie volhardt. Ongetwijfeld maakt men zich van tijd tot tijd schuldig aan gewelddadigheden in een hopeloze poging tot hun onderdrukking.4"

Te primitief
In augustus 1968 arriveert Dr. Ortiz Sanz in West Papua. Hij is de VN-afgevaardigde die de volksraadpleging 'Act of Free Choice' volgens de NY-Overeenkomst in goede banen moet leiden. Reeds vanaf het begin wordt hij in zijn werk ernstig "tegengewerkt" door de Indonesische regering. Zo mocht hij slechts met een kleine staf van 16 personen naar West Irian en niet met de gevraagde 50 personen, omdat er zogezegd geen huisvesting beschikbaar zou zijn voor 50 personen. Delegatieleden ondervonden vaak vertraging bij het reizen, zodat zij vaak net te laat kwamen, dat wil zeggen, net nadat de feitelijke "volksraadpleging" achter de rug was. Daarnaast waren er, zoals bepaald in artikel 16, geen VN-experts ter plekke die hem konden adviseren over de gang van zaken. Hierdoor had hij slechts enkele maanden de tijd om informatie te verzamelen met een team dat het gebied bovendien nog niet kende: het werk dat in de voorafgaande vijf jaar voorbereid had moeten worden moest hij in enkele maanden uitvoeren. En hoewel de VN al in 1962 bij Australië aandrong op stemming volgens internationale normen in buurland Papua New Guinea (dat sinds 1975 onafhankelijk is), stemde Ortiz Sanz in met Jakarta's tegenwerping dat de West Papua's 'te primitief' waren voor een referendum. Indonesië had een beter voorstel: in plaats van het 'one man one vote' systeem volgens internationale normen, werd de Indonesische versie van het poldermodel "Musyawarah" gehanteerd. Een holle frase die in werkelijkheid neerkwam op: net zolang overleg plegen (lees: druk uitoefenen) met de tegenpartij tot er een "overeenkomst" is bereikt. De tegenpartij bleek te bestaan uit regionale raden (niet democratisch gekozen) die namens het volk van 800.000 zielen moesten kiezen. Uiteindelijk zouden deze raden extra leden selecteren zodat het totaal op 1025 kiesmannen zou uitkomen zoals gepland.

The Act of Free Choice
Zowel Ortiz Sanz als de VN Secretaris-Generaal Ue Thant keurden het Indonesisch plan goed en benadrukten: …"het belang van het selecteren van de extra raadsleden, op zo'n manier dat de nieuwe raadsleden een eerlijke vertegenwoordiging is van de mensen uit hun kiesdistrict. Dit zou de toetsteen zijn in het oordeel over de eerlijkheid en geldigheid van de algehele taak uitgevoerd door lidstaten van de Verenigde Naties. 5 De kiesmannen worden inderdaad met zorg geselecteerd: getuigen verklaren dat de selectie uitsluitend werd uitgevoerd door Indonesische beambten zonder deelname van Papua's. Ze worden ruim van tevoren afgezonderd, geïndoctrineerd, geïntimideerd of juist overladen met cadeaus.
Kiezen in West Irian

"Ziet u wel - open aan alle kanten"
Eén ding was duidelijk: over de uitslag mocht geen twijfel bestaan, iedereen werd nadrukkelijk "verzocht" te kiezen voor aansluiting bij Indonesië. Uiteindelijk was de VN slechts getuige van de selectie van 195 van de 1025 raadsleden die deelnamen aan de Act of Free (lees: No) Choice op 4 augustus 1969. Een Australische journalist, Hugh Lunn, was getuige van een dergelijke selectie en omschreef hoe een groep Indonesiërs naar een groep zwijgzame Papua's liep en er zes mannen uitpikten die ze al van tevoren hadden geselecteerd. Vervolgens arresteerden Indonesische soldaten drie Papua's die borden vasthielden waarop om een referendum werd gevraagd. Als een journalist Ortiz Sanz oproept om in te grijpen, antwoordt hij simpelweg dat hij alleen mag 'waarnemen'.6
Als op 4 augustus 1969 de zgn. volksraadpleging inderdaad wordt gehouden, blijkt het niet meer dan het verwachte toneelspel waarbij Indonesië de regie volledig in handen heeft. Duidelijk werd dat de rol van de VN als controlerend, toezichthoudend en adviserend orgaan een schertsvertoning was, de uitslag was immers van tevoren al bekend.

Eindrapport
In het eindrapport van Ortiz Sanz aan de XXIVste Algemene Vergadering van de VN concludeert hij dat de daad van zelfbeschikking plaats heeft gevonden volgens "Indonesische normen", hetgeen duidelijk een schending is van artikel 18 van de Overeenkomst waarin staat dat de daad van zelfbeschikking uitgevoerd moet worden volgens "internationale normen". Het rapport maakt daarnaast expliciet melding van het feit dat artikel 22 niet volledig is uitgevoerd. "… this important provision was not fully implemented and the Administration exercised at all times a tight political control over the population.7" En hoewel sommige Afrikaanse landen, aangevoerd door Ghana, nog een poging doen om opnieuw over de zaak te stemmen, wordt de zaak op 19 november aangenomen. Hiermee wordt een zwarte bladzijde in de geschiedenis van de VN omgeslagen en zijn de Papua's niet langer een (lastige) zaak van de VN. Alle mensenrechtenschendingen, moorden, verdwijningen en geweldplegingen in West Papua zijn vanaf dat moment een 'interne aangelegenheid' van Indonesië. De recentelijke moord van voormalig voorzitter van de Papua-Presidium Raad Theys Eluay onderstreept dit nog eens. Hoewel alle bewijslast duidt op betrokkenheid van het leger, ontspringen de hoogste bazen de dans en blijft de moord vooralsnog onopgelost of in de schoenen geschoven van onbeduidende soldaten. Internationale onderzoeksteams zijn niet nodig omdat Jakarta ook na bijna 40 jaar geen pottenkijkers kan gebruiken.

VN-falen
De aanbieders van de petitie hebben bij verscheidene belangrijke organisaties in New York die zich bezighouden met de situatie in Indonesië gelobbyd. Daarnaast ontmoetten zij vertegenwoordigers van Zuid Pacific missies bij de VN. Carmel Budiardjo, van de bekende mensenrechtenorganisatie TAPOL in Londen en aanbieder van de petitie: "De VN is verantwoordelijk voor een grove daad van verraad ten aanzien van het recht van de West Papua's op zelfbeschikking. Het falen van de VN om een goed referendum te garanderen heeft geleid tot tientallen jaren van lijden. De VN moet de zaak heropenen en een van de grootste schendingen van haar verplichting en taak om het recht van volkeren te beslissen over hun eigen toekomst rechtzetten." Recentelijk werd het VN falen nog eens belicht toen in november vorig jaar, twee voormalige VN-topdiplomaten, de Indiër en voormalige VN onderscretaris-generaal, Chakravarthy Narasimhan, en de Amerikaan Brian Urquhart, voor het eerst erkenden dat de 'Act of Free Choice' en dekmantel was. Narasimhan: …"de Verenigde Naties wilden zo snel mogelijk van het probleem af. Niemand heeft er toen ook maar een moment bij stilgestaan dat de mensenrechten van een miljoen mensen werden geschonden." Ook het commentaar van Brian Urquhart is duidelijk: "Het was niet bepaald ons uur van glorie. Er is voor gezorgd dat de VN de eenvoudigste, maar niet noodzakelijk de meest democratische oplossing de stempel van goedkeuring gaf."

(Bronnen: Tapol, West Papua Action on behalf of the International Solidarity Movement for West Papua, AWPA, maart 2002, aanvullende informatie over de campagne +
brief aan Kofi Annan: http://westpapuaaction.bu(...)tm#briefing-document
online petitie: http://www.PetitionOnline.com/westpap/)

Onrecht, dat niet verdwijnen wil

De kwestie Nieuw Guinea blijft opspelen.

Kees Lagerberg

Onlangs, 19 maart jl., onthulde het Tv-programma "Andere tijden" een tot nu toe ongepubliceerd Amerikaans dossier P.B. Het is de weergave van een initiatief dat prins Bernhard nam om in een gesprek met de Amerikaanse premier John Kennedy een oplossing te brengen in het conflict over Nieuw Guinea tussen Nederland en Indonesië dat de wereldvrede scheen te bedreigen. We schrijven dan 1961 en het meningsverschil inzake de overdracht van het laatste Nederlandse gebiedsdeel verkeerde al in een fase dat infiltraties overzee en met paratroopers plaatsvonden. Er werd een Indonesische motortorpedoboot door het Nederlandse fregat de Kortenaar naar de kelder geschoten, onderzeeërs en vliegtuigen met Russische bemanning namen deel aan Indonesische aanvallen, de commandant van de Nederlandse strijdkrachten wilde overgaan tot tegenaanvallen, kortom, er heerste een oorlogssituatie met internationale verwikkelingen.

Onoplosbaar geschil
In die dagen hadden de VS er alle belang bij dat conflict in Zuid-Oost-Azië uit de weg te ruimen, want de tegenstellingen in dat gebied, die tenslotte uitmondden in de Viëtnam-oorlog, bedreigden de wereldvrede. Nederland had lange tijd getracht het meningsverschil met Indonesië door onderling overleg op te lossen, maar er was een onoplosbaar geschil tussen beide landen: Nederland had Nieuw Guinea in 1949 uitgezonderd van de overdracht van de koloniale soevereiniteit omdat het land van de Melanesische Papua's geen wezenlijk onderdeel van de Indonesische archipel uitmaakte en wilde dus het principe van de zelfbeschikking voor de onmondig gebleven Papua-bevolking toepassen. Indonesië eiste de overdracht van Nieuw Guinea (West-Irian zoals zij het noemden) eenvoudig op als onderdeel van het voormalige Nederlands-Indië. De VS hadden zich steeds op het standpunt gesteld dat gebiedsoverdracht niet gewapenderhand mocht geschieden.

Dossier P.B.
De tegenstelling tussen beide landen, die er via onderling overleg en ook door stemming in de Verenigde Naties niet uitkwamen, escaleerde dus, waarbij de Nederlandse diplomatie in New York (de VN) en in Washington (de VS) een belangrijke rol was toebedacht. Het standpunt van Nederland werd door de toenmalige minister van Buitenlandse Zaken mr. Joseph Luns helder verwoord: "Nieuw Guinea ligt aan de rand van onze belangen, maar in het hart van onze principes." Achter de schermen werkten zakenlieden, die de z.g. Bilderberg-groep vormden onder voorzitterschap van Unilever-man P. Rijkens in tegengestelde richting. Prins Bernhard, die in die dagen een gewild ambassadeur van het Nederlandse zakenleven was (het ongelukkige verloop van de Lockheed -bemiddeling is bekend) kwam op 25 april 1961 in de gelegenheid president Kennedy in te lichten over de stemming in Nederland aangaande het Nieuw-Guinea-probleem bij een bezoek dat hij bracht, begeleid door de Nederlandse ambassadeur in Washington, mr. J.H. van Roijen. Prins Bernhard heeft via dat gesprek kans gezien een suggestie voor de oplossing te geven, die in de VS is vastgelegd als het dossier P.B. Het merkwaardige is dat deze suggestie de hoofdtrekken heeft van het zogeheten Plan-Bunker dat een jaar later de kern zou worden van de Overeenkomst van New York, die de overdracht van Nieuw-Guinea aan Indonesië tot een feit maakte.

Dubbelspel
Er is steeds aangenomen, dat de VS Nederland heeft geforceerd toe te geven aan de eisen van Indonesië. De toezegging van militaire steun ingeval Indonesië met de wapens zou trachten Nieuw Guinea te veroveren, waarop Luns zich jarenlang had beroepen, zou door het aantreden van de regering-Kennedy een lege verwachting zijn geworden, kortom de VS hadden de trouwe Navo-bondgenoot Nederland laten vallen ten gunste van de Amerikaanse belangen in het Azië-scenario. Uit de korte "Andere tijden"-uitzending blijkt, dat de VS en met name Kennedy niet de blaam verdienen, waarop Nederland het in zijn "Ik ben klein en hij is groot"-cultuur heeft laten aankomen. Kennedy had reden aan te nemen dat Nederland uiteindelijk geen ernst maakte met het ideaal van zelfbeschikking voor de Papua's. En die verdenking kwam voort uit het dubbelspel van enkele leidende diplomaten. Het was aan iedereen duidelijk en zeker aan Luns, dat Nederland het avontuur van een oorlog met Indonesië zonder steun van anderen niet kon aangaan. De diplomaten in de VS zowel Van Roijen in Washington als mr. Schürmann in New York waren van de stemming in de wereld beter op de hoogte dan Den Haag, al had Luns een stevige overtuiging over zijn mogelijkheden binnen de Atlantische Verdragsorganisatie, waardoor zijn blikveld niet uitsluitend bepaald werd door de macht van de VS In elk geval was er verschil van inzicht tussen de diplomaten, die nabij Washington onder leiding van de Amerikaan Bunker namens de seceretaris-generaal van de VN Oe Thant de onderhandelingen met de Indonesiërs voerden en Luns, die trachtte het Nederlandse kabinet en de Tweede Kamer onder zijn invloed te houden. In elk geval had hij zijn diplomaten niet in de hand.

Van de prins
Een van de onderhandelaars Mr. Huydekoper van Nigtevegt kwam er enige jaren geleden openlijk voor uit, dat de rechterhand van mr. van Roijen E. Schiff en hij besloten Luns niet volledig in te lichten over hun faits et gestes in de Nieuw-Guinea-kwestie; dr. van Roijen vond het nodig de leider van de Antirevolutionaire Partij, later minister-president mr. B. Biesheuvel, tijdens een kritieke fase in het overleg naar Washington uit te nodigen opdat hij uit Amerikaanse mond kon horen dat de VS niet voor Nederland in de bres zouden springen; van Roijen zelf kwam over naar Den Haag en gaf het kabinet zijn visie op de Nieuw Guinea-kwestie, die haaks stond op de inlichtingen van Luns. De mening van het gehele corps diplomatique in de VS voor het merendeel met een zekere Indische nostalgie en, hoewel professioneel genoeg, toch "angehaucht" door een zekere camaraderie met hun Indonesische gespreksgenoten. In die diplomatieke omgeving en onder dat geleide brengt dan Prins Bernhard een bezoek aan president Kennedy en brengt over Nieuw Guinea zijn visie naar voren (vermoedelijk later op schrift gesteld) met de belofte Koningin Juliana in die zin te adviseren. Hier past de houding, die uitdrukking vindt in de Oudnederlandse zegswijze "Van de prins geen kwaad weten". In elk geval bevestigt Mc Bundy een naaste medewerker van president Kennedy dat deze beschikte over geheime inlichtingen dat Nederland van de Nieuw-Guinea-kwestie af wilde. Luns beantwoordde dit in een interview met Michel van der Plas in diens boek "Ik herinner mij......" in ronde bewoordingen: "Ik moet deze suggestie krachtig bestrijden". Had Luns geweten van het onderhoud met Prins Bernhard dan zou hij misschien zijn diplomaten, die zeggen zich niets te kunnen herinneren of op papier te hebben, minder krachtig in bescherming genomen hebben. Ik houd het erop, dat hij zich "naar een eigen uitdrukkingswijze "grotelijks belazerd gevoeld zou hebben.

Kortom, nu de dossiers open gaan en het wetenschappelijk onderzoek voortgaat (o.a. in Nederland dr. H. Meyer, in Engeland dr. J. Saltford, in Australië dr. Blay) blijkt de werkelijkheid anders te zijn dan de gangbare mening. Dat zou van gering belang zijn als de integriteit van de internationale rechtsorde en .....het beginsel van zelfbeschikking van de Papua's dat niet eisten. Want de geschiedenis van Nieuw-Guinea, Irian Barat, Irian Jaya, Papua ettert door als een verontreinigde wond.

(Dr. Kees Lagerberg is Indoloog, cultureel antropoloog en voormalig bestuursambtenaar in Ned. Nieuw Guinea)

quote:

Op donderdag 16 december 2010 17:00 schreef SiVisPacemParaBellum het volgende:
Met alle respect, als dit een burgersite is wat doen mijn militaire foto's daar dan op.
Het is not done, ongevraagd foto's te plaatse, als hert vermeld wordt. Wie zegt mij dat ik wil dat mijn foto's op deze site staan.

Er staat op de site nergens dat ze eigendom zijn van de webmaster, daarnaast kun je foto's aanleveren, maar er staat niet bij dat je dan afstand doet van de foto's. Ik neem aan dat dit dan is vastgesteld op papier,anders zijn ze het eigendom van de personen die de foto's hebben gemaakt.

Ik sta op verschillende militaire sites met mijn foto's, maar het blijven mijn foto's, maar door ze op internet te zetten heb ik ze openbaar gemaakt, dus ik weet dat mensen ze van et internet kunnen halen.

Dus bij deze, achterhaal maar van wie de foto's zijn, en ik vraag het persoonlijk!

@SiVisPacemParaBellum

Ik vond daar een filmpje van op YouTube, al geeft dat weinig informatie;

@SergioB

Weet men nu de exacte oorzaak van de Crash, of is dat nooit precies onderzocht en gaat men uit van een olielekkage?

[ Bericht 0% gewijzigd door Clan op 26-12-2010 23:36:41 ]

Uploaded with ImageShack.us

De jeugdherinneringen van Viktor Kaisiëpo vormen de basis van deze schets van het leven in Hollandia, de hoofdstad van Nederlands Nieuw-Guinea. Ook de ontwikkelingen leidend naar de overdracht van Papua aan Indonesië in 1963 komen ter sprake.

Aan Viktor Kaisiëpo's jeugd in Hollandia (deel 1) kwam een einde met de overdracht van Papua aan Indonesië. In dit deel enkele reflecties van Viktor over de Indonesische jaren. Ook uniek filmmateriaal geschoten door pater Camps, die het leven in de Baliemvallei in de jaren zeventig uitgebreid heeft vastgelegd. Verder de laatste gouverneur van Nederlands Nieuw-Guinea, Platteel, over de Nederlandse erfenis aan het Papoeavolk.

quote:

Op donderdag 21 juli 2011 01:31 schreef jefjef het volgende:
een vergeten hoofdstuk Nieuw Guinea de z.g DETA-Jongens
http://www.papuaerfgoed.o(...)orlogse_Hollandia_op

Aantal broers van mijn vader behoorden tot de eerste lichting. Nieuw Guinea moest behouden worden zodat de NL regering alle Indische NL en Abonezen in NG konden "droppen"/onder mat kon worden geschoven.

Bedankt voor de pagina.

Ik heb ergens vernomen dat tegenwoordig veel Islamitische indonesiers naar Irian Jaja gestuurd om het eiland te bevolken?

Mouwemblemen:

Troepen in Nieuw-Guinea 1950-1960



Landmacht in Nieuw-Guinea 1960-1962

Rein Mulder en zijn maten kwamen op tragische wijze op 2-1-1961 om het leven tijdens hun werk met hun Dakota vliegtuig bij de Marineluchtvaartdienst in Nieuw Guinea. Eindelijk erkenning na 50 jaar zwijgen op 2 januari 2011 in Roermond.
---
Dakota 079
GH Bontius
GFG Immers
R Mulder
B Smits
MH van de Wiel

Gestationeerd op Biak - Nieuw Guinea

Papoea Vrijwilligers Korps 1961-1963



Het Papoea Vrijwilligers Korps (PVK) was een geheel uit Papoea's bestaand korps dat op 21 februari 1961 werd opgericht om bij te dragen aan de verdediging van Nederlands-Nieuw-Guinea tegen de infiltratie van het Indonesische leger. De oprichting van het korps werd door de Nederlandse ministerraad in december 1959 goedgekeurd, en het korps moest fungeren als een semi-militaire politie. De PVK werd samengesteld uit Papoea's van verschillende volken, en stond onder commando van kolonel der mariniers W.A.van Heuven. Als embleem koos de PVK een kasuaris, het korpsdevies was Persevero (ik volhard). De PVK werd bewapend en uitgerust met een kaki-uniform, en een hoed waarvan de linker rand omhoog gevouwen was, en was getooid met het PVK embleem en een pluim. In 1961-1962 werd het PVK onder de toegenomen Indonesische dreiging sterk uitgebreid. Na de bestuursoverdracht aan de Verenigde Naties (UNTEA) en het daarop volgende Indonesische bestuur (1962-1963) werd de PVK ontbonden. De leden werden ontslagen. Sommigen traden later toe tot het Indonesische leger. Anderen, waaronder sergeant Ferry Awom, richtten een guerrillalegertje op, de Organisasi Papua Merdeka (OPM), en begonnen een strijd voor onafhankelijkheid tegen het Indonesische leger.
(Bron: Wikipedia)

Nederlandse artillerie




Wapeninstructie


Gevangen genomen Indonesiers

[ Bericht 4% gewijzigd door Clan op 20-08-2011 21:00:29 ]

quote:

Op dinsdag 30 november 2010 00:25 schreef Clan het volgende:

[..]

Hr. Ms. Karel Doorman (1948)

http://nl.wikipedia.org/wiki/Hr._Ms._Karel_Doorman_(1948)

Deze film, uit 1962, geeft een beeld van het leven aan boord van Hr. Ms. Karel Doorman. Diverse deklandingen met Grumman Trackers en Sikorsky S 55 zijn te zien, evenals een onderzeebootbestrijdingsoefening van het begin tot het eind en het overzetten van lichte en zware lasten.

quote:

Op zondag 23 oktober 2011 23:46 schreef jefjef het volgende:

[..]

prachtig!

Toen hadden we nog iets aan een vliegdekschip, na het verlies van Nieuw Guinea was het overbodig geworden, de Mariniers waren toen bijna ook opgedoekt.

Zeer mooie kleurbeelden van die tijd.

Trikora vs Dutch Marines 1961-1962 The Battle

quote:

Op woensdag 9 november 2011 14:18 schreef revolutionarymen het volgende:

[..]

Dit filmpje had ik nog niet gezien, mooie foto's.

In de toekomst kunnen we meer foto's etc gaan verwachten, dankzij internet gaan we de komende jaren steeds meer zien.

quote:

Op vrijdag 25 november 2011 19:55 schreef Id_do_her het volgende:
Mooie updates.

Je bent net op tijd, ik ga nu hele mooie kleurenfoto's uploaden

quote:

Op vrijdag 25 november 2011 22:13 schreef RonaldV het volgende:
Een Seahawk!

Welke versie is dit?

quote:

Op vrijdag 25 november 2011 22:52 schreef RonaldV het volgende:
Sea Hawk FGA.50 (de exportversie van de Sea Hawk FGA.6), die alleen aan Nederland geleverd is (22 stuks). De Duitse versies waren de 34 FGA.100 (ook een FGA.6) voor de Bundesmarine en de 34 FGA.101 (FGA.6 met een radar op de rechtervleugel). De order voor India bestond uit een mix van nieuwe en refurbished FGA.6

Ik zie in het filmpje over de HM Karel Doorman ( vorige pagina ) verschillende vliegtuigen landen op het schip. Wat was hun standaard vliegtuig, of wisselde dat?

The Dutch New Guinea Dispute 1949-1962

Documentaire ( kleur/zwart wit ) 28 minuten


The Dutch New Guinea Dispute was a dispute between the Republic Indonesia and the Netherlands. The Netherlands retained New Guinea when Indonesia became independent in 1949. The arguments of the Dutch government for this changed repeatedly over time. At any rate the Dutch policy with regard to New Guinea was strongly influenced by the Dutch position towards Indonesia. On the one hand the Netherlands wanted to use New Guinea as a Dutch sphere of influence in the region. On the other hand by developing New Guinea and emancipating the Papuan population the Netherlands wanted to vindicate itself as a responsible colonial power.

Indonesia claimed New Guinea as part of its territory. The dispute over New Guinea was an important factor in the quick decline in bilateral relations between the Netherlands and Indonesia after Indonesian independence. Starting in 1962, under pressure from the international community and under threat of armed conflict with Indonesia, the Netherlands relinquished control and a series of events led to the eventual official annexation of New Guinea in 1969 to Indonesia.

Hr. Ms. Karel Doorman naar Nieuw-Guinea (30 mei - 20 december, 1960) in kleur

quote:

Op vrijdag 30 december 2011 01:15 schreef jefjef het volgende:
Hee Clan, dank voor deze info en de verijking van onze kennis !

quote:

Op vrijdag 30 december 2011 18:20 schreef revolutionarymen het volgende:

[..]

Bij deze sluit ik mij bij zijn opmerking aan, dankjewel Clan

quote:

Op zaterdag 31 december 2011 13:00 schreef Augustus_Thijs het volgende:
Mooie posts inderdaad

quote:

Op zondag 1 januari 2012 20:45 schreef von_Preussen het volgende:

[..]

Hier wil ik mij ook bij aansluiten, vooral omdat mijn kennis omtrent Nieuw Guinea toch niet zo ontwikkeld is als die over andere tijdsvakken. Nogmaals dank, ook voor je link hierheen!

Geen dank, ook mijn eigen kennis verrijk ik keer op keer weer

De slag bij Vlakke Hoek

Onlangs vertrokken twee schepen van de Koninklijke Marine naar het Arabisch schiereiland om daar te patrouilleren in het kader van de strijd tegen het terrorisme. Precies veertig jaar geleden, midden in het conflict met Indonesië over Nieuw-Guinea, bracht de marine voor het laatst een vijandelijk schip tot zinken.

'Konfrontasi'

Het was een donkere nacht in tropische wateren. Zowel aan Nederlandse als aan Indonesische zijde was er spanning: zal er vannacht actie komen? Die kwam. De ‘konfrontasi’-politiek van de Indonesische president Soekarno werd uitgevoerd: Drie snelle motortorpedoboten van de Indonesische marine gingen de avond van de 15de januari 1962 op weg naar Nieuw-Guinea. De drie schepen zaten volgepakt met Indonesische soldaten die als infiltrant het Nederlandse gezag moesten ondermijnen.


Hr.Ms Evertsen

‘Het eerste schot was raak. Toen is waarschijnlijk de brug geraakt en is die commandant overboord geschoten’, zegt L.C. baron van der Feltz, in de woonkamer van zijn hoeve op het Veluwse familielandgoed. ‘De arme Matjan Tutul werd van korte afstand volgepompt met granaten en stond in lichterlaaie’, zo schreef hij een paar dagen na het treffen aan zijn vrouw. Van der Feltz, verbindingenofficier op Hr.Ms Evertsen, was een van de ooggetuigen aan boord van het laatste Nederlands fregat dat dit vijandelijk schip tot zinken bracht.
‘Goede treffers waren dat’, zo meent Moersjid, op de achtergrond is het karakteristieke straatgeluid van Jakarta te horen. Als kolonel van het Indonesische leger bevond hij zich op dat moment aan dek van één van de twee Indonesische schepen die de Matjan Tutul vergezelden. ‘Het was spectaculair, omdat de granaten om ons heen in het water insloegen en grote waterzuilen veroorzaakten. Fantastisch was dat’. Angst dat ook hij geraakt zou worden, kende hij niet. ‘Als dat het noodlot is, why worry?’.

De slag bij Vlakke Hoek

Om zeven minuten over halftien op de avond van de 15e januari meldde het Nederlandse Neptune verkenningsvliegtuig BIAK-5 dat het boven drie met hoge snelheid varende boten vloog. Ze bevonden zich op dat moment zo’n dertig mijl uit de kust van Nieuw-Guinea, ter hoogte van ‘Kaap Vlakke Hoek’. Vrijwel meteen gaf de commandant in Hollandia het bevel ‘illuminate and attack’. Het vliegtuig maakte een duikvlucht, wierp lichtpijlen af en probeerde met de boordmitrailleur te schieten. De pijlen ontbrandden niet en de mitrailleurs weigerden. Bij een tweede poging werd de Neptune vanaf één van de mtb’s onder vuur genomen.

Voor de Nederlanders was dat het teken om massaal in de aanval te gaan. Het vuur van de Evertsen, die paraat was, trof de Matjan Tutul met het eerste salvo. De brandende Tutul voer op volle kracht door, de beide andere mtb’s draaiden om. Om de achtervolging in te zetten, moest de Evertsen voor de Tutul langs, deze zag er echter nog niet zo beschadigd uit. De commandant van de Evertsen had tijdens de Tweede Wereldoorlog zelf ervaring opgedaan op een mtb en wist dus waartoe het schip in staat was. Hij besloot de Matjan Tutul daarom tot zinken te brengen. Alle officieren aan boord, ook commodore Soedarso, vonden daarbij de dood.



Vervolgens werd de achtervolging ingezet op de andere twee, vluchtende, boten. Eén werd van grote afstand nog geraakt, de ander voer op een rif. De Evertsen voer terug naar de plek waar de mtb was gezonken en haalde rond de vijftig overlevenden en één dode aan boord. De gevangenen werden verzorgd en gevoed op het helikopterdek. De scheepsarts kon direct aan het werk met het afzetten van restanten van afgerukte benen. Aan boord overleden nog twee zwaargewonden. De volgende ochtend werden de opgepikte drenkelingen aan land gezet bij Kaimana, hun vermoedelijke doel en overgedragen aan de politie.

De politiek reageert

Door het tijdsverschil was het in Nederland nog de middag van 15e januari, toen de eerste berichten over het gevecht binnenkwamen. Diezelfde avond belegde het kabinet een spoedzitting. De regering besloot de diensttijd van de in Nieuw-Guinea dienende militairen te verlengen. Verder werd overwogen de zaak officieel onder de aandacht van de Veiligheidsraad te brengen, maar die stap zou de mogelijkheid van informeel overleg met Indonesië over Nieuw-Guinea in gevaar brengen. Daarom werd afgewacht wat Indonesië zou doen, maar ook Soekarno kaartte het incident niet officieel aan in New York. Buiten de Veiligheidsraad om brachten beide partijen alleen de Secretaris-Generaal van de Verenigde Naties op de hoogte.



Intussen had de commandant strijdkrachten in Hollandia laten weten dat hij klaar was om de confrontatie met Indonesië voort te zetten tot in de haven van de Aroe-eilanden: ‘Voornemens dinsdag 16 januari bij daglicht Indonesische oorlogsschepen nabij uitgangsbasis op Aroe-eilanden aan te vallen’, zo zond hij in zijn codebericht aan de Bevelhebber der Zeestrijdkrachten in Den Haag. Die reageerde alert en liet drie uur later weten: ‘Waardeer uw begrijpelijke reactie. Ben echter na overleg met regering van mening dat door u voorgestelde tegenaanval op dit moment niet verantwoord is, omdat geen daadwerkelijke landing heeft plaatsgevonden’.

In Indonesië bracht kolonel Moersjid verslag uit aan generaal Nasoetion, de bevelhebber van de landmacht. Die gaf hem vervolgens te verstaan dat hij zelf maar naar Soekarno moest gaan met het slechte nieuws. Moersjid is daarover nog altijd verbolgen. Net als over de manier waarop de zaak was aangepakt. Zonder luchtsteun hadden de mtb’s geen kans. In Bogor, waar Soekarno vergaderde met het Oppercommando voor de verovering van West-Irian, maakte hij de generaals voor gek uit. ‘Ik heb het in het Hollands gezegd, want als er gevloekt moet worden, is het beter als je dat in het Nederlands doet. Ik vind dat smakelijker’.

De agressor

Dat de eerste aanval van het Nederlandse verkenningsvliegtuig mislukte, zorgde ervoor dat de Indonesiërs feitelijk als eersten vuurden. Een geluk voor Nederland, dat daarmee de actie internationaal makkelijker kon verantwoorden. Ondanks het uitvaardigen van de opdracht alle motortorpedoboten te vernietigen, kon Den Haag het vuren van de fregatten afdoen als het antwoord op Indonesische agressie.
Achteraf bleek dat de Matjan Tutul op 15 januari geen torpedo’s aan boord had. Engeland had geweigerd die te leveren vanwege het conflict rond Nieuw-Guinea. Bovendien zaten de drie mtb’s zo vol met infiltranten dat er aan boord nauwelijks ruimte was geweest om ze op te slaan. ‘Een motortorpedoboot zonder torpedo’s is natuurlijk een groot risico’, zegt ook Soedomo nu. Daarom moest een gevecht met de Nederlandse schepen worden voorkomen. Op het moment dat de aanval van de Neptune mislukte, gaf hij de opdracht niet te schieten en om te keren. Het was de bedoeling de lampen te ontsteken en normaal in internationale wateren te varen. ‘Misschien was de situatie anders geweest als er niet was geschoten. Het ging om discipline. Ik had een order gegeven en toen is er toch een jongen gaan schieten, misschien uit opwinding. Dat was fataal’.
Soedomo, opgeleid in Den Helder en naar eigen zeggen een klasgenoot van de commandant van de Evertsen, maakte ondanks de dramatisch verlopen poging promotie. Hij werd aangesteld als bevelhebber van de schepen die betrokken zouden worden bij de invasie van Nieuw-Guinea die was gepland voor later in 1962. Tijdens een grootscheepse amfibische landing zouden 15.000 mariniers en 30.000 soldaten aan land worden gezet. ‘Ik had 120 schepen onder mij. Tegen vier jagers, twee fregatten en drie onderzeeërs van Nederland’. Nadat Amerikaanse verkenningentoestellen die enorme vloot hadden zien liggen, zetten ze Nederland onder druk om via onderhandelingen een akkoord te bereiken, zo beweert Soedomo. Rond die tijd had de top van het Nederlandse leger al geen zin meer in een oorlog om Nieuw-Guinea. Ze drong er bij de regering op aan snel een politieke oplossing te bewerkstelligen. Nederland bereikte op 15 augustus 1962 een akkoord met Indonesië dat vervolgens de invasie afgelastte.

Documentaire Andere Tijden;

http://www.geschiedenis24(...)bij-Vlakke-Hoek.html

[ Bericht 0% gewijzigd door Clan op 02-01-2012 22:49:08 ]

quote:

Op dinsdag 3 januari 2012 16:01 schreef Pumatje het volgende:
Die invasie had ook mooie plaatjes opgeleverd.
Ennem.. met een beetje mazzel ga ik met mijn oom naar Fakfak.
Waar hij gevochten heeft ( weet niet of fakfak de juiste spelling is echter )

Ik lees dat er nog koloniale gebouwen liggen;

http://en.wikipedia.org/wiki/Fakfak

Geen dag zonder FAK-FAK

Geen dag zonder Fak Fak is het verhaal van de mensen van de Charlie Compagnie, gelegerd in Fak-Fak, Nieuw-Guinea. De Charlie Cie was één van de compagnieën van het zesde Infanterie Bataljon Oranje-Gelderland dat van november 1960 tot november 1962 de taak had Nederlands Nieuw-Guinea te verdedigen tegen infiltraties en aanvallen vanuit Indonesië. Mannen van de Charlie Cie vertellen hun verhaal; de gebeurtenissen van toen en de beleving van nu. Voor velen van hen was de tijd daar bepalend voor de rest van hun leven. Voor sommigen gaat geen dag voorbij zonder aan de gebeurtenissen daar te denken.
Het Veteraneninstituut is betrokken geweest bij de totstandkoming van de documentaire.

quote:

Op dinsdag 3 januari 2012 16:33 schreef Pumatje het volgende:
Jep, daar zat ie bij. was Luit inf. pel destijds.

Ik neem aan dat hij de dvd heeft? Ik heb meteen even een bestelling gedaan bij het veteraneninstituut, 8,95 euro is niets en misschien krijg ik ook nog korting met mijn pas.

Reünie Landingsvaartuigen

Hr.Ms.L 9607 - 9608 - 9609

Mariniers Nieuw Guinea 1961 - 1962

LCPR's LCA's Nieuw Guinea

Op woensdag 28 maart 2012 is onze jaarlijkse reünie in de Marine Kazerne te Amsterdam.

Ontvangst tusse 10.00 - 11.00 uur. De koffie staat klaar.

De bekende Nasi maaltijd is rond 13.30 uur.

De kosten zijn 10.00 Euro per persoon.

Opgave bij Jan van Asch,

Willemstraat 12,

5503 JN Veldhoven.

tel: 040 - 253 2002

betaling op rekening: 250 6024 t.n.v J.van Asch te Veldhoven.

Groeten uit Teminaboan

C. van Bruggen (1966) is sinds 1999 als fotograaf in dienst van het Legermuseum. Vanwege zijn persoonlijke belangstelling voor naoorlogse krijgsverrichtingen in de Oost was hij in 2002 nauw betrokken bij de totstandkoming van de tentoonstelling Afscheid van Nieuw-Guinea, het Nederlands-Indonesisch conflict 1950-1962. In dit artikel komen twee schenkingen aan bod die het Legermuseum naar aanleiding van deze tentoonstelling ontving. De foto's en voorwerpen werpen een bijzonder licht op de gevechten rond het plaatsje Teminaboean.

De schenkingen

Bij de opening van de tentoonstelling Afscheid van Nieuw-Guinea was een aantal veteranen aanwezig, waaronder A.P.J.M. op den Oordt, die begin 1961 als dienstplichtig soldaat naar Nederlands Nieuw-Guinea was vertrokken en ingedeeld werd bij de Echo compagnie van het 6e Infanterie Bataljon van de Koninklijke Landmacht. Hij wist daar vele aspecten van het soldatenleven in zwart wit beelden fotografisch vast te leggen. Het meest belangwekkend zijn de foto's van de Indonesische infiltraties in 1962, die niet zozeer de directe gevechtsacties zelf als wel de sfeer er omheen goed weergeven.


APJM op den Oordt kocht in 1961 deze Voigt lnder Vito-C camera bij de Welzijnszorg te Sorong

Hij schonk het museum zijn volledige negatievencollectie en daarmee onlosmakelijk verbonden objecten, waaronder een veroverde Indonesische gecamoufleerde overall met bijbehorende pet en een oorkonde die was uitgereikt naar aanleiding van de acties tegen de Indonesische infiltranten. Via de heer Op den Oordt kon contact worden gelegd met zijn toenmalige pelotonscommandant, de heer A.J. Dresens, die ook veel foto's had gemaakt, waarvan het merendeel op kleurendia. Het inmiddels ruim veertig jaar oude beeldmateriaal bleek verrassend goed van kwaliteit en bovendien inhoudelijk zeer interessant. Samen met het door hem op Nieuw-Guinea verdiende rode erekoord met bijbehorende oorkonde schonk Dresens ook zijn waardevolle dia's aan het museum.

In dit artikel worden aan de hand van deze foto's en voorwerpen de gebeurtenissen rond het plaatsje Teminaboean gereconstrueerd waar het peloton van Dresens in 1962 het gevecht aanging met Indonesische parachutisten.

De situatie in 1962

De Indonesische acties voor de bevrijding van Irian Barat, zoals Indonesië Nieuw-Guinea destijds noemde, werden in 1962 flink opgevoerd. De infiltraties, bedoeld om in het westen en zuiden van Nieuw-Guinea tot guerrilla over te gaan, waren inmiddels in volle gang. De eerste reguliere eenheden die Indonesië hierbij zou inzetten waren parachutisten.

Indonesië had al geruime tijd parachutisten. Op 11 februari 1946 maakten Indonesiërs, uitgerust met door de Japanners achtergelaten parachutes, hun eerste oefen/demonstratiesprong uit Japanse K5Y1 Willow trainingsvliegtuigen. De eerste Indonesische actiesprong volgde ruim een jaar later op 17 oktober 1947, toen dertien man vroeg in de ochtend uit een door een Amerikaanse piloot gevlogen Republikeins C-47 Dakota transportvliegtuig sprongen bij Kotawaringin op Borneo.

Het Nederlandse 6e Infanteriebataljon was in 1962 al ruim een jaar aanwezig op Nieuw-Guinea. De E-compagnie was tezamen met de bataljonsstaf en de A-, F- en Verzorgingscompagnie ondergebracht op de Remoe-kazerne te Sorong.

De C-, B- en D-compagnie waren respectievelijk geplaatst te Fak Fak, Kaimana en Merauke.

Elk van deze eenheden zou dat jaar in zijn omgeving bij gevechtsacties tegen parachutisten betrokken raken.

Dat Indonesië in 1962 op grote schaal parachutisten in kon zetten, was onder meer mogelijk door de aanschaf van grote Amerikaanse transportvliegtuigen en grote leveringen van Russische parachutes.

De eerste twee Indonesische para eenheden werden officieel opgericht in 1952. In dat jaar werden faciliteiten die Nederlandse paracommando's van het KNIL (Regiment Speciale Troepen, RST) hadden achtergelaten in Batu Jajar bij Bandung door de Indonesische landmacht (ADRI) in gebruik genomen om een eigen paracommando opleiding op te starten. Als hoofdinstructeur en tevens commandant van deze eenheid was de eerste jaren een voormalige kapitein van het RST aangesteld, R.B. Visser. Deze was met zijn Indonesische vrouw in de 'omgeving van Bandung blijven wonen. Kolonel Kawilarang van de TNI had Visser persoonlijk benaderd met het verzoek de opleiding voor Indonesië op poten te gaan zetten. Dit werd later het Resimen Para Kommando Angkatan Darat (RPKAD).


1e Luitenant KNIL R.B. Visser

In 1952 werd ook de Pasukan Gerak Tjepat, de PGT, opgericht ('snelle interventie macht'). De opleiding van deze eliteparachutisten van de AURI, de Indonesische luchtmacht, vond eveneens bij Bandung plaats. De para's waren meestal afkomstig van andere onderdelen van de luchtmacht, zoals vliegveld-bewakings troepen en antiluchtdoel-eenheden. De opleiding bestond voornamelijk uit fysieke harding en (nacht)sprongen. De eerste gevechtservaringen waren door beide eenheden opgedaan tegen opstandelingen op Java, Sumatra en de Molukken.

In april 1962 vonden op Nieuw-Guinea de eerste nachtelijke landingen van parachutisten plaats, bij Fak Fak en Kaimana. Het was voor de Nederlandse militairen een verrassing dat Indonesische parachutisten in staat waren 's nachts boven een dichte jungle te springen. Om veilig op de grond te kunnen komen gebruikten de para's bij hun boomlandingen een koord van vijfentwintig meter. Wellicht hadden ze dit afgekeken van Britse SAS militairen die deze techniek in de jaren vijftig in het nabijgelegen Maleisië regelmatig toepasten in hun strijd tegen communistische rebellen.

Een deel van de parachutisten was afkomstig van de PGT en onder meer uitgerust met moderne Duitse automatische geweren van het type G-3 voorzien van een inschuifbare schouderkolf. Met para's van de PGT zou ook het peloton van Dresens te maken krijgen.

'Operasi Serigala', de verspreiding van een paracompagnie

In de nacht van 15 op 16 mei vertrokken drie Indonesische C 47 Dakota transportvliegtuigen van Ambon naar de Vogelkop om niet ver van Sorong 39 parachutisten te droppen. Slecht weer dwong de toestellen onverrichter zake terug te keren naar de Molukken. De volgende nacht vertrokken de Dakota's opnieuw, nu om de Compagniesstaf en het 2e Peloton van de 3e Compagnie PGT te droppen in de buurt van Maladofok, een kampong 55 kilometer ten zuidoosten van Sorong en 30 kilometer ten noordoosten van Klamono.

In de daaropvolgende nacht van 18 op 19 mei steeg van Ambon een Hercules C 130 B transportvliegtuig op met aan boord de rest van de 3e Compagnie PGT, om precies te zijn het 1e, 3e en 4e peloton. De bedoeling was om deze groep eveneens in de buurt van Maladofok te droppen, zich te laten verzamelen en contact te maken met het eerder gedropte deel van de compagnie om vervolgens van Manahua verdere orders te ontvangen. Het verliep echter anders, omdat op 17 mei een Dakota tijdens zijn missie door de Nederlanders werd neergeschoten. Door dit bericht vreesden de Herculesvliegers hetzelfde lot te ondergaan. De 81 para's werden om die reden gedropt zodra de kust gepasseerd was, nog ver van het aangewezen doelgebied verwijderd.

In de vroege ochtend van 19 mei, om 04.15 uur, werd boven het plaatsje Teminaboean het geluid van een vliegtuig waargenomen door zowel de politie als het daar gelegerde 1e peloton van de A-compagnie 6e Infanterie Bataljon van de Koninklijke Landmacht. Dit peloton bestond uit zo'n 40 man en viel onder het bevel van 1e luitenant H. Poortman.' Om 6.30 uur meldden de bewoners van de op enkele kilometers ten zuiden van Teminaboean gelegen kampong Wersar de aanwezigheid van parachutisten. Als bewijs brachten ze een pakje Indonesische sigaretten mee, van het merk 'Kansas'. Naar bleek waren de drie pelotons van de PGT niet bij Maladofok gedropt, maar bij het 70 kilometer meer naar het zuidoosten gelegen Teminaboean.


Parachutisten van de PGT, na de wapenstilstand bij de leprozerie van Sorong.

Bij Maladofok bleef de commandant van de 3e compagnie PGT, de Ambonese 2e luitenant Lambertus Manuhua, hiervan echter in het ongewisse omdat tijdens de dropping de draagbare radiozendontvanger onherstelbaar was beschadigd. De luitenant had echter wel een transistorradio bij zich, waarmee hij berichtgevingen over de acties kon volgen. Ondanks berichten over de luchtlanding bij Teminaboean heeft Manuhua nooit vermoed dat het para's van zijn compagnie betrof. Hij leefde in de veronderstelling dat de rest van de compagnie nog op Ambon verbleef.


Kaartje uit de Legerkoerier (1962) bij het artikel Indonesische paras kregen harde ontvangst van de militairen van Teminaboean.

Maar ook de onder het bevel van sergeant-majoor Soepangat staande groep van veertien man die uit de laatste Dakota bij Maladofok was gesprongen, heeft nooit aansluiting kunnen vinden bij Manuhua en de andere daar gelande parachutisten.

Acties tegen de infiltranten bij Teminaboean

Nog dezelfde dag begonnen de acties tegen de gelande para's. Aangezien de vijandmeldingen al gauw opliepen tot ruim 120 man kregen het KL-peloton en de politie ondersteuning van extra eenheden. Met als actieleider majoor der mariniers A.J. Romijn werden samen met mariniers van VERPEL 211 en 213 en Papoea militairen van het 1e peloton PVK in de periode 19 mei tot en met 14 juni 54 Indonesische parachutisten uitgeschakeld. Daarbij werden 35 man gedood en 19 gevangengenomen. Aan eigen zijde vielen slechts enkele gewonden. De opgejaagde para's hadden in de haast her en der veel uitrusting achtergelaten en kregen spoedig te kampen met gebrek aan voedsel, daar ze per man slechts voor twee dagen mondvoorraad hadden meegekregen. Van de Papoeabevolking kregen zij, ondanks dat ze het als 'bevrijders' wel hadden verwacht, geen medewerking. Integendeel, de bevolking deed juist fanatiek mee aan de klopjacht. Bovendien werd voor elke juiste vijandmelding of (gedode) para een premie van tien gulden uitgeloofd. Als bewijs van het doden van een para brachten de Papoea's een afgesneden oor van hun slachtoffer mee.


Papoeas bieden Dresens het linkeroor aan van een gedode infiltrant tezamen met zijn persoonlijke bezittingen en een granaat.

In de Vogelkop viel van de jacht niet te leven, zodat de para's noodgedwongen in de buurt van kampongs en tuinen moesten bivakkeren. Veel van de klopjachten vonden dan ook plaats in de sago- en klappertuinen van de kampongs, die soms op vele kilometers afstand lagen. Majoor Romijn concludeerde dat de Indonesische parachutisten door uitgerust te zijn met de modernste bewapening steeds een aanvankelijk vuuroverwicht konden bereiken. Toch waren veel van de buitgemaakte wapens vaak totaal verroest en onbruikbaar. Met een gebrek aan onderhoudsmiddelen, en door de hoge luchtvochtigheid in de jungle met bijna dagelijks zware tropische buien was dit niet zo verwonderlijk.


Twee van de gevangen infiltranten worden afgevoerd door Papoea politieagenten.

Het 2e peloton E-compagnie

Aanvankelijk lag het in de bedoeling dat het 2e peloton van de E-compagnie op 28 mei het 1e peloton van de A-compagnie zou aflossen. Majoor Romein had echter in verband met deze operatie om uitstel verzocht vanwege de uitstekende terreinkennis en goede mentale en fysieke conditie van het peloton van Poortman. Zijn verzoek werd dan ook ingewilligd.

Op dinsdag 19 juni was het eindelijk zover. Onder leiding van 1e luitenant Dresens arriveerde om 12.00 uur het 2e peloton van de E-compagnie te Teminaboean. Met dezelfde boot vertrokken om 16.00 uur het peloton van Poortman en het peloton PVK. Majoor Romijn had met VERPEL 211 al een week eerder Teminaboean verlaten.


De Papoea agenten verbleven te Teminaboean tezamen met hun gezinnen.

De volgende ochtend vond de eerste meerdaagse patrouille plaats, bestaande uit vijftien manschappen en vier politieagenten, onder leiding van sergeant M. van de Akker. In zogeheten Zodiacs, negenpersoons rubberboten van de mariniers, voeren ze naar Wersar. Daar aangekomen werd intensief gepatrouilleerd in de tuingronden ten zuiden en oosten van deze kampong. Volgens diverse patrouilleverslagen bevonden deze tuinen zich in licht geaccidenteerd, maar zwaar regenwoud. Slechts de tuinen waren via redelijk begaanbare paden toegankelijk. Toen de patrouille vier dagen later op 24 juni per motorprauw van de politie terugkeerden waren er twee vijandelijke para's gedood en drie gevangengenomen, waarvan één gewond.

Tegen de gevangenen werd procesverbaal opgemaakt wegens het niet in het bezit hebben van een geldige toelatingskaart. Na verhoor werden deze immigratoir aangehouden personen afgevoerd naar een kamp op het eiland Woendi. Op den Oordt weet zich nog te herinneren dat de Indonesische gevangenen bij het horen van de naam Westerling zichtbaar bang werden. Zelf deed hij ook mee aan deze intimidatiemethode, al had hij er geen idee van wie of wat Westerling was. Inmiddels waren op 20 juni ook de laatste mariniers, VERPEL 213, uit Teminaboean vertrokken. Dresens was daarmee actieleider geworden en had naast zijn peloton ook de beschikking over de Algemene Politie. Deze Papoea-agenten, onder leiding van Nederlands kader, bestond uit een detachement van 32 man dat eveneens gestationeerd was in Teminaboean. De hulppolitie, doorgaans ingezet als gids en drager, waren meestal Papoea's uit de omgeving zelf.


Dresens, hier liggend achter een G-3, liet zijn manschappen schietoefeningen verrichten met deze op de Indonesische paras buitgemaakte geweren.

De volgende meerdaagse patrouille stond wederom onder leiding van sergeant Van de Akker en vertrok op 30 juni richting kampong Argasi. Volgens een politiemelding werden de bewoners van deze kampong steeds lastiggevallen door twee para's die onder meer anti-Nederlandse pamfletten verspreidden. De patrouille vond plaats in een nu als zeer zwaar en vermoeiend ervaren moerasachtig regenwoud, waarin voortdurend verplaatsingen moesten plaatsvinden. Een politie verkenningsgroep slaagde erin de twee para's uit te schakelen en de plaatselijke bevolking vond anti-Nederlandse pamfletten in een verlaten tuinhuis waar deze para's hadden gebivakkeerd. De pamfletten lieten met teksten als: Ik ben één van uw rasgenoten die uitgezonden is om hier guerrilla te voeren ter vernietiging van de kolonialiserende Nederlanders, opdat U Uw vrijheid zult krijgen en U allen wordt nog steeds gekolonialiseerd door de Nederlandse honden aan duidelijkheid niets te wensen over.

Hoe goed de verstandhouding tussen de Nederlanders en de plaatselijke bewoners was, blijkt uit het volgende verhaal. Tijdens een andere meerdaagse patrouille kwam op gegeven moment in een kampong de melding binnen dat er 's nachts bananen waren gestolen. Toen de volgende nacht bij iedere boom een militair de wacht hield in de hoop infiltranten te snappen, kwamen de Papoea's langs met dankbaar aanvaarde hete koffie en in de ochtend met een soort pap van gekookte bananen, die weliswaar nergens naar smaakte maar omwille van het gebaar wel werd aangenomen. De para's lieten zich overigens niet meer zien.


Een groep Papoeas van de Algemene Politie bij Teminaboean. Let op de uniformering.

Luitenant Dresens was zelf inmiddels ééndaagse patrouilles gaan uitvoeren in de omgeving van Wersar. De eerste van deze patrouilles, bestaande uit zes manschappen en vier politieagenten, trok op 2 juli via het oosten in een straal van zo'n vier kilometer om Wersar heen en stuitte op een groep van vijf para's. Op het toeroepen zich over te geven vluchtten de para's. Daarop opende de patrouille het vuur, waarbij twee para's werden gedood. De anderen wisten te ontkomen, omdat onder meer een bren mitrailleur van de KL weigerde. De buit bestond uit twee G-3 geweren, ransels gevuld met kladi (een soort knollen) en documenten. De daaropvolgende dag veranderde Dresens de patrouille van samenstelling en vulde deze aan met twee extra politieagenten. Ten westen van Wersar, in de buurt van een moerasbos van Nipapalmen, werden drie para's gesignaleerd waarvan er twee werden neergeschoten. Wederom bestond de buit uit twee G-3's, enige uitrustingstukken en documenten. Tijdens deze actie kwam nadrukkelijk de slijtage aan de magazijnen van de stengun pistoolmitrailleurs `van de KL aan het licht, waardoor het schieten haperde.

Een opmerkelijk gegeven is dat de politie was voorzien van de veel modernere en betrouwbaardere Israëlische pistoolmitrailleur UZI, die toen ook al in gebruik was bij de mariniers en het PVK.

Opmerkelijk is ook de volgende passage in het patrouillerapport over de wapens van de tegenstander: De uitgeschakelde parachutisten beschikken nog steeds over goed ingeoliede wapens. De olie wordt vermoedelijk verkregen bij houtzagerijen o.a. Beriat en aan machines bij de aan te leggen weg Teminaboean-Ajamaroe.

De militairen keerden terug naar Teminaboean, maar de Papoea-politie bleef achter in Wersar. De agenten wisten daar de volgende dag, voordat ze terugkeerden naar Teminaboean, nog een para uit te schakelen en een G-3 en documenten buit te maken.

Op 5 juli veranderde Dresens van aanpak: de gevechtspatrouille waarmee hij op pad ging bestond nu uit tien Papoea's van de Algemene Politie, aangevuld met een KL verbindingsgroep van drie man. Maar die dag kwam de patrouille vanwege het slechte weer niet in actie. De volgende ochtend om 7.00 uur werd aan Teminaboean bericht dat de politiepatrouille het terrein in was. De groep wist in het uiterste zuiden van de tuingronden, op 6 kilometer van kali Naja, drie para's te doden en er één gevangen te nemen, terwijl twee die wisten te ontkomen bloedsporen nalieten. De buit bestond zoals gewoonlijk uit drie G-3's, 7,62 mm munitie en documenten.

In het patrouillerapport van 5/6 juli concludeerde Dresens dat de politiepatrouille zonder steun van de KL zeer goed kon opereren, daar de patrouille veel geruislozer is. En het politierapport meldde na deze actie De stemming onder het personeel is goed. Wel raakt men thans vermoeid. Alles is thans in de kazerne teruggetrokken en enkele dagen zullen deze mensen vrijaf dienen te hebben. De opsporing/uitschakeling van de nog resterende para's kan volgende week met enig geluk z'n beslag krijgen.

Een bijzonder souvenir

Op 8 juli werd weer melding gemaakt van enige para's ten zuiden van Wersar. Na twee dagen rust vertrok op maandag 9 juli een politiepatrouille van tien man, tezamen met een KL verbindingsgroep bestaande uit korporaal Op den Oordt en twee soldaten.

Tijdens patrouilles door de Papoea's bleven de militairen ter beveiliging van de kampong achter. Voor overnachting waren door het dorpshoofd van Wersar kamponghuisjes ter beschikking gesteld. De eerste twee dagen boekten de Papoea's nog geen resultaten, maar de derde dag, woensdag 11 juli 1962, bracht succes. Na een melding dat zich in tuinen van Wersar wederom een groepje para's ophield, vertrok de politiepatrouille 's ochtends vroeg om die te doorzoeken. Zij ontdekten vijf para's, waarvan er twee werden gedood. Ze maakten daarbij een G-3 buit. Op het ene lichaam werden geen, maar op het andere wel papieren aangetroffen. Deze laatste bleek soldaat I Achmad Sadikun te zijn die naast een vaccinatiebewijs, een bloedgroepkaart en een
medische kaart, ook een fietsvergunning, een kwitantie, acht pasfoto's, een gedeelte van een legitimatiebewijs, een trouwbewijs en 352,50 Indonesische roepia's op zak had." In het politierapport staat hier verder over: Bij een der doodgeschoten para's werd een brief aangetroffen (bekendmaking van het HPB (Hoofd Plaatselijk Bestuur] met betrekking tot hun overgave en garantie). Zie dezerzijds dagboek de dato 4-7-62.38 Naast dit bewijsstuk en de mededeling van de agenten, dat men ze eerst toeroept zich over te geven, voordat ze schieten, moge blijken, dat deze para's niet genegen zijn zich over te geven. De aangetroffen brief moest parachutisten aansporen tot overgave met zinnen als: jullie zijn bang voor represaille en je leeft dag en nacht in gevaar, voor jullie is er nu slechts één weg, indien jullie willen blijven leven en wij zullen jullie een redelijke behandeling geven.


Als de politiepatrouille het terrein in ging werd dit door Op den Oordt doorgegeven via de radioset WS-31.

Omstreeks 16.00 uur hoorde men in de jungle aan de rand van Wersar vuursalvo's ten teken van de succesvolle terugkeer van de patrouille. De bewoners van het dorp begaven zich gillend en schreeuwend van enthousiasme naar de rand van de kampong om de patrouille in te halen (afb. 11). Korporaal Op den Oordt rende mee en maakte een aantal foto's waarop de uitgelaten stemming goed te zien is (afb. 12). Er waren veel goederen buitgemaakt, waaronder een gecamoufleerde overall met pet, afkomstig van één van de gedode infiltranten (afb. 13).


Afb. 11 In de verte komt de Papoeapatrouille uit de jungle.


Afb. 12 De agenten met buitgemaakte uitrustingsstukken, in de grote bamboe kokers werd water meegevoerd.


Afb. 13 De met vlekken bedekte prop in de hand van deze Papoea bleek een Indonesische gecamoufleerde overall met bijbehorende pet te zijn.

Deze parachutist was door de Papoea's ontkleed in het bos achtergelaten. Deze overall en pet zijn door Op den Oordt van een Papoea gekocht als aandenken, voor een bedrag van vijf gulden.


Afb. 14 Nadat de patrouille was teruggekeerd in Teminaboean, liet korporaal Op den Oordt zich met zijn souvenir fotograferen.


Afb. 16 Voorbeelden van een stoffen mouwembleem van de PGT en een metalen AURI parawing

De op de mouw en rechterborstzak bevestigde emblemen waren respectievelijk een metalen PGT-schildje en een AURI parawing. Uit de schuifpassanten op de schouders was op te maken dat deze para de rang van soldaat I had (afb. 14). Van de andere para was volgens de patrouillerapporten niets bekend, ook niet de rang.


Afb. 15 De Indonesische PGT parachutistenoverall met pet

De camouflageoverall en pet hebben dan ook vrijwel zeker toebehoord aan soldaat I Achmad Sadikun, stamboeknummer 478477, behorende tot de 2e groep van het 1e peloton, 3e compagnie PGT.

Vertrek uit Teminaboean

In de daarop volgende dagen ging nog een aantal patrouilles op pad. Slachtoffers werden niet meer gemaakt, maar wel nam de politie op 25 juli nog vier para's gevangen bij de in de buurt van Wersar gelegen kali Naja. In het politierapport staat hierover: Betrokkenen waren totaal uitgeput en konden praktisch niet meer lopen. Zij verklaarden dat op deze dag 's ochtends de korporaal l Jukman bin Idris van uitputting was gestorven.


De steiger bij Teminaboean, 2 augustus 1962.


Aan boord van de landingsboot waarmee het 2e peloton uit Teminaboean vertrok bevonden zich ook de laatste vijf gevangen infiltranten.

Toen het peloton van Dresens uiteindelijk op donderdag 2 augustus 1962 aan boord van een landingsboot van de marine uit Teminaboean vertrok, stond de teleurgestelde bevolking verontwaardigd op de steiger, omdat ze zich in de steek gelaten voelden.

Van de 81 infiltranten waren er volgens de telling 75 uitgeschakeld. Bovendien bleek uit verhoren dat een onbekend aantal parachutisten wegens verkeerde landingen was omgekomen, onder meer door boomtakken in het lichaam en door verstikking doordat hun touwen verward raakten in de bomen.

Het 2e peloton van de E-compagnie had bij deze acties geen verliezen geleden. Er was zelfs geen sprake van gewonden. Van het 1e peloton van de E-compagnie echter waren helaas bij een actie op 16 juni 1962 tegen de bij Maladofok gelande eenheid van Manuhua twee man gesneuveld. Manahua zelf was bij deze actie ternauwernood ontkomen, maar vermoedelijk wel gewond geraakt.

De inzet van het 2e peloton werd door de bataljonscommandant beloond met een oorkonde waarin hij zijn tevredenheid betuigt wegens actief en agressief optreden, hetgeen resulteerde in de totale vernietiging van de zich in dat gebied bevindende sten van Indonesische parachutisten eenheden. De pelotonscommandant 1e Luitenant A.J. Dresens, reeg diezelfde dag het rode erekoord uitgereikt wegens:

Als commandant van een tirailleurpeleton zich, gedurende zijn hele diensttijd te SORONG (NNG), zowel onder vredes als oorlogsomstandigheden, door gedrag en plichtsbetrachting onderscheiden van zijn ranggenoten. Heeft gedurende deze periode als commandant van een van een zelfstandig detachement te TEMINABOEAN (NNG) de restanten van aldaar gelande Indonesische parachutisten eenheden onafgebroken achtervolgd en opgejaagd, tot gevolg hebbend, dat de vijand in deze omgeving tot de laatste man werd uitgeschakeld.

Een deel van de eer komt zeker toe aan de Papoea's van de Algemene Politie. Zonder deze agenten hadden veel van de militaire acties tegen de Indonesische infiltranten op Nieuw-Guinea wel eens heel anders kunnen verlopen.

Tot slot

Op 15 augustus 1962 werd in New York tussen Nederland en Indonesië een akkoord gesloten, dat voorzag in overdracht van het bestuur van het gebied aan de Verenigde Naties die het op hun beurt op 1 mei 1963 aan Indonesië zouden overdragen. Hiermee kwam aan het militaire conflict een einde en daarmee ook aan de acties tegen de Indonesische para's. De paralandingen waren een effectieve manier gebleken om een groot deel van de Nederlandse strijdkrachten tijdelijk te binden. Gedurende de luchtlandingen waren 216 Indonesische parachutisten gesneuveld of vermist tegen tien Nederlandse militairen. Het 6e Infanterie Bataljon had met acht gesneuvelden in de strijd tegen de para's de grootste verliezen te betreuren. De door het Legermuseum verworven voorwerpen en foto's zijn waardevolle tastbare getuigen van deze strijd.


Iedere militair van het 2e peloton van de E compagnie kreeg een oorkonde als deze uitgereikt.

Bron: http://www.collectie.legermuseum.nl