Vriend/vriendin in het buitenland #7

Hier me ook maar weer eens melden, onder een andere nick dan waar ik voorheen onder te vinden was...

Ik woon en werk in Zweden, en m'n vriend woont en werkt in Noord-Duitsland. We hebben elkaar in Zweden leren kennen, zijn bijna 3 jaar samen, waarvan bijna 2 jaar lange afstand en veel op en neer vliegen. We proberen elkaar elke 3 weken te zien, wat over het algemeen lukt omdat we beiden redelijk vrij en flexibel zijn in ons werk..

Nu heb ik onlangs een nieuwe baan (PhD positie) aangeboden gekregen. Ik ben in Juni vorig jaar afgestudeerd, en werkte tijdelijk al op de uni, aangezien het lastig is om een leuke baan in mijn veld te vinden, op dit moment. Het aanbod voor de PhD positie was lastig, want dat zou betekenen dat ik nog 5 jaar in Zweden zit, en mijn vriend zit nog minstens voor anderhalf jaar in Duitsland. Daarna zou hij eventueel naar Zweden kunnen komen, maar ook dit is nog heel lastig. Het zal sowieso moeilijk voor hem zijn in Zweden werk te vinden. Maar, ik heb wel besloten de promotieplek aan te nemen. Ik zou op dit moment namelijk geen leuk en uitdagend werk bij hem in de buurt kunnen vinden, en als ik minder leuk werk zou aannemen alleen maar om bij hem in de buurt te zijn zou dat ook niet goed voor de relatie zijn.

We vinden het allebei wel lastig, ook in verband met de toekomst. Als we over vijf jaar pas eens samen kunnen gaan wonen, wie zegt dat we dat kunnen, en dat het dan nog steeds goed klikt? Natuurlijk, we zijn wel eens langere tijden bij elkaar geweest (een paar maand), maar dat is toch heel erg anders. En aangezien we beiden belang hechten aan een carriere, of in ieder geval aan onszelf ontwikkelen, en we beiden in een lastig (overigens vrij gelijk) vakgebied zitten zal het misschien ook wel lastig worden werk te vinden in dezelfde stad/hetzelfde gebied. Ook eventuele kinderen: voordat we daaraan beginnen zal het toch fijn zijn een tijd samen gewoond te hebben, om te kijken hoe dat gaat, en als ik klaar ben met promoveren ben ik 30...

Anyways, lang verhaal, lange update...

Hmmm, vriendin doet nu een semester in hellhole Bradford maar onze relatie gaat hartstikke goed zo. Natuurlijk, je mist de ander maar ik ben momenteel in een manische workaholic periode dus ik heb genoeg te doen. Elke dag 10 uur op werk, in de avond porfolio updaten en wat gitaar spelen en we zijn alweer op naar een volgende dag En het weekend lekker spelen en uitgaan met mijn vriendenbandje, ouders bezoeken...en in de tussenuurtjes mijn nieuwe website opbouwen.

Ik moet alleen weer gaan sporten : /

Mijn vriendin is nu 7 weken weg en over 3.5 week ga ik haar eindelijk opzoeken. Vind het vooral saai als ik thuis kom of wakker wordt. Verder gaat de tijd redelijk snel, veel te doen. De periode alleen zijn en echt op mezelf wonen is heel goed voor me. Wordt echt volwassen, je weet wat je nu echt mist als je zo lang bij elkaar bent.

Waar is je vriendin naartoe dan?

Zuid Afrika voor 4 maanden. Afgelopen week geskyped, was echt super!

nou... lichtpuntje. Advies voor visa voor een jaar is binnengekomen en positief... nu alleen nog betalen. Ze ziet het als een optie, omdat ze haar baan erg leuk vind en die eigenlijk nog 2 jaar wil volhouden... wat uiteraard neit samengaat met een visa die binnen 6 maanden aangevraagd moet worden.

Verder heeft ze de hoop dat ze overgeplaatst kan worden naar nederland via haar werk... wat ik ook niet zo snel zie gebeuren, en ik ben in het verleden ook nog niet op mijn ongelijk gewezen wat dit betreft. Ik hoop ook echt dat ze wel naar mijn advies luisterd, maar ik kan haar uiteraard niet forceren, als ze voor haar werk kiest, dan is dat haar keuze... maar dat maakt me dan ook wel somber.

maargoed dat is een keuze voor over een jaar. voor nu hebben we goed nieuws

Nu echt over de helft. Grote aftellen kan beginnen

jstrike, je klinkt niet echt alsof je blij bent met deze situatie. En als ik je posts lees dan is de balans tussen jullie ook helemaal zoek. Bij haar zit je in dezelfde weegschaal als werk maar jij hebt ondertussen heel veel voor haar over. En ik kan niet uit je posts opmaken of ze dit nou ook echt waardeert. Ik bewonder je doorzettingsvermogen maar ik hoop dat je niet straks genakt wordt.

Zo, afgelopen week was klote. Nu inmiddels weer beter, alles weer een beetje op een rijtje en weer dagen aan het aftellen. Nog 30 dagen.

eerste keer dat ik hier post,

Hoe kom ik mee in de op?

18 dagen till Moskou.

Truste.

Nog 49 dagen, dat klinkt eigenlijk heel kort nog. Laat twee weken zijn voorbij geschoten. Hopen dat de volgende zeven nog sneller gaan.

quote:

Op zondag 6 maart 2011 22:45 schreef VonHinten het volgende:

[..]

Je sprong gelijk achter Fok! om dit te melden?

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik had nog even de tijd die avond! Helaas is hij inmiddels alweer weg

Ik zit er echt over te denken om volgend jaar te gaan emigreren naar Amerika. Twijfel wel nog heel erg, voornamelijk door de thuissituatie die ik hier heb op het moment..Deze zomer als hij hier is zal ik een definitieve beslissing moeten nemen.. Want als ik daar niet heenga, zal ik nog 4 jaar hier moeten blijven om te studeren

Volgende week zaterdag komt vriendjelief hierheen . De week erop ga ik weer daarheen voor een langer weekend.

Nederland <-> Engeland . Dus we zien elkaar gelukkig vrij regelmatig (2x in de maand).

Over 10 dagen ga ik me vriendin opzoeken! Heb haar dan 10 weken niet gezien, aardig lang maar het is te doen. Is het bij jullie ook zo dat het thuisfront de vriend/vriendin meer mist dan andersom? Het thuisfront maakt minder mee, geen nieuwe omgeving of mensen, zien jullie dit ook zo?

De mijne (al is ze mijn vriendin niet meer) is aangekomen in Duitsland, ze komt me opzoeken komende vrijdag na 8 maanden wachten.
Wat kan ik gaan doen met haar?
Want ze is mijn vriendin niet meer (perikelen staan terug in dit topic) maar er is nog steeds meer.

quote:

Op maandag 4 april 2011 16:11 schreef stoeltafel het volgende:
Over 10 dagen ga ik me vriendin opzoeken! Heb haar dan 10 weken niet gezien, aardig lang maar het is te doen. Is het bij jullie ook zo dat het thuisfront de vriend/vriendin meer mist dan andersom? Het thuisfront maakt minder mee, geen nieuwe omgeving of mensen, zien jullie dit ook zo?

Ja inderdaad.

mijn vriendinnetje woont in zweden maar die zie ik zn beetje elk weekend

quote:

Op maandag 4 april 2011 16:11 schreef stoeltafel het volgende:
Over 10 dagen ga ik me vriendin opzoeken! Heb haar dan 10 weken niet gezien, aardig lang maar het is te doen. Is het bij jullie ook zo dat het thuisfront de vriend/vriendin meer mist dan andersom? Het thuisfront maakt minder mee, geen nieuwe omgeving of mensen, zien jullie dit ook zo?

Hier is het andersom. Maar goed, zij zit nu ook niet in een hele actieve stad. Zegt trouwens niet dat ik haar niet mis

Paspoort & visum binnen op mijn verjaardag vandaag. Super!

quote:

Op woensdag 6 april 2011 19:02 schreef Alec690 het volgende:
Paspoort & visum binnen op mijn verjaardag vandaag. Super!

Gefeliciteerd, met beide!

quote:

Op woensdag 23 maart 2011 15:43 schreef Prenzlauer het volgende:
jstrike, je klinkt niet echt alsof je blij bent met deze situatie. En als ik je posts lees dan is de balans tussen jullie ook helemaal zoek. Bij haar zit je in dezelfde weegschaal als werk maar jij hebt ondertussen heel veel voor haar over. En ik kan niet uit je posts opmaken of ze dit nou ook echt waardeert. Ik bewonder je doorzettingsvermogen maar ik hoop dat je niet straks genakt wordt.

Ik hoop het ook niet. Ik heb net gister mijn eerste sollicitatie de deur uit gestuurd voor HK. Om bij haar te zijn. Rationeel is dit een hele goede beslissing. Bettere baan, beter salaris, kans om in HK te wonen en meer van Azie te zien (zit nu in BKK, dat is handig voor zuidoost azie maar niet voor oost azie). Emotioneel gezien zegt alles mij dat ik heel erg moet oppassen en het eigenlijk niet zou moeten doen.

Afijn uiteindelijk is het wel zo, wie ben ik om te vragen om alles te laten vallen als ik niet minstens hetzelfde gebaar wil maken. Daarbij moet iemand die stap maken. Echter hou ik wel in het achterhoofd dat enkele exen van haar ook wel erg gebrand zijn geweest op dit punt dus zonder meer daar heen gaan ga ik ook niet, maar zoals ik al zei, rationeel valt er niets op aan te merken.

Wat werk betreft is dat al een stuk gebalanceerder geworden met haar. Ze neemt me ook mee naar trouwerijen en ik ontmoet haar vrienden. Ben laatst ook nog geintroduceerd aan haar moeder en vrienden van haar moeder (zijn belgen maar afijn, moet de pret niet drukken). Notabene ben ik de eerste die ze aan haar moeder heeft voorgesteld, en ze is nu al over de 30.

Er zijn nog 2 dingetjes waar ik mijn vertrouwen nog voor moet krijgen.

quote:

Op dinsdag 12 april 2011 05:53 schreef jstrike het volgende:

[..]

Ik hoop het ook niet. Ik heb net gister mijn eerste sollicitatie de deur uit gestuurd voor HK. Om bij haar te zijn. Rationeel is dit een hele goede beslissing. Bettere baan, beter salaris, kans om in HK te wonen en meer van Azie te zien (zit nu in BKK, dat is handig voor zuidoost azie maar niet voor oost azie). Emotioneel gezien zegt alles mij dat ik heel erg moet oppassen en het eigenlijk niet zou moeten doen.

Afijn uiteindelijk is het wel zo, wie ben ik om te vragen om alles te laten vallen als ik niet minstens hetzelfde gebaar wil maken. Daarbij moet iemand die stap maken. Echter hou ik wel in het achterhoofd dat enkele exen van haar ook wel erg gebrand zijn geweest op dit punt dus zonder meer daar heen gaan ga ik ook niet, maar zoals ik al zei, rationeel valt er niets op aan te merken.

Wat werk betreft is dat al een stuk gebalanceerder geworden met haar. Ze neemt me ook mee naar trouwerijen en ik ontmoet haar vrienden. Ben laatst ook nog geintroduceerd aan haar moeder en vrienden van haar moeder (zijn belgen maar afijn, moet de pret niet drukken). Notabene ben ik de eerste die ze aan haar moeder heeft voorgesteld, en ze is nu al over de 30.

Er zijn nog 2 dingetjes waar ik mijn vertrouwen nog voor moet krijgen.

en die 2 dingen zijn?

Morgen ga ik eindelijk me vriendin opzoeken na 10 weken, werd tijd ķķk.

quote:

Op dinsdag 12 april 2011 09:55 schreef Prenzlauer het volgende:

[..]

en die 2 dingen zijn?

- Zoals ze het mij verteld heeft heeft ze in het verleden relaties afgebroken waarvan je achteraf had kunnen zeggen of... had dat zo gemoeten of... had je dat niet van tevoren kunnen weten.

- ik vraag me af of ze kan settelen. Is heel leuk om rond te reizen en overal te werken, maar dat wil je je kinderen niet aandoen (gelukkig zijn we daar nog lang niet). Ze zegt van wel, maar ze heeft overal en nergens gewoond.

Nog 5 dagen!

Mijn vriendin heeft nog een leuke verrassing in petto, ze vertelde het afgelopen vrijdag. Ze heeft 2 vluchten en een hotel voor een paar nachten geboekt. We gaan een paar dagen naar Sint-Petersburg.

Tijd mag wat mij betreft nou wel een beetje gaan opschieten..

vandaag samen met mn vriendinnetje vliegen, naar haar huis

Goed. Sinds kort hoor ik volgens mij ook bij dit clubje...... .
Op dit moment een vrij dubbel gevoel. Onlangs na een periode single te zijn na een breakup na een jarenlange relatie weer echt een ontzettend leuke vent tegen gekomen. (Ik 26, hij 31).
Lijkt te klikken, en we hebben de afgelopen 6 weken "gedate". Echt ontzettend leuke tijd gehad, totaal onverwacht, we waren er beiden niet echt naar op zoek.

Nu komt ie dan, de man in kwestie had al ruim een jaar plannen om op rondreis te gaan voor 8 maanden, beginnende dus op afgelopen woensdag. En ja, inderdaad 6 weken voor zijn vertrek ontmoeten wij elkaar en is het date gebeuren van start gegaan...

We wisten van het begin af aan dat dit vertrek er aan zat te komen, maar gingen, hoe naief ook (stoppen met iets wat ontzettend leuk liep bleek moeilijk) gewoon door.
Tja, toen was het ineens de week van vertrek en wat we eigenlijk al die tijd genegeerd hebben moest toen toch gebeuren, het afscheid en de (voorlopig?!) laatste date... God wat voelde ik me kut, en dat voor iemand die ik "net" ken!??!

We zijn beiden volwassen (en realistisch - of is het cynisch ik denk het niet) genoeg om dit na zon korte periode van daten nu al een relatie te noemen, maar feit is wel dat zn vertrek iets heel duidelijk "onderbreekt"... het ging wel ergens heen zegmaar, leek het... .

Maar om nu op elkaar te wachten?! Tuurlijk, ik mis hem nu al keihard, heb op dit moment echt geen behoefte aan daten met een andere kerel, en hebben ook alweer veel contact gehad via de Skype... En tuurlijk bij elk smsje of belletje denk ik van YES!

Maar wat moet ik hier nu mee. Op elkaar "wachten" na 6 weken.... pfft in de naiviteit van "hoe leuk ik hem vind" zou ik zo volmondig JA zeggen en zie ik ons over een tijd weer in elkaars armen op een vliegveld maar hoe blijf je eerlijk tegenover jezelf?

Aan de ene kant wil ik zo blij zijn, weer iemand ontmoet waarmee het echt leuk gaat (tot nu toe dan), en dat heb ik niet zo vaak. Het blije verliefde gevoel zegmaar. Merken dat het wederzijds is etc. Maar aan de andere kant.... voel ik me zo naief als ik dit nu doorzet en denk ik "leef alsjeblieft verder, over 9 mnd zie je dan wel."... Laat het nu maar ff gaan.

Zucht! Wat zijn jullie meningen / ervaringen? Naief of realistisch? Kansloos Of pakken we het juist te cynisch aan? Argh!