ADD & ADHD #35 nog steeds geen meet geregeld!

quote:

Op dinsdag 30 november 2010 00:43 schreef beatrijs het volgende:

[..]

Hey ik was daar ook maar dan zondag!

Even mijn verhaal updaten. 26e had ik een afspraak met de (kind&jeugd)psychiater. We hebben een gesprek gehad van een uur waarin hij mij vertelde dat hij dacht dat ik ADD heb én dat ik achtervolgd wordt door mijn verleden en meer therapie nodig zou hebben (Ik heb nu 1 x per 3 weken een gesprek met mijn psycholoog). Gelijk proefmedicatie gekregen 100 Ritalin pillen van 10mg. Ik moest beginnen met 2x 10 mg per dag en als dat niet genoeg zou zijn 2x20mg.

Nu had ik gelijk na dat gesprek 20mg genomen en dat was niet helemaal goed gegaan. Ik begon helemaal te zweten en voelde me eerst blij maar daarna ook down en sloom. Dat ik die nacht daarvoor 3 uur geslapen was ook niet zo slim.

Morgen eerste schooldag met 2x 10mg ben benieuwd

quote:

Op maandag 29 november 2010 21:25 schreef DrD00m het volgende:
Ik doe nu wel maar ik wordt er op dit moment wel enorm gek van

quote:

Op dinsdag 30 november 2010 10:37 schreef Swiffer het volgende:

[..]

Zet eens ff keiharde muziek op! Dan kan ik me meestal rete-goed concentreren!

quote:

Op dinsdag 30 november 2010 11:04 schreef DrD00m het volgende:

[..]

Ik had al een koptelefoon op met muziek Zelfs dat hielp niet..
Als ik niet kan slapen, zet ik normaal ook wat muziek op. Dan slaap ik zo.

quote:

Op dinsdag 30 november 2010 13:44 schreef Swiffer het volgende:

[..]

Aahh ja dan kan je proberen tot je een ons weegt.. En dan '' even wat anders doen en daarna weer proberen' lukt ook nooit van je leven
Hopelijk kan je vandaag nog wat doen?

quote:

Op dinsdag 30 november 2010 20:53 schreef Flosdraadje het volgende:
Jeej!!

Jullie hebben er een nieuwe ADDer op het forum erbij!!!

quote:

Op dinsdag 30 november 2010 22:20 schreef Michhas het volgende:

[..]

Wilkommen! En tevens welkom
Duits
Er gebeurt alleen geen reet in dit topic

quote:

Op dinsdag 30 november 2010 22:21 schreef beatrijs het volgende:

[..]

Wat had je anders verwacht?

quote:

Op woensdag 1 december 2010 07:57 schreef seasushi het volgende:
Msschien een adhd slow/speedchat beginnen? Dit is toch een beetje een forum waar mensen verhalen, vragen, en info kunnen halen?

quote:

Op woensdag 1 december 2010 08:07 schreef Michhas het volgende:

[..]

Joah maar dat betekent toch niet dat er hier niet gezellig gedaan mag worden

quote:

Op woensdag 1 december 2010 13:52 schreef oddeyed het volgende:

[..]

Vonden je voeten zeker ook wel leuk!
Is een lagere dosering niet beter dan? Of merk je er dan weer te weinig van?

Ik ben vandaag heel fijn gezakt voor m'n theorie .

quote:

Ik ben Denise, ik ben 20 jaar en studeer aan een hogeschool in de richting van toerisme. Ik kamp sinds ik me kan herinneren met problemen om mij te concentreren, focussen, dingen onthouden en vooral om motivatie op te brengen voor dagelijkse dingen. Veel mensen kennen dit probleem, geen zin om een vervelende taak te volbrengen. Voor mij is het, neem ik aan, een anders probleem. Elke dag ga ik de strijd met mijn dagelijkse verplichtingen te voldoen. Elke dag stel ik doelen, maak ik lijstjes wat ik die dag moet doen. Elke dag haal ik een paar door mij gestelde doelen niet en stel ik mezelf teleur. Ik heb tijden gekend dat elke verwachting die niet werd volbracht, mij heel veel deed. Ik trok elke mislukking me ontzettend aan, het is verschrikkelijk om elke dag te falen.

Door de jaren heen heb ik mezelf aangeleerd mij niet meer te veel aan te trekken van elke mislukte poging. Tenminste, niet van de kleine dingen. Ik heb mezelf geleerd er om te lachen, dat ik 4 uur op zoek was naar mijn sleutels en ze vervolgens in het wasbakje van de wc vond. Geschaterd, toen ik na een uur zoeken mijn portemonnee in de koelkast vond. Rustig te reageren, als ik voor de 10.000ste keer wat kwijt was, of wat was vergeten. Onverschillig mijn schouders opgehaald, als ik schoolopdrachten niet had afgemaakt. Opgelucht gezucht, dat ik toch nog in staat was geweest tenminste een begin te maken van een gesteld doel. Geleerd smoesjes te verzinnen voor anderen en mijzelf, welke verklaarden dat ik ‘geen tijd’ had gehad om dingen te volbrengen. Door de jaren heen, heb ik het mezelf gelukkig makkelijker kunnen maken.

Toch blijft nog steeds geen 1 fout onopgemerkt, en kritiseer ik mezelf onbewust. De oplossing is mezelf dan te laten afleiden, wat al bijna automatisch gaat. Mijn gedachten gaan dan naar leuke dingen, en ik sla het op in een ander hokje van mijn gedachten. Het moeilijkste zijn de momenten wanneer ik dat hokje open. Wanneer ik alles relativeer en me van alles bewust wordt. Het eeuwige uitstellen, dingen niet regelen en het niet afmaken. Het is zo frustrerend als alles lijkt te mislukken. Dat je vol energie en met de meeste potentie aan iets begint, wat na een paar weken totaal weggevaagd is. Wat begint met wat uitstellen, eindigt met vaak afstellen en uiteindelijk stoppen. Vaak haal ik simpelweg mijn doelen niet, en geef ik de schuld aan dat het te moeilijk is. De waarheid is dat ik er nooit genoeg aandacht aan heb besteed. Zeggen dat het te moeilijk was is de makkelijke weg, mensen begrijpen dat tenminste. ‘

’Hoezo heb je geen zin om je huiswerk te maken?’’ ‘’Hoezo heb je geen zin om te oefenen?’’ ‘’Waarom kan je je eigen afspraken niet nakomen?’’ ‘’Waarom kan je niet gewoon effe doen wat afgesproken is?’’ ‘’Je kan het toch wel gewoon effe doen?’’

Nee. Zo werkt dat niet. Denk wat je wilt, denk dat ik me aanstel, whatever. Ik geef er niet meer om , ik ben gewend dat mensen het niet begrijpen. Liever lieg ik dan toch, geef ik de schuld aan alle andere redenen die ik kan bedenken. Hoe vaak ik wel niet een ziek familielid had, ‘problemen thuis’ , of vertelde dat om ‘persoonlijke redenen’ het helaas niet is gelukt. Wanneer ik te laat was, ik een scooter had zonder benzine, een ongeluk had gehad, ik een kind uit de sloot had gered, schapen die de weg versperde, mijn fantasie was eindeloos. Ik per ongeluk de ‘gemaakte’ opdracht naar het verkeerde e-mailadres had gestuurd. Of ik het wel had gemaakt, maar in mijn andere schrift, of beter nog: het lag in mijn kluis maar ik was de sleutel kwijt. Ironisch was dat 9 van de 10 keer ik serieus mijn sleutels kwijt was, en belangrijke dingen erin had zitten. Voor de zoveelste keer mijn boeken niet mee, omdat mijn kluissleutel kwijt was. Geen een leraar die na het horen van mijn naam niet zijn hoofd schudde. Hoeveel was ik echt ziek wanneer ik ziek was? Heb ik echt 5 uur zitten blokken en snap ik niet hoe ik een 3 haal, of heb ik 5 uur zitten tv kijken en weet ik het dondersgoed? Vaak als mensen erover beginnen raak ik verwikkeld in mijn eigen leugens, tegen wie had ik nou wat verteld? Mijn jarenlange oefening maakt het mogelijk om tijdens het vertellen dingen ter plekke te bedenken. Aan het begin van een verraderlijke zin, verander ik hem en kom ik met de perfecte smoes.
Wat mij mogelijk maakt om dit te kunnen is dat ik dingen die ik wel echt meemaak vaak slecht kan herinneren.

Herinneringen zijn voor mij een waas, soms verteld een vriendin een verhaal waar ik bij was en heb ik het flauwste idee niet waar ze het over heeft. Ik vergeet vaak de dingen er omheen. Ik vergeet welke vriendin nou precies iets heeft gezegd en verander de details een beetje. Mensen ervaren mij als egoïstisch, of onverschillig. Dit denken ze omdat ik ruzies veroorzaak, door dingen anders te vertellen dan het is gegaan. Ze denken dat het mij allemaal niet interesseert, terwijl het voor hun belangrijk is. Tot nu toe hebben niet veel mensen mij hier direct op beoordeeld, maar ik weet dat ze het doen. Soms barst er eens een bom bij 1 van mijn vriendinnen, en vertellen ze wat hun dwars zit. Altijd die afspraken niet nakomen, te laat komen, ik breng hun in problemen. Ze hechten er veel waarde aan als ik er ben, en regelen dan allerlei dingen. Als ik vervolgens weer het hele plan door de war gooi, eindigen hun verdrietig/boos en in ieder geval teleurgesteld.

Vele anderen zijn vaak ook in mij teleurgesteld. Leraren die zoveel potentie in mij zien de ene week, zien een slechte inzet de andere week. Ze ervaren mijn altijd scherpe en kritische opmerkingen, mijn capaciteit om dingen al te snappen voor ze uitgepraat zijn. Vaak wordt mijn aanwezigheid op die manier gewaardeerd, ik toon interesse, stel veel kritische vragen en breng discussies en dialogen op gang. Aan de andere kant stel ik leraren zo vaak teleur, door elke les te laat te komen. Vrijwel altijd niet mijn spullen bij mij te hebben, is het niet een pen of een blaadje wat ik moet lenen, kan ik wel weer gaan meekijken in het boek van de buurman. Een simpele opdracht of het huiswerk nooit volbracht te hebben, ik zag de vermoeidheid op hun gezichten. Ik weet dat ze soms de neiging hebben om mij door elkaar te schudden. Ik heb vaak 1 op 1 gesprekken gehad met sommige leraren, met de bedoeling dat ze mij proberen te begrijpen. Vaak hoor ik uitspraken gerelateerd aan: ‘’Je hebt een stel hersens waar veel klasgenoten van je jaloers op kunnen zijn, waarom doe je er niets mee?’’ of ‘’Je hebt alle ingrediënten, maar waarom ben je nooit in staat om tenminste 1 hele cake te bakken?’’ of ‘‘Soms ben je zo gedreven in een nieuwe opdracht, je neemt de hele klas mee in je enthousiasme. Een paar weken later ben jij degene die het laagste scoort op dat onderwerp, om maar niet te spreken over dat je niet meer aanwezig bent en je nooit je spullen voor elkaar heb. Hoe komt dit?’’ of ‘‘Waarom heb ik het idee dat je me voor de gek houd? Ik maak jou mee in de klas en dan krijg je dit slechte cijfer terug, en vertel je mij simpelweg dat je het moeilijk vond?’’

Laat ik maar niet beginnen over mijn ouders, familie, die ik elke dag teleurstel. Dat ik altijd er weer in slaag om niet iets af te maken, weer iets kwijt te raken, weer iets vergeten zijn. Het gaat van iets simpels als het vergeten van een fietssleutel, naar iets groots als het kwijtraken van de enige sleutel van de caravan op vakantie. De ene keer is het iets simpels als de post vergeten, de andere keer de honden vergeten eten geven waardoor ze 20 km ver weg gelopen zijn. Soms kom ik een kleine belofte niet na, als een CD branden voor mijn neefje. De andere keer is het het niet opzoeken van mijn opa in het ziekenhuis, het niet op slot doen van het huis, of het niet runnen van papa’s bedrijf, wat ze zo zorgvuldig aan mij toegedragen hebben.
Veel mensen zijn gefrustreerd omdat ik hun teleurstel, maar een ding wordt altijd vergeten. Hoe zit het met mij? Is het voor mij niet frustrerend om mensen teleur te stellen? Mensen denken dat ik dingen expres doe, en daarom niet slaag. Maar hoe zit het dan als ik dat helemaal niet expres doe? Dat ik integendeel, elke keer weer, zo hard probeer, maar er toch niet in slaag? Is het niet even frustrerend of misschien wel meer frustrerend om de persoon te zijn die iedereen teleurstelt?

Bij het horen van een naam schudden mensen hun hoofd omdat ze herinnert worden aan de vervelende dingen met diegene hebben meegemaakt. Is het niet vervelender om degene te zijn om wie ze hun hoofd schudden? Ik vraag me wel eens af of mensen zich wel eens indenken over hoe ik me voel. Er wordt altijd maar vanuit gegaan dat ik dingen expres doe, en dat hun het slachtoffer zijn van mijn chaotischheid en warhoofdstijl. Men kijkt niet naar mij, ze zijn met zichzelf bezig. Ze zijn bezig met mij een preek te geven, of boos en teleurgesteld te zijn. Voor mij is het al moeilijk genoeg, om elke dag te falen. Denkt men nou echt dat door boos te worden op mij, het mij helpt? Dat ik me niets aantrek van elke zucht die er gemaakt wordt door een actie van mij? Ik voel me zo vaak onbegrepen. Deze strijd breekt me op, ik heb mijn momenten dat ik twijfel aan de zin van mijn leven. Het is moeilijk te leven met een persoonlijkheid die in staat is alle banden met iedereen te verwoesten. Mensen verwarren mijn kwalen in mijn persoonlijkheid met bewuste acties die ik doe. Denk je nou echt dat ik expres mensen ongelukkig maak? Laat staan mezelf?

Meestal ben ik op het moment zelve te verdrietig en voel ik me te schuldig, dat ik hier niet over begin. Ik zie mijn fouten in, en aanvaard dan ook een boze blik richting mijn kant. Het punt verdedigen ben ik al lang voorbij. Eens in de zoveel tijd, haal ik deze situaties weer naar boven en huil ik er om. Soms zou ik wel eens willen dat mensen zich meer zouden verdiepen in mijn ADD. Wat mij op dat soort momenten heel erg helpt, is mij er zelf maar in gaan te verdiepen. Als er op internet sites kernmerken en oorzaken van ADD staan, voel ik mij begrepen. Het is fijn om te lezen dat er meer mensen zijn die met dezelfde problemen kampen als ik. Jammer alleen dat mensen in mijn omgeving hier geen idee van hebben.

Denise

quote:

Op zaterdag 4 december 2010 07:12 schreef beatrijs het volgende:
http://www.sadd.nl/levens(...)oplettendTypeADD.htm

[..]