Het OUD Estafette topic deel 12

Wat een leuke vraag heb meteen even gekeken, maar helaas niet gewonnen maar ik ga nadenken over het antwoord op de vraag en over de rest van de tekst

Het is een nogal persoonlijk verhaal geworden, maar gezien de gebeurtenissen in mijn leven was daar ook geen ontkomen aan. Ik vind het doodeng om te plaatsen, maar toch ook wel een opluchting om het eens opgeschreven te hebben allemaal. Het is wel een beetje lang geworden, sorry daarvoor

Alweer haast 27 jaar geleden werd ik in een klein dorpje in Drenthe als derde en laatste kind van mijn ouders geboren. Helaas niet in een liefdevol en fijn gezin. In de jaren voor mijn geboorte was er al enorm veel naars gebeurd, maar mijn moeder wilde nog graag een kindje echt voor haarzelf en dat moest ik dan zijn. Enfin, ik werd dus geboren in een gezin met een moeder, broer, zus en agressieve vader.

Ik heb twee fijne herinneringen aan mijn vader: één keer zaten we aan tafel te kleuren, ik had een kleurplaat van de Snorkels en hij hielp mij door de lijntjes breder te maken zodat ik makkelijker binnen de lijntjes kon kleuren. De andere herinnering was met sinterklaas. Er lagen ineens heel veel cadeautjes in de hal en die moesten natuurlijk allemaal naar de kamer gebracht. Hij was blij en enthousiast.

Buiten die twee herinneringen vooral heel veel narigheid, dreigen met van alles ook, hij was erg onberekenbaar. Toen ik nog baby was dreigde hij me van de trap te gooien als mijn moeder me wilde komen troosten (ik huilde erg veel). Je kon ook zo ineens iets als een naaimachine naar je hoofd gegooid krijgen, of hij dreigde weer eens ons allemaal dood te rijden tegen een boom, of hij verkrachtte mijn moeder terwijl mn broer, zus en ik buiten moesten spelen. Of als iets hem niet zinde dan timmerde hij de speelgoedkist dicht. Dat soort gedoe was de orde van de dag.

Toen ik vier jaar was zijn we gevlucht. Mijn moeder had alles voorbereid: bij de buren stond een collega van haar met twee grote goed afgerichte honden. Mijn moeder sprong met mijn zus door de heg en liet mijn broer en mij achter bij mijn vader. Ik was als de dood voor honden dus durfde er niet achteraan te springen. Mijn vader heeft mijn broer en mij toen mee naar binnen genomen, maar gelukkig heeft hij ons daarna zonder gedoe laten gaan.

We gingen met zijn vieren in een huis in Emmen wonen en op nog geen 500 meter van ons huis kreeg mijn vader een huis toegewezen. Hij heeft ons toen erg veel gestalkt. Dat leverde veel hele nare enge situaties op, eigenlijk was ik altijd bang of hij ineens ergens zou opduiken.

Een keer stond hij plotseling bij de basisschool terwijl mijn moeder mij aan het wegbrengen was. Hij heeft daar geprobeerd haar te vermoorden. Als klein meisje stond ik erbij en ik was zó enorm kwáád op die man, maar ik kon niks. En ik was zo bang ook, wat hij met mij zou doen zodra mijn moeder dood zou zijn. Gelukkig kwam er iemand langs die mij mee de school in nam en toen werd de politie gebeld. Hij sloeg uiteraard op de vlucht en de achtervolging die toen volgde heeft de krant gehaald kwam ik een paar jaar geleden achter. Mijn tante had het bewaard. Heel heftig, om dat artikeltje te lezen.

Ondertussen was er een bezoekregeling. We moesten naar hem toe en tijdens één van die keren heeft hij mijn keel dichtgeknepen. Dat moment kan ik me nog erg goed herinneren, op een zeker moment werd alles wazig voor mijn gevoel. Mijn broer en zus stonden op een afstandje te kijken. Eenmaal terug in de auto heeft hij sorry gezegd. Ik heb mijn broer en zus gevraagd het mn moeder te vertellen, zelf durfde ik het niet. Zij ook niet. Maanden later hebben ze het toch verteld, vlak voordat we een week naar mijn vader zouden gaan ergens rond Kerst. Toen werd het voor mijn moeder eindelijk duidelijk waarom ik me ineens altijd maar achter de bank verstopte. Mijn moeder heeft ons toen thuis gehouden en is gaan vechten tegen de bezoekregeling. De Raad voor de Kinderbescherming vond het onzin, er was niks aan de hand en we moesten gewoon naar mijn vader. Uiteindelijk, na jarenlang gedoe en een rechtszaak, een politierapport en een uitgebreid psychologisch onderzoek bij mij en mn broer en zus verder, hoefden we niet meer naar mijn vader. Sterker nog, we móchten niet meer zonder politiebegeleiding. Vrijwel al ons speelgoed heeft hij gehouden. Achteraf denk ik dat hij het heeft willen houden om nog iets van ons te hebben als fysiek aandenken. Als kind vond ik het gewoon heel gemeen. In die tijd was er sprake van dat we in een Blijf-van-mijn-lijf-huis zouden gaan wonen, maar mijn moeder kreeg een relatie.

Toen ik vijf jaar was verhuisden we naar een klein dorpje waar mijn moeders nieuwe man woonde. Daar hebben we tot mijn elfde gewoond. We hadden een heerlijk grote tuin, schapen, kippen, eenden, een konijn (dat opgevreten is door de hond van de buren), vissen, vier katten en zelfs een tijdje een Vlaamse Gaai. De schapen kregen lammetjes en kort daarna moesten ze ineens allemaal weg helaas. Ik was een moeilijk kind, enorm bang voor mannen, liep van huis weg, werd suïcidaal toen ik pas acht jaar was en had het liefst geen contact met de buitenwereld. Mijn vader stalkte nog af en toe wat vreselijk enge situaties opleverde, maar de frequentie nam in de loop der jaren gelukkig af. Op school werd ik door een paar kinderen gepest, niet heel erg veel, maar voor mij wel een reden om me nog meer af te zonderen. Ik had bovendien een leraar op school die me dagelijks vertelde waar ik allemaal slecht in was en ik had dus een hekel aan school. In het een na laatste jaar van de basisschool is mijn moeder weer gescheiden en zijn we weer terug naar Emmen verhuisd.

Alles wat er in die tijd gebeurd is, is nog erg ongrijpbaar voor me. Ik was nog zo klein en een hoop dingen zijn nog lang onduidelijk voor me geweest. Ik weet bijvoorbeeld wel dat mijn vader een gevangenisstraf van een paar maanden en tbs met dwangverpleging gehad heeft (waarbij hij direct al op verlof mocht..) maar ik heb geen idee waar dat in het hele verhaal hoort. Ik heb er later best veel over gepraat met mijn moeder, dat heeft gelukkig een aantal dingen duidelijk kunnen maken.

Toen ik 12 was ging ik naar het vervolgonderwijs op anderhalf uur reizen van ons huis. Ik kwam in een nare klas en na een heftig jaar besloot ik in Emmen zelf naar school te willen. Ik ging naar 2 Havo/VWO en had kwam dit keer gelukkig in een leuke klas. Ik kreeg vriendinnen en deed leuke dingen. Voor het eerst kreeg ik een beetje mijn eigen leven op de rails. Ik mocht ondertussen op paardrijles, dat vond ik helemaal het einde. Elke zaterdag zat ik de hele dag op de manege en ik bloeide daar echt van op. Het was echt mijn ding, en de paarden begrepen me tenminste Ondertussen werden we nog wel regelmatig gestalkt, vooral door de moeder van mijn vader. Zij is vorig jaar overleden kwam ik toevallig achter.. en ik gun haar echt heel erg veel rust en vrede en zo, maar man wat ben ik blij dat ze er niet meer is. Door haar mocht ik vaak niet buitenspelen. Zodra ze weer langs kwamen rijden moest ik gelijk naar binnen komen.

Mijn moeder moest fulltime werken om voor mij en mijn broer en zus te kunnen zorgen en zat verder vooral in haar eigen wereld. Na een paar jaar zijn we verhuisd naar een mooi huis aan het water. Ik was toen 15. We hadden de hoop dat het stalken nu eindelijk voorbij zou zijn, maar helaas, binnen no time hadden ze ons adres alweer achterhaald. Gelukkig werd het wel stukken minder, in de straat waar we woonden waren vaak veel mensen buiten, dat heeft ze misschien afgeschrikt. En op de dag dat de wet die stalken verbiedt erdoor kwam, hield het helemaal op.

Ik kreeg een baantje, de thuissituatie was zo vreemd altijd dat ik liever elders was. We woonden met zijn vieren en het was net of er vier onbekenden van elkaar in een huis woonden. Maar nu hoefde ik niet veel meer thuis te zijn want na school werkte ik in de horeca. Ook ging ik stijldansen, dat heb ik jarenlang met heel veel plezier gedaan.
Ondertussen kreeg ik mijn eerste vriendje, een slechte keuze bleek achteraf.. Ik was een bang vogeltje en hij heeft daar gruwelijk misbruik van gemaakt. Meer foute vriendjes volgden, maar geen enkele serieuze relatie want ze wilden allemaal maar één ding van me en ik was te blind (of bang, daar ben ik nog niet helemaal uit) om dat door te hebben.

Toen ik 17 was vertrok mijn moeder naar de andere kant van Nederland om bij haar vriend (inmiddels man) in te trekken. Ik moest maar wat voor mezelf zoeken om te wonen, want ik was (althans, ik voelde me) verder niet welkom om mee te verhuizen. Ze zette het huis te koop en ik deed ondertussen heel wat pogingen een kamer te vinden. Via de woningstichting kon ik pas vanaf mijn 18e een woning toegewezen kregen, dus ik was aangewezen op kamerverhuurders. Eén van die verhuurders hoefde maar een lage huur en de rest kon ik dan wel op een andere manier betalen. Nee dankje.. Gelukkig voor mij liep de verkoop van het huis niet echt vlot, waardoor ik daar heb kunnen wonen totdat ik een huisje toegewezen kreeg via de woningstichting. Dat was echt een paar dagen nadat ik 18 geworden was In dat huisje heb ik met veel plezier een jaar of 4 gewoond. Ik zocht ondertussen hulp voor mezelf want ik was inmiddels zo verknipt dat ik er zelf niet meer uit kwam. Ik had al eerder hulp gehad, maar dat liep altijd uit op niks. Dit keer trof ik een therapeute waar ik écht wat aan gehad heb. Het was een heftige tijd, veel ups en diepe downs, maar ondanks dat ik me soms erg depressief voelde en vaak suïcidaal was, wilde ik toch graag vechten voor een fijn leven en zij heeft me daar geweldig bij geholpen.

Op mijn 18e zat ik nog steeds op de Havo, maar ik moest werken om de huur te kunnen betalen dus kon me nog steeds niet echt richten op school. Nadat ik eindelijk de Havo afgerond had (ik was van het reguliere onderwijs inmiddels overgestapt naar het volwassen onderwijs omdat het op school ook echt niet meer goed ging met me) ging ik studeren in Groningen, Communicatie. Het was een leuke studie, maar de belasting was veel te groot voor me. Ondanks dat de resultaten prima waren ben ik na een half jaar tijdelijk gestopt. Mijn poging het weer op te pakken aan het einde van het eerste jaar mislukte en ik besloot helemaal te stoppen.

Het schooljaar daarna ging ik aan de LOI de Lerarenopleiding Nederlands proberen, maar als ik iets realistischer naar mezelf gekeken had, had ik kunnen voorspellen dat dat een kansloze poging was. Halverwege dat schooljaar leerde ik M. kennen. Binnen een paar maanden verhuisde ik naar Zoetermeer, want hij was het gewoon. Dat wist ik de eerste keer dat ik hem sprak al zeker. Ik wist dat het naïef was, maar wat had ik te verliezen. Ik had toevallig vlak daarvoor mijn baantje opgezegd dus ik had verder toch geen binding meer in Emmen. Nou ja, vriendinnen, stijldansen, maar ondanks dat was ik eigenlijk wel blij dat ik Emmen achter me kon laten. In Zoetermeer heb ik me stierlijk verveeld want ik had er geen baan, geen opleiding, geen mensen die ik kende, helemaal niks. We kochten een appartementje in Leiden, een waar véél aan moest gebeuren (het is nóg niet helemaal af, maar langzaam maar zeker wordt het wel wat.. hoewel we nu een lekkage lijken te hebben.. pff..).

Een schooljaar na mijn LOI-poging ben ik de MBO Directiesecretaresse gaan volgen, zodat ik in elk geval maar íets afgerond had. Dat is gelukkig gelukt en twee jaar nadat ik die opleiding begonnen ben, was ik een heus diploma rijker. Het was wel weer een erg heftige tijd. We waren nog flink aan het klussen in het appartementje telkens aan het begin van de opleiding. En het tweede jaar is een van de dochters van mijn zus overleden. Er is niks zo onwerkelijk en oneerlijk als dat. Er zijn nu nog regelmatig momenten dat ik hoop dat het allemaal een nare droom was en ze er gewoon nog is. Het weekend dat ze overleed was het weekend nadat M. en ik in ondertrouw gingen. En ook het weekend dat we besloten hadden voor een kindje te willen gaan. Dat hebben we toen uitgesteld, en toen we er een half jaar later alsnog voor gingen was het heel snel raak.

Ik heb al een kinderwens gehad sinds ik 16 was, ik had altijd héél sterk het gevoel te móeten blijven leven omdat ik mijn kindje nog moest krijgen. En toen was ik ineens echt zwanger met een echt kindje.. Ik heb het heel lang heel onwerkelijk gevonden, eng ook zelfs, gedacht dat ik het toch niet wilde, maar naarmate de zwangerschap vorderde werd ik wat zekerder en toen ik eenmaal zeker wist (ik heb het vanaf de dag dat ik wist dat ik zwanger was al gedacht, dat het een jongetje was, droomde er ook constant over) dat het een jongetje was en we zijn naam bedacht hadden, was ik er echt ongelofelijk blij mee. De zwangerschap was wel erg zwaar voor me, lang misselijk gebleven en vroeg zoveel last van mijn bekken dat ik nog amper kon lopen. Na de bevalling was dat gelukkig direct over. Tot ik weer aan het werk moest ging het ook best aardig met me, ik genoot volop van Timo en van het moeder-zijn. Maar toen ik dus weer moest werken werd het me allemaal teveel. Ik bleef ongeveer een jaar ziek thuis en in die tijd heb ik weinig meer gedaan dan coconnen met Timo en zelf tot rust komen. Verder ging de wereld een beetje langs me heen. Nu ben ik een paar maanden geleden weer begonnen met werken, vooral vanuit huis en eens in de zoveel weken op kantoor. Ik vind het heerlijk en het lukt me op zich best goed. En het fijne is, mijn werkgever is een goede vriend van me die me goed kent dus als het een keer niet lukt dan kan ik dat gewoon vertellen.

Boeken: ik lees voor mijn eigen gemoedsrust geen boeken. Als ik een boek lees dan houd ik daar gerust een paar maanden last van, omdat ik het verhaal niet meer los kan laten. Ik vind het dan erg lastig om de realiteit te onderscheiden van het verhaal dat in mijn hoofd blijft hangen. Heel vervelend, dus daarom lees ik maar gewoon niet.
Films: Ice Age en Disneyfilms. Enger dan dat moet het niet worden, net als boeken dus.. Hoewel films met een duidelijk en goed einde nog wel gaan. Voor films maak ik af en toe wel een uitzondering, want het is uiteindelijk gewoon leuk om een film te kijken.. Maar dat kost me zoveel energie, dat kan ik op het moment gewoon beter gebruiken.
Muziek: Anouk, No Doubt, Alanis Morissette, Bon Jovi ook wel, Krezip, Christina Aguilera ook, en klassiek vind ik ook mooi, en trance op zn tijd ook, eigenlijk heel breed. Muziek is echt mijn leven. Ik speel ook (een beetje) piano, heb cello gespeeld, zangles gehad, pingel af en toe wat op een gitaar (wat ik echt niet kan), drummen vind ik ook heel leuk. Alles een heel klein beetje en op absoluut beginnersniveau, maar ik vind het echt geweldig leuk om te doen
’s Nachts kun je me beter gewoon laten slapen. Maar waar ik gek op ben is hartige taart, pizza, Ben&Jerry’s, avocado, mango, eigenlijk van alles, maar elke keer wat anders dus het risico dat je net met het verkeerde aankomt ’s nachts is best groot en ik ben niet echt op mn gezelligst dan
Leuke uitspraken.. geen idee eigenlijk..

Alles bij elkaar niet zo’n gezellig verhaal dus, maar ik probeer elke dag het beste van het leven te maken en sinds Timo er is, is dat nóg belangrijker voor me geworden. Over M. heb ik niet zoveel verteld, we zitten op het moment samen in een lastige periode en ik hoop dat we er ongeschonden doorheen komen..

De vraag van Twentemeisje:
Mocht ik de loterij winnen, ooit, dan koop ik een mooi fijn huis. Niet per se groot, maar wel een huis waar ik me prettig voel met een mooie inrichting. Ik ben erg vaak verhuisd en voel me eigenlijk moeilijk echt thuis ergens. Dus een huis dat echt naar mijn zin is, op de juiste plek, de juiste meubels, een fijne tuin, dat is mijn enige wens. Ik zou niet stoppen met werken, ook geen wereldreis of zo gaan maken, alleen dat huis.

Jee wat een lieve reacties allemaal Dank Ik was eigenlijk een beetje bezorgd dat het een veel te lange negatieve lap tekst zou zijn

Jees ik word een beetje stil van jullie reacties hoor..

Ja hij is gewoon op vrije voeten voor zover ik weet. En volgens mijn laatste informatie ook al een hele tijd getrouwd weer. Hoe het verder met hem gaat weet ik dus niet, de laatste keer dat ik hem sprak was toen ik 4 was en de laatste keer dat ik hem zag was toen ik een jaar of 14 was. Toen heeft hij voor het laatst zelf gestalkt. Misschien heb ik hem daarna nog een keer gezien in de free record shop terwijl ik aan het werk was, dat was heel raar.. er kwam een man binnen waarvan ik direct dacht dat hij het was, hij was met een vrouw en die noemde hem bij zijn naam en die kwam dus overeen met de naam van mijn vader. Toen ik dat hoorde ben ik gelijk naar achter gelopen.. Na een tijdje weer terug de winkel in, bleek hij nog niet weg, maar in gesprek met mijn collega.. Heel vreemd was dat, hij heeft verder niks tegen mij gezegd, maar die collega vroeg wat aan mij en ik heb daar echt staan stotteren van schrik.. Ik weet niet 100% zeker dat het mijn vader was, want sja, ik had hem al jááren niet gezien.. maar het blijft frappant..

Soms zou ik wel willen weten hoe het met hem is.. Maar dan denk ik ook weer, straks is hij nog net zo als toen, wat heb ik dan aan contact?..