Jeetjejom heeft besloten om de virtuele pen door te geven aan een naamgenote ;-).
In 1974 zag ik het levenslicht in een Twentse textielstad, ik was de eerste dochter van mijn ouders. Er zouden daarna nog twee meiden volgen. Een echt meidengezin dus, eentje waarin we onbekommerd op konden groeien. Ik heb een fantastische jeugd gehad en nu nog steeds is ons gezin een stabiele basis waar we altijd op terug kunnen vallen. Mijn zusjes zijn eigenlijk ook gewoon mijn beste vriendinnen en dat vind ik best bijzonder, je familie kies je immers niet uit.
Na de basisschool en een goede CITO-toets ging ik als vroege leerling in 1986 naar het VWO. Een fantastische tijd gehad die 6 jaar, met veel vriendinnen en een hoop lol. Het leren ging me makkelijk af en ik slaagde in 1992 relatief eenvoudig, niet met onwijs hoge cijfers, maar ik deed net genoeg om het allemaal te halen en een ontspannen laatste jaar te hebben
.
Op mijn 17e kreeg ik mijn eerste serieuze vriendje, deze relatie duurde bijna 4 jaar en kende een hele hoop hobbels. Uit elkaar was een heel goed idee .
Na het behalen van mijn VWO-diploma moest ik gaan beslissen wat ik wilde gaan doen, uiteindelijk gekozen voor een studie HBO-bestuurskunde. Maar binnen een half jaar besefte ik me dat dit veel te stoffig voor me was. Dus een half jaartje freewheelen alvorens ik met een nieuwe studie zou beginnen. Omdat ik ook nog niet echt heel helder had wat ik later als ik groot ben precies zou willen worden heb ik gekozen voor een HBO-studie Business Information in Deventer. Een opleiding met een hele brede basis waardoor ik daarna nog allerlei kanten op zou kunnen.
Door een auto-ongeluk in 1997 waarbij ik een whiplash opliep, liep mijn studie een half jaar vertraging op. In 1998 studeerde ik af en kon ik blijven werken bij het bedrijf waar ik ook al een bijbaantje had. Dit bedrijf liep echter niet heel goed en ik besloot verder te gaan kijken. Een sollicitatierondje resulteerde erin dat ik op 1 dag een keuze moest maken uit 3 werkgevers die me allemaal aan wilden nemen (those were the days!). Ik liet RTV Oost en Randstad bedroefd achter
en ging aan de slag bij een reclamebureau. Daar heb ik een paar jaar gewerkt als projectmanager, maar toen ik me voor mijn gevoel niet meer verder kon ontwikkelen ben ik op zoek gegaan naar een nieuwe uitdaging. Ik ben toen aangenomen als communicatie-adviseur bij een onderzoeksinstituut en heb daar tot oktober vorig jaar met plezier gewerkt.
Begin 2007 begon mijn lijf raar te doen (daarvoor ook al wel, maar nooit een verband gelegd tussen bepaalde zaken). Ik werd s nachts wakker met een bizarre hoofdpijn en de volgende morgen tintelde de helft van mijn gezicht maar was tegelijkertijd gevoelloos bij aanraking. Ook mijn tong deed raar, heel erg vreemd allemaal. De huisartsenpost (het was in het weekend) dacht aan een migraine-aanval, maar toen het na 5 dagen nog niet over was bleef die diagnose niet meer staan. Verder onderzoek liet een slijtage op 1 van mijn nekwervels zien, maar niets spannends verder.
Na een paar dagen kreeg ik echter een heel rotgeluid in een van mijn oren, net alsof er op de parkeerplaats naast mijn huis een vrachtwagen stationeer liep. Ik keek eerst nog een paar keer of dit niet het geval was, maar nee, het was echt mijn gehoor. Heel irritant! Toen ik een paar dagen later niet meer rechtop kon staan of lopen en de hele wereld om me heen draaide, begonnen alle alarmbellen natuurlijk wel te rinkelen.
Mijn ouders gebeld die gelijk mijn kant op kwamen en de huisarts belden. Die stond er 10 minuten later ook en stuurde me gelijk door naar het ziekenhuis. Daar werd ik op de eerste hulp gecheckt, ze waren bang voor een hersenbloeding of tumor. Vervolgens ter observatie naar de Stroke Care Unit gebracht (daar komen mensen die een hersenbloeding hebben). Ik zou uiteindelijk 3 weken in het ziekenhuis blijven. Het ene na het andere onderzoek (auw wat doet een mislukte lumbaalpunctie zee-heer!) en verschillende scans volgden. Gelukkig geen bloedingen of tumoren in mijn hoofd!
Maar wat dan wel? Na veel geprik, gepor en gescan luidde de diagnose waarschijnlijk MS (multipele sclerose). Een behoorlijke schok natuurlijk. Toen ik later een tweede aanval kreeg (ik werd bijna blind aan een oog, dat is gelukkig weer hersteld) werd de diagnose zeker MS. Ik ben toen ook met medicatie begonnen (1x per week een injectie in een spier, dat doe ik zelf en ben daar erg trots op
), die neem ik nu niet omdat ik zwanger ben, maar ga daar straks wel weer mee beginnen.
Door deze jaren heen wat vriendjes versleten, maar Mr. Right zat daar niet bij.
[insert violen en rozenblaadjes] Tot ik mijn lief tegenkwam! Na een week van doodsangsten van mijn kant (het zal toch niet dat ik hem nu zomaar gevonden heb?) gaf ik me over aan mijn gevoel en sindsdien zijn we niet meer bij elkaar weg geweest. Het klinkt misschien te bouquetreeksachtig voor woorden maar ik had niet gedacht dat ik zo gelukkig kon zijn! Ik kan soms nog steeds niet geloven dat ik zon fantastische vent heb getroffen. Ik vind het wel heel moeilijk om voor me te laten zorgen, voel me bijvoorbeeld al snel schuldig als ik een slechte dag heb en hij 's avonds nog de was staat te vouwen en de stofzuiger door het huis trekt. Maar hij wil daar niets van weten, hij wil dat ik naar mijn lijf luister en niet over mijn grenzen ga. Hij remt me af als ik weer eens teveel wil, hij stimuleert me waar nodig en hij houd onvoorwaardelijk van me. En ik van hem!
2009 was heftig, we besloten om samen voor een kindje te gaan en het was meteen raak! In de week dat mijn zusje (de middelste) beviel van haar dochter raakte ik zwanger. We kregen in diezelfde periode de sleutel van ons nieuw huis waar een verbouwing van een half jaar aan vast zat. Na een paar weken zwangerschap kreeg ik echter bloedingen, de echos bij 7 en 8 weken lieten een kloppend hartje zien, dus we begonnen voorzichtig te geloven dat het goed zou komen. Maar bij de echo bij 11 weken bleek dit helaas niet zo te zijn, ons kindje was gestopt met groeien na 8,5 week. Wat een verdriet hadden we. Wel hadden we al snel besloten dat we niet lang wilden wachten met het proberen opnieuw zwanger te raken.
Dat ging echter niet zo voorspoedig (na de 1e x hadden we toch de verwachting dat het snel weer raak zou zijn). Mijn cyclus was compleet van slag en ik heb me daarom toch maar eens bij de huisarts gemeld. Gezien mijn leeftijd (nu 36), de MS (gelukkig vrij stabiel nu) werd ik doorverwezen naar de poli fertiliteit. Daar bleek na een aantal onderzoeken dat het progesteronpeil in de tweede helft van de cyclus niet goed was. Dat zou een natuurlijke zwangerschap ernstig bemoeilijken. Er werd een afspraak gepland om daar na de zomervakantie over te praten en de behandelmogelijkheden door te nemen. Tot onze grote verbazing bleek ik een jaar na de miskraam ineens spontaan zwanger te zijn. WOW!
Ik kreeg snel een behandeling met Utrogestan-capsules (progesteron) om mijn baarmoeder te ondersteunen tijdens de eerste drie maanden. En dat ging allemaal heel goed, na 13 weken mocht ik stoppen.
Helaas was ook 2010 niet heel er rustig op privévlak. Begin dit jaar werd, vlak nadat hij en mijn moeder met pensioen gingen en mijn jongste zusje beviel van haar zoon, de ziekte van Parkinson geconstateerd bij mijn vader. Wat heftig! Ik vertrouwde het al een hele tijd niet, vond dat ie raar liep, waarbij zijn arm niet mee bewoog en dat hij af en toe zo afwezig was. Na een hoop gedram van mijn kant is ie eindelijk naar de huisarts gegaan en toen ging het balletje snel rollen. Gelukkig gaat het goed met hem en werken de medicijnen goed (lage dosis), je merkt bijna niets aan hem. Hopelijk blijft dit nog heeeeeeeel lang zo!
Ondertussen ook een hoop onrust op werkvlak. Door de MS was ik al een tijd niet meer in staat om fulltime te werken. Ik had geluk met mijn werkgever, ik mocht het werk invullen zoals voor mij haalbaar was. Wat inhield dat ik vier ochtenden per week een paar uur kwam werken. Totdat de organisatie in heel zwaar weer kwam, de eerste ontslagronde ontliep ik, maar tijdens de tweede ronde was ook ik aan de beurt. Sinds april ben ik officieel werkeloos. Ik had gehoopt dat de rust mijn gezondheid zou verbeteren, maar helaas is dat niet zo. Ik heb toch, gelukkig langzaam, wel wat terrein in moeten leveren. Afgelopen oktober werd ik door het UWV volledig afgekeurd en nu ben ik dus in de WIA beland.
Dat is erg frustrerend, ik voel me veel te jong om niet meer te werken en heb erg veel last gehad van schuldgevoelens (ik krijg zomaar geld zonder ervoor te werken, er zijn mensen die veel zieker zijn dan ik, etcetera). Maar ik moet ook toegeven dat het ook heel veel rust geeft. Het lukt gewoon niet meer om te functioneren in een normale baan. Daarvoor val ik te vaak uit (mijn voornaamste klachten zijn enorme vermoeidheid, duizeligheid en pijnklachten) en is mijn bijdrage aan een team veel te onzeker. Ook de financiële onzekerheid aan mijn kant is nu weg (wel zo fijn met een kleintje op komst en een nieuw huis), ik ben namelijk realistisch genoeg om te zien dat de kans op een baan met mijn medische rompslomp en onzekere belastbaarheid niet heel groot is. Gelukkig trof ik hele begrijpende en meedenkende mensen bij het UWV.
Nu dus een nieuwe balans zoeken in mijn leven. Het is wel heel fijn dat ik mijn zwangerschap zo ontspannen mogelijk kan beleven. Als de vermoeidheid te erg wordt dan kan ik er gewoon aan toegeven, dat is als je werkt natuurlijk ff een heel stuk minder makkelijk. Met mij een mijn buikbaby gaat het heel goed. Wat vliegt de tijd na die eerste drie maanden! Een paar dagen geleden zag ik haar voor het eerst aan de buitenkant bewegen, weer een mijlpaal
. Begin april worden wij gewoon papa en mama, wat een geluk!
Rest mij nog de vraag van Jeetjejom!Zijn er dingen die je anders aan zou hebben gepakt en zo ja, wat zou je veranderen?Ik heb lang nagedacht over het antwoord, maar kan eigenlijk niets bedenken. Van alle fouten die ik gemaakt heb, heb ik uiteindelijk ook veel geleerd. Mijn vertrouwen is een paar keer flink beschaamd, maar ook daar heb ik wat van opgestoken. Het is een saai antwoord op je vraag, dus je mag best nog een nieuwe bedenken
.