Het OUD Estafette topic deel 12

Ik heb een nieuw slachtoffer gevonden

Bij deze geef ik het stokje over aan Solagratia

Ik heb van Reilain het stokje over genomen. Nu even tijd om te typen, dus hier gaan we!

Ik ben Solagratia, mijn echte naam is R e n a t e. Ik ben nu 24 jaar oud en woonachtig in de randstad ergens Hier woon ik nu met man, kind, 2 katten en een konijn.

Er valt eigenlijk niet heel erg veel te vertellen over mijn jeugd. Hij was gewoon gelukkig met ouders en broer en broertje. Overal en nergens gewoond, altijd naar mijn zin. Toen ik naar de middelbare school ging kwamen mijn beste jaren. Ik kreeg mavo advies, maar wilde pabo gaan doen, dus ging ik naar de havo. Dit ging prima. Behalve dat ik verschrikkelijk slecht was in wiskunde, natuurkunde en alles wat er mee te maken heeft. Ik raak in paniek van cijfers Daarom kreeg ik in de 3e het advies om naar het mbo te gaan, want havo4 zou ik nooooit halen :’) en weer 2 jaar later nam ik mijn havo diploma in ontvangst. Die laatste 2 jaren waren echt fantastisch. Ik kwam in een vriendengroep terecht en dat klikte zo goed. Verschrikkelijk veel leuke momenten met elkaar gehad op de middelbare school. In die vriendengroep ontmoette ik ook J, hij werd mijn beste vriend.

Toen ging ik dus naar de Pabo. Ik weet er eigenlijk niet zo veel meer van af. Ik vond het wel leuk, maar niet fantastisch. Toen in februari ineens mijn beste vriendin overleed, was dat een ontzettende klap. Ik een flierefluiterige 17-jarige, had nog nooit nagedacht over doodgaan. Dat ze was overleden was al een grote schok op zich. En ik miste haar zo ontzettend. Volgens de huisarts had ik een depressie door rouwklachten. Nou ja, geef het maar een naam. Ik heb me 1,5 jaar ontzettend ongelukkig gevoeld. Het eerste half jaar was een donkere waas en het jaar daar na zat ik heel slecht in mijn vel. Pabo 1 niet gehaald en ik ging dus het jaar over doen. Dat jaar kwam ik erachter dat ik het eigenlijk niet zo leuk vond, maar ik wist ook niet wat ik wel wilde. Ik riep al wel jaren dat ik ooit theologie wilde studeren. Maar ik had het idee dat ik dat niet kon, niet goed genoeg voor kon leren. Tot ik de hbo opleiding tot docent g odsdienst/ l evensbeschouwing vond. Ik heb in 1 dag besloten dat ik dat ging doen. Het moest ook snel, want de opleiding was al 2 weken begonnen. Op vrijdag besloten die opleiding te gaan doen. Op maandag op de pabo alles geregeld en dinsdag begon ik aan de opleiding. Ik had het gevoel dat ik eindelijk goed op mijn plek zat. Ik genoot van de lessen, klasgenoten en van de stages. Omgaan met jongeren vind ik leuk. Ze zetten me aan het denken. Ik zat op mijn plek. Aan het einde van het eerste jaar heb ik gesolliciteerd op de school waar ik mijn eerst stage had gedaan. Ik ging als docent lesgeven en studeerde in deeltijd verder. Verschrikkelijk veel van geleerd. Helaas was het personeelsbeleid bij mijn teamleider niet helemaal jofel. 3 jaar later is mijn contract niet verlengd en ben ik er opgebrand en afgebrand weggegaan. Frustrerend, want ik wilde zo graag. Als ik ergens voor ga dan doe ik dat met 150%. Maar ik zat daar niet op de goede plek en ik werd ook niet goed behandeld. De stages die ik had gelopen waren allemaal goed. Ik wist wat ik deed en ik genoot ervan. Maar daar is mijn zelfvertrouwen echt afgebroken. Ondertussen was Amy geboren en kon ik goed nadenken wat ik wilde. Liever niet voor de klas, dat durfde ik niet meer. Ik vond een baan als j eugdwerker in een kerk. Daar werk ik nu een jaar en ik geniet daar zo veel van. Tuurlijk heb ik ook wel eens stressmomenten. Maar ik word hier gewaardeerd. Ik krijg veel voldoening van mijn werk. Ik ga altijd fluitend naar mijn werk en na 3 jaar met buikpijn gaan is dat echt een gewaarwording. Ik heb vooral geleerd dat zodra ik met buikpijn naar mijn werk ga, ik een andere baan moet gaan zoeken. Dan zit ik niet op mijn plek. Ondertussen heb ik trouwens ook mijn studie afgerond (in juni) en nu heb dus zelfs een diploma (na 7 jaar studeren ).

Die beste vriend J uit de vriendengroep.. daar kreeg ik op mn 18e een relatie mee. We vonden elkaar al steeds leuk, maar dan had de ander een relatie. Paar jaar zo om elkaar heen gedraaid en toen mijn relatie uit was kregen wij een relatie. Het moest er gewoon van komen. 2 jaar later zijn we getrouwd en 1,5 jaar geleden kregen we Amy. Weer een hele nieuwe dimensie in ons huwelijk. We hebben het erg fijn samen.

De vriendengroep is nog steeds mijn groep vrienden. Er gaat niets boven een avondje samen en of we kletsen of spelletjes doen. Genieten. Ook gaan we elk jaar een week op vakantie en dat soort dingen binden ons heel erg samen. Ook hebben we veel meegemaakt. Veel belangrijke levensfases. Ook de dood van mijn beste vriendin, zij zat ook in deze groep. Mijn vrienden zijn erg belangrijk voor me.

Uuuhm. Hobby’s… ik hou van lezen maar daar maak ik geen tijd voor. Ik hou van fröbelen, maar daar maak ik geen tijd voor Ik hou van goede muziek, metal voornamelijk. Maar tegenwoordig kan ik ook erg genieten van wat folkachtig spul of wat meer klassiek. My Silent Wake is nog steeds mijn favo band (folk, doom metal). Zou graag weer eens naar een concert gaan. J en ik kijken graag series. We zijn net klaar met Dexter. Dus als ik een avond thuis ben dan zitten we voor de tv Voor de rest rommel ik wat mijn dagen door met Amy.

Ennuh dromen voor later heb ik genoeg. Ik wil graag nog een broertje of zusje voor Amy. Ooit als de tijd rijp is. Verder wil ik nog altijd theologie gaan studeren. Ik wil namelijk dominee worden. Dit is mijn lange termijn droom. Mijn ‘later als ik groot ben’ droom

En dan de vragen van Reilain.
Amy is best een pittig meisje als ik je verhalen zo lees. Hoe ervaar je dat? Had je voor je zwangerschap er al eens over nagedacht hoe je dat zou vinden of hoe je daarmee om zou willen gaan?
En ik ben ook heel benieuwd wat je het leukste aan jezelf als moeder vind.

Amy is klein en heeft heel weinig blond haar. Maar wat een pit zit er in dat kleine mensje. Soms vind ik het erg lastig, als ze dingen uitvreet en ze niet lijkt te reageren op wat ik zeg. Voor de zwangerschap dacht ik altijd dat ik dan heel rustig zou blijven en uitleggen, uitleggen, uitleggen. Nu blijf ik ook wel rustig en ik ken ondertussen heel veel truckjes om haar in het gareel te krijgen. Maar ik zou het soms fijn vinden als ze gewoon zou luisteren En soms ben ik het ook zat en dan parkeer ik haar even in bed. Maar voor de rest vind ik het fijn dat ze pittig is, dat ze weet wat ze wil en dat ze van zich afbijt. Nu is het aan ons om het in goede banen te leiden. Vaak moet ik er ook om lachen, kleine dondersteen. En als ze eindelijk even rustig bij mij op schoot zit, als ik onverwacht een kusje krijg of als ze heeeeeel even haar hoofd op mijn schouder legt, dan kan ik ook wel janken van geluk

Het leukste aan mezelf als moeder vond ik nog best lastig ik ben geen ‘oermoeder’. Het heeft lang geduurd voordat ik me echt moeder voelde. Ik ben ook geen creatieve moeder. Ik rommel echt maar een beetje aan. Wat ik wel heel erg leuk vond om aan mezelf te ontdekken is die allesoverheersende liefde voor Amy. Dat ik naar haar kijk en denk ‘wat ben je toch een fantastisch leuk kind’. Elk nieuw dingetje die ze doet, maakt mij ontzettend trots. Toen ze was geboren kon ik me nooit voorstellen hoe het zou zijn om een dreumes te hebben. Nu heb ik een dreumes die aardig op weg is om een peuter te worden en vind ik het zo’n gek idee dat dat eerst dat kleine baby’tje was. Hoe groter ze wordt, hoe leuker ik het vind.

Volgens mij kom ik een beetje hyperstuiter over in mijn verhaal, maar blijkbaar ben ik dat dus ook wel. Ik merk dat vooral als ik met iemand praat die langzamer praat dan ik. Dan moet ik echt moeite doen om langzamer te praten. Nou ja, dan maar hyperstuiter. Ik ben erg gelukkig met J. met Amy, met mijn baan. Ik heb het gevoel dat de wereld open ligt voor me en ik heb nog zoveel te doen. Leuk en spannend gevoel.

[ Bericht 0% gewijzigd door Solagratia op 20-03-2012 14:06:29 ]

Leuk je verhaal te lezen sola en ook heel leuk dat jullie vriendengroep nog steeds samen is, vaak zie je dat zo'n vriendengroep toch met de tijd uitelkaar valt

Leuk verhaal, Solagratia! Ik ken je verder niet, maar vind dat je een erg mooie username hebt . Speelt dat nog door in de opvoeding?

Tijdens het lezen vorm ik een beeld van iemand en bij het stuk van jou, Solagratia, moest m'n beeld opeens weer om toen ik bij je muzieksmaak kwam. Grappig vind ik dat.

Was ook aan het zoeken of het verhaal van Muks hier bij zou staan (heb haar boekje nu voor Round Robin), maar dat is niet het geval, helaas. Zie wel Beessie-Jen in het rijtje.

Mooi Sola,

En ik kreeg bij dit stukje tranen in mijn ogen, gewoon, omdat het zo herkenbaar is:

quote:

Op dinsdag 20 maart 2012 13:58 schreef Solagratia het volgende:

Maar wat een pit zit er in dat kleine mensje. Soms vind ik het erg lastig, als ze dingen uitvreet en ze niet lijkt te reageren op wat ik zeg. Voor de zwangerschap dacht ik altijd dat ik dan heel rustig zou blijven en uitleggen, uitleggen, uitleggen. Maar voor de rest vind ik het fijn dat ze pittig is, dat ze weet wat ze wil en dat ze van zich afbijt. Nu is het aan ons om het in goede banen te leiden. Vaak moet ik er ook om lachen, kleine dondersteen. En als ze eindelijk even rustig bij mij op schoot zit, als ik onverwacht een kusje krijg of als ze heeeeeel even haar hoofd op mijn schouder legt, dan kan ik ook wel janken van geluk

Het leukste aan mezelf als moeder vond ik nog best lastig ik ben geen ‘oermoeder’. Het heeft lang geduurd voordat ik me echt moeder voelde. Wat ik wel heel erg leuk vond om aan mezelf te ontdekken is die allesoverheersende liefde voor AmyEva. Dat ik naar haar kijk en denk ‘wat ben je toch een fantastisch leuk kind’. Elk nieuw dingetje die ze doet, maakt mij ontzettend trots. Toen ze was geboren kon ik me nooit voorstellen hoe het zou zijn om een dreumes te hebben. Nu heb ik een dreumes die aardig op weg is om een peuter te worden is ze bijna een dreumes en vind ik het zo’n gek idee dat dat eerst dat kleine baby’tje was. Hoe groter ze wordt, hoe leuker ik het vind.

@Grijs: We voeden Amy christelijk op. Het is natuurlijk aan haar om daar later een keuze in te maken, maar ik probeer het wel aan haar door te geven en voor te leven. Dat kan ook bijna niet anders want het geloof zit zo verweven in mijn leven. Privé en werk.

@Soempie: grappig Ik hoor het wel vaker, maar dan meer als mensen me zagen. Qua uiterlijk past mijn muzieksmaak ook niet bij me

@ Danic Heb je ook zo'n pittig dametje? Bijzonder he, die moederliefde. Ik had nooit kunnen bedenken dat dat zo overweldigend zou zijn.

quote:

Op dinsdag 21 juni 2011 23:13 schreef Vlindur het volgende:
Tijd voor een nieuw verhaal!

*kick* het is al veel te lang stil in dit topic.. Tijd voor wat leven in de brouwerij

quote:

Op zondag 6 mei 2012 10:41 schreef Soempie het volgende:

[..]

"droomvrouwtje" Hihih!

quote:

Op dinsdag 31 juli 2012 01:36 schreef kissaa het volgende:

[..]

"droomvrouwtje" Hihih!

dronken?

Ja! Ik moest het stokje nog doorgeven. Grote schaamte hier
Ik ga even nadenken aan wie ik het stokje ga doorgeven

Ik wil graag het verhaal horen van Soempie! En Soempie heeft ja gezegd

De persoonlijke vraag heb ik even over na gedacht. Ik zou graag willen weten hoe het moederschap je bevalt en ik vind het heel interessant om te weten hoe je het vindt om moeder te zijn van een zoon. Ben je een 'echte jongensmoeder'? Denk je dat het heel anders is als moeder zijn van een meisje? _{Ik krijg na een meisje een jongen, dus ik probeer alvast te leren}

Kun je hier iets mee?

quote:

Op dinsdag 31 juli 2012 21:40 schreef Solagratia het volgende:
Ik wil graag het verhaal horen van Soempie! En Soempie heeft ja gezegd

ben beniewd!

Jeeeeeeej Soemp ! Daar ben ik nou ook heel benieuwd naar!

oeehh soempie!
ik ben benieuwd of je verhaal een beetje bij mijn RR beeld past!

quote:

Op woensdag 1 augustus 2012 12:45 schreef Barreltje het volgende:
oeehh soempie!
ik ben benieuwd of je verhaal een beetje bij mijn RR beeld past!

+1

Leuk ben ook heel nieuwsgierig

Solagratia, nogmaals bedankt voor het stokje. Ik had het niet verwacht. Ik heb een aantal dingen overgeslagen, ik heb dingen geschrapt en herschreven, omdat het anders wel een heel lang verhaal zou worden.

Goed, ik ben dus C. athy. 29 Jaar geleden ben ik geboren in Noord Holland. Ik vind het lastig m'n kindertijd te omschrijven, omdat er veel in is gebeurd. Als ik er nu over vertel heb ik vaak het idee dat mensen een verkeerd beeld krijgen van wie ik ben. Toch heeft juist die tijd me het meest gevormd, in positieve zin ook vooral, dus ik ga een poging wagen.

M'n vader had al twee volwassen kinderen, m'n halfbroer en halfzus, en wilde eigenlijk geen kinderen meer. Maar, m'n moeder wilde wel heel graag een kindje van zichzelf en zo werd ik geboren.

Van de eerste 7 jaar herinner ik me vooral goede en leuke dingen. Lange zomers, blikkie trap, klimmen, leren fietsen, rolschaatsen, onder de tuinsproeiers doorrennen, voorgelezen worden, zelf leren lezen, paardje rijden op de rug van m'n vader, Jonas in de wallevis in het tafellaken, tenten bouwen van lakens, tekenen met m'n moeder, enz. Simpele mooie herinneringen waar vooral ook m'n moeder in terug komt.

Toen ik 8 jaar was overleed m'n vader aan een hartinfarct. Hij was geen goede man voor m'n moeder, maar hij gaf haar wel structuur en een stok achter de deur. Toen hij weg viel ging het met m'n moeder mis. Ze sloot zich af van de buitenwereld, verwaarloosde zichzelf, mij, het huishouden en lag alleen nog maar in bed. Ik deed de boodschappen, haalde geld van de bank, kookte soms (anders werd er iets besteld), stond elke dag zelf op en ging zelf naar school. Ik probeerde hulp te zoeken. De huisarts, m'n oma, de alarmdiensten, maar niemand reageerde. Ik weet van een telefoontje 's nachts dat me werd aangeraden een kop warme melk voor haar te maken. Op dat moment had ze een hallucinatie en ik wist niet meer wat ik moest doen. Het werd van kwaad tot erger. Ze kwam haar bed ook niet meer uit om naar het toilet te gaan en het huis vervuilde verschrikkelijk. Ik durfde niemand meer om hulp te vragen, omdat ik bang was dat ik haar kwijt zou raken. Uiteindelijk werd het de buitenwereld toch wel duidelijk dat er iets helemaal mis was. Buren schakelden de politie in, omdat ze bang waren dat ik al weken met een dode moeder thuis zat. M'n moeder werd opgenomen. De diagnose: schizofrenie. Ik was op dat moment elf jaar en m'n zus nam me weer in huis (ik had er al eerder een jaar gewoond, van m'n eerste tot en met m'n tweede jaar). Ze had al veel eerder geprobeerd om hulp in te schakelen, maar m'n moeder liet niemand toe en de instanties kregen op school te horen dat ik elke dag keurig aanwezig was. Niks aan de hand..

M'n zus en haar man hebben heel hard hun best gedaan om me te helpen. Ik had een behoorlijke achterstand opgelopen: sprak haast niet, keek mensen niet aan, was angstig, teruggetrokken en observeerde vooral de omgeving. Ik ben een aantal jaar elke week bij een psycholoog geweest en bij m'n zus heb ik kunnen leren hoe het er normaal gesproken aan toe gaat in een gezin. Kleine subtiele dingen, maar ook grotere zaken: ik kreeg een eigen kamertje, feestdagen werden uitgebreid gevierd en ik ging voor het eerst op vakantie. Daarnaast ging ik naar een Jenaplanschool waar ik het twee jaar ontzettend naar m'n zin heb gehad.

De achterstand liep ik vrij snel in en ik kon naar het gymnasium. Daar heb ik twee heel goede vrienden leren kennen. Samen met een van de twee ben ik op fietsvakantie geweest. Mooie tijden waren dat. We spreken elkaar nog maar een paar keer per jaar, maar als we elkaar spreken is het wel helemaal goed. We hebben altijd een hoop lol en kunnen uren kletsen over niks en over alles.
In de derde klas liep ik op school vast. M'n cijfers waren meer dan prima, maar ik ging met tegenzin heen. Er werden testen afgenomen en er werd besloten dat ik een jaar in kon halen. Na dat jaar mocht ik naar de eindexamenklas, maar ik heb dit niet gedaan. Uiteindelijk heb ik via het volwassenenonderwijs m'n vwo gehaald.

Ondertussen was ik op m'n 17e uit huis gegaan. Het eerste half jaar was het lang leve de lol. Ik bleef zitten en kreeg een vriendje. We zijn op m'n 19e samen gaan wonen in Groningen. Na 6 jaar zijn we als vrienden uit elkaar gegaan. Ik ben toen weer in m'n eentje op kamers gaan wonen en heb een erg leuke tijd gehad met drie vriendinnen. Samen eten, op vakantie, naar tentoonstellingen, zwemmen, terrasjes en concerten. Maar ook de nodige liefdesdrama's hoorden er toen bij. M'n studie orthopedagogiek ging langzamer dan de bedoeling was, maar ik heb het wel erg naar m'n zin gehad.
In die tijd kreeg ik te horen dat m'n zus ziek was. Ze was net hersteld van borstkanker, maar in 2007 bleek dat er uitzaaiingen in haar botten zaten. Bijna twee jaar gelden is ze overleden. Een heel donkere en verdrietige periode.

Via Fok! had ik ondertussen S. leren kennen. We zijn voor de buitenwereld denk ik tegenpolen, maar daarom werkt het zo goed en zijn we zo gek op elkaar. Hij is heel extravert en druk. Juist ook de reden dat ik in eerste instantie op hem viel. Hij heeft enorm veel energie, is enthousiast, praat de oren van je kop, denkt snel, is meestal vrolijk en eigenwijs. Zelf heb ik veel meer rust in m'n kont. We zijn nu bijna 5 jaar samen en vorig jaar zijn we getrouwd. Afgelopen januari hebben we samen een zoontje (M.) gekregen. Eindelijk gaat alles gewoon goed en heb ik een soort rust gevonden.

In het dagelijks leven ben ik moeder en huisvrouw. Na m'n verlof heb ik nog een paar weken gewerkt, maar m'n grote wens is om thuis te kunnen zijn. Het klinkt zo saai, maar dat is het zeker niet. Ik ben me er zeker van bewust dat het een aparte keuze is in deze tijd. Maar het is wel een weloverwogen keuze waar we heel gelukkig mee zijn. En M. heeft nu echt een gediplomeerd moeder.

Het is altijd moeilijk om -delen van- m'n verhaal te vertellen, omdat er perioden zijn geweest waarin alles donker en depressief lijkt. Dat beeld, dat ben ik niet en daar heb ik moeite mee. Die lange zomers, buiten spelen, lachend en gillend onder de sproeiers door, daar herken ik me wel in. En ik heb altijd heel veel geluk gehad met lieve, goede mensen om me heen. Ik heb ook heel veel geleerd en meegekregen door al die ervaringen: zelfstandigheid, veerkracht, een positieve blik, een idee van wat belangrijk is voor mij in mijn leven en van wat ik M. mee wil geven.

Al zo lang als ik me kan herinneren ben ik gek op lezen. Er ligt altijd een stapeltje boeken naast m'n bed. Op dit moment bijvoorbeeld 'Ons Feilbare Denken' van Kahneman, 'Zomerleugens' van Schlink, 'De Grap' van Kundera , 'Humeuren en temperamenten' van Komrij en een stapeltje kinderboeken. Daarnaast lees ik graag Flow magazine en wetenschappelijke artikelen over de ontwikkeling en het leren van kinderen.
Daarnaast kijk ik graag series of films. M'n lievelingsserie is 'Forbrydelsen'. Verder vind ik het fijn om te fietsen of te zwemmen. Ik ga graag naar het theater, naar musea en kamperen. En ik teken graag, vandaar de aanmelding voor Round Robin. Er is nog zo ontzettend veel wat ik -mezelf- wil leren. Ik heb een naaimachine gekocht, maar ik kan er nog niks mee. Er ligt een wildernisje achter het huis, dus ik zou graag willen leren hoe ik het beste de tuin in kan richten. Pianospelen lijkt me zo mooi en bijvoorbeeld kiten op het strand, dat heb ik ook nog nooit gedaan.

Als ik een groot geldbedrag zou winnen zou ik een kinderboekwinkeltje beginnen. En daarnaast zou ik allerlei activiteiten organiseren in en om het winkeltje. Naast ons gezinnetje zou dat m'n passie zijn. Moet ik alleen nog wel dat bedrag winnen.

En dan de persoonlijke vraag van Solagratia:
Ik zou graag willen weten hoe het moederschap je bevalt en ik vind het heel interessant om te weten hoe je het vindt om moeder te zijn van een zoon. Ben je een 'echte jongensmoeder'? Denk je dat het heel anders is als moeder zijn van een meisje?

Moeder zijn, ik had nooit gedacht dat dat zo'n impact zou hebben. Die onvoorwaardelijke liefde, dat je hart bijna uit elkaar klapt van blijdschap en geluk. Alsof het ook nooit anders geweest is en ik zou ook niet meer anders willen. Ik vind het zo fijn om al die stappen die M. doet van dichtbij te kunnen volgen en mee te kunnen groeien. Hij is ook een ontzettend tevreden en blij kindje, dat maakt het nog mooier. Maar er is ook verdriet als er iets naars gebeurt met kindjes. Als er nieuwsberichten zijn over mishandeling, dan heeft dat ook zo'n groot effect. En ik kijk met een andere blik naar de wereld heb ik gemerkt. Anderen voor mij hebben het veel mooier omschreven, trouwens.

Ik ben denk ik een echte jongensmoeder. Of een stoeremeisjesmoeder. Ik denk dat er over het algemeen toch wel verschillen zullen zijn tussen het opvoeden van een jongen of een meisje. Niet zozeer de stijl van opvoeden, maar bijvoorbeeld wel de benadering. Ouders gebruiken -onbewust- bij meisjes meer en andere woorden en zijn wat directer bij jongens, geloof ik. En later krijg je verschil in spel, andere interesses, enz. Het lijkt me ontzettend leuk om die verschillen mee te kunnen maken,maarja, aan de andere kant lijkt het me weer super om nog een jongetje te krijgen. Ik vind het ravotten, het wilde van jongens leuk. Maar ik kan ook gerust lekker met de knuffels op de thee bij m'n oppaskindje. En taartjes bakken, verhalen verzinnen, tekenen, boetseren, enz. Dus mochten we een meisje krijgen, ooit, dan komt dat vast ook wel goed. En ik hoor van jou graag over een poosje hoe dat nu echt is: moeder zijn van een meisje en een jongen.

Het stokje wil ik zo snel mogelijk doorgeven, maar ik ben er nog niet helemaal uit. Er zijn best veel mensen aan wie ik het stokje zou willen geven.

Heftig verhaal Soemp maar heel mooi en duidelijk geschreven.

Wat mooi geschreven Soemp
Ook heftige dingen, maar je bent er de persoon door geworden die je nu bent en dat is een heel mooi persoon Dankjewel voor het delen van je verhaal!

Waauw Soemp, geweldig geschreven! En inderdaad, wat Bellelena zegt, ondanks de diepe dalen waar je doorheen gegaan bent, heb je je ontplooit tot de sterke vrouw die je nu bent.

Wat een lieve reacties. Het was moeilijker dan ik dacht om m'n verhaal te tikken en te posten.

quote:

Op woensdag 1 augustus 2012 12:45 schreef Barreltje het volgende:
oeehh soempie!
ik ben benieuwd of je verhaal een beetje bij mijn RR beeld past!

En?

Wauw mooi verhaal soempie.. En op mij kom je over als een hele sterke vrouw, gesterkt door haar verleden

Sjezus Soemp, ik kende eigenlijk alle onderdelen van het verhaal wel afzonderlijk, maar zo aaneengeschakeld is het wel weer even indrukwekkend hoor

Maar je bent er inderdaad een tof mens door geworden, ik ken je haast niet anders dan positief