Het OUD Estafette topic deel 12

Seilram, wat leuk dat jij nu iets gaat schrijven! Ik ben benieuwd naar je verhaal

Ja goedeavond! Hier ben ik dan.

Nou, beetje gek wel hoor. Volgens mij zit ik nu al 6 jaar op Fok! maar heb ik nog nooit echt echt iets over mij verteld. Ik hoop er wat gezelligs van te kunnen maken en dat het ook leesbaar is en niet heel onsamenhangend .

Mijn naam is Marlies. Ik ben 32 jaar en woon in Tilburg. Ik ben getrouwd op 9-8-7 met mijn grote liefde O. en we hebben een zoon Joep, die is nu net 18 maanden geworden.

Tilburg, daar ben ik geboren, opgegroeid en ik wil er niet meer weg. Op exact de uitgerekende datum 31 mei 1978 werd ik geboren in het ziekenhuis. Mijn moeder was toen 37, mijn vader 46. Ik was een nakomertje en voor mijn moeder de eerste en tevens laatste.... Mijn vader was getrouwd met een Indische vrouw M. Samen met haar kreeg hij 3 kinderen. Mijn 2 broers en zus. Zijn eerste vrouw kreeg kanker en overleed toen hun kinderen 6, 7 en 9 waren. In zijn eentje kon mijn vader het moeilijk bestieren en hij plaatste in het lokale krantje een oproep voor een huishoudster. Mijn moeder reageerde daarop... Tja, van het een kwam het ander en ik werd geboren toen de rest allemaal al tieners waren.

Ik ging naar de basisschool, was een beetje een dikkertje, maar werd er niet mee gepest. Mijn basisschooltijd daar kijk ik met liefde en plezier op terug. Mijn vader was ook erg geliefd bij andere kinderen. Als hij het schoolplein op liep dan had hij er soms wel 4 of 5 aan zijn been hangen. Soms was ik jalours. Mijn zus kreeg een dochter in 1987. Mijn nichtje. Samen met mijn vader kwam mijn nichtje mij van school halen. Ik zie nog dat kleine snoetje (ze zal toen net een jaar geweest zijn) boven het gordijn van ons klaslokaal uitkomen. Op de basisschool had ik veel vriendinnen. Geen daarvan is gebleven toen ik naar de middelbare school ging.

Mijn ouders hadden een caravan in Oisterwijk, op camping de Rosep. Ieder weekend gingen we daar heen. Heerlijke tijd gehad! Leuke vriendinnen op de camping, hutten bouwen, naar de speeltuin, zwemmen. In de zomer gingen wij nooit op vakantie, we zaten op de camping.

Goed, de mavo. Op mijn dooie gemak gehaald. Ik hoefde er niet veel voor te doen. Achteraf zeiden ze: "Zij had naar de havo gemoeten", maar ja... da's achteraf. Ik merkte dat ook ik wat meer aandacht kreeg voor het mannelijke geslacht... zij echter niet voor mij. Te dik denk ik. Ik ontwikkelde anorexia. Was 1.70 en woog op mijn 15e 50 kilo. Als ik nu foto's zie, dan denk ik ook... dat ziet er echt niet gezond uit. Door mijn zus ben ik naar een arts gegaan.... zij was de eerste die aankaartte dat ik een eetprobleem had. Op mijn 17e was ik van de anorexia af. Maar eten... dat zal volgens mij mijn hele leven een probleem blijven. Verder was de mavo een leuke tijd.

Na de mavo begon ik te puberen. Ik ben tot die tijd een heel rustig kind geweest en ik weet nog steeds niet waardoor het kwam of wat het heeft getriggerd, maar dat sloeg om. Ik ben een jaar niet naar school geweest. Had een vriendje en hij studeerde niet en werkte in het weekend. Overdag hing ik hele dagen bij hem, rookte een jointje mee met hem en zijn vrienden. Deze relatie ging over toen ik er achter kwam dat hij vreemd ging.

Daarna heb ik nog 2 andere relaties gehad. Eentje met een junk. Daar heb ik even mee samen gewoond toen ik 18 was. Tot ik thuis kwam en er een vreemde kerel in dat huis zat... die zei dat R. bij hem coke had gehaald, maar niet kon betalen en dat ik dat nu even in natura ging doen. Als ik er aan terug denk, dan bonst mijn hart weer in mijn keel, voel ik de adrenaline. Volgens mij heb ik nog nooit zo hard gerent. Mijn buurjongen A. gebeld, die kwam me halen. Hij heeft later R. geloof ik in elkaar geslagen en R. heb ik nooit meer gezien. Toen kwam T. Ik was smoorverliefd. Hij ook, ... helaas op half Tilburg. Na 3 maanden hoorde ik dat zijn bijnaam de ChupaChup van Tilburg was.

Ik ging ondertussen naar de MEAO. Aan deze opleiding heb ik 2 super vriendinnen overgehouden. Diploma gehaald en ging aan het werk bij de ING.

Toen begon er een jaar vol stappen. Veel alcohol. We gingen altijd met hetzelfde groepje op stap. Ik, een vriendin van mij en vier jongens. We hebben veel gelachen, veel meegemaakt. Met regelmaat gingen we ook met zijn allen naar Centre Parcs een weekendje. Deze vriendengroep is uitelkaar gevallen toen ik O. leerde kennen. Voor mijn ouders was die stap tijd vreselijk. Ik kwam soms hele nachten niet thuis... soms belde ik dat ik niet kwam, soms belde ik niet en stond ik om 09.00 op de stoep. Pas nu, nu ik ouder ben en zelf een kind heb... snap ik wat ik mijn ouders heb aangedaan. Op het moment zelf dacht ik echt: wat zeuren ze toch.. ik loop niet in 7 sloten tegelijk.. er gebeurd me niets en ik doe geen rare (drugs) dingen.

Via een gezamelijk vriend leerde ik O. kennen. Meteen vanaf het eerste moment vond ik hem leuk. Hij was grappig, zorgzaam. Wel 2 jaar jonger dan ik. Die eerste avond hebben we verder niets afgesproken... maar blijkbaar vond hij mij ook leuk, want een week later was hij ineens in de kroeg waar ik altijd kwam. Die avond namen we afscheid, maar een vriend van mij (die verliefd op mij was bleek later) was aan het eikelen en daardoor konden we geen telnrs uitwisselen. Ik zat die maandag thuis en had echt geen zin om een week af te wachten om O. weer te zien. Ik wilde weten wat hij voor mij voelde. Omdat ik wist waar hij woonde heb ik toen een brief geschreven, een vriendin van mij heeft die in zijn brievenbus gedaan en een half uur later belde hij!

O. en ik zijn na 8 maanden gaan samenwonen. Ik woonde toen thuis bij mijn ouders en hij had een kamer. Sowieso woonde ik al meer op zijn kamer dan thuis. O. is lief. Hij geeft me een geborgen gevoel en het gevoel dat ik iets waard ben. Iets wat ik van vorige relaties niet kan zeggen. Als we gaan samenwonen ben ik 22.

Op mijn 24e verjaardag krijgt mijn vader te horen dat hij darmkanker heeft. Ze opereren hem en na deze operatie is hij schoon! Mijn ouders verhuizen dan naar een seniorenflat. Mijn vader kan niet meer goed de trap op en af en een flat zou een verademing voor hem zijn. In februari verhuizen we ze over. In mei horen we dat hij weer kanker heeft... deze keer in zijn lever. Er is niets meer aan te doen. Op Fok! deel ik mijn verdriet. De ene user vind dat ik naast mijn vader moet zitten... de ander snapt het wel. Mijn vader overlijdt op 21 februari 2005. Mijn broer en ik hebben de laaste 2 weken veel voor hem gezorgd, samen met mijn moeder. Soms waren we hele nachten daar omdat hij door de morfine begon te hallicuneren en rare dingen zei tegen mijn moeder. Mijn zus kwam weinig, ze kon het niet aan zei ze ... en dat, dat kon ik weer niet aan. Ik vond het geen tijd om zelf iets aan te kunnen of niet. Ik kon het ook niet aan, maar moest het aankunnen. De relatie tussen mijn zus en mij is sindsdien niet meer hetzelfde.

Twee maanden later belt mijn schoonbroer mij op, ik was te laat met opnemen. Een kwartier later staat hij op het raam te slaan. O. is op dat moment aan het werk. Het is zondagmiddag 15.00 uur 1 mei 2005. Mijn schoonvader is overleden. Hij is 51 geworden en heeft een hartinfarct gekregen. Zo bizar, ik ben nog aan het rouwen en ineens overlijdt O. zijn vader. Een moeilijke tijd voor onze relatie.... ik vind het moeilijk om nu een lichtpuntje in zijn put te zijn, ik zit zelf nog in die put. We komen er uiteindelijk wel samen doorheen. Sterker.

Dan gaan O. en ik trouwen. Een hoop users (o.a. Raissa ) leven mee via Fok! met de manier waarop ik O. ten huwelijk vraag. We trouwen bescheiden. Ik hou niet van aandacht en wil niet in een witte jurk de hele dag opgedirkt zijn. Niets voor mij. We houden het klein, er zijn ook meer vrienden dan familie. Mijn oudste broer nodig ik niet uit.

O. en ik moeten gedwongen verhuizen. Ons huis wordt gesloopt. We verhuizen. We kopen nieuwe spulletjes, want in ons oude huis, dat was een allegaartje wat we van iedereen hadden gekregen. Niks mis mee, maar we zijn nu wat ouder en willen wat meer onze eigen smaak. In november 2008 raak ik zwanger en op 7 mei 2009 is onze zoon geboren. De bevalling heb ik hier wel ergens beschreven op Fok!

En toen was er Joep. Ineens is mijn leven anders, ik voel me anders. Soms verdrietig omdat mijn vader hem niet kent. Iedereen zegt dat Joep op mijn vader lijkt. Hij heeft wel zijn blauwe ogen. Joep is mijn alles. Vanaf het moment dat ik zwanger was, ik kan niet uitleggen hoeveel ik van hem hou. Ik kan uren aan hem snuffelen, zijn haartjes, zijn handjes, zijn voetjes. Als hij tegen me aan ligt, dan kriebel ik door zijn haartjes en dan giegelt hij. Heerlijk, dat geluid, die giegel. Als hij wakker wordt en hij ziet mij en dan straalt ie van oor tot oor, dan voel ik me zo warm.

Vroeger zei mijn moeder: ik ben blij als mijn kinderen blij zijn. Ik vond dat zo afgezaagd of triest klinken. Nu snap ik het. Dat is waar. Ik snap nu ook pas, nu ik zelf een kind heb... hoeveel mijn ouders van mij houden.

Nu ben ik zwanger van ons tweede kindje. Weer een heel spannende tijd. Maar wat is moeder zijn een machtig en prachtig iets. Daar geniet ik echt volop iedere dag van.

Nou, volgens mij was dit het wel... ow eeuhm, algemene hobby's. Dat zullen zijn: knutselen, schilderen, films kijken (liefst horror of thriller, maar een hilarische komedie sla ik ook niet over), wandelen, bakken en dieren (voornamlijk mijn eigen dieren hahaha).

Verder heb ik 1 hondje. Booya (spreek uit als Boeja) en 1 kater. Chilly. Ik had 3 katten, maar Pannekoek is net voor Joep geboren werd overleden aan een herseninfarct en afgelopen juli heb ik Sickje in laten slapen. Hij had FIV en zijn nieren werkten niet meer goed, daar konden medicijnen en speciale voeding niets meer tegen doen.

Serpente, als jij nog een speciale vraag hebt, dan hoor ik het wel!

[ Bericht 0% gewijzigd door seilram op 19-11-2010 21:56:55 ]

Seilram, leuk om meer over jou te lezen! Op de een of andere manier had ik jou helemaal niet ingeschat als een type voor foute vriendjes Whehe.
Wat ontzettend fijn dat je iemand als O. hebt gevonden!

_{en volgens mij klopt je olifantendracht niet helemaal, van november 2008 tot mei 2010?}

quote:

Op vrijdag 19 november 2010 21:49 schreef innepin het volgende:
Seilram, leuk om meer over jou te lezen! Op de een of andere manier had ik jou helemaal niet ingeschat als een type voor foute vriendjes Whehe.
Wat ontzettend fijn dat je iemand als O. hebt gevonden!

_{en volgens mij klopt je olifantendracht niet helemaal, van november 2008 tot mei 2010?}

Wehehe lol. Nee dat klopt inderdaad niet... en ik moest zo lachen om je woord olifantendracht. Ik pas het even aan, dank!

Bedankt voor je verhaal Seilram, ik kan er zeker wat mee! En gefeliciteerd met je zwangerschap. Ik zal eens kijken of ik daar ook iets mee kan

Bedankt voor je verhaal Seilram! Heftig dat jullie zo kort na elkaar jullie vaders verloren. En knap dat jullie daar samen zo goed uitgekomen zijn!

En ik wist idd ook niet dat je zwanger was! Gefeliciteerd!

Vind ik ook!

seilram dank voor het delen, lijkt mij ook heftig om kort na elkaar beide je vader te verliezen!

_{en stiekum vraag ik me af of ik je ooit ontmoet zal hebben, heb tot aan mn 18de ook in tilburg gezeten en we zijn even oud....}

Ik zal eens even iemand uit gaan zoeken en pmmen

ik ben door Seilrammetje uitgekozen om mijn verhaal te gaan doen, dus ik zal me er zo snel mogelijk over buigen (misschien dat het er vanavond al staat, zo spannend ben ik niet). Weet niet of er nog een speciale vraag komt van Seilram, dus dat wacht ik nog heel even af.

Seilram, trouwens heel lief dat je het even via pm van te voren gevraagd hebt!

Leuk dat je het gaat doen Jeetjejom! En ja, ik heb nog een speciale vraag.

Hoe en waarom ben je op Fok! gekomen?

Seilram, ik had helemaal gemist dat je verhaal er staat! Ook hier hele heftige dingen: anorexia is niet niks! Knap dat je dat zo hebt overwonnen.. Heb je daar nog professionele hulp bij gehad? En dan ineens het overlijden van jullie vaders, mijn hemel, zo heftig Zoveel verdriet, en ieder een eigen manier om ermee om te gaan natuurlijk..
Maar ook fijn om te lezen hoe gelukkig je bent Als geliefde, als mama.. Ik wens je een superzwangerschap! Dank je wel voor je openhartigheid!

Jeetjejom, succes met schrijven

Uhm tja, op verzoek van Seilram, mijn verhaal (wat echt niet zo spannend is, maar goed)
Ik ben dus Jeetjejom, echte naam in het dagelijkse leven is Joyce. Ik ben opgegroeid in het uiterste puntje van Nederland, de laatste afslag die je ziet als je richting Frankrijk over de A2 rijdt, die plaats he, daar kom ik vandaan (waar de Maas het land binnenkomt).
Mijn jeugd was heerlijk, ik ben enig kind en dat is mij altijd prima bevallen. Mijn vader komt uit een groot gezin (10 kinderen) en zijn bewuste keuze was dat hij maar 1 kind wilde zodat hij dat kind alle aandacht en liefde kon geven waar een kind recht op had. Mijn vader werkt in een fabriek in het dorp waar ik ben opgegroeid en werkt (nu nog altijd) met ploegendiensten. Dit had als voordeel dat ik geen papa had die alleen maar 's avonds en in het weekend thuis was, maar voor mijn gevoel was hij gewoon heel vaak thuis. Mijn moeder is eigenlijk pas gaan werken toen ik in groep 8 zat, dus die was altijd voor mij thuis. Mijn basisschooltijd herinner ik me als heel plezierig. Veel kattenkwaad uitgehaald, maar nooit iets heel ernstigs eigenlijk.

Toen ging ik naar de middelbare school. Daarvoor met de fiets naar Maastricht iedere dag (langs de Maas, altijd wind tegen, doffe ellende) waar ik in de tweede naar de HAVO ging (brugklas was een combiklas) Ook de middelbare school heb ik vrij makkelijk doorlopen, had naar het VWO kunnen gaan, maar omdat ik een leuke klas had en toch HBO wilde gaan doen, heb ik besloten gewoon op de HAVO te blijven.

In de tweede kreeg ik dan ook mijn eerste vriendje. Een jongen uit het dorp die ik al een hele tijd kende, maar eigenlijk alleen maar irritant vond. Maar tijdens de carnaval sprong de vonk 'blijkbaar' toch over. En zo kreeg het lieve rustige meisje dat mijn ouders hadden opeens een vriendje met ADHD. Die relatie had zijn ups en downs, maar na drie jaar kwam ik erachter dat hij gezoend had met een vriendin van me, notabene op 31-12-1999. Dat was dus meteen einde oefening en zo kwam ook voor mijn ouders wat rust terug in het huis.

Vlak daarna kwam vriendje nummer 2 in beeld. Een hele rustige jongen die maar 1 nadeel had eigenlijk, ieder weekend was hij straalbezopen. Maar goed, het ging heel goed en toen ik na mijn middelbare school (ik had mijn HAVO gehaald en daarna toch maar het VWO gaan doen) besloot in Tilburg Journalistiek te gaan studeren, verhuisde hij met me mee naar Tilburg. Na een half jaar in Tilburg te hebben gewoond, kwamen we erachter dat hij teelbalkanker had. Voor de behandeling is hij in Maastricht naar het ziekenhuis gegaan, omdat dat toch handiger was voor iedereen. In totaal heeft het hele proces zo'n 9 maanden geduurd en toen konden we weer ons eigen lekker leventje in Tilburg gaan oppakken. We kregen daar een antikraakwoning met drie slaapkamers waar we echt een heerlijke tijd hebben gehad. Helaas heeft zijn ziekte onze relatie behoorlijk beschadigd en ik kon er eigenlijk niet goed mee omgaan dat hij vond dat hij heel zielig was en dat ik maar mijn hele leven naar zijn nukken moest aanpassen. Dat hij heel zielig was, hield dus in dat hij de hele week in Tilburg op de bank zat te mokken om in het weekend in Maastricht zich weer totaal naar de filistijnen te zuipen. Als ik eens een keer naar de film wilde kon ik dat vergeten, niet heel dramatisch allemaal, maar het zijn van die kleine dingen dien je storen. Ik kreeg van hem heel erg het gevoel dat het heel normaal was dat ik mijn leven ook had stopgezet in de tijd dat hij ziek was en dat daar geen greintje dankbaarheid voor in de plaats hoefde te komen. (Niet dat ik vond dat hij me op zijn blote knieën moest bedanken en de grond moest kussen waarop ik op liep, maar ik had in de tijd dat hij in het ziekenhuis was alles voor hem gedaan zonder dat daar een blijk van waardering tegenover stond, het was vanzelfsprekend dat een meid van 19 jaar nooit ging stappen terwijl haar vriend haar totaal negeerde als ze tot 10 uur 's avonds bij hem op het ziekenhuis bleef zitten)

Dus toen na 5 jaar daar opeens iemand langskwam die mij het gevoel gaf dat ik een vrouw was en dat ik van het leven moest genieten was dat de druppel die de emmer deed overlopen. Ik besloot dat ik niet meer met hem verder wilde, dat ik in dienst van mijn eigen leven moest gaan leven en hij is terug naar het (uiterste) zuiden verhuisd.

Tja en toen was ik daar alleen in de grote stad opeens. Ik kreeg in mijn geboorteplaats opeens een vriendinnengroep waar stappen het belangrijkste was, de studentenkroegen in Tilburg maakte ik met (oud)studiegenootjes onveilig, al met al een jaar van beesten en feesten. Heerlijk om gehad te hebben, want ik had tenslotte al sinds mijn 13e een vaste vriend zo ongeveer.
En toen kwam ik via vriendinnen uit Limburg B. tegen. Hij was de rustige, verstandige jongen die mijn moeder meteen als ideale schoonzoon zag. Ikzelf vond hem te lief en was bang dat ik onmiddellijk over hem heen zou lopen in een relatie en hield de boot een beetje af. Het was voor mij overduidelijk dat hij stapeldol op mij was, hij ontkent dat tot op de dag van vandaag
Maar na een half jaar ging hij op zichzelf wonen en ging ik vaker film bij hem kijken als ik in het zuiden was en zo brachten we steeds meer tijd met elkaar door. Van het een kwam het ander en toen ik mijn woning in Tilburg moest verlaten omdat deze gesloopt was, ben ik meteen bij hem ingetrokken.

B. brengt de rust die ik nodig had, geeft gelukkig wel wat gas terug, maar laat me in mijn waarde. Hij geeft me nog steeds iedere dag het gevoel dat ik belangrijk ben.
Maar verder met het verhaal. Met de opleiding Journalistiek ben ik na 5 jaar gestopt, het was niet mijn ding, had eigenlijk in het derde jaar al moeten stoppen, maar toen liet ik me nog teveel beïnvloeden door iedereen. Ik heb diverse baantjes gehad, van horeca tot callcenterwerk, maar ik vond dat ik toch maar 'echt' werk moest krijgen, dus ben ik een opleiding loonadministratie gaan volgen. Na deze opleiding kon ik bij het kantoor waar mijn man werkt als loon-administratrice aan de slag. En zo ging ik van een parttimer in het callcenterwereldje opeens 40 uur per week serieus werk doen. Heerlijk vond ik het.

Mijn vader kreeg een herseninfarct een paar maanden na zijn 49e verjaardag. Dit was behoorlijk schrikken voor zowel mijn moeder als mij. Pap was nooit ziek, niet kapot te krijgen en toen opeens lag hij op het ziekenhuis helemaal gedesoriënteerd. Hij is er helemaal uitgekomen, je merkt er bijna niets meer van, maar vanaf dat moment wilde mijn moeder graag een woning waar we met zijn allen bij elkaar woonden. We gingen op zoek naar een huis met een appartement erbij, maar die zijn bijna niet te vinden en al helemaal niet te betalen. Totdat we een leegstand pand konden kopen. Het was een oude bakkerij en deze moest helemaal opgeknapt worden, maar het was een koopje. Dus op 13 november 2008 tekenden we met zijn vieren bij de notaris het koopcontract om meteen ons leven voor de komende maanden in het leven te stellen van een grote renovatie.

En op 28 november 2008 had ik een positieve zwangerschapstest in handen..... B. en ik hadden besloten te stoppen met de pil, want het zou tenslotte toch wel even duren voordat ik zwanger zou zijn. Het werd dus een heftige zwangerschap, waarbij mijn vriend ieder vrij uur in ons klusproject zat, terwijl ik steeds meer alleen thuis zat. Niet heel prettig, maar het schoot flink op. Op 29 april 2009 zijn we in ontzettend kleine kring getrouwd, ik was 6 maanden zwanger dus had geen zin in een groot feest (en het geld was er ook niet voor, want alles ging naar de baby of de verbouwing)
En toen werd het 27 juni. Onze kleine meid diende zich aan en werd met een keizersnede geboren. Helaas bleek Jorja een dysmatuurtje te zijn (42 cm en 1880 gram bij een zwangerschap van 38w) dus ze heeft nog 2 weken op het ziekenhuis moeten liggen om wat spekjes te kweken.
Gelukkig waren we, toen ze op 13 juli met ons mee naar huis mocht en sindsdien is ze echt mijn meisje en sinds september 2009 zijn we verhuisd naar ons vernieuwde huis. Het heeft veel werk gekost, maar het is ook wel een huis om trots op te zijn. (Mijn ouders wonen sinds juni 2010 op de begane grond btw).

Mijn man en ik zijn allebei na mijn zwangerschapsverlof minder gaan werken. Ik vond het belangrijk dat Jorja ook haar vader leerde kennen en dat zij samen ook wat tijd door konden brengen. Mijn werk in de salarisadministratie vond ik niet leuk meer, en het parttimen werd me niet in dank afgenomen, dus koos ik eieren voor mijn geld en ben ik nu werkzaam op een fullfillmentbureau (als iemand wil weten wat dat is, PM maar, is te uitgebreid om hier te gaan uitleggen) in de klachtenafhandeling. 28 uur per week en ik heb nu een goede balans tussen moeder zijn en werken gevonden.

Jorja brengt 1 dag bij mijn schoonmoeder door en de overige werkdagen ben ik óf mijn man
's middags thuis en is ze 's morgens op de benedenverdieping bij mijn moeder. Op dit moment vind ik dit een hele fijne oplossing, ik hoef haar 's morgens nooit wakker te maken als ze nog slaapt, maar zet gewoon de babyfoon neer bij mijn moeder. En tja, ondertussen zijn we dusdanig gesetteld dat nummer 2 alweer onderweg is, ook deze keer hadden we het geluk dat het heel snel raak was..... Tot nu toe loopt bij deze zwangerschap alles goed, maar vanaf 28 weken moet ik wel iedere 2 weken op controle om groeiecho's te laten maken. Meer dan afwachten kunnen we toch niet.....

Dit is een beetje mijn verhaal, heel uitgebreid, zonder dat het echt ergens boeiend wordt, maar sorry, kan er niets aan doen.

En dan kan ik ook meteen de vraag van Seilram beantwoorden:
Ik ben er eigenlijk per ongeluk terecht gekomen, heb in het begin altijd veel gelezen in WGR (vooral toen ik bezig was met loonadministratie kwamen daar wel eens interessante dingen langs) en tijdens de zwangerschap van Jorja ben ik in OUD gaan posten. Met name omdat er in mijn omgeving maar heel weinig bekenden zwanger waren/zijn/ kinderen hebben was ik blij af en toe eens iets anders te horen dan de roze wolk die je volgens de boekjes enzo moet hebben.
Helaas nam ik mezelf toen minder tijd en heb ik niet alles kunnen volgen, maar ik hoop het deze keer beter te doen!

Helemaal niet saai!! Leuk juist om zo over je te lezen. Heerlijk dat je zo'n fijne, ontspannen jeugd hebt gehad! (had ik ook tot aan die slechte keus voor mannen hihi... trouwens jij had ook niet zo'n superkeus voor B. hahaha).

Wat grappig dat je zo lang in Tilburg hebt gewoond. Mag ik vragen waar je hebt gewoond? Mijn schoonzusje heeft een tijdje bij O en mij ingewoond en heeft ook Journalistiek gedaan, dat moet zo rond dezelfde tijd zijn geweest. Zij is daar in 2000 mee begonnen. En ik wist heul niet dat Jorja ook zo klein was! (Joep was 2050 gram met 36,5 weken en ik moet ook extra echo's laten maken).

Leuk verhaal! En fijn om te lezen dat het zo heerlijk loopt met jou en B. en kleine Jorja! En hoe jullie het geregeld hebben met allebei minder werken, heerlijk toch! Bevalt dat ook voor Jorja goed?

(goh, ik ben niet nieuwsgierig hehehe).

Jeetjejom inderdaad helemaal niet saai! Wat een fijn, mooi en leuk verhaal.
Kleintje op komst en verbouwen, ook hier werd dat ervaren als heftig. Ik voelde me vooral zo machteloos dat ik op een gegeven moment echt niet meer kon helpen.

Jeetje, wat was Jorja mini, had je het verwacht? Mette was een rand-dysmatuurtje en wij hadden dat dus niet zien aankomen.

Jeetjejom, mooi verhaal hoor. Lijkt me wel heel handig om zo dicht bij je ouders te wonen.
Klussen en zwanger, geen ideale combinatie . Maar zo te horen hebben jullie er wel een fijne stek voor terug! En nummer 2 op komst! Ik wens je een goede zwangerschap!

Even een voor een de vragen beantwoorden:
Seilram, ik ben in 2002 begonnen, dus de kans is groot dat ik iig je schoonzusje van gezicht zal kennen En idd voor B had ik ook geen geweldige keuze wat jongens (want toen waren het nog jongens), maar daar krijg je het dubbele goede voor terug denk ik altijd maar!
We wisten niet dat Jorja zo klein was, de VK had haar wel klein geschat, maar op een 2,5 kg was zij uitgekomen. Uit de onderzoeken bleek dat de placenta op was en waarschijnlijk heeft ze al een paar weken zonder voldoende voedsel gezeten.
Jorja bevalt het prima om bij opa en oma te zijn, ze is vooral dol op mijn vader (die er soms doodmoe van wordt omdat hij echt zijn kont nog niet kan keren als zij haar zinnen op hem gezet heeft )
Wickie, dat is inderdaad vervelend he, dat je eigenlijk niet meer kan, maar wel wil. Ik heb hier al huilend tussen de puin gezeten omdat ik zo niet meer verder kon. Heb op een gegeven moment ook de knoop doorgehakt en kwam gewoon niet meer hele dagen mee. Was voor iedereen minder frustrerend, vooral omdat ik geen koffiebrengvrouwtje ben, maar het liefste constructief aan het werk was. (is het dan toevallig dat Mette ook een kleintje was, of zou het toch met elkaar samenhangen?)

wat een indrukwekkende verhalen allemaal, was allang vergeten dat ik hier ook ooit had gepost