R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik heb een slechte band met mijn vader. Ik heb hem al driekwart jaar niet gezien. Ik heb er dubbele gevoelens over.
Aan de ene kant denk ik dat het beter is voorgoed afstand te nemen van hem, omdat ik alleen maar problemen met hem heb. Het ging jarenlang niet goed met me, omdat ik erg depressief was. De enige feedback die ik van hem kreeg is dat ik een lul ben die niks van zijn leven maakt. Ik heb een paar jaar geleden een zware behandeling ondergaan en hij had me in 1 jaar tijd welgeteld 1x opgezocht. Tijdens die behandeling kwam ook naar voren dat mijn depressies o.a. het gevolg zijn van emotionele verwaarlozing.
Ik ben niet perfect en mijn vader hoeft ook niet perfect te zijn. Maar wat ik niet accepteer is dat hij continu kritiek op me heeft, terwijl hij zelf ook genoeg fouten maakt. En dan op een manier dat hij me 's avonds halfbezopen opbelt en begint met: "Je bent een ... LUL!!!"
Het komt idd weleens voor dat we een goed gesprek hebben. Daar komt hij elke keer weer op terug als ik tegen hem inga en daarom vindt hij dat hij van alles voor me doet en dat ik ondankbaar. Maar over het algemeen laat hij niks van zich horen. Hij was afgelopen september jarig en een paar dagen daarvoor hoorde ik van mijn oma dat hij lekker op vakantie is. Het was wel netjes geweest om mij dat even te melden, aangezien ik zijn bloedeigen zoon ben.
Zo is hij altijd geweest en het ziet er niet naar uit dat het gaat veranderen. Ik kan twee dingen doen: accepteren dat hij zo is en me die opmerkingen dat ik dit en dat fout in mijn leven doe me niet al teveel aantrekken. Of ik neem voorgoed afstand van hem en ik accepteer dat er in mijn leven geen vaderfiguur is. Genoeg mensen die dat ook niet hebben en toch goed terechtkomen toch? Zo'n beslissing vind ik niet leuk, maar ik voorkom wel dat ik me respectloos laat behandelen. Als hij me ziet als een loser die niks van zijn leven maakt, ben ik hem niks verschuldigd.
Als mensen zich in dit verhaal herkennen, hoe ga jij ermee om? Blijft dit altijd een moeilijk punt of lukte het je op den duur wel om met deze situatie om te gaan?
Aan de ene kant denk ik dat het beter is voorgoed afstand te nemen van hem, omdat ik alleen maar problemen met hem heb. Het ging jarenlang niet goed met me, omdat ik erg depressief was. De enige feedback die ik van hem kreeg is dat ik een lul ben die niks van zijn leven maakt. Ik heb een paar jaar geleden een zware behandeling ondergaan en hij had me in 1 jaar tijd welgeteld 1x opgezocht. Tijdens die behandeling kwam ook naar voren dat mijn depressies o.a. het gevolg zijn van emotionele verwaarlozing.
Ik ben niet perfect en mijn vader hoeft ook niet perfect te zijn. Maar wat ik niet accepteer is dat hij continu kritiek op me heeft, terwijl hij zelf ook genoeg fouten maakt. En dan op een manier dat hij me 's avonds halfbezopen opbelt en begint met: "Je bent een ... LUL!!!"
Het komt idd weleens voor dat we een goed gesprek hebben. Daar komt hij elke keer weer op terug als ik tegen hem inga en daarom vindt hij dat hij van alles voor me doet en dat ik ondankbaar. Maar over het algemeen laat hij niks van zich horen. Hij was afgelopen september jarig en een paar dagen daarvoor hoorde ik van mijn oma dat hij lekker op vakantie is. Het was wel netjes geweest om mij dat even te melden, aangezien ik zijn bloedeigen zoon ben.
Zo is hij altijd geweest en het ziet er niet naar uit dat het gaat veranderen. Ik kan twee dingen doen: accepteren dat hij zo is en me die opmerkingen dat ik dit en dat fout in mijn leven doe me niet al teveel aantrekken. Of ik neem voorgoed afstand van hem en ik accepteer dat er in mijn leven geen vaderfiguur is. Genoeg mensen die dat ook niet hebben en toch goed terechtkomen toch? Zo'n beslissing vind ik niet leuk, maar ik voorkom wel dat ik me respectloos laat behandelen. Als hij me ziet als een loser die niks van zijn leven maakt, ben ik hem niks verschuldigd.
Als mensen zich in dit verhaal herkennen, hoe ga jij ermee om? Blijft dit altijd een moeilijk punt of lukte het je op den duur wel om met deze situatie om te gaan?
Zelf geen ervaring mee, maar als ik dit zo lees denk ik dat je vader niet echt een (goede) aanvulling is op je leven. Mis je hem wel na die driekwart jaar?
quote:Op dinsdag 26 oktober 2010 23:31 schreef Pulzzar het volgende:En dan op een manier dat hij me 's avonds halfbezopen opbelt en begint met: "Je bent een ... LUL!!!"
Sorry, ik moest lachen.[ Bericht 18% gewijzigd door gazpach op 26-10-2010 23:42:44 ]
Hoe oud ben je?
Kan je niet gewoon afstand nemen? Zodat je hem als jij daar later behoefte aan hebt toch nog kan benaderen?
Waar je misschien aan moet denken is dat je misschien niet meer emotioneel mishandeld wordt, maar het missen van een vaderfiguur kan je wel weer andere emotionele problemen opleveren...Zoals bijv. geen schop onder je kont krijgen...waardoor je uiteindelijk echt niks meer van je leven maakt. Weeg die dingen op en bedenk je dat je hierin niet objectief bent.
succes!
Kan je niet gewoon afstand nemen? Zodat je hem als jij daar later behoefte aan hebt toch nog kan benaderen?
Waar je misschien aan moet denken is dat je misschien niet meer emotioneel mishandeld wordt, maar het missen van een vaderfiguur kan je wel weer andere emotionele problemen opleveren...Zoals bijv. geen schop onder je kont krijgen...waardoor je uiteindelijk echt niks meer van je leven maakt. Weeg die dingen op en bedenk je dat je hierin niet objectief bent.
succes!
Als mensen zich in dit verhaal herkennen,
hoe ga jij ermee om? Ik hoef hem gewoon niet meer te zien na alle wat hij deed.
Blijft dit altijd een moeilijk punt of lukte het je op den duur wel om met deze situatie om te gaan? Makkelijk, als hij zich als een lul gedraagd, ga ik me niet schuldig voelen, er zijn soms alleen wel momenten dat je even voor jezelf er over denkt.
Verder moet je gewoon met je leven doorgaan en van de kleinste dingen genieten, dan denk je vanzelf wel aan andere dingen
.
hoe ga jij ermee om? Ik hoef hem gewoon niet meer te zien na alle wat hij deed.
Blijft dit altijd een moeilijk punt of lukte het je op den duur wel om met deze situatie om te gaan? Makkelijk, als hij zich als een lul gedraagd, ga ik me niet schuldig voelen, er zijn soms alleen wel momenten dat je even voor jezelf er over denkt.
Verder moet je gewoon met je leven doorgaan en van de kleinste dingen genieten, dan denk je vanzelf wel aan andere dingen
.
Ik heb ook zoeits soortgelijks alleen dan iets minder heftig.
Ik heb nooit echt goed op kunnen schieten met me vader en hij ook niet echt met mij(lees vaak erge ruzie/meningsverschillen om de kleinste dingen) en hij plaatst tevens mijn zusje voor mij
We proberen elkaar dan ook het grootste gedeelte van de tijd te mijden.
Mijn advies is en misschien klinkt het dom maar probeer hem gewoon als een goede vriend te zien dan als een vader, dan doe jij jezelf er veel minder pijn mee(althans zo doe ik het).
Ik heb nooit echt goed op kunnen schieten met me vader en hij ook niet echt met mij(lees vaak erge ruzie/meningsverschillen om de kleinste dingen) en hij plaatst tevens mijn zusje voor mij
We proberen elkaar dan ook het grootste gedeelte van de tijd te mijden.
Mijn advies is en misschien klinkt het dom maar probeer hem gewoon als een goede vriend te zien dan als een vader, dan doe jij jezelf er veel minder pijn mee(althans zo doe ik het).
Zou voor mij als volwassen persoontje een reden zijn om het contact helemaal te verbreken .
Liefst na een enorme ruzie waarin ik hem precies heb vertelt wat voor teringvader hij altijd is geweest en hoe hij mijn leven heeft verziekt .
Vader die je dronken opbelt en begint te schelden ? Wtf zeg
Liefst na een enorme ruzie waarin ik hem precies heb vertelt wat voor teringvader hij altijd is geweest en hoe hij mijn leven heeft verziekt .
Vader die je dronken opbelt en begint te schelden ? Wtf zeg
Op vrijdag 18 maart 2011 01:26 [b]schreef Ezio het volgende:[/b]Ik ga nu wel. Kijk uit waar je je staart steekt!
Groetjes, Ezio.
Groetjes, Ezio.
quote:Iets wat je driekwart jaar niet ziet kan ik geen goede vriend noemen.Op dinsdag 26 oktober 2010 23:42 schreef Apokalypse het volgende:
Mijn advies is en misschien klinkt het dom maar probeer hem gewoon als een goede vriend te zien dan als een vader, dan doe jij jezelf er veel minder pijn mee(althans zo doe ik het).
Mijn vader heeft Asperger, ik heb hem ruim 5 jaar niet gezien en mis hem ook niet.
Je moet je afvragen in hoeverre jij iets hebt aan een relatie met hem.
Stel je voor dat hij nu dood is. Hoe voel je je nu?
Je moet je afvragen in hoeverre jij iets hebt aan een relatie met hem.
Stel je voor dat hij nu dood is. Hoe voel je je nu?
Free Assange! Hack the Planet
[b]Op dinsdag 6 januari 2009 19:59 schreef Papierversnipperaar het volgende:[/b]
De gevolgen van de argumenten van de anti-rook maffia
[b]Op dinsdag 6 januari 2009 19:59 schreef Papierversnipperaar het volgende:[/b]
De gevolgen van de argumenten van de anti-rook maffia
quote:Ik herken wel een groot deel van het verhaal, want mijn tante heeft last van kwaadaardig narcisme. De situatie is voor mij moeilijk, want ik kan het contact niet met haar verbreken, want ik heb nog een minderjarige neef die daar nog woont. Ik ben bang als ik het contact met haar verbreek dat zij mij de omgang met mijn neef zal ontzeggen.
Als mensen zich in dit verhaal herkennen, hoe ga jij ermee om? Blijft dit altijd een moeilijk punt of lukte het je op den duur wel om met deze situatie om te gaan?
Zelf probeer ik het contact met mijn tante zoveel mogelijk te ontlopen. Meestal gaat het wel goed, maar ze heeft helaas intensief contact met mijn moeder en dan hoor ik de verhalen van mijn tante van mijn moeder. Als het aan mij had gelegen had ik allang de waarheid gezegd tegenover mijn tante. Mijn letterlijke woorden zouden zijn:"Ik heb je door en ik ben dat gedrag meer dan zat."
Voor TS: http://mjon.infoteur.nl/specials/kwaadaardig-narcisme.html. Dat is een special over kwaadaardig narcisme. Ik heb er veel informatie kunnen inwinnen.
Asperger is wel even wat anders dan continue iemand afzeiken (waar waarschijnlijk ook een stuk psychiatrie achter zit waar mogelijk ook iets aan te doen valt, zoonlief heeft ook al die aanleg).
betreffende de Asperger vader: het is je eigen keuze natuurlijk, maar ook wel jammer dat je zo weinig moeite doet om door zijn gebreken heen te zien, waar hij zelf ook niets aan kan doen, het blijft je vader.
betreffende de Asperger vader: het is je eigen keuze natuurlijk, maar ook wel jammer dat je zo weinig moeite doet om door zijn gebreken heen te zien, waar hij zelf ook niets aan kan doen, het blijft je vader.
Wie haar benen spreidt, spreidt gezelligheid.
quote:Wow heftig man Asperger. Dat is idd wel een garantie voor doffe ellende en grof gedrag.Op dinsdag 26 oktober 2010 23:46 schreef Papierversnipperaar het volgende:
Mijn vader heeft Asperger, ik heb hem ruim 5 jaar niet gezien en mis hem ook niet.
Volstaat het niet te zien dat een tuin mooi is zonder ook te moeten geloven dat er ook nog feeën in wonen?
quote:Wegens zijn Asperger hebben we nooit een relatie gehad. Ik kan daar heel eenzijdig moeite voor doen, maar ik krijg er niets voor terug. Ik kan het hem ook niet aan zijn verstand brengen. Hij bedenkt (of nog erger: iemand geeft hem een goede tipOp dinsdag 26 oktober 2010 23:52 schreef dr.dunno het volgende:
Asperger is wel even wat anders dan continue iemand afzeiken (waar waarschijnlijk ook een stuk psychiatrie achter zit waar mogelijk ook iets aan te doen valt, zoonlief heeft ook al die aanleg).
betreffende de Asperger vader: het is je eigen keuze natuurlijk, maar ook wel jammer dat je zo weinig moeite doet om door zijn gebreken heen te zien, waar hij zelf ook niets aan kan doen, het blijft je vader.
) wat "goed" gedrag is tussen ons, en bedenkt vervolgens hoe ik daarop dien te reageren. De enige manier om dan van hem af te komen is hem zijn zin geven of onbeleefd weigeren.Hij begrijpt niet dat mensen in een relatie gevoelens voor elkaar hebben, en daarom gedrag vertonen. Hij denkt dat als hij het juiste gedrag vertoont (en jij leuk mee doet) dat je dan een relatie hebt.
Het gevolg voor mij is in feite emotionele verwaarlozing.
Free Assange! Hack the Planet
[b]Op dinsdag 6 januari 2009 19:59 schreef Papierversnipperaar het volgende:[/b]
De gevolgen van de argumenten van de anti-rook maffia
[b]Op dinsdag 6 januari 2009 19:59 schreef Papierversnipperaar het volgende:[/b]
De gevolgen van de argumenten van de anti-rook maffia
quote:Narcisme houdt in dat je jezelf helemaal geweldig vindt en de fout altijd bij een ander zoekt.Op dinsdag 26 oktober 2010 23:44 schreef Seven. het volgende:
Hoe kom je erbij dat je vader narcistisch is? Ik mis die link eventjes.
Dat herken ik dus bij mijn vader. Ook het gebrek aan empathie, anders zou mijn vader echt wel begrijpen dat ik het niet leuk vind als ik door hem wordt genegeerd.
Een week geleden stuurde ik iemand een sms, maar stuurde 'm per ongeluk naar zijn nr. Ik kreeg daarop een reactie waarin hij me meteen corrigeerde op taalfouten. Was misschien niet lullig bedoeld, maar ik werd wel kwaad om de zoveelste aanwijzing dat hij arrogant is.
Het maakt nogal veel woede en stress bij me los. Hij heeft er met zo'n houding mede toe bijgedragen dat ik mezelf minderwaardig en een loser vond en hij blijft er gewoon mee doorgaan. Met hem in discussie gaan lukt niet, want hij vind van zichzelf dat hij niks verkeerds doet.
Aan de ene kant is het duidelijk voor me. Hij zal niet veranderen. Ook al is het mijn eigen vader, ik hoef dit niet te pikken. Ik heb zoiets van: Als je met me om wil gaan, behandel me met respect. Als je dat niet kan opbrengen, hoef ik je niet te zien.
Misschien is het 't beste om er eerst veel tijd overheen te laten gaan en hem daarna te zien als een soort van kennis, zoals Apokalypse al zei.
[ Bericht 7% gewijzigd door Pulzzar op 27-10-2010 02:51:44 ]
quote:Fucked up situatie man.
Ik heb een slechte band met mijn vader. Ik heb hem al driekwart jaar niet gezien. Ik heb er dubbele gevoelens over.
Aan de ene kant denk ik dat het beter is voorgoed afstand te nemen van hem, omdat ik alleen maar problemen met hem heb. Het ging jarenlang niet goed met me, omdat ik erg depressief was. De enige feedback die ik van hem kreeg is dat ik een lul ben die niks van zijn leven maakt. Ik heb een paar jaar geleden een zware behandeling ondergaan en hij had me in 1 jaar tijd welgeteld 1x opgezocht. Tijdens die behandeling kwam ook naar voren dat mijn depressies o.a. het gevolg zijn van emotionele verwaarlozing.
Ik ben niet perfect en mijn vader hoeft ook niet perfect te zijn. Maar wat ik niet accepteer is dat hij continu kritiek op me heeft, terwijl hij zelf ook genoeg fouten maakt. En dan op een manier dat hij me 's avonds halfbezopen opbelt en begint met: "Je bent een ... LUL!!!"
Het komt idd weleens voor dat we een goed gesprek hebben. Daar komt hij elke keer weer op terug als ik tegen hem inga en daarom vindt hij dat hij van alles voor me doet en dat ik ondankbaar. Maar over het algemeen laat hij niks van zich horen. Hij was afgelopen september jarig en een paar dagen daarvoor hoorde ik van mijn oma dat hij lekker op vakantie is. Het was wel netjes geweest om mij dat even te melden, aangezien ik zijn bloedeigen zoon ben.
Zo is hij altijd geweest en het ziet er niet naar uit dat het gaat veranderen. Ik kan twee dingen doen: accepteren dat hij zo is en me die opmerkingen dat ik dit en dat fout in mijn leven doe me niet al teveel aantrekken. Of ik neem voorgoed afstand van hem en ik accepteer dat er in mijn leven geen vaderfiguur is. Genoeg mensen die dat ook niet hebben en toch goed terechtkomen toch? Zo'n beslissing vind ik niet leuk, maar ik voorkom wel dat ik me respectloos laat behandelen. Als hij me ziet als een loser die niks van zijn leven maakt, ben ik hem niks verschuldigd.
Als mensen zich in dit verhaal herkennen, hoe ga jij ermee om? Blijft dit altijd een moeilijk punt of lukte het je op den duur wel om met deze situatie om te gaan?
Maar ik krijg het idee na het lezen van dit stuk dat je eigenlijk je keuze al hebt gemaakt: Jij trekt het niet of gaat er zelfs aan kapot dat jouw vader zich zo tegen jouw opstelt, dus als het zo moet dan hoeft het niet van jou. Het enige dat je nu tegenhoudt is de biologische loyaliteit die je hebt naar je vader en je hoopt hier bevestiging te krijgen in de keuze die je al hebt gemaakt.
Maar zoals met zo veel situaties is ook dit nog een stuk complexer dan dat je alleen schrijft. Een vader met zo'n houding is niet de enige reden van je emotionele verwaarlozing. Ik vermoed dat je vader een hele zware stempel op jouw gezin drukt en heeft gedrukt en dat het al die tijd eigenlijk ontwricht is geweest en dat jouw verwaarlozing slechts een onderdeel is van een nog groter probleem.
Ik ben erg benieuwd waar je moeder, broers/zussen of andere naasten in dit verhaal staan en hoe oud je bent.
Extremistisch gematigd.
Als je nog thuis woont snel het huis uitgaan. Sinds ik het huis uit ben heb ik een wat betere band met mn vader. Heb hem ook weleens een half jaar niet gezien toen het weer bonje was.
quote:Hij heeft zijn vader al 9 maanden niet meer gezien, dus waarsch. woont hij niet meer bij hem.Op woensdag 27 oktober 2010 03:10 schreef Bombshell het volgende:
Als je nog thuis woont snel het huis uitgaan. Sinds ik het huis uit ben heb ik een wat betere band met mn vader. Heb hem ook weleens een half jaar niet gezien toen het weer bonje was.
Volstaat het niet te zien dat een tuin mooi is zonder ook te moeten geloven dat er ook nog feeën in wonen?
quote:Ik denk dat jij er narcisme van maakt. Vrijwel iedereen heeft narcistische trekjes. Je vader misschien wat veel. Maar met een echte narcist valt niet te leven. Afgaande op jouw verhaaltje kom ik tot de conclusie dat je het zitten wiki'en en zelf deze conclusie hebt getrokken, daarnaast lijkt jouw vader afgaande op datzelfde verhaaltje eerder een autist dan een narcist maar dat terzijde.
[..]
Narcisme houdt in dat je jezelf helemaal geweldig vindt en de fout altijd bij een ander zoekt.
Dat herken ik dus bij mijn vader. Ook het gebrek aan empathie, anders zou mijn vader echt wel begrijpen dat ik het niet leuk vind als ik door hem wordt genegeerd.
Een week geleden stuurde ik iemand een sms, maar stuurde 'm per ongeluk naar zijn nr. Ik kreeg daarop een reactie waarin hij me meteen corrigeerde op taalfouten. Was misschien niet lullig bedoeld, maar ik werd wel kwaad om de zoveelste aanwijzing dat hij arrogant is.
Het maakt nogal veel woede en stress bij me los. Hij heeft er met zo'n houding mede toe bijgedragen dat ik mezelf minderwaardig en een loser vond en hij blijft er gewoon mee doorgaan. Met hem in discussie gaan lukt niet, want hij vind van zichzelf dat hij niks verkeerds doet.
Aan de ene kant is het duidelijk voor me. Hij zal niet veranderen. Ook al is het mijn eigen vader, ik hoef dit niet te pikken. Ik heb zoiets van: Als je met me om wil gaan, behandel me met respect. Als je dat niet kan opbrengen, hoef ik je niet te zien.
Misschien is het 't beste om er eerst veel tijd overheen te laten gaan en hem daarna te zien als een soort van kennis, zoals Apokalypse al zei.
Hij verandert niet. Dus je kunt alleen maar veranderen hoe jij er mee omgaat en hoe je er tegenaan kijkt. Focus je daarop. Succes.
Resistance is futile.
quote:Erg herkenbaar stukje.
Voor TS: http://mjon.infoteur.nl/specials/kwaadaardig-narcisme.html. Dat is een special over kwaadaardig narcisme. Ik heb er veel informatie kunnen inwinnen.
Moeilijkste vind ik vooral dat andere mensen eigenlijk altijd alleen maar de leuke, charmante kant zien.
Voor mij helaas ook erg herkenbaar. Ook een vader die zo is.
Het is voor mij niet mogelijk om met hem om te gaan, ik heb hem al 12 jaar niet gezien. Hem maakt dat niet uit, en voor mij is het voorgoed genoeg.
Het is voor mij niet mogelijk om met hem om te gaan, ik heb hem al 12 jaar niet gezien. Hem maakt dat niet uit, en voor mij is het voorgoed genoeg.
Leef en Laten Leven
Een idee is om een brief te schrijven waarin je hem confronteert met het feit dat je hem nooit meer wil zien of spreken vanwege zijn houding. Maar buiten dat, als je contact blijft houden dan zal je op zijn minst moeten accepteren dat je vader een narcist is. Dat hij degenererende opmerkingen maakt hoef je beslist niet te accepteren. In feite staan die twee dingen ook los van elkaar.
No reason, dead engine, no life...
Er is iets mis met je vader, maar of het narcisme is kan alleen een psychiater/arts vaststellen en jij niet. Maar dat er iets niet klopt ben ik met je eens.
Woon je nog thuis? Hoe oud ben je? Waar is je moeder?
En heb je hem al eens gezegd wat je er van vindt hoe hij tegen je doet?
Woon je nog thuis? Hoe oud ben je? Waar is je moeder?
En heb je hem al eens gezegd wat je er van vindt hoe hij tegen je doet?
quote:Dat zal erg lastig worden aangezien een narcist niet vindt dat er iets aan hem/haar mankeert. Het ligt altijd aan anderen, die zijn alleen te dom om dat in te zien
Er is iets mis met je vader, maar of het narcisme is kan alleen een psychiater/arts vaststellen en jij niet. Maar dat er iets niet klopt ben ik met je eens.
quote:Dit inderdaad, mijn vader was zelfs van mening dat ik de reden was van zijn infarct.
[..]
Dat zal erg lastig worden aangezien een narcist niet vindt dat er iets aan hem/haar mankeert. Het ligt altijd aan anderen, die zijn alleen te dom om dat in te zien
quote:Op dinsdag 26 oktober 2010 23:31 schreef Pulzzar het volgende:
En dan op een manier dat hij me 's avonds halfbezopen opbelt en begint met: "Je bent een ... LUL!!!"
Ik zou hetzelfde keihard terug schreeuwen en keihard lachen. 
quote:Vaak is het narcisme of de narcistische trekjes een van de kenmerken/onderdelen van een psychische stoornis.Op woensdag 27 oktober 2010 14:57 schreef kieskleurig het volgende:
[..]
Dat zal erg lastig worden aangezien een narcist niet vindt dat er iets aan hem/haar mankeert. Het ligt altijd aan anderen, die zijn alleen te dom om dat in te zien
Maar wat die vader precies scheelt weten we gewoon niet.
quote:Dat begrijp ik, maar iemand met die kenmerken zal zich gewoon zelden onderwerpen aan een psychisch onderzoek.
[..]
Vaak is het narcisme of de narcistische trekjes een van de kenmerken/onderdelen van een psychische stoornis.
Maar wat die vader precies scheelt weten we gewoon niet.
Dus die zekerheid is praktisch onmogelijk om te krijgen.
Dan zijn zulke artikelen de enige houvast die je hebt om te kunnen begrijpen wat er speelt.
quote:Inderdaad: de narcistische persoonlijkheidsstoornisOp woensdag 27 oktober 2010 16:07 schreef nummer_zoveel het volgende:
[..]
Vaak is het narcisme of de narcistische trekjes een van de kenmerken/onderdelen van een psychische stoornis.
Maar wat die vader precies scheelt weten we gewoon niet.
http://mens-en-samenlevin(...)idsstoornis-nps.html
Leef en Laten Leven
Lastig. Ik heb ook niet zo'n toffe band met mijn vader.
Ik denk dat je op een gegeven moment je verwachtingen los moet laten. Dat is ontzettend moeilijk, want je moet dan in feite bedenken dat je ouders ook maar mensen zijn, en dus net zo goed eikels kunnen zijn. Dat gaat totaal in tegen wat je in je jeugd geleerd hebt, want je kijkt van nature tegen je ouders op.
Ik heb wel contact, al zijn er periodes van erg weinig contact en dat voelt ook prima. Maar ik moet mezelf steeds blijven vertellen dat ik niks moet verwachten. Dat blijft moeilijk. (Maar als ik het contact totaal zou verbreken, zou ik ook de rest van de familie minder zien, dus mja, dan maar eieren voor mijn geld.)
Sterkte.
Ik denk dat je op een gegeven moment je verwachtingen los moet laten. Dat is ontzettend moeilijk, want je moet dan in feite bedenken dat je ouders ook maar mensen zijn, en dus net zo goed eikels kunnen zijn. Dat gaat totaal in tegen wat je in je jeugd geleerd hebt, want je kijkt van nature tegen je ouders op.
Ik heb wel contact, al zijn er periodes van erg weinig contact en dat voelt ook prima. Maar ik moet mezelf steeds blijven vertellen dat ik niks moet verwachten. Dat blijft moeilijk. (Maar als ik het contact totaal zou verbreken, zou ik ook de rest van de familie minder zien, dus mja, dan maar eieren voor mijn geld.)
Sterkte.
Klinkt als een vader die je maar beter kwijt dan rijk kunt zijn. Bij alle mensen in je leven (mensen die je niet kúnt mijden, zoals collega's e.d. uitgezonderd) moet je je afvragen of je leven mét hen leuker is dan zónder hen. Zo niet, dan weet je wat je te doen staat.
Niet meer actief op Fok!
ik onderhou alleen contact met mensen waarvan ik weet dat het wederzijds is en omdat ik er zelf zin in heb.
Of het nu familie of de buurman is, onderhou alleen contact omdat je het wil, niet omdat het moet of hoort
Of het nu familie of de buurman is, onderhou alleen contact omdat je het wil, niet omdat het moet of hoort
Heel veel groetjes, Catch22
En zoals mijn opa zei: "Al is het meisje nog zo mooi, haar poep stinkt ook". Rust Zacht opa..
Met GHB nooit meer nee
Storneren een optie?
En zoals mijn opa zei: "Al is het meisje nog zo mooi, haar poep stinkt ook". Rust Zacht opa..
Met GHB nooit meer nee
Storneren een optie?
quote:Dit, verder heb ik schijt aan alles en iedereen
ik onderhou alleen contact met mensen waarvan ik weet dat het wederzijds is en omdat ik er zelf zin in heb.
Of het nu familie of de buurman is, onderhou alleen contact omdat je het wil, niet omdat het moet of hoort
( Om het zo even plat te zeggen ).
Jeetje zeg, ik schrik gewoon van de herkenbaarheid.
Dit weekend is het precies twee jaar geleden dat ik het contact met mijn vader heb verbroken. Omdat hij het ergens niet mee eens was, schold hij me weer eens de huid vol. Dat moment heb ik besloten dat dit de laatste keer was.
Mijn moeder is een paar weken daarna definitief bij hem weg gegaan. Mijn broertje komt nauwelijks bij hem over de vloer en mijn zusje ziet 'ie ook nooit. Twee jaar zijn er overheen gegaan en hij legt alle schuld voor het stuklopen van het huwelijk en het gebrek aan contact met zijn kinderen nog steeds bij ons neer.
Ik heb er heel veel verdriet van gehad, maar het is de beste beslissing die ik ooit gemaakt heb om het contact te verbreken.
Dit weekend is het precies twee jaar geleden dat ik het contact met mijn vader heb verbroken. Omdat hij het ergens niet mee eens was, schold hij me weer eens de huid vol. Dat moment heb ik besloten dat dit de laatste keer was.
Mijn moeder is een paar weken daarna definitief bij hem weg gegaan. Mijn broertje komt nauwelijks bij hem over de vloer en mijn zusje ziet 'ie ook nooit. Twee jaar zijn er overheen gegaan en hij legt alle schuld voor het stuklopen van het huwelijk en het gebrek aan contact met zijn kinderen nog steeds bij ons neer.
Ik heb er heel veel verdriet van gehad, maar het is de beste beslissing die ik ooit gemaakt heb om het contact te verbreken.
quote:Op woensdag 27 oktober 2010 02:41 schreef Pulzzar het volgende:
[..]
Narcisme houdt in dat je jezelf helemaal geweldig vindt en de fout altijd bij een ander zoekt.
Dat herken ik dus bij mijn vader. Ook het gebrek aan empathie, anders zou mijn vader echt wel begrijpen dat ik het niet leuk vind als ik door hem wordt genegeerd.
Een week geleden stuurde ik iemand een sms, maar stuurde 'm per ongeluk naar zijn nr. Ik kreeg daarop een reactie waarin hij me meteen corrigeerde op taalfouten. Was misschien niet lullig bedoeld, maar ik werd wel kwaad om de zoveelste aanwijzing dat hij arrogant is.
Het maakt nogal veel woede en stress bij me los. Hij heeft er met zo'n houding mede toe bijgedragen dat ik mezelf minderwaardig en een loser vond en hij blijft er gewoon mee doorgaan. Met hem in discussie gaan lukt niet, want hij vind van zichzelf dat hij niks verkeerds doet.
Aan de ene kant is het duidelijk voor me. Hij zal niet veranderen. Ook al is het mijn eigen vader, ik hoef dit niet te pikken. Ik heb zoiets van: Als je met me om wil gaan, behandel me met respect. Als je dat niet kan opbrengen, hoef ik je niet te zien.
Misschien is het 't beste om er eerst veel tijd overheen te laten gaan en hem daarna te zien als een soort van kennis, zoals Apokalypse al zei.
quote:Herkenbare opmerking. Collega's lopen allemaal met hem weg, terwijl hij thuis echt een klootzak was/ isOp woensdag 27 oktober 2010 11:34 schreef kieskleurig het volgende:
[..]
Erg herkenbaar stukje.
Moeilijkste vind ik vooral dat andere mensen eigenlijk altijd alleen maar de leuke, charmante kant zien.
quote:Heel herkenbaar. Dat is in mijn geval precies hetzelfde.Op woensdag 27 oktober 2010 11:34 schreef kieskleurig het volgende:
Moeilijkste vind ik vooral dat andere mensen eigenlijk altijd alleen maar de leuke, charmante kant zien.
Mijn vader is ook geen slechte vent die er bewust op uit is mij te kwetsen. Hij wil mij zelfs helpen, alleen dat doet hij niet met zo'n houding. Niet door mij te kleineren, maar zeker niet door mij het gevoel te geven dat hij geen reet om me geeft.
Elke keer als we ruzie hebben, eindigt het dat ik moet toegeven dat ik het helemaal verkeerd heb gedaan en dat de fout bij mij ligt. Als ik hem aanspreek op het feit dat hij als vader zeer weinig betrokkenheid toont, weet hij dat ontzettend goed te omzeilen dat ik op dat moment begrip heb voor hem maar achteraf denk dat ik het er niet mee eens ben.
Door zijn charme zijn de mensen in mijn omgeving geneigd het altijd voor hem op te nemen. Zo van: "Het is wel je vader. Hij bedoelt het goed en hij houdt van je."
Dan is er helaas nog een probleem. Zijn vriendin. Mijn ouders gingen scheiden toen zij in zijn leven kwam. Het huwelijk tussen mijn ouders was sowieso niet goed, omdat mijn vader toen ook alleen maar deed waar hij zelf zin in had. Mijn moeder liet het maar zo en had niet gedacht dat andere vrouwen überhaupt in hem geïnteresseerd zouden zijn. (Nogal naief, want foute mannen zijn vaak juist wel interessant.)
Mijn vader was toen accountant en verdiende goed. Er gingen nogal wat verhalen dat die vriendin voornamelijk op hem viel door zijn geld. Ik wil haar niet afschrijven als golddigger, maar er zit toch een kern van waarheid in. Haar leven is een stuk luxer geworden sinds ze een relatie met hem heeft. Ze werkt niet en ze gaat 6x per jaar op vakantie.
Ik had vorig jaar ook een topic gemaakt, omdat ze me toen opbelde om te zeggen dat ze voor kerst iets wou hebben wat op haar verlanglijstje stond. Ik was toen helemaal over de zeik omdat ik toen dacht "vuile materialistische trut!" Zij lijkt ook een beetje op hem in die zin dat ze me met steken onder water naar beneden haalt, alsof ik dom ben en dingen niet kan begrijpen. Ze komt heel onecht over. Als ze aardig doet, kan ik niet peilen of ze het oprecht meent of dat ze zo wil overkomen. Hoe ze met mij omgaat en met de andere familie van mijn vader, daar zit een verschil van dag en nacht in.
Ik vind het een moeilijke situatie. Aan de ene kant denk ik: ik trek mijn handen van mijn pa af en leer leven alsof hij geen deel meer uitmaakt van mijn leven. Als hij met me om wil gaan, moet hij leren me als gelijkwaardig te zien. Aan de andere kant denk ik: ik moet een beetje moeite doen om met hem om te kunnen gaan, want zoals ik niet perfect ben is hij dat ook niet.
Als een beslissing inhoudt dat je leven er alleen maar beter van wordt, is het een goeie beslissing.quote:Op donderdag 28 oktober 2010 21:03 schreef Mryc het volgende:
Ik heb er heel veel verdriet van gehad, maar het is de beste beslissing die ik ooit gemaakt heb om het contact te verbreken.
Het zou mooi zijn als je beide ouders je met respect en liefde behandelen, maar helaas is dat niet altijd vanzelfsprekend. Het leven is ook wat dat betreft oneerlijk. En pijnlijk als je van anderen verneemt dat ze wel een goeie band met hun familie hebben, dat ze bijvoorbeeld familie-weekends hebben.
Maar uiteindelijk moet je roeien met de riemen die je hebt. Respect en liefde hoef je niet persé van je ouders te krijgen, je kan het ook vinden bij andere mensen.
mja niet iedereen met narcistische trekjes is gelijk psychisch ziek hoor, veelal is het gewoon een kutkarakterquote:
[..]
Inderdaad: de narcistische persoonlijkheidsstoornis
http://mens-en-samenlevin(...)idsstoornis-nps.html
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Er is een verschil tussen narcisme en narcistische persoonlijkheidsstoornis.
Narcisme heeft ook voordelen, want het geeft je een gevoel van zelfverzekerdheid en je laat niet over je heen lopen. Niet iedereen die narcistisch is, hoeft onprettig in de omgang te zijn. Het wordt pas een probleem als het zo sterk aanwezig is dat mensen zich door jou tekort gedaan voelen en jij niet bereid bent om enigszins in te zien dat het misschien aan jouw eigen houding ligt.
Narcisme heeft ook voordelen, want het geeft je een gevoel van zelfverzekerdheid en je laat niet over je heen lopen. Niet iedereen die narcistisch is, hoeft onprettig in de omgang te zijn. Het wordt pas een probleem als het zo sterk aanwezig is dat mensen zich door jou tekort gedaan voelen en jij niet bereid bent om enigszins in te zien dat het misschien aan jouw eigen houding ligt.
Ik wil even een update maken op dit verhaal. Het is nog altijd iets waar ik mee zit.
Een paar weken geleden besloot ik mijn vader op te bellen. Ruzie is niet leuk, evenmin het feit dat ik zo kwaad op hem ben, dat ik besluit hem nooit meer te zien. Ik wilde het uitpraten en had me voorgenomen om rustig te blijven.
Ik moet nog wat meer toevoegen aan het verhaal. Mijn hele leven heb ik last gehad van depressies en angstaanvallen. Door mijn eigen angsten, heb ik niet echt wat van mijn leven gemaakt. Ik ben slim genoeg, maar opleidingen mislukten en ik switchte altijd van het ene baantje naar het andere, totdat mijn klachten zo gingen overheersen dat ik jarenlang met straatvrees in een isolement leefde. Ik ging naar meerdere psychologen, maar het hielp geen zak. Daardoor dacht ik vaak genoeg over mezelf dat ik een luie lambal was die te slap was om wat van zijn leven te maken. Totdat ik een psychologisch onderzoek deed, waar uitkwam dat ik last heb van chronische depressies en persoonlijkheidsproblemen. Voorop stond de obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis, wat in mijn geval inhield dat ik mezelf zulke hoge eisen stelde die ik niet waar kon maken.
Angstaanvallen en depressies komt vaak voor in de familie van mijn vader en hij schijnt het zelf ook gehad te hebben. Hij is daar nooit open over geweest. Bij hem ging het denk ik op den duur zelf over. Bij mij bleef het aanhouden; ik zat in een cirkel waar ik niet uit kon komen. Een paar jaar geleden vond ik op internet een plek waar je voor zulke problemen een intensieve behandeling kan volgen en dat deed ik ook. Ik had er veel aan, omdat ik daar in ging zien dat mijn depressies vooral te maken hebben met angst om in de steek gelaten te worden.
Ik had turbulentie met mijn beide ouders. Maar het verschil tussen mijn vader en moeder is dat mijn moeder me nooit laat vallen. Als ik in de problemen zit, kan ik altijd op haar terugvallen.
Mijn ouders zijn gescheiden, omdat mijn vader jarenlang vreemdging met iemand en uiteindelijk besloot met haar verder te gaan. In die periode verloor mijn moeder ook haar beide ouders, dus de klap kwam hard aan. Ze ging drinken en doet dat nog steeds, al gaat het de laatste maanden erg goed.
Mijn vader lijkt totaal niet in te zien dat hij mensen kwetst. Volgens hem is mijn moeder een stomme trut "die alleen maar wartaal spreekt". Ik ben in zijn ogen een luie lambal die altijd de weg van de minste weerstand kiest.
Ik werd daar opnieuw mee geconfronteerd na het laatste telefoongesprek. Het was net alsof je verhoord wordt door een rechercheur op het politiebureau, dat hij erop uit is om mij mijn fouten aan hem toe te geven. Ik werd daar flink geïrriteerd door. Wie denkt hij wel niet dat hij is? Er zijn dingen die ik in mijn leven wel anders wil, maar dat wil ik voor mezelf en niet om hem te pleasen. Ik was behoorlijk tegen hem uitgevallen. Later begreep ik dat hij de speaker van de telefoon had aangezet om aan zijn vriendin te laten horen "dat ik nu echt helemaal dement geworden ben".
De volgende dag schreef ik een brief aan hem dat het alleen goed komt als we elkaar met respect behandelen, anders is het beter elkaar voorgoed te ontlopen. Ik heb daar nu twee weken later nog geen reactie op gehad.
Ik ben me wel beter gaan voelen nadat ik die brief had geschreven en via de telefoon zo tegen hem uitgevallen was. Maar ik vind het moeilijk om het hierbij te laten. Vooral als ik afgelopen week van een collega hoorde dat hij een gezellig familie-weekendje heeft gehad. Dat zou ik ook wel willen ipv elkaar voor rotte vis uit te maken. Mijn vader heeft laten weten dat hij er ook van baalt dat het elke keer fout loopt. Ik wil me best redelijk opstellen, maar dan wil ik niet opnieuw afgezeken en afgekraakt worden. En het excuus dat hij nou eenmaal een sterke mening heeft, vind ik veel te makkelijk.
Ik denk niet dat het goedkomt, maar hoe zet ik het van me af?
Een paar weken geleden besloot ik mijn vader op te bellen. Ruzie is niet leuk, evenmin het feit dat ik zo kwaad op hem ben, dat ik besluit hem nooit meer te zien. Ik wilde het uitpraten en had me voorgenomen om rustig te blijven.
Ik moet nog wat meer toevoegen aan het verhaal. Mijn hele leven heb ik last gehad van depressies en angstaanvallen. Door mijn eigen angsten, heb ik niet echt wat van mijn leven gemaakt. Ik ben slim genoeg, maar opleidingen mislukten en ik switchte altijd van het ene baantje naar het andere, totdat mijn klachten zo gingen overheersen dat ik jarenlang met straatvrees in een isolement leefde. Ik ging naar meerdere psychologen, maar het hielp geen zak. Daardoor dacht ik vaak genoeg over mezelf dat ik een luie lambal was die te slap was om wat van zijn leven te maken. Totdat ik een psychologisch onderzoek deed, waar uitkwam dat ik last heb van chronische depressies en persoonlijkheidsproblemen. Voorop stond de obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis, wat in mijn geval inhield dat ik mezelf zulke hoge eisen stelde die ik niet waar kon maken.
Angstaanvallen en depressies komt vaak voor in de familie van mijn vader en hij schijnt het zelf ook gehad te hebben. Hij is daar nooit open over geweest. Bij hem ging het denk ik op den duur zelf over. Bij mij bleef het aanhouden; ik zat in een cirkel waar ik niet uit kon komen. Een paar jaar geleden vond ik op internet een plek waar je voor zulke problemen een intensieve behandeling kan volgen en dat deed ik ook. Ik had er veel aan, omdat ik daar in ging zien dat mijn depressies vooral te maken hebben met angst om in de steek gelaten te worden.
Ik had turbulentie met mijn beide ouders. Maar het verschil tussen mijn vader en moeder is dat mijn moeder me nooit laat vallen. Als ik in de problemen zit, kan ik altijd op haar terugvallen.
Mijn ouders zijn gescheiden, omdat mijn vader jarenlang vreemdging met iemand en uiteindelijk besloot met haar verder te gaan. In die periode verloor mijn moeder ook haar beide ouders, dus de klap kwam hard aan. Ze ging drinken en doet dat nog steeds, al gaat het de laatste maanden erg goed.
Mijn vader lijkt totaal niet in te zien dat hij mensen kwetst. Volgens hem is mijn moeder een stomme trut "die alleen maar wartaal spreekt". Ik ben in zijn ogen een luie lambal die altijd de weg van de minste weerstand kiest.
Ik werd daar opnieuw mee geconfronteerd na het laatste telefoongesprek. Het was net alsof je verhoord wordt door een rechercheur op het politiebureau, dat hij erop uit is om mij mijn fouten aan hem toe te geven. Ik werd daar flink geïrriteerd door. Wie denkt hij wel niet dat hij is? Er zijn dingen die ik in mijn leven wel anders wil, maar dat wil ik voor mezelf en niet om hem te pleasen. Ik was behoorlijk tegen hem uitgevallen. Later begreep ik dat hij de speaker van de telefoon had aangezet om aan zijn vriendin te laten horen "dat ik nu echt helemaal dement geworden ben".
De volgende dag schreef ik een brief aan hem dat het alleen goed komt als we elkaar met respect behandelen, anders is het beter elkaar voorgoed te ontlopen. Ik heb daar nu twee weken later nog geen reactie op gehad.
Ik ben me wel beter gaan voelen nadat ik die brief had geschreven en via de telefoon zo tegen hem uitgevallen was. Maar ik vind het moeilijk om het hierbij te laten. Vooral als ik afgelopen week van een collega hoorde dat hij een gezellig familie-weekendje heeft gehad. Dat zou ik ook wel willen ipv elkaar voor rotte vis uit te maken. Mijn vader heeft laten weten dat hij er ook van baalt dat het elke keer fout loopt. Ik wil me best redelijk opstellen, maar dan wil ik niet opnieuw afgezeken en afgekraakt worden. En het excuus dat hij nou eenmaal een sterke mening heeft, vind ik veel te makkelijk.
Ik denk niet dat het goedkomt, maar hoe zet ik het van me af?
Bekend verhaal. Niet zozeer dat mijn vader mij voor lul uitmaakte, maar dat hij mij geen aandacht schonk. Van mijn kant contact afgekapt en hebben nu af en toe contact. Hij heeft tevens vorig jaar (sinds 9 jaar) zijn excuses aangeboden
Of niet?
Je moet allereerst accepteren dat je vader die persoonlijkheidsstoornis heeft en dat bepaalde zaken er gewoon niet inzitten. Hij was het nooit en hij zal ook nooit een warme, zorgzame vader voor jou zijn.quote:
Vooral als ik afgelopen week van een collega hoorde dat hij een gezellig familie-weekendje heeft gehad. Dat zou ik ook wel willen ipv elkaar voor rotte vis uit te maken. Mijn vader heeft laten weten dat hij er ook van baalt dat het elke keer fout loopt. Ik wil me best redelijk opstellen, maar dan wil ik niet opnieuw afgezeken en afgekraakt worden. En het excuus dat hij nou eenmaal een sterke mening heeft, vind ik veel te makkelijk.
Ik denk niet dat het goedkomt, maar hoe zet ik het van me af?
In redelijk veel families gaat het wel aardig goed tussen - in dit geval - vader en zoon en die mensen doen ook gezellige, leuke dingen met elkaar, maar ook daar hoef je niet op te rekenen. Je kwelt jezelf alleen maar wanneer je gaat bedenken hoe graag je dat ook zou willen. Ook dat moet je dus accepteren.
Toch wil bovenstaande niet zeggen dat je altijd een heel matig en vervelend contact met hem zal blijven houden. Ga er in eerste instantie eens voor dat je op een redelijke manier met elkaar bepaalde zaken kunt bespreken en dat er van beide kanten een beetje begrip ontstaat. Als je dat voor elkaar krijgt, dan kun je later misschien voorzichtig denken aan een wat inniger en 'beter' contact, maar voorlopig zit dat er nog niet in.
Volstaat het niet te zien dat een tuin mooi is zonder ook te moeten geloven dat er ook nog feeën in wonen?
Hoe was de situatie bij je vader thuis /in zijn jeugd dus ?
...en zonder dollen ,weet je zeker dat hij je vader is ?
Ik heb zo,n zelfde situatie meegemaakt,voelde me ook altijd achtergesteld ten opzichte van mijn broers,
bleek hij niet mijn verwekker te zijn geweest.
Kan de frustratie NU wel begrijpen ,jou vader ging niet voor niets vreemd,iets klikte niet in die relatie .
Anders zoek je het niet buitenhuis,ondanks alle problemen heeft hij je wel gebracht tot waar je je nu bevind,bekijk de mogelijkheden die hij je wel geboden heeft .
Sommige relaties werken niet ,of het zin heeft erachter te komen waarom is aan jou.
De uitkomst blijft hetzelfde,ik weet geeneens of hij nog leeft ,of wanneer hij overleden is .
Wel dat ik door afstand genomen te hebben niet meer boos of verdrietig ben om hetgeen wat nooit was .
...en zonder dollen ,weet je zeker dat hij je vader is ?
Ik heb zo,n zelfde situatie meegemaakt,voelde me ook altijd achtergesteld ten opzichte van mijn broers,
bleek hij niet mijn verwekker te zijn geweest.
Kan de frustratie NU wel begrijpen ,jou vader ging niet voor niets vreemd,iets klikte niet in die relatie .
Anders zoek je het niet buitenhuis,ondanks alle problemen heeft hij je wel gebracht tot waar je je nu bevind,bekijk de mogelijkheden die hij je wel geboden heeft .
Sommige relaties werken niet ,of het zin heeft erachter te komen waarom is aan jou.
De uitkomst blijft hetzelfde,ik weet geeneens of hij nog leeft ,of wanneer hij overleden is .
Wel dat ik door afstand genomen te hebben niet meer boos of verdrietig ben om hetgeen wat nooit was .
Zo zie ik het ook het liefst. Er zijn ook wel goede kanten aan hem. Alleen die verdomde arrogantie van hem. Hij ziet mij als minderwaardig.quote:
Toch wil bovenstaande niet zeggen dat je altijd een heel matig en vervelend contact met hem zal blijven houden. Ga er in eerste instantie eens voor dat je op een redelijke manier met elkaar bepaalde zaken kunt bespreken en dat er van beide kanten een beetje begrip ontstaat. Als je dat voor elkaar krijgt, dan kun je later misschien voorzichtig denken aan een wat inniger en 'beter' contact, maar voorlopig zit dat er nog niet in.
By the way, hij is zeker weten mijn vader hoor. Hij komt uit een christelijk arbeidersgezin en hij is binnen dat gezin de enige die het 'gemaakt' heeft. Daarmee bedoel ik dat hij een eigen bedrijf heeft en ook behoorlijk wat verdiend. Hij geniet van zijn luxe leven. Hij geeft ook graag dure cadeaus weg. Aan de ene kant maak ik me daar ook een beetje zorgen over, dat het mensen voornamelijk om zijn geld gaat. Toen hij pas met zijn nieuwe vriendin was, gingen er ook geruchten over haar dat zij een golddigger is. Het is onterecht om haar 100% daarvan te betichten, maar ik denk niet dat zij op hem gevallen was als hij een arme sloeber was.
Het grootste probleem is denk mijn verlatingsangst. Ik kan vrij makkelijk met mensen omgaan, maar ik kan me moeilijk emotioneel binden. Ik zoek bijvoorbeeld binnen relaties altijd degenen op die net als mijn pa heel afstandelijk zijn.
|
|
