En dan heb je er twee! (Of drie, of vier, of...) deel 2

Dank voor je verhaal, Claudia.

Mijn (onze ) overweging om maar voor één kindje te gaan is puur een praktische. Eén kind is veel makkelijker te 'handelen' dan twee. Bovendien ben ik geen 'oermoeder'. De keuze voor Lente was dan ook een rationele. Hiernaast ben ik van mezelf niet erg zorgzaam en heb ik vrij veel tijd voor mezelf nodig. Die tijd schiet er bij Lente uiteraard nog wel eens bij in en dat zal bij een tweede ongetwijfeld alleen maar meer worden. Ik vraag me af of dat bij mij past; of ik daar gelukkig van word.

En als ik aan een gezin met twee kinderen denk, zie ik mezelf enkel nog maar voor me in de moederrol. Het voelt een beetje alsof dat ten koste zal gaan van mij als individu.

Hiernaast ben ik erg slecht in dingen maar half doen. En twee kinderen en een parttime baan zal echt betekenen dat ik dingen los zal moeten laten. Het huishouden bijvoorbeeld. Als ik lees dat Huup als enige doel heeft om voor zessen 's avonds aangekleed te zijn, krijg ik echt de kriebels. Ik wil alles goed doen en heb bijvoorbeeld nog steeds moeite met het hebben van een parttime baan waarin in niet meer zelf de touwtjes volledig in handen heb, maar dingen over moet dragen aan een collega.

Maar aan de andere kant geniet ik zo ontzettend van Lente en gun ik haar zo vreselijk graag een broertje of zusje. Twee kleine kinderen is idd druk, maar die tijd duurt maar zo kort. Over een paar jaar gaat ze naar school en nog een paar jaar verder heb je twee grote kinderen. Heerlijk toch? Hiernaast ben ik zelf enig kind en heb ik zelf als kind altijd geroepen dat ik het mijn eigen kind niet aan zou doen om geen broertje of zusje te hebben. Het voelt erg egoistisch om dat gevoel van toen nu ineens teniet te doen omdat het me momenteel beter uitkomt. Maar nu is mijn jeugd misschien ook wel geen representatief scenario.

Nils heeft wel twee broers en heeft daar ontzettend leuk contact mee. Maar heeft zelf wel de voorkeur voor maar één kind. Want een goed contact is geen garantie, is zijn argument. En dat klopt natuurlijk, ik ken genoeg voorbeelden van mensen die hun broers en zussen wel kunnen schieten.

Weet je, het komt er eigenlijk gewoon op neer dat drang naar een tweede best groot is; ik rammel best een beetje. Maar ik vraag me echt af of een druk gezin wel bij me past.
En aan de ene kant vind ik mezelf een muts omdat ik ziet te mieren over onbelangrijke materiele praktische zaken waardoor ik misschien wel één van de mooiste dingen in het leven laat schieten, maar aan de andere kant vidn ik wel dat ik eerlijk naar mezelf toe moet zijn en een weloverdachte keuze moet maken.

Ssserpente, ik vind het heel herkenbaar wat je schrijft. Hoewel ik voor Amy heel erg rammelde en het liefst 4 kinderen wilde, twijfel ik nu of we het niet bij 1 zullen houden. Maar ook ik gun Amy heel erg een broertje of zusje en ik kan het, dus waarom niet een 2e. 2 grote kinderen lijkt me ook ontzettend leuk en zo zie ik ons gezin wel. Maar ik kan nu al opzien tegen een nieuwe baby(tijd) Gelukkig hoef ik nu nog geen beslissing te nemen, want Amy is nog jong en ik ook Dus misschien rammel ik over 3 jaar wel weer vreselijk en dan hoef ik er niet meer over na te denken. Voor nu geniet ik steeds meer van Amy en van de rust van niet-rammelende-eierstokken

Ik kan er nog heel veel over schrijven en redeneren, maar voor nu laat ik het even hier bij

Gek hè hoe dat dan kan verschillen.. Ik dacht vooraf: 1 kindje is meer dan genoeg! Maar nu dat kindje er is zien we onszelf echt wel als groot gezin met meerdere kindjes...

Ik vond het al wat brutaal om te vragen of je misschien twijfels had, Ssserpente. Maar het rammelt dus toch! Tja, het is een keuze die jullie samen moeten maken. Voor alles valt wel iets te zeggen.

Zo vind ik je praktische argumenten heel begrijpelijk. Wij zijn toen ik zwanger was van Ivan verhuisd naar een vierkamerappartement omdat onze bovenwoning ongeschikt was voor een gezin met kinderen. Maarja, dit appartement is ook niet bepaald ideaal voor een gezin met twee kinderen. We waren zo ingesteld op een gezin met één kind dat we er niet eens bij stilstonden dat we wel eens uit deze woning zouden kunnen groeien. We wonen hier nu bijna 2 jaar en hebben nu al onze plannen omgegooid: we verhuizen van een appartement binnen de Amsterdamse ring naar een huis met tuin buiten de ring. Als je me dit scenario een paar jaar geleden had voorgehouden had ik je voor gek versleten. Klaarblijkelijk zijn mijn prioriteiten en behoeftes langzaamaan veranderd.

Ik kan zoveel manieren bedenken waarop ons leven onpraktischer wordt door de komst van Lena. Maar weet je, het voelt voor mij vooral als een logistiek probleem en dat wordt volledig overschaduwd door het verlangen naar een tweede en alles nog een keer (nog bewuster!) mee te mogen maken. Maar ik herken je motief 'omdat ik Lente een broertje of zusje gun' dan ook niet. Dat is voor mij een leuke bijkomstigheid, maar het is niet de voornaamste reden geweest dat ik nog een kind wilde. Misschien is mijn keuze voor een tweede eigenlijk wel heel egoïstisch geweest.

Nou ja, we zijn hier in ieder geval gezegend met een makkelijke dreumes, een makkelijke baby en een huishouden dat op rolletjes loopt. We hebben bovendien genoeg tijd voor onszelf. Ik zou je hier wel mee gerust willen stellen, maar ik weet dat het ook anders kan. Ik geloof dat het Stiemie was die juist de eerste 6 weken zwaar vond en sommigen noemen de eerste tijd met 2 kindjes dicht op elkaar tropenjaren. Je springt hoe dan ook in het diepe, en dat kan wel beangstigend zijn. Je weet nu wat je aan je gezinnetje hebt.

En er is sws geen garantie dat een soepel draaiend gezin dat ook zo blijft doen, of je er nou 1, 2, 3 of nog meer hebt.
Er was echt geen makkellijker kind dan Sasha, en toch heb ik er nu af en toe flink mijn handen aan vol...

Ik heb zelf die hele beginperiode, vlak nadat Oscar er was, helemaal niet hectisch gevonden, het liep allemaal 'gewoon' door...

whaha hey! dat voor 6 uur aangekleed gold alleen voor de eerste week alleen hè, ik ben wel slobberdebonk maar zó ernstig is het nou ook weer niet met me overigens was t meer een garpje en is het me tot nu toe iedere dag ruim voor half 10 's morgens gelukt

Nee serieus, ik denk dat het helpt om je te erop in te stellen dat het inderdaad druk zal zijn met twee kindjes, de eerste tijd is gewoon hectisch, het is hier op het moment gewoon best een beetje hollen 's morgens vroeg. B. gaat al vroeg richting zijn werk en das meestal precies op het moment dat Amélie wakker wordt. Ik probeer dus gedouched en aangekleed te zijn voordat B. de deur uitgaat omdat ik pertinent níet om 3 uur 's middags nog steeds met mn ongekamde haar in mn sweatpants wil zitten. Zodra Amélie wakker wordt moet zij natuurlijk gedouched en aangekleed worden en er moet een boterhammetje gesmeerd en gegeten worden. Als Elin dan precies op dat moment begint te huilen _{(ze huilt meer dan Amélie destijds deed, maar die huilde echt nauwelijks...)} dan is het een beetje schipperen, 1 van de 2 moet dan eventjes wachten. Maar aan de andere kant draait het ook gewoon allemaal door, het is gewoon even wennen.

Maar de lastige dingen zijn én allemaal van tijdelijke aard (krampjes? gebroken nachten?), én dingen waar we gewoon handigheid in moeten krijgen, zoals met 2 kindjes naar buiten gaan of 's morgens vroeg 2 kindjes (en jezelf ) opgestart enzo krijgen. Ik wil wel zes kinderen, das inmiddels vast wel algemeen bekend maar dit zijn de dingen waar ik net zo goed "moeite" mee heb, het is niet zo dat omdat wij graag een tweede wilden dat dit mij/ons per definitie heel makkelijk afgaat of hoe zeg je dat. Je moet er doorheen en je ontkomt er niet aan.

Het weegt echter wel meer dan ruimschoots op tegen het weer tegen je aan hebben van zo'n klein lijfje, die oogjes die je zo vol vertrouwen aankijken bij een voeding, grote zus die haar kleine zus even een kusje komt geven tijdens het spelen, zulke dingen dat is waar ik enorm naar uitkeek en dat is ook wat nog leuker en fijner is dan we gehoopt hadden. En ik kan nu al niet wachten tot ik straks met 2 meiden naar de speeltuin kan of naar de kinderboerderij, naar het bos, het strand, noem maar op!
Het went zó snel weer, zo'n mini erbij, we zaten zo snel alweer in een soort routine die heel natuurlijk voelt. Ik vond het best eng die eerste dag alleen maar het loopt gewoon, het gaat gewoon door, en het gaat goed. Elin is veeleisender dan haar zus was om het zo maar te zeggen, maar ook dat is geen punt.

Nouja goed wat ik wil zeggen weet ik eigenlijk niet ik kan mn gedachten minder goed onder woorden dan Claudia maar ik heb nog geen seconde gedacht 'waar ben ik aan begonnen' of iets in die geest. _{ja okay, tijdens de bevalling maar dat telt niet haha}

Enniewees, wat wilde je eigenlijk weten?

jeuzus wat een verhaal

euh, korte versie... ik hou ervan, 2 kinders, mn 2 meiden, en het is soms heus lastig maar went snel en vindt zn weg wel.

Tadaaaaa!

ik kan het wel, korte posts...

en het is zo waar

Claudia dat is inderdaad zo. Maar het is achteraf ook wel te verklaren. Onze meisjes hebben allebei een heftige start gehad dus echt rustig wennen aan de nieuwe baby en situatie was er niet bij.

[ Bericht 86% gewijzigd door Stiemie op 21-02-2011 20:22:53 ]

Sserpente, zo herkenbaar jouw verhaal en precies op het punt waar wij nu ook zitten (inclusief de opstelling van de wederhelft in deze). Ik kan niet zonder mijn werk en als ik denk aan een eventuele 2e dan zie ik mezelf daar altijd wel (veel) bij werken. Als je het zo druk hebt, eist dat ook flink veel organisatie en dat maakt het dan weer overzichtelijk is mijn overtuiging.

En hoewel ons leven zo ingericht is dat een 2e er prima bij zou kunnen zijn we er nog niet uit. Het feit dat Daan zo'n makkelijk kereltje is, houdt ons eerder tegen een 2e te nemen dan dat het de keuze makkelijker maakt (de mazzel van zo'n makkelijke heb je vast niet 2 keer). Aan de andere kant: dan is het zwaar, uiteindelijk worden ze ouder en dan wordt het vanzelf minder zwaar (lijkt me..)

quote:

Op zondag 20 februari 2011 13:38 schreef happyme28 het volgende:
Het feit dat Daan zo'n makkelijk kereltje is, houdt ons eerder tegen een 2e te nemen dan dat het de keuze makkelijker maakt (de mazzel van zo'n makkelijke heb je vast niet 2 keer).

dat gevoel heb ik ook heel erg.

Ik dacht altijd dat ik meer kindjes wilde.
En bijna waren we zelfs al zover.
todat er opeens een knop omging bij mij? en ik wil het steeds minder tot helemaal niet.
en na deze verhalen nog minder

Lijkt me wel heerlijk hoor, dubbel zoveel geluk.
Maar de gebroken nachten, minder tijd voor mezelf, aandacht verdelen.. ik trek dat denk ik niet.
Jullie zitten natuurlijk nog allemaal in het 'baby/peuter ritme'.
Ook iemand die na 5/6 jaar weer aan een tweede (of drie, of vier, of...) begon?

Dat dacht ik ook aan het einde van m'n posting, huup, 'wat wilde ik nou eigenlijk zeggen?'.

Tja, ik besef goed dat altijd ineens zwaarder kan worden om wat voor reden dan ook, maar ik vind het gewoon zo nutteloos om daar tegenop te kijken. Aan het begin van de zwangerschap was ik bang dat het net zo zwaar zou worden als bij Ivan indertijd, maar het was een nog zwaardere zwangerschap en dat was best onpraktisch met een baby/dreumes erbij. Het absolute dieptepunt was toen ik met buikgriep naar het ziekenhuis moest terwijl ik eigenlijk mijn bed niet uit kon komen en er vrijwel geen taxi's reden vanwege de hevige sneeuwval. En de eerste tijd in het ziekenhuis na Lena's geboorte was zwaar, mede doordat Ivan er ook was en mijn vriend bij hem moest blijven. Ik heb het altijd maar genomen zoals het kwam, soms even gebaald én tussendoor ook nog flink genoten.

Ik had wel eens het idee dat anderen haast meer tegen het onpraktische van twee kinderen opkeken dan wijzelf. Het was heel lief bedoeld, maar ik kon er niet zoveel mee. Nu blijkt dat veel dingen waar ik wel eens tegenop keek helemaal geen probeem vormen. Zo wordt Ivan niet wakker 's nachts en hoeven wijzelf niet in de woonkamer te gaan slapen omdat Lena te onrustig is. En mijn lief voelt zich fit genoeg voor zijn werk en het is niet aan de orde dat hij meer vrij moet vragen van zijn opdrachtgevers.

Euh, wat wou ik nu ook alweer zeggen? Nou ja, dat wij ook maar meehobbelen met wat er dagelijks op ons pad komt. En ik ben me er deze keer héél erg van bewust dat het allemaal zo snel gaat.

Excuses trouwens voor het '2e nemen' zie ik nu... maar daar ga ik dus eigenlijk juist totaal niet vanuit. Sterker nog, ik denk dat als ik nog 2 of 3 jaar zou kunnen wachten, dat ik dat gedaan zou hebben. Als een eventuele 2 komt als de oudste een jaar of 4 is, zou mij best fijn lijken en mij meer rust geven.

Aangezien ik al 36 jaar ben, willen we over niet al te lange tijd beslissen of we er nog een keertje voor gaan. En áls we al beslissen er voor te gaan, zal dat voor een jaartje zijn en mocht het dan helaas niet gelukt zijn, dan zijn we ook heel gelukkig met z'n 3-tjes. Ik hou er ook echt rekening mee, dat het, ondanks de wens, niet gaat lukken.

Ik heb gister trouwens het vorige topic eens gelezen en er zijn toch wel dingen die ik anders ervaar dan veel andere moeders. Zo ben ik deze keer net zo dolverliefd als ik indertijd op Ivan was. Dat gelukzalige gevoel dat ik meteen na zijn geboorte had was er deze keer weer. Er is wel iets bijgekomen, namelijk de verwondering over de interactie tussen twee kinderen, en de verschillen en overeenkomsten tussen hen beiden. En ik verwacht dat dat steeds leuker gaat worden.

En hoewel ik me behoorlijk geroutineerd voel, vind ik mezelf niet zozeer relaxter. Niet op alle gebieden in ieder geval. Het begon al tijdens de bevalling: juist doordat ik al een bevalling achter de rug had raakte ik tijdens het heftiger worden van de weeen heel snel angstig voor de pijn. Ineens wist ik weer hoe het was en dat ik het niet wilde. Nu met de borstvoeding ben ik bovendien nog alerter op de gewichtstoename en ben ik er veel meer mee bezig dan met Ivan indertijd. Toen werkte 'gewoon even aanzien' namelijk niet.

quote:

Op zondag 20 februari 2011 14:04 schreef Claudia_x het volgende:
Er is wel iets bijgekomen, namelijk de verwondering over de interactie tussen twee kinderen, en de verschillen en overeenkomsten tussen hen beiden. En ik verwacht dat dat steeds leuker gaat worden.

Dit is ook waardoor ik nog het meest rammel volgens mij. Dat lijkt me prachtig om een broer en broer/zus op elkaar te zien reageren. Als ik van jou of Huup lees dat de oudste zo lief is voor de kleinste, dan smelt ik echt

Heel egoïstisch: ik wilde dit soort momenten zo graag nog eens meemaken.

quote:

Op zondag 20 februari 2011 13:00 schreef Claudia_x het volgende:
Ik kan zoveel manieren bedenken waarop ons leven onpraktischer wordt door de komst van Lena. Maar weet je, het voelt voor mij vooral als een logistiek probleem en dat wordt volledig overschaduwd door het verlangen naar een tweede en alles nog een keer (nog bewuster!) mee te mogen maken. Maar ik herken je motief 'omdat ik Lente een broertje of zusje gun' dan ook niet. Dat is voor mij een leuke bijkomstigheid, maar het is niet de voornaamste reden geweest dat ik nog een kind wilde. Misschien is mijn keuze voor een tweede eigenlijk wel heel egoïstisch geweest.

Wat kan jij je altijd goed verwoorden Claudia! En ik zie het zelf ook zo als wat jij hierboven schrijft.
Die foto

Huup schrijft altijd zo heerlijk prettig echt als zichzelf dat ik altijd alles lees, zelfs grote lappen tekst.
En jouw omschrijving van hoe het momenteel gaat bij jullie thuis doet me alleen maar meer rammelen.

Erg leuk dit topic!

Wij hebben lang getwijfeld over een 2de. En dan vooral ik, Remco wilde zoiezo meer dan 1 kind.
We hebben een zwaar eerste half jaar gehad (iedereen de redenen inmiddels wel bekend), het was afzien en overleven.
Nu loopt alles heerlijk en op rolletjes, we wonen in de stad, hebben nog genoeg tijd voor onszelf, zijn makkelijk wendbaar.

Maar toch begon het weer te kriebelen na Mette's eerste verjaardag. Puur gevoelsmatig, gewoon dat rammelgevoel. Toch nog graag een keer zwanger zijn (wat wel een toptijd was), nog een keer een kraamperiode meemaken (misschien kan het wel anders), gewoon weer zo'n klein propje in je armen. Nieuw leven, wat je saampjes hebt gecreeerd. Dat is dus het egoistische gedeelte. Maar ook een gezinnetje zijn, de interactie van 2 kids en die kinderen dan weer met ons.

Wij hebben allebei een vrij zorgeloze jeugd ervaren, ik 1 broer en Remco 2 zusjes, waar we beiden goed contact mee hebben. Natuurlijk kan het ook anders daar zij we ons zeker van bewust. Dat is dus ook niet de doorslaggevende reden geweest, we doen het omdat we nou eenmaal een meer-kind gezin willen hebben.

Dus toen was ik wel ok mee, er komt dan nog een 2de. Maar dan de praktische kant. Wanneer er aan beginnen?
Dat was een vrij rationele keuze. We hebben nu beiden een vast contract, een huis dat bijna af is, een kdv om de hoek waar ook gelijk plek is voor nummer 2, alles dichtbij (winkels op rol afstand en werk op fiets of korte autorit). Ik wil wel graag een keer een andere baan en we willen ook graag uit de stad verhuizen op den duur (ook weg uit de randstad, in de buurt van mijn ouders).
Aangezien we het liefst niet meer dan 3 jaar tussen de kinderen zouden willen was de uitkomst dan maar zo snel mogelijk. Dus zodoende.

Ik ben geen oermoeder trouwens, ik vind het hebben van een kind geweldig. Had dat niet verwacht, maar het brengt me een intens gevoel van geluk.
Opruimen en huishouden is niet mijn sterkste kant, we hebben daarom ook de luxe genomen in de vorm van een schoonmaakster. Daar ben ik heel blij mee.

Ik heb geen verwachtingen van het hebben van 2 kinderen, ik ben wel reuze benieuwd en heb er erg veel zin in. Ik heb soms wel paniekmomentjes, of momenten dat ik denk 'dit kan dus straks niet meer zo makkelijk' (zoals met de trein naar Amsterdam even heen en weer op 1 dag).

Ga dit topic eens helemaal doorspitten

En nu denk ik inderdaad aan het einde van m'n post, wat wilde ik ook alweer 'ns zeggen.

quote:

Op woensdag 27 oktober 2010 09:45 schreef Worteltjestaart het volgende:

Hebben jullie trouwens ook dat bij een volgend kind je opeens iets makkelijker denkt? Als in, weten dat vingertjes niet direct breken bij aantrekken van een truitje, of even een paar tellen huilen is niet zo erg?

Klopt, je kent de grenzen nu van je eerste kleine

Wij hebben nu Milan, 3 jaar en 3 maanden en Nadia, 1 jaar en 2 maanden,

Het eerste jaar was erg zwaar, Nadia is ondertussen 2 keer geopereerd aan haar schisis en Milan is nu op de leeftijd van grenzen opzoeken.
Maar, ik kan me niet meer indenken hoe de tijd was zonder de 2 kids, ik weet gewoon niet beter en ik mis ze al als ik op het werk zit.

Heerlijk hoe je nu actief kan communiceren met Milan en hoe lekker je kan knuffelen met Nadia en dan helemaal in de schaterlach gaat.

Op dit moment is 2 kids meer als voldoende, we hebben het koningsgezinnetje met 1 jongen en 1 meid dus er zijn nog geen plannen voor een 3de.

Ik vond het niet echt een hele grote stap van één naar twee. Wel merk ik achteraf dat ik in die periode te veel tegelijk heb gedaan. Ik zat ook in mijn afstudeerjaar en had een 100% aanwezigheidsverplichting bij alle colleges en trainingen om het jaar af te kunnen ronden. Wat inhield dat ik één week voor mijn bevalling en twee weken erna weer in de schoolbanken zat. En in de weken/maanden erna bezig geweest ben met mijn scriptie, die ik in mei in moest leveren (ik ben eind november bevallen). Oh ja, en na mijn verlof moest ik ook gewoon weer werken natuurlijk.

Hierdoor is er in de eerste periode veel langs me heen gegaan en heb ik die als best stressvol ervaren. Ik weet dat dat meer door m'n studie kwam dan door mijn dochter, maar het maakt me soms wel wat huiverig voor de 3e die nu op komst is. Ik wil dat gevoel van stress niet meer.

Een ding om dit te voorkomen is dat ik de nieuwe studie die ik net begonnen was, on hold heb gezet op het moment dat ik ontdekte zwanger te zijn. En dat ik na mijn bevallingsverlof 8 weken extra ouderschapsverlof heb genomen, waardoor ik ook lekker heel de zomervakantie vrij heb.

Ik kijk aan één kant heel erg uit naar de momenten zoals Claudia en Huup die beschrijven, maar blijf toch een beetje dat knagende gevoel houden.

quote:

Op zondag 20 februari 2011 14:18 schreef Claudia_x het volgende:
Heel egoïstisch: ik wilde dit soort momenten zo graag nog eens meemaken.

[ afbeelding ]

haha ja!

en wat je zegt, het is inmiddels wel duidelijk dat láng niet iedereen dat instant verliefde gevoel op haar kind zo ervaart, maar hier was dat wel zo, bij de eerste precies net zo als bij de tweede, het was er gelijk en het was net zo groots en overweldigend als de eerste keer.

Dat is de enige leuke "wacht maar" die ik te horen heb gekregen kwam van mijn eigen moeder, die zei tijdens de zwangerschap ja wacht maar, nu denk je nog, hoe kan ik ooit van mijn tweede net zoveel houden als van Amélie, maar als ze er eenmaal is vraag je je af hoe je er ooit aan hebt kunnen twijfelen. En inderdaad. <3

Het was net zo mooi.

De eerste keer


en de tweede keer.


She-wolf, kan het me goed indenken, het is toch iets wat je aan elkaar linkt in gedachten. Het zal waarschijnlijk vanzelf minder gaan knagen als je eenmaal meer rust ervaart omdat de druk er niet is. Komt vast goed

Oh dat vind ik zulke mooie foto's he, die eerste foto's na een geboorte van een nieuw gezin. Moeders moe maar voldaan, trots, blij, gelukkig, en paps zo trots als een pauw op moeder en kind, allemaal in zo'n heerlijk coconnetje, met die intense, liefdevolle focus op het kind...

* Roomsnoeszoekt een touw voor haar rammelende eierstokken

De foto's de verhalen

_{Ik blijf hier mooi meelezen}

Mooie foto's Claudia en Huup .

Ssserpente, ik vind het klinken alsof je er gewoon op een goede manier over na aan het denken bent. De voors en de tegens afwegen. Het lijkt ook te passen bij je dat je niet vanuit een oervelangen de keuze hoeft te maken, zo was het bij lente ook niet zeg je. Ik weet niet hoeveel 'tijd' je nog hebt voor jezelf. Maar misschien wordt het met de tijd wel duidelijk of de voors of de tegens zwaarder wegen. Mijn nichtjes zijn heel close, en daar zit ruim vier jaar tussen. Ze zijn al close vanaf het allereerste begin. Ik denk dat je voor de band die Lente met een eventueel broertje of zusje zou hebben niet hoeft te haasten zeg maar.

En hoe 'makkelijk' ik het tot nu toe ook vind, twee kinderen, ik denk wel dat de eerste jaren inderdaad een soort tropenjaren zijn. Als ik nu alleen S zou hebben zou ik al flink wat vrije tijd aan het terugwinnen zijn. Ze speelt buiten met vriendinnetjes, gaat soms ook een uurtje bij die meisjes spelen. Allemaal rust en ruimte voor mij (als R er niet was geweest ).

Ik denk wel dat het heel reëel is dat je bang bent de tijd voor jezelf kwijt te raken. Maar misschien kun je dat inderdaad relativeren.

Ik kan mezelf juist vrij makkelijk 'on hold' zetten. Ik vond de gedachte geen gezin te hebben 'later' vele malen beangstigender dan het idee vier jaar de tijd voor mezelf kwijt te raken.

Nog een Lente-tiepje zou geweldig zijn. Maar een ssserpente die lekker zichzelf is en kan zijn zou ik ook niet willen missen hier.

quote:

Op zondag 20 februari 2011 12:01 schreef Ssserpente het volgende:
Dank voor je verhaal, Claudia.

Mijn (onze ) overweging om maar voor één kindje te gaan is puur een praktische. Eén kind is veel makkelijker te 'handelen' dan twee. Bovendien ben ik geen 'oermoeder'. De keuze voor Lente was dan ook een rationele. Hiernaast ben ik van mezelf niet erg zorgzaam en heb ik vrij veel tijd voor mezelf nodig. Die tijd schiet er bij Lente uiteraard nog wel eens bij in en dat zal bij een tweede ongetwijfeld alleen maar meer worden. Ik vraag me af of dat bij mij past; of ik daar gelukkig van word.

En als ik aan een gezin met twee kinderen denk, zie ik mezelf enkel nog maar voor me in de moederrol. Het voelt een beetje alsof dat ten koste zal gaan van mij als individu.

Hier kan ik me wel iets bij voorstellen. Met twee kinderen ben je toch veel meer bezig met zorgen en moeder zijn dan met één, zelfs al vallen die momenten vaak samen.

quote:

Hiernaast ben ik erg slecht in dingen maar half doen. En twee kinderen en een parttime baan zal echt betekenen dat ik dingen los zal moeten laten. Het huishouden bijvoorbeeld. Als ik lees dat Huup als enige doel heeft om voor zessen 's avonds aangekleed te zijn, krijg ik echt de kriebels. Ik wil alles goed doen en heb bijvoorbeeld nog steeds moeite met het hebben van een parttime baan waarin in niet meer zelf de touwtjes volledig in handen heb, maar dingen over moet dragen aan een collega.

Maar aan de andere kant geniet ik zo ontzettend van Lente en gun ik haar zo vreselijk graag een broertje of zusje. Twee kleine kinderen is idd druk, maar die tijd duurt maar zo kort. Over een paar jaar gaat ze naar school en nog een paar jaar verder heb je twee grote kinderen. Heerlijk toch? Hiernaast ben ik zelf enig kind en heb ik zelf als kind altijd geroepen dat ik het mijn eigen kind niet aan zou doen om geen broertje of zusje te hebben. Het voelt erg egoistisch om dat gevoel van toen nu ineens teniet te doen omdat het me momenteel beter uitkomt. Maar nu is mijn jeugd misschien ook wel geen representatief scenario.

Ongeacht of je jeugd representatief is, het feit dat je er nu anders over zou denken, is toch niet egoistisch? Niets egoistischer dan vasthouden aan dat idee van vroeger, lijkt me. Er is bovendien ook zoiets als voortschrijdend inzicht en daarbij ken je jezelf als persoon nu veel beter. Het kan zomaar zijn dat het juis tniet egoistisch is om het nu bij één kind te willen laten, omdat jij dan een fijnere moeder kunt zijn en beter in je vel zit.

quote:

Nils heeft wel twee broers en heeft daar ontzettend leuk contact mee. Maar heeft zelf wel de voorkeur voor maar één kind. Want een goed contact is geen garantie, is zijn argument. En dat klopt natuurlijk, ik ken genoeg voorbeelden van mensen die hun broers en zussen wel kunnen schieten.

Hierin kan ik Nils uit ervaring alleen maar vreselijk gelijk geven. En vergis je niet: het hebben van een slechte relatie met een broer of zus kan ook een hele grote, negatieve, invloed hebben op je leven. Het hebben van een hele fijne relatie kan echter een grote toevoeging zijn. Probleem is dat je vantevoren niet weet wat het zal worden.

quote:

Weet je, het komt er eigenlijk gewoon op neer dat drang naar een tweede best groot is; ik rammel best een beetje. Maar ik vraag me echt af of een druk gezin wel bij me past.
En aan de ene kant vind ik mezelf een muts omdat ik ziet te mieren over onbelangrijke materiele praktische zaken waardoor ik misschien wel één van de mooiste dingen in het leven laat schieten, maar aan de andere kant vidn ik wel dat ik eerlijk naar mezelf toe moet zijn en een weloverdachte keuze moet maken.

Het lijkt me erg moeilijk, zeker als jij en Nils dan niet volledig op één lijn zitten.
Ik vind het wel erg goed van je dat je er zo goed over nadenkt en niet zomaar toegeeft aan het gerammel maar ook denkt aan de andere kant, namelijk jijzelf!

Als het allemaal helemaal lekker loopt, en het past bij jou, je leven, je gezin, dan is het natuurlijk geweldig om een tweede (en derde en vierde, etc...) te krijgen, maar ik vind het niet verkeerd of egoistisch om daar rationeel ook goed over na te denken.