abonnement bol.com Unibet Coolblue
pi_94227301
quote:
Thanks beste Googolplexian

^O^
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_94227329
15-03-2011

Alle foto's en meetgegevens maansonde LRO nu openbaar



De Amerikaanse NASA heeft het vijfde en laatste deel van de waarnemingsgegevens van de Lunar Reconnaissance Orbiter (LRO) openbaar gemaakt. LRO draait in een baan over de polen van de maan en legde van september 2009 tot september 2010 het oppervlak van onze naaste buur in het heelal gedetailleerder vast dan ooit.

Behalve foto's waarop soms details van een meter zichtbaar zijn, is ook de infraroodhelderheid van de maan in kaart gebracht, alsmede de mineralogische samenstelling, de temperatuur, de topografie en ruwheid van het oppervlak, de hellingen van bergen en kraterwanden, enzovoort.

In totaal gaat het om ruim 192 terabytes aan gegevens - genoeg om 41.000 dvd's te vullen. Alle LRO-foto's (in veel gevallen samengevoegd tot indrukwekkende mozaïeken) zijn voor iedereen beschikbaar via het zogeheten Planetary Data System.

Planetary Data System
Lunar Reconnaissance Orbiter

© Govert Schilling

(allesoversterrenkundeà)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_94241668
Dat wordt smullen van die foto's....

Dit vind ik wel erg intressant
Hoe krachtig zijn die maanbevingen eigelijk?

Klikbaar

Ennu.... ik ben maar gestopt met kraters tellen... want je zag door de kuilen de kraters niet meer _O-
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
  donderdag 17 maart 2011 @ 16:36:44 #179
328436 Verrekijker
De blik op oneindig
pi_94243942
Op het eerste gezicht lijken de zonnestelsels van witte dwergen, de witgloeiende resten van zonachtige sterren, niet bepaald de meest geschikte plaats om een aardachtige planeet te herbergen. Echter, schijn bedriegt, zegt astronoom Eric Agol.

De rode-reusfase met daarna de grote explosie die de stermantel wegblaast, laat voorzover we weten weinig heel van planetenstelsels. Planeten dicht bij de ster worden door de rode reus opgeslokt of drooggekookt. Planeten die dit overleven, krijgen door de eindexplosie een stevige dreun. Kortom: niet bepaald een prettige omgeving voor leven.



Echter: zodra de witte dwerg zich eenmaal heeft gevormd,ontstaat een stabiele zone waarin leven zich kan ontwikkelen en die volgens berekeningen van astronoom Eric Agol van de universiteit van Washington,ongeveer drie miljard jaar in staat blijft om leven te onderhouden.

Het gaat om planeten die zeer dicht bij hun ster staan: 0,3 tot 1,5 miljoen kilometer, een honderdste AE (een AE is de afstand aarde-zon) of één tot vier keer de afstand aarde-maan.

Door de enorme getijdekrachten verliest een dergelijke planeet al snel zijn draaiing en kent hij een eeuwige dag, waarbij de zon altijd op dezelfde plaats van de hemel staat. De nachtzijde zal bedekt zijn met dikke lagen ijs. Een jaar zou een dag of zelfs maar enkele uren duren.

Astronomen op deze wereld zouden dus de bittere koude van de nachtzijde moeten trotseren en goede volgkijkers moeten bouwen.

De planeet zou volgens berekeningen van Agol ongeveer drie miljard jaar bewoonbaar blijven. Het leven op aarde is veel sneller ontstaan, dus in principe zou een dergelijke planeet leven moeten kunnen ontwikkelen. Naarmate de witte dwerg afkoelt, zal de planeet langzamerhand bevriezen.

Agol denkt dat planeten rond een witte dwerg redelijk eenvoudig te vinden zijn, omdat witte dwergen zo groot zijn als een aardachtige planeet en dus een bedekking door een planeet de lichtintensiteit snel zal laten verminderen. Wel vereist het bestaan van een planeet zo dicht bij het hart van een voormalige ster (om een indruk te geven: als de aarde op die afstand van de zon zou staan, zou de zon een kwart van de hemel in beslag nemen) de migratie van een ver weg staande planeet die de rode-reus fase overleefd heeft.

Een uiterst zeldzame gebeurtenis, astrofysisch gesproken, maar niet onmogelijk. In ons eigen zonnestelsel verklaart het migreren van planeten volgens sommigen de merkwaardige rotatie van ijsreus Uranus.

Bron: Visionair
pi_94278161
17-03-2011

Het regent op Titan... methaan



Met de ruimtesonde Cassini zijn aanwijzingen gevonden dat er in de lente een regen van methaan valt op de duinen aan de evenaar van Titan (Science, 18 maart). Eerder was al gebleken dat er op de grote, ijskoude Saturnusmaan een weercyclus plaatsvindt die enigszins vergelijkbaar is met die op aarde. Anders dan op onze planeet gaat het echter niet om een waterkringloop, maar om een kringloop van methaan.

Hoewel er dichter bij de polen van Titan al methaanmeren waren ontdekt, leek het gebied rond de evenaar 'droog' te zijn. Weliswaar zijn daar rivierbeddingachtige structuren waargenomen, maar die werden beschouwd als overblijfselen uit een natter verleden.

Een internationaal team van wetenschappers heeft onlangs echter plotselinge afnamen geconstateerd in de oppervlaktehelderheid rond de evenaar van Titan. Deze verdonkeringen traden op na een periode dat er boven het gebied wolken waren verschenen. Volgens de onderzoekers kan dat allerlei oorzaken hebben, van gewone stormen tot vulkanisme. Maar het lijkt nog het meest waarschijnlijk dat het effect is veroorzaakt door een neerslag van vloeibare methaan.

Cassini observeert de Saturnusmaan al sinds 2004, maar heeft sindsdien nog maar een kwart Titanjaar meegemaakt - ruwweg de overgang van zomer naar lente op het zuidelijk halfrond. Atmosfeermodellen voorspellen voor die periode een grotere kans op neerslag. Het is dus denkbaar dat de droge rivierbeddingen in het gebied van veel recentere datum zijn dan gedacht.

© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
  vrijdag 18 maart 2011 @ 11:29:34 #181
61946 Googolplexian
Think Harder!
pi_94283460
quote:
1s.gif Op donderdag 17 maart 2011 08:39 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:

[..]

Thanks beste Googolplexian

^O^
yvw :*

PS.: Is er trouwens al eens een computer losgelaten op de kraters van de maan? En dan bedoel ik voornamelijk de volgorde. Het zou mogelijk moeten zijn om de volgorde van inslagen te achterhalen op een planetoïde zonder atmosfeer (kraters in / op / over oudere kraters). Duidelijk is dat echt grote inslagen in het verleden van ons zonnestelsel vaker voorkwamen (kleine kraters in grote kraters zijn meer aanwezig, logischerwijs, maar komen er nog grote kraters bij? En zo ja ... hoe vaak?).

Lijkt mij interessante data :P
Calm down, please!
pi_94287735
quote:
1s.gif Op vrijdag 18 maart 2011 11:29 schreef Googolplexian het volgende:

[..]

yvw :*

PS.: Is er trouwens al eens een computer losgelaten op de kraters van de maan? En dan bedoel ik voornamelijk de volgorde. Het zou mogelijk moeten zijn om de volgorde van inslagen te achterhalen op een planetoïde zonder atmosfeer (kraters in / op / over oudere kraters). Duidelijk is dat echt grote inslagen in het verleden van ons zonnestelsel vaker voorkwamen (kleine kraters in grote kraters zijn meer aanwezig, logischerwijs, maar komen er nog grote kraters bij? En zo ja ... hoe vaak?).

Lijkt mij interessante data :P
Er worden wel inslagen gefilmt/gefotografeert.. Maar dat zijn dan inslagen van meteorieten

quote:
June 13, 2006:
A Meteoroid Hits the Moon
There's a new crater on the Moon. It's about 14 meters wide, 3 meters deep and precisely one month, eleven days old.

NASA astronomers watched it form: "On May 2, 2006, a meteoroid hit the Moon's Sea of Clouds (Mare Nubium) with 17 billion joules of kinetic energy—that's about the same as 4 tons of TNT," says Bill Cooke, the head of NASA's Meteoroid Environment Office in Huntsville, AL. "The impact created a bright fireball which we video-recorded using a 10-inch telescope."

Lunar impacts have been seen before--"stuff hits the Moon all the time," notes Cooke--but this is the best-ever recording of an explosion in progress:


A meteoroid hits the Moon, May 2, 2006;
video-recorded by MSFC engineers Heather McNamara and Danielle Moser.

The video plays in 7x slow motion; otherwise the explosion would be nearly invisible to the human eye. "The duration of the fireball was only four-tenths of a second," says Cooke. "A student member of our team, Nick Hollon of Villanova University, spotted the flash."

Taking into account the duration of the flash and its brightness (7th magnitude), Cooke was able to estimate the energy of impact, the dimensions of the crater, and the size and speed of the meteoroid. "It was a space rock about 10 inches (25 cm) wide traveling 85,000 mph (38 km/s)," he says.

If a rock like that hit Earth, it would never reach the ground. "Earth's atmosphere protects us," Cooke explains. "A 10-inch meteoroid would disintegrate in mid-air, making a spectacular fireball in the sky but no crater." The Moon is different. Having no atmosphere, it is totally exposed to meteoroids. Even small ones can cause spectacular explosions, spraying debris far and wide.

According to the Vision for Space Exploration, NASA is sending astronauts back to the Moon. Are these meteoroids going to cause a problem?

"That's what we're trying to find out," says Cooke. "No one knows exactly how many meteoroids hit the Moon every day. By monitoring the flashes, we can learn how often and how hard the Moon gets hit."

The work is underway. Using a computerized telescope built by Rob Suggs and Wesley Swift of the Marshall Space Flight Center, Cooke's group is monitoring the night side of the Moon "as often as ten times a month, whenever the lunar phase is between 15% and 50%."

Now that regular monitoring has begun, Cooke's group has already found a second impact, the May 2nd event, in only 20 hours of watching. This time, they believe, the impactor was a random meteoroid, "a sporadic," from no particular comet or asteroid.

"We've made a good beginning," says Cooke, but much work remains. He would like to observe all year long, watching the Moon as it passes in and out of known meteoroid streams. "This would establish a good statistical basis for planning [activities on the Moon]."

Is it safe to go moon walking during a meteor shower? How much shielding does a lunar habitat need? Does the Moon have its own meteor showers, unknown on Earth?

<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
  vrijdag 18 maart 2011 @ 13:37:54 #183
61946 Googolplexian
Think Harder!
pi_94288637
quote:
1s.gif Op vrijdag 18 maart 2011 13:16 schreef -CRASH- het volgende:

[..]

Er worden wel inslagen gefilmt/gefotografeert.. Maar dat zijn dan inslagen van meteorieten

[..]

Ja :) maar waar ik nou geïntersseerd in ben is het volgende:

Stel dat de maan ooit een totaal glad oppervlak had; een wit canvas zogezegd.
Door de kraters die nu op de maan zijn te analyseren zou het theoretisch mogelijk moeten zijn de volgorde van inslagen (vanaf moment 0 = glad oppervlak) te berekenen.

Zoals ik het zie komt daar waardevolle informatie uit over de hoeveelheid gesteente en de grootte ervan wat zich in ons zonnestelsel bevindt (er van uitgaande dat 'vroeger' meer inslagen plaatsvonden ... iets dat voor ons wel een gegeven is maar zonder data).

Wellicht kan men zelf gegevens vinden over het ontstaan van de maan (door terug te rekenen naar het witte canvas ... wat natuurlijk nooit uitkomt, dus kan men doorrekenen).
Calm down, please!
  vrijdag 18 maart 2011 @ 14:31:18 #184
328436 Verrekijker
De blik op oneindig
pi_94290928
In het vroege heelal bestonden er volgens bepaalde theorieën geen sterren, maar enorme sterachtige objecten, quasi-sterren. Quasisterren wekken hun energie niet op door kernfusie, maar vermoedelijk door iets anders. Astrofysicus Warrick Ball van Cambridge bevestigde een eerdere berekening van collega Mitchell Begelman van de universiteit van Colorado in Boulder. Beide denken nu op grond van computerberekeningen dat de energiebron van quasisterren uit kleine zwarte gaten bestond, die in de loop van miljoenen jaren uitgroeiden tot monsters van duizenden zonsmassas.

Quasisterren: onmogelijk?
Quasisterren waren (als ze bestonden) enorme bolvormige objecten van duizenden zonsmassas. Eigenlijk kan dat niet. De grootste stabiele ster denkbaar is een Wolf-Rayet ster van ongeveer honderdtwintig zonsmassas aan gas. Het meeste gas wordt weggeblazen door de zeer hoge stralingsdruk. Het restant brandt in maar enkele miljoenen jaren op (een duizendste van de levensduur van de zon). Zwaardere sterren-in-wording overschrijden de Eddingtonlimiet en exploderen vrijwel meteen als een pair-instability supernova, omdat zware atoomkernen plotseling gaan fuseren, de extreem krachtige gammastraling in de kern die dan ontstaat wordt omgezet in paren elektronen en positronen: antimaterie. Als gevolg valt de stralingsdruk wegvalt en volgt er door de enorme zwaartekracht een catastrofale ineenstorting.

Metaalarm
De reden dat quasisterren toch konden bestaan, is dat in het vroege bestaan van het heelal maar vier chemische elementen voorkwamen: 75 massaprocent waterstof, de rest helium en minieme spoortjes lithium (vrijwel alle lithium hier op aarde, dus ook in de accu van laptops, is afkomstig van de Big Bang) en beryllium.

Met andere woorden: de eerste metaalarme (astronomen noemen alles zwaarder dan helium een metaal) populatie-III sterren bestonden vrijwel geheel uit waterstof en helium, waardoor ze veel groter konden worden dan tegenwoordige sterren zonder direct te exploderen: er was alleen de vloeiende curve van de waterstof- en heliumfusie waardoor in een heel groot gebied kernfusie plaatsvond en zich door de stralingsdruk geen zware exploderende kern kon vormen.

Volgens de quasister-theorie werd op een gegeven moment de kern van de samentrekkende gaswolk toch zo zwaar en dicht dat deze de Chandrasekharlimiet overschreed en zich een zwart gat vormde.

Zwart gat verhit ster
Zwarte gaten doen hun naam (voor zowel onze berekeningen uitwijzen) niet bepaald eer aan. Materie die in een zwart gat valt, wordt zeer heet en valt daarom uiteen in geladen deeltjes. Geladen deeltjes die rondtollen (in dit geval: om het zwarte gat) zenden straling uit : de reden dat objecten als Cygnus X-1, de meest waarschijnlijke kandidaat voor een zwart gat, enorm sterke röntgenbronnen zijn. Dit zwarte gat verhit met deze straling het gas in het centrum, waardoor dit uit gaat zetten. Volgens berekeningen van het team astronomen is het gevolg, dat de gasbol er van buiten uit zie als een uit de kluiten gewassen ster, zo groot dat ons complete zonnestelsel plus Kuipergordel er in zou passen, met een kleur van die van de zon van rond de duizend zonsmassas. Hoe groter het zwarte gat, hoe vraatzuchtiger en hoe meer energie er vrij komt. Op een gegeven moment wordt de omgeving rond het zwarte gat zo heet, dat de gasschil weg wordt geblazen en het zwarte gat zelf zichtbaar wordt. Volgens de berekening van de onderzoekers gebeurt dit na ongeveer een miljoen jaar.

Dwergstelsels
Met dit mechanisme denken ze te kunnen verklaren hoe de superzware zwarte gaten in het centrum van de eerste melkwegstelsels zich vormden. Deze trokken vervolgens de materie in de buurt aan en concentreerden deze tot de eerste melkwegstelsels. Deze oermelkwegstelsels waren overigens veel kleiner dan onze Melkweg: het ging hier om dwergstelsels zoals de Magelhaense Wolken en Omega Centauri die zich in de loop van miljarden jaren samenvoegden tot de imposante melkwegstelsels van nu. Ook de zwarte gaten slokten elkaar op tot de monsters van miljarden zonsmassas van nu.

bron: Visionair
pi_94325166
Even ontspannen met een filmpje :)

Calm down, please!
pi_94409218
quote:
1s.gif Op zaterdag 19 maart 2011 08:05 schreef Googolplexian het volgende:
Even ontspannen met een filmpje :)

Wederom dank voor de interessante video
_O_
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_94457014
18-03-2011

Belgische astronomen raken met echo's tot in sterkern


© photo news

Een internationaal team van astronomen, onder wie Leuvense en Luikse onderzoekers, heeft met de Kepler ruimtetelescoop van de NASA golven ontdekt die tot in de kern van een ster reiken. "De blik in de binnenkant van rode reuzen toont exact aan wat er met onze zon zal gebeuren wanneer ze ouder wordt," aldus doctoraatsstudent Paul Beck in het wetenschappelijk tijdschrift Science.

De bijzondere golven, stertrillingen, werden ontdekt in een rode reus. Dat zijn oude sterren in een leeftijdsstadium dat onze zon pas over zo'n vijf miljard jaar zal bereiken.

Honderdduizenden kilometers diep
"Het was reeds bekend dat er golven bestaan die doorheen sterren gaan, zoals geluidsgolven hier op Aarde, maar tot nu toe konden enkel golven in de buitenste lagen van een ster worden geobserveerd", aldus Paul Beck (Instituut voor Sterrenkunde). "Die golven gaan enkele honderdduizenden kilometers diep, tot ze op een bepaald moment teruggekaatst worden omdat de materie van de ster zo dicht wordt."

Ongewoon gedrag
Paul Beck zag samen met Tim Bedding van de University of Sydney en Marc-Antoine Dupret van de Luikse Universiteit als eerste dat sommige trillingen zich ongewoon gedroegen. "Toetsing van deze waarnemingen aan theoretische modellen deed ons beseffen dat we naar golven keken die de omstandigheden in het centrum van de ster voelen."

KASC
De drie maken deel uit van KASC, het Kepler Asteroseismic Science Consortium, dat met 440 sterrenkudigen gespecialiseerd is in het exploreren van de binnenkant van sterren. (belga/tma)

(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_94543076
23-03-2011

Koudste ster ooit gevonden


Ter vergelijking. Geheel links boven: de zon, midden: een bruine dwerg, rechts: de aarde.

Een internationale groep astronomen heeft de koudste ster ooit gevonden. De temperatuur op CFBDSIR J1458+1013B is ongeveer 97 graden Celsius, iets kouder dan kokend water. Dat hebben twee sterrenwachten in Hawaï bekendgemaakt. De ontdekking verschijnt binnenkort in het wetenschappelijke tijdschrift Astrophysical Journal.

Sterren zijn normaal veel warmer. Zo is de temperatuur op onze zon ongeveer 6000 graden Celsius. De heetste ster in het heelal is ongeveer 40.000 graden. CFBDSIR J1458+1013B blijft echter koud omdat het een zogeheten bruine dwerg is. Bij zulke 'mislukte sterren' is er geen chemische reactie in de kern. Daardoor stralen bruine dwergen nauwelijks warmte en licht uit, zoals onze zon. Dat maakt het ook uitermate moeilijk om bruine dwergen te zien.

CFBDSIR J1458+1013B staat op ongeveer 75 lichtjaar (709 biljoen kilometer) van de aarde. (anp/adb)

(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_94570050
nog wat meer uitleg over brown dwarfs die vaak schijnen voor te komen (8>

pi_94570692
Calm down, please!
pi_94702377
^O^
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_94702381
24-03-2011

Doek valt voor kometensonde Stardust



Afgelopen donderdag heeft de Amerikaanse ruimtesonde Stardust, van een afstand van 312 miljoen kilometer, zijn laatste signalen naar de aarde gezonden. Kort daarvoor was voor het laatst de raketmotor van de ruimtesonde gestart, om precies te kunnen vaststellen hoeveel brandstof er nog in de tank zat na zijn ontmoeting met komeet Tempel 1, in februari van dit jaar.

De vluchtleiding heeft precies gevolgd hoeveel brandstof er bij deze manoeuvre werd verbruikt, en deze meetwaarden vergeleken met het verwachte verbruik. De resultaten van dit afsluitende onderzoekje kunnen worden gebruikt om betere schattingen te kunnen maken van de brandstofbehoefte van toekomstige ruimtevluchten.

Stardust heeft een lange, succesvolle missie achter de rug. Na zijn lancering op 7 februari 1999 heeft hij de planetoïde Annefrank gefotografeerd, deeltjes opgevangen in de omgeving van komeet Wild 2, deze deeltjes in een capsule op aarde afgeleverd en ten slotte nog een scheervlucht gemaakt langs komeet Tempel 1. Alles bij elkaar heeft hij daarbij een afstand van bijna zes miljard kilometer afgelegd.

© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_94702390
24-03-2011

Ontplofte sterren zijn krachtige deeltjesversnellers



In het restant van een meer dan vier eeuwen geleden ontplofte ster is een patroon van 'röntgenstrepen' ontdekt. Dat patroon vormt het eerste directe bewijs dat een kosmisch verschijnsel deeltjes kan versnellen tot energieën vele malen groter zijn dan die in de krachtigste deeltjesversneller op aarde.

Het bestaan van het röntgenpatroon is aan het licht gekomen na langdurig onderzoek van het restant van de supernova van 1572 met de Chandra-röntgensatelliet. Bij een supernova-explosie ontstaan zeer sterke magnetische velden, waarvan de veldlijnen onderling verstrikt kunnen raken. Vermoed wordt dat de door Chandra ontdekte röntgenstrepen gebieden zijn waar de magnetische velden nog meer verstrengeld zijn dan elders.

Onduidelijk is echter nog waarom dat zo'n regelmatig patroon oplevert.Maar ongeacht de precieze oorzaak, kan de afstand tussen de röntgenstrepen worden gebruikt om de energieën te schatten van de deeltjes die door de magnetische velden worden versneld, en daardoor röntgenstraling gaan uitzenden. Uit de schatting bleekt dat de deeltjes energieën krijgen die honderd keer groter zijn dan de energieën die met de Large Hadron Collider, de krachtigste deeltjesversneller op aarde, worden bereikt.

Dit resultaat kan voor een deel verklaren waar de meest energierijke deeltjes van de kosmische straling vandaan komen, waar de aarde voortdurend mee wordt gebombardeerd. Dat supernova-explosies een belangrijke leverancier zijn van deze deeltjes werd al langer vermoed, maar een direct bewijs ontbrak tot nog toe.

© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_94797007
30-03-2011

NASA-sonde stuurt eerste foto's Mercurius door



De onbemande sonde Messenger heeft de eerste foto's van de planeet Mercurius doorgestuurd. Het tuig kon kiekjes maken van een deel van de planeet dat nog niet eerder door een ruimtetuig werd waargenomen. Dat heeft de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA meegedeeld.

Messenger kwam op 17 maart in een baan rond Mercurius terecht. Dat is de planeet die met een afstand van 46 miljoen kilometer het dichtst tot de zon staat in ons stelsel. "De eerste beelden en de eerste metingen door de andere instrumenten vormen slechts de eerste druppel van de stroom aan nieuwe informatie die we het komende jaar kunnen verwachten", luidt het bij NASA.

De 446 miljoen dollar (316 miljoen euro) dure sonde zal Mercurius een jaar lang bestuderen. (belga/vsv)

(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_94797039
28-03-2011

Bizar astronomisch object verklaard



Vier Nederlandse astronomen hebben een verklaring gevonden voor een bizar astronomisch object, met de naam J1903+0327. Het gaat om een zogeheten millisecondepulsar (een kleine, compacte, extreem snel rondtollende ster), waar een gewone, zonachtige ster in een wijde, langgerekte baan omheen draait.

Algemeen wordt aangenomen dat millisecondepulsars tot hun hoge rotatiesnelheden (meer dan honderd keer per seconde) door materieoverdracht van een begeleider, maar zo'n begeleider moet dan juist in een zeer kleine baan rond de pulsar draaien.

Modelberekeningen van Ed van den Heuvel, Simon Portegies Zwart, Joeri van Leeuwen en Gijs Nelemans bieden nu een mogelijke verklaring voor het merkwaardige duo.

Volgens de vier astronomen, die hun resultaten beschrijven in Astrophysical Journal , bestond het systeem oorspronkelijk uit drie sterren. De pulsar werd inderdaad opgezwiept door materieoverdracht van een begeleider in een kleine baan, en de zonachtige ster draaide op grote afstand rond dat duo heen. Door de materieoverdracht raakte het stelsel echter instabiel, en werd de 'leeglopende' ster de ruimte in geslingerd.

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_94802970
quote:
1s.gif Op woensdag 30 maart 2011 08:54 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
28-03-2011

Bizar astronomisch object verklaard

[ afbeelding ]

Vier Nederlandse astronomen hebben een verklaring gevonden voor een bizar astronomisch object, met de naam J1903+0327. Het gaat om een zogeheten millisecondepulsar (een kleine, compacte, extreem snel rondtollende ster), waar een gewone, zonachtige ster in een wijde, langgerekte baan omheen draait.

Algemeen wordt aangenomen dat millisecondepulsars tot hun hoge rotatiesnelheden (meer dan honderd keer per seconde) door materieoverdracht van een begeleider, maar zo'n begeleider moet dan juist in een zeer kleine baan rond de pulsar draaien.

Modelberekeningen van Ed van den Heuvel, Simon Portegies Zwart, Joeri van Leeuwen en Gijs Nelemans bieden nu een mogelijke verklaring voor het merkwaardige duo.

Volgens de vier astronomen, die hun resultaten beschrijven in Astrophysical Journal , bestond het systeem oorspronkelijk uit drie sterren. De pulsar werd inderdaad opgezwiept door materieoverdracht van een begeleider in een kleine baan, en de zonachtige ster draaide op grote afstand rond dat duo heen. Door de materieoverdracht raakte het stelsel echter instabiel, en werd de 'leeglopende' ster de ruimte in geslingerd.

(allesoversterrenkunde)
spectaculaire info!, mooi plaatje trouwens, het lijkt wel een luchtballon aan een touw :P
pi_94804217
Effe ontspannen:



[ Bericht 0% gewijzigd door Googolplexian op 31-03-2011 14:07:23 ]
Calm down, please!
pi_94843171
_O_
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_94843186
30-03-2011

Eerste gesteenten in zonnestelsel waren zo fragiel als suikerspin

AMSTERDAM - De eerste gesteenten die in ons zonnestelsel werden gevormd, leken meer op suikerspin dan op de harde gesteenten van nu. Dat schrijven Britse onderzoekers in het tijdschrift Nature Geoscience (27 maart).


© NU.nl/Allesoversterrenkunde.nl

De eerste gesteenten ontstonden door condensatie van vaste stoffen in de wolk van restmaterie rond de pasgeboren zon.

De oudste overblijfselen die we daarvan hebben zijn koolstofrijke meteorieten, die doorgaans koolstof-chondrieten worden genoemd. Deze meteorieten bevatten zogeheten chondrulen: harde kerntjes van ongeveer een millimeter groot, waarop zich miljarden jaren geleden microscopisch kleine stofdeeltjes begonnen af te zetten.

Uit een zeer nauwkeurige analyse van zo'n chondrule konden de wetenschappers een reconstructie maken van de oriëntaties en posities van de minuscule deeltjes die zich eraan hebben gehecht.

Schokken

Daarbij ontdekten zij dat deze stofdeeltjes een gelijkmatig patroon vormen, dat waarschijnlijk het gevolg is van de schokgolven die in de turbulente wolk oermaterie optraden. Ook bleek dat het gesteente oorspronkelijk heel fragiel moet zijn geweest. Hun stevigheid verkregen de eerste steentjes pas na vele schokken te hebben ondergaan.

© NU.nl/Allesoversterrenkunde.nl

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_94891258
31-03-2011

Zwaartekrachtsveld aarde in kaart gebracht



Na meer dan twaalf maanden meten heeft de Europese GOCE-satelliet genoeg gegevens verzameld om het zwaartekrachtsveld van de aarde nauwkeuriger dan ooit in kaart te brengen. Het resultaat, een driedimensionaal model dat een geoïde wordt genoemd, werd donderdag in München gepresenteerd.

De geoïde is het oppervlak van een denkbeeldige, wereldomvattende oceaan waarin geen getijden en stromingen optreden. De vorm ervan wordt uitsluitend bepaald door het feit dat de aantrekkingskracht aan het oppervlak van onze planeet niet overal even groot is. Het model wordt onder meer gebruikt om oceaanstromingen en veranderingen van de zeespiegel te leren begrijpen.

De GOCE-gegevens geven ook meer inzicht in het ontstaan van grote aardbevingen. Deze worden immers veroorzaakt door plotselinge bewegingen van de tektonische platen van onze planeet, die niet rechtstreeks waarneembaar zijn. Die bewegingen leiden echter ook tot veranderingen in de zwaartekrachtsaantrekking ter plaatse.

© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)

(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
abonnement bol.com Unibet Coolblue
Forum Opties
Forumhop:
Hop naar:
(afkorting, bv 'KLB')