W&T Wetenschap & Technologie
Een plek om te discussiëren over wetenschappelijke onderwerpen, wetenschappelijke problemen, technologische projecten en grootse uitvindingen.
27-10-2010
Astronomen ontdekken zwaarste neutronenster ooit
Een team astronomen, onder wie de Nederlander Jason Hessels (ASTRON/UvA), heeft met de Green Bank Telescope in West Virginia de zwaarste neutronenster tot nu toe gevonden. Deze ontdekking zet verschillende theorieën binnen de natuur- en sterrenkunde op hun kop. Het resultaat wordt op 28 oktober in Nature gepubliceerd.
Neutronenster PSR J1614-2230, die samen met een witte dwergster een bijzonder dubbelstersysteem vormt, is bijna twee keer zo zwaar als onze zon. 'Dit is verrassend', zegt hoofdauteur Paul Demorest van het Amerikaanse National Radio Astronomy Observatory (NRAO), 'want veel theoretische modellen voor de inwendige samenstelling van zulke sterren hadden zo'n grote massa niet voorspeld.'
Een neutronenster is de ineengestorte kern van een zware ster, die overblijft als de ster aan het eind van zijn leven als supernova explodeert. Al zijn massa is samengeperst in een bol met een diameter van slechts ongeveer twintig kilometer, waardoor de protonen en elektronen zijn samengesmolten tot neutronen. Een theelepel neutronenster-materie weegt meer dan 500 miljoen ton.
Om de massa van neutronenster PSR J1614-2230 te kunnen meten, hebben de astronomen gebruik gemaakt de regelmatige flitsen radiostraling die deze uitzendt. Elke keer als deze radiopulsen vanaf de aarde gezien vlak langs de begeleidende dwergster gaan, worden ze een beetje vertraagd. Dit relativistische effect kan worden gebruikt om de massa van zowel de pulserende neutronenster als zijn begeleider te meten.
Vooraf hadden de astronomen de massa van de neutronenster geschat op 1,4 zonsmassa. Ze waren dus verbaasd dat hij in werkelijkheid 1,97 keer zo zwaar is als de zon. Zelfs de theoretische modellen die stellen dat neutronensterren ook exotische deeltjes zoals hyperonen of kaonen bevatten, kunnen dit meetresultaat niet verklaren.
Toegevoegd door Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesovertserrenkunde)
Astronomen ontdekken zwaarste neutronenster ooit
Een team astronomen, onder wie de Nederlander Jason Hessels (ASTRON/UvA), heeft met de Green Bank Telescope in West Virginia de zwaarste neutronenster tot nu toe gevonden. Deze ontdekking zet verschillende theorieën binnen de natuur- en sterrenkunde op hun kop. Het resultaat wordt op 28 oktober in Nature gepubliceerd.
Neutronenster PSR J1614-2230, die samen met een witte dwergster een bijzonder dubbelstersysteem vormt, is bijna twee keer zo zwaar als onze zon. 'Dit is verrassend', zegt hoofdauteur Paul Demorest van het Amerikaanse National Radio Astronomy Observatory (NRAO), 'want veel theoretische modellen voor de inwendige samenstelling van zulke sterren hadden zo'n grote massa niet voorspeld.'
Een neutronenster is de ineengestorte kern van een zware ster, die overblijft als de ster aan het eind van zijn leven als supernova explodeert. Al zijn massa is samengeperst in een bol met een diameter van slechts ongeveer twintig kilometer, waardoor de protonen en elektronen zijn samengesmolten tot neutronen. Een theelepel neutronenster-materie weegt meer dan 500 miljoen ton.
Om de massa van neutronenster PSR J1614-2230 te kunnen meten, hebben de astronomen gebruik gemaakt de regelmatige flitsen radiostraling die deze uitzendt. Elke keer als deze radiopulsen vanaf de aarde gezien vlak langs de begeleidende dwergster gaan, worden ze een beetje vertraagd. Dit relativistische effect kan worden gebruikt om de massa van zowel de pulserende neutronenster als zijn begeleider te meten.
Vooraf hadden de astronomen de massa van de neutronenster geschat op 1,4 zonsmassa. Ze waren dus verbaasd dat hij in werkelijkheid 1,97 keer zo zwaar is als de zon. Zelfs de theoretische modellen die stellen dat neutronensterren ook exotische deeltjes zoals hyperonen of kaonen bevatten, kunnen dit meetresultaat niet verklaren.
Toegevoegd door Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesovertserrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
28-10-2010
Komeet Hartley 2 met radar bekeken
Precies een week voordat de ruimtesonde Deep Impact close-ups van komeet Hartley 2 zal maken, hebben wetenschappers al een tipje van de sluier opgelicht. Opnamen die met de Arecibo Planetary Radar zijn gemaakt, laten een ruim twee kilometer groot, enigszins kegelvormig object zien.
De radarbeelden zijn gemaakt vanaf 24 oktober, vier dagen nadat komeet Hartley 2 zijn kleinste afstand tot de aarde bereikte - een slordige 18 miljoen kilometer. Ruimtesonde Deep Impact zal de komeet straks van veel kleinere afstand bekijken (700 kilometer).
Het radaronderzoek is bedoeld om een indruk te krijgen van wat de ruimtesonde ongeveer te wachten staat. Nu is al bekend dat de ijskern van de komeet ongeveer 2200 meter lang is en eens in de achttien uur rondwentelt. Daarnaast zijn metingen gedaan van de grootte, snelheid en bewegingsrichting van de deeltjes die de komeet uitstoot. De vluchtleiding van NASA zal deze gegevens gebruiken om Deep Impact zo nodig een laatste koerswijziging te geven.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Komeet Hartley 2 met radar bekeken
Precies een week voordat de ruimtesonde Deep Impact close-ups van komeet Hartley 2 zal maken, hebben wetenschappers al een tipje van de sluier opgelicht. Opnamen die met de Arecibo Planetary Radar zijn gemaakt, laten een ruim twee kilometer groot, enigszins kegelvormig object zien.
De radarbeelden zijn gemaakt vanaf 24 oktober, vier dagen nadat komeet Hartley 2 zijn kleinste afstand tot de aarde bereikte - een slordige 18 miljoen kilometer. Ruimtesonde Deep Impact zal de komeet straks van veel kleinere afstand bekijken (700 kilometer).
Het radaronderzoek is bedoeld om een indruk te krijgen van wat de ruimtesonde ongeveer te wachten staat. Nu is al bekend dat de ijskern van de komeet ongeveer 2200 meter lang is en eens in de achttien uur rondwentelt. Daarnaast zijn metingen gedaan van de grootte, snelheid en bewegingsrichting van de deeltjes die de komeet uitstoot. De vluchtleiding van NASA zal deze gegevens gebruiken om Deep Impact zo nodig een laatste koerswijziging te geven.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
01-11-2010
Ringen Saturnus golven zoals mini-Melkwegstelsel
Wetenschappers denken eindelijk te weten waarom een van de meest dynamische gebieden in het ringenstelsel van Saturnus zo'n onregelmatige en veranderlijke vorm heeft. De ringen gedragen zich zoals een miniatuurversie van ons eigen Melkwegstelsel.
Dit nieuwe inzicht is gebaseerd op opnamen die door de ruimtesonde Cassini zijn gemaakt van de zogeheten B-ring van Saturnus. Al sinds de ontdekking van de verstoringen aan de buitenrand van de B-ring, dertig jaar geleden, was duidelijk dat deze slechts zeer ten dele konden worden toegeschreven aan de zwaartekrachtsinvloed van naburige manen.
Uit analyse van duizenden Cassini-opnamen is nu gebleken dat de verstoringen een optelsom zijn van een aantal onafhankelijk roterende golfpatronen. In een medium waarin de deeltjesdichtheid groot genoeg is en dat scherp begrensd is, ontstaan zulke oscillaties spontaan.
Astronomen denken dat dergelijke 'natuurlijke' oscillaties ook in andere schijfsystemen voorkomen, zoals in spiraalvormige sterrenstelsels en in de protoplanetaire schijven rond jonge sterren. Maar de B-ring van Saturnus is de eerste plek waar ze ook daadwerkelijk zijn waargenomen.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Ringen Saturnus golven zoals mini-Melkwegstelsel
Wetenschappers denken eindelijk te weten waarom een van de meest dynamische gebieden in het ringenstelsel van Saturnus zo'n onregelmatige en veranderlijke vorm heeft. De ringen gedragen zich zoals een miniatuurversie van ons eigen Melkwegstelsel.
Dit nieuwe inzicht is gebaseerd op opnamen die door de ruimtesonde Cassini zijn gemaakt van de zogeheten B-ring van Saturnus. Al sinds de ontdekking van de verstoringen aan de buitenrand van de B-ring, dertig jaar geleden, was duidelijk dat deze slechts zeer ten dele konden worden toegeschreven aan de zwaartekrachtsinvloed van naburige manen.
Uit analyse van duizenden Cassini-opnamen is nu gebleken dat de verstoringen een optelsom zijn van een aantal onafhankelijk roterende golfpatronen. In een medium waarin de deeltjesdichtheid groot genoeg is en dat scherp begrensd is, ontstaan zulke oscillaties spontaan.
Astronomen denken dat dergelijke 'natuurlijke' oscillaties ook in andere schijfsystemen voorkomen, zoals in spiraalvormige sterrenstelsels en in de protoplanetaire schijven rond jonge sterren. Maar de B-ring van Saturnus is de eerste plek waar ze ook daadwerkelijk zijn waargenomen.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
02-11-2010
Ook kosmisch klimaat kende periode van opwarming
Astronomen hebben aanwijzingen gevonden dat het heelal vroeg in zijn geschiedenis een opwarming heeft doorgemaakt. Dat blijkt uit metingen van de temperatuur van het gas dat zich tussen sterrenstelsels bevindt. Uit die metingen blijkt dat deze temperatuur in de periode tussen één en drieënhalf miljard jaar na de oerknal is gestegen. De oorzaak ligt hoogstwaarschijnlijk bij de enorme energieproductie van jonge, actieve sterrenstelsels, die quasars worden genoemd.
Vroeg in de kosmische geschiedenis zat het overgrote deel van alle materie nog niet in sterren en sterrenstelsels, maar in ijle gaswolken. De temperatuur van deze gaswolken kan worden gemeten door het licht van quasars te analyseren. In het spectrum van deze extreem heldere, verre objecten laat elke gaswolk die zich in de gezichtslijn bevindt een soort vingerafdruk achter waaruit allerlei eigenschappen kunnen worden afgeleid, waaronder de afstand en de temperatuur van de gaswolk.
Uit de metingen blijkt dat de gastemperatuur één miljard jaar na de oerknal 'slechts' 8000 graden bedroeg. Tweeëneenhalf miljard jaar later was dat opgelopen tot minstens 12.000 graden, terwijl de uitdijing van het heelal juist tot afkoeling leidde. Iets moet de boel dus hebben opgewarmd, en volgens de astronomen waren dezelfde quasars de belangrijkste energiebron van die tijd. In de genoemde periode namen deze objecten sterk in aantal toe.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Ook kosmisch klimaat kende periode van opwarming
Astronomen hebben aanwijzingen gevonden dat het heelal vroeg in zijn geschiedenis een opwarming heeft doorgemaakt. Dat blijkt uit metingen van de temperatuur van het gas dat zich tussen sterrenstelsels bevindt. Uit die metingen blijkt dat deze temperatuur in de periode tussen één en drieënhalf miljard jaar na de oerknal is gestegen. De oorzaak ligt hoogstwaarschijnlijk bij de enorme energieproductie van jonge, actieve sterrenstelsels, die quasars worden genoemd.
Vroeg in de kosmische geschiedenis zat het overgrote deel van alle materie nog niet in sterren en sterrenstelsels, maar in ijle gaswolken. De temperatuur van deze gaswolken kan worden gemeten door het licht van quasars te analyseren. In het spectrum van deze extreem heldere, verre objecten laat elke gaswolk die zich in de gezichtslijn bevindt een soort vingerafdruk achter waaruit allerlei eigenschappen kunnen worden afgeleid, waaronder de afstand en de temperatuur van de gaswolk.
Uit de metingen blijkt dat de gastemperatuur één miljard jaar na de oerknal 'slechts' 8000 graden bedroeg. Tweeëneenhalf miljard jaar later was dat opgelopen tot minstens 12.000 graden, terwijl de uitdijing van het heelal juist tot afkoeling leidde. Iets moet de boel dus hebben opgewarmd, en volgens de astronomen waren dezelfde quasars de belangrijkste energiebron van die tijd. In de genoemde periode namen deze objecten sterk in aantal toe.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
NASA probe delivers dazzling portraits of a comet aglow
Deep Impact takes thousands of pictures during flyby
A NASA spacecraft has beamed back the first close-up photos from its rendezvous with a comet — and the images show an ice ball that looks like a giant chicken drumstick, or perhaps a peanut or bowling pin.
Deep Impact zoomed to within 435 miles (700 kilometers) of Comet Hartley 2 at 10:01 a.m. ET Thursday, and the probe beamed down its first close-up shots an hour later
Cheers erupted in the Mission Control room of NASA's Jet Propulsion Laboratory as five high-resolution images of the mile-wide (1.6-kilometer-wide) comet flashed up on a big screen.
Mission scientists hope the data gained during the rendezvous will reveal what Hartley 2's icy nucleus is made of. By comparing Hartley 2 to the four other comets spacecraft have visited, they're hoping to gain a better understanding of comet structure and behavior, and perhaps of the solar system's formation.
"This comet is unlike any we've visited before, and we don't know what we're going to find," Mike A'Hearn of the University of Maryland, principal investigator of Deep Impact's mission, said before the encounter.
During the encounter, the spacecraft was programmed to snap about 118,000 images, NASA officials said.
A long road to Hartley 2
The $252 million Deep Impact spacecraft took a circuitous route to Comet Hartley 2.
NASA launched the current spacecraft in 2005 to serve as a mother ship for the Deep Impact mission, which intentionally sent an impactor probe crashing into Comet Tempel 1 in July 2005 to study the object's composition.
After that mission ended, NASA decided to squeeze some more life out of the Deep Impact observer spacecraft. They planned to send it after a comet named Boethin, aiming for a close flyby in
December 2008. But that didn't pan out because Boethin vanished, likely breaking up into many tiny pieces.
So researchers settled instead on Comet Hartley 2, a small ice ball that makes a long, looping trip around the sun once every 6 years. The comet was discovered in 1986 by Australian astronomer Malcolm Hartley.
On June 27 of this year, Deep Impact whipped past Earth, using our planet's gravity to set it on a course for Hartley 2. The extended mission to rendezvous with Comet Hartley 2 costs about $42 million, NASA says.
In September, Deep Impact went into approach mode as it neared its icy target, taking pictures and gathering data to prepare for the flyby. It switched to encounter mode on Wednesday. Deep Impact locked its instruments two telescopes with digital color cameras and an infrared spectrometer on Hartley 2, and the data started pouring in.
Deep Impact will continue photographing Comet Hartley 2 for about three weeks as the comet speeds off into the dark reaches of space. After that point, the spacecraft's comet-watching mission will be basically over, and Deep Impact will be decommissioned after a final calibration run, NASA officials said.
The spacecraft can retire with its head held high, having delivered on two separate comet-hunting missions, mission managers said.
"This is going to give us the most extensive observation of a comet to date," said Tim Larson of NASA's Jet Propulsion Laboratory. Larson is project manager of Deep Impact's mission to Hartley 2, which NASA calls EPOXI.
Waiting for the data deluge
Data from the close approach will continue to download through Saturday.
NASA's broad EPOXI mission has been using the recycled and repurposed Deep Impact spacecraft to track and study various celestial objects. The name "EPOXI" is derived from the mission's dual science investigations the Extrasolar Planet Observation and Characterization (EPOCh) and Deep Impact Extended Investigations (DIXI).
http://www.msnbc.msn.com
Foto's
[ Bericht 1% gewijzigd door -CRASH- op 04-11-2010 22:32:37 ]
Deep Impact takes thousands of pictures during flyby
A NASA spacecraft has beamed back the first close-up photos from its rendezvous with a comet — and the images show an ice ball that looks like a giant chicken drumstick, or perhaps a peanut or bowling pin.
Deep Impact zoomed to within 435 miles (700 kilometers) of Comet Hartley 2 at 10:01 a.m. ET Thursday, and the probe beamed down its first close-up shots an hour later
Cheers erupted in the Mission Control room of NASA's Jet Propulsion Laboratory as five high-resolution images of the mile-wide (1.6-kilometer-wide) comet flashed up on a big screen.
Mission scientists hope the data gained during the rendezvous will reveal what Hartley 2's icy nucleus is made of. By comparing Hartley 2 to the four other comets spacecraft have visited, they're hoping to gain a better understanding of comet structure and behavior, and perhaps of the solar system's formation.
"This comet is unlike any we've visited before, and we don't know what we're going to find," Mike A'Hearn of the University of Maryland, principal investigator of Deep Impact's mission, said before the encounter.
During the encounter, the spacecraft was programmed to snap about 118,000 images, NASA officials said.
A long road to Hartley 2
The $252 million Deep Impact spacecraft took a circuitous route to Comet Hartley 2.
NASA launched the current spacecraft in 2005 to serve as a mother ship for the Deep Impact mission, which intentionally sent an impactor probe crashing into Comet Tempel 1 in July 2005 to study the object's composition.
After that mission ended, NASA decided to squeeze some more life out of the Deep Impact observer spacecraft. They planned to send it after a comet named Boethin, aiming for a close flyby in
December 2008. But that didn't pan out because Boethin vanished, likely breaking up into many tiny pieces.
So researchers settled instead on Comet Hartley 2, a small ice ball that makes a long, looping trip around the sun once every 6 years. The comet was discovered in 1986 by Australian astronomer Malcolm Hartley.
On June 27 of this year, Deep Impact whipped past Earth, using our planet's gravity to set it on a course for Hartley 2. The extended mission to rendezvous with Comet Hartley 2 costs about $42 million, NASA says.
In September, Deep Impact went into approach mode as it neared its icy target, taking pictures and gathering data to prepare for the flyby. It switched to encounter mode on Wednesday. Deep Impact locked its instruments two telescopes with digital color cameras and an infrared spectrometer on Hartley 2, and the data started pouring in.
Deep Impact will continue photographing Comet Hartley 2 for about three weeks as the comet speeds off into the dark reaches of space. After that point, the spacecraft's comet-watching mission will be basically over, and Deep Impact will be decommissioned after a final calibration run, NASA officials said.
The spacecraft can retire with its head held high, having delivered on two separate comet-hunting missions, mission managers said.
"This is going to give us the most extensive observation of a comet to date," said Tim Larson of NASA's Jet Propulsion Laboratory. Larson is project manager of Deep Impact's mission to Hartley 2, which NASA calls EPOXI.
Waiting for the data deluge
Data from the close approach will continue to download through Saturday.
NASA's broad EPOXI mission has been using the recycled and repurposed Deep Impact spacecraft to track and study various celestial objects. The name "EPOXI" is derived from the mission's dual science investigations the Extrasolar Planet Observation and Characterization (EPOCh) and Deep Impact Extended Investigations (DIXI).
http://www.msnbc.msn.com
Foto's
[ Bericht 1% gewijzigd door -CRASH- op 04-11-2010 22:32:37 ]
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
Dit is een geweldige doorbraak. Tenminste als het niet afloopt als die zogenaamde 2.1 +/- 0.2 zonsmassa neutronenster uit 2006 die met dezelfde methode werd gevonden.quote:Op vrijdag 29 oktober 2010 08:03 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
27-10-2010
Astronomen ontdekken zwaarste neutronenster ooit
[ afbeelding ]
Een team astronomen, onder wie de Nederlander Jason Hessels (ASTRON/UvA), heeft met de Green Bank Telescope in West Virginia de zwaarste neutronenster tot nu toe gevonden. Deze ontdekking zet verschillende theorieën binnen de natuur- en sterrenkunde op hun kop. Het resultaat wordt op 28 oktober in Nature gepubliceerd.
Neutronenster PSR J1614-2230, die samen met een witte dwergster een bijzonder dubbelstersysteem vormt, is bijna twee keer zo zwaar als onze zon. 'Dit is verrassend', zegt hoofdauteur Paul Demorest van het Amerikaanse National Radio Astronomy Observatory (NRAO), 'want veel theoretische modellen voor de inwendige samenstelling van zulke sterren hadden zo'n grote massa niet voorspeld.'
Een neutronenster is de ineengestorte kern van een zware ster, die overblijft als de ster aan het eind van zijn leven als supernova explodeert. Al zijn massa is samengeperst in een bol met een diameter van slechts ongeveer twintig kilometer, waardoor de protonen en elektronen zijn samengesmolten tot neutronen. Een theelepel neutronenster-materie weegt meer dan 500 miljoen ton.
Om de massa van neutronenster PSR J1614-2230 te kunnen meten, hebben de astronomen gebruik gemaakt de regelmatige flitsen radiostraling die deze uitzendt. Elke keer als deze radiopulsen vanaf de aarde gezien vlak langs de begeleidende dwergster gaan, worden ze een beetje vertraagd. Dit relativistische effect kan worden gebruikt om de massa van zowel de pulserende neutronenster als zijn begeleider te meten.
Vooraf hadden de astronomen de massa van de neutronenster geschat op 1,4 zonsmassa. Ze waren dus verbaasd dat hij in werkelijkheid 1,97 keer zo zwaar is als de zon. Zelfs de theoretische modellen die stellen dat neutronensterren ook exotische deeltjes zoals hyperonen of kaonen bevatten, kunnen dit meetresultaat niet verklaren.
Toegevoegd door Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesovertserrenkunde)
(http://adsabs.harvard.edu/abs/2006AdSpR..38.2721N)
Prachtige foto's!quote:Op donderdag 4 november 2010 22:14 schreef -CRASH- het volgende:
NASA probe delivers dazzling portraits of a comet aglow
Deep Impact takes thousands of pictures during flyby
[ afbeelding ]
A NASA spacecraft has beamed back the first close-up photos from its rendezvous with a comet — and the images show an ice ball that looks like a giant chicken drumstick, or perhaps a peanut or bowling pin.
Deep Impact zoomed to within 435 miles (700 kilometers) of Comet Hartley 2 at 10:01 a.m. ET Thursday, and the probe beamed down its first close-up shots an hour later
Cheers erupted in the Mission Control room of NASA's Jet Propulsion Laboratory as five high-resolution images of the mile-wide (1.6-kilometer-wide) comet flashed up on a big screen.
[ afbeelding ]
Mission scientists hope the data gained during the rendezvous will reveal what Hartley 2's icy nucleus is made of. By comparing Hartley 2 to the four other comets spacecraft have visited, they're hoping to gain a better understanding of comet structure and behavior, and perhaps of the solar system's formation.
"This comet is unlike any we've visited before, and we don't know what we're going to find," Mike A'Hearn of the University of Maryland, principal investigator of Deep Impact's mission, said before the encounter.
During the encounter, the spacecraft was programmed to snap about 118,000 images, NASA officials said.
A long road to Hartley 2
The $252 million Deep Impact spacecraft took a circuitous route to Comet Hartley 2.
NASA launched the current spacecraft in 2005 to serve as a mother ship for the Deep Impact mission, which intentionally sent an impactor probe crashing into Comet Tempel 1 in July 2005 to study the object's composition.
After that mission ended, NASA decided to squeeze some more life out of the Deep Impact observer spacecraft. They planned to send it after a comet named Boethin, aiming for a close flyby in
December 2008. But that didn't pan out because Boethin vanished, likely breaking up into many tiny pieces.
So researchers settled instead on Comet Hartley 2, a small ice ball that makes a long, looping trip around the sun once every 6 years. The comet was discovered in 1986 by Australian astronomer Malcolm Hartley.
On June 27 of this year, Deep Impact whipped past Earth, using our planet's gravity to set it on a course for Hartley 2. The extended mission to rendezvous with Comet Hartley 2 costs about $42 million, NASA says.
In September, Deep Impact went into approach mode as it neared its icy target, taking pictures and gathering data to prepare for the flyby. It switched to encounter mode on Wednesday. Deep Impact locked its instruments two telescopes with digital color cameras and an infrared spectrometer on Hartley 2, and the data started pouring in.
Deep Impact will continue photographing Comet Hartley 2 for about three weeks as the comet speeds off into the dark reaches of space. After that point, the spacecraft's comet-watching mission will be basically over, and Deep Impact will be decommissioned after a final calibration run, NASA officials said.
The spacecraft can retire with its head held high, having delivered on two separate comet-hunting missions, mission managers said.
"This is going to give us the most extensive observation of a comet to date," said Tim Larson of NASA's Jet Propulsion Laboratory. Larson is project manager of Deep Impact's mission to Hartley 2, which NASA calls EPOXI.
Waiting for the data deluge
Data from the close approach will continue to download through Saturday.
NASA's broad EPOXI mission has been using the recycled and repurposed Deep Impact spacecraft to track and study various celestial objects. The name "EPOXI" is derived from the mission's dual science investigations the Extrasolar Planet Observation and Characterization (EPOCh) and Deep Impact Extended Investigations (DIXI).
http://www.msnbc.msn.com
Foto's
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:Op vrijdag 5 november 2010 01:34 schreef scalefactor het volgende:
[..]
Dit is een geweldige doorbraak. Tenminste als het niet afloopt als die zogenaamde 2.1 +/- 0.2 zonsmassa neutronenster uit 2006 die met dezelfde methode werd gevonden.
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
04-11-2010
Vijf nieuwe sterrenstelsels in kaart gebracht
© afp
Een internationaal team sterrenkundigen, waaronder Jacopo Fritz van de Universiteit Gent, bracht vijf nieuwe sterrenstelsels in beeld met behulp van instrumenten op de Herschel ruimtetelescoop, de in 2009 gelanceerde satelliet van het European Space Agency. De analyse van de eerste data uit het "Herschel-Atlas" project verschijnt morgen in het wetenschappelijk tijdschrift Science.
Het team slaagde erin om met behulp van het fenomeen van de "zwaartekrachtlenzen" verre sterrenstelsels uit het vroege universum te zien. Een kosmische zwaartekrachtlens is een natuurlijk fenomeen waarbij een zeer sterk zwaartekrachtveld, zoals een sterrenstelsel of een groep sterrenstelsels, het licht van een achterliggend voorwerp afbuigt en versterkt. Concreet betekent het dat objecten in de ruimte gezien kunnen worden, die anders verborgen blijven.
"Het zoeken naar zwaartekrachtlenzen met radiogolven was voorheen enorm tijdsintensief en slechts één op de tien bleek een bruikbare zwaartekrachtlens," aldus sterrenkundige Jacopo Fritz van het Sterrenkundig Observatorium (UGent). "Met behulp van fotocamera's en spectrometers (SPIRE en PACS) op de Herschel telescoop werden in het verre infrarood en op submillimeter golflengten nieuwe bruikbare zwaartekrachtlenzen in beeld gebracht. We kunnen daardoor terugkijken in de tijd en inzichten verwerven hoe de bouwstenen van het universum ontstaan en evolueren."
Na analyse van de eerste beelden van het "Herschel-Atlas" project kwamen vijf heldere nieuwe sterrenstelsels aan het licht. De sterrenkundigen vermoeden dat ze met de nieuwe techniek nog veel meer verre sterrenstelsels zullen ontdekken. (belga/gb)
(HLN)
Vijf nieuwe sterrenstelsels in kaart gebracht
© afp
Een internationaal team sterrenkundigen, waaronder Jacopo Fritz van de Universiteit Gent, bracht vijf nieuwe sterrenstelsels in beeld met behulp van instrumenten op de Herschel ruimtetelescoop, de in 2009 gelanceerde satelliet van het European Space Agency. De analyse van de eerste data uit het "Herschel-Atlas" project verschijnt morgen in het wetenschappelijk tijdschrift Science.
Het team slaagde erin om met behulp van het fenomeen van de "zwaartekrachtlenzen" verre sterrenstelsels uit het vroege universum te zien. Een kosmische zwaartekrachtlens is een natuurlijk fenomeen waarbij een zeer sterk zwaartekrachtveld, zoals een sterrenstelsel of een groep sterrenstelsels, het licht van een achterliggend voorwerp afbuigt en versterkt. Concreet betekent het dat objecten in de ruimte gezien kunnen worden, die anders verborgen blijven.
"Het zoeken naar zwaartekrachtlenzen met radiogolven was voorheen enorm tijdsintensief en slechts één op de tien bleek een bruikbare zwaartekrachtlens," aldus sterrenkundige Jacopo Fritz van het Sterrenkundig Observatorium (UGent). "Met behulp van fotocamera's en spectrometers (SPIRE en PACS) op de Herschel telescoop werden in het verre infrarood en op submillimeter golflengten nieuwe bruikbare zwaartekrachtlenzen in beeld gebracht. We kunnen daardoor terugkijken in de tijd en inzichten verwerven hoe de bouwstenen van het universum ontstaan en evolueren."
Na analyse van de eerste beelden van het "Herschel-Atlas" project kwamen vijf heldere nieuwe sterrenstelsels aan het licht. De sterrenkundigen vermoeden dat ze met de nieuwe techniek nog veel meer verre sterrenstelsels zullen ontdekken. (belga/gb)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
03-11-2010
Nieuw soort maangesteente ontdekt
Voor het eerst in tientallen jaren hebben astronomen een nieuw soort gesteente ontdekt op de maan. Het waarschijnlijk zeer oude gesteente bevindt zich in een groot inslagbekken aan de achterkant van de maan.
Het gesteente, dat ontdekt is met een instrument van de Indiase maansonde Chandrayaan-1, bestaat uit een mengsel van de mineralen orthopyroxeen, olivijn en spinel. Vooral de hoeveelheid spinel is verrassend, omdat het elders op de maan heel schaars is.
Wat de exacte oorsprong is van het gesteente, dat zich diep in het inslagbekken Moscovience bevindt, is nog onduidelijk. Volgens de onderzoekers zou het een overblijfsel kunnen zijn uit de prille begintijd van de maan, toen dit hemellichaam nog maar net begon af te koelen.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Nieuw soort maangesteente ontdekt
Voor het eerst in tientallen jaren hebben astronomen een nieuw soort gesteente ontdekt op de maan. Het waarschijnlijk zeer oude gesteente bevindt zich in een groot inslagbekken aan de achterkant van de maan.
Het gesteente, dat ontdekt is met een instrument van de Indiase maansonde Chandrayaan-1, bestaat uit een mengsel van de mineralen orthopyroxeen, olivijn en spinel. Vooral de hoeveelheid spinel is verrassend, omdat het elders op de maan heel schaars is.
Wat de exacte oorsprong is van het gesteente, dat zich diep in het inslagbekken Moscovience bevindt, is nog onduidelijk. Volgens de onderzoekers zou het een overblijfsel kunnen zijn uit de prille begintijd van de maan, toen dit hemellichaam nog maar net begon af te koelen.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
03-11-2010
Kosmisch curiosum is de nagloed van een quasar
Twee jaar geleden ontdekte de Heerlense onderwijzeres Hanny van Arkel een merkwaardig groen object op een van de vele plaatjes van het zogeheten Galaxy Zoo-project. Tot nog toe was onduidelijk wat 'Hanny's Voorwerp' nu precies moest voorstellen. Maar een internationaal team van onderzoekers denkt daar nu achter te zijn.
Hun onderzoek bevestigt dat Hanny's Voorwerp een grote gaswolk in de ruimte is, die tot gloeien is gebracht door de straling van een relatief nabije quasar - een sterrenstelsel met een superzwaar zwart gat in zijn kern. Doorgaans produceren quasars enorme hoeveelheden energie, maar in dit geval lijkt het om een uitgeput exemplaar te gaan. De straling die hij uitzond vervolgt echter nog gewoon zijn weg door de ruimte en kan onderweg gaswolken doen oplichten.
De quasar vertoont zich nu als een normaal, onopvallend sterrenstelsel op 70.000 lichtjaar van Hanny's Voorwerp. Dat betekent dat de quasar 70.000 jaar geleden nog actief moet zijn geweest. Hieruit kan worden geconcludeerd dat het 'uitdoven' van de quasar - naar kosmische maatstaven - heel snel moet zijn gegaan.
Tot nog toe gingen astronomen ervan uit dat de superzware zwarte gaten die quasars van energie voorzien nog miljoenen jaren nasputteren als ze geen nieuwe materie meer krijgen toegevoerd. Hanny's Voorwerp bewijst echter dat de energieproductie vrij abrupt kan stoppen.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Kosmisch curiosum is de nagloed van een quasar
Twee jaar geleden ontdekte de Heerlense onderwijzeres Hanny van Arkel een merkwaardig groen object op een van de vele plaatjes van het zogeheten Galaxy Zoo-project. Tot nog toe was onduidelijk wat 'Hanny's Voorwerp' nu precies moest voorstellen. Maar een internationaal team van onderzoekers denkt daar nu achter te zijn.
Hun onderzoek bevestigt dat Hanny's Voorwerp een grote gaswolk in de ruimte is, die tot gloeien is gebracht door de straling van een relatief nabije quasar - een sterrenstelsel met een superzwaar zwart gat in zijn kern. Doorgaans produceren quasars enorme hoeveelheden energie, maar in dit geval lijkt het om een uitgeput exemplaar te gaan. De straling die hij uitzond vervolgt echter nog gewoon zijn weg door de ruimte en kan onderweg gaswolken doen oplichten.
De quasar vertoont zich nu als een normaal, onopvallend sterrenstelsel op 70.000 lichtjaar van Hanny's Voorwerp. Dat betekent dat de quasar 70.000 jaar geleden nog actief moet zijn geweest. Hieruit kan worden geconcludeerd dat het 'uitdoven' van de quasar - naar kosmische maatstaven - heel snel moet zijn gegaan.
Tot nog toe gingen astronomen ervan uit dat de superzware zwarte gaten die quasars van energie voorzien nog miljoenen jaren nasputteren als ze geen nieuwe materie meer krijgen toegevoerd. Hanny's Voorwerp bewijst echter dat de energieproductie vrij abrupt kan stoppen.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
03-11-2010
Neutronensterren zijn te zwak voor sommige gammaflitsen
Lange gammaflitsen worden waarschijnlijk niet aangedreven door neutronensterren. Tot die conclusie komen wetenschappers van de universiteit van Californië te Berkeley, die hun bevindingen presenteren tijdens de grote gammaflitsconferentie die momenteel in Annapolis (VS) wordt gehouden.
Een gammaflits is een kolossale uitbarsting van energierijke straling die wordt veroorzaakt door een ineenstortende zware ster in een ver sterrenstelsel. Waarnemingen met de satelliet Fermi van vier extreem heldere gammaflitsen wijzen erop dat er na een gammaflits die langer dan een paar seconden duurt hoogstwaarschijnlijk een zwart gat achterblijft. Eerder werd het nog voor mogelijk gehouden dat dit ook een neutronenster kon zijn.
Die laatste mogelijkheid strandt echter op de hoeveelheid energie die bij zulke 'lange' gammaflitsen vrijkomt. Uit berekeningen blijkt dat een ster die tot neutronenster ineenstort niet genoeg energie kan leveren om de vier waargenomen uitbarstingen te kunnen verklaren.
Tegelijkertijd hebben astronomen van de universiteit van Leicester (GB) bekend gemaakt dat zij bij elf korte gammaflitsen juist de signatuur van een snel roterende neutronenster hebben waargenomen. Volgens deze Britse onderzoekers is het overigens mogelijk dat zo'n neutronenster even later alsnog ineenstort tot een zwart gat.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Neutronensterren zijn te zwak voor sommige gammaflitsen
Lange gammaflitsen worden waarschijnlijk niet aangedreven door neutronensterren. Tot die conclusie komen wetenschappers van de universiteit van Californië te Berkeley, die hun bevindingen presenteren tijdens de grote gammaflitsconferentie die momenteel in Annapolis (VS) wordt gehouden.
Een gammaflits is een kolossale uitbarsting van energierijke straling die wordt veroorzaakt door een ineenstortende zware ster in een ver sterrenstelsel. Waarnemingen met de satelliet Fermi van vier extreem heldere gammaflitsen wijzen erop dat er na een gammaflits die langer dan een paar seconden duurt hoogstwaarschijnlijk een zwart gat achterblijft. Eerder werd het nog voor mogelijk gehouden dat dit ook een neutronenster kon zijn.
Die laatste mogelijkheid strandt echter op de hoeveelheid energie die bij zulke 'lange' gammaflitsen vrijkomt. Uit berekeningen blijkt dat een ster die tot neutronenster ineenstort niet genoeg energie kan leveren om de vier waargenomen uitbarstingen te kunnen verklaren.
Tegelijkertijd hebben astronomen van de universiteit van Leicester (GB) bekend gemaakt dat zij bij elf korte gammaflitsen juist de signatuur van een snel roterende neutronenster hebben waargenomen. Volgens deze Britse onderzoekers is het overigens mogelijk dat zo'n neutronenster even later alsnog ineenstort tot een zwart gat.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
08-11-2010
Exploderende plasmawolken op de zon verklaard
Dankzij waarnemingen met de tweelingsatelliet STEREO hebben wetenschappers een beter inzicht gekregen in het ontstaan van de grootste explosies op de zon. Ze hebben een nu theoretisch model opgesteld dat de waarnemingen goed kan verklaren.
Met enige regelmaat blaast de zon op explosieve wijze biljoenen tonnen heet waterstofgas de ruimte in. Het gas in zo'n 'coronale massa-ejectie' is, met een temperatuur van een miljoen graden, dermate heet dat de elektronen van hun waterstofkernen gescheiden zijn. Dat geïoniseerde gas of plasma is een speelbal voor magnetische krachten, die de deeltjes snelheden van meer dan 2000 kilometer per seconde kunnen geven.
Het verloop van dat versnellingsproces kon tot 2006 niet nauwkeurig worden gevolgd. En daardoor was het ook niet goed mogelijk om de betrouwbaarheid van theoretische modellen te toetsen. Sinds de lancering van de beide STEREO-satellieten is daar verandering in gekomen.
De STEREO-waarnemingen bevestigen een theorie uit 1989, die ervan uitgaat dat de uitgestoten plasmawolk een reusachtige magnetische 'fluxkabel' is, een bundel van strak opgewonden magnetische veldlijnen die een soort donutvorm hebben. Op basis van deze theorie kan het gedrag van coronale massa-ejecties tot op een procent nauwkeurig worden begrepen.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Exploderende plasmawolken op de zon verklaard
Dankzij waarnemingen met de tweelingsatelliet STEREO hebben wetenschappers een beter inzicht gekregen in het ontstaan van de grootste explosies op de zon. Ze hebben een nu theoretisch model opgesteld dat de waarnemingen goed kan verklaren.
Met enige regelmaat blaast de zon op explosieve wijze biljoenen tonnen heet waterstofgas de ruimte in. Het gas in zo'n 'coronale massa-ejectie' is, met een temperatuur van een miljoen graden, dermate heet dat de elektronen van hun waterstofkernen gescheiden zijn. Dat geïoniseerde gas of plasma is een speelbal voor magnetische krachten, die de deeltjes snelheden van meer dan 2000 kilometer per seconde kunnen geven.
Het verloop van dat versnellingsproces kon tot 2006 niet nauwkeurig worden gevolgd. En daardoor was het ook niet goed mogelijk om de betrouwbaarheid van theoretische modellen te toetsen. Sinds de lancering van de beide STEREO-satellieten is daar verandering in gekomen.
De STEREO-waarnemingen bevestigen een theorie uit 1989, die ervan uitgaat dat de uitgestoten plasmawolk een reusachtige magnetische 'fluxkabel' is, een bundel van strak opgewonden magnetische veldlijnen die een soort donutvorm hebben. Op basis van deze theorie kan het gedrag van coronale massa-ejecties tot op een procent nauwkeurig worden begrepen.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
09-11-2010
Gigantische mysterieuze structuur in Melkweg ontdekt
De Fermi-ruimtetelescoop van de NASA heeft een gigantische mysterieuze structuur centraal in onze Melkweg gevonden. Dat heeft het Amerikaanse ruimtevaartbureau bekendgemaakt.
De structuur overspant zowat 50.000 lichtjaar, ruwweg de helft van de diameter van ons sterrenstelsel. Te zien zijn twee gammastraling uitsturende "bellen", elk over 25.000 lichtjaar uitstrekkend, ten noorden en ten zuiden van het galactisch centrum, aldus Doug Finkbeiner van het Harvard Smithsonsian Centrum voor Astrofysica in Cambridge. "We begrijpen de aard of oorsprong niet helemaal", voegde hij eraan toe.
De structuur overspant meer dan de helft van de zichtbare hemel, van de constellatie Maagd tot de constellatie Kraanvogel, en is mogelijk maar enkele miljoenen jaren oud.
De gammastraling van de bellen is krachtiger dan de "fog" van gammastraling elders in onze Melkweg. De bellen lijken ook goed afgeronde einden te hebben. Beide kenmerken doen vermoeden dat de bellen het resultaat zijn van een omvangrijk en relatief snel vrijkomen van energie, maar de bron daarvan blijft een mysterie. Mogelijk betreft het een overblijfsel van de uitbarsting van een enorm zwart gat in het centrum van onze Melkweg, aldus de NASA. (belga/sps)
(HLN)
Gigantische mysterieuze structuur in Melkweg ontdekt
De Fermi-ruimtetelescoop van de NASA heeft een gigantische mysterieuze structuur centraal in onze Melkweg gevonden. Dat heeft het Amerikaanse ruimtevaartbureau bekendgemaakt.
De structuur overspant zowat 50.000 lichtjaar, ruwweg de helft van de diameter van ons sterrenstelsel. Te zien zijn twee gammastraling uitsturende "bellen", elk over 25.000 lichtjaar uitstrekkend, ten noorden en ten zuiden van het galactisch centrum, aldus Doug Finkbeiner van het Harvard Smithsonsian Centrum voor Astrofysica in Cambridge. "We begrijpen de aard of oorsprong niet helemaal", voegde hij eraan toe.
De structuur overspant meer dan de helft van de zichtbare hemel, van de constellatie Maagd tot de constellatie Kraanvogel, en is mogelijk maar enkele miljoenen jaren oud.
De gammastraling van de bellen is krachtiger dan de "fog" van gammastraling elders in onze Melkweg. De bellen lijken ook goed afgeronde einden te hebben. Beide kenmerken doen vermoeden dat de bellen het resultaat zijn van een omvangrijk en relatief snel vrijkomen van energie, maar de bron daarvan blijft een mysterie. Mogelijk betreft het een overblijfsel van de uitbarsting van een enorm zwart gat in het centrum van onze Melkweg, aldus de NASA. (belga/sps)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
10-11-2010
Kooldioxide-ijs drijft fonteinen op komeet aan
Een van de belangrijkste ontdekkingen die de ruimtesonde Deep Impact vorige week heeft gedaan, toen hij langs komeet Hartley 2 scheerde, is dat de 'fonteinen' of jets van damp en stof die het komeetoppervlak vertoont grotendeels uit kooldioxide bestaan. Dat blijkt uit analyse van het uitgestoten materiaal met de infraroodspectrometer van Deep Impact. Tot nog toe werd aangenomen dat verdampend waterijs de drijvende kracht achter de jets van kometen was.
Wetenschappers zijn deze week bijeen bij de universiteit van Maryland om de grote hoeveelheid gegevens te analyseren die de ruimtesonde vorige week heeft verzameld. En die berg wordt nog steeds groter: per dag stuurt Deep Impact ongeveer tweeduizend beelden naar de aarde.
In de loop van de komende weken hopen de wetenschappers meer ontdekkingen over de komeet te kunnen presenteren.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Kooldioxide-ijs drijft fonteinen op komeet aan
Een van de belangrijkste ontdekkingen die de ruimtesonde Deep Impact vorige week heeft gedaan, toen hij langs komeet Hartley 2 scheerde, is dat de 'fonteinen' of jets van damp en stof die het komeetoppervlak vertoont grotendeels uit kooldioxide bestaan. Dat blijkt uit analyse van het uitgestoten materiaal met de infraroodspectrometer van Deep Impact. Tot nog toe werd aangenomen dat verdampend waterijs de drijvende kracht achter de jets van kometen was.
Wetenschappers zijn deze week bijeen bij de universiteit van Maryland om de grote hoeveelheid gegevens te analyseren die de ruimtesonde vorige week heeft verzameld. En die berg wordt nog steeds groter: per dag stuurt Deep Impact ongeveer tweeduizend beelden naar de aarde.
In de loop van de komende weken hopen de wetenschappers meer ontdekkingen over de komeet te kunnen presenteren.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
11-11-2010
Opvolger Hubbletelescoop veel duurder dan gepland
Ruimtebeelden gemaakt met de Hubbletelescoop © reuters
De James Webb Space Telescope, die vanaf 2014 de Hubbletelescoop moet vervangen, zal waarschijnlijk miljarden meer kosten dan gepland. Bovendien zal het veel langer duren vooraleer de ruimtetelescoop af is, door misrekeningen van NASA. Dat blijkt uit een verslag van een onafhankelijke werkgroep.
De James Webb telescoop zal minstens vijftien maanden vertraging oplopen en zeker 6,5 miljard dollar kosten. Dat is fors meer dan de 5,1 miljard dollar waarvan tot dusver uitgegaan werd.
NASA laat weten dat het naar oplossingen zal zoeken, waaronder een reorganisatie van het personeel en project managers die direct rapporteren aan het hoofd van het agentschap.
De telescoop is een joint venture met het Europese en Canadese ruimtevaartagentschap, maar NASA benadrukt dat de problemen met de kosten zich voordoen aan de Amerikaanse kant van het project. (belga/kve)
(HLN)
Opvolger Hubbletelescoop veel duurder dan gepland
Ruimtebeelden gemaakt met de Hubbletelescoop © reuters
De James Webb Space Telescope, die vanaf 2014 de Hubbletelescoop moet vervangen, zal waarschijnlijk miljarden meer kosten dan gepland. Bovendien zal het veel langer duren vooraleer de ruimtetelescoop af is, door misrekeningen van NASA. Dat blijkt uit een verslag van een onafhankelijke werkgroep.
De James Webb telescoop zal minstens vijftien maanden vertraging oplopen en zeker 6,5 miljard dollar kosten. Dat is fors meer dan de 5,1 miljard dollar waarvan tot dusver uitgegaan werd.
NASA laat weten dat het naar oplossingen zal zoeken, waaronder een reorganisatie van het personeel en project managers die direct rapporteren aan het hoofd van het agentschap.
De telescoop is een joint venture met het Europese en Canadese ruimtevaartagentschap, maar NASA benadrukt dat de problemen met de kosten zich voordoen aan de Amerikaanse kant van het project. (belga/kve)
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
11-11-2010
Ontdekte Galileo Neptunus al in 1612?
Een Australische wetenschapper zegt dat de fameuze Italiaanse astronoom Galileo Galilei - die door de Inquisitie vervolgd werd voor zijn 'ketters' onderzoek van de sterren - de planeet Neptunus zou kunnen ontdekt hebben, en dat is 234 jaar eerder dan tot nu toe gedacht. Het bewijs voor deze stelling zou volgens David Jamieson van de Melbourne Uni te vinden zijn in een gecodeerd bericht dat... nog ontdekt moet worden.
(Galileo Galilei)
Volgens Professor Jamieson onthullen de notitieboekjes van Galileo dat de zeventiende-eeuwse allround wetenschapper Neptunus eind 1612 observeerde en in januari 1613 - als ster in plaats van planeet - registreerde. Galileo zou Neptunus ontdekt hebben bij zijn onderzoek naar de kleinere manen van Jupiter (Galileo ontdekte op 7 januari 1610 al de vier grootste manen van Jupiter). De notitieboekjes van Galileo laten een ster zien op een plaats waar geen ster te vinden is, maar wel precies op de plaats waar de ijsreus Neptunus - de achtste planeet van ons zonnestelsel - zich bevond in die tijden.
(Neptunus door de ogen van Voyager 2)
Jamieson: "De onbekende ster was eigenlijk de planeet Neptunus. Computersimulaties tonen de nauwkeurigheid aan van Galileo's observaties. Neptunus is op de simulaties te zien als een vage ster, precies op de plaats die Galileo registreerde. Planeten bewegen zich ten opzichte van de sterrenhemel, wat het gemakkelijk maakt om het verschil tussen beide classificaties te ontdekken, zelfs als ze door een gewone basistelescoop worden waargenomen. Op 28 januari 1613 noteerde Galileo de 'ster' waarvan wij nu weten dat het de planeet Neptunus was die zich schijnbaar in relatie met een nabijgelegen ster bewoog.
De sleutel tot de interpretatie is een geheimzinnig zwart puntje dat Jamieson vond in een notitie van Galileo op 6 januari 1613. De professor denkt dat dit een aantekening is om aan te tonen dat de ster - Neptunus dus - zich op die zesde januari op een andere plaats bevond. Galileo zou in eerdere notities gezien hebben dat de ster toen dichter bij Jupiter stond. Dat Galileo de ster in eerste instantie niet als planeet registreerde komt waarschijnlijk doordat Neptunus toen alle eigenschappen van een ster vertoonde en daardoor aan verdere aandacht ontsnapte.
Jamieson denkt dat toen Galileo zich realiseerde dat de ster zich verplaatst had ten opzichte van de sterren, hij wel degelijk wist dat hij een nieuwe planeet gevonden had. Als deze redenering klopt dan ontdekte Galileo Neptunus 234 jaar vóór de officiële ontdekking op 23 september 1846. Deze theorie kan aan de werkelijkheid getoetst worden door de inkt in het notitieboekje van Galileo te dateren. De resultaten van die datering worden later dit jaar verwacht, maar zijn niet voldoende om de theorie te bewijzen. Maar de theorie kan wél bevestigd worden door een meer intrigerend spoor te volgen: dat van een mysterieus, verborgen cryptogram.
Galileo had namelijk de gewoonte om de sensationele ontdekkingen die hij maakte met zijn telescoop bekend te maken bij zijn collega's door het verzenden van gecodeerde boodschappen, meestal anagrammen. Galileo deed dit toen hij de fasen van Venus en de ringen van Saturnus ontdekte. Speculatief gezien schreef hij dus ook een gecodeerde boodschap - die nog gevonden moet worden - toe hij wist dat hij een nieuwe planeet ontdekt had.
Een tijdje nadat hij al dan niet Neptunus ontdekte, werd Galileo door de Inquisitie ondervraagd en door het Vaticaan onder huisarrest geplaatst. Galileo kwam onder verdenking van ketterij te staan door te stellen dat de planeten rond de zon draaiden in plaats van rond de aarde. Een stelling die de katholieke kerk in alle staten bracht. Het begrip dat de zon, en niet de aarde, het centrum van het zonnestelsel is, was in die tijden een onderdeel van de Copernicaanse revolutie.
In die tijden was men er van overtuigd dat de waarheid in de hemelen geschreven stond voor diegenen die de kennis hadden om ze te lezen. Het was natuurlijk zo dat hoe meer planeten men ontdekte, hoe meer men ervan overtuigd raakte dat het Vaticaan de zaak in de doofpot wilde steken. En daar is niets vreemds aan, alleen noemen we dit soort overtuigingen nu complottheorieën. Het lijkt dan voor sommige complotdenkers redelijk om te stellen dat Galileo's cryptogram over de ontdekking van Neptunus door de Inquisitie werd achtergehouden en nog steeds ergens in een geheime kluis ligt te wachten op zijn ontdekker.
(Grenswetenschap)
Ontdekte Galileo Neptunus al in 1612?
Een Australische wetenschapper zegt dat de fameuze Italiaanse astronoom Galileo Galilei - die door de Inquisitie vervolgd werd voor zijn 'ketters' onderzoek van de sterren - de planeet Neptunus zou kunnen ontdekt hebben, en dat is 234 jaar eerder dan tot nu toe gedacht. Het bewijs voor deze stelling zou volgens David Jamieson van de Melbourne Uni te vinden zijn in een gecodeerd bericht dat... nog ontdekt moet worden.
(Galileo Galilei)
Volgens Professor Jamieson onthullen de notitieboekjes van Galileo dat de zeventiende-eeuwse allround wetenschapper Neptunus eind 1612 observeerde en in januari 1613 - als ster in plaats van planeet - registreerde. Galileo zou Neptunus ontdekt hebben bij zijn onderzoek naar de kleinere manen van Jupiter (Galileo ontdekte op 7 januari 1610 al de vier grootste manen van Jupiter). De notitieboekjes van Galileo laten een ster zien op een plaats waar geen ster te vinden is, maar wel precies op de plaats waar de ijsreus Neptunus - de achtste planeet van ons zonnestelsel - zich bevond in die tijden.
(Neptunus door de ogen van Voyager 2)
Jamieson: "De onbekende ster was eigenlijk de planeet Neptunus. Computersimulaties tonen de nauwkeurigheid aan van Galileo's observaties. Neptunus is op de simulaties te zien als een vage ster, precies op de plaats die Galileo registreerde. Planeten bewegen zich ten opzichte van de sterrenhemel, wat het gemakkelijk maakt om het verschil tussen beide classificaties te ontdekken, zelfs als ze door een gewone basistelescoop worden waargenomen. Op 28 januari 1613 noteerde Galileo de 'ster' waarvan wij nu weten dat het de planeet Neptunus was die zich schijnbaar in relatie met een nabijgelegen ster bewoog.
De sleutel tot de interpretatie is een geheimzinnig zwart puntje dat Jamieson vond in een notitie van Galileo op 6 januari 1613. De professor denkt dat dit een aantekening is om aan te tonen dat de ster - Neptunus dus - zich op die zesde januari op een andere plaats bevond. Galileo zou in eerdere notities gezien hebben dat de ster toen dichter bij Jupiter stond. Dat Galileo de ster in eerste instantie niet als planeet registreerde komt waarschijnlijk doordat Neptunus toen alle eigenschappen van een ster vertoonde en daardoor aan verdere aandacht ontsnapte.
Jamieson denkt dat toen Galileo zich realiseerde dat de ster zich verplaatst had ten opzichte van de sterren, hij wel degelijk wist dat hij een nieuwe planeet gevonden had. Als deze redenering klopt dan ontdekte Galileo Neptunus 234 jaar vóór de officiële ontdekking op 23 september 1846. Deze theorie kan aan de werkelijkheid getoetst worden door de inkt in het notitieboekje van Galileo te dateren. De resultaten van die datering worden later dit jaar verwacht, maar zijn niet voldoende om de theorie te bewijzen. Maar de theorie kan wél bevestigd worden door een meer intrigerend spoor te volgen: dat van een mysterieus, verborgen cryptogram.
Galileo had namelijk de gewoonte om de sensationele ontdekkingen die hij maakte met zijn telescoop bekend te maken bij zijn collega's door het verzenden van gecodeerde boodschappen, meestal anagrammen. Galileo deed dit toen hij de fasen van Venus en de ringen van Saturnus ontdekte. Speculatief gezien schreef hij dus ook een gecodeerde boodschap - die nog gevonden moet worden - toe hij wist dat hij een nieuwe planeet ontdekt had.
Een tijdje nadat hij al dan niet Neptunus ontdekte, werd Galileo door de Inquisitie ondervraagd en door het Vaticaan onder huisarrest geplaatst. Galileo kwam onder verdenking van ketterij te staan door te stellen dat de planeten rond de zon draaiden in plaats van rond de aarde. Een stelling die de katholieke kerk in alle staten bracht. Het begrip dat de zon, en niet de aarde, het centrum van het zonnestelsel is, was in die tijden een onderdeel van de Copernicaanse revolutie.
In die tijden was men er van overtuigd dat de waarheid in de hemelen geschreven stond voor diegenen die de kennis hadden om ze te lezen. Het was natuurlijk zo dat hoe meer planeten men ontdekte, hoe meer men ervan overtuigd raakte dat het Vaticaan de zaak in de doofpot wilde steken. En daar is niets vreemds aan, alleen noemen we dit soort overtuigingen nu complottheorieën. Het lijkt dan voor sommige complotdenkers redelijk om te stellen dat Galileo's cryptogram over de ontdekking van Neptunus door de Inquisitie werd achtergehouden en nog steeds ergens in een geheime kluis ligt te wachten op zijn ontdekker.
(Grenswetenschap)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
11-11-2010
Hubble-ruimtetelescoop brengt donkere materie in kaart
Astronomen hebben met behulp van de Hubble-ruimtetelescoop een gedetailleerde kaart gemaakt van de verdeling van de donkere materie in een verzameling sterrenstelsels. Donkere materie is een onbekende, onzichtbare substantie die het grootste deel van de massa van het heelal voor zijn rekening neemt.
De astronomen hebben gekeken naar Abell 1689, een verre cluster van sterrenstelsels waarvan de zwaartekracht als een 'kosmisch vergrootglas' fungeert. De zwaartekracht van Abell 1689, die grotendeels voor rekening komt van donkere materie, buigt het licht van verder weg gelegen sterrenstelsels af. Door dit effect, dat gravitatielenswerking wordt genoemd, ontstaan meervoudige, vervormde en/of sterk vergrote afbeeldingen van deze stelsels.
Nauwkeurig onderzoek van de vervormde afbeeldingen van de achtergrondstelsels maakt het mogelijk om de verdeling van de donkere materie in de cluster reconstrueren. Uit die reconstructie blijkt dat Abell 1689 opvallend veel donkere materie bevat voor een cluster van deze omvang. Dat kan erop wijzen dat de vorming van clusters aanzienlijk vroeger in de geschiedenis van het heelal is begonnen dan tot nog toe werd aangenomen. Door de (steeds snellere) uitdijing van het heelal kregen clusters later immers de kans niet meer om grote hoeveelheden donkere materie te verzamelen.
De komende drie jaar zullen astronomen nog vijfentwintig andere clusters op donkere materie gaan onderzoeken. Hiertoe is een speciaal waarnemingsprogramma opgestart: de Cluster Lensing and Supernova survey with Hubble (CLASH).
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoverterrenkunde)
Hubble-ruimtetelescoop brengt donkere materie in kaart
Astronomen hebben met behulp van de Hubble-ruimtetelescoop een gedetailleerde kaart gemaakt van de verdeling van de donkere materie in een verzameling sterrenstelsels. Donkere materie is een onbekende, onzichtbare substantie die het grootste deel van de massa van het heelal voor zijn rekening neemt.
De astronomen hebben gekeken naar Abell 1689, een verre cluster van sterrenstelsels waarvan de zwaartekracht als een 'kosmisch vergrootglas' fungeert. De zwaartekracht van Abell 1689, die grotendeels voor rekening komt van donkere materie, buigt het licht van verder weg gelegen sterrenstelsels af. Door dit effect, dat gravitatielenswerking wordt genoemd, ontstaan meervoudige, vervormde en/of sterk vergrote afbeeldingen van deze stelsels.
Nauwkeurig onderzoek van de vervormde afbeeldingen van de achtergrondstelsels maakt het mogelijk om de verdeling van de donkere materie in de cluster reconstrueren. Uit die reconstructie blijkt dat Abell 1689 opvallend veel donkere materie bevat voor een cluster van deze omvang. Dat kan erop wijzen dat de vorming van clusters aanzienlijk vroeger in de geschiedenis van het heelal is begonnen dan tot nog toe werd aangenomen. Door de (steeds snellere) uitdijing van het heelal kregen clusters later immers de kans niet meer om grote hoeveelheden donkere materie te verzamelen.
De komende drie jaar zullen astronomen nog vijfentwintig andere clusters op donkere materie gaan onderzoeken. Hiertoe is een speciaal waarnemingsprogramma opgestart: de Cluster Lensing and Supernova survey with Hubble (CLASH).
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoverterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
16-11-2010
Compacte dubbelsterren staan op ploffen
Astronomen hebben in ons Melkwegstelsel een tiental bijzondere dubbelstersystemen ontdekt. Elk van de sterparen bestaat uit twee witte dwergsterren en de helft ervan zal binnen (astronomisch) afzienbare tijd tot ontploffing komen.
Een witte dwerg is het hete, uitgeputte restant van een zonachtige ster die zijn buitenlagen heeft afgestoten. Zo'n dwergster is niet veel groter dan de aarde, maar kan de massa van de zon benaderen. De nu ontdekte witte dwergen zijn met éénvijfde zonsmassa overigens aan de lichte kant.
In de onderzochte dubbelstersystemen spiralen de beide dwergsterren geleidelijk naar elkaar toe. In de helft van de gevallen zal dat er uiteindelijk toe leiden dat de ene ster de andere opslokt. In één geval zal dat 'al' binnen honderd miljoen jaar gebeuren.
Wanneer twee van deze dwergsterren zich met elkaar verenigen, kan hun gezamenlijke massa een kritieke waarde overschrijden. Het resultaat is dan een supernova-explosie, maar waarschijnlijk wel een relatief zwakke variant.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Compacte dubbelsterren staan op ploffen
Astronomen hebben in ons Melkwegstelsel een tiental bijzondere dubbelstersystemen ontdekt. Elk van de sterparen bestaat uit twee witte dwergsterren en de helft ervan zal binnen (astronomisch) afzienbare tijd tot ontploffing komen.
Een witte dwerg is het hete, uitgeputte restant van een zonachtige ster die zijn buitenlagen heeft afgestoten. Zo'n dwergster is niet veel groter dan de aarde, maar kan de massa van de zon benaderen. De nu ontdekte witte dwergen zijn met éénvijfde zonsmassa overigens aan de lichte kant.
In de onderzochte dubbelstersystemen spiralen de beide dwergsterren geleidelijk naar elkaar toe. In de helft van de gevallen zal dat er uiteindelijk toe leiden dat de ene ster de andere opslokt. In één geval zal dat 'al' binnen honderd miljoen jaar gebeuren.
Wanneer twee van deze dwergsterren zich met elkaar verenigen, kan hun gezamenlijke massa een kritieke waarde overschrijden. Het resultaat is dan een supernova-explosie, maar waarschijnlijk wel een relatief zwakke variant.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
18-11-2010
Raadsel van het kosmische sterrentekort lijkt opgelost
Al jarenlang worstelen astronomen met een raadsel. Uit berekeningen volgt dat er in het heelal eigenlijk veel meer sterren zouden moeten zijn dan we nu waarnemen. Duitse onderzoekers denken nu te weten waardoor dat komt: de boekhouding was veel te optimistisch.
In het heelal worden voortdurend nieuwe sterren geboren - in ons Melkwegstelsel momenteel een stuk of tien per jaar. Dat geboortecijfer fluctueert, maar was in het verleden vaak veel hoger dan nu. Als je al die stergeboortes bij elkaar optelt, zou je moeten uitkomen op een getal dat in de buurt ligt van het huidige aantal sterren. Dat is echter niet zo: het werkelijke aantal sterren is veel kleiner.
Volgens de Duitse astronomen kan deze discrepantie eenvoudig worden verholpen. Zij denken dat het aantal stergeboorten simpelweg overschat is, met name voor tijden waarin de productie van sterren erg groot was. De oorzaak ligt bij de manier waarop astronomen het stellaire geboortecijfer bepalen. In onze naaste omgeving gaat dat betrekkelijk eenvoudig: daar kun je de jonge sterren zo ongeveer stuk voor stuk tellen. Maar in verre sterrenstelsels worden de meeste kleine sterren over het hoofd gezien.
Om dat laatste probleem te omzeilen, gebruiken astronomen een statistisch hulpmiddel. Uit waarnemingen van nabije stervormingsgebieden volgt dat ongeveer 1 op de 300 sterren heel groot en helder is. Om het aantal stergeboorten in een ver sterrenstelsel te bepalen, wordt eenvoudig het aantal stellaire kanjers met 300 vermenigvuldigd.
De Duitse astronomen hadden zo hun twijfels bij die methode. Volgens hen worden in perioden van hevige stervorming relatief veel zware sterren gevormd, ongeveer in een verhouding van 1 op 50. Als je de stellaire geboortecijfers op die manier corrigeert, kom je uit op een totaal aantal sterren dat dicht bij het werkelijke aantal ligt.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrnekunde)
Raadsel van het kosmische sterrentekort lijkt opgelost
Al jarenlang worstelen astronomen met een raadsel. Uit berekeningen volgt dat er in het heelal eigenlijk veel meer sterren zouden moeten zijn dan we nu waarnemen. Duitse onderzoekers denken nu te weten waardoor dat komt: de boekhouding was veel te optimistisch.
In het heelal worden voortdurend nieuwe sterren geboren - in ons Melkwegstelsel momenteel een stuk of tien per jaar. Dat geboortecijfer fluctueert, maar was in het verleden vaak veel hoger dan nu. Als je al die stergeboortes bij elkaar optelt, zou je moeten uitkomen op een getal dat in de buurt ligt van het huidige aantal sterren. Dat is echter niet zo: het werkelijke aantal sterren is veel kleiner.
Volgens de Duitse astronomen kan deze discrepantie eenvoudig worden verholpen. Zij denken dat het aantal stergeboorten simpelweg overschat is, met name voor tijden waarin de productie van sterren erg groot was. De oorzaak ligt bij de manier waarop astronomen het stellaire geboortecijfer bepalen. In onze naaste omgeving gaat dat betrekkelijk eenvoudig: daar kun je de jonge sterren zo ongeveer stuk voor stuk tellen. Maar in verre sterrenstelsels worden de meeste kleine sterren over het hoofd gezien.
Om dat laatste probleem te omzeilen, gebruiken astronomen een statistisch hulpmiddel. Uit waarnemingen van nabije stervormingsgebieden volgt dat ongeveer 1 op de 300 sterren heel groot en helder is. Om het aantal stergeboorten in een ver sterrenstelsel te bepalen, wordt eenvoudig het aantal stellaire kanjers met 300 vermenigvuldigd.
De Duitse astronomen hadden zo hun twijfels bij die methode. Volgens hen worden in perioden van hevige stervorming relatief veel zware sterren gevormd, ongeveer in een verhouding van 1 op 50. Als je de stellaire geboortecijfers op die manier corrigeert, kom je uit op een totaal aantal sterren dat dicht bij het werkelijke aantal ligt.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrnekunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
22-11-2010
Sterrenkundigen luiden nieuw tijdperk in
Sterrenkundigen van ASTRON hebben, door tegelijkertijd twee pulsars te detecteren die ver van elkaar aan de hemel staan, de bruikbaarheid aangetoond van nieuwe ontvangertechnologie waarvan verwacht wordt dat die een grote verandering teweeg zal brengen in de radiosterrenkunde. Dit resultaat is onderdeel van de ontwikkeling van een nieuwe groothoek-radiocamera, Apertif genaamd, voor de Westerbork Synthese Radio Telescoop (WSRT). Het resultaat luidt een nieuw tijdperk in voor de radiosterrenkunde. Joeri van Leeuwen, pulsar-onderzoeker bij ASTRON, is erg enthousiast over de nieuwe mogelijkheden: 'Deze technologie maakt hele nieuwe onderzoeksmethoden mogelijk. Pulsars horen bij de meest bijzondere en interessante objecten in het heelal; de nieuwe radiocamera maakt het mogelijk om honderden nieuwe pulsars te ontdekken.'
Tom Oosterloo, hoofd van het Apertif-project, voegt daaraan toe: 'Met de nieuwe groothoekcamera kunnen waarnemingen dertig keer sneller gedaan worden. Waarnemingen waar we eerder een maand over deden, kunnen we nu in een enkele dag doen! Dit feit zal ongetwijfeld talrijke nieuwe ontdekking mogelijk maken, niet alleen van pulsars, maar ook van sterrenstelsels en andere tot nu toe onbekende soorten objecten.'
Vele sterrenkundigen onderkennen de grote mogelijkheden van Apertif en willen het instrument graag gebruiken. Op 22 en 23 november komen astronomen van over de hele wereld samen in Dwingeloo om over alle interessante projecten te praten die met Apertif gedaan zouden kunnen worden.
Toegevoegd door Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Sterrenkundigen luiden nieuw tijdperk in
Sterrenkundigen van ASTRON hebben, door tegelijkertijd twee pulsars te detecteren die ver van elkaar aan de hemel staan, de bruikbaarheid aangetoond van nieuwe ontvangertechnologie waarvan verwacht wordt dat die een grote verandering teweeg zal brengen in de radiosterrenkunde. Dit resultaat is onderdeel van de ontwikkeling van een nieuwe groothoek-radiocamera, Apertif genaamd, voor de Westerbork Synthese Radio Telescoop (WSRT). Het resultaat luidt een nieuw tijdperk in voor de radiosterrenkunde. Joeri van Leeuwen, pulsar-onderzoeker bij ASTRON, is erg enthousiast over de nieuwe mogelijkheden: 'Deze technologie maakt hele nieuwe onderzoeksmethoden mogelijk. Pulsars horen bij de meest bijzondere en interessante objecten in het heelal; de nieuwe radiocamera maakt het mogelijk om honderden nieuwe pulsars te ontdekken.'
Tom Oosterloo, hoofd van het Apertif-project, voegt daaraan toe: 'Met de nieuwe groothoekcamera kunnen waarnemingen dertig keer sneller gedaan worden. Waarnemingen waar we eerder een maand over deden, kunnen we nu in een enkele dag doen! Dit feit zal ongetwijfeld talrijke nieuwe ontdekking mogelijk maken, niet alleen van pulsars, maar ook van sterrenstelsels en andere tot nu toe onbekende soorten objecten.'
Vele sterrenkundigen onderkennen de grote mogelijkheden van Apertif en willen het instrument graag gebruiken. Op 22 en 23 november komen astronomen van over de hele wereld samen in Dwingeloo om over alle interessante projecten te praten die met Apertif gedaan zouden kunnen worden.
Toegevoegd door Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
22-11-2010
NASA-satelliet ziet kolossale geboortegolf van sterren
Astronomen hebben met behulp van de Amerikaanse infraroodsatelliet Spitzer een reusachtige geboortegolf van sterren waargenomen. Deze starburst speelt zich af op de plek waar twee sterrenstelsels met elkaar in botsing zijn. Het slechts 700 lichtjaar grote stervormingsgebied produceert net zo veel infraroodstraling als ons complete Melkwegstelsel en is daarmee een van de helderste objecten in onze kosmische achtertuin.
De ontdekking van de stellaire geboortegolf bewijst dat er ook buiten het centrum van een sterrenstelsel binnen korte tijd grote aantallen nieuwe sterren geboren kunnen worden. Voorlopig komt daar ook nog geen einde aan, want de botsing tussen de beide sterrenstelsels is nog in volle gang. Geschat wordt dat deze nog een paar honderd miljoen jaar gaat duren.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
NASA-satelliet ziet kolossale geboortegolf van sterren
Astronomen hebben met behulp van de Amerikaanse infraroodsatelliet Spitzer een reusachtige geboortegolf van sterren waargenomen. Deze starburst speelt zich af op de plek waar twee sterrenstelsels met elkaar in botsing zijn. Het slechts 700 lichtjaar grote stervormingsgebied produceert net zo veel infraroodstraling als ons complete Melkwegstelsel en is daarmee een van de helderste objecten in onze kosmische achtertuin.
De ontdekking van de stellaire geboortegolf bewijst dat er ook buiten het centrum van een sterrenstelsel binnen korte tijd grote aantallen nieuwe sterren geboren kunnen worden. Voorlopig komt daar ook nog geen einde aan, want de botsing tussen de beide sterrenstelsels is nog in volle gang. Geschat wordt dat deze nog een paar honderd miljoen jaar gaat duren.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
22-11-2010
Stofgebrek vertraagde stervorming in het heelal
Kosmisch stof speelt een cruciale rol bij het ontstaan van nieuwe sterren. Computersimulaties door wetenschappers van de universiteit van Chicago laten zelfs zien dat door 'stofgebrek' de vorming van de eerste sterren en sterrenstelsels in het heelal traag op gang kwam.
Stofdeeltjes bestaan uit chemische elementen zwaarder dan helium. Deze zware elementen komen niet van oudsher voor in het heelal: ze worden door sterren geproduceerd. Het is dus niet zo vreemd dat er de eerste paar miljard jaar na de oerknal weinig kosmisch stof bestond.
Dit had grote gevolgen voor het stervormingsproces, dat op gang komt als de losse waterstofatomen in een kosmische gaswolk zich tot moleculen verbinden. Deze waterstofmoleculen zijn nogal fragiel: ze vallen uit elkaar zodra ze worden bestookt met de ultraviolette straling die naburige sterren uitzenden. Pas als zich ergens voldoende kosmisch stof heeft verzameld, verloopt het stervormingsproces soepeler. De stofdeeltjes beschermen de waterstofmoleculen als het ware tegen de verwoestende werking van de uv-straling.
Het computermodel van de onderzoekers van de universiteit van Chicago verklaart ook waarom de meeste sterrenstelsels in het heelal dunne spiralen zijn. Astronomen gaan ervan uit dat de huidige sterrenstelsels het resultaat zijn van botsingen tussen kleine sterrenstelsels. Maar uit berekeningen blijkt dat zo'n reeks botsingen doorgaans niet in platte spiraalstelsels resulteert. Nu gebleken is dat de eerste sterrenstelsels moeite hadden om sterren te produceren, lijkt dat probleem verholpen te zijn. Botsingen tussen stelsels die grotendeels uit gas bestaan, draaien namelijk wél vaak uit op platte sterrenstelsels.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Stofgebrek vertraagde stervorming in het heelal
Kosmisch stof speelt een cruciale rol bij het ontstaan van nieuwe sterren. Computersimulaties door wetenschappers van de universiteit van Chicago laten zelfs zien dat door 'stofgebrek' de vorming van de eerste sterren en sterrenstelsels in het heelal traag op gang kwam.
Stofdeeltjes bestaan uit chemische elementen zwaarder dan helium. Deze zware elementen komen niet van oudsher voor in het heelal: ze worden door sterren geproduceerd. Het is dus niet zo vreemd dat er de eerste paar miljard jaar na de oerknal weinig kosmisch stof bestond.
Dit had grote gevolgen voor het stervormingsproces, dat op gang komt als de losse waterstofatomen in een kosmische gaswolk zich tot moleculen verbinden. Deze waterstofmoleculen zijn nogal fragiel: ze vallen uit elkaar zodra ze worden bestookt met de ultraviolette straling die naburige sterren uitzenden. Pas als zich ergens voldoende kosmisch stof heeft verzameld, verloopt het stervormingsproces soepeler. De stofdeeltjes beschermen de waterstofmoleculen als het ware tegen de verwoestende werking van de uv-straling.
Het computermodel van de onderzoekers van de universiteit van Chicago verklaart ook waarom de meeste sterrenstelsels in het heelal dunne spiralen zijn. Astronomen gaan ervan uit dat de huidige sterrenstelsels het resultaat zijn van botsingen tussen kleine sterrenstelsels. Maar uit berekeningen blijkt dat zo'n reeks botsingen doorgaans niet in platte spiraalstelsels resulteert. Nu gebleken is dat de eerste sterrenstelsels moeite hadden om sterren te produceren, lijkt dat probleem verholpen te zijn. Botsingen tussen stelsels die grotendeels uit gas bestaan, draaien namelijk wél vaak uit op platte sterrenstelsels.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
23-11-2010
Grote buur van het Melkwegstelsel door botsing ontstaan?
Heeft er zes miljard jaar geleden een kolossale botsing plaatsgevonden tussen twee grote sterrenstelsels in onze kosmische achtertuin? Computersimulaties die door Franse en Chinese astronomen zijn opgezet, wijzen daar wel op. Uit de berekeningen blijkt dat zowel het Andromedastelsel, onze grootste kosmische buur, als de beide Magelhaense Wolken uit zo'n botsing zijn voortgekomen.
Veel astronomen denken dat het Andromedastelsel het resultaat kan zijn van een grote botsing. De nu uitgevoerde computersimulaties versterken dat idee. Ze kunnen de grote, dunne schijf van het stelsel verklaren, evenals enorme centrale verdikking en de diverse stromen van sterren die in de halo van het stelsel te vinden zijn.
Bij de vermeende botsing zou een sterrenstelsel betrokken zijn geweest dat iets zwaarder was dan ons Melkwegstelsel en een stelsel dat ongeveer drie keer zo licht was. Uit de leeftijd van de sterstromen in het Andromedastelsel wordt afgeleid dat de eerste ontmoeting tussen de beide oerstelsels zich iets minder dan 9 miljard jaar geleden afspeelde. Bij die gebeurtenis zou veel materie zijn uitgestoten, die uiteindelijk tot de vorming van de beide Magelhaense Wolken heeft geleid. De vorming van het uiteindelijke Andromedastelsel zou pas 5,5 miljard jaar geleden hebben plaatsgevonden.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Grote buur van het Melkwegstelsel door botsing ontstaan?
Heeft er zes miljard jaar geleden een kolossale botsing plaatsgevonden tussen twee grote sterrenstelsels in onze kosmische achtertuin? Computersimulaties die door Franse en Chinese astronomen zijn opgezet, wijzen daar wel op. Uit de berekeningen blijkt dat zowel het Andromedastelsel, onze grootste kosmische buur, als de beide Magelhaense Wolken uit zo'n botsing zijn voortgekomen.
Veel astronomen denken dat het Andromedastelsel het resultaat kan zijn van een grote botsing. De nu uitgevoerde computersimulaties versterken dat idee. Ze kunnen de grote, dunne schijf van het stelsel verklaren, evenals enorme centrale verdikking en de diverse stromen van sterren die in de halo van het stelsel te vinden zijn.
Bij de vermeende botsing zou een sterrenstelsel betrokken zijn geweest dat iets zwaarder was dan ons Melkwegstelsel en een stelsel dat ongeveer drie keer zo licht was. Uit de leeftijd van de sterstromen in het Andromedastelsel wordt afgeleid dat de eerste ontmoeting tussen de beide oerstelsels zich iets minder dan 9 miljard jaar geleden afspeelde. Bij die gebeurtenis zou veel materie zijn uitgestoten, die uiteindelijk tot de vorming van de beide Magelhaense Wolken heeft geleid. De vorming van het uiteindelijke Andromedastelsel zou pas 5,5 miljard jaar geleden hebben plaatsgevonden.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
24-11-2010quote:Op zaterdag 13 november 2010 09:08 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
11-11-2010
Hubble-ruimtetelescoop brengt donkere materie in kaart
Bestaan donkere energie verder bevestigd
Metingen aan verre paren van sterrenstelsels bevestigen dat de geometrie van het heelal vlak is. Bovendien bevestigen zij het bestaan van de 'donkere energie', de raadselachtige kracht die het heelal steeds sneller doet uitdijen (Nature, 25 november).
De versnelde uitdijing van het heelal is pas ontdekt in 1998. Astronomen stelden toen vast dat verre supernova-explosies minder licht gaven dan je zou verwachten als het heelal gelijkmatig opzwelt. Dat wees erop dat er een onbekende kracht aan het werk was - al snel donkere energie genoemd - die de zwaartekracht tegenwerkt. Het bestaan van deze kracht is de afgelopen jaren op verschillende manieren bevestigd.
Wetenschappers van de universiteit van de Provence in Marseille hebben de donkere energie nu een extra steuntje in de rug gegeven. Ze hebben gekeken naar de oriëntatie van tweetallen sterrenstelsels die om elkaar heen draaien. In een heelal zonder donkere energie zouden de standen van zulke 'dubbelstelsels' volkomen willekeurig verdeeld moeten zijn. Maar de Franse onderzoekers hebben nu vastgesteld dat deze verdeling minder willekeurig is naarmate de stelselparen verder van ons verwijderd zijn. De ontdekte asymmetrie komt overeen met de verdeling die verwacht wordt in een vlak heelal dat ten gevolge van donkere energie uitdijt.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
