AMSTERDAM - Nu de wereldtop zich in het zweet werkt bij het Masters-toernooi in Sjanghai, kwam bij mij in gedachten de naam van Nikolaj Davidenko bovendrijven. Ineens realiseerde ik me dat de Rus er vorig jaar in de Chinese metropool met de hoofdprijs vandoor ging en vervolgens ook nog eens de beste was tijdens de ATP-finales in Londen, waar hij voor het eerst in zijn lange loopbaan van Roger Federer wist te winnen.
Davidenko was, om het maar eens populair uit te drukken, 'hot' en in mijn ogen dan ook één van de belangrijkste gegadigden om in het seizoen 2010 een hoofdrol te gaan spelen. Toen hij het jaar ook nog eens begon met het winnen van het ATP-toernooi in Doha (Katar), waar hij zowel Federer als Nadal de les las, leek niets een eerste grandslamtitel voor de Rus nog in de weg te staan.
En toen kwam daar die memorabele kwartfinale tijdens de Australian Open, het eerste grandslamtoernooi van het jaar. Davidenko stond voor de derde keer in korte tijd tegenover Federer en stuurde de toenmalige nummer één van de wereld van links naar rechts over de baan. Davidenko won de eerste set, nam een break voorsprong in de tweede en kreeg zelfs twee breekpunten voor een 'dubbele break'. Er leek geen vuiltje aan de lucht voor de ontketende Rus, die het missen van de twee kansen op een 4-1 voorsprong in de tweede set op de een of andere manier niet wist te verwerken. Federer won vanaf een 2-6, 1-3 achterstand maar liefst dertien games op rij en uiteindelijk ook - vrij eenvoudig - de hele partij. Van Davidenko hebben we sinds die bizarre nederlaag eigenlijk niets meer vernomen.
Een op z'n zachtst gezegd wonderbaarlijke wending in het tennisjaar van deze inmiddels 29-jarige oudgediende, voor wie het als een droom begonnen seizoen steeds meer een nachtmerrie bleek te zijn. En een echte verklaring heb ik er, los van een stevige polsblessure die hem in het voorjaar aan de kant hield, eigenlijk niet voor. Nu is het moeilijk in te schatten hoe groot de invloed van die blessure is geweest, maar een speler van het kaliber Davidenko mag niet tevreden zijn met de resultaten die hij de afgelopen maanden heeft neergezet.
Desondanks prijkt zijn naam deze week nog steeds stevig in de mondiale toptien, maar de gevolgen van het voor zijn begrippen dramatisch verlopen seizoen zullen de komende weken pijnlijk zichtbaar worden. Bijna 3000 punten heeft de arme strijder uit Volvograd dit seizoen nog te verdedigen en dat vraagt om een eindsprint die ik hem eerlijk gezegd niet zie maken. Sterker, Davidenko gaat zich niet eens meer plaatsen voor de ATP-finales, het prestigieuze eindejaarstoernooi dat hij eind 2009 nog zo glorieus wist te winnen. En dus zal hij nog voor het afsteken van het traditionele vuurwerk geen deel meer uitmaken van de toptien en hoogstwaarschijnlijk zelfs niet meer bij de beste twintig tennissers van de wereld horen.
Het maakt maar weer eens duidelijk hoe snel in de tenniswereld een zonnige lente in een sombere herfst kan omslaan. Dat geldt natuurlijk ook de andere kant op, zoals spelers als John Isner, Tomas Berdych en onze eigen Thiemo de Bakker dit jaar laten zien. En ik zou 'good old' Ivan Ljubicic tekortdoen als ik hem niet aan dit rijtje zou toevoegen. De Kroaat, in een vorig tennisleven de nummer drie van de wereld, leek hard op weg naar zijn tennispensioen. Vorig jaar zakte hij zelfs tot buiten de top 75, maar wie deze week de ranglijst bestudeert, komt de naam van de 31-jarige Kroaat tegen op positie zeventien. Een wonderbaarlijke wederopstanding, waar Nikolaj Davidenko in ieder geval hoop uit kan putten. Ook voor hem kan de zon in 2011 zomaar weer gaan schijnen.