abonnement bol.com Unibet Coolblue
  vrijdag 24 mei 2002 @ 20:48:25 #1
14616 bluesparkle
Wat Suwannaphumaham
pi_4313833
In navolging van Lithion...
Beklimming Mount Kinabalu [4100m] Sabah, Maleisie

Ik sta om zes uur op, heb heerlijk geslapen en spring snel onder de douche. Als ik aangekleed ben pak ik mijn regenjack, warme fleecetrui, fotocamera en de maglite in voor de klim en sluit de kamerdeur. De grote bagage laten we achter in de kamer van Ramond om daarna te genieten van een stevig ontbijt. De lunchpakketten liggen ook al klaar en worden samen met het ontbijt afgerekend. Per bus gaan we naar het Kinabalu park, waar we bij het PowerStation om kwart voor negen starten met klimmen. De beklimming van vandaag gaat tot Laban Rata op 3300 meter hoogte, waar we zullen overnachten.
De klim is behoorlijk zwaar, er zijn trapjes aangelegd met treden die ongelijk van diepte en hoogte zijn. Onderweg stoppen we regelmatig bij de shelters om wat te drinken, bij deze shelters kun je ook je flesje met drinkwater aanvullen. Niet lang daarna klimt er een groep voor ons en een groep achter ons. Ieder volgt zijn eigen tempo en dat is zeker nodig, rustig aan.

De natuur op deze berg is bijzonder divers, subtropisch regenwoud aan de voet van de berg, naarmate je hoger komt verdwijnen de grote bomen en veranderen in sprookjesachtige struiken die in elkaar kronkelen als een doolhof.
We volgen de kilometers die per halve kilometer op bordjes staan vermeld, de totale lengte van de klimtocht is 8,92 kilometer naar de top op 4100 meter. Naar Laban Rata, onze bestemming van vandaag is het 6 kilometer lopen.
We verbazen ons over de kleine Aziaten die passeren met enorme gasflessen in gevlochten manden op hun rug. We spotten bij een van de shelters kleine eekhoorntjes die gewillig poseren voor een foto.

Om tien voor halftwaalf stoppen we even om ons lunchpakket op te eten, we zitten dan op twee derde van de klim naar Laban Rata. Nog eens anderhalf uur later stappen we de kantine van Laban Rata binnen, waar al 2 mensen van onze groep aan tafel zitten met een pot thee. De temperatuur op deze hoogte is 11ºC als we aankomen, behoorlijk koud dus! We bestellen ook een potje thee en iets te eten, iedereen heeft wat last van de hoogte. Ik voel me ook niet helemaal ok. Later op de middag ga ik op bed liggen en merk dat ik me dan stukken beter voel, alle duizeligheid en hoofdpijn is dan weg. We spreken af om rond vijf uur met zijn allen te dineren in de kantine. Daar knapt iedereen van op, om kwart over zes liggen de eerste mensen van onze groep op bed. De wekker is ingesteld op 02:00u omdat er is afgesproken dat we om drie uur 's nachts beginnen aan de laatste 1700 meter klimmen. Van echt diep slapen komt niet veel terecht, stampende bergschoenen in de gang, licht gevoel in het hoofd, spanning voor morgen. Als ik uit het raam naar buiten kijk zie ik in het dal dikke onweerswolken hangen en flitst het aan een stuk door. Rond halfnegen 's avonds weet ik toch de slaap te vatten. Als de wekker uiteindelijk af gaat zijn de meeste er klaar voor , een aantal besluiten er om achter te blijven in Laban Rata.

Laban Rata (3300m)> Lows Peak (4100m), Mount Kinabalu

De hele nacht heeft het gestormd en zoals het er nu uitziet zal die situatie niet snel veranderen. Het wordt dus een pittige klim. Als ontbijt kies ik twee boterhammen met kaas voor de nodige energie. 2 flesjes water worden gekocht in de kantine en de tocht kan beginnen. Waar is onze gids gebleven? Nergens is onze gids te vinden, zonder gids kunnen en mogen we niet naar boven. We besluiten toch maar te starten en lopen met zijn allen naar de eerste touwen langs de rotsen. Het is ijzig koud en er raast een stevige windkracht 8 over de kale granieten toppen, enorme mistflarden sluiten je in. De sfeer is mysterieus, spannend en eng tegelijk!

Sommigen lopen sneller dan anderen en niet lang daarna blijf ik alleen achter tussen groepjes, voor mij vreemde, klimmers. In het donker klauter ik over de gladde granieten rotsen en wordt daarbij flink geteisterd door harde windstoten en dichte mist. Regelmatig moet ik flink gebogen lopen om mijn gewicht zo laag mogelijk te houden. Op dat moment voel ik me klein, in deze enorm harde omgeving moet je fysiek doorzetten en mentaal behoorlijk sterk blijven, wil je de top halen.

Bij een van de korte tussenstops, om te drinken, leg ik mijn handschoen neer op de rotsen en vergeet de enorme windstoten die zo nu en dan uit het niets langs komen. Voor ik het in de gaten heb "woei" is mijn handschoen in de donkere nacht verdwenen. Ik moet nog een heel eind tot de top, dus met een handschoen ga ik verder naar boven terwijl de maglite mij bij licht en gezelschap houdt in het donker. Langzaam wordt het schemer en kan de zaklamp uit. Door het witte touw, dat over de grijze granieten plaat loopt, kan ik mijn tocht naar de top voortzetten zonder het licht van de maglite. Onderweg tijdens een kleine stop babbel ik met een aantal Australiërs, door hen krijg ik net dat laatste beetje energie om de top te halen.

Vijf voor zes in de morgen sta ik dan temidden van vele klimmers op de koude en winderige Lows Peak. Door de mist is er geen zicht op het diepe dal. Er hangt een hele aparte euforische sfeer op de top, je voelt je één met de berg, de andere klimmers en de natuur.
In de verte hoor ik Ramond en Mario roepen, ze liepen samen voorop en zitten nu een halfuur in deze woestenij op de eerstvolgende van de groep te wachten. Niet slecht voor iemand die niet sport. De wind is zo sterk dat de poncho van Ramond aan flarden wordt gescheurd en langs mijn gezicht in de diepte verdwijnt. Mario maakt een foto van mij en niet lang daarna gaan we snel weer terug naar beneden.

Genietend van deze prestatie lopen we over de enorme grijze vlakte terug. Ik maak onderweg nog wat foto's van Donkey Ears en South Peak, een aantal andere toppen van dit massief. Onze gids lopen we ook nog tegen het lijf, hij was behoorlijk ziek en had op het toilet gezeten toen wij op hem stonden te wachten. Laban Rata, halfacht in de ochtend, ik bestel een pot thee en twee borden franse frietjes, daar knapt een mens van op!

Vanaf Laban Rata moeten we nog 6 kilometer lang afdalen waar we om halfnegen aan beginnen. De tocht naar beneden is nog zwaarder dan naar boven, je belast continu je knieën en kuiten. We zijn dan ook heel blij als we om twaalf uur 's middags het PowerStation weten te bereiken, iedereen is gebroken van deze inspanning.
Tijdens het avondeten overhandigd Ramon ons de certificaten, als bewijs dat we de top hebben gehaald. Heel gaaf!!

[Dit bericht is gewijzigd door bluesparkle op 24-05-2002 21:01]

Explore the World
pi_4313876
Mooi verslag. Ik vroeg me al langer af of er hier ooit leuke klimverslagen zouden komen. Zijn er ook nog foto's van de tocht?
Beter een baas onder je duim, dan tien bovenop
Trekt bij warm weer een poncho aan
  vrijdag 24 mei 2002 @ 20:57:35 #3
14616 bluesparkle
Wat Suwannaphumaham
pi_4313957
foto's zijn er ook, ik zal er zometeen even wat posten.
Explore the World
pi_4314081
quote:
Op vrijdag 24 mei 2002 20:57 schreef bluesparkle het volgende:
foto's zijn er ook, ik zal er zometeen even wat posten.
*in spanning afwacht*
Beter een baas onder je duim, dan tien bovenop
Trekt bij warm weer een poncho aan
  vrijdag 24 mei 2002 @ 21:19:23 #5
14616 bluesparkle
Wat Suwannaphumaham
pi_4314312
Zij-aanzicht van de berg

Hier is goed te zien hoe de treden zich tot elkaar verhouden en hoe stijl het is

schitterende natuur

eindelijk op de top (let op de natte, wapperende broek)

Deze foto geeft de sfeer goed weer

Evenals deze

Explore the World
abonnement bol.com Unibet Coolblue
Forum Opties
Forumhop:
Hop naar:
(afkorting, bv 'KLB')