Grenzeloos verliefd #3

quote:

Op zondag 10 oktober 2010 21:28 schreef harcoi het volgende:

[..]

Hebben ze opgegeten stroopwafels gevuld met hond

quote:

Op zondag 10 oktober 2010 21:31 schreef Injetta het volgende:
Nu weten ze het weer zeker dat het overal zou gaan lukken. Na 1 jaar Santiago waren ze al op.. Het gaat hun helemaal niet overal samen lukken. Dat is toch gebleken? Ze moeten in ieder geval iets aan de kust, zon, zee, ruimte, anders houden ze het niet vol...

quote:

Op zondag 10 oktober 2010 21:32 schreef SuperrrTuxxx het volgende:

[..]

Nee ze hebben broodjes gevuld met harcoi en silly.

quote:

Op zondag 10 oktober 2010 21:34 schreef SillyWalks het volgende:

[..]

En de rest heb jij in je junken-aderen gespoten

quote:

Op zondag 10 oktober 2010 21:30 schreef Melochan het volgende:
Update, de hond heeft het blijkbaar ook naar z'n zin in Pichilemu.

quote:

Service Temporarily Unavailable

quote:

Op zondag 10 oktober 2010 21:35 schreef SuperrrTuxxx het volgende:

[..]

Wat een dom wijf ben je toch.

quote:

Lieve allemaal,

We zijn verhuisd! Een week geleden zijn we bepakt en bezakt met de bus naar Pichilemu vertokken. Een hele onderneming met Coco in zijn grote reismand erbij. Het kalmeringsmiddel dat we voor hem gekocht hadden, moest in aantal druppels worden afgemeten. Een lastige klus zonder pipet en met een onrustige hond in de houdgreep. Uiteindelijk hebben we op goed geluk een gulp naar binnen kunnen krijgen wat resulteerde in een versufd hondje dat op zijn pootjes wankelde als ware hij flink beschonken. De dosering bleek dus aan de hoge kant, maar hij is in elk geval de busreis in het bagageruim goed doorgekomen.

En nu zijn we dus op de plaats van bestemming. En al is ons huis prachtig en ruim, staan er palmen in de tuin en kijken we elke dag uit over zee, toch voel ik me een beetje vreemd. Door de drukte van de afgelopen maanden heb ik er nauwelijks bij stilgestaan dat ik ineens aan de andere kant van de wereld woon. In de dagelijkse dingen sijpelde het besef wel langzaam door (het altijd bekeken worden, de omslachtige werkwijzen in winkels e.d, de 'wel-zeggen-niet-nakomen' mentaliteit van de Chilenen) maar nu we hier zijn besef ik eens te meer dat ik hier mijn leven moet gaan opbouwen. En dat vind ik soms doodeng. Het hele proces omtrent het cafeetje duurt (veel) langer dan ons lief is. Het spaargeld wat ik gehoopt had te investeren in dit project gaat langzaam maar zeker op aan huur, boodschappen en vliegtickets. Het vervelende is dat het vinden van werk hier niet gemakkelijk is. Soms lijkt het of er hier maar twee opties zijn: voor een slecht loon hele lange dagen maken of iets voor jezelf beginnen. Voor dat laatste heb je echter een zak eigen geld nodig, aangezien er weinig (geen?) programma's bestaan die startende ondernemers op gang helpen. Zo is het typisch Latijns-Amerikaanse cirkeltje, van de armen die arm blijven en de rijken die rijker worden, helaas weer rond.

Naast Andrés heb ik nog weinig vrienden gemaakt. In Santiago is het leven individualistisch en gehaast en als er al eens iemand een praatje maakte, waren het vaak mannen met een dubbele agenda. Chilenen hebben de neiging je altijd met een glimlach tegemoet te treden, ook als er onderhuids iets broeit. Wrok spuien ze echter liever achter je rug om tegen de buurman dan tegen jou. Daar snap ik als Nederlandse nog maar weinig van en dus vind ik het moeilijk vrienden maken. Bovendien roepen de mensen hier altijd dat het goed met ze gaat, dus durf ik niet zo goed aan te komen met mijn integratie-sores.. Gelukkig begrijpen Andrés en ik elkaar goed en kunnen we onze 'zorgen' delen. We staan met onze neuzen in dezelfde richting en dat geeft me het vertrouwen dat er iets goeds op ons pad zal komen.

Voor nu sluit ik af met een groet uit Pichilemu,
Petra

P.S. Mocht iemand zin hebben een heimwee-pakket te sturen (denk daarbij vooral aan (pure) hagelslag!) of gewoon een brief of kaartje, dan is dit ons nieuwe adres:
Pasaje El Pino #1
Pichilemu

Postcodes doen ze hier niet aan, maar geef wel even door als je iets stuurt, want thuisbezorgen doen ze hier ook niet aan. Zodra we weten dat er iets onderweg is, kunnen we af en toe langs het postkantoor gaan.

P.S. II: Op 10 oktober wordt onze aflevering van Grenzeloos Verliefd uitgezonden! Spannend!

quote:

Grenzeloos Verliefd | Verslag Petra

Ik ben nu drie maanden in Chili en het besef is inmiddels goed doorgedrongen dat ik hier nu mijn leven moet gaan opbouwen. Al heb ik er vertrouwen in dat dit met Andrés zal gaan lukken, toch vind ik andere dingen hier best eens lastig. Zo wachten we nog steeds op voortgang van het proces rond het cafeetje in Pichilemu. Dit soort formaliteiten worden blijkbaar af en toe om zeer mysterieuze redenen meerdere malen opgeschort. We lopen soms behoorlijk tegen een bureaucratische muur op. Maar goed, we houden de moed erin en dat is hier in Pichilemu een stuk gemakkelijker op te brengen dan in Santiago. Wij zijn allebei geen grote-stadsmensen. Ook ons hondje Coco is weer zijn oude vrolijke zelf sinds we 'op het platteland' wonen. Nu komt hij natuurlijk uit Pichilemu, maar na een maand Santiago was hij al behoorlijk chagrijnig geworden..

Naast het wachten op het cafeetje hebben we zeker andere plannen in de richting van het toerisme, zo lijkt het runnen van een bed&breakfast ons super en daarnaast probeer ik me te bekwamen in de keuken om eventueel in de toekomst een soort table d'hôtes (lekker en vers eten bij iemand thuis) op te zetten. Inmiddels hebben we ons stroopwafelrecept geperfectioneerd en hebben we voor de verkoop hiervan een vergunning aangevraagd. Ook dit loopt via de gemeente en duurt dus allemaal even. In de tussentijd heb ik me aangemeld bij een talenschooltje hier om Engelse les te geven. De zin en de ideëen zijn er zeker, dus we hopen erop dat we binnenkort met iets kunnen beginnen hier. Om mijn onrust wat te beteugelen ben ik begonnen met yoga. Onze veranda met uitzicht op de Pacific leent zich hier bij uitstek voor en daar voel ik mij dan ook erg bevoorrecht door!

We genieten ontzettend van ons leven in Pichilemu. Elke dag zitten we tijdens het avondeten weer sprakeloos naar de zonsondergang te kijken, de één nog prachtiger dan de andere. We hebben een heerlijk huis en dito tuin. Het werken in de tuin vinden we allebei ontzettend ontspannend. Verder gaan we regelmatig naar het strand, heerlijk uitwaaien tijdens een lange wandeling of tijdens één van onze jutsessies. Andrés is in Nederland namelijk verliefd geworden op het concept 'juthout' en is nu met een tafel van juthout bezig. Best een gek idee dat we straks een tafel in huis hebben staan van deurposten van een huis dat de aardbeving niet al te rooskleurig heeft doorstaan.

Ik ben wel tot de conclusie gekomen dat emigreren niet zomaar iets is. Naast het praktische wel en wee heeft het ook mijn gevoelsleven verrijkt met een aantal emoties die ik nog niet eerder ervaren had. En dat zullen vast niet de laatste zijn geweest. Maar al komen soms op de meest onverwachte momenten ineens de tranen, sta ik nog steeds achter mijn besluit om het hier te gaan proberen. Ook voor Andrés is het niet altijd gemakkelijk om met mijn emotionele grillen om te moeten gaan. Maar bij elkaar vinden wij een soort rust dat me het vertrouwen geeft elke moeilijkheid te boven te kunnen komen.

quote:

Op zondag 10 oktober 2010 21:31 schreef Injetta het volgende:
Nu weten ze het weer zeker dat het overal zou gaan lukken. Na 1 jaar Santiago waren ze al op.. Het gaat hun helemaal niet overal samen lukken. Dat is toch gebleken? Ze moeten in ieder geval iets aan de kust, zon, zee, ruimte, anders houden ze het niet vol...

quote:

Op zondag 17 oktober 2010 20:02 schreef Mylene het volgende:
Leuk stelletje lijkt het .

quote:

Op zondag 17 oktober 2010 20:19 schreef Melochan het volgende:
Anders kijk je gewoon niet he